Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

En om zelf maar even het spits af te bijten, want een hoop gelezen van de zomer, waaronder:

Orhan Pamuk - Snow
Duurde eeuwen (en honderden pagina's) voor ik er een beetje inkwam, maar is wel een heel erg mooi boek dat heel goed in elkaar zit. Ook het soort boek waarmee je nobelprijzen wint, natuurlijk. (Maar ik ben vrees ik, als het om boeken gaat, gewoon een gitaarsololiefhebbende rockist.)

Frank Westerdam - Ararat
Literaire non-fictie en denk ik mijn favoriet in het genre, omdat hij altijd verschillende niet-alledaagse onderwerpen zo mooi in één booek weet te stoppen. En dat dan heel subjectivistisch benadert.

Mark Haddon - A Spot Of Bother
Ionica had hier op het oude forum iets over gezegd, maar ik weet niet meer wat. Ik vond het een buitengewoon grappig boek. Niets meer verder, maar dat hoeft ook niet. Dat hij ook het totaal andere Curious Incident.. heeft geschreven is vooral toevallig.

Rachel Seiffert - Afterwards
Was erg onder de indruk van haar vorige boek, The Dark Room, en dit las ook vlot wel, maar ik had wel een onvoldaan gevoel aan het eind. Volgens mij was het boek gewoon nog niet af.

Douglas Coupland - Generation X
Omdat ik die toch ook eens gelezen moest hebben. Ja, wel goed enzo, maar vast beter als ik er vijf (of tien) jaar geleden aan begonnen was.

Jonathan Coe - The Rain Before It Falls
Mijn eerste Coe (werd ook tijd) en maar meteen eentje gekocht die kennelijk nog niet uit i(behalve bij de Libris op Schiphpol). Vond 'm erg indrukwekkend en ga nu maar meteen al die andere boeken lezen.

Ha, leuk...

Lees nu Het Kralenspel van Herman Hesse. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het leest lekker weg en is toch ergens zoooo saai. Ben wel benieuwd hoe hij dit meer dan 600 pagina's wil volhouden.

Net de nieuwe William Gibson binnen dus die wil dan ook eigenlijk meteen gelezen worden.

Nu bezig met:
Ploughing The Clouds, The Search for Irish Soma van Peter Lamborn Wilson, zwaardere kost dan het geweldige Sacred Drift, Essays On The Margins Of Islam.

Afgewisseld met een boekje over Turkse kunstmuziektheorie, ook zware kost.

Dan volgt:
Foucault's Pendulum van Eco, voor wat tegengas op wat ik meestal lees, naar verluidt.

naast een hele bulk boeken over nieuwe media onlangs Los van Tom Naegels en Nostradamus van Coupland geconsumeerd. Coupland is toch een geval apart. z'n Miss Waoming, JPod en Microserfs vind ik geweldig, de rest kan me nauwelijks boeien.

ook bediep ik me met psychoanalytische gedachtegoed en Taal en Verlangen van Antoine Mooij in de psycholanalyse op nederlandse bodem en Lacan. interessant.

de slinger van foucault! das tijden geleden!

<i>Het Complot tegen Amerika</i> van Philip Roth. Interessant gegeven (anti-semiet Lindbergh wint in 1940 de presidentsverkiezingen van Roosevelt en sluit meteen vrede met Duitsland en Japan), maar Roth zal toch nooit een favoriete schrijver worden. Daarvoor is hij te wijdlopig en te stijf.

<I>Elvistranen</i> van Bart Chabot. Gekregen, want ik ben nou niet bepaald een fan van tv-persoonlijkheid Chabot. Maar hij blijkt dus verbazingwekkend goede korte verhalen te kunnen schrijven, hoewel hij beter is in de vorm dan in de plots.

<I>Freakonomics</I> van Steven Levitt en Stephen Dubner. Interessante verslagen over de economie van het drugsdealen en valsspelen bij sumoworstelen en meer van dat soort zaken, maar die Amerikaanse 'That's so amazing!' borstklopperij is wel irri.

Hee, ik heb ook een Roth gelezen tijdens vakantie, Everyman. Wijdlopig, ja, daar ben ik het wel mee eens geloof ik, maar erg vind ik dat niet, stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven', maar wel erg goed. Over de fysieke aftakeling van een oud lichaam, de tijd, relaties, jaloezie, de dood de dood en de dood van 'vrienden', familie, collegas, ik was onder de indruk toen ik het uit had.

Connie Palmen, Lucifer. Prachtig boek, het verhaal, het onderzoek naar de dood van de vrouw van een componist, is meeslepend, de karakters van het bonte gezelschap rondom de componist en zijn vrouw zijn prachtig neergezet. Zo uit, dat boek. Toch blijft het niet lang hangen. Misschien hoeft dat ook niet.

Nu lees ik Gyorgy Konrads Zonsverduistering, een autobiografisch boek over zijn tijd na WO II. Een jaar geleden trok ik de weldadige schrijfstijl van Konrad niet zo goed, nu proef ik ineens ook een hoop ironie, juist ook door die 'rijke' schrijfstijl, wat me erg aanspreekt.

Verder heb ik tijdens vacance mijn eerste Murakami gelezen, The Wind-Up Bird Chronicle. Daar ben ik verliefd op geworden. In de tweede (Kafka On The Shore) ben ik een endje op weg maar ik doe het rustig an. Verliefdheden moet je koesteren, door de tijd.

Ook was ik aan het begin van de zomer begonnen aan De Dialectiek Van De Verlichting (WAT?! HERHAAL!) DE DIALECTIEK VAN DE VERLICHTING, vol enthousiasme, in het park met een stompje potlood belangrijke passages en opmerkingen aan het onderstrepen, nu ben ik echter even de reden kwijt waarom ik het lees, dus heb ik het weer even opzij gelegd.

De Slinger Van Foucault heb ik denk ik zo'n tien jaar geleden ritueel verbrand, ik kon de dikke dosis pretentie absoluut niet aan (of ik begreep er geen hol van, dat kan ook).

Vanwaar deze titel voor deze draad? Wie is dat plaatje?

reden? omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is en nog immmer staat als een huis. maar het is soms een beetje lastig leesbaar boek. ik probeer het mijn studenten eigenlijk ook door de strot te duwen, maar dat heeft tot nu toe weinig succes.

omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is

Vond er eerlijk gezegd niks aan. :) Maar ja, het is nogal slecht geschreven. Geef mij maar Eros & Civilization uit diezelfde hoek.

Zeg, heeft iemand Het Kralenspel al gelezen? Zo ja, wordt dat nog wat na 200 pagina's want ik word gek van dat brave mannetje Knecht en zijn mannencultus.

Eerste hoofdstuk van Spook Country intrigeert in ieder geval.

tja, Marcuse kàn schrijven. overigens vind ik dialektik niet zo slecht hoor, maar ja, ik leg de door jou bewierookte fransen dan weer gapend weg ;-) al zijn er uitzonderingen.

in de 'nieuwe media in NL'-krant die ik momenteel samenstel worden de fransen door een deel van de auteurs ook overal bijgehaald. zal wel typisch nederlands zijn.

net uit: george pelecanos, geen idee meer welke (boeken zijn inmiddels ingepakt in dozen) was ook niet bepaald z'n beste. plot boeit weinig en nou lees je daar die pelecanos toch niet echt voor maar deze keer waren zelfs de sfeerbeschrijvingen van de mindere wijken van washington dc (aan de hand van muziek en auto's) saai.

in bezig: killing yourself to live van chuck klosterman. beetje het literaire equivalent van een zak chips als je trek hebt. de eerste paar happen/hoofdstukken zijn het beste wat je ooit gelezen hebt - reis per auto door amerika geschreven in dat o zo postmoderne, continu self-referencing en al babbelend uit de bocht vliegende stijltje dat we ook kennen van dave eggers (waar chuck zich in het eerste hoofstduk al voor verontschuldigt) en dan over coole muziek - maar na verloop van tijd wordt het een beetje een irritant truukje.

en ik heb de nieuwe volkskrant gekocht. met ongeveer 76 nieuwe bijlagen. vanaf volgende week gelukkig weer de guardian/observer/independent...

ben eindelijk bezig met 1984 van orwell; staat al jaren in de kast, nooit aan begonnen. en hierna staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

vond 'm in het engels brilliant geschreven, juist. terwijl ik z'n debuut waardeloos vind. heet iets van are you illuminated?, die eerste.

stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven'

'Klassiek geschreven' kan ik me wel in vinden, maar dan nog zou het meer elegantie kunnen hebben. Het is echt werken wat je moet als lezer, geen enkele zin springt je tegemoet of sleept je mee. Roths meesterlijk neergezette karakters verdienen eigenlijk beter.

zal wel typisch nederlands zijn.

