Filmforum

You Don´t Nomi
Erg goede documentaire over Verhoevens "chef d'oeuvre" Showgirls. Ik had in de jaren '90 zo'n filmachtig Generation X café- of verjaardagsmoment waarin een vriendin opmerkte "Omar, die is dan gewoon van nee, jullie begrijpen Showgirls totaal verkeerd, het is een meesterlijke kritiek van Amerikaanse vulgariteit" en het opeens kraakhelder voor me was dat je gewoon zonder angst moest gaan met je mening. Uiteindelijk blijken er meer mensen geweest te zijn die destijds hebben zitten gniffelen maar de documentaire gaat niet voor de makkelijke route van onbegrepen campmeesterwerk. Vaak wordt de film slecht genoemd, details bekritiseerd om weer te worden afgewisseld met liefdevolle bespiegelingen over hoe bepaalde scènes verwonderen (de analyse over de lunchscène is bijvoorbeeld superieur.) De documentaire neemt de tijd om de film te plaatsen in het oeuvre van Verhoeven met een vaak curieuze sample-achtige associatieve methode. En zo ontstaat, niet zozeer een conclusie, want dat is onmogelijk, maar een beeld van een ondefinieerbare film (en regisseur.) In die zin is Showgirls een unieke film. Verhoeven doet jaren later tijdens een praatje nog een kekke poging om een lijn te trekken met expressionistische Weimarfilm en moet zelf meteen lachen dat ze hem niet geloven ("nou ja, ik had het gisteren bedacht.") Terwijl hij ergens wel een punt heeft en het groteske van George Grosz gewoon brutaal op Las Vegas had losgelaten. Best wel ontroerend einde trouwens met Berkley die de film voor een groot publiek van fans aankondigt.

Hi My Name Is Johnny Polonsky (Otto-Jan Ham, 2021)
Vlaming Otto-Jan Ham wordt als 18-jarige in 1996 verliefd op de debuutplaat van ene Johnny Polonsky, die hij toevallig voorbij zag komen bij Tabitha Soren op MTV. Polonsky heeft een slackerplaat-avant-la-lettre afgeleverd: hij blufte zich binnen bij Black Francis die zijn plaat produceerde. Tien nummers in 24 minuten, Ham draait 'm grijs en het wordt de soundtrack van zijn tienerjaren. 25 jaar later is Polonsky vergeten, een anonymus. Ham besluit hem niet alleen op te sporen, maar een Belgische tour voor hem in elkaar te zetten. Polonsky komt twee weken bij de maker thuis wonen, komt op StuBru, en mag optreden in hippe tentjes als de Kinky Star in Gent, en de foute sportbar Waterhole in Amsterdam. Elke keer als een van de weinige concertbezoekers op z'n telefoon zit te scrollen sterft Ham een beetje, en sterven wij mee. Het wordt extreem ongemakkelijk als Ham zelf blijk geeft van zijn vele onzekerheden. Hij wil het Polonsky goed naar de zin maken, maar twijfelt en stresst continue. Als hij pas bij het laatste geregelde optreden van Polonsky, in een hol in Leuven, zegt dat hij voor de tour een doos shirts had laten maken, maar het niet durfde dit Polonsky te vertellen, laat Polonsky zijn "no no, it's all great here man"-masker vallen. Met wat voor ne zot zit ik hier opgescheept? En toch is niet de onpeilbaar maar vriendelijke Polonksy, maar Ham de ster van zijn eigen documentaire. Van Polonsky is geen hoogte te krijgen, die slaapt liever zoveel mogelijk en gaapt zich door zijn eerste Europese tour. Je jeugdliefde niet alleen opzoeken, maar verleiden om een tour in België te doen, concerten voor hem regelen, zijn chauffeur zijn en hem in huis te nemen, waar je vrouw en kinderen helemaal niet blij mee zijn: je verwacht het niet, maar het blijkt geen goed idee. Heerlijk ongemakkelijk docu'tje, dat levert het wél op. Ham kan de deksel op z'n tienerjaren doen: je darlings killen is soms zo gek nog niet.

(ps. Ludo en ik gaan ooit een dergelijke docu maken over Khonnor, en die wordt nog beter)

祖谷物語 -おくのひと-
Achteraf realiseerde ik me dat ik in de Iya vallei ben geweest. Dat vond ik in de zomer een prachtige plek waar inderdaad opgewekte stedelingen zich terugtrokken uit de ratrace en je vrolijke Nieuw-Zeelanders tegenkwam die er steeds een half jaar werkten. Zo ook in The Tale of Iya wat, in bijna 3 uur, toch een pessimistischer en rauwer beeld schets. De film begint in de sneeuw wanneer een oude lokale man een verongelukte auto tegenkomt met als enige overlevende een baby. Na een sprong in de tijd leeft de mooie tiener Haruna gewoon met "opa" in een prachtig ouderwets berghuis. Idyllisch, want de cicades maken lekker herrie en alles stroomt, vliegt en bloeit met Malickiaans plezier. Een dropout komt uit Tokio aanwaaien en besluit boer te worden, er is een olijke Westerling die het goed kan vinden met de lokale bevolking al is juist hij het fanatiekst wanneer er een tunnel wordt aangelegd om de vallei te ontsluiten. Op Japanse wijze gaat het allemaal extra stroef in de communicatie, er zijn wat droomachtige scènes ter afleiding en wanneer Haruna uiteindelijk in Tokio belandt blijft die sfeer gewoon hangen.

Variety
Weer een hoofdstuk in het langlopende Old New York project. Lekker rauwe film uit 1983. Uit de losse pols geschoten maar toch met veel zorgvuldige en originele shots. Uitstekend gebruik van natuurlijk onnatuurlijk licht, het neon van Times Square maar ook de vlam van een sigaret, de minimale verlichting onder een viaduct. Mooie muziek ook. Fijn sleazy onderwerp, mooie vrouw is op zoek naar werk en volgt een tip van een vriendin op (Nan Goldin!) waarom niet gewoon kaartjes verkopen in een pornobioscoop? Nou vooruit dan maar, de jonge Luis Guizmán houdt vrolijk een oogje in het zeil. Onvermijdelijk raakt Christine gefascineerd door wat er gedraaid wordt al neemt de film niet de afslag die je denkt. Een keurige bezoeker vraagt of Christine een keer meegaat naar de Yankees (het oude stadion!) maar moet er tijdens de wedstrijd opeens vandoor. Christine begint de man te volgen (langs onder andere geweldige vismarkten) terwijl in haar achterhoofd het onderzoek speelt van haar redelijk eikelige vriendje naar maffiaconnecties op vismarkten. Dat achtervolgingsaspect van de film vond ik eigenlijk niet zo interessant in tegenstelling tot vrouwen onder elkaar scènes met hun realistische kijk op seksualiteit. Maar hoe dank ook heerlijke beelden van een Amerika dat niet meer bestaat (de opwarmende tv in een motel alleen al).

The Nightingale
Toen de Ieren nog wit waren, zou Ignatieff zeggen, bondt Clare (Iers dus) met de native Tasmaniër Billy in haat voor de verkrachtende en moordende Engelsman. Er is veel goed aan deze film behalve dat het een Rape & Revenge flick is. Daardoor moet je eerst door de “verkrachtingsmolen” en daarna door die van het “overig geweld”. Jammer.

Haha...sorry, ik weet precies wat je bedoelt en dat staat me ook tegen.

Achteraf realiseerde ik me dat ik in de Iya vallei ben geweest.

nice!

Variety in de verre toekomst dan maar - maar ik zie 'm zo, medium cool, voor me.

meer nachtegalennarigheid (nou ja nou ja) in:

Possessor
'You seem so deformed these days.' Body horror, dat komt alleen in de beste families voor. Brandon Cronenberg bewijst weer een waardige zoon te zijn, vanaf de 'plug in baby' waarmee Possessor letterlijk en figuurlijk 'opent'. Het enige dat hij mist ten opzichte van pa David is een zekere avant-garde x-factor. Brandons films zijn wat meer genrefictie, wat gewoner in hun gruweldromen. Zeker het eerste kwart loopt het scenario in een voorspelbare 'inceptie' van expositie. Een huurmoordenaar maakt gebruik van 'hosts'. Het lichaam in een vat, maar dan anders. Dat kan niet lang goed gaan, natuurlijk. Psyches beginnen te lekken. Gastheren gaan mokken. Na wat wen-tijd neemt de film echter ook de kijker over, vooral dankzij de prachtige visuals. De mengeling van analoog en digitaal werkt zowel on als off screen. Caleidoscopische FX ontmoet bakken met varkensbloed. De tweede helft gaat het verdubbelde personage (gastheer en gast) aan de wandel. Daarbij worden de seksuele mogelijkheden gelukkig niet vergeten. Het acteerwerk van Christopher Abott (James White) is weer prima, terwijl dit toch een mnemonische film is waarbij elk moment een Keanu Reeves op kan duiken. Het einde heeft wat weg van een Aphex Twin-video ('Come to Mommy') en tegelijkertijd de intelligentie van een Griekse tragedie. Deux ex humaniora. 'Sorry I don't think I'm back yet.'

Czernobyl
Voor een seriehater als ondergetekende viel ie goed mee. Kort, grotendeels to the point, 1 aflevering wennen aan de Amerikaans-Brits-Ierse koppen en accenten, daarna slechts 1 aflevering vulwerk, dat is percentueel nog altijd weinig vergeleken met de meeste series. En... ;-) Het 'verhaal' 'erachter' is natuurlijk ijzer(xenon)sterk. Menselijke overmoed, dat gaat altijd mis, maar helemaal in een dictatuur waar geen enkele transparantie heerst. Dan kun je niet met 'vuur' gaan spelen. Geloof ook, met Gorbatsjov, dat Czernobyl het einde van de Sovjets inluidde. De giftige kers op de gefantaseerde taart.

Variety in de verre toekomst dan maar - maar ik zie 'm zo, medium cool, voor me.

Ja, heeft toch wel die After Hours prequel-sfeer. :)

Allen tegen allen
Dacht toen ik de titel voor het eerst hoorde dat het een Nederlandse film over het begin van de jaren '80 zou zijn. Maar is uiteindelijk een documentaire over het Nederlandsch fascisme (de trailer is al fantastisch, "Wij zijn geen volkje.") Zeer noodzakelijk want met name de eerste helft zat ik me heerlijk te verbazen over het groot aantal fascistische groeperingen in de polder, allemaal met een speldje die door een verzamelaar worden getoond. Sowieso nemen de verzamelaars de kijker op sleeptouw, ongelofelijk wat de mensen toch nog in huis hebben liggen. De verzamelaars, historici en oud-fascisten (vaak interviews uit het archief) schetsen zo een beeld van de zoekende "bezorgde burger" 1920 - 1945. Moest vaak toch wel lachen om die Swiebertje-stemmen en scepsis van afhakers. Ik snap die afhakers ergens ook wel, Italiaans fascisme klonk aanlokkelijk met zijn successen en mediterrane glamour en dan heb je opeens van humorloze Nazi's die de dienst willen uitmaken. Alles wordt gecombineerd met fraaie dronebeelden van een soort geïdealiseerd Nederland, heel slim gedaan, zowel aantrekkelijk voor nationalisten en ook zo rustiek dat je denkt "waarom Mordor in Hobbitstee?" Tweede helft vond ik iets minder omdat ik het idee kreeg dat de jaren 36-39 er wat bekaaid van afkomen en eigenlijk had de film in '39 moeten stoppen, de oorlog en de nasleep is gewoon meer voor een vervolg. Hoe dan ook zeer leerzaam, ik verwacht toch een jaarlijkse vertoning rond 5 mei (alhoewel tegenwoordig weet je ook niet meer met die publieke omroepen.) De makers hoeven de parallellen met het heden niet uit te spellen, veel slogans en retoriek zijn gewoon een-op-een hetzelfde als destijds, maar wel sneaky hoe die fascistische teksten door een voice-over met een Limburgs accent worden ingesproken. Well played.

