Filmforum

hihihi. (ik had ondertussen iemand anders ook al aangezet tot kijken, en ik zou 'm t toch maar niet doen)

Verwachtingen zouden laag zijn, sws. ;)

Blade Runner 2049
Echt fantastisch, hooguit net als de muziek wat heavy on the "BRRRAAAAPPP!" maar een kniesoor die daarop let. Echt, herinneringen aan die oude, forget it, deze wordt net zo'n klassieker.

hoppa :-)

Aloys
'Wir kennen uns nicht, Fräulein.' WF Hermans peinsde ooit of er in Nederland een detectivefilm viel te maken. Wat zou dat dan moeten behelzen? Een prive-speurder die overspel handlet? Doodsaai. De Zwitsers doen het gewoon – althans, die indruk wekken ze heel even. Lege kamers, lopende kranen, en een sjofele speurder in het schaduw van het Kruis. Aloys Ahorn blijkt echter al snel méér eenzaam dan professional. En daarmee dus vooral een personage voor het 'genre' arthouse. De man heeft zijn eigen observeren geïnternaliseerd. Aloys heeft weinig mee. Hij lijkt op Hitler en is – als de echte eenzame – enkel lief voor beesten. Hoe komt hier verandering in? Natuurlijk. Een vrouw. De standaard oplossing. Arthouse gaat wel erg vaak over een eenzame man, die door een vrouw, of desnoods de gedachte aan een vrouw gered kan worden. In dit opzicht lijkt Aloys op een film als Gigante. Gelukkig zit de vorm de film in elk geval als gegoten, en mag de vrouw meedenken. Stiekeme filmer Aloys krijgt nu zelf Caché-tapes. Hij wordt het slachtoffer van een aardig staaltje 'mindful stalking'. 'Het gehoor intermedieert onze gedachten.' Ritselingen in het psychologische oerbos wordt dat dus. Richting einde lijkt Aloys zelfs op Orpheus – omkijken of vooruitkijken? Helaas pakt het scenario daarin nét niet tragisch door. 'Vermijd spiegels, schaduwen en echo's.'

Baby Driver
'Watch your mouth!' 'I'll watch what I want to watch.' Elk jaar wordt de cinefiel een paar keer gefopt door de 'metascore'. (Laat je dan ook niet leiden door data mining!) Baby Driver scoort een respectabele 86, maar stelt niets voor. Zelfs als zomer-niemendalletje zou het me vervelen. Zonder nu uitgebreid de polico-kaart te willen spelen, is het een echte crime is cool-film. Lekkere mensen, lekkere liedjes, en dan lekker mensen traumatiseren. Voor de moraal van het verhaal voegde men nog een rechtszaak toe. Een zinloos coda. Tuurlijk, als gamers-dream kan de film ermee door. De achtervolgingsscenes zijn retestrak gefilmd, niet voor niets leende Walter Hill zijn stem aan de film. Toch is de choreografie ergens ook té verzorgd. De geur van brandend rubber – laat staan brandend vlees – ruiken we nergens. Een Bieber-mannetje zet zich achter het stuur van product placement cars om een onbestemde schuld af te lossen. Zijn backstory lijkt op die van Batman (het enige narratief dat pubers snappen) en hij praat al even weinig. Muziek luistert hij wel volop. Voila, de pitch van de makers. De jongen overstemt zijn tinnitus met iPods en cassettes. Een geinig idee, die de poppy megamix een concrete rol geeft. Ik zou denken dat zo'n getraumatiseerde jongen wat steviger werk zou draaien. Maar, ach, wie ben ik. 'Just an educated guess, from an uneducated man.'

Metascores ain't shit.

マインド・ゲーム
Cultklassieker, beter bekend onder de naam Mind Game. Studio 4°C pakte stilistisch goed uit met deze surrealistische animé die abstractie, hyperrealisme en alles wat er tussenin ligt, combineert. Een intergalactische zwemwedstrijd [check], verwijzingen naar Maradona's "Hand van God" en El Maracanazo [check], lieve abstracte seksscène [check], een wonderschone blik op het leven in Osaka [check], Fantasia-achtige dansjes, het leven in een walvis, zo maar wat highlights die langskomen, vaak in rap tempo. Bewegingen door de tijd, hergeboortes, verschillende realiteitsniveaus daar draaien de tekenaars hun hand niet voor om nadat de wat sullige Nishi zijn striptekenaar jeugdliefde Myon weer ontmoet. Wanneer Nishi in het restaurant van haar vader wordt vermoordt, is het down the rabbit hole. Buitengewone film.

Ride the High Country
Peckinpah voor The Wild Bunch heeft me nooit echt aangetrokken. Maar ik kreeg deze doorgespeeld via een vriend dus toch maar een gooi doen. Prettig atmosferische en semi-revisionistische Western waarin je al wat latere motieven herkent: de veteraan van de Old West die moet uitkijken voor nieuwe technologie en toch ook al een nare seksuele spanning rond een bruiloft in het mijnwerkersdorp. De latere Peckinpah zou daar helemaal op los zijn gegaan met een dubbele verkrachting, maar blijft hier nog netjes binnen de studiomoraal. Ook het bloedvergieten blijft binnen de perken en tot het laatst bewaard met een mooie shoot-out. Geen verloren meesterwerk maar beter dan verwacht.

beetje in de stijl van Budd Boetticher (classic: Ride... Lonesome!) :-)

Mind Game gaat op de lijst (doh)

The Babysitter
Met een beetje lage verwachtingen en een beetje geduld wordt het net wel een beetje spannend/onderhoudend. Zwaar over-the-top.

Hounds Of Love
Poeh hé, deze is pittig. Geslaagd dus, in die zin Want ondanks de setting in zonnig Australië even groezelig als Henry, Portrait of a Serial Killer, ondanks dat er ook in het verhaal veel verschillen zijn. Een kidnapping door een echtpaar waarin de vrouwen uiteindelijk toch bonden zonder dat het allemaal te mooi of sentimenteel wordt. Het fysieke geweld wordt de kijker bespaard (geen torture porn, maar psychologisch en door de omineuze synthesizermuziek is de sfeer om te snijden. Aan het einde is er voor de kijker gelukkig nog enige genade. Op een punt echt nét te ongeloofwaardig, terwijl ik toch bepaald geen onvoorwaardelijke liefde voor het politie-apparaat heb, maar verder pijnlijk realistisch.

