Filmforum

Dit deed me vrij achteloos "cats in islam" googlen, maar uiteraard blijkt er een wiki over te zijn.

Cats have been venerated in the Near East since antiquity, a tradition adopted by Islam, albeit in a much modified form.[3] According to many hadiths, Mohammad prohibited the persecution and killing of cats. Muhammad purportedly allowed a cat to give birth on his cloak, and cut off the sleeve of his prayer robe rather than wake his favourite cat, a female named Muezza, who was sleeping on it.[2]
One of Muhammad's companions was known as Abu Hurairah (literally: "Father of the Kitten") for his attachment to cats.[1] Abu Hurairah claimed that he had heard Muhammad declare that a woman went to Hell for starving a female kitten and not providing her with any water, but this was disputed by Muhammad's widow Aisha.[4] According to legend, Abu Hurairah's cat saved Muhammad from a snake.[2] In gratitude, Muhammad stroked the cat's back and forehead, thus blessing all cats with the righting reflex. The stripes some cats have on their foreheads are believed to mark the touch of Muhammad's fingers.[5]

ha Wiki stelt weer eens niet teleur.

(En dank voor de duiding vanaf de 'ground' MB)

Nice. :)

Nog even Whitney (en Weinstein), laatst was er discussie over Adam Sandlers hand op een knie die op mij redelijk zuiver amicaal overkwam, Serge bakte ze bruiner …

https://i.imgur.com/UC5kXq4.gif

en dan is die dame dan in elk geval nog meerderjarig.

Ja maar Serge was Fransman en 'in character'.

Dat maakt Whitney zo te zien echt geen ene reet uit.

The Vietnam War
Ken Burns pakt goed uit. Hij had de Amerikaanse Burgeroorlog al gehad dus deze kon er ook nog bij. 10 afleveringen die al snel de speelduur van een flinke film krijgen. Het begin is geweldig met terugspoelende beelden die je meteen voorbereiden op wat er gaat komen. Burns maakt ook meteen duidelijk dat hij op zoek gaat naar balans, waar iedereen aan het woord komt (die introductie, van "sommigen hadden goede bedoelingen..." viel niet bij iedereen in goede aarde). De eerste paar afleveringen over de Franse periode en de aanzet van Amerikaanse inmenging zijn zeer leerzaam, sowieso is de complete chronologie wel een eye-opener. Elke aflevering komen er een aantal individuen bij, waaronder veel Vietnamezen, die je dan ook tegen het eind ook goed kent (allemaal sympathiek, je realiseert op het eind ook dat hij zeer eloquente figuren heeft gevonden.) Halverwege wordt het steeds intenser en gewoon pure waanzin. De subtiele muziek van Trent Reznor & Atticus helpt een handje*, zeker als je met koptelefoon kijkt. Na de val van Saigon doet Burns een aardige poging tot heling, maar het feit blijft natuurlijk dat miljoenen mensen zijn vermoordt omdat politici het nodig vonden om een reeks corrupte regimes in stand te houden en heel veel hebben Amerikanen er na korte adempauze niet veel van geleerd. Die boodschap wil Burns, toch uiteindelijk een soort American Dream idealist, niet aan.

* Wat ik ook verhelderend vond is hoe die oorlog in de cultuur te horen is. Hendrix hoort bij die beelden. En dat botte van Led Zeppelin, gewoon muziek om met tanks door muren te denderen.

Lucky Logan
'I'm midway through my presentation.' 'Purty fast, but not so furious nonsense met Steve Soderbergh. Een heistfilm vol gekookte eitjes humor. Hij had 'm best in de seventies kunnen situeren, om ook dat retro-vakje nog even aan te tikken. Een hele zwik bekende acteurs doet flink hun best op de drawl van het heartland. Vooral Adam Driver valt op. Met lang haar en truckerpetje, heeft de goofball zelfs iets knaps. (En dat met slechts één arm.) Die plastieken arm – weet de ervaren kijker ogenblikkelijk – zal nog een rol spelen. Het is ergens ook wel leuk als een scenario 'makkelijk' is. Twee broers met mankementen zijn in West-Virginia aan het sappelen geslagen. 'The two of you almost add up to one normal person'. Gelukkig heeft de oudste een Coens-achtig plannetje. Nascar! Spijtig genoeg vindt Soderbergh nauwelijks tijd voor een rondje op de Ovaal. Daarvoor zijn onze helden dan ook te druk bezig, in de buurt... Jammer dat de film geen Cash Highway heet. 'Don't call it a bomb!' Daniel Craig leeft zich uit als explosievenexpert. Hij lijkt met blonde coupe op de 'zanger' van Scooter! Voor eurodance is dit echter de film niet. John Denver speelt voor de tweede keer dit filmjaar een rol. Kaz Lux zingt over de down man. En de gedoemde mannen? Die rocken shirts van de Charlie Daniels Band. 'I got your napkin of demands here.'

