Filmforum

En Brimstone vond ik in de bios met wat kanttekeningen nog wel te harden maar in hindsight krijg ik er steeds meer een hekel aan.

Hier ook een fijne rant.

ha! de kop belooft alvast veel goeds.

en je gaat The Beguiled-original zeker 'diggen'. Veel absurder en katholieker. (oh ik verraadt hier even dat ik Coppola's The Beguild - zonder een stukje erover te schrijven :o - in de bios heb gezien. Maar misschien herkijk ik 'm in het najaar nog wel even, om alsnog wat te pennen.

Ik hoor uit verrassende hoeken zeer positieve geluiden over de nieuwe Bladerunner.

Ook tijd om de ouwe te herbekijken na het lezen van deze analyse.

Er is geen nieuwe Blade Runner.

LOL

OK, Blade Runner 2049 dan. :P

Anyway, een maat van me zei dat het kansloos was en al helemaal als Hans Zimmer de muziek zou doen.

Hij vindt het eeh meesterwerk en film van het jaar.

Ja, Hans "Plamuur" Zimmer was wel de druppel. Maar ik wel het gewoon niet weten, ik wil ook geen Casablanca II: Rick & Ilsa Get Together of A Clockwork Orange: The New Generation. Maar misschien zijn ideeën gewoon wel op, zeker in Hollywood.

https://www.youtube.com/watch?v=5Oy2CoqAs78

人間蒸発
De geschiedenis van de mockumentary is vast al ergens opgetekend. Waarschijnlijk werden er al in het tijdperk van de stomme film dit soort films gemaakt. Ik heb in ieder geval nog niet een ouder dan 1967 gezien toen het hoogst originele A Man Vanishes verscheen. Een wat stille man ("dat vinden vrouwen aantrekkelijk" merkt iemand op) verdwijnt op een dag en een cameracrew wil dat uitpluizen, zijn familie, zijn verloofde, zijn collega's, een medium en ik weet niet hoeveel andere getuigen worden uitgehoord totdat de kwestie vast komt te zitten op een conflict tussen zijn verloofde een haar zus, met wie hij mogelijk een relatie had. Muurvast en dan wordt het Rashomon-moment gecombineerd met het moderninistische "het is maar een film" meta-moment. Het mooie is dat er vervolgens nog 15 chaotische minuten volgen van uitleg, behind the scenes filmerij en discussies met acteurs die hun rol niet kunnen loslaten. Best wel geweldig hoe het achteloos allerlei probelemen en veranderingen in de Japanse samenleving aankaart (maar, eerlijk is eerlijk, ook uitputtend met zijn 2 uur speelduur.)

:-) perfect.

Heerlijk altijd dat soort studio's vol apparatuur, Spinal Tap is er niets bij, en dan nog klinkt zijn muziek alsof het met een paar Garageband-presets wel gebakken kan worden.

(8.02 is zijn ware studio, de rest staat 'r voor de show)

Blade Runner - The Final Cut
Ik was ook laat en The Final Cut is de enige versie die ik ken. De analyse van Sarah Gailey is spot on, zonder direct allerlei andere interpretaties af te schrijven (behalve dan die dat Deckard ook een replicant zou zijn, dat reduceert de film tot fantasy en zo zat Dick niet in elkaar). Actueel dus in deze tijd van "participatiecontracten" en die ijskouwe Azmani in het vooruitzicht.

Dust Devil
Een horrorfilm die eruit ziet als een western, in Namibië, maar eigenlijk ook over meer universele thema's gaat. De rip was niet zo fraai, ik hoop dat wat nu binnensijpelt beter is, herbekijken is sws geen slecht plan.

De scène in de bioscoop in Dust Devil is magisch.

Maar dat Deckard een replicant is, lijkt me juist typsich een Dickiaanse WTF? draai. Ik blijf erbij dat Deckard in de bioscoop/VHS-versie een mens is en vanaf de 1992 D.C. een replicant.

Nee, want dan is de vraag wat een mens een mens maakt toch weg (Dicks fascinatie)? Hij is doet als mens onmenselijke dingen als een noodzakelijk geacht kwaad, terwijl de replicants zich juist menselijk tonen, wat hem soms verwart, daarom is hij de hoofdpersoon. Als Deckard achter Batty aan zit in de dat gebouw zegt Batty nog: not very sporty to fire at an unarmed opponent … I thought you were supposed to be good, aren't you the good man?. De mensen verlagen zich tot wat ze zeggen dat die anderen zijn.

Dat is waar, maar zijn verhalen zitten ook vol twists waar dan uiteindelijk blijkt dat iemand een replicant is, in die zin is het vanaf de D.C. wel echt PKD (al is dat boek sowieso heel anders want daar speelt die reli-simulatie een hele belangrijke rol.) De spiegelogen van Deckard, droom in combinatie met de origami (en "you've done a man's job, sir") zijn lastig aan te ontsnappen, maar wel net zo gedaan dat er geen definitieve interpretatie wordt aangereikt. :)

Sowieso, Dick en Scott waren het zelf al niet eens … (ik mag die Razorfist graag horen ranten zelfs male fragility als deze, maar dit terzijde) …

De eerste keer dat ik ’m zag was ik heel erg op esoterie-dingen, toen vatte ik ’m heel erg op als iets As Above, So Below met Deckard als Runner op de Blade tussen die twee. Maar da's meer Dick na zijn waanzin/verlichting (ik heb alleen VALIS gelezen).