Little Men
'I imagine there's going to be a service soon.' Twee kleine kerels maken in dit 'New York, New York-filmpje kennis met het leven. Ira Sachs putte ongetwijfeld uit eigen ervaringen. Hij weet de weg in Bohemian Brooklyn en Manic Manhattan. Bovendien lardeert hij zijn marginale mensen-verhaal met een flinke dot marge-toneel. Flitsen Tsjechov vanuit een van de vele theaters. Eigenlijk zijn daarmee alle elementen aanwezig voor een pareltje uit de categorie The Squid and the Whale, of op zijn minst Daddy Longlegs. Echt lukken wil het toch niet. In een bizarre meta-ironie ligt dat vooral aan het acteerwerk. Een jongetje speelt dat ie acteur wil worden, maar kan zelf eigenlijk niet zo goed acteren (al werd hij het dus blijkbaar wél). Hij sluit een zomervriendschap met een kunstzinnig mannetje, wiens vader óók een acteur speelt. (Hij zet The Sea Gull op de planken). Dat stuk lijkt niet bepaald top uitgevoerd, en ook dat zou je de bedoeling kunnen noemen. Dit zijn een hoop ingewikkelde zinnen, om een charmante, maar schematische film na te vertellen. Een 'puberruil' met gevolgen. De hispano en de yup, vinden elkaar, maar hun families botsen. Little Men verhaalt namelijk dapper stekelig over gentrification. Brooklyn gaat 'op' in de vaart der volkeren, en gammele naaiateliers ben je dan liever kwijt dan rijk. 'I'm trained in conflict resolution.'

After the Storm
'Waag het niet om weer over ons te schrijven.' Fluit het bekende deuntje met Kore-eda. Familie-trubbels zijn de enige problemen die je in zijn wereld aantreft. In een niet al te geïnspireerde bui ga je haast hopen op erger. De tyfoon stelt echter niet veel voor, en de mannen zijn van zichzelf al verwaaid. Als hoofdpersonage sjokt een geflopte schrijver rond. Een makkelijk personage voor wie geen goed scenario meer weet te pennen... De gokverslaafde kerel (Keirin!) werkt bij een detective agency, maar daar voelen hij en Kore-eda zich duidelijk niet thuis. Het beeld- en geluidsdesign is gewoon niet op noir afgestemd. Snel terug naar het rommelige huisje van 'ons moeder'. Oma probeert uit alle macht het gebroken gezin te lijmen. IJsjes met diepvriessmaak tegen de global warming. Ook zij zal (in)zien dat the child, the father of the man is. Hoe simpel ook, daarin toont Kore-eda wel zijn intrinsieke talent. Hij blijft de noedelende Ozu, waar altijd maar oudere kinderen met hun nog wat oudere ouders een pas de deux uitvoeren. Ingetuned op de seizoenen, en op de cirkels van het leven. (Ik voel een Kijk Alles van Ozu-projectje aangekomen, die heerlijke herhaling!). Vooral mannen worden hier spiegels voorgehouden. Zij letten op houdbaarheidsdata, maar in 'het nu' arriveren, ho maar. 'Hij bracht zelfs mijn postzegels naar het pandjeshuis.'

"De tyfoon stelt echter niet veel voor, en de mannen zijn van zichzelf al verwaaid."

<3

:D (thx)

City of Ghosts
'There is no life in Raqqa.' Tot nu toe had ik de gruweldaden van IS altijd genegeerd. Een onthoofding zien, dat schaadt een mens alleen maar. Hier ontkomt de kijker echter – zeer terecht – niet aan gespietste koppen. De entree van IS in het Syrische slaapstadje zet de toon. Brullende piraten knallen op het centrale plein alvast maar een paar in oranje meegevoerde gevangenen neer. Dof echoën de schoten. Dit is Mad Max in Syrie. Leuk voor kansarme jongeren die het stadium van insecten pootjes uitrukken nooit ontgroeid zijn. De hel voor alle anderen. Logisch dus, dat de docu nogal alarm-is-tisch is. Een handvol burger-reporters doet via moderne media 'live' verslag. Ze moeten al snel de benen nemen naar het fraaie Gaziantep. In een paar jaar worden de mannen almaar kaler, net als hun thuisstad. En dat is dan nog een te verwaarlozen bijwerking. Het lijden van de bloggers gaat alle voorstelling te boven. Altijd maar weer kijken naar de executie van je pa. Dat soort dingen. Ik vond echt dat de regisseur de third wall had moeten doorbreken. In Duitsland worden gelukkig ook subtiele punten gescoord. De Syriërs dollend in de sneeuw. De blikken van de Duitsers naar deze mannen... En de onvermijdelijke demonstraties. Ik zeg, een enkeltje Raqqa voor die neonazi's. Kunnen ze de boel helpen heropbouwen. When I get angry, blood comes out.'

The Big Sick
'You are cosmically overreacting to this.' In deze Apatow-productie blijken 'Paki's' ook 'funny people'. Het is een serieuze film, wat bij Apatow betekent dat de dood om de hoek komt piepen. Als scenarioconstructie mag je dat simpel scoren noemen, maar flauwe grappen werken heel aardig in een gepeperde omgeving. (Sorry voor deze culinaire pun.) In feite is The Big Sick een egodocument. De komiek Kumail (net Federer) speelt zichzelf. Hij laat zijn leven in een Hollywood-corset persen, maar dat past hem wonderwel. Als archetypische Nice Guy wordt hij toch al 'geplayed' door zijn familie, die hem wil uithuwelijken. Complicatie? Hij ontmoet een blank meisje! Kumail's echte vriendin weigerde blijkbaar mee te doen, maar de immer betrouwbare Zoe Kazan kwijt zich uitstekend van die taak. Als onverbloemd irritante vrouw schiet ze alle kanten op. Eerst nog positief plagerig 'I love it when men test me on my taste', maar een paar (figuurlijke...) bommetjes later begint de hysterie. 'Five fucking months of red flags!' In de dating hell lijden beide partijen. Je zou haast voor arranged marriage pleiten. In de marge van de ellende, schuurt de bizar slechte stand up comedy. De soundtrack van Michael Andrews kriebelt juist aardig. Ondertussen bleef ik wachten op het Girlfriend in a Coma grapje. I know – The Big Sick – it's serious.

ラヂオの時間
Ik heb wel een zwak voor Japanse grappen en grollen maar Welcome Back Mr.Donald uit 1997 (de garderobe schreeuwt 1987) is vooral in de eerste helft gevaarlijk kluchterig. Een huisvrouw (Kyōka Suzuki met grote bril dus cute) wint een scriptwedstrijd van een radiostation. Vol trots mag ze naar de studio voor de opvoering van haar romantische hoorspel. Helaas komt ze terecht in een wereldje vol slippendragers, klein sadisme en divagedrag. Wanneer de vrouwelijke ster een verandering in het verhaal eist ontstaat een schijnbaar onstuitbare kettingreactie waarbij het script ten onder dreigt te gaan. Eerste helft is wat zwaar omdat elk personage vervelend is (behalve de bejaarde Nintendo spelende effectenman die is gedegradeerd tot bewaker) maar uiteindelijk breekt de feel-good door en valt er zowaar echt wat te lachen. Secuur gefilmd ook. Kon toch niet ontsnappen aan de indruk dat de film een kritiek is van Japanse machtstructuren (het slaafs doen wat je baas zegt ook al slaat het nergens op, angst voor improvisatie en zelfs het blinde vertrouwen op technologie).