De Vierde Man
"Die vrôh. Ik kèn haa!" Legendarische accentverschuiving van Krabbé die toch al bij vlagen matig acteert. Door You Don't Nomi realiseerde ik me opeens dat ik nog nooit een Nederlandse Verhoeven helemaal heb uitgekeken. Turks Fruit haakte ik af toen ik de kanker zag aankomen, Spetters geniaal in zijn vulgariteit maar mij te droevig en lelijk om vol te houden, die Tweede Wereldoorlog dingen ben ik nooit aan begonnen en De Vierde Man heb ik ooit maar een gedeelte van gezien tijdens Veronica's Filmmaand. Vond het volgens mij wel creepy maar ik had dat boek net gelezen dus het was waarschijnlijk niet spannend genoeg na de seksscène. Het is wel grappig om recensies van buitenlanders te lezen die het hebben over Giallo en Cronenberg-invloeden. Dat eerste zit wel wat in dankzij de mooie, diepe Argento-kleuren die De Bont presenteert. Het verhaal is natuurlijk kul met een overdosis aan ouderwets Nederlands literair-religieuze symboliek en lompe dialogen waardoor het toch weer een zit werd. Hij had wel wat meer Cronenberg mogen zijn trouwens. Mij is het natuurlijk niet gevraagd maar voor een remake zou ik gaan voor nog een seksscène waar hij het echt doet met een spinnenvrouw die hem eerst eens lekker even oprolt, en op het laatst zijn tong eruit trekt, of zoiets. Zoveel mogelijkheden.

Ha, ha, bij Ludo was de 'Ik zei toch koffie, godverdomme!' ook blijven hangen. Man, man, man, zo praat toch niemand. :)

ghehe goeie remake alvast. Misschien Aranofsky eens mailen.

Enige redeeming factor zijn die kleuren, inderdaad. Neonederland.

For Sama
'Ze proberen de lichamen op te vissen.' Mensen, mensen toch. Bij dit soort docu's gaat er een soort blokkade aan. Ik wil het allemaal niet zien, maar het moet. Al het bloed, al het stof, alle intieme ellende. Door de moderne techniek komt het nu voor iedereen claustrofobisch dichtbij. Tijdens de Syrische revolutie en het daaropvolgende beleg van Aleppo krijgt regisseur en (telefoon)cameravrouw Waad haar eerste kind, Sama. Ze is als activistische studente als vanzelf in de oppositie tegen Assad gerold, en inmiddels met een goofball goedzak dokter getrouwd. Ze leven in het ziekenhuis, iets anders gaat niet meer. De kracht van For Sama is de alledaagse dapperheid van de twee. Iedereen die in Aleppo blijft, doet zo vaak mogelijk alsof er niks aan de hand is. Er wordt gewoon 'markt gehouden' zolang het kan. En baby's gemaakt. Ondertussen wordt Aleppo steeds religieuzer, wat ook wel logisch is. Fundamentalisten duiken in het gat van de hoop, terwijl de Russen en regimetroepen naderen. De ware held van de film is niet het wat 'sentimentele' anker Sama, en ook niet de tweede baby van het gezin, maar een andere. Een meer toevallige, anonieme. In een huiveringwekkende scene masseert een arts het asgrauwe kind, dat geboren moest worden na een mortieraanval. Hij blijft maar slaan. 'Ik moet gewoon levende mensen zien.'

Pretend It's a City
Nog meer moois over het Oude New York, gewoon op de 'flix. Scorsese filmt en interviewt in zeven afleveringen de schrijfster/lezeres/rookster Fran Lebowitz die ik eigenlijk maar en passant kende. Lebowitz kan heerlijk klagen en goede verhalen vertellen over het leven in New York terwijl Scorsese de hele tijd zit te schuddebuiken.

Nekromantik
Nekromantik II
De eerste ging ik in met hele lage verwachtingen. Het viel mee, het is uiteraard een twijfelachtige garnituur maar ik heb genoeg nasties gezien om niet echt in shock te geraken (eerder lachsalvo's om de smakeloosheid) maar de sfeer is lekker low budget een dismal. Duurt ook allemaal net niet te lang met de bescheiden 70 minuten, iets wat van deel 2 niet gezegd kan worden. Daar moet je door schier eindeloze, vage scenes om dan eindelijk, na ruim anderhalf uur, tot een spetterend einde te komen. Daar had nu eens flink het mes in gemoeten.

Il grande silenzio
Laat het maar aan een Italiaan over om de meest hopeloze Western ooit te maken. Lange tijd is het een en al sfeer met al die sneeuw en sublieme Morricone soundtrack. Kinski lekker irritant met dat zalvende Italiaanse stemmetje en Trintignant een zwijgende bad ass met zijn rare pistool. Lijkt af te stevenen op wat men mag verwachten in het genre maar Corbucci had andere, nihilistischere plannen. Heel dapper in zijn realisme. Geen wonderen, geen rechtvaardigheid, geen "Let's go" macho-glorie, alleen maar geweld. In die zin een unieke film die je bewust maakt hoeveel we eigenlijk van clichés houden.

nog door Thievery Corporation gesampled die soundtrack. Een van Morricone's beste. (ook als film heel mooi, inderdaad).

tot een spetterend einde te komen. Daar had nu eens flink het mes in gemoeten.

