Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

ah daar staat ook iets over Hermans in, kan ik gebruiken. perfect, thx.

Don Delillo - Americana
New York begin jaren '70. TV-executive David Bell draait langzaam door op kantoor en werken doet hij al helemaal niet. Hij voert zijn secretaresse dronken en onderzoekt wie er toch spookmemo's rondstrooit als iedereen aan het lunchen is. Collega's worden bij bosjes ontslagen om onduidelijke redenen. Op een feestje ontstaat het idee met een camper de VS te doorkruisen met een paar excentrieke types (een schrijver die geen woord op papier krijgt, een Ierse schone). Wat volgt is een soort "Y Tu Mama Tambien" voor volwassenen maar de dwingende stijl van Delillo maakt het allemaal geloofwaardig en spannend. Bell wil de boel ook nog eens meta-meta verslaan door een film te maken van de trip. Als hij de beelden bekijkt ziet hij dat "alles alsmaar donkerder wordt". Mooi ook die Trump-achtige figuur die Bill oppikt en van werk voorziet. De hippie die naar van de Oostkust naar Californië loopt. Waarom? "Om gitaarles te nemen". De autoradio speelt "Subterranean Homesick Blues" als Bell een lift krijgt aangeboden: "Good little boys don´t accept rides from strangers."

Conrad - Heart of Darkness
Rebels!? Those rebels seemed quite subdued on their sticks. :-) Best een grappig boekje... stiekem. Zeker wanneer Kurtz OOK nog muzikant blijkt te zijn geweest. Die man is echt alles he.

Anthony Bourdain - Medium Raw
De betere ramsj. Bourdain spaart zichzelf niet - om vervolgens flink uit te halen naar andere journo´s en celebrity chefs. Het lijkt erop dat hij zich heeft te verdedigen tegenover vriend en vijand wegens "selling out" (tv-programma´s maken en de wereld over reizen). Er is geen enkele logica te bespeuren in de opbouw van het boek maar dat boeit ook niet zo, hij is goed op dreef. Het mooist is "The Reach Eat Differently Than You And Me", een reisverslag met in de hoofdrollen een knotsgekke vrouw en sluwe zakenman die zelfs Madonna verbrande kip weet aan te smeren voor een astronomisch bedrag.
Don DeLillo - The Angel Esmeralda: Nine Stories
De beschrijvingen van The Bronx in het titelverhaal zullen me nog lang bijblijven.

* The Rich Eat Differently Than You and Me

Aifric Campbell - The Semantics of Murder
Logica en taalwetenschap meets de grote onlogicus Freud. Een 'literaire thriller' (of zoiets dan toch) geinspireerd op de beruchte Montague-moordzaak. (Leerling van Tarski, die al cruisend graag sjoemelige types oppikte). De Freudiaanse de-constructie van een jeugd vermaakt absoluut. Moeder houdt maar van één zoon (de geniale logicus en cruiser dus), terwijl zijn broer uit arren moede en frustratie dan maar psychoanalyticus wordt. Kan ie zijn eigen jeugd lekker hinein interpreteren. De plot twists verrassen helaas niet, en de afronding duurt wat lang. Maar het eindigt gelukkig níet met zo'n takken-taal-boom (u weet wel) maar gewoon met Een Droom.

(want dromen, dat zijn pas echt oneindige axioma's ;) )

Szerb - De Pendragonlegende
Hilarische parodie (of deconstructie?) van detective, romantisch melodrama, elk ander 19e-eeuws genre. Van grote invloed op WF Hermans. Eerste pakweg 50 pagina's beste boek ooit. Daarna iets teveel 'ene personage brengt andere personage op de hoogte van de gebeurtenissen'. Maar niet geklaagd.
Ik was een geboren en getogen stadsmens en een exclusieve liefhebber van de geesteswetenschappen. Ik heb nooit twee bomen uit elkaar kunnen houden.

OMC - Kritische massa
Yes! Lekker glossy dit keer, qua uiterlijk. En ook wel iets toegankelijker qua 'innerlijk'. Vooral de humor viel me op. Bijna elk artikel (van de pakweg 20) wel een keer moeten lachen. Vriendelijke dwaaltocht door de platenkast. Mooi ook - en het valt op dus wat zegt dat nou over de muziekjournalistiek - dat iemand heel precies de liedjes probeert te omschrijven. Niet teveel tekstkloverij. Maar 'heerlijke trommeltjes.'