Mr. McDonald trouwens.

doet me denken aan A Taxing Woman en A Taxing Woman Returns. 2 semi-klassieke (want in NY Times 1000) Japanse corporate comedies.

Een Japanse belastinginspectrice op avontuur. Dat kan alleen maar tot nauwelijks te omschrijven leipe malligheid leiden, en zo geschiedt.

Okay, die kan ook nog wel bij het mega Japanse project. :)

bueno (ik schat in van het niveau van ラヂオの時間 (die ik itt tot de Taxing Woman films niet heb gezien).

The Meyerowitz Stories
Verknipte familie komt tezamen rond kwakkelende vader. Ondanks de twee grapjassen relatief subtiel in de humor en meer op emotie gericht. Een lang en een traan en shit.

Parvaneh
Afghaans meisje gaat vanuit een AZC in de Zwitserse Alpen naar de stad om geld over te maken naar haar zieke vader. Ze is te jong en haar ID zijn niet geldig dus ze vraagt hulp van een willekeurige voorbijganger. Met deze wilde jonge meid belanden ze op een feestje met drank en #metoo-ervaring. Een korte, wat belerende film.

Polytechnique
Doet sterk aan Van Sants Elephant denken, deze verfilming van een school shooting in het Canadese Montreal in december 1989 deze keer. De dader is een proto-alt-righter die vindt dat de feministen zijn leven verziekt hebben dus gaat hij vrouwen die techniek studeren overhoop schieten. Deze film vertelt het verhaal springend door tijd en perspectief maar is bijna even hartverscheurend als Elephant, eigenlijk ook pittiger omdat je nog langer meemoet in die killing spree.

Never Here
Hypergestyleerd Lynchiaanse thriller over privacy en social media. Ik ben er nog niet over uitgedacht, het is ook niet direct meeslepend in die zin, maar absoluut een interessante film die herbekijking verdient.

ah die laatste is nieuw, dus zal ik vanzelf wel tegenkomen, Polytechnique gaat op de lijst, want Elepehant vond ik heel indrukwekkend (tevens een van de laatste keren dat Van Sant écht een goeie film maakte IIRC)

Grave
'Pas de protein?' Deze oude man kan zich de tijd herinneren dat 'we' vegetariërs belachelijk maakten. ('Waarom eet je dan wél vis?') Inmiddels moet de vleeseter zich verdedigen. Grave kiest met een vette (!) knipoog voor de foute kant. Nou ja... Een meisje gaat uit studeren. Jong, naïef en maagdelijk, zoals het hoort in een horrorfilm. Paps en mams brengen haar naar de 'fac'. Het ouderlijke gezag wordt er daar al snel uitgemept, nota bene door haar rebelse zuster. Zo grijpt alles Freudiaans ineen. Het universiteitsleven is grimmiger, eenzamer en vooral anoniemer dan thuis. In die lege gangen begint de lust te koken. Trek in iets vleselijks. Zeker als je de opleiding tot veearts volgt, waar de studenten zich contun tussen bloed en lijken moeten begeven. Een ontgroening wordt een doorbloeding! Er liggen dus genoeg Cronenbergiaanse toestanden voor het opscheppen. Niet teveel verklaringen bieden, gewoon beeld na beeld de kijker raken met intense goorheid. De mens is een beest. Ik raad etomofoben en acarofoben ten strengste af te kijken. Er wordt wat afgekotst en gekrabt. Een cortisonen-injectie verergert de boel alleen maar. De hoofdrolspeler heeft vooraf duidelijk de instructie gekregen om naar Adjani in Possession te kijken. Ook de invloed van Refn en Abel Ferrara is overduidelijk. Radicaal dégolas. Van shock naar shock. 'Beauty is Pain.'

The Happiest Day in the Life of Olli Mäki
'We brengen Amerika naar Helsinki.' Als dit werkelijk een Hollywoodfilm was geweest, had ik 'm op basis van de synopsis nooit gekeken. Een sporter traint voor zijn grote gevecht. So what. Daar bestaan er al duizenden van. Maar zoals de naam al verraadt, gaat hier om een Finse film. En dat verandert de zaak. Natuurlijk zit die northpaw Kaurismaki-meligheid weer ingebakken en swingen de oldies-rockgitaren. Euronostalgie voor de cinefiel. Ik moest zelfs aan Ascenseur pour l'échafaud denken, op het moment dat een eindeloze regen 'de bakker van Kukkola' geselt. De Laatste Naïeveling vindt zichzelf terug op het breekpunt van de commercialisering. 'Welkom in de profsport'. De bokser móet een mediaster zijn. Camera's zoemen en de zelfgeilende coach wil altijd vooraan staan. En dat terwijl simpele Olli gewoon zonder enige pretentie de wedstrijd wil laten zijn. Met het uiterlijk film noir held Richard Widmark, leent zijn karakterkop zich perfect voor de iets te nerveuze zwart-wit cinematografie. Zijn tegensander is vanzelfsprekend een zwarte Amerikaan, zodat de kleur-tegensteling nog wat gruiziger kan worden aangezet. Olli heeft al snel geen zin meer in de droom van een ander. Het resulteert in een a-typische sportfilm. Zeker, met liefde voor de sport, maar vooral met liefde voor het leven. 'This is the shittiest moment to fall in love.'

Ik vond Elephant ook heel erg goed/indrukwekkend.

リンダ リンダ リンダ
Vreemde film. Al had dat misschien meer met verwachtingen te maken. Linda, Linda, Linda lijkt alles in zich te hebben om peak Japanese cute te bereiken. Maar de lengte van bijna twee uur wordt gebruikt om uit te pakken met stiltes, onbegrip en gewoon wat wandelingen (eentje had echt legendarisch kunnen worden als die nog even een paar minuten was doorgegaan). Alles gaat eigenlijk heel relaxed: tiener meisjesband raakt zangeres kwijt en vraagt een paar voorbijlopende schoolgenoten of ze zin hebben om mee te doen. De Koreaanse leerlinge hapt toe en zo oefenen ze met zijn allen voor het aankomende eindejaarsconcert. Dat zonder grote conflicten of strubbelingen. Het gaat heel Japans zachtmoedig. Niet supergoed, wel mooi gefilmd en eigenlijk ook de film die het best het landerige gevoel van de tienerjaren weet te vangen.

onthaasting op het dak :-)

Paterson
'Which dream is this?' De kleine wereld van Jim Jarmusch. Wie zou zich daar nou niet thuis voelen? Er is ruimte voor wat drama, voor zelfexpressie, en voor alle nationaliteiten. Geniet van hoe de zon naar binnenvalt, precies op de haren van je lief. Jarmusch heeft nooit haast, maar van al zijn films lijkt Paterson de rustigste. Alsof hij de kijker (of zichzelf) langzaam wil hypnotiseren. Begrijp me niet verkeerd, hij slackert niet. Voor bezwering is controle nodig. Een vaste hand. Men vindt niet zomaar de magie in de levensherhaling, en de poëet in de buschauffeur. Maar hoe dicht durft deze dichtende buschauffeur zichzelf te naderen? Dat lijkt me de hamvraag van de Kiarostami-achtige contemplatie. Karrend door het goudbruine Paterson overpeinst de droge alleman Paterson (Adam Driver, de juiste naam) het leven. Zijn ritje gaat inmiddels op de automatische piloot. (Het toeteren van buschauffeurs naar elkaar blijkt daarbij universeel.) Thuis schept zijn Iraanse vrouw haar eigen zwart-wit paleis. Een spulletjes-fetisjime ('We could be rich from cupcakes'). Ik vond de film buiten op zijn best. Paterson avondrondje richting bar, met de korte ontmoetingen. ('Just call me Paul Lawrence Dunbar'). Zoals Pessoa zou weten, het zijn de kleine veranderingen die het 'm doen. Het is fijn om er te zíjn. 'Without love, what reason is there for anything?'

