Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Umberto Eco - Numero Zero5
Onterecht negatief ontvangen, want Eco maakt in nog geen 200 pagina´s zijn punt helder en duidelijk. En eigenlijk waren zijn laatste boeken veel te lang (vooral "Het eiland van de vorige dag"). Voordeel nu is dat het verhaal geen moment inzakt dankzij het ontbreken van met meta-literaire terzijdes van vertellers-in-vertellers. Eco koos voor een simpele whodunnit als kapstok, maar het echte verhaal speelt zich af rondom het plot (functioneren van de media, complottheorieën, paranoia, etc.). Knap einde ook (aan spoilers doe ik niet).

David Shields - Reality Hunger
Uit 2010 alweer. Shields wil de schrijver aansporen om het helemaal anders te doen. Grote Romans vervelen hem. In Reality Hunger verzamelt hij 618 fragmenten, sommige observaties van hemzelf maar de meeste van anderen, die over allerlei zaken van schrijven gaan. Zitten een aantal dingen tussen die mij wel aan het denken zetten. Een overkoepelende boodschap komt er natuurlijk niet uit. Shields lijkt op zoek naar een nieuw soort realisme waarin de schrijver zichzelf als het ware verhaalt (Subjectivisten we waren er weer vroeg bij ;) Hij is dol op documentaires, experimentele boeken en vooral essays (hij heeft er echt een paar prachtige citaten over gevonden). Ook mooi, de appendix, waarin Shields stelt dat hij van de advocaten van de uitgeverij voetnoten moest toevoegen en hij de lezer in de laatste zin smeekt om niet de bladzijde om te slaan om het ware effect van het boek te behouden (heel soms moest ik toch even spieken, sorry :)

Thomas Disch - Echo Round His Bones
Niet zo onvergetelijk als zijn meesterwerk Camp Concentration maar gewoon lekkere New World/Wave sciencefiction. Inmiddels zijn we parallelle realiteiten in fictie/film enigszins gewend geraakt maar in 1967 was het nog vrij radicaal. Disch gaat op de Philip K. Dick toer en weet Vietnam en nucleaire dreiging te verwerken in een mooie constructie waar je hoofd snel van gaat tollen (er zit ook een hele mooie narratieve echo in waar ik toch intrapte nadat ik een dag later weer begon met lezen.)

Willem Elsschot - Kaas
C. Wright Mills - The Sociological Imagination
Twee boeken met een klassieke inleiding. Bij Elsschot valt er nog wel wat op af te dingen. Het échte boek Kaas, dat erop volgt dus, is vele malen leuker. De 'stijlvolle' inleiding is meer een plagerijtje, dat vooraf gaat aan een plagerig en bijzonder grappig meesterwerk.

Maar Mills.. The Promise! Hoe meeslepend wil je het hebben. Ik denk dat de hele hausse aan sociologie-studenten in de seventies wel op die inleiding zijn terug te voeren. Je kunt er spandoeken mee bedrukken. Laat Mills maar pleiten voor de kracht van zijn vak. Wat een zelfvertrouwen. Daarna wordt het al snel pittig, voor de echte leek is er meer bij Goffman te halen. (Maar dat is ook psychologischer.) Van Mills eigen nawoord kon ik weer genieten. Daar geeft hij wat praktische tips. Bijvoorbeeld: houd een dagboek bij. En schrijf over elk boek dat je leest wat op. Bij deze dus.
Een leuke vrij typische quote nog:

Caught in the limited milieux of their everyday lives, ordinary men often cannot reason about the great structures - rational and irrational - of which their milieux are subordinate parts. Accordingly, they often carry out series of apparently rational actions without any ideas of the ends they serve, and there is the increasing suspicion that those at the top as well - like Tolstoy's generals - only pretend they know.

Ja een echte linkse jongen die Mills. Zijn respect voor Marx is dus niet zo verrassend, maar zijn voorliefde voor Freud vond ik wel opmerkelijk. (Dat zouden ze tegenwoordig écht niet meer durven.) Wel een alfabetisch toeval trouwens dat in de Oxford Dictionary of Sociology maar één pagina eerder het military-industrial Complex wordt besproken.

Cool, die ouwe Texaan. Ja, de grote Marx - Freud synthese was een tijdlang de heilige graal van de sociale wetenschappen.

Simone de Beauvoir - De Mandarijnen
Andere Tijden-aflevering van 700 pagina's. De Franse intellectuelen nét na de Tweede Wereldoorlog (het boek begint op de dag dat de oorlog eindigt). Typisch links is in zekere zin de ergernis die al het Voskuijliaanse linkse geneuzel oproept. Links moet zich altijd maar eindeloos verantwoorden, aan elkaar en vooral aan zichzelf. Aan Stalin-apologeten in die tijd sowieso geen gebrek trouwens, in die periode. En intussen liep heel links vast he. Echte communisten wilde de linkse intellectuelen uit de kring van Sartre, De Beauvoir en Camus (die er in retrospectief duidelijk het best 'afkomt') eigenlijk ook niet zijn (misschien simpelweg omdat vele intellectuelen uit goede milieus kwamen, en eigenlijk neerkeken op het plebs), maar ja... Amerika. Dat was toch ook niks. Als tijdsbeeld is het boek in elk geval erg interessant, met reizen naar Amerika (incluis Latijns-Amerika) en de dictatuur Portugal.

http://aglimmeroflight.net/wp-content/uploads/2014/09/do-not-give-up-ever.jpg

James Joyce - Finnegans Wake
Pfff...wat een project. Jaren over gedaan. Op vakanties meegenomen, weggedaan, op aanraden van Joyce hardop met Oirish-accent gelezen, helemaal dolgedraaid en opeens zo'n 150 pagina's voor het einde krijg je opeens de wind in de zeilen (wordt de tekst helderder omdat het bijna dag is?). Werd tegelijkertijd overmand door een vreemde melancholie toen het bijna over was. En dan eindelijk die laatste zin die weer overgaat in de eerste. Schoft. Maar wel een geniale schoft. Plot? Geen fookin' idee. Het kwam op mij over als een lang dronken gesprek van 600 pagina's opgetekend in een pub in Dublin, in 1930. Ook lekker, dat ik 30 pagina's voor het einde deze fijne samenvatting van Anthony Burgess ontdekte. Nou ja, dat is voor de herlezing. Was het het allemaal waard? Natuurlijk, want qua taal is het onovertroffen. Moest toch echt vaak lachen om die vreemde woordgrappen en het ritme van Joyce is vaak meesterlijk. Iemand moest dit boek ooit schrijven en dat was dus die geflipte Ier. Zo, nu even mijn gouden Guinness ophalen bij de James Joyce Society.

ik zocht een leuke badge, maar dat boek is duidelijk BEYOND BADGES.

respect

Respect inderdaad.

Van "Ulysses" is tegenwoordig een stoeptegel verkrijgbaar met uitleg die "Penguin student edition" heet. Die kan ik wel gebruiken want zonder snap ik er weinig van.

Misschien voor OMC wel interessant is onderstaande titel, bevat o.a. 3D-visualisaties van Dublin en Dante's Inferno:

http://downloads2.esri.com/ESRIpress/images/278/AbstractMachine_lg.jpg

Ha, daar ben ik wel nieuwsgierig naar. :)

Ik blijf er bij dat het geen schande is om Ulysses gewoon in het Nederlands te lezen. Is een hele fijne vertaling en dan nog steeds vrij pittig. Bij Finnegans Wake maakt het gewoon geen hol uit.

Dat boek is trouwens een chauvinistisch gebeuren, want de auteur is Iers en gebruikt alleen maar Ierse voorbeelden. Bij Joyce gaat 'ie helemaal los. Ook een mooi hoofdstuk over Samuel Beckett herinner ik me.

