wat is dat toch met Ge?

Maandag ontvangt Gé Reinders, vijftig jaar inmiddels, de Limburg Award, en wellicht kort daarna ook zijn (eerste) Edison. En dat voor iemand uit Roermond die in het dialect zingt. Hoe kan dat? Die Limburg Award is duidelijk, maar een Edison? Wat heeft Holland met het zachte, zangerige Remunjs van 'ôzze Gé'? Hoe kan het dat niet alleen het Munttheater in Weert volstroomt als hij een avond liedjes komt zingen, maar ook het Nieuwe de La Mar in hartje Amsterdam?

Nostalgie.

Rondom de grachtengordel bivakkeren nogal wat van oorsprong Limburgse journalisten, die zich laten grijpen door de beelden die Gé oproept. Als hij zingt over D'n Haof en over Blaosmeziek, dan voelen die, vaak al wat oudere scribenten heimwee. Heimwee naar hun jeugd in Limburg. Ze schrijven daar dan zo aanstekelijk over - de uit Venlo afkomstige journalist Frits Abrahams van NRC Handelsblad vergeleek Gé onlangs zelfs met John Lennon - dat je als serieuze popliefhebber in de Randstad wel naar de platenboer moet rennen om Vlege in huis te halen, zijn nieuwste cd.

Heb je die eenmaal in huis, dan wil je Gé ook zien. De jongensachtige bard straalt namelijk levensvreugde uit, met zijn gezicht immer in de lachplooi. ,,Merci'', hoor ik hem al zeggen. Het is net of je op een familiefeestje bent waar een gangmaker het hele stel laat meedelen in nostalgische vreugde. Heb je Gé gezien in het theater, dan ga je als een gelukkiger mens naar huis. Ook ik afgelopen vrijdag in Weert. Ik klapte en zong mee, net als mijn moeder van 76 jaar, die niet eens de oudste bezoekster bleek te zijn. Zelfs het gekunstelde Hangmat snoepte ik weg en de paar zoetsappige momenten nam ik op de koop toe.

Maar mijn diepste nostalgische gevoelens - daar laat hij me toch mooi mee zitten. Ook al zingt hij zijn mooiste ballade vanachter de piano - Haaj mich vas - dan nog blijf ik verlangen naar Gé de rocker, de zanger van de Roermondse rootsrockformatie Girls Walk By die tussen 1977 en 1982 furore maakte en het zelfs schopte tot Pinkpop. Enkele jaren geleden lag een reünieoptreden in het verschiet, maar onderlinge kift hield het ultieme feestje tegen. Maar het kan nog altijd. Iemand die nostalgie als centraal thema gebruikt, die moet welhaast zelf dagelijks terugverlangen naar toen. Daarom Gé, laat het gebeuren - pléééáááse. Pas dan kan ik helemaal vrede met je hebben.

Dagblad de LImburger, maart 2003