Okja
'Never mistranslate. Translation is sacred.' Het Zuid-Koreaanse team onder leiding van Bong Joon-ho heeft haar draai in de wereld van de internationale film gevonden. Okja knalt met plezier van het scherm, en voorbij vele smaakgrenzen. Terwijl de film eerst nog een Disney-avonturenfilm lijkt. Maar dan met extra schijt. Uit het beest, en aan iedereen. Tilda Swinton was er in voorganger Snowpiercer al bij, en leeft zich opnieuw uit. Ze leidt een vleesconcern dat naar een ander imago snakt. Hoe dat varkentje te wassen? Een stukje glocalized farming! Na tien jaar trekt Jake Gyllenhaal de wereld in om de resultaten te bekijken. Tussen alle aanstellerij door doet hij er een schep bovenop. De perfecte parodie op alle Steve Irwins en Freek Nogwats. 'Fucking film me Jennifer!' Het beste varken treft men (uiteraard) in Zuid-Korea, waar een meisje haar Okja tot een fiks aantal karbonaadjes heeft opgekweekt. Op naar de USA. Maar nog voor mens en beest in Filmland zijn, neemt Bong al verrassend brute 'cuts'. Scherpe achtervolgingen, een dialectisch mierenneukende Paul Dano en... John Denver in de supermarkt. Kijk, dat zijn de invallen die we willen. En in tegenstelling tot Snowpiercer blijkt de parabel geen parabel. Dit is dé combo met Grave. The real deal, the raw deal. Mijn trek in een Bi-Fi verging snel. 'If it' cheap, they'll eat it.'

onthaasting op het dak :-)

Ha, ik las daarna dat je erg tevreden over die scène was. En Kei de peinzende gitariste natuurlijk. Ik keek hem met mijn jongste dochter en die vond het allemaal zeer inspirerend.

huur alvast maar een oefenhok ergens :D

Oh ja, geweldige, welhaast naturalistische droom zat er nog in met die gitaarhand van Yamaha(?) em The Ramones als publiek.

I Am Not Your Negro
'This is a journey to tell you the truth.' De waarheid kan niet vaak genoeg verkondigd worden. Maar zijn er nog wel mensen die 'm willen horen? Ik betwijfel het. Misschien komt het doordat ik Howard Zinns De Geschiedenis van het Amerikaanse Volk lees. Een bitter stemmend boek verwant aan de opvattingen van James Baldwin. Wat was er eerst: het ras of de klasse? Ik neig naar het laatste. De Spartanen waren vooral succesvol doordat ze een onderklasse creëerden. (Die ze na het aftuigen 'uiterlijk' optuigden met bepaalde kenmerken.) Hoe de constructie ook in elkaar zit, de Ander is altijd fucked. En zolang genoeg middenklassers, genoeg benefits oogsten, zal alles hetzelfde blijven. Misschien kun je zelfs deze docu nog linksig dissen. Mensen met een bioscoopkaartje kunnen hypocriet zuchten: och wat hebben de 'negers' het toch slecht. Zo'n cynisch oordeel past bij de Fanoneske scherpte van Baldwin, maar doet dit ingenieuze pseudo-egodocument tekort. De makers laten Samuel L. Jackson een ongepubliceerde tekst van Baldwin voorlezen. De beelden doen de rest. Prachtige foto's en filmfragmenten (They Don't Forget!) tonen het lijden van de zwarte Amerikanen. Ik durfde nauwelijks te ademen. Uiteindelijk trekt Baldwin de logische conclusie, de harde waarheid: 'This country does not know what to do with his black population.'

Personal Shopper
'How will you know if it's a sign?' Wat leuk, een officieus vervolg op Clouds of Sils Maria. Ik zie de potentie voor een hele reeks aan genrefilms, waarin Kristen Stewart steeds de assistente van een celebrity speelt, maar ondertussen zelf een avontuur beleeft. Was haar rol in de arthousevariant nog toepasselijk marginaal (meer die van stille aangever), in de horrorprent Personal Shopper neemt ze het heft in handen. Wat als je wilt dat je huis een spookhuis is? Natuurlijk sijpelen de gewenste geesten dan snel door de kieren, het leven vol lege rijkdom van de shopper binnen. 'I spend my days doing bullshit.' De assistente koopt kleren voor de ster, en iedere keer komt ze in de verleiding ze zelf te passen. Ze heeft maar en klein duwtje nodig. Maar in de schoenen van de ander staan, dat neigt naar zielsverwisseling! Een spirituele mindfuck. Zo strooit Oliver Assayas met leuke ideetjes. Hij grasduint wat op YouTube (Hilma af Klimt), slaat aan het iPhonen, en 'samplet' andere films. Een goede scene uit een slechte film mash-uppen, dat is het soort postmodern filmmaken, waar we wel eens meer van zouden kunnen gaan zien. Stewart en de kijker maken samen hun eigen giallo. Een ingenieuze combi van geilheid en angst, stiekem toch wel een erg tintige vrouwenfantasie. Alleen het toeristenspotje in Oman leek me overbodig. 'Are you relieved, or disappointed?'

Harmonium
'The babies eat their mummy.' Een van mijn favoriete narratieven gaat als volgt: Een onbekende figuur komt bij een familie, maar verschijnt daar natuurlijk niet voor niets. Er staan rekeningen open, genoteerd met het snerpende krijt van de moraal. In de cinema zien we Malamuds The Assistant-setup terug bij de Dardennes (Le Fils!) en in het Afrikaanse Daratt. Ook Japan doet nu mee. Een echtpaar runt een bedrijfje aan huis. Op een dag arriveert een oude vriend van de man. Lijkbleek, in het wit gekleed. Inderdaad, a ghost from the past. Tot ongenoegen van de vrouw mag l'etranger blijven. Al snel draait ze bij, want de man helpt dochterlief harmonium spelen. Maar hij kan meer dan dat... Schuifdeuren gaan open. De film is op zijn best als nog ongewis blijft hóe de bom precies zal ontploffen. De protestantse mama van het gezin lijdt dan al Dreyeriaans gewetensvol. Een slecht huwelijk zorgt voor verlangens die ze van zichzelf niet mag hebben. Een fucked up Kore-eda. De Onbekende Man neuriet intussen een Hitchockiaans deuntje. Dan gaat de overdrive aan. Een overdosis aan ellende en toeval zorgen voor méér dan een weeïge bijsmaak. Elke minuut kachelt het scenario verder achteruit. Het zo betrouwbare narratief eindigt in schematisch spiegelen. Filmmaken als een God. Lekker met de poppetjes schuiven. 'A bit weird right?'

