Filmforum

Ik ben ook weer bij met Twin Peaks:

De hits leveren dan weer het beste en grappigste op wat televisie kan geven

Echt... "THAT'S WHAT WE DO AT THE FBI!!!"
Na de aflevering leek het regelmatig tijdrekken van Lynch, maar aflevering 16 was puur goud. Kan nu niet meer misgaan.

Kan niet meer misgaan. Alles perfect opgezet voor de finale komende week. Briljante tv, toch. Zoveel vrijheid, maar de kunst is om al die vrijheid goed te benutten. Doet hij met verve.

The Mouthpiece
'How much confidence can you afford to lose this year?' In mijn filmzomer kwamen er heel wat advocaten langs. Bij Ophuls bijvoorbeeld. En tijdens het eerste seizoen The Wire. Daar loopt het perfecte archetype rond. Wit, dik en rijk 'steunt' hij de Tower boys in zijn eigen belang. The Mouthpiece noemde men zo'n gladjakker vroeger terecht denigrerend. Wikipedia meldt dat deze pre-code film laat zien hoe mensen in die tijd over advocaten dachten. In die tijd!? Warren William doet meer dan eens aan Hiddema en Moszkowicz denken. Zijn strafste stunt kan zo in een moderne serie. Het maffiamaatje heeft het juiste strak naar achter gekamde haar, en – na bewezen diensten – ook de ego-snor. Subversief sigaren rokend sjokt de man door de film, zijn zakken vullend. Met plezier neemt hij een domme assistente aan, als die maar jong en gewillig oogt. Dat valt hém natuurlijk tegen, want net als The Scoundrel (same film, different setting) blijkt dit een inkeringsdrama. Zonder geesten, maar met een jong engeltje (Sidney Fox). De ware redder van de advocaat is echter zijn secretaresse. Aline MacMahon bekt snibbig terug, en torent op hakken gigantisch boven de mannen uit. Zij houdt haar cool wanneer The Public Enemy terugslaat. Ik kreeg tijdens het spannende slot nog bijna te doen met haar baas. Bijna. 'The answer is in the back room.'

Nothing but the Best
'I really shouldn't take advantage of you, but of course I shall.' De Britten kunnen de eigen klassenstrijd aardig op de hak nemen. Al die dekselse onderkruipers die uitvreters willen worden. 'Oh god, he's pain in the... left cheek.' Nothing but the Best bevat haast alleen maar fijne teksten, en toch wordt het plot niet beter dan oké. Misschien weet iedereen gewoon net te goed waar ze mee bezig zijn. Vanaf de Bond-achtige titelsong zijn we op bekend terrein. Alles is 'actually', maar niks voelt realité. Alan Bates draaft op als gold digger. Hij verlangt naar het privilege van de rijke man. Hardop asociaal kunnen zijn. Voorlopig analyseert hij op voice-over-toon. Welke baan, welke geste, welke vrouw. 'She's strictly division 3, but one has to keep in practice.' Een beetje Whit Stillman in de humoristische berekening. Tot zijn geluk ontmoet de jongeling het gewenste voorbeeld. Een aristocratische slacker, die nog een 'bob' moet bietsen om het licht boven de biljarttafel aan te doen. In de Pygmalion-variatie leert hij Bates dealen én squashen, in smetteloos wit vanzelfsprekend. De muziek zet er haha-uitroeptekens bij. Zelfs moet ik het hardst gniffelen om de naam van het boarding house. The Young Pretender. Voor zo'n talige pun zou Laurence Sterne een moord begaan. Wacht, een moord... 'Better re-arrange the past, in case there's any trouble in the future.'

さや侍
Een loserachtige samoerai zonder zwaard wordt achternagezeten door drie excentrieke moordenaars. Die vissen achter het net wanneer hij wordt opgepakt door de lokale heerser. Prompt wordt hij tot de "30 dagen straf" veroordeeld: 30 dagen om de depressieve zoon van de baas aan het lachen te krijgen en anders seppuku. Het gegeven krijgt een minimale uitwerking waarbij de samoerai er in het begin geen hol van bakt, dit tot afgrijzen van zijn kritische dochter. Zijn bewaarders beginnen zich er langzaam mee te bemoeien en hij begint uit te groeien tot een soort lokale cultheld. Ergens word je, heel sneaky, in verwachtingen mee getrokken, zodat de laatste 20 minuten zeer verrassend uitpakten. Heel ouderwets Japans ook, familie...eer...herinnering. Hitoshi Matsumoto, blijft een rare snuiter.

