Filmforum

Oh, en bonuspunt voor gebruik van Scott Walker.

Heh, grappig, moeilijk te vatten wat die Twilight Zone-vibe is dan. :)

Yoga Hosers
Ik had vandaag Song To Song bekeken maar een beetje last van wegtrekkers. Deze van Kevin Smith heb ik na een uur uitgezet. Had ik eerder moeten doen, maar nog steeds die wegtrekkers. Echt vreselijk. Niet grappig, oubollig om niet te zeggen gewoon saai.

Berlin Alexanderplatz
'Ich wil nicht mehr so wie früher.' Ruim vijftien uur duurt deze glinsterende ontleding van de lijdende mens. Vooraf wekte de speelduur ontzag, wat voor experiment zou dat moeten worden met Fassbender aan het roer? Voorwaar, het blijkt een van zijn meest toegankelijke werken, met slechts kleine avant-gardistische martel-intermezzi. De eerste paar 'afleveringen' moest ik vooral aan Coppola denken. Het Berlijn van de twenties heeft diens Gatsby-look. Goudbruine cinema reminescato. Een lampjesparade. Elk lichtje wordt een kerststerretje. Ein vom Herzen, om op een andere neon-Coppola te alluderen. (Die zelf toegaf sterk door deze serie geïnspireerd te zijn). Fassbender toont ons Franz Biberkopf. Geen goede, maar wel een goedmoedige ziel. De voormalige bajesklant, poogt nu eindelijk op het rechte pad te blijven. In het paranoma sjokt hij van vrouw naar vrouw, van criminele kennis naar nieuwe drinkmaat, ondertussen de Kümmels 'niemals' versmadend. Bijna elke scene wordt begeleid door tintelende muziek. Opnieuw een teken van de toegankelijkheid, vooraal dankzij zo'n Morricone-harmonica. Soms lijkt de serie daardoor wel een eeuwige trailer, maar meestal boeit het tragische lot van Biberkopf. Knetterende relaties en verknipte vriendschappen, in een kamer waar het licht altijd knippert. 'Hij heeft geweigerd op te groeien.'

The Ten Commandments
'Bring the Hebrew in.' Het kost een paar centjes, maar dan heb je ook wat. The epos to end all epoi schittert vier uur lang in alle kleuren van de regenboog. Voor een vredelievende boodschap moet je hier niet zijn, ondanks dat Cecil's intro nog schijnheilig schermt met 'vrijheid'. Mozes en zijn God hebben niet meer te bieden dan gehoorzaamheid, gebracht met kapsones. Oude wijn, in nieuwe zakken. Ik las toevallig net Het Kleine Evangelie van Tolstoj, en daar worden aan de Joodse orthodoxen precies de verwijten gemaakt, die zij hier zelf nog aan de Egyptenaren maken! Die Egyptenaren maken The Ten Commandments echter wél tot een pleziertje, van het soort waar onze vriend Jezus niks van moet hebben. Veel te vleselijk. Dames in oriëntaalse gewaden proberen farao-meesters te plezieren met doorkijkjes en dansjes. Elk scene een fenomenale set piece, te midden van sweet oils and scented waters. Muzikanten strelen in een hoek van een vertrek de harpen. Ik hoorde er Couperus bijna bij preken, in gloedvolle alliteraties. Mozes ziet op goedkope sandalen ondertussen zijn God, en krijgt daar prompt een nieuw Triggerfinger-kapsel van. Hij zal Het Recht naar de verafgoders der dieren brengen. Elmer Bernstein zorgt voor een mespuntje spiritualiteit, maar echt transcenderen, doen de kleuren. Vandaag is rood, de kleur van de Nijl. 'Go, get thee down'.

Novecento
'Dalco, Olmo. Paisan.' Wellicht was het er gewoon net een epos teveel aan, maar mijn verveling tijdens vijf uur Novecento valt ook aan Bertolucci te wijten. Hij heeft het gewoon niet. Hier niet, nooit niet. Hoe hard hij ook probeert zijn eigen The Leopard te maken. De man is een te grote kleine viezerik om die ware 'tijd verglijdt'-melancholie op te roepen. Daar helpen de driftig 'kalende' klasbakken Sutherland, Depardieu en De Niro niks aan. Zelfs Burt Lancaster brengt tijdens het eerste uur weinig soelaas. Terwijl Morricone leeuweriken laat dalen, dalen de ballen in van twee plattelandszonen. Eén het bovenbaasje, de ander een 'bastardo'. Hun vrijzinnigheid voelt aangenaam gewoon. Bertolucci houdt Piemelmonologen voor alle leeftijden. (Waarbij de kleine plattelandsrat Olmo in zijn jongere jaren groter blijkt dan de volwassen Depardieu.) Gegrinnik daargelaten knelt Novecento dan ook vooral in het breder perspectief. Bertolucci weet dat het allemaal moet in zo'n film – fascisme, communisme – maar eigenlijk heeft hij géén idee. Zijn politieke besef voelt nauwelijks doorleefd. Eerder lachwekkend. Voeg daarbij tal van vreemde ritmewisselingen en bruuske wendingen en je kijkt naar een epos waar karakterontwikkeling slechts in grove streken, mét grove streken geschiedt. 'Wanneer een man zijn hele leven niks doet, heeft hij teveel tijd om na te denken.'

