Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt

Dat vond ik ook wel. Het idee om een vervolg te schrijven op The Rotter's Club is erg leuk, maar dit maakt dat boek met terugwerkende kracht opeens een boek is met vele open eindes. Zo las ik het niet.
Neemt niet weg dat het wel een erg goed boek is.

Ik ben bezig in A Portrait of the Artists as a Young Man van James Joyce. Een kennis is professor in de Jamesjoyceologie ofzo, en die verdeelt mensen in al naar gelang of ze Ulysses (al) gelezen hebben. Dus beloofde ik hem het te lezen. Maar het is nogal dik (900+ pagina's), dus toen ik deze in een kast vond, leek me dat een aardige opwarming. Goed wel, maar taai en pittig. Voel me opeens weer 16, met een matige kennis van het Engels en mis vooral de grote lijn nogal eens.

Ter afwisseling ook in Mil Millingtons Love and Other Near-Death Experiences begonnen. Ik vond een ander boek van hem, The Things my Girlfriend and I have Argued About (van de gelijknamige website, erg komisch snelwegleesvoer. Hier moet ik ook soms om lachen, maar zelden zonder dezelfde schaamte die je krijgt als je om een comedyserie met Peter Lusse moet lachen. Alleen als Joyce heel taai blijft lees ik 'm uit.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)
Ik ga hem binnenkort echt eens lezen, volgens mij staat hij bij mijn moeder in de kast. Kan ik hem mooi lezen onder de kerstboom. Intussen las ik:

* This book will save your life van A.M. Homes. Het boek heeft mijn leven niet gered, maar ik vond het wel goed. Een belachelijk rijke Amerikaan denkt dat hij dood gaat en besluit zijn leven te veranderen. Ik vond veel dingen herkenbaar (hoe absurde gebeurtenissen zich opstapelen bijvoorbeeld).

*De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst. Beschrijving van een jeugd aan de onderkant van de Vlaamse samenleving. Wat goed, zo rauw en pijnlijk. Dat het nog goed is gekomen met die Dimitri...

*Foute Fantasieën van Marjan Slob. Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen? Slob komt er niet helemaal uit, maar geeft wat aannemelijke verklaringen. Gaat natuurlijk stiekem over meer dan die boeketreeks.

*In the company of liars van David Ellis. Volgens de VN een van beste thrillers van 2007. Inderdaad knap gedaan: het verhaal wordt achterstevoren verteld (net als in Memento) en je wordt een paar keer goed verrast. Toch vond ik het niet zo goed als ik hoopte.

*Mobius Dick van Andrew Crumey. Een roman over quantummechanica! Jawel! En nog goed te lezen ook! Ik heb zelfs hardop gelachen om de beschrijving van een natuurkundeprof die naar een lezing bij letteren gaat. Je merkt wel dat Crumey zichzelf heeeeeel slim vindt.

Wow... dat je op het forum kijkt of er nog iets nieuws is gebeurd en dat iemand dan drie seconden (!) geleden was gepost had. Een teken!

Enfin, ik las:

* JPod van Coupland. Het was, soms, af en toe, wel een beetje grappig. Maar ik vond het vooral een verhaal zonder doel, over mensen die, eveneens zonder doel, rare dingen deden.

* Norwegian Wood van Murakami. Mijn eerste Murakami. En ondanks dat er soms wel errug veel aan seks gedaan werd, vond ik een heel mooi boek. Is het representatief voor de rest van zijn oeuvre? D'r werd, in de toevoeging door de vertaler, een beetje gesuggereerd dat het, in elk geval vergeleken met, zijn eerdere werk een nogal simpel liefdesverhaal was.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.

Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen?

Ik vind de vraag: waarom maken intelligente vrouwen zich druk over waarom intelligente vrouwen boeketreeksen lezen minstens zo interessant. :) (Ik wilde schrijven dat veel intelligente mannen computervechtspelletjes spelen. Maar er zijn vast ook mensen die zich weer druk over het waarom daarvan maken.)

Ja, laten we er weer een doen.

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On. Weer een teleurstellende 33 1/3 (ditmaal bij de bieb gehaald gelukkig). Duurt gewoon te lang voordat Lewis eindelijk eens begint met de analyse van het album zelf en dat ratelt hij ook eigenlijk gewoon alle nummers braaf af. Voor de rest is het veel hiphop samples spotten.

