Filmforum

en zoals met zoveel van deze films is de inleiding in de hippe tech wereld wel vermakelijk hoor.

The 4th
Beetje Clerks meets Curb Your Enthusiasm. Potje hippe Turkse disco d'rbij, hip ook wel. Een beetje melig is het ook wel, dus het eindigt toch wat gemiddeld.

Le Petit Théâtre de Jean Renoir
'Eindelijk iemand die zo lui is als ik. Én het toegeeft.' Leven als Renoir in Frankrijk. Op zijn laatste rondje door cinemaland brengt de legende een eresaluut aan zichzelf. Een Spielerenoir! Als een soort Hitchcock introduceert lobbes Jean de vignetten hoogstpersoonlijk aan de kijker. 'Voice, mon petit theatre' Dit intieme sfeertje van een privé-poppenkast sijpelt ook door in de verhalen. Jean vindt bijvoorbeeld een vonkje Hans Christian Andersen. Op kerstavond warmt een zwerver zich aan zijn laatste restje geluk. Twee harten branden als zwavelstokjes. Het tweede segment gooit de december-weemoed zonder pardon overboord. De obsessie van een huisvrouw voor haar 'electrical waxer' (van vloeren) levert een Annie MG Schmidt-achtige satire op. Goeie lulligheid, van commentaar voorzien door een Dorian Gray-foto. Zelden zag ik Renoir zo droogkomisch en modern. Hij kon een Tati doen. In het laatste deel keert hij echter terug naar zichzelf. Loom en gemoedelijk dalen we af naar het zuiden van Frankrijk. Oude mannetjes spelen daar jeu de boules. De jonge echtgenote van een van de heren vlucht in een ander spelletje. Haar minnaar voelt zich echter zo schuldig dat hij de beste vriend van de bedrogene wordt! Dat zijn van die sardonische geintjes van het levenslot waar Renoir van hield. Fijnzinnig en vrijgevig... J'ai une inspiration.'

One Night of Love
'I'm going to Italy to study'. 'But that place is full of... Italians! In de opera ontmoet high culture de schlager. Op sommige momenten omarmt door het klootjesvolk, gedurende vele andere decennia een 'linkse hobby'. Grace Moore bracht de aria's naar het popcornkauwende bioscooppubliek. Voor haar hoofdrol in One Night of Love nomineerde men haar zelfs voor een Oscar, ook al heeft ze het mutsige acteertalent van Linda de Mol. Zingen kan ze wel. One Night Of Love houdt dapper (open) huis. Hele lappen tekst uit beroemde operapassages komen langs. Een Italiaanse 'dokter' dirigeerde de muzikale nummers met souplesse. Om het jongere publiek bij de les te houden, worden de open doekjes en bellisimo's afgewisseld met een screwball verhaaltje. Oftewel, alles is 'swell', en 'what do you know about that. Miss Moore poogt het te maken in een Radio Idols avant la lettre, maar ontdekt dat ze nog veel moet leren Ze vindt een smakelijk schofterige spaghettivreter die haar als manager, een en ander uit zal leggen. 'I've wasted enough time trying to teach a woman to sing between kisses.' Geen vlinders in je buik, maar boeken óp je buik. 'It takes years to learn to phrase so badly.' Overdreven en over the top, maar met een stemmig Butterfly-besluit. Dat is de botsing die het operagenre eigen is. 'I wish I could sing when the meat man comes along.'

稀人
De eenzaamheid van Tokio en dan heb je nog een hele lege stad onder de grond. Dat trekt een wat voyeuristische freelance cameraman (die goeie ouwe Shinya Tsukamoto altijd in voor een weirdo rol) met een obsessie met angst wel aan. Je denkt: dit wordt een wat basale filmen-en-rennen-door-de-donkere-gangen horrort maar een totaal maffe "mountains of madness" scène en zeer bevallige vondst gooit alles door de war. Vampirisme, seriemoorden, incest, schizofrenie, onderwatermythologie alles komt haast achteloos langs. Marebito is niet supergoed maar wel apart dankzij een groot WTF-gehalte met enkele zeer onbehagelijke momenten.

Murda Muzik
Een speelfilm uit de koker van Mobb Deep, zeer gewelddadige gangsta shit. Aanzienlijk minder opzienbarend dan het album.

Certain Women
Mooi, meditatief portret van een aantal vrouwen. Beetje uneventful, zelfs toch wel heftige event aan het begin trekt betrekkelijk rustig voorbij. De hele film heeft een wat grijze sfeer. Nu Meek’s Cutoff ook eens kijken (populair bij de Subs een paar jaar geleden).

Incredible Jessica James
Eigenlijk gewoon een romcom maar door de zeer complexe maar woest aantrekkelijke hoofdrolspeelster en zeer charmante nieuwe vlam gewoon heel plezant om naar te kijken.

Hellstrom Chronicle
Eigenlijk een natuurfilm over insecten maar door de bijna lachwekkende grote woorden van die Hellstrom en de indrukwekkende avantgardistische score van Lalo Schifrin eerder een filosofische seventiestrip.

It Stains The Sands Red
Aparte take op het gegeven zombiefilm. Vrouw wordt achtervolgd door een verleden, letterlijk en figuurlijk, en leert wat wel waard is om voor te vechten. Misschien een tikkie langdradig, maar evengoed de moeite.

jaa Meek's Cutoff!

al van Kedi gehoord? Turkse cat docu :-)

Yep ("Kedi" is Turks voor kat), ga over ruim een week naar de voorpremière incl. kattenkwis. :)

2001: A Space Odyssey
Nooit in de bioscoop gezien, maar nu EYE de gerestaureerde 70mm print met DTS-geluid toont moest ik wel toeslaan. Jongste dochter mee ("die baby! Dat moet ik zo even googlen hoor.") Film tig keer gezien dus inhoudelijk weinig nieuwe inzichten. Wel opeens, met zo'n ouverture voordat de film begint en na de pauze, heel zelfbewust "dit is Kunst, bitches". Het begin in de ruimte is nu echt gedateerd, qua effecten en technologie maar de Jupiter Missie met die geflipte C64 is visueel nog steeds geweldig. Het beste aan de hele bioscoopervaring is het geluid, al die Ligeti op precies het juiste volume, zo veel detail, zo mooi.

