Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt

Dat vond ik ook wel. Het idee om een vervolg te schrijven op The Rotter's Club is erg leuk, maar dit maakt dat boek met terugwerkende kracht opeens een boek is met vele open eindes. Zo las ik het niet.
Neemt niet weg dat het wel een erg goed boek is.

Ik ben bezig in A Portrait of the Artists as a Young Man van James Joyce. Een kennis is professor in de Jamesjoyceologie ofzo, en die verdeelt mensen in al naar gelang of ze Ulysses (al) gelezen hebben. Dus beloofde ik hem het te lezen. Maar het is nogal dik (900+ pagina's), dus toen ik deze in een kast vond, leek me dat een aardige opwarming. Goed wel, maar taai en pittig. Voel me opeens weer 16, met een matige kennis van het Engels en mis vooral de grote lijn nogal eens.

Ter afwisseling ook in Mil Millingtons Love and Other Near-Death Experiences begonnen. Ik vond een ander boek van hem, The Things my Girlfriend and I have Argued About (van de gelijknamige website, erg komisch snelwegleesvoer. Hier moet ik ook soms om lachen, maar zelden zonder dezelfde schaamte die je krijgt als je om een comedyserie met Peter Lusse moet lachen. Alleen als Joyce heel taai blijft lees ik 'm uit.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)
Ik ga hem binnenkort echt eens lezen, volgens mij staat hij bij mijn moeder in de kast. Kan ik hem mooi lezen onder de kerstboom. Intussen las ik:

* This book will save your life van A.M. Homes. Het boek heeft mijn leven niet gered, maar ik vond het wel goed. Een belachelijk rijke Amerikaan denkt dat hij dood gaat en besluit zijn leven te veranderen. Ik vond veel dingen herkenbaar (hoe absurde gebeurtenissen zich opstapelen bijvoorbeeld).

*De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst. Beschrijving van een jeugd aan de onderkant van de Vlaamse samenleving. Wat goed, zo rauw en pijnlijk. Dat het nog goed is gekomen met die Dimitri...

*Foute Fantasieën van Marjan Slob. Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen? Slob komt er niet helemaal uit, maar geeft wat aannemelijke verklaringen. Gaat natuurlijk stiekem over meer dan die boeketreeks.

*In the company of liars van David Ellis. Volgens de VN een van beste thrillers van 2007. Inderdaad knap gedaan: het verhaal wordt achterstevoren verteld (net als in Memento) en je wordt een paar keer goed verrast. Toch vond ik het niet zo goed als ik hoopte.

*Mobius Dick van Andrew Crumey. Een roman over quantummechanica! Jawel! En nog goed te lezen ook! Ik heb zelfs hardop gelachen om de beschrijving van een natuurkundeprof die naar een lezing bij letteren gaat. Je merkt wel dat Crumey zichzelf heeeeeel slim vindt.

Wow... dat je op het forum kijkt of er nog iets nieuws is gebeurd en dat iemand dan drie seconden (!) geleden was gepost had. Een teken!

Enfin, ik las:

* JPod van Coupland. Het was, soms, af en toe, wel een beetje grappig. Maar ik vond het vooral een verhaal zonder doel, over mensen die, eveneens zonder doel, rare dingen deden.

* Norwegian Wood van Murakami. Mijn eerste Murakami. En ondanks dat er soms wel errug veel aan seks gedaan werd, vond ik een heel mooi boek. Is het representatief voor de rest van zijn oeuvre? D'r werd, in de toevoeging door de vertaler, een beetje gesuggereerd dat het, in elk geval vergeleken met, zijn eerdere werk een nogal simpel liefdesverhaal was.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.

Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen?

Ik vind de vraag: waarom maken intelligente vrouwen zich druk over waarom intelligente vrouwen boeketreeksen lezen minstens zo interessant. :) (Ik wilde schrijven dat veel intelligente mannen computervechtspelletjes spelen. Maar er zijn vast ook mensen die zich weer druk over het waarom daarvan maken.)

Ja, laten we er weer een doen.

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On. Weer een teleurstellende 33 1/3 (ditmaal bij de bieb gehaald gelukkig). Duurt gewoon te lang voordat Lewis eindelijk eens begint met de analyse van het album zelf en dat ratelt hij ook eigenlijk gewoon alle nummers braaf af. Voor de rest is het veel hiphop samples spotten.

Umberto Eco - De Naam van de Roos. Bijna uit. Beetje overgewaardeerd dit. Eerste helft is ontzettend traag, dan komt die pannenkoek van de inquisitie langs en wordt het beter (en ben je weer heel blij dat Luther heeft bestaan.) Verder ergerde ik me aan zaken als: "Ja, ik zat wel erg met die en die ketterse invloeden [volgt een opsomming van een halve pagina met alle ketterse bewegingen van die tijd], gelukkig kwam ik broeder Pipo tegen en ik noemde de naam Salvatore van Perugia..." [hopakee er volgen weer 8 pagina's die Eco's eruditie tentoonspreiden].

Filip Buekens - Jacques Lacan: Proefvlucht in het luchtledige. Strakke ontleding van het denken van het Franse warhoofd/bluffer. Hele mooie opbouw, leest als een spannend boek, informatief, soms valt mijn mond open van verbazing en regelmatig moet ik gewoon keihard lachen.