Random best riff generator:
Wreed gebit. Kubistische blik. Alle dansers weten dat. Je horot de aangename temperetuur. No future sfeer als fall out. Bijna net zoveel drugs als, maar mét genoeg tijd. Theoretische én praktische gronden. Zittend of naargelang de hoeveelheid.. liggend. De hele 83e pagina (Young Gods, beste stuk, kutste plaat, voor mij). Is het mogelijk om pop te maken die niet populair is? Gefantaseerd onbegrip. Studenten van cool. Mond tot mond (in Vulvaland connectie, I lolled). En daarna werd mijn papiertje te klein/vol en kon ik het niet meer lezen. Nog iets met 'we ons steeds meer vervreemden van de geschiedenis (HEGEL). En dan maar eindigen met: Twijfel die heroisch aanvoelt. En limonade. (Wat zat erin?) Er is altijd tijd voor techno.

:) Ik denk bijna "goeie tip!" (voor mezelf, nou ja wie weet over tig jaar). Ja, pagina 83, Apollo was mij die dag gunstig gezind.

ghehe. :-)

Don Delillo - Zero K
Een verhaal van uitersten. Het lijkt erop dat Delillo een aantal losse verhalen met elkaar heeft verweven met wat kunst- en vliegwerk. Het boek speelt zich af op twee locaties: het drukke New York en complex afgesloten van de buitenwereld ergens in Centraal Azië. De stukken die in New York spelen zijn het sterkst, die in Centraal Azië zijn voer voor een Cronenberg-film. De hoofdpersoon, een typical rich kid, krijgt het zwaar te verduren na eerst vooral toeschouwer te mogen spelen (en dus als kapstok voor Delillo's observaties dient over de toestand van de wereld). Zo wordt het boek tegen het einde nog even snel omgevormd van ideeënroman tot psychologische roman.

Don DeLillo - Zero K
Ik ook. :) Lastig te duiden boek. Ergens grijpt het terug naar de jaren 70 DeLillo -grote betonnen gebouwen, taal, terrorisme (beetje Syriëgangers, maar dat is te mainstream voor DeLillo die lekker dieper in vage ex-Sovjet Republieken duikt- maar heeft het wel dat zoekende van de post-Underworld schrijver. Zo mooi als de tuinfeesten op de wolkenkrabbers uit dat boek gaat het waarschijnlijk nooit meer worden. Eerste deel in de megabunker waar mensen worden ingevroren is naargeestig grijs en DeLillo spiegelt dat in de taal. Daarna weer een thuiswedstrijd waarbij vooral het einde in korte paragrafen heel mooi is. Weirdo experts strooien ondertussen weer met grootse ideeën over de toekomst, wat ook tot een goeie grap leidt wanneer het hoofdpersoon letterlijk na een pompeuze uitspraak "what?" denkt. Maar goed, zoals de post-Underworld boeken bij vlagen heel goed maar Point Omega is in die reeks toch nog het beste.

http://66.media.tumblr.com/f998cc2913749a7447bf760ca76ed098/tumblr_o9qikaDaox1r50rjyo2_1280.jpg

http://66.media.tumblr.com/515e53b32013f6b58097237e43d663a6/tumblr_o9qikaDaox1r50rjyo1_500.jpg

http://clismo.tumblr.com/post/146841259639

Ja, ik heb het geprobeerd...

gheheh

Ja, vakantie aan de Middellandse Zee, boekentijd:

Eve Babitz - Eve's Hollywood
Jaren zestig klassieker die onlangs met hele fijne omslag is heruitgegeven. Soort didonesque (maar opgewekter) verzameling korte teksten over Los Angeles. Goed tijdsbeeld (jeugd in 50s, pa bevriend met o.a. Stravinsky, helemaal los in de jaren zestig) en een uiterst positief beeld van de stad.

John Cheever - Bullet Park
Schrijver van 'The Swimmer', misschien de grootste invloed op Mad Men, moest er een keer aan beginnen. Minder zwaar dan ik had verwacht. Portret van suburbia, met een hoofdpersoon die klaagt dat de bewoners altijd worden afgekraakt. Cheever is wat menselijker, positiever en uiteindelijk subtieler in zijn kritiek. Mooie tweedelige opbouw met fijne wendingen en soms een wat doorgekookte zin. Maar, ik ga binnenkort eens de korte verhalen uitproberen. Eind jaren zestig en een gelukkige combi met die Babitz.