Don DeLillo - The Angel Esmeralda: Nine Stories
Deze bundel met korte verhalen maakt de collectie weer compleet tot DeLillo's nieuwste later dit jaar verschijnt. Negen prettige verhalen met een typische DeLillo kijk op het moderne leven. Het titelverhaal van een wonder in New York, waar het gezicht van een vermoord meisje in een reclameposter verschijnt, is er erg mooi. Sowieso weet hij mooie situaties te creëren. Zoals vaker bij korte (non-SF)verhalen is de afwikkeling vaak wat minder memorabel. Mijn favoriet was denk ik het meest recente verhaal over een scene van filmfreaks die hun leven wijden aan het kijken van vier, vijf films per dag in de bioscopen van New York (praten niet met elkaar, negeren elkaar compleet).

Mijn favoriet was denk ik het meest recente verhaal over een scene van filmfreaks die hun leven wijden aan het kijken van vier, vijf films per dag in de bioscopen van New York (praten niet met elkaar, negeren elkaar compleet).

hahaha, ik bedoel *zwijgt*

;) 'The Starveling' eerst gepubliceerd in Granta (2011)

stelt dat nog wat voor anno nu, Granta? Heb wel eens uitgave gekocht, maar volg het niet meer.

Geen idee moet ik bekennen. Ik lees alleen af en toe Paris Review en London Review of Books (en dan ook alleen online).

http://i64.tinypic.com/t7baxx.jpg

RIP Eco. Respectabele leeftijd (84) maar toch wel jammer. Zijn romans vond in niet door heen te komen maar zijn essays waren bijna altijd interessant. Las laatst trouwens dat hij in mini-rol heeft in Antonioni's La Notte.

Een keer als kind veel te vroeg op een zomervakantie De Slinger van Foucault gelezen. Voelde ik me een intellectueel. Echte wetenschappelijke uomo universale die Eco. Mooi is dat.

Elia Canetti - De Fakkel In Het Oor
2e deel in zijn jeugdmemoires. Zoals ik vermoedde is zijn studententijd wel ietsje minder dan de wonderlijke vroege jeugd van de polyglot, een man die heel Europa zag. Ook dit deel vind ik toch het best op de reizen terug naar zijn Joodse (sefardische) achtergrond in Bulgarije. De Donau af. Voor iemand die zo met zijn moeder worstelt, is zijn afkeer van Freud wel vermakelijk. (Al geeft hij toe dat Freud 'm juist inspireerde áls nemesis)
Canetti heeft de beroemden der aarde gezien, hij was in Berlijn in de twenties en ontmoet daar onder meer Brecht en Babel. Brecht vind ie niks, een typische socialist, denkt alleen aan geld, en als ie een Amerikaanse auto wil, zorgt ie er wel voor dat ie een reclametekst voor dat bedrijf mag schrijven. (Met als loon... die auto inderdaad). Babel daarentegen is een observator naar Canetti's hart. Vanachter dat ronde gezicht met de ronde brillenglazen naar de mensen kijken. Daar houdt toekomstig massapsycholoog Canetti van. Ook was hij hier: https://en.wikipedia.org/wiki/July_Revolt_of_1927 dat, begrijpelijkerwijs, een diepe indruk op hem maakte.

Fitzgerald - Tender is the night
'Oh, say can you see the tender color of remembered flesh?' Broeierige Fitzgerald. Ain't they all? Maar misschien is dit wel de meest seksuele. Dokter Dick Diver (ergens mompelt ie tegen zichzelf 'oh you big stiff') deflowered een actrice aan de Riviera, en een mental patient in Zwitserland. (Als het niet fysiek is dan toch zeker geestelijk). Laatstgenoemde vormt het ware hart van het boek, want er zit veel Zelda Fitzgerald in de immer stemmingswisselende Nicole. De moraal van Diver is zo zo ('Profession throws me in contact with questionable company sometimes') en het boek wel wat lang, maar zijn charmes helpen 'm een heel eind. Pluspuntje voor een mooie finale, waar zelfs de Tour de France nog langsraast. Hoe gaaf is dat.

Een keer als kind veel te vroeg op een zomervakantie De Slinger van Foucault gelezen. Voelde ik me een intellectueel. Echte wetenschappelijke uomo universale die Eco. Mooi is dat.