Nooit de liefde gevoeld. Spierballenepos, eigenlijk zijn die cokey art deco taferelen nog het leukst.

voila. en.. Ain't talkin' bout' dub ook nog. Na een tijdje wist ik niet meer of ik nou liever de Engelse of de Italiaanse versie keek.

Sutherland als door en door slechte fascist met een al even clichématig slechte heks als vrouw, vond ik al met al nog het meest amusant.

Everly
Had het slechter verwacht maar voor een b-film goed te doen. Wel heul veul geweld, maar wel Salma.

Ripped
Stoner rom com, is dat al een genre? Ook geen hoogvlieger. De stonede humor is saai en het rom com gedeelte ook, al waren de personages nog wel enigszins likable. Maar ook wel saai.

Boarding Gate
Voor Assayas-maatstaven matig, maar ook niet slecht. Gewoon een actiefilm en ik ben meer gaan verwachten van Assayas. Achteraf las ik dat het een spirituele sequel op Demonlover is, waar ik hele slechte dingen over heb gehoord. Misschien toch maar eens proberen.

maar geen wegtrekkers, weer tiptop? :-)

Nah, die horen bij de leeftijd geloof ik. Moet vooral rechtop blijven zitten, dan blijf ik wakkerder. :)

Binnenkort Song By Song maar weer eens bekijken, die Malicks zijn ook nogal eh, hypnotiserend. :)

heheh. voor een slechte film begint, standaard 2 redbulls!

Household Saints
'I haven't seen a picture card all night.' Een drie generaties-epos verhuld als New Yorkse zomerfilm, zo weet Household Saints te verrassen. Kaartende mannetjes zitten vlak ná het vallen van de Atoombom al te klagen dat het elk jaar warmer wordt. Ze leggen zelf het verband. Een dochter wordt inzet van een pinochle game, en van het een komt het ander. Het zou een mooi sterk verhaal kunnen zijn, en zo wordt het in de raamvertelling ook gebracht. Savoca heeft echter grootsere plannen dan een Blue in the Face. De eerste aanwijzing vormen de flardjes surrealisme. Een dikke broer droomt van Madame Butterfly. Als een echte Italo vlucht hij in opera, maar wel met een Chinese fantasietwist. De zijlijn blijkt ondanks summiere screentime uiterst aandoenlijk. Tekenend voor een film waarin de makers wisten wat ze deden. Typisch Savoca lijkt me de huwelijksnacht. Ze debuteerde immers met het hitsige True Love. Dit is dan True Marriage. Een bruidsontsluiering in twee stappen. Trots en familievetes verdwijnen in fysiek genot. Dochters worden moeders, op méér dan de gebruikelijke manieren. De derde generatie valt terug in de katholieke fouten van de eerste. Jezus vervult de rol die hij voor de meest mensen heeft: gezelschap tegen eenzaamheid. Wat moet je als de spiritualia zijn uitgewerkt? 'Maybe God doesn't have a grand plan for me?'

Major Barbara
'Have you ever saved a maker of cannons?' De favoriete film van Majoor Bosshardt. Of niet. Literaire grootheid Bernard Shaw opent zijn adaptatie met een handgeschreven brief. 'You will not be bored.' Hij houdt woord, al wordt de film wel klungelig verteld. Scenes buitelen chaotisch over elkaar heen. Voor enig houvast moeten we naar het Leger des Heils. Een rijkeluisdochter probeert daar goede daden te verrichten, ondanks de bedenkingen van papa. De hele familie bitst dolletjes tegen elkaar. 'Speak of something suited to your mental capacity!' Een malle combi van leipheid en vroomheid, maar het wordt nog wat merkwaardiger. Steeds vileiner wordt het Leger belachelijk gemaakt. Sukkelaars met trommels en zogenaamde idealen. De lagere rangen houden de bedelaars net tevree, de hogere rangen bedelen zélf op macro-niveau. De slimmige tekstuele omkeringen waarmee Shaw zich de hele film lang al uitleefde, culmineren in de slotsequentie, waarin de film ook visueel topsy-turvy gaat. Het gezin bezoekt kanonnenfabriek van pa. Een plek van hoge hoeden en pantserplaten, zóu je denken. Maar tussen de vlammen brandt een heilig vuur. Een fabrieksutopia gefilmd met Sovjet schwung. Wie moeten we nu nog geloven? En waarin? Shaw had in zijn brief al gewaarschuwd. Dit zou een parabel worden. 'Blow Machiavelli, blow!'

