Filmforum

カウボーイビバップ 天国の扉
Cowboy: Bebop is een klassieke animéserie van de laat-jaren '90 waar ik onlangs pas aan begon, na twee afleveringen was hij zelfs opeens op Netlix! Service. Lekker korte afleveringen in ekte-ekte stijl getekend, met droge Japanse humor, een vleugje existentialisme en heel veel oog voor een geloofwaardige toekomstwereld. Het verhaal was af en toch verscheen er een paar jaar later als toegift nog een speelfilm. Had niet gehoeven. Het blijft vakwerk en heeft zijn momenten, maar mist toch de charme en kwinkslagen van de serie.

Tetsuo: The Iron Man
'You see all this rust on my body?' Ram je kop door een Staalplaat. Klabeng! Ik vond Tetsuo eigenlijk meteen beter dan Tokyo Fist, die andere horrorcultclassic van regisseur Tsukamoto. Zijn setup neigt hier naar Cronenberg, maar de uitvoering is meer Lynch. Ergens spat de liefde er gewoon vanaf. Voor knutselen, en voor de freak. In verwrongen handheld belijdt de kantoorklerk zijn grootste dromen en angsten. Hij wil de superman zijn, die alle vrouwen zal nemen. Maar tegelijkertijd blijft er de angst om zélf gedomineerd te worden. In hoeverre kun je uit vrije wil aan de mechanische doping? Ergens is de film gewoon één grote, surrealistische castratietrip onder dwang: er kan méér met een stofzuigerslang. Kafka wordt hier ontleed en vervolgens ontmaagd. Nu móet ie wel 'verwandlen'. 'You wanna play with a sewer screw bitch?' De machinale sater draaft in turbo door. Alle schroeven gaan los. Een half uur lang is dat echt genieten in hyperkinetisch zwart-wit, mede gefinanceerd door het Japanse epilepsiefonds, vermoed ik zo. (Als waarschuwing voor wat er kan gebeuren als je te lang naar late night tv kijkt...) Het tweede deel mocht er wel wat meer geluld worden van mij. Maar lullen. Kom nou. Pompen en boren moet ie. De beelden blijven verbazen. Een industrieel bloedbad dat naar Meliés weet te knipogen. 'Hallo? Hallo!'

Mama Is Boos
'De mijne is beter en goedkoper.' Kut met peren-sequel op Schatjes. Kon niet uitblijven natuurlijk. Een rondje om de villa, met een paar wisselingen in gezinssamenstelling. Peter Faber is gelukkig gebleven, anders had het helemaal geen zin gehad. Hij wordt hier op de huid gezeten door echtgenote Dánny. (Zoals echtgenotes nu eenmaal horen te heten.) Mama de Belgische neemt wraak als bedrogen housewife, maar zo vlak na Tetsuo ontspoorde het me allemaal niet genoeg. Aanvankelijk mag Petertje zelfs in zijn mannenhok blijven zitten! Zijn dromen zijn enger dan de realiteit. Van enig lijn in het verhaaltje valt toch al niet te spreken. Soms is Mama boos, dan weer wat minder. Ik had liever een crescendo gezien. Regisseur Van Hemert moet het vooral hebben van technische kunstjes. Adelheid Roosen zingt dure opera! Van Hamert zelf pingelt er een goedkope synth-soundtrack bij. De vreemde combi heeft wat. Shots maken lukt in Eastman-color ook prima. Faber duikt verdwaasd in een aquarium, dat werk. Hoe vaak kan een man zijn hoofd stoten aan dezelfde steen? Héél vaak. 'Bouman kakschool!' Naarmate de film vorderde kreeg ik het idee dat Van Hemert eigenlijk helemaal geen zin had in actie. Hij wilde dansen op de wolk van de fame, en eindigt met een NATO-musical. Zijn enige echt góed gestoorde idee. 'Nou moe, wat gebeurt hier?'

De Punt
Over de Molukse treinkaping. Mooi eraan is dat iedereen wel een eh … punt heeft. Niemand echt kwade bedoelingen (zelfs de gijzelnemers niet, al blijft het een slecht idee) en toch een drama tot gevolg. De uitwerking als televisiediscussie is twijfelachtiger, komt niet echt van de grond en die semi-imitaties van politici die je goed kent blijft ook problematisch voor me.

Ghost In The Shell
De oude. Mooie plaatjes maar ik kan de aandacht er slecht bijhouden. Maar wellicht dat het in de remake beter gaat (of dat het elkaar mooi aanvult in mijn hoofd).

Vincent & Theo
Hij gelooft in mij. Een kunstenaar heeft een verhaal nodig. Van Goghs verhaal begint met zijn dood. Het gestoorde genie blijft hangen in zijn gekte. Maar als belangrijke voetnoot sterft een half jaar later ook zijn jongere broer en grootste fan Theo. Net zo Cronenbergiaans doorgedraaid. De intense twee-eenheid hield op te bestaan, voor één van hen kon zien hoe succesvol het zou worden. Stel je voor dat de twee naar een moderne kunstveiling hadden kunnen kijken. Altman opent zijn adaptatie met zo'n scene. Tim Roth en Paul Rhys spelen de broers. Er draaft een zwik Nederlanders op in de bijrollen, waarvan Hans Kesting zich het meest op het gemak voelt (Jip Wijngaarden laat de film vervaarlijk naar europudding hellen.) De ironie des levens wil dat Van Gogh pas écht goed gaat schilderen, als ie ver weg van de mensen (en zijn broer) écht gek wordt. In de Provence dus. Daar raakt, typisch genoeg, ook de film op dreef. Tijdens de Parijse scenes lijkt het meer een Merchant/Ivory productie, met een bar en boze 'MIDI'-soundtrack. Maar zodra rattenkop Roth apathisch mag doen tussen de zonnebloemen, werkt zijn stijl. Altman laat intussen hoeken en ruimtes zeventiende-eeuwse schitteren. De zenuwachtige syfilis-lijdende Theo verdwijnt in kieren. Zoals hij toch altijd al samenviel met zijn broer. 'He needs to paint where the sane people paint.'