Over space odyssee gesproken, volg jij toevallig seizoen 3 van Twin Peaks?
https://www.youtube.com/watch?v=4IKUeIEdRMY

Zeker weten. Moest tijdens het trippy gedeelte inderdaad denken aan die aflevering die net zo vaag is. :)

Kan 2001 op 70mm helaas niet in Eye zien, maar hoor wel dat het echt something else is. Inderdaad vooral qua muziek (Liget) en de C64 bleep bloop trippy scene. (die nog steeds van nu lijkt trouwens, zelfs na 50 jaar)

Lynch speelt wat die scene betreft natuurlijk leentjebuur, en er zijn meer Kubrick-referenties in TP The Return. Rightfully so.

Yep ("Kedi" is Turks voor kat), ga over ruim een week naar de voorpremière incl. kattenkwis. :)

gheh levensvoorraad Whiskas als prijs.

2001 moet een overrompelende ervaring zijn, een Filmsymfonie.

Distant Thunder
'Maak je over mij geen zorgen, ik leid een gezegend leven.' Wuivend graan begroet de kijker. Satyayit Ray wist wat zijn publiek wilde zien. De Indiase auteur par excellente bracht het neorealisme naar het Oosten, en trok er aldaar een sterke melange van. Distant Thunder valt in zijn oeuvre aanvankelijk op door de rijke avondkleuren. De zon daalt schitterend over een klein dorp der Vergetenen. De eerste paar minuten lijkt het leven aangenaam. De vrouwen kibbelen, en plagen elkaar ('de babydruk'), de mannen staren. Tot zover weinig nieuws, maar de dissonant mag er zijn. Een arrogante dokter (een letterlijke 'Pundit') komt met zijn jonge vrouw naar het hinterland. Als hogere kaste kan hij elke rol uitoefenen die hij zich wenst. De intellectueel gaat voor in rituelen waarin hij niet gelooft. Maar ja, het geld is welkom. 'En ik heb toch verdomd veel moeite gedaan om Sanskriet te leren.' Een pracht van een personage. Cynisme en humanisme gecreëerd door omstandigheden. De dokter leert een lesje nederigheid, wanneer de Japanners Singapore innemen. Plots leven we in een concreet tijdvak, in plaats van in religieuze en rurale eeuwigheid. De effecten van een Grote Oorlog op een klein dorp slopen de subtiliteit. Ray laat zich gaan. Weg van de bedachtzaamheid. Rijst wordt iets decadents. Geschiedenis is overal. 'Untouchable, even in death.'

The Voice of the Turtle
'The only talent I've ever had is talent for appreciation.' Als een ode aan het bekende valt The Voice of the Turtle zeker te waarderen. Zo knipoogt de schmaltzy film naar Casablanca, al blijft men wel 'gewoon' veilig thuis in het homeland. Daar lijkt alles zijn gangetje te gaan, maar wie beter kijkt... De oorlogsdip maakt onrustig. Met de mannen van huis, dansen de meisjes op tafel. De moraal wordt losser. Free war spirits doen Tinder dingetjes. In innuendo spreken de dames over de dilemma's van 'scharrelen'. 'You're gonna have an awful lot of free time.' De juiste patriottische daad is een soldaat daten. Enter mister Reagan. Ongetwijfeld dé reden dat de film in de NY Times 1000 staat. In zoveel geslaagde films speelde The Ronald niet. Hier opereert hij echter charmant. Als kluns. Het blijft vermakelijk de latere despoot komisch te zien stuntelen met telefoonklappers. Wanhopig op zoek naar een 'slaapplaats'. Terwijl de kerel zich in bochten wringt, eet Eleanor Parker quasi-braaf een appeltje. Zij treedt eindelijk uit de schaduw van haar bitchy vriendin. Een 'long weekend' tortelduifje spelen. Vol aandacht in de weer met sloffies en tandenborstels. 'Cuddling up on the couch with a potato salad.' Kleinburgerlijke genoegens. Elke goeie ingeving herhaald, zodat niemand ook maar iets ontgaat. 'I'm afraid that's the end of a beautiful friendship.'

https://media.giphy.com/media/132bzOAtymSqc0/giphy.gif

Snif. RIP Moreau. Kon een actrice ongelukkiger kijken dan zij? Ik betwijfel het. (wel 89 ondanks al die Gitanes)

aww. RIP. taaie tante.

ze zong laatst nog 'voor mij' in Le Petit Theatre de Jean Renoir

https://www.jonathanrosenbaum.net/wp-content/uploads/2011/03/lepetittheatre-jm-closer.png

RIP. Paar puike zuchtmeisjes-lp's op haar naam ook.

https://img.discogs.com/GUMftpRp8W4_FUPPatF3hx0U5nI=/fit-in/600x589/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10291154-1494762649-4627.jpeg.jpg

https://filmgrab.files.wordpress.com/2010/07/38-mirror.png

Pff, Sam Shepard ook overleden.

bijzondere man, bijzonder veelzijdig. Was nog alleraardigst in Midnight Special.

Ken zijn schrijfwerk niet, maar ik vond het altijd wel cool dat hij niet bang was om onsympathieke personages te spelen, maar dan ook niet van die stripfiguur bad guys, beetje van die peinzende types.

