popjournalistieke stoplappen

De IJslandse symfometalgigant Üppsillon Dreams behoeft geen nadere introductie. Hun laatste meesterwerk, Zenith’s illusion, behoort tot de standaarduitrusting van iedere rechtgeaarde symfo-adept. Met deze nieuwste helleveeg begeven onze prog-goden zich terug aan het front. Het stof zal niet zo snel grip krijgen op dit schijfje want dikke shit wat is dit een geweldige plaat!! De wondere wereld van Tolkien heeft model gestaan voor dit overweldigende klankenklapstuk. Vanaf de eerste hemelse synthesizerklanken ontspint zich een stilistische zoektocht waarin de wapenbroeders het muzikale doek volschilderen met technisch vernieuwende en sterk door black metal beïnvloede epische symfo, die het midden houdt tussen Vesperian Sorrow en Peccatum. Voor eenieder die niet bang is voor volwassen en intelligente muziek dus.

De elf tracks zijn van het zuiverste vikingsoort, zitten vol afwisselende stemmingen en zijn overladen met climaxen. Alsof je steeds opnieuw een emmer water leeggooit. Op Voyage of the Acolyte en The pharao sails to Orion laat het gezelschap horen ook te grossieren in dromerige gevoelsmetal met hier en daar een tussensprintje of andersoortige krachtproef waar geen kruit tegen gewassen is. De band is weer op volle oorlogssterkte met de komst van snarenmartelaar Zakk Wylde. Het onderhavige heerschap knalt de dubbelgelaagde riffs minstens zo hard je gezicht in als zijn voorganger Alexi Laiho, die naar Ayreon is overgestapt. Onderwijl dreunt de goedgeöliede ritmetandem, bestaande uit slavendrijver Chris Efthimiades en oudgediende Höski Ethyrsson, zonder pardon systematisch door. Dat Valdr Galga beschikt over een indrukwekkend stemgeluid mag geen geheim heten. De forse brulboei exploiteert zijn stem beter dan ooit en zijn stemmingsvolle vikingzang zorgt voor een flinke dosis melodie. Het acht minuten durende Omega Metallicus wordt kracht bijgezet door de Duitstalige zang en eindigt in een vier minuten durend duel tussen gitaar en keyboard die ondergetekende in alle staten van vervoering bracht. Het verstikkende toetsenkleed van Gaahl Gorgoroth zorgt in het atmosferische ijkpunt De Mysteriis Dom Sathanas.voor een extra duistere dimensie in deze toch al niet misselijke, uit vier delen bestaande, compositie Met name voor discipelen van Dimmu Borgir en mensen die King of the Nordic Twilight van Luca Turilli hoog hebben zitten is dit noodzakelijk krachtvoer. Emotioneel verplichte aanschaf met ballen. Return of the Ethelbrethren is de eerste themaplaat in een reeks van drie, dus maak je borst(en) maar nat!! Voorlopig zullen we het met dit eerste deel moeten stellen maar daar komen we de winter ruimschoots mee door. Een alleszins geslaagd en indrukwekkend offensief, heren! (OK)

Maar er heeft dus ooit iemand echt geschreven "maak je borst(en) maar nat", "snarenmartelaar", "atmosferisch ijkpunt" (what the fuck is dat nou weer?), "verstikkend toetsenkleed", "goedgeoliede ritme-tandem" (bah!), "emotioneel verplichte aanschaf met ballen" enz enz

In die Platomania staan inderdaad de meest wonderlijke recensies. Allemaal lovend, vooral. Hoe zou dat nu toch kunnen komen? (Omdat ze diezelfde platen ook nog moeten verkopen, Jeroen)

Het gebruik van het woord 'formatie' zou ook verboden moeten worden. Ik denk dan meteen aan Supertramp of E.L.O.

Snarenmartelaar. Prachtig. :)

Trouwens die titel Omega Metallicus mag er ook wezen.

dat is toch wel verzonnen he?

Waarom moeten rockbands - of popmusici in het algemeen - in vredesnaam altijd maar de studio in 'duiken'?
Dat is zo'n uitdrukking die ik nooit begrepen heb. Wat is de overeenkomst tussen een studio en een zwembad?

En nog zo een: 'Bandje'. Hoe vaak lees je niet over 'gitaarbandjes', 'garagerockbandjes', etc. We hebben het toch ookniet over het 'strijkkwartetje' Kronos,of het combootje van Miles Davis?

Overigens kunnen cliche's alleen maar bestaan doordat ze hun kracht bewezen hebben. Er is echter een verschiltussen mooie en lelijke cliche's. De voorbeelden die ik hier boven aanhaal vind ik lelijk.
Maar ik kan genieten als een ober mij op een terras aanspreekt met de woorden:,,Wat mag ik voor u betekenen, meneer?''

De uitdrukking 'duiken' is toch niet exclusief voorbehouden aan een zwembad? Je 'duikt' toch ook weleens je bed in, of de kroeg? Dus waarom niet een studio? Of een supermarkt, bioscoop, belwinkel?

En als je dan getrouwd bent: vrouwtje? (The horror, the horror!)

Ere wie ere toekomt: deze ultieme symforecensie-persiflage (jawel) is geschreven door ons aller forummer Olaf K. voor GUN Magazine uit Utrecht.

Is dat trouwens als je lezer in luisteraar verandert, ook een stoplap?

Nee, maar het gebruik van de frase 'oplettende lezer' wel ;-)

Dat is toch wel origineel. Wie weet wat wiederen betekent?

Excuses dus. Maar zet die OOR dan ook gewoon online, met copy-paste was het nooit gebeurd! ;-)

Jajaja, oubolligheid kent geen tijd.

Heldhaftige liederen zijn erover geschreven.

Opperwierd is uiteraard Martini, die zo hoog was dat ze hem met een kerktoren wilden eren.

Of draaf ik nu door in de beeldspraak?

Ja dus, al die frasen hebben ooit in Plato Mania gestaan. Ik heb er niet 1 zelf hoeven bedenken.

Martijn, wat is er volgens jou zo stoflapperig aan deze zin?

Liedje en nummer hebben overigens niet dezelfde betekenis. Er zijn ontelbare hardcore bands met goede nummers zonder dat ze ooit een liedje hebben gemaakt.

Deze cd laat in ieder geval zeker wel horen dat Voicst (...) klaar is voor het grote werk

in deze recensie. hoe krijg je dat in godsnaam uit je pen?? zo betuttelend en tegelijk nietszeggend en lelijk, vooral zo afschuwelijk lelijk.

Bij concertrecensies: "de band had er duidelijk zin in", "de sound blijft moeiteloos overeind", "de band is klaar voor het grote werk"

Bij cd-recensies, m.b.t. invloeden: een vleugje dit vermengt met een beetje dat.......

Of: liefhebbers weten de weg.

"[plaat] bewijst eens te meer dat [naam] toch vooral een band is die je live moet meemaken."

"[naam] laat op [plaat] een volwassen geluid horen."

of nog erger:

"De luchtigheid van debuutplaat [debuut] heeft op [naam moeilijke tweede] plaats moeten maken voor een wat meer volwassen geluid...."

Wie weet slaan ze op die plaat wel nieuwe wegen in en verrassen ze daarmee vriend en vijand....

Je gaat dit helemaal tof vinden of juist helemaal niets, maar van mij krijgt dit album een 7.5. Want hij valt me toch wel een beetje tegen.