popjournalistieke stoplappen

- His royal badness
- Levende legende
- Zoetgevooisd stemgeluid (volgens mij alleen gebezigd door Willem D.)
- ..maar vanaf (liedje #)gaan alle registers open,...alle remmen los.
- Oorstrelend

Je kunt deze thread ook té serieus nemen. Natuurlijk zijn er dingen waarvan ik zelf denk: au, dat gebruik ik af en toe en dat is inderdaad wel lelijk. Maar dat wist ik eigenlijk hiervoor ook al. Het belangrijkste is dat je schrijft wat je zélf vindt op een manier die je zélf goed vindt.

ik merk wel dat ik me nog meer bewust ben van wat ik schrijf. en ja, ik krijg sinds deze draad moeilijker de m.i. juiste woorden op het scherm geknald. maar goed, daar kom ik wel weer overheen, kwestie van gewoon doorzetten, denk ik.

De IJslandse symfometalgigant Üppsillon Dreams behoeft geen nadere introductie. Hun laatste meesterwerk, Zenith’s illusion, behoort tot de standaarduitrusting van iedere rechtgeaarde symfo-adept. Met deze nieuwste helleveeg begeven onze prog-goden zich terug aan het front. Het stof zal niet zo snel grip krijgen op dit schijfje want dikke shit wat is dit een geweldige plaat!! De wondere wereld van Tolkien heeft model gestaan voor dit overweldigende klankenklapstuk. Vanaf de eerste hemelse synthesizerklanken ontspint zich een stilistische zoektocht waarin de wapenbroeders het muzikale doek volschilderen met technisch vernieuwende en sterk door black metal beïnvloede epische symfo, die het midden houdt tussen Vesperian Sorrow en Peccatum. Voor eenieder die niet bang is voor volwassen en intelligente muziek dus.

De elf tracks zijn van het zuiverste vikingsoort, zitten vol afwisselende stemmingen en zijn overladen met climaxen. Alsof je steeds opnieuw een emmer water leeggooit. Op Voyage of the Acolyte en The pharao sails to Orion laat het gezelschap horen ook te grossieren in dromerige gevoelsmetal met hier en daar een tussensprintje of andersoortige krachtproef waar geen kruit tegen gewassen is. De band is weer op volle oorlogssterkte met de komst van snarenmartelaar Zakk Wylde. Het onderhavige heerschap knalt de dubbelgelaagde riffs minstens zo hard je gezicht in als zijn voorganger Alexi Laiho, die naar Ayreon is overgestapt. Onderwijl dreunt de goedgeöliede ritmetandem, bestaande uit slavendrijver Chris Efthimiades en oudgediende Höski Ethyrsson, zonder pardon systematisch door. Dat Valdr Galga beschikt over een indrukwekkend stemgeluid mag geen geheim heten. De forse brulboei exploiteert zijn stem beter dan ooit en zijn stemmingsvolle vikingzang zorgt voor een flinke dosis melodie. Het acht minuten durende Omega Metallicus wordt kracht bijgezet door de Duitstalige zang en eindigt in een vier minuten durend duel tussen gitaar en keyboard die ondergetekende in alle staten van vervoering bracht. Het verstikkende toetsenkleed van Gaahl Gorgoroth zorgt in het atmosferische ijkpunt De Mysteriis Dom Sathanas.voor een extra duistere dimensie in deze toch al niet misselijke, uit vier delen bestaande, compositie Met name voor discipelen van Dimmu Borgir en mensen die King of the Nordic Twilight van Luca Turilli hoog hebben zitten is dit noodzakelijk krachtvoer. Emotioneel verplichte aanschaf met ballen. Return of the Ethelbrethren is de eerste themaplaat in een reeks van drie, dus maak je borst(en) maar nat!! Voorlopig zullen we het met dit eerste deel moeten stellen maar daar komen we de winter ruimschoots mee door. Een alleszins geslaagd en indrukwekkend offensief, heren! (OK)

Maar er heeft dus ooit iemand echt geschreven "maak je borst(en) maar nat", "snarenmartelaar", "atmosferisch ijkpunt" (what the fuck is dat nou weer?), "verstikkend toetsenkleed", "goedgeoliede ritme-tandem" (bah!), "emotioneel verplichte aanschaf met ballen" enz enz

In die Platomania staan inderdaad de meest wonderlijke recensies. Allemaal lovend, vooral. Hoe zou dat nu toch kunnen komen? (Omdat ze diezelfde platen ook nog moeten verkopen, Jeroen)

Het gebruik van het woord 'formatie' zou ook verboden moeten worden. Ik denk dan meteen aan Supertramp of E.L.O.

Snarenmartelaar. Prachtig. :)

Trouwens die titel Omega Metallicus mag er ook wezen.

dat is toch wel verzonnen he?

Waarom moeten rockbands - of popmusici in het algemeen - in vredesnaam altijd maar de studio in 'duiken'?
Dat is zo'n uitdrukking die ik nooit begrepen heb. Wat is de overeenkomst tussen een studio en een zwembad?

En nog zo een: 'Bandje'. Hoe vaak lees je niet over 'gitaarbandjes', 'garagerockbandjes', etc. We hebben het toch ookniet over het 'strijkkwartetje' Kronos,of het combootje van Miles Davis?

Overigens kunnen cliche's alleen maar bestaan doordat ze hun kracht bewezen hebben. Er is echter een verschiltussen mooie en lelijke cliche's. De voorbeelden die ik hier boven aanhaal vind ik lelijk.
Maar ik kan genieten als een ober mij op een terras aanspreekt met de woorden:,,Wat mag ik voor u betekenen, meneer?''

De uitdrukking 'duiken' is toch niet exclusief voorbehouden aan een zwembad? Je 'duikt' toch ook weleens je bed in, of de kroeg? Dus waarom niet een studio? Of een supermarkt, bioscoop, belwinkel?

En als je dan getrouwd bent: vrouwtje? (The horror, the horror!)

Ere wie ere toekomt: deze ultieme symforecensie-persiflage (jawel) is geschreven door ons aller forummer Olaf K. voor GUN Magazine uit Utrecht.

Is dat trouwens als je lezer in luisteraar verandert, ook een stoplap?