El hombre de las mil caras
Nieuwe film van Alberto Rodríguez (La Isla Maldita) is een intrigerende euro-thriller die weer fijn de clichés weet te vermijden. Enige voorkennis van de Spaanse politiek is misschien gewenst want in het begin gaat het razendsnel wanneer spion/manusje-van-alles Francisco Paesa wordt geintroduceerd. Na een misstap is hij berooid en dan gloort opeens hulp wanneer de corrupte baas van de Guardia Civil, Luis Roldán, hem om hulp vraagt. De oplichter vraagt een oplichter om hulp, dat gaat natuurlijk nooit goed. Wat zich ontvouwt is een bijna achteloos gewone wereld waar dingen worden geregeld in een schaduweconomie vol agenten, scharrelaars, ambtenaren, louche advocaten en waar miljarden circuleren. Maar plezier lijken ze er niet in te hebben (dat hield me de hele tijd bezig: wat drijft deze mensen nou eigenlijk?) Het is bij vlagen dreigend en de ontknoping is eigenlijk te bizar maar had in Spanje vergaande gevolgen. Niet een echt opzienbarende film maar zo geweldig dat er geen schot wordt gelost ("Spaanse spionnen dragen geen wapens alleen maar een chequeboek.") Reden waarom Scorsese ver van een Amerikaanse remake moet worden gehouden, want die begint natuurlijk compulsief iedereen af te knallen.

goeie noir-titel ook. :)

State Fair
'I've got faith in that hog.' Het goedmoedige veranda-leven van de kleine Amerikaan. State Fair lijkt wel een album van Ry Cooder, of een opname van Alan Lomax. De piepende en krakende sfeer krijgt al snel een fabelachtige kwaliteit. Ry zou over Blue Boy kunnen zingen, het varken van het ideale gezinnetje. De competitiedrang zit ingebakken bij de Amerikanen. Men kweekt niet zomaar zo'n beest! Het moet een prijs krijgen. Net als de mincemeat van ons moeder. Kinderachtig ondeugend giet de ouweheer nog wat brandy bij de vruchtjes. En dan gaat het viertal op weg naar de State Fair. De zon zakt, een zomernacht valt. De magie van de scene zit hem in de rust. Dochter kijkt uit het raampje en beziet de wereld met nieuwe wijsheid. Pa zet de autoradio aan (hemeltjelief, in 1933!). Beter dan dat wordt het fraai gefilmde State Fair nergens, maar dat hoeft ook niet. Heel even is het verhaal zo persoonlijk als Agee's Death in the Family. Ma hoest. Het zal toch niet? Gelukkig... Aangekomen op de jaarmarkt stort het gezin zich in vrolijkheid. Het kapitalistische spektakel. 'People walking around like bees in a hive.' De kermisoplichter wordt getild, de achtbaan overwonnen. En natuurlijk blijkt State Fair een rite de passage. De 'zin' ontwaakt in jong en oud (en varken). Dat smaakt. Net als de vruchten. 'They don't have to taste much, they're experts.'

The Full Monty
'Can't we do normal things, sometimes?' Kitchen sink 'drama' van gehard staal. (Daar maken ze vast heel robuuste aanrechten van.) Ooit werd het materiaal in industriestad Shefffield geproduceerd, nu sjokken de Men of Steel door de troosteloosheid. Verlaten hallen en autowrakken. Een prima setting voor een film vol van goede wil, met een goed hart. De grote vraag wordt dan al snel, zal Pete Posthletwaite opduiken? (Neen, maar de fabrieksfanfare speelt wel, 'about the only thing round 'ere that works...) Enkele rake urban shots vangen de leegte. De torens staan fallisch overeind, maar de mannen voelen zich slap. Tot één van hen een ideetje jat. Wat de Chippendales kunnen, kunnen wij ook. Uit de kleren voor het Algemeen Belang. Nog nét pre-internet loopt The Fully Monty aardig in de pas van de moderne tijd. Iedereen een sterretje. Body positivity. Alle policor-vakjes netjes afgevinkt (zelfmoord, homoseksualiteit, impotentie), maar wat mij betreft op zijn paasbest in het UB40 job centre. Lekker klieren, met Tom Wilkinson – middelbaar onherkenbaar – als het grootste slachtoffer. Mannen onder elkaar. Gemeen en gevat. 'I need an audience.' 'You need a doctor.' Héél voorzichtig leren de kerels emoties tonen. Vader en zoon stompen elkaar uit liefde. En zelfs een schuldbekentenis kan er vanaf. De Nieuwe Man staat op. Met moeite. 'Cigarette me, for fuck's sake.'

Uncle Buck
Regie John Hughes, hoofdrol John Candy, Macaulay Culkin erbij, je weet wat je kan verwachten en dat krijg je. Best leuk.

Meek’s Cutoff
Net als Certain Women erg meditatief. Net als in The Handmaid’s Tale lopen de dames met kapjes op en moeten we net als zij van een afstandje maar raden wat die mannen allemaal bekokstoven. De charlatan leidt ze alleen maar dieper de ellende in, de native american heeft meer potentieel, maar niemand verstaat hem. Hopeloos, maar wel hele mooie plaatjes.

The Girl With All The Gifts
Een hele frisse(?) take op het inmiddels afgezaggde gegeven van de zombiefilm. Schattigste zombie ever.

Pusher I-III
Nicolas Winding Refn die nog niet helemaal bij zijn stijl is aangekomen. Het eerste deel is nog een beetje Tarantino met wat Trainspotting, niet zo bijzonder. Deel twee beginnen al wat stilistische dingetjes (de muziek bijvoorbeeld, af en toe een mooi shot, wat minder „handcammerig”) op te borrelen. Dat is in deel 3 weer minder maar dat is met de Servische crimineel in de hoofdrol gewoon het meest onderhoudende (en soms komische) verhaal, al is het laatste deel een beetje langdradig.

Cannibal
Ihkv Canal Pride en een recente show van serial-killer-metalband Macabre een film gebaseerd op Armin Meiwes. Gezien de daden van deze man, de Kannibaal van Rotenburg, weet je dat het geen smaakvol gebeuren wordt. Het is deels geslaagd (effecten, diverse shots mooi in ranzigheid, de muziek), deels minder geslaagd (het dialoogloze eerste deel doet denken aan de zalfman, de homo-erotiek met Duits accent en het nogal „close mic”-geluid).

https://images.alphacoders.com/183/183593.jpg

:)