Loving Vincent
'Is that a medical opinion?' Ze wrijven het er meteen in. Dé gimmick van de film. Loving Vincent is volledig handgeschilderd. Het klinkt niet eens zo bijzonder. Ging dat vroeger bij Disney niet altijd zo? Bovendien zweemt het analoge rockisme. Zou er verder geen computer aan de pas gekomen? Alleen dan telt het, vind ik... Aan al die bewegende schilderijen is het even wennen. De lijnen krioelen en bibberen. Het werkt toch het best als de achtergrond stilstaat. Na een half uurtje in de bios, op de ongemakkelijke voorste rij – hype! – begint het huisvlijt toch intrigeren. Dan kunnen we ons richten op het verhaaltje. Who's to blame? Gauguin of toch de GGZ? In een pseudodetective gaat een jongeling op zoek naar de post-truth. Zijn avontuur lijkt op een interactieve click 'n play. Misschien maken ze 'r nog wel een spin-off van voor de kids in het museum. Half educatief en half amusant. (Begon Vincent werkelijk pas op zijn 28e met schilderen!?) De film is op zijn spannendst als de feiten gewoon helemaal worden losgelaten. Een poging tot mythecreatie, waar nog nét niet de suggestie wordt gewekt dat de Zundertnaar zijn ziel aan de duivel verkocht. Wél wordt er bijzonder veel geluld. De aftiteling bewijst definitief: dit is een door en door commercieel project. Koopt een kaartje voor de bijpassende tentoonstelling. 'This is a man whose story will end well.'

Bij Disney ging dat idd zo en dat was ook wel bijzonder (@ ± 5 min.). :)

https://www.youtube.com/watch?v=ZeAM1vwEcFg

woef!

タンポポ
Mijn Japanse filmcollega kon niet geloven dat ik Tampopo nooit had gezien. Heeft een reden. Destijds lieten ze in filmprogramma's echt altijd die seksscène zien met dat eten. En die stond me erg tegen. Seks is seks en eten is eten, and never the twain shall meet. Stom, want dat gaf natuurlijk een heel verkeerd beeld van wat in principe een soort schattige men on a mission film is. Alleen dit keer gaat het gezelschap een vrouw helpen om een goed ramenrestaurant op te zetten. Heerlijk geduldige opbouw, met de juiste koppen en fijne grappen. Itami lardeert het hoofdverhaal met allerlei kleine verhaaltjes over eten, sommigen geslaagd, andere wat minder, maar het is altijd wel vermakelijk. En in de kern erg leerzaam: de lente-uitjes en het varkensvlees dun snijden en dan even kort bakken!

haha hear hear on all counts (Seks is seks en eten is eten, and never the twain shall meet.) om te beginnen).

maar films kijken en een goed dinertje smikkelen dát kan wel samen. In de bios desnoods.

Ik begon Feuchtgebiete met m'n bord op schoot, didn't phase me. 8)

ghehehe.

Super Dark Times
Op zich is het niet zo onaannemelijk dat een gast die er uitziet als een jonge Bert Brussen zich ontwikkelt tot een psychopaat, maar toch heeft deze film een behoorlijk geloofwaardigheidsprobleem. Een aantal mooie shots die lekker werken met Ben Frosts soundtrack ten spijt.

Trouble Man
Het is lang geleden dat ik Shaft zag, maar deze is geloof ik een ripoff. Maar zeker onderhoudend. Eigenlijk stoeremannengedoe zoals Street Kings natuurlijk maar werkt toch minder op de lach- en ergernisspieren en on a personal level: weer een Camp Lo-reference afgetikt.

Barracuda
Halfzusjes hook-up waarbij de ene haar huisjeboompjebeestjeleventje overhoop gehaald ziet worden door het losgeslagen projectiel waarmee ze een musicerende (en dus moeilijke, drank en drugs enzo) vader deelt. Kabbelt me iets te veel terwijl het uiteindelijk nog best stevig uit de hand escaleert.

