Brian Wilson - SMiLE

Gisteren geluisterd en het klinkt super. Eigenlijk als een vreselijk goed gerestaureerde historische opname.

Tsja, da's een kwestie van mening, denk ik. The Beach Boys als groep hadden nooit zoveel inspraak op dit album toen er voor het eerst aan werd gewerkt in '66 - '67. Om maar niet te zeggen, het is Brian Wilsons plaat, net als van Pet Sounds al werd gezegd. Het waren oorspronkelijk al Brian Wilsons ideeën, het was Brian die de meeste (alle?) instrumenten bespeelde.

En bovendien heeft Brian Wilson dit met zijn nieuwe band opgenomen en niet met The Beach Boys, dus de titel is redelijk, denk ik.

Die 'recensie' is onzin, vrijwel alle nummers lopen door met elkaar.
...of bedoelt hij misschien iets anders met 'wit tussen de nummers'?

Haha, dawazziknie hoor.
Anyway, ik vind het een mooie plaat maar het leeuwendeel van de nummers zijn fragmentarisch al door de Beach Boys op plaat gezet (al dan niet opnieuw opgenomen) of als bonustracks bij reissues en compilaties verschenen dus met een beetje creatief branden heb je iets wat dichter bij de echte Smile ligt!

soms wat brak in de zang
Ja daar heb je dan dus geen last meer van als je die CDR maakt. Brian (bijna god) is toch echt niet meer die zanger van toen. En ik denk dat ie eigenlijk de nog levende Beach Boys (Al, Bruce, ja zelfs Mike die dit eigenlijk maar hoogdravende onzinmuziek vond) hierbij had moeten betrekken al was het maar voor een paar backingvocals.

En dat idee om de andere beachboys erbij te betrekken is niet alleen zeer onrealistisch, tis ook gewoon een slecht idee. Ze begrepen het toen niet, ze begrijpen het nu niet. Fuck Mike Love!

maar ik vind nog altijd de som der delen beter dan brian solo (luitser maar weer eens naar sunflower of holland of surf's up)

beste sloleffort van een beach boy blijft gewoon dennis wilson - pacific ocean blue , daar kan de post - 1967 brian (ondanks de opleving in 1977 met de love you lp) nooit maar aan tippen dunkt mij....

Touché!

ja en nee, ik vind Pacific Ocean beter dan de 2004 Smile, maar minder dan de 1967 Smile als u begrijpt wat ik bedoel.

übercomposities
mooie term :-)

Éen woord: Kokomo.
Uitmuntend dieptepunt van het geweldige oeuvre (wel mooie tweede stempartij van wijlen Carl Wilson overigens!)(ooooh i'm gonna take you down to Kokomo, we'll get there fast and then we'll take it slow)
kom daar nog maar es om, zulke mooie teksten! :-D

De film die erbij hoort is erger dan het nummer. Zelf vind ik Student Demonstration Time een grotere Mike Love tenenkrommer. Maar dan wel in de categorie zo-fout-dat-het-weer-grappig-is.

On topic: de 2004 versie valt me reuze mee. De uitvoering van SMiLE in de colahal in maart roerde me soms tot tranen, maar ik ben blij dat Brian en zijn nieuwe vriendjes er geen live cd van hebben uitgebracht. De muziek klopte, maar Brian's stem heeft zijn beste tijd gehad. Daar hebben ze in de studio gelukkig nog wat aan kunnen doen.

Mwah... dat vind ik dan nog wel een aardig rockertje, mijn tenen krommen nl. vooral bij het mierzoete Sumahama (of zoiets) op de lp "Light Album", ook werkjes als Belles Of Paris en Everybody's In Love With you zijn meer dan eng.
Maar goed de man heeft veel moois gedaan, sommige teksten uit de vroege BB-periode schetsen zo mooi het idyllische droom LA van toen dat ik de man toch een held vind.

Enfin back topic: 2004 Smile leuk maar helaas qua zang zeker dertig jaar te laat.

Tis ook meer de opportunistische tekst. Op de 60s protestbandwagon, maar dan een jaar of drie te laat.

Dat ligt toch net even iets anders. Er zijn een paar stukken van het oorspronkelijke Smile op Smiley, Wild Honey en Surf's Up terechtgekomen. Maar dat was meer omdat de heren geen beter materiaal voorhanden hadden (Brian lag al in bed). Het enige basismateriaal (je houdt toch die Kreatief-met-kurkassociatie) van Brian Wilson Presents... zijn de nummers die Brian en Van in 1967 schreven.

Smile 1967, dat redelijk gemakkelijk te vinden is op SLSK, is een reconstructie op basis van niet verloren gegaan sessiemateriaal uit 1967, samengesteld door fanatieke Smile-ologen.

Om even te mierenneuken: ook dit ligt weer iets anders. Smiley Smile bevat voor een deel nummers die al geschreven waren voor Smile, maar opnieuw en compleet anders uitgevoerd. Wat mij betreft is dit ook nog een leuke plaat, maar niks vergeleken bij Smile. Na die plaat zijn er ook nog een aantal dingen op verschillende beach boys lp's terecht gekomen: de afsluiter van Wild Honey is een stukje uit Vegetables, 'Cool Cool Water' van Sunflower is een soort aangepaste In Blue Hawaii (of I Love To Say Da Da) en Surf's Up van de gelijknamige LP is opnieuw uitgevoerd voor die plaat. En dan zijn we er geloof ik nóg niet, er zijn nog wat stukjes uit latere nummers op Smile stukken gebaseerd.