Haha...die Razorfist toch, als hij on target blijft heeft hij zeker een punt (ook over dat niet-bestaande vervolg: "a well-made insult is still an insult".)
Maar dat is het mooie, hier zitten we in 2017 nog steeds te discussiëren over die vraag (trouwens laten we ook niet de rol van teh interwebz hier onderschatten, die heeft dat flink lopen opstoken, pre-WWW kan ik me nog herinneren :)

keep rantin' Ik zet Dust Devil op de lijst.

Get Out
'You'd be a fucking beast.' Perfecte update van The Stepford Wives, helemaal bij de tijd. In de suburbia voltrekt zich eender welke emancipatie moeizaam. Daar ligt dus een satire voor het oprapen. Oprispingen vanuit de witte onderbuik. En zoals in de scherpste satires is het al snel niet grappig meer, maar doodeng. Get Out wringt heel knap een paar genrefilms tegelijk uit – zo vind ik het bewust flauwe black buddies comedy-element ook geniaal – en alle omkeringen werken bovendien als maatschappijkritiek. Over het laatste valt het makkelijkst lullen. Een zwarte jongen wordt met zijn nieuwe vriendin losgelaten in het rijke Hinterland. De cheeky hipster kijkt zijn ogen uit. Een hele nieuwe schijnwereld. Alle blanken beginnen te 'acteren' zodra ze de Ander zien. 'They are not racist'. Op de achtergrond staan zwarte bedienden klaar. Zombies, denk je. Nog voordat Get Out Koreaans ontspoort, zorgt het web van sociale ongemakkelijkheid al voor schrikmomenten. De zwarte jongen wordt letterlijk geïnfecteerd met angst voor de Ander, wat dat betreft had de film net zo goed 'Heigthened suggestibility' kunnen heten. Het zijn de wives die de beste bommetjes droppen. Psychiater Catherine Keener leidt de waanzin in. Whites doing voodoo. Een postmoderne Frantz Fanon-favoriet. Zwarte huiden, witte maskers. 'We've got some black mold down there.'

The Handmaiden
'I feel a nightmare coming, sleep here.' Kijk Koolhoven, zó doe je dat. Een girl power epos maken vol zin-volle SM. Hier zit een idee achter. In dit scenario oefent de maker een zeer toepasselijke controle uit. Chan-Wook Park toont steeds iets meer, maar nooit alles. De gelaagde structuur houdt de kijker scherp, net als gevijlde tandjes. Wie bedondert wie? Langzaam gaan de (schuif)deuren open, tijdens een wendingen-parade in een prachtig koloniaal landhuis. De Koreaanse Belle dient daar haar meester. De man heerst, zich baserend op foute prentenboeken, de oude kolonisator Engeland, en de nieuwe grootmacht Japan. Zijn dochter zit binnen. En blijft binnen. Als een Austen-figuurtje, dag en nacht Victoriaans ingebonden. Totdat ze 'lezingen' mag houden voor een select publiek van viespeuken. Sex and sensibility. Een echte mimicry-Japanner houdt ook van inktvissen en troostmeisjes, natuurlijk. Elk shot ademt een literaire sensibiliteit. De buitenwereld bereikt het huis in de vorm van een paar oplichters; maar ook zei hebben de lessen van Sade al geleerd. Na een voorzichtig rondje aftasten gaat Park los tijdens het tweede deel. Hij barst van het zelfvertrouwen. La Vie d'Adele wordt gekruist met Shutter Island. De slimme symbiose van pennen- en aarslikkers bevredigt iedereen. Blauwe snoepjes voor volwassen. 'Ladies truly are the dolls of maids.'

lijkt me wel iets voor Martijn dit: https://letterboxd.com/film/ludo-2015/

(vanity striked)

エレクトリック·ドラゴン 80000V
Karakteristieke Japanse cultfilm in de beste Tetsuo traditie: zwart/wit, veel herrie en geweldig gefilmd (zoveel mooie shots). Verhaal is natuurlijk aan de absurde kant: jongetje klimt in elektriciteitsmast, krijgt een stroomstoot waardoor zijn primitieve hersensdeel iets teveel wordt gestimuleerd. Ah, maar wanneer hij opgroeit brengt de elektrische gitaar troost/rust. Maar er is er een tegenhanger: de kalme half-Boeddha die als elektricien werkt. Dat moet uitlopen op een confrontatie. Cooler-dan-cool natuurlijk, Tadanobu Asano in de titelrol helpt altijd, de schreeuwerige tussentitels ook. Zeer vermakelijk en je kijkt Electric Dragon 80.000V met zijn 55 minuten zo weg.

