Filmforum

gheh, nu langzaam naar het huidige filmjaar. Eindelijk die Ophulsjes achter me laten. Maar ik zal Ken Burns eens googlen :-)

oh god ja Baseball :-) Ooit.

Leon de Winter was er in DWDD helemaal ondersteboven van. Een must-see. Zo uniek, nooit eerder iets als dit gezien. Eerst denk je een naar een detective te kijken en dan verandert het helemaal. Het is niet uit te leggen. Zo goed. Zo anders.
Zoals Twin Peaks? Nee ben je gek, het is nergens mee te vergelijken.
Een dertig minuten later was in huize Arnout seizoen 1 van Big Little Lies binnen gehaald.

Twee dagen later had ik een onderhoudende serie gekeken, met goed acteerspel en een plot dat ik na 1 aflevering al had uitgevogeld, de 2 who dunits in de serie zitten zijn nl. zeer voorspelbaar. Niet heel erg, maar het is wel iets waar de serie nogal op drijft.
In die zin inderdaad uniek en nergens mee te vergelijken...

De Winter is wel iemand van Grote Woorden. :)

サマーウォーズ
The Girl Who Leaped Through Time is een van mijn favoriete films en Wolf Children is ook geweldig. Daar tussenin maakte Mamoru Hosoda deze curieuze mix tussen familiefilm en cyberpunk. Buitengewone film weer, de man heeft het gewoon. De introductie van de virtuele wereld is meteen raak, ik geloof meteen dat we die richting opgaan. Maar VR dat kan iedereen, Hosoda combineert het op slimme wijze met een Japanse familiefilm waarbij de nerdy hoofdpersoon door het populairste meisje van de klas wordt meegelokt naar een familiebijeenkomst zodat ze goede sier kan maken, vooral bij oma. De details van het Japanse leven zijn compleet accuraat en dan zijn er vanzelfsprekend de wolken, melige humor en subtiele emotionele momenten. Meer kan ik niet vragen van een film.

aarbij de nerdy hoofdpersoon door het populairste meisje van de klas wordt meegelokt naar een familiebijeenkomst zodat ze goede sier kan maken

ah everyonés true fantasy.

ik wilde de film enthousiast noteren, maar heb 'm al gezien, bound to happen, en gaf de film 2,5 ster, blijkbaar in een soort nukkige tegendraadse politieke lezing. oh well. :-)

Romeo and Juliet
'Shall I hear more, or shall I speak at this?' Het was de bedoeling dat Shoah mijn 999e film uit de NY Times 1000 Best Movies lijst zou zijn. Dan zou ik nummer duizend (het uiterst lastig vindbare Disraeli) lekker naar volgend jaar doorschuiven. Helaas. Ik had er natuurlijk toch eentje over het hoofd gezien. En wat voor een! Shakespeare. Mijn grote held, de rijmelende bard. Een doublure in de lijst, dat verklaart het. Er staat immers ook een soft focus seventies-versie in, met Polanski-approved naakt. Deze vroege versie van Cukor is daarom in elk geval ánders. Shakespeare swingt als swashbuckler. Zelfs aan het graf van Julia trekt men nog de degens. Helaas draaft Eroll Flynn niet op... Ten gunste van het grote publiek heeft men het komische gehalte stevig opgekrikt. John Barrymore toont zich de Johnny Depp van zijn tijd. Mercutio had ook een Piraat uit de Cariben voor kunnen stellen. De nonnen en pages doen de rest op het Veronese dorpstoneel. Écht grappig is de adaptatie enkel onbedoeld. Romeo en Julia zien er beide ongelukkig gewoontjes uit. Hij heeft meer van een stocky IT'er, zij lijkt op een Engelse directiesecretaresse. De vertolkers waren dan ook 43 en 34! Zullen we het lef noemen? Of konden ze in early talkin' Hollywood gewoon niemand vinden die deze recitatieoefening tot een goede einde bracht? 'Teach me how I should forget to think.'

blijkbaar in een soort nukkige tegendraadse politieke lezing.

