Filmforum

Kedi
Supercute! De mensen vertellen mooie verhalen, de katten doen de schattige dingen. Cute kittehz en cute hoomins in prachtig Istanbul.

ahh :D (of aww!)

Woodstock
'Say, can I have some of your purple berries?' Op een akker van niks kwamen ze bijeen, de vermakelijk gedrogeerden. Mager als wielrenners, wanhopig aan de yoga. Een hele cultuur opgeblazen tot megafestijn. 'There must've been a million'. Ik lees goed getimed net de autobiografie van Bruce Springsteen, en hij heeft weinig positiefs over het festival te melden. Veel te veel drugs. Zelf stond hij dat weekend nog voor honderd man in een bar te spelen. Muzikaal is er echter wel een duidelijke verwantschap. Woodstock lijkt me de Olympus van de Gitaargoden. Belangrijker nog, in 1969 vindt de zwarte invloed op de witte rock een uiterst vruchtbare bodem. Nagenoeg alle bands tappen uit de soulgeschiedenis. In postkoloniale tijden moet je dan iets opmerken over het gebrek aan zwarte mensen onder de toeschouwers. (1 op 100 lijkt me een progressieve schatting). Gelukkig zijn Jimi en Richie er wél. Latino Santana behoort tot de 'groovy' hoogtepunten. De meisjes willen dansen. Vele folkacts worden met een lamlendig applausje ontvangen. Nee, dan The Who. (Daltrey wint de haantjesprijs). Van een andere Engelsman kreeg ik de neiging dan toch eens een album te draaien. Joe Cocker. Englishmen Mad Dogs wordt niet voor niets door The Boss geprezen. Rock and soul met een vadercomplexje. 'All my deepest worries must be his cartoons'

Stevie
'I don't like change.' 'Well, then you'll be lonely.' Een lesje reciteren uit de Dode Dichters Almanak. Zoals vaker bij dit soort toneelexercities – het neigt zelfs naar monoloog – haatte ik de vorm, maar de inhoud raakte me. Daarvoor volstaan dus eigenlijk de woorden van dichteres Stevie Smith en de stem van Glenda Jackson. De beelden zijn veelal irrelevant, en soms zelfs onnodig cheesy. (Flashbacks in sepia...) Voor een luisterboek (of hoorspel) leidde Stevie echter het perfecte leven. Als typische outsider artist bleef de soliste haar hele leven bij tante wonen. De twee beleven nooit wat, maar in die eindeloze verveling broeit de gekte van de reclusieve kunstenaarsziel. Stevie denkt meestal aan de dood, en reflecteert hierop in een geheel eigen alledaags modernisme. Hoeveel invalshoeken of glaasjes water je ook neemt, het leven blijft kut. Ik stelde me voor dat auntie en Stevie Frans zouden spreken; Resnais zou zich in zijn handen wrijven! Misschien dat er in die Franse versie nog wel een moord zou zijn gepleegd. Nu blijft het bij het horror des levens. Stevie was geen mensenmens, en ze wist het. Ze pelt zichzelf genadeloos af. Vrienden? 'I love the thought and memory of them just as much.' De verslaving van de cocon, het thuis van een kindse neurotica. Babbelziek en altijd moe. 'I have a friend at the end of the world. His name is a breath of fresh air.'

It's a Gift
'Crackers. Good old crackers.' Pas na een korte mededeling van de NRA (echt waar!) volgt deze klassieke komedie van het norse opaatje W.C. Fields. Beesten en kinderen, these were just a few of the things he hated. Om hem te stangen kreeg een baby second billing. It's A Gift is zo'n film die inmiddels lijdt onder de eigen invloed. Alles voelt al bekend. Iedere grap werd later benut door navolgers. Piekfijn voorbeeld: de echtgenote van Fields. Een 'older lady' met een zangerige stem, en de luidkeelse voorkeur om zich beter voor te doen dan ze is. To-máh-toes. Inderdaad, net Hyacinth uit Keeping Up Appearances. Fields stuntelt als gepiepelde family guy en mislukte supermarktuitbater om deze diva heen. 'Your father says a lot of things.' Papa zelf schiet met losse flodders. Een scheerschuimballet met dochter, gebekvecht met het zoontje. Wat een Schatjes. (Ook in dat soort familie-intolerantie loopt It's a Gift voorop.) 'Suffering sciatica!' De winkel blijkt – net als in Sausage Party – een prima plek om de (smeer)boel te versjteren. Toch vond ik de film in het familieflatje op zijn leukst. Fields fungeert daar als Babbitt. Hij draagt Nobelprijswinnende middenklassemiserie op de schouders. Het geld móet binnenstromen. Op naar Californië. Eigenlijk het begin van een imaginair vervolg. Flodder in Amerika. 'This is evidently a young orange tree.'

Reds
'I'd like to hear more of your revolutionary concept.' De good ol' lefties van Amerika, ze verschillen in niets van hun internationale kameraden. Splinters en splitsingen. Hun discussies verzacht met de cynische humor van gestaalde kaders. Honderd man in een achterafzaaltje zullen de wereld niet veranderen. Het is eigenlijk al heel wat dat Hollywood het verhaal durft te vertellen. Op de rand van de seventies kon dat nog net. Warren Beatty regisseerde, en speelt de hoofdrol. Hij heeft ambities. In een iets te vlotte, kijk mij eens progressief doen raamvertelling, doorsnijdt hij de geschiedenis met 'The Witnesses'. Oudebesjes die er écht bij waren. Zij verkondigen rake teksten. 'Iemand die altijd maar de wereldproblemen aanpakt, heeft er zelf geen, of weigert zijn eigen problemen onder ogen te komen.' Toch worden de onderbrekingen wat hinderlijk. Ze vormen een avant garde-geintje, in een verder brave historie, vol dure beelden en goedbetaalde namen. Nu wáren de commies natuurlijk rijkelui met een hobby. Redford en Streisand toonden het eerder al in The Way We Were – een vergelijkbare NY Times hit. Er is maar één ding dat Reds kan redden. Rusland. Rokerig en mistig, verschijnt dáár onmiddellijk de hoop op magie. De blijdschap die de Revolutie kortstondig bracht, echoot tot in Amerika. Jack Reed was erbij. 'If you walk out on it now, what's your whole life meant?'

de rand van de seventies

eighties. (film uit 1980, maar ongetwijfeld eerder gefilmd)

Ron Goossens, Low Budget Stuntman
Van alle films uit deze hoek wel de minste. Te veel op cameo's van mensen waar je niet op zit te wachten en verder slechte, seksistische grappen. Slechts een sporadische glimlach kan er vanaf wmb.

Na The Handmaden's Tale doorgestoomd met The Leftovers, 2 afleveringen into serie 2 en nog steeds gefascineerd …

Het vliegtuig menu samengevat:

君の名は。
De meest succesvolle anime aller tijden was een onverwachte hit van Makoto Shinkai, voorheen gespecialiseerd in kosmische liefdesverhalen. De premisse ken je uit tig films: jongen en meisje, hij iets ouder en uit Tokio, zij leeft op het platteland, lijken op onverwachte momenten van lichaam te verwisselen. Maar al snel vliegt het verhaal alle kanten op, met een mooie balans tussen Japanse humor en melancholie. De twist op het midden is verrassend en zorgt letterlijk voor een extra dimensie. Prachtige film.

Ghost in the Shell
Die remake. Moest ik eerst niets van hebben natuurlijk als anime-fundi, het origineel is ongeveer de Bijbel van het Futurisme. Maar ik kon de Japans gesproken versie zien en dat verzachtte de pijn. Het ziet er vrij goed uit, de stad heeft een goede, geloofwaardige update gekregen en Scarlett heeft die cyborg-shtick inmiddels perfect onder de knie. Bonuspunten voor de jassen die ze in de film draagt. Kitano erbij, ook goed. Het verhaal is helaas veel minder (meer alternatief liefdesverhaal dan filosofische verhandeling).

サバイバルファミリー
Typisch zachtaardig Japanse roadmovie die zich afspeelt in een wereld waar op een dag wereldwijd de elektriciteit uitvalt. Altijd lekker dat soort scenario's, helemaal als er geen vuurwapens zijn dus de opgepompte yanqui survivalfantasie compleet afwezig is. De boodschap is vrij moralistisch: een langs elkaar levend gezin moet zien te overleven zonder hun technologische vangnet en besluit uiteindelijk naar opa te fietsen die aan zee woont. Heel secuur gefilmd waar het Japanse landschap zich ook goed voor leent. Een lachje hier, een traantje daar, zonder overbodige tragedies.

Colossal
Originele mash-up van, komt-ie, de depri-indie en Aziatische monsterfilm die op een of andere manier werkt als een metafoor voor alcoholisme. Ga het verder niet uitleggen. Beetje twee tegen het einde, maar dat is het gevaar met Anne Hathaway (nooit geweten dat ze een Brooklyn original is, ze speelt hier dus een thuiswedstrijd), ik vergeef haar weer teveel omdat ze zo mooi is.

The Lost City of Z
Oerdegelijke biopic van de Britse ontdekkingsreiziger Percy Fawcett. Ik had een iets meer een soort weirde Indiana Jones vs Malick mash-up verwacht. Mooi gefilmd maar erg klassiek Brits al heeft dat ook af en toe zijn charme. Mooi moment in de geschiedenis waar nog in de 20ste eeuw dingen vielen te ontdekken, maar WOI komt natuurlijk ook nog even om de hoek kijken (manmanman...)

De premisse ken je uit tig films: jongen en meisje, hij iets ouder en uit Tokio, zij leeft op het platteland, lijken op onverwachte momenten van lichaam te verwisselen.

Nou, zoveel films met deze premisse ken ik nou ook weer niet :)

Klinkt wel heel goed. Is het fonetisch 'Kimi no Na Wa'?

Correct, en de ongeinspireerde internationale titel Your Name. :(

Okay, meestal lijkt het permanent, maar ik kan me menig jaren tachtig film in dat subgenre herinneren.

Beatriz At Dinner
Steekt Crash naar de kroon als pedante kutfilm. Hayek is verdediger van de Mexicaanse zaak tegen vastgoedmagnaten maar nogal irritant en de andere karakters karikaturaal. Yuck.

The Leftovers
Ben er nog niet helemaal doorheen maar wat een geweldige serie. Een kritiek op religie, of eigenlijk de belijders, maar toch ook begripvol zonder paternalistisch te worden. De esoterische betekenis van religie, het mysterie, wordt juist uitstekend begrepen, in tegenstelling tot de gebruikelijke atheïstische kritiek (Jill met Michael in de kerk is bijvoorbeeld een uitstekende representant van de Dawkinsschool). De worsteling van de mensheid, geschapen in de "infernal method" – met gebrek(en) dus – mysterieus en liefdevol weergegeven.

Is er nog iemand die Zomergasten kijkt? Frans de Waal vanavond zorgde er zelfs voor dat mijn twitter-bubble vol SJW's krekels waren vanavond. Het was een weinig genietbaar college dat ik niet heb uitgekeken. De man heeft zoveel interessants te zeggen, en ondanks dat hij zei dat taal overschat is, werkt een boek toch tien keer beter voor hem dan dit format.

(dat gezegd hebbende heb ik toch weer zijn keuzefilm op tijdens het werk, 'Lost in Translation'. Die kan ik moeilijk wegzappen. Ik zie Omar nu, net als in de film, tekeer gaan in de Kyoto arcade en karaoke zingen :))

Kyoto=Tokio

Ik heb ze allemaal (min of meer) gezien. Herzberger maakte geen zinnen af, Abbring ook nog zoekende. Die gekte over die burgemeester was bizar, maar ja, iedereen smult van andermans ellende op tv tegenwoordig. Ik vond het een saaie aflevering. Hellberg interessanter, de stroefheid (en typisch witte) reactie van Abbring (zie het geklaag over hem, "zelfingenomen" enzo) was op zich ook wel interessant, maar daardoor konden ze ook weer niet de diepte in. Die Belgische acteur was op zich wel interessant, maar toch niet helemaal gezien omdat ik meer zin had in The Leftovers (nu wel klaar). Vanavond ook met een half oog, kon ook interessanter. Nergens zo moellijk/onbeholpen als vorig jaar, Abbring is niet onprettig, misschien moet ze er nog in groeien.

Ok 'The Leftovers' heb je nu wel genoeg gepushed ;) (nee, job well done, wordt serieus mijn volgende serie, als Twin Peaks afgelopen is).

Abbring geniet een groot voordeel van de twijfel bij me, maar het werkt gewoon niet. Onderbrekingen op verkeerde momenten, gasten niet uit laten praten, en het gewoon niet snappen. Ze ging als een blaadje dat op de stromende rivier drijft mee met De Waal vanavond. Geen strobreed, maar ik zie het toch liever wat meer schuren of spannender worden. Heb zó vaak gedacht: vraag nou even door! Maar dat kwam er niet van. Niet omdat ze zich niet genoeg had voorbereid, maar omdat ze niet met zijn niveau levelde leek het, hem niet kon uitdagen. Dan wordt het al gauw 'voetballer laat de tien mooiste goals zien': mooi, ja, maar wat valt er verder over te vertellen? Misschien moet ze nog groeien idd, gun haar ook een fijn tweede seizoen. Maar vooral interessantere gasten. En die zijn dun gezaaid tegenwoordig.

er is ergens een Zomergasten-draad... Nee, echt, 10 of zo. Maar goed.
Ik ben wél te spreken over Abbring, beste presentator in jaren. Helaas zijn de gasten dit jaar niet zo boeiend (of zou dat dan toch aan haar... nee toch). Zo'n De Waal is al héél vaak op tv geweest, en heeft bovendien maar 1 boodschap. Die hij wel met veel kunde weet te serveren. Maar op een gegeven moment weet je 't wel.
Herzberger en Hellberg waren interessanter. Al is de eerste vooral een soort schadenfreude. Fris en fruitig-gebrachte onzin. (En dan ook nog VVD durven stemmen, ai. Maar die aflevering wróng in elk geval, wat LBI ook zegt, dat mag wel.)

---
zelfs de films in het vliegtuig naar Japan zijn dus top. :D

Steekt Crash naar de kroon als pedante kutfilm.

Gheh.

---

The War Game
'This is...' duidelijk een film van Peter Watkins, zo'n beetje de uitvinder van het docudrama. Eerder bezocht hij al de krijgers van Culloden, hier pakt hij de zaken moderner aan. Op het hoogtepunt van de koude oorlog laat hij zien wat er in Groot-Brittannië gebeurt, wanneer de nucleaire oorlog uitbreekt. Een keten van reacties, met enkel ellende tot gevolg. Zijn punt wordt in een paar verschroeiende flitsen duidelijk. Wil je werkelijk al die raketten in de achtertuin hebben staan? Krieg dem Kriege! Wie zichzelf tot de tanden bewapent gaat, kan ook weinig anders verwachten dan 'retaliation'. De Boulting Bros zouden snel klaar zijn... Eén kernbom en het is Seven Seconds to Noon. Naast een schat aan distopische taferelen (een Children of Man avant la lettre) biedt The War Game ook boeiende reflectie op de praxis. Zo'n 'full scale civilian evacuation' leidt onvermijdelijk tot gedwongen opvang. Denkend aan Steenbergse raadsvergaderingen, vrees ik het ergste. Voor de wat al te pompeuze commentaarstem putte Watkins uit afleveringen van het Civil Defense Bulletin. Ik keek er na afloop een paar. Dat had ik niet moeten doen. Het droge optimisme verbijsterde bijna meer dan de horrorbeelden. 'Blus wat brandjes en help de buren.' The War Game misleidt de mensen nergens, en werd prompt door de BBC verboden. 'This is the wind of a firestorm.'

The Scoundrel
'Your opinion of my work is exquisitely... unimportant to me.' Wonderlijke combinatie van gevatte grappen en koude levenslessen. De verwarring begint al tijdens de openingstitels. De titel suggereert toch een komedie, maar de weemoedige muziek hint op serieuzere zaken. In een New Yorkse uitgeverij staan een stel flat characters – pardon, schrijvers – te wachten op de baas. Die heeft een wild weekendje achter de rug. Enter Sir Noël Coward. The Scoundrel. Buiten hem stelt het liefdesplotje (inclusief uiterst moeizame tongzoen) niks voor. Hij máákt de grappen. En hij zal ook voor het drama zorgen. Met tegenzin. 'I refuse to make money improving people's morals.' De bleke Engelsman stapt met dat doorzichtige jongenslijf uit de douche. Als een geest uit de Pendragonlegende. Niet van deze wereld, maar als 'something in print'. Coward is geknipt voor zo'n personage. Met zijn ondefinieerbare kak-accent verheft hij nihilisme tot kunst. Alleen al het fabriceren van zijn kapsel (met verscheidene kammetjes!) is really something to see. Inmiddels het mannetje begint hij zijn schrijvers én vrouwen af te wijzen. Dat zal hem duur komen te staan. De komedie implodeert. Hitchcock en Dickens vinden elkaar in bedremmelde metafysica. Slim, maar wel een beetje bedacht. 'Could you materialize long enough to take a look at the catalogue?'

Ik zie Omar nu, net als in de film, tekeer gaan in de Kyoto arcade en karaoke zingen :))

Die game met die trommels heb ik inderdaad gespeeld. :)

Eigenlijk vloog ik met een Chinese maatschappij via Hong Kong dus je had ook nog wat HK-klassiekers op het menu, waaronder A Better Tomorrow. Natuurlijk meegepakt.

Ok 'The Leftovers' heb je nu wel genoeg gepushed ;) (nee, job well done, wordt serieus mijn volgende serie, als Twin Peaks afgelopen is).

\o/

Twin Peaks is dan weer iets waar ik maar eens werk van moet maken …

The Leftovers is inderdaad geweldig. Na de eerste 2 afleveringen van seizoen 1 had het gemakkelijk de verkeerde kant op kunnen gaan. Het bij vlagen wel heel vet aangezette drama (voor een groot deel veroorzaakt door de bombastische muziek van Max Richter) en de algehele misere en sombermans had zomaar kunnen verzanden in een kitscherig drama zoals een film "Crash" die grappig genoeg enkele posts geleden genoemd werd.
De acteurs zijn zonder uitzondering allemaal geweldig. Justin Theroux is fantastisch en vaak ook hilarisch in zijn lijden. Wat bijzonder knap is, is het wisselende spel tussen realiteit en psychose, zo goed uitgewerkt dat je je als kijker nooit bedrogen voelt.

Twin peaks is overwegend geweldig, veel meer hits dan missers, maar de missers vind ik wel echt hele vervelende hoor, wanneer Audrey Horn verschijnt spoel ik vooruit.
De hits leveren dan weer het beste en grappigste op wat televisie kan geven:
https://www.youtube.com/watch?v=vQ7s5Pp5a0c

Nou vooruit, dan ook maar een kleine spoiler van The Leftovers, om de toon een beetje te vatten.
https://www.youtube.com/watch?v=5YtFBNJLNBk&t=59s

https://www.youtube.com/watch?v=5YtFBNJLNBk&t

??

Laatste poging:
https://www.youtube.com/watch?v=5YtFBNJLNBk

Die (kerk)muziek was soms wel wat te aanwezig, zo ergens eind s2, begin s3 stond het niet iets te vaak aan. Andere keren was de muziek keus wel bingo, zelf Pixies, waar ik niet echt een liefhebber van ben, sommige leuke covers (dan wordt het niet zo 40ers-nostaligie zoals die Simple Minds joint in The Handmaid's Tale) en vooral aan ’t eind met Gravediggaz, Skeeter Davis en The Beach Boys.

In het algemeen heeft het wel soort niet-westers gevoel voor drama, zonder expliciet oosters te worden.

One Foot in Heaven
'Every ugliness in its proper place.' Veel vromer kom ik ze gelukkig zelden tegen. Fredric March speelt een priester die van Canada naar de States afzakt. Zijn vrouw (Martha Scott) staat niet te springen, maar even later zijn ze toch in Iowa. Helaas valt daar geen mormoon te bespeuren. One Foot in Heaven is van de mainstream. Methodisten en Baptisten, in meer smaken komt de Heer der WASPS niet. En steken, ho maar. Iowa schittert onder een nostalgisch zonnetje, terwijl March zijn 'discipline' predikt. Al snel begint de attitude van zijn echtgenote op te vallen. Met glimmende ogen van onderdanigheid volgt ze haar voorganger. Die krijgt altijd gelijk. 'Literally, figuratively and specifically.' De mooiste scenes moeten we dus in de marges gaan zoeken. Zo wordt er heel humaan een appeltje gedeeld, aan een gemeentebalie! Het hoogtepunt voor de cinefielen – en dat zijn de ware gelovigen natuurlijk– zit in het midden. Warner Bros neemt de personages mee naar de nickelodeon. The Silent Man speelt, en iedereen wordt zot. Tien minuten magisch meta-genieten, van film in film. 'Ladies will please remove their hats.' Zelfs bij de priester kan er een lachje af. Die verruilt hij echter al snel weer voor verhuld fundamentalisme. Een lieve man in wolfskleren. Nooit meer terug naar Canada. Dat is de kracht van Vadertje Amerika. 'There's no sense in arguing.'

The Marrying Kind
'I am gonna do at least an half hour of thinking, every day.' Dan is ze ten minste stil, denkt Aldo Ray allicht, wanneer zijn echtgenote Judy Holliday dit plan ontvouwt. Zelf mag hij ook best zijn mond houden, want net als in Cukor's classic Born Yesterday botsen hier twee onaangename stemmen. Schuurpapier tegenover gesnerp. We komen het stel tegen in de rechtbank. Een logische plek voor een flashback. De twee beginnen commentaar op de beelden te leveren. Ontrafelend waarom het misliep, en vooral, wanneer het nog wél goed ging. 'We're having some pretty natural noises tonight, haven't we?' Aldo houdt eerst nog galant het bed voor zijn eega open, als de deur voor een dame. Toch begint de huwelijkse nabijheid snel te kriebelen. Het breekpunt is tevens hoogtepunt. Zelden valt zó precies het moment aan te geven, waarop een niemendalletje in een Blue Valentine-achtig kwaliteitsdrama verandert. Een droom brengt realiteit. Surrealisme op het postkantoor. Opeens is daar de tragiek van de onzekere man in een gevangenis. Niet die van het huwelijk, maar van zijn hoofd. Zou dat eenzame shot van een leger-foto aan de muur dan toch iets zeggen. Is dit Salinger's PTTS all over again? De klappen van de Amerikaanse Droom. Altijd meer willen én moeten. Gewoon geluk wordt afgestraft. 'Everybody was sliding around, just sliding and sliding.'

Lemon
Een man met baard krijgt citroenen. Die sap komt er niet van, zijn leven op z’n kop, zie filmposter. De film een keutelende hipsteraffaire.

The Band’s Visit
Egyptische harmonie-orkest strandt in Israëlisch dorpje bij een eenzame dame. Kabbelt ook een beetje, maar wel prettiger om aan te zien.

Blueberry
Ooit al eens gezien maar zonder ondertiteling bij de Indianen. Sommige dingen kan je wel raden in deze spirituele western vol met esoterische motieven, maar toch beter met.

All Eyez On Me
Blijft behelpen, biopics. Deze was afgekraakt maar je weet dat je het sowieso niet goed kan doen met een halfgod als 2Pac. Matig maar ook niet echt slecht, dat je alle events al min of meer weet uit docu’s maakt zo’n film ook niet echt spannender.

فروشنده
The Salesman is wederom een persoonlijk drama waar het eigenlijk gaat om meer universele thema’s. Met de conservatieve wensen (van Baudet en Peterson tot SIRE-spotjes) om ekte ekte mannen een mooi voorbeeld van waar dat op uit zal draaien. En de vrouwen zijn weer slechts lijdend voorwerp.

gheh zo'n Lemon had gewoon niet meer dan poster moeten zijn :-)

Band Aid
Kibbelend stel zet hun geruzie om in rammelende indiepop. Dat lijkt te werken maar er moet nog wel e.e.a. verwerkt worden. Het hipstergedoe ligt op de loer, maar het gaat allemaal net goed.

Der Fluch der schwarzen Schwestern
Ofwel The Devil's Plaything, ofwel Vampire Ecstasy … dan weet je het wel. Een kasteel met veel dansende naakte vampirella's en de nodige softcore erotiek, bijna gemaakt om als backdrop bij doom metalconcerten te fungeren. Lekker sleazy dus.

7 Up/28 Up
'We knew quite a lot of the faults of each other.' Het beroemdste naturalistische experiment uit de filmgeschiedenis? Zola's lab on screen. In eerste instantie ergert me alle zelfverzekerdheid. Het determinisme. Putting the ego in egodocument. ''Give me a child until he is seven, and I'll give you the man.' Zo'n voorspelling werkt een stuk makkelijker, in een land met duidelijke klassenverschillen. Gelukkig weten de deelnemers dit ook. Misschien zelfs beter dan de vragenstellers. 'I don't want to answer those kind of questions.' De eerste aflevering is vooral geinig. Het gebrek aan meisjes valt op, maar zal later worden goedgemaakt door mondige echtgenotes. Met 28Up verdwijnt mijn cynisme. Op dat moment gaan de oude beelden als handvat fungeren. Het verleden praat terug. De kracht van de Up Series blijft die 'sprong'. Het boerenjongetje dat compleet verrassend een topwetenschapper wordt. Prep school boys die compleet ón-verrassend de advocaterij ingaan. En natuurlijk, de herkenning. In 7 Up fascineerde Neil al. Hij maakt de term 'colored people' fenomenologisch goed belachelijk. ('Zijn dat soms paarse mensen met rode ogen?') Er is iets 'anders' aan hem... En verdomme, juist hij belandt aan de rand van de samenleving. De huppelaar sprong niet zonder reden over de steentjes. 'I didn't have enough obstacles to get over.' Wanhopig positivisme.