The Wild Blue Yonder
'Some sort of protection from the chaotic flow of particles.' Ik ben koppig. Hoewel Werner Herzog de laatste jaren vooral in docu's excelleert, ben ik nog altijd méér benieuwd naar een (willekeurige) fictiefilm van hem. Goed slecht kan ook leuk zijn, immers. Deze 'science fiction fantasy' drijft (nee, zweeft!) echter op docubeelden. Een weinig geslaagde mengvorm. Alsof Herzog restmateriaal had liggen, en dat nu via fictie poogt te recylen. Voor het 'verhaal' put hij uit Simak-achtige noties. Een ruimtereiziger strandt op aarde. De eigen plannetjes tot kolonisering mislukken. 'Nobody came, nobody settled, nobody shopped.' De alien – een kerel met een paardenstaart – vertelt het allemaal 'on screen', zonder op wat voor manier dan ook te interacteren in het plot. Wellicht had Werner Herzog zichzelf maar op moeten voeren als buitenaards wezen. Dat had in elk geval nog meta-humor opgeleverd. Nu kijken we vooral naar de docu-beelden van astronauten en kwallen, begeleid door Reijseger's cello en een stel Sardijnse volksliedjes. Het bekende werk. Maar zonder geïnspireerd idee. Of toch, ééntje dan. Ergens legt een wetenschapper uit hoe ver de aarde eigenlijk van andere bewoonbare plekken ronddraait. Het is bijna claustrofobisch in Oneindigheid. Het gevoel dat speleologen soms bevangt in ondergrondse gangen. 'They needed a bolder plan.'

Ik ben begonnen aan Twin Peaks: The Return. Had er niet zulke hoge verwachtingen van, dacht vooral aan een "trip down memory lane", grappen over koffie, nieuwe generatie mooie vrouwen, even de warme deken van de jaren '90, etc. maar na drie afleveringen ben ik best onder de indruk hoe radicaal anders het allemaal is. Lynch gaat gewoon door op de Inland/Mulholland trip. Vooral de eerst 20 minuten van aflevering drie leken wel een soort Eraserhead II. "Meer een museumfilm" werd naast me opgemerkt. :)

A Streetcat Named Bob
Wat sentimenteel maar zeker geen kinderfilm (wat je toch een beetje verwacht), de kat gewoon een kat en dat is wel lollig. Terwijl het eigenlijke thema (afkicken) minder lollig is natuurlijk.

Après mai
Ook weer erg mooi, deze Assayas. Politiek allemaal fine 'n' dandy, maar de liefde he? En creatie, kunst, een mooie muze en een mooi beeld van de jaren zeventig. Zonder iets af te willen doen aan het leed van nu, hier en ver weg, toch ook een herinnering dat het toen ook bepaald niet rustig was in Europa, noch daarbuiten.

Het derde seizoen Twin Peaks heeft ook mijn geringe verwachtingen ruimschoots overtroffen. Sommige taferelen zijn meer beeldende kunst en performance art dan tv-drama. Het vliegt meermaals heerlijk uit de bocht. De ene aflevering is duister en grimmig terwijl ik bij aflevering 4 juist een paar keer zo hard heb moeten lachen dat de buren het waarschijnlijk hebben gehoord. Het lijkt wel of Wim T. Schippers zich met het script heeft bemoeid. Ik ben zeer benieuwd of het niveau zo hoog zal blijven. Ik vermoed van wel, zeker als David Lynch alle afleveringen als regisseur onder zijn hoede neemt.

Haha, precies, aflevering 4 was opeens ontzettend grappig. Dat koffiemoment dan toch! "COSSACKS ARE IN RUSSIA!!".

Song to Song
Malick heeft een probleem, niemand kan zijn films eerlijk verkopen. De trailer en de omschrijving van zijn laatste film deden me twijfelen. Rockscene in Austin? Relatiefilm? Sorry dat ik twijfelde meester. Hop, we stappen weer op de Malick/Lubitz achtbaan waar geluidspoor zelden synchroon loopt met de beelden. Portman, Fassbender en Gossling doen allemaal hun ding, maar net even beter. En er zijn rolletjes voor Johnny Rotten, Iggy en vooral Patti Smith die de opvallend ontroerende toon zet die regelmatig terugkeert. Val Kilmer komt nog langs en doet een soort Butthole Surfers hommage (ook Texanen dus goed gezien.) Al met al was het weer een heerlijke thuiswedstrijd die op een vreemde manier alle valkuilen van de rock 'n rollfilm weet te vermijden. Het enige waar ik mee zat is de muizige Rooney Mara en waarom iedereen in de film daar achteraan hobbelde.

Midnight Express
Veel wat Ludo hier over schreef vat mijn gevoelens samen over deze sympathieke "throw back" naar jaren '80 VHS sci-fi (dacht eerst even dat hij compleet retro was, maar dan grijpt iemand toch naar de mobiel.) Eerste half uur is een redelijk geweldig kijkje in Paranoid U.S.A. Inval van de FBI bij een cultus (Sam Shepard als vermoeid realistische leider). Jongetje met zijn vader en een kompaan op de vlucht voor de federales en wat cultgangers die het jongetje terug wil. Mooie set-up die geholpen wordt door veel blauw licht, een prachtig intense scène bij een tankstation en vooral de elektronische soundtrack (eindelijk) die kabbelt als Cluster op zijn rielekst. Je ziet van verre de clue aankomen en de afwikkeling is ondanks een prettige rol van Kirstin Dunst in niet gemene prinses modus wat magertjes.

Midnight Special, ik zat nog van te voren Special! Niet Express!!

ik dacht al hmm doesn't ring a bell :D (misschien gewoon een zwakke titel dus > altijd de schuld elders leggen)

wordt uiteindelijk veel te weinig met die Cult gedaan eigenlijk. (en .. gewoon niet arthouse genoeg.) wel acceptabel vrijdagavond vermaak.

Heb je Midnight Express nooit gezien? Dat is toch een semi-klassieke gevangenisfilm, inclusief Morodor soundtrack.

Nee :o

zo levert de typo toch nog wat op (een plek op het kijklijstje)

Fijn om te lezen dat zowel Vido's als Omar's opmerkingen over de nieuwe Twin Peaks wel stroken met mijn ervaring tot nu. Ook ik ben zwaar onder de indruk, en waar TP I de geschiedenis in ging als mijlpaal in de tv-canon, denk ik dat dat met deze return opnieuw zal gebeuren. En in 2017 is dat een kunstje wat nog veel moeilijker te flikken lijkt.