I Love You America
Sarah Silverman over de problemen en geneugten van de multiculturele samenleving. Elke samenleving dus, want monocultuur bestaat niet. Silverman staat pas sinds kort op m'n radar (geen liefhebber van standup) maar ze is lief, maar ook niet alle wilde haren kwijt, er valt genoeg te lachen.

鬼婆
Weer een prachtig gefilmde zwart-wit film uit de jaren zestig. Bij de introductie klinkt Coltranesque jazz die natuurlijk al snel wordt ingewisseld door de vertrouwde trommeltjes. Want het is de Japanse middeleeuwen! Burgeroorlog, Kyoto is platgebrand en samoerai vluchten of verdwalen op het plattenland waar de rietvelden hun cinematografische ding doen. Een boerin en haar schoondochter lokken dat soort types in de val, maken ze een klopje kleiner en gooien ze daarna in een diep gat waarna ze hun wapens en uitrusting voor eten verkopen. Ah! Dat soort streken gaan niet ongestraft. Al snel meldt een kompaan van zoonlief/manlief zich met de boodschap dat zijn kameraad de oorlog niet heeft overleeft. Nu zijn er drie personages en dat gaat nooit goed. Zeker als de schoondochter na wat aarzelen 's nachts door de velden sprint naar zijn hut sprint voor seks (ook weer redelijk vooruitstevend in beeld gebracht.) Schoonmoeder ziet de bui al hangen en probeert met een list haar onmisbare hulpje voor zichzelf te houden. De vorm is er maar uiteindelijk vond ik het verhaal en de boodschap wat aan de magere kant.

Of te wel Onibaba uit 1964 (sorry, ik probeer de titel er ook op deze manier in te verwerken, al zie ik dat Google er weinig problemen mee heeft als je gewoon het Japans kopieert).

ja dat is altijd een leuke verrassing, via Google, of ik m ken of niet (deze niet)

春婦伝 (Story Of A Prostitute)
Pittig maar mooi drama, prachtige gefilmd zelfs met wat verrassende special fx hier en daar.

Vampire's Kiss
lol @ Nicholas Cage. Geschift als een pak yoghurt, whatever the flaws zijn performance maakt deze film een echte ride.

The King of the Belgians
'Did you film the finger?' Een satire die maar geen satire wil worden. Misschien ligt het aan dat lullige landje. België. Nicolaas d'n Derde doet royaal zijn best, maar wordt geregeerd door Ludovic, zijn Kantiaans starre knecht. Dan verklaart Wallonië zich onafhankelijk. Het is zo'n beetje de enige keer dat de film 'bij de tijd' voelt, met de Catalaanse kwestie in het achterhoofd. Potentie kan het scenario daarmee niet ontzegd worden. Een koning die vastzit in Oost-Europa, terwijl zijn land uiteenvalt. De uitwerking blijft echter onscherp. Dit ligt in grote mate aan de half-functionele voice-over. Een Engelse documentairemaker volgt de koning, maar praat vooral pompeus tegen 'ons'. Hij wordt zo meer ironische verteller, dan meebelever. Dat doet het bewust gammele camerawerk subiet teniet. Zelfs een paar aardige momenten worden bizar genoeg door hem onderbroken, vermoedelijk omdat de inspiratie voor die scene op was... Zo sjokt het gevolg van sketchy scene naar sketchy scene. Een Toni Erdmann-diss in Bulgarije (hoe durven ze!), een folk-koortje (voor de Voix-fans) en een hoop oriëntalistische tegenstellingen. Hoewel het scenario hier zowaar een imagologische discussie over inlast, blijf ik het gevoel houden dat ze geen idee hadden wat ze wilden zeggen. Een voorteken voor de toekomst van hun land, allicht. 'Waar laten we het mini-atomium?'