Umberto Eco - De Naam van de Roos. Bijna uit. Beetje overgewaardeerd dit. Eerste helft is ontzettend traag, dan komt die pannenkoek van de inquisitie langs en wordt het beter (en ben je weer heel blij dat Luther heeft bestaan.) Verder ergerde ik me aan zaken als: "Ja, ik zat wel erg met die en die ketterse invloeden [volgt een opsomming van een halve pagina met alle ketterse bewegingen van die tijd], gelukkig kwam ik broeder Pipo tegen en ik noemde de naam Salvatore van Perugia..." [hopakee er volgen weer 8 pagina's die Eco's eruditie tentoonspreiden].

Filip Buekens - Jacques Lacan: Proefvlucht in het luchtledige. Strakke ontleding van het denken van het Franse warhoofd/bluffer. Hele mooie opbouw, leest als een spannend boek, informatief, soms valt mijn mond open van verbazing en regelmatig moet ik gewoon keihard lachen.

Net terug van de bieb gaan ik beginnen aan Sybren Polet De Andere Stad (met dank aan Ludo natuurlijk.) Haunted Weather van David Toop heb ik nog liggen. Ik ben dus nog wel even bezig.

jullie lezen allemaal zo snel. ik zit nog steeds bij Oz.

maar heb van een boekenbon die ik ooit "na een fout van de bank in uw voordeel" van de Postbank had gehad.. een heel dik koffietafelboek gekocht.. MOVIES heet het. 1000 defining moments. ik zit nu nog bij de gebroeders lumiere en een moment dat een of andere schurk in de camera schiet (nep dan he) in 1897 ofzo. (Vido zal de rest weten)

maar goed mooi boek dus en ongetwijfeld geschikt om 300 nieuwe films op te pikken.

* Erasmus - <i>Lof der Zotheid</i>. Gekocht toen ik in Rotterdam ging wonen, toen een hele tijd op een stapel laten liggen. Niet nodig, want het leest makkelijk weg. Mijn conclusie is dat Erasmus een voorloper was van Brusselmans: hij kan heel vilein grappig vervelende mensen afbranden, maar hij gaat daar vaak iets te lang mee door.

* Michael Chabon - <i>The Yiddish Policemen's Union</i>. Dit is dus de bom. De zionisten hebben in '48 de oorlog verloren en toen van de VS maar een stuk van Alaska gekregen voor 60 jaar. Die periode is bijna over en bovendien zit rechercheur Meyer Landsman met een koelbloedige afrekening die hij moet oplossen. Dit alles in <i>hard boiled</i> detective stijl. De one-liners blijven komen.

* Hans van Maanen - <i>Een gezonde geest</i>. Wetenschapsjournalist rekent genadeloos af met het soort slechte onderzoek waarmee kranten graag hun pagina's vullen ("Linkshandige vrouwen hebben meer kans op borstkanker").

Nu ben ik bezig in <i>Het bewustzijn verklaard</i> van Daniel Dennett. Gezien het aantal pagina's, het kleine lettertype en de niet heel lichte (maar ook niet loodzware) inhoud met zinnen als "Het globale idee van deze theorieën is dat nadat in de primaire of perifere lagen van het waarnemingssysteem een bepaalde hoeveelheid 'voorwerking' heeft plaatsgevonden, het werk van de waarneming - het identificeren, herkennen en categoriseren van voorwerpen - wordt afgemaakt door genereer-en-test-cyclussen."

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om. Verder blijft Greatest Hitsgewoon mijn favoriete cd van Sly & the Family Stone. Ondertussen ligt Graham Central Station op de draaitafel en voel ik een zware funkgolf aankomen...

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On en me net weer dood lopen ergeren aan de pretenties van die man. Toch heeft het wel wat. Misschien ga ik dat hoofdstuk over Randy Newman nu wél uitlezen.

genereer-en-test-cyclussen

tot dáár begreep ik hem.

The Yiddish Policemen's Union

het duurde bij mij even voordat-ie ging lopen. vooral de eerste derde/helft van het boek zit het 'alternative history'-aspect - en de manier waarop chabon graag wil laten weten tot in welke puntjes hij dat allemaal heeft uitgedacht (ik verdenk hem er van dat-ie een kaart van sitka boven z'n bureau had hangen) - de 'whodunnit' een beetje in de weg, imho.

@Martijn, ik wil alles in jouw lijstje ook lezen (nuja, die Dennett sla ik misschien over)! Van Maanen is voor mij verplichte kost, Erasmus werd nooit zo ronkend aanbevolen en de vorige Chabon was heel goed. Ik zag trouwens alweer een nieuwe van hem in de winkel.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.
Dat speelt al een tijdje en ik snap het ook niet. Ik heb Murakami via en Japanse studente ontdekt. Bijna twee jaar geleden wilde ik voor een vriendin Norwegian wood kopen, maar die hadden ze niet staan. Toen had ik Kafka on the shore voor haar gekocht. Op haar feestje kwamen twee andere vrienden aanzetten met Norwegian wood. Eentje had er nog nooit van gehoord, maar had in de boekhandel gevraagd om een obscuur boek.