Ha, ja een welhaast duistere interpretatie van zoveel olijkheid.

evil :D

I corpi presentano tracce di violenza carnale
Archetypische giallo, frusto vermoordt sexy babes, uitstekende fotografie, dope soundtrack, the works.

The Beguiled
Nog een stilistisch hoogtepuntje. De verstandhoudingen overhoop door een gewonde soldaat in huis. Prachtig.

Zombies
Precies, erg low budget wordt er door hordes zombies heengemaaid (letterlijk) maar als de toch wel verrassende ontknoping komt is het net te laat.

Girls Trip
Soort Hangover Party met vier Afro-Amerikaanse vrouwen. Als je niet gelijk je panties in a bunch hebt als vrouwen, niet de jongste bovendien, net zo ordinair en vulgair doen als die kerels hou je dus net zo'n matige sex/drugs/drank-comedy over.

"The Beguiled" origineel of remake? origineel had je vast al gezien toch? :-)

Brimstone
'The way is broad that leads to destruction.' En eindeloos ook. Koolhoven's Brimstone hamert tweeënhalf uur op de enkele noot van vrouwenhaat. Kan een feministische western eigenlijk vol geweld tégen vrouwen zitten? Ik denk het niet, en misschien was ik de enige die deze 'lezing' nog een tijdje volhield. 'For my daughter's sake, for every daughter's sake' De écht memorabele scenes maken van 'charmante' SM-apparatuur gebruik. Vergeet de girl power dus. Brimstone lijkt vooral op The Hateful Eight. Een tandje geïnspireerder, dat wel. In het eerste hoofdstuk bewonderde ik de Boven Is Het Stil-luchtshots. Een priester arriveert als Wreker. Simpel en effectief – net een graphic novel. Al snel trapt Koolhoven de overdrive in, en verruilt dorpse refo kinnesinne voor groots katholiek Lijden. Spil in het verhaal is Guy Pearce, om wie het prima gniffelen valt. Hij heeft voor zijn rol van priester een bizar Nederlands accent aangeleerd (kreeg ie er een Kalf voor?). Op acteertalent valt de man verder nergens te betrappen, al boeit dat in de giallo-passages niet. Juist niet. Zijn accent voegt slechts een vies kwakkie aan de Europudding toe. Koolhovens geweldsymfonie kent zo zeker schrille hoogtepunten, maar uiteindelijk zijn alle parameters te degelijk, en vooral te bekend. As the film progesses images blur. 'I will beat your mother out of you.'

Manchester by the Sea
'Will you shut the fuck up about the freezer.' Melodrama met momenten. Casey Affleck speelt een fijne hoofdrol als 'janitor'. Dé baan voor een slacker-film. Als droogklootzak kan hij er inderdaad wat van. Autistisch gesloten, bot tegen de 'klanten', en zo af en toe een barfight. Dat laatste is natuurlijk helemaal niet zo lamlendig, en de disruptie komt dan ook snel. Een death in the family fungeert als tweetrapsraket. Even later zit grumpy Casey met een puber opgezadeld. Nog steeds lijkt alles aanwezig voor een uitgestreken karakterstudie, op het niveau van Alexander Payne. Kleine, pijnlijke menselijkheden. Een doffe mededeling op een ijshockeybaan bijvoorbeeld. (Al moet daar wel worden vergeten dat de zoon blijkbaar niks is verteld... en zijn oompje wel). Zulke details zijn belangrijk in een subtiele film, maar hier wordt de traumamachine goed aangezwengeld. De truc die het scenario – voor mijn gevoel – had kunnen redden, was de hele chronologie radicaal door elkaar husselen, om zo de psychische verwarring op de kijker over te dragen. Klap na klap. Een goed begin van die imaginaire versie: de lege kelder-kamer van de conciërge. 'Let's go get some furniture'. Nu moeten we het doen met het aardige laatste uur, waarin Michelle Williams aan één echte scene genoeg heeft om de show van Casey te 'stelen'. 'I don't have anything big to say.'

De remake (apparently), weer eens slecht geïnformeerd in gegaan. :)

En Brimstone vond ik in de bios met wat kanttekeningen nog wel te harden maar in hindsight krijg ik er steeds meer een hekel aan.