True Grit
Acceptabele revisionistische western (is er nog een andere soort?) die vooral dragelijk is door de Big Lebowski, Damon als ijdeltuit en de sassy babe/proto-advocate. Maar, ergens ook aan de blah-kant, het rolt allemaal braaf grauw door en door en dan is het afgelopen, zonder echt memorabele shoot-out of andersoortig, komt ie, détournement. Ik had niet opgelet, dus de Coen broski's op de aftiteling kwam als een verrassing (al jaren geen film van gezien, zo straight op een of andere manier.)

Blow-Up
Eentje om nog eens te bekijken (ook omdat ik een beetje afgeleid werd).

エンドレス・ワルツ (Endoresu warutsu/Endless Waltz)
Groots en meeslepend leven door de saxofonist Kaoru Abe en zijn schrijvende vriendin Izumi Suzuki. Het heeft wel iets Nederlands: politiek, seks en zelfdestructie, verhalen uit de jaren zestig/zeventig. Het einde is wel weer Japanser. De liefde tussen twee verloren zielen waar Kaoru ondanks dat ie geen teen afsnijdt toch de gekste is. Incluisief leuke cameo van Keiji Haino.

The Transfiguration
New York-versie van Låt den rätte komma in, vampierenjongetje krijgt vriendinnetje en moet keuzes maken. Mooi understated (de soundtrack ook) al helt het af en toe richting saaiheid.

takk voor Endoresu

geen stukje van mij, ik zit Heimat 1 te kijken.

ondertussen wel http://gracekellyblues.blogspot.nl/ op naar datum gebracht.

The Transfiguration lijkt niet alleen op <I>Låt den rätte komma in</I> (inclusief letterlijk gekopieerde scènes), de hoofdpersonages praten zelfs meerdere keren over <I>Låt den rätte komma in</I>. Ik vond de film te understated. Hoofdrolspeler Eric Ruffin lijkt er niet echt veel zin in te hebben, maar misschien is zijn futloze uitstraling precies wat de makers voor ogen hadden.

Misschien dat ie mensen op afstand wil houden, zeker als ze leuk zijn/interesse tonen. :)

Twin Peaks, het moet allemaal nog worden verwerkt, maar wat een vrijheid. Ongeveer anderhalf uur te vroeg eindigen met het "conventionele verhaal" en dan heel kalm en meerlagig naar een einde toe werken. Ergens ook heel melancholisch, een grote terugblik naar zijn oeuvre, alle motieven nog een keer terug laten keren.

En, ik ben gewoon benieuwd, voor wie zo ver is gekomen: Bowie-figuur in grote theepot -> Tin Machine: ja? nee? :)

Honderd procent Tin Machine :)

Laat het ook allemaal nog even bezinken, gister gezien. De 'fan service' in het eerste halfuur afhandelen en daarna nog diverse duistere lagen toevoegen. Wat een lef, wat een vrijheid zoals je zegt. Meesterwerk.

エロス＋虐殺
Japan had ook een jaren zestig, met de hele mik-mak van studentenprotesten, psychedelische muziek en een New Wave in cinema. Yoshishige Yoshida waagde zich in 1969 aan een ambitieuze biografie van de in Japan beroemde anarchist Sakae Ōsugi die al vroeg vrije liefde predikte als onderdeel van een bredere revolutie en in 1923 door het Japanse leger werd vermoord. De director's cut heeft een lengte van 216 minuten en je weet wat het ritme zal zijn: trrrrraag. Twee verhalen in verschillende tijden lopen mooi in elkaar over doordat veel historische scènes zich afspelen in een moderne omgeving. Het goede nieuws is dat Eros + Massacre echt briljant is gefilmd, het ene inventieve zwart-wit shot na het ander en de muziek doet gewoon hypnotisch mee. Oeh, dat gaat richting meesterwerk ware het niet dat de film niet weet te ontsnappen aan de meer irritante eigenschappen van de periode: acteren als nare combinatie van vervreemding en Brecht en vooral in het begin werkt dat nog even door op de dialogen. Het tweede uur komt de film lekker op stoom om tijdens het laatste uur, waarin twee geliefden van Osugi de hele relatie wirwar zat zijn en hem willen vermoorden, gewoonweg te lang door te dreutelen. Natuurlijk gaat de film op het laatst nog even meta en wil Yoshida Godard en Bergman overtroeven, maar het was mij een iets té groot gebaar.

