Mother Love Bone: ooit Seattles trots.

En ze waren toen gigantisch slecht. Met een vriendin die AIC de beste muziek ooit vindt, ben ik ook in het bezit van al di verzamelboxen met vroege demo-outtakes enzo. Sommige dingen zijn echt niet om aan te horen, een soort derderangs GnR, zeg maar.

Pearl Jam, (Temple Of The Dog), Soundgarden en Alice aan de ene kant. Groovend, funkend, jammend, errug metal. In de andere hoek van de ring: het eeuwige Mudhoney met The Melvins, Tad en Nirvana in hun kielzog. Stooges, noise en punk. En dat doet het nog altijd goed.

Een paar kanttekeningen: Hoe je Pearl Jam (en Temple of the Dog nog meer)erg metal kan noemen is beyond me, hoe je de eerste drie funkend kan noemen, kan er bij mij ook al niet in, en AIC was helemaal niet zo jammend als de andere twee. Voor de tweede categorie: Stooges, noise en punk doen het inderdaad nog goed, maar Tad (ook erg metal op Inhaler) klinkt erg gedateerd tegenwoordig, Melvins zijn zo wisselvallig als de pest, Nirvana is over het algemeen gigantisch overgewaardeerd, en Mudhoney is altijd blijven hangen in saaiheid. Maar ja, ik kwam dan ook net uit de metal ;-)

Een plaat als Ten doet mij persoonlijk niks meer (toen ik 17 was draaide ik het helemaal grijs) en wat van dat geluid (of beter gezegd: succes) is voortgekomen (Live, Nickelback, Creed), dat is pas onvergeeflijk. Dat Pearl Jam zich met de tijd tot een erg fijne band heeft ontwikkeld heeft wellicht te maken met dat zij uiteindelijk wat meer op die andere kant van het veld zijn gaan spelen.

Dat begrijp ik dus echt niet. Ten was geweldig, op Vs. staan nog enkele supernummers, maar daarna hebben ze op een enkel nummer na toch geen fatsoenlijke noot meer uit hun instrumenten gekregen? Dat hun eersteling uiteindelijk heeft geleidt tot bagger als Creed, Puddle of Mud en Nickelback, da's inderdaad kut, maar AIC, Nirvana en Soundgarden zijn daar net zo zwaar debet aan. Het is inderdaad jammer, maar je kunt het Kyuss ook niet aanrekenen dat ze de weg hebben gebaand voor een oneindige rij onnoemelijke schijtstonerrockers.

Screaming Trees
Sweet Oblivion was in het jaar van uitkomen mijn plaat van het jaar. De eerste ken ik niet, maar met Uncle Aneasthesia heb ik nooit zo uit de voeten gekund. Met hun laatste Dust weer wel. Mooie plaat, goede band.

"heeft geleid" dus.

Nou ja, tijdens hun hoogtepunt woonde Nirvana wel gewoon in Seattle. En ze zaten op Sub Pop.

Ach ja, natuurlijk;-)

Maar goed, een Bikini Kill had volgens mij met wat juiste marketing zetten behoorlijk groot kunnen worden. Ik vind trouwens dat je in Nirvana behoorlijk wat invloeden van Beat Happening kunt horen.

En daar komt de nogal eenzijdige media-aandacht toendertijd erbij kijken. Het leek alsof niemand op het idee kwam om in de steden rond Seattle een kijkje te nemen...Check de film 'Hype'.

Hoe je Pearl Jam (en Temple of the Dog nog meer)erg metal kan noemen is beyond me

Voor mij althans had het wel degelijk een Sabbath/ Metallica-zwaarte. Weliswaar minder nadrukkelijk dan bij Soundgarden of AIC, maar toch...

hoe je de eerste drie funkend kan noemen

In de zin van nadruk op de eerste beat, 'on the one', dus wel. Toegegeven, 'funky' as in zwart is het niet (alhoewel PJ's 'Dirty Frank' toch vrij behoorlijk verkleurd is). Tja, bij gebrek aan een betere, meer afgebakende omschrijving krijg je dit soort discussies;-)

AIC was helemaal niet zo jammend als de andere twee.

Was inderdaad een heel stuk compacter.

Dat begrijp ik dus echt niet. Ten was geweldig, op Vs. staan nog enkele supernummers, maar daarna hebben ze op een enkel nummer na toch geen fatsoenlijke noot meer uit hun instrumenten gekregen?

Wel betere nummers. Als ik een best-of mixtape zou moeten maken van die band dan zouden de meeste nummers toch echt uit het plaatwerk vanaf 'Vitalogy' afkomstig zijn. 'Ocean' en het b-kantje 'Footsteps' zou ik nog uit 'Ten' plukken maar daar zou het dan ook bij blijven, vrees ik. Zoals ik al eerder zei, vroeger draaide ik die plaat echt helemaal grijs. Het deed me toendertijd (ik was 17) dus echt wat. Ik putte veel troost eruit als tiener, maar muzikaal houdt het nu gewoon geen stand meer, ik moet er zelfs een beetje om lachen, al die gitaarsolo's en Vedder's getergde oprechtheid. Hebben ze nog steeds wel, maar veel minder. Ik vraag me af, in hoeverre heeft die absolute voorkeur voor 'Ten' bij zoveel mensen te maken met jeugdsentiment?

Ja, ik. Maar ik ging vooral voor The Catheters, het voorprogramma. Het probleem was: ik was alleen en ik was moe en het duurde erg lang voor Mudhoney eindelijk kwam en het was erg vol, rokerig en zweterig in de Melkweg en ik was vergeten oordoppen te kopen en mijn schoenen waren te klein, dus na 4 of 5 nummers Mudhoney ben ik afgetaaid. Niet dat het slecht was: erg strakke, moddervette rock met de zwaar psychedelische opener Baby, Can You Dig The Light als hoogtepunt. Alleen die Status Quo hesjes begrijp ik niet.

Vreemd ik ook en ik vond Mudhoney daardoor juist zo verfrissend. Een beetje gammel, goed image, niet zo dommig, goeie drinkers. Yep. Ben wel op een gegeven moment afgehaakt want zo goed waren ze ook weer niet. Afhaken hoefde niet bij Pearl Jam want ik ben nooit aangehaakt geweest bij Eddie "Passie" Vedder en zijn slappe fake-metal kornuiten. Wat een klote band is dat toch. Of is het inmiddels was.

Soundgarden was in den beginnen wel lachen, op den duur ook eigenlijk saaimans.

Och Omar jong, jij begrijpt de grunge gewoon niet ;-)

Half Lowlands liep erin, ook veel kids van 15 in gloednieuwe. Courtney loopt zo wel binnen.

https://www.youtube.com/watch?v=nv9d4D9aFgo&feature=emb_title

Charlie Benante en Charlie Benante en Charlie Benante en Charlie Benante en Mark van Death Angel en een andere kerel genaamd Mark die bas speelt op een trouwe cover van Chloe Dancer/Crown of Thorns.