Hier ook een fijne rant.

ha! de kop belooft alvast veel goeds.

en je gaat The Beguiled-original zeker 'diggen'. Veel absurder en katholieker. (oh ik verraadt hier even dat ik Coppola's The Beguild - zonder een stukje erover te schrijven :o - in de bios heb gezien. Maar misschien herkijk ik 'm in het najaar nog wel even, om alsnog wat te pennen.

Ik hoor uit verrassende hoeken zeer positieve geluiden over de nieuwe Bladerunner.

Ook tijd om de ouwe te herbekijken na het lezen van deze analyse.

Er is geen nieuwe Blade Runner.

LOL

OK, Blade Runner 2049 dan. :P

Anyway, een maat van me zei dat het kansloos was en al helemaal als Hans Zimmer de muziek zou doen.

Hij vindt het eeh meesterwerk en film van het jaar.

Ja, Hans "Plamuur" Zimmer was wel de druppel. Maar ik wel het gewoon niet weten, ik wil ook geen Casablanca II: Rick & Ilsa Get Together of A Clockwork Orange: The New Generation. Maar misschien zijn ideeën gewoon wel op, zeker in Hollywood.

https://www.youtube.com/watch?v=5Oy2CoqAs78

人間蒸発
De geschiedenis van de mockumentary is vast al ergens opgetekend. Waarschijnlijk werden er al in het tijdperk van de stomme film dit soort films gemaakt. Ik heb in ieder geval nog niet een ouder dan 1967 gezien toen het hoogst originele A Man Vanishes verscheen. Een wat stille man ("dat vinden vrouwen aantrekkelijk" merkt iemand op) verdwijnt op een dag en een cameracrew wil dat uitpluizen, zijn familie, zijn verloofde, zijn collega's, een medium en ik weet niet hoeveel andere getuigen worden uitgehoord totdat de kwestie vast komt te zitten op een conflict tussen zijn verloofde een haar zus, met wie hij mogelijk een relatie had. Muurvast en dan wordt het Rashomon-moment gecombineerd met het moderninistische "het is maar een film" meta-moment. Het mooie is dat er vervolgens nog 15 chaotische minuten volgen van uitleg, behind the scenes filmerij en discussies met acteurs die hun rol niet kunnen loslaten. Best wel geweldig hoe het achteloos allerlei probelemen en veranderingen in de Japanse samenleving aankaart (maar, eerlijk is eerlijk, ook uitputtend met zijn 2 uur speelduur.)

:-) perfect.

Heerlijk altijd dat soort studio's vol apparatuur, Spinal Tap is er niets bij, en dan nog klinkt zijn muziek alsof het met een paar Garageband-presets wel gebakken kan worden.

(8.02 is zijn ware studio, de rest staat 'r voor de show)

Blade Runner - The Final Cut
Ik was ook laat en The Final Cut is de enige versie die ik ken. De analyse van Sarah Gailey is spot on, zonder direct allerlei andere interpretaties af te schrijven (behalve dan die dat Deckard ook een replicant zou zijn, dat reduceert de film tot fantasy en zo zat Dick niet in elkaar). Actueel dus in deze tijd van "participatiecontracten" en die ijskouwe Azmani in het vooruitzicht.

Dust Devil
Een horrorfilm die eruit ziet als een western, in Namibië, maar eigenlijk ook over meer universele thema's gaat. De rip was niet zo fraai, ik hoop dat wat nu binnensijpelt beter is, herbekijken is sws geen slecht plan.

De scène in de bioscoop in Dust Devil is magisch.

Maar dat Deckard een replicant is, lijkt me juist typsich een Dickiaanse WTF? draai. Ik blijf erbij dat Deckard in de bioscoop/VHS-versie een mens is en vanaf de 1992 D.C. een replicant.