35 jaar te laat er bij zijn? ;)

1984 ook nooit gelezen. :(

Wel bezig in Archaeologies of the future van Fredric Jameson. Ploeteren. Soms erg interessante essays over SF maar, man oh man, wat overschrijft die arme man zich.

waar zou die Gondry-film blijven n.a.v. extreem luid en ongelooflijk dichtbij blijven..

(en al eerder gezegd op een van die oude fora, ook ik vond het 2e boek van Foer beter, wegens minder flauw en vooral een sympathieker hoofdpersonage, om niet te zeggen een grote kleine held)

Ha, ik wilde me eigenlijk niet meer aanmelden voor dit forum, maar nu het over boeken gaat, ben ik er weer bij! Ik heb gelijk weer titels genoteerd op mijn te-lezen-lijst.

Hierbij een greep uit mijn boekenzomer:

Vandaag ben ik begonnen in Jonathan Coe - The Rain Before It Falls, tot nu toe bevalt het goed. Coe is sowieso een van mijn favoriete schrijvers. Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik heb erg gelachen om Bestrijd het leed dat Mulisch leed, al vond ik sommige persiflages wel erg gemakzuchtig en flauw. Ik was ook verbaasd dat zoveel bekende journalisten van Propria Cures komen en dat Dirk van Delft zo geestig is.

Ook las ik veel "Young Adult writers". Het begon met An abundance of Katherines - John Green, wat me aangeraden werd vanwege de wiskunde erin. Was inderdaad een leuk boek met wat formules. Indruk maakte How I live now - Meg Rosoff, een vreemd, verontrustend boek dat ik niet aan een puber zou durven geven.

Verder was de De engelenmaker - Stefan Brijs bijna net zo spannend als Harry Potter and the deathly hallows en lachte ik meerdere malen hardop om A walk in the woods van Bill Bryson.

Op de planning staan voor de komende tijd nooit gelezen klassiekers als De avonden en Catch 22. 1984 heb ik al gehad, vond het tegenvallen na A brave new world (want dat hakte er echt in).

Eindelijk mijn abonnement op de ECI opgezegd, want het levert je toch 4 keer per jaar een boek op wat je eigenlijk niet wil lezen. Maar goed: uit die collectie:

Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Dikke pil over toveraars en de Engelse behoefte aan magie. Plaatst Harry Potter als roman in een kader, een traditie. Veel voetnoten, maar de semi-wetenschappelijke opzet is leesbaar en hoogst vermakelijk.

Voor de vakantie gekocht voor 6 euro of minder:

Hoe ben je een goed mens - Nick Hornby
Hornby schrijft altijd vlot. Met glansrol voor Molly, de dochter die haar vader wil overtreffen in 'goed doen'.

De evangelist - Bas van Putten
Dikke pil met ongelooflijk veel monologue interieur van onsympathieke Johannes Bach. Zijn carriere begint op het conservatorium, vervolgens de handel, dan verkoper van klassieke auto's om als componist te eindigen. Intrigerend boek over 'slecht doen'.

Carter klopt de duivel - Glen David Gold
Amerika in de roaring twenties, beleefd door Carter de illusionist. Mooie avonturenroman, geeft hetzelfde gevoel als een meeslepende film. (Waar blijft de film met Tom Cruise?)

De vliegeraar - Khaled Hosseini
Was een cadeautje. Erg mooi geschreven en daar laat ik het bij.

Boek van Foer heet overigens 'Everthing is illuminated'.

Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik wilde The Rotter's Club bij de plaatselijke bibliotheek halen, maar die zat niet in hun willekeurige verzameling boeken. Toen heb ik maar weer eens een poging gedaan om in James Joyces Ulysses te beginnen. Dus Coe komt over een maand of zes wel weer. ;)

1984 heb ik gelezen toen ik zestien of zeventien was, voor m'n Engelse boekenlijst, omdat het boek me zo aansprak. Ik was ook erg onder de indruk, maar eigenlijk was het wat te hoog gegrepen (al was het maar vanwege de driehonderdzoveel pagina's in een taal die ik nog lang niet voldoende machtig was). Heb het een jaar of zes later nog eens gelezen en vond het toen een beetje tegenvallen. Het idee was goed enzo en het is natuurlijk terecht ontelbaar vaak als referentie gebruikt tegen een of andere megalomane dictator of paranoïde anti-privacy plan, maar het zat allemaal vrij zwak in elkaar vond ik. Dingen als "oh ja, en je hebt ook nog eens 90 procent van de bevolking en die worden niet zo in de gaten gehouden, maar die worden zoet gehouden met loterijen die ze toch nooit winnen en blijven gewoon lekker dom".
(Animal Farm vond ik, ook bij het herbelezen, goed in elkaar zitten. Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk. Huxley's Brave New World heb ik ook alleen maar op m'n zeventiende gelezen, maar ik denk dat het wat beter in elkaar zit.)

(Man op het plaatje is de man van de topic-titel: hij die het boekdrukken heeft uitgevonden.)

De evangelist - Bas van Putten

Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk.

Volgens mij had Orwell het ook meestal wel goed gezien. Ik heb in de ramsj ooit het anti-communistische boek ('Mijn communistentijd') van de Nederlandse Orwell, Jacques de Kadt, gekocht. Moet ik ook eens gaan lezen.

ik heb nu ook Cloud Atlas gelezen.. kweenie.. Eerste helft van alle verhaaltjes is leuk. Maar dan op de terugweg, tsja is het nog steeds wel leuk hoor, maar denk ik ook WAAROM. waarom deze post-moderne constructie. Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen. (Maar misschien zag ik 't masterplan over het hoofd)

Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen

*niet*

Gisteren heb ik me vermaakt met de nieuwe Bas Haring: Voor een echt succesvol leven. Vlot geschreven, aardig basisidee en veel aansprekende voorbeelden - maar net niet echt diep. Ik vind het grappig dat hij precies zo schrijft als hij praat. Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

net uit: Dino Buzzati's De Woestijn der Tartaren. Behoorlijk aangrijpende roman over een soldaat die in een vesting verzeild raakt en daar ongewild blijft hangen/steken. Net als zijn leven dus, soort metafoor voor depressie eigenlijk.

al een tijd uit: 1984. hmm. wel visionair aan de ene kant, maar het wordt me allemaal teveel uitgelegd, te weinig aan de verbeelding overgelaten. ik voelde ook totaal geen emotionele betrokkenheid bij de hoofdpersoon. toch jammer.

binnenkort beginnen aan de definitieve versie van omc's droomstof :). had al een eerdere versie ter berschikking enkele jaren geleden, ben benieuwd wat er is veranderd en wat er nog is blijven hangen bij me.

Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?

