Filmforum

The Big Sick
Rom com met een sociaal commentaar, gebaseerd op de comedian/hoofdrolspeler met Pakistaanse roots die verliefd wordt op een wit meisje. Beetje sentimenteel maar ik vind de humor, de boodschap (inclusief mildheid naar zijn traditionele ouders) fijn.

It Comes At Night
Zombies al zie je daar uiteindelijk weinig van, het gaat eigenlijk over het toelaten van anderen en vertrouwen in zware tijden. Een serieuze zombiefilm dus, de sfeer is goed maar door het gebrek aan actie toch ook net wat saai.

Publieke Werken
Maar deze is saaier, vroeger, dus er wordt uiteraard gelijk weer iemand verkracht, natuurlijk voor de ogen van de man des huizes, dus gelijk weer een bitter bijsmaakje. De rest van de film praten ze raar en gebeuren er rare dingen. Wellicht dwaalde ik zelf hier en daar af en heb ik wat gemist. Anyway, stroef allemaal, kon er niet inkomen.

Westworld
Dit was wel leuk. Een pretpark waar je cowboytje kan spelen, of in de middeleeuwen kan rondbanjeren. De figuranten in deze attracties zijn robots die ’s nachts weer opgekalefaterd worden. Dat slaat een computervirus toe (ff opgezocht: wat doorgaat voor het allereerste virus dook op het jaar voordat deze film uitkwam in 1974). Het idee (Frankensteinerig) blijft actueel, dus nu nog de moeite waard. En Brynner is een goeie robot natuurlijk.

Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto
Oftwel Swept Away, een communist (ruwe zuiderling) en een capitalist (jetset chick) spoelen aan en bekvechten zich door een aantal fases. In het begin heb je nog sympathie voor de eerste die als voetveeg wordt gebruikt maar als hij wraak kan nemen verspeelt hij dat krediet ruimschoots. In allebei de systemen gebruiken mensen elkaar wat natuurlijk een vrij bittere conclusie is, er is dan ook geen happy end. Dat bekvechten werkt wel wat op de zenuwen soms, de film had wel iets korter gekund als je het mij vraagt.

dat laatste is altijd een probleem bij die Wertmuller, helaas.

Westworld vond ik ook fijn. Bijna als een beduimeld paperbackje dat je als scholier verslindt. (In de Zwarte Beertjes reeks of zo)

Ja, maar wel echt science fiction, geen fantasy. Virussen zijn nog immer actueel (laatst nog een docu over Stuxnet gezien en dat er nieuw leven uit ontstaat is een scenario wat ik niet uitsluit.

ja die op hol geslagen robots komen er zeker aan, deze eeuw (op zijn minst)

ik stel me een leger aan bombing drones voor, dat ineens 'omkeert' en terug naar Muricah vliegt.

Beetje Frankenstein. :)

Heimat
Duitsland plattelandsplatz. Onvermijdelijk moest ik aan de Fassbinder-serie denken. Het pianothema van Heimat hamert minstens zo eindeloos, en natuurlijk tonen de series ook verwantschap in hun vlucht door de tijd. Ambitieus op zoek naar de synthese. Reitz vindt het grote in het kleine dorp. De vele vliegen krijgen 'r concurrentie van vliegtuigen. Zo wordt Heimat al snel een niet zo handzame samenvatting van nieuwe media (Hilversum!) en nieuwe ideeën (Toonkunst!). Sommige verschijnselen blijken hardnekkig, zo plaatst men na de Eerste Wereldoorlog een lieu de mémoire voor de gevallenen. Dan bekruipt de mensen dus al het gevoel dat de tijd hen ontglipt. Het grote onthouden wordt steeds lastiger, en wellicht daarom steeds fanatieker nagejaagd. De tv-serie zelf is er eigenlijk een voorbeeld van. Tijdens de eerste afleveringen vermaakte ik me nog prima. Met oompje Eduard, bijvoorbeeld. Dommig meegesleept van een (inderdaad) Fassbenderiaans bordeel naar het nazi-burgemeesterschap. Toch zegt het veel dat de ware tragiek van buiten de familie komt. Otto Wohlleben beleeft spannende momenten als Hurt Locker. Helaas moeten we het ná hem doen met één goede scene per aflevering. Gegrimeerd en wel nadert een bedenkelijk TROS-niveau. Het is de tijd die hier diepte geeft, niet het volk dat de tijd beleeft. 'Gott sei dank ist es vorbei.'

Baby Driver
Meh, Tarantino-poging met saaiere pool om uit de jatten. De beste nummers klonken alsof ie op Youtube de lijst van Dr. Dre-samples heeft gezien. Op zich wel met een zekere panache gemaakt allemaal maar het kon me niet echt boeien.

The Deuce
De nieuwe serie van de schrijver van The Wire en Treme. Over de opkomende porno-scene in NY (met als subtext hoe dat de hele westerse cultuur dooradert tegenwoordig), al gelijk volop full frontal nudity. Echt, onszelf op de borst kloppen over onze Hollandse vrijzinnigheid is definitief voorbij. Maar benieuwd hoe het zich ontwikkelt, de eerste anderhalf uur vlogen voorbij.

Mooie gast...maar goed 91 jaar oud.

http://oi66.tinypic.com/16apr9j.jpg

La Ville des pirates
Onversneden surrealisme uit 1984. Wikipedia noteert:"Ruiz would write the script each day immediately after the siesta; hence, in effect, dream the script rather than writing it." Helemaal zoals het hoort. Het resultaat is een vrij unieke film waar je maar als kijker een beetje op mee moet dobberen. Veel mooie vondsten, overgangen en visuele grappen (aangevuld met schilderachtige shots). Zoals wel vaker met werk uit de surrealistische hoek lijkt een familiedrama de sleutel te vormen maar het blijft bij hints en puzzelstukjes die in...eh...copulerende croissants veranderen (ik doe ook even mee.)

The Happy Film
Stefan Sagmeister, de grafisch ontwerper die een hoop mooie platenhoezen op z'n naam heeft maar toch iets anders wilde gaan doen, op zoek naar geluk. Hij bewandelt drie paden: meditatie, therapie en medicijnen. De uitkomst is redelijk voorspelbaar en heel vrolijk is het eigenlijk niet maar de mooie plaatjes zijn een typografisch feest.

Colossal
Demon Alcohol, zoals Ozzy zong. Hele originele benadering om dit probleem aan te pakken. Aan de oppervlakte een beetje silly fantasy maar het onderliggende serieuze probleem maakt het geen silly film. Ik vond Open Windows ook al leuk wegens goede ideeën dus ik ga meer van deze regisseur bekijken.

ik doe ook nog effe een plaatje van Harry, die hier al kijkt alsof hij bittersnel aan melancholie zal sterven

http://photos1.blogger.com/blogger2/6814/1287/1600/2.0.jpg

ah Vigalondo, is van het Spaanse cult-oudje Los Cronocrimenes uit 2007. Ik ben benieuwd :-) (en hij is nu nog altijd jong)

Los Cronocrimenes staat klaar. :)

Loopt hier binnen as we speak :)

Ha, die staat ook al een tijd op mijn watchlist, nooit de Spaanse connectie met Colossal gemaakt (toch dat vleugje surrealisme?)

Saattokeikka
Witte ouwe zeur in een Finse "vogelaarswijk" wil voetbal kijken in z'n cabin maar gezondsissues bemoeilijken dat. Hij weet een "Somali" (eigenlijk Nairobi) die krantjes bezorgt om z'n vader te kunnen bezoeken over te halen hem erheen te rijden. Onderweg blijkt de ouwe zemelaar iets goed te maken te hebben mijn zijn homoseksuele zoon, die ik net gaat trouwen. Enfin, Baudet zou zeggen de "oikofobische destructie-agenda" in full effect, ik hou het om cliché-matige middle-of-the-roadmovie die net iets te hard probeert.

Zardoz
Een stuk minder onzinnig dan verwacht. Het zit er soms grappig uit maar het idee is redelijk diepzinnig. Eigenlijk best wel fantastisch, eerder ondanks dan dankzij Sean Connery's rode lendedoek. :)

Witte ouwe zeur in een Finse "vogelaarswijk" wil voetbal kijken in z'n cabin maar gezondsissues bemoeilijken dat

haha perfect. Ik heb 'm nooit gezien, maar zie de hele film nu zo voor me. (bespaart ook weer 100 minuten)

Zardoz

Dude, een foto is dan altijd verplicht!

http://oi67.tinypic.com/b6exd4.jpg

Dit heeft me altijd weerhouden om die film te zien, maar nu zie ik dat de jonge Charlotte Rampling meespeelt! Van John Boorman nog wel (ok, hit & miss).

Ja, echt, laat die outfit je niet weerhouden, ik denk dat je wel lekker gaat op deze. :)

DE VLECHT. DE VLECHT.

La Fille du Puisatier
'Is dit een liefdesverklaring?' 'Of een zwakte...' Marcel Pagnol wordt beschouwd als één van de eerste 'auteurs'. Zijn werk is echter duidelijk verouderd, zelfs zozeer, dat je net zo goed van ciné de papa' kan spreken. Precies wat de auteur dus níet mocht zijn van het Cahiers du Cinéma. Toegegeven, Pagnol strooit wel degelijk met fijnzinnige tekstregels, hij schreef niet voor niets ook romans. Het lang uitgesponnen La Fille du Puisatier (uit 1940) begint charmant ouderwets, met een stokoude silent movie look en dito mimisch acteerwerk. Nijhoffs satyr in het riet ontmoet een maagdelijk meisje. Hij zet haar de rivier over en de aanraking ontwaakt beider verlangen. Het volgende half uur voltrekt zich een typisch staaltje date gaming. Het meisje stribbelt tegen, de kerel dringt almaar vervelender aan, en uiteindelijk geeft zíj zichzelf de schuld. ('Ik verdiende wat er gebeurde'). Ik zei het al, ouderwets, maar juist in die starre moraal vindt Pagnol de Renoir-achtige magie van zijn film. De pijn van het uitgestoten worden, en het moeten uitstoten. Een klassenstrijd op het gebied van l'honeur. Den Doolaard zou al de grommelende ambachtslieden zeker waarderen. En intussen kunnen zowel de mooie als de lelijke Fransen natuurlijk goed over de liefde filosoferen, en 'm ook alleraardigst verklaren. 'Ik eet het brood dat jij aanraakte tot de laatste kruimel.'

書を捨てよ町へ出よう
Nog meer Japanse new wave cinema (internationale titel: Throw Away Your Books, Rally in the Streets.) Dit keer uit 1971. Zeer mysterieus omdat er niet zoiets is al een conventioneel plot, meer een aaneenrijging van scènes, vaak voortgestuwd door werkelijk briljante psychedelische rock. Na 20 minuten ben je de kluts compleet kwijt en je tijdsgevoel ook, waardoor de film wel drie jaar lijkt te duren (werkelijke speelduur: 138 minuten). Misschien wel de eerste echte post-Week-end film, vol origineel kleurgebruik, wilde camerabewegingen, supertrage scènes, politieke statements (favoriet: "stotteren is een ideologie"), seksuele provocaties (ik noem even de fallus/boksbal) en natuurlijk een meta-conclusie met alle acteurs. Meer punk dan hippie eigenlijk.

Heh, die bracht ik laatst npg op Frontaal Naakt ter sprake. Verdient ook herbekijking.

En check ook 田園に死す (Pastoral: To die in the country).

Ha! Dan ben je indirect de tipgever. :) Aangezien Heer Naakt daarna razend enthousiast was op twittert.
Eens kijken naar Pastoral, die zou zo maar al op mijn uitdijende watchlist kunnen staan.

Zag dat ie integraal op Youtube staat, niet gekeken wat voor kwaliteit.

zet 'm ook op de lijst :-)

https://i.pinