Filmforum

We Are Little Zombies
Ofwel Wî â Ritoru Zonbîzu (ik hoor 't ze zeggen in m'n hoofd). Soort Pistol Opera, for kids! Een groepje 13-jarigen dwalen als punkrockgroepje door een soort game-wereld waar ze gevoelens moeten vinden. Een punky 8bit-zuurstok-orgie zoals alleen Japanners dat kunnen.

Almost Blue
Naar verluidt nogal SE7EN-achtig, maar het is 25 jaar geleden dat ik die zag. In de kern in lijn met de giallo maar idd wel meer als een Amerikaanse serial killerfilm. Detective Grazia Negro moet de moord oplossen, samen met een blinde tech savvy jongeman die gek geobsedeerd is door het Elvis Costello-nummer Almost Blue. Along the way nog wat seksistische collega's afpoeieren … Stilistisch sterk, goeie soundtrack van de rockband Massimo Volume, niet schlekt (sry).

This Is Pop s01
Behoorlijk random onderwerpen, 1 per docu. Boyz II Men, Country-pop, het Zweedse pop-imperium van Max Martin en Denniz Pop maar ook AutoTune en Festivals.

lolwhat. Cool. :-) misschien toch eens in het weekend bij de vriendin op Netflix aan zien te zwengelen. (Afgelopen weekend: The Laundromat, Steven Soderbergh over de Panama papers, tongue in cheek komedie die vlotjes en aangenaam voorbijtrekt, maar eigenlijk te licht en efemeer is voor het onderwerp, en de woede die daar ook bij links-Hollywood (terecht) achtersteekt.

Tiefland
'Es kommt from da Oben.' Dit langweilige 'sprookje' lag een decennium op de plank, omdat Leni na de oorlog persona non grata was geworden. (Al werd ze nog vaak geïnterviewd, dus wat dat nou precies waard was!) De controverse zit 'm ditmaal niet alleen in Leni zelf. Een deel van de figuranten werden uit het concentratiekamp geplukt, en tijdelijk te werk gesteld. Voor die echte Sinti-vibe. Konden ze even meemaken wat Leni dankzij haar Partij-connecties beleefde... Een herderspastorale gestut op herderiaans nationalisme. Leni speelt een 'exotische' danseres, die eerst wordt ingepalmd door een slechterik van hoger allooi – rings a bell doesn't it? – en dan door een goedmoedig natuurmens van lager allooi. Verhaaltjes annex egotrip van niks, dus. De beelden mogen er wel wezen. Het licht is altijd goed bij Leni. Wat dat betreft kon ze het beter bij natuurplaatjes houden. En dat ging ze uiteindelijk ook maar weer doen. 'Es kommt from da Oben.' Toegegeven, in de filering van de klassemaatschappij neigt de film soms naar Bunuel. Schapen versus stieren, beest tegenover verdorven mens. Tijdens de enige echt rake scene maakt de Onschuld Zelve – de herder – zijn entree in de stad. Zijn verbazing, het gelach! Zarathustra van de berg. De afdaling leidt het einde in. Mannen met messen, mannen in lange jassen. 'Leb wohl'.

---
voor deze week heb ik Bela Tarr op het programma dus ik meld me qua stukjes maandag weer eens en bereid me voor op Beetje kool verhitten en dan het water laten koken, de rijst is bijna klaar. Dat werk.

from = von

Oef, Tarr, de eindbaas. Dat is er ook een voor als hij weer eens in de bioscoop draait. De nieuwe van Tsai Ming-liang heet trouwens internationaal Days, niet dat je er zoekfunctie technisch in de toekomst iets mee opschiet.

…niet dat je er zoekfunctie technisch in de toekomst iets mee opschiet.

Daar is wel een mouw aan te passen … wink wink, nudge nudge.

Les Fruits de la Passion
Shuji Terayama en Klaus Kinski en sws weet je met die eerste dat het wel iets bijzonders wordt. Easier On The Eyes dan Emperor Tomato Ketchup waar deze een tweeluik mee vormt volgens deze uitstekende duiding. Kan ik weinig aan toevoegen behalve dat het visueel ook werkelijk adembenemend is.

Les Fruits de la Passion

Die poster dacht ik nog van "mwoah, echt?" Maar met al die enthousiaste beschrijvingen: op de lijst ermee.

Dat is er ook een voor als hij weer eens in de bioscoop draait.

lijkt me een geweldige marathon, liefst zonder pauze :P (in de eerste 20 minuten komt de bedpan al tevoorschijn, of wacht, is het toch een wasbak)

omdat het in de grand scale of things wat weinig tijd over bleef een langere special op YouTube)

Zo wat een tempo. 😅 Moest zo lachen om Fenriz die gewoon Death afkraakt.

Alweer ff geleden, geen goeie zonnebrillen? 😎 Realiseerde me dat dit de Extreme metal docu is, niet de dvd-extra specifiek over Black Metal, die staat dan weer niet op YT.

Heb de dvd van Metal Evolution weer eens bekeken: die muzikanten zijn niet noodzakelijkerwijs deskundigen. Naast die zogenaamd gebande tritone is de gitaar vlgs mij geen Afrikaans instrument zoals Randy van Lamb Of God beweert (al zijn er zeker Afrikaanse luiten) en ik denk dat Dio (R.I.P.) malocchio bedoelt, geen ‘maloik’.

Realiseerde me dat dit de Extreme metal docu is, niet de dvd-extra specifiek over Black Metal, die staat dan weer niet op YT.

Dit was wel een fijne trip down memory lane. Nu snap ik ook hoe Napalm Death opeens bij Fa Onrust zaten. Fenriz zit ongeveer rond 32:00-33:00. Ja, een specifieke Black Metal aflevering is geen overbodige luxe, nu raast het een beetje langs de muziek.

Nu snap ik ook hoe Napalm Death opeens bij Fa Onrust zaten.

Peel?

En ja, die Morrissound-overload (afgemaakt met bermuda's) kon ik best in mee (en ik zou – at gunpoint – voor Scream Bloody Gore kiezen als favoriet), al moet ik zeggen dat ik als ik de worst offenders nu terughoor (Blessed Are The Sick en On The Seventh Day God Created… Master) het eigenlijk helemaal niet zo erg vind.

Ja, toch weer die dekselse Peel. Alle respect voor de VPRO hè die me gevormd hebben, maar daar haalden ze de mosterd. Achteraf klinkt alles eigenlijk fantastisch moet ik bekennen. Maar de black metal turn blijft toch nog steeds heel spannend qua sound plus verhaal en persoonlijkheden (mafklappers en droogkloten.)

Eigenlijk raar dat een of andere Tiktokker Leprosy niet viral heeft laten gaan in het afgelopen jaar. Gemiste kans. Nou, genoeg metallurgie...

অপুর সংসার’
Canvas blijft geven. Dit keer de Indiase klassieker The World of Apu. Ik begreep dat dit het derde deel is van een trilogie, maar het is niet alsof je met Return of the Jedi begint, bovendien, bedacht ik me, hou ik eigenlijk niet zo van films over kinderen (anime uitgezonderd.) Fraai zwart-wit geschoten portret van een schrijvende slacker in Calcutta die "per ongeluk" trouwt op het platteland (prachtig) en zoals dat hoort zijn bruid langzaam begint te appreciëren. Dat gaat natuurlijk niet lang goed waarna omzwervingen volgen met inzicht, catharsis en verzoening. Geweldige rol van Soumitra Chatterjee met dat lachje dat verandert in een lege blik. Op zich geen origineel verhaal, maar er gebeurt zoveel omheen dat ik wel meer wil tzt.

Die Apu-trilogie staat al eeuwen op de watchlist hier…

X-Rated: The Greatest Adult Movies of All Time
Nou, beetje elk jaar een, sinds Deep Throat, zeg maar waar The Deuce left off. Volgens veel liefhebbers was er na de jaren zeventig niet veel meer aan, sws meer opgeblazen boobies. Wel aardige anekdotes van de makers over toch wel op z'n minst ambitieuze projecten en nu eens ff niet over alle problemen. Bizar dat in de eerste dagen dat het in de bioscopen belanden volstrekt normaal was naar zo'n film te gaan, van echtparen tot Jackie Kennedy, terwijl ze tegelijk moreel allerlei grenzen over gingen qua incest enzo maar tegelijk lijkt het onschuldiger dan heden ten dage. Had wat dieper (sry) op een en ander in kunnen gaan ipv de helicopter view. Een grappig met muziek, die van singles naar albums tot losse nummers (in playlists) is gegaan de porno dus ook van loops naar features weer naar clips terug is.

Meet The Blacks
Meet The Blacks 2: The House Next Door
Problematisch, het is eigenlijk heel slecht maar ook wel weer zo stompzinnig (totaal over de top geweld met misplaatste(?) humor en bad cgi) en soms toch wel grappig (hoofdrolspeler Epps is ongrappig grappig ofzo) dat ik ze toch uit heb gekeken.

Shocker
Wes Craven is toch wel overrated te noemen. Heeft naam maar niet veel echt goeie films. Shocker is net als musical director erg dated (vlgs mij alleen een probleem als het destijds ook al niet zo heel goed was).

Een grappige parallel met muziek …

gvd, lees nou eens ff goed na [/note to self] (dat bb-forum was fijn, met die edit-functie).

…musical director Desmond Child…

Wes Craven is toch wel overrated te noemen.

Eensch.

Nog over Apu, muziek van pre-doorbraak Ravi Shankar. Erg mooi.

Вий
Russische, sovjet actually, folk horror. Het dreutelt wat in de aanloop naar een prachtige finale. Bijzonderde special fx gezien de tijd. Sommige zijn wat knullig maar ook wel dingen die tegenwoordig echt makkelijk zijn de inventiviteit van destijds respect afdwingt.

Klinkt fantastisch. En 77 minuten. :)

Faustrecht der Freiheit
Alweer een goede Fassbinder (alhoewel niet zo goed als zijn vrouwenfilms die ik tot nu toe zag.) Deze is uit 1975 waar hij zelf de titelrol speelt als kermisklant die geobsedeerd is met het winnen van de loterij. Als in een echte tragedie lukt het hem ook nog. In eerste instantie lijkt hij er lekker realistisch mee om te kunnen gaan maar liefde maakt blind en zo begint de neergang van Franz Biberkopf v1.0. De gifbeker (ik bedoel pillenpot) gaat helemaal leeg waar wellicht net iets eerder bij een melancholisch gezellige thuiskomst in de bar das Ende had kunnen verschijnen. Fraai en brutaal achteloos tijdsbeeld van de homoscene van München mid-jaren '70 (met kenmerkend uitstapje naar Marrakesh) waar arbeiders, schandknapen en travestieten als outsiders bijeenkomen maar ook een burgerlijke wereld van smakeloze snobs neerkijkt op iedereen die niet weet hoe het heurt. Arme Fox wordt op enigszins voorspelbare wijze leeggeschud maar zoals altijd jongleert Fassbinder met talrijke ideeën en associaties in een film die er weer piekfijn uitziet.

Death Bed: The Bed That Eats
Whoah! Dit is een echt vreemde film. Enerzijds houterig, zowel in cinematografie als de acteerprestaties maar de pacing, de voice-over dan de schilder die gevangen in zijn eigen schilderij alles overziet (yeah, I know, right?) met de abstracte musique concrète-achtige soundtrack en de bizarre visuals van het etende bed … Zeer lowbudget maar zo uniek dat het raakt aan avant garde en het wel iets meer wordt dan so bad it's good (wat meestal neerkomt op lachwekkend).

Goed bezig. :) Klinkt toch echt als een aanrader.

転校生
Nobuhiko Ōbayashi (van Hausu faam) waagde zich in 1982 aan het "meisje en jongen verwisselen van lichaam"-verhaal. Niet mijn favoriete gegeven, maar het gaat meteen goed wanneer Kazumi weer terugkeert naar haar geboorteplaats en haar oude speelkameraad Nobuhiko Ōbayashi tijdens de klassenintroductie voor schut zet. Tijdens de credits is er een geweldige wandeling door het oogstrelende Onomichi waar tussendoor even een kat kan worden geaaid en de treinen al droomachtig langs de huizen rijden. Tijdens een gezamenlijke val van een tempeltrap vindt de verwisseling plaats wat natuurlijk leidt tot allerlei grappen en grollen. De uitstekende casting zorgt voor een vreemd genderspectrum waar steeds over heen wordt bewogen. Een bootreis over de baai zorgt voor de aanzet tot een lang en prettig melancholisch einde. Subtiele cameravoering van Ōbayashi dit keer, maar nog steeds met interessante vondsten en schijnbaar toevallige kleine gebeurtenissen.

gheh las in het archief dat Martijn Satantango in 1x heeft geprobeerd, respect. Ik deed 'm als serie en het had ook gewoon een serie moeten zijn. (een cut van 150 minuten film kon ook makkelijk volgens mij).

Sátántangó
'Laat me het uitleggen.' Twin Peaks op 66 keer de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid Ritalin. Komedie en doom, begeleid door lullige en spookachtige synthesizers. Een toegankelijke Béla Tarr dus, ik was toch even verbijsterd. Zeker de eerste van zeven uren zijn werkelijk heerlijk. Een verlept boerendorp gaat gebukt onder zichzelf. Allen dreigen te ontsporen, of zijn dat al. 'Aan het eind worden we gek.' Is er een moord gepleegd? Waarom loopt men met al dat geld te leuren? Ik dacht aan The Simple Plan van Raimi en de poëtische zwarte humor van Kaurismaki. Waar de laatste zijn punt echter in zeventig minuten weet te maken, moet Tarr de Verschrikkelijk natuurlijk toch weer uren schuren. Als de fraaie filosofische speech van een agent voorbij is, begint de afdaling richting eindeloosheid. Bewusteloosheidsverlangen. 'Hallo, hallo, ha.' Dertig minuten zuchten en steunen van de dikzak. Veertig minuten manisch dansen op de titeltrack (een soort Stuurbaard Bakkebaard). Grappen met aanloop van een uur. Wij zijn als de kat die gemold wordt. Weerloos tegenover het hogere, de filosoof-koning. Goddank voert men hier – in tegenstelling tot The Turin Horse – steevast wel het woord. Zijn er bijbelse metaforen. En volgt er een transfiguratieve exodus. Een Tarkovsky-moment van transcendentie. Van de eeuwige regen in de drop van de pruimendrank. 'Heb je nooit mist gezien, of zo?'

Deze gaat zeker niet op de kijklijst. :)

Titane
The hottest ticket in town. Beste film op Cannes! Van de maker van RAW! Controversieel! Auto's! Seks! Het begin is zoals gehoopt Noord-Frans neo-ballardiaans met een auto-ongeluk en naar seks gesublimeerd trauma. Dan al heb je door dat de hoofdpersoon weinig sympathiek is en dat wordt niet beter als ze "getriggerd" iedereen die ze tegenkomt op gruwelijke wijze vermoord. Op de vlucht weet ze zich met een list bij een brandweerman te verschuilen die worstelt met ouderdom en zijn verloren gewaande zoon. Ondertussen broedt er wat in de buik en de zwarte lichaamssappen beloven weinig goeds. Een vieze film duidelijk gemaakt om te provoceren en dat voelt tegenwoordig te makkelijk aan. Maar waar het op neer komt: het verhaal is gewoon niet goed. Teveel samples zonder gedegen ritmische basis, of zoiets. Ik hoopte op zo'n einde waardoor alles pardoes op zijn plaats valt maar het voelt allemaal als een verplichting.

Satantango in 1x

Ja, moet nog eens op herhaling, had wel last van wat wegtrekkers.

Vanmiddag Titane … Heb net twee delen River Of Fundament achter de kiezen, dus shockeren zal niet snel lukken. Nu was het in Grave al lichaamsbeharing die mensen al deed cringen … 🙄

Titane
Een intens kijkje in de psyche van genderdysforie, lijkt me wel een tw waard als je daar ervaring mee hebt want je kan Ducournau van vanalles beschuldigen maar niet van subtiliteit. Dat Adrien/Alexia niet sympathiek is lijkt mij dan wel integraal voor het personage. De toxisch masculiene vader is ook niet erg sympathiek maar minstens zo belangrijk.

Merkwaardig overigens dat achter mij (links en rechts) hevig gegiecheld werd terwijl het einde mij enigszins emotioneerde (leeftijd, lockdown?)

Ik had toch bij die Alexia iets van "Dude, pleeg dan gewoon zelfmoord."

Daar werd naar gehint maar ms conflicteert dat met het einde. Maar zelfmoord is bepaald niet zeldzaam bij mensen met deze aandoening.

En dan was er ook geen film geweest. :)

Nu was het in Grave al lichaamsbeharing die mensen al deed cringen …

lol.

River Of Fundament
Een soort opera rond Norman Mailer, Egyptische mythologie en de industrie als gebruiksvoorwerp van een elite. Een extravagante, pompeuze en toch wel bizarre trip waar je van de ene grootse set piece in de andere valt. Waar een lullen en drollen in goud wordt verpakt, een autowrak als een lijk uit het water wordt gedregd, Parliament/Funkadeliczangeres Belita Woods voor een orkest van piepende en krakende metalen viola's staat te zingen, iemand door een rappende man in haar achterste wordt genomen, jazzlegende Milford Graves improviserend uit een koeienkadaver kruipt, een glazen oog in iemands achterste wordt gestopt, Debbie Harry debiteert en Sidsel Endressen klokt en kukelt … en vooral veel (lichaams)vloeistoffen … en vergeleken bij Cremaster Cycle nog best coherent. Alle symboliek doorgronden is pittig maar de beelden blijven je zeker bij waardoor de betekenis je zomaar op een ander helder moment te binnen kan schieten.