Zijn andere boeken zijn inderdaad anders dan Norwegian wood, veel surrealistischer.

Dennett rocks! (maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen. ;) De paradox van Caspar het Vriendelijke Spook! :) (dat blijft dan toch het beste hangen.)

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om.

Asjemenou! Ja, dat klopt wel van dat beter luisteren maar dat heb ik sowieso wel met die boekjes. Ik heb die plaat zo vaak beluisterd dat het op een gegeven moment gewoon is. Ik realiseerde me eigenlijk nooit dat veel van die nummers beginnen als normale liedjes en dat Sly dan denkt "fuck it" en minutenlang gewoon de groove uitzit.

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On

haha...dat wilde ik dus ook doen, al heb ik mijn portie Marcus wel gehad na Lipstick Traces.

maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen.

Die ene zin vertekent wel een beetje, want daardoor mis je informatie. Hij legt het wel heel duidelijk uit, maar je moet wel geconcentreerd blijven lezen, anders mis je een stuk van de redenatie.

de 'whodunnit' een beetje in de weg

Die 'whodunnit' vond ik niet zo belangrijk eigenlijk. Ik heb vooral genoten van de taal, die mix van jiddisch en cynische politie one-liners. Ik heb hem al eerder gepost op mijn blog, maar hier nog maar eens omdat het zo mooi is:

"And just last week, amid the panic and feathers of a kosher slaughterhouse on Zhlitovsky Avenue, a chicken turned on the shochet as he raised his ritual knife and announced, in Aramaic, the imminent advent of Messiah. According to the Tog, the miraculous chicken offered a number of startling predictions, though it neglected to mention the soup iin which, having fallen once more silent as God Himself, it afterward featured. Even the most casual study of the record, Landsman thinks, would show that strange times to be a Jew have almost always been, as well, strange times to be a chicken."

En ik wil zo'n Filipijnse donut.

Dennett rocks!

Het goede aan Dennett is ook dat hij er precies zo uitziet als hij er uit moet zien:
http://www.bun.kyoto-u.ac.jp/phisci/Images/dennett.gif

LOL.

(en hij houdt van Coltrane.)

Over Dennett gesproken*: Ik ben een blz. of 100 gevorderd in Musicofilia van Oliver Sacks. Het staat vol met van die typische Sacks-anecdotes over mensen met een fascinerende afwijking. Waardoor ze 24 uur per dag muziek in hun hoofd horen bijvoorbeeld. Helaas hebben de meeste slachtoffers geen keus in de zender waarop ze af kunnen stemmen, dus het is toch minder ideaal dan je in eerste instantie zou denken. ;-)

* Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks en ... nummer zes is blijkbaar elders in mijn hoofd opgeslagen. Of die uitzending heb ik gemist.

Ah! Dat verhaal over die duiven. Geweldig!

Het hoofdstuk van Greil Marcus over Sly Stone.

Dank, boekenpiraterij is het nieuwe mp3-downloaden nietwaar? :)(zeker sinds ik dat irritante Acrobat Reader heb gedumpt voor het geniale Foxit Reader.)

Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk'

Zeker weten, vandaar dat ik nog weet dat hij van Coltrane houdt. Die Dennett aflevering (en in mindere mate Sheldrake) was destijds nogal mindblowing.

"Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks"

Kwakzalver Sheldrake is wel een beetje een vreemde eend in de bijt...

Misschien zat hij er wel bij om het programma een beetje levendig te houden.

Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend.
Waarschijnlijk mede omdat hij door de overige mannen als een rare snuiter werd beschouwd.
Pas toen ik de Nederlandse vertaling van A New Science Of Life had gekocht begon ik te twijfelen. Het boek kwam bij zo'n new age uitgeverij vandaan [twilight-zone muziekje] en ik kon hem ook niet altijd volgen.
Maar die tv-uitzending was top.

Was inderdaad een goede zet om die Sheldrake erbij te doen. Die individuele uitzending van hem was op zijn minst intrigerend.

Toulmin was nummer zes. :)

"Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend."

In het begin was hij nog wel schattig. Hij stelde nette proeven voor om zijn theorieën te testen. Vervolgens bleek dat alleen als hij er bij was die de door hem gewenste resultaten opleverde en toen ging hij vervelend doen.