Hôtel Terminus: The Life and Times of Klaus Barbie
'Het was in Udler nog zo'n goeie jongen.' Marcel Ophuls kreeg zijn Oscar, met een beetje hulp van Klaus Barbie, de Gestapo-slager van Lyon. Eén persoon en een zeer concrete plek, zou dat dan de focus brengen die het meanderende werk van Ophuls vaak mist? Dat is buiten de waard gerekend natuurlijk. Na een hoopgevend begin raakt hij al snel geïnteresseerd in het Franse verzet. Dan zitten we dus toch weer vliegen af te vangen met veteranen. Verraad in het verzet. Iedereen verdenkt elkaar. Deze tafelgesprekken behoren tot de saaiere passages. Geef mij maar de 'making of' een schurk. De bizarre avonturen van Barbie, die werkelijk aan alle oorlogsmisdadigersclichés voldoet. Wanneer het hem uitkwam, was Barbie lief voor vrouw, kind en beest. Maar alleen dán. Ophuls raakt op dreef als hij zich onder de dubieuzen mengt. Hij treft de bekende apologeten en eigen daden-goedpraters. Fout hoogtepunt van al deze voetnoten: Verges, de postkoloniale slangenadvocaat. Ophuls bedient intussen de Camera Obscura, en vangt met moedeloze humor de menstypes. Zuid-Amerika – kon niet missen natuurlijk – vormt een splinternieuwe episode. In het juntamoeras wordt de film echt spannend. Onze regisseur maakt zich zelfs boos! Onder het genot van een glaasje wijn, dat wel. 'Ik ben het vergeten. Als zij dat niet hebben gedaan, is dat hun probleem.'

Henry V
'On your imaginary forces work.' Klaroengeschal en koorgezang begeleiden Oliviers eerste Shakespeare-film. Het is zijn meest toegankelijke. De geschilderde achtergronden lijken wel van Disney, zo zoet. On stage toont Sir Laurence echter ook radicale kanten. Zo begint de adaptatie met een re-énactment van de première van het stuk. Dat is best stoer. Geroezemoes en boegeroep van het voetvolk in The Globe. Een tijdje fungeren ze als levende lachband, met als gevolg een bucolische carnavalssfeer, die Herman Pleij zal bevallen. Helaas zijn er geen teksten 'backstage', daar blijft het bij mimiek-geintjes. Net als ik denk, gaan ze dit uren volhouden, wordt het toneel alsnog verlaten. Altijd een magisch moment. Een doek wordt Southampton. We duiken 'door de wand'. In Shakespeare's stukken zijn de dromen en visioenen toch altijd al het meest poëtisch. William Walton schreef er aardige strijkjes bij. 'Our scene flies swift as that of thought.' In dé beroemde passage dwaalt Henry (Olivier zelf) contemplatief gestemd door het tentenkamp, als een nacht-wacht. 'Alone with his bosom'. Het hart klopt van de strijd die komen gaat. Helaas worden de donkere scenes veelvuldig overschaduwd door flauwe komedie van bloempotkapsels. Net het begin van een mop. Komt een Engelsman, een Schot, Welshman én Ier op het slagveld tegen...

Kedi
Supercute! De mensen vertellen mooie verhalen, de katten doen de schattige dingen. Cute kittehz en cute hoomins in prachtig Istanbul.

ahh :D (of aww!)

Woodstock
'Say, can I have some of your purple berries?' Op een akker van niks kwamen ze bijeen, de vermakelijk gedrogeerden. Mager als wielrenners, wanhopig aan de yoga. Een hele cultuur opgeblazen tot megafestijn. 'There must've been a million'. Ik lees goed getimed net de autobiografie van Bruce Springsteen, en hij heeft weinig positiefs over het festival te melden. Veel te veel drugs. Zelf stond hij dat weekend nog voor honderd man in een bar te spelen. Muzikaal is er echter wel een duidelijke verwantschap. Woodstock lijkt me de Olympus van de Gitaargoden. Belangrijker nog, in 1969 vindt de zwarte invloed op de witte rock een uiterst vruchtbare bodem. Nagenoeg alle bands tappen uit de soulgeschiedenis. In postkoloniale tijden moet je dan iets opmerken over het gebrek aan zwarte mensen onder de toeschouwers. (1 op 100 lijkt me een progressieve schatting). Gelukkig zijn Jimi en Richie er wél. Latino Santana behoort tot de 'groovy' hoogtepunten. De meisjes willen dansen. Vele folkacts worden met een lamlendig applausje ontvangen. Nee, dan The Who. (Daltrey wint de haantjesprijs). Van een andere Engelsman kreeg ik de neiging dan toch eens een album te draaien. Joe Cocker. Englishmen Mad Dogs wordt niet voor niets door The Boss geprezen. Rock and soul met een vadercomplexje. 'All my deepest worries must be his cartoons'

Stevie
'I don't like change.' 'Well, then you'll be lonely.' Een lesje reciteren uit de Dode Dichters Almanak. Zoals vaker bij dit soort toneelexercities – het neigt zelfs naar monoloog – haatte ik de vorm, maar de inhoud raakte me. Daarvoor volstaan dus eigenlijk de woorden van dichteres Stevie Smith en de stem van Glenda Jackson. De beelden zijn veelal irrelevant, en soms zelfs onnodig cheesy. (Flashbacks in sepia...) Voor een luisterboek (of hoorspel) leidde Stevie echter het perfecte leven. Als typische outsider artist bleef de soliste haar hele leven bij tante wonen. De twee beleven nooit wat, maar in die eindeloze verveling broeit de gekte van de reclusieve kunstenaarsziel. Stevie denkt meestal aan de dood, en reflecteert hierop in een geheel eigen alledaags modernisme. Hoeveel invalshoeken of glaasjes water je ook neemt, het leven blijft kut. Ik stelde me voor dat auntie en Stevie Frans zouden spreken; Resnais zou zich in zijn handen wrijven! Misschien dat er in die Franse versie nog wel een moord zou zijn gepleegd. Nu blijft het bij het horror des levens. Stevie was geen mensenmens, en ze wist het. Ze pelt zichzelf genadeloos af. Vrienden? 'I love the thought and memory of them just as much.' De verslaving van de cocon, het thuis van een kindse neurotica. Babbelziek en altijd moe. 'I have a friend at the end of the world. His name is a breath of fresh air.'