Ik heb Jonathan Coes* The Rotters' Club gelezen. Geweldig boek, dat hier zo voor de inburgeringscursus gebruikt kan worden. En nu wil ik helemaal elke letter die de man op papier heeft neergezet lezen.

* die -s in de tweede naamval in het Nederlands staat wel erg lelijk hoor, bij Engelse namen.

*: Je kan hier pleiten voor Coe's, omdat je het uitspreekt als 'Ko' en er dan bovendien geen verwarring ontstaat met iemand die Koe-met-een-C heet.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Georges Perec - W of de jeugdherinnering
De magiër Perec waagt zich aan een autobiografie maar dat gaat natuurlijk niet zo maar. Tweedelige opzet, een zijn vroegste herinneringen tot zijn terugkeer naar Parijs na de oorlog. Het tweede is een fantasieverhaal van een verdwenen jongen die na een schipbreuk misschien op het eiland W is terechtgekomen. De autobiografie is in de basis triest, beide ouders overleven de oorlog niet, maar Perec worstelt mooi met al dan niet authentieke herinneringen en maakt soms fraaie verbanden naar later, bijvoorbeeld de opnamen van Un Homme qui dort. Zijn jeugdige enthousiasme over De Drie Musketiers, die hij niet in volgorde leest is ook heel innemend. De fictie is vreemd, W blijkt een maatschappij die geobsedeerd is door sport. Alles is ingedeeld voor de competitie tussen dorpen, met verschillende sporten en competities. Naarmate het boek vordert wordt die obsessie steeds grimmiger en zo komt alles op de laatste pagina's weemoedig bij elkaar. Prachtige boekomslag van Perec met zwarte kat op zijn schouder.

Geweldig! (ongelezen) een soort 'Spel zonder grenzen' is Perec altijd geweest.

Jesse Walter – De Donut Man
Goed voornemen: dit jaar alleen maar boeken lezen van schrijvers waarvan ik nog niet eerder wat gelezen heb. Twijfelachtig voornemen: wat meer 'nieuwe' boeken lezen, in plaats van de Haseks van de wereld. Reden van twijfel: De Donut Man. Een bejubelde semi-detective van de million seller Jesse Walter. Als pageturner werkt het verhaal wel, maar dat heb je al snel in een crimineel milieu. Wat dat betreft is het gewoon een Netflix-serie op papier. De Donut Man zit in een getuigenbeschermingsprogramma en woont nu in Spokane, een stadje van niks, een leven van niks. Het had een mooie The Assistant-achtige roman over zelfverbetering kunnen worden. Maar de criminaliteit haalt hem in (heeft onze Vince eigenlijk nooit losgelaten) en daardoor wordt het – o ironie – gewoner, saaier en maffioser. Wanneer Walter halverwege dan ineens uit het niets ook nog een matige verhaallijn met een lokale cop introduceert, en later – oeh literair – ook nog even vertelt vanuit het gezichtspunt van Reagan en Carter (verkiezingsjaar 1980) is alle panache er definitief af.

Leonora Carrington - The Hearing Trumpet
Carrington was een van die mooie kunstenaressen die het surrealisme rijk was en extra cool maakte. Naast haar freaky schilderijen schreef ze ook verhalen en romans als The Hearing Trumpet. Amusant surrealisme dat prima wegleest omdat Carrington Britse humor weet te combineren met allerlei absurde situaties. Ook leuk dat de hoofdpersoon een hoogbejaarde, wat dove dame is die door haar familie naar een inrichting/bejaardenhuis wordt gestuurd. Allemaal rare mensen inclusief de directeur. Een schilderij van een Spaanse non in de eetkamer trekt vooral de aandacht en zo gaan we van verhalen in verhalen naar een ijskoude apocalyps al overleven de dames en de katten het heel gezellig.

ha, cool. Multi-talent!

Atilgan – De Lanterfanter
'Waarom was hij vergeten dat hij zich in een tijdperk bevond waarin de mensen snel leefden?' Zuiver existentialistische Turkse roman. Een zelfverklaarde nietsnut verbrast zijn geld terwijl hij zijn obsessie uitleeft. Met zichzelf en zijn eigen lichaam. Met vrouwen en hun benen. En maar sartriaans denken. Denken, denken, denken. Een tijdje probeert hij schilderijen te verzamelen om de leegte van de Zinloosheid van het Bestaan te vullen. Boeken, dan? Werkt ook al niet. Atilgan schrijft het allemaal superintellectueel op. Elke pagina een wijze zin. En heel veel raki. De anijsssmaak is gruwelijk klef, maar in elk geval vergeet je dan dat je denkt.

Schaap – Ondeeds De Loutere
Door de Wim Gijsen-exegese ook wel eens een kort verhaal van folkzanger en fantasyschrijver Peter Schaap gelezen, toen leek me het nogal koddig, boertig, gekruid met middeleeuwse humor. De roman Ondeeds begint ook zo. Een kluizenaar, geplaagd door de geneugten van het vlees en andere lichamelijke ongemakken. Na een tijdje begint er echter opvallend veel Latijn in de tekst op te duiken en wordt het toch een waar christenverhaal. Ik snap nu beter dat juist Schaap Gijsens Unvollendete mocht voltooien. Zo geconcentreerd en tegelijk detailrijk als Gijsen wordt het nooit, ik denk dat Schaaps eigene toch meer in de humor dan in religieuze loutering lag, maar als het 'nieuwe Nederlandse talent', moest hij van Meulenhoff natuurlijk eerst een tijdje braaf de meester imiteren.

Bret Easton Ellis - The Shards
Dan toch een nieuwe roman. Het begin is fenomenaal. Ellis beschrijft hoe hij al vanaf het begin van zijn carrière dit boek wilde schrijven over iets wat aan het eind van zijn high schooljaren in 1981 is gebeurd. Hij doet dat op zo'n slimme manier dat ik er de eerste honderd pagina's van overtuigd was dat het allemaal echt was. Op een gegeven moment neemt de fictie het duidelijk over en wordt het een soort vreemde autobiografie als horrorfilm inclusief een groot aantal genreclichés (de autoriteiten die je niet geloven, de nieuwsgierige hoofdpersoon met te grote fantasie die zijn neus in allerlei zaken steekt, het lege huis waar misschien iets is gebeurd, etc). Maar het meta-aspect blijft, waarbij Ellis soms terugkijkt en uitlegt "ja, zo ging dat toen" en ook in zijn hele precieze semi-lyrische beschrijvingen van het leven als tiener in Los Angeles bewust is hoe geprivilegieerd hij was. Aan de andere kant, zoals hij vorige week in Amsterdam uitlegde, de "predator"-gebeurtenis halverwege was hemzelf ook overkomen, al doet hij daar net als fictie-Bret vrij luchtig over. De laatste 100 pagina's zijn superspannend en las ik in een ruk uit. Intrigerend boek, eigenlijk zijn versie van The Secret History.

Palmen – De Wetten
'Ik hou van mannen. Ze zijn eenzaam.' Filosofische zelfwording die tegelijkertijd – in haar eigen woorden – een ontwording is, en misschien ook nog een ontwoording - mijn woorden. ('Een titel kan toch nooit de lading dekken.') Palmens debuut begint nog verrassend toegankelijk, haast austeriaans, wanneer het hoofdpersonage (uiteraard een filosofiestudente) een astroloog ontmoet, in de boekwinkel waar zij werkt. Hij gelooft heilig in betekenis, zó heilig dat ie het overal ziet en dan gek wordt. De studente zou zoiets ook wel willen en smacht daarom naar oude wijze mannen. In het boek ontmoet ze er uiteindelijk 7 (vast geen toeval). Die katholieke opvoeding laat je niet los, hoeveel Sartre, Foucault of Derrida je ook leest. Het Woord is Heilig. Palmen speelt er een fijn taalspel mee. Soms irritant slim, maar vaak ook heel eerlijk en kwetsbaar.