Robert Silverberg - Born with the Dead
Silverberg in de 70s, whaddaguy. Drie novelles rond het thema dood. Het titelverhaal is een echte SF-klassieker over een nieuwe kaste mensen die tot leven worden gewekt en na verloop van tijd besluiten om zich weer eens tussen de levenden te mengen. De hoofdpersoon heeft moeite dat zijn te jong gestorven vrouw een nieuw leven opbouwt en geen enkele interesse toont om hem te zien. Echt een fijn verhaal inclusief citaten van Pynchon, Didion, Norman O. Brown, dus ik zat gelukzalig te spinnen tijdens het lezen. Die andere twee verhalen, een over een profeet wiens voorspelling uitkomt en een muzikant uit de toekomst die ver in de honderd besluit dat het welletjes is geweest en zich aanmeldt voor een euthanasie-ritueel, zijn ook helemaal op niveau,

Drie keer raden wel boek ik aan het lezen ben:

https://s10.postimg.org/sipsld615/itunes.png

hehe lampje @ Deep Space al :)

Telefone is me effe ontgaan, die ga ik checken

Telefone staat niet in het boek is wel tof, en voor kratis), het zijn er drie uit het boek..

De vijfde is geïnspireerd door Zomergasten van vorige week.

ach so :)

leuk die NoName Telefone. soort TheeSatisfaction, maar dan zonder okselhaar ofzo. ;)

Ja, ik ben wel fan inmiddels. :) Toch ook d'r mattie Chance The Rapper nog eens checken …

Judith Thurman - Secrets of the Flesh: A Life of Colette
Lijvige biografie van de Franse schrijfster/journaliste/actrice/danseres. Mooi levensverhaal wel met veel intriges, twee wereldoorlogen. Colette wordt gepresenteerd als scandaleus en dat is een beetje van zijn tijd (topless dansen, affaires met vrouwen). Dan toch lange tijd een koude moeder (die dochter kun je ook denk ik een fijne biografie van schrijven). Flink oeuvre geschreven dat inmiddels klassieke Franse literatuur is, ze kreeg dan ook een staatsbegrafenis.

Colette - Chéri
Meteen naar de bieb natuurlijk, hadden ze zowaar twee boeken. Prettig leesbaar met inderdaad de juist erotische touch, soort lichtvoetige Proust. Een mooie vrouw van middelbare leeftijd en een jonge man breken hun liefdesrelatie wanneer de laatste (knap maar verwend) gaat trouwen. Maar dat gaat zo maar niet. Smaakt naar meer.

Alfred Andersch - De vader van een moordenaar
So Duits. Novelle in bijna real-time over een klas die tijdens een les Grieks bezoek krijgt van de schooldirecteur. Deze neemt al snel de les over en begint te controleren hoe het niveau van de jongens is. De hoofdpersoon (Andersch zelf blijkt uit het nawoord) bekijkt het vol angst en hoopt dat hij niet naar voren wordt geroepen. Zelf was ik daar vroegah ook panisch voor dus het is vrij spannend. Speelt zich af tussen beide wereldoorlogen en er zit een hint naar de zoon van de schooldirecteur die het achteraf bezien allemaal meer gewicht moet geven (vond het zelf een beetje geforceerd.)

Wanneer tussen twee jonggehuwden al snel een verwijdering ontstaat omdat de uitingsvormen van hun sensualiteit volkomen van elkaar verschillen, zoekt de man troost in de genegenheid voor zijn kat, wat bij de vrouw een felle jaloezie veroorzaakt.

ghehe *plaatje Freud*

(boek heet La Chatte, naturellement)

ik zie dat ze hier in de bieb wat 'scholierenuitgaven' hebben. Misschien een bonne ehhh chance/occasion ehh om mijn Frans op te halen :P

La Chatte ja, die klinkt fascinerend. :) Mmm, in het Frans ja, dat is natuurlijk ook een mogelijkheid (maar vind ik zelf nog steeds vermoeiend.)

ik heb altijd de fantasie, als ik nou 300 Franse films in 1 jaar kijk spreek ik dan Frans

mais non. (natuurlijk)

ach ja. maar zo'n schoolboekje, ga ik wel effe proberen. tres facile, et alors, bien.

