Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Ha! Zo voelde het ook wel, maar zo te zien nog best wel bescheiden. :) Het heeft ook echt wel wat en het is ook lekker tegen de tijdsgeest in, van alles korter en, plottechnisch, niet toewerken naar een climax met zo'n queeste.

China Miéville - The Last Days of New Paris
Intrigerend boek, een novelle die in zekere zin perfect dienst zou kunnen doen als catalogus bij een overzichtstentoonstelling van het Surrealisme (het boek eindigt met een uitgebreid notenapparaat dat je misschien als eerste zou moeten lezen). Het kernidee van het boek is geweldig: een zoekende wetenschapper heeft een nieuw soort bom uitgevonden waar hij de nazi's een lesje mee wil leren. Maar hij weet ondanks zijn occulte interesses niet zo goed hoe. Hij verzeilt bij een ontmoeting van surrealistische kunstenaars en na het overwinnen van wederzijds wantrouwen bouwen ze de S-bom die via een omweg in het bezette Parijs ontploft. Resultaat: alle dromen, visioenen, kunstideeën van de surrealisten (en voorlopers) verschijnen in de stad waar een groep surrealisten de nazi's bestrijden die natuurlijk demonische wapens gaan ontwikkelen. Een derde partij gaat zich er vervolgens ook tegen aan bemoeien. Soms had ik het idee dat het verhaal een aanzet was tot iets veel groters, maar misschien bestaat dat boek al (Gravity's Rainbow om precies te zijn). En Miéville laat alles met een mooi mysterieus nawoord op zijn plek vallen.

Frans Kellendonk - Verzameld Werk
Een box met twee stoeptegels van boeken. De eerste bevat romans en verhalen, de tweede essays en artikelen - al dekt dat de lading niet omdat er ook nog een serie interviews aan is toegevoegd. En die gaan (bijna) allemaal over het schandaal n.a.v. Mystiek Lichaam. Dat hadden ze misschien voor een apart boek moeten bewaren, of deel twee thematisch moeten indelen want het schrijftalent van Kellendonk wordt er zo door overschaduwd. Mooie verslagen van reisjes naar de VS en Rusland (denk Grunberg maar dan veel beter). Wat ook duidelijk wordt is dat de jaren '80 echt andere tijden waren en Nederland een ander land.

Anaïs Nin - Delta of Venus
Na de middelbare school ging ik eens serieus lezen en een van de eerste favorieten was Henry Miller, ekte-ekte stoere mannen literatuur over seks, kunst en niets doen. Daarna raasde ik door en vergat zijn collega uit de Parijse tijd, Anaïs Nin, te lezen (zie ook de bravige schandaalfilm Henry and June met de jonge Uma Thurman.) Delta of Venus werd postuum uitgebracht en is een verzameling erotische verhalen die Nin scheef voor een anonieme rijke cliënt. Die was tevreden al kreeg ze steeds te horen dat ze minder poëtisch moest doen, just the facts. Wist ze uiteindelijk slim te omzeilen met een mooie stijl die toch lekker direct is op het moment dat het nodig is. Erg vooruitstrevend en een leerzame blik in de vrouwelijke seksualiteit.

Paul Theroux - De Gelukkig Eilanden
"Waar is je vrouw?" vraagt iedereen aan Paul Theroux terwijl hij van eiland naar eiland peddelt in de Pacific. De ironie is dat Theroux net is gescheiden en afleiding zoekt, weg van huis. Een boektournee in Australië brengt luxe en aandacht, maar Theroux wordt al snel nieuwsgierig naar de outback. Hij schrijft enthousiast over "Walkabout" van Nicolas Roeg en gaat daarna wandelen in Nieuw-Zeeland. Pas echt interessant wordt het als hij aan het peddelen slaat en een soort amateursociologie gaat bedrijven als hij een nieuw eiland bezoekt (inteelt, kannibalisme, zendelingen en zedenbedervende videos van de Golfoorlog, er komt geen eind aan). De gortdroge dialogen mogen er ook zijn (afgekeken van Chatwin). Met name de Fransen moeten het ontgelden met hun imperialistische ontwikkelingshulp en kernproeven. Theroux doet goed zijn huiswerk en schudt een berg feiten uit zijn mouw over de geschiedenis van de regio, zonder dat het pedant wordt. Je mag zelf je oordeel vormen over wat kolonialisme en vooruitgang met die eilanden gedaan hebben - Theroux heeft al snel door dat het zwaard aan twee kanten snijdt.

Louis Paul Boon – De Kapellekensbaan – Zomer te Ter-Muren
En zo is er voor de hoeveelste keer een einde gekomen aan een hoofdsutk in ons leven en ons boek over de kapellekensbaan – ge vraagt u af vanwaar al die hoofdstukken blijven komen – en ge bedenkt tevens dat uw leven zo kortstondig is, als dat boek over kapellekensbaan eindeloos zou moeten zijn: men zou zulke boeken moeten voortschrijven van vader op zoon, 200 jaar, 300 jaar lang. Pas dan zou het een boek der boeken worden, een bijbel, een testament.

