Filmforum

Anti-Porno
Hier stap ik even van de Sion Sono trein. De ingrediënten zijn er: knallende kleuren, extravagante personages, realiteitsneukerij, een snufje seks, zelfs zoiets als een feministische boodschap maar het werkte niet. Het is net iets te hysterisch en hak-op-de-tak. Ik vermoed dat je hier toch echt een Japanner voor moet zijn.

Moonlight
'What you gotta be sorry for?' Three Times gay in the ghetto. Een dapper onderwerp, met allure aangepakt. Elk segment van dit drieluik is beter dan het vorige. In het eerste deel maken we kennis met een hood-jongetje dat zijn levenslessen van een drugsdealer leert. Het bewijs wordt weer eens geleverd dat Terrence Malick in de Amerikaanse arthouse de Godfather is. Veel van diens 'drone-filmen' – we zweven overal naartoe – om over de klassiekerige muziek nog te zwijgen. (De soundtrack blijft een minpuntje). Op dat moment had ik nog allerlei bedenkingen bij Moonlight. Zo slecht als Boyhood was het zeker niet, maar toch ook geen Girlhood... Dit verandert vanaf het fysiekere tweede deel. 'Little' Chiron wordt groter, en zich bewuster van zijn geaardheid. Ravotten transformeert tot echte aanrakingen met broedende bro's, en op de achtergrond knokt Chirons eenkennige moeder een robbertje mee. Wat een rol van Naomie Harris! Weer een jaar of tien verder legt regisseur Jenkins alle kaarten op tafel. Hij moet een groot fan van Wong Kar-Wai zijn, en dat is een invloed die je in Amerika zelden tegenkomt. Jenkins overstijgt echter meteen de allusie; want waar zie je een 50 Cent-ganster en een Drake-kok samen een intiem moment beleven? De onwil en de hunkering, in een leven waar alles obstakel lijkt. 'Find somewhere for you to be.'

Split
'God that's victim shit, Jesus.' Geen misdaad zo geliefd als kidnapping. Zeker verhoudingsgewijs. Eenvoudige verkrachtingen komen zoveel vaker voor... Niettemin wordt er elk filmjaar weer een 'horde' aan tienermeisjes ontvoerd. Ditmaal onder het oog van hun hippe high school dad (hij wordt meteen afgestraft). De dader is zelf een 'horde', een echte Psycho. De slot-onthulling uit Hitchcock's classic, vormt hier het begin. Een fijne acteeroefening dus voor James McAvoy, die onder meer een negenjarig mannetje vertolkt. Toch weet de film niet genoeg van het uitgangspunt te maken. Ik en mijn cinefiele persoonlijkheid hebben er twee uur over na kunnen denken, en we vermoeden dat het komt omdat de 'Gollem'-truc ontbreekt. Die schizo praatte tégen zichzelf. Dat doet McAvoy slechts eenmaal, en dan nog buiten beeld. Als bijkomend nadeel onderschat Shymalan zijn publiek. Lappen aan onnozele GGZ-expositie moeten de boel verduidelijken. Hij zal toch weten dat de spanning groter wordt, als je de raadsels groter houdt. Tot slot jeukte een pet peeve. Het tienervlees huppelt eendimensionaal rond, op één uitzondering na, en natuurlijk moet dat emo-kind met een trauma worden opgezadeld. Toegegeven, wat haar overkwam, is wél geloofwaardig. Misschien moet Shymalan eens een film over familietrubbels maken. 'The broken are the more evolved.'

海がきこえる
Ik heb nog wat minder bekende Studio Ghibli dingen te kijken, waaronder Ocean Waves/I Can Hear the Sea. Nostalgische vertelling, gebaseerd op een roman, over tienerjaren in Kochi (meteen grote OMG-ervaring in huis, want het samoeraikasteel, de trams en overdekte winkelpromenade allemaal in het echt gezien). Twee serieuze vrienden krijgen het lastig wanneer een mooi meisje uit Tokio op school komt. Slim, maar een outsider omdat ze zich ergert aan haar nieuwe woonplaats waar ze met een dialect praten. De hoofdpersoon observeert op een gegeven moment "het lijkt steeds meer op een slechte soap opera" en daar leek het ook echt op af te stevenen. Maar met wat subtiele moves wordt alles naar een mooi eind gebracht.

eigenlijk heel overzichtelijk de hoeveelheid Ghibli films (22, mooi getal). Heb er nog een stuk of 7 te gaan geloof ik.

Jackie
'They want a show of grief.' JFK, de president die voor altijd beroemd zal blijven, omdat er beelden zijn van hét moment. Zijn echtgenote Jackie voelt dat perfect aan. Ze weet dan al hoe (sociale) media werken. The show must go on. Sterker nog, the show is alles wat rest. Jackie zorgde ervoor dat Jack na zijn dood ook de gladiolen kreeg. Tot meer dan een cynische interpretatie geeft Pablo Larrains film geen aanleiding, en dat valt te prijzen. Kennedy wordt nergens opgehemeld. Zelfs zijn vervelende broer zegt: 'We could have done so much more.' (Maar ja, een écht radicale stap durfde beide mannen nooit te maken.) Genoeg over de Kennedies, dit gaat om Jackie (Natalie Portman, met mal accent en pukkels). Lorrain filmt haar in een 'Franse' aspect-ratio. Het past bij Zapruder's camera, maar ook bij het arthouse-sfeertje dat hij vergeefs probeert op te roepen. Jackie doet haar bekentenissen aan een journalist en een priester. Twee mannen dus. Een soort Frost/Nixon. Ik hoopte op meer momenten met vriendin Greta Gerwig. Tot 'het einde' baadt Jackie in haar spulletjesfetisjime. Parfums, nieuwe vloerbedekking, een Camelot LP. Al die producten geven de ultieme voorzet. De bloedvlekken op haar dure mantelpakje. Dat raakt me veel meer dan de overbodige grafische scene later. Die beelden kenden we tenslotte al. 'Peope should remember.'