Good Time
'My face is burning.' Domme mensen. Helemaal niet-grappige, pijnlijk beperkte mensen. Zo vaak zie je ze niet in de cinema. En in een serieuze crimefilm al helemaal niet. Krankzinnig idee dus, en dat zijn de beste. Twee broers beroven een bank. De ene (Robert Pattinson) is het 'meesterbrein', de ander (co-regisseur Benny Safda) hobbelt mee. Natuurlijk komen de twee van die koude kermis nooit meer thuis. De muziek van Ohneotrix Point Never pompt adrenaline in de aderen. Eindelijk eens een soundtrack met risico. Doodzenuwachtig – net als de mannen – en natuurlijk Carpenteriaans. Alle emoties kaatsen in het rond, echo na echo. Pas na zeventien minuten op het puntje van de stoel verschijnt de intiteling. Dat is ballen, en vertrouwen. De kijker wordt zonder pardon meegesleept in de chaos. Beroepsyhsterica Jennifer Jason Leigh doet er als kindmeisje nog een schepje bovenop. Het uur dat erop volgt belanden de personages van de regen in de drop. Ik kreeg zelfs After Hours-associaties! Helaas fopt het scenario zichzelf met een twist. De wending is eigenlijk best fraai. Maar daardoor raakt de mentally handicapped brother wél definitief uit beeld. En daarmee verdwijnt de mogelijkheid tot een plausibele cirkel. Spannend blijft het echter wel. Bad time voor de kijker. In a good way. 'I don't remember half the shit that went on yesterday.'

Loveless
'For love and selfie.' Andrej Zvjagintsev beent zijn favoriete onderwerp wederom uit. De nieuwe Russische rijken. (Die als twee druppels water op de Westerse rijken lijken, en vice versa.) Een smartphone lost de eenzaamheid niet op, net zomin als alle mogelijke 'fake comfort' dat kan. Niemand communiceert in het openbaar, behalve dan voor het hoognodige. Met zulke omgangsvormen wordt de bikini waxer vanzelf een vertrouwwekkend psycholoog... Vanaf de eerste shots toont Zvgjantsev de leegte. Visueel rustig, gepast klinisch zelfs. Een school lijkt wel een ziekenhuis. Een fraai appartement een sarcofaag. Met Loveless perfectioneert de regisseur zijn stijl. Alle opsmuk gaat overboord in een schrille symfonie. Loveless is zonder twijfel zijn beste film. Niet om de hierboven geschetste boodschap – want die kenden we al – maar om hoe hij het 'tabula res' vult. Met een grote M. Een werkelijk gemis dat de egocentrische personages wel op móet vallen. Vol tegenzin en waanzin. Een verdwenen kind ontsnapt uit zijn vervallen thuis, waar A Separation dreigt. De politie treedt zo hard op als verwacht ('feiten zijn koppige dingen'). Nu moet het heft wel in eigen hand worden genomen. Urenlang zoeken door berg en dal, met een bijkans militair geleide buurtwacht. Een ijzingwekkende mokerslag in de stilte. 'Fox 1 do the calling.'

Train to Busan
'May I see your ticket?' De Koreaanse obsessie met treinen wordt toch nét even wat anders gesublimeerd dan de Japanse. Vrij kort na Snowpiercer komt een Koreaans team weer met een horrorfilm vanuit de 'rijdende ensembleast'. Vanzelfsprekend gaat de overdrive daarbij aan. Koreanen klieren elkaar, zoals bekend, knoerthard. Vergeleken met Snowpiercer blijft het verder wel simpel. Dat komt vooral door de vijand. Van doorgedraaide zombies hoef je geen working class revolutie (of metaforen) te verwachten. Daar zijn ze veel te dom voor. De ondoden zorgen wél voor spectaculaire beelden. Honderden graaiende handjes voor een treinraam. Het is lastig niet aan Auschwitz te denken. Wat later kletteren ze zelfs op het dak. It's raining men... Ik zei het al, het gaspedaal wordt diep ingedrukt, met een bijkans Spielbergiaanse professionaliteit. De FX verdienen speciale vermelding. Paradoxaal genoeg zijn die namelijk in één moeite door flitsend en vermakelijk houterig. Als een update van een Michael Jackson video. Van het verhaaltje moet de film het verder niet hebben. Dat blijft een soort Tien Kleine Koreaantjes, waarin zeker tijdens het laatste half uur het gebrek aan goede teksten opvalt. Ternauwernood dichtslaande deuren. Dat is wat het is. Hysterisch, gory, en met een vleugje familiepijn. 'My mother is waiting for me at home!'

Ik begreep dat Busan best wel een metafoor is voor Noord- en Zuid-Korea, ik herken dat vooral als een groep de andere buitensluit, maar er zijn er vast meer die ik mis omdat ik geen Koreaan ben.

They Live
De neo-na- eh, alt-right tonen zich weer behoorlijk dom om hier een anti-semitisch narratief in te zien. Het is wel nog steeds actueel maar ook gedateerd, maar de film is leuk genoeg om dat niet als een probleem te zien.

