Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om. Verder blijft Greatest Hitsgewoon mijn favoriete cd van Sly & the Family Stone. Ondertussen ligt Graham Central Station op de draaitafel en voel ik een zware funkgolf aankomen...

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On en me net weer dood lopen ergeren aan de pretenties van die man. Toch heeft het wel wat. Misschien ga ik dat hoofdstuk over Randy Newman nu wél uitlezen.

genereer-en-test-cyclussen

tot dáár begreep ik hem.

The Yiddish Policemen's Union

het duurde bij mij even voordat-ie ging lopen. vooral de eerste derde/helft van het boek zit het 'alternative history'-aspect - en de manier waarop chabon graag wil laten weten tot in welke puntjes hij dat allemaal heeft uitgedacht (ik verdenk hem er van dat-ie een kaart van sitka boven z'n bureau had hangen) - de 'whodunnit' een beetje in de weg, imho.

@Martijn, ik wil alles in jouw lijstje ook lezen (nuja, die Dennett sla ik misschien over)! Van Maanen is voor mij verplichte kost, Erasmus werd nooit zo ronkend aanbevolen en de vorige Chabon was heel goed. Ik zag trouwens alweer een nieuwe van hem in de winkel.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.
Dat speelt al een tijdje en ik snap het ook niet. Ik heb Murakami via en Japanse studente ontdekt. Bijna twee jaar geleden wilde ik voor een vriendin Norwegian wood kopen, maar die hadden ze niet staan. Toen had ik Kafka on the shore voor haar gekocht. Op haar feestje kwamen twee andere vrienden aanzetten met Norwegian wood. Eentje had er nog nooit van gehoord, maar had in de boekhandel gevraagd om een obscuur boek.

Zijn andere boeken zijn inderdaad anders dan Norwegian wood, veel surrealistischer.

Dennett rocks! (maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen. ;) De paradox van Caspar het Vriendelijke Spook! :) (dat blijft dan toch het beste hangen.)

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om.

Asjemenou! Ja, dat klopt wel van dat beter luisteren maar dat heb ik sowieso wel met die boekjes. Ik heb die plaat zo vaak beluisterd dat het op een gegeven moment gewoon is. Ik realiseerde me eigenlijk nooit dat veel van die nummers beginnen als normale liedjes en dat Sly dan denkt "fuck it" en minutenlang gewoon de groove uitzit.

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On

haha...dat wilde ik dus ook doen, al heb ik mijn portie Marcus wel gehad na Lipstick Traces.

maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen.

Die ene zin vertekent wel een beetje, want daardoor mis je informatie. Hij legt het wel heel duidelijk uit, maar je moet wel geconcentreerd blijven lezen, anders mis je een stuk van de redenatie.

de 'whodunnit' een beetje in de weg

Die 'whodunnit' vond ik niet zo belangrijk eigenlijk. Ik heb vooral genoten van de taal, die mix van jiddisch en cynische politie one-liners. Ik heb hem al eerder gepost op mijn blog, maar hier nog maar eens omdat het zo mooi is:

"And just last week, amid the panic and feathers of a kosher slaughterhouse on Zhlitovsky Avenue, a chicken turned on the shochet as he raised his ritual knife and announced, in Aramaic, the imminent advent of Messiah. According to the Tog, the miraculous chicken offered a number of startling predictions, though it neglected to mention the soup iin which, having fallen once more silent as God Himself, it afterward featured. Even the most casual study of the record, Landsman thinks, would show that strange times to be a Jew have almost always been, as well, strange times to be a chicken."

En ik wil zo'n Filipijnse donut.

Dennett rocks!

Het goede aan Dennett is ook dat hij er precies zo uitziet als hij er uit moet zien:
http://www.bun.kyoto-u.ac.jp/phisci/Images/dennett.gif

LOL.

(en hij houdt van Coltrane.)

