Filmforum

op de lijst (Tigers).

The Road Movie
'Iedereen leeft... nog.' Russen met hun dashboardcams in de auto, het is waarlijk gouden materiaal. Het moment dat de wijde wereld van dit fenomeen vernam, verschijnt al snel, als een kleine reminder. Een komeet stort ter hoogte van Jekaterinaburg ter aarde. Misschien deed ie ook wel het lampje voor deze film branden, want The Road Movie bevat anderhalf uur aan verwante WTF-momenten. Regisseur Kalashnikov (ook dat nog!) toont reeksen aan auto-ongelukken in barse weersomstandigheden. The Road Movie fungeert als een perverse versie van Rail Away. Eerst dertig seconden rust, en dan de klap. Car Away. 'Je bent zo kalm, klootzak.' Niet alleen blijkt deze eenvoudige setup doodeng (je weet dat er iets komt), het is ook de slechtste reclame voor Rusland ooit. Wat een onwaarschijnlijke cowboys zijn dat. Zelfdestructie tiert welig. En als de road rash niet killt, stappen er wel mannen in zwarte pakken uit... De passagiers observeren het allemaal achteloos en met bijna bewonderenswaardige doodsverachting. Blikschadenfreude krijgt men er gratis bij, in een staat van anarchie. 'Wie moeten we bellen?' Het bos-inferno transcendeert het cable news middagtelevie-gevoel. Eén element ontbreekt, ondanks de aanwezigheid van een prostituee of twee. The Rod Movie. Maar oké, die camera's kijken naar buiten. 'Hebben we dit opgenomen?'

J'ai Perdu Mon Corps
'Koop een horloge, verdomme.' Zoiets is voor (vele) mensen zinloos, weten we sinds Bergson. Een jonge emigrant leeft op vele plaatsen en tijdstippen tegelijk, maar zolang hij zichzelf niet ont-dekt, kan er voor hem geen 'nu' zijn. Steeds wanneer Naoufel houvast te pakken heeft, ontglipt het hem, als een vlieg uit zijn hand. J'ai Perdu Mon Corps is een bijzonder geestelijke ervaring, ondanks alle tastbare motieven. Insecten zijn er een van, en deden me aan Kafka's Verwandlung denken. Een kind ontpopt door aanraken, proeven en luisteren, zo schetsen de flashbacks met dudokiaanse subtiliteit. Een trauma brengt een scheiding aan, waarna de film pas echt losgaat. De jongen werkt inmiddels als mislukt pizzakoerier, immers, ook als werkmachine ontglipt de tijd hem. Hij is dan al onthand, en verloren in zijn hoofd. Regisseur Clapin trekt het gegeven richting surrealisme, maar houdt het scenario tegelijkertijd knap aards. Dat laatste komt door een The Assistant-achtige plotwending. Alweer een fijne literaire referentie, nu naar Malamud. De jongen gaat voor een oude baas werken, zonder de ware reden te verklappen. Het lijkt het moment om zijn lot in eigen hand te nemen. Maar in deze existentiële film blijkt het lot een eigen hand! En de zachte hand van de geschiedenis slaat altijd net even anders en elders dan de human fly verwacht. 'Rien voir. Rien entend.'

Color Out of Space
Man, Richard Stanley, what happened? Na het fenomenale Hardware en alleraardigste Dust Devil leek hij permanent in de jaren '90 te zijn verdwaald. Nu is hij plotseling terug met een kosmisch horrorverhikel voor Nicolas Cage. De introductie is geweldig, subtiel en poëtisch. Helaas gaat de film (en natuurlijk de verplichte Volvo stationcar) daarna grotendeels over platgetreden paden waarin flink geleend wordt uit The Shining en The Thing. Gevaarlijk, want dat zijn standaardwerken. Natuurlijk doet men weer dom wanneer een kleurige meteoriet in de tuin neerstort maar hoe kan anders de middenklassefamilie ontrafelt worden? Zoals dat tegenwoordig hoort allemaal irritante lui dus kan het je ook weinig schelen wat er met ze gebeurt. Af en toe toch een glimp van de oude Stanley-magie maar het is ook weer een te lange film die moeite heeft een bevredigende oplossing te vinden. Maar goed, wel veel aandacht gekregen dus wie weet kan hij weer eens eigen werk filmen.

Mauvais Sang
Vroege Carax-film die bewijst dat de man al meteen een heel eigen manier van filmen te pakken had. Ergens moet het een gangsterfilm voorstellen over de diefstal van een serum dat een futuristisch neo-AIDS kan genezen. Maar dat doet er eigenlijk helemaal niet toe. Zijn vaste alter-ego Denis Lavant wacht op de dag van le job en worstelt met zijn liefde voor de dochter van een van zijn kompanen (Binoche kuikenachtig leuk). Ondertussen ook nog eens achtervolgt door zijn idolate vriendin (een kuikenachtig leuke Delpy). Allemaal gemarineerd in een droomachtige jaren '80 sfeer met een magistrale scène in een bus waarin Lavant voor het eerst Binoche ziet en vanuit allerlei weerspiegelingen observeert. En een geweldig moment wanneer de metroconducteur hem helpt ontsnappen aan zijn vriendin. Zo zijn er nog wel een paar momenten die je niet snel zult vergeten al vond ik het wanneer het plot weer in beweging komt allemaal wat normaaltjes worden, zeker tegen het einde. Hoe dan ook, mooie film.