Mocht toch even met mijn ogen knipperen toen ik "The Da Vinci Code" zag, dat is toch wel schatplichtig aan "De Slinger". Eco heeft er nooit een punt van gemaakt. Cees Nooteboom heeft een mooi interview met ´m gedaan toen 'ie met de research van het boek bezig was. Staat o.a in "De schrijver als hoofdpersoon".

ah daar staat ook iets over Hermans in, kan ik gebruiken. perfect, thx.

Don Delillo - Americana
New York begin jaren '70. TV-executive David Bell draait langzaam door op kantoor en werken doet hij al helemaal niet. Hij voert zijn secretaresse dronken en onderzoekt wie er toch spookmemo's rondstrooit als iedereen aan het lunchen is. Collega's worden bij bosjes ontslagen om onduidelijke redenen. Op een feestje ontstaat het idee met een camper de VS te doorkruisen met een paar excentrieke types (een schrijver die geen woord op papier krijgt, een Ierse schone). Wat volgt is een soort "Y Tu Mama Tambien" voor volwassenen maar de dwingende stijl van Delillo maakt het allemaal geloofwaardig en spannend. Bell wil de boel ook nog eens meta-meta verslaan door een film te maken van de trip. Als hij de beelden bekijkt ziet hij dat "alles alsmaar donkerder wordt". Mooi ook die Trump-achtige figuur die Bill oppikt en van werk voorziet. De hippie die naar van de Oostkust naar Californië loopt. Waarom? "Om gitaarles te nemen". De autoradio speelt "Subterranean Homesick Blues" als Bell een lift krijgt aangeboden: "Good little boys don´t accept rides from strangers."

Conrad - Heart of Darkness
Rebels!? Those rebels seemed quite subdued on their sticks. :-) Best een grappig boekje... stiekem. Zeker wanneer Kurtz OOK nog muzikant blijkt te zijn geweest. Die man is echt alles he.

Anthony Bourdain - Medium Raw
De betere ramsj. Bourdain spaart zichzelf niet - om vervolgens flink uit te halen naar andere journo´s en celebrity chefs. Het lijkt erop dat hij zich heeft te verdedigen tegenover vriend en vijand wegens "selling out" (tv-programma´s maken en de wereld over reizen). Er is geen enkele logica te bespeuren in de opbouw van het boek maar dat boeit ook niet zo, hij is goed op dreef. Het mooist is "The Reach Eat Differently Than You And Me", een reisverslag met in de hoofdrollen een knotsgekke vrouw en sluwe zakenman die zelfs Madonna verbrande kip weet aan te smeren voor een astronomisch bedrag.
Don DeLillo - The Angel Esmeralda: Nine Stories
De beschrijvingen van The Bronx in het titelverhaal zullen me nog lang bijblijven.

* The Rich Eat Differently Than You and Me

Aifric Campbell - The Semantics of Murder
Logica en taalwetenschap meets de grote onlogicus Freud. Een 'literaire thriller' (of zoiets dan toch) geinspireerd op de beruchte Montague-moordzaak. (Leerling van Tarski, die al cruisend graag sjoemelige types oppikte). De Freudiaanse de-constructie van een jeugd vermaakt absoluut. Moeder houdt maar van één zoon (de geniale logicus en cruiser dus), terwijl zijn broer uit arren moede en frustratie dan maar psychoanalyticus wordt. Kan ie zijn eigen jeugd lekker hinein interpreteren. De plot twists verrassen helaas niet, en de afronding duurt wat lang. Maar het eindigt gelukkig níet met zo'n takken-taal-boom (u weet wel) maar gewoon met Een Droom.

(want dromen, dat zijn pas echt oneindige axioma's ;) )

Szerb - De Pendragonlegende
Hilarische parodie (of deconstructie?) van detective, romantisch melodrama, elk ander 19e-eeuws genre. Van grote invloed op WF Hermans. Eerste pakweg 50 pagina's beste boek ooit. Daarna iets teveel 'ene personage brengt andere personage op de hoogte van de gebeurtenissen'. Maar niet geklaagd.
Ik was een geboren en getogen stadsmens en een exclusieve liefhebber van de geesteswetenschappen. Ik heb nooit twee bomen uit elkaar kunnen houden.