Thomas Pynchon - Against The Day
'Ich bin ein Berliner!'
"Exucse me?" The patient seemed anxious to speak with Kit.
"He will not harm you," Dr. Dingkopf assured him as attendants adroitly steered the patient away. "He has come to believe that he is a certain well-known pastry of Berlin - similar to your own American, as you would say, Jelly-doughnut."
"How long's he been in here?"
Shrug. "A difficult case. The Jelly-doughnut being such a powerful metaphor for body and spirit, to find one's way back to sanity merely through reason becomes quite problematic - so we must resort to Phenomenology, and accept the literal truth of his delusion - bringing him into Gottingen. to a certain Konditerei where he is all powdered with Puderzucker and allowed to sit, or actually recline, up on a shelf ordinarily reserved for the pastries.
When he starts with his 'Ich bin ein Berliner, most customers try to correct his diciton, as if he is from Berlin and has meant to say 'Ich bin Berliner' - though sometimes he is actually purchased-

En dit dan 1085 pagina's. Jaja, die Pynchon. Hij houdt wel van een uitdaging. Hoe begin je aan zoiets, wat voor schema's heb je dan! (aan de muur hangen.) Honderden personages, honderden locaties. Kriskras door heel Amerika en - vooral - Europa. Wenen, Venetie, de Balkan, en de olie in Bakoe. En dat allemaal in meerdere dimensies (want bij Pynchon kan alles. Inclusief pratende bliksembollen.) In de beginfase (laten we zeggen de eerste 400 pagina's) geven de Chums of Chance aangenaam houvast. Het stelletje avonturiers zweet letterlijk boven het verhaal in een gigantische Zeppelin. Het merendeel van de avonturen van de kolderieke jongelui wordt niet verteld, daarvoor verwijst de schrijver naar 'Chums of Chance en de banvloek van de kwaaie Karpaat'. Dat soort grollen dus. Plus hond.
In de middengedeelten begint iets anders op te vallen. Die Pynchon, hij is niet alleen melig. Hij is een melige geilneef. Personages 'keep finding themselves with erections'. Wie 1085 volpent, kan het ook niet laten alle gaatjes te benutten. Zeker als het verhaal verwarrend wordt, en de lezer wat begint te suffen, zijn het de broekelijke ontboezemingen die af en toe wakker doen schrikken.
Metafysisch mooi wordt het boek in het eerdergenoemde Bakoe. Mythische rebellen, de geur van olie. En de Grote Ontploffing. Is het een voorafschaduwing van de Atoombom, per ongeluk over gewaaid vanuit een andere dimensie. Of zijn het de Chums die in een zwart gat richting andere dimensie donderen.
Wie zal het zeggen. Onder de personages vinden we ook een hele familie bommenleggers die dynamietstaafjes nog sneller tevoorschijn halen dan die andere staven. De boel opblazen (en een beetje opgeblazen doen) dat is Pynchon ook wel. Tof om een keer te lezen. Maar een meesterwerk, dat niet.

Absoluut respect voor Ludo. Ik vrees dat 'Vineland' voor mij een meerjarenplan gaat worden. Pynchon lezen is hard werken.

dank. Vineland is nog dikker? ik houd het maar bij eentje. En inderdaad, deze titel stond ook jaaaaaren achterin mijn agenda (en ieder jaar opnieuw opgeschreven, want niet gelezen) herinner me de jubelende Vrij Nederland recensie.
ik vond het de eerste paar honderd pagina's zeer meeslepend en hallucinant, maar daarna .. inderdaad hard werken. En het leest ook niet echt lekker door. na 20 pagina's per dag, heb je weer zoiets, van okeeee

Aarghh...je moet met het dunne 'Crying of Lot 49' beginnen om de Pynchon-feel te krijgen. Daarna het absolute meesterwerk 'Gravity's Rainbow' (wees gewaarschuwd: hogere stoner literatuur). Daarna de rest. 'Bleeding Edge' is lekker leesbaar. Zelf vind ik 'Against the Day' geweldig met dat fin-de-sciecle "een wereldoorlog is onvermijdelijk" sfeertje, een soort Jugendstil sciencefiction ook. Die VN-recensie kan ik me nog herinneren,was redelijk otm.

wees gewaarschuwd: hogere stoner literatuur

gheheh. in Against The Day heet er eentje voor het gemak ook gewoon Reef. hazy jane :-)

En het leest ook niet echt lekker door. na 20 pagina's per dag, heb je weer zoiets, van okeeee.