Net terug van de bieb gaan ik beginnen aan Sybren Polet De Andere Stad (met dank aan Ludo natuurlijk.) Haunted Weather van David Toop heb ik nog liggen. Ik ben dus nog wel even bezig.

jullie lezen allemaal zo snel. ik zit nog steeds bij Oz.

maar heb van een boekenbon die ik ooit "na een fout van de bank in uw voordeel" van de Postbank had gehad.. een heel dik koffietafelboek gekocht.. MOVIES heet het. 1000 defining moments. ik zit nu nog bij de gebroeders lumiere en een moment dat een of andere schurk in de camera schiet (nep dan he) in 1897 ofzo. (Vido zal de rest weten)

maar goed mooi boek dus en ongetwijfeld geschikt om 300 nieuwe films op te pikken.

* Erasmus - <i>Lof der Zotheid</i>. Gekocht toen ik in Rotterdam ging wonen, toen een hele tijd op een stapel laten liggen. Niet nodig, want het leest makkelijk weg. Mijn conclusie is dat Erasmus een voorloper was van Brusselmans: hij kan heel vilein grappig vervelende mensen afbranden, maar hij gaat daar vaak iets te lang mee door.

* Michael Chabon - <i>The Yiddish Policemen's Union</i>. Dit is dus de bom. De zionisten hebben in '48 de oorlog verloren en toen van de VS maar een stuk van Alaska gekregen voor 60 jaar. Die periode is bijna over en bovendien zit rechercheur Meyer Landsman met een koelbloedige afrekening die hij moet oplossen. Dit alles in <i>hard boiled</i> detective stijl. De one-liners blijven komen.

* Hans van Maanen - <i>Een gezonde geest</i>. Wetenschapsjournalist rekent genadeloos af met het soort slechte onderzoek waarmee kranten graag hun pagina's vullen ("Linkshandige vrouwen hebben meer kans op borstkanker").

Nu ben ik bezig in <i>Het bewustzijn verklaard</i> van Daniel Dennett. Gezien het aantal pagina's, het kleine lettertype en de niet heel lichte (maar ook niet loodzware) inhoud met zinnen als "Het globale idee van deze theorieën is dat nadat in de primaire of perifere lagen van het waarnemingssysteem een bepaalde hoeveelheid 'voorwerking' heeft plaatsgevonden, het werk van de waarneming - het identificeren, herkennen en categoriseren van voorwerpen - wordt afgemaakt door genereer-en-test-cyclussen."

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om. Verder blijft Greatest Hitsgewoon mijn favoriete cd van Sly & the Family Stone. Ondertussen ligt Graham Central Station op de draaitafel en voel ik een zware funkgolf aankomen...

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On en me net weer dood lopen ergeren aan de pretenties van die man. Toch heeft het wel wat. Misschien ga ik dat hoofdstuk over Randy Newman nu wél uitlezen.

genereer-en-test-cyclussen

tot dáár begreep ik hem.

The Yiddish Policemen's Union

het duurde bij mij even voordat-ie ging lopen. vooral de eerste derde/helft van het boek zit het 'alternative history'-aspect - en de manier waarop chabon graag wil laten weten tot in welke puntjes hij dat allemaal heeft uitgedacht (ik verdenk hem er van dat-ie een kaart van sitka boven z'n bureau had hangen) - de 'whodunnit' een beetje in de weg, imho.

@Martijn, ik wil alles in jouw lijstje ook lezen (nuja, die Dennett sla ik misschien over)! Van Maanen is voor mij verplichte kost, Erasmus werd nooit zo ronkend aanbevolen en de vorige Chabon was heel goed. Ik zag trouwens alweer een nieuwe van hem in de winkel.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.
Dat speelt al een tijdje en ik snap het ook niet. Ik heb Murakami via en Japanse studente ontdekt. Bijna twee jaar geleden wilde ik voor een vriendin Norwegian wood kopen, maar die hadden ze niet staan. Toen had ik Kafka on the shore voor haar gekocht. Op haar feestje kwamen twee andere vrienden aanzetten met Norwegian wood. Eentje had er nog nooit van gehoord, maar had in de boekhandel gevraagd om een obscuur boek.

Zijn andere boeken zijn inderdaad anders dan Norwegian wood, veel surrealistischer.

Dennett rocks! (maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen. ;) De paradox van Caspar het Vriendelijke Spook! :) (dat blijft dan toch het beste hangen.)

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om.

Asjemenou! Ja, dat klopt wel van dat beter luisteren maar dat heb ik sowieso wel met die boekjes. Ik heb die plaat zo vaak beluisterd dat het op een gegeven moment gewoon is. Ik realiseerde me eigenlijk nooit dat veel van die nummers beginnen als normale liedjes en dat Sly dan denkt "fuck it" en minutenlang gewoon de groove uitzit.

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On

haha...dat wilde ik dus ook doen, al heb ik mijn portie Marcus wel gehad na Lipstick Traces.

maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen.