xD xD

ラブレター
Beste Shunji Iwai die ik tot nu toe heb gezien. Love Letter is alweer uit 1995 ook al zie je dat er niet aan af. Lekker winters sfeertje, zoals gebruikelijk fraai vastgelegd. Het verhaal is een van die vreemd toevallige, semi-mystieke Aziatische constructies waar je je als kijker maar gewoon aan moet overgeven. Na een herdenkingsdienst van haar verongelukte verloofde, ontdekt een vrouw zijn oude adres in een jaarboek. Ze besluit als een soort afsluiting een brief te sturen wat een vreemde correspondentie in gang zet. Originele film over verlies en herinneringen, soms een beetje sentimenteel maar ook wel gewoon lief en met goede grappen op het moment dat je het niet verwacht. Fraaie dubbelrol van Miho Nakayama, vooral als de permanent verkouden bibliothecaresse met kort haar (duh).

La prima notte di quiete
Rimini in de winter. Dat is wel een sfeertje hoor. Ah wie komt daar aan gewandeld? Het is Alain Delon, in mooie jas op weg naar zijn nieuwe baan als tijdelijke leraar. Deze verlopen dichter is lekker relaxed, rookt ik de klas Gauloises sans filtre en dat mogen de studenten ook van hem. Onvermijdelijk valt zijn oog op de bloedmooie maar afstandelijke Vanina die al snel een vriendje blijkt te hebben met een rode sportwagen. Dat is vast niet pluis. Delon zoekt dat allemaal in zijn minimalistische, maar toch weer goed geacteerde, stijl uit. Lekker overal je jas aanhouden en vooral blijven doorroken en drinken. Alle vrouwen zitten achter hem aan, inclusief zijn ongelukkige partner gespeeld door Lea Massari. Maar daar weet Delon met zijn gebruikelijke botheid wel raad mee. Het was anderhalf uur genieten maar na de sensuele seksscène en daaropvolgende conclusie had het moeten eindigen. Was een perfecte film geweest, een fraai staaltje jaren zeventig ennui. Helaas, er volgt een typische mediterrane conclusie die je eigenlijk meteen ziet aankomen. Zonde.

Ah wie komt daar aan gewandeld? Het is Alain Delon, in mooie jas op weg naar zijn nieuwe baan als tijdelijke leraar.

:)

Hiroshima
'Ik kan me niet herinneren hoe we hier zijn beland.' Interessant om deze film in dezelfde week als For Sama te zien. Hiroshima deed me meer. Niet alleen omdat de gebeurtenis an sich nog veel erger was, maar ook als kunstwerk (au). Het moet de laag van verwerking zijn die eroverheen zit. Bovenop het droge feit, is er de overpeinzing van schuld en boete. De getuigenis na de reflectie. Hiroshima stamt van acht jaar na dato. Ze konden dus nog wel wat 'echte resten' filmen, en maken ook 'handig' gebruik van documentaire-beelden (en een hoorspel). Tegen de verdringing in probeert men het onmogelijke te vatten. 'Hiroshima zou onmiddellijk een lijkenstad worden.' Eerst zien we de nasleep. De vele ziek(t)en die volgden. Er is veel schaamte, ontkenning en onwetendheid. Alleen daarom al zal de film historisch belangrijk zijn geweest. Wanneer de bom valt, verandert de film in een klap in een Grave of the Fireflies (dat duidelijk wat cues leende). De prachtige soundtrack schreeuwt melodieus mee met het kind dat zijn moeder kwijt is. Hysterie heerst. Een volk is in zombies veranderd (en was het dat al niet daarvoor – gebrainwasht door jarenlange propaganda). De acteurs geven zich met hart en ziel. (Uit eigen ervaring wellicht, want het lijken veelal amateurs). Zo wordt Hiroshima even intiem als For Sama. Spannender en 'mooier'. 'Het is te laat.'

La prima notte di quiete

Fijne film hoor, zo maken ze ze niet meer. Delon geeft Vanina een boek getiteld naar haar naamgenoot, 'Vanina Vanini' van Stendhal. André Pieyre de Mandiargues schreef een eeuw later dan Stendhal 'Le lis de mer' (in het Nederlands vertaald als 'De liefdesnacht van Vanina', over de seksuele ontwaking van een jong meisje). Heb altijd vermoed dat die twee - en daarmee ook de film - gelinkt zijn, maar nooit "bewijs" gevonden dat Mandiargues' boek van invloed was op de film. Qua thematiek echter 100%.

پری (Pari)
Pari is een filosofisch aangelegde literatuur- en dramastudente die op zoek gaat naar zichzelf in samenspraak met een overleden broer en een die nog leeft maar andere meningen is toegedaan. Moeilijke film voor een Hollander: chela kabab OK (rauwe eidooier op de rijst kende ik nog niet), maar ik heb bv. geen band met Imam Ali zoals de meeste Iraniërs hebben. Zware kost, zeker als je afhankelijk ben van ondertiteling, die ook nog eens crappy is (tikfouten en incompleet zelfs).

Fijne film hoor, zo maken ze ze niet meer.

Nee, dat klopt. :) Alle literaire verwijzingen moet ik nog rustig uitzoeken. De fijnproevers van Tumblr zijn trouwens ook enthousiast over de film. Achteraf peinsde ik of ik Delon eigenlijk ooit in een vrolijke film of komische rol heb gezien. Ik ben hem nog niet tegengekomen.

Caesar in Astérix aux Jeux Olympiques? ;)

Haha, kijk eens aan. Ja, die kan ik als liefhebber van de strip niet kijken.