En eindeloos is deze diptiek, zoals de achterflap dat dan fraai noemt. Alleen dat woord al! Precies moeilijker dan De Man Zonder Eigenschappen graaft 'Boontje' door de geschiedenis van het Vlaamse dorp. Op het kruispunt van fabel en realiteit. Waar alle oorlogen hegeliaans tegelijk woeden, evenzo die van 1750 als die van de Bom. Of die misschien die laatste nog net niet. Wie zal het zeggen? In het tweede deel – dat net als in Don Quichote het betere deel is, beginnen de personages vanzelfsprekend tegen hun schepper te spreken. Zich te bemoeien met hun ontwikkeling en vooral, de vermaledijde afwikkeling... want arme 'Boontje' hij lijdt, de kleine mens met de blik op kleine meisjes en grote gebeurtenissen. Waar moet hij stoppen? Hoe moet hij stoppen? Ze leefde van de ene dag in de andere, ze zat achter de kachel en zei alleen maar: och, het is dat het Zo moet zijn,.

Hiromi Kawakami - 蛇を踏む
Drie verhalen in semi-magisch realistische stijl, dit jaar vertaald als Record of a Night Too Brief. Het eerste bestaat eigenlijk uit een serie transformaties die te maken hebben met het vallen van de nacht. Het tweede is een wat melancholisch verhaal van een familie waar een broer zomaar verdwijnt en de tweede broer dan maar de gearrangeerde verloving doorzet, terwijl de verdwenen broer af en toe zijn zus bezoekt als een soort aanwezigheid. Het derde verhaal gaat over een vrouw die op een dag op een slang stapt en vervolgens als zorgzame vrouw bij haar in huis intrekt en haar probeert over te halen om toe te treden tot de slangenwereld. Nou ja, allemaal heel Japans met van die droge humor, verfijnde beschrijvingen en vreemde sociale interacties. Ik ga door naar level 2.

Bruce Springsteen - Born to Run - Mijn Verhaal
Ja zo heet dat dan in de NL vertaling. Ik weet het niet met die autobiografieën. Op zijn best vermakelijk gereutel van beroemdheden, wil je het eigenlijk allemaal wel weten, móet je het allemaal willen weten. Die van Neil Young had dan nog wat oprechts, zo oprecht dat er geen editor aan de pas leek te zijn gekomen. Een bio van The Boss is natuurlijk van geheel andere snit. De man maakte van harde werken zijn credo, net zo lang werken tot je kwaliteit levert. Zo ook hier. Toch sleept het na de eerste honderd pagina's alleraardigst (licht apocrief?) familieleed, allemaal maar wat voort. Plaatje, toeren, praatje. En dan raakt een mens vooral benieuwd naar wat onze Held niet verteld. De Human Touch/Lucky Town flop wordt nagenoeg doodgezwegen. En hoeveel leer je nu werkelijk over de E Street band interacties? Of over alle vriendinnetjes vóór Patti. Nooit ook maar bij naam genoemd. (Nou ja, dat model van de Tunnel of Love tijd wel). Dat is dan ook meteen zijn laatste goede plaat, want dat zie je helaas ook weer al te goed. In de jaren negentig is het op. En in deze eeuw drijft de man ook vaak op aantekeningen en schetjes uit die tijd. (Die ooit ook nog Tracks opleverden). Tekenend voor mijn tanende enthouasise was het het Super Bowl hoofdstuk. Broes en zijn herrezen mannen mogen de pauze-act zijn (een giga-eer in Amerika natuurlijk). Hij beschrijft het heerlijk meeslepend. Maar dan kijk je het.. Een retro-act, gered door het verlegen glimlachje van de man zelfs, wanneer hij tegen de camera botsts. Zelfs de Boss maakt wel eens een foutje.

Anthony Burgess - Tremor of Intent: An Eschatological Spy Novel
Heel Brits dit. De subtitel geeft al meteen een hint waar het naar toe gaat: James Bond op de hak nemen. Een spion moet een jeugdvriend terughalen uit de Sovjet-Unie waar hij, gebukt onder typische Engelse zelfhaat, als wetenschapper is gaan werken. Vanzelfsprekend neemt Hillier een cruise want daar zitten de vrouwtjes. Dit is Ironische Literatuur dus plot doet er sowieso niet toe. Het is allemaal mooi ambachtelijk geschreven met die droge Engelse toon en humor, redelijk geil, maar zo op de 2/3 als Hillier eindelijk in de USSR arriveert is de tank wel leeg. Natuurlijk weet Burgess alles in de laatste zin een leuke draai te geven, maar heel enthousiast werd ik er niet van.