Parbleu.

彼のオートバイ、彼女の島 (His Motorbike, Her Island)
Mijn derde Ōbayashi en ben er wel achter dat je als je alleen Hausu kent een wel erg beperkt beeld hebt van deze man. Deze romance van een stoere biker die zijn saaie traditionele vriendinnetje verlaat voor een aanmerkelijk stoerdere ride or die. Een beetje té blijkt al snel, enfin, patriarchy! Maar niet alleen dat, traditie (oosters, monochroom) en moderniteit (westers, kleur) is de belangrijkste en duidelijkste subtext in deze soms charmante eh, ja, rom-com, eigenlijk.

Kajillionaire
Beetje gek allemaal dit. Beetje te gek soms en toch ook een beetje saai, zo'n kabbelende Clerks-achtige indie vibe. Heeft aardige momenten maar gewoon niet zo my jam.

ah goeie vergelijking wel met Clerks (wel my jam ook)

Ingeborg Holm
'Het wordt tijd om naar huis te gaan.' Sterk spul weer van Victor Sjöström. Misschien wel de beste stomme film regisseur. Hij volgt hier een vrolijk Zweeds gezin dat een kruidenierswinkeltje begint. Van alle kapitalistische dromen toch wel de mooiste, en de kneuterigste. Alles draait om de centjes van de kleine luyden. Lang kan dat niet goed gaan, natuurlijk. Vader belandt als de grote Lenin in bed. Een subtiel en achteloos verscheiden – en de film is nog geen tien minuten oud. Een hele roman van James Agee opgeroepen. Als echte Zweden krijgt het kapitalisme er daarna flink van langs. De hardvochtigheid van het machtige geld draait mensen finaal door. Schuldeisers en de pauperpolitie eisen een tranendal dat tot de bodem moet worden afgedaald. Moeder de Vrouw Ingeborg draagt haar kruis zo ver als ze kan. Het sentiment neemt met ieder afgenomen kind toe. Had gemakkelijk een draak van een film kunnen opleveren, maar niets van dat bij Sjöström. Hij toont de ellende in een gecondenseerd naturalisme. Bijna geen dialogen op het scherm, enkel de bewegingen zijn genoeg om de nood mee te voelen. Pas richting het einde valt Ingeborg al te vaak in katzwijm en gaan alle registers volledig open. Overspoelt door de emoties van Fisherman's Friends. De verbittering. De stilte. Ik durfde nauwelijks nog ademen. 'Ze mag haar kind zien.'

En daarmee is http://gracekellyblues.blogspot.com ook weer bijgewerkt, dus is het tijd voor een maand

https://trends.knack.be/medias/16519/8458087.jpg

黒蜥蜴 (Black Lizard)
Wow, hopelijk wordt deze nog eens HD/4K gerestaureerd want deze muffe VHS-rip is wel behelpen. Maar zelfs daar doorheen zie je wat een beeldenpracht dit is met daarnaast een bijzondere romance tussen de crook en de cop met een aparte gender twist. Classic Japanse coolness met wat meer diepgang.

1962 of 1968 versie? (Ik gok de laatste.)

Ja, de laatste, van Kinji Fukasaku. 1962-versie staat inmiddels wel in de watchlist.

Восхождение
Ook weer eentje waar ik lang tegen aan heb zitten hikken, maar wanneer hij in de bioscoop draait moet je wel. Sovjetfilms over de Tweede Wereldoorlog zijn toch echt next-level. Dankzij Susan Sontags essay over The Ascent wist ik wel ongeveer wat ik kon verwachten van dit christelijk-humanistisch-communistische meesterwerk en eigenlijk is het niet zo heel spannend omdat je ook "in het moment" weet dat de personages verdoemd zijn. Aan deze Duitsers en collaborateurs (een waanzinnig eng ingetogen Anatoly Solonitsyn) ga je alleen ontsnappen als Jezus of Judas (met toch een verrassende omkering van de rollen.) Dan nog is de climax in zijn authentieke details zo'n mokerslag. Subliem gefilmd, zoveel wit, zo koud en met intimiderende blikken van de acteurs richting de kijker. Een onbehagelijke fietstocht naar huis mag ik wel stellen wanneer je iedereen opeens blij ziet doen in het park.

