Filmforum

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

Gheghe... Het Azoel Oskoerò in m'n beste Spaans werd door de kassière aangevuld met Kassie Négróóó in vloeiend Rotterdams. Ze had meer moeite met het verwisselen van het kaartjespapier, waardoor het halletje zich vulde met ongeduldige Romy-Schneiderfans op leeftijd.

Azuloscurocasinegro (Arévalo 2006). Wat Mic zegt : wel aardig. Luchtige sort of komedie rond een conciërge die beter wil en het maar moeilijk gerealiseerd krijgt. Film heeft het tempo van een televisie-soap en doet in zijn understating erg denken aan Almodovar. Aardig zolang het duurt, maar het overheersende gevoel na afloop is dat er iets is met moderne Spaanse cinema dat me gewoon irriteert. Weer zo’n Spaanse film die we van de critici niet mogen missen en weer ben ik underwhelmed.

The time to live and the time to die (Hou Hsiao-Hsien, 1985). Doorbraakfilm van Hou die het verhaal vertelt van zijn eigen opgroeien in Taiwan. Zijn ouders zijn naar Taiwan gekomen door omstandigheden maar dromen openlijk van een terugkeer naar het vastenland. Dat zet een stempel op de stemming. Hou toont hier al zijn unieke en invloedrijke regie-hand: los gefilmd, achteloos aan elkaar hangend, maar daardoor levensecht verhaal. De invloed die dit gehad heeft op Jia Zhang Ke is onmiskenbaar. The time to live and the time to die is nog niet zo scherp als het later zou worden, maar is zeer het bekijken waard.

Sicko (Moore 2006). Ja, ik heb een zwak voor deze man. Documentair gebrachte propaganda? Doorgetrokken linksheid? Onevenwichtige visie op zaken? Allemaal waar, maar met zo ongelofelijk veel retorische vondsten, spitsvondigheden en humor gebracht, dat ik toch weer plat ga. Ik vind Sicko misschien nog beter dan Fahrenheit omdat het grote onrecht tot kleine proporties is teruggebracht en het conspiracy-gehalte daardoor wordt verlaagt (al doet Moore zijn best): mensen met een gezondheidsverzekering die er in de praktijk geen reet aan hebben. En dat in het welvarendste land ter wereld. Retoriek of niet, stel (en ik zie niet echt hoe) dat je de helft kunt afdingen op Moore’s verhaal, dan nog is de conclusie compleet shocking.

Verder met het meesterwerkenproject…

Persona (Bergman, 1966). Interessante film die een product is van zijn tijd maar die tijd overstijgt. Het begin is een collage van random indringende beelden die een Freudiaanse indruk maken. De psychologie blijft centraal staan in dit verhaal van een actrice die besluit niet meer te spreken en met een verpleegster in een huisje aan zee gaat zitten. De stille actrice laat zuster het woord doen en lijkt als een soort spiegel te fungeren. Dat levert een soort persoonlijke meditatie op omtrent de vraag in hoeverre men zichzelf kan en moet zijn, en de rol die schaamte hierin speelt. Dat leidt tot een breakdown die als gevolg heeft dat onduidelijk is wie nu wie is en de suggestie is dat actrice en verpleegster dezelfde persoon zijn. Dat is inderdaad één van de drie lezingen, las ik later op wikipedia, waaruit blijkt dat nogal over deze film is nagedacht. Ik vond het een interessant experiment, maar geen film waar ik weg van was. Op de eerste plaats heb ik een hekel aan acteurs die dingen in boeken lezen en die diepzinnigheden aan elkaar gaan voorlezen. Op de tweede plaats blijf ik op een behoorlijk grote afstand zitten kijken naar wat zich voltrekt en is de persoonlijke inleving bijzonder gering. Daar werkt de gestileerdheid zeker aan mee. Hoe bijzonder fraai bij vlagen ook, een shot van twee hoofden, één frontaal de ander en profile, dat doet me bijvoorbeeld ook aan die clips van ABBA denken. Als ik dan achteraf lees dat de ontsporende psyche nog nooit angstaanjagender in beeld is gebracht dan in Persona dan denk ik “Het is maar goed dat me even geen 5 voorbeelden te binnen schieten”.