天気の子
De opvolger het immens populaire Your Name, ga daar maar aan staan. Weathering with You begint magistraal met de vondst van een schrijn op een gebouw midden in Tokio die een meisje de kracht geeft om tijdelijk zonneschijn op te roepen. Shinkai keert terug naar een van zijn favoriete motieven: regen. Prachtig geanimeerde plensbuien in een Tokio dat vol details tot leven wordt gebracht. Het verhaal is lastig na te vertellen maar wordt gedragen door een aantal leuke personages. Door de mens veroorzaakte klimaatverandering lijkt in deze moderne mythologie vooral een aangelegenheid van bovenaardse krachten wat uiteindelijk leidt tot prachtige beelden van een ondergelopen Tokio. Lange tijd zat ik er helemaal in, totdat Shinkai tijdens de climax vervalt in oude zonden van iets teveel geschreeuw en een overdaad aan blije popliedjes.

ah! dat ge Mauvais Sang nog niet gezien had. Zeer chiquesthetique.

benieuwd naar Weathering With You, zal zelfs de lokale bios nog wel halen, gok ik.

Diamantino
'Ik wil een vluchteling adopteren, alleen voor mij.' Heel Portugal op de hak zetten. Je moet het durven. Stervoetballer Diamantino slaapt onder een Diamantino-dekbed, raakt geblesseerd in de finale, en wordt beschuldigd van witwasserij. Inderdaad, het is de Portugese Alleman Cristiano Ronaldo zelve, en zeker met zonnebril lijkt ie perfect. Wat er vervolgens gebeurt, verbijstert meer dan Ronnies zesvoudige scharen. Er verschijnen zijdezachte hondjes op het veld, omgeven door roze suikerspinwolken. Dat is meer dan een schijnbeweging, de tripknop wordt hier diep ingedrukt. Zelfs Adaptation is in de meer tropische meta-passages niet ver weg. Diamantino krijgt een heuse, katholieke epifanie, waarna hij zo goed en kwaad als het gaat, zijn Suske & Wiske-zusjes wat weerwerk durft te bieden. Het b-film plot blijft (bewust) hopeloos slecht, met voor added value een vleugje giallo. Ik hoopte op een bloederige moord, en kreeg een varken... Opnieuw een verdekt schot. De alwetende achteraf voice-over van Diamantino naait de waanzin mooi aan elkaar, al wijst alle varkenslijm wel op het schematische grappengehalte. De hele zeitgeist sleept men erbij. Transgenders, memes, Afrikaanse bootjes, en de Prexit. In de blessuretijd wordt het nog bijna The Crying Game. Ook een film met ballen. 'Mijn povere hart was een wervelwind van emoties.'

1917
(In de bios). Een lange lijn van Wereldoorlog-spanning, volgestouwd met veel te veel horror-drone-muziek. Wel een paar fraaie shots in en om water. Er is een momentje van magische rust, en tot ergernis van mijn zusje begon ik juist toen de restanten van mijn popcorn op te eten.

dat ge Mauvais Sang nog niet gezien had.

Ik was deze Carax gewoon kwijt in de eindeloze kijklijst. :) En je moet ze een beetje opsparen, aangezien de man niet zo productief is.

Shinkai heeft inderdaad bioscoopstatus behaald, zat nog best wel vol ook op een stormachtige zondagmiddag.

Diamantino gaat natuurlijk op de lijst. :)

愛情萬歲
Ik vermoedde dat ik in 1994 waarschijnlijk een klassieker had gemist. Tijd voor Vive L'Amour (als ik me niet vergis ook een Ludo-favoriet, in dat geval, wend het gelaat af). Begint prima, niemand praat 20 minuten lang, stedelingen weten elkaar zonder een woord te vinden voor ongetwijfeld liefdeloze seks. Maar gestaag begint mijn aandacht toch te vervliegen, er is geen klik, Tapei ziet er niet mooi uit, de hoofdpersonages doen me niks, het kabbelt maar een beetje voort. Even dreigt de film een nihilistische klucht te worden, maar ik haat kluchten dus beter van niet. Iedereen rookt nog 100 sigaretten, de verlegen jongen doet wat travestie dus is eigenlijk homo, bladiebla. Dan eindelijk een mooie lange wandeling maar helaas zweeft de camera niet omhoog voor The End. Eerst nog even De Huilbui. Moest toch denken aan wat Wong Kar-Wai in diezelfde periode uitspookte en dan is dit Keuken Kampioen Divisie.

Ha, de 80-minuten woordeloze cut ben ik dan nu al fan van. Zou zonder twijfel een veel betere film zijn.

ghehe, oei! :D

The Chant of Jimmie Blacksmith
'What do you want us to call you?' In de week dat de geschiedenisleraar Ron Jans semantisch door de mand viel, keek ik een film over een ander land met een bezoedeld verleden: Australië. Het begint met een priester die 'Blasted blacks' verzucht, en dat is nog een van de minder erge kwalificaties voor een volk dat in 'darkies camps' wordt gestopt. Regisseur Schepisi biedt verrassend vroeg een postkoloniale take, oftewel, 'the Other perspective'. Hij volgt Jimmie Blacksmith, een tragisch tussenmens. Als mestizo lijkt hij wat op Pierre van Hooijdonk (die ook wel eens een Piet-grap maakte). Jimmie voelt zich meer thuis bij de blanken, die hem echter nimmer motten, wat hij ook doet. Hij begint daarom aan een Walkabout door de beautiful scenery, ondertussen racisten afslachtend. Ondanks de nogal klassiek-degelijke looks is de film bij momenten erg rauw. Het scenario voelt soms al te bekend, maar dat lijkt me vooral door de latere invloed te komen. De speurtocht naar de ontsnapte aboriginal, terug in zijn verloren heimat, hebben we vaker gezien. Jimmie's kern houdt wel iets raadselachtigs. Begrepen de filmmakers de Aboriginals idiosyncratisch goed, of begrijpen ook zij ze (als blanken) niet? Mistige vragen. Het eindigt in elk geval voor het Westen duidelijk dankzij een christelijk vleesmotief. 'They'd bloody laugh.'