Over Dennett gesproken*: Ik ben een blz. of 100 gevorderd in Musicofilia van Oliver Sacks. Het staat vol met van die typische Sacks-anecdotes over mensen met een fascinerende afwijking. Waardoor ze 24 uur per dag muziek in hun hoofd horen bijvoorbeeld. Helaas hebben de meeste slachtoffers geen keus in de zender waarop ze af kunnen stemmen, dus het is toch minder ideaal dan je in eerste instantie zou denken. ;-)

* Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks en ... nummer zes is blijkbaar elders in mijn hoofd opgeslagen. Of die uitzending heb ik gemist.

Ah! Dat verhaal over die duiven. Geweldig!

Het hoofdstuk van Greil Marcus over Sly Stone.

Dank, boekenpiraterij is het nieuwe mp3-downloaden nietwaar? :)(zeker sinds ik dat irritante Acrobat Reader heb gedumpt voor het geniale Foxit Reader.)

Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk'

Zeker weten, vandaar dat ik nog weet dat hij van Coltrane houdt. Die Dennett aflevering (en in mindere mate Sheldrake) was destijds nogal mindblowing.

"Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks"

Kwakzalver Sheldrake is wel een beetje een vreemde eend in de bijt...

Misschien zat hij er wel bij om het programma een beetje levendig te houden.

Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend.
Waarschijnlijk mede omdat hij door de overige mannen als een rare snuiter werd beschouwd.
Pas toen ik de Nederlandse vertaling van A New Science Of Life had gekocht begon ik te twijfelen. Het boek kwam bij zo'n new age uitgeverij vandaan [twilight-zone muziekje] en ik kon hem ook niet altijd volgen.
Maar die tv-uitzending was top.

Was inderdaad een goede zet om die Sheldrake erbij te doen. Die individuele uitzending van hem was op zijn minst intrigerend.

Toulmin was nummer zes. :)

"Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend."

In het begin was hij nog wel schattig. Hij stelde nette proeven voor om zijn theorieën te testen. Vervolgens bleek dat alleen als hij er bij was die de door hem gewenste resultaten opleverde en toen ging hij vervelend doen.

* Jon McGregor So Many Ways To Begin. Wow. Mooi, goed in elkaar zittend verhaal over twee mensen die hun jeugd niet helemaal verwerkt hebben. Zijn andere boek gaat heel spoedig ook gelezen worden.
* F. Scott Fitzgerald The Great Gatsby. Mooi. Terechte klassieker.
* Rachel Seiffert Field Study. Elf korte verhalen. Heb niet zoveel met korte verhalen, maar het lijkt Seifferts sterke punt, want haar laatste roman bleef een beetje in het niets hangen: verhalen die precies één ding willen zeggen.
* James Joyce A Portrait Of The Artist As A Young Man. Eindelijk uitgelezen. Heel goed allemaal hoor, maar zijn taalgebruik en het soms nogal plotseling wisselen van scene maken de motivatie om Ulysses weer op te pakken niet echt groter.

*Remco Campert - Het Leven Is Vurrukkuluk

geweldig :) iemand moet de filmrechten kopen, dat kan best, mozaiekverhaaltje in A'dam met een surrealistisch einde (een man zweeft van 't dak met een parapluutje, hoewel da's wel heel erg als die verzekering-reclame)

heb ook maar 'ns zo'n 33 1/3 boekje (veel kleiner dan ik dacht) gekocht. Pink Moon natuurlijk, door Amanda Petrusich (van Pitchfork)
paar dingen geleerd.
*Drake was een veel grotere junk dan ik dacht, door de mythe heen lijkt 't toch ene permanent gedrogeerde stoner, maar goed zal door z'n depressies komen he. Interessant gerucht: John Cale (geniaal op Drake's Northern Sky) liet hem kennismaken met heroine.
*de Volkswagen reclame waar Drake in Amerika mee doorbrak (Tsja) werd gemaakt door het echtpaar achter Little Miss Sunshine en de cameraman van Lost in Translation. Het boekje besteedt veel (en dan ook VEEL) teveel aandacht aan 't ding. Ik dacht: dit moet geniaal wezen. Even gekeken op Youtube: niks an. (http://www.youtube.com/watch?v=BIOW9fLT9eY)

*Subjectivisme werkt. De leukste stukken in 't boekje gaan over hoe Petrusich zelf die plaat beleefde/ontdekte, in de metro na 11 september, 4 keer overstappen, 4 keer luisteren.

de leesstapel van afgelopen maanden (met dank aan de posters hier!)