Bladerunner (Scott 1982). Sci-fi noir. Bladerunner is een film waarin de art direction meer dan de helft doet. Een fantastisch vormgegeven beeld van een onherkenbaar L.A. in 2019. Vervuiling, regen, duisternis, grote gebouwen en neon reclames, minder mensen en een hele hoop akeligs. De typische jaren tachtig Miami Vice soundtrack is te afgrijselijk voor woorden, vooral als een saxofoon inzet, en dat is – ongelofelijk maar waar - precies watdie film nodig heeft. In deze wereld mag Harrison Ford jagen op replica’s van mensen, die ingezet zijn voor planetaire veroveringen maar teruggekeerd zijn naar aarde. Gaandeweg blijkt dat de replica’s, aangevoerd door onze eigen Rutger Hauer, op zoek zijn naar een volwaardig mens-zijn en zich uiteindelijk menselijker tonen dan hun niet-gerepliceerde soortgenoten. Interessant gegeven, goede thriller maar de cult status en een nummer 66 notering in de tophonderd allertijden, na ja dat ontgaat me. Silence of the lamb was ook goed. Of L.A. Confidential. Goed, leeft Omar nog….?

Ik leef nog. :) Blade Runner en Persona, twee van mijn favoriete films allerrrr tijden. :) Nr.66 van Blade Runnert is idd veel te laag, hoort nummer 2 te zijn (die saxofoon is vet klote, voor de rest is de soundtrack natuurlijk de proto-techno bizzniz.)

Blade Runner: The Final Cut

Jeuzus die koffer! Ik zie mezelf daarmee al de mediamarkt uitkomen...

Hello Mr. Marty.

Mean Girls
Wat is het? Remake? Remix? Kan me niet genoeg herinneren van de eerste om het te weten. Ik ben de doelgroep niet maar zelfs dan: behoorlijk mid.

The Zone of Interest
Akelig. Zeker in deze tijd waar zovelen „het” niet zien, ondanks alle waarschuwingen. Of hoe het leven doorgaat, zelfs pal naast de horreur. De soundtrack van Mica Levi geeft het wel een extra dimensie.

Slaughterhouse Slumber Party
Wat lichtvoetigs dan. Super lo-budget met veel blote meiden, met dat wonderlijke gegeven van een slumber party. Zijn er eigenlijk mannelijke slumber parties of wordt gelijk een ranzige circle jerk. Anyway, self-aware op een goede manier, de dames vermaken zich oprecht waardoor het niet al te exploitatief aanvoelt.

Twee Vrouwen
Nederlandse film, Engels gesproken en dat klinkt wat onbeholpen. Verder heel Nederlands met ook een meid die eigenlijk veel te jong is, zoals ze toen schaamteloos deden. Wat dan wel weer een beetje fascinerend is.

Griselda
Serie over de kingpin waar Escobar voor vreesde. Uitstekende serie en Spaanse tirades klinken gewoon lekker, zoals ook in de „Medellín” metal sound. Alleen is de schmink van Vergara wat vreemd, lijkt net of ze een paar facelifts gehad heeft. Waarom niet gewoon iemand die op Griselda lijkt? Of laat Vergara anders gewoon een mooie baddie zijn.

Binary
Paria
Trauma Porn Club
En nog een paar Koolhoven-projectjes, voor iemand die nogal over „woke” kan klagen toch een interessante keuze van onderwerpen. Wellicht de wens van het filmfonds, maar toch. Evengoed met wisselend succes. Binary voelt wat exploitatief en is verder ook niet zo bijzonder. Paria doet denken aan His House en in mindere mate Get Out, charmant door de hoofdrolspelers, maar het verhaal is wat meh. De laatste is de meest geslaagde uit de serie. Pittig maar het geweld heeft een functie en de social commentary is intelligent en het voelt niet als een les voor witte mensen.

Hee the return of the MtH! Dacht op Facebook al eens van 'dit moet OMC allemaal missen'. Welcome back. Het fijne aan deze ghost town is dat men volledig ontkoppelt raakt van Ego of likes.

Zijn er eigenlijk mannelijke slumber parties of wordt gelijk een ranzige circle jerk

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus. Elkaar spookverhalen vertellen en dan Fifa op de SNES spelen tot de jongens letterlijk omvallen van de slaap.

Zone of Interest nu toch definitief op de lijst.

Idiocracy
'Uh, it's like far.' In deze malthusiaanse waarschuwing van Mike Judge wordt de wereld in 2500 bevolkt door idioten. Ik moest qua looks denken aan het waardeloze Willy Wonka-pretpark dat laatst de media haalde. En dan moet de echte A.I.-overname nog beginnen! Een andere associatie is natuurlijk die van Trump. Ook in deze toekomstfantasie blijkt alles 'het slechtste' of 'het beste' ooit. En ja, het Witte Huis wordt bestormd. Als film stelt Idiocracy verder weinig voor. Luke Wilson doet zijn best als de nitwit die per ongeluk in de toekomst belandt. Broer Andrew draaft ook op, maar Owen ontbreekt helaas. Het plas en poep-postmodernisme heeft qua grappen weinig te bieden. Ik denk dat de PG-film in de eighties beter was geworden. Meer tetten! Ik zal al bevangen zijn door de primitieve geneugten van het leven. 'Everybody tell me, somebody hoodoo'd the hoodoo man.'