Loving
'Whatever happened to fresh oranges?' In bedompt oranje kun je lekker zwelgen. Zeker met zo'n donkerbruine Bacharach-baslijn erbij. Doe de seventies-shuffle in soft focus. Lange jassen en laarzen dwalen door een klaslokaal. Moeders flirten. 'I'm a lot of fun at lunch Brooks.' George Segal laat het zich met een grimas welgevallen. Hij heeft al een ander. Én een huwelijk. Zijn midlife crisis piept om de hoek van het bloemetjesbehang. Een 'big, beautiful 30-year trap'. De scenes met relatieperikelen worden enigszins verluchtigd door fysieke humor. Segal werkt als commercieel illustrator. Daarom 'mag' zijn plagerige vrouw (Eva Maria Saint) even voor bedtijd als model fungeren. Zij brengt driedimensionaliteit in de film. Dapper hunkerend. Ook de dochters kennen die vreemde man in huis door en door. Wanneer er 's avonds dronken gestommel klinkt, roepen ze: 'daddy's home!' De tekenaar knutselt aan zijn exteriors, terwijl om hem heen – en grotendeels door zijn eigen fouten – de 'interiors' instorten. De onvermijdelijke ontploffing voltrekt zich op een feestje. Natuurlijk. Het suburbia-bal waar met elk ingenomen cocktail wéér een rem losschiet. Een nogal flauw James Bond-gadget (gemáákt voor de slotgrap) zorgt voor de laatste klap. Zedenschets wordt zedenscherts. De regels van het overspel gefopt door moderne techniek. 'Oh Brooks, you're so middleclass.'

Ik ben ook weer bij met Twin Peaks:

De hits leveren dan weer het beste en grappigste op wat televisie kan geven

Echt... "THAT'S WHAT WE DO AT THE FBI!!!"
Na de aflevering leek het regelmatig tijdrekken van Lynch, maar aflevering 16 was puur goud. Kan nu niet meer misgaan.

Kan niet meer misgaan. Alles perfect opgezet voor de finale komende week. Briljante tv, toch. Zoveel vrijheid, maar de kunst is om al die vrijheid goed te benutten. Doet hij met verve.

The Mouthpiece
'How much confidence can you afford to lose this year?' In mijn filmzomer kwamen er heel wat advocaten langs. Bij Ophuls bijvoorbeeld. En tijdens het eerste seizoen The Wire. Daar loopt het perfecte archetype rond. Wit, dik en rijk 'steunt' hij de Tower boys in zijn eigen belang. The Mouthpiece noemde men zo'n gladjakker vroeger terecht denigrerend. Wikipedia meldt dat deze pre-code film laat zien hoe mensen in die tijd over advocaten dachten. In die tijd!? Warren William doet meer dan eens aan Hiddema en Moszkowicz denken. Zijn strafste stunt kan zo in een moderne serie. Het maffiamaatje heeft het juiste strak naar achter gekamde haar, en – na bewezen diensten – ook de ego-snor. Subversief sigaren rokend sjokt de man door de film, zijn zakken vullend. Met plezier neemt hij een domme assistente aan, als die maar jong en gewillig oogt. Dat valt hém natuurlijk tegen, want net als The Scoundrel (same film, different setting) blijkt dit een inkeringsdrama. Zonder geesten, maar met een jong engeltje (Sidney Fox). De ware redder van de advocaat is echter zijn secretaresse. Aline MacMahon bekt snibbig terug, en torent op hakken gigantisch boven de mannen uit. Zij houdt haar cool wanneer The Public Enemy terugslaat. Ik kreeg tijdens het spannende slot nog bijna te doen met haar baas. Bijna. 'The answer is in the back room.'

Nothing but the Best
'I really shouldn't take advantage of you, but of course I shall.' De Britten kunnen de eigen klassenstrijd aardig op de hak nemen. Al die dekselse onderkruipers die uitvreters willen worden. 'Oh god, he's pain in the... left cheek.' Nothing but the Best bevat haast alleen maar fijne teksten, en toch wordt het plot niet beter dan oké. Misschien weet iedereen gewoon net te goed waar ze mee bezig zijn. Vanaf de Bond-achtige titelsong zijn we op bekend terrein. Alles is 'actually', maar niks voelt realité. Alan Bates draaft op als gold digger. Hij verlangt naar het privilege van de rijke man. Hardop asociaal kunnen zijn. Voorlopig analyseert hij op voice-over-toon. Welke baan, welke geste, welke vrouw. 'She's strictly division 3, but one has to keep in practice.' Een beetje Whit Stillman in de humoristische berekening. Tot zijn geluk ontmoet de jongeling het gewenste voorbeeld. Een aristocratische slacker, die nog een 'bob' moet bietsen om het licht boven de biljarttafel aan te doen. In de Pygmalion-variatie leert hij Bates dealen én squashen, in smetteloos wit vanzelfsprekend. De muziek zet er haha-uitroeptekens bij. Zelfs moet ik het hardst gniffelen om de naam van het boarding house. The Young Pretender. Voor zo'n talige pun zou Laurence Sterne een moord begaan. Wacht, een moord... 'Better re-arrange the past, in case there's any trouble in the future.'