Nee, want dan is de vraag wat een mens een mens maakt toch weg (Dicks fascinatie)? Hij is doet als mens onmenselijke dingen als een noodzakelijk geacht kwaad, terwijl de replicants zich juist menselijk tonen, wat hem soms verwart, daarom is hij de hoofdpersoon. Als Deckard achter Batty aan zit in de dat gebouw zegt Batty nog: not very sporty to fire at an unarmed opponent … I thought you were supposed to be good, aren't you the good man?. De mensen verlagen zich tot wat ze zeggen dat die anderen zijn.

Dat is waar, maar zijn verhalen zitten ook vol twists waar dan uiteindelijk blijkt dat iemand een replicant is, in die zin is het vanaf de D.C. wel echt PKD (al is dat boek sowieso heel anders want daar speelt die reli-simulatie een hele belangrijke rol.) De spiegelogen van Deckard, droom in combinatie met de origami (en "you've done a man's job, sir") zijn lastig aan te ontsnappen, maar wel net zo gedaan dat er geen definitieve interpretatie wordt aangereikt. :)

Sowieso, Dick en Scott waren het zelf al niet eens … (ik mag die Razorfist graag horen ranten zelfs male fragility als deze, maar dit terzijde) …

De eerste keer dat ik ’m zag was ik heel erg op esoterie-dingen, toen vatte ik ’m heel erg op als iets As Above, So Below met Deckard als Runner op de Blade tussen die twee. Maar da's meer Dick na zijn waanzin/verlichting (ik heb alleen VALIS gelezen).

Haha...die Razorfist toch, als hij on target blijft heeft hij zeker een punt (ook over dat niet-bestaande vervolg: "a well-made insult is still an insult".)
Maar dat is het mooie, hier zitten we in 2017 nog steeds te discussiëren over die vraag (trouwens laten we ook niet de rol van teh interwebz hier onderschatten, die heeft dat flink lopen opstoken, pre-WWW kan ik me nog herinneren :)

keep rantin' Ik zet Dust Devil op de lijst.

Get Out
'You'd be a fucking beast.' Perfecte update van The Stepford Wives, helemaal bij de tijd. In de suburbia voltrekt zich eender welke emancipatie moeizaam. Daar ligt dus een satire voor het oprapen. Oprispingen vanuit de witte onderbuik. En zoals in de scherpste satires is het al snel niet grappig meer, maar doodeng. Get Out wringt heel knap een paar genrefilms tegelijk uit – zo vind ik het bewust flauwe black buddies comedy-element ook geniaal – en alle omkeringen werken bovendien als maatschappijkritiek. Over het laatste valt het makkelijkst lullen. Een zwarte jongen wordt met zijn nieuwe vriendin losgelaten in het rijke Hinterland. De cheeky hipster kijkt zijn ogen uit. Een hele nieuwe schijnwereld. Alle blanken beginnen te 'acteren' zodra ze de Ander zien. 'They are not racist'. Op de achtergrond staan zwarte bedienden klaar. Zombies, denk je. Nog voordat Get Out Koreaans ontspoort, zorgt het web van sociale ongemakkelijkheid al voor schrikmomenten. De zwarte jongen wordt letterlijk geïnfecteerd met angst voor de Ander, wat dat betreft had de film net zo goed 'Heigthened suggestibility' kunnen heten. Het zijn de wives die de beste bommetjes droppen. Psychiater Catherine Keener leidt de waanzin in. Whites doing voodoo. Een postmoderne Frantz Fanon-favoriet. Zwarte huiden, witte maskers. 'We've got some black mold down there.'

The Handmaiden
'I feel a nightmare coming, sleep here.' Kijk Koolhoven, zó doe je dat. Een girl power epos maken vol zin-volle SM. Hier zit een idee achter. In dit scenario oefent de maker een zeer toepasselijke controle uit. Chan-Wook Park toont steeds iets meer, maar nooit alles. De gelaagde structuur houdt de kijker scherp, net als gevijlde tandjes. Wie bedondert wie? Langzaam gaan de (schuif)deuren open, tijdens een wendingen-parade in een prachtig koloniaal landhuis. De Koreaanse Belle dient daar haar meester. De man heerst, zich baserend op foute prentenboeken, de oude kolonisator Engeland, en de nieuwe grootmacht Japan. Zijn dochter zit binnen. En blijft binnen. Als een Austen-figuurtje, dag en nacht Victoriaans ingebonden. Totdat ze 'lezingen' mag houden voor een select publiek van viespeuken. Sex and sensibility. Een echte mimicry-Japanner houdt ook van inktvissen en troostmeisjes, natuurlijk. Elk shot ademt een literaire sensibiliteit. De buitenwereld bereikt het huis in de vorm van een paar oplichters; maar ook zei hebben de lessen van Sade al geleerd. Na een voorzichtig rondje aftasten gaat Park los tijdens het tweede deel. Hij barst van het zelfvertrouwen. La Vie d'Adele wordt gekruist met Shutter Island. De slimme symbiose van pennen- en aarslikkers bevredigt iedereen. Blauwe snoepjes voor volwassen. 'Ladies truly are the dolls of maids.'