Ik merk wel dat ik afhaak bij alle fan-lezingen, recaps, de kleine details die TP-diehards eruit pikken, de vele "You probably missed these 30 significant details on Twin Peaks. And that's ok. But here's what they mean"-longreads. Ik ga (nog niet) afleveringen afkijken; deze eerste vier afleveringen sterken me in mijn aanpak: ik laat het als een absurdistisch, surreeel meesterwerk in de maak over me heen komen. Ik wil niet puzzelen, ik wil slechts verwonderen. En dat biedt dit echt volop (de glazen doos alleen al... man, dat is alles. Spannende fictie, absurdisme, en commentaar uit nachtmerries vanuit de loopgraven van onze tijd op onze (media-)cultuur. Religieus.)

Sta me even een zijpaadje toe btw, credit where credit is due: Als groot fan van deze draad lees ik 'm altijd met veel genoegen - van al jullie bijdragen, maar toch met name Ludo's lucide pareltjes zijn een genot. Ik ben opgegroeid met Leonard Maltin's 'Movie Guide' in huis, dat was mijn filmbijbel en een begrip in pré-internet huize De Jong. "Wat zegt Maltin erover?' of 'Pak Maltin even' waren standaardzinnen vroeger tussen mij en mijn broer. Deze draad doet me daar meer dan eens aan denken. Wat zou ik overhebben voor een Ludo's Movie Guide! En dan géén ratings wat mij betreft. Draag hier nauwelijks bij, kijk veel te weinig, but praise need be.

"Ik ga (nog niet) afleveringen afkijken'" = "Ik ga (niet niet) afleveringen terugkijken" #stopdetijd

dank!! :-)

Wild Combination: a Portrait of Arthur Russell
'Hearing but not understanding.' Van Arthur Russell krijg ik altijd een Kafka-gevoel. Ik voel van beide de kracht en invloed – zelfs op mijn eigen werk – maar als ik dan een opus van één dezer mannen probeer te begrijpen, wil het toch niet echt lukken. 'Too remarkable and too individual', zegt iemand in deze docu. Wellicht. De makers ontrafelen de mythische kluwen aan tapes die Arthur Russell vulde. Het portret richt zich dus vooral op zijn muziek. Vanzelfsprekend ontstaat daaruit toch een beeld van de man, al gaat dat zelden de diepte in. Volgens mij was ie héél wat minder braaf dan we de indruk moeten krijgen. Het lijkt me echt iemand die ook in de nachtelijke uurtjes to the max leefde. Net zoals hij overdag als een bezetene muziek zat te maken. De muziekfragmenten zijn daarmee het leukst. Vroege beelden van Russell op gitaar, want er school ook een vrij conventionele (en goede) Dylan in hem. Singing his heart out. Altijd waren er echter weer nieuwe muzikale interesses. Die prachtige moderne stem-manipulaties! Russell wist zowel totale individualist als kameleon te zijn. (Samenwerken ging 'm ook goed af.) Triestig stemmen de momenten met zijn ouders. Plagerige pa blijft maar emotioneel. Arthur ging terug de 'fishtank in'. Zijn muziek drijft verder. 'His gifts were increasing as his strengths were leaving him.'

Porco Rosso
'Is dat Byron?' 'No, it's me'. Die heerlijke Europa-liefde van Miyazaki. Een waltzje hier, een aria daar. Porco Rosso moet zijn meest 'volwassen' film zijn. Het is dat er een varken de hoofdrol speelt, anders zou de boel met gemak in een live action swashbuckler kunnen worden omgetoverd. Maar, wacht. Een swashbuckler, dat is toch eigenlijk best Amerikaans. Zo steekt Miyazaki inderdaad heel galant (en figuurlijk) de continenten over. Luchtfietsen met luchtpiraten. Howard Hughes aan de Adriatische kust, door de ogen van een Japanner. Binnen tien minuten gaan alle illusies van een 'kindertekenfilm' overboord. Machinegeweren worden op koters gericht, drank en sigaretten gedeeld in overvloed. Porco heeft als lobbes wat weg van de hond uit Daft Punks Da Funk-video. Hij babbelt wel een stuk zelfverzekerder, en gaat roekeloos de strijd aan met yankees én fascisten. 'A pig's gotta fly'. Porco is een varken tegen de dames, maar een 'young cutie' kan zijn hart nog net op tijd stelen. Naast knok- en schietpartijen heeft Miyazaki gelukkig ook wat melancholie in petto. Op weg naar de Zevende Hemel stijgt een stoet piloten in een langzame parade op. Terug op aarde besluit de film al even mysterieus. De vragen onbeantwoord, de metaforen oningevuld – en dat is eigenlijk wel zo mooi. 'You make me think, humanity is not a complete waste.'

- Porco Rosso, misschien de meest onderschatte Miyazaki? Je denkt natuurlijk "vliegend varken, hoe dan?" en dan zulke mooie melancholische momenten.
- Midnight Express. Helemaal weer hip in tijden van Erdogan. Eigenlijk een wonder dat de NPS hem niet elke avond uitzendt. Elke keer met een introductie van weer een andere columnist.
- Twin Peaks. Ik waag me ook niet aan long reads. Zijn vaak al aan de pedante kant en het is inderdaad veel leuker om het allemaal over je heen te laten komen, bovendien heb ik sterk het vermoeden dat Lynch zelf vaak ook niet weet waarom hij bepaalde keuzes maakt. Dat gezegd hebbende er was wel een goed stuk in The Quietus over Twin Peaks, met context, waarom de eerste serie zo speciaal was, etc.

殺しの烙印 (Branded To Kill)
Eye candy, elk shot een plaatje. Ook de soundtrack is groovy. En minder het gevoel dat ik me had moeten inlezen in Japanse geschiedenis dan bij Gate Of Flesh.

A Cure For Wellness
Ook een combinatie van visuele pracht en een verhaal wat zich minder makkelijk laat duiden. De beeld- en geluidtaal zijn wel echt vet Hollywood wat het wat cliché-matig doet overkomen soms. Toch wel tweeëneenhalf uur gebiologeerd zitten kijken.

The Devil’s Candy
Een metal/rockfamilie in de penarie door pa’s schilderkunsten. De familie rockt metalshirtjes zoals Sunn0))) en Slayer maar draait ook good ol’ hard rock. Dochterlief wil een rooie Flying V en is bovendien schrander (vaak handelen mensen in horrorfilms onlogisch). Verder ook helegaar geen onaardige horror flick.

Twin Peaks. Ik waag me ook niet aan long reads.

Er is bijna niet aan te ontkomen, bijna elke krant/tijdschrift heeft erover gepubliceerd. Lynch zelf blijft toch de beste bron voor zijn films:

https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/51k9JxG3g1L._SX308_BO1,204,203,200_.jpg

Dat is een heel goed boek.

L'Intrus
'Je hart is niet zwak, maar gewoon leeg.' Claire Denis maakt altijd ontzettende zinnelijke films. Vol van verlangen. Ook in L'Intrus heeft ze maar een paar flitsen nodig om een geweldige erotische intensiteit op te roepen. Een douaniere gaat na een dagje drugs snuffelen naar huis. Daar wacht haar echtgenoot. Hij bepraat en besnuffelt haar. Ogenblikkelijk staat de vrouw voor hem klaar. Tegen het aanrecht. Jammer genoeg blijkt het duo dan plots een zijlijn in de film. L'Intrus maakt wel meer van die modernistische sprongen. Ik kon weinig zinnigs van al het zinnelijks van maken. Michel Subor vormt de harde kern. Hij is de vader van de jongeman uit het intro. Hij heeft meer zoons, denkt ie. De pater familias vertrekt daarom op een noodgedwongen Broken Flowers-queeste. Zo maakt Denis met haar hoofdpersoon een toertje door de wereldcinema. Op de meeste plekken – Genève, Polynesië – weet ze wel een losstaande contemplatie over eenzaamheid te vinden. Vaak rond kleine handelingen. Het passen van een peperduur horloge, bijvoorbeeld. L'Intrus sluit als film even strak om de pols. Soms gewoonweg ijzig hermetisch in de bewust beleden onwil om de kíjker klaarheid te bieden. Beelden en woorden rondgestrooid als een sjamanistische bezwering. Een breinbreker over een hartenbreker. Het leven als wieggang, of de avonturen van een nieuw hart in een oude zak.

The Falcon and the Snowman
'There's an NSA guy on his way up.' In Nixons seventies was de politieke paranoia op zijn best, al gaat Trump allicht ouwe tijden doen herleven. Dat zal dan in elk geval nog goeie films opleveren. Met The Falcon and the Snowman maakte Schlesinger een lekkere 'e-spionage'-film uit de periode dat de computer intelligence net opkwam. Timothy Hutton ontdekt dat de CUA zich zelfs met de Australische politiek bemoeit. Een stukje vergeten historie rond Whitlam, het arme socialistische schaap. Hoewel de jonge valkenier nauwelijks in politiek geïnteresseerd lijkt, heeft hij toch een aloud motief om iets met deze info te doen: zijn pa. Een FBI-man. Dit is dé kans om tegen de ouweheer in te gaan. 'Do you really resent me as much as you want me to think you do?' Pa weet wel wie de schuld moet krijgen. Die dekselse cokevriend van zoonlief. Sean Penn schmiert 'r als dopehead op los. Het werd pas later zijn specialiteit waarschijnlijk. Deze film moet het hebben van de bekende beklemming en Pat Matheny's heerlijk cheesy muziek. ('This is Not America', croont Bowie) Die songtitel raakt precies de naïeve les. Een spion raakt eigenlijk altijd gevangen in zijn zelfgespannen net van geheimen. Elk regime is uiteindelijk slecht. Dat nihilisme wordt door iedere spion geleerd, maar niet door iedere spion even goed verteerd. 'I appreciate fear. The chance to face it.'

The Devil's Candy
Slim spel met genreconventies en mooi voortbordurend op het correcte gebruik van metal in films (Sunn o))) krijgt credits voor additional music). Ik lag meteen in een deuk toen de verwarde moordenaar om de stem van de duivel uit te bannen doomakkoorden op zijn Flying V speelde. Dat zijn de details hè. Verder leuk uitgewerkt verhaal over de relaties moord - fantasie - duivel - kunst. Bij vlagen wat gehaast, de Faust-twist had nog wel wat dieper mogen gaan, maar zeer vermakelijk. En toch, zoals wel vaker met horror, leek ik een oerconservatieve boodschap te ontwaren (eigenlijk wat die tv-dominee op een gegeven moment uitlegt.)

Around the world with Orson Welles
When in Basque Country, do as... etc. Verplicht kijkvoer voor mij nu dus, maar ik wist tot voor gisteravond niet dat Welles zich in 1955 al op het terrein van antropologisch documentairemaker had begeven. Maar waarom ook niet? Het bleef uiteindelijk bij Welles' dikke tenen in een koud zwembad gedoopt, tenen die zich schielijk terugtrokken: de BBC bestelde 26 afleveringen, hij leverde er slechts zes. Hij miste deadlines, moest live (een niet te onderschatten moeilijkheidsgraad in 1955) voice-overen over slecht gesneden fragmenten. Hij vond kortstondige liefde, had andere projecten: zijn hart zat er niet in, kortom. En toch, de twee afleveringen die ik zag over The Basque Country (the Besk country) - totaal verschillend gesneden maar in de basis toch hetzelfe - laten een Welles zien die wel degelijk geïnteresseerd is in deze voor hem 'terra nova'. Zijn ego en eigen opvattingen voorop, a la, maar een fijne, redelijk getrouwe schets van de Basken, waarbij verwondering voorop staat: het mysterie intact latend. Het is spijtig dat hij niet de afgesproken 26 afleveringen maakte. Al zijn er naast Basque Country zeer genietbare episodes over Wenen en stierenvechten in Madrid.

Betty Blue
https://68.media.tumblr.com/9b0a8d48cca5c0e255dad7be8069d7ea/tumblr_mlmwelo4dj1rqr3rbo1_500.jpg

Ik keek (gelukkig) de twee uur durende versie ipv de directors cut, maar het was het waard. Heel goed natuurlijk: seks die normale seks benadert (je ziet het niet vaak meer). Hilarisch en pijnlijk, schurend en ongemakkelijk. Zo goed gedaan. Ik pretendeer niet er iets over te kunnen zeggen dat al niet gezegd is, maar heb me kostelijk vermaakt. Happy ending (in mijn ogen) incluis.

Ontnuchterend was wel het lezen van Béatrice Dalle's wiki na afloop:

Dalle's personal life has been controversial. She has been arrested on several occasions for shoplifting, drug possession and assault. In January, 2005, while making a film about prison life in Brest, Dalle met Guenaël Meziani, serving a 12-year prison sentence for assaulting and raping his ex-girlfriend. She married him after 24 one-hour visits, and spoke on his behalf at hearings for his early release. However, according to a 2015 profile of Dalle, she said the marriage was "a complete disaster" once Meziani was released from prison, and their divorce was apparently finalized in July 2014.

Interviewed on the French TV programme Divan in 2016, Dalle said that, when she used to work in a morgue, she and friends sold body parts of corpses. She also admitted that, while on acid, she once ate a dead man's ear.

De sequels schrijven zichzelf tegenwoordig.

woah!

Welles had ook in docu's een heel... eigen stijl. (denkend aan F for Fake)

King Lear
'Dost thou understand me, man?' Van het hogere kunst-kwartet jazz, Mozart, Beatles, Shakespeare, is de jazz inmiddels gevallen. Toch best lekker, moet ik toegeven. Zou Shakespeare de volgende zijn? De NY Times 1000 lijst biedt nog een paar kansen. King Lear komt alvast een eindje in de richting. Dankzij de experimentele vibes zou het zelfs zomaar één van de betere adaptaties kunnen zijn. Het laatste uur gleed de bekende woordenschatkist echter toch weer volledig langs me heen. Daarvóór hakt de film er wel aardig op los. King Lear zit met zijn kornuiten als een stel Bataven te broeden en te broeien. Paul Scofield praat met de statige autoriteit van Orson Welles. 'Who is it who can tell me who I am?' Ook de aandoenlijke rol van The Fool (door karakterkop Jack MacGowran) mag er zijn. Hij heeft zelfs een galmend lied aan. Regisseur Brook sleept de kijker vooral mee dankzij opmerkelijke decors. Bijna Tarkovskiaans in grimmigheid. Lege vlaktes, opgedroogd als vervloekte vrouwen (zulke scheldkanonnades zijn een specialiteit van The Bard!). En dan zijn er nog de apocalyptische weersomstandigheden. Op een geniaal moment raakt zelfs de editing bevangen door bliksemflitsen. De gekte van Lear wordt visueel in plaats van verbaal inzichtelijk gemaakt. Keihard en radicaal. En dat dwingt respect af. 'Let me not be mad, not mad, sweet heaven.'

Le Chagrin et la Pitié
'De Fransen houden van hun leger.' Marcel Ophuls (zoon van Max) maakte zijn specialiteit van ellenlange oorlogsdocu's. Het Loe de Jong-effect. Als het over oorlog gaat, moet het in twintig delen. The Sorrow and the Pity duurt met vier uur dan nog relatief kort. De makers bezoeken het provinciestadje Clermont-Ferrand. Daar vinden ze wat verzetsstrijders, maar bovenal tal van 'goedpraters'. De lui die rustig op één oor sliepen terwijl Pétain regeerde. 'Ik dacht zoals iedereen.' Middenstanders komen snel met een 'Ik ben geen jood'-advertentie zodra de rassenwetten werden ingevoerd. In zijn voorzichtige J'Accuse ontleedt Ophuls dit soort reflexen. Jammer genoeg trekt hij de film erg breed. Te breed. Hij belandt steeds ver(der) buiten de stadsgrenzen. Mers-el-Kébir, Laval, Vélo d'Hiv, zelfs een hele passage aan cinemageschiedenis. Leerzaam is het wel. Een pittig panorama van het meest collaborerende land van Europa. En altijd sluimert de tragiek van de West-Europese communisten. Zó aan de goede kant van de geschiedenis staan, zonder er garen bij te kunnen spinnen. Mensen haten de commies nu eenmaal meer dan de nazi's. Het microhistorische uitgangspunt verdwijnt intussen uit zicht. Terwijl daar de parels liggen. Oude mannetjes aan tafel, nog altijd vol vuur discussiërend. Hun vrouwen staan erbij en roepen vanuit de keuken. 'Plotseling was verraad overal.'

keek (gelukkig) de twee uur durende versie ipv de directors cut

De enige juiste keuze. De director's cut heeft nog wat extra realistische seks, maar valt om door allerlei overbodige scènes die heel veel mooie impliciete dingen uit de OV gaat lopen uitleggen. "dat zijn de dagboeken van Adolf Hitler" blijft overigens een van mijn favoriete droge filmgrappen.

Voor het Baskische project kun je Pelota vasca: la piel contra la piedra niet missen, gebruikt zelfs beelden van die Welles film zie ik nu. :) Erm...die versie van 7 uur heb ik niet gezien trouwens.

En daarna van Médem La Ardilla Roja, toch wel de Spaanse Betty Blue, met geheel eigen lichtvoetige touch.

'de dagboeken van adolf hitler' moest ik ook smakelijk om lachen. Wat is Dalle trouwens goed in het gooien met dingen :)

'Pelota Vasca' staat al week niets te doen in uTorrent, helaas. 'La Ardilla Roja' loopt wel direct binnen, dank voor de tip! (weet niet waar jullie de mosterd halen, ik ben afhankelijk van k4r4g4rg4)

Wat is Dalle trouwens goed in het gooien met dingen

Ha! Inderdaad. In latere films keren die skills terug.
Er was eind jaren '80/begin jaren '90 een lokale verordening die stelde dat je in Amsterdam een Betty Blue poster aan de muur moest hebben hangen. Dit was de mijne:

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/ea/72/8c/ea728c7717cc20b752617748c7a7ec3d.jpg

Wat betreft de moutard, is men zeer tevreden over deze meta-zoekmachine: https://idope.se/
Voor de meeste series als ze niet op Netflix staan is dit het adres: https://showrss.info/

Prachtige poster, heb er inderdaad al diverse versies van gezien. En dank voor de link tips :)