The Conquest of Everest
'Could one even live at such heights?' Gelukkig hebben we de 'foto's' nog. Ze maken deze film. Bijzondere beelden van een bijzondere sneeuwwereld. Maar bovenal, bijzonder dat ze er überhaupt zíjn, die beelden. In zekere zin is de moderne tijd in 1953 dus allang begonnen. Je verricht pas werkelijk een daad als je met bewijzen komt. Een selfie op de top. (Al weigerde Edmund op de foto te gaan.) De eerste beklimming van de Everest correleerde met de troonsbestijging van Elizabeth. Wellicht was het dus wel een krooncadeau van de Alpine Club en de National Geography Club. Een laatste puntje scoren. Nog één keer het grote Britse Empire laten schitteren op wereldniveau. 'As quickly as possible' werd het team bij elkaar gezocht, en vertrok men naar Katmandoe. De plaatjes vanuit het gesloten Nepal zijn bijna net zo fraai als die van de Berg. Nepal leeft (nog) compleet buiten de tijd, beklemd tussen de Himalaya's. Enkel tempels, rituelen en zand. Het moet het Britse team een vervreemdend gevoel hebben gegeven, een effect dat ze daarna maar al te goed leerden kennen. Als slow motions aliens dwalen ze door een 'frozen but burning forest'. Zoals Den Doolaard zou zeggen: 'na elke stap hijg je als een teringlijer.' Een klein oefenrondje voor de maan. In 1953 nog 'a place outside human's existence'. Ook dat zou niet lang meer duren.

Monsters Inc.
'There's nothing more toxic or deadly than a human child.' In de jaren negentig verdrong Pixar Disney van de kinderfilm-troon. Ze werden prompt door hun steenrijke concurrent 'opgekocht', zoals dat gaat. Dat voelde toen oneerlijk, maar hoeveel spannender bakt Pixar ze nu werkelijk? Met Monsters Inc bereikten ze het niveau van Inside Out in elk geval nog niet. Hoeft ook niet. Vanaf de gouwe ouwe Pink Panther-intiteling zit de swing er goed in. Ook dankzij Randy Newman, die eindelijk zijn familie-Oscar kreeg. Ik had om die reden nog wel wat meer liedjes gewenst. Monsters Inc is echter een babbelige film. Het scenario haalt alles uit een paar malle ideeën. Monsters die kinderen bang maken, om zo energie voor hun Monstropolis te minen. De ultieme vileine stunt zou dan toch zijn, als ze erachter komen dat psychologische oorlogsvoering beter werkt dan het 'vloer is lava'-werk. Zover komt het niet. De wollige John Goodman ontdekt samen met wisecrackende sidekick Billy Crystal de vader in zichzelf. Gesjouw met een kind. Two monsters and a baby. Een monster checkt nu the closets in plaats van ze te bezetten. 'See, no monster in here.' Een typisch tekenfilmhoogtepunt vormt het meta-kijkje achter de 'schermen'. Soms lijkt elke animatie zo'n hemelse Plek van Alles te bevatten. En ja, dat voelt goed. 'There's more to life than scaring.'

The Source Family
Ondanks het verleden van goeroe Jim Baker begint het allemaal te mooi om waar te zijn. Peace and love weetjewel. Maar idd te mooi om waar te zijn. Typisch verhaal van een cult, de goeroe’s seksuele moraal is toch weer twijfelachtig. Er zijn wel een paar fases en zijn volgers zijn nog steeds zweefkezen.

Let Her Out
Beetje flimsy verhaaltje, had met het thema wel meer ingezeten, maar wel goed qua sfeer enzo.

Okja
Meh, ondanks het zware thema van de bio-industrie toch een beetje teveel een kinderfilm naar mijn zin.

Nas: Time Is Illmatic
Ik ben geen Illmaticadept (there, I said it), die eckte eckte hip hop, ya feel me? Op zich is de reputatie niet helemaal onterecht leer ik wel van deze docu.

back-up: vind Nas altijd een beetje... saai. :o

Ik ben geen Illmaticadept (there, I said it)

Yeez, ik ook niet...wat een opluchting na al die jaren. :)

Zo, komen er een paar uit de kast hiero. :)D

Richard III
'Talkst thou to me of ifs.' Weifelende aflevering nummer zoveel in de Shakespeare queeste. Hier gedragen door een van de Groten: Laurence Olivier. Hij regisseerde, produceerde én vertolkte de hoofdrol, dus je mag van een one man show spreken. De andere rollen verdwijnen vrijwel in het niets. Laurence Olivier trekt de camera naar zich toe, hij praat vaak zelfs rechtstreeks tégen de camera. Alsof hij een privé-rondleiding geeft door zijn interpretatie van het stuk. Ook op kostuum en grimegebied leeft hij zich uit. Een manke poot, een Harry Merry-pruik. Soms wordt het dan al te olijk. Handenwrijvend schurkerig. Blackadder is er niets bij. De lillukerd Richard roept al het lelijke aan in zijn zucht naar macht. Slechts zelden krijgt deze 'lump of foul deformity' een weerwoord. Ik had zeker wat meer van koningsdochter Anna willen zien. Haar scene – waarin zij als een blad omslaat van walging in adoratie, heeft een intense Sinead-achtige hysterie. Haar blanke lip trilt, het blanke kapje beeft. Al de kleur uit haar vrome gezicht verdwenen. Dat valt extra op, want enigszins verrassend baadt dit melodrama in Van Eyckiaanse kleurenpracht. Een herfsttij van decadentie. 'I see the downfall of our house'. Zodra Richard de macht grijpt is het iedereen tegen iedereen. Pierrot-hoedjes tegen Little Lords. Verwarring alom. 'Dive, thoughts, down to my soul.'