It's a Gift
'Crackers. Good old crackers.' Pas na een korte mededeling van de NRA (echt waar!) volgt deze klassieke komedie van het norse opaatje W.C. Fields. Beesten en kinderen, these were just a few of the things he hated. Om hem te stangen kreeg een baby second billing. It's A Gift is zo'n film die inmiddels lijdt onder de eigen invloed. Alles voelt al bekend. Iedere grap werd later benut door navolgers. Piekfijn voorbeeld: de echtgenote van Fields. Een 'older lady' met een zangerige stem, en de luidkeelse voorkeur om zich beter voor te doen dan ze is. To-máh-toes. Inderdaad, net Hyacinth uit Keeping Up Appearances. Fields stuntelt als gepiepelde family guy en mislukte supermarktuitbater om deze diva heen. 'Your father says a lot of things.' Papa zelf schiet met losse flodders. Een scheerschuimballet met dochter, gebekvecht met het zoontje. Wat een Schatjes. (Ook in dat soort familie-intolerantie loopt It's a Gift voorop.) 'Suffering sciatica!' De winkel blijkt – net als in Sausage Party – een prima plek om de (smeer)boel te versjteren. Toch vond ik de film in het familieflatje op zijn leukst. Fields fungeert daar als Babbitt. Hij draagt Nobelprijswinnende middenklassemiserie op de schouders. Het geld móet binnenstromen. Op naar Californië. Eigenlijk het begin van een imaginair vervolg. Flodder in Amerika. 'This is evidently a young orange tree.'

Reds
'I'd like to hear more of your revolutionary concept.' De good ol' lefties van Amerika, ze verschillen in niets van hun internationale kameraden. Splinters en splitsingen. Hun discussies verzacht met de cynische humor van gestaalde kaders. Honderd man in een achterafzaaltje zullen de wereld niet veranderen. Het is eigenlijk al heel wat dat Hollywood het verhaal durft te vertellen. Op de rand van de seventies kon dat nog net. Warren Beatty regisseerde, en speelt de hoofdrol. Hij heeft ambities. In een iets te vlotte, kijk mij eens progressief doen raamvertelling, doorsnijdt hij de geschiedenis met 'The Witnesses'. Oudebesjes die er écht bij waren. Zij verkondigen rake teksten. 'Iemand die altijd maar de wereldproblemen aanpakt, heeft er zelf geen, of weigert zijn eigen problemen onder ogen te komen.' Toch worden de onderbrekingen wat hinderlijk. Ze vormen een avant garde-geintje, in een verder brave historie, vol dure beelden en goedbetaalde namen. Nu wáren de commies natuurlijk rijkelui met een hobby. Redford en Streisand toonden het eerder al in The Way We Were – een vergelijkbare NY Times hit. Er is maar één ding dat Reds kan redden. Rusland. Rokerig en mistig, verschijnt dáár onmiddellijk de hoop op magie. De blijdschap die de Revolutie kortstondig bracht, echoot tot in Amerika. Jack Reed was erbij. 'If you walk out on it now, what's your whole life meant?'

de rand van de seventies

eighties. (film uit 1980, maar ongetwijfeld eerder gefilmd)

Ron Goossens, Low Budget Stuntman
Van alle films uit deze hoek wel de minste. Te veel op cameo's van mensen waar je niet op zit te wachten en verder slechte, seksistische grappen. Slechts een sporadische glimlach kan er vanaf wmb.

Na The Handmaden's Tale doorgestoomd met The Leftovers, 2 afleveringen into serie 2 en nog steeds gefascineerd …

Het vliegtuig menu samengevat:

君の名は。
De meest succesvolle anime aller tijden was een onverwachte hit van Makoto Shinkai, voorheen gespecialiseerd in kosmische liefdesverhalen. De premisse ken je uit tig films: jongen en meisje, hij iets ouder en uit Tokio, zij leeft op het platteland, lijken op onverwachte momenten van lichaam te verwisselen. Maar al snel vliegt het verhaal alle kanten op, met een mooie balans tussen Japanse humor en melancholie. De twist op het midden is verrassend en zorgt letterlijk voor een extra dimensie. Prachtige film.

Ghost in the Shell
Die remake. Moest ik eerst niets van hebben natuurlijk als anime-fundi, het origineel is ongeveer de Bijbel van het Futurisme. Maar ik kon de Japans gesproken versie zien en dat verzachtte de pijn. Het ziet er vrij goed uit, de stad heeft een goede, geloofwaardige update gekregen en Scarlett heeft die cyborg-shtick inmiddels perfect onder de knie. Bonuspunten voor de jassen die ze in de film draagt. Kitano erbij, ook goed. Het verhaal is helaas veel minder (meer alternatief liefdesverhaal dan filosofische verhandeling).

サバイバルファミリー
Typisch zachtaardig Japanse roadmovie die zich afspeelt in een wereld waar op een dag wereldwijd de elektriciteit uitvalt. Altijd lekker dat soort scenario's, helemaal als er geen vuurwapens zijn dus de opgepompte yanqui survivalfantasie compleet afwezig is. De boodschap is vrij moralistisch: een langs elkaar levend gezin moet zien te overleven zonder hun technologische vangnet en besluit uiteindelijk naar opa te fietsen die aan zee woont. Heel secuur gefilmd waar het Japanse landschap zich ook goed voor leent. Een lachje hier, een traantje daar, zonder overbodige tragedies.

Colossal
Originele mash-up van, komt-ie, de depri-indie en Aziatische monsterfilm die op een of andere manier werkt als een metafoor voor alcoholisme. Ga het verder niet uitleggen. Beetje twee tegen het einde, maar dat is het gevaar met Anne Hathaway (nooit geweten dat ze een Brooklyn original is, ze speelt hier dus een thuiswedstrijd), ik vergeef haar weer teveel omdat ze zo mooi is.

The Lost City of Z
Oerdegelijke biopic van de Britse ontdekkingsreiziger Percy Fawcett. Ik had een iets meer een soort weirde Indiana Jones vs Malick mash-up verwacht. Mooi gefilmd maar erg klassiek Brits al heeft dat ook af en toe zijn charme. Mooi moment in de geschiedenis waar nog in de 20ste eeuw dingen vielen te ontdekken, maar WOI komt natuurlijk ook nog even om de hoek kijken (manmanman...)

De premisse ken je uit tig films: jongen en meisje, hij iets ouder en uit Tokio, zij leeft op het platteland, lijken op onverwachte momenten van lichaam te verwisselen.