* 33 1/3 van U2's Achtung Baby. Niet lezen als je iets over de band of het opnameproces zelf wilt weten, want dat staat er dus niet in (nou ja, de laatste vier pagina's ofzo). De auteur mocht ook overduidelijk geen teksten citeren, wat overblijft is een verhaal over de thematiek rond die plaat. Zware kost.

* 'Murakami and the music of words' van Jay Rubin. Amerikaanse vertaler doet een soort van hap-snap biografie. Aanrader voor wie alles heeft gelezen van Murakami zelf maar nog meer wil.

* 'Would you please be quiet, please?' van Raymond Carver. Gekocht n.a.v. bovengenoemd boek. Tragikomische (eigenlijk iets meer tragisch dan komisch) korte verhalen. Hier wil ik meer van gaan lezen.

* 'The rain before it falls' van Jonathan Coe. Erg mooi.

* 'After the Quake' en 'Dance Dance Dance' van Murakami. De eerste is een stuk beter dan de tweede, hoewel het surrealistische toontje wel mooi is in 'Dance Dance Dance'.

* 'De perfecte koppijn' van Herman Brusselmans. Kroegpraat in prozavorm.

* 'Ghostwritten' van David Mitchell. Toch de beste Mitchell totnutoe, vooral de spraakwaterval van de dj van het programma 'Night Train'. 'Number9Dream' was ook de moeite waard (veel echo's naar Murakami), maar nogal hak-op-de-tak qua stijl. Een tearjerker (verstoten zoon gaat op zoek naar vader in Tokyo) in slapstickvorm, zoiets.

* interviewbundel met 50 interviews door Frenk van der Linden (ben de titel even kwijt). Al was het maar om dat fantastische interview met Hans Dulfer (ook als op mp3 op te vragen op de site van NPS programma Kunststof).

* 'De schuimspaan van de tijd' van Jan Wolkers. Een bundeling van essays, bijna allemaal even fantastisch.

Even kijken, wat werd er in mijn eigen privé-boekenclub gelezen?

Kazuo Ishiguro - An Artist of the Floating World. Een oude Ishiguro uit de kast gehaald. Dit is het boek dat net voor The Remains of the Day verscheen en volgt dezelfde stijl, van iemand die terugkijkt op zijn leven, maar niet alles goed weet te interpreteren. Hier is het alleen net wat minder subtiel en minder mooi.

Jonathan Coe - The House of Sleep. Eén-adem-uit. Fascinerend, maar ook, nadat het uit was, toch misschien allemaal net wat te ver gezocht.

Marilynne Robinson - Gilead. Wow. Indrukwekkend mooi -en geloofwaardig- geschreven 'testament' van een oude, bijna dode Amerikaanse dominee aan zijn jonge zoon.

J.M Coetzee - Youth. Tweede autobiografische boek en het vervolg op Boyhood. Mijn fascinatie voor de man wordt met het boek groter. Ook mooi om steeds, als Coetzee weer faalt op literair, romantisch of sociaal vlak, te bedenken: ja, maar later won hij wel de Nobelprijs.

Nu bezig in Treading Air van Jaan Kross. Estse schrijver die onlangs overleed - een in memoriam deed me dit boek lezen. Het boek is een (fictieve) biografie van een vriend, die een groot deel van de twintigse eeuwse Estse geschiedenis van dichtbij meemaakte. Tot nu toe (eind jaren '30) erg boeiend.