* Jon McGregor So Many Ways To Begin. Wow. Mooi, goed in elkaar zittend verhaal over twee mensen die hun jeugd niet helemaal verwerkt hebben. Zijn andere boek gaat heel spoedig ook gelezen worden.
* F. Scott Fitzgerald The Great Gatsby. Mooi. Terechte klassieker.
* Rachel Seiffert Field Study. Elf korte verhalen. Heb niet zoveel met korte verhalen, maar het lijkt Seifferts sterke punt, want haar laatste roman bleef een beetje in het niets hangen: verhalen die precies één ding willen zeggen.
* James Joyce A Portrait Of The Artist As A Young Man. Eindelijk uitgelezen. Heel goed allemaal hoor, maar zijn taalgebruik en het soms nogal plotseling wisselen van scene maken de motivatie om Ulysses weer op te pakken niet echt groter.

*Remco Campert - Het Leven Is Vurrukkuluk

geweldig :) iemand moet de filmrechten kopen, dat kan best, mozaiekverhaaltje in A'dam met een surrealistisch einde (een man zweeft van 't dak met een parapluutje, hoewel da's wel heel erg als die verzekering-reclame)

heb ook maar 'ns zo'n 33 1/3 boekje (veel kleiner dan ik dacht) gekocht. Pink Moon natuurlijk, door Amanda Petrusich (van Pitchfork)
paar dingen geleerd.
*Drake was een veel grotere junk dan ik dacht, door de mythe heen lijkt 't toch ene permanent gedrogeerde stoner, maar goed zal door z'n depressies komen he. Interessant gerucht: John Cale (geniaal op Drake's Northern Sky) liet hem kennismaken met heroine.
*de Volkswagen reclame waar Drake in Amerika mee doorbrak (Tsja) werd gemaakt door het echtpaar achter Little Miss Sunshine en de cameraman van Lost in Translation. Het boekje besteedt veel (en dan ook VEEL) teveel aandacht aan 't ding. Ik dacht: dit moet geniaal wezen. Even gekeken op Youtube: niks an. (http://www.youtube.com/watch?v=BIOW9fLT9eY)

*Subjectivisme werkt. De leukste stukken in 't boekje gaan over hoe Petrusich zelf die plaat beleefde/ontdekte, in de metro na 11 september, 4 keer overstappen, 4 keer luisteren.

de leesstapel van afgelopen maanden (met dank aan de posters hier!)

* 33 1/3 van U2's Achtung Baby. Niet lezen als je iets over de band of het opnameproces zelf wilt weten, want dat staat er dus niet in (nou ja, de laatste vier pagina's ofzo). De auteur mocht ook overduidelijk geen teksten citeren, wat overblijft is een verhaal over de thematiek rond die plaat. Zware kost.

* 'Murakami and the music of words' van Jay Rubin. Amerikaanse vertaler doet een soort van hap-snap biografie. Aanrader voor wie alles heeft gelezen van Murakami zelf maar nog meer wil.

* 'Would you please be quiet, please?' van Raymond Carver. Gekocht n.a.v. bovengenoemd boek. Tragikomische (eigenlijk iets meer tragisch dan komisch) korte verhalen. Hier wil ik meer van gaan lezen.

* 'The rain before it falls' van Jonathan Coe. Erg mooi.

* 'After the Quake' en 'Dance Dance Dance' van Murakami. De eerste is een stuk beter dan de tweede, hoewel het surrealistische toontje wel mooi is in 'Dance Dance Dance'.

* 'De perfecte koppijn' van Herman Brusselmans. Kroegpraat in prozavorm.

* 'Ghostwritten' van David Mitchell. Toch de beste Mitchell totnutoe, vooral de spraakwaterval van de dj van het programma 'Night Train'. 'Number9Dream' was ook de moeite waard (veel echo's naar Murakami), maar nogal hak-op-de-tak qua stijl. Een tearjerker (verstoten zoon gaat op zoek naar vader in Tokyo) in slapstickvorm, zoiets.

* interviewbundel met 50 interviews door Frenk van der Linden (ben de titel even kwijt). Al was het maar om dat fantastische interview met Hans Dulfer (ook als op mp3 op te vragen op de site van NPS programma Kunststof).

* 'De schuimspaan van de tijd' van Jan Wolkers. Een bundeling van essays, bijna allemaal even fantastisch.

Even kijken, wat werd er in mijn eigen privé-boekenclub gelezen?