El Ciudadano Illustre
'Vertel me een verhaaltje, Daniel.' Zonder twijfel beste middlebrow-dis van het jaar. Aan deze Nobelprijsuitreiking kan zelfs Bob Dylan nog een puntje zuigen. ('Nu voldoe ik aan de smaak van rechters, academici, en koningen'). De 'boludo' die wat onwillig de prijs in ontvangst neemt, vergeet alleen de blanken nog te noemen. Want hoeveel 'exoten' de Nobelprijs ook krijgen, het feestje blijft een witte smaak-sensatie houden. De schrijver voelt op het gala het einde van zijn carrière naderen. Dus rest hem nog maar één oplossing. Terug naar huis, naar het laagbouwhinterland van Argentinië, waar ze lang hebben uitgekeken naar 'notre hijo', 'hijo de Salas.' De kop van onze held na een 'diavoorstelling', werkelijk onbetaalbaar. Zo zit de film vol half gênante, half geniale momenten, als een vroeg opus van Milos Forman. Een flits van een clown op een vliegveld. (Is het een grap, of om te huilen?) Het stoffige Salas wordt gefilmd met low budget digitale camera's, wat de lulligheidsfactor enkel versterkt. De meest gedecoreerde inwoner van Salas komt de uren daarna overijverige fans tegen in alle vormen die je maar kunt bedenken. En heel subtiel verschuiven de grappen, van Cervantesk idioot naar Borgesk surreëel, om Kafkaesk spannend te eindigen. Een toonbeeld van goede smaak dus. 'Diego, de Paus, de koningin van Nederland, Messi en...!'

How To Lose Friends & Alienate People
Een Simon Peggvehikel zoals ie er al meer op z'n naam heeft, op zich niet echt vervelend maar ook echt niks bijzonders.

Where'$ The Money
Net wat grappiger dan ik had verwacht, al schiet ie ook wel door in flauwiteiten hier en daar.

Good Time
Doet denken aan Pusher en andere films waarbij criminelen alles in het honderd laten lopen. Nogal eens behoorlijk ongeloofwaardig echter (wie gaat er nou een bank beroven met z'n geestelijk gehandicapte broer?). Wel mooi flashy gemaakt, met aanwezige maar lekkere soundtrack van Oneohtrix Point Never.

Street Kings
Laat jongens jongens zijn, echtemannenshit, op het lachwekkende af. Ik moest regelmatig denken aan die Fry & Laurie sketch: damn, double damn, and an extra pint of damn for the weekend!

PattiCake$
Hip hop is muziek voor en door buitenbeentjes, de mensen die er niet bij passen. Het is wel "grote bek, dit dat, zus zo, stoer" maar eigenlijk gaat het om erkenning. Patricia ook, al heeft ze huidskleur en gewicht tegen. Dat begrip van hip hop, wat veel mensen van buiten (en zelfs binnnen) the culture niet echt lijken te zien, maakt deze wat sentimentele film met de nodige flaws toch wel goed verteerbaar voor mij. Leuke cameo van MC Lyte ook.

It Comes at Night
Is er een horrorigere titel denkbaar? Jammer van het cliché, want It Comes at Night zit intelligent en strak in elkaar. Wellicht had de film beter The House (of... The Disease) kunnen heten. Niet dat dat nou zulke briljante ideeën zijn, maar ze passen beter bij het minimalisme van deze toekomstblik. Beleefdheid in tijden van de apocalyps. 'Take the fuckin mask off!' Een familie heeft zichzelf in een huis verschanst. Zoals in alle goede horrordrama's blijkt het grote gevaar niet de man met een bijl, maar het moment dat het eigen lichaam zich tegen de protagonisten keert, en de AIDS-vlekken beginnen te woekeren. Heerlijk! Het intro geeft alvast een voorproefje... Schuilen in de wildernis heeft daarna lange tijd nog wat weg van kamperen. Zeker wanneer er een andere familie 'opduikt', zodat er bordspelletjes gespeeld kunnen worden. Ondertussen blijft pa op zijn hoede, als paranoïde patriarch van zijn eigen Mosquito Coast. Bij de nieuwaangekomen treffen we 'James White' (Christopher Abbott), nu al een specialist in intensiteit. Zijn vrouw brengt jong leven mee, op méér dan een manier. De puber van het oorspronkelijke gezin kijkt zijn ogen uit. Slapen kon hij toch al niet. Zo worden we over The Road van The Territorium naar het onvermijdelijke geleid. Zwartgallig, en zwartogig. (Maar helaas zonder black metal.) 'Are you sick?' 'No sir!'