lijkt me wel iets voor Martijn dit: https://letterboxd.com/film/ludo-2015/

(vanity striked)

エレクトリック·ドラゴン 80000V
Karakteristieke Japanse cultfilm in de beste Tetsuo traditie: zwart/wit, veel herrie en geweldig gefilmd (zoveel mooie shots). Verhaal is natuurlijk aan de absurde kant: jongetje klimt in elektriciteitsmast, krijgt een stroomstoot waardoor zijn primitieve hersensdeel iets teveel wordt gestimuleerd. Ah, maar wanneer hij opgroeit brengt de elektrische gitaar troost/rust. Maar er is er een tegenhanger: de kalme half-Boeddha die als elektricien werkt. Dat moet uitlopen op een confrontatie. Cooler-dan-cool natuurlijk, Tadanobu Asano in de titelrol helpt altijd, de schreeuwerige tussentitels ook. Zeer vermakelijk en je kijkt Electric Dragon 80.000V met zijn 55 minuten zo weg.

A night of sexy mayhem., yes!

hihihi. (ik had ondertussen iemand anders ook al aangezet tot kijken, en ik zou 'm t toch maar niet doen)

Verwachtingen zouden laag zijn, sws. ;)

Blade Runner 2049
Echt fantastisch, hooguit net als de muziek wat heavy on the "BRRRAAAAPPP!" maar een kniesoor die daarop let. Echt, herinneringen aan die oude, forget it, deze wordt net zo'n klassieker.

hoppa :-)

Aloys
'Wir kennen uns nicht, Fräulein.' WF Hermans peinsde ooit of er in Nederland een detectivefilm viel te maken. Wat zou dat dan moeten behelzen? Een prive-speurder die overspel handlet? Doodsaai. De Zwitsers doen het gewoon – althans, die indruk wekken ze heel even. Lege kamers, lopende kranen, en een sjofele speurder in het schaduw van het Kruis. Aloys Ahorn blijkt echter al snel méér eenzaam dan professional. En daarmee dus vooral een personage voor het 'genre' arthouse. De man heeft zijn eigen observeren geïnternaliseerd. Aloys heeft weinig mee. Hij lijkt op Hitler en is – als de echte eenzame – enkel lief voor beesten. Hoe komt hier verandering in? Natuurlijk. Een vrouw. De standaard oplossing. Arthouse gaat wel erg vaak over een eenzame man, die door een vrouw, of desnoods de gedachte aan een vrouw gered kan worden. In dit opzicht lijkt Aloys op een film als Gigante. Gelukkig zit de vorm de film in elk geval als gegoten, en mag de vrouw meedenken. Stiekeme filmer Aloys krijgt nu zelf Caché-tapes. Hij wordt het slachtoffer van een aardig staaltje 'mindful stalking'. 'Het gehoor intermedieert onze gedachten.' Ritselingen in het psychologische oerbos wordt dat dus. Richting einde lijkt Aloys zelfs op Orpheus – omkijken of vooruitkijken? Helaas pakt het scenario daarin nét niet tragisch door. 'Vermijd spiegels, schaduwen en echo's.'