Die ene zin vertekent wel een beetje, want daardoor mis je informatie. Hij legt het wel heel duidelijk uit, maar je moet wel geconcentreerd blijven lezen, anders mis je een stuk van de redenatie.

de 'whodunnit' een beetje in de weg

Die 'whodunnit' vond ik niet zo belangrijk eigenlijk. Ik heb vooral genoten van de taal, die mix van jiddisch en cynische politie one-liners. Ik heb hem al eerder gepost op mijn blog, maar hier nog maar eens omdat het zo mooi is:

"And just last week, amid the panic and feathers of a kosher slaughterhouse on Zhlitovsky Avenue, a chicken turned on the shochet as he raised his ritual knife and announced, in Aramaic, the imminent advent of Messiah. According to the Tog, the miraculous chicken offered a number of startling predictions, though it neglected to mention the soup iin which, having fallen once more silent as God Himself, it afterward featured. Even the most casual study of the record, Landsman thinks, would show that strange times to be a Jew have almost always been, as well, strange times to be a chicken."

En ik wil zo'n Filipijnse donut.

Dennett rocks!

Het goede aan Dennett is ook dat hij er precies zo uitziet als hij er uit moet zien:
http://www.bun.kyoto-u.ac.jp/phisci/Images/dennett.gif

LOL.

(en hij houdt van Coltrane.)

Over Dennett gesproken*: Ik ben een blz. of 100 gevorderd in Musicofilia van Oliver Sacks. Het staat vol met van die typische Sacks-anecdotes over mensen met een fascinerende afwijking. Waardoor ze 24 uur per dag muziek in hun hoofd horen bijvoorbeeld. Helaas hebben de meeste slachtoffers geen keus in de zender waarop ze af kunnen stemmen, dus het is toch minder ideaal dan je in eerste instantie zou denken. ;-)

* Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks en ... nummer zes is blijkbaar elders in mijn hoofd opgeslagen. Of die uitzending heb ik gemist.

Ah! Dat verhaal over die duiven. Geweldig!

Het hoofdstuk van Greil Marcus over Sly Stone.

Dank, boekenpiraterij is het nieuwe mp3-downloaden nietwaar? :)(zeker sinds ik dat irritante Acrobat Reader heb gedumpt voor het geniale Foxit Reader.)

Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk'

Zeker weten, vandaar dat ik nog weet dat hij van Coltrane houdt. Die Dennett aflevering (en in mindere mate Sheldrake) was destijds nogal mindblowing.

"Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks"

Kwakzalver Sheldrake is wel een beetje een vreemde eend in de bijt...

Misschien zat hij er wel bij om het programma een beetje levendig te houden.

Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend.
Waarschijnlijk mede omdat hij door de overige mannen als een rare snuiter werd beschouwd.
Pas toen ik de Nederlandse vertaling van A New Science Of Life had gekocht begon ik te twijfelen. Het boek kwam bij zo'n new age uitgeverij vandaan [twilight-zone muziekje] en ik kon hem ook niet altijd volgen.
Maar die tv-uitzending was top.

Was inderdaad een goede zet om die Sheldrake erbij te doen. Die individuele uitzending van hem was op zijn minst intrigerend.

Toulmin was nummer zes. :)

"Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend."

In het begin was hij nog wel schattig. Hij stelde nette proeven voor om zijn theorieën te testen. Vervolgens bleek dat alleen als hij er bij was die de door hem gewenste resultaten opleverde en toen ging hij vervelend doen.

* Jon McGregor So Many Ways To Begin. Wow. Mooi, goed in elkaar zittend verhaal over twee mensen die hun jeugd niet helemaal verwerkt hebben. Zijn andere boek gaat heel spoedig ook gelezen worden.
* F. Scott Fitzgerald The Great Gatsby. Mooi. Terechte klassieker.
* Rachel Seiffert Field Study. Elf korte verhalen. Heb niet zoveel met korte verhalen, maar het lijkt Seifferts sterke punt, want haar laatste roman bleef een beetje in het niets hangen: verhalen die precies één ding willen zeggen.
* James Joyce A Portrait Of The Artist As A Young Man. Eindelijk uitgelezen. Heel goed allemaal hoor, maar zijn taalgebruik en het soms nogal plotseling wisselen van scene maken de motivatie om Ulysses weer op te pakken niet echt groter.

*Remco Campert - Het Leven Is Vurrukkuluk

geweldig :) iemand moet de filmrechten kopen, dat kan best, mozaiekverhaaltje in A'dam met een surrealistisch einde (een man zweeft van 't dak met een parapluutje, hoewel da's wel heel erg als die verzekering-reclame)

heb ook maar 'ns zo'n 33 1/3 boekje (veel kleiner dan ik dacht) gekocht. Pink Moon natuurlijk, door Amanda Petrusich (van Pitchfork)
paar dingen geleerd.
*Drake was een veel grotere junk dan ik dacht, door de mythe heen lijkt 't toch ene permanent gedrogeerde stoner, maar goed zal door z'n depressies komen he. Interessant gerucht: John Cale (geniaal op Drake's Northern Sky) liet hem kennismaken met heroine.
*de Volkswagen reclame waar Drake in Amerika mee doorbrak (Tsja) werd gemaakt door het echtpaar achter Little Miss Sunshine en de cameraman van Lost in Translation. Het boekje besteedt veel (en dan ook VEEL) teveel aandacht aan 't ding. Ik dacht: dit moet geniaal wezen. Even gekeken op Youtube: niks an. (http://www.youtube.com/watch?v=BIOW9fLT9eY)

*Subjectivisme werkt. De leukste stukken in 't boekje gaan over hoe Petrusich zelf die plaat beleefde/ontdekte, in de metro na 11 september, 4 keer overstappen, 4 keer luisteren.

de leesstapel van afgelopen maanden (met dank aan de posters hier!)