Sieranevada
'The priest will be here soon.' Er dreigt metaalmoeheid in dit zoveelste Roemeense epos. Sieranevada is Puiu's minste, na Mr. Lazarescu en het onweerstaanbare Aurora. Dat waren twee films die duidelijk profiteerden van hun hypnotiserend lange speelduur. Het eindeloze Sieranevada had echter gemakkelijk korter gekund. Misschien wel het hele uur nádat die vermaledijde priester eindelijk arriveert. Het herinneringsritueel dat hij samen met zijn koorknapen uitvoert zet een fraaie punt. In het krappe appartement botsen oude ideologieën op elkaar. Communisme, monarchisme, orthodoxisme, kapitalisme, en... 9/11. De Roemenen hebben genoeg om over te babbelen. En dat doen ze dan ook. Urenlang. Ik voelde een 'equidistantie' (om een woord uit de film te gebruiken). Dat komt vooral doordat het geruzie – daar draait het natuurlijk op uit – dorpstonelig geïmproviseerd aanvoelt. Wél met een klasback achter de camera, zwenkend van deur naar deur. Inhoudelijk piekt Puiu echter te vroeg. Op het moment dat de zoete inval nog geen bitterzoete inval van ellende is. Wanneer het gezang wegsterft, blijkt ieder familielied zijn eigen kruisje te dragen. Dat thema heeft de Europese cinema nu al fanatiek uitgebeend sinds Festen. Zelfs buiten de deur vindt Puiu enkel nóg meer korte lontjes. 'Stay here and get your mother's education.'

かぐや姫の物語
In die Ghibli docu zit een prachtig, half-verscholen verhaal van Miyazaki en zijn oude kompaan Isao Takahata die op hetzelfde moment aan de andere kant van de stad bezig is met zijn versie van de oude Japanse volksvertelling van de bamboeprinses. En die twee lijken totaal geen contact te hebben terwijl Takahata gewoon een film moet afleveren voor Ghibli. Het uiteindelijke resultaat is een meesterwerk van de animé in een gedurfde minimalistische stijl vol zachte kleuren. Takahata neemt de tijd en kan lekker uitpakken met alle emoties, het gaat schattig, naar grappig, naar kritische feministisch naar ingetogen tragisch.

Alias Grace
Net als The Handmaid's Tale een Margaret Atwood-(serie)verfilming. Zes afleveringen, je kan het ook als een lange speelfilm zien. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal maar we horen voornamelijk hoofdrolspeelster Grace Marks' herinnering van het verhaal, of dat allemaal wel klopt valt natuurlijk te bezien. Mysterieus en fascinerend, niet in het minst door Gadons prachtige spel.

魔 (The Boxer's Omen)
Shaw Brothers op hun gekst. "MMA" en echt hilarische special fx. Goed kan je het niet noemen maar je verveelt je geen seconde.

Whitney: Can I Be Me
Een turbulent leven, van een leuke spontane meid naar een wrak. Kip/eiverhaal of het de roem of de drugs zijn. Ik zou zeggen beide, voor zover het al uitmaakt.

無限の住人 (Blade Of The Immortal)
Meer martial arts, nogal langdradig en over the top, vooral dat laatste kan je wel aan Takashi Miike overlaten natuurlijk. Al het geweld ten spijt kan ik de aandacht er maar moeilijk bij houden.

Feuchtgebiete
De films schreeuwt werkelijk "eeeeww, gross!", ik wist niet dat Duitsers dit in zich hadden. Misschien juist daarom. Nogal ongeloofwaardig en met alle Weinsteinverhalen kreeg het een beetje naar bijsmaakje, heeft de regisseur een gewoon zijn hoofdrolspeelster niet gewoon gebruikt voor zijn eigen perverse fantasietje? Nu blijkt het boek geschreven zijn door een vrouw, maar daar lees ik dat ik daarin niet alleen ben. Anyway, "punk", gaaap ….

The Blackcoat’s Daughter
Twee meisjes zitten met elkaar opgescheept in het meisjeskostschool en we volgen een andere blondine die wordt opgepikt door een echtpaar. De sfeer is mysterieus, duister en spannend. Uitstekende horror.

niets zo vrouwonvriendelijk als een vrouw! (true on many levels, imo)

(en om de joden er bij te slepen, antisemieten genoeg onder joden)

verder Michelle OTM.

Kedi
'They're not ungrateful, they just know better.' Mi-awwww! Instanbul, the cat capital of the world. Eigenlijk zou Disney er eens een film moeten situeren, al zullen de minaretten allicht een conservatief struikelblok vormen... Het is in elk geval een ideale stad voor de beestjes. Warm en rommelig. Een visje vangen aan de haven, knuffels scoren op het terras. Hoor wie klopt daar met zijn pootje op het raam, kinderen? De documentairemakers tonen de boel in fraaie HD beelden. Gefinancieerd door YouTube, dat kon niet missen. Hét onderwerp der onderwerp van het internet opgerekt tot tachtig minuten. Via de katten krijgen we natuurlijk ook een gevarieerd portret van Istanbul. Menselijke kattenvrouwtjes én kattenmannetjes. Ik had zelf wat duidelijker een poezelbeest aan iedere wijk gekoppeld, maar ach... Katten 'strollen' gewoon van hot naar her. Het is nu eenmaal hun film. En hoe een kat denkt? Allah mag het weten. Verschillende van de geïnterviewden (mensen!) hebben hier trouwens wel enige religieuze theorieën over. Het aantal hoofddoekjes blijft echter beperkt. Misschien toch een vervolg in Ankara maken dan... De katten trippelen intussen verder op de kekke soundtrack. Met een snufje oriental jazz, en vechtpartijen voortgestuwd door trommels. 'I'm the main human in his life, the others are supporting actors.'