Kōbō Abe - 砂の女/The Woman in the Dunes
Wilde ik al jaren lezen. Een klassieker van de Japanse literatuur uit 1962, twee jaar later legendarisch verfilmd. Je ontkomt niet aan de vergelijking. De set-up is natuurlijk hetzelfde, een insectenverzamelaar is op zoek naar een nieuw soort in de duinen, mist de laatste bus en weet een overnachting te regelen in een dorp. Het vervallen huisje in een gat in de duinen komt hij niet meer uit. Het boek is echt in de lijn van Kafka, existentiële onmacht, nietigheid en acceptatie van je lot, misschien een flink scheut Marxisme gezien het volstrekt nutteloze werk. Meer dan de film is het zand indringend en viezig. Het is echt heel naar allemaal. Aan de andere kant heeft de film, die door Abe zelf werd geadapteerd (het begin van een lange samenwerking), het sjamanistische ritueel, wat een meesterzet is en natuurlijk de muziek van Toru Takemitsu. Echt complementaire werken.

Stefan Denaerde – Buitenaarde Beschaving
'Jullie ruimtevaartwedloop zal derhalve niet veel meer kunnen opleveren dan enig planetair verkeer binnen het zonnestelsel, dus naar dode planeten.' Hadden we maar ruimteschepen in de vormen van 'zonnewielen' moeten bouwen! Zo leert althans Stefan van den Aarde (een pseudoniem uiteraard, en een van de betere grapjes) van een stel buitenaardse wezens bij Walcheren. Buitenaarde Beschaving is een van de merkwaardigste boeken die ik ken. SF op Ankh-Hermes, de beruchte esoterie-pusher. Je kunt dit 'essay' het beste zien in de dalende lijn die via Plato's Grot en Pirsigs Motorfiets naar Stefs Ufo's loopt. Een amalgaam van filosofische, futorologische, technologische en krankzinnige ideetjes. 200 pagina's houden de Iarganen een monoloog tegen tegensputterende Stef, maar gaandeweg leert hij dat hun doodenge technologisch perfecte Trust-communisme toch echt het beste is dat er bestaat. Eeuwigheidswaarde heeft het broddelwerk vooral door de werkelijk práchtige illustraties van Rudolf Das. Denaerde, eigenlijk Ad Beers, was dan weer een steenrijke Quote 100 genoteerde autohandelaar, wat het VVD-gehalte van de Iargaanse samenleving aardig verklaart.

nog altijd in druk en te koop via managementboek.nl

o_O

George Orwell - Homage to Catalonia
Eindelijk gelezen en maakt zijn faam totaal waar. Orwell komt in Spanje aan en besluit eigenlijk meteen om tegen het fascisme te vechten door zich enigszins arbitrair aan te melden bij de anarchistische militie POUM (en van de vele afkortingen waar al snel je hoofd van gaat tollen.) Op een bepaald niveau is het een essentieel conflict in de wereldpolitiek van die tijd en toch is het Oud Spanje op zijn best/slechtst, lieve mensen maar nog met een been in de middeleeuwen. Vechten is vooral verveeld wachten en Orwell beschrijft dat in detail, vaak verwonderd over de Spaanse gewoonten. Sowieso een groot observator met een mooie heldere stijl en winnende mix van Engelse ironie met empathie. Echt een good guy. Terug van het front worden de anarchisten genaaid door de communisten onder invloed van Moskou. Historische fout waardoor anarchisten tot op vandaag geen communist vertrouwen. En zo wordt de frisse wind die in het begin door Barcelona waait teruggedraaid en keert de klassenmaatschappij terug. Een unieke mix van politiek manifest, journalistiek en jongensboek.

Hmm fascinerend, de laatste middeleeuwse oorlog

Ferron - de Walsenkoning
'Pffft, om met Joop Zoetemelk te spreken.' 200 pagina's schuimsbekkende, schuinsmacherende, schoonletterige Woede. Ferron rekent af met alles dat langskomt, en alles waar ie vandaan kwam. Ofwel, zijn moeder en het vreselijk sufkuttige Haarlem. Haar lam Ferron, de mislukte bodejournalist fulmineert uitstekend en zijn geschiedenis is een en al pijn en verlating, maar god, het had ook best bij de therapeut kunnen blijven. Het leven is geen roman, onze kankerende verslaggever ging later gewoon aan darmkanker ten onder, ondanks dat hij al het smerige opgekropte hier toch uit had gedreven.

het had ook best bij de therapeut kunnen blijven.

LOL.

Philip K. Dick – De Man in het Hoge Kasteel
Wonderschoon en wonderlijk boek. Sowieso het beste boek dat ik dit jaar las, maar ook gewoon het beste boek in tijden. Een echte doorlezer, waarbij je uit pure leeslust juist gaat 'sparen', om het al langzaam en in kleine doses, nog lekkerder te maken. PKD zet een alternatieve geschiedenis op poten waarin Duitsland en Japan de Tweede Wereldoorlog hebben gewonnen en binnen een paar jaar ook maar meteen Venus en Mars hebben bereikt. In de voormalige Verenigde Staten dolen de 'oorspronkelijke' bewoners in verwarring rond. Niemand weet nog hoe zich te gedragen, de achterdocht heerst alom. Leidraad voor het leven is de I Tjing geworden, die te pas en te onpas wordt geraadpleegd. In de nieuwe 'gefuseerde' maatschappij is een boek van ene Abendsen (het avondland, enzo) net een bestseller. Daarin wonnen de Amerikanen de oorlog! Ja, ja! Het meta-aspect hád flauw kunnen zijn, maar wordt uitgewerkt in een geweldig filosofische kunsttheorie, gesymboliseerd (letterlijk en figuurlijk) door nieuwe sieraden. Uiteraard werkt het boek (van PKD, of toch de I Tjing op zich!) naar een ontmoeting met de Schrijver, de tovenaar van Alles, die zich nog nét niet onthult als PKD zelve. 'Iedereen heeft zijn geheimen over de manier waarop hij dingen doet. U hebt de uwe, ik de mijne. Als u mijn boek leest moet u het accepteren zoals het geschreven is, net zoals ik moet accepteren wat ik zie.'

Thomas Olde Heuvelt – HEX
Onaardig voor Olde Heuvelt dat ik zijn HEX lees ná The Man in the High Castle. Da's geen eerlijke wedstrijd. Toch kregen beiden ooit de prestigieuze Hugo Award. Het vuistdikke HEX moet het zeker de eerste paar honderd pagina's hebben van spielbergiaanse schwung. Vlot verteld, veel humor en boordevol popcultuur-referenties. (Op het irritante af.) De pitch van het 'filmscenario to be', is zeker niet gek. Het oerhollandse dorpje HEX is al jaren, jawel, behekst. De AIVD heeft met hulp van lokalo's alles zó geregeld dat de buitenwereld helegaar van niks weet. Heb je de euvele moed er een huis te kopen, dan komt een bezoekteam je het akelige nieuws vertellen. Onze heks verschijnt overal (maar nooit in Ubbergen). Voor bijna 600 pagina's is het idee lastig geloofwaardig te houden, wat richting finale gaat knellen. Dan doet Olde Heuvelt het enige dat 'm nog van lachwekkendheid kan redden. De totale overdrive aan, in een waanzinnige finale. Diepzinnigheid 0 dus, maar een zondeverhaal is ín het christelijke metaforische toch wel weer eens wat anders, dan Jezus-figuren.

Die PKD is wel een van de mooiste sf-boeken ooit, totaal eigen sfeer. Dat gedoe met die kunst, zo mooi.