Nou, zoveel films met deze premisse ken ik nou ook weer niet :)

Klinkt wel heel goed. Is het fonetisch 'Kimi no Na Wa'?

Correct, en de ongeinspireerde internationale titel Your Name. :(

Okay, meestal lijkt het permanent, maar ik kan me menig jaren tachtig film in dat subgenre herinneren.

Beatriz At Dinner
Steekt Crash naar de kroon als pedante kutfilm. Hayek is verdediger van de Mexicaanse zaak tegen vastgoedmagnaten maar nogal irritant en de andere karakters karikaturaal. Yuck.

The Leftovers
Ben er nog niet helemaal doorheen maar wat een geweldige serie. Een kritiek op religie, of eigenlijk de belijders, maar toch ook begripvol zonder paternalistisch te worden. De esoterische betekenis van religie, het mysterie, wordt juist uitstekend begrepen, in tegenstelling tot de gebruikelijke atheïstische kritiek (Jill met Michael in de kerk is bijvoorbeeld een uitstekende representant van de Dawkinsschool). De worsteling van de mensheid, geschapen in de "infernal method" – met gebrek(en) dus – mysterieus en liefdevol weergegeven.

Is er nog iemand die Zomergasten kijkt? Frans de Waal vanavond zorgde er zelfs voor dat mijn twitter-bubble vol SJW's krekels waren vanavond. Het was een weinig genietbaar college dat ik niet heb uitgekeken. De man heeft zoveel interessants te zeggen, en ondanks dat hij zei dat taal overschat is, werkt een boek toch tien keer beter voor hem dan dit format.

(dat gezegd hebbende heb ik toch weer zijn keuzefilm op tijdens het werk, 'Lost in Translation'. Die kan ik moeilijk wegzappen. Ik zie Omar nu, net als in de film, tekeer gaan in de Kyoto arcade en karaoke zingen :))

Kyoto=Tokio

Ik heb ze allemaal (min of meer) gezien. Herzberger maakte geen zinnen af, Abbring ook nog zoekende. Die gekte over die burgemeester was bizar, maar ja, iedereen smult van andermans ellende op tv tegenwoordig. Ik vond het een saaie aflevering. Hellberg interessanter, de stroefheid (en typisch witte) reactie van Abbring (zie het geklaag over hem, "zelfingenomen" enzo) was op zich ook wel interessant, maar daardoor konden ze ook weer niet de diepte in. Die Belgische acteur was op zich wel interessant, maar toch niet helemaal gezien omdat ik meer zin had in The Leftovers (nu wel klaar). Vanavond ook met een half oog, kon ook interessanter. Nergens zo moellijk/onbeholpen als vorig jaar, Abbring is niet onprettig, misschien moet ze er nog in groeien.

Ok 'The Leftovers' heb je nu wel genoeg gepushed ;) (nee, job well done, wordt serieus mijn volgende serie, als Twin Peaks afgelopen is).

Abbring geniet een groot voordeel van de twijfel bij me, maar het werkt gewoon niet. Onderbrekingen op verkeerde momenten, gasten niet uit laten praten, en het gewoon niet snappen. Ze ging als een blaadje dat op de stromende rivier drijft mee met De Waal vanavond. Geen strobreed, maar ik zie het toch liever wat meer schuren of spannender worden. Heb zó vaak gedacht: vraag nou even door! Maar dat kwam er niet van. Niet omdat ze zich niet genoeg had voorbereid, maar omdat ze niet met zijn niveau levelde leek het, hem niet kon uitdagen. Dan wordt het al gauw 'voetballer laat de tien mooiste goals zien': mooi, ja, maar wat valt er verder over te vertellen? Misschien moet ze nog groeien idd, gun haar ook een fijn tweede seizoen. Maar vooral interessantere gasten. En die zijn dun gezaaid tegenwoordig.

er is ergens een Zomergasten-draad... Nee, echt, 10 of zo. Maar goed.
Ik ben wél te spreken over Abbring, beste presentator in jaren. Helaas zijn de gasten dit jaar niet zo boeiend (of zou dat dan toch aan haar... nee toch). Zo'n De Waal is al héél vaak op tv geweest, en heeft bovendien maar 1 boodschap. Die hij wel met veel kunde weet te serveren. Maar op een gegeven moment weet je 't wel.
Herzberger en Hellberg waren interessanter. Al is de eerste vooral een soort schadenfreude. Fris en fruitig-gebrachte onzin. (En dan ook nog VVD durven stemmen, ai. Maar die aflevering wróng in elk geval, wat LBI ook zegt, dat mag wel.)

---
zelfs de films in het vliegtuig naar Japan zijn dus top. :D

Steekt Crash naar de kroon als pedante kutfilm.

Gheh.

---

The War Game
'This is...' duidelijk een film van Peter Watkins, zo'n beetje de uitvinder van het docudrama. Eerder bezocht hij al de krijgers van Culloden, hier pakt hij de zaken moderner aan. Op het hoogtepunt van de koude oorlog laat hij zien wat er in Groot-Brittannië gebeurt, wanneer de nucleaire oorlog uitbreekt. Een keten van reacties, met enkel ellende tot gevolg. Zijn punt wordt in een paar verschroeiende flitsen duidelijk. Wil je werkelijk al die raketten in de achtertuin hebben staan? Krieg dem Kriege! Wie zichzelf tot de tanden bewapent gaat, kan ook weinig anders verwachten dan 'retaliation'. De Boulting Bros zouden snel klaar zijn... Eén kernbom en het is Seven Seconds to Noon. Naast een schat aan distopische taferelen (een Children of Man avant la lettre) biedt The War Game ook boeiende reflectie op de praxis. Zo'n 'full scale civilian evacuation' leidt onvermijdelijk tot gedwongen opvang. Denkend aan Steenbergse raadsvergaderingen, vrees ik het ergste. Voor de wat al te pompeuze commentaarstem putte Watkins uit afleveringen van het Civil Defense Bulletin. Ik keek er na afloop een paar. Dat had ik niet moeten doen. Het droge optimisme verbijsterde bijna meer dan de horrorbeelden. 'Blus wat brandjes en help de buren.' The War Game misleidt de mensen nergens, en werd prompt door de BBC verboden. 'This is the wind of a firestorm.'