Bruce Chatwin - The Viceroy of Ouidah
Nog meer Britse ironische literatuur. Chatwin heeft slechts 122 pagina´s nodig voor het levensverhaal van Francisco Manoel da Silva, een arme Braziliaan die met slavenhandel een fortuin vergaart in Dahomey (het tegenwoordige Benin) en het daar tot onderkoning schopt. Het tempo ligt hoog en het verhaal zakt dan ook nergens in (plot is ook hier van ondergeschikt belang). Da Silva heeft wel wat weg van Chatwin zelf, type rusteloze zwerver/avonturier op zoek naar rijkdom, die wordt omgezet in antieke verzamelobjecten (een rode draad in Chatwin´s boeken). Het slavernij-thema geeft het boek een internationale setting en Chatwin de mogelijkheid om eerst de Fransen en daarna de Britten zelf belachelijk te maken, die mogen opdraven als Da Silva aan lager wal dreigt te raken. Vermakelijker zijn de beschrijvingen van het hof van de megalomane inheemse "skull king" die Da Silva als vriend inlijft. Totaal over de top, maar Chatwin kon goed en geloofwaardig de grootste onzin vertellen. Verfilmd als "Cobra Verde" door Werner Herzog.

Marja Brouwers - Casino
Dikke pil van de schrijfster van Havinck (een van de betere Nederlandse 'genre'boeken, een soort classy detective). Ook in Casino zit weer een aardige thriller verstopt. Zeker de eginfase, die in Monte Carlo speelt, is het allemaal bepaald Ballardian. Later wordt het meer clichématige noir, eindigend in Chicago met een speurende journalist. Ware dit alles, dan had je een goed boek van 200. Maar Brouwers heeft de boel aangelengd met een eindeloze komedie over de rechten van de huurder in Amsterdam. Tientallen pagina's beschimmelde slapstick. Dan is er bovendien nog een mediasatire die de zelfgeilerij van BN'ers bespot, niet veel beter dan het hiervoor genoemde plot-element. Met grapjes als 'de bekende advocaat Gong' (O RLY) De vreemdste (en meest 'beruchte') passages zijn echter de uitgebreide lappen filosofische essays, die er welhaast lukraak tussen worden gepropt. Geen domme essays, Brouwers kan een potje denken en schrijven ook, maar toch. Wie wil er een breedsprakige cursus filosofie op bachelor-niveau in een roman? 'Kan het in het kort', grapt Brouwers ergens, meer tegen zichzelf dan tegen de lezer, zonder zich dus verder iets van haar eigen advies aan te trekken.

Cola Debrot – Bewolkt Bestaan
Zeer moedige pogingen tot een grootse Nederlandse roman, en tegelijkertijd onwaarschijnlijk gecondenseerd. (De kleine letters helpen nog een handje). In slechts 370 pagina's ontleed dokter Debrot veel, heel veel. De kolonie Curacao, met zijn blanken luierend in de zon, de Petroleummaatschappij, de smalle straatjes van Willemstad en de mysterieuze plantages waar oude heksen nog kruiden mengen. Ook het katholicisme gedijt hier in de meest wonderlijke vormen, zoals hardnekkige zelfmoordgedachten. ('de ophanging gelijkt op een kruisdood'). Het boek doet echter nog tal van andere plaatsen aan. Amsterdam, met zijn literaire kliekjes ('het tijdschrift zou alle anderen behalve zichzelf als epigonen afdoen'), Venezuela, Parijs (de schitterende opening in een ziekenhuis) én Amerika. Daar lijkt het boek het meest op Conserve, Hermans' debuut. Beiden trokken ooit samen op (Hermans ging als assistent mee op huisbezoek met Debrot, die werkelijk dokter was. Debrot plachtte hem dan als geleerd collega voor te stellen). Was Bewolkt Bestaan een roman van Hermans dan zou het tot diens beste werken behoren, vol doppelgangers en daaraan gelieerde verwarring. Alsof er steeds opnieuw een boeiende, maar wel totaal andere novelle begint.

Dostojevski - Duivels
Onze Dosto keek nooit op een inktpotje meer of minder, geloof ik. (Sponsordeal?). 300 pagina's lang is deze 'classic' een bizar wijdlopige plattelandsparodie, iets dat Balzac véél snediger, puntiger en grapper kan. Dostojevski heeft nihilistische ellende nodig En dat komt er ook, nog 300 pagina's lang, vanaf een fenomenaal en ijzingwekkend kil hoofdstuk waarin 'het vijfje' zich - min of meer - bekend maakt. It only takes 1 revolutionary cell, om een Russisch stadje op stelten te zetten. ('We zitten in alle steden'). Dat had de Grote Rus dan wel weer goed voorvoelt. De communistische terreur kondigt zich aan. De Totale Gekte. (Aan het eind is bijna iedereen dood.) Zelf was Dostojevski ook wel een rare snuiter denk ik, de voetnoten van de vertaler verraden veel. (Zo van: over een detail op pagina 621, cf. 35) En dat een boek lang. Alle elementen zaten in de kop van de schrijver geramd, maar om ze helemaal duidelijk op de lezer over te brengen, daarvoor was dat hoofd dan weer wel wat te troebel.