Kazuo Ishiguro - An Artist of the Floating World. Een oude Ishiguro uit de kast gehaald. Dit is het boek dat net voor The Remains of the Day verscheen en volgt dezelfde stijl, van iemand die terugkijkt op zijn leven, maar niet alles goed weet te interpreteren. Hier is het alleen net wat minder subtiel en minder mooi.

Jonathan Coe - The House of Sleep. Eén-adem-uit. Fascinerend, maar ook, nadat het uit was, toch misschien allemaal net wat te ver gezocht.

Marilynne Robinson - Gilead. Wow. Indrukwekkend mooi -en geloofwaardig- geschreven 'testament' van een oude, bijna dode Amerikaanse dominee aan zijn jonge zoon.

J.M Coetzee - Youth. Tweede autobiografische boek en het vervolg op Boyhood. Mijn fascinatie voor de man wordt met het boek groter. Ook mooi om steeds, als Coetzee weer faalt op literair, romantisch of sociaal vlak, te bedenken: ja, maar later won hij wel de Nobelprijs.

Nu bezig in Treading Air van Jaan Kross. Estse schrijver die onlangs overleed - een in memoriam deed me dit boek lezen. Het boek is een (fictieve) biografie van een vriend, die een groot deel van de twintigse eeuwse Estse geschiedenis van dichtbij meemaakte. Tot nu toe (eind jaren '30) erg boeiend.

David Toop - Haunted Weather. Fijn boek, niet zo goed als Ocean of Sound maar dat is geen schande. Toop heeft toch een prettige manier van hak-op-de-tak vertellen, komt altijd met interessante muzikale suggesties en zijn fascinatie met Japan is ook altijd charmant. Hij heeft alleen niet zo'n gevoel voor humor, wat op een of andere manier meer opvalt bij een Engelsman.

Alfred Jarry - Superman. Wel lachen op een excentrieke Fransoos manier maar ik had het allemaal wat wilder verwacht, en dat ondanks bizarre wielrenwedstrijden en obsessie met seksrecords...misschien ben ik gewoon teveel gewend en moet ik het in de context van de tijd zien.

Nu bezig met James Joyce - Finnegans Wake, in tweetalig versie die totaal niet helpt en soms, even oneerbiedig, leest alsof ze de tekst door Babelfish hebben laten vertalen. :) Ik lees heel stoïcijns door. Is op een of andere manier toch een soort macho onderneming dit.

Zit nu ook bij de Jiddische Politiebond. Leuk. Beetje grillig (sommige stukken heel goed, andere wat irritant) nog wel, maar ok ben pas op 100 pagina's o.i.d.

Daarvoor John Banville's The Sea. Degelijk stukkie literatuur. Mooie droge poetische zinnen, man kijkt terug op zijn jeugd (+trauma) en een recent verlies (maar goed nu klink ik als de achterflap)
Mooi was het kleine twistje op het eind, althans voor mij, misschien had ik niet op zitten letten.

Oh ja, The Sea, die staat ook nog op een Te Lezen-lijst.

een soort macho onderneming

:)

Was het verhaal niet zo dat Finnegans Wake onvertaalbaar was, totdat een of andere Marokkaan -die, nota bene, Nederlands niet als moedertaal had- het netjes in het Nederlands vertaalde?

LOL. Wel een goed verhaal maar het is vertaald (ook al mag het zo niet officieel heten van de Joyce clan) door Erik Bindervoet en Robbert-Jan Herkes, asikmenietvergis hetzelfde duo dat ook de Beatles teksten heeft vertaald.

Iemand wel eens iets van Henk Romijn Meier gelezen? Heb altijd wel een beetje een zwak voor literaire backbenchers, maar had van de beste man nog nooit gehoord.

@OMC: is dat niet de hele luxe uitgave van een jaar of twee terug? Ik zie dat ding nergens meer in de winkel. Al ga ik me voorlopig niet aan dat boek wagen, want zonder uitleg begrijp ik er niks van.

@Martijn: heb je 'The Dwarves of Death' van Coe ook gelezen? Voor muziekliefhebbers toch wel een must en nog grappig ook!

Nee. Ben wel al een tijdje pogingen aan het ondernemen om What A Carve Up! uit te lezen. Het boek is niet moeiend en evenmin bijzonder vervelend, maar het wil me maar niet pakken. Ik vergeet het steeds uit te lezen en dan pak ik weer een ander boek.

Wel gelezen:
- J.M. Coetzee - Slow Man. Mooi. Slim. Fascinerend.
- Zhuang Xiao - A Concise Chinese-English Dictionary for Lovers. Vlot geschreven lekkerwegleesboek over een Chinese die een jaar in Engeland woont en daar tegen nogal wat cultuurverschillen aanloopt.