The Scoundrel
'Your opinion of my work is exquisitely... unimportant to me.' Wonderlijke combinatie van gevatte grappen en koude levenslessen. De verwarring begint al tijdens de openingstitels. De titel suggereert toch een komedie, maar de weemoedige muziek hint op serieuzere zaken. In een New Yorkse uitgeverij staan een stel flat characters – pardon, schrijvers – te wachten op de baas. Die heeft een wild weekendje achter de rug. Enter Sir Noël Coward. The Scoundrel. Buiten hem stelt het liefdesplotje (inclusief uiterst moeizame tongzoen) niks voor. Hij máákt de grappen. En hij zal ook voor het drama zorgen. Met tegenzin. 'I refuse to make money improving people's morals.' De bleke Engelsman stapt met dat doorzichtige jongenslijf uit de douche. Als een geest uit de Pendragonlegende. Niet van deze wereld, maar als 'something in print'. Coward is geknipt voor zo'n personage. Met zijn ondefinieerbare kak-accent verheft hij nihilisme tot kunst. Alleen al het fabriceren van zijn kapsel (met verscheidene kammetjes!) is really something to see. Inmiddels het mannetje begint hij zijn schrijvers én vrouwen af te wijzen. Dat zal hem duur komen te staan. De komedie implodeert. Hitchcock en Dickens vinden elkaar in bedremmelde metafysica. Slim, maar wel een beetje bedacht. 'Could you materialize long enough to take a look at the catalogue?'

Ik zie Omar nu, net als in de film, tekeer gaan in de Kyoto arcade en karaoke zingen :))

Die game met die trommels heb ik inderdaad gespeeld. :)

Eigenlijk vloog ik met een Chinese maatschappij via Hong Kong dus je had ook nog wat HK-klassiekers op het menu, waaronder A Better Tomorrow. Natuurlijk meegepakt.

Ok 'The Leftovers' heb je nu wel genoeg gepushed ;) (nee, job well done, wordt serieus mijn volgende serie, als Twin Peaks afgelopen is).

\o/

Twin Peaks is dan weer iets waar ik maar eens werk van moet maken …

The Leftovers is inderdaad geweldig. Na de eerste 2 afleveringen van seizoen 1 had het gemakkelijk de verkeerde kant op kunnen gaan. Het bij vlagen wel heel vet aangezette drama (voor een groot deel veroorzaakt door de bombastische muziek van Max Richter) en de algehele misere en sombermans had zomaar kunnen verzanden in een kitscherig drama zoals een film "Crash" die grappig genoeg enkele posts geleden genoemd werd.
De acteurs zijn zonder uitzondering allemaal geweldig. Justin Theroux is fantastisch en vaak ook hilarisch in zijn lijden. Wat bijzonder knap is, is het wisselende spel tussen realiteit en psychose, zo goed uitgewerkt dat je je als kijker nooit bedrogen voelt.

Twin peaks is overwegend geweldig, veel meer hits dan missers, maar de missers vind ik wel echt hele vervelende hoor, wanneer Audrey Horn verschijnt spoel ik vooruit.
De hits leveren dan weer het beste en grappigste op wat televisie kan geven:
https://www.youtube.com/watch?v=vQ7s5Pp5a0c

Nou vooruit, dan ook maar een kleine spoiler van The Leftovers, om de toon een beetje te vatten.
https://www.youtube.com/watch?v=5YtFBNJLNBk&t=59s

https://www.youtube.com/watch?v=5YtFBNJLNBk&t

??

Laatste poging:
https://www.youtube.com/watch?v=5YtFBNJLNBk

Die (kerk)muziek was soms wel wat te aanwezig, zo ergens eind s2, begin s3 stond het niet iets te vaak aan. Andere keren was de muziek keus wel bingo, zelf Pixies, waar ik niet echt een liefhebber van ben, sommige leuke covers (dan wordt het niet zo 40ers-nostaligie zoals die Simple Minds joint in The Handmaid's Tale) en vooral aan ’t eind met Gravediggaz, Skeeter Davis en The Beach Boys.

In het algemeen heeft het wel soort niet-westers gevoel voor drama, zonder expliciet oosters te worden.

One Foot in Heaven
'Every ugliness in its proper place.' Veel vromer kom ik ze gelukkig zelden tegen. Fredric March speelt een priester die van Canada naar de States afzakt. Zijn vrouw (Martha Scott) staat niet te springen, maar even later zijn ze toch in Iowa. Helaas valt daar geen mormoon te bespeuren. One Foot in Heaven is van de mainstream. Methodisten en Baptisten, in meer smaken komt de Heer der WASPS niet. En steken, ho maar. Iowa schittert onder een nostalgisch zonnetje, terwijl March zijn 'discipline' predikt. Al snel begint de attitude van zijn echtgenote op te vallen. Met glimmende ogen van onderdanigheid volgt ze haar voorganger. Die krijgt altijd gelijk. 'Literally, figuratively and specifically.' De mooiste scenes moeten we dus in de marges gaan zoeken. Zo wordt er heel humaan een appeltje gedeeld, aan een gemeentebalie! Het hoogtepunt voor de cinefielen – en dat zijn de ware gelovigen natuurlijk– zit in het midden. Warner Bros neemt de personages mee naar de nickelodeon. The Silent Man speelt, en iedereen wordt zot. Tien minuten magisch meta-genieten, van film in film. 'Ladies will please remove their hats.' Zelfs bij de priester kan er een lachje af. Die verruilt hij echter al snel weer voor verhuld fundamentalisme. Een lieve man in wolfskleren. Nooit meer terug naar Canada. Dat is de kracht van Vadertje Amerika. 'There's no sense in arguing.'