Reparer les Vivants
'Tu m'entends? Geknipt voor het maatschappijleervak. Eigenlijk zouden ze Reparer les Vivants aan zesdeklassers moeten voorschotelen. Die zullen vast het juiste donorcodicilvakje aankruisen. Een sk8terboi en zijn dudes openen de film mysterieus. Met een gammel busje op pad, de droom van iedere hipster. Hun capriolen op de golven en op straat – want skateboarden is natuurlijk gewoon een soort straat-surfen – worden door regisseur Katell Quillévéré effectief en smooth in beeld gebracht. De surreële klap behoort even later tot de meest geïnspireerde momenten van de film. Daarna ontwikkelt het scenario zich logischerwijs (en ook wel begrijpelijkerwijs) tot een standaard tegenstellingen-verhaal. De mechanica van het ziekenhuis fascineren intussen wel. Het pand doemt al van ver op, als een modern kasteel. Wat moeten artsen in dat fort toch moeilijke gesprekken voeren! Hoe houden ze het vol... Misschien had ik liever dáár een scenario over gezien. Tahir Rehim bereikt intussen als ziekenhuismedewerker een prijzenswaardig unicum. Niet langer speelt hij een gangster, of zelfs maar een allochtoon. De integratiedroom is compleet. Voor de rest, rest dus onvermijdelijke stemmigheid, met o zo smaakvol pianowerk. Zorgvuldig, maar ook wat vlak. Zouden die scholieren trouwens kunnen zien of het een varkenshart is? 'On accepte le coeurs.'

Hoor wie klopt daar met zijn pootje op het raam, kinderen?

Dit leest zoveel dreigender dan het waarschijnlijk bedoeld is :D

Waarom zou je meer hoofddoekjes willen zien en waarom zou dat in Ankara zijn?

Die oriental jazz (van Lloyd Miller) verklapte wel dat het gemaakt is door echte hipsters. :)

hehe ja ik las je recensie op Letterboxd en wist van tevoren al dat je de muziek zou diggen (just like me)

Ik zie Istanboel - terecht of onterecht - als kosmopolitisch metropool, waar het aantal hoofddoekjes (dit is vrij naar geformuleerd) wellicht lager ligt dan in het oostelijkere Ankara.

ik was gewoon benieuwd naar de vromere islamitische blik op de kat! En het leek me ergens wel polico om eens juist talking heads mét hoofddoekjes te zien.

Dit leest zoveel dreigender dan het waarschijnlijk bedoeld is :D

hihi, DICK MAAS. (een van de leukere beestjes in de film, bivakerend voor het restaurant)

Nah, zeker omdat het dus obviously hipsters zijn zullen die juist die progressieve en kosmopolitische kant benadrukken.

Ik heb in Ankara minder hoofddoeken gezien dan hier in Utrecht/Lombok. In Istanbul viel me eerder het aantal vrouwen met tats op, al dan niet geblondeerd. Die trend van identiteit en puritanisme is ook wel gaande in Turkije echter.

Dit deed me vrij achteloos "cats in islam" googlen, maar uiteraard blijkt er een wiki over te zijn.

Cats have been venerated in the Near East since antiquity, a tradition adopted by Islam, albeit in a much modified form.[3] According to many hadiths, Mohammad prohibited the persecution and killing of cats. Muhammad purportedly allowed a cat to give birth on his cloak, and cut off the sleeve of his prayer robe rather than wake his favourite cat, a female named Muezza, who was sleeping on it.[2]
One of Muhammad's companions was known as Abu Hurairah (literally: "Father of the Kitten") for his attachment to cats.[1] Abu Hurairah claimed that he had heard Muhammad declare that a woman went to Hell for starving a female kitten and not providing her with any water, but this was disputed by Muhammad's widow Aisha.[4] According to legend, Abu Hurairah's cat saved Muhammad from a snake.[2] In gratitude, Muhammad stroked the cat's back and forehead, thus blessing all cats with the righting reflex. The stripes some cats have on their foreheads are believed to mark the touch of Muhammad's fingers.[5]

ha Wiki stelt weer eens niet teleur.

(En dank voor de duiding vanaf de 'ground' MB)

Nice. :)

Nog even Whitney (en Weinstein), laatst was er discussie over Adam Sandlers hand op een knie die op mij redelijk zuiver amicaal overkwam, Serge bakte ze bruiner …

https://i.imgur.com/UC5kXq4.gif

en dan is die dame dan in elk geval nog meerderjarig.

Ja maar Serge was Fransman en 'in character'.

Dat maakt Whitney zo te zien echt geen ene reet uit.

The Vietnam War
Ken Burns pakt goed uit. Hij had de Amerikaanse Burgeroorlog al gehad dus deze kon er ook nog bij. 10 afleveringen die al snel de speelduur van een flinke film krijgen. Het begin is geweldig met terugspoelende beelden die je meteen voorbereiden op wat er gaat komen. Burns maakt ook meteen duidelijk dat hij op zoek gaat naar balans, waar iedereen aan het woord komt (die introductie, van "sommigen hadden goede bedoelingen..." viel niet bij iedereen in goede aarde). De eerste paar afleveringen over de Franse periode en de aanzet van Amerikaanse inmenging zijn zeer leerzaam, sowieso is de complete chronologie wel een eye-opener. Elke aflevering komen er een aantal individuen bij, waaronder veel Vietnamezen, die je dan ook tegen het eind ook goed kent (allemaal sympathiek, je realiseert op het eind ook dat hij zeer eloquente figuren heeft gevonden.) Halverwege wordt het steeds intenser en gewoon pure waanzin. De subtiele muziek van Trent Reznor & Atticus helpt een handje*, zeker als je met koptelefoon kijkt. Na de val van Saigon doet Burns een aardige poging tot heling, maar het feit blijft natuurlijk dat miljoenen mensen zijn vermoordt omdat politici het nodig vonden om een reeks corrupte regimes in stand te houden en heel veel hebben Amerikanen er na korte adempauze niet veel van geleerd. Die boodschap wil Burns, toch uiteindelijk een soort American Dream idealist, niet aan.

* Wat ik ook verhelderend vond is hoe die oorlog in de cultuur te horen is. Hendrix hoort bij die beelden. En dat botte van Led Zeppelin, gewoon muziek om met tanks door muren te denderen.