도쿄!
Wat een line-up! Gondry. Carax. Bong. Drie korte films over Tokio, yo, dat kan niet misgaan. Zoals het hoort bij dit soort projecten loopt de kwaliteit uiteen. Gondry weet moeiteloos zijn houtje-touwtje-wereldbeeld naar Tokio te transporteren met een verhaal over een koppel dat bij een vriendin logeert terwijl ze een appartement vinden. Hij is een wat irritante filmmaker, zij is natuurlijk leuk maar onzeker over wat ze aanmoet met het leven. Melancholisch verhaal met een typische Gondry draai en een schattig einde. Carax presenteert samen met Lavant (natuurlijk) dat nare Repelsteeltje-figuur dat later in Holy Motors opduikt en stennis schopt. Begint hilarisch, maar de grappen worden wat te ver doorgedreven. Bong is redelijk in topvorm met zijn verhaal over een man die tien jaar lang zijn huis niet uitkomt en zelfs de koeriers die zijn post en pizza's brengen niet aankijkt. Totdat er een echt superleuk pizzameisje aanbelt en een waar Tokio-fenomeen roet in het eten dreigt te gooien. Mooist gefilmde aflevering dit, met prachtige shots van verlaten straten.

Les amazones du temple d'or
Bij Myduckisdead staat als genre "topless adventure". Amazones zijn natuurlijk een dankbare fantasie voor sexploitatie en het is wat het is. Jess Franco kan echt wel wat maar op een paar mooie plaatjes na is het toch redelijk saai allemaal.

Wounds
Maakt nogal wat haat los, ik vond het toch wel aardig, maar niet zo gelijk goed als Anvari's vorige, Under The Shadow. Helemaal snappen doe ik het allemaal niet, maar de sfeer was lekker duister en mysterieus. Ms over een tijdje nog eens kijken.

Baskın
Deze beviel me de tweede keer beter.

Phantasm
Phantasm II
Phantasm III - Lord of the Dead
De eerste is een klassieker. Met al z'n flaws (die man, die bollen, wat gebeurt er toch allemaal?) toch een leuke horrorfilm. Gewoon met beperkt budget lekker los in de special effects en die soundtrack is behoorlijk out there. Dat laatste is in de tweede met meer budget en iets meer logica juist weer behoudender. De derde is weer wat beter, maar uiteindelijk blijft de eerste toch echt de leukste.

benieuwd naar Wounds.

nu Bong zo groot is hoop ik 도쿄! in de lokale bios te zien.

Durante la Tormenta
'Als je naar buiten gaat, ben je morgen dood.' Wat een lekker bekkende titel! Ik hoor het Niño de Elche al declameren met een R waar Koen Sebregts trrrrots op zou zijn. Van Spaanse folklore is hier verder geen sprake, al is SF/horror volgens mij het enige genre dat ik van Spaanse cinema t[rec]. In een villa gebeuren Stranger Things, decennia worden verbonden door ketenen van ongeluk en toeval. Jaren na een eerste, brute gebeurtenis vindt een familie een oude camera en dito cassettes (lekker retro) en vindt een raampje, terug naar het verleden. Het is meteen het hoogtepunt van de film, als een galante media-mindfuck. Ik moest (weer eens) aan Annie MG Schmidt's Mevrouw Knoops denken, de dame die in een theater stuk belandde. Niks mooier dan via media een nieuwe wereld aantreffen. De mama van de Spaanse familie heeft 'r echter vooral last van, en begint de Cronocrímenes samen met een opvallend behulpzame agent te bestrijden. Vanaf dat moment wordt de 'pura fantasia' in rap tempo wazig. 'Nada prova nada.' Misschien was de moord bij de buren er toch teveel aan. Wat dat betreft hint het einde naar een scherm dat hier niet helemaal aanslaat. De Spaanse versie van Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Iedereen heeft in Facebook-tijden zijn eigen tijdlijn. Maar hoe komen we dan nog samen? 'Laat mij je herinnering zijn, alsjeblieft.'

nu Bong zo groot is hoop ik 도쿄! in de lokale bios te zien.

Hij is wel uit 2009, maar de kans is wel groter geworden. :)

Ik hoor het Niño de Elche al declameren

LOL. Het ging net de goede kant uit met de kijklijst, helaas ook weer wat obscure Japanse cyberpunktitels gevonden.

Hij is wel uit 2009

ah! haha. Gondry's gouden tijd.

VFW
Eerbetoon aan Assault On Precinct 13, boomers vs millennials met vette splatter-effecten in paars en blauw (populaire kleurcombi tegenwoordig). Carpenter wordt ook muzikaal geëerd door Steve Moore's (Zombi) fraaie synth soundtrack. Regisseur Begos maakte eerder Bliss, die vond ik wel beter, maar VFW is goed popcornvertier.

A White, White Day
(In de bios) IJslandse binnenvetters gone wrong. Spannend en secuur.