Extase
Fijne Tsjechoslowaakse jaren '30 schandaalfilm met de jonge Hedy Lamarr (toen nog Kiesler) die lekker naakt gaat zwemmen. Oh nee, haar paard gaat er vandoor terwijl de jurk er nog op ligt!!! Gelukkig is daar al een behulpzaam heerschap die het allemaal wel amusant vindt. Hedi doet eerst van niet maar tijdens een onrustige avond vindt ze de weg naar zijn huisje alweer het beroemde orgasme plaatsvindt (dat vonden makers van filmposters ook zeer inspirerend.) En dat terwijl ze eigenlijk getrouwd is met een hele saaie oudere man. Afijn, het verhaal is verder niet bijster origineel en de symboliek met veel gebruik van dieren vrij opzichtig, maar toch ook wel fraai gefilmd. Mooi document uit een fascinerende tijd, helaas kwam in 1933 ook het nazisme uit en die waren minder gediend van de film, net als het Vaticaan vanzelfsprekend. Mussolini was dan weer wel fan. Sowieso veel leuke achtergrondinformatie, Lamarr werd natuurlijk later Hollywood-godin en parttime wetenschapper maar deed ook een Sharon Stone waarbij ze claimde dat ze erin was geluisd met de naaktscènes. Trouwde ook met een joodse wapenhandelaar die simpatico was met de nazi's en ook niet gecharmeerd was van de film. Dus probeerde hij tevergeefs om alle kopieën op te kopen. :)

oh ja! (goeie titel - dan - ook)

Holiday
'There is just one little thing.' Een jonge vrouw op vakantie in Bodrum. Dat wordt het Griekse Sunset-debacle in Turkije, denk ik. Ja en nee. Ze blijkt niet werkelijk toerist (al is ze minstens zo verdwaasd en verdoofd) en de vakantie draait niet werkelijk om ontspanning. De vrouw reist mee met een stel pocherige Deense criminelen die schimmige deals sluiten. Het animatieteam komt hard voor volwassen, zeg maar. Met een vrouwelijke regisseur weet je dat de seks gaat schuren. Het enige dat nog opwindt is de andere nog 'leger' maken. Ontmenselijken. Een boeiend, maar erg lastig thema. Het gevaar schemert steeds dat de film zelf leeg blijft. Vervuld van lege mensen. Gelukkig weten de schrijvers dat ook wel, en ze laten hun lege helden over leegte filosoferen. Enter Thijs Romer, de dwaler met een boot en het veronderstelde 'opgeheven' hoofd. De leegte voorbij. Of lijkt dat maar zo? Als naïeve nephippie, leeft hij de zinloze droom van de Westerling op zoek naar zingeving. Hij krijgt niet eens 'pussy'! De rest van de film krijgt ie 't voor de kiezen, en wordt de humor van een gitzwarte Andersson-soort. Nou ja, humor... Misschien dat Haneke erom kan lachen. 'Where will you run to' schreeuwt de Zweedse powerhouse Jerry Williams. Alle dure horloges slaan aan. Love Games veranderen in Dangerous Games. 'Call it love. Call it whatever you want.'

Django
Wist niet zeker of ik deze ooit had gezien. Dat geweldige gesleep met die doodskist kwam me vagelijk bekend voor. Uit hetzelfde jaar als The Good, The Bad, and The Ugly, met eenzelfde nihilistische en viezige sfeer, maar minder goed ondanks de coole shit. Neem die KKK-achtige bad guys, echt heel goed gevonden. Verder is het weer de blauwogige wise-guy die iedereen probeert uit te spelen. Met Corbucci's meesterwerk nog vers in de herinnering werd het toch nog spannend op het laatst. Nu zie je waarom hij twee jaar later terecht voor een ander einde koos (al was ik nu enigszins opgelucht, twee keer in een week hopeloosheid is misschien teveel van het goede.) Verder essentieel als spot-de-sample maar dan voor de films van Tarantino (oh, dus daar kwam dat afgesneden oor vandaan!)

ヴィタール
Ik heb nog altijd wat Tsukamoto's achter de hand waaronder Vital uit 2004. Het beginshot is echt fenomenaal, industriële muziek en door een bepaalde lenzenspel vermeerdert een wild rokende fabrieksschoorsteen zich. Er is sprake van een auto-ongeluk en de overlevende, een zeer ingetogen Tananobu Asano, besluit ondanks geheugenverlies zijn medische studie voort te zetten waar hij uiteindelijk aan de snijtafel komt te zitten. Dan verwacht je dus je viezige bodyhorror maar Tsukamoto's is in een ingetogen bui. Hier worstelt hij met interessante vragen rond identiteit, herinnering, verlies in relatie met ons lichaam en zijn haast machinale binnenkant. De vrouwen zijn weer geflipt al wordt dat minder uitgewerkt in vergelijking met zijn meesterwerken. Daar verliest de film op een gegeven moment wellicht zijn focus, al is dat enigszins inherent aan het spel met herinneringen. Mooi, ingetogen einde. Technisch ook erg sterk, toch weer anders dan zijn andere films met een intens kleurgebruik, al lijkt dat ook te vervliegen naarmate de film vordert. Zeker niet zijn beste maar wel een film die je flink aan het denken zet.

beste film van januari voor mij op de valreep:

Ich Ware Zuhause, Aber...
'Vielleicht möchten sich doch den ganzen Film sehen.' Het begint en eindigt op een open plek. Tussen de bomen, op een veld. Het vormen echter ook literaire 'open plekken'. Veel blijft hier bewust onduidelijk. Eerst ergerde ik me aan de mensen die uit ramen kijken, de simpele handelingen. Gelukkig, langzaam klaart alles op. Deels door de film, deels door mezelf. (En dat is wat een open plek moet doen!) We mogen zelf invullen, en ik dacht aan Ronnie Gaat Naar Huis, Spinvis' beste projectielied. Een jongen zorgt voor problemen, leek verdwenen, en wordt weer – zij het moeizaam – door zijn moeder in de armen gesloten. Vader is dood. Is dat dan de reden van zijn (wan)gedrag, haar hysterie? Wie weet. Regisseur Angela Schanelec bekijkt het drama tussen de regels. De stilte van de redeloosheid. Het prachtige Duits helpt. Reageren wordt altijd al een 'we moeten ons verhouden'. Langzaam maken de lege handelingen plaats voor rijke stilering. Genialiteit. Er spreekt een man met een robostem. Hij trilt melodieus als (en met) een jew harp. Het gebroken gezin danst op M. Ward die droomt over D. Bowie. En natuurlijk volgt er in de goede modernistische traditie ook nog een metadiscussie over de (persoonlijke) waarheid van cinema. Wat mij betreft heeft Schanelec die gevonden, geopend – en hard geraakt. 'Der Rest ist Schweigen.'