Lucky Logan
'I'm midway through my presentation.' 'Purty fast, but not so furious nonsense met Steve Soderbergh. Een heistfilm vol gekookte eitjes humor. Hij had 'm best in de seventies kunnen situeren, om ook dat retro-vakje nog even aan te tikken. Een hele zwik bekende acteurs doet flink hun best op de drawl van het heartland. Vooral Adam Driver valt op. Met lang haar en truckerpetje, heeft de goofball zelfs iets knaps. (En dat met slechts één arm.) Die plastieken arm – weet de ervaren kijker ogenblikkelijk – zal nog een rol spelen. Het is ergens ook wel leuk als een scenario 'makkelijk' is. Twee broers met mankementen zijn in West-Virginia aan het sappelen geslagen. 'The two of you almost add up to one normal person'. Gelukkig heeft de oudste een Coens-achtig plannetje. Nascar! Spijtig genoeg vindt Soderbergh nauwelijks tijd voor een rondje op de Ovaal. Daarvoor zijn onze helden dan ook te druk bezig, in de buurt... Jammer dat de film geen Cash Highway heet. 'Don't call it a bomb!' Daniel Craig leeft zich uit als explosievenexpert. Hij lijkt met blonde coupe op de 'zanger' van Scooter! Voor eurodance is dit echter de film niet. John Denver speelt voor de tweede keer dit filmjaar een rol. Kaz Lux zingt over de down man. En de gedoemde mannen? Die rocken shirts van de Charlie Daniels Band. 'I got your napkin of demands here.'

Loving Vincent
'Is that a medical opinion?' Ze wrijven het er meteen in. Dé gimmick van de film. Loving Vincent is volledig handgeschilderd. Het klinkt niet eens zo bijzonder. Ging dat vroeger bij Disney niet altijd zo? Bovendien zweemt het analoge rockisme. Zou er verder geen computer aan de pas gekomen? Alleen dan telt het, vind ik... Aan al die bewegende schilderijen is het even wennen. De lijnen krioelen en bibberen. Het werkt toch het best als de achtergrond stilstaat. Na een half uurtje in de bios, op de ongemakkelijke voorste rij – hype! – begint het huisvlijt toch intrigeren. Dan kunnen we ons richten op het verhaaltje. Who's to blame? Gauguin of toch de GGZ? In een pseudodetective gaat een jongeling op zoek naar de post-truth. Zijn avontuur lijkt op een interactieve click 'n play. Misschien maken ze 'r nog wel een spin-off van voor de kids in het museum. Half educatief en half amusant. (Begon Vincent werkelijk pas op zijn 28e met schilderen!?) De film is op zijn spannendst als de feiten gewoon helemaal worden losgelaten. Een poging tot mythecreatie, waar nog nét niet de suggestie wordt gewekt dat de Zundertnaar zijn ziel aan de duivel verkocht. Wél wordt er bijzonder veel geluld. De aftiteling bewijst definitief: dit is een door en door commercieel project. Koopt een kaartje voor de bijpassende tentoonstelling. 'This is a man whose story will end well.'

Bij Disney ging dat idd zo en dat was ook wel bijzonder (@ ± 5 min.). :)

https://www.youtube.com/watch?v=ZeAM1vwEcFg

woef!

タンポポ
Mijn Japanse filmcollega kon niet geloven dat ik Tampopo nooit had gezien. Heeft een reden. Destijds lieten ze in filmprogramma's echt altijd die seksscène zien met dat eten. En die stond me erg tegen. Seks is seks en eten is eten, and never the twain shall meet. Stom, want dat gaf natuurlijk een heel verkeerd beeld van wat in principe een soort schattige men on a mission film is. Alleen dit keer gaat het gezelschap een vrouw helpen om een goed ramenrestaurant op te zetten. Heerlijk geduldige opbouw, met de juiste koppen en fijne grappen. Itami lardeert het hoofdverhaal met allerlei kleine verhaaltjes over eten, sommigen geslaagd, andere wat minder, maar het is altijd wel vermakelijk. En in de kern erg leerzaam: de lente-uitjes en het varkensvlees dun snijden en dan even kort bakken!

haha hear hear on all counts (Seks is seks en eten is eten, and never the twain shall meet.) om te beginnen).

maar films kijken en een goed dinertje smikkelen dát kan wel samen. In de bios desnoods.

Ik begon Feuchtgebiete met m'n bord op schoot, didn't phase me. 8)

ghehehe.

Super Dark Times
Op zich is het niet zo onaannemelijk dat een gast die er uitziet als een jonge Bert Brussen zich ontwikkelt tot een psychopaat, maar toch heeft deze film een behoorlijk geloofwaardigheidsprobleem. Een aantal mooie shots die lekker werken met Ben Frosts soundtrack ten spijt.

Trouble Man
Het is lang geleden dat ik Shaft zag, maar deze is geloof ik een ripoff. Maar zeker onderhoudend. Eigenlijk stoeremannengedoe zoals Street Kings natuurlijk maar werkt toch minder op de lach- en ergernisspieren en on a personal level: weer een Camp Lo-reference afgetikt.

Barracuda
Halfzusjes hook-up waarbij de ene haar huisjeboompjebeestjeleventje overhoop gehaald ziet worden door het losgeslagen projectiel waarmee ze een musicerende (en dus moeilijke, drank en drugs enzo) vader deelt. Kabbelt me iets te veel terwijl het uiteindelijk nog best stevig uit de hand escaleert.

I Love You America
Sarah Silverman over de problemen en geneugten van de multiculturele samenleving. Elke samenleving dus, want monocultuur bestaat niet. Silverman staat pas sinds kort op m'n radar (geen liefhebber van standup) maar ze is lief, maar ook niet alle wilde haren kwijt, er valt genoeg te lachen.