* 33 1/3 van U2's Achtung Baby. Niet lezen als je iets over de band of het opnameproces zelf wilt weten, want dat staat er dus niet in (nou ja, de laatste vier pagina's ofzo). De auteur mocht ook overduidelijk geen teksten citeren, wat overblijft is een verhaal over de thematiek rond die plaat. Zware kost.

* 'Murakami and the music of words' van Jay Rubin. Amerikaanse vertaler doet een soort van hap-snap biografie. Aanrader voor wie alles heeft gelezen van Murakami zelf maar nog meer wil.

* 'Would you please be quiet, please?' van Raymond Carver. Gekocht n.a.v. bovengenoemd boek. Tragikomische (eigenlijk iets meer tragisch dan komisch) korte verhalen. Hier wil ik meer van gaan lezen.

* 'The rain before it falls' van Jonathan Coe. Erg mooi.

* 'After the Quake' en 'Dance Dance Dance' van Murakami. De eerste is een stuk beter dan de tweede, hoewel het surrealistische toontje wel mooi is in 'Dance Dance Dance'.

* 'De perfecte koppijn' van Herman Brusselmans. Kroegpraat in prozavorm.

* 'Ghostwritten' van David Mitchell. Toch de beste Mitchell totnutoe, vooral de spraakwaterval van de dj van het programma 'Night Train'. 'Number9Dream' was ook de moeite waard (veel echo's naar Murakami), maar nogal hak-op-de-tak qua stijl. Een tearjerker (verstoten zoon gaat op zoek naar vader in Tokyo) in slapstickvorm, zoiets.

* interviewbundel met 50 interviews door Frenk van der Linden (ben de titel even kwijt). Al was het maar om dat fantastische interview met Hans Dulfer (ook als op mp3 op te vragen op de site van NPS programma Kunststof).

* 'De schuimspaan van de tijd' van Jan Wolkers. Een bundeling van essays, bijna allemaal even fantastisch.

Even kijken, wat werd er in mijn eigen privé-boekenclub gelezen?

Kazuo Ishiguro - An Artist of the Floating World. Een oude Ishiguro uit de kast gehaald. Dit is het boek dat net voor The Remains of the Day verscheen en volgt dezelfde stijl, van iemand die terugkijkt op zijn leven, maar niet alles goed weet te interpreteren. Hier is het alleen net wat minder subtiel en minder mooi.

Jonathan Coe - The House of Sleep. Eén-adem-uit. Fascinerend, maar ook, nadat het uit was, toch misschien allemaal net wat te ver gezocht.

Marilynne Robinson - Gilead. Wow. Indrukwekkend mooi -en geloofwaardig- geschreven 'testament' van een oude, bijna dode Amerikaanse dominee aan zijn jonge zoon.

J.M Coetzee - Youth. Tweede autobiografische boek en het vervolg op Boyhood. Mijn fascinatie voor de man wordt met het boek groter. Ook mooi om steeds, als Coetzee weer faalt op literair, romantisch of sociaal vlak, te bedenken: ja, maar later won hij wel de Nobelprijs.

Nu bezig in Treading Air van Jaan Kross. Estse schrijver die onlangs overleed - een in memoriam deed me dit boek lezen. Het boek is een (fictieve) biografie van een vriend, die een groot deel van de twintigse eeuwse Estse geschiedenis van dichtbij meemaakte. Tot nu toe (eind jaren '30) erg boeiend.

David Toop - Haunted Weather. Fijn boek, niet zo goed als Ocean of Sound maar dat is geen schande. Toop heeft toch een prettige manier van hak-op-de-tak vertellen, komt altijd met interessante muzikale suggesties en zijn fascinatie met Japan is ook altijd charmant. Hij heeft alleen niet zo'n gevoel voor humor, wat op een of andere manier meer opvalt bij een Engelsman.

Alfred Jarry - Superman. Wel lachen op een excentrieke Fransoos manier maar ik had het allemaal wat wilder verwacht, en dat ondanks bizarre wielrenwedstrijden en obsessie met seksrecords...misschien ben ik gewoon teveel gewend en moet ik het in de context van de tijd zien.

Nu bezig met James Joyce - Finnegans Wake, in tweetalig versie die totaal niet helpt en soms, even oneerbiedig, leest alsof ze de tekst door Babelfish hebben laten vertalen. :) Ik lees heel stoïcijns door. Is op een of andere manier toch een soort macho onderneming dit.

Zit nu ook bij de Jiddische Politiebond. Leuk. Beetje grillig (sommige stukken heel goed, andere wat irritant) nog wel, maar ok ben pas op 100 pagina's o.i.d.