Louis Couperus - Eline Vere
Onvermijdelijk, daarom ook wat aan de late kant. Realiseerde me nu pas dat dit het debuut was van Coup, meteen een kloeke roman (kan me vagelijk herinneren dat het als een feuilleton werd gepubliceerd en volgens de overlevering men in Den Haag op de dag van de publicatie van het laatste deel massaal aan het spoileren was: "Weet je het al? Eline is dood.") Ah fijn. Typisch laat-19de eeuwse roman over de gegoede burgerij en tragische vrouwfiguur, de erg leuke Eline, beetje arty, beetje uitdagend, beetje dromerig. Couperus neemt de tijd zodat veel personages naast Eline worden uitgediept waaronder haar concurrente Frederique (ook leuk) en zo ontstaat een mooi beeld van een raar moment in Nederland, mensen die het echt heel goed hebben, heerlijk met Franse zinnen strooien, net terug uit Indië zijn. Verder veel soapachtige ontwikkelingen met twijfels over liefdes, misvattingen en stug je noodlot kiezen. Heel 19de eeuws verschijnen de opiumdroppels ten tonele. Goed en ik heb weer af en toe weer moeten lachen om prachtig geaffecteerde dialogen, beschrijvingen of woorden ("Théodore schrijft, dat Suzanne en Van Stralenburg met de kleine bébé over een week bij hen komen logeeren en mama was een en al agitatie.")

mamá!

Iets te soapy wellicht, maar wat moet het prachtig zijn om deze roman zich iedere dag weer in de krant te zien ontvouwen, hoe lang zal het geduurd hebben, 1 vol jaar?

Bestaat ook een peperdure Nederlandse filmadaptatie van met een heel dui-de-lijk scenario van Jan Blokker.

Met een Franse actrice als Eline kan ik me vagelijk herinneren (alleen de trailer ooit gezien.)

gedubt! zat eeuwigveel geld in die film, zonder soelaas te bieden. Hooguit als curiositeit.

Thijssen – Kees de Jongen
'De meester las en niemand lette meer op Kees.' Als ik kon huilen, huilde ik het hele boek. Natuurlijk kán ik huilen, maar ik sjeesde sneller en sneller, om het niet te hoeven doen. Om een boek! Dat het nog kán! Dickens met al zijn jongenshelden is werkelijk waar niets vergeleken bij Kees, de goeiige dromer, de sentimentele fantast, de levensredder in gedachten. Als middenklassezoon van een schoenenwinkelier zwembadpast hij door het Hollandse leven. Zijn vader belandt ziek in bed en je weet hoe dat eindigt. Wanneer het onvermijdelijke voltrokken is, dalen Kees en zijn moeder, broertje en zusje af naar de armoedige klasse, waar de Amsterdamse fabrieksmeisjes 'Keisie!' naar 'm roepen. En Kees de Jongen móet Kees de Man worden. En dat lukt hem wél. Meesterwerk van een meesterleerling.

Saules aveugles, femme endormie
In de bioscoop als Blind Willow, Sleeping Woman. Murakami Europees geanimeerd, toch maar geprobeerd. De verhalen die door elkaar lopen beginnen intrigerend met een zekere magisch realistische touch. Maar uiteindelijk heeft hij het toch weer net niet ("de vrouwen van Murakami" is een veelgehoorde verzuchting en hier ook wel echt van toepassing). Eerlijk is eerlijk, het kijkt lekker weg, een pratende kikker hier, een verloren gewaande kat daar, heel moeilijk wordt het nooit. Alles in een wat arty Europese stijl. De purist die ik toch ben vond het alleen jammer dat hij niet in het Japans is gesproken, dat maakt toch echt veel verschil.

Hmmm, verkeerde draad. Semi. 😉

ha! blij dat ik 'm liet passeren (maar wel cool datti gemaakt is, murakanimatie)

De Jong – Cirkel in het Gras
Er is niks mis met een lastig leesbaar boek, vaak bestaan er zelfs goede redenen voor. Een boek waarvan het verhaal zich 'in het buiten-gewone' afspeelt, of een roman met een techniek ver buiten de gewon, gebaande paden. Helaas voor Oek, raakt Cirkel in het Gras aan geen van beiden, en toch is de roman bijna niet om door te komen, of zelfs maar na te vertellen. Slaapverwekkend is nog te aardig gesteld, we maken een doodvermoeiende Italiaanse Reis. Een Hollandse journaliste werkt voor een krant of wat in Rome, waar ze aanpapt met semi-kunstenaars die dromen van een betere tweede helft (van hun leven). Oek goochelt met zijn alleraardigste kennis van Rome (nieuw en oud), maar boeit alleen wanneer het over de Zaak Aldo Moro gaat. Wát een periode was dat daar, en wat 'knap' om er iets saais van weten te maken.

Carl Wilson - Let's Talk About - A Journey to the End of Taste
Belachelijk laat gelezen. Wist dat het goed zou worden deze 33 1/3 over Céline Dions jaren 90 megakraker en dan nog verrast het boek. Dion heeft natuurlijk altijd aan de periferie van mijn radar gelegen dus haar biografie als Quebécoise en haar vroege carrière (Eurovisie winnen in de jaren '80) vond ik echt een openbaring. Wilson gaat vervolgens grondig te werk om haar werk te plaatsen in de kwestie van smaak, theoretisch maar ook met een zachtaardige nieuwsgierigheid naar de Ander, interviews met fans, bezoek aan haar Las Vegas-show. Er worden wat harde noten gekraakt over het smaakspel, muziekschrijven ("In critical discourse it's as if the onlyaction going on when music is playing is the activity of evaluating music.") en het einde van snobisme wat uiteindelijk mooi eindigt in een trVe Subjectivistisch betoog.

ha mooi (een seconde of wat dacht ik dat A Journey to the End of Taste een soloplaat was van Carl die ik niet kende, en dan vast ene meesterwerk zou blijken)

Dragt – De Brief Voor De Koning
Bijzonder graag had ik bericht dat dit boek zo goed is als de legenden vertellen. De torenhoge verwachtingen – hoger dan de torens van de stad van de Unauwen – inlossen, was ook veel gevraagd. In de eerste plaats omdat ik het minstens 25 jaar te laat las. Het is écht een jeugdboek. In het nawoord vertelt Tonke Dragt hoe zij lerares het verhaal improviserend begon voor groep 7. Dán moet je het lezen, en dan is het een fijne 'light' versie van In de Ban van de Ring. Inclusief een fraaie kaart, een ring voor het hoofdpersonage, én – heel opzichtig – een trouwe, wat slaafse metgezel. Het best is het boek tijdens het magische begin. Een jonge schildknaap, wakend, zijn laatste nacht voor hij ridder zal worden. Hij hoort een onbekende stem. De lokroep. Het avontuur. Een hele tocht volgt, maar een écht enge vijand ontbreekt, en grote delen van het boek lijken te bestaan uit hoe personages Tiuri op de hoogte brengen van de background story, of hij hén over zijn avonturen. En die hadden we net gelezen.

Ian Penman - Fassbinder - Thousands of Mirrors
Dan toch Penmans Fassbinderboek. Meneer sloeg na decennia uitstelgedrag tijdens covid toe en schreef in de geest van de grote Rainer in rap tempo een fraai boek dat bestaat uit fragmenten. Over Fassbinder natuurlijk maar ook over Penman zelf, zijn jeugd, de jaren zeventig, leven in de stad, de bioscoop, schrijvers, denkers, andere filmers. Dat werkt heel goed, elk fragment kan weer een andere kant uitschieten en tegelijkertijd ontstaat er een weefsel rond Fassbinder, geen biografie, geen kritische studie, geen definitieve statements, maar iets heel eigens.

Subjectivisme!