Lapsed Ordinary

ja! :-)

https://www.youtube.com/watch?v=XkLqAlIETkA

xD

arrround and arrroound

Georges Perec - La Boutique obscure
Toch een beetje alsof je met de compilatie van demo's begint, want dit is een boek dat bestaat uit 124 dromen (al snel ben ik "het dubbel LP meesterwerk" La Vie mode d'emploi er naast gaan lezen). Perec, vriendelijke avant-gardist die hij is, kleedt het mooi aan met een subtiele introductie en voor de rest krijg je wat je kunt verwachten, mooi omschreven dromen met een weergaloze laatste droom.

Eindelijk weer verkrijgbaar in het Nederlands, Perec. Ben het wel van plan te gaan lezen (ook aanbevolen door niemand minder dan Calvino).

Ha, die gaat op het verjaardagslijstje

ahh ik ben ook wel benieuwd (althans naar Het leven een gebruiksaanwijzing, dan, om mee te beginnen.)

op titels is hij al behoorlijk winnend:
Tips en wenken voor wie zijn afdelingschef om opslag wil vragen (2011)

De duistere winkel dus inderdaad in nieuwe mooie uitgave (plus nog wat andere titels). Komt op mij altijd over als een zeer geschikte kerel maar echt veel te veel filterloze sigaretten gerookt. :(

Georges Perec - La Vie mode d'emploi
Ja mooi. Echte stonerklassieker op een of andere manier. Perec portretteert tot in de details een gebouw in Parijs met iedereen die er woont en heeft gewoond. Heel consequent beschrijft Perec elke kamer en de objecten die zich er in bevinden (vroeg me meteen af of hij daar school mee heeft gemaakt of dat hij een bepaald idee van "goed schrijven" op de hak neemt). Daardoor komt het tot leven maar krijgt ook alles meteen een zekere melancholische lading want voor Perec heeft alles het potentieel voor een zijpad, soms achteloos (de bewoner die door zijn opa naar het jaarlijkse veteranenbezoek aan het opgebaarde lichaam van Napoleon werd meegenomen!) en soms echt een kort levensverhaal. De liefhebbers van Borges en Calvino weten hier wel raad mee.

Laurent Binet - De Zevende Functie van Taal
Zeer vermakelijke pageturnert die op gang wordt gebracht door de ongelukkige dood van Roland Barthes in 1980. Zoals in het echt wordt hij na een lunch met presidentskandidaat Mitterand bij het oversteken aangereden door een busje. Maar was het wel een ongeluk? De politiecommissaris Bayard komt routineus een kijkje nemen in het ziekenhuis en komt er langzaam achter dat er iets niet pluis is. Samen met een universitair medewerker die hem een beetje wegwijs moet maken in het intellectuele wereldje van Parijs. Het mooi kibbelende stel komt erachter dat Barthes over iets beschikte als 'de zevende functie van de taal' waar meerdere partijen graag over willen beschikken. Binet gebruikt lekker lui de clichés van de internationale thriller om een portret te schilderen van het intellectuele wereldje van die tijd met overlappingen naar de politiek. Bayard en Simon maken wel heel veel mee (al weet Binet zich daar slim uit te redden), de Fight Club van de retorica draad vond ik niet zo, het uitstapje naar Amerika is daarentegen redelijke briljant op een soort opgefokte Brett Easton Ellisachtige manier. En verder wordt iedereen wel mooi met zijn of haar karakteristieke trekjes geportretteerd, sommigen (Foucault, Derrida) komen er beter af dan anderen (Kristeva, Sollers en natuurlijk ijdeltuit Bernard-Henri Lévy.) Ja, dat waren nog eens tijden.

A. Den Doolaard - Het Verjaagde Water
Dé hit van 1947. Het valt nauwelijks voor te stellen. Ondanks het onderwerp toch dik 500+ vrij droge kost, soms Voskuijliaans in de volledigheid. Wel leerzaam. In 'waterheelal' Walcheren ontstond Het Plan. De Deltawerken. Een eerste testcase van de 'watertovenaars '. Een test die alleen maar plaats kon vinden omdat de geallieerden - om de oorlog te winnen - Walcheren lieten verzuipen met wat bommen. (Den Doolaard merkt op dat het gebied Walcheren nagenoeg zo groot is als Hiroshima, gelukkig was de bom anders...)
Als geschiedenisles is het boek nog altijd wel interessant. Termen die allang in de vergetelheid zijn geraakt, en die Den Doolaard eigenlijk als titel had moeten gebruiken. Wat te denken van 'Zinkstuk', of 'Rijshout', of 'Doodwater'. (Hij had echter geen tijd voor negativiteit, teveel een patriot)
Ondanks al zijn alliteraties en als-gelijkstellingen zou hij nooit de slauerhoffiaanse poëet worden die hij altijd had gehoopt te zijn. Dat hij zélf als militair opzichter meewerkte aan het Project Walcheren, dat pleit dan weer wel voor hem, karrend door Zeeland in een 'dukw'. 'Gate benne d'r om gevuld te worden'. Geen Vorm, wel een Echte Vent. (En toch haatte Forum hem, om literair-begrijpelijk redenen).

Dé hit van 1947

Het zou helemaal geweldig zijn als dat als verkooptekst op het kaft zou staan.

ghehe :D nee in die jaren had literatuur nog net teveel status om dat als uitgever te durven, geloof ik. dat komt pas met Jan Cremer.