Detroit
Hey, you know something people? I'm not black, but there's a whole lots a times I wish I could say I'm not white zei Zappa in Trouble Everyday en behalve de "discussie" van de laatste tijd is deze film ook weer pijnlijk door "mijn soort". Echt richting horror en die "verhoortechniek" duurt ook zo tergend lang. En ik weet nu waar die band Algiers naar vernoemd is.

Ik begreep dat Busan best wel een metafoor is voor Noord- en Zuid-Korea, ik herken dat vooral als een groep de andere buitensluit, maar er zijn er vast meer die ik mis omdat ik geen Koreaan ben.

ha! ik had in mijn aantekening staan - maar geen plek meer - : 'WTF geen referenties aan Noord-Korea?'

(zul je zien dat het tóch een heel moeilijke film is :P)

東京流れ者
De voorloper van het geweldige Branded to Kill. Die film ademt een cool absurdisme uit, dit is meer pop art: felle kleuren en artificieel. Vanaf het eerste shot weet je dat het cinematografisch meesterwerkje wordt. De camera zwiert dan ook op zeer spannende wijze terwijl Suzuki gretig gebruik maakt van het klassieke neon van Tokio en de sneeuwlandschappen daarbuiten. Het verhaal is prototype gangsterflick: yakuza bende wil straight gaan, maar "het mag gewoon niet, dus moeten we wel terugvechten!" Heel veel aandacht voor plot was er duidelijk niet, want na wat Derrickachtige telefoonduels schiet het regelmatig van de hak op de tak waardoor Tokyo Drifter in al zijn artificiële pracht afstandelijk aanvoelt. Vreemd trouwens, zodra er Westerlingen aan te pas komen wordt het weer potsierlijk in een heel melig massagevecht (zie Lady Snowblood).

Love Beats Rhymes
Volgens mij de tweede film van de RZA, heel anders dan het kung fu-spektakel Een romantische comedy, maar ook weer volledig by the book. Beetje heel erg by the book zelfs. Jammer, want Azealia Banks toont zich meer dan iemand die alleen maar shit kan praten en het rap/poëzie-thema had een aardige film kunnen opleveren, maar het verzuipt helaas in romcomcliché's.

Hush
Home invasion, niet echt een gezellig genre. Deze is echt spannend, mede door het feit dat het slachtoffer doofstom is. En niet stommer dan het achterend dan een varken, zoals in veel van dit soort films, waar nogal eens volkomen onlogisch gehandeld wordt.. In Hush ga je echt met haar meeleven en neem je wat kleine vraagtekens op de koop toe, dus dan is de film wel geslaagd te noemen.

Una
'Just me in that room.' Het blijft een moeilijk onderwerp. The child molester. Eens in de zoveel tijd poogt iemand er een film over te maken, maar slechts zelden wordt het een succes. The Woodsman en Michael vormen de uitzonderingen, waarbij laatstgenoemde eigenlijk vooral over een gruwelijke kidnap gaat. Una zit meer op de lijn van The Woodsman. Een vleugje sympathie voor de dader. Ben Mendelson (hier) en Kevin Bacon (daar) hebben iets vergelijkbaars mysterieus. Mendelson speelt géén pedofiel, zoals hij niet nalaat te benadrukken. Hij heeft een puntje. Een dertienjarig meisje, dat haar (seksuele) macht ontdekt, is nét geen kind meer. Ze is iets ertussen in. Extra kwetsbaar dus, maar de kwestie wordt er wel arbitrair van. Soms lijkt het beter dat het 'slachtoffer' de hele 'zaak' maar beter als 'childhood crush' framet. Verdwijnt het litteken dan niet makkelijker? In Nederland werd Het Debuut (1977) over een vergelijkbare romance doodgewoon een megahit. Tegenwoordig gaat de samenleving liever op pedojacht, elk aangepraat trauma is er ten slotte eentje. Una roept zo genoeg intrigerende vragen op, zonder zelf ook maar het begin van een antwoord te weten. Mendelson en Rooney Mara praten vooral eindeloos. En ze komen geen stap verder. Het soms stompzinnige scenario besluit dan maar met gezochte spanning. 'We can be stuck up here forever.'