Uncut Gems
'I don't want to be calm.' Het moet van Punch Drunk Love geleden zijn, dat ik Adam Sandler in een film zag (en ja, ik haak pas aan bij serieuze pogingen). De flauwe grappenmaker speelt hier een New Yorkse diamanthandelaar, en hij zet zijn innerlijke Nicolas Cage op tien. De tics en de tandjes werken aardig, alle zwakke momenten razen sowieso voorbij in een scenario dat het hysterische gaspedaal minstens zo diep indrukt als haar hoofdpersonage. De regisserende Safdie brothers hebben ambitie, en channelen DePalma's Snake Eyes. 'Come on it's not a fucking soap opera.' Pas na anderhalf uur geld sjouwen en leugens bouwen, volgt een eerste rustpunt. Het is eigenlijk een klein wonder – en stiekem jammer – dat de broers zich niet aan nineties videoclip-splitscreens waagden. Had makkelijk gekund. 'Never resurfaced anything!' Terwijl de schmuck Sandler zijn leven versjteerd, wachtte ik op de Roald Dahliaanse twist die toch moest komen. De Jobse tijdingen rollen aan, totdat alles en iedereen murw gebeukt achterblijft. Iedereen? Nee, daar is de wending alsnog, en het is niet de Donald Trump-achtige jinx, waar ik op gokte. Zo houdt de film de controle, goed getimed als een sportfilm. In niet onbelangrijke bijrollen treffen we overigens de real life-sterren Kevin Garnett en The Weeknd voor nog wat extra vaart. 'Why am I in your car right now?'

Liquid Sky
Cultfilm uit 1982 die ik al in de diepe VHS-jaren wilde zien, maar nooit aan toe kwam, toch ook een beetje omdat ik bang dat het echt cinema el cheapo zou zijn. Is het ook wel met die ouderwetse UFO maar ik vond het al snel een fascinerende film. De helft van het werk wordt natuurlijk gedaan door het Oude New York, waar de cinematograaf zich helemaal op uitleeft. Ziet er niet alleen mooi en vervreemdend uit maar de film kanaliseert ook die hele decadente post-punk, disco is dood, het begin van AIDS-sfeertje. De UFO landt op het dak van een appartement en de buitenaardse wezens kicken eigenlijk op heroïne. Maar ze komen erachter dat ze de stoffen die vrijkomen tijdens een orgasme veel fijner vinden. Pech trouwens voor degene want die gaat dood. Lekker spacey effecten trouwens. Het ongelukkige/nihilistische fotomodel Margaret heeft last van vervelende lui, maar als ze eenmaal de relatie legt tussen seks en dood neemt ze het heft steeds brutaler in handen (resulteert in een geweldig gefilmde monoloog). Ondanks zijn duidelijke problemen een fijne, originele SF-film.

限界人口係数
Nog meer cult, dit keer uit 1995. Anatomia Extinction is Japans underground curiosum van horrorregisseur Yoshihiro Nishimura dat begint met een digitaal intro dat doet denken aan chilloutvideo's uit die tijd. Daarna verzeilen we in een toekomstig Tokio waar de gebruikelijke angsten heersen: alles is te druk, de bevolking vergrijst, collectieve stress. Een groep besluit maar om mensen uit de weg te ruimen en de nerveuze hoofdpersoon, een soort hybride van Bowie en Sakamoto, wordt gerekruteerd door middel van een organisch implantaat met vagina, lekker in de onderarm. Ja, zo'n film. Cronenberg en Tsukamoto zijn vanzelfsprekend altijd in de buurt. Niet zo goed als die twee grootmeesters maar best wel leuk gefilmd met mooie shots en arty gebruik van neonverlichting. Lekker onder het uur, wat helemaal goed was, want al dat rennen en gespletter had niet langer moeten duren.

oeh die Liquid Sky, Fifth Dimension Channel SF. maar genoeg back catalogue op de lijst en kompjoeter voorlopig. :o

Knives Out
'Physical evidence can can tell a clear story with a forked tongue.' Cluedo met The Royal Tenenbaums, dat zal de pitch van Rian Johnson zijn geweest, vermoedde ik. Gemoedelijk met een lijk zet het bekende spel zich in gang. Een meta mystery writer sterft, en iedereen voelt dat er iets niet klopt. Is het zijn laatste grap? Enter Daniel Craig ('a self-made man himself'), als de prive-detective die de rijke collectie nabestaanden eens met de tong in de wang (en het rokertje in de muil) komt grillen. Het ontbreekt Craig aan komische flair en timing, maar het scenario redt hem. Wanneer de boel in een landerig kerstniemendalletje dreigt te verzanden, gaat de poststructuralistische theorie in overdrive. De teksten worden leuker, de onzin zinniger – 'a nazi child masturbating in the bathroom – en de Pynchon-diss mogen we best gewaagd noemen. Herr Sleuth met het nep-accent krijgt hulp van de brave huismeid, en van de oudste der aanwezige moeders. Laatstgenoemde zorgt voor het leukste meta-moment. Iedereen weet dat we al een decennium door Hollywood opgelegd naar hipperige vinyl en peperdure pick-ups moeten kijken. Hier wordt eindelijk eens een cd-speler ingezet. En wat voor een! Meer retro dan de retro zelve. De prijs van de McIntosh is wel even slikken... Net als de huishoudster dat moet doen om aan het scherpe web te ontsnappen. 'Indulge me.'