OMC - Kritische massa
Yes! Lekker glossy dit keer, qua uiterlijk. En ook wel iets toegankelijker qua 'innerlijk'. Vooral de humor viel me op. Bijna elk artikel (van de pakweg 20) wel een keer moeten lachen. Vriendelijke dwaaltocht door de platenkast. Mooi ook - en het valt op dus wat zegt dat nou over de muziekjournalistiek - dat iemand heel precies de liedjes probeert te omschrijven. Niet teveel tekstkloverij. Maar 'heerlijke trommeltjes.'

Random best riff generator:
Wreed gebit. Kubistische blik. Alle dansers weten dat. Je horot de aangename temperetuur. No future sfeer als fall out. Bijna net zoveel drugs als, maar mét genoeg tijd. Theoretische én praktische gronden. Zittend of naargelang de hoeveelheid.. liggend. De hele 83e pagina (Young Gods, beste stuk, kutste plaat, voor mij). Is het mogelijk om pop te maken die niet populair is? Gefantaseerd onbegrip. Studenten van cool. Mond tot mond (in Vulvaland connectie, I lolled). En daarna werd mijn papiertje te klein/vol en kon ik het niet meer lezen. Nog iets met 'we ons steeds meer vervreemden van de geschiedenis (HEGEL). En dan maar eindigen met: Twijfel die heroisch aanvoelt. En limonade. (Wat zat erin?) Er is altijd tijd voor techno.

:) Ik denk bijna "goeie tip!" (voor mezelf, nou ja wie weet over tig jaar). Ja, pagina 83, Apollo was mij die dag gunstig gezind.

ghehe. :-)

Don Delillo - Zero K
Een verhaal van uitersten. Het lijkt erop dat Delillo een aantal losse verhalen met elkaar heeft verweven met wat kunst- en vliegwerk. Het boek speelt zich af op twee locaties: het drukke New York en complex afgesloten van de buitenwereld ergens in Centraal Azië. De stukken die in New York spelen zijn het sterkst, die in Centraal Azië zijn voer voor een Cronenberg-film. De hoofdpersoon, een typical rich kid, krijgt het zwaar te verduren na eerst vooral toeschouwer te mogen spelen (en dus als kapstok voor Delillo's observaties dient over de toestand van de wereld). Zo wordt het boek tegen het einde nog even snel omgevormd van ideeënroman tot psychologische roman.

Don DeLillo - Zero K
Ik ook. :) Lastig te duiden boek. Ergens grijpt het terug naar de jaren 70 DeLillo -grote betonnen gebouwen, taal, terrorisme (beetje Syriëgangers, maar dat is te mainstream voor DeLillo die lekker dieper in vage ex-Sovjet Republieken duikt- maar heeft het wel dat zoekende van de post-Underworld schrijver. Zo mooi als de tuinfeesten op de wolkenkrabbers uit dat boek gaat het waarschijnlijk nooit meer worden. Eerste deel in de megabunker waar mensen worden ingevroren is naargeestig grijs en DeLillo spiegelt dat in de taal. Daarna weer een thuiswedstrijd waarbij vooral het einde in korte paragrafen heel mooi is. Weirdo experts strooien ondertussen weer met grootse ideeën over de toekomst, wat ook tot een goeie grap leidt wanneer het hoofdpersoon letterlijk na een pompeuze uitspraak "what?" denkt. Maar goed, zoals de post-Underworld boeken bij vlagen heel goed maar Point Omega is in die reeks toch nog het beste.

http://66.media.tumblr.com/f998cc2913749a7447bf760ca76ed098/tumblr_o9qikaDaox1r50rjyo2_1280.jpg

http://66.media.tumblr.com/515e53b32013f6b58097237e43d663a6/tumblr_o9qikaDaox1r50rjyo1_500.jpg

http://clismo.tumblr.com/post/146841259639

Ja, ik heb het geprobeerd...

gheheh

Ja, vakantie aan de Middellandse Zee, boekentijd:

Eve Babitz - Eve's Hollywood
Jaren zestig klassieker die onlangs met hele fijne omslag is heruitgegeven. Soort didonesque (maar opgewekter) verzameling korte teksten over Los Angeles. Goed tijdsbeeld (jeugd in 50s, pa bevriend met o.a. Stravinsky, helemaal los in de jaren zestig) en een uiterst positief beeld van de stad.