Mayerling
'How can someone highly strung, also be a dreamer?' Veruit de meeste prinsen en prinsessen-films stellen weinig voor. Escapistische parades van jurken en kastelen. Mayerling daarentegen zou de Zomergasten-keuzefilm van Claus kunnen zijn. Als hij daar mócht zitten. De dubbele kanten van de monarchie. Een prinselijke depressie. En dan werd Claus niet eens in de rol geboren. Rudolf, de zoon van keizer Franz Joseph weet echter niet beter, maar het zint hem niks. Hij mengt zich onder studerende demonstranten. Alles om zich maar tegen pa af te zetten. Buiten, dáár leeft hij. En daar komt ook de film tot leven. Regisseur Anatole Litvak toont een heerlijk Wenen. Een wereld die we kennen van grootheden als Canetti, Roth en – vooral – Zweig. Van kermisattracties met zwanen, tot zigeunerdansen in een hotel. De kroonprins stort zich in het gewoel, maar altijd voelt hij zich bekeken. Terecht. Als de prins niet door de hogere machten in de gaten wordt gehouden, dan wel door het volk. Wanner hij met een onbekende vrouw danst, kirt ze enthousiast 'hier zal ik mijn hele leven over vertellen!'. De playboy Prins heeft zelf niets meer om over te spreken. Zelfs in l'amour mag de duistere romanticus geen rust vinden. Litvak onthult het belang van de titel pas laat. De kaarten tegen de borst durven houden. Dat is klasse. 'Denk je dat een prins ongelukkig kan zijn?'

Zelf altijd wel gecharmeerd geweest van Richard III uit 1995 met Ian McKellen in de titelrol en een lekker fascistische jaren '30 draai aan het verhaal.

Il Sorpasso
Peak Italia. Meteen een geweldig begin van een verlaten Rome waar een auto doorheen schiet. De bestuurder komt eindelijk iemand tegen, een introverte rechtenstudent en voordat deze het weet zit hij met deze mega-Italiaan opgescheept en begint een memorabele road movie. Een klassieke set-up: Vittorio Gassman als Bruno is de ouderwetse Italiaan, een luidruchtige praatjesmaker die nergens mee lijkt te zitten, Jean-Louis Trintignant doet zijn eigen specialisme, de introverte denker. Die spanning tussen persoonlijkheden is misschien niet bijster origineel maar vrij realistisch en de reis door een verloren Italië zit vol kleine verrassingen en fijne details (dat strand tegen het einde!) De claxon van Bruno zal me nog lang heugen. Echt heel mooi gefilmd en natuurlijk mochten een paar vintage dansjes niet ontbreken. Tragisch, ingetogen eindshot maakt het allemaal af.

Ik bedoel maar, Philips 45-toeren platenspeler in de auto...

https://68.media.tumblr.com/89682bdde3966dd67c46d64910de5261/tumblr_nyt5thXefU1rfd7lko1_400.gif

رقص در غبار‎ (Dancing In The Dust)
Een oude Asghar Farhadi, wel aardig begin. Beetje Makhmalbaf vibe, door het realistische drama met een de obvious symbolen als de woestijn als spirituele test. Maar dan met opvallend veel muziek (met zelfs een beposterde jongenskamer met de beeltenissen van Ebi, Vigen en Michael Jackson), dat ben je niet echt gewend van Iraanse films.

Wonder Woman
Tja, Gal is wel een dot …

Ghost In The Shell
Las iets over een fantasieloze remake maar ik denk dat het exact namaken wel genoeg uitdagend is. En goed gelukt ook, de aftiteling duurt dan ook 10 minuten. Echt geweldige eyecandy sowieso, de hele film (niet alleen de hoofdrolspeelster).

oh ja die Richard III ken ik ook, volslagen over the top :)

Il Sorpasso gaat op de lijst.

dacht even dat Dancing in the Dust een Bruce Springsteen referentie zou gaan bevatten (Dark.. dark..)

Ik dacht even aan Daughters of the Dust. Dancing In The Dust zag ik voorbijkomen tijdens het doornemen van de geweldige site die Ludo ons eerder dit jaar heeft getipt (en die binnenkort helaas offline gaat). De Criterion-editie van Il Sorpasso heb ik zojuist besteld.

welke site was dat ook alweer haha :P

The Memory of Justice
'Nicht schuldig.' Samen met Albert Speer gezellig projectorfilmpjes kijken. Marcel Ophüls doet het. In zijn bekende chaotische stijl schotelt hij de kijkers hier een ongelooflijke hoeveelheid materiaal voor. Een web van gruwelverhalen. Er zitten minstens vijf films in deze totaaldocu. Ik zou willen dat de man wat beter kon focussen. Wat als hij heel secuur een prent had gemaakt die 'Taters' heette? Enkel oude nazi's, reflecterend. Doenitz, Speer en kleiner grut. Allen in verschillende fasen van ontkenning. Met Speer als de slangenkoning, de nazi die zelfs spijt kon hebben als het 'm uitkwam. Veelal houdt Ophüls zich bezig met het Neurenberg proces. Het lijkt een voorafschaduwing van de EU bureaucratie. Simultaanvertalers en haarklovers. ('Kunnen we niet gewoon 50.000 man afknallen', peinsde Stalin.) Soms vergeet Ophüls de nazi's helemaal, en maakt omwegen naar Algerije en Vietnam. Daar begint de docu te haperen. Het eeuwige J'Accuse tegen Amerika. Op de mafste momenten voert Ophüls zichzelf op, én zijn familie. Dan wordt The Memory of Justice ineens een aangenaam seventies-links egodocument. Het warhoofd trekt naar de sauna, om daar tussen de naakte lichamen over de Nasleep te spreken. Je ziet Duitsland tijdens die scenes in het reine komen met zichzelf. Een bijzondere tijd van openheid. 'Waarom maak je alleen maar zulke films, Marcel'?