A night of sexy mayhem., yes!

hihihi. (ik had ondertussen iemand anders ook al aangezet tot kijken, en ik zou 'm t toch maar niet doen)

Verwachtingen zouden laag zijn, sws. ;)

Blade Runner 2049
Echt fantastisch, hooguit net als de muziek wat heavy on the "BRRRAAAAPPP!" maar een kniesoor die daarop let. Echt, herinneringen aan die oude, forget it, deze wordt net zo'n klassieker.

hoppa :-)

Aloys
'Wir kennen uns nicht, Fräulein.' WF Hermans peinsde ooit of er in Nederland een detectivefilm viel te maken. Wat zou dat dan moeten behelzen? Een prive-speurder die overspel handlet? Doodsaai. De Zwitsers doen het gewoon – althans, die indruk wekken ze heel even. Lege kamers, lopende kranen, en een sjofele speurder in het schaduw van het Kruis. Aloys Ahorn blijkt echter al snel méér eenzaam dan professional. En daarmee dus vooral een personage voor het 'genre' arthouse. De man heeft zijn eigen observeren geïnternaliseerd. Aloys heeft weinig mee. Hij lijkt op Hitler en is – als de echte eenzame – enkel lief voor beesten. Hoe komt hier verandering in? Natuurlijk. Een vrouw. De standaard oplossing. Arthouse gaat wel erg vaak over een eenzame man, die door een vrouw, of desnoods de gedachte aan een vrouw gered kan worden. In dit opzicht lijkt Aloys op een film als Gigante. Gelukkig zit de vorm de film in elk geval als gegoten, en mag de vrouw meedenken. Stiekeme filmer Aloys krijgt nu zelf Caché-tapes. Hij wordt het slachtoffer van een aardig staaltje 'mindful stalking'. 'Het gehoor intermedieert onze gedachten.' Ritselingen in het psychologische oerbos wordt dat dus. Richting einde lijkt Aloys zelfs op Orpheus – omkijken of vooruitkijken? Helaas pakt het scenario daarin nét niet tragisch door. 'Vermijd spiegels, schaduwen en echo's.'

Baby Driver
'Watch your mouth!' 'I'll watch what I want to watch.' Elk jaar wordt de cinefiel een paar keer gefopt door de 'metascore'. (Laat je dan ook niet leiden door data mining!) Baby Driver scoort een respectabele 86, maar stelt niets voor. Zelfs als zomer-niemendalletje zou het me vervelen. Zonder nu uitgebreid de polico-kaart te willen spelen, is het een echte crime is cool-film. Lekkere mensen, lekkere liedjes, en dan lekker mensen traumatiseren. Voor de moraal van het verhaal voegde men nog een rechtszaak toe. Een zinloos coda. Tuurlijk, als gamers-dream kan de film ermee door. De achtervolgingsscenes zijn retestrak gefilmd, niet voor niets leende Walter Hill zijn stem aan de film. Toch is de choreografie ergens ook té verzorgd. De geur van brandend rubber – laat staan brandend vlees – ruiken we nergens. Een Bieber-mannetje zet zich achter het stuur van product placement cars om een onbestemde schuld af te lossen. Zijn backstory lijkt op die van Batman (het enige narratief dat pubers snappen) en hij praat al even weinig. Muziek luistert hij wel volop. Voila, de pitch van de makers. De jongen overstemt zijn tinnitus met iPods en cassettes. Een geinig idee, die de poppy megamix een concrete rol geeft. Ik zou denken dat zo'n getraumatiseerde jongen wat steviger werk zou draaien. Maar, ach, wie ben ik. 'Just an educated guess, from an uneducated man.'

Metascores ain't shit.

マインド・ゲーム
Cultklassieker, beter bekend onder de naam Mind Game. Studio 4°C pakte stilistisch goed uit met deze surrealistische animé die abstractie, hyperrealisme en alles wat er tussenin ligt, combineert. Een intergalactische zwemwedstrijd [check], verwijzingen naar Maradona's "Hand van God" en El Maracanazo [check], lieve abstracte seksscène [check], een wonderschone blik op het leven in Osaka [check], Fantasia-achtige dansjes, het leven in een walvis, zo maar wat highlights die langskomen, vaak in rap tempo. Bewegingen door de tijd, hergeboortes, verschillende realiteitsniveaus daar draaien de tekenaars hun hand niet voor om nadat de wat sullige Nishi zijn striptekenaar jeugdliefde Myon weer ontmoet. Wanneer Nishi in het restaurant van haar vader wordt vermoordt, is het down the rabbit hole. Buitengewone film.

Ride the High Country
Peckinpah voor The Wild Bunch heeft me nooit echt aangetrokken. Maar ik kreeg deze doorgespeeld via een vriend dus toch maar een gooi doen. Prettig atmosferische en semi-revisionistische Western waarin je al wat latere motieven herkent: de veteraan van de Old West die moet uitkijken voor nieuwe technologie en toch ook al een nare seksuele spanning rond een bruiloft in het mijnwerkersdorp. De latere Peckinpah zou daar helemaal op los zijn gegaan met een dubbele verkrachting, maar blijft hier nog netjes binnen de studiomoraal. Ook het bloedvergieten blijft binnen de perken en tot het laatst bewaard met een mooie shoot-out. Geen verloren meesterwerk maar beter dan verwacht.

beetje in de stijl van Budd Boetticher (classic: Ride... Lonesome!) :-)

Mind Game gaat op de lijst (doh)

The Babysitter
Met een beetje lage verwachtingen en een beetje geduld wordt het net wel een beetje spannend/onderhoudend. Zwaar over-the-top.