David Toop - Haunted Weather. Fijn boek, niet zo goed als Ocean of Sound maar dat is geen schande. Toop heeft toch een prettige manier van hak-op-de-tak vertellen, komt altijd met interessante muzikale suggesties en zijn fascinatie met Japan is ook altijd charmant. Hij heeft alleen niet zo'n gevoel voor humor, wat op een of andere manier meer opvalt bij een Engelsman.

Alfred Jarry - Superman. Wel lachen op een excentrieke Fransoos manier maar ik had het allemaal wat wilder verwacht, en dat ondanks bizarre wielrenwedstrijden en obsessie met seksrecords...misschien ben ik gewoon teveel gewend en moet ik het in de context van de tijd zien.

Nu bezig met James Joyce - Finnegans Wake, in tweetalig versie die totaal niet helpt en soms, even oneerbiedig, leest alsof ze de tekst door Babelfish hebben laten vertalen. :) Ik lees heel stoïcijns door. Is op een of andere manier toch een soort macho onderneming dit.

Zit nu ook bij de Jiddische Politiebond. Leuk. Beetje grillig (sommige stukken heel goed, andere wat irritant) nog wel, maar ok ben pas op 100 pagina's o.i.d.

Daarvoor John Banville's The Sea. Degelijk stukkie literatuur. Mooie droge poetische zinnen, man kijkt terug op zijn jeugd (+trauma) en een recent verlies (maar goed nu klink ik als de achterflap)
Mooi was het kleine twistje op het eind, althans voor mij, misschien had ik niet op zitten letten.

Oh ja, The Sea, die staat ook nog op een Te Lezen-lijst.

een soort macho onderneming

:)

Was het verhaal niet zo dat Finnegans Wake onvertaalbaar was, totdat een of andere Marokkaan -die, nota bene, Nederlands niet als moedertaal had- het netjes in het Nederlands vertaalde?

LOL. Wel een goed verhaal maar het is vertaald (ook al mag het zo niet officieel heten van de Joyce clan) door Erik Bindervoet en Robbert-Jan Herkes, asikmenietvergis hetzelfde duo dat ook de Beatles teksten heeft vertaald.

Iemand wel eens iets van Henk Romijn Meier gelezen? Heb altijd wel een beetje een zwak voor literaire backbenchers, maar had van de beste man nog nooit gehoord.

@OMC: is dat niet de hele luxe uitgave van een jaar of twee terug? Ik zie dat ding nergens meer in de winkel. Al ga ik me voorlopig niet aan dat boek wagen, want zonder uitleg begrijp ik er niks van.

@Martijn: heb je 'The Dwarves of Death' van Coe ook gelezen? Voor muziekliefhebbers toch wel een must en nog grappig ook!

Nee. Ben wel al een tijdje pogingen aan het ondernemen om What A Carve Up! uit te lezen. Het boek is niet moeiend en evenmin bijzonder vervelend, maar het wil me maar niet pakken. Ik vergeet het steeds uit te lezen en dan pak ik weer een ander boek.

Wel gelezen:
- J.M. Coetzee - Slow Man. Mooi. Slim. Fascinerend.
- Zhuang Xiao - A Concise Chinese-English Dictionary for Lovers. Vlot geschreven lekkerwegleesboek over een Chinese die een jaar in Engeland woont en daar tegen nogal wat cultuurverschillen aanloopt.

Mijn favoriete zin uit het Wikipedia-artikel over Finnegans Wake:

De meeste lezers zijn het erover eens dat Finnegans wake zich afspeelt in Dublin in het jaar 1132, en dat het een dag beschrijft in het leven van de kastelein Humphrey Chimpden Earwicker, zijn vrouw en zijn twee kinderen.

is dat niet de hele luxe uitgave van een jaar of twee terug? Ik zie dat ding nergens meer in de winkel. Al ga ik me voorlopig niet aan dat boek wagen, want zonder uitleg begrijp ik er niks van.