Così come sei (Stay As You Are, Alberto Lattuada, 1978)
Ik heb mijn databundel opgemaakt door deze hele draad te laden: 40 keer wordt ‘Kinski’ genoemd, en liefst 39 keer betreft het papa Klaus. Deze is echter voor Nastassja. 17 Jaar jong straalt en dartelt ze, is ze heel erg veel naakt, en kijken haar bambi-ogen lang in troebele vertes. Die blikken zijn minder veelzeggend als ze zouden moeten zijn, daarvoor was ze duidelijk nog te wispelturig, onervaren. Tegelijkertijd draagt het bij aan de geloofwaardigheid van haar rol: coming of age studente met een onvervuld Oedipus complex. Vader nooit gekend, het exorbitant grote studentenkot in Florence volgehangen met posters van Einstein, Hemmingway en andere oude mannen.
Ze loopt Marcello Mastroianni (Professione: tuinarchitect) tegen het lijf – zoals dat gaat. Mastroianni is meesterlijk als wandelende mid-life crisis, ongelukkig in zijn huwelijk, hij weet het ook niet allemaal, even zwak als ontroerend. De twee beginnen een affaire en dan zien we het ware (of het ‘film-ware’) jaren ’70 Italië: dat zij haar dochter zou kunnen zijn lijkt de rest van de wereld om hun heen niets uit te maken. Mogelijke incest? Nbd.
Want ze zou écht zijn dochter wel eens kunnen zijn. Guilio (Mastroianni) deed het twintig jaar terug met Francesca (Nastassja)’s moeder. Een rekenmachine laat zien: yep, negen maanden daarna. Maar het is niet zeker. Wat volgt is een ‘push and pull’ tussen de geliefden. Guilio biecht eindelijk op dat hij daadwerkelijk haar vader zou kunnen zijn. Na enkele tranen en overpeinzingen (de blikken in troebele vertes), besluit Francesca dat dat haar eigenlijk niets uitmaakt. ‘Een vader is iemand die er je hele leven is. Jij was er nooit, dus waar maak je je druk om?’ Tl;dr: so what als het incest blijkt? De arme Guilio is weerloos, en de volgende twintig minuten worden vooral benut om Kinski naakt te laten zien. Ze biedt hem in een hotelkamer ook nog een drankje aan, in een plastic bekertje, wat haar ‘pee pee’ blijkt te zijn.
De zorgeloosheid van het bijna drinken van haar pis, van de hele affaire, verdwijnt daarna snel. Zo gaat dat. Zo hoort het ook.

Ik heb mijn databundel opgemaakt door deze hele draad te laden

lol :D

hophop zo maken ze ze ze niet meer. Volgens mij een film die vooral als anekdote nog vaak wordt opgerakeld in de boekjes.

Wilson
'People are looking for a change.' Woodrow zou vergeten zijn, ware het niet dat hij als Kantiaans dromer streefde naar een wereldregering. Een dapper plan in realpolitik-tijden. Voor zoiets bizars moet je wel een wetenschapper zijn! Uit deze gemoedelijke biopic leerde ik dat Woodrow inderdaad een eigenzinnig Princeton-man was. Hij hield meer van zijn 'little women' dan van de kiezer. De film schittert dan ook vooral op bepaald on-statige momenten. Het leven van een outsider verbeeldt als kerstmusical. Met echtgenote en dochters achter de piano. Of die prachtige ode van zijn studenten. 'Three cheers for old Nassau.' Een beetje Gospel in het Noorden. (Wilson was een verdwaalde Southern Democrat.) Tijdens zijn eerste termijn keerde Wilson zich tegen de bankmannetjes. Zelf mocht hij ook in een groot huis wonen. De president dwaalt door de eindeloze vertrekken van dat Witte Huis. Een fenomenaal Technicolor-decor. De schaduw van de grote wereld slokte Wilson vervolgens op. De Eerste Wereldoorlog blijkt onvermijdelijk. Pacifist Wilson blijft in zijn eigen dromen geloven. Hij pleit: 'It must accept the league of nations, or live with a gun in his hand'. Die keuze lijkt me voor een Amerikaan doodsimpel. We zien het elke dag. Na ieder stapje vooruit volgt een conservatieve terugslag. 'It's not only possible, it's imperative.'

Dark Eyes
'Gevoelens, inclusief liefde, werden routine.' Italianen en Russen, ze zullen het best met elkaar kunnen vinden. Nooit vies van wat melodrama, perfumato. In Oci Ciornie slaat regisseur Michalkov de bekende 'Amarcords' aan. Hij leende de basis voor het verhaal van Tsjechov, maar qua gemoedstoestand is het eerst Italië dat doet (mee)zingen. De schlemiel Mastroianni orakelt over zijn grote liefde. Dankzij zijn steenrijke vrouw heeft hij een kunst van het nietsdoen gemaakt. Maffen bij een mopje Mozart op de soirees. Tijdens een korte kuurronde raakt hij bevangen door een donkere Russin. Plots kan ie de beentjes weer strekken. Zijn impotentie en indolentie voorbij. 'Miracolo!' Hij vindt een levensgeluk met manische trekjes, zoals dat in een Italiaanse farce hoort te gaan. Wat Dark Eyes uniek maakt, is de daaropvolgende Russische sequentie. De hysterische dame sipt nog net – 'Ik ben niet gewend gelukkig te zijn' – maar verdwijnt dan rap naar het Grote Niets. De maestro erachteraan, natuurlijk. Ter plaatse halen de Russen hem rechts in, op de vlakken nihilisme en waanzin. Slapstick verruilt voor een Bruiloft der Zeven Zigeuners. Je kunt maar één keer leven, dus ook maar één keer kapot gaan. Amor(e) in het kippenhok. Rusland, een natuuringang naar jezelf, met een Tolstojaanse spiritualist als gids. 'Je thuis is overal.'

Heartland
'I was beginning to believe I was the only woman in this country.' Een western geschreven door een vrouw. Zoiets merk je meteen. Misschien is het de blik van verbazing. Een huishoudster wordt zonder woord van begroeting meteen aan het werk gezet. A man needs a maid, zeker op de Plains van 1911. Een beetje laat wellicht voor het genre, maar on the frontier kan het jaren eerder vóelen. Kelly Reichardt zal Heartland vast kennen en waarderen. Net als in Meek's Cutoff wordt het actierijke genre binnenstebuiten gekeerd. Gestript van alle actie blijven alleen achterdocht, leegte en die dappere pioniersmentaliteit over. Langzaam schrijden de dagen voor. De huishoudster is met haar dochter naar Wyoming gekomen, om daar te werken voor een Lincolniaanse kerel. Hij runt in bijbelse stilte zijn boerderij, af en toe doorbroken door een bits 'nee' of een moedeloze 'jah'. Bijna geen mens te zien. 'This is not farming, this is ranching'. De nieuw aangekomenen moeten wennen, maar er valt niet te ontsnappen aan de rurale ritmes. Als vanzelf krijgen ze een tik mee van de 'dit varkentje zullen we wel eens wassen'-mentaliteit. Uitgestrekte velden doen dromen. De bewust rudimentaire muziek – als de mensen, als het land – helpt een handje. Beest en mens zien bont en blauw af. Het lijden van de mens is geen partij voor de dieren. 'A healthy crier in the wilderness.'