Het fijne aan deze ghost town is dat men volledig ontkoppelt raakt van Ego of likes.

Dus zo deed boeddha dat...

Jammer dat Judge die walgelijke eugenetica proloog rechtstreeks ergens uit 1925 voor Idiocracy heeft geplakt, want dat geeft een heel vieze smaak aan een satire die verder verrassend vaak de toekomstige plank perfect raakt.

BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018, Prime)
Spike Lee blijkt verrassend positief over de politie in Colorado Spring. Grotendeels okaye gasten.
Zelf word ik nu ik deze film en Ferrari kort na elkaar zie enthousiaster over Adam Driver. Ja, hij onderacteert wel, maar het is niet telkens hetzelfde karakter; er zitten wel degelijk nuances aan.
Het kernverhaal is erg goed, maar Lee moest duidelijk zijn civil rights-ei kwijt en haalt allerlei losse dingen bij, waardoor de strakheid van het geweldige kerngegeven "zwarte man en jood infiltreren bij de KKK" een beetje verloren gaat. Vreemdst is de proloog met Alec Baldwin als hardcore racist. Ik dacht dat dat één van de KKK-leiders uit de film zou zijn, maar hij komt helemaal niet meer terug.

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

Er was een slasher waar wel dat soort grappen inzaten, ik herinner me vooral een douche-scene van een van de heren met een stevige female gaze.

The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973, Lab 111)

Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je problemen hebt met wreedheid tegen dieren.

Poor Things
Niet zo enthousiast als vele anderen over deze. Het verhaal zou eigenlijk prima voor een Jess Franco-film kunnen fungeren maar dit is arthouse en geen eurosleaze. Verder wel pretty leuke gekkigheid maar het steekt, ondanks het visuele spektakel, gewoon wat flets af tegen ander werk van Lanthimos.

https://i.pinimg.com/originals/f0/60/70/f06070528c8f845dcbf2bc8f5bda0176.gif

Poor Things daalt weer wat op de lijst.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

gheheh (Beavis). En ja, die Judge was misschien iets teveel in de wijsheid van zijn eigen distopie gaan geloven.

Dream Scenario
'Please don't speak, just do the dream.' Dream Scenario bevat de beste mislukte seksscène van het jaar. Die hele uitgespeelde fantasie ('a lived experience') zegt zóveel over gender-rollen, het moderne brein en hoe macrostructuren ons beïnvloeden. Allemaal moeilijke woorden voor een scene vol mannelijke kwetsbaarheid (Nicolas Cage) en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder). De scenes van Cage met zijn echtgenote (Julianne Nicholson) zijn op dit vlak trouwens ook sterk. Het plot dan? Ondergewaardeerde professor belandt ineens in ieders dromen. Hij wordt een allemansfantasie. Ineens willen 'young creatives' (Michael Cera!) en jonge vrouwen wat. Daar gaat een slappe zak als hij aan onderdoor. Jammer dat de muziek van Owen Pallett – die altijd tegenvalt op film – niet zo weird is. De film zelf, durft bijna alles. 'I wish this was real.'

en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder).

oeps, het is Dylan Gelula, dus ook mannelijke verwarring mijnerzijds.

Babylon
Mooi gefilmd portret van Jamaicaanse jeugd in puinzooi Londen eind jaren '70. Het enige wat ze plezier geeft is hun soundsystem. De soundtrack is dus geweldig. De film ontkomt niet aan een zekere grimmigheid inherent aan dat troosteloze eiland maar het verhaal gaat lekker losjes langs een aantal genreclichés. Grotendeels een sympathiek portret maar toch ook wel eerlijk over de altijd latente macho-shit die op gezette tijden manifest wordt. Tijdens de laatste soundclash komt Jah Shaka even een masterclass live dubben geven (en misschien had het daar moeten eindigen.)

Argylle
Eigenlijk dacht ik dat het een Dua Lipavehikel zou zijn maar zie je de eerste 10 minuten… het intro voor een stom verhaal, idiote twists, slechte FX en kapot lang. En het ergste is nog wel de totaal amorele koppeling van het absurde on overdadige geweld met de verliefdheid tussen de hoofdrolspelers, heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.

Dream Scenario
Geweldig gegeven, sullige biologie professor verschijnt plotseling als passieve observator in andermans dromen, teleurstellend uitgewerkt als eendimensionale waarschuwing over online faam en de keerzijde daarvan. Een b-versie van Kaufman die vraagt om de kronkels van het origineel. Niemand ook die twijfelt of empathie toont en in Frankrijk had Paul natuurlijk moeten eindigen als erelid van de psychoanalytische vereniging. Wat een deprimerende film op verschillende niveaus.