Song To Song
Wat stroever dan Knight of Cups vond ik, pas naar het einde toe kwam ik er een beetje in. Ik heb niet zoveel met haar muziek maar Patty Smith is ontroerend.

Keith Richards: Under The Influence
Ook niks met de Stones maar Richards is best wel een onderhoudende man. Coherenter dan ik had verwacht en humor kan hem ook niet ontzegd worden. Maar als docu nauwelijks meer dan een extended promo voor zijn (toen) nieuwe album.

Giant
'You come down here and try to tell us how to run things.' Klassiek Amerikaans melodrama. Ellenlang en contrastrijk, met een belangrijke rol voor racisme, een thema dat door de film dapper bij de hoorns wordt gevat. Toch is het geen schokkende, of schokkend goede film, daarvoor voelt het Cat on a Hot Tin Roof-terrein te bekend. High Texas society aan het bikkelen en bitsen. Oude en nieuwe koeien, uit de sloot, in de olie. Bij de nouveau riche vinden we dé reden om toch te kijken. James Dean, in zijn allerbeste rol. Wat had Paul Thomas Anderson hem graag in There Will Be Blood gecast! Zijn epos lijkt nu plots een eerbetoon aan Giant. James Dean speelt een blue collar sappelaar. Haast zelfhypnotiserend intens glijdt de jongeling door de decennia. Hij blijft van alle personages ook in zijn oudere gedaante het meest geloofwaardig. De lijzige buitenstaander, met zijn afwijkende stijl, vindt het geld, maar nooit het geluk. Dronken mompelt hij in de microfoon op zijn eigen feestje. Een gigantisch deel van de screentime wordt echter gevuld door Elizabeth Taylor en Rock 'Elvis' Hudson. Zij voeren privé-oorlogjes in hun waanzinnige spookkasteel on the plains. Het vreemde huwelijk boeit nauwelijks. De ruzies worden nooit uitgediept. En een échte socialist mag het paardenmeisje Elizabeth in Amerika natuurlijk nooit worden. 'This is men's stuff.'

One Hour with You
'I can squeeze your here, and squeeze you there.' De voordelen van het vrije huwelijk, gedemonstreerd door mimiekmeester Maurice Chevalier en Jeanette MacDonald. In deze Lubitsch-musical buitelen de relatietips over elkaar heen, net als de mannetjes en vrouwtjes. Les één: overspel kan echt geen kwaad! Het intro rijmt volledig, alsof de film nog niet flauw genoeg was. Een agent tegen de man van het vrijende stelletje: 'Get up!' Lichter dan een suikerspin vliegt het uurtje zo voorbij. Van plot valt niet te spreken, dit zijn set pieces, rond de eeuwige screwball persoonsverwisselingen, met een nieuwsgierige valet als bonus. 'I did so want to see you in tights'. Lubitsch werd geassisteerd door Cukor, wat de grote rol voor een diner kan verklaren... Potloodsnorren en diepe decolletés spelen daar de flirt game. Aan tafels, maar als opwarmertje ook al in de taxi. 'You're conceited!' 'No, I'm married.' Hoewel het bekende Bechdel-certificaat der feministen vast niet behaald wordt, staat ook het plezier der vrouwen ferm overeind. 'I have a theory that nobody is responsible for his actions' Mijn favoriete grapje komt voor rekening van een swinger avant la lettre. Hij dringt zich daarom met reden op aan 'concurrent' Chevalier, een man waarvan hij van harte hoopt dat deze vrouwlief zal overnemen. Dus zegt ie. 'Aangenaam, Professor Olivier, Ancient history.'

Eine Liebe in Deutschland
'Er bestaan zeer veel films over deze tijd.' Wajda doet het verplichte rondje Tweede Wereldoorlog. Juist door het klein te houden, heeft hij toch iets eigens te melden over het onderwerp. Een vader en zoon bezoeken jaren na dato de grensstreek met Zwitserland. Pa wil de jongen laten zien hoe het was. In de flashbacks (die het merendeel van de film vullen) zien we Het Dorp. Een Duitse Pastorale 1943. Net zo kneuterig als de Vestdijk-roman. Niks grote nazi's, maar domme agentjes, pissing in the wind. De sfeer van Koot & Bie. Het leven gaat gewoon door. Met een zeker lef condooms kopen bij de kruidenier, en daarna vrijen naast je fiets. Oerhollandse taferelen. Schygulla speelt de vrouw die wil. Met manlief aan het Oostfront vindt ze een jonge Pool. De twee beginnen een The Reader-verhouding. Dat gaat natuurlijk niet in een dorp waar men enkel achterklapt. Het einde van de affaire wordt door vader en zoon ontrafeld. Helaas benut Wajda dit narratieve dubbelspel nauwelijks. Van Wenderiaanse filosofische bespiegelingen komt het niet. Wajda vindt echter wel onvermoede humor in bruinhemden van derde divisie niveau. Het dorp dealt op eigen wijze met deze samenzwering van idioten. 'Ik ben lid geworden, opdat ze me met rust lieten.' Even hoopte ik zelfs dat Peter Faber (een halve Duitser) op zou duiken. 'Macht er das freiwillig?'