Song to Song
'Nothing felt real.' Er zit weer een hoop in deze nieuwe Malick, en tegelijkertijd heel weinig. Of op zijn minst, niets nieuws. Zo, de vage toon is gezet. Soms denk ik nog wel eens aan To the Wonder, van zijn recente werk toch het beste. Song to Song lijkt meer op een afgestofte Knight of Cups. Priviliged white L.A. Ergens knap van Malick dat hij daar nog altijd kinderlijk nieuwsgierig rond kan kijken, met van die grote fish eyes. Zijn attention span is weer lachwekkend kort. Een tijdje vermaakte ik mezelf door mee te tellen. Iedere vier seconden een nieuw shot. Ryan Gosling dwaalt langs feestjes van de jetset, waar modellerig magere mensen (Rooney Mara lijkt wel dertien!) altijd met kleren aan seksen. Wanneer Natalie Portman verschijnt, neigt het naar Closer. Ergens in de chaos zit ook wel een Weinstein-achtig machtsverhaal verstopt. Manager Fassbender leidt het bal(len). 'I thought he could help me, if I paid my dues.' Op een muziekfestival vermaakt men zich met rockdino's. Ik noteerde al snel: het wachten is op Iggy. Echt cool of vernieuwend kun je Malick dus niet noemen, al blijkt Patti Smith een rake touch. (Lykke Li, idem dito). Richting het uur wordt het nog best comfortabel. Gemakkelijk soezen bij fluisterende voice-overs. Oude liefdes, nieuwe liefdes. Een volslagen geabstraheerde La La Land. 'I didn't realize there was something not to tell.'

Kwam Iggy daadwerkelijk nog langs?

'Volslagen geabstraheerde La La Land' klinkt als een aanrader, maar wat trek ik die Goslingbot toch slecht.

Kwam Iggy daadwerkelijk nog langs?

Film niet gezien, maar hij kwam iig ff relaxen op de set:
https://media.pitchfork.com/photos/592f5476a188df5fef377c96/master/pass/file

Heb alleen Drive gezien, maar "Goslingbot" lijkt me otm
(niet dat daar noodzakelijkerwijs iets mis mee is, maar ik kan me het 'slecht trekken' indenken)

Ja, dat glas wijn! :) + OTM met 'Volslagen geabstraheerde La La Land'.

Ik heb eigenlijk niet zo'n moeite met Gossling, misschien vanwege de Feminist Ryan Gossling tumblr die dan toch in je achterhoofd blijft spoken. Minpunt is wel dat hij ondanks zijn minimale acteerstijl wel eten ontzettend overacteert (sorry, dat blijf een persoonlijke irritatie :)

Hij zit ook in de film, maar ik zou niet gaan kijken voor Iggy. ;)

haha, inderdaad had ik de appearance van Iggy goed 'voorvoelt' (al zeg ik het zelf). Malick leek vooral geinteresseerd in Iggy's ouwemannentietjes. :-)

Gosling was acceptabel, maar het 'plotje' met Fassbender boeiender.

Ik zou het scenario van Song to Song wel eens willen lezen. Met wat voor draaiboek werkt die Malick eigenlijk. Zou het allemaal uitgedacht zijn. Of filmt ie eerst op 20 locaties van alles en gaat ie dan in de edit room lopen creëren.

Ik dacht dat ie zonder scripts werkte, nagooglend dit artikeltje gevonden.

Hele coole foto van Iggy :)

Gosling is wellicht slachtoffer van die meme-ificatie. Ik kan hem niet anders zien dan Gosling ipv het personage dat hij moet spelen.

Ik dacht dat ie zonder scripts werkte, nagooglend dit artikeltje gevonden.

ahh kon ook bijna niet anders.*caps* zie je het wel het is geen echte 'auteur'*/c

:P

Rooney Mara zit in Song to Song in een band met Val Kilmer. Als ze heel laat in de film eindelijk een keer op het podium in actie komt, bespeelt ze de gitaar op een manier die doet vermoeden dat ze het instrument die dag voor het eerst van haar leven in handen heeft gekregen. De cameo’s (laten we John Lydon en de Red Hot Chili Peppers niet vergeten) zijn interessanter dan de hoofdpersonages.

bespeelt ze de gitaar op een manier die doet vermoeden dat ze het instrument die dag voor het eerst van haar leven in handen heeft gekregen.