Verotika
Glenn Danzigs filmdebuut was natuurlijk op voorhand al iets waar mensen op gingen haten. Nou stelt ie wat dat betreft niet teleur, want het is inderdaad niet best. Het is vooral te steriel om voor een leuke b-film door te gaan. Je zou hopen dat Glenn iets op het niveau van Franco of Rollin zou moeten kunnen afleveren, nu is het een soort Bill Zebub met een beetje budget.

https://i.postimg.cc/64G3S5F6/IMG-20200301-195626.jpg

A Hidden Life
De nieuwe Malick luidt een nieuwe fase in met een nieuwe cinematograaf en een terugkeer naar een meer conventioneel narratief. Dus koudwatervrees. Tweede Wereldoorlog ook nog eens. Maar niks aan het handje. De film begint op en top Malick met een briljant visioen van een pastoraal leven zoals alleen hij dat kan brengen. Kort gezegd, heeft de boer Franz Jägerstätter geen zin om mee te vechten met de nazi's, los van ideologische redenen helemaal terecht met zo'n mooie vrouw en drie dochters. Dat komt hem anders wel te duur te staan. Los van de visuele pracht laat Malick heel goed zien hoe fascisme het dagelijks leven inkruipt en elk alternatief door middel van meer basale sociale conventies als stigmatisering onmogelijk probeert te maken. Voordat je het weet staat een wat brave burgemeester bij een kampvuur als een twittertrol de Führer na te brullen. Heel veel details ook van klein sadisme en disciplinaire architectuur die je proberen te breken. Er zit, vond ik ook, onbewust (of bewust, toch de Engelse vertaler van Vom Wesen des Grundes) een soort kritiek in op de beruchte fascistische periode van Heidegger (nazi's waren toch echt supertechnologisch, vreemd hoe hij dat inzag). <i>A Hidden Life</i> is waarschijnlijk ook de meest compromisloze christelijke film die ik ken, maar wel een die laat zien hoe het bijna onmogelijk is om echt christelijk te zijn, wat de prijs is die je betaalt wanneer je stug doorzet en niets anders dan Christus zelf moet worden. Het lijkt mij een weggegooid leven maar als film bijna compleet geslaagd, zelfs met een speelduur van bijna drie uur (vloog zo voorbij.)

"vreemd hoe hij dat niet inzag." Duh.

het huidige tempo van de man blijft :o

Beats
'These are the universal beats from the people's streets.' Het blijft krankzinnig, die Britse wet tegen dance-samenkomsten, en dat anno 1994. Babyboomer-paranoia. Blairs 'New' Labour deed uiteraard lekker mee. De film maakt hem (en hen) terecht belachelijk. Autechre's oplossing blijft niet onbesproken (en onbeluisterd), een grap die in de film van erg ver aan komt rollen. Wat dat betreft miste ik in het scenario wat obscure daderkennis. Er lijken vooral liedjes uitgekozen die nu nog cowbelletjes doen rinkelen. Dat ik nog geen zin kreeg mijn Onvermijdelijke Detroit-project aan te zwengelen, wijst ook op een zekere gemakzucht van de makers. Ze scoren echter met de leuke hoofdpersonages. Twee wee men, Clerks-achtige sukkelaars, die aan de supermarktellende en thuisstatus proberen te ontsnappen. Het enthousiasme van de binnenvetter en de extravert is aanstekelijk (en zelfs ware bromance ontbreekt niet). 'Dream team and that.' Ze zetten zich in gang richting het Grote Feest, in een welhaast Ulussyeaans Schots slang pratend. Pas wanneer de zwart-wit beelden – op zich ook weer voorspelbaar – in kleur veranderen, begint de muzikale Trip goed. De aftiteling bewijst: alles had in verlepte VHS-kleuren gemoeten. Hier geen gabbertranscendentie dus, maar genoeg gniffelbaars over twee gouwe gozers. 'I do a lot of recreational drugs.'

alles had in verlepte VHS-kleuren gemoeten

Goed idee. :) En eigenlijk vreemd dat dit niet allang een filmconventie is geworden.

had deze graag gezien/gemist op IFFR: https://iffr.com/nl/2020/films/vhyes

지금은맞고그때는틀리다
Hong Sang-soo kende ik nog niet. Interessante film maar niet een waar ik echt helemaal voor ging. Een filmregisseur komt een dag te vroeg aan in een stad voor retrospectief waar hij ook een praatje zal houden en komt een leuke vrouw (Kim Min-hee) tegen waar hij een tijdje mee gaat hangen, al gaat dat redelijk moeizaam, ook omdat zij zoekende is en ook niet helemaal zeker weet waarom ze eigenlijk met de man meegaat. En dan halverwege pas de titel van de film en beginnen we opnieuw. In een Amerikaanse film zou de ontmoeting uitlopen op een geslaagde romance maar hier gaat het ternauwernood wat beter. Het mooie aan de film vond ik hoe het je bewust maakt van de manier waarop een leven wordt opgebouwd uit kleine beslissingen, verkeerde getimede zinnen, niet geslaagde stiltes of ongepaste emoties...en dat daar later je hoofd over breken nutteloos is omdat je wel op een andere manier gênant was geweest. Maar ook een wat geforceerde film met rare zooms en een wat irritante hoofdpersoon (wel goed geacteerd trouwens met die zenuwtikken en dat lachje). Sowieso, films met een filmregisseur als hoofdpersoon (8 1/2 telt niet mee), het voelt toch altijd een beetje als goedkope therapie.

37セカンズ
Netflix presents, toch altijd checken. 37 seconds is een intrigerend portret van een jonge vrouw met een hersenverlamming die werkt als manga-tekenares voor YouTuber die natuurlijk de shine pakt. En dan is haar moeder overbezorgd en behandelt haar als een klein kind. Regisseuse Hikari kan altijd terugvallen op de bekendere Alleen op de wereld-momenten maar pakt ook de ruimte voor wat taboe-onderwerpen. Want door een mogelijke tekenklus wordt Yuma nieuwsgierig naar seks wat een intrigerende zoektocht oplevert. In de tweede helft wordt dit meer een algehele zoektocht naar vrijheid en identiteit, soms sentimenteel maar uiteindelijk wel stoer gedaan (helemaal door actrice Mei Kayama.) Ik ben inmiddels wel wat gewend maar hier zaten echt weer wat adembenemende shots in van nachtelijk Tokio.

ook een wat geforceerde film met rare zooms

ghehe welkom to al Hongs movies ;-)

I Am Not Okay With This s01
Goed verhaal, lekker kort. Charmante rollen ook, de 80s vibe hoeft wat minder, die is wel wat uitgeplayed wat mij betreft. Ik was erbij. Maar de laatste aflevering heeft een cliffhanger van jewelste en daar ben ik wel benieuwd naar.