Ik denk sowieso dat er maar een uitgave van is geweest. Ik heb deze gewoon bij de bieb geleend. Binnenkort breng ik hem terug ga ik een pocket aanschaffen die ik dan permanent in mijn tas draag zodat ik steeds een pagina kan lezen. Het vreemde is, dat het op zich best lekker leest ook al ben je steeds verloren. Probleem is dan dat het je na 150 pagina's steeds minder gaat schelen.

Daarom lees ik nu Hello America van J.G. Ballard er naast. Bij de bieb merkte ik dat ze natuurlijk al zijn boeken uit de jaren 80 begin 90 hebben, die ik nooit heb gelezen want die leken me het saaist. Maar goed, toch even doorzetten, Running Wild, een novelle vond ik erg mager, Hello America rockt daarentegen heel hard. Expeditie uit Europa van expats gaat uitgestorven Amerikaanse continent bezoeken omdat er wat nucleaire probleempjes aan het ontstaan zijn en Ballard weet dat natuurlijk op karakteristiek wijze vol te stoppen met surrealistische observaties.

Ik krijg visioenen van een lelijke prismapocket met het vrijheidsbeeld voorop. De titel gehuld in de kleuren van de amerikaanse vlag.
Is dat met een hoop sneeuw en ijs of haal ik mijn postapocalyptische sf nu door elkaar?

Mmm, lijkt er wel op maar de Engelse versie die ik lees heeft op de voorkant het Chrysler building in het zand met ratelslang. Vrijheidsbeeld + ijs lijkt meer op de DVD-voorkant van eh...de eco-rampen film van die Independence Day fx-brouwers.

hehe, alleen hou ik niet van films

ik dacht even de wiki-entry over ballard te checken, maar zo te zien weet jij daar ook alles van ;-)

kuch...kuch...ik had nog zo mijn Subjectivistische pet afgezet. :)

http://home.hetnet.nl/~kapitein_rob/plaatjesmap/0058.jpg

Deze dan?

Ja!

(Al klopte er blijkbaar niet veel van het visioen.)

Voskuil - Bij Nader Inzien
ooit wel 'ns een deel van 't Bureau gelezen, maar toen was de volgende uitgeleend in de bieb, dus lamaar.
Bij Nader Inzien (voor wie 't niet wist) is een beschrijving van de studententijd van Maarten Koning. Da's leuk voor 't tijdsbeeld, begin jaren '50. Een stel studenten Nederlands, waaronder de absolute poseur (en tegelijkertijd de held van het boek) Paul. Hij en Maarten vangen elkaar vliegen af, terwijl de meisjes zich vooral gedienstig opstellen. Zo pruttelt het 1200 pagina's door. Voskuil beschrijft honderden keren personages op dezelfde manier (de ene trilt constant, de ander schokt met het hoofd etc.)
Een beetje snel lezen is dus vereist. Toch geniaal hoe Voskuil met allerlei figuren afrekent, maar hij doet ook geen enkele poging zijn best om zijn eigen alter-ego positief af te schilderen. Interessant is ook dat hij en "Nicolien" klaarblijkelijk nu al een levenlang getrouwd zijn, maar in dit boek constant onenigheid hebben. Maar ja tis geen sleutelroman zullen we maar zeggen.

Daarna West van Walter van den Berg (de weblogger) tis wederom flinterdun als zijn debuut. Zeker na die ervoor haha. Zonder meer een vooruitgang. Hondenkoning ging vooral over nerds die computeren.. West is meer een schets van twee broers uit de arbeidersklasse door de jaren heen. Zit wel een arty telefilm in denk ik.

Rushing To Paradise - J.G. Ballard. Zo nu heb ik ze behalve het autobiografische werk allemaal gelezen. Deze uit 1994 was toch ook weer fijn. Radicale mileuactivisten bezetten Franse atol in de Stille Oceaan omdat ze de albatros willen redden die moet verdwijnen voor kernproeven. ER ontstaat na wat schermutselingen een nieuwe gemeenschap onder leiding van charismatische leidster waar de mannen langzamerhand verdwijnen. Grimmig.

