Kick Out The Jam, Motherfucker!

Kick Out The Jams is het titelnummer van de Duitse film over terrorist Baader (RAF, Baader Meinhof gruppe). geweldig muzikale invulling van de trailer voor deze in Nederland niet bijster populaire film. maar dit is volledig off topic. geweldig nummer overigens.

De beste muziekdocumentaire die ik ken is over Nick Drake. Wie weet hoe die bewuste documentaire heet? De dag na het zien van die documentaire heb ik gelijk alle drie CD'S gekocht (Pink Moon,Bryter Lyter ,Five Leaves Left)nooit geen spijt van gehad trouwens.

is dat die met die vreselijke zus van hem?? die vooral zelf ook zo een kunstenaar is enz.. heb ik ook gezien en nog wel ergens op video dacht ik, maar geen idee hoe die heet en de video heb ik hier ook niet.

ik heb het al eens eerder gezegd, maar bryter layter vind ik maar helemaal niks.. nu heb ik 'm ook bij de eerste luisterbuurt weggelegd en niet meer aangeraakt.. maar ik was net in de emotionele pink moon stemming en kon al die over the top saxofoontjes en gelikte drumpartijtjes echt niet hebben.. jij vindt ze alledrie mooi dus??

Een geweldige muziekfilm vind ik Rock 'n' Roll Circus van The Sstones. Met bijdragen van o.a. The Who, Eric Clapton, Marianne Faithfull, John Lennon en Yoko Ono. Die laatste is zo verschrikkelijk, dat zelfs de gêne van het gezicht van Lennon is af te lezen. Hilarisch.
Het was 1968 en iedereen was zo apestoned dat je zelf licht in je hoofd wordt door er alleen maar naar te kijken. Voor mij één maal per jaar een avondje genieten. Daarbij komt dat Mick er indertijd behoorlijk lekker uitzag. Hoe stoneder hoe lekkerder.
Het blijft natuurlijk een eikel: hij heeft de film pas in 1996 vrijgegeven, omdat hij zelf The Who beter vond.

Een goede Rockumentary moet zowel de opwinding over de muziek, het live-gevoel, de inzet van de muzikant, als de reactie op de muziek door Het Publiek dusdanig weergeven dat je je als kijker tegelijk deelnemer en voyeur voelt. Neem Zij Gelooft In Mij, de muziekfilm over André Hazes, die over zichzelf zingt, die genant eerlijk is, die een vol Ahoy' tot tranen kan roeren.

Big Fun in the Big Town, de film van Bram van Splunteren over hiphop in New York, die op veel kijkers hetzelfde effect had als een optreden van The Velvet Underground op jongelui die een bandje wilden beginnen, bracht zowel de opwinding van een nieuwe muziekstroming als de achtergronden van de makers in beeld, waardoor de muziek beter te begrijpen viel. Ineens viel het kwartje.

Gimme Shelter is een goede Rockumentary omdat de livebeelden van de Stones, in 1968 op hun artistieke piek, de kijker (mij wel) kippenvel bezorgen, de rock&roll-levensstijl volkomen geloofwaardig maakt, en de beelden van Altamont zowel intrigeren als afschrikken. Een knap staaltje van Erbij Zijn en je als kijker Erbij Voelen.

Gimme Shelter is een goede Rockumentary omdat
het een film is van DA Pennebaker die zijn hand niet omdraaide voor een prachtige muziekdocumentaire (Don't Look Back over Bob Dylan en dus verantwoordelijk voor één van de mooiste "clips" ooit: Subterranean Homesick Blues) of politieke geëngageerde documenten als Primary (1960) en The War Room (1993).
Ik denk dat de kracht van een muziekdocumentaire ligt in het vermogen van de maker de essentie van muziek, en alles er om heen wat een band/artiest interessant maakt, te visualiseren.

Na het zien van de MC5 documentaire weet ik één voorwaarde waaraan zeker voldaan moet worden: niet onnodig met de camera zwaaien als je iemand interviewt.
Wel bleek duidelijk wat een fantastische liveband de MC5 geweest moeten zijn, maar dat was dan ook archief materiaal dat niet door de documentaire maker was geschoten.