Dat dus. "Vineland" is iets van 400 pagina´s, valt nog wel mee met "Against the Day".

ik zie toch weer een Pynchon plekje in mijn agenda opdoemen

schiet me eigenlijk nu pas te binnen dat ik eerder Eigen Gebrek al las. En dat is dus... Inherent Vice. Volgens mij heb ik die hele verfilming gezien zonder een moment aan het boek te denken. Wel van 'oh daar is dat Doc-personage', maar niet.. ach ja. Pynchon psychedelica in full effect :-)

:) Zelfs in Mason & Dixon roken ze een joint (moet ik nog een keer uitlezen maar in oud-Engels, dusss halverwege gestrand. Misschien dat het met de voltooide Tristam Shandy opleiding wat makkelijker gaat.)

Vineland vond ik wel zijn minste, maar zou ik misschien eens moeten herlezen.

Occidentalisme Ian Buruma & Avishai Margalit
De evenknie van Saïds Orientalism, de geschiedenis van anti-westerse ideeën. Een lekker vlot doorlezend boekje wat haarfijn uit de doeken doet hoe het idee over het spiritueel failliete westen zijn ontstaan (voor een deel zelfs in het westen, maar ook China en Japan). Geen gesmijt met soeras maar gewoon een prima en goed geïnformeerde opsomming met oog voor balans. Zo krijgen we na informatie over architecten van het moslimradilisme Taleqani, Maududi en natuurlijk occidentalistische eindbaas Qutb ook een voorbeeld van Muhammad Iqbal, een Pakistaanse dichter die kritisch was op het westen (en daar is genoeg reden voor) zonder al die romantische, futuristische tendensen die de nazis, sommige zionisten, traditionalisten en nog een paar andere -isten kenmerkt. Aanrader.

oh ja! moet ze eigenlijk beide nog lezen. grappig (typical) als iemand me zou quizzen 'wie schreef Occidentalisme', zou ik alleen Buruma kunnen noemen of zelfs hebben gedacht.

Thomas Mann- Doktor Faustus: Das Leben des deutschen Tonsetzers Adrian Leverkühn, erzählt von einem Freunde
So Duits. Hervertelling van de Faust-mythe aan de hand van een componist in de eerste helft van de 20ste eeuw. Biografische opzet met zo'n stijve verteller, de jeugdvriend van de hoofdpersoon Adrian Leverkühn. Aangezien deze Zeitblom zijn manuscript schrijft tijdens de Tweede Wereldoorlog (Leverkühn is in 1940 overleden) kan hij in tussenstukken uitpakken over het Lot van Duitsland. Mooi boek natuurlijk, maar het zou tegenwoordig geen uitgever meer vinden: geen plot, veel uitwijdingen over muziek, langzaam. De jeugdjaren zijn echt geweldig, een blik in een verloren Duitsland met een heel eigen culturele traditie. De duivel komt uit het niets halverwege in een koortsdroom ten tonele en maakt die deal: 24 jaar geniaal componeren en dan is het spel uit. Dat leidt tot een prachtige climax, nadat Mann de lezer het woud in heeft gestuurd met tig personages en een tweetal grote incidenten die ik wel weer wat soapachtig vond. In het Duits schijnt het een vrij lastig boek te zijn vanwege allerlei Oud-Duits en regionaal taalgebruik, maar heel netjes opgelost door de vertaler.

Tijdens het lezen ontvouwde de hypothese: Nederlandse literatuur mist die duivel, zelfs Luther moest er mee dealen. Over de dijk naar de kerk, alles zichtbaar, duisternis krijgt nooit een kans om je te verrassen.