Daarvoor John Banville's The Sea. Degelijk stukkie literatuur. Mooie droge poetische zinnen, man kijkt terug op zijn jeugd (+trauma) en een recent verlies (maar goed nu klink ik als de achterflap)
Mooi was het kleine twistje op het eind, althans voor mij, misschien had ik niet op zitten letten.

Oh ja, The Sea, die staat ook nog op een Te Lezen-lijst.

een soort macho onderneming

:)

Was het verhaal niet zo dat Finnegans Wake onvertaalbaar was, totdat een of andere Marokkaan -die, nota bene, Nederlands niet als moedertaal had- het netjes in het Nederlands vertaalde?

Stanisław Lem - Solaris
Magistrale sciencefiction. Heel anders dan de film vanzelfsprekend, met een andere insteek. Want dit is echt grotendeels wetenschapsfictie. De wetenschap over de wellicht intelligente oceaanplaneet waar het boek grotendeels uit bestaat is een fascinerend relaas over de grenzen van kennis, de relativiteit van wetenschap en ook de limieten van de mensheid zelf op kosmische schaal. Echt totaal uniek. En er dan nog gewoon een tragisch liefdesverhaal doorheen weven.

Een boek als een intelligent design!

Voor mij geen Prisma SF maar Bruna.

Stephen Gilbert – Willard
In de kringloop kan ik zelden de bruna science fictions laten staan, zonder dat ik eraan toe kom ze te lezen. Tot nu. Hoop ik. De eerste stemt zeer hoopvol. Van de 3 SF boeken die ik dit jaar tot op heden las, is dit de beste. Mijn SF smaak zal wel gruwelijk ouderwets zijn! (Niemand was verbaasd.) Tegelijkertijd zit er ook nog steeds iets heel moderns in dit boek. Niet wat betreft de ratten en de rattenangst (want daar kan de Partij voor de Dieren natuurlijk niet mee leven) maar wel met het hoofdpersonage. Een absolute incel, onder de plak bij zijn moeder, maagd, vrouwenhater, succesvolle mensenhater, mensenhater. De lone wolf, de stille jongen, de Tristan van der V. Het is een geweldig portret, dat uiteraard dramatisch slecht voor de niet zo beste knaap uitpakt. Het hád allemaal best in een kort verhaal in Roald Dahl-stijl gekund, maar over een schamele 190 pagina's gaan we niet zeuren. Het 'object trouvé'-aspect geeft het nog een aardige touch. (De oorspronkelijke uitgave heet Ratman's Notebooks.) Inderdaad, geen hoofdstukken, gewoon aantekeningen van een ongelukkige jongeman die zijn eigen kuil graaft. Bestaan ook nog een paar verfilmingen van. Maar waar de tijd te vinden!?

De ontdekking van de literatuur - the Paris Review interviews
Rare titel voor een boek met 20 vertaalde interviews met Amerikaanse schrijvers. Geeft al met al wel een mooi beeld van Amerikaanse literatuur in de 20e eeuw. Toch is het raar om te lezen dat sommige schrijvers geen praters zijn en hier als redacteur tekortschieten, wat resulteert in repetitieve, saaie Q&As zonder kop of staart. Want al die schrijvers wilden natuurlijk wel zelf het eindresultaat redigeren. Positieve uitzonderingen zijn (o.a.) DeLillo, Hemingway en vooral Updike, die (als enige) stilstaat bij wat literatuur nou eigenlijk is en bijzonder maakt. Burroughs filosofeert hardop over "computers die uit zichzelf tekeningen voor je maken" (en cut-ups), had 'ie goed gezien allemaal.

Clifford D. Simak – Bestemming Nirwana
Hoewel technisch gezien correcter, is de Nederlandse titel wat 'gewoontjes' voor wat Simak hier – denk ik – beoogde. De Engelse titel is namelijk Destiny Doll. En juist in dat poppetje verschuilt zich de hallucinante, absurde, transcendentie, zoals de gigantische plant in een minuscuul zaadje zit verstopt. Ja, Bestemming Nirwana is ráre dus normale SF/fantasy van het loepzuivere soort. Zeker het eerste kwart bijna steriel saai in haar puurheid. Een stel mopperende ruimtereizigers (piloot, jageres, monnik, en spierbundel) belanden op een mysterieuze spiegelende planeet (Solaris!). De rest van het boek blijven ze aan de wandel, op zoek naar Iets. Wat het boek van de Waan-zin redt, is het trippelende veelpotige en meerlagige wezen 'Toet' dat ze ontmoeten. Een karaktertje waar zowel George Lucas als Miyazaki zich niet voor zouden schamen. Vertaalster Annemarie Kindt (later Annemarie van Annewijck, over wie nog eens door iemand een masterscriptie moet worden geschreven) leeft zich uit in het archaïsche taaltje van het wezen. Het uiteindelijke afscheid van deze kleine held is zowaar emotioneel. Toet vertrekt alvast naar een hogere levensfase (zijn derde), terwijl de anderen hun Lotsbestemming blijven zoeken. Tot die tijd begeleiden hobbelpaarden - ja dat lees je goed hobbelpaarden! - hen. Laat PETA het maar niet horen...