dit is mijn favoriete meta-sixties-Japan prent: https://en.wikipedia.org/wiki/A_Man_Vanishes

Kijk dat zijn de tips. :) Die was er trouwens vroeg bij in dat docu-in-een-film genre.

The Big Sick
Rom com met een sociaal commentaar, gebaseerd op de comedian/hoofdrolspeler met Pakistaanse roots die verliefd wordt op een wit meisje. Beetje sentimenteel maar ik vind de humor, de boodschap (inclusief mildheid naar zijn traditionele ouders) fijn.

It Comes At Night
Zombies al zie je daar uiteindelijk weinig van, het gaat eigenlijk over het toelaten van anderen en vertrouwen in zware tijden. Een serieuze zombiefilm dus, de sfeer is goed maar door het gebrek aan actie toch ook net wat saai.

Publieke Werken
Maar deze is saaier, vroeger, dus er wordt uiteraard gelijk weer iemand verkracht, natuurlijk voor de ogen van de man des huizes, dus gelijk weer een bitter bijsmaakje. De rest van de film praten ze raar en gebeuren er rare dingen. Wellicht dwaalde ik zelf hier en daar af en heb ik wat gemist. Anyway, stroef allemaal, kon er niet inkomen.

Westworld
Dit was wel leuk. Een pretpark waar je cowboytje kan spelen, of in de middeleeuwen kan rondbanjeren. De figuranten in deze attracties zijn robots die ’s nachts weer opgekalefaterd worden. Dat slaat een computervirus toe (ff opgezocht: wat doorgaat voor het allereerste virus dook op het jaar voordat deze film uitkwam in 1974). Het idee (Frankensteinerig) blijft actueel, dus nu nog de moeite waard. En Brynner is een goeie robot natuurlijk.

Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto
Oftwel Swept Away, een communist (ruwe zuiderling) en een capitalist (jetset chick) spoelen aan en bekvechten zich door een aantal fases. In het begin heb je nog sympathie voor de eerste die als voetveeg wordt gebruikt maar als hij wraak kan nemen verspeelt hij dat krediet ruimschoots. In allebei de systemen gebruiken mensen elkaar wat natuurlijk een vrij bittere conclusie is, er is dan ook geen happy end. Dat bekvechten werkt wel wat op de zenuwen soms, de film had wel iets korter gekund als je het mij vraagt.

dat laatste is altijd een probleem bij die Wertmuller, helaas.

Westworld vond ik ook fijn. Bijna als een beduimeld paperbackje dat je als scholier verslindt. (In de Zwarte Beertjes reeks of zo)

Ja, maar wel echt science fiction, geen fantasy. Virussen zijn nog immer actueel (laatst nog een docu over Stuxnet gezien en dat er nieuw leven uit ontstaat is een scenario wat ik niet uitsluit.

ja die op hol geslagen robots komen er zeker aan, deze eeuw (op zijn minst)

ik stel me een leger aan bombing drones voor, dat ineens 'omkeert' en terug naar Muricah vliegt.

Beetje Frankenstein. :)