John Cheever - Bullet Park
Schrijver van 'The Swimmer', misschien de grootste invloed op Mad Men, moest er een keer aan beginnen. Minder zwaar dan ik had verwacht. Portret van suburbia, met een hoofdpersoon die klaagt dat de bewoners altijd worden afgekraakt. Cheever is wat menselijker, positiever en uiteindelijk subtieler in zijn kritiek. Mooie tweedelige opbouw met fijne wendingen en soms een wat doorgekookte zin. Maar, ik ga binnenkort eens de korte verhalen uitproberen. Eind jaren zestig en een gelukkige combi met die Babitz.

Robert Silverberg - Born with the Dead
Silverberg in de 70s, whaddaguy. Drie novelles rond het thema dood. Het titelverhaal is een echte SF-klassieker over een nieuwe kaste mensen die tot leven worden gewekt en na verloop van tijd besluiten om zich weer eens tussen de levenden te mengen. De hoofdpersoon heeft moeite dat zijn te jong gestorven vrouw een nieuw leven opbouwt en geen enkele interesse toont om hem te zien. Echt een fijn verhaal inclusief citaten van Pynchon, Didion, Norman O. Brown, dus ik zat gelukzalig te spinnen tijdens het lezen. Die andere twee verhalen, een over een profeet wiens voorspelling uitkomt en een muzikant uit de toekomst die ver in de honderd besluit dat het welletjes is geweest en zich aanmeldt voor een euthanasie-ritueel, zijn ook helemaal op niveau,

Drie keer raden wel boek ik aan het lezen ben:

https://s10.postimg.org/sipsld615/itunes.png

hehe lampje @ Deep Space al :)

Telefone is me effe ontgaan, die ga ik checken

Telefone staat niet in het boek is wel tof, en voor kratis), het zijn er drie uit het boek..

De vijfde is geïnspireerd door Zomergasten van vorige week.

ach so :)

leuk die NoName Telefone. soort TheeSatisfaction, maar dan zonder okselhaar ofzo. ;)

Ja, ik ben wel fan inmiddels. :) Toch ook d'r mattie Chance The Rapper nog eens checken …

Judith Thurman - Secrets of the Flesh: A Life of Colette
Lijvige biografie van de Franse schrijfster/journaliste/actrice/danseres. Mooi levensverhaal wel met veel intriges, twee wereldoorlogen. Colette wordt gepresenteerd als scandaleus en dat is een beetje van zijn tijd (topless dansen, affaires met vrouwen). Dan toch lange tijd een koude moeder (die dochter kun je ook denk ik een fijne biografie van schrijven). Flink oeuvre geschreven dat inmiddels klassieke Franse literatuur is, ze kreeg dan ook een staatsbegrafenis.

Colette - Chéri
Meteen naar de bieb natuurlijk, hadden ze zowaar twee boeken. Prettig leesbaar met inderdaad de juist erotische touch, soort lichtvoetige Proust. Een mooie vrouw van middelbare leeftijd en een jonge man breken hun liefdesrelatie wanneer de laatste (knap maar verwend) gaat trouwen. Maar dat gaat zo maar niet. Smaakt naar meer.

Alfred Andersch - De vader van een moordenaar
So Duits. Novelle in bijna real-time over een klas die tijdens een les Grieks bezoek krijgt van de schooldirecteur. Deze neemt al snel de les over en begint te controleren hoe het niveau van de jongens is. De hoofdpersoon (Andersch zelf blijkt uit het nawoord) bekijkt het vol angst en hoopt dat hij niet naar voren wordt geroepen. Zelf was ik daar vroegah ook panisch voor dus het is vrij spannend. Speelt zich af tussen beide wereldoorlogen en er zit een hint naar de zoon van de schooldirecteur die het achteraf bezien allemaal meer gewicht moet geven (vond het zelf een beetje geforceerd.)