Brouwers – Bittere Bloemen
Oudemannenfantasieboek geschreven door een oudeman. Brouwers was ongeveer 60 toen ie eraan begon en 70 toen ie ermee klaarkwam. Letterlijk zou ik welhaast durven zeggen, want de barokke mooischrijverij wendt zich veelvuldig tot de memo die onlangs bij Brouwers is binnengekomen: kutjes plachten in de 21e eeuw kaal te horen. (De schrijver zou dat dan eerder in memorie roepen in de trant van 'een fondant van stoppeltjes vormden het bloeisel dat het gebodene de aanblik van een rossige mannenkaak bood'.) Ja, ik parafraseer, maar toch, dat dan 250 pagina's lang. Moet je de man dan een groot bouazzesk stilist noemen of betichten van onanie-manie? De plot vertrekt nochtans niet onaardig vanaf een cruiseschip waar een oude schrijver (jawel) een jong ding treft dat hij van nóg jonger kende. Zo'n boot lijkt mij een goede plek voor belevenissen, maar boek en personages gaan aan land voor Fellini-achtige filmopnamen die wat mij betreft schwung en originaliteit missen, al duikt zelfs Max von Sydow nog op. Oude mannen die schaken met de dood, uiteraard! Dat kan allen met een pastorale mat eindigen (edoch geen harige, maar een zachte kus des doods).

Thomas Pynchon - Gravity's Rainbow
Zware kost en zeker niet voor iedereen. Frustrerend moeilijk en lang ook, zonder dat er veel schot in het verhaal zit. Maar wel een boek vol interessante ideeën over zaken als oorlog, kunst, en opkomende/ondergaande beschavingen, al is dat goed verstopt tussen eindeloze practical jokes en ongein. Dat maakt dat GR natuurlijk een interessant studieobject voor literatuurwetenschappers. Moest ook vaak aan Joseph Heller's Catch-22 denken, al gaat Pynchon veel verder in een beschrijving van wat oorlog is. Mooi gedaan is de redelijk conventioneel geschreven "introductie", nl. het eerste deel dat zich afspeelt in Londen (had wel wat langer mogen duren van mij). De opzet van het laatste deel is ook erg sterk, een soort uitdovende kaars waar je nog een laatste rondje in het absurde universum van GR en afscheid neemt van een reeks personages (en de lezer/kijker).

^zal ik ooit ook nog wel aan geloven.

Zelazny – Heer van het Licht
‘Waar ga je heen, Tak?’ ‘Ik wil de rest van de wereld zien, Koebera, voordat jouw techniek de romantiek verdrijft.’ Zonder twijfel het meest ingewikkelde boek dat ik dit jaar ga lezen. Als je Wim Gijsen ziet als een brave arbeiderszoon die toch alleraardigst in ‘het Oosterse spirituele’ was onderlicht, dan is Zelazny een bijkans Goddelijke Meester. Men heeft een bijsluiter hindoeisme nodig om deze pynchoneske strijd der (half)goden in al zijn nuances te volgen. Voor mij als simpele leek, leek het soms meer een soort Dragon Ball Z. Namen en donderwagens donderen over elkaar. Ik hield me vast aan Tak van de Archieven, soms mens, vaak aap, die het meest aardse karakter leek. In de tweede helft duiken ook kauwtjes op (hoera!) die echter ook al uit de lucht (of de hemel) worden geschoten. Net als Wim Gijsen is dit ook een wonderlijke en wonderbaarlijke mengeling van SF en fantasy. De goden (ooit mensen of zelfs kosmonauten) hebben nu reincarnatiemachines en je kunt gebeden ook gewoon via de generator naar ze versturen. Iemand een muntje over, met een gat erin?

Weet niet of ik die klassieker aan kan.

Fred Vargas - IJsmoord
Vargas leek een beetje op de automatische piloot te schrijven de laatste boeken maar deze commissaris Adamsberg is weer redelijk op niveau. Toch is het begin moeizaam hak op de tak, veel personages, een groot rookgordijn, ik kwam er moeilijk in. Een groep Franse toeristen is ooit op een eiland bij IJsland gestrand waar volgens een overlevende een lid van de groep twee mensen heeft vermoord. Nu lijkt hij de rest te gaan vermoorden. Veel gedoe leidt tot een genootschap dat revolutionaire vergaderingen naspeelt met natuurlijk een glansrol voor de figuur Robespierre. En dan wordt het opeens heel leuk. Want hoe weet Vargas die twee werelden bijeen te brengen? Zoals gewoonlijk doet de oplossing er niet zoveel toe maar gaat het vooral over de mooie personages, Adamsberg de dromer natuurlijk, maar ook zijn team zit vol heerlijke excentriekelingen zoals de erudiete alcoholist Danglard. Grappig blijft het toch hoe er opeens vaart komt in zo'n verhaal en je dan steeds sneller begint te lezen.

Heinrich Böll – Biljart om half tien
Kun je een boek onderschatten? Ik meende minstens een halve roman met een soort Den Doolaard te maken te hebben. Wat generatieverhalen bij elkaar, de eeuw van mijn Duitse (groot)vader. Aardig, maar ook wat saai, de tand des tijds niet heeft zowel het plot als de stijl niet doorstaan. Natuurlijk spoken de Grote Oorloge rond, en met Den Doolaard deelt Böll ook het aardse, milde pacifisme. Pas gaandeweg zag ik hoe knap Böll een woolfiaanse lijn zóekt, het bekende past inside the present-effect, flashbacks within flashbacks, het herinnerend bestaan tijdens een potje biljart. Toch was het toen al te laat om nog een ander, meer academisch leesplezier te vinden. Ik kon mijn karretje niet meer inhaken. Zelfs het veelvuldig spelen van de honkbalvariant 'kastiebal' veranderde daar niks meer aan.

Jan van Mersbergen – Naar de Overkant van de Nacht
Scherp en filmisch, zonder dat het écht te verfilmen zou zijn. Geraffineerd mengt Van Mersbergen talloze plotse flashbacks naar jeugd en gezin door de Venlose Vastelaovond. Ja, dit is Venlo op Sterk Water en knap jerofejeviaans ook. Biertjes, flugels, en Jagermeisters gaan er bij tientallen in, terwijl het hoofdpersonage voor Een Avond wordt opgenomen in een gemakkelijk leven van dansmariekes, hanen en Mexicanen, die zodra er eentje meldt dat ze eigenlijk'Maxicanen' zijn ook consequent zó worden genoemd. De carnavaleske beestenboel brengt surrealisme in een schrijnend verhaal. Eenzaam schipperskind, neuken om te vergeten (het blijft Hollandse literatuur natuurlijk) en een gezin van hele en halvegaren. Het leven. 'Als het werkelijk eeuwig zou duren zou niemand eraan beginnen.'

en nu.. Infinite Jest :o

Stanisław Lem - Fiasco
Meesterlijk 'first contact' verhaal. Heel zorgvuldig opgezet met een trage en lange introductie van een van de reizigers die uiteindelijk de planeet Quinta gaan verkennen. Lem aan het einde van zijn carrière is minder van de satire en beschrijft op zorgvuldig wetenschappelijke wijze hoe men daar met behulp van een zwart gat gaat komen. De mensheid is technologisch flink opgeschoten en komt uiteindelijk bij een planeet aan waar de mysterieuze bevolking niet zit te wachten op contact. Wat nu? De planeet, waarschijnlijk verwikkelt in een onderlinge wapenwedloop, verweert zich kranig ook al lopen ze technologisch een cruciale stap achter op de mensheid. De bemanning, ondanks twijfel van sommigen, besluit om dan maar contact te forceren en dat gaat niet altijd even handig. Alles eindigt melancholisch. Hoogstaande sciencefiction.