Camelot
'It's wild, it's gay, a libelous display.' Bijzonder slechte musical, maar ook wel bijzonder in zijn ongelofelijke slechtheid. Het verhaal van King Arthur wordt door Logan en co omgetoverd tot ménage a trois. En dat zonder enige actie van het toverstafje van Merlijn... Arthur zit sinds zijn jonge jaren onder de plak van de gebedsgenezer. De met oogschaduw getooide koning denkt vaker aan Merlijn dan aan 'Jenny'. De zaak verandert als 'the greatest knight' Lancelot met zijn lans vooruit Camelot binnen komt stormen. Hij vereert de koning, maar wipt wél diens vrouw. De battle tussen wufte softie en Echte Man kan beginnen, zou je denken. Maar niemand wil eraan geloven. Urenlang gestamel en gehaper, en liedjes die nergens toe leiden. Een soort coïtus interruptus musical. Met een cuckold vredeskoning, verpieterend aan zijn ronde tafel terwijl de 'driehoeksverhouding' woekert. Ergens heeft het wel iets modern cynisch, al die gender-vragen. Hoe te handelen in casu overspel. 'Protocol intrigues me'. De drie uur duren eindeloos, en binnen die zee van tijd wordt het verhaal alsnog incoherent verteld. Ik veerde enkel aan het slot op. Dan wordt de tragiek van de ridderepiek helder. Langzaam in een bedtime story veranderen, en daar niks aan kunnen doen. Da's erger dan een onbevredigde dame... 'The best thing for being sad is to learn something.'

A Bigger Splash
Rockdecadentie en een shitload aan static tussen deze mensen. Met als frustrerend element dat Swinton niet mag praten van de dokter terwijl er allerhande relationele crises moeten worden besproken. Ik moet La piscine, waar deze losjes op gebaseerd is ook maar eens (her)zien (ooit wel gezien maar kan me niks meer herinneren).

A Speck Of Dust
Ben geen enorme fan van standup maar deze Sarah Silverman is grappig maar ook clever. En niet te arrogant. Alleen vind ik dat argument (van voor- en tegenstanders) „waarom laat God ons dit allemaal overkomen?“ nooit, niemand, zeker de Bijbel niet, beweert dat we in het paradijs leven, is het wel. Naar verder: aanrader.

Tangerine
Wat een hysterie, beetje moeilijk om door al dat „gebitch“ heen sympathie te krijgen. De rustige Armeense taxichauffeur is – hoewel ook niet van onbesproken gedrag – een oase van rust. Maar al met al wel een bijzondere film, dat ie op iPhone geschoten is valt niet eens op.

Wilson
Woody Harrelson als eenzame vrijgezel gaat met zijn ex op zoek naar z’n dochter en leeft zich in die nieuwe rol. Wisselt aandoenlijke en grappige momenten af met veel saaiig- of truttigheid. Had meer in gezeten denk ik.

Psychomania
Cult horror, over een motorbende die opstaat uit de dood. Coolheid galore, in special fx maar ook de fantastische interieurs.

L'amour à mort
Resnais mediteert op eros/thanatos, zware kost al heeft ie hermetischer films gemaakt. Maar mooi is het zeker.

Fitzcarraldo
Burden of Dreams
Bizar ambitieuze film van Herzog, alleen al door dat gehannes met dat enorme schip al zeer de moeite al zit er ook een hoop food for thought in het verhaal. De „Making Of …“ is een al even boeiende verhandeling waar je nog even opnieuw op de indrukwekkende prestatie, zeker als er ook nog allerhande politieke verwikkelingen zijn die je niet kon afzien aan de film. En een mooie typische Herzog-rant als afsluiter.

Open Windows
Een film met voormalig porno-ster Sasha Grey. Niet zelden moet je dan je verwachtingen niet te hoog leggen maar Grey heeft smaak. Hoewel er nog wel e.e.a op aan te merken valt is Open Windows rijk aan interessante ideeën. De vorm doet denken aan Unfriended en werkt grotendeels (de finale ben ik nog niet helemaal uit) maar het idee (Identity theft) is erg interessant en iets waar je nog eens even over na kan denken en rechtvaardigt een rewatch.

gheh als Art genoeg joints heeft gerookt begint hij aan een fan letter aan Sasha, denk ik.

zit Berlin Alexanderplatz te kijken, omdat NY Times 1000 dat een 'movie' vindt (ik vind het een serie). Dus, deze week geen stukje.

Berlin Alexanderplatz is zeker een serie, maar wel eentje van het filmische soort. Geldt ook voor Fassbinders sciencefictionserie Welt am Draht (1973).

Welt Am Draht rocks.

ha sci-fi van Fassbender!! zou ik nog bijna benieuwd naar worden.
maandag of zo als ik het gestage tempo ' volhoud' vast wel een krabbeltje over B.A.

乾いた花
Stemmige zwart-wit film uit 1964 (ook wel bekend al Pale Flower). De situatie is klassiek: gangster Muraki komt uit de gevangenis nadat hij iemand uit weg moest ruimen. De beginmonoloog is geweldig nihilistisch en die existentialistische toon wordt heel kalm doorgezet. Want Muraki komt in een van zijn goktenten (geweldige scene dat Japanse gokwereldje) een hele mooie vrouw tegen die het leven net zo saai vindt. Samen gaat ze next-level gokken waarbij Saeko het oogappeltje wordt van de ingedutte mannenwereld. Na een geweldige autorit door nachtelijk Tokio komt onvermijdelijk de schaduw opzetten wat tot een intense climax leidt. Allemaal heel mooi: de stad, de cool, Mariko Kaga, de bijna achteloze humor en natuurlijk de soundtrack van Toru Takemitsu. Minimaal meesterwerkje.

The Box
Kwam deze tegen op een lijstje SF-films die vergeten zijn en toch de moeite waard (of zoiets). Ondanks Donnie Darko verwachtte ik een wat gewone film over een moreel dilemma (op een knop drukken = $1 miljoen, oh en een willekeurig persoon gaat dood.) Maar wanneer La Diaz in het begin les geeft over Sartre weet je al meteen dat we de diepte in gaan. De film die je verwacht is eigenlijk al voor de helft voorbij en dan rest een enkeltje naar het labyrint zonder uitgang. Op de bank collectief "WTF?!" toen de credits verschenen, maar met wat online leeswerk kom je erachter dat Kelly veel gerichter jongleert dan je denkt. Als mash-up van existentialisme en Amerikaanse paranoia een fascinerende film, maar ergens ook onbevredigend, te veel (ik denk dat die suggestie van buitenaardse wezen vooral overdadig is), te vreemd.