Hounds Of Love
Poeh hé, deze is pittig. Geslaagd dus, in die zin Want ondanks de setting in zonnig Australië even groezelig als Henry, Portrait of a Serial Killer, ondanks dat er ook in het verhaal veel verschillen zijn. Een kidnapping door een echtpaar waarin de vrouwen uiteindelijk toch bonden zonder dat het allemaal te mooi of sentimenteel wordt. Het fysieke geweld wordt de kijker bespaard (geen torture porn, maar psychologisch en door de omineuze synthesizermuziek is de sfeer om te snijden. Aan het einde is er voor de kijker gelukkig nog enige genade. Op een punt echt nét te ongeloofwaardig, terwijl ik toch bepaald geen onvoorwaardelijke liefde voor het politie-apparaat heb, maar verder pijnlijk realistisch.

Little Men
'I imagine there's going to be a service soon.' Twee kleine kerels maken in dit 'New York, New York-filmpje kennis met het leven. Ira Sachs putte ongetwijfeld uit eigen ervaringen. Hij weet de weg in Bohemian Brooklyn en Manic Manhattan. Bovendien lardeert hij zijn marginale mensen-verhaal met een flinke dot marge-toneel. Flitsen Tsjechov vanuit een van de vele theaters. Eigenlijk zijn daarmee alle elementen aanwezig voor een pareltje uit de categorie The Squid and the Whale, of op zijn minst Daddy Longlegs. Echt lukken wil het toch niet. In een bizarre meta-ironie ligt dat vooral aan het acteerwerk. Een jongetje speelt dat ie acteur wil worden, maar kan zelf eigenlijk niet zo goed acteren (al werd hij het dus blijkbaar wél). Hij sluit een zomervriendschap met een kunstzinnig mannetje, wiens vader óók een acteur speelt. (Hij zet The Sea Gull op de planken). Dat stuk lijkt niet bepaald top uitgevoerd, en ook dat zou je de bedoeling kunnen noemen. Dit zijn een hoop ingewikkelde zinnen, om een charmante, maar schematische film na te vertellen. Een 'puberruil' met gevolgen. De hispano en de yup, vinden elkaar, maar hun families botsen. Little Men verhaalt namelijk dapper stekelig over gentrification. Brooklyn gaat 'op' in de vaart der volkeren, en gammele naaiateliers ben je dan liever kwijt dan rijk. 'I'm trained in conflict resolution.'

After the Storm
'Waag het niet om weer over ons te schrijven.' Fluit het bekende deuntje met Kore-eda. Familie-trubbels zijn de enige problemen die je in zijn wereld aantreft. In een niet al te geïnspireerde bui ga je haast hopen op erger. De tyfoon stelt echter niet veel voor, en de mannen zijn van zichzelf al verwaaid. Als hoofdpersonage sjokt een geflopte schrijver rond. Een makkelijk personage voor wie geen goed scenario meer weet te pennen... De gokverslaafde kerel (Keirin!) werkt bij een detective agency, maar daar voelen hij en Kore-eda zich duidelijk niet thuis. Het beeld- en geluidsdesign is gewoon niet op noir afgestemd. Snel terug naar het rommelige huisje van 'ons moeder'. Oma probeert uit alle macht het gebroken gezin te lijmen. IJsjes met diepvriessmaak tegen de global warming. Ook zij zal (in)zien dat the child, the father of the man is. Hoe simpel ook, daarin toont Kore-eda wel zijn intrinsieke talent. Hij blijft de noedelende Ozu, waar altijd maar oudere kinderen met hun nog wat oudere ouders een pas de deux uitvoeren. Ingetuned op de seizoenen, en op de cirkels van het leven. (Ik voel een Kijk Alles van Ozu-projectje aangekomen, die heerlijke herhaling!). Vooral mannen worden hier spiegels voorgehouden. Zij letten op houdbaarheidsdata, maar in 'het nu' arriveren, ho maar. 'Hij bracht zelfs mijn postzegels naar het pandjeshuis.'

"De tyfoon stelt echter niet veel voor, en de mannen zijn van zichzelf al verwaaid."