Hunters
Joden jagen op nazi's die Duitsland zijn ontvlucht als een soort Joodse superheldenfilm zonder capes. Wel leuke seventies vibes inclusief referenties aan comics en exploitatiefilms. In de laatste aflevering escaleert het een beetje uit de klauw, ik geloof niet dat een tweede serie noodzakelijk is, ondanks de cliffhanger.

The Nightingale
'It's a fucking wilderness.' Australië, een land te sterk voor whiteys, denk ik soms. De zogenaamd Verlichten die de kringloop des levens denken te kunnen overstijgen. (Zie ook 2020). The Nightingale speelt in de tijd dat Australie nog een convicts colony was, waar de Engelsen hun 'vervelende' Ieren droppen. Het bos ingaan, betekent overgeleverd zijn aan een 'black tracker' en díens goden. Het scenario zet slim twee minderheidstalen tegenover elkaar, en laat ze vervolgens samensmelten. Een jonge Ierse praat thuis gaelic, totdat de Engelsen aan haar thuis een einde maken. Met een lokale aboriginal trekt ze de bush in voor wraak. Een bloederige queeste waar zij beiden uiteraard meer dan gewoonterecht toe hebben. Aanvankelijk is ook de Ierse een raciste, en beweegt het verhaal zich langs de lijnen van de unlikely buddies movie. Deze grijstinten worden echter steeds meer vervangen door melodrama, door het hart van de gutmensch. Gelukkig wel zo hartstochtelijk Goed dat ik erin wilde geloven als een christen in zijn Heer. Desalniettemin, had het allemaal nog wat meer droog-observerend gekund. Het avontuur an sich is immers 'prachtig', Herzogiaans en Malickiaans in de juxtapositie van ellende en natuurpracht. In tal van scenes is de film beter, gevaarlijker en rauwer dan het zo bejubelde The Revenant. 'Bloody white people.'

Max von Sydow (1929 - 2020). De Stugge Zweed™ is niet meer. Ik laat de obligate foto uit Het Zevende Zegel maar even zitten.

jep one of the greatest. (Misschien de grootste Europese acteur zelfs)

https://gracekellyblues.blogspot.com/2016/08/de-tien-beste-acteurs-estafette-race.html

Dolor y Gloria
'Mama, mira, el cielo!' Een tot rust gekomen Almodovar, sereen in aanpak en eindresultaat. Het is er met Dolor y Gloria zowaar van gekomen. Meta-Hong, volgt Pedro autofictief een succesvolle regisseur die noodgedwongen rust houdt. Het levert een kalme film op, badend in de zoete weemoed van temps perdu, geschoten in fraaie kleurstellingen. Een blauw bad, een wit huis, een rood hart en een leeg scherm, allen zorgen voor sirkiaanse schitteringen. Een minuut of veertig vermoedde ik achterdochtig een schijnbeweging. De regisseur in kwestie zou vast AIDS krijgen, en als een Singing Detective ten onder gaan aan zingende waanzin. Niets daarvan. Zelfs wanneer hij trek krijgt in een bruin paard, gaat het om heroïne, en blijft hij na ieder shot kalm. Het drugsgebruik wordt uiterst liefdevol in beeld gebracht, als ware ook dat een cinemagisch ambacht dat eenieder eens moet leren. Tijdens de minder boeiende flashbacks zien we een Eerste Liefde na de mama. Uiteraard vormt dat de bron van oneindige mogelijkheden tot kunstenaarspijn. Op plotniveau gebeurt er in Dolor y Gloria weinig verrassends, maar dat is juist de verrassing. Almodovar serveert knutselwerk met metaforische mozaïek en doorkijkjes van alumiumfolie. Een ouwelullenfilm vol aanstekelijk narcisme. Zelfpiëta. Auto-emocion. 'Natuurlijk niet. In mijn dromen.'

The Invisible Man
(In de bios) Flauw, doch niet flauw genoeg om cult te worden.

The Lighthouse
De nieuwe film van Robert Eggers die na het succes van The VVitch moet doorpakken. Hij gaat voor arthouse deluxe, zwart-wit, 1.19:1 ratio, zwaar brommende soundtrack (heel mooi in de bioscoop) in dit verhaal over twee noeste vuurtorenwachters in de 19de eeuw. Vies huisje, Nederlands weer en Willem Dafoe die meteen bazig gaat doen tegen Robert Pattison. Daar gaat het al meteen mis, want je kunt ongeveer de rode draad uittekenen. De viezigheid is nooit van Russisch niveau dus daar haal ik ook mijn schouders over op. Beetje rare dromen, beetje gekte, beetje onderdrukte homoerotiek, zo kabbelt het naar het einde. Wel echt weer heel goed gebruik gemaakt van Dafoe's kop en acteerskills maar dat is niet genoeg.