Heimat
Duitsland plattelandsplatz. Onvermijdelijk moest ik aan de Fassbinder-serie denken. Het pianothema van Heimat hamert minstens zo eindeloos, en natuurlijk tonen de series ook verwantschap in hun vlucht door de tijd. Ambitieus op zoek naar de synthese. Reitz vindt het grote in het kleine dorp. De vele vliegen krijgen 'r concurrentie van vliegtuigen. Zo wordt Heimat al snel een niet zo handzame samenvatting van nieuwe media (Hilversum!) en nieuwe ideeën (Toonkunst!). Sommige verschijnselen blijken hardnekkig, zo plaatst men na de Eerste Wereldoorlog een lieu de mémoire voor de gevallenen. Dan bekruipt de mensen dus al het gevoel dat de tijd hen ontglipt. Het grote onthouden wordt steeds lastiger, en wellicht daarom steeds fanatieker nagejaagd. De tv-serie zelf is er eigenlijk een voorbeeld van. Tijdens de eerste afleveringen vermaakte ik me nog prima. Met oompje Eduard, bijvoorbeeld. Dommig meegesleept van een (inderdaad) Fassbenderiaans bordeel naar het nazi-burgemeesterschap. Toch zegt het veel dat de ware tragiek van buiten de familie komt. Otto Wohlleben beleeft spannende momenten als Hurt Locker. Helaas moeten we het ná hem doen met één goede scene per aflevering. Gegrimeerd en wel nadert een bedenkelijk TROS-niveau. Het is de tijd die hier diepte geeft, niet het volk dat de tijd beleeft. 'Gott sei dank ist es vorbei.'

Baby Driver
Meh, Tarantino-poging met saaiere pool om uit de jatten. De beste nummers klonken alsof ie op Youtube de lijst van Dr. Dre-samples heeft gezien. Op zich wel met een zekere panache gemaakt allemaal maar het kon me niet echt boeien.

The Deuce
De nieuwe serie van de schrijver van The Wire en Treme. Over de opkomende porno-scene in NY (met als subtext hoe dat de hele westerse cultuur dooradert tegenwoordig), al gelijk volop full frontal nudity. Echt, onszelf op de borst kloppen over onze Hollandse vrijzinnigheid is definitief voorbij. Maar benieuwd hoe het zich ontwikkelt, de eerste anderhalf uur vlogen voorbij.

Mooie gast...maar goed 91 jaar oud.

http://oi66.tinypic.com/16apr9j.jpg

La Ville des pirates
Onversneden surrealisme uit 1984. Wikipedia noteert:"Ruiz would write the script each day immediately after the siesta; hence, in effect, dream the script rather than writing it." Helemaal zoals het hoort. Het resultaat is een vrij unieke film waar je maar als kijker een beetje op mee moet dobberen. Veel mooie vondsten, overgangen en visuele grappen (aangevuld met schilderachtige shots). Zoals wel vaker met werk uit de surrealistische hoek lijkt een familiedrama de sleutel te vormen maar het blijft bij hints en puzzelstukjes die in...eh...copulerende croissants veranderen (ik doe ook even mee.)

The Happy Film
Stefan Sagmeister, de grafisch ontwerper die een hoop mooie platenhoezen op z'n naam heeft maar toch iets anders wilde gaan doen, op zoek naar geluk. Hij bewandelt drie paden: meditatie, therapie en medicijnen. De uitkomst is redelijk voorspelbaar en heel vrolijk is het eigenlijk niet maar de mooie plaatjes zijn een typografisch feest.

Colossal
Demon Alcohol, zoals Ozzy zong. Hele originele benadering om dit probleem aan te pakken. Aan de oppervlakte een beetje silly fantasy maar het onderliggende serieuze probleem maakt het geen silly film. Ik vond Open Windows ook al leuk wegens goede ideeën dus ik ga meer van deze regisseur bekijken.

ik doe ook nog effe een plaatje van Harry, die hier al kijkt alsof hij bittersnel aan melancholie zal sterven

http://photos1.blogger.com/blogger2/6814/1287/1600/2.0.jpg

ah Vigalondo, is van het Spaanse cult-oudje Los Cronocrimenes uit 2007. Ik ben benieuwd :-) (en hij is nu nog altijd jong)

Los Cronocrimenes staat klaar. :)

Loopt hier binnen as we speak :)

Ha, die staat ook al een tijd op mijn watchlist, nooit de Spaanse connectie met Colossal gemaakt (toch dat vleugje surrealisme?)

Saattokeikka
Witte ouwe zeur in een Finse "vogelaarswijk" wil voetbal kijken in z'n cabin maar gezondsissues bemoeilijken dat. Hij weet een "Somali" (eigenlijk Nairobi) die krantjes bezorgt om z'n vader te kunnen bezoeken over te halen hem erheen te rijden. Onderweg blijkt de ouwe zemelaar iets goed te maken te hebben mijn zijn homoseksuele zoon, die ik net gaat trouwen. Enfin, Baudet zou zeggen de "oikofobische destructie-agenda" in full effect, ik hou het om cliché-matige middle-of-the-roadmovie die net iets te hard probeert.

