popjournalistieke stoplappen

deze ja! O O O wat is deze fout.

"Het kippenvel staat op mijn armen" mag van mij ook wel weg. Vooral als het daarna gevolgd wordt door iets als "De deur is toch dicht, en de verwarming staat hoog dus.."

Voor dit soort oefeningen kan ik Raymond Queneau's "Stijloefeningen" aanraden, twee jaar terug nog met fraai Joost Swarte-kaftje heruitgegeven door de Bezige Bij. Doet het goed op een koude zondagmiddag met een warm glas chocolademelk voor de open haard. (whoops! waar hadden we het ook al weer over?)

"Stop! Dit weekend heb ik een nieuwe sensatie ontdekt en zijn naam is Kim Hiorthoy. Na zijn debuut CD Hei uit 2000 is Melke in Noorwegen vorig jaar uitgekomen. De muziek is uniek elektronisch en het lijkt op de rustige stukken van Aphex Twin of Matmos. In zijn dagelijks leven verdient Kim zijn dagelijks brood met het ontwerpen van hoezen voor bijvoorbeeld de Supersilent reeks we hebben hier dus echt met multitalent te maken. De Cd Melke is in Nederland hier te bestellen en te beluisteren. En zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb. Toppertje in zijn genre."

fuck man, daar heb ik me laatst nog mee bezondigd (schaamrood enzo). gelukkig alleen als aankondiging, niet in de recensie zelve. maar verder komen er teveel uitspraken te bekend voor...

De cd's van de goede man gaan - geheel terecht overigens - als warme broodjes over de toonbank.

Het jaar is nog maar net begonnen, maar ik durf nu al te beweren de plaat van het jaar in handen te hebben.

LOL, die is inderdaad zo kut.

1) Precieus zeikerige kwalificaties zoals 'spannend' of 'verfrissend.'

2) "....die duidelijk leentjebuur gespeeld hebben bij...".

3) Gaapverhalen over The _____s die "maar weer eens bewijzen
dat echte rock & roll nog steeds springlevend is".

ur·gent (bn.)
1 dringend

ur·gen·tie (de ~ (v.), ~s)
1 drang van de omstandigheden, dringende noodzaak => hoogdringendheid

nog een paar:
essentieel :) (op zich niet fout, maar wordt te lichtzinnig gebruikt)
blind kopen! of verplichte aanschaf/kost! (vind ik zelf één van de ergste in "het jargon". gvd. pleur op man! mag ik dat nog zelf bepalen?!?)

eentje die niet zo vaak gebruikt wordt maar toch erg fijn/fout is (ik meen uit de popencyclopedie):
gotische synthesizerbogen

overigens vind ik stoplappen af en toe wel fijn, sommige zijn een soort ankers: je weet meteen wat er bedoeld wordt (belangrijk in deze is dan weer wel dat je min of meer bekend bent met de schrijver)

The Herries - Here We Go Agin
(Sergeant Major)

Normaal moet je die Engelse hypes met een flinke korrel zout nemen, maar het moet gezegd: wat de NME en andere toonaangevende bladen de afgelopen tijd over The Herries schreven is gewoon waar. The Herries, vier snotneuzen uit Londen, zijn niets meer of minder dan de redding van de rock and roll. Was hun eerste ep Here We Go op het piepkleine indie-label Thinksmall de ideale soundtrack voor een hete zomer, het major-debuut Here We Go Agin maakt de belofte helemaal waar. George, Paul, Ringo en John maken muziek die meer is dan de som der delen, rock and roll zoals je het tegenwoordig niet vaak meer hoort. Die verwijst naar het Rijke Britse Rockverleden, van The Who tot The Smiths, maar dan net even anders. Er wordt gebeukt, gegild en geragd op de snaren, binnenkomer Hear Me Now is als een rotsblok dat van een klif valt. Daarna wordt het gaspedaal even minder hard ingetrapt voor drie liedjes die het geweldig zouden doen bij het kampvuur. De kracht zit 'm vooral in de details. Met wat genreoverschrijdende nummers ter afsluiting, waarbij de soulvolle stem van Ringo effectief wordt ingezet, laten The Herries horen dat ze niet voor één gat te vangen zijn. Fans van het genre moeten nu genoeg weten, zij zullen vooraan staan bij het aanstaande concert in de hoofdstedelijke poptempel Paradiso. Twijfelkonten moeten er zeker eens naar luisteren bij hun volgende bezoek aan de platenboer. Of Here We Go Agin de tand des tijds zal doorstaan, moet de tijd leren, maar vooralsnog zeg ik: kopen!