American Honey
'We have just about everything. What would you like?' Het all-American dwarsverband tussen geweld en kapitalisme levert Andrea Arnold hier een goudmijn op. Een roadtrip op het dunne koord tussen liefde en waanzin. Het eenzame Texaanse meisje Star (what's in a name) ziet op een dag een Bangbros-busje voorbij scheuren. Trap muziek beukt – dit is dé subwoofer film van het jaar – en dan maar lol maken in de supermarkt. 'Yep! Yep!' De 'flashmob' blijkt helemaal geen porno te filmen, maar magazines te verkopen. Rondreizende salesmen kennen we nog van Maysles bros, en eigenlijk zijn de tijden nauwelijks veranderd. Star laat de armeboel de boel, en trekt mee. Ze krijgt les van niemand minder dan Shia Leboeuf. Dit uitgangspunt levert anderhalf uur aan fraaie ontmoetingen op. Als Spring Breakers met echte emoties. Of Wendy and Lucy zonder hond. (Al verschijnt die later alsnog). E-40 en Rae Sremmurd injecteren de adrenaline. Op verstilde momenten verlaten de verkopers van het rechte pad, richting Bushland, waar ze een ander soort folkmuziek treffen. Een trucker zingt zachtjes The Boss. Eén van de vele staaltjes improvisatie. De 100 minuten regel geldt echter wel. Dáárna begint op te vallen dat Star 'underwritten' blijft. Leert het zorgertje nu eindelijk voor zichzelf zorgen? In elk geval leert ze loslaten. 'I feel like I'm fucking America!'

美しさと哀しみと
Kyoto in de jaren zestig, prachtig gefilmd, muziek door grootmeester Takemitsu, ik ging er voor zitten. Een oudere schrijver bezoekt zijn oude geliefde die ooit een miskraam van hem kreeg waarna de relatie brak. Hij hield er een beroemde roman aan over. Zij leeft inmiddels samen met haar favoriete studente die door zijn bezoek zin krijgt in een potje wraak. Het begin is geweldig maar uiteindelijk miste ik iets en dat ondanks radicale naaktscènes (1965!) Kaga Mariko (ook al te bewonderen in de topper Pale Flower) gaat hier met haar grote ogen en pruillippen op de bloedmooie-maar-gekke-Franse-actrice-tour. Al het gekonkel en de woede, het leek uiteindelijk allemaal zo nutteloos.

Insect Woman (1963) heb je vast al gezien he? (om met een Olaf favoriet te strooien), die me aan deze omschrijving deed denken. Alleen dan ruraler.

Nee, ik vond mezelf altijd wel een hippe dude, maar de Japanse cinema is veel groter dan ik ooit kon vermoeden. Die dan ook op de lijst, al gaat het tranendalalarm meteen af. :)

ha! ge kan altijd nog in de archieven van de draad speuren (mits uberhaupt nog open-baar) om te zien wat 'men' ervan vond.

dé Aziatische anime hit heeft inmiddels ook de NL bioscopen ge-hit

https://www.filmtotaal.nl/recensie/12844

Ik zag het ja, dan verwacht men crossover-potentieel, want elke animénerd heeft hem allang op import "dvd".

Ik vind het altijd een leuker effect om na de film het archief in te duiken. :) Dat, besefte ik opeens, deze zomer zijn 10-jarige jubileum kende. Respect.

Bokeh
Lekkere ambient post-apocalyptische indiefilm met existentialistische inslag. Jong Amerikaans toeristenpaar arriveert op IJsland. Zij kijkt 's nachts door de luxaflex en ziet iets van een flits (nooit uitgelegd...goed!) en de dag daarna is iedereen weg, met de moderne communicatie komen ze al snel achter dat het overal ter wereld is gebeurd. Na de verrassing lekker op de Dawn of the Dead toer: we maken er wat van en shoppen raak. Maar langzaam doemen de Grote Vragen op (WTF God!? Hoe goed te leven? Zijn we altijd alleen? etc), maar zonder daar een hele grote show van te maken. Was er van overtuigd dat het ergens in het laatste half uur verknalt zou worden, maar niet dus. Fijne film. Fotogeniek IJsland helpt een handje, of het in Schiedam had gewerkt? Ik betwijfel het.

Fijn te horen dat het niet in het laatste halfuur verknald wordt, want dat leek me eigenlijk een zekerheidje (en daarom besloten hem niet te kijken). Ik ga 'm zien.

Is ook op Netflix te vinden, dus ik was sceptisch. Maar echt een ontzettende meevaller.

Ik vind het altijd een leuker effect om na de film het archief in te duiken. :)

ja me too, en daarom lees ik op Gerts blog eigenlijk altijd de muziekrecensies en dan in december de rest :0

The Other Side of Hope
'O mutzi mutzi, please buy me a fine suit to wear.' Er draaft bij Aki Kaurismaki altijd wel een grijze lobbes op. De koning der sukkelaars is inmiddels zelf ook een dagje ouder, en dus zullen we het 'm vergeven dat hij hier oude zakken in oude bakken serveert. Het Pechtoldje van dienst legt de haren ouderwets goed in het vet, en kart per retro kar door Helsinki. Het wordt tijd voor een nieuwe baan, peinst hij. Iets in de restaurantbiz, misschien? ('Mijn interesse is puur theoretisch.') Kaurismaki doorsnijdt het bekende Finse schlager-verhaal met een van zijn nieuwe interesses. De vluchtelingenproblematiek. Dit gaat op de tast, al zijn er rake shots. (De opening in blackface bijvoorbeeld.) Inhoudelijk heeft het scenario echter lange tijd weinig te melden over asielzoekers. Net als het allemaal wat manifestig dreigt te worden, vindt Kaurismaki toch nog zijn touch in de wereld der Syriërs en de Irakezen. Ten slotte zijn dat ook mannen die roken, roken, en roken. 'I bring no joy to anyone.' Wanneer de verhalen elkaar eindelijk kruisen, volgen een paar minuten fijne 'Europese' humor. Denk Van Warmerdam en Andersson. In dat restaurant, uiteraard. 'What would be trendy?' 'Sushi, absolutely.' Sloom blijft het, maar ja, dat ouwemannen tempo... Gewoon genieten van die mooie kleuren. De kleuren van de wereld. 'All melancholics are sent back.'