Death Rider in the House of Vampires
Béter dan Argylle én beter dan Glenn Danzigs eerste. Maar evengoed niet best. Eigenlijk is het ook eigenlijk wel erg braaf, het geweld is vrij cartoonesk en op een paar boobies na.

Witte Wieven
Hollandse horror met de Dark Ages als uitzonderlijk donkere periode (benieuwd naar Eleanor Janega’s analyse van een en ander) en vooral een kitscherige, Heilung-achtige fantasy. Als fantasy toch wel te verteren met een paar goeie visuals maar had bijvoorbeeld die black metalband Witte Wieven gevraagd voor de soundtrack.

heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.

xD

en in Frankrijk had Paul natuurlijk moeten eindigen als erelid van de psychoanalytische vereniging

ghehe! mooi op Letterboxd schieten de Vaste Gasten ook totaal uiteen in hun beoordeling. Zal wel een cultfilm worden dan.

Ik deed die andere Babylon toch maar.

Babylon
'He will do anything for cash.' Staat Hollywood al bijna een eeuw stil? Het zal niet de vraag zijn die Chazelle wilde oproepen, maar wat hij wél wil in dit ruim drie uur durende epos blijft onduidelijk. Het is spektakel om het spektakel. Fellini in Hollywood, zonder boodschap of idee. Ergens goed vergelijkbaar met die blitse doch lege Gatsby-adaptatie van een tijdje terug. Zoals het Wilde Westen de trein heeft als gamechanger, heeft Hollywood de 'talkies'. We zijn dus wéér in die periode, met Brad Pitt als stomme filmster en Margot Robbie als ster to be. Vooral de laatste weet de film nog lang te redden, ze geeft álles. Dat het peperdure Babylon desondanks flopte en Chazelle zal moeten sappelen voor zijn volgende project, past dan weer bij de tweede helft. Ik hoopte op verdieping na de satire, maar we nemen de Amerikaanse afslag van geweld. Pas aan het einde wordt het emotioneel. Hollywood kijkt naar zichzelf en doet wat ze het beste kan. Janken. 'We're losing the light.'

Everything Beautiful Is Far Away
Post-apocalyptische indie sci-fi. Geen geweld, weinig verhaal, gewoon beetje door de woestijn wandelen. Op zich een goed idee. De soundtrack heeft er ook zin in met guitig naïeve elektronische klanken die het geheel een opgewekte sfeer geven. Weinig schaduwen in deze woestijn. Een man is op zoek naar batterijen voor zijn robot(hoofd) en komt een in eerste instantie wat schichtige vrouw tegen. Na een mooi onverwacht moment trekken ze toch maar samen op en zij wil wel naar het kristallen meer. Verder gebeurt er weinig, af en toe een gesprek en een bespiegeling totdat de robot aangaat en opeens veel weg heeft van een dominantie moeder. Eerste helft vond ik intrigerend, de afwikkeling wat braaf en voorspelbaar. Ergens had er toch meer ingezeten met een vleugje Ballard-magie, of iets dergelijks.

Da's er een voor mij (gaan we zien).

Ik heb er een voor MB.

Mad Heidi
'Something's yodelin' in my pants.' Koekoek niemendalletje uit de Alpen. Noem het Dirndl Power of de perfecte film voor het Bredase BUTFF. Op wat 'gruetzi's' na wordt er overigens (en helaas) gewoon Engels gesproken, in een Zwitserland dat volledig door 'Udder madness' is bevangen. De lactose intoleranten worden verdelgd als ratten. Een pastorale maedel verliest haar Goat Peter, waarna ze strijde wil trekken tegen The Great Swiss Leader en zijn trouwe helper Kommandant Knorr. Het bloed vloeit als fondue, en er gebeuren de meest walgelijke dingen met kaas. Uiteraard ontbreken ook de western-achtige Tarantino-gitaren niet. Meer nog, lijkt Mad Heidi een Rammstein-video, al is het aantal tieten ietwat aan schamele kant. Zijn die Zwitsers toch net te preuts en neutraal voor, zeker. 'That starry-eyed cluenessness one only finds in the Alps.'

悪は存在しない
Nieuwe Hamaguchi die tegenwoordig standaard in de bioscopen draait (alhoewel iedereen, zelfs EYE, nog steeds lafjes Happy Hour negeert.) Meteen kijken als fanboy. Veel herkenbare zaken in Evil Does Not Exist: het karakteristieke ritme, de muziek, de eigenzinnige shots en diepe personages. Een bergdorp (ik denk in Hokkaido) krijgt te maken met plannen voor een glamping. Op de informatiebijeenkomst zijn de bewoners kritisch, op zijn Japans (super beleefd maar ergens dwingend), want ze zien hier een confrontatie met laat-kapitalisme: slecht doordachte plannen, imago gedreven en corona subsidies op het laatst even binnenharkend. Hamguchi verlegt daarna op zijn manier de focus compleet waardoor je sympathie langzaam en onverwacht naar andere personages verschuift. Veel moois, al had ik het idee dat er nog minstens een uurtje in de tank had gezeten waar nu wordt gekozen voor een plots en in eerste mysterieus einde. Een beetje marineren en bijlezen maakt het wat begrijpelijker, maar nog steeds niet van hetzelfde niveau als zijn vorige meesterwerken.