Arrival
Uitstekende science fiction, Al kan ik wel grappen over koffiekringen bedenken. Maar voor de verandering werkt manier van vertellen eens goed de sfeer is indrukwekkend. Jóhannsson maakt sinds zijn prachtige debuut een hoop edelkitsch maar deze soundtrack is een deel van het succes.

The Defiant Ones
Er worden wel wat pijnlijke momenten aangestipt maar overall is de documentaireserie over Jimmy Iovine en Dr. Dre wel op het hagiografische af. De muziekverhalen, ondanks de doublures met de N.W.A.-film, zijn wel leuk en houden het interessant. ALs ze hun hossel verleggen naar koptelefoons vind ik het aanzienlijk minder interessant worden. Erg dynamische montage.

Eurocrime! The Italian Cop and Gangster Films That Ruled the ’70s
Deze is „slechts“ 2 uur en met liefde gemaakt. De geschiedenis van de Italiaanse „Poliziotteschi“-films. De vorm, met kaders en de ondertiteling op allerlei plekkken valt wel wat op af te dingen, de muziek (wel cool, van Calibro 35) staat soms wat hard. Wel een hoop mooie verhalen, uit de tijden zonder arbodiensten. Bijvoorbeeld echte kogels gebruiken om kosten te besparen en een enorme hoeveelheid volstrekt onverantwoordelijke achtervolgingen. De recount van het terrorisme wat Italië teisterde (2000+ aanslagen) in de jaren zeventig is ook wel weer even een aardige reminder.

Kan allerlei flauwe grappen bedenken, maar: RIP George Romero.
Dawn of the Dead (de ekte-ekte)is wat mij betreft een filmklassieker.

ja, horror met een hart.

My Fair Lady
'Condemned by every syllable she utters.' De favoriete film van iedere taalwetenschapper? Professor Higgins heeft in elk geval een uitspraak-obsessie die men normaal enkel bij linguïsten en VPRO brievenschrijvers aantreft. De man is een kei in het geolokaliseren van accenten. Ook Aalsmeerder bloemenkwekers zullen My Fair Lady trouwens best kunnen waarderen. Regisseur Cukor liet een waar bloemencorso op de sets los. De looks zijn mede daardoor om door een ringetje te halen. Barok en eloquent. Elke dollarcent van het budget benut voor nóg een versiering, nóg een 'prop', en een nóg beter ingerichte kamer. Previn doet de rest met een magische orkestratie. De musical bruist zo van allure, zonder de retorische observaties en snedigheid van Shaw te verliezen. 'Have you ever met a man of good character when women are concerned?' Higgins heeft als patriarchale moralist iets Randy Newman-grappigs in zijn onwaarschijnlijke misogynie. Samen met zijn vriend 'de kolonel', zet de confirmed bachelor zich aan het Pygmalion-project. Audrey is de klos. Miss 'How do you Dolittle wordt becommentarieerd en geconditioneerd door 'Bert & Ernie'. Voor haar eigen gevoelens maakt de film – net als de trainers – weinig ruimte. Gelukkig mag ze verbaal wel eigenzinnig besluiten met een Wittgensteinse waarheid. 'Don't talk at all. Show me.'

しんぼる
Pas achteraf kwam ik erachter dat Symbol/Shiboru het werk is van dezelfde regisseur als Big Man Japan en R100. Ah, dat verklaart veel. Typisch weird Japan dit, half-exotisch, half-sadistisch/grappig in het begin met twee afzonderlijke verhalen. Eentje speelt af in Mexico (prachtig katholiek licht) en eindigt in een redelijk geweldige worstelwedstrijd (die mc, want een poëet!) Het belangrijkste deel gaat over een man die in een kale kamer wakker wordt en met behulp van typische hendeltjes en een hele rits grappen en grollen een uitgang moet zien te vinden. Bijna kakt de film in en dan zijn er de laatste 10 minuten waaruit blijkt dat Hitoshi Matsumoto een soort ironisch-sublieme 2001: A Space Odyssey heeft willen maken (de muziek helpt ook een handje.) Niet compleet gelukt maar wel erg vermakelijk.