Aniara
Zweedse sciencefiction, kom je ook niet vaak tegen. Kent zijn klassiekers en ik zat er dan ook vanaf het begin helemaal in. Er is duidelijk wat misgegaan op Aarde en met een werkelijk gigantisch cruise-achtig schip worden mensen in luxe naar Mars vervoerd om een nieuwe leven te beginnen. Al rap raakt het gevaarte uit koers richting het Grote Niets. De vrouw die een soort Olafur Eliassonachtige herinneringmachine beheert heeft opeens een populaire attractie te pakken al duurt de lol niet lang. Afijn, fijne Ballardachtige momenten wisselen Scandinavische zwartkijkerij af. Fijn erotisch bij tijd en wijlen en met een geweldig tijdsverloop wat tot een puike climax leidt. Maar goed, ruimtereizen, slecht idee.

Het tempo gaat omhoog in deze vreemde tijden...

風に濡れた女
Blijkbaar een hommage aan het beruchte pinku-genre. Als die films zo leuk zijn als deze kan ik mijn lol op. De sekskomedie Wet Woman in the Wind begint met een geweldig shot waarmee beide personages in een keer worden neergezet. Hij, een theaterregisseur die zich heeft teruggetrokken in een hut in het bos en genoeg heeft van vrouwen, zij knettergek als een Franse actrice. Mooie dynamiek tussen die twee en voor een film die toewerkt naar de verplichte seksmarathon een originele opbouw, met een aantal goede grappen. En ook gewoon heel geil. Erg vermakelijk en eigenlijk wel precies gekalibreerd hoe ik seks graag zie in film.

De solonaise a.k.a. "social distance" geeft een hoop tijd voor films enzo. 🙂 (Wel veel thuis geweest de laatste tijd en wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen …)

The Red Pill
Zelfverklaard feministe onderzoekt de "manosphere". Niet zo kritiekloos als de recente Tegenlichtaflevering wat wel een stel heel erge huilebalken waren die vooral zelfreflectie misten om hun scheiding aan zichzelf te kunnen wijten en daarom in romantische theorieën over "de man" en "de vrouw" vluchtten. De Men's Rights Activists die bij Cassie hun verhaal doen lijken redelijk en omdat er echt wel wat te zeggen is over de mannelijke genderrol denk je soms dat they're onto something, maar dan kwam er een wetenschapper om het allemaal te weerleggen en bleken deze "MRAs" toch wel erg luie denkers. En Cassie, die documentairemaakster, dus ook, want [spoiler] die concludeert aan het eind "redpilled" te zijn, ex-feminist …

wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen

LOL, idem. Ook allemaal kaartjes gekocht voor concerten die ongetwijfeld niet door zullen gaan. Nou ja, de rabbit hole van roman pinku lonkt. :)

Tsja, die manosphere toch, wel frappant dat het heel veel mannen zijn die zich daar dan weer (terecht) boos over maken.

Zijn al 4 concerten waar ik tickets voor heb verzet naar onbepaalde datum en eentje had al gecanceled. Best een interessante ervaring.

wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen

hihi. heel goed.

i got ripped off. in 2006 deed ik niets buiten de deur, en keek ik alleen films. Nu doe ik wat, kan ik alleen nog films kijken :P

Her Smell
'I am not myself, if I do not visit my other realities.' Tour de forces rond nerveuze vrouwen zijn de specialiteit van Alex Ross Perry. En trouwens ook van Alexandra Moss, inmiddels een grote naam, maar jaren terug de Queen of Earth. Beiden doen hun ding hier opnieuw (en opnieuw goed), in een nieuwe setting: de muziekwereld. Dante's Inferno is de club, met Thunderdome in het hoofd. De druggy mess wordt belichaamd door een bloednerveuze camera, en, nog irritanter, de drone sounds vanuit de Zaal in de verte. De muzikanten bivakkeren vooral in de catacomben, wachtend totdat hun Grote Leider wenst op te treden. Het WTF-gehalte is ondraaglijk hoog, maar ook dat is een specialiteit van Ross en Moss. Zij zijn niet bang voor onsympathieke karakters. Toch was ik blij dat de film in de studio belandt. Daar is de glimp van het genie van de muzikant te zien. Captain Beefheart en Cobain zullen zich niet minder onmogelijk hebben gedragen. Hun medemuzikanten zullen niet anders gemokt hebben. 'I used to play church basements and I was happy there.' De film is helaas te lang, intrinsiek diva-overdadig. Alle possible endings worden gemist. Tegelijkertijd weet de bipolaire fictie diep in de mindstate van de Britney's en Amy's te kruipen. Ik zette na afloop vlug de plaat van Matt Sharp op. Nog zo'n Verloren Ziel. 'We need a break, not a tour.'

La Verité
'Dit zou zo'n mooi beroep zijn, zonder cliënten.' Normaal begin ik te mokken als een film in de rechtbank beland, maar Clouzot vindt met dit relatiedrama een aardig ritme. Herinneringsdialogen en rechtspraak wisselen elkaar af, 'omarmd' door de vrouwengevangenis waar Brigitte Bardot voor moord zit opgesloten. De zaak zelf lijkt aardig procedureel in beeld gebracht. Ht begint al met de Oud-Griekse jurylootjes die worden getrokken. Om achter de waarheid ('quelle verité!?') te komen, geven aanklager, verdediger en beklaagde een 'jolie demonstration' van de tijdsgeest. Deze film stamt uit een freudiaanse periode waarin de spannende breuklijn tussen vrije seks en conservatisme zichtbaar wordt. De institutionele vrouwenhaat die Clouzot aanklaagt, lardeert hij – o ironie – met vleugjes pinky naakt. De onbegrijpelijke borsten van Bardot stemmen nederig. Hoge heren praten over haar hoofd heen over de rol van de vrouw, noem het date theorie anno 1960. Zo ver weg zijn Clinton en Lewinsky (en de 'anti slut defense') echter al niet meer. Huiselijk leven met een snob, dat is 'un peu rien' voor de moderne vrouw. In de marge is 'r een oprechte bijrol voor muziek (met een klas vol jassen, en grandeur op tv). Bardot speelt knap ingehouden, 'pour de bon.' De boom mic op het moment suprême noem ik een fallische lapsus. 'Je hebt me gehoord en gezien.'