Fargo s01-05
Lang afgehouden omdat ik zo van de film houd, maar iedereen bezwoor me dat de serie ook écht goed is dus voila! Aanvankelijk nog een beetje tegensputteren over de net-niet soundtrack enzo maar het is inderdaad grotendeels net zo goed als de film. Het einde van serie 2 keutelt wat lang door en vooral serie 4 is drijft erg af van de originele vibe en is gewoon erg stroef. Maar serie 5 maakt dat weer helemaal goed.

Supersex s01
Losjes gebaseerd op Rocco Siffredi, de „grootste lul ter wereld” volgens zijn broer die zelf meer aanspraak op die titel maakt. Siffredi zelf is ook niet supersympathiek, ik kan ook weinig met dat soort bromance. De paar vrouwen met sprekende rollen in zijn leven en een gay moeten de heren weer een hoop bijbrengen. Maar overall geen slechte serie.

Bob Marley - One Love
Tja, lekkere poku’s maar de hele affaire is tamelijk mid.

Mad Heidi
Ook mid, beetje te ironisch naar m’n zin en cheesy cgi die het steriel maakt, maar het heeft z’n momenten. En veel cheese puns, maar niet (goed) genoeg om te zwichten.

Stopmotion
Duistere, onderkoelde body horror rond een jongedame die een en ander verwerkt door een stopmotionfilm te maken, een vrij obsessief klusje to begin with maar het escaleert natuurlijk helemaal uit de hand.

Horizonica
Zombie-invasie in Brabant. Low budget horror van eigen bodem, sterker nog: we bekeken ’m bij een van de acteurs thuis. Goed is het niet, maar je voelt dat er lol beleeft is aan het maken. Halverwege raakt het een beetje de draad kwijt (ineens waren er twee regisseurs). Misschien is er nog iets coherents uit te monteren. Maar grappige cameo’s van Armand, Rob Stenders, Joost Prinsen, Lloyd Kaufman, Antonie Kamerling, Aukje van Ginneken en Henk Westbroek (UUUUUUU!), die de titelsong schreef.

They Called Him Mostly Harmless
Documentaire over het subject van een groep „sleuthers” die een mysterieuze dode hiker in het bos gaan uitvlooien. En wat ze dán allemaal ontdekken! Aangevuld met nog wat intriges onderling, maar de meeste mensen zijn een beetje sneu en de docu wil niet echt vlammen.

Beleefd! Stop de tijd!

Struktura krysztalu
Poolse film uit 1969. The Structure of Crystal begint met een prachtig zwart-wit-shot en dan weet je dat het goed komt. Muziek van Kilar en mooie strenge jaren '60 typografie, kom maar op. Het verhaal is bedeesd. Een professor komt zijn oude studiemaat en vrouw op het platteland bezoeken. Er wordt eerst gezwegen en thee gedronken, een beetje gewandeld en rondgekeken. Oude verhalen opgehaald. De professor verbaast zich over het teruggetrokken leven van zijn vriend en probeert hem te porren voor een terugkeer naar de ekte-ekte wetenschap. Mooie, subtiele film, zonder grote gebaren. Ik gok dat Jarmusch hem kent. En 74 minuten! Precies goed.

Struktura loopt hier binnen. De beschrijving klinkt perfect.

Wat betreft Fargo: ik vind het zo knap dat ze uberhaupt uit zoveel dingen zo veel afleveringen en seizoenen kunnen peuren, en ook hier dus.

cheesy cgi die het steriel maakt

eens. Al zou de stank ook niet te harden zijn geweest met al die kaas daadwerkelijk op de set.

Zombie-invasie in Brabant. Low budget horror van eigen bodem, sterker nog: we bekeken ’m bij een van de acteurs thuis

neqschot Vince K ofzo? :D *mindblown*

Avec Amour et Acharnement
'Wanneer je van iemand houdt, gaat dat nooit helemaal weg.' Met de jaren worden films van Claire Denis gewoner, maar ik blijf een zwak voor haar houden. Ook in dit liefdesdrama tuigt ze weer in no time een woordloze vakantiepastorale op – mede dankzij de fraaie minimalistische muziek van Tindersticks. In coronatijd hebben Vincent Lindon en Juliette Binoche het prima voor elkaar. De vonk is 'r nog, de rust ook, zo lijkt het. Dan komt een oude rugby-vriend terug. Van hem, van haar. Als in schematherapie pakt iedereen prompt de vroegere, ziekmakende rollen weer op. De Neeskens-achtige Lindon zit meteen weer onder de plak bij de Roger Schmidt-achtige Grégoire Colin. En ook de dubbelvrouw, is plakkerig ondersteboven van de gladjakker. Dat ontspoort natuurlijk. Grenzen aangeven, het is net de Open Universiteit, een leven lang leren. 'Tu ma vue, après.'