Cat People
Een relikwie uit de jaren '80 videotheek. Destijds wel over getwijfeld maar ik had het vermoeden dat het niet zo'n beste film kon zijn. Mijn jonge radar was blijkbaar al fijntjes gekalibreerd want inderdaad, geen beste film. Komt vooral door dat ridicule verhaal van een broer en zus die elkaar na jaren weer ontmoeten. Broer McDowell verdwijnt al snel en blijkt een geile zwarte panter. Zijn zus vindt dat lastig te accepteren, helemaal omdat, wanneer hij terugkeert, verkondigt dat zij de enige is met wie hij seks kan hebben. Man, man, man. Maar goed, dat vindt cokey gefrustreerde grefo Schrader natuurlijk een machtig interessante metafoor. Nastassja Kinksi ziet er jongensachtig charmant uit maar acteert toch wel erg matig, maar daar hebben wel meer last van. John Heard is wel schattig als goedzak en zorgt voor zowaar een mooi einde. Paar intrigerende shots hier en daar van het fotogenieke New Orleans en eerlijk is eerlijk een fraaie Moroder-soundtrack inclusief het eigenlijk laatste echt goede nummer van Bowie.

ah gemiste kans op een Bowie cameo voor extra Tumblr plaatjes.

WR: Mysteries of the Organism
'Bounce it up and down a bit.' Bijzonder samplewaardige 'aktietejater'-film. Hopelijk ziet Lange Frans 'm niet, want wat hij dan allemaal met huisvrouwen zal gaan doen! (Of zou hij slechts zijn penis willen casten?) Wim Gijsen smaakte de film vast ook prima. Op het snijvlak van wetenschap, religie en waanzin ontwikkelde Wilhelm Reich in Amerika zijn orgastische reflectie-therapie. De dorpsbewoners vonden 'm een 'commie', maar het is toch eerder het communisme van kom nu eens. Een Joegoslavische filmmaker zoekt de resten van dokter's gedachtegoed, en vangt zo in een moeite door het smalltown life van Amerika. Het blijkt een van de vele lagen van de film (meer flapjes dan een poes, brom ik). Makavejev maakt immers ook nog plaats voor Tito-tieten-fictie. Het blijkt een combinatie van Jiskefet en de Belgraadse Lente. Ondanks de vele sketchy (in alle betekenissen van dat woord) ideeën weet de film toch een duizelingwekkende maatschappijkritiek te ontwikkelen. Razend knap eigenlijk. Je moet het maar kunnen: fascisme, kapitalisme en communisme tegelijkertijd op de korrel nemen. Dat kan alleen met seks, allicht, het subversieve hoogtepunt van alle verenigende subversieve krachten op deze aarde. Foucault zou over zijn kale bolletje(s) wrijven en goedkeurend knikken (of steigeren). 'Out of paradoxes man creates his world.'

Gna, gna.

ah gemiste kans op een Bowie cameo voor extra Tumblr plaatjes.

Ha! Overigens interessant dat de originele Cat People veel populairder is op Tumblr. Stijlvol zwart/wit toch hipper dan Vaporwave neon.

Maniac Nurses
Troma-achtige onzin, wel echt next level doordat door de internationale cast die het Engels niet machtig was er een voice-over wordt gebruikt. Echt slecht slecht.

Gosti iz galaksije (Visitors from the Galaxy)
Uitstekende science fiction, een samenwerkingsverband tussen twee landen die niet meer bestaan: Tsjechoslowakije en Joegoslavië. Een SF-schrijver merkt zijn hersenspinsels tot leven komen, met zowel filosofische aspecten alsook een meer slapstick-achtig diner. Fijne sythnklanken om het af te maken.

Sorceress
D&D, fantasy. Niet al te lowbudget maar ik krijg het er niet echt warm van, zelfs niet van de boobies.

Porno
Exploding nuts, pijnlijk en lachwekkend in beeld gebracht. De occulte psychedelica en comedy/gore bijten mekaar een beetje, maar om die ene scene heb ik toch wel erg moet lachen.

Evil Dead
Remakes, van mij mag het. Een mislukte doet wmb niks af aan het origineel, dus go for it. Deze is losjes, met veel gore, maar ja dat waren het origineel en de geweldige serie ook. Geen hoogvlieger maar ook niet zo'n drama als sommigen ervan maken.