<3

:D (thx)

City of Ghosts
'There is no life in Raqqa.' Tot nu toe had ik de gruweldaden van IS altijd genegeerd. Een onthoofding zien, dat schaadt een mens alleen maar. Hier ontkomt de kijker echter – zeer terecht – niet aan gespietste koppen. De entree van IS in het Syrische slaapstadje zet de toon. Brullende piraten knallen op het centrale plein alvast maar een paar in oranje meegevoerde gevangenen neer. Dof echoën de schoten. Dit is Mad Max in Syrie. Leuk voor kansarme jongeren die het stadium van insecten pootjes uitrukken nooit ontgroeid zijn. De hel voor alle anderen. Logisch dus, dat de docu nogal alarm-is-tisch is. Een handvol burger-reporters doet via moderne media 'live' verslag. Ze moeten al snel de benen nemen naar het fraaie Gaziantep. In een paar jaar worden de mannen almaar kaler, net als hun thuisstad. En dat is dan nog een te verwaarlozen bijwerking. Het lijden van de bloggers gaat alle voorstelling te boven. Altijd maar weer kijken naar de executie van je pa. Dat soort dingen. Ik vond echt dat de regisseur de third wall had moeten doorbreken. In Duitsland worden gelukkig ook subtiele punten gescoord. De Syriërs dollend in de sneeuw. De blikken van de Duitsers naar deze mannen... En de onvermijdelijke demonstraties. Ik zeg, een enkeltje Raqqa voor die neonazi's. Kunnen ze de boel helpen heropbouwen. When I get angry, blood comes out.'

The Big Sick
'You are cosmically overreacting to this.' In deze Apatow-productie blijken 'Paki's' ook 'funny people'. Het is een serieuze film, wat bij Apatow betekent dat de dood om de hoek komt piepen. Als scenarioconstructie mag je dat simpel scoren noemen, maar flauwe grappen werken heel aardig in een gepeperde omgeving. (Sorry voor deze culinaire pun.) In feite is The Big Sick een egodocument. De komiek Kumail (net Federer) speelt zichzelf. Hij laat zijn leven in een Hollywood-corset persen, maar dat past hem wonderwel. Als archetypische Nice Guy wordt hij toch al 'geplayed' door zijn familie, die hem wil uithuwelijken. Complicatie? Hij ontmoet een blank meisje! Kumail's echte vriendin weigerde blijkbaar mee te doen, maar de immer betrouwbare Zoe Kazan kwijt zich uitstekend van die taak. Als onverbloemd irritante vrouw schiet ze alle kanten op. Eerst nog positief plagerig 'I love it when men test me on my taste', maar een paar (figuurlijke...) bommetjes later begint de hysterie. 'Five fucking months of red flags!' In de dating hell lijden beide partijen. Je zou haast voor arranged marriage pleiten. In de marge van de ellende, schuurt de bizar slechte stand up comedy. De soundtrack van Michael Andrews kriebelt juist aardig. Ondertussen bleef ik wachten op het Girlfriend in a Coma grapje. I know – The Big Sick – it's serious.

ラヂオの時間
Ik heb wel een zwak voor Japanse grappen en grollen maar Welcome Back Mr.Donald uit 1997 (de garderobe schreeuwt 1987) is vooral in de eerste helft gevaarlijk kluchterig. Een huisvrouw (Kyōka Suzuki met grote bril dus cute) wint een scriptwedstrijd van een radiostation. Vol trots mag ze naar de studio voor de opvoering van haar romantische hoorspel. Helaas komt ze terecht in een wereldje vol slippendragers, klein sadisme en divagedrag. Wanneer de vrouwelijke ster een verandering in het verhaal eist ontstaat een schijnbaar onstuitbare kettingreactie waarbij het script ten onder dreigt te gaan. Eerste helft is wat zwaar omdat elk personage vervelend is (behalve de bejaarde Nintendo spelende effectenman die is gedegradeerd tot bewaker) maar uiteindelijk breekt de feel-good door en valt er zowaar echt wat te lachen. Secuur gefilmd ook. Kon toch niet ontsnappen aan de indruk dat de film een kritiek is van Japanse machtstructuren (het slaafs doen wat je baas zegt ook al slaat het nergens op, angst voor improvisatie en zelfs het blinde vertrouwen op technologie).

Mr. McDonald trouwens.

doet me denken aan A Taxing Woman en A Taxing Woman Returns. 2 semi-klassieke (want in NY Times 1000) Japanse corporate comedies.

Een Japanse belastinginspectrice op avontuur. Dat kan alleen maar tot nauwelijks te omschrijven leipe malligheid leiden, en zo geschiedt.

Okay, die kan ook nog wel bij het mega Japanse project. :)

bueno (ik schat in van het niveau van ラヂオの時間 (die ik itt tot de Taxing Woman films niet heb gezien).

The Meyerowitz Stories
Verknipte familie komt tezamen rond kwakkelende vader. Ondanks de twee grapjassen relatief subtiel in de humor en meer op emotie gericht. Een lang en een traan en shit.

Parvaneh
Afghaans meisje gaat vanuit een AZC in de Zwitserse Alpen naar de stad om geld over te maken naar haar zieke vader. Ze is te jong en haar ID zijn niet geldig dus ze vraagt hulp van een willekeurige voorbijganger. Met deze wilde jonge meid belanden ze op een feestje met drank en #metoo-ervaring. Een korte, wat belerende film.

Polytechnique
Doet sterk aan Van Sants Elephant denken, deze verfilming van een school shooting in het Canadese Montreal in december 1989 deze keer. De dader is een proto-alt-righter die vindt dat de feministen zijn leven verziekt hebben dus gaat hij vrouwen die techniek studeren overhoop schieten. Deze film vertelt het verhaal springend door tijd en perspectief maar is bijna even hartverscheurend als Elephant, eigenlijk ook pittiger omdat je nog langer meemoet in die killing spree.