Sartre - Walging

Ik typ/schrijf steeds Sastre. Teveel wielrennen gezien. Zo'n 120 pagina's is Walging een nogal saai academisch gebeuren. Een soort promovendus in een bibliotheek, werkend aan een biografie, althans, met het plan, de bekende procrastinatie. Frida Vogeliaanse zelfobservering. En net als ik denk: nee Sartre als romancier, dat is 'm niet. BAM. De walging slaat werkelijk toe. Het existentiele drama. De grond onder de voet weggeslagen, niet om enige werkelijke reden, maaar door het ontbreken van Zijn. Klinkt wazig, maar wordt almaar concreter. Het drama van de Autodidact. Kleine vogelaar in de bibliotheek. (Ik zie opeens in waarom Paul Schrader juist deze sfeer, dit verhaal als inspiratie gebruikte voor Taxi Driver)
Toch nog een mooi en beklemmend dus. En de historicus, hij blijkt pas aan het eind slechts 30! "Ik schaamde me voor zijn schande"

William Gibson - Zero History
Spook County uit 2007 was een tegenvaller en daardoor sloeg ik deze destijds even over. Maar een prachtig ongelezen exemplaar bij de 2ehandszaak kon ik niet laten liggen. Gelukkig is dit een veel beter boek al blijf je achteraf een beetje met een gevoel achter van "much ado about nothing". De in eerdere boeken geïntroduceerde Belgische reclamemagnaat Hubertus Bigend keert weer terug als de motor die de ex-rockzangeres Hollis Henry en een ex-verslaafde Milgrim op pad zoekt om de identiteit te achterhalen van de ontwerper van het obscure denim-merk Gabriel Hounds. Maar in hun onderzoek raken ze ook de wereld van legerkleding (wie zulke orders binnenhaalt is meteen binnen) waar een aantal minder amusante figuren opereren. 2/3 van het boek is redelijk geweldig, een fraai kijkje in post-9/11 militarisme vol nare mannetjes met nare plannetjes en de manier waarop tegelijkertijd mode, cool, consumptie complexer wordt. Erg mooi geschreven, maar zoals wel vaker kan Gibson er weer lastig een leuk eind aan breien (toch wel weer erg McGyver). Gibson kan ook heel goed onsympathieke personages neerzetten maar zoals wel vaker vraag ik me af of dat de bedoeling is, want iedereen wantrouwt bijvoorbeeld Bigend die ik toch altijd wel een okaye gast vind met zijn rare ideeën en avant-gardistische bluf.

Elias Canetti - Het Ogenspel

Zij voelt dat ik er ben en houdt zich slapende. Wat zijzelf, in mijn plaats, gedacht zou hebben speelde door het hoofd, want ik was zij, wij kenden elkaars gedachten, het waren onze eigen gedachten.

Laatste deel van de memoires van Elias Canetti. Het minste, maar ik ben blij het gelezen te hebben. Het zijn de stervensdagen van Wenen, vlak voor de Anschluss. Het slotakkoord der grandeur. Canetti wordt omringd door beroemde mensen. Nu beroemde, toen nog niet, of toch minder. Alban Berg, Kokoschka, Broch, moeder en dochter Mahler, een brief van Thomas Mann.Robert Musil is de grootste, maar die moet door een groepje Weners onderhouden worden, omdat hij totaal niet met geld om kan gaan. In de beschrijving van de woeste volkse beeldhouwer Wotruba overtreft Canetti zichzelf. In dit deel lijkt hij toch al beter in de analyse van anderen, dan van hemzelf. Dit boek staat dan ook het dichtst bij zijn analyse van de massa. Hijzelf komt er soms wat vrouwonvriendelijk vanaf, maar dat kunnen we wellicht wijten aan Het Martyrium. Voor mij een 'fictief' boek, omdat ik het alleen uit deze memoires ken. Eindelijk in voorbereiding. Misschien toch eens lezen. Zeer persoonlijk wordt het aan het eind. De memories kunnen niet anders dan eindigden met de dood van de Moeder. Een Proustiaanse nadering in geur. De twee haten en houden van elkaar, zoals dat gaat met ware moeders en zonen. Zou Freud zeggen. Van hem moet Canetti echter niks hebben.