Baby Driver
'Watch your mouth!' 'I'll watch what I want to watch.' Elk jaar wordt de cinefiel een paar keer gefopt door de 'metascore'. (Laat je dan ook niet leiden door data mining!) Baby Driver scoort een respectabele 86, maar stelt niets voor. Zelfs als zomer-niemendalletje zou het me vervelen. Zonder nu uitgebreid de polico-kaart te willen spelen, is het een echte crime is cool-film. Lekkere mensen, lekkere liedjes, en dan lekker mensen traumatiseren. Voor de moraal van het verhaal voegde men nog een rechtszaak toe. Een zinloos coda. Tuurlijk, als gamers-dream kan de film ermee door. De achtervolgingsscenes zijn retestrak gefilmd, niet voor niets leende Walter Hill zijn stem aan de film. Toch is de choreografie ergens ook té verzorgd. De geur van brandend rubber – laat staan brandend vlees – ruiken we nergens. Een Bieber-mannetje zet zich achter het stuur van product placement cars om een onbestemde schuld af te lossen. Zijn backstory lijkt op die van Batman (het enige narratief dat pubers snappen) en hij praat al even weinig. Muziek luistert hij wel volop. Voila, de pitch van de makers. De jongen overstemt zijn tinnitus met iPods en cassettes. Een geinig idee, die de poppy megamix een concrete rol geeft. Ik zou denken dat zo'n getraumatiseerde jongen wat steviger werk zou draaien. Maar, ach, wie ben ik. 'Just an educated guess, from an uneducated man.'

Metascores ain't shit.

マインド・ゲーム
Cultklassieker, beter bekend onder de naam Mind Game. Studio 4°C pakte stilistisch goed uit met deze surrealistische animé die abstractie, hyperrealisme en alles wat er tussenin ligt, combineert. Een intergalactische zwemwedstrijd [check], verwijzingen naar Maradona's "Hand van God" en El Maracanazo [check], lieve abstracte seksscène [check], een wonderschone blik op het leven in Osaka [check], Fantasia-achtige dansjes, het leven in een walvis, zo maar wat highlights die langskomen, vaak in rap tempo. Bewegingen door de tijd, hergeboortes, verschillende realiteitsniveaus daar draaien de tekenaars hun hand niet voor om nadat de wat sullige Nishi zijn striptekenaar jeugdliefde Myon weer ontmoet. Wanneer Nishi in het restaurant van haar vader wordt vermoordt, is het down the rabbit hole. Buitengewone film.

Ride the High Country
Peckinpah voor The Wild Bunch heeft me nooit echt aangetrokken. Maar ik kreeg deze doorgespeeld via een vriend dus toch maar een gooi doen. Prettig atmosferische en semi-revisionistische Western waarin je al wat latere motieven herkent: de veteraan van de Old West die moet uitkijken voor nieuwe technologie en toch ook al een nare seksuele spanning rond een bruiloft in het mijnwerkersdorp. De latere Peckinpah zou daar helemaal op los zijn gegaan met een dubbele verkrachting, maar blijft hier nog netjes binnen de studiomoraal. Ook het bloedvergieten blijft binnen de perken en tot het laatst bewaard met een mooie shoot-out. Geen verloren meesterwerk maar beter dan verwacht.

beetje in de stijl van Budd Boetticher (classic: Ride... Lonesome!) :-)

Mind Game gaat op de lijst (doh)

The Babysitter
Met een beetje lage verwachtingen en een beetje geduld wordt het net wel een beetje spannend/onderhoudend. Zwaar over-the-top.

Hounds Of Love
Poeh hé, deze is pittig. Geslaagd dus, in die zin Want ondanks de setting in zonnig Australië even groezelig als Henry, Portrait of a Serial Killer, ondanks dat er ook in het verhaal veel verschillen zijn. Een kidnapping door een echtpaar waarin de vrouwen uiteindelijk toch bonden zonder dat het allemaal te mooi of sentimenteel wordt. Het fysieke geweld wordt de kijker bespaard (geen torture porn, maar psychologisch en door de omineuze synthesizermuziek is de sfeer om te snijden. Aan het einde is er voor de kijker gelukkig nog enige genade. Op een punt echt nét te ongeloofwaardig, terwijl ik toch bepaald geen onvoorwaardelijke liefde voor het politie-apparaat heb, maar verder pijnlijk realistisch.