鬼婆
Weer een prachtig gefilmde zwart-wit film uit de jaren zestig. Bij de introductie klinkt Coltranesque jazz die natuurlijk al snel wordt ingewisseld door de vertrouwde trommeltjes. Want het is de Japanse middeleeuwen! Burgeroorlog, Kyoto is platgebrand en samoerai vluchten of verdwalen op het plattenland waar de rietvelden hun cinematografische ding doen. Een boerin en haar schoondochter lokken dat soort types in de val, maken ze een klopje kleiner en gooien ze daarna in een diep gat waarna ze hun wapens en uitrusting voor eten verkopen. Ah! Dat soort streken gaan niet ongestraft. Al snel meldt een kompaan van zoonlief/manlief zich met de boodschap dat zijn kameraad de oorlog niet heeft overleeft. Nu zijn er drie personages en dat gaat nooit goed. Zeker als de schoondochter na wat aarzelen 's nachts door de velden sprint naar zijn hut sprint voor seks (ook weer redelijk vooruitstevend in beeld gebracht.) Schoonmoeder ziet de bui al hangen en probeert met een list haar onmisbare hulpje voor zichzelf te houden. De vorm is er maar uiteindelijk vond ik het verhaal en de boodschap wat aan de magere kant.

Of te wel Onibaba uit 1964 (sorry, ik probeer de titel er ook op deze manier in te verwerken, al zie ik dat Google er weinig problemen mee heeft als je gewoon het Japans kopieert).

ja dat is altijd een leuke verrassing, via Google, of ik m ken of niet (deze niet)

春婦伝 (Story Of A Prostitute)
Pittig maar mooi drama, prachtige gefilmd zelfs met wat verrassende special fx hier en daar.

Vampire's Kiss
lol @ Nicholas Cage. Geschift als een pak yoghurt, whatever the flaws zijn performance maakt deze film een echte ride.

The King of the Belgians
'Did you film the finger?' Een satire die maar geen satire wil worden. Misschien ligt het aan dat lullige landje. België. Nicolaas d'n Derde doet royaal zijn best, maar wordt geregeerd door Ludovic, zijn Kantiaans starre knecht. Dan verklaart Wallonië zich onafhankelijk. Het is zo'n beetje de enige keer dat de film 'bij de tijd' voelt, met de Catalaanse kwestie in het achterhoofd. Potentie kan het scenario daarmee niet ontzegd worden. Een koning die vastzit in Oost-Europa, terwijl zijn land uiteenvalt. De uitwerking blijft echter onscherp. Dit ligt in grote mate aan de half-functionele voice-over. Een Engelse documentairemaker volgt de koning, maar praat vooral pompeus tegen 'ons'. Hij wordt zo meer ironische verteller, dan meebelever. Dat doet het bewust gammele camerawerk subiet teniet. Zelfs een paar aardige momenten worden bizar genoeg door hem onderbroken, vermoedelijk omdat de inspiratie voor die scene op was... Zo sjokt het gevolg van sketchy scene naar sketchy scene. Een Toni Erdmann-diss in Bulgarije (hoe durven ze!), een folk-koortje (voor de Voix-fans) en een hoop oriëntalistische tegenstellingen. Hoewel het scenario hier zowaar een imagologische discussie over inlast, blijf ik het gevoel houden dat ze geen idee hadden wat ze wilden zeggen. Een voorteken voor de toekomst van hun land, allicht. 'Waar laten we het mini-atomium?'

Good Time
'My face is burning.' Domme mensen. Helemaal niet-grappige, pijnlijk beperkte mensen. Zo vaak zie je ze niet in de cinema. En in een serieuze crimefilm al helemaal niet. Krankzinnig idee dus, en dat zijn de beste. Twee broers beroven een bank. De ene (Robert Pattinson) is het 'meesterbrein', de ander (co-regisseur Benny Safda) hobbelt mee. Natuurlijk komen de twee van die koude kermis nooit meer thuis. De muziek van Ohneotrix Point Never pompt adrenaline in de aderen. Eindelijk eens een soundtrack met risico. Doodzenuwachtig – net als de mannen – en natuurlijk Carpenteriaans. Alle emoties kaatsen in het rond, echo na echo. Pas na zeventien minuten op het puntje van de stoel verschijnt de intiteling. Dat is ballen, en vertrouwen. De kijker wordt zonder pardon meegesleept in de chaos. Beroepsyhsterica Jennifer Jason Leigh doet er als kindmeisje nog een schepje bovenop. Het uur dat erop volgt belanden de personages van de regen in de drop. Ik kreeg zelfs After Hours-associaties! Helaas fopt het scenario zichzelf met een twist. De wending is eigenlijk best fraai. Maar daardoor raakt de mentally handicapped brother wél definitief uit beeld. En daarmee verdwijnt de mogelijkheid tot een plausibele cirkel. Spannend blijft het echter wel. Bad time voor de kijker. In a good way. 'I don't remember half the shit that went on yesterday.'