Mijn maart overzicht:

⭐⭐⭐⭐½:
Vampire's Kiss (Robert Bierman, 1988)
Ik had de alfabetscene en de kakkerlakscene talloze keren gezien, maar nooit de hele film. De beroemde scenes zijn een understatement over hoe knettergek en vooral, hoe komisch deze film is als je hem in zijn geheel kijkt. De schaterlachbuien komen sneller dan in de Naked Gun-serie. 99% is de beroemde performance van Nic Cage, maar onderschat de bijrollen ook niet.
Het zou ook een uitstekende double bill vormen met American Psycho: twee films over male chauvinist pigs in het yuppietijdperk die doordraaien. De roman American Psycho verscheen in 1991 en Bret Easton Ellis is een gekend filmliefhebber, dus misschien is hij wel geïnspireerd door deze film?
Tegelijkertijd is het ook geen toeval dat hoofdpersoon Peter Loew een foto van Franz Kafka op een prominente plek op zijn kantoor heeft. Waar is toch dat Houghton contract?
Vreemd dat Bierman na deze cultklassieker nooit meer iets noemenswaardigs heeft gemaakt.

Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans (Werner Herzog, 2009)
"What's a man without his gun?"
Werner Herzog, William Finkelstein (veteraanschrijver van Hill Street Blues en NYPD Blue) en Nic Cage trekken het actiefilmconcept van "de agent die niet volgens de regels speelt" naar zijn absurdistische eindpunt, met briljante resultaten.

Wild at Heart (David Lynch, 1990)
Ik ben niet altijd de grootste fan van David Lynch, maar dit is de film waarvoor hij geboren is, De Grote Amerikaanse Mythe.

Sick of Myself (Kristoffer Borgli, 2022)
Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.
Laat deze Scandinavische satire zien aan de boomer die altijd klaagt over te woke-e moderne film, want Sick of Myself parodieert yogazwevers, modemerken die doen alsof ze inclusief zijn, de kunstscene en boven alles pillen slikkende, latte sippende, aandachtverslaafde millennials.

⭐⭐⭐⭐:
The Promised Land (Nikolaj Arcel, 2023)
Het is eigenlijk gewoon een western, maar dan één die zich afspeelt in de 18e eeuw, niet de 19e, en in Jutland, niet het Wilde Westen. Mikkelsen zet een erg goede, Clint Eastwood-stijl stugge, stille held neer, Simon Bennebjerg schmiert zoals een 18e eeuwse slechte landheer in overdadige pruiken hoort te schmieren en de Jutlandse hei ziet er fantastisch uit. Het is ouderwets, maar vooral op de goede "zo maken ze niet meer" manier.

Dune Part I & II (Denis Villeneuve, 2021/2024)
Deel 2 een stuk trippier dan deel 1, maar ook een stuk duisterder en het gaat een verrassend kant op. Ik had alleen verwacht dat het twee delen zouden zijn, maar er komt overduidelijk nog een deel aan.

Rapito (Marco Bellocchio, 2023)
De paus laat een joods jongetje kidnappen in Bologona omdat het stiekem gedoopt is door een dienstmeisje en dus als christen een christelijke opvoeding moet krijgen en wel in het elite hersenspoelinstituut voor gekidnapte joodse jongetjes in het Vaticaan. Luxe lunches met de paus inbegrepen. Dit alles tegen de opkomst van Italië en de ondergang van de Kerkelijke Staat. Ik vond de grotendeels vrij droge documentaire-achtige aanpak- zij het het wel met alle pomp & praal van het Vaticaan en een fantastische nachtmerrie van de paus - van dit historische drama erg goed, maar ik hoor ook veel klachten over gebrek aan richting en vlakheid.

Red Rock West (John Dahl, 1993)
Net als de andere Nic Cage films was deze zeer vermakelijke noir onderdeel van het Nicolas unCAGEd retrospectief, maar deze vermakelijke neo noir is stiekem eigenlijk vooral een Dennis Hopper film.

⭐⭐⭐½:
BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018)
Fantastisch verhaal, grotendeels leuk verteld, maar Spike Lee stopt er wat vandikhoutzaagtmenplanken stokpaardjes in die afleiden. Die discussie over blaxploitation onder het wandelen is hoe het wel moet, die openingsmonoloog die verder helemaal niet meer terugkomt hoe het niet meer. Verder is Lee verrassend mild over de politie hier; grotendeels coole gasten, met een paar rotte appels.