Overigens interessant dat de originele Cat People veel populairder is op Tumblr. Stijlvol zwart/wit toch hipper dan Vaporwave neon.

stelletje traditionalisten.

oeh Visitors From Galaxy klinkt <3

Ja, denk dat dat wel wat is voor jou (en Omar). 🙂

Die Nibelungen: Siegfried
Wat een baas toch die Fritz Lang. Ooit zag ik op de universiteit deel II en die vond ik redelijk geweldig. In deel I zie je hoe Kriemhild zo pissig werd. Lang baadt alles in goud wat natuurlijk perfect is voor een legende. Met name de scènes in het woud zijn hierdoor wonderbaarlijk mooi. Alhoewel dat shot van het van achter belichtte kasteel wel een van de fraaiste die ik ken. Siegfried, natuurlijk achteraf een problematisch figuur, so Duits, door Wagner had Lang wellicht enigszins lont kunnen ruiken. Maar hij dacht waarschijnlijk vooral "Ik ga een vuurspuwende draak maken." Toch zit je te speuren naar fascistische aanwijzingen, Siegfried die als ariër aan het begin van de film bij een soort Üntermenschen woont die hem uitlachen als hij aankondigt dat hij met de mooie prinses gaat trouwen. En hij wordt natuurlijk als de Duitsche Natie laf in de rug gestoken! Verder wel een beetje een kwallebal die ongegeneerd vals speelt zodat zijn zwakke maatje koning Gunther met de stoere Brunhilde kan trouwen. Mooie transformatie door Margarete Schön van gedweeë Kriemhild tot wraakzuchtige vrouw die door haar familie wordt verraden. Alles in goede banen geleidt door de fraaie muziek van Gottfried Huppertz, zonder bombastische te worden, in tegendeel, zitten een paar hypnotische stukken in.

胭脂扣
Rouge is een romantische Hong Kong-klassieker die ik vrijwel zeker eerder in de jaren '90 heb gezien tijdens de grote Hong Kong-golf. Was heel veel vergeten van dit fraaie spookverhaal. De immer zelfverzekerde Leslie Cheung wordt in de jaren '30 verliefd op een stijlvolle prostitué gespeeld door Anita Mui met haar mooie lodderogen. Heerlijk sfeertje met kleurrijke interieurs en kwistig gebruik van opium waardoor de liefde heerlijk loom is. Hij zal een bescheiden zakenimperium erven maar wil eigenlijk acteren en moet bovendien met iemand anders trouwen. Zijn moeder is superredelijk ("je wordt gewoon zijn concubine") maar toch besluit het paar zelfmoord te plegen waarna zij in het moderne Hong Kong verschijnt. Ze krijgt al snel hulp van een nerdy journalist en zijn kekke, maar ietwat jaloerse vriendin zodat ze volgens afspraak herenigd kan worden met haar geliefde. Beetje wankelende premisse maar het wordt echt meesterlijk uitgespeeld.

ha in deze volgorde had ook Rouge een opera kunnen zijn.

Zonder twijfel. :) Ik haal hem dan ook altijd door de war met Peking Opera Blues, goed excuus om die ter controle eens te herkijken.

Tourist Trap
Beetje vibin' on that Texas Chainsaw Massacre thing maar niet half as gnarly, en dat is jammer.

Mimaroğlu: The Robinson of Manhattan Island
Documentaire over the Turks-Amerikaanse elektronica-pionier İlhan Mimaroğlu, maar ook minstens zoveel over zijn activistische vrouw Güngör. Het laatste hoofdstuk komt zijn stiefzoon Rüstem nog aan het woord, met wie hij maar geen band kon krijgen, ze konden eigenlijk alleen over cinema praten. In plaats van pratende hoofden (van o.a. David Toop) krijgen we beelden die Mimaroğlu zelf schoot op diverse plekken waar hij woonde.

Safety Not Guaranteed
Aubrey Plaza being awkward in een soort oddball sci-fi romcom. Charmant popcornvermaak.

衛斯理之老貓 (The Cat)
Totale gekte in deze gorey Hong Kongse sci-fi rondom een zwarte cat from outer space. Samengeraapt zooitje maar zo over-the-top dat je je geen moment verveelt.

The Naked Kiss
Samuel Fuller, rare snuiter. Deze late neo-noir begint lekker wild maar de rest van de film kan daar niet aan tippen. Fuller gaat voor de omkering, de vreemdeling is dit keer een vrouw met een verleden die al snel door heeft hoe het reilt en zeilt in de nette dorpsgemeenschap. De lokale rijkaard deelt aan iedereen cadeautjes uit en je ziet gewoon aan hem dat hij niet pluis is. Klopt ook, daarna kakt de film ongenadig in, echt bizar slecht (met als uitweg dat het een parodie is?) Sowieso een aardig hoog b-film gehalte maar dan wel erg fraai gefilmd. Niet echt slecht, maar ook niet goed, wat onhandig. In die zin zijn die klassieke noirs toch subtieler in hun boodschap en daardoor ook tijdlozer?

ze konden eigenlijk alleen over cinema praten.

ain't that enough 8-)

The Naked Kiss ooit gezien, maar helemaal niets van onthouden, zegt toch wel wat vrees ik.

The Personal History of David Copperfield
'The sky is absorbing my words.' Ja, hoe zat het ook alweer? De sentimentele Dickens-epossen over door het lot getroffen jongetjes zijn lastig uit elkaar te houden. Misschien een idee voor een bewerking, alles mixen! Of het probleem juist voor eens voor altijd goed uitleggen? Bonusplan: van alle jongetje meisjes maken. Niets van dat alles in deze postmoderne bewerking, waar toch ook genoeg anders (en grappiger) gaat. Iannucci brengt Laurence Sterne naar Dickensland. Vele herstarts, interrupties, en nooit afgemaakte verhalen. 'No. It's just one boy.' Door Indiase kleurtinten toe te voegen scoort men wakkere punten. (Kleine David wordt er een Rene Klijn-mannetje van.) Het eerste half uur vermoeide de hyperonrustige editing me, en zat ik te hopen op meer muzikaliteit (of was dat Oliver!?) De waanzin wordt werkelijk weldadig wanneer Tilda Swinton verschijnt. Zij is verrassend grappig met salade dressings (Onana-ongelukje!). Haar eega, een depressieve aantekenaar, helpt de film ook vooruit. 'I doff what remains of my hat to them.' Het gedoe met een hond is erg Todd Solondz. Gelukkig zijn de rest van de grappen extreem Brits. Hoe meer alcohol er vloeit, hoe droger de oneliners. In zekere zin blijft het wel een 'hier kan ik mijn financiering voor rondkrijgen-film', maar met genoeg luim om zulk cynisme te vergeten. 'Run, I'm a criminal!'