haha :D :D

Your Name
'Slechts éénmaal heb ik u gezien, ge waart gezeten in een sneltrein.' Piet Paaltjens in Japan. Open de sluizen van het gemoed en laat uw tranen rollen. Altijd een specialiteit van manga-karakters natuurlijk. Your Name is met wat goede wil een Eternal Sunshine voor emo-kids. Handzaam, en verbluffend goed geanimeerd. Het begint met een trailer van twee minuten; een heel YouTube-achtige manier van scenario-expositie bieden. De Stars-achtige themesong jakkert de emoties meteen richting stratosferen. Teruggekeerd op aarde, begint een Lake House-verhaal, dat meer om gevoel dan logica draait. Een soort Puberruil. Een stadsjongen belandt in het lichaam van een plattelandsmeisje en vice versa. Dat zorgt voor nieuwe gevoelens. Wat erotica gaan Japanse filmmakers (in tegenstelling tot Disney) nóóit uit de weg. 'Dit is te realistisch!' Mitsuha en Taki empoweren elkaars leven. Ieder heeft baat bij het ontdekken van 'de andere' kant van zijn/haar persoonlijkheid. Na een tijdlang honderd procent cheesy door deze nieuwe dubbelwereld te hebben gedwaald, komt de slotmetafoor nog aardig verrassend uit de lucht vallen. Itomori, Mon Amour. Of zou ik de enige zijn die dat erin leest? Het kost in elk geval weinig moeite je voor te stellen hoe miljoen Japanners in de bios zaten te janken. Dáár mag het. 'It's just a what-if fantasy, isn't it?

20th Century Women
'Can we do therapy?' De eeuw van mijn maffe moeder. Zo'n modern 'alles moet mogen wanneer mij het uitkomt'-mens. Haar enige zoon groeit op in een huis waar de kamers aan aanwaaiers zijn verhuurd. Pa is allang verdwenen, en mama weet het niet meer. Een beetje depressief besluit ze de huisgenoten in te schakelen om het jongetje 'op te voeden'. Dat hoef je in de seventies, hét filmische decennium van de twintigste eeuw niemand te zeggen. Greta Gerwig, rockt Lou Reed-shirts, houdt van 'art fags', en fotografeert heel modern enkel haar eigen leven. Zij komt aanzetten met studieboeken. 'Als ze bij je wil slapen, moet ze seks met je hebben hoor, anders is het zó disempowering.' Bestie buurmeisje Elle Fanning mokt. Laatste deelnemer aan deze Levensweg is de besnorde Billy Crupup. Hij ontdekt de Joaquin Phoenix in zichzelf. Het meanderende mozaïek blijft verder aan de oppervlakte. Nooit wordt het een 3 Women. Eigenlijk gaat het vooral over het jonge mannetje. So much for that title. Een overdaad aan swoosh ambient smeert de scenes. Zodra de Talking Heads (of Black Flag) spelen, wordt het beter. Degelijke middenklasser Mike Mills had zijn John Irving-achtige scenario beter kunnen trimmen, om zo het komische gehalte te doen ontpoppen. Afgewisseld met wat prikkelende vragen. En de afwas. 'It's always about the mother.'

神去なあなあ日常
Ah, de Japanse melancholische komedie. Een jonge slacker besluit om bedenkelijke redenen een carrière in de bosbouw te beginnen. Een klassiek verhaal van wantrouwen, luiigheid, doorzettingsvermogen en natuurlijk...een supercute kortharige vrouw. Nostalgisch zwijmelde ik in het begin weg bij de treinen van Japan die de jongeman naar zijn avontuur brengen. Daarna volgt een fijn verhaal met de juiste balans van grappen over het platteland vs de stad. Het bos, een paar mooie personages, waaronder een stoere kompaan, doen de rest, en vanzelfsprekend mag een vleugje Shinto magie niet ontbreken. Doe hier nog maar een paar van (gelukkig heeft regisseur Shinobu Yaguchi nog een paar films gemaakt, dus dat is mazzel. Survival Family van dit jaar had ook al zo'n fijne vibe.)

mother!
De betekenis van deze zoete inval/zoute uitval ligt er al vrij dik bovenop en neigt al naar potsierlijkheid, maar mocht je het toch nog gemist hebben: they hammer it home for ya. Op z'n Koolhoviaans met een sledge hammer: dat je het gevoel krijgt dat ze het eigenlijk wel lekker vinden om vrouwen zo gemaltraiteerd te zien worden.

ahh ik zat nog te twijfelen, maar ik pas (dus).

(神去なあなあ日常 gaat echter wel op de lijst). Dacht even (1 seconde, ok) dat het (キツツキと雨 (The Woodsman and the Rain) was.