Zardoz
Een stuk minder onzinnig dan verwacht. Het zit er soms grappig uit maar het idee is redelijk diepzinnig. Eigenlijk best wel fantastisch, eerder ondanks dan dankzij Sean Connery's rode lendedoek. :)

Witte ouwe zeur in een Finse "vogelaarswijk" wil voetbal kijken in z'n cabin maar gezondsissues bemoeilijken dat

haha perfect. Ik heb 'm nooit gezien, maar zie de hele film nu zo voor me. (bespaart ook weer 100 minuten)

Zardoz

Dude, een foto is dan altijd verplicht!

http://oi67.tinypic.com/b6exd4.jpg

Dit heeft me altijd weerhouden om die film te zien, maar nu zie ik dat de jonge Charlotte Rampling meespeelt! Van John Boorman nog wel (ok, hit & miss).

Ja, echt, laat die outfit je niet weerhouden, ik denk dat je wel lekker gaat op deze. :)

DE VLECHT. DE VLECHT.

La Fille du Puisatier
'Is dit een liefdesverklaring?' 'Of een zwakte...' Marcel Pagnol wordt beschouwd als één van de eerste 'auteurs'. Zijn werk is echter duidelijk verouderd, zelfs zozeer, dat je net zo goed van ciné de papa' kan spreken. Precies wat de auteur dus níet mocht zijn van het Cahiers du Cinéma. Toegegeven, Pagnol strooit wel degelijk met fijnzinnige tekstregels, hij schreef niet voor niets ook romans. Het lang uitgesponnen La Fille du Puisatier (uit 1940) begint charmant ouderwets, met een stokoude silent movie look en dito mimisch acteerwerk. Nijhoffs satyr in het riet ontmoet een maagdelijk meisje. Hij zet haar de rivier over en de aanraking ontwaakt beider verlangen. Het volgende half uur voltrekt zich een typisch staaltje date gaming. Het meisje stribbelt tegen, de kerel dringt almaar vervelender aan, en uiteindelijk geeft zíj zichzelf de schuld. ('Ik verdiende wat er gebeurde'). Ik zei het al, ouderwets, maar juist in die starre moraal vindt Pagnol de Renoir-achtige magie van zijn film. De pijn van het uitgestoten worden, en het moeten uitstoten. Een klassenstrijd op het gebied van l'honeur. Den Doolaard zou al de grommelende ambachtslieden zeker waarderen. En intussen kunnen zowel de mooie als de lelijke Fransen natuurlijk goed over de liefde filosoferen, en 'm ook alleraardigst verklaren. 'Ik eet het brood dat jij aanraakte tot de laatste kruimel.'

書を捨てよ町へ出よう
Nog meer Japanse new wave cinema (internationale titel: Throw Away Your Books, Rally in the Streets.) Dit keer uit 1971. Zeer mysterieus omdat er niet zoiets is al een conventioneel plot, meer een aaneenrijging van scènes, vaak voortgestuwd door werkelijk briljante psychedelische rock. Na 20 minuten ben je de kluts compleet kwijt en je tijdsgevoel ook, waardoor de film wel drie jaar lijkt te duren (werkelijke speelduur: 138 minuten). Misschien wel de eerste echte post-Week-end film, vol origineel kleurgebruik, wilde camerabewegingen, supertrage scènes, politieke statements (favoriet: "stotteren is een ideologie"), seksuele provocaties (ik noem even de fallus/boksbal) en natuurlijk een meta-conclusie met alle acteurs. Meer punk dan hippie eigenlijk.

Heh, die bracht ik laatst npg op Frontaal Naakt ter sprake. Verdient ook herbekijking.

En check ook 田園に死す (Pastoral: To die in the country).

Ha! Dan ben je indirect de tipgever. :) Aangezien Heer Naakt daarna razend enthousiast was op twittert.
Eens kijken naar Pastoral, die zou zo maar al op mijn uitdijende watchlist kunnen staan.