Akira Kurosawa - Something Like an Autobiography
Autobiografie uit 1982. Geweldig boek dat eigenlijk uit twee delen bestaat. In het tweede deel vertelt Kurosawa over zijn carrière in cinema aan de hand van zijn eerste films tot Rashomon (eindigt prachtig dat hij sacherijnig thuis komt omdat The Idiot is afgekraakt, geen films bij zijn maatschappij meer mag maken en zijn vrouw hem feliciteert, "Gouden Leeuw gewonnen in Venetië voor Rashomon!" waarvan hij niets eens wist dat het was ingezonden.) Maar zijn jeugdhereninningen maken dit tot een van mijn favoriete boeken, meeslepend en met droge humor vertelt, je zit helemaal in een Japan dat niet meer bestaat (prachtige beschrijving van geuren, professionele verhalenvertellers en beroepen die niet meer bestaan). Pa is telg uit een samoerai-familie en wordt helemaal kriegel als zijn vrouw de vis niet in de goede richting serveert. De jonge Akira is een vreemde vogel: vrij slecht op school maar gaat wel elke ochtend voor zonsopgang braaf naar kendo-les. Zijn oudere broer is bijkans excentrieker en zijn wat strenge voorbeeld. Alles komt bij elkaar tijdens de aardbeving van 1923 wanneer de broers samen op pad gaan om de ravage te bestuderen. Uiteindelijk pleegt zijn broer op jonge leeftijd zelfmoord.

Hideo Yokoyama - 64
Naar het schijnt enorm populair in eigen land, deze lijvige detective (600+ pagina's). Lekker vertaald in ieder geval. Ik ben niet super ingewijd in het genre maar ik heb het vermoeden dat Yokoyama een flink aantal conventies van het genre negeert. Bijvoorbeeld: de eerste 500 pagina's is het niet echt spannend. Meer mysterieus op een licht onaangename manier. Het grootste deel gaat ook nog eens over een oud-rechercheur die de media-afdeling leidt van de regionale politie en vooral ruzie heeft met journalisten over het al dan niet opheffen van anonimiteit in berichtgeving. Ondertussen spelen er twee zaken op de achtergrond: de tienerdochter van deze Mikami is van huis weggelopen en al lange tijd zoek en het korps kan niet verkroppen dat een oude kidnapzaak van een 7-jarig meisje ooit slecht is afgelopen. Langzaam wordt Mikami weer in die laatste zaak getrokken wat hem door de eindeloze bureaucratie leidt waar de hoge bazen een soort onaantastbare Boeddha's zijn die in raadsels spreken. Vreemd boek, mooi realistische blik in de Japanse samenleving, maar ook met een vreemde opbouw met een plotse versnelling tegen het einde en zeer aparte afhandeling van de losse eindjes die je niet vaak zult zien in het Westen.

Asimov - De Robotromans
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/e/e5/The-naked-sun-doubleday-cover.jpg

Zit een beetje te peinzen of ik mijn master-scriptie over Wim Gijsen zal schrijven (volgens mij totaal vergeten, vermoedelijk terecht, maar dat kan dan ook wel weer leuk zijn). Dus eerder dit jaar ter voorbereinding al wat Clarke gelezen. Dat boeide me niet zo. Asimov is een goede jeugdherinnering van me (slappe lach met mijn vader om een of ander verhaal). En deze Robotromans zijn gelukkig ook verrassend goed. Met name de eerste 2. De allereerste ('de stalen holen') vormt een perfect cinemagische detective. Kan iemand een goeie tech noir van maken. De 2e is nog interessanter, modern on-fysieke webcam-toestanden op Solarie, en de freudiaanse seksualiteit die daaronder borrelt, en uiteindelijk wel tot ontploffing moet komen. Een mens wil toch meer zíen dan alleen kijken. De 2 delen daarna hebben weliswaar stoere titels, maar zijn typisch werk van een latere schrijver. Beide delen zijn ieder zo'n 400 pagina's (dat is dubbel zoveel als de eerste 2), wat een beetje zelfoverschatting en gewoon luiheid is van Asimov. Niettemin eindigt het allemaal wel weer intrigerend. De aarde moet opgeofferd worden voor het grotere goed. Climate change will do that for us, denk ik zo, deze zomer in gedachten houdende. We moeten er wel op uit.

Wim Gijsen, die is natuurlijk rijp voor herontdekking. Geen idee of hij goed was. Ik stelde me altijd voor als een soort Lord of the Rings tovenaar, maar waarschijnlijk klopt dat niet. :) Zou eens wat moeten proberen, je kunt die boeken vast voor nop overal vinden. Vroege Asimov moet ik ook weer eens een kans geven. Dat hele Foundation-geneuzel heeft me altijd afgeschrokken.

gheh. ja ik heb al een hele stapels Gijsens uit de kringloop voor 50 cent per deeltje binnengehengeld. Nog altijd niet durven beginnen though. (Misschien eerst AL zijn boeken vinden, nerd face). Genderkwesties zitten er op zeker wel in (Deirdre!).

project voor 2019 hoe dan ook.

Iskander de dromendief, dat moet toch goed zijn.

:D

*plaatje Leo in INCEPTION.

Saul Bellow - Ravelstein
Aardige roman a clef over Bloom (die van Closing of an American mind) geschreven door zijn oudere vriend Bellow (even joods en conservatief). Bloom sterft aan AIDS - dat is bijna een statement an sich - van Bloom én van Bellow die dit 'onthulde', want hij is erbij, filosoferend met 'Ravelstein' over het leven en de dood (en de Chicago Bulls, en dure kleren). Met veel liefde opgeschreven, vaak erg babbelig, en in herhaling vallend, maar dat moet haast bewust zijn. Gaandeweg raakt Bellow namelijk zelf ook ziek (hij loopt iets op op Saint Martin) waarna hij begint te bazelen, te ijlen. En hij móet blijven leven, want hij heeft de inmiddels morsdode Bloom belooft een 'korte biografie' over hem te schrijven. Tegelijkertijd voelt hij, als ik leef, en ik schrijf, dan sterf ik dán.
Hij bleef leven. Hij schreef. En stierf. (5 jaar later, het was zijn laatste boek.)