Bright Moments: Rahsaan Roland Kirk - John Kruth. Best wel lijvige biografie van de blinde jazzmeester is erg informatief. Kruth laat interviews met bekenden van Kirk de leidraad zijn en dat is maar goed want zodra hij zelf aan het woord is krijg je meteen een overdosis Amerikaans metafoorgeschrijf. Goed beeld, met liefde geschreven en vol luistertips. Vond het erg leuk om te lezen dat Kirk een echte platenverzamelaar was die op tournee altijd een koffer met platen meesjouwde en een draagbare pickup. Maar het hoogtepunt is dit fragment uit een interview van Kruth met Sun Ra:

JK: Sun Ra, what do you think of Charles Mingus' music?
SR: Mingus? He was psychic but I was thinkin' everything he ever thought before he thought it!
JK: Sun Ra, what do you think about Ornette Coleman's music?
SR: Ornette Coleman? He's not even black!
JK: hmm...(baffled by his response) What are your thoughts on Rahsaan Roland Kirk?
SR: (suddenly he got very uptight) Sun Ra - Rahsaan! Sun Ra - Rahsaan! Sun Ra - Rahsaan! (he repeated this over and over) The man stole my name! Once we invited him up on stage with us at Newport but that wasn't music he was playin', that was show business!
JK:(nearly exasperated) Well Sun Ra, whose music do you like?
SR: There is one man who always passes the test whenever the spirits challenge him.
JK: (I'm thinking he must be referring to such canonized jazz heroes as Duke Ellington or John Coltrane or possibly himself.)
Who is it Sun Ra? Who?
SR: That man is Mr. Bruce Springsteen!

* Jon McGregor - If Nobody Speaks Of Remarkable Things. On-ge-lo-fe-lijk mooi. Ode aan het leven zelf en de kleine dingen die het zo mooi maken, met bovendien een mooi verhaal en prachtige taal.
* John Banville - The Sea. Was erg onder de indruk van 's mans woordgebruik, maar het verhaal is een beetje mwah, allemaal net te gekunsteld.
* Anne Enright - The Gathering. Ook Iers. Ook Booker Prize. Had steeds het idee een Nederlands boek te lezen, vanwege het donkere, laat-het-vooral-niet-leuk-zijn verhaal, maar dan uiteindelijk toch wel heel mooi opgeschreven.
* Milan Kundera - The Ignorance. Snelwegleesboek over twee mensen die na de val van de muur en na 20 jaar afwezigheid, in Tjechoslowakijke terugkeren. Boeiende materie, goed boek.

Nu bezig in Martin Amis' Koba The Dread, waarin hij zich afvraagt waarom zoveel intelligente mensen de wandaden van Stalin baggetaliseren. Interessante vraag (en een stuk boeiender dan de dingen die hij zich post-9/11 afgevraagt), maar het gaat voorlopig alleen over de erge dingen van Stalin, en dat alles met een 'zie je nu, ik had altijd al gelijk'-toontje dat me een beetje gaat tegenstaan.

Lang niet geschreven hier, maar ook weinig gelezen. Gelukkig vertrek ik volgende week op vakantie met een tas vol boeken. Waaronder wat dingen die hierboven werden aanbevolen!

Wat boeken die ik de afgelopen tijd las:

* De gelukkige klas van Theo Thijssen. Verplichte kost dankzij "Nederland leest'. Ik vond het eerst tergend traag en suf, maar werd langzaam enthousiast. Ik kreeg bijna zin om voor de klas te gaan staan.
* De Walgvogel van Jan Wolkers. Ik heb eigenlijk weinig met Wolkers. Ik vond het mooi hoe de oorlog in Leiden op de achtergrond speelde. En verder een aanrader voor iedereen die van aarsen en drollen houdt.
* The fifth child van Doris Lessing. Wat een vreemd, duister boek. In één ruk uitgelezen.
* The worst years of your life van allerlei schrijvers. Allemaal verhalen over de pubertijd, met flinke uitschieters ertussen. Wel jammer dat geen enkel verhaal zich op een normale middelbare school afspeelt...
*Pitface van Herman Brusselmans. Mijn vriend vond dit geweldig en ik moest het lezen. Tja, ik heb betere dingen van Brusselmans gelezen.