Oh ja die, met de Japanse De Niro, die was ook leuk.

A Ghost Story
'Some weird noises in this house.' Een film lang dacht ik dat ze de handelingenfilm-specialist Lisandro Alonso een zak met Amerikaans geld hadden gegeven. De man zal het beeldformaat van Jauja toch wel gepatenteerd hebben? Die unieke privéfilm-look, vierkant met afgeronde hoekjes. Welnu, de man heeft hier helemaal niks mee te maken, net zomin als ene Reygadas, trouwens. Toch hebben beide Hispanics regisseur David Lowery wél duidelijk beïnvloed. (En ik wens de verschijning van een Spaanstalige familie dan ook als eerbetoon te zien.) Bueno! Een hoop gelul om een even simpel als lief verhaal in te leiden. Good ghosts gone sad. Waarom eigenlijk de angst voor geesten – zijn dat soms geen manifestaties van menselijkheid? En hoe ontstaat de angst ván de geest? Case Affleck had met deze vragen een paar makkelijke weken. De mompelaar speelt een glitchpoppende muzikant die Lynchiaans om het leven komt. Even later verschijnt hij terug thuis. In een laken gehuld. Daar dwaalt Rooney Mara (wéér Rooney Mara) even witjes rond. Het gaat echter om die licht-gevende geest, met zwarte oogjes. Een design zo simpel als de fantasie van een kleuter. Noem het 'naive vague'. Het onverbeterlijke geloof in dromen en nachtmerries. Het werkt. Een Tarkovsky for kids. Ergens tussen uitgelaten nihilisme en nestverlatingsangst. 'We can go.'

La Region Salvaje
'Let me see your little worm.' Alsnog op die Mexicaanse paddestoel-trip, in Centipede, de arthouse versie. Zonder wormvormig aanhangsel is La Region Salvaje niet meer dan een doodgewone handelingen-film. Op niveau, dat wel. In een gezinnetje begint een groot geheim te broeien. Dat kan enkel naar het geweld leiden. Een echtgenoot worstelt op de macho-manier met zijn homoseksualiteit. Ontkennen, afgeven, en het daarnaast wel gewoon doen. Een totale 'alienation' van zichzelf. Zijn vrouw is (mede hierdoor) al een tijdje ongelukkig, en ook de zeurende kinderen lijken door het ongemak van het ouderlijk paar aangestoken. Hun manische gestuiter vormt een waardevolle bijdrage aan het Unheim dat heerst. Maar voor het echte On-werkelijke gevoel, strekken we de tentakels uit naar het platteland. Daar hebben de personages te midden van Reygadas-mist een unieke ervaring gevonden. Een schmutzige exploitatie van ieders verlangen om gevuld te worden. Science fiction is op zijn best als het een beetje sexy wordt. Freud would have a bloody ball. Regisseur Escalante (van het eveneens behoorlijk maffe Heli) zoomt langzaam in op het jurkje van de echtgenote, als aankondiging van het grote Vulvische Verlangen. Het Dahliaanse korte verhaal, besluit met een gepast slimmig einde. 'You said you'd do something for me.'

Een Tarkovsky for kids.

O RLY? Dit zal filmnerd jr. goed doen (past ook bij een of ander punnikindieliedje over een spook waar ze helemaal gek van is). Rooney Mara word ik dan weer redelijk ongelukkig van.

:-)

zit ook wel een fijne Koyaanisqatsi-referentie in. (nou ja eigenlijk gewoon een citaat).

Rooney Mara kan ik nooit herkennen, ik dacht 'goh alweer een magere brunette', ze zijn in. Maar dat is dus steeds Mara.

'Ghosting' van Mother Mother overigens. Eerst dacht ik "WTF doe je me nu aan?!" nu ben ik liefhebber.

Mother Mother doet me denken aan Jump, Little Children, waar een stel Amerikanen me hartelijk om uitlachten toen ik dat in een playlist had staan, werd gezien als suffe college rock. (Ze haten maar raak verder, dat album vind ik nog steeds mooi. Wel meer muziek voor m'n broer, doorgaans, misschien dat die ook wel lekker gaat op Mother Mother. :)

hmm als nineties kid denk ik bij Mother Mother aan

https://www.youtube.com/watch?v=2Xi8NvSetZc

Die had ik goed verdrongen. :)

sorry ;-)

(ik krijg helemaal geen hits voor Jump Little Children op de soulseeks, obscuro oscuro)