Natsume Sōseki - 吾輩は猫である/I Am a Cat
Lijvige klassieker uit de Japanse literatuur heeft gewoon een kat als verteller. Geweldig idee wat begon als een kort verhaal maar zo succesvol bleek dat Soseki hoofdstukken bleef toevoegen. De naamloze kat wordt geboren en gescheiden van zijn moeder en eindigt na wat omzwervingen bij een familie van leraar. Daar kan hij mooi de mores van de Japanse burger in de Meiji periode bestuderen. Prima tijd natuurlijk omdat de Westerse invloeden op allerlei gebieden intrede beginnen te doen. Zijn baasje is een wat nukkige leraar die zichzelf heel wat vindt en paar typische vrienden heeft, waaronder de zuigende grapjurk Waverhouse, die regelmatig langskomen. Fijn boek, vaak erg grappig maar wel het beste wanneer de kat zich in analyses verbaast over de minderwaardige mensheid. Gewoon verfilmd zie ik nu, ook als anime (duh).

Marlon James – A Brief History Of Seven Killings
Bombo r'asscloth, wat een lijdensweg. Won de Booker Prize in 2015, maar dat doet vooral een oud jurycliché vermoeden: je leest de eerste honderd pagina's, én het einde, en oordeelt. Die eerste honderd pagina's is deze tour de soufflé inderdaad nog very impressive. In Jamaicaans slang vertelt James over Kingston eind seventies. The Singer - kan er maar één zijn uiteraard - is op het toppunt van zijn reële, fysiek gematerialiseerde roem. Er komt een Peace Concert, en een moordaanslag (of twee). Heel muzikaal wordt het verhaal verder nergens helaas. Kingston loopt vol met grote en kleine gangsters, al dan niet van de CIA (of de Cubanen). Als het spannend wordt laat James ook nog de interpunctie los, en vergis je niet, het was al niet eenvoudig deze you dem crazy brethren, me no battyhole-extravaganza bij te houden. Dat is een paar scenes heel erg leuk, gangsters onder invloed die bij zichzelf blijven denken 'all me want is fuck fuck fuck but all me do is kill kill kill', maar zelfs dat wordt toch een trucje. (Actiescene = interpunctie weg.) Een ander structuur-ding wordt wat later vermoeiend. We krijgen korte hoofdstukjes, steeds vanuit één perspectief. Die monoloog interieur in mozaïekvorm begint na een pagina of 500 samen te smelten tot een ondefinieerbare brij. Een groot schrijver (een schrijver met dít overduidelijk aanwezige talent) schrapt en schrapt. Op een gegeven moment ging ik vermoeden dat James zijn hoofdstukken niet eens had herlezen. (De bekende politicus Seaga heet a clef Nasser, maar ergens slipt er toch een oorspronkelijke naam erdoor) Misschien was de editor ook met de gedachten afgedwaald. Nah, geen Uptown Top Ranking van mij.

Tering...ergens ben ik nieuwsgierig en ergens denk ik "no way, no day, mon."

wise, wise, cool runnings.

Charless Stross - Accelerando
Er is een bepaald soort sciencefiction dat loopt van Olaf Stapledons Last and First Men naar Sterlings Schismatrix en Greg Bears Eon van echt compleet losgaan op de toekomst van de mensheid. En daar sluit Accelerando uit 2005 op indrukwekkende wijze op aan. Het eerste cyberpunkachtige deel is nog wat zoekende maar dan gaat de singularity los, is de dochter van de hoofdpersoon al snel een soort tech-godin geworden die zich rond Jupiter vestigt en dan realiseer je dat je nog 300 pagina's hebt te gaan, waarin Stross met ongelofelijke bluf de vreemdste innovaties introduceert. Een van mijn favoriete toch wel een ruimteschip ter grootte van blikje waarin een virtuele crew zich drie lichtjaren verder naar een buitenaardse router verplaatst. Wonderbaarlijk boek dat een hele aparte leesplezier genereert.