Loveless
'For love and selfie.' Andrej Zvjagintsev beent zijn favoriete onderwerp wederom uit. De nieuwe Russische rijken. (Die als twee druppels water op de Westerse rijken lijken, en vice versa.) Een smartphone lost de eenzaamheid niet op, net zomin als alle mogelijke 'fake comfort' dat kan. Niemand communiceert in het openbaar, behalve dan voor het hoognodige. Met zulke omgangsvormen wordt de bikini waxer vanzelf een vertrouwwekkend psycholoog... Vanaf de eerste shots toont Zvgjantsev de leegte. Visueel rustig, gepast klinisch zelfs. Een school lijkt wel een ziekenhuis. Een fraai appartement een sarcofaag. Met Loveless perfectioneert de regisseur zijn stijl. Alle opsmuk gaat overboord in een schrille symfonie. Loveless is zonder twijfel zijn beste film. Niet om de hierboven geschetste boodschap – want die kenden we al – maar om hoe hij het 'tabula res' vult. Met een grote M. Een werkelijk gemis dat de egocentrische personages wel op móet vallen. Vol tegenzin en waanzin. Een verdwenen kind ontsnapt uit zijn vervallen thuis, waar A Separation dreigt. De politie treedt zo hard op als verwacht ('feiten zijn koppige dingen'). Nu moet het heft wel in eigen hand worden genomen. Urenlang zoeken door berg en dal, met een bijkans militair geleide buurtwacht. Een ijzingwekkende mokerslag in de stilte. 'Fox 1 do the calling.'

Train to Busan
'May I see your ticket?' De Koreaanse obsessie met treinen wordt toch nét even wat anders gesublimeerd dan de Japanse. Vrij kort na Snowpiercer komt een Koreaans team weer met een horrorfilm vanuit de 'rijdende ensembleast'. Vanzelfsprekend gaat de overdrive daarbij aan. Koreanen klieren elkaar, zoals bekend, knoerthard. Vergeleken met Snowpiercer blijft het verder wel simpel. Dat komt vooral door de vijand. Van doorgedraaide zombies hoef je geen working class revolutie (of metaforen) te verwachten. Daar zijn ze veel te dom voor. De ondoden zorgen wél voor spectaculaire beelden. Honderden graaiende handjes voor een treinraam. Het is lastig niet aan Auschwitz te denken. Wat later kletteren ze zelfs op het dak. It's raining men... Ik zei het al, het gaspedaal wordt diep ingedrukt, met een bijkans Spielbergiaanse professionaliteit. De FX verdienen speciale vermelding. Paradoxaal genoeg zijn die namelijk in één moeite door flitsend en vermakelijk houterig. Als een update van een Michael Jackson video. Van het verhaaltje moet de film het verder niet hebben. Dat blijft een soort Tien Kleine Koreaantjes, waarin zeker tijdens het laatste half uur het gebrek aan goede teksten opvalt. Ternauwernood dichtslaande deuren. Dat is wat het is. Hysterisch, gory, en met een vleugje familiepijn. 'My mother is waiting for me at home!'

Ik begreep dat Busan best wel een metafoor is voor Noord- en Zuid-Korea, ik herken dat vooral als een groep de andere buitensluit, maar er zijn er vast meer die ik mis omdat ik geen Koreaan ben.

They Live
De neo-na- eh, alt-right tonen zich weer behoorlijk dom om hier een anti-semitisch narratief in te zien. Het is wel nog steeds actueel maar ook gedateerd, maar de film is leuk genoeg om dat niet als een probleem te zien.

Detroit
Hey, you know something people? I'm not black, but there's a whole lots a times I wish I could say I'm not white zei Zappa in Trouble Everyday en behalve de "discussie" van de laatste tijd is deze film ook weer pijnlijk door "mijn soort". Echt richting horror en die "verhoortechniek" duurt ook zo tergend lang. En ik weet nu waar die band Algiers naar vernoemd is.

Ik begreep dat Busan best wel een metafoor is voor Noord- en Zuid-Korea, ik herken dat vooral als een groep de andere buitensluit, maar er zijn er vast meer die ik mis omdat ik geen Koreaan ben.

ha! ik had in mijn aantekening staan - maar geen plek meer - : 'WTF geen referenties aan Noord-Korea?'

(zul je zien dat het tóch een heel moeilijke film is :P)

東京流れ者
De voorloper van het geweldige Branded to Kill. Die film ademt een cool absurdisme uit, dit is meer pop art: felle kleuren en artificieel. Vanaf het eerste shot weet je dat het cinematografisch meesterwerkje wordt. De camera zwiert dan ook op zeer spannende wijze terwijl Suzuki gretig gebruik maakt van het klassieke neon van Tokio en de sneeuwlandschappen daarbuiten. Het verhaal is prototype gangsterflick: yakuza bende wil straight gaan, maar "het mag gewoon niet, dus moeten we wel terugvechten!" Heel veel aandacht voor plot was er duidelijk niet, want na wat Derrickachtige telefoonduels schiet het regelmatig van de hak op de tak waardoor Tokyo Drifter in al zijn artificiële pracht afstandelijk aanvoelt. Vreemd trouwens, zodra er Westerlingen aan te pas komen wordt het weer potsierlijk in een heel melig massagevecht (zie Lady Snowblood).

Love Beats Rhymes
Volgens mij de tweede film van de RZA, heel anders dan het kung fu-spektakel Een romantische comedy, maar ook weer volledig by the book. Beetje heel erg by the book zelfs. Jammer, want Azealia Banks toont zich meer dan iemand die alleen maar shit kan praten en het rap/poëzie-thema had een aardige film kunnen opleveren, maar het verzuipt helaas in romcomcliché's.

Hush
Home invasion, niet echt een gezellig genre. Deze is echt spannend, mede door het feit dat het slachtoffer doofstom is. En niet stommer dan het achterend dan een varken, zoals in veel van dit soort films, waar nogal eens volkomen onlogisch gehandeld wordt.. In Hush ga je echt met haar meeleven en neem je wat kleine vraagtekens op de koop toe, dus dan is de film wel geslaagd te noemen.