The Marrying Kind
'I am gonna do at least an half hour of thinking, every day.' Dan is ze ten minste stil, denkt Aldo Ray allicht, wanneer zijn echtgenote Judy Holliday dit plan ontvouwt. Zelf mag hij ook best zijn mond houden, want net als in Cukor's classic Born Yesterday botsen hier twee onaangename stemmen. Schuurpapier tegenover gesnerp. We komen het stel tegen in de rechtbank. Een logische plek voor een flashback. De twee beginnen commentaar op de beelden te leveren. Ontrafelend waarom het misliep, en vooral, wanneer het nog wél goed ging. 'We're having some pretty natural noises tonight, haven't we?' Aldo houdt eerst nog galant het bed voor zijn eega open, als de deur voor een dame. Toch begint de huwelijkse nabijheid snel te kriebelen. Het breekpunt is tevens hoogtepunt. Zelden valt zó precies het moment aan te geven, waarop een niemendalletje in een Blue Valentine-achtig kwaliteitsdrama verandert. Een droom brengt realiteit. Surrealisme op het postkantoor. Opeens is daar de tragiek van de onzekere man in een gevangenis. Niet die van het huwelijk, maar van zijn hoofd. Zou dat eenzame shot van een leger-foto aan de muur dan toch iets zeggen. Is dit Salinger's PTTS all over again? De klappen van de Amerikaanse Droom. Altijd meer willen én moeten. Gewoon geluk wordt afgestraft. 'Everybody was sliding around, just sliding and sliding.'

Lemon
Een man met baard krijgt citroenen. Die sap komt er niet van, zijn leven op z’n kop, zie filmposter. De film een keutelende hipsteraffaire.

The Band’s Visit
Egyptische harmonie-orkest strandt in Israëlisch dorpje bij een eenzame dame. Kabbelt ook een beetje, maar wel prettiger om aan te zien.

Blueberry
Ooit al eens gezien maar zonder ondertiteling bij de Indianen. Sommige dingen kan je wel raden in deze spirituele western vol met esoterische motieven, maar toch beter met.

All Eyez On Me
Blijft behelpen, biopics. Deze was afgekraakt maar je weet dat je het sowieso niet goed kan doen met een halfgod als 2Pac. Matig maar ook niet echt slecht, dat je alle events al min of meer weet uit docu’s maakt zo’n film ook niet echt spannender.

فروشنده
The Salesman is wederom een persoonlijk drama waar het eigenlijk gaat om meer universele thema’s. Met de conservatieve wensen (van Baudet en Peterson tot SIRE-spotjes) om ekte ekte mannen een mooi voorbeeld van waar dat op uit zal draaien. En de vrouwen zijn weer slechts lijdend voorwerp.

gheh zo'n Lemon had gewoon niet meer dan poster moeten zijn :-)

Band Aid
Kibbelend stel zet hun geruzie om in rammelende indiepop. Dat lijkt te werken maar er moet nog wel e.e.a. verwerkt worden. Het hipstergedoe ligt op de loer, maar het gaat allemaal net goed.

Der Fluch der schwarzen Schwestern
Ofwel The Devil's Plaything, ofwel Vampire Ecstasy … dan weet je het wel. Een kasteel met veel dansende naakte vampirella's en de nodige softcore erotiek, bijna gemaakt om als backdrop bij doom metalconcerten te fungeren. Lekker sleazy dus.

7 Up/28 Up
'We knew quite a lot of the faults of each other.' Het beroemdste naturalistische experiment uit de filmgeschiedenis? Zola's lab on screen. In eerste instantie ergert me alle zelfverzekerdheid. Het determinisme. Putting the ego in egodocument. ''Give me a child until he is seven, and I'll give you the man.' Zo'n voorspelling werkt een stuk makkelijker, in een land met duidelijke klassenverschillen. Gelukkig weten de deelnemers dit ook. Misschien zelfs beter dan de vragenstellers. 'I don't want to answer those kind of questions.' De eerste aflevering is vooral geinig. Het gebrek aan meisjes valt op, maar zal later worden goedgemaakt door mondige echtgenotes. Met 28Up verdwijnt mijn cynisme. Op dat moment gaan de oude beelden als handvat fungeren. Het verleden praat terug. De kracht van de Up Series blijft die 'sprong'. Het boerenjongetje dat compleet verrassend een topwetenschapper wordt. Prep school boys die compleet ón-verrassend de advocaterij ingaan. En natuurlijk, de herkenning. In 7 Up fascineerde Neil al. Hij maakt de term 'colored people' fenomenologisch goed belachelijk. ('Zijn dat soms paarse mensen met rode ogen?') Er is iets 'anders' aan hem... En verdomme, juist hij belandt aan de rand van de samenleving. De huppelaar sprong niet zonder reden over de steentjes. 'I didn't have enough obstacles to get over.' Wanhopig positivisme.

Loving
'Whatever happened to fresh oranges?' In bedompt oranje kun je lekker zwelgen. Zeker met zo'n donkerbruine Bacharach-baslijn erbij. Doe de seventies-shuffle in soft focus. Lange jassen en laarzen dwalen door een klaslokaal. Moeders flirten. 'I'm a lot of fun at lunch Brooks.' George Segal laat het zich met een grimas welgevallen. Hij heeft al een ander. Én een huwelijk. Zijn midlife crisis piept om de hoek van het bloemetjesbehang. Een 'big, beautiful 30-year trap'. De scenes met relatieperikelen worden enigszins verluchtigd door fysieke humor. Segal werkt als commercieel illustrator. Daarom 'mag' zijn plagerige vrouw (Eva Maria Saint) even voor bedtijd als model fungeren. Zij brengt driedimensionaliteit in de film. Dapper hunkerend. Ook de dochters kennen die vreemde man in huis door en door. Wanneer er 's avonds dronken gestommel klinkt, roepen ze: 'daddy's home!' De tekenaar knutselt aan zijn exteriors, terwijl om hem heen – en grotendeels door zijn eigen fouten – de 'interiors' instorten. De onvermijdelijke ontploffing voltrekt zich op een feestje. Natuurlijk. Het suburbia-bal waar met elk ingenomen cocktail wéér een rem losschiet. Een nogal flauw James Bond-gadget (gemáákt voor de slotgrap) zorgt voor de laatste klap. Zedenschets wordt zedenscherts. De regels van het overspel gefopt door moderne techniek. 'Oh Brooks, you're so middleclass.'