Gaaf. :-)

Georges Perec - Species of Spaces and Other Pieces
Prachtige bloemlezing van Perecs non-fictie, persoonlijke relazen en nog een fraai kort verhaal. Heerlijk weer, de olijke observator strooit met lichte experimenten en allerhande lijstjes (alles wat hij in het jaar 1974 heeft gegeten en gedronken, hoe catalogiseer je boeken? De objecten op zijn bureau) die hem natuurlijk als schrijver beter maakten. En toch altijd die Perec-melancholie bijvoorbeeld in de herinnering aan de keer dat hij in zijn jeugd van huis wegliep. De holocaust duikt ook zoals altijd op wanneer je het net niet verwacht.

Kijk, dat klinkt alweer beter en zelf coherenter dan..

David Foster Wallace – Infinite Jest
Nog nooit zo lang over een boek gedaan, denk ik. Of voelt het alleen zo? Stel je een extreem intelligente man voor, extreem stoned, die elke ingeving in en uit zijn hoofd probeert te volgen tot het bittere einde. Maandenlang, vol medicatie van allerlei soorten om deze odyssee vol te houden. Vermeldde ik de bijna 400 voetnoten al? Grotendeels drugs (in de medische en recreatieve zin). Heel Amerikaans dus, net als de obsessie met media (Infinite Jest zit ook vol imaginaire films) en sport (een tennisschool vormt een van de meer toegankelijke kernen van het epos). Mij viel op een gegeven momenten vooral het veelvuldige gekots op. Een hoofd dat zo vol zat dat het overliep. Een aangekondigde zelfmoord (eerder zelf-ontploffing) op schrift. Tragisch, zo geniaal en zo doodvermoeiend te zijn.

Prachtige samenvatting.

Simon Sebag Montefiore - Stalins Jeugdjaren - Van rebel tot rode tsaar
Lekker leesbare vertaling van Young Stalin de opvolger van het monumentale Stalin. Het Hof van de rode tsaar (zie hierboven, tig jaar terug). Wat een magnifiek boek, toch een van de beste biografieën ooit. Want Montefiore kreeg toegang tot allemaal nieuw materiaal en weet gewoon dat hij goud in handen heeft. De jonge Stalin als zoon van een alcoholistische schoenmaker, overleeft zijn kindertijd ternauwernood (een van de eerste momenten dat je denkt: "had dat wat uitgemaakt?"), gaat naar het seminarie maar valt al vroeg voor het marxisme. Ik kan het wel allemaal navertellen maar wie wist dat Stalin tot op zijn oude dag prachtig kon zingen? Een sneaky bankovervaller maar gepubliceerd dichter was? Etc, etc. De intense schoonheid van zijn laatste verbanning naar de poolcirkel, zo bizar (sowieso al die kansloze verbanningen.) Het blijft maar gaan tot aan de knullige Oktoberrevolutie toe. Waar ging het fout? Montefiore suggereert dat er niets inherent kwaads aan Stalin is maar dat hij de verkeerde man op het verkeerde moment was, even iets erna of ervoor en hij was een gewone guy gebleven maar wel een hele interessante.

Bizar mens, onze Jozef.

Hesse – De Steppewolf
'Het hele leven is zo, kleine man, en wij moeten het toelaten, en als we geen ezels zijn, dan lachen we erom.' Zo schrijven ze ze niet meer tegenwoordig. Een roman die diep in de menselijke psyche duikt van één persoon (de Steppewolf, ongetwijfeld Hesse in een vermomming van zichzelf) en daar – en nu komt het – daar haast wanhopig een filosofie van de Levenskunst uit wil halen. Met aardig wat plot, met heel wat raak geschetste Menstypen (voorop natuurlijk de Melancholicus), met verhalen in verhalen, en dat in slechts 200 pagina's. Ongelooflijk knap gedaan, al hangt er onvermijdelijk ook een zekere doodvermoeide gemaaktheid (cerebraliteit) rond deze Poging (die uiteraard tot falen gedoemd is). Hesse laat gaandeweg een en ander smakelijk ontsporen in een surrealistisch magisch spiegeltheater. 'Eens zou ik het spel met de figuurtjes beter spelen. Eens zou ik het lachen leren.'

Philip Mann - The Dandy At Dusk
Fraaie studie naar het fenomeen dandy in de twintigste eeuw. Na een introducerend hoofdstuk met O.G. Beau Brummell analyseert Mann zes uitlopende heren, van vagelijk bekend (architect Adolf Loos en The Duke of Windsor, hij die geen koning wilde zijn) tot Engelse excentrieken als Bunny Roger en Quintin Crisp. Helemaal interessant wordt het natuurlijk met hoofdstukken over Melville en Fassbinder en de rol van cinema in de verschuiving van het dandyschap. Mann schrijft mooi, echt in de huidige stijl van de allesweter met veel zijpaden en lange introducties die de hoofdfiguur steeds plaatst in zijn tijd (en ook met die typische sprong naar filmers.) Een interessant man toch wel, de melancholische modernist, stedelijk, piekfijn onzichtbaar en uiteindelijk ongrijpbaar. En altijd goed voor hilarische uitspraken.

Peter Terrin - Het Antwoord
Fraai kort verhaal over een echtpaar dat begint in een museum en eindigt in het ziekenhuis met de geboorte van een tweeling. Het begin en einde markeren een afgerond geheel dat door de verteller later wordt verfraaid, zodat de lafaard een held wordt (een duidelijke knipoog naar WF Hermans). Net als in Underworld van Don Delillo is er een passage over een video-installatie, die zich later herhaalt in het appartement van het echtpaar als ze zichzelf herkennen op eindeloos herhaalde journaalbeelden die eerder die dag zijn gemaakt. Op dat moment gebeurt er iets in het hoofd van de verteller en weet je net als bij De Niro in Taxi Driver niet welke kant het opgaat. En dat alles in slechts 31 pagina's.

wow!

Eva Meijer – Zee Nu
'Die dag kreeg de tijd ineens randen, zonder beweging werd het varen wachten en stak de verveling op.' Mijn eerste Meijer, partijgenote, geestverwant, binnenvetter, zinnenkneder. Net iets te hoge verwachtingen dus, wellicht nooit in te lossen – maar Zee Nu is ook heel erg duidelijk een minor work. Vast gedurende coronatijd gepend. De ene ramp (als je daarvan kan spreken) counteren met een andere, eentje die vast óót gaat komen. Het moment dat Nederland langzaam maar zeker wordt teruggenomen door De Zee. In zekere zin is Zee Nu dan ook het Begin en het Einde van alle goede SF/distopische speculatie. Opgenomen in de zee, dobberen een paar kleine zielen rond. Vóór die tijd vermaakt Meijer zichzelf en de lezer met wat politieke satire. Nederland en de ramp. Dat kan alleen met aanbiedingen, politiek gestuntel en actiegroepen gepaard gaan!

Bret Easton Ellis – Less Than Zero
LA'nnui. Smuggy old me was zeer pleased met deze eigen vondst halverwege BEE's debuutroman, maar eigenlijk is rijke Amerikaanse verveling nog te zwak uitgedrukt. Clay en zijn kornuiten gaan verder dan dat. Voorbij het Niets, zelfs pijn kunnen ze niet meer voelen (en god knows they're looking for it!). Alles stompt af. Als de dieren gaan sterven, volgen de mensen. Ellis beschrijft de zoektocht van de jongeren naar Zin tussen de Hollywoodse zinsbegoochelaars, even gortdroog en steriel als Clay zich voelt. Of voordoet? 'It's something one must live with if you live in the hills.'