Magallanes
'When has anything even turned out okay for you?' We planten een vlaggetje in Peru. Hoofdstad Lima oogt op de grond rommelig, maar wie de 'heuvels' beklimt ziet duizenden lichtjes. Het fraaie uitzicht wordt op een dramatisch moment ingezet, zo'n scene waarin je merkt dat Inarritu ongetwijfeld hét voorbeeld van alle Latijns-Amerikaanse filmmakers is. Ze zullen in Peru ook wel telenovelas kijken, zeker. Afgezien van een neiging tot Oscarbait zit Magallanes echter secuur in elkaar. Ambient strijkers begeleiden een oude groevenkop. (Denk Saddam in dat hol). De sappelaar Magallanes woont in een kelder, en verdient wat bij als PerUber (sorry). Op een dag pikt hij een bijzondere passagiere op. Een beeldschoon spook uit het verleden. Peru heeft zo zijn junta-verleden om te verwerken. In die bergen zijn vreselijke dingen gebeurd. Heel moeilijk is het dan al niet te raden; maar de actierijke wendingen blijven toch boeien. Er worden heel wat Weinstein-achtige power pig-kwesties opgeroepen. Valt een dergelijk schuld wel in te lossen? En hoe verkies je de herinnering te framen, lees, op te slaan in je hoofd? Hashtag yo tambien. Tijdens de indringende slotscène merkt deze buitenlandse kijker, wat de Peruviaan allang wist – minstens vanaf dat uitzicht. Ook in Peru was de indigène weer eens de klos. 'Now it seems nothing happened.'

Series, de laatste tijd

Rick And Morty
Seizoen drie is ook weer geweldig. Ik denk dat ik ’m nog een keer moet kijken want het tempo is bij vlagen duizelingwekkend. En dan mis ik sws nog wel wat popular culture references omdat ik niet altijd my ear to the street heb op dat gebied.

The Deuce
Jammer dat het alweer afgelopen is, het voelt net als The Wire en Treme of het echte werk nog moet beginnen, ondanks dat dit eerste seizoen ook al pretty fuckin stellar is. Dat is dus het nadeel van gelijk starten met de serie, geduld …

Stranger Things 2
Deze ben ik minder lyrisch over. Niet dat ik het een straf vond om te bekijken, maar ik vond de ontwikkeling met al die slijmerige dingen (dat was in de eerste serie toch nog niet) en die bijna random side-step van Eleven geen sterke punten.

Curb Your Enthusiasm
Nog niet klaar maar ik ben er al wel uit, er is nogal wat kritiek namelijk. En nu staat David helemaal onder vuur wegens een SNL-routine (die ik wel grappig vond omdat er wat serieuze subtexts inzitten waar je over na kan denken, maar ja, de shock-en-walg-junkies denken liever niet te lang na, but I digress) maar ik vind het gewoon weer erg grappig. David blijft een hufter waar je het af en toe toch ook regelmatig wel weer een beetje medelijden mee voelt.

maar ik vond de ontwikkeling met al die slijmerige dingen

letterlijk as in THE BLOB? of sentimentele shizzle?

Letterlijk, maar ook wel figuurlijk. :)

hah :D

Anti-Porno
Hier stap ik even van de Sion Sono trein. De ingrediënten zijn er: knallende kleuren, extravagante personages, realiteitsneukerij, een snufje seks, zelfs zoiets als een feministische boodschap maar het werkte niet. Het is net iets te hysterisch en hak-op-de-tak. Ik vermoed dat je hier toch echt een Japanner voor moet zijn.

Moonlight
'What you gotta be sorry for?' Three Times gay in the ghetto. Een dapper onderwerp, met allure aangepakt. Elk segment van dit drieluik is beter dan het vorige. In het eerste deel maken we kennis met een hood-jongetje dat zijn levenslessen van een drugsdealer leert. Het bewijs wordt weer eens geleverd dat Terrence Malick in de Amerikaanse arthouse de Godfather is. Veel van diens 'drone-filmen' – we zweven overal naartoe – om over de klassiekerige muziek nog te zwijgen. (De soundtrack blijft een minpuntje). Op dat moment had ik nog allerlei bedenkingen bij Moonlight. Zo slecht als Boyhood was het zeker niet, maar toch ook geen Girlhood... Dit verandert vanaf het fysiekere tweede deel. 'Little' Chiron wordt groter, en zich bewuster van zijn geaardheid. Ravotten transformeert tot echte aanrakingen met broedende bro's, en op de achtergrond knokt Chirons eenkennige moeder een robbertje mee. Wat een rol van Naomie Harris! Weer een jaar of tien verder legt regisseur Jenkins alle kaarten op tafel. Hij moet een groot fan van Wong Kar-Wai zijn, en dat is een invloed die je in Amerika zelden tegenkomt. Jenkins overstijgt echter meteen de allusie; want waar zie je een 50 Cent-ganster en een Drake-kok samen een intiem moment beleven? De onwil en de hunkering, in een leven waar alles obstakel lijkt. 'Find somewhere for you to be.'

Split
'God that's victim shit, Jesus.' Geen misdaad zo geliefd als kidnapping. Zeker verhoudingsgewijs. Eenvoudige verkrachtingen komen zoveel vaker voor... Niettemin wordt er elk filmjaar weer een 'horde' aan tienermeisjes ontvoerd. Ditmaal onder het oog van hun hippe high school dad (hij wordt meteen afgestraft). De dader is zelf een 'horde', een echte Psycho. De slot-onthulling uit Hitchcock's classic, vormt hier het begin. Een fijne acteeroefening dus voor James McAvoy, die onder meer een negenjarig mannetje vertolkt. Toch weet de film niet genoeg van het uitgangspunt te maken. Ik en mijn cinefiele persoonlijkheid hebben er twee uur over na kunnen denken, en we vermoeden dat het komt omdat de 'Gollem'-truc ontbreekt. Die schizo praatte tégen zichzelf. Dat doet McAvoy slechts eenmaal, en dan nog buiten beeld. Als bijkomend nadeel onderschat Shymalan zijn publiek. Lappen aan onnozele GGZ-expositie moeten de boel verduidelijken. Hij zal toch weten dat de spanning groter wordt, als je de raadsels groter houdt. Tot slot jeukte een pet peeve. Het tienervlees huppelt eendimensionaal rond, op één uitzondering na, en natuurlijk moet dat emo-kind met een trauma worden opgezadeld. Toegegeven, wat haar overkwam, is wél geloofwaardig. Misschien moet Shymalan eens een film over familietrubbels maken. 'The broken are the more evolved.'