Bij De Slegte heb ik een handzaam boekje van een Vlaamse literatuurprof gekocht met de titel 'James Joyce: een introductie'. Erg leuk, al was het maar omdat de man zich ondanks zijn enthousiasme over Joyce, serieus afvraagt of het schrijven van Finnigan's Wake een goede investering is geweest van Joyce.

serieus afvraagt of het schrijven van Finnigan's Wake een goede investering is geweest van Joyce.

LOL. Financieel natuurlijk niet. Maar als investering voor de literatuurwetenschappen welzeker, volgens mij heeft hij zelf ook zoiets geroepen "daar zijn ze wel even zoet mee." Had hij goed gezien. :)

@ Omar

voor de literatuurwetenschappen wel ja. Dat staat ook te lezen in t vermakelijke hoofdstukje 'Joyce en de kritiek', hoe FW dankbaar is geanalyseerd door horden literatuurstudenten omdat het in de mode was om maar raak te associëren (in het boek staat een mooiere omschrijving). Derrida's bemoeienis met Joyce komt ook even langs.

Ik was ook wel verbaasd om te lezen dat W.F. Hermans een tocht heeft ondernomen naar het Joyce museum, in de beroemde toren waar Ulysses begint (te lezen in de bundel 'Door gevaarlijke gekken omringd').

"Ik was ook wel verbaasd om te lezen dat W.F. Hermans een tocht heeft ondernomen naar het Joyce museum"

Ken je <i>Denkbaar de God, de God Denkbaar</i>?

Kut-BB

nee. Is ie daar op de Joyce-toer?

Ja,, luister maar hoe hij het zelf voorleest.

Ornette Coleman: The Harmolodic Life - John Litweiler. Degelijke, wat saaie biografie maar wel goed als overzicht en ik snap daardoor wel Colemans muziek wat beter. En toch wel verbazingwekkende anekdotes over de jonge Coleman die met lang haar en baard wordt gesart door racistische coppers en anders door zwarten die hem in elkaar slaan omdat hij een "yankee nigger" is (niet waar ook nog eens want hij is in Texas geboren, maar goed.) Verder komt hij wel over als een relaxte peer die er geen probleem in zag om zijn 10-jarige zoon lekker mee te laten drummen.

De Steppenwolf - Herman Hesse. Je krijgt nog een kans Hesse! Dus maar zijn bekendste gelezen. Jaaaaa. Volkomen terechte cultklassieker die ik nooit wilde lezen omdat dat soort boeken vaak tegenvallen. Magisch theater! Weergaloze vrouwen! Jazz, mannnnn! En toch wel in 1927 vrij zeker van zijn zaak dat er nog een wereldoorlog aan zou komen.

Vanuit Santo Domingo (lang leve de moderne tijden) een update van de vakantielectuur van de eerste week:

* The boy in the striped pajamas van John Boyne. Eenvoudig verhaal, wat sentimenteel en een tikje voorspelbaar. Toch niet slecht. Wel jammer dat ik het al uithad voor ik in Madrid moest overstappen.
* Mister Pip van Lloyd Jones. Snel gekocht op het vliegveld van Madrid. Had op zich alles in zich om een meeslepend boek te zijn: de enige blanke man op een eiland geeft kinderen les uit Dickens midden in een burgeroorlog, maar ik vond het een tikje teleurstellend. Misschien heb ik te veel van dit soort boeken gelezen.
* Skinny Dip van Carl Hiaassen. Zeer geschikt boek voor een dagje op het strand onder een palmboom: vrouw wordt door echtgenoot van cruiseschip gegooid, maar overleeft en neemt wraak.
* Youth van John Coetzee. Na alle aanbevelingen van Martijn was ik razend benieuwd naar Coetzee. Ik vond dit boek een marteling. Ik ergerde me ongeveer tien keer per bladzijde aan de hoofdpersoon. Ik begreep pas na afloop dat het allemaal autobiografisch was. Hmmm... Ik twijfel of ik meer Coetzee ga lezen. Ik ken trouwens wel mensen die mij doen denken aan die lamlendige hoofdpersoon. Zou het beledigend zijn om hen Youth cadeau te geven? Of zouden zij later ook een Nobelprijs krijgen?