De onbegrijpelijke borsten van Bardot

LOL.

Om in te lijsten (mét het 'stemmen nederig' er achteraan) :D

xD

India Song
Uit de tijd dat Franse schrijvers ook graag experimentele films maakten. Marguerite Duras werd geboren in Indochine dus dit verdoemd, sensuele exotisme zal daar wel vandaan komen. De vrouw van de Franse ambassadeur in Calcutta leeft in een sleur van privilege en affaires die haar man uiteindelijk tot waanzin drijven. Super gestileerd gefilmd met statische shots, veel spiegels en langzaam bewegende mensen. En als Franse schrijfster moet er wat met de dialogen worden gedaan, hier gepresenteerd als voice-over die niet altijd synchroon lopen. Heel artificieel dus, maar ook wel hypnotiserend als je in de juiste stemming bent. Gaat natuurlijk te lang door en dan gaat de herhaling en het gebrek aan "actie" toch enigszins vervelen.

Portrait de la Jeune Fille en Feu
'Elle parle de vous'. Film van het vorige jaar, volgens velen. Om die reden de ideale film om mijn 'achterstallig onderhoud 2019'-lijstje te besluiten. Portrait is inderdaad een edele film geworden. Nieuwsgierig en mysterieus tegelijk filmt Celine Sciamma (van Girlhood) de toenaderingsdans van Twee Vrouwen. De geobserveerde en de observator wisselen in dit historisch drama steeds van positie, totdat ze onherroepelijk samenvallen in een Eerste Liefde (voor de een, en de enige voor de ander.) Het stemt me erg tevreden dat het scenario niet de gemakkelijke 'duivelse' afslag richting Adjani-hysterie heeft genomen. 'Mourir.' 'Courir'. Het scenario blijft ten alle tijde waardig ademen, straalt een enorme trots uit. Ingepakt in sjalen als Man Ray-modellen wikkelen de twee elkaar af, levend in een periode dat de repressie nog expliciet is. 'Mannendingen' zoals pijp roken, drugs gebruiken en, inderdaad, schilderen, dienen daarom nog in het huiselijk-verborgene te geschieden. De vrijgevochtene en de ingevlochtene leren elkaar waarderen, ze steken moedig het vuur aan. De twee omarmen vrouwelijke sensualiteit. Met de handen onder de dekens klavecimbel spelen verkrijgt een erotische kracht. Er zijn nauwelijks mannen en ze worden nimmer gemist. Feministisch zonder te schreeuwen, met een schouderlikje toe. 'J'ai un nouveau sentiment.'

Tokyo!
'Het is niet al te intellectueel toch?' Wat zou het tof zijn als er een regisseur bestaat die slechts excelleert in de segmenten van de segmentfilm. Zoals je korte verhalen-sterauteurs hebt. Toch zijn het altijd bekende namen van langspeelfilms die voor zulke films worden gevraagd. Hier: Gondry, Carax en Bong, die met Frans geld naar Tokyo zijn getrokken. Met de stad zelf heeft het allemaal weinig van doen. Gondry is nog het meest op de stadsproblematiek ingetuned. De hopeloze huizenmarkt van de hoofdstad, en een wegsleep-parkeerbeleid zo stringent als het Bredase. Uiteindelijk blijft ook hij bij zijn stiel. Gondry gaat de zelfconfrontatie met escapistische fantasie aan. Zijn lieve Kafka-verwandlung is even vreemd als raak. Carax en Lavant introduceren het groene sprookjesmannetje dat later in Holy Motors opnieuw (uit de goot) opdook. Levant is de personificatie van 'aktietejater'. 'Ik hou niet van onschuldige mensen.' Intense, wederom, maar de icoon-persiflage voelt flauw. Star to be Bong volgt de hikikomori. Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat eveen coroneaans goed uit! Quarantainetime binnen en buiten. Bongs segment is het grappigst en meest rond, en, vooral, hoofdfilmpersonagewaardig. Wacht eens even... Met zo'n oordeel komen er dus nooit specialisten. 'Fleurs et frique.'

Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat eveen coroneaans goed uit! Quarantainetime binnen en buiten.

Oh ja, geinig. Zo'n segmenten-topper zou inderdaad wel interessant zijn maar ik kan echt niemand bedenken.

afslag richting Adjani-hysterie

Ha! En dat terwijl Adèle Haenel echt Adjani Jr potentieel heeft.

Oh ja, geinig. Zo'n segmenten-topper zou inderdaad wel interessant zijn maar ik kan echt niemand bedenken.

Hij/zij moet bestaan. Nog 3 maanden lockdown om erop te komen.

Goed punt van het mooier worden (verschonen van de twee hoofdrolspeelsters tijdens Jeune Fille)

ドールズ
Raar dat ik deze destijds over het hoofd heb gezien. Die Kitano toch, hij blijft je verbazen. Hier is hij op zijn ambitieust en het werkt ook nog de meeste tijd. Het poppentheater in de introductie geeft de voorzet en legende wordt dan ook mooi vermengt met moderne liefde, van de tragische soort. Echt peak Japan dit, yakuza, popster, de vier seizoenen, DX7, kostuums van Yohji Yamamoto allemaal vastgelegd met die eigen "Beat" blik: kalm, kaal, sentimenteel, pessimistisch...de melancholie van schoonheid.