海がきこえる
Ik heb nog wat minder bekende Studio Ghibli dingen te kijken, waaronder Ocean Waves/I Can Hear the Sea. Nostalgische vertelling, gebaseerd op een roman, over tienerjaren in Kochi (meteen grote OMG-ervaring in huis, want het samoeraikasteel, de trams en overdekte winkelpromenade allemaal in het echt gezien). Twee serieuze vrienden krijgen het lastig wanneer een mooi meisje uit Tokio op school komt. Slim, maar een outsider omdat ze zich ergert aan haar nieuwe woonplaats waar ze met een dialect praten. De hoofdpersoon observeert op een gegeven moment "het lijkt steeds meer op een slechte soap opera" en daar leek het ook echt op af te stevenen. Maar met wat subtiele moves wordt alles naar een mooi eind gebracht.

eigenlijk heel overzichtelijk de hoeveelheid Ghibli films (22, mooi getal). Heb er nog een stuk of 7 te gaan geloof ik.

Jackie
'They want a show of grief.' JFK, de president die voor altijd beroemd zal blijven, omdat er beelden zijn van hét moment. Zijn echtgenote Jackie voelt dat perfect aan. Ze weet dan al hoe (sociale) media werken. The show must go on. Sterker nog, the show is alles wat rest. Jackie zorgde ervoor dat Jack na zijn dood ook de gladiolen kreeg. Tot meer dan een cynische interpretatie geeft Pablo Larrains film geen aanleiding, en dat valt te prijzen. Kennedy wordt nergens opgehemeld. Zelfs zijn vervelende broer zegt: 'We could have done so much more.' (Maar ja, een écht radicale stap durfde beide mannen nooit te maken.) Genoeg over de Kennedies, dit gaat om Jackie (Natalie Portman, met mal accent en pukkels). Lorrain filmt haar in een 'Franse' aspect-ratio. Het past bij Zapruder's camera, maar ook bij het arthouse-sfeertje dat hij vergeefs probeert op te roepen. Jackie doet haar bekentenissen aan een journalist en een priester. Twee mannen dus. Een soort Frost/Nixon. Ik hoopte op meer momenten met vriendin Greta Gerwig. Tot 'het einde' baadt Jackie in haar spulletjesfetisjime. Parfums, nieuwe vloerbedekking, een Camelot LP. Al die producten geven de ultieme voorzet. De bloedvlekken op haar dure mantelpakje. Dat raakt me veel meer dan de overbodige grafische scene later. Die beelden kenden we tenslotte al. 'Peope should remember.'

El Ciudadano Illustre
'Vertel me een verhaaltje, Daniel.' Zonder twijfel beste middlebrow-dis van het jaar. Aan deze Nobelprijsuitreiking kan zelfs Bob Dylan nog een puntje zuigen. ('Nu voldoe ik aan de smaak van rechters, academici, en koningen'). De 'boludo' die wat onwillig de prijs in ontvangst neemt, vergeet alleen de blanken nog te noemen. Want hoeveel 'exoten' de Nobelprijs ook krijgen, het feestje blijft een witte smaak-sensatie houden. De schrijver voelt op het gala het einde van zijn carrière naderen. Dus rest hem nog maar één oplossing. Terug naar huis, naar het laagbouwhinterland van Argentinië, waar ze lang hebben uitgekeken naar 'notre hijo', 'hijo de Salas.' De kop van onze held na een 'diavoorstelling', werkelijk onbetaalbaar. Zo zit de film vol half gênante, half geniale momenten, als een vroeg opus van Milos Forman. Een flits van een clown op een vliegveld. (Is het een grap, of om te huilen?) Het stoffige Salas wordt gefilmd met low budget digitale camera's, wat de lulligheidsfactor enkel versterkt. De meest gedecoreerde inwoner van Salas komt de uren daarna overijverige fans tegen in alle vormen die je maar kunt bedenken. En heel subtiel verschuiven de grappen, van Cervantesk idioot naar Borgesk surreëel, om Kafkaesk spannend te eindigen. Een toonbeeld van goede smaak dus. 'Diego, de Paus, de koningin van Nederland, Messi en...!'

How To Lose Friends & Alienate People
Een Simon Peggvehikel zoals ie er al meer op z'n naam heeft, op zich niet echt vervelend maar ook echt niks bijzonders.

Where'$ The Money
Net wat grappiger dan ik had verwacht, al schiet ie ook wel door in flauwiteiten hier en daar.

Good Time
Doet denken aan Pusher en andere films waarbij criminelen alles in het honderd laten lopen. Nogal eens behoorlijk ongeloofwaardig echter (wie gaat er nou een bank beroven met z'n geestelijk gehandicapte broer?). Wel mooi flashy gemaakt, met aanwezige maar lekkere soundtrack van Oneohtrix Point Never.

Street Kings
Laat jongens jongens zijn, echtemannenshit, op het lachwekkende af. Ik moest regelmatig denken aan die Fry & Laurie sketch: damn, double damn, and an extra pint of damn for the weekend!

PattiCake$
Hip hop is muziek voor en door buitenbeentjes, de mensen die er niet bij passen. Het is wel "grote bek, dit dat, zus zo, stoer" maar eigenlijk gaat het om erkenning. Patricia ook, al heeft ze huidskleur en gewicht tegen. Dat begrip van hip hop, wat veel mensen van buiten (en zelfs binnnen) the culture niet echt lijken te zien, maakt deze wat sentimentele film met de nodige flaws toch wel goed verteerbaar voor mij. Leuke cameo van MC Lyte ook.

It Comes at Night
Is er een horrorigere titel denkbaar? Jammer van het cliché, want It Comes at Night zit intelligent en strak in elkaar. Wellicht had de film beter The House (of... The Disease) kunnen heten. Niet dat dat nou zulke briljante ideeën zijn, maar ze passen beter bij het minimalisme van deze toekomstblik. Beleefdheid in tijden van de apocalyps. 'Take the fuckin mask off!' Een familie heeft zichzelf in een huis verschanst. Zoals in alle goede horrordrama's blijkt het grote gevaar niet de man met een bijl, maar het moment dat het eigen lichaam zich tegen de protagonisten keert, en de AIDS-vlekken beginnen te woekeren. Heerlijk! Het intro geeft alvast een voorproefje... Schuilen in de wildernis heeft daarna lange tijd nog wat weg van kamperen. Zeker wanneer er een andere familie 'opduikt', zodat er bordspelletjes gespeeld kunnen worden. Ondertussen blijft pa op zijn hoede, als paranoïde patriarch van zijn eigen Mosquito Coast. Bij de nieuwaangekomen treffen we 'James White' (Christopher Abbott), nu al een specialist in intensiteit. Zijn vrouw brengt jong leven mee, op méér dan een manier. De puber van het oorspronkelijke gezin kijkt zijn ogen uit. Slapen kon hij toch al niet. Zo worden we over The Road van The Territorium naar het onvermijdelijke geleid. Zwartgallig, en zwartogig. (Maar helaas zonder black metal.) 'Are you sick?' 'No sir!'