Zag dat ie integraal op Youtube staat, niet gekeken wat voor kwaliteit.

zet 'm ook op de lijst :-)

https://i.pinimg.com/originals/5e/58/5c/5e585c732d417495045a1613709745b0.png

Oh gelukkig, je bent er nog. :) Nu bezig met De Fabriek als serieproject?

トーキョ．トライブ
Een van de weinige echt 21ste eeuwse films tot nu toe. Alsof het onderbewustzijn van hiphop wordt getransplanteerd naar het Tokio van de toekomst en daar een injectie weird Japan krijgt. Dus alle vulgaire clichés, humor en cool van het genre worden in Tokyo Tribe even extra vet aangezet tot een ware musical met dank aan visionair Sion Sono. Ik kon mijn ogen vaak niet geloven bij het zien van zoveel absurditeit (en gave shots.) Heel af en toe iets te melig sadistisch en die Japanse Cristiano bad guy was iets over-the-top maar dat valt te vergeven. Een feest voor de zintuigen.

Pff, nu heb ik wel even een 90s romcom met Meg Ryan nodig om bij te komen en mijn smaak te kalibreren.

Ik woon tijdelijk drie maanden in een boerderij van een kunstenaarsechtpaar, die op een Zuid-Europees eiland verposen om te creëren. Ik pas op huis, haard en kat, en geniet van de wijnkelder, schrijf hier lekker op de ruimte, en geniet van de films. Ze hebben namelijk een beamer, en dat is echt geweldig. Elke film drie bij twee meter op de muur kijken, fantastisch. Met een hidden sound system erbij. Daarnaast hebben ze een gigantische dvd-collectie. Focus collectie ligt vooral op Cannes/Venetie door de jaren heen, Palm d'Or kandidaten en winnaars, en heel veel Spaanse en Franse films, vaak met (semi-)erotische lading. I'm down. Er is overlap met wat ik al ken, maar genoeg om te grasduinen en af en toe eentje eruit te pakken die ik niet ken. Ik zal de komende tijd proberen wat vaker bij te dragen aan deze onvolprezen draad, te beginnen met:

Año Bisiesto (2010, Mexico, dir. Michael Rowe, winnaar Camera d'Or in Cannes, 2010)
Hardwerkende maar eenzame Mexicaanse, rond de 30, probeert rond te komen. Kijkt jaloers naar de buren tegenover haar appartement, die elkaar zoenen, lekker op de bank samen tv kijken. Ze masturbeert als ze dat tafereel van huisje, boompje, beestje aanschouwt. Saddest. Orgasm. Ever. Ze gaat elke zaterdagavond uit - lipstick, sexy jurkje, the works - en neemt dan altijd een vent mee naar haar shabby flatje. Maar na twee of drie keer "the old in and out" - de mannen gebruiken haar puur om hun zaad te lozen - verdwijnen ze weer. Totdat ze op een nacht Arturo meeneemt. En hij blijft. En blijft komen. En wordt gewelddadig. Hij heeft perverse - moeilijk te aanschouwen - sexuele/geweldadige fantasieën. Je voelt voor die arme Laura, totdat blijkt dat zij uiteindelijk nog veel verder wil gaan dan deze bruut. In zijn geweld naar haar toe, leren we juist haar demonen kennen, en die gaan veel verder dan verwacht. "Snij mijn hals door, hak mijn armen en benen eraf, terwijl je me neukt." Nare film, met momenten die moeilijk te bekijken zijn, maar zou 'm toch aanraden.

Mocht Año Bisiesto stemmige strijkkwartetmuziek als filmmuziek gebruiken is het peak arthouse.

Ze hebben namelijk een beamer, en dat is echt geweldig. Elke film drie bij twee meter op de muur kijken, fantastisch. Met een hidden sound system erbij. Daarnaast hebben ze een gigantische dvd-collectie.

ik heb een waarlijk Lynchiaans deja vu gevoel ineens, maar klinkt goed! :-)

Peak arthouse klopt als een bus (stemmige muziek doorsneden met Latino-muziek) :)

Lynchiaans als in? Ik mis de referentie geloof ik, scusi!

Ik gok Lost Highway (al was dat huis meer minimalistisch ingericht).

https://twinpeaksgazette.com/wp-content/uploads/2017/05/losthighwayguy.jpg