Laat PETA het maar niet horen...

Gna, gna, inhaker hoor.
Ben wel benieuwd of de lijst al van te voren vaststaat? En zo ja, hoe je de keuzes hebt gemaakt?

de lijst is de eigen boekenkast, ik ben benieuwd of er genoeg SF/fantasy in valt te vinden om het einde van 2024 te halen (zeker in het huidige leestempo). Maar het zou zomaar kunnen. Onderin zwerven nog zoveel pockets van Dick, Sheckley en the likes.

Eric Rohmer - Interviews
Pour les vrais amoureux du cinéma. Een uitputtende interviewbundel met Rohmer. Goede introductie, alle films met informatie erbij en dan gewoon interviews uit alle periodes. Rohmer scheen verlegen te zijn maar praat met veel plezier over van alles behalve zijn persoonlijke leven ("Het is beter dat mensen me niet herkennen dan kan ik gewoon in de tram observeren.") Aardige man met veel goede ideeën, literaire bagage maar ook weer niet pretentieus. Er valt voor de Rohmeriaan veel te leren over zijn films, hoeveel ruimte hij zijn acteurs geeft (bijvoorbeeld voor het gebruik van eigen gebaren en vocabulaire) en vooral zijn haast punkachtige manier van filmen vanaf de jaren '80. Le Rayon vert maar ook, 4 Aventures de Reinette et Mirabelle maar ook L'Arbre, le maire et la médiathèque worden met een minimale crew van drie opgenomen.

worden met een minimale crew van drie opgenomen.

wow!

Mark Groenen – Edine
Ik ontmoette Groenen tijdens een workshop 'exploratief schrijven' in Tilburg. In de wereld van SF/fantasy heb je veel 'plotters', eindeloze schema's opstellend, die ze na het voorwerk precies kunnen invullen met helden en schurken. Dat mist soms het rauwe, denk ik Een vleugje waanzin. Al zul je, zei Groenen, uiteindelijk altijd wel ergens in een tussenvorm van de twee uitkomen. Goed, zijn eigen Edine is een prima pageturner, uiteindelijk het criterium voor boeken in dit wereldje van betaalde uitgaves (Godijn in dit geval). Het hoofdpersonage is geobsedeerd door zijn middelbare school-'vriendin' Edine. Nu zit hij op een cruiseship. Met haar. Of toch niet? De hints dat onze man een psychopaat is, worden zo opzichtig gedropt, dat hij haar wel niet vermoord zal hebben. De tweede gok is een Sixth Sense, Shutter Island-vibe, en hoe heette die film met Edwart Norton ook alweer? Voorspelbaar, dat zeker, maar wel leuk voorspelbaar, en ergens in het midden beginnen allerlei waarheden door elkaar te lopen. Als een realiteit die gaat lekken, met als meest particuliere symbool een potje tafeltennis. In het dagelijks leven werkt Groenen als leraar op een middelbare school, dus die scenes daar zijn ook 'bij de tijd'. Misschien moet hij daar maar eens een heel boek situeren. En dan woordjes als 'echter' snel achterwege laten.

Hiromi Kawakami - Furudogu Nakano Shoten/The Nakano Thrift Shop
Tweedehands winkel! In Tokio! Had wel eens een kort verhaal van Kawakami gelezen wat naar meer smaakte. En deze roman beviel me wel. Ik kon zo de film voor me zien, die vreemd genoeg nog niet is gemaakt. Chille vibe op zijn Japans, er gebeuren dingen maar heel dramatisch wordt het nooit in de winkel van de licht excentrieke meneer Nakano waar de jonge Hitomi werkt met de in zichzelf gekeerde Takeo. Hij mag met Nakano spullen ophalen die mensen kwijt willen wanneer ze verhuizen, etc. Mooie, eigen stijl die het niet zo nauw neemt met de afbakening van dialogen.

Vonnegut – De Grote Pianola
In het Bredase ken ik 2 Grote Vonnegut-fans. De ene vindt De Grote Pianola (Player Piano) Vonneguts meest geniale werk, de andere vindt 'm waardeloos. Ik zal maar niet flauw doen en in het midden gaan zitten. Ik heb nog wel een andere oplossing. Op alinea-niveau is De Grote Pianola zonder twijfel geslaagd, vol met wijsheid over de vervreemding van de mensheid in het industriële tijdperk. Er is (te?) gemakkelijk een marxistische analyse te pennen van deze distopie waarin machines de wereld hebben overgenomen, de werkers wegteren en de werktuigbouwkundigen zich vervelen. Een potje schaak met een Mechanical Turk loopt op een storing uit, en vormt het vege voorteken. De zoon van een Grote Pief belandt – halfbewust – in een revolutie. Tussendoor krijgen we een allegorisch toneelstuk, en richting einde begint Vonnegut zelfs Pereciaanse opsommingen. Hij wil teveel, en het plot blijft erg lang een nogal hermetische en wat saaie aangelegenheid. Daarmee is de roman áls roman mislukt. Misschien kan ChatGPT nog eens een bewerking opdissen die aan de "leesbaarheidsquotiënt" voldoet van de algoritmische “leesmachine' uit het boek zelf, want dergelijke rake alinea's zijn er nochtans genoeg!