Dekalog
'We moeten precies zijn.' Een flat als een kruisweg van levens. Depressies voor jong en oud. In zijn luid bejubelde tv-serie Dekalog, vertelt de filmheilige Krysztof. tien korte verhalen. Tien keer die Oostblok-clash van religieuze tradities en moderne grauwigheid. Altijd indringend, vaak met een galante twist op de bijbelse thema's alluderend. (Overspel, jaloezie, wroeging en broederstrijd, om er een handvol te noemen.) Zelf vond ik de eerste episode het meest geslaagd, een uur dat daardoor een nogal vroege piek vormt. In die aflevering ontdekt een rationele vader, de irrationaliteit van het leven. God kan in zijn hoedanigheid van Het Toeval altijd terugslaan. En dan kunnen je dure, spulletjes je niet redden. Hoe grijs het Warschause woonblok van buiten ook oogt, de meeste mensen hebben hun woningen namelijk aardig volgestouwd met technologische hoogstandjes. Magnavox recorders, LP-spelers, computers, ik kreeg niet de indruk dat het zo slecht ging in het Polen anno '88. Alle objecten kunnen de knopen in deze eenzame zielen echter niet verhinderen. Kieslowski poogt ze te ontwarren. Hij biedt toekomstig filmmakers na gedane arbeid (tien uur!) een kluwen aan wol. Elk touwtje het begin van een arthousefilm die nog gemaakt ging worden. Doorleefd en dikwijls hermansiaans cynisch. 'Is angst een rechtvaardiging voor jou?'

The Hippopotamus
Kabbelt zo godvergeten degelijk Brits voorbij dat zelfs de prachtige Stephen Fry-teksten gaan bevelen (in het begin was het nog even grappig).

Eat that Question: Frank Zappa in His Own Words
Het verhaal van Zappa in elkaar gemonteerd uit allerlei interviewfragmenten. Nu was het een rasouwehoer dus dat is altijd wel onderhoudend, maar ik heb al e.e.a. gelezen en gezien over de man dus weinig nieuws voor mij. Via de pijnlijke beef tussen de oudere kinderen (Dweezil en Moon Unit) die hem nauwelijks gezien hebben vs. de jongere (Ahmet en Diva) die juist verwend lijken door papa wordt het misschien ook eens tijd voor een wat journalistiekere benadering.

San Babila ore 20: un delitto inutile
Over de turbulente jaren zeventig van Italië. We volgen een groepje fascistische jongeren in hun strijd tegen de communisten en de politie. Interessant en goed voor iedereen die denkt dat we het nu zwaarder hebben dan ooit tevoren in Europa maar ook hoe makkelijk en willekeurig iets helemaal uit de hand kan escaleren, je hebt er echt geen Soros-achtige zamenzweringen voor nodig.

The Circle
Iemand op Letterboxd zegt any aflevering van The Black Mirror is beter dan deze film, en hoewel ik mij een zeer matig seizoen herinner is dat denk ik wel zo. De interessante basisideeën worden saai of ongeloofwaardig uitgewerkt, en anders zo U I T G E S P E L D, dodelijk saai maar wel met de pretentie food for thought te zijn.

Oh, bevelen is vervelen. :)

Candyman
Lang geleden gezien, nog steeds de moeite. Misschien reading too much into it maar ik zie een soort witte onschuld-laagje (goedbedoelende, intellectuele blondine en de zwarte gemeenschap die gehavend is door een pijnlijk verleden).

ah dat is die Eggers film right? zeer matige roman, dat levert vaak een goeie film op. Not this time (zo te lezen)

Nee, zou er niet teveel van verwachten. :)

zul je zien dat FilmTotaal 'm 4 sterren geeft. (En ik me 'gedwongen' voel)

meteen maar verifiëren. haha voila, man man wat is die site toch slecht en voorspelbaar soms.

The circle is idd heel matig. Wel een leuk grietje die Emma Watson en zoals met zoveel van deze films is de inleiding in de hippe tech wereld wel vermakelijk hoor.

The Love Witch
Jaren 60 pastiche horror/komedie. Ziet er prachtig uit, technicolor goed nageaapt (is volgens mij niet echt in technicolor geschoten). Verhaaltje is flintertdun, maar de dialogen en het spel zijn goed getroffen, lichtelijk benadrukkend dat het jaren 60 'slecht' moet zijn, maar zonder een te vette knipoog, het wordt nooit een parodie en toch valt er genoeg te lachen, knappe balans.
Een niemanddalletje blijft het desondanks wel.

en zoals met zoveel van deze films is de inleiding in de hippe tech wereld wel vermakelijk hoor.

The 4th
Beetje Clerks meets Curb Your Enthusiasm. Potje hippe Turkse disco d'rbij, hip ook wel. Een beetje melig is het ook wel, dus het eindigt toch wat gemiddeld.

Le Petit Théâtre de Jean Renoir
'Eindelijk iemand die zo lui is als ik. Én het toegeeft.' Leven als Renoir in Frankrijk. Op zijn laatste rondje door cinemaland brengt de legende een eresaluut aan zichzelf. Een Spielerenoir! Als een soort Hitchcock introduceert lobbes Jean de vignetten hoogstpersoonlijk aan de kijker. 'Voice, mon petit theatre' Dit intieme sfeertje van een privé-poppenkast sijpelt ook door in de verhalen. Jean vindt bijvoorbeeld een vonkje Hans Christian Andersen. Op kerstavond warmt een zwerver zich aan zijn laatste restje geluk. Twee harten branden als zwavelstokjes. Het tweede segment gooit de december-weemoed zonder pardon overboord. De obsessie van een huisvrouw voor haar 'electrical waxer' (van vloeren) levert een Annie MG Schmidt-achtige satire op. Goeie lulligheid, van commentaar voorzien door een Dorian Gray-foto. Zelden zag ik Renoir zo droogkomisch en modern. Hij kon een Tati doen. In het laatste deel keert hij echter terug naar zichzelf. Loom en gemoedelijk dalen we af naar het zuiden van Frankrijk. Oude mannetjes spelen daar jeu de boules. De jonge echtgenote van een van de heren vlucht in een ander spelletje. Haar minnaar voelt zich echter zo schuldig dat hij de beste vriend van de bedrogene wordt! Dat zijn van die sardonische geintjes van het levenslot waar Renoir van hield. Fijnzinnig en vrijgevig... J'ai une inspiration.'