さや侍
Een loserachtige samoerai zonder zwaard wordt achternagezeten door drie excentrieke moordenaars. Die vissen achter het net wanneer hij wordt opgepakt door de lokale heerser. Prompt wordt hij tot de "30 dagen straf" veroordeeld: 30 dagen om de depressieve zoon van de baas aan het lachen te krijgen en anders seppuku. Het gegeven krijgt een minimale uitwerking waarbij de samoerai er in het begin geen hol van bakt, dit tot afgrijzen van zijn kritische dochter. Zijn bewaarders beginnen zich er langzaam mee te bemoeien en hij begint uit te groeien tot een soort lokale cultheld. Ergens word je, heel sneaky, in verwachtingen mee getrokken, zodat de laatste 20 minuten zeer verrassend uitpakten. Heel ouderwets Japans ook, familie...eer...herinnering. Hitoshi Matsumoto, blijft een rare snuiter.

True Grit
Acceptabele revisionistische western (is er nog een andere soort?) die vooral dragelijk is door de Big Lebowski, Damon als ijdeltuit en de sassy babe/proto-advocate. Maar, ergens ook aan de blah-kant, het rolt allemaal braaf grauw door en door en dan is het afgelopen, zonder echt memorabele shoot-out of andersoortig, komt ie, détournement. Ik had niet opgelet, dus de Coen broski's op de aftiteling kwam als een verrassing (al jaren geen film van gezien, zo straight op een of andere manier.)

Blow-Up
Eentje om nog eens te bekijken (ook omdat ik een beetje afgeleid werd).

エンドレス・ワルツ (Endoresu warutsu/Endless Waltz)
Groots en meeslepend leven door de saxofonist Kaoru Abe en zijn schrijvende vriendin Izumi Suzuki. Het heeft wel iets Nederlands: politiek, seks en zelfdestructie, verhalen uit de jaren zestig/zeventig. Het einde is wel weer Japanser. De liefde tussen twee verloren zielen waar Kaoru ondanks dat ie geen teen afsnijdt toch de gekste is. Incluisief leuke cameo van Keiji Haino.

The Transfiguration
New York-versie van Låt den rätte komma in, vampierenjongetje krijgt vriendinnetje en moet keuzes maken. Mooi understated (de soundtrack ook) al helt het af en toe richting saaiheid.

takk voor Endoresu

geen stukje van mij, ik zit Heimat 1 te kijken.

ondertussen wel http://gracekellyblues.blogspot.nl/ op naar datum gebracht.

The Transfiguration lijkt niet alleen op <I>Låt den rätte komma in</I> (inclusief letterlijk gekopieerde scènes), de hoofdpersonages praten zelfs meerdere keren over <I>Låt den rätte komma in</I>. Ik vond de film te understated. Hoofdrolspeler Eric Ruffin lijkt er niet echt veel zin in te hebben, maar misschien is zijn futloze uitstraling precies wat de makers voor ogen hadden.

Misschien dat ie mensen op afstand wil houden, zeker als ze leuk zijn/interesse tonen. :)

Twin Peaks, het moet allemaal nog worden verwerkt, maar wat een vrijheid. Ongeveer anderhalf uur te vroeg eindigen met het "conventionele verhaal" en dan heel kalm en meerlagig naar een einde toe werken. Ergens ook heel melancholisch, een grote terugblik naar zijn oeuvre, alle motieven nog een keer terug laten keren.

En, ik ben gewoon benieuwd, voor wie zo ver is gekomen: Bowie-figuur in grote theepot -> Tin Machine: ja? nee? :)

Honderd procent Tin Machine :)

Laat het ook allemaal nog even bezinken, gister gezien. De 'fan service' in het eerste halfuur afhandelen en daarna nog diverse duistere lagen toevoegen. Wat een lef, wat een vrijheid zoals je zegt. Meesterwerk.

エロス＋虐殺
Japan had ook een jaren zestig, met de hele mik-mak van studentenprotesten, psychedelische muziek en een New Wave in cinema. Yoshishige Yoshida waagde zich in 1969 aan een ambitieuze biografie van de in Japan beroemde anarchist Sakae Ōsugi die al vroeg vrije liefde predikte als onderdeel van een bredere revolutie en in 1923 door het Japanse leger werd vermoord. De director's cut heeft een lengte van 216 minuten en je weet wat het ritme zal zijn: trrrrraag. Twee verhalen in verschillende tijden lopen mooi in elkaar over doordat veel historische scènes zich afspelen in een moderne omgeving. Het goede nieuws is dat Eros + Massacre echt briljant is gefilmd, het ene inventieve zwart-wit shot na het ander en de muziek doet gewoon hypnotisch mee. Oeh, dat gaat richting meesterwerk ware het niet dat de film niet weet te ontsnappen aan de meer irritante eigenschappen van de periode: acteren als nare combinatie van vervreemding en Brecht en vooral in het begin werkt dat nog even door op de dialogen. Het tweede uur komt de film lekker op stoom om tijdens het laatste uur, waarin twee geliefden van Osugi de hele relatie wirwar zat zijn en hem willen vermoorden, gewoonweg te lang door te dreutelen. Natuurlijk gaat de film op het laatst nog even meta en wil Yoshida Godard en Bergman overtroeven, maar het was mij een iets té groot gebaar.

dit is mijn favoriete meta-sixties-Japan prent: https://en.wikipedia.org/wiki/A_Man_Vanishes

Kijk dat zijn de tips. :) Die was er trouwens vroeg bij in dat docu-in-een-film genre.