Little Men
'I imagine there's going to be a service soon.' Twee kleine kerels maken in dit 'New York, New York-filmpje kennis met het leven. Ira Sachs putte ongetwijfeld uit eigen ervaringen. Hij weet de weg in Bohemian Brooklyn en Manic Manhattan. Bovendien lardeert hij zijn marginale mensen-verhaal met een flinke dot marge-toneel. Flitsen Tsjechov vanuit een van de vele theaters. Eigenlijk zijn daarmee alle elementen aanwezig voor een pareltje uit de categorie The Squid and the Whale, of op zijn minst Daddy Longlegs. Echt lukken wil het toch niet. In een bizarre meta-ironie ligt dat vooral aan het acteerwerk. Een jongetje speelt dat ie acteur wil worden, maar kan zelf eigenlijk niet zo goed acteren (al werd hij het dus blijkbaar wél). Hij sluit een zomervriendschap met een kunstzinnig mannetje, wiens vader óók een acteur speelt. (Hij zet The Sea Gull op de planken). Dat stuk lijkt niet bepaald top uitgevoerd, en ook dat zou je de bedoeling kunnen noemen. Dit zijn een hoop ingewikkelde zinnen, om een charmante, maar schematische film na te vertellen. Een 'puberruil' met gevolgen. De hispano en de yup, vinden elkaar, maar hun families botsen. Little Men verhaalt namelijk dapper stekelig over gentrification. Brooklyn gaat 'op' in de vaart der volkeren, en gammele naaiateliers ben je dan liever kwijt dan rijk. 'I'm trained in conflict resolution.'

After the Storm
'Waag het niet om weer over ons te schrijven.' Fluit het bekende deuntje met Kore-eda. Familie-trubbels zijn de enige problemen die je in zijn wereld aantreft. In een niet al te geïnspireerde bui ga je haast hopen op erger. De tyfoon stelt echter niet veel voor, en de mannen zijn van zichzelf al verwaaid. Als hoofdpersonage sjokt een geflopte schrijver rond. Een makkelijk personage voor wie geen goed scenario meer weet te pennen... De gokverslaafde kerel (Keirin!) werkt bij een detective agency, maar daar voelen hij en Kore-eda zich duidelijk niet thuis. Het beeld- en geluidsdesign is gewoon niet op noir afgestemd. Snel terug naar het rommelige huisje van 'ons moeder'. Oma probeert uit alle macht het gebroken gezin te lijmen. IJsjes met diepvriessmaak tegen de global warming. Ook zij zal (in)zien dat the child, the father of the man is. Hoe simpel ook, daarin toont Kore-eda wel zijn intrinsieke talent. Hij blijft de noedelende Ozu, waar altijd maar oudere kinderen met hun nog wat oudere ouders een pas de deux uitvoeren. Ingetuned op de seizoenen, en op de cirkels van het leven. (Ik voel een Kijk Alles van Ozu-projectje aangekomen, die heerlijke herhaling!). Vooral mannen worden hier spiegels voorgehouden. Zij letten op houdbaarheidsdata, maar in 'het nu' arriveren, ho maar. 'Hij bracht zelfs mijn postzegels naar het pandjeshuis.'

"De tyfoon stelt echter niet veel voor, en de mannen zijn van zichzelf al verwaaid."

<3

:D (thx)