Never Here
Hypergestyleerd Lynchiaanse thriller over privacy en social media. Ik ben er nog niet over uitgedacht, het is ook niet direct meeslepend in die zin, maar absoluut een interessante film die herbekijking verdient.

ah die laatste is nieuw, dus zal ik vanzelf wel tegenkomen, Polytechnique gaat op de lijst, want Elepehant vond ik heel indrukwekkend (tevens een van de laatste keren dat Van Sant écht een goeie film maakte IIRC)

Grave
'Pas de protein?' Deze oude man kan zich de tijd herinneren dat 'we' vegetariërs belachelijk maakten. ('Waarom eet je dan wél vis?') Inmiddels moet de vleeseter zich verdedigen. Grave kiest met een vette (!) knipoog voor de foute kant. Nou ja... Een meisje gaat uit studeren. Jong, naïef en maagdelijk, zoals het hoort in een horrorfilm. Paps en mams brengen haar naar de 'fac'. Het ouderlijke gezag wordt er daar al snel uitgemept, nota bene door haar rebelse zuster. Zo grijpt alles Freudiaans ineen. Het universiteitsleven is grimmiger, eenzamer en vooral anoniemer dan thuis. In die lege gangen begint de lust te koken. Trek in iets vleselijks. Zeker als je de opleiding tot veearts volgt, waar de studenten zich contun tussen bloed en lijken moeten begeven. Een ontgroening wordt een doorbloeding! Er liggen dus genoeg Cronenbergiaanse toestanden voor het opscheppen. Niet teveel verklaringen bieden, gewoon beeld na beeld de kijker raken met intense goorheid. De mens is een beest. Ik raad etomofoben en acarofoben ten strengste af te kijken. Er wordt wat afgekotst en gekrabt. Een cortisonen-injectie verergert de boel alleen maar. De hoofdrolspeler heeft vooraf duidelijk de instructie gekregen om naar Adjani in Possession te kijken. Ook de invloed van Refn en Abel Ferrara is overduidelijk. Radicaal dégolas. Van shock naar shock. 'Beauty is Pain.'

The Happiest Day in the Life of Olli Mäki
'We brengen Amerika naar Helsinki.' Als dit werkelijk een Hollywoodfilm was geweest, had ik 'm op basis van de synopsis nooit gekeken. Een sporter traint voor zijn grote gevecht. So what. Daar bestaan er al duizenden van. Maar zoals de naam al verraadt, gaat hier om een Finse film. En dat verandert de zaak. Natuurlijk zit die northpaw Kaurismaki-meligheid weer ingebakken en swingen de oldies-rockgitaren. Euronostalgie voor de cinefiel. Ik moest zelfs aan Ascenseur pour l'échafaud denken, op het moment dat een eindeloze regen 'de bakker van Kukkola' geselt. De Laatste Naïeveling vindt zichzelf terug op het breekpunt van de commercialisering. 'Welkom in de profsport'. De bokser móet een mediaster zijn. Camera's zoemen en de zelfgeilende coach wil altijd vooraan staan. En dat terwijl simpele Olli gewoon zonder enige pretentie de wedstrijd wil laten zijn. Met het uiterlijk film noir held Richard Widmark, leent zijn karakterkop zich perfect voor de iets te nerveuze zwart-wit cinematografie. Zijn tegensander is vanzelfsprekend een zwarte Amerikaan, zodat de kleur-tegensteling nog wat gruiziger kan worden aangezet. Olli heeft al snel geen zin meer in de droom van een ander. Het resulteert in een a-typische sportfilm. Zeker, met liefde voor de sport, maar vooral met liefde voor het leven. 'This is the shittiest moment to fall in love.'

Ik vond Elephant ook heel erg goed/indrukwekkend.

リンダ リンダ リンダ
Vreemde film. Al had dat misschien meer met verwachtingen te maken. Linda, Linda, Linda lijkt alles in zich te hebben om peak Japanese cute te bereiken. Maar de lengte van bijna twee uur wordt gebruikt om uit te pakken met stiltes, onbegrip en gewoon wat wandelingen (eentje had echt legendarisch kunnen worden als die nog even een paar minuten was doorgegaan). Alles gaat eigenlijk heel relaxed: tiener meisjesband raakt zangeres kwijt en vraagt een paar voorbijlopende schoolgenoten of ze zin hebben om mee te doen. De Koreaanse leerlinge hapt toe en zo oefenen ze met zijn allen voor het aankomende eindejaarsconcert. Dat zonder grote conflicten of strubbelingen. Het gaat heel Japans zachtmoedig. Niet supergoed, wel mooi gefilmd en eigenlijk ook de film die het best het landerige gevoel van de tienerjaren weet te vangen.

onthaasting op het dak :-)