David Mitchell - Slade House
Mitchell schrijft eigenlijk gewoon literaire manga´s. Deze doet vooral denken aan het werk van Hayao Miyazaki, met wat Twin Peaks, X-Files en Ghostbusters erbij (Mitchell zelf is scheutig met referenties). Mitchell gebruikt net als Miyazaki een fantasiewereld om een visie op de realiteit te geven, vooral als het toch weer gewoon om "good vs evil" blijkt te gaan. Het 'Slade House' in kwestie is een soort 'worm hole' waar elke negen jaar mysterieuze verdwijningen plaatsvinden, die tot in detail worden beschreven worden, waarbij het principe van de onbetrouwbare verteller een nieuwe dimensie krijgt. Net als bij manga zitten er vaak grote gaten in het plot maar het stoort nergens. Bedoeld als tussendoortje maar stukken beter dan "The Bone Clocks".

ah daar hing OMC uit ;)

als die Mitchell nou ten tijde van de Sint aan de prijs is, zal ik mijn zusje daar mee verrassen.

zit zelf in
Vestdijk - Pastorale 1943
Geen duivel te bekennen, oorlog is best 'gewoon', gaat zijn gangetje. Vestdijk fileert het neppe patriottisme. 'De Rehabilitatie' is misschien wel het beste hoofdstuk in de NL literatuur over WWII. Alles en iedereen voor paal. Sulletjes. Vestdijk is vaak wat idiosyncratisch - in het begin is het inderdaad echt weer effe 'inkomen' - maar dit moet toch wel tot zijn toegankelijke werken behoren. Veel vlotte dialogen. Veel 'random' Engelse leenwoorden. Typisch Nederlands trekje begonnen in die tijd? Dat mensen bij zichzelf denken 'God daar had ik bijna een kogel in mijn body'.
Echt een boek dat het zó gegund is om tijdens Nederland Leest op grote schaal verspreid te worden. Vestdijk mag wel weer eens in die Sonne stehen.

Ah Vestdijk, De kellner en de levenden is buiten categorie, ook, zal je net zien, best Faustachtig op een bepaalde manier.
Ja, zo'n Mann ben je toch wel even mee bezig, daarna trouwens ook. Hoe dan ook, voorlopig zien jullie me hier waarschijnlijk niet terug want ik ga aan Alan Moore's Jerusalem beginnen, 1100 pagina's en vast geen pageturnert.

"De Toverberg" staat hier al een paar jaar in de wachtrij, maar deins er steeds voor terug. Ik strand vaak ergens middenin, zoals ook weer bij "Ulysses", tja dat zesde hoofdstuk he?

Veel 'random' Engelse leenwoorden. Typisch Nederlands trekje begonnen in die tijd? Dat mensen bij zichzelf denken 'God daar had ik bijna een kogel in mijn body'.

Bij Slauerhoff kwam ik het ook tegen, dat is uit het interbellum. Was toen blijkbaar al modern.

Voor OMC: "Dichtertje" van Nescio is een uitzondering op je hypothese die volgens mij verder klopt.

Pfff, 'Dichtertje' dat is echt zo lang geleden. :) De hypothese heeft nog een soort sub-hypothese over Indië nodig, maar dat komt nog wel een keer.
Ja, De Toverberg. Ben ik in eerste instantie in gestrand, volgens mij hoort dat gewoon. Als je hem dan weer oppikt, lees je hem in een ruk uit. En ik blijf erbij, Ulysses moet je gewoon in de Nederlandse vertaling lezen, om met Marcellus Wallace te spreken: "fuck pride!"

Ulysses lees ik ook in het Nederlands, vertaling van Paul Claes en Mon Nys. Dat boek van Alan Moore zijn er stiekem gewoon drie zie ik.

Bij Slauerhoff kwam ik het ook tegen, dat is uit het interbellum. Was toen blijkbaar al modern.

hah wow, Slauerhoff zo'n beetje de laatste bij ik wie ik dat zou verwachten. "Cool"

Kellner en de Levenden veul te vroeg gelezen, op een kampeervakantie als 15-jarige of zo tss.

Dat boek van Alan Moore zijn er stiekem gewoon drie zie ik.

Oh jee, meteen een trilogie in je mik. Ik heb er van te voren zo min mogelijk over gelezen, wist wel dat hij er al een tijd mee bezig was. Eerste pagina's zijn een beetje "goed geschreven" maar daarna leest het verbazingwekkend goed weg.

Don Delillo - End Zone
American Football is (ook) oorlog. De grens tussen een potje agressief American Football en een atoomoorlog vervaagt al snel en er vallen dan ook de nodige slachtoffers. Deed me denken aan Joseph Heller's "Catch-22". De vele korte zinnen dragen bij aan de paranoïde sfeer. Delillo had zijn vorm qua dialogen ook al vroeg gevonden.