Samuel Beckett - Malone Dies
Die Beckett toch. Weer een heerlijk experimenteel "verhaal", waar niets zeker is. Daardoor toch een beetje huiswerk al valt er genoeg te lachen in deze misère. Een ding lijkt zeker, ene Malone is aan het sterven, de rest staat volledig op losse schroeven. Knap gedaan, al vrees ik wanneer ik zoiets zo inleveren er alleen maar rode strepen door zouden staan. Kortom, het is net als zijn oude baas Joyce een mooie doodlopende weg. Lekker modern gescheld, aftakelende lichamen, met bijbehorende seks en in het absurdistische einde wordt het ook nog eens bloederig.

Knap gedaan, al vrees ik wanneer ik zoiets zo inleveren er alleen maar rode strepen door zouden staan.

haha, idem. Pas als men genoeg cultureel bourdieusk kapitaal heeft vervaardigd...

James Baldwin – Giovanni's Kamer
Fijn gecomponeerde roman van een dappere man die zijn tijd ver vooruit was. Hoofdpersoon David valt voor Giovanni, terwijl zijn echtgenote to be ver weg in Spanje hun relatie zit te overdenken. Amerikanen in Parijs, die gaan ten gronde, grappen de personages. En zo geschiedde. Op een existentialistische manier, uiteraard. Maar Baldwin heeft iets op Sartre en co voor. Hij is een echte (dubbele) minority. Ras speelt hier geen rol overigens – het is zijn enige roman met witte personages – maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat Baldwin zelf die Doorleving van in het Geheim en in het Openbaar volslagen Anders zijn niet dondersgoed ként. Langzaam pelt hij de man die in de kast zit af, met alle pijnlijke gevolgen van dien. 'Ik was me vreselijk bewust van haar lichaam en van het mijne. Ik liep naar haar toe en legde mijn hoofd op haar borst. Ik wilde daar geborgen en stil blijven liggen.'

D.M. Thomas - Het Witte Hotel
Er bestaan van die boeken die jaren en jaren op mijn leeslijst staan. Het Witte Hotel werd me ooit aangeraden door een date die geen date werd. Kunstzinnige dame die heel wat wispelturige rode vlag-signalen uitzond. Misschien moet ik maar blij zijn dat het nooit van een date kwam, want Het Witte Hotel is fucked up! Ik denk niet dat ik het getrokken had... Geil (en tragisch pijnlijk) is het zeker, deze exploratie van een fictieve patiënt van Freud. De grote Sigmund laat de operazangeres lekker bazelen, dromen en dichten, onder meer over het Overspel (met en zonder aanhalingstekens) van haar ouders. Een van de freudiaanse dilemma's bij uitstek natuurlijk. Houden je ouders meer van elkaar of van jou, hun gezamenlijke schepping? Vóór we die kant op gaan, begint het met een fantastische, psychotische droom. Een lange opwindende parade van melkende borsten. Hoe Thomas (niet Dylan, zoals ik dacht) de cirkel der borsten uiteindelijk ná de Tweede Wereldoorlog in Israël weet te sluiten, is een staaltje machtsschrijven van heb ik jou daar (eens goed te pakken).

Philip K. Dick - Martian Time-Slip
Dick in de jaren zestig, dan weet je wat je krijgt, psychische stoornis, realiteitsgeneuk en grimmige sociale interacties. Het leven op Mars is een vreemde mix van ouderwetse SF-romantiek (je kunt er gewoon ademen en rondlopen, er zijn een soort Aboriginals die met moeite worden getolereerd) en grauwe conventionaliteit. Ik had deze 30 jaar geleden gelezen in een Nederlandse vertaling en wat me vooral was bijgebleven hoe indringend Dick de aanvallen van schizofrenie beschrijft. Echt duistere shit. Natuurlijk begint het wereldbeeld van een jonge schizofreen zich op te dringen aan andere personages (al dan niet latent schizo) en heel subtiel wordt er met tijd geschoven wat een heel eigen vervreemdend effect geeft (ook binnen het oeuvre.) Zeker niet mijn favoriet (Dick schreef duidelijk op tempo waardoor hij voor bepaalde dingen veel aandacht heeft en andere bijna stopwoorden gebruikt om de actie door te zetten) maar ergens wel essentieel.

Stefan Brijs – De Engelenmaker
'In Amerika kan alles', zei René Moresnet.
'Daar worden de vrouwen dus onbevlekt ontvangen!', riep Meekers proesten uit.
'Meekers, gedraag je, reageerde Maria, maar ook zei kon haar lachen niet inhouden.

Misschien moet ik maar gewoon stoppen met succesvolle moderne Nederlandse literatuur lezen, het is zo vaak zo onbarmhartig slecht. Zelfs – blijkbaar! – wanneer het door een Vlaamse verteller wordt gepend. Ergens verraste dat me. Van een Vlaming verwacht je stijl en originaliteit, maar het eerste bezit Brijs alleen van het oerdegelijke soort. Je stoort je nergens aan zijn woordenbrij(s), maar een goede zin heb ik niet gezien. Origineel wordt het verhaal in de groteske finale, een beetje. Uiteindelijk is het ook allemaal ook héél blasé katholiek. Geflipte dokter kloont zichzelf in zijn goddelijke grootheidswaan. Prachtig materiaal voor een kort fantastisch verhaal. De statische afgang geschiedt hier echter in dik 400 eindeloze pagina's. Enkel de passages met zijn 3 gedoemde, doodzieke zoontjes zijn hallucinant, en dan is daar nog de locatie. Het Drielandenpunt (get it, heilig getal hè). Die Koning Boudewijntoren zou ik best eens willen bezoeken.

Dit klinkt weer heel erg.

Arnon Grunberg - Buster Keaton lacht nooit
Series essays over film, de meeste eerder gepubliceerd in de krant. Grunberg is niet zozeer geïnteresseerd in de film als geheel, maar in het scenario. Net als in zijn proza schrijft Grunberg over wat hem het meest interesseert in het menselijk gedrag van het individu en dat van een samenleving als geheel. De meerwaarde zit 'm vooral in grondige research: Grunberg staat bijvoorbeeld stil bij de rol die een enkele film inneemt binnen de rest het oeuvre van een regisseur (zoals Bertolucci's "1900"), of hoe een scenario afwijkt van een boek waarop het is gebaseerd, en wat dat betekent voor de interpretatie als kijker. Fijn dat Grunberg's keuzes niet alleen Hollywoodfilm betreffen maar ook Europese titels. Enige miskleun is de keuze voor een interviewproject van David Lynch (de keus, niet het essay. Had hier graag een analyse over "Blue Velvet" gelezen bijvoorbeeld).

Bret Easton Ellis - Lunar Park
Wilde ik nog eens herlezen. Kreeg namelijk ooit van een uitgever een soort pre-print en vroeg me altijd af of er nog wat was veranderd na officiële uitgave. Het geheugen werkt op mysterieuze wijze en toch dacht ik wel wat dingen te missen, wat minder verwijzingen naar Ketel One (maar misschien was ik daar toen door verrast) en ik herinnerde me een sublieme beschrijving van New York na 9/11 die ik nu ook niet kan terugvinden. Toch eens kijken of ik dat manuscript kan terugvinden. Hoe dan ook, een vreemd boek. Het begin is fabelachtig, Ellis observeert hoe zijn openingszinnen steeds barokker worden en gaat meteen Calvino-meta maar neemt daar zichzelf en zijn vroege carrière in mee. Dan op een punt begint het subtiel fictie te worden en eindigt de schrijver in de suburbs met zijn actrice-echtgenote, ongewilde zoon en dochter van een ander. Wat volgt is een ongemakkelijke synthese van paranormale Stephen King horror en knetterende satire over het moderne gezinsleven. Hier is Lunar Park echt vooruitstrevend geweest, die hele SUV, gemedicaliseerde kinderen, overbescherming, het bespottelijke statusspel, zet hij heerlijk neer. En moet je concluderen is keihard naar Nederland geïmporteerd.