Pierre Boulle – De Apenplaneet
'Ik zie een traan over haar snuitje rollen, terwijl we elkaar stevig omhelzen. O, wat doet de afschrikwekkende buitenkant ertoe!' Natuurlijk had ik ooit in een ver ver verleden in een sterrenleven ver hier vandaan de film wel eens gezien, maar van het boek had ik niet eens de schrijver kunnen noemen. Boulle heeft nochtans nóg een klassieker op celluloid op zijn naam staan, The Bridge on the River Kwai. Geen idee of die film wél meer op het boek lijkt, of dat de man vooral concepten verkocht, mij schoot in elk geval geen herinnering aan een filmscene te binnen, tijdens het lezen. De Apenplaat is een vrolijke, ironische omkering. Wat als de mensen apen zijn en de apen mensen? Hoe in hemelsnaam om te gaan met die copernicaanse revolte? Voor beide partijen leidt het tot tragikomische taferelen en ongemakkelijke seksscènes (gewaagd!). Je kunt er dus 180 pagina's vermaak uit peuren, zoals Boulle doet. Maar het had denk ik ook een kort verhaal van nog geen 10 pagina's kunnen staan. Amusant is het wel, zeker wanneer De Apenplaneet zich met dierproeven begint te vermaken, ik bedoel... Mensproeven. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet gij dat ook een ander niet.

Sybren Polet - De geboorte van een geest
Magnifiek. Een van de beste Nederlandse romans ooit, maar ik hoor er nooit iemand over. Polet gaat in 1974 lekker eksperimenteel (en ja, zo zou het in het boek gespeld worden.) Amsterdam is het hoofdpersonage en daar gaat hij vol op los. Zijn terugkerende figuur Lokien komt weer terug maar is maar een van de stemmen in het boek waar allerlei figuren en dieren aan het woord komen. Het beeld van Amsterdam, met gebruik van statistieken, kaarten en oorspronklycke bronnen is van een stad waar regelmatig de vlam in de pan schiet, burghers de boel kort en klein slaan en de autoriteiten na wat gedogen bizar gewelddadig terugslaan. Het boek is geschreven tijdens de onrust rond de Nieuwmarkt en opkomst van de Bijlmermeer, waar het opnieuw zou uitbarsten maar nu is er een ambtelijk apparaat wat het vuile werk opknapt (en passant een fraai interviewportret van Maup Caransa, de rijkste man van de stad destijds.) Intrigerend dat toen al het idee leefde dat de inwoners eigenlijk als een last werden gezien en de stad uit de stad moesten gedeporteerd richting nieuwbouwflats. Dat allemaal en een van de mooiste seksscènes ooit. Oh en veel aandacht aan de slavernij, pffff, zeer ongemakkelijk leeswerk.

Oh en vergeten: ook nog wat SF-elementen door middel van een toekomstig bezoek aan Amsterdam.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Tonke Dragt – Torenhoog en Mijlen Breed
'Dat is wat ik wilde, nieuwe wereld ontdekken.' Toen ik vorig jaar eindelijk 'de Brief voor de Koning' las, was ik lichtjes teleurgesteld. Het legendarische boek was niet zo goed als de legenden voorspelden – of ik was er gewoon te oud voor, inmiddels. Gelukkig, zo blijkt nu, Tonke kan het wél! 'Torenhoog en Mijlen Breed' is zo goed als ik 'de Brief' verwachtte. Misschien is het gewoon het verschil tussen middeleeuwsige fantasy en toekomstfantasie. Een crew van astronauten leeft op Venus (onmogelijk, merkt Dragt fijntjes op in de inleiding), waar de meest fantasierijke van hen op een goede dag het mysterieuze bos in durft. Het Grote Boze Woud inderdaad, waar wezens blijken te wonen die gedachten kunnen lezen. Arme Edu wordt er bijna gek van, en zo hoort dat in SF. Denkbeeldige muren komen vanzelf op je af, als je je verschuilt in een Koepel als basis van starre Mensengedachte. Spoiler alert. Een hele tijd blijft in het ongewisse of de man het niet allemaal zélf in zijn hoofd haalt, en wanneer dat toch niet zo blijkt te zijn, blijft het feit staan: wil hij het allemaal wel weten? 'Nu ontdek ik nieuwe werelden, in mezelf, in anderen...'

Zo, zo, die Tonke. Misschien heb ik dat vroeger wel gelezen, ben het meeste helaas vergeten.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50.