The Big Sick
Rom com met een sociaal commentaar, gebaseerd op de comedian/hoofdrolspeler met Pakistaanse roots die verliefd wordt op een wit meisje. Beetje sentimenteel maar ik vind de humor, de boodschap (inclusief mildheid naar zijn traditionele ouders) fijn.

It Comes At Night
Zombies al zie je daar uiteindelijk weinig van, het gaat eigenlijk over het toelaten van anderen en vertrouwen in zware tijden. Een serieuze zombiefilm dus, de sfeer is goed maar door het gebrek aan actie toch ook net wat saai.

Publieke Werken
Maar deze is saaier, vroeger, dus er wordt uiteraard gelijk weer iemand verkracht, natuurlijk voor de ogen van de man des huizes, dus gelijk weer een bitter bijsmaakje. De rest van de film praten ze raar en gebeuren er rare dingen. Wellicht dwaalde ik zelf hier en daar af en heb ik wat gemist. Anyway, stroef allemaal, kon er niet inkomen.

Westworld
Dit was wel leuk. Een pretpark waar je cowboytje kan spelen, of in de middeleeuwen kan rondbanjeren. De figuranten in deze attracties zijn robots die ’s nachts weer opgekalefaterd worden. Dat slaat een computervirus toe (ff opgezocht: wat doorgaat voor het allereerste virus dook op het jaar voordat deze film uitkwam in 1974). Het idee (Frankensteinerig) blijft actueel, dus nu nog de moeite waard. En Brynner is een goeie robot natuurlijk.

Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto
Oftwel Swept Away, een communist (ruwe zuiderling) en een capitalist (jetset chick) spoelen aan en bekvechten zich door een aantal fases. In het begin heb je nog sympathie voor de eerste die als voetveeg wordt gebruikt maar als hij wraak kan nemen verspeelt hij dat krediet ruimschoots. In allebei de systemen gebruiken mensen elkaar wat natuurlijk een vrij bittere conclusie is, er is dan ook geen happy end. Dat bekvechten werkt wel wat op de zenuwen soms, de film had wel iets korter gekund als je het mij vraagt.

dat laatste is altijd een probleem bij die Wertmuller, helaas.

Westworld vond ik ook fijn. Bijna als een beduimeld paperbackje dat je als scholier verslindt. (In de Zwarte Beertjes reeks of zo)

Ja, maar wel echt science fiction, geen fantasy. Virussen zijn nog immer actueel (laatst nog een docu over Stuxnet gezien en dat er nieuw leven uit ontstaat is een scenario wat ik niet uitsluit.

ja die op hol geslagen robots komen er zeker aan, deze eeuw (op zijn minst)

ik stel me een leger aan bombing drones voor, dat ineens 'omkeert' en terug naar Muricah vliegt.

Beetje Frankenstein. :)

Heimat
Duitsland plattelandsplatz. Onvermijdelijk moest ik aan de Fassbinder-serie denken. Het pianothema van Heimat hamert minstens zo eindeloos, en natuurlijk tonen de series ook verwantschap in hun vlucht door de tijd. Ambitieus op zoek naar de synthese. Reitz vindt het grote in het kleine dorp. De vele vliegen krijgen 'r concurrentie van vliegtuigen. Zo wordt Heimat al snel een niet zo handzame samenvatting van nieuwe media (Hilversum!) en nieuwe ideeën (Toonkunst!). Sommige verschijnselen blijken hardnekkig, zo plaatst men na de Eerste Wereldoorlog een lieu de mémoire voor de gevallenen. Dan bekruipt de mensen dus al het gevoel dat de tijd hen ontglipt. Het grote onthouden wordt steeds lastiger, en wellicht daarom steeds fanatieker nagejaagd. De tv-serie zelf is er eigenlijk een voorbeeld van. Tijdens de eerste afleveringen vermaakte ik me nog prima. Met oompje Eduard, bijvoorbeeld. Dommig meegesleept van een (inderdaad) Fassbenderiaans bordeel naar het nazi-burgemeesterschap. Toch zegt het veel dat de ware tragiek van buiten de familie komt. Otto Wohlleben beleeft spannende momenten als Hurt Locker. Helaas moeten we het ná hem doen met één goede scene per aflevering. Gegrimeerd en wel nadert een bedenkelijk TROS-niveau. Het is de tijd die hier diepte geeft, niet het volk dat de tijd beleeft. 'Gott sei dank ist es vorbei.'

Baby Driver
Meh, Tarantino-poging met saaiere pool om uit de jatten. De beste nummers klonken alsof ie op Youtube de lijst van Dr. Dre-samples heeft gezien. Op zich wel met een zekere panache gemaakt allemaal maar het kon me niet echt boeien.

The Deuce
De nieuwe serie van de schrijver van The Wire en Treme. Over de opkomende porno-scene in NY (met als subtext hoe dat de hele westerse cultuur dooradert tegenwoordig), al gelijk volop full frontal nudity. Echt, onszelf op de borst kloppen over onze Hollandse vrijzinnigheid is definitief voorbij. Maar benieuwd hoe het zich ontwikkelt, de eerste anderhalf uur vlogen voorbij.