(eerlijk: ik zou 'm toch wel willen horen)

Willem heeft mijn inziens gelijk: er is niet per se iets mis met stoplappen, zolang ze maar secuur gebruikt worden, daar waarvoor ze bedoeld zijn.

Ik weet van mezelf - en ik ben ongetwijfeld niet de enige - dat ik stoplappen vaak gebruik als het me niet zo goed lukt de muziek te omschrijven. Dan noem ik iets verfrissend. Uptempo, melancholisch en rammelend gebruik ik ook zo vaak dat ik zelf amper meer weet wat ik er mee bedoel. En als ik na wat algemene vaagheden tot de conclusie ben gekomen dat het niet meer dan wel aardig is, dan sluit ik veel te vaak af met "..., maar wel iets om in de gaten te houden!" (en ik houd die bandjes dan nooooooit in de gaten).

Dat is inderdaad echt een ongelofelijk zwaktebod. Die heb ik zelf ook al sinds... eh... maandag niet meer gebruikt....

In Space- Gwbradr fluffy cloudas (latifas)
Tech3: “De titel zegt het al: Autechre meets The Orb. Dolfijnengeluiden mogen weer!”

Mc Apache& Dj Street - Chrystal (Noel LeLangue remix) (stanton records)
Dj Feller: “Snoeiharde drum ’n bassversie van deze loungeklassieker.”

United Sound System - Feel The Heat (eire)
Tech3: “AAay!”

The Strokes - Room on Fire

Als er al iets viel aan te merken op Is This It?, het spectaculaire album waarmee de New Yorkse Strokes twee jaar geleden debuteerden, dan betrof het de wat vlakke productie. Vergeleken bij de opwinding die het vijftal live teweeg kon brengen, stak de plaat een beetje dunnetjes af. De onnavolgbare wijze waarop bijvoorbeeld de gitaarpartijen van Nick Valensi en Albert Hammond in elkaar vervlochten waren, had in de productie meer benadrukt kunnen worden.
Toch maakte Is This It van The Strokes een van de belangrijkste bands van het moment. Dertigers en ouder hervonden bij hen een rock 'n roll-gevoel dat ze decennia lang niet meer hadden meebeleefd, terwijl aspirant-muzikanten uit de hele wereld zich door The Strokes lieten inspireren. Het echt grote geld hebben ze er echter nog niet mee binnengehaald want wereldwijd zijn er van Is This It 'slechts' 2,5 miljoen exemplaren verkocht, waarvan een kwart in Engeland, het land dat de New Yorkse band ook ontdekt heeft.
Een tweede plaat zou dit relatieve succes moeten ombuigen tot een doorbraak waar achterhaalde rockbands als Limp Bizkit en Korn werkelijk van wakker moeten liggen. Of Room On Fire daartoe in staat is, zal blijken, maar echt opzienbarend klinkt het allemaal niet. Elf liedjes in drieëndertig minuten, waarvan er bijf zich kunnen meten met het beste van Is This It. Is dat alles?
Helaas wel. De enige vooruitgang zit 'm in de productie die dit keel veel vetter is neergezet. Maar zanger Julian Casablancas is met zijn luie Lou Reed-achtige stem soms iets te ver op de achtergrond gedrukt alsof hij zelf ook niet helemaal van de kwaliteit van een liedje als Meet Me In The Bathroom overtuigd lijkt.
De plaat opent ijzersterk, de eerste vier songs zijn om van te jubelen zo opwindend, maar dan is het wachten tot liedje acht, Under Control, voor een zelfde gevoel van sensatie. Dit onbetwiste hoogtepunt laat horen dat die New Yorkse snotjongens ook niet vies zijn van een heuse soulballade, en geeft aan dat er wel degelijk enige muzikale afwisseling bij hen valt te bespeuren.

(er volgt nog een alinea)

Vóór deze draad zou ik gedacht hebben: keurige recensie, ben 't niet helemaal eens met Gijsbert, maar, etc.

Speciaal voor The Strokes voegen we nog toe: "Is this it?"

En die is al vaak gebruikt.