Mijn favoriete zin uit het Wikipedia-artikel over Finnegans Wake:

De meeste lezers zijn het erover eens dat Finnegans wake zich afspeelt in Dublin in het jaar 1132, en dat het een dag beschrijft in het leven van de kastelein Humphrey Chimpden Earwicker, zijn vrouw en zijn twee kinderen.

is dat niet de hele luxe uitgave van een jaar of twee terug? Ik zie dat ding nergens meer in de winkel. Al ga ik me voorlopig niet aan dat boek wagen, want zonder uitleg begrijp ik er niks van.

Ik denk sowieso dat er maar een uitgave van is geweest. Ik heb deze gewoon bij de bieb geleend. Binnenkort breng ik hem terug ga ik een pocket aanschaffen die ik dan permanent in mijn tas draag zodat ik steeds een pagina kan lezen. Het vreemde is, dat het op zich best lekker leest ook al ben je steeds verloren. Probleem is dan dat het je na 150 pagina's steeds minder gaat schelen.

Daarom lees ik nu Hello America van J.G. Ballard er naast. Bij de bieb merkte ik dat ze natuurlijk al zijn boeken uit de jaren 80 begin 90 hebben, die ik nooit heb gelezen want die leken me het saaist. Maar goed, toch even doorzetten, Running Wild, een novelle vond ik erg mager, Hello America rockt daarentegen heel hard. Expeditie uit Europa van expats gaat uitgestorven Amerikaanse continent bezoeken omdat er wat nucleaire probleempjes aan het ontstaan zijn en Ballard weet dat natuurlijk op karakteristiek wijze vol te stoppen met surrealistische observaties.

Ik krijg visioenen van een lelijke prismapocket met het vrijheidsbeeld voorop. De titel gehuld in de kleuren van de amerikaanse vlag.
Is dat met een hoop sneeuw en ijs of haal ik mijn postapocalyptische sf nu door elkaar?

Mmm, lijkt er wel op maar de Engelse versie die ik lees heeft op de voorkant het Chrysler building in het zand met ratelslang. Vrijheidsbeeld + ijs lijkt meer op de DVD-voorkant van eh...de eco-rampen film van die Independence Day fx-brouwers.

hehe, alleen hou ik niet van films

ik dacht even de wiki-entry over ballard te checken, maar zo te zien weet jij daar ook alles van ;-)

kuch...kuch...ik had nog zo mijn Subjectivistische pet afgezet. :)

http://home.hetnet.nl/~kapitein_rob/plaatjesmap/0058.jpg

Deze dan?

Ja!

(Al klopte er blijkbaar niet veel van het visioen.)

Voskuil - Bij Nader Inzien
ooit wel 'ns een deel van 't Bureau gelezen, maar toen was de volgende uitgeleend in de bieb, dus lamaar.
Bij Nader Inzien (voor wie 't niet wist) is een beschrijving van de studententijd van Maarten Koning. Da's leuk voor 't tijdsbeeld, begin jaren '50. Een stel studenten Nederlands, waaronder de absolute poseur (en tegelijkertijd de held van het boek) Paul. Hij en Maarten vangen elkaar vliegen af, terwijl de meisjes zich vooral gedienstig opstellen. Zo pruttelt het 1200 pagina's door. Voskuil beschrijft honderden keren personages op dezelfde manier (de ene trilt constant, de ander schokt met het hoofd etc.)
Een beetje snel lezen is dus vereist. Toch geniaal hoe Voskuil met allerlei figuren afrekent, maar hij doet ook geen enkele poging zijn best om zijn eigen alter-ego positief af te schilderen. Interessant is ook dat hij en "Nicolien" klaarblijkelijk nu al een levenlang getrouwd zijn, maar in dit boek constant onenigheid hebben. Maar ja tis geen sleutelroman zullen we maar zeggen.

Daarna West van Walter van den Berg (de weblogger) tis wederom flinterdun als zijn debuut. Zeker na die ervoor haha. Zonder meer een vooruitgang. Hondenkoning ging vooral over nerds die computeren.. West is meer een schets van twee broers uit de arbeidersklasse door de jaren heen. Zit wel een arty telefilm in denk ik.

Rushing To Paradise - J.G. Ballard. Zo nu heb ik ze behalve het autobiografische werk allemaal gelezen. Deze uit 1994 was toch ook weer fijn. Radicale mileuactivisten bezetten Franse atol in de Stille Oceaan omdat ze de albatros willen redden die moet verdwijnen voor kernproeven. ER ontstaat na wat schermutselingen een nieuwe gemeenschap onder leiding van charismatische leidster waar de mannen langzamerhand verdwijnen. Grimmig.