乾いた花 sounds good!

nu Southland Tales nog, van die maffe Kelly. Want dat is écht baaaad.

Ik vond The Box een soort Twilight Zone-aflevering, niet per se een slechte, maar wel een beetje corny.

Sterker, het is een Twilight Zone aflevering, zo met de conclusie dat de vrouw haar man onbewust dood wenste. De film gaat dan pas los. KWam er achter dat o.a. k-punk (RIP) er wel raad mee wist.

Oh, en bonuspunt voor gebruik van Scott Walker.

Heh, grappig, moeilijk te vatten wat die Twilight Zone-vibe is dan. :)

Yoga Hosers
Ik had vandaag Song To Song bekeken maar een beetje last van wegtrekkers. Deze van Kevin Smith heb ik na een uur uitgezet. Had ik eerder moeten doen, maar nog steeds die wegtrekkers. Echt vreselijk. Niet grappig, oubollig om niet te zeggen gewoon saai.

Berlin Alexanderplatz
'Ich wil nicht mehr so wie früher.' Ruim vijftien uur duurt deze glinsterende ontleding van de lijdende mens. Vooraf wekte de speelduur ontzag, wat voor experiment zou dat moeten worden met Fassbender aan het roer? Voorwaar, het blijkt een van zijn meest toegankelijke werken, met slechts kleine avant-gardistische martel-intermezzi. De eerste paar 'afleveringen' moest ik vooral aan Coppola denken. Het Berlijn van de twenties heeft diens Gatsby-look. Goudbruine cinema reminescato. Een lampjesparade. Elk lichtje wordt een kerststerretje. Ein vom Herzen, om op een andere neon-Coppola te alluderen. (Die zelf toegaf sterk door deze serie geïnspireerd te zijn). Fassbender toont ons Franz Biberkopf. Geen goede, maar wel een goedmoedige ziel. De voormalige bajesklant, poogt nu eindelijk op het rechte pad te blijven. In het paranoma sjokt hij van vrouw naar vrouw, van criminele kennis naar nieuwe drinkmaat, ondertussen de Kümmels 'niemals' versmadend. Bijna elke scene wordt begeleid door tintelende muziek. Opnieuw een teken van de toegankelijkheid, vooraal dankzij zo'n Morricone-harmonica. Soms lijkt de serie daardoor wel een eeuwige trailer, maar meestal boeit het tragische lot van Biberkopf. Knetterende relaties en verknipte vriendschappen, in een kamer waar het licht altijd knippert. 'Hij heeft geweigerd op te groeien.'

The Ten Commandments
'Bring the Hebrew in.' Het kost een paar centjes, maar dan heb je ook wat. The epos to end all epoi schittert vier uur lang in alle kleuren van de regenboog. Voor een vredelievende boodschap moet je hier niet zijn, ondanks dat Cecil's intro nog schijnheilig schermt met 'vrijheid'. Mozes en zijn God hebben niet meer te bieden dan gehoorzaamheid, gebracht met kapsones. Oude wijn, in nieuwe zakken. Ik las toevallig net Het Kleine Evangelie van Tolstoj, en daar worden aan de Joodse orthodoxen precies de verwijten gemaakt, die zij hier zelf nog aan de Egyptenaren maken! Die Egyptenaren maken The Ten Commandments echter wél tot een pleziertje, van het soort waar onze vriend Jezus niks van moet hebben. Veel te vleselijk. Dames in oriëntaalse gewaden proberen farao-meesters te plezieren met doorkijkjes en dansjes. Elk scene een fenomenale set piece, te midden van sweet oils and scented waters. Muzikanten strelen in een hoek van een vertrek de harpen. Ik hoorde er Couperus bijna bij preken, in gloedvolle alliteraties. Mozes ziet op goedkope sandalen ondertussen zijn God, en krijgt daar prompt een nieuw Triggerfinger-kapsel van. Hij zal Het Recht naar de verafgoders der dieren brengen. Elmer Bernstein zorgt voor een mespuntje spiritualiteit, maar echt transcenderen, doen de kleuren. Vandaag is rood, de kleur van de Nijl. 'Go, get thee down'.

Novecento
'Dalco, Olmo. Paisan.' Wellicht was het er gewoon net een epos teveel aan, maar mijn verveling tijdens vijf uur Novecento valt ook aan Bertolucci te wijten. Hij heeft het gewoon niet. Hier niet, nooit niet. Hoe hard hij ook probeert zijn eigen The Leopard te maken. De man is een te grote kleine viezerik om die ware 'tijd verglijdt'-melancholie op te roepen. Daar helpen de driftig 'kalende' klasbakken Sutherland, Depardieu en De Niro niks aan. Zelfs Burt Lancaster brengt tijdens het eerste uur weinig soelaas. Terwijl Morricone leeuweriken laat dalen, dalen de ballen in van twee plattelandszonen. Eén het bovenbaasje, de ander een 'bastardo'. Hun vrijzinnigheid voelt aangenaam gewoon. Bertolucci houdt Piemelmonologen voor alle leeftijden. (Waarbij de kleine plattelandsrat Olmo in zijn jongere jaren groter blijkt dan de volwassen Depardieu.) Gegrinnik daargelaten knelt Novecento dan ook vooral in het breder perspectief. Bertolucci weet dat het allemaal moet in zo'n film – fascisme, communisme – maar eigenlijk heeft hij géén idee. Zijn politieke besef voelt nauwelijks doorleefd. Eerder lachwekkend. Voeg daarbij tal van vreemde ritmewisselingen en bruuske wendingen en je kijkt naar een epos waar karakterontwikkeling slechts in grove streken, mét grove streken geschiedt. 'Wanneer een man zijn hele leven niks doet, heeft hij teveel tijd om na te denken.'

Nooit de liefde gevoeld. Spierballenepos, eigenlijk zijn die cokey art deco taferelen nog het leukst.

voila. en.. Ain't talkin' bout' dub ook nog. Na een tijdje wist ik niet meer of ik nou liever de Engelse of de Italiaanse versie keek.

Sutherland als door en door slechte fascist met een al even clichématig slechte heks als vrouw, vond ik al met al nog het meest amusant.