Sieranevada
'The priest will be here soon.' Er dreigt metaalmoeheid in dit zoveelste Roemeense epos. Sieranevada is Puiu's minste, na Mr. Lazarescu en het onweerstaanbare Aurora. Dat waren twee films die duidelijk profiteerden van hun hypnotiserend lange speelduur. Het eindeloze Sieranevada had echter gemakkelijk korter gekund. Misschien wel het hele uur nádat die vermaledijde priester eindelijk arriveert. Het herinneringsritueel dat hij samen met zijn koorknapen uitvoert zet een fraaie punt. In het krappe appartement botsen oude ideologieën op elkaar. Communisme, monarchisme, orthodoxisme, kapitalisme, en... 9/11. De Roemenen hebben genoeg om over te babbelen. En dat doen ze dan ook. Urenlang. Ik voelde een 'equidistantie' (om een woord uit de film te gebruiken). Dat komt vooral doordat het geruzie – daar draait het natuurlijk op uit – dorpstonelig geïmproviseerd aanvoelt. Wél met een klasback achter de camera, zwenkend van deur naar deur. Inhoudelijk piekt Puiu echter te vroeg. Op het moment dat de zoete inval nog geen bitterzoete inval van ellende is. Wanneer het gezang wegsterft, blijkt ieder familielied zijn eigen kruisje te dragen. Dat thema heeft de Europese cinema nu al fanatiek uitgebeend sinds Festen. Zelfs buiten de deur vindt Puiu enkel nóg meer korte lontjes. 'Stay here and get your mother's education.'

かぐや姫の物語
In die Ghibli docu zit een prachtig, half-verscholen verhaal van Miyazaki en zijn oude kompaan Isao Takahata die op hetzelfde moment aan de andere kant van de stad bezig is met zijn versie van de oude Japanse volksvertelling van de bamboeprinses. En die twee lijken totaal geen contact te hebben terwijl Takahata gewoon een film moet afleveren voor Ghibli. Het uiteindelijke resultaat is een meesterwerk van de animé in een gedurfde minimalistische stijl vol zachte kleuren. Takahata neemt de tijd en kan lekker uitpakken met alle emoties, het gaat schattig, naar grappig, naar kritische feministisch naar ingetogen tragisch.

Alias Grace
Net als The Handmaid's Tale een Margaret Atwood-(serie)verfilming. Zes afleveringen, je kan het ook als een lange speelfilm zien. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal maar we horen voornamelijk hoofdrolspeelster Grace Marks' herinnering van het verhaal, of dat allemaal wel klopt valt natuurlijk te bezien. Mysterieus en fascinerend, niet in het minst door Gadons prachtige spel.

魔 (The Boxer's Omen)
Shaw Brothers op hun gekst. "MMA" en echt hilarische special fx. Goed kan je het niet noemen maar je verveelt je geen seconde.

Whitney: Can I Be Me
Een turbulent leven, van een leuke spontane meid naar een wrak. Kip/eiverhaal of het de roem of de drugs zijn. Ik zou zeggen beide, voor zover het al uitmaakt.

無限の住人 (Blade Of The Immortal)
Meer martial arts, nogal langdradig en over the top, vooral dat laatste kan je wel aan Takashi Miike overlaten natuurlijk. Al het geweld ten spijt kan ik de aandacht er maar moeilijk bij houden.

Feuchtgebiete
De films schreeuwt werkelijk "eeeeww, gross!", ik wist niet dat Duitsers dit in zich hadden. Misschien juist daarom. Nogal ongeloofwaardig en met alle Weinsteinverhalen kreeg het een beetje naar bijsmaakje, heeft de regisseur een gewoon zijn hoofdrolspeelster niet gewoon gebruikt voor zijn eigen perverse fantasietje? Nu blijkt het boek geschreven zijn door een vrouw, maar daar lees ik dat ik daarin niet alleen ben. Anyway, "punk", gaaap ….

The Blackcoat’s Daughter
Twee meisjes zitten met elkaar opgescheept in het meisjeskostschool en we volgen een andere blondine die wordt opgepikt door een echtpaar. De sfeer is mysterieus, duister en spannend. Uitstekende horror.

niets zo vrouwonvriendelijk als een vrouw! (true on many levels, imo)

(en om de joden er bij te slepen, antisemieten genoeg onder joden)

verder Michelle OTM.

Kedi
'They're not ungrateful, they just know better.' Mi-awwww! Instanbul, the cat capital of the world. Eigenlijk zou Disney er eens een film moeten situeren, al zullen de minaretten allicht een conservatief struikelblok vormen... Het is in elk geval een ideale stad voor de beestjes. Warm en rommelig. Een visje vangen aan de haven, knuffels scoren op het terras. Hoor wie klopt daar met zijn pootje op het raam, kinderen? De documentairemakers tonen de boel in fraaie HD beelden. Gefinancieerd door YouTube, dat kon niet missen. Hét onderwerp der onderwerp van het internet opgerekt tot tachtig minuten. Via de katten krijgen we natuurlijk ook een gevarieerd portret van Istanbul. Menselijke kattenvrouwtjes én kattenmannetjes. Ik had zelf wat duidelijker een poezelbeest aan iedere wijk gekoppeld, maar ach... Katten 'strollen' gewoon van hot naar her. Het is nu eenmaal hun film. En hoe een kat denkt? Allah mag het weten. Verschillende van de geïnterviewden (mensen!) hebben hier trouwens wel enige religieuze theorieën over. Het aantal hoofddoekjes blijft echter beperkt. Misschien toch een vervolg in Ankara maken dan... De katten trippelen intussen verder op de kekke soundtrack. Met een snufje oriental jazz, en vechtpartijen voortgestuwd door trommels. 'I'm the main human in his life, the others are supporting actors.'

Reparer les Vivants
'Tu m'entends? Geknipt voor het maatschappijleervak. Eigenlijk zouden ze Reparer les Vivants aan zesdeklassers moeten voorschotelen. Die zullen vast het juiste donorcodicilvakje aankruisen. Een sk8terboi en zijn dudes openen de film mysterieus. Met een gammel busje op pad, de droom van iedere hipster. Hun capriolen op de golven en op straat – want skateboarden is natuurlijk gewoon een soort straat-surfen – worden door regisseur Katell Quillévéré effectief en smooth in beeld gebracht. De surreële klap behoort even later tot de meest geïnspireerde momenten van de film. Daarna ontwikkelt het scenario zich logischerwijs (en ook wel begrijpelijkerwijs) tot een standaard tegenstellingen-verhaal. De mechanica van het ziekenhuis fascineren intussen wel. Het pand doemt al van ver op, als een modern kasteel. Wat moeten artsen in dat fort toch moeilijke gesprekken voeren! Hoe houden ze het vol... Misschien had ik liever dáár een scenario over gezien. Tahir Rehim bereikt intussen als ziekenhuismedewerker een prijzenswaardig unicum. Niet langer speelt hij een gangster, of zelfs maar een allochtoon. De integratiedroom is compleet. Voor de rest, rest dus onvermijdelijke stemmigheid, met o zo smaakvol pianowerk. Zorgvuldig, maar ook wat vlak. Zouden die scholieren trouwens kunnen zien of het een varkenshart is? 'On accepte le coeurs.'