Frida Vogels - De Harde Kern 2
Uiteraard weer heel bijzonder, misschien niet heel goed, of in elk geval minder dan De Harde Kern 1, dat meer een Bergmaniaanse huwelijksroman was. Scenes from a failed marriage. Uit dit boek, waarin Frida ook werkelijk Frida heet, leren we duidelijker van het waarom en het hoe, zonder dat die Harde Kern nou écht wordt bereikt, of ze die durft te bereiken. Frida is frigide (net als haar moeder), mogelijk lesbisch (net als haar moeder), en bovendien verliefd op haar bloedeigen broer, een zoon van moeder dus, ook. Een zwik heavy thema's, die ze omzichtig benaderd, omcirkeld, om dan weer terug te schrikken. De momenten met broer lijken wat op Musil's Man Zonder Eigenschappen (wellicht de Laatste Grote Roman met een incest-thematiek). Verder baseert Frida zich veelal op Het Land van Herkomst van Du Perron. Haar grote held, na haar broer dan... (Ze gaat bij mevrouw Du Perron op bezoek zelfs) Het eindigt in Eduards voetsporen in Bretagne. Dat voorbeeld is misschien waarom dit uiteindelijk het mindere Harde Kern-deel is. Ter Braak en Du Perron waren - uiteraard - de mannen van de Vent-stroming (in Forums Vorm of Vent discussie) Frida's goede vriend Voskuijl heeft in hun traditie gewerkt, en geleefd, jezelf volledig in boekvorm 'litteraturen'. Een enorme tour de force, waarin ieder moment je boek je leven dreigt te worden. Maar de hele zaak is, in de kern en postmodern gezien - een onmogelijkheid. Wat dat betreft ben ik uiteindelijk meer op de hand van WF Hermans (die Ter Braak en Du Perron graag aanviel) en meer met literatuur als Vorm had. Hij zou niets van De Harde Kern moeten hebben, bijna 800 pagina's filosofisch-melancholisch meanderend, en uiteindelijk in een even tragische als gepast Niets eindigend. Even irritant als mooi. En altijd ongrijpbaar. Typisch Frida.

Georges Perec - Het leven een gebruiksaanwijzing
De eerste alinea is even schrikken...maar het valt allemaal reuze mee verder. Inleiding is meteen een meta-analyse van het boek zelf. En bij het slot dacht ik even "wat?" maar het kwartje viel al snel. Want het levenswerk van de grote puzzelaar is natuurlijk ook Perec zelf die jaren nodig heeft gehad om deze literaire puzzle te voltooien. Je weet ook meteen waar Bolaño inspiratie heeft opgedaan (en talloze anderen).

Hugo Claus - De koele minnaar
Grunberg meets Fellini. Ongelooflijk dat dit begin jaren '50 is verschenen want je leest het er niet aan af. Tragikomische toestanden in Italië, op een filmset ook nog. Noorderling valt voor filmster in wording en de afloop laat zich raden. Claus toont geen enkele vorm van medelijden met zijn personages.

zou het ooit verfilmd zijn, dat De Koele Minnaar, klinkt doenbaar (en tof)

Heel benieuwd naar Het leven, een gebruiksaanwijzing inmiddels. Misschien iets voor zomer 2019.

Don Delillo - The Names
Interessant overgangsboek van Delillo waarin eigenlijk alle interesses van de man samenkomen: Amerikaanse (buitenland)politiek, taal en sektes. Veel colour locale, want het boek speelt grotendeels in Griekenland. Eerste deel van het boek is bijna saai (het lijkt wel een standaard detectiveverhaal), maar als alle kaarten geschud zijn wordt het weer ouderwets spannend. En dat blijft het ook. Zoals vaker bij Delillo veel mooie melancholieke bespiegelingen, bijvoorbeeld wanneer vader en zoon een autorit door het regenachtige Griekse landschap maken. Mooi ook de bespiegelingen over film (er doet een filmmaker mee die wel wat aan Herzog doet denken gezien zijn interesses), later verder uitgewerkt in "Libra" en "Underworld". En de apotheose midden in de woestijn (waar anders).

Een van mijn favo DeLillo's toch wel.

Will Ashon - Chamber Music: about the Wu-Tang [in 36 pieces]
Bij vlagen meesterlijke kritiek van Enter the 36 Chambers het debuutalbum van Wu-Tang Clan. Zeker niet mijn favoriet (Tical, Only Built for Cuban Linx en Liquid Swords zijn alledrie veel beter IMHO) maar goed wel een game-changer, zoals ook in S2 van Hip Hop Evolution duidelijk werd gemaakt. De Engelsman maakt er 36 essays van en doet een aantal dingen echt heel goed. Allereerst blijft hij als een bloedhond het inherente rascisme van de Amerikaanse maatschappij achtervolgen, het klimaat waar de plaat uiteindelijk in gedijd (met overigens een buitengewone conclusie in het hoofdstuk over Ghostface Killah). Beetje een spoiler maar het hoofdstuk waar hij de wortels van die "fluitketel-sample" beschrijft is werkelijk adembenemed. En zo heeft Ashon wel meer insteken (de omgeving, de kung fu-films, de drugs, dat Polo-jack van Raekwon) die je zoals een goede kritiek op hernieuwde wijze naar de muziek laat luisteren, waarbij ook elke lid op zijn eigenzinnige krachten wordt ontleed (Method als stonede samplemachine, de flow van Ol' Dirty, de kalmte van U-God, etc) Hou je op enige wijze van hip-hop en dus van de Wu dan is dit gewoon verplichte kost. Schriftelijke overhoring over 3 weken.

ha! awesome, eretitel Buitenlandse Subjectivist van het Jaar.