Bright Moments: Rahsaan Roland Kirk - John Kruth. Best wel lijvige biografie van de blinde jazzmeester is erg informatief. Kruth laat interviews met bekenden van Kirk de leidraad zijn en dat is maar goed want zodra hij zelf aan het woord is krijg je meteen een overdosis Amerikaans metafoorgeschrijf. Goed beeld, met liefde geschreven en vol luistertips. Vond het erg leuk om te lezen dat Kirk een echte platenverzamelaar was die op tournee altijd een koffer met platen meesjouwde en een draagbare pickup. Maar het hoogtepunt is dit fragment uit een interview van Kruth met Sun Ra:

JK: Sun Ra, what do you think of Charles Mingus' music?
SR: Mingus? He was psychic but I was thinkin' everything he ever thought before he thought it!
JK: Sun Ra, what do you think about Ornette Coleman's music?
SR: Ornette Coleman? He's not even black!
JK: hmm...(baffled by his response) What are your thoughts on Rahsaan Roland Kirk?
SR: (suddenly he got very uptight) Sun Ra - Rahsaan! Sun Ra - Rahsaan! Sun Ra - Rahsaan! (he repeated this over and over) The man stole my name! Once we invited him up on stage with us at Newport but that wasn't music he was playin', that was show business!
JK:(nearly exasperated) Well Sun Ra, whose music do you like?
SR: There is one man who always passes the test whenever the spirits challenge him.
JK: (I'm thinking he must be referring to such canonized jazz heroes as Duke Ellington or John Coltrane or possibly himself.)
Who is it Sun Ra? Who?
SR: That man is Mr. Bruce Springsteen!

* Jon McGregor - If Nobody Speaks Of Remarkable Things. On-ge-lo-fe-lijk mooi. Ode aan het leven zelf en de kleine dingen die het zo mooi maken, met bovendien een mooi verhaal en prachtige taal.
* John Banville - The Sea. Was erg onder de indruk van 's mans woordgebruik, maar het verhaal is een beetje mwah, allemaal net te gekunsteld.
* Anne Enright - The Gathering. Ook Iers. Ook Booker Prize. Had steeds het idee een Nederlands boek te lezen, vanwege het donkere, laat-het-vooral-niet-leuk-zijn verhaal, maar dan uiteindelijk toch wel heel mooi opgeschreven.
* Milan Kundera - The Ignorance. Snelwegleesboek over twee mensen die na de val van de muur en na 20 jaar afwezigheid, in Tjechoslowakijke terugkeren. Boeiende materie, goed boek.

Nu bezig in Martin Amis' Koba The Dread, waarin hij zich afvraagt waarom zoveel intelligente mensen de wandaden van Stalin baggetaliseren. Interessante vraag (en een stuk boeiender dan de dingen die hij zich post-9/11 afgevraagt), maar het gaat voorlopig alleen over de erge dingen van Stalin, en dat alles met een 'zie je nu, ik had altijd al gelijk'-toontje dat me een beetje gaat tegenstaan.

Lang niet geschreven hier, maar ook weinig gelezen. Gelukkig vertrek ik volgende week op vakantie met een tas vol boeken. Waaronder wat dingen die hierboven werden aanbevolen!

Wat boeken die ik de afgelopen tijd las:

* De gelukkige klas van Theo Thijssen. Verplichte kost dankzij "Nederland leest'. Ik vond het eerst tergend traag en suf, maar werd langzaam enthousiast. Ik kreeg bijna zin om voor de klas te gaan staan.
* De Walgvogel van Jan Wolkers. Ik heb eigenlijk weinig met Wolkers. Ik vond het mooi hoe de oorlog in Leiden op de achtergrond speelde. En verder een aanrader voor iedereen die van aarsen en drollen houdt.
* The fifth child van Doris Lessing. Wat een vreemd, duister boek. In één ruk uitgelezen.
* The worst years of your life van allerlei schrijvers. Allemaal verhalen over de pubertijd, met flinke uitschieters ertussen. Wel jammer dat geen enkel verhaal zich op een normale middelbare school afspeelt...
*Pitface van Herman Brusselmans. Mijn vriend vond dit geweldig en ik moest het lezen. Tja, ik heb betere dingen van Brusselmans gelezen.

Bij De Slegte heb ik een handzaam boekje van een Vlaamse literatuurprof gekocht met de titel 'James Joyce: een introductie'. Erg leuk, al was het maar omdat de man zich ondanks zijn enthousiasme over Joyce, serieus afvraagt of het schrijven van Finnigan's Wake een goede investering is geweest van Joyce.

serieus afvraagt of het schrijven van Finnigan's Wake een goede investering is geweest van Joyce.