Wanneer tussen twee jonggehuwden al snel een verwijdering ontstaat omdat de uitingsvormen van hun sensualiteit volkomen van elkaar verschillen, zoekt de man troost in de genegenheid voor zijn kat, wat bij de vrouw een felle jaloezie veroorzaakt.

ghehe *plaatje Freud*

(boek heet La Chatte, naturellement)

ik zie dat ze hier in de bieb wat 'scholierenuitgaven' hebben. Misschien een bonne ehhh chance/occasion ehh om mijn Frans op te halen :P

La Chatte ja, die klinkt fascinerend. :) Mmm, in het Frans ja, dat is natuurlijk ook een mogelijkheid (maar vind ik zelf nog steeds vermoeiend.)

ik heb altijd de fantasie, als ik nou 300 Franse films in 1 jaar kijk spreek ik dan Frans

mais non. (natuurlijk)

ach ja. maar zo'n schoolboekje, ga ik wel effe proberen. tres facile, et alors, bien.

Thomas Pynchon - Against The Day
'Ich bin ein Berliner!'
"Exucse me?" The patient seemed anxious to speak with Kit.
"He will not harm you," Dr. Dingkopf assured him as attendants adroitly steered the patient away. "He has come to believe that he is a certain well-known pastry of Berlin - similar to your own American, as you would say, Jelly-doughnut."
"How long's he been in here?"
Shrug. "A difficult case. The Jelly-doughnut being such a powerful metaphor for body and spirit, to find one's way back to sanity merely through reason becomes quite problematic - so we must resort to Phenomenology, and accept the literal truth of his delusion - bringing him into Gottingen. to a certain Konditerei where he is all powdered with Puderzucker and allowed to sit, or actually recline, up on a shelf ordinarily reserved for the pastries.
When he starts with his 'Ich bin ein Berliner, most customers try to correct his diciton, as if he is from Berlin and has meant to say 'Ich bin Berliner' - though sometimes he is actually purchased-

En dit dan 1085 pagina's. Jaja, die Pynchon. Hij houdt wel van een uitdaging. Hoe begin je aan zoiets, wat voor schema's heb je dan! (aan de muur hangen.) Honderden personages, honderden locaties. Kriskras door heel Amerika en - vooral - Europa. Wenen, Venetie, de Balkan, en de olie in Bakoe. En dat allemaal in meerdere dimensies (want bij Pynchon kan alles. Inclusief pratende bliksembollen.) In de beginfase (laten we zeggen de eerste 400 pagina's) geven de Chums of Chance aangenaam houvast. Het stelletje avonturiers zweet letterlijk boven het verhaal in een gigantische Zeppelin. Het merendeel van de avonturen van de kolderieke jongelui wordt niet verteld, daarvoor verwijst de schrijver naar 'Chums of Chance en de banvloek van de kwaaie Karpaat'. Dat soort grollen dus. Plus hond.
In de middengedeelten begint iets anders op te vallen. Die Pynchon, hij is niet alleen melig. Hij is een melige geilneef. Personages 'keep finding themselves with erections'. Wie 1085 volpent, kan het ook niet laten alle gaatjes te benutten. Zeker als het verhaal verwarrend wordt, en de lezer wat begint te suffen, zijn het de broekelijke ontboezemingen die af en toe wakker doen schrikken.
Metafysisch mooi wordt het boek in het eerdergenoemde Bakoe. Mythische rebellen, de geur van olie. En de Grote Ontploffing. Is het een voorafschaduwing van de Atoombom, per ongeluk over gewaaid vanuit een andere dimensie. Of zijn het de Chums die in een zwart gat richting andere dimensie donderen.
Wie zal het zeggen. Onder de personages vinden we ook een hele familie bommenleggers die dynamietstaafjes nog sneller tevoorschijn halen dan die andere staven. De boel opblazen (en een beetje opgeblazen doen) dat is Pynchon ook wel. Tof om een keer te lezen. Maar een meesterwerk, dat niet.