Past Lives (Celine Song, 2023)
Al eens aan begonnen op streaming, maar dit is echt een film waar ik de focus van de bioscoop voor nodig heb, dus goed dat hij weer even in de reprise kwam.
Het is een goed gemaakte film, naar mijn idee zelf één die iets te veel probeert smaakvol understated te zijn. Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien. Weinig passie in die Skype-relatie. Ik vond zelfs dat Greta Lee beter chemie had met John Magaro dan Teo Yoo. Ik moet ook zeggen dat zoals elk spiritueel of mystiek concept ooit, het hele in-yun gedoe echt niets voor me deed.
Maar elke scene ziet er uit als een Edward Hopper, dus dat is fantastisch.

⭐⭐⭐:
White Material (Claire Denis, 2009)
Dat het karakter Manuel van gemiddelde luie tiener naar volledige psycho ging in één dag (en zelfs dan dingen doet die niet echt logisch zijn) haalt deze verder prima film voor me naar beneden. Isabelle Hupert is geweldig. (Ik was ook wat moe en dacht moeite te hebben met de tijdsprongen, maar toen ik naderhand het plot opzocht bleek ik de film niet verkeerd begrepen te hebben.

Wonka (Paul King, 2023)
Ik zou er niet naar kijken als je ouder dan 10 bent, maar voor de doelgroep prima vermaak. Timothee Chalamet en Hugh Grant zijn geen topzangers, maar dat voorkomt alleen maar dat de schreeuwerige moderne musicalstijl kan worden toegepast. "Scrub, scrub" is zelfs een echte hit te noemen.

⭐⭐½:
Barefoot Gen (Mori Masaki, 1983)
Goed: de animatie van de verschrikkingen van de atoombom op Hiroshima.
Slecht: als het meteen daarna de sfeer wordt verpest door een kindertekenfilmslapstickgrap of van die overdramatische kitsch met opwellende tranen in grote ogen met strijkers op de achtergrond, de eentonige schreeuwerige performance van de stemacteur van Gen en de primitieve animatie in sommige delen.

⭐⭐:
The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973)
Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je grote problemen hebt met wreedheid tegen dieren.
(Zou George RR Martin het idee for The Unsullied uit Holy Mountain hebben?)

Jour de Fête (Jacques Tati, 1949)
Ik had nog nooit een Tati film gezien, dus ik pikte er een mee in het retrospectief. Blijkt de verkeerde te zijn, een vroege waarin hij zijn stijl nog niet ontwikkeld had. Het eerste uur of zo is gevuld met de meest uitgekauwde stommefilmslapstick die je kunt bedenken. Ja, de "man stapt op hark"-grap zit er in. Dan komt ineens een film in de film over de Amerikaanse posterijen, een soort absurdistische kijk op hoe Franse dorpelingen in 1949 Amerikaanse post moeten hebben gezien, en die is hilarisch. Daarna houdt de film grotendeels die inventiviteit vast, maar het is al te laat.

Who’s That Girl
Jonge Madonna als baddie die dan toch uiteindelijk (een beetje) valt voor de normie, wel een beetje een reminder dat de strijd tegen de patriarchie al langer woedt en helaas ook nog maar een klein beetje opgeschoten is, zoals de slapstick-achtige vibe maar niet écht van de grond wil komen. Maar Yung Madonna, best leuk.

胭脂扣 (Rouge)
Meer retro in deze lowkey ghost vibe. Wel veel beter geslaagd en hoewel gedateerd te noemen wel om een heel fijne manier.

地球防衛軍 (The Mysterians)
Supergedateerde kaiju eiga, dus op een lollige manier, met een touch of Giant Robot in de vorm van Moguera (en natuurlijk Godzilla. Leuke special effects sowieso en overall zeer entertaining.

Baby Cat
Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat. Worst keying ever en overige special effects zijn ook niet om over naar huis te schrijven, maar je blijft toch enigszins gefascineerd tot de maffe finale.

Tank Girl
Ook gek maar mét budget. Héel erg nineties, ook weer die girl power maar nu in comic/Mad Max-stijl, met een nog steeds actueel thema over toeëigening van water. Ice-T als raar hond-actig wezen en de stoere Lori Petty houden het nog nét interessant tot de eindstreep.

wel om een heel fijne manier.

Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.

Oeh, onthouden.

Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien.

goed punt, enkel een paar ontmoetingen als piepjonge kinderen, is dat werkelijk genoeg? Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat

wow! Minoes!