Ik dacht me een essay van Sontag te herinneren. Maar dat is er helemaal niet! :) Wel ergens postieve opmerking over de film in een ander essay over de blik op oorlog. Tarkovsky vond het dan weer niet vaag genoeg.

Black Widow
Na die strafexpeditie naar mijn ziel had ik wel even behoefte aan iets dom en makkelijks. Dan biedt een Marvel-film natuurlijk uitkomst! Dit is dan de recentelijke origin story van Black Widow die blijkbaar al het loodje heeft gelegd tijdens een van die 5000 mega veldslagen van The Avengers. Ik was de details alweer vergeten. Hoe dan ook, ik ben ook maar een man met een eenvoudige smaak en Scarlett Johansson die in strak pak rondspringt is dan vanzelfsprekend een esthetisch genot. In het midden wordt de film zowaar even leuk met wat kwinkslagen terwijl de mokkende Florence Pugh en afstandelijke Rachel Weisz zich aan het gezelschap hebben toegevoegd. David Harbour als vergane glorie Red Guard met KARL en MARX getatoeëerd op zijn vuisten is ook vermakelijk. De pret is helaas van korte duur want explosies gemarineerd in veel teveel uitleg wachten. Hopelijk zijn de drie actrices binnenkort weer te zien in serieus werk want dit is wel zonde hun mogelijkheden, een Assayas lijkt me wel wat.

時をかける少女
De volgende Ōbayashi uit 1983 is een lastige. De visuele waanzin uit Hausu keert weer, gedoseerd, terug, maar misschien was de ingetogenheid van I Are You, You Am Me hier ook effectiever geweest. Meisje, tijd, gebaseerd op een roman, het zal toch niet? Uiteindelijk inderdaad hetzelfde verhaal als The Girl Who Leapt Through Time (al is hier de titel The Little Girl Who Conquered Time, er zijn nog veel meer adaptaties). Obayashi's film is op zichzelf een prettige tienerfilm met een landerig tempo dat er voor zorgt dat het verhaal maar traag op gang komt. De visuele foefjes komen langzaam op om naar een geweldig climax te leiden, waarna helaas een wat houterige SF-uitleg volgt. Een liedje met samenvatting bij de credits is dan wel weer zeer okay. Al met al, een fijne film maar de versie van Mamoru Hosoda, die wat slimme aanpassingen deed, is lastig te overtreffen

The Green Knight
Voer voor Secret Chiefs 3-fans, Graalmythologie, cue “problematische” filosofen Peter Lamborn Wilson en Julius Evola… een sedate aangelegenheid deze film. Ergens mooi, plechtig enzo, maar moest wel een beetje tegen de slaap vechten af en toe (sterker nog, de eerste keer zoveel gemist dat ik een tweede ronde heb gedaan). Toch wel geslaagd wat mij betreft.

Údolí včel (The Valley Of The Bees)
Ook pittig, grimmiger ook, iets makkelijker dan Marketa Lazarová (toch een soort black metal op celluloid), waar dit op voortborduurt (toe aan herbekijken). Indrukwekkende Tsjechoslowaakse kwaliteit.

現代やくざ 人斬り与太 (Street Mobster)
And now for something completely different… Een enorme reeks straatgevechten, een machtstrijd tussen Yakuza, handheld (toen al) vastgelegd, en derhalve quite a ride. Intens, gangsta shit on steroids.

Street Mobster op de lijst! :) Stond The Valley of the Bees natuurlijk al.

Ik dacht me een essay van Sontag te herinneren. Maar dat is er helemaal niet! :) Wel ergens postieve opmerking over de film in een ander essay over de blik op oorlog.

ghehe, Sontag is zo groot ze hoeft niet eens een essay te schrijven om tienduizenden cinefielen deze film (terecht) te laten kijken.

The Green Knight wil ik ook nog wel zien.

1933-2021
https://i.ibb.co/426vgTB/belmondo.png

Wel een beetje het icoon van irritante guys, maar toch cool. 🥺

Bumperkleef
Alleraardigste horror van eigen bodem, een tip to the hat aan Dick Maas.

Bitchin’: The Sound and Fury of Rick James
Tragisch verhaal natuurlijk weer, de drugs moesten iets verdoven. Het blijft wat aan de oppervlakte maar er worden echt wel minder fraaie aspecten van de man genoemd, verder veel talking heads en anekdotes en op zich never a dull moment. Nooit geweten dat z'n carrière begon bij Neil Young.

Nog een badass: R.I.P. Michael K. Williams

https://i.postimg.cc/RZWMMv89/6a00d8341bfb1653ef01539035094f970b.jpg