Ik vond dit boek een marteling. Ik ergerde me ongeveer tien keer per bladzijde aan de hoofdpersoon.

Oh. Ik herkende wel veel van mezelf erin. (En ik zou me ook aan mezelf ergeren in een autobiografie. Denk ik. Hoop ik.)

Ik begon vooral aan veel boeken die ik na 25 pagina's vergat mee te nemen, waardoor ik weer in een ander book begon, dat ik na 25 pagina's etc. Maar ik las wel Hugo Hamilton's The Speckled People uit. Autobiografisch verslag van zijn jeugd in Ierland, met een nogal fel nationalistische vader (die zijn kinderen sloeg als ze naar Engelssprekende mensenm luisterden) en een Duitse moeder met een groot trauma uit de oorlog. Was een beetje bang dat het een zielig, somber verhaal vol zelfmedelijden en een cynisch wereldbeeld zou zijn, maar het is eigenlijk vooral een heel prettig, levenslustig boek.

Nu bezig in Paddy Clarke Ha Ha Ha. Ook Iers. Ook over een tienjarige jongen. Een veel normaler leven wel, maar ook erg goed.

ik zit nog steeds in Manhattan Transfer van Dos Passos. de laatste loodjes, ik heb inmiddels totaal geen idee meer waar 't over gaat.

daarna de IJslandse Nobelprijswinnaar Halldór Laxness (Onafhankelijke Mensen) Ik ben benieuwd.

Dos Passos wilde ik laatst ook eens aan beginnen, maar die trilogie zag er iets te zwaarlijvig uit.

Wel:

Lynch On Lynch - ed. Chris Rodley. Blijft toch een briljante serie, na Cronenberg en Herzog weer een winnaar (en ja Ludo, je hebt ook Woody Allen on Woody Allen ;) Dacht altijd dat Lynch een wat zwijgzaam type was die in een soort jaren 50 taal interviewers om de tuin zou leiden. Niks minder is waar. Vriendelijke, openhartige man die braaf vertelt over zijn films en persoonlijke beslommeringen. Vraag hem alleen niet naar interpretaties van scènes of hoe hij die baby in Erashead heeft gemaakt. :) Jammer genoeg eindigt het boek bij Lost Highway.

Kwam er trouwens voor het eerst achter dat de hoofdpersoon in Eraserhead dezelfde acteur is die van die typische lynchiaanse mafkezen speelt (die snorremans die Laura Palmer vindt of die "I've got a dooooog..." figuur in Wild At Heart.

Kwam er trouwens voor het eerst achter dat de hoofdpersoon in Eraserhead dezelfde acteur is die van die typische lynchiaanse mafkezen speelt

later dood aan een overdosis toch? was misschien weer 'n ander.

Woody Allen on Woody Allen, klinkt interessant, ik lees toevallig (?) al een biografie van de man, maar een beetje een oude versie, zal er nog wel wat over zeggen als 'k hem uit heb.

Manhattan Transfer inmiddels wel uit, maar goed. De eerste 10 pagina's zat ik er echt in de laatste 340 niet meer. :)
(Wikipedia is trouwens waardeloos wat betreft literatuur, bijzonder zuinige lemma's over dos Passos en zijn boeken en ook b.v. over Gunter Grass heel weinig, ik had dit al 'ns gezegd, maar goed ;) )