In mijn mening is het na SMiLE enorm bergaf gegaan met de kwaliteit van de Beach Boys LP's en het is tekenend dat ze steeds SMiLE materiaal moesten gebruiken om latere albums aan te vullen. Niet dat die latere albums nu zo slecht waren, maar de geniale composities die Brian Wilson aan het einde van zijn 'stijgende lijn' in componeren had, (Summer Days < Pet Sounds < SMiLE) zijn nooit meer geevenaard.

happy birthday!

lol

Bruce Johnston contacted Jeremy Pierce (head of V2) after Bruce heard Hawaii, O’Hagan recalls. "Then he got it to Brian and the other Boys. Apparently, Brian was really impressed. He understood what I was doing. It all seemed fairly genuine, and a meeting was fixed up with Brian and Melinda. So we went to Brian's house, a huge kind of Spanish-type ranchero with big open-plan spaces, like a giant Barrett home. Anyway, we walked in, and Brian was standing there, holding a blanket for some reason. He looked fine - I never liked the Landy-thin Brian. The guy's 55, he's a big bloke, he ought to be fat. Fat Brian suits me."

"His face contorted, he looked confused. Plus, because he's deaf in one ear, he speaks out of the corner of his mouth. Trouble was, he couldn't work out how come we'd come all the way from Britain. Or how the last 30 years happened. But the interesting thing about the Pet Sounds box set (the inter-song dialogue) was just how in control Brian can be in the studio, how confident he is within those parameters. But you can tell that was also the start of the absurdity and the nervous laughter. And the drugs..."

"Melinda managed to conduct affairs fairly well and the idea of the record was tabled. And Brian's like 'Wow! A record? You want me to make a record? Whoa!' We said, 'We want you to make a Beach Boys record.' And he's, like, 'Whoa! A Beach Boys record? Will they let me?' It was as though the possibility of making a Beach Boys record hadn't occurred to him until we mentioned it."

"Brian goes, 'Can I have Hal and Carol on the record?' And then he went, 'Whoa! I'll give you a Number One.' And I said, 'You don't have to make a Number One record - just make a record you really want to make.' Brian looked confused by this. 'You don't want a Number One?'"

Melinda said, 'Brian, we want you to make a record, and Sean will oversee it.' And Brian says, "who's Sean?' Melinda said, 'He's the guy who made that record you like, Hawaii.' And he says, 'The Hawaii guy? Are you the Hawaii guy? You made that record? Too much! Far out! Music, man. So much music!"

O'Hagan's next meeting with Wilson was at a dinner in Chicago, where Brian recently built a second home - and a studio - next door to Joe Thomas, the producer of Imagination, the record that will achieve what Sweet Insanity and the Paley-Wilson sessions failed to do - get in the shops.

It was during this period that Brian was being coerced away from Andy Paley (by wife Melinda, according to observers), toward Joe Thomas, a former WBA wrestler, co-founder of the Adult Contemporary stronghold, River North Records, and producer of, as O'Hagan puts it, "real right-wing country artists." Wilson's lack of interest in the O'Hagan project manifested itself at dinner that night.

"I could already tell it was never going to happen," says O'Hagan. "The whole thing was absurd. As far as I can see, Joe Thomas hasn't got a clue about Brian Wilson or his legacy. It's all just 'Little Deuce Coupe' to him. He wanted Brian to make a big Eighties ballad record, all cavernous snares. He kept referring to Brian's potential as an Adult Contemporary crossover artist. I sad, 'Don't you realize Brian Wilson is essentially a 20th-century avant-garde pop genius?' And he went, 'Avant-garde? Not the Brian Wilson I know'

"I don't think Brian really wanted to work with him - but he had no choice, he was being pulled in that direction. He just wants to feel safe and comfortable, and Joe Thomas is a father figure. Plus, Melinda likes him, and he's dependent on Melinda.

"The album with me wasn't particularly high on Brian's agenda that night - ice-cream was. All he wanted to do was eat ice cream. He was just sitting there in his baseball cap while all these discussions were going on, going, 'Munch, munch, munch.' He loves eating. He'd agree to anything as long as he can eat. Someone would ask him, 'Would you agree to Sean overseeing the record?' And he'd go, 'Sure, sure!' The Melinda would say, 'No, no.' And he'd say, 'No, no.'"

What did you make of punk rock?

I don’t know what that is. Punk rock? Punk? What is that?

It was a loud, aggressive musical movement that happened around 1976.

Oh yeah. I never went for that. I never went for the fast kind of music. I go for the more medium tempo. Spencer Davis, I liked that.

???? Nobody has ever played Brian Wilson "Rock N Roll High School"?

preview of the upcoming memoir: https://books.google.com/books?id=9CmiBQAAQBAJ&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false

Vol met echte, originele herinneringen?

of ook door de begeleidingsband ingespeeld?

deze man is zelf zo'n ghost na al die drugs en fake therapy, don't need a ghost writer.

https://www.theguardian.com/music/2016/oct/08/are-we-there-yet-on-road-beach-boy-brian-wilson

aww de stoel :-)

dit is ook een interessante:
Wilson is a man who has struggled with having fans for 50 years, yet is surrounded by them: his band are fans; his road assistant’s a fan; I’m a fan. Later that night I sit among the capacity crowd at the Palladium, where strangers on either side of me – a middle-aged man and a woman – are so moved by Wilson’s music that they quietly cry.

https://i.imgur.com/pt2u7h9.jpg

Found this in one of the books at a friend of a friends house

Wow

verbazingwekkend!