Michel de Montaigne – De Essays
Wij besteden meer tijd aan het interpreteren van interpretaties dan aan de dingen zelf, en er zijn meer boeken over boeken dan over andere onderwerpen: al wat wij doen is elkaar annoteren.

Ergens merkt Montaigne op dat dit boek, als het ware 'vooruit' kan worden gezonden, naar een toekomstige vriend. Deze zou dan alvast in 3 dagen alles over hem te weten kunnen komen, wat ie moet weten. Drie dagen!? In tijden zonder interwebz hadden mensen veel tijd over zeker. De Essays kostte me zo'n drie maanden. Maar het was het waard. Montaigne is een Subjectivist avant la lettre, hij graaft zich soms pijnlijk eerlijk autobio. (Allerlei kwalen en geestespijnen komen onverbloemd langs). Al wat ik hier bij elkaar klad is slechts het kasboek van mijn ervaringen: en je kunt er voor je geestelijke gezondheid best wat van leren: hoe je het niet moet doen.

Montaigne strooit kwistig rond met Latijnse en Griekse spreuken (veel Aeneis van Vergilius). Ware ik op het gymnasium leraar Klassieke Talen, dan zou ik elk proefwerk beëindigen met een bonus-vertaalvraag ontleend aan De Essays. Stof genoeg voor een hele carrière aan les geven. De overdaad aan quotes doet soms aan het oog onttrekken dat Montaigne zelf óók met aforismen weet te toveren. En dat in de volkstaal. (Hij was één van de eerste die het Latijn als 'wetenschappelijke' taal losliet.) Zo was hij geen fan van het 'lopend buffet'. Een menigte schotels en gangen staat me net zo tegen als welke menigte ook.
|
Montaigne leert ons vooral bescheidenheid, berusten in onwetendheid. Over zijn misogynie kon hij niet 'heen kijken', maar over relaties wist hij genoeg. Via zijn eigen geest ontleedde hij de menselijke psyche. Het heeft geen zin om op stelten te klimmen, want ook op stelten moet je met je eigen benen lopen.

Edward Said - Orientalism
Nou, een boek voor huidige tijden. Maar misschien ook wel voor alle tijden. Een cultuurwetenschaps-klassieker in elk geval, en da's volkomen terecht. Een broeinest (hmm negatief woord) van ideeen. Je voelt de invloed van het vertoog meteen, op alles wat je ziet. De Afrikakundige in de krant die het niet-aftreden van Kabila mag duiden. En dan met 'Afrika is blijven hangen in het pre-koloniale' (Moeten we dit opvatten als het kolonialisme was niet alleen verschrikkelijk maar ook nog mislukt?) Of A.L. Snijders in de VPRO Gids die beweert dat de islam niet met de vrije, liberale, moderne waarden van de Westerse cultuur verenigbaar is, 'zoals het Christendom dat wel bleek te zijn.' (Daarbij volgens mij vergetend dat het Christendom enkel adaptatief is geweest, door simpelweg te verdwijnen!)
Anderzijds verbaasde ik me ove hoe idioot detaillistisch Orientalism soms is, de hoeveelheid (obscure) bronnen is bijkans bijzar. En soms ook gewoon heel vermakelijk. Flaubert heeft heel wat bizarre dingen over 'het Oosten' geschreven. (Maar ja, 'Het Oosten' dag mag je dus niet zeggen).
Mooie pijnlijke ironie dan nog: Said miste de 'opkomst' van de politieke islam een beetje (hij was daarvoor teveel anti-imperialist), en daarmee was hij eigenlijk een echte Amerikaan. Want ook de Amerikanen zijn tot 9/11 teveel in natiedenken blijven hangen. En ook daarna nog natuurlijk (door Irak dan maar aan te vallen, in de naam van Freedom natuurlijk, en die onzin verkondigden Orientalisten volgens Said al eeuwen (en hij komt met bewijzen.)
Tot slot nog even lachen met deze man:
http://www.nieuwwij.nl/wp-content/uploads/2014/03/jansen.jpg

Er is niemand die zo erg het, sorry, wandelende cliché van de afgrijselijke arabist behelst. als hij twitter heeft zou hij als profielomschrijving voor 'het gelijk van Said' kunnen opteren. Nee moeten. :-)