The Naked Kiss ooit gezien, maar helemaal niets van onthouden, zegt toch wel wat vrees ik.

11 jaar gelden bijna. "Grillig" :)

gheh.

Shirley
'To our suffering, my dear.' Een goed boek kan je niet verfilmen. Zou in variatie ook gelden: een klassieke schrijver daar moet je geen biopic van maken, maar iemand van buiten de canon, dat lukt wel? Wie weet. Ik had in elk geval nog nooit van Shirley Jackson gehoord (mystery & horror-auteur) – en ik weet ook niet of ik wat van haar ga lezen – maar de film werkt! Elizabeth Moss schmiert weer smakelijk als verlepte artieste die niet meer naar buiten durft. Haar man is professor aan de lokale 'uni' en regelt wat studenten voor het huishouden (of voor zichzelf?) De onevenwichtige cameravoering voorspelt horrorige toestanden, een knipoog naar de inhoud van de boeken natuurlijk. Echte, puriteinse mannenhorror komt echter nimmer klaar. Dit is de horror van de jaren vijftig, het gefnuikte middenklasseleven. En, bovenal, de horror van de vrouw die niks mag. Vandaar die boeken! 'Freud would've had a field day.' Ontsnapping kan in fictie, en dankzij plots opflakkerende erotiek (ik gokte meteen correct dat hier een vrouwelijk regisseur achter moest zitten, het schuurt allemaal geil). Het leukst is wellicht nog al het academische 'gequarelle'. Het uni-leven van de haantjes. Zo wordt de film steeds fijner – niet beter omdat de chaos went, maar omdat ie bewust zo is opgebouwd. 'Originality isn't something one can simply will to manifest.'

극장전
Tales of Cinema, film over film, in een Rohmeresque verhaal te Seoul. Dat is een thuiswedstrijd. Begint met een rare slungel die een oude klasgenote tegenkomt. Na wat drankjes blijken ze allebei wel behoefte te hebben aan zelfmoord. Dan volgen een paar echt grappige situaties waarin hij haar toch maar probeert te dumpen. Hoe dan ook opeens zijn we in een andere film waarin een man een retrospectief bezoekt van een oud-studiegenoot die blijkbaar dodelijk ziek is. Per ongeluk komt hij de mooie vrouw steeds tegen die de bioscoop uitliep. Met tegenzin gaat ze uiteindelijk wat met hem drinken wat weer leidt tot veel Koreaanse pijnlijkheid. Die guys van Hong Sang-soo zijn echt vele malen vervelender dan die van Rohmer. Wel fraai peinzend einde dat de film redt. Ternauwernood. Fraai gefilmd met veel mooie beelden van Seoul en de beruchte zoom werkte dit keer vrij goed.

Tale of Cinema, om precies te zijn.

Die guys van Hong Sang-soo zijn echt vele malen vervelender dan die van Rohmer.

so true. Meer drank? Franse samenleving zowaar toch vrouwvriendelijker dan keihard Korea? (RIP Chick)

Daar is vast een mooi (video)essay over te maken. Andere generatie ook. De mannen in Rohmer zijn vaak pompeus en egocentrisch maar inderdaad ook op zijn Frans wat frivoler. En wat kunnen die Koreanen drinken. Een flesje Soju is wel eens leuk maar ik wil daar geen kater van meemaken. :) Wel altijd veel plezier in het eten (ook in films als men miserabel is, dan even niet), wellicht als een soort troost of nostalgie?

ja goed punt van dat eten. Aziatische eet-cultuur sowieso veel, eh, ritueler gebleven. (Rust afgedwongen door de vele pannetjes, de voorschriften, zoiets)

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto
Gewoon een Oscar gewonnen deze echt kafkaëske politiefilm. Begint in een schitterend appartement waar een net gepromoveerde politie-inspecteur zijn hippe minnares tijdens de seks vermoordt. Waarom? En wat doet hij zogenaamd onhandig met het achterlaten van sporen? Begeleid door een olijke Morricone soundtrack worden we meegenomen door de bizarre hiërarchie van de Italiaanse politie. Zo'n politieke politie alleen al, wtf? Mooie gelaagde film, de politieman wil gepakt worden (of bewijzen dat het niet kan?), zijn minnares kleineert hem en zet hem ongeveer aan om haar te vermoorden, uit het niets houdt hij een Musssolini-achtige toespraak voor zijn collega's en de opkomende controlestaat wordt ook in stelling gebracht. Klassieke Italiaanse thema's (iedereen is fout, het fascisme ligt altijd op de loer, niets zal ooit veranderen) op fraaie wijze en zonder hoop gebracht.

Die Petri was me er eentje.

Framing Britney Spears
Niet om het voor ’em op te nemen maar Niehe is echt maar een klein stukje van de hele discussie die destijds gaande was. Alle (al dan niet) late night komieken moeten zich schamen, Justins excuses zijn too little, too late, hoe verschillend ook: het is erg vergelijkbaar met Amy Winehouse. Britney kreeg er denk ik wel een hoop kuisheidsfantasietjes bij en derhalve de schuld van alles. Een jongeman zegt iets waar ik nog niet eerder zo bij stil had gestaan omdat ik mainstreampop strikt muzikaal nog wel een beetje volg maar de bijbehorende show minder en al die roddelrubrieken al helemaal niet, maar ik denk dat dit ook geldt voor Madonna, Kylie Minogue en ook Cardi B: waarom men in LGBT‑kringen zo wegloopt met deze dames: mensen die niet voldoen aan de norm herkennen zich in de strijd daartegen, dus toch geen intrinsieke voorkeur voor glitter en glamour. 🙂