The Strokes
"is this it"

Is this It is de tweedeling van The Strokes. The Strokes zijn hot. Ik krijg de promo binnen en gooi hem meteen in de cd-speler. Start de afwas. Ondergetekende is amper een wijnglas ver, maar al helemaal geabsorbeerd. Ik heb een hart voor dit soort groepen. Groepen die rauw zijn. Ze ontvoeren je in hun kelders. The Strokes rockt namelijk als de besten. Ze voeden je terwijl je het bestek afschrobt. Een messcherpe gitaarplaat met een randje. Dit is het betere gitaarwerk met odes aan Television en de zang van Lou Reed. De productie is goed. Geconcentreerder dan Dreft Ultra. Ze hebben genoeg aan simpele rock ’n roll om het helemaal te pakken. Het maakt mijn huid week en mijn afwasrekje vol. Alles glimt. Schoon is de muziek.

The Boss voor Bruce S.
De Thin White Duke voor David B.
De Fab Four voor The Beatles.

Bob Dylan 'de oude bard' noemen (copyright Bert van de Kamp).

En daarna natuurlijk de 'cruciale derde'!

Nee, dat doet de Turkse schoonmaker die hier elke dag komt, hij schrijft ook al mijn recensies, zelf kan ik dat namelijk niet (ook dit stukje is door Ali geschreven)

Gvd, hij doet het erom! Als het om de Strokes gaat, kun je deze al vanaf de Wibautstraat aan zien komen hobbelen.

kunnen we niet een soort stijloefeningen maken rond een fictieve plaat?

Dertigers en veertigers onder ons: Ben Jerome?!

En een vraag van een domme twintiger: Ben Jerome... Que?

Ik weet zeker dat er in de jaren daarna (dit speelde pakweg 20 jaar terug) nog immer journo's zijn die eenzelfde stunt willen uithalen, en het zal ook best gebeurd zijn, maar Van Bruggens stunt was ultiem, daar ga je niet meer overheen.

"...maar toch zeker een plaatje die hoog in mijn eindejaarslijstje komt."

"geniale gek" was ook nog niet genoemd he.

ik zie er nu al tegenop. bedankt allemaal.

Hehe :) Ik zit al jaren te wachten op een band die een nummer aankondigt als "het volgende nummer heet#8230; ach, wat maakt het ook uit, ze klinken toch allemaal hetzelfde".

En jij tikt dat ook liever in dan -ik noem maar een dwarsstraat- die drie puntjes zelf?

Ga eens naar de Thermals, zou ik zeggen. Die kondigden vorig jaar hun nieuwe nummers zo aan.

http://www.purepwnage.com/noobsong.html

(eigenlijk tamelijk flauw, maar zo kan niemand me verwijten dat het hier niet meer over muziek gaat.)

L0rd 0f 734 R1|\|gz:

http://gamesxposed.net/printthread.php?t=6139

Zo deze gouweouwe ook weer gereanimeerd want ik word zo langzamerhand gek van het gebruik van "Tsja". Misschien meer iets voor Irritaal, maar ik kom het verdacht veel tegen in muziekrecensies. Dat hele toontje ergens tussen "dat komt er van als je experimenteert" en "ik snap het ook allemaal niet meer" in. Satanisch.

http://www.savoymusic.com/images/cha%20cha%20carnival.jpg

He, dat is ook mijn nieuwste stoplap, maar ik lees nooit meer muziekrecensies. Wel interessant als een aantal recensenten ineens een toontje heeft van Tja, ik snap het ook allemaal niet meer. Dat zou namelijk best eerlijk zijn of op zijn minst herkenbaar. :-) Is stelligheid misschien uit of zijn er geen voorbeeldjournalisten meer wiens recensies keer op keer worden geparafraseerd?

Was me nog niet opgevallen. Doet 'ns een voorbeeld? En valt er wat te snappen dan?

Doe eens voorbeeld, doe eens een voorbeeld. Kwam er vorige week weer een tegen in NRCNext, ook volgens mij nog een keer op de opiniepagina. Ik vermoed dat het overgewaaid is uit Blogenië (of is dat Bloglandia?)

"Martin Bril" is 't eerste dat bij mij opkomt.

Kan kloppen.

Ik heb inmiddels wel gehad met: iconisch.

Verder nog updates in de tussentijd?

lijkt me duidelijk gezien de stilte, het forum popjournalistiek is dood :P

Op 3voor12 staat genoeg, met name als het gaat om Engelse leenwoorden (´buzz' als synoniem voor 'hype') e.d.

Misschien is het ook gewoon een bijeffect van te weinig inspirerende muziek (ook het forum trouwens, vaak genoeg denk ik "weer niets om toe te voegen" :(

Oh, en nu valt 'icoon' gelijk op (i.v.m. met Kyteman nog wel … :/ )

De hoogmis (voor een concert) is ook weer in zwang de laatste tijd, merk ik.