Everything Beautiful is Far Away
'What's with the head?' Conceptueel ogenschijnlijk perfecte film, die uiteindelijk juist qua ideenrijkdom tekort schiet. Ontbreekt simpelweg the body? Een eenzame kerel dwaalt door de duinen, enkel zijn ontlijfde robot als gezelschap. Net als hij is zij 'op'. Het wachten is dan op de interventie van een Ander. En die komt er. Natuurlijk is het een vrouw, die ergens in haar houtkleurige bleekheid op de robot lijkt. Ik denk: dat wordt jaloezie. Maar nee, cerebraal en toneelmatig trekken de twee (nee, drie dus) door het Niets verder. Met de Ander zou de eenzame vent in een erotisch spanningsveld kúnnen belanden. ('Just drop it in, shake it up and enjoy something', zegt zijn nieuwe kompaan al snel.) Maar ook dat wordt nooit uitgevent. De robot dan helen om zelf te helen (Pinokkio-style)? Oók niet. Zo blijven we twijfelen op weg naar het door de klassieke SF-voorgeschreven zee-einde. Dat dan weer wél. 'A man has been brought back to life.'

Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Ik had al genoegen genomen met Skype-sexting. 😉

Tank Girl

In de bioscoop gezien toen hij uitkwam. Toen vond ik hem erg vet. Laatst geprobeerd te herkijken op Prime, maar de hoofdpersoon was te irritant op heel erg 80/90s manier (denk Top Gun.)

野火
Shinya Tsukamoto's oorlogsfilm Fires on the Plain uit 2014 is zoals je wel kunt verwachten een zwaarmoedige ervaring. Zieke en uitgehongerde Japanse soldaten proberen zich op de Filipijnen terug te trekken terwijl ze schijnbaar uit het niets aan hun einde kunnen komen. Gezien Tsukamoto's staat van dienst weet je dat je als kijker met de neus op de bloedige feiten wordt gedrukt. Tsukamoto zelf wandelt hoestend en vermoeid, zonder enige hoop, door deze groene hel waar hij soms zelfs wat bekende gezichten herhaaldelijk terugziet. Oorlog is hier meer een existentieel gevecht waar eigenlijk geen tegenstander voor nodig is. Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is. Een verschrikkelijke film, totaal ontdaan van de geweldsglamour die zijn films normaal zo fascinerend maken.

Brides of Blood
A BRUTAL ORGY OF GHASTLY TERROR!, na zo’n tagline verwacht je nogal wat. Maar het is een film uit 1960 en valt allemaal nogal mee. Maar wel leuk, vermakelijk problematisch eigenlijk en top of the bill special fx.

https://i.postimg.cc/Jnc0x75X/Brides-Of-Blood-1968.gif

Kuru Otlar Üstüne (About Dry Grasses)
Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden maar stelt in de ruim drie uur durende verwikkelingen rond een leraar op een lagere school niet teleur. De hoofdpersoon is niet heel sympathiek, eigenlijk had ik liever gehad dat de focus op het personage van Merve Dizdar lag, die weer ijzersterk is.

Kuolleet lehdet (Fallen Leaves)
Kaurismäki by the book. Het grenst aan parodie om eerlijk te zijn, je vraagt je af of Finnen het wel zo leuk vinden zo geportretteert te worden. Alma Pöysti is een prima opvolgster van Kati Outinen. De radioberichten over de oorlog in Oekraïne vormen een vreemd contrast met het anachronistische gebrek aan bijvoorbeeld smartphones.

Where the Devil Roams
Hypergestileerde horror van een hele familie, die nota bene Adams heet. Beetje Rob Zombie-achtige affaire, maar met minder budget wel wat charmanter en niet zo’n geweldsorgie als Zombie pleegt te doen.

Wicked Little Letters
Leuke Britse degelijkheid die juist degelijkheid aan de kaak stelt. Met het gelul over De Toon wat hier ook nog steeds rondwaart ook nog steeds actueel (de film speelt in vermeend truttiger tijden). Het gaat er ook over wie wat zegt natuurlijk.

oeehh Ceylan. En eens wat betreft die Kaurismaki.

Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is.

zie ook:

Cutter's Way
Rewatch, per ongeluk. Jaar of twaalf later, volwassener, cynischer. Van 3.5 ster naar 4 sterren, derhalve. De tristesse van de kleine krabbelaar in het grote leven, die dan maar als een wappie naar de complottheorie grijpt. Heel OJ-Amerikaans in het einde. 'What if it were?'. Misschien had het tóch niet hoeven eindigen met een schot, maar met een klik? (Of is dat het kind, de romanticus in me, nog altijd.) Wat eeen muziek van Jack Nitschze trouwens.

Struktura Krysztalu
'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig is dat heel wat. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van de ouderwetse levensverinnerlijking op moderne externe resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het doelloze gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De giechelige partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker zélf een leven wonen. 'God, wat is het hier stil!'