One Night of Love
'I'm going to Italy to study'. 'But that place is full of... Italians! In de opera ontmoet high culture de schlager. Op sommige momenten omarmt door het klootjesvolk, gedurende vele andere decennia een 'linkse hobby'. Grace Moore bracht de aria's naar het popcornkauwende bioscooppubliek. Voor haar hoofdrol in One Night of Love nomineerde men haar zelfs voor een Oscar, ook al heeft ze het mutsige acteertalent van Linda de Mol. Zingen kan ze wel. One Night Of Love houdt dapper (open) huis. Hele lappen tekst uit beroemde operapassages komen langs. Een Italiaanse 'dokter' dirigeerde de muzikale nummers met souplesse. Om het jongere publiek bij de les te houden, worden de open doekjes en bellisimo's afgewisseld met een screwball verhaaltje. Oftewel, alles is 'swell', en 'what do you know about that. Miss Moore poogt het te maken in een Radio Idols avant la lettre, maar ontdekt dat ze nog veel moet leren Ze vindt een smakelijk schofterige spaghettivreter die haar als manager, een en ander uit zal leggen. 'I've wasted enough time trying to teach a woman to sing between kisses.' Geen vlinders in je buik, maar boeken óp je buik. 'It takes years to learn to phrase so badly.' Overdreven en over the top, maar met een stemmig Butterfly-besluit. Dat is de botsing die het operagenre eigen is. 'I wish I could sing when the meat man comes along.'

稀人
De eenzaamheid van Tokio en dan heb je nog een hele lege stad onder de grond. Dat trekt een wat voyeuristische freelance cameraman (die goeie ouwe Shinya Tsukamoto altijd in voor een weirdo rol) met een obsessie met angst wel aan. Je denkt: dit wordt een wat basale filmen-en-rennen-door-de-donkere-gangen horrort maar een totaal maffe "mountains of madness" scène en zeer bevallige vondst gooit alles door de war. Vampirisme, seriemoorden, incest, schizofrenie, onderwatermythologie alles komt haast achteloos langs. Marebito is niet supergoed maar wel apart dankzij een groot WTF-gehalte met enkele zeer onbehagelijke momenten.

Murda Muzik
Een speelfilm uit de koker van Mobb Deep, zeer gewelddadige gangsta shit. Aanzienlijk minder opzienbarend dan het album.

Certain Women
Mooi, meditatief portret van een aantal vrouwen. Beetje uneventful, zelfs toch wel heftige event aan het begin trekt betrekkelijk rustig voorbij. De hele film heeft een wat grijze sfeer. Nu Meek’s Cutoff ook eens kijken (populair bij de Subs een paar jaar geleden).

Incredible Jessica James
Eigenlijk gewoon een romcom maar door de zeer complexe maar woest aantrekkelijke hoofdrolspeelster en zeer charmante nieuwe vlam gewoon heel plezant om naar te kijken.

Hellstrom Chronicle
Eigenlijk een natuurfilm over insecten maar door de bijna lachwekkende grote woorden van die Hellstrom en de indrukwekkende avantgardistische score van Lalo Schifrin eerder een filosofische seventiestrip.

It Stains The Sands Red
Aparte take op het gegeven zombiefilm. Vrouw wordt achtervolgd door een verleden, letterlijk en figuurlijk, en leert wat wel waard is om voor te vechten. Misschien een tikkie langdradig, maar evengoed de moeite.

jaa Meek's Cutoff!

al van Kedi gehoord? Turkse cat docu :-)

Yep ("Kedi" is Turks voor kat), ga over ruim een week naar de voorpremière incl. kattenkwis. :)

2001: A Space Odyssey
Nooit in de bioscoop gezien, maar nu EYE de gerestaureerde 70mm print met DTS-geluid toont moest ik wel toeslaan. Jongste dochter mee ("die baby! Dat moet ik zo even googlen hoor.") Film tig keer gezien dus inhoudelijk weinig nieuwe inzichten. Wel opeens, met zo'n ouverture voordat de film begint en na de pauze, heel zelfbewust "dit is Kunst, bitches". Het begin in de ruimte is nu echt gedateerd, qua effecten en technologie maar de Jupiter Missie met die geflipte C64 is visueel nog steeds geweldig. Het beste aan de hele bioscoopervaring is het geluid, al die Ligeti op precies het juiste volume, zo veel detail, zo mooi.

Over space odyssee gesproken, volg jij toevallig seizoen 3 van Twin Peaks?
https://www.youtube.com/watch?v=4IKUeIEdRMY