Una
'Just me in that room.' Het blijft een moeilijk onderwerp. The child molester. Eens in de zoveel tijd poogt iemand er een film over te maken, maar slechts zelden wordt het een succes. The Woodsman en Michael vormen de uitzonderingen, waarbij laatstgenoemde eigenlijk vooral over een gruwelijke kidnap gaat. Una zit meer op de lijn van The Woodsman. Een vleugje sympathie voor de dader. Ben Mendelson (hier) en Kevin Bacon (daar) hebben iets vergelijkbaars mysterieus. Mendelson speelt géén pedofiel, zoals hij niet nalaat te benadrukken. Hij heeft een puntje. Een dertienjarig meisje, dat haar (seksuele) macht ontdekt, is nét geen kind meer. Ze is iets ertussen in. Extra kwetsbaar dus, maar de kwestie wordt er wel arbitrair van. Soms lijkt het beter dat het 'slachtoffer' de hele 'zaak' maar beter als 'childhood crush' framet. Verdwijnt het litteken dan niet makkelijker? In Nederland werd Het Debuut (1977) over een vergelijkbare romance doodgewoon een megahit. Tegenwoordig gaat de samenleving liever op pedojacht, elk aangepraat trauma is er ten slotte eentje. Una roept zo genoeg intrigerende vragen op, zonder zelf ook maar het begin van een antwoord te weten. Mendelson en Rooney Mara praten vooral eindeloos. En ze komen geen stap verder. Het soms stompzinnige scenario besluit dan maar met gezochte spanning. 'We can be stuck up here forever.'

Song to Song
'Nothing felt real.' Er zit weer een hoop in deze nieuwe Malick, en tegelijkertijd heel weinig. Of op zijn minst, niets nieuws. Zo, de vage toon is gezet. Soms denk ik nog wel eens aan To the Wonder, van zijn recente werk toch het beste. Song to Song lijkt meer op een afgestofte Knight of Cups. Priviliged white L.A. Ergens knap van Malick dat hij daar nog altijd kinderlijk nieuwsgierig rond kan kijken, met van die grote fish eyes. Zijn attention span is weer lachwekkend kort. Een tijdje vermaakte ik mezelf door mee te tellen. Iedere vier seconden een nieuw shot. Ryan Gosling dwaalt langs feestjes van de jetset, waar modellerig magere mensen (Rooney Mara lijkt wel dertien!) altijd met kleren aan seksen. Wanneer Natalie Portman verschijnt, neigt het naar Closer. Ergens in de chaos zit ook wel een Weinstein-achtig machtsverhaal verstopt. Manager Fassbender leidt het bal(len). 'I thought he could help me, if I paid my dues.' Op een muziekfestival vermaakt men zich met rockdino's. Ik noteerde al snel: het wachten is op Iggy. Echt cool of vernieuwend kun je Malick dus niet noemen, al blijkt Patti Smith een rake touch. (Lykke Li, idem dito). Richting het uur wordt het nog best comfortabel. Gemakkelijk soezen bij fluisterende voice-overs. Oude liefdes, nieuwe liefdes. Een volslagen geabstraheerde La La Land. 'I didn't realize there was something not to tell.'

Kwam Iggy daadwerkelijk nog langs?

'Volslagen geabstraheerde La La Land' klinkt als een aanrader, maar wat trek ik die Goslingbot toch slecht.

Kwam Iggy daadwerkelijk nog langs?

Film niet gezien, maar hij kwam iig ff relaxen op de set:
https://media.pitchfork.com/photos/592f5476a188df5fef377c96/master/pass/file

Heb alleen Drive gezien, maar "Goslingbot" lijkt me otm
(niet dat daar noodzakelijkerwijs iets mis mee is, maar ik kan me het 'slecht trekken' indenken)

Ja, dat glas wijn! :) + OTM met 'Volslagen geabstraheerde La La Land'.

Ik heb eigenlijk niet zo'n moeite met Gossling, misschien vanwege de Feminist Ryan Gossling tumblr die dan toch in je achterhoofd blijft spoken. Minpunt is wel dat hij ondanks zijn minimale acteerstijl wel eten ontzettend overacteert (sorry, dat blijf een persoonlijke irritatie :)

Hij zit ook in de film, maar ik zou niet gaan kijken voor Iggy. ;)

haha, inderdaad had ik de appearance van Iggy goed 'voorvoelt' (al zeg ik het zelf). Malick leek vooral geinteresseerd in Iggy's ouwemannentietjes. :-)

Gosling was acceptabel, maar het 'plotje' met Fassbender boeiender.

Ik zou het scenario van Song to Song wel eens willen lezen. Met wat voor draaiboek werkt die Malick eigenlijk. Zou het allemaal uitgedacht zijn. Of filmt ie eerst op 20 locaties van alles en gaat ie dan in de edit room lopen creëren.

Ik dacht dat ie zonder scripts werkte, nagooglend dit artikeltje gevonden.

Hele coole foto van Iggy :)

Gosling is wellicht slachtoffer van die meme-ificatie. Ik kan hem niet anders zien dan Gosling ipv het personage dat hij moet spelen.

Ik dacht dat ie zonder scripts werkte, nagooglend dit artikeltje gevonden.

ahh kon ook bijna niet anders.*caps* zie je het wel het is geen echte 'auteur'*/c

:P

Rooney Mara zit in Song to Song in een band met Val Kilmer. Als ze heel laat in de film eindelijk een keer op het podium in actie komt, bespeelt ze de gitaar op een manier die doet vermoeden dat ze het instrument die dag voor het eerst van haar leven in handen heeft gekregen. De cameo’s (laten we John Lydon en de Red Hot Chili Peppers niet vergeten) zijn interessanter dan de hoofdpersonages.