Dit is mijn getuigenis over hoe ik uiteindelijk lid werd van de nieuwe wereldorde, Illuminati, nadat ik nu al meer dan 2 jaar probeerde lid te worden, maar oplichters meerdere keren geld van mij afpakten. Ik ben al zo lang op zoek om me bij de Illuminati aan te sluiten, maar oplichters blijven mijn geld afpakken tot begin dit jaar, toen ik Lord Felix Morgan online ontmoette. Ik nam contact met hem op en ik legde hem alles uit en hij adviseerde de gebruikte registratie en ik betaalde voor de groot lid om mij op weg te helpen en ik werd ingewijd in de Wereldorde en ik ontvang de som van $ 1.000.000 dollar nadat mijn initiatie was voltooid. Ik ben erg blij! En beloof het goede werk van Lord Felix Morgan te verspreiden. Als je geïnteresseerd bent om vandaag nog lid te worden van de nieuwe wereldorde Illuminati, neem dan vandaag nog contact op met Lord Felix Morgan. Hij is je beste kans om lid te worden van de Illuminati waar je altijd naar verlangt. Neem contact op met Lord Felix Morgan E-mail: Illuminatiofficial✧✧✧@gm✧✧✧.c✧✧ of WhatsApp +2348055459757

dank je Maria. en Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50. will do. Die hieronder kwam er geloof ik ook vandaan, of was het een boekenmarkt.

Robert Sheckley – Dierbaar Doolhof
'Tsjonge. Sterk spul die acid van jou, man!' Heb me doodgelachen. En ben daarna weer uit de dood opgestaan om deze recensie te tikken. Zie hier de humor van dit heerlijke en tegelijkertijd doodvermoeiende boekje. 180 kleine pagina's, maar je moet ze toch per tiental maximaal innemen, anders wordt het absurdisme gewoon te absurd. Een kantoorslaaf beland op een dag dankzij een Prijs (levend, pratend en transformerend, bijvoorbeeld tot oud Romeins muntje) in de Parallele Universalia van het Oneindige. Op zijn trip ontmoet hij een kreupele Godheid, waarmee hij ontologische discussies heeft, ter bewijzing van... Ja, van wat eigenlijk. Nog een tandje theologischer is wanneer hij leert hoe een Oude Grijze Man op een zeker Ogenblik door een handelsreiziger een matige planeet is verkocht, waar ie nog wat restantjes van andere planeten had gedumpt (plus een apensoort). De episode met de overijverige Pratende Stad (waar verder niemand is behalve onze eigen arme held) blijft de lezer ook bij. En dus kunnen we met recht besluiten naar deze gedrogeerde dosis SF: 'De Acid van de Ervaring wordt gedestilleerd uit de Taaie Wiet van de Praktijk!'

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Klinkt zeer Pynchon-esque, die Sheckley.

Julio Cortazar - Reis om de dag in 80 werelden
Literaire autobiografie. Speels en toch ernstig. Een boek waarin niks hoeft en alles mag. Een paar korte verhalen. Een ontmoeting met Het Kwaad in een stadsbus in Parijs. Een nachtelijke gang door een reeks uitgestorven ambassades (Cortazar moest 's nachts doorwerken aan vertalingen voor de Verenigde Naties), subjectivistische concertrecensies van Monk en Armstrong. Tastbare armoede in India. Een in memoriam aan de vroeg overleden jazztrompetist Clifford Brown. Marchel Duchamp. Een lyrische ode aan de grote Cubaanse roman van Lezama Lima, "Paradiso". De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Correcto. Beetje Pynchon, maar vooral heel Hitchiker's Galaxy (Adams beweerde later dat hij het boek niet kende toen hij de Guide schreef, maar dat de gelijkenissen inderdaad 'uncanny' waren).

De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

dit mag er ook wezen. :-)

Joel Gion - In the Jingle Jangle Jungle
De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre resulteren in een heerlijk leesbaar boek. Kan ook haast niet anders met zo'n band. Gion kiest er voor om niet de hele geschiedenis tot 2024 te vertellen maar beperkt zich tot de "eerste periode", de jaren '90. Hoe rol je van raver met een jaren '60 fetisj, parttime in de platenzaak werkend en een beetje speed dealen (o.a. aan Jesus & Mary Chain, Primal Scream) naar olijke tegenhanger van alleskunner Anton Newcombie in de ambitieuze chaosmagneet BJM? Viel me vooral op hoe arm je bent als muzikant totdat er eindelijk een major label toehapt. Voor de liefhebbers komen The Dandy Warhols ook langs en Anton blijkt lange tijd eigenlijk een lieve gast die van studio naar studio reist en weer een LP in elkaar draait. Zo vanaf de Viper Room Massacre observeert Gion steeds meer irritant gedrag. Natuurlijk zijn er drugs in het spel (in een prachtige scène snuift Gion voor het eerst heroïne met Harmony Korine in een New Yorkse club voor VIP's) al weet hij het goed te doseren en subtiel te brengen hoe de banddynamiek verandert. Net wanneer alles definitief in de soep lijkt te zijn gelopen, blijken de vriendelijke documentairemakers met Dig! de blits te maken op het Sundance Festival. Interessant hoe die film bij toeval tot stand is gekomen en wezenlijk onderdeel is van die periode. Tegenwoordig doen beide frontmannen wat blasé over de film, maar Gion zelf vindt het geweldig (ook omdat hij als enige bewust lijkt te zijn geweest dat hij werd gefilmd en een personage moest spelen.) Zo eindigt alles met een vrolijke noot, Anton is definitief van de heroïne en in een mooie scène volgt live de verzoening. En sindsdien maakt de band, totaal onafhankelijk en vrij, eigenlijk hun beste muziek.