City of Ghosts
'There is no life in Raqqa.' Tot nu toe had ik de gruweldaden van IS altijd genegeerd. Een onthoofding zien, dat schaadt een mens alleen maar. Hier ontkomt de kijker echter – zeer terecht – niet aan gespietste koppen. De entree van IS in het Syrische slaapstadje zet de toon. Brullende piraten knallen op het centrale plein alvast maar een paar in oranje meegevoerde gevangenen neer. Dof echoën de schoten. Dit is Mad Max in Syrie. Leuk voor kansarme jongeren die het stadium van insecten pootjes uitrukken nooit ontgroeid zijn. De hel voor alle anderen. Logisch dus, dat de docu nogal alarm-is-tisch is. Een handvol burger-reporters doet via moderne media 'live' verslag. Ze moeten al snel de benen nemen naar het fraaie Gaziantep. In een paar jaar worden de mannen almaar kaler, net als hun thuisstad. En dat is dan nog een te verwaarlozen bijwerking. Het lijden van de bloggers gaat alle voorstelling te boven. Altijd maar weer kijken naar de executie van je pa. Dat soort dingen. Ik vond echt dat de regisseur de third wall had moeten doorbreken. In Duitsland worden gelukkig ook subtiele punten gescoord. De Syriërs dollend in de sneeuw. De blikken van de Duitsers naar deze mannen... En de onvermijdelijke demonstraties. Ik zeg, een enkeltje Raqqa voor die neonazi's. Kunnen ze de boel helpen heropbouwen. When I get angry, blood comes out.'

The Big Sick
'You are cosmically overreacting to this.' In deze Apatow-productie blijken 'Paki's' ook 'funny people'. Het is een serieuze film, wat bij Apatow betekent dat de dood om de hoek komt piepen. Als scenarioconstructie mag je dat simpel scoren noemen, maar flauwe grappen werken heel aardig in een gepeperde omgeving. (Sorry voor deze culinaire pun.) In feite is The Big Sick een egodocument. De komiek Kumail (net Federer) speelt zichzelf. Hij laat zijn leven in een Hollywood-corset persen, maar dat past hem wonderwel. Als archetypische Nice Guy wordt hij toch al 'geplayed' door zijn familie, die hem wil uithuwelijken. Complicatie? Hij ontmoet een blank meisje! Kumail's echte vriendin weigerde blijkbaar mee te doen, maar de immer betrouwbare Zoe Kazan kwijt zich uitstekend van die taak. Als onverbloemd irritante vrouw schiet ze alle kanten op. Eerst nog positief plagerig 'I love it when men test me on my taste', maar een paar (figuurlijke...) bommetjes later begint de hysterie. 'Five fucking months of red flags!' In de dating hell lijden beide partijen. Je zou haast voor arranged marriage pleiten. In de marge van de ellende, schuurt de bizar slechte stand up comedy. De soundtrack van Michael Andrews kriebelt juist aardig. Ondertussen bleef ik wachten op het Girlfriend in a Coma grapje. I know – The Big Sick – it's serious.

ラヂオの時間
Ik heb wel een zwak voor Japanse grappen en grollen maar Welcome Back Mr.Donald uit 1997 (de garderobe schreeuwt 1987) is vooral in de eerste helft gevaarlijk kluchterig. Een huisvrouw (Kyōka Suzuki met grote bril dus cute) wint een scriptwedstrijd van een radiostation. Vol trots mag ze naar de studio voor de opvoering van haar romantische hoorspel. Helaas komt ze terecht in een wereldje vol slippendragers, klein sadisme en divagedrag. Wanneer de vrouwelijke ster een verandering in het verhaal eist ontstaat een schijnbaar onstuitbare kettingreactie waarbij het script ten onder dreigt te gaan. Eerste helft is wat zwaar omdat elk personage vervelend is (behalve de bejaarde Nintendo spelende effectenman die is gedegradeerd tot bewaker) maar uiteindelijk breekt de feel-good door en valt er zowaar echt wat te lachen. Secuur gefilmd ook. Kon toch niet ontsnappen aan de indruk dat de film een kritiek is van Japanse machtstructuren (het slaafs doen wat je baas zegt ook al slaat het nergens op, angst voor improvisatie en zelfs het blinde vertrouwen op technologie).

Mr. McDonald trouwens.

doet me denken aan A Taxing Woman en A Taxing Woman Returns. 2 semi-klassieke (want in NY Times 1000) Japanse corporate comedies.

Een Japanse belastinginspectrice op avontuur. Dat kan alleen maar tot nauwelijks te omschrijven leipe malligheid leiden, en zo geschiedt.

Okay, die kan ook nog wel bij het mega Japanse project. :)

bueno (ik schat in van het niveau van ラヂオの時間 (die ik itt tot de Taxing Woman films niet heb gezien).