LOL. Financieel natuurlijk niet. Maar als investering voor de literatuurwetenschappen welzeker, volgens mij heeft hij zelf ook zoiets geroepen "daar zijn ze wel even zoet mee." Had hij goed gezien. :)

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Correcto. Beetje Pynchon, maar vooral heel Hitchiker's Galaxy (Adams beweerde later dat hij het boek niet kende toen hij de Guide schreef, maar dat de gelijkenissen inderdaad 'uncanny' waren).

De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

dit mag er ook wezen. :-)

Joel Gion - In the Jingle Jangle Jungle
De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre resulteren in een heerlijk leesbaar boek. Kan ook haast niet anders met zo'n band. Gion kiest er voor om niet de hele geschiedenis tot 2024 te vertellen maar beperkt zich tot de "eerste periode", de jaren '90. Hoe rol je van raver met een jaren '60 fetisj, parttime in de platenzaak werkend en een beetje speed dealen (o.a. aan Jesus & Mary Chain, Primal Scream) naar olijke tegenhanger van alleskunner Anton Newcombie in de ambitieuze chaosmagneet BJM? Viel me vooral op hoe arm je bent als muzikant totdat er eindelijk een major label toehapt. Voor de liefhebbers komen The Dandy Warhols ook langs en Anton blijkt lange tijd eigenlijk een lieve gast die van studio naar studio reist en weer een LP in elkaar draait. Zo vanaf de Viper Room Massacre observeert Gion steeds meer irritant gedrag. Natuurlijk zijn er drugs in het spel (in een prachtige scène snuift Gion voor het eerst heroïne met Harmony Korine in een New Yorkse club voor VIP's) al weet hij het goed te doseren en subtiel te brengen hoe de banddynamiek verandert. Net wanneer alles definitief in de soep lijkt te zijn gelopen, blijken de vriendelijke documentairemakers met Dig! de blits te maken op het Sundance Festival. Interessant hoe die film bij toeval tot stand is gekomen en wezenlijk onderdeel is van die periode. Tegenwoordig doen beide frontmannen wat blasé over de film, maar Gion zelf vindt het geweldig (ook omdat hij als enige bewust lijkt te zijn geweest dat hij werd gefilmd en een personage moest spelen.) Zo eindigt alles met een vrolijke noot, Anton is definitief van de heroïne en in een mooie scène volgt live de verzoening. En sindsdien maakt de band, totaal onafhankelijk en vrij, eigenlijk hun beste muziek.

De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre

lol. Mooi! En die Harmony toch, vandaar zo weinig films zeker.

Ad Visser – Sobriëtas
'Besef dan toch dat uw waarheden niet meer zijn dan tragische luchtspiegelingen.' Megalomaan en lekker mislukt project van Neerlands lolligste popvisionair. Een gesamtkunstwerk, uiteraard. Met bijpassende elpee en video-installatie van de Superclean Dreammachine. Ik vraag me af of Ad het boek heeft geschreven tijdens een alcoholontwenningskuur. Dat moet iemand die op de man promoveert nog maar eens gaan uitzoeken. De roman schiet in elk geval alle kanten op als een tremor. De opening is nog pure lolligheid, met Adriaan de schrijver (duh) die in een bruin café een roman probeert af te maken. (Helaas wacht hem geen deadline van Meulenhoff om het nog meer meta te maken!) Een paar buitenaardse bezoekers later zit hij op een mysterieuze planeet, en begint de roman al rap manco's te vertonen. Een wereldbouwer is Ad Visser absoluut niet, hij is een losse flodder-ideeënman. Fantasie heeft hij genoeg, en met de muzikale en sensuele passages weet hij ook wel raad, al zijn het er wat weinig. Uiteindelijk houdt de overhand dat er geen enkel personage werkelijk goed vorm krijgt, zelfs Amoktodes niet, het wezen dat in eclectische, epileptische en psychedelische beelden praat. Dat moet in die video-installatie toch wél gelukt zijn. Dan maar gniffelen om grapjes als: ''Welja, een UCX-S cassette, ze schijnen hier verstand van geluid te hebben!'

Ja Sobriëtas, dat was destijds wel iets, ook met de opkomst van het synthdom. Kan me er alleen die eindzin van herinneren, iets van "nou ja, dan moet ik er maar een boek en een plaat van maken." Vond ik zelfs op jonge leeftijd te duf. En iets vagelijks van seks.