Paterson
'Which dream is this?' De kleine wereld van Jim Jarmusch. Wie zou zich daar nou niet thuis voelen? Er is ruimte voor wat drama, voor zelfexpressie, en voor alle nationaliteiten. Geniet van hoe de zon naar binnenvalt, precies op de haren van je lief. Jarmusch heeft nooit haast, maar van al zijn films lijkt Paterson de rustigste. Alsof hij de kijker (of zichzelf) langzaam wil hypnotiseren. Begrijp me niet verkeerd, hij slackert niet. Voor bezwering is controle nodig. Een vaste hand. Men vindt niet zomaar de magie in de levensherhaling, en de poëet in de buschauffeur. Maar hoe dicht durft deze dichtende buschauffeur zichzelf te naderen? Dat lijkt me de hamvraag van de Kiarostami-achtige contemplatie. Karrend door het goudbruine Paterson overpeinst de droge alleman Paterson (Adam Driver, de juiste naam) het leven. Zijn ritje gaat inmiddels op de automatische piloot. (Het toeteren van buschauffeurs naar elkaar blijkt daarbij universeel.) Thuis schept zijn Iraanse vrouw haar eigen zwart-wit paleis. Een spulletjes-fetisjime ('We could be rich from cupcakes'). Ik vond de film buiten op zijn best. Paterson avondrondje richting bar, met de korte ontmoetingen. ('Just call me Paul Lawrence Dunbar'). Zoals Pessoa zou weten, het zijn de kleine veranderingen die het 'm doen. Het is fijn om er te zíjn. 'Without love, what reason is there for anything?'

Okja
'Never mistranslate. Translation is sacred.' Het Zuid-Koreaanse team onder leiding van Bong Joon-ho heeft haar draai in de wereld van de internationale film gevonden. Okja knalt met plezier van het scherm, en voorbij vele smaakgrenzen. Terwijl de film eerst nog een Disney-avonturenfilm lijkt. Maar dan met extra schijt. Uit het beest, en aan iedereen. Tilda Swinton was er in voorganger Snowpiercer al bij, en leeft zich opnieuw uit. Ze leidt een vleesconcern dat naar een ander imago snakt. Hoe dat varkentje te wassen? Een stukje glocalized farming! Na tien jaar trekt Jake Gyllenhaal de wereld in om de resultaten te bekijken. Tussen alle aanstellerij door doet hij er een schep bovenop. De perfecte parodie op alle Steve Irwins en Freek Nogwats. 'Fucking film me Jennifer!' Het beste varken treft men (uiteraard) in Zuid-Korea, waar een meisje haar Okja tot een fiks aantal karbonaadjes heeft opgekweekt. Op naar de USA. Maar nog voor mens en beest in Filmland zijn, neemt Bong al verrassend brute 'cuts'. Scherpe achtervolgingen, een dialectisch mierenneukende Paul Dano en... John Denver in de supermarkt. Kijk, dat zijn de invallen die we willen. En in tegenstelling tot Snowpiercer blijkt de parabel geen parabel. Dit is dé combo met Grave. The real deal, the raw deal. Mijn trek in een Bi-Fi verging snel. 'If it' cheap, they'll eat it.'

onthaasting op het dak :-)

Ha, ik las daarna dat je erg tevreden over die scène was. En Kei de peinzende gitariste natuurlijk. Ik keek hem met mijn jongste dochter en die vond het allemaal zeer inspirerend.

huur alvast maar een oefenhok ergens :D

Oh ja, geweldige, welhaast naturalistische droom zat er nog in met die gitaarhand van Yamaha(?) em The Ramones als publiek.

I Am Not Your Negro
'This is a journey to tell you the truth.' De waarheid kan niet vaak genoeg verkondigd worden. Maar zijn er nog wel mensen die 'm willen horen? Ik betwijfel het. Misschien komt het doordat ik Howard Zinns De Geschiedenis van het Amerikaanse Volk lees. Een bitter stemmend boek verwant aan de opvattingen van James Baldwin. Wat was er eerst: het ras of de klasse? Ik neig naar het laatste. De Spartanen waren vooral succesvol doordat ze een onderklasse creëerden. (Die ze na het aftuigen 'uiterlijk' optuigden met bepaalde kenmerken.) Hoe de constructie ook in elkaar zit, de Ander is altijd fucked. En zolang genoeg middenklassers, genoeg benefits oogsten, zal alles hetzelfde blijven. Misschien kun je zelfs deze docu nog linksig dissen. Mensen met een bioscoopkaartje kunnen hypocriet zuchten: och wat hebben de 'negers' het toch slecht. Zo'n cynisch oordeel past bij de Fanoneske scherpte van Baldwin, maar doet dit ingenieuze pseudo-egodocument tekort. De makers laten Samuel L. Jackson een ongepubliceerde tekst van Baldwin voorlezen. De beelden doen de rest. Prachtige foto's en filmfragmenten (They Don't Forget!) tonen het lijden van de zwarte Amerikanen. Ik durfde nauwelijks te ademen. Uiteindelijk trekt Baldwin de logische conclusie, de harde waarheid: 'This country does not know what to do with his black population.'

Personal Shopper
'How will you know if it's a sign?' Wat leuk, een officieus vervolg op Clouds of Sils Maria. Ik zie de potentie voor een hele reeks aan genrefilms, waarin Kristen Stewart steeds de assistente van een celebrity speelt, maar ondertussen zelf een avontuur beleeft. Was haar rol in de arthousevariant nog toepasselijk marginaal (meer die van stille aangever), in de horrorprent Personal Shopper neemt ze het heft in handen. Wat als je wilt dat je huis een spookhuis is? Natuurlijk sijpelen de gewenste geesten dan snel door de kieren, het leven vol lege rijkdom van de shopper binnen. 'I spend my days doing bullshit.' De assistente koopt kleren voor de ster, en iedere keer komt ze in de verleiding ze zelf te passen. Ze heeft maar en klein duwtje nodig. Maar in de schoenen van de ander staan, dat neigt naar zielsverwisseling! Een spirituele mindfuck. Zo strooit Oliver Assayas met leuke ideetjes. Hij grasduint wat op YouTube (Hilma af Klimt), slaat aan het iPhonen, en 'samplet' andere films. Een goede scene uit een slechte film mash-uppen, dat is het soort postmodern filmmaken, waar we wel eens meer van zouden kunnen gaan zien. Stewart en de kijker maken samen hun eigen giallo. Een ingenieuze combi van geilheid en angst, stiekem toch wel een erg tintige vrouwenfantasie. Alleen het toeristenspotje in Oman leek me overbodig. 'Are you relieved, or disappointed?'

Harmonium
'The babies eat their mummy.' Een van mijn favoriete narratieven gaat als volgt: Een onbekende figuur komt bij een familie, maar verschijnt daar natuurlijk niet voor niets. Er staan rekeningen open, genoteerd met het snerpende krijt van de moraal. In de cinema zien we Malamuds The Assistant-setup terug bij de Dardennes (Le Fils!) en in het Afrikaanse Daratt. Ook Japan doet nu mee. Een echtpaar runt een bedrijfje aan huis. Op een dag arriveert een oude vriend van de man. Lijkbleek, in het wit gekleed. Inderdaad, a ghost from the past. Tot ongenoegen van de vrouw mag l'etranger blijven. Al snel draait ze bij, want de man helpt dochterlief harmonium spelen. Maar hij kan meer dan dat... Schuifdeuren gaan open. De film is op zijn best als nog ongewis blijft hóe de bom precies zal ontploffen. De protestantse mama van het gezin lijdt dan al Dreyeriaans gewetensvol. Een slecht huwelijk zorgt voor verlangens die ze van zichzelf niet mag hebben. Een fucked up Kore-eda. De Onbekende Man neuriet intussen een Hitchockiaans deuntje. Dan gaat de overdrive aan. Een overdosis aan ellende en toeval zorgen voor méér dan een weeïge bijsmaak. Elke minuut kachelt het scenario verder achteruit. Het zo betrouwbare narratief eindigt in schematisch spiegelen. Filmmaken als een God. Lekker met de poppetjes schuiven. 'A bit weird right?'

American Honey
'We have just about everything. What would you like?' Het all-American dwarsverband tussen geweld en kapitalisme levert Andrea Arnold hier een goudmijn op. Een roadtrip op het dunne koord tussen liefde en waanzin. Het eenzame Texaanse meisje Star (what's in a name) ziet op een dag een Bangbros-busje voorbij scheuren. Trap muziek beukt – dit is dé subwoofer film van het jaar – en dan maar lol maken in de supermarkt. 'Yep! Yep!' De 'flashmob' blijkt helemaal geen porno te filmen, maar magazines te verkopen. Rondreizende salesmen kennen we nog van Maysles bros, en eigenlijk zijn de tijden nauwelijks veranderd. Star laat de armeboel de boel, en trekt mee. Ze krijgt les van niemand minder dan Shia Leboeuf. Dit uitgangspunt levert anderhalf uur aan fraaie ontmoetingen op. Als Spring Breakers met echte emoties. Of Wendy and Lucy zonder hond. (Al verschijnt die later alsnog). E-40 en Rae Sremmurd injecteren de adrenaline. Op verstilde momenten verlaten de verkopers van het rechte pad, richting Bushland, waar ze een ander soort folkmuziek treffen. Een trucker zingt zachtjes The Boss. Eén van de vele staaltjes improvisatie. De 100 minuten regel geldt echter wel. Dáárna begint op te vallen dat Star 'underwritten' blijft. Leert het zorgertje nu eindelijk voor zichzelf zorgen? In elk geval leert ze loslaten. 'I feel like I'm fucking America!'

美しさと哀しみと
Kyoto in de jaren zestig, prachtig gefilmd, muziek door grootmeester Takemitsu, ik ging er voor zitten. Een oudere schrijver bezoekt zijn oude geliefde die ooit een miskraam van hem kreeg waarna de relatie brak. Hij hield er een beroemde roman aan over. Zij leeft inmiddels samen met haar favoriete studente die door zijn bezoek zin krijgt in een potje wraak. Het begin is geweldig maar uiteindelijk miste ik iets en dat ondanks radicale naaktscènes (1965!) Kaga Mariko (ook al te bewonderen in de topper Pale Flower) gaat hier met haar grote ogen en pruillippen op de bloedmooie-maar-gekke-Franse-actrice-tour. Al het gekonkel en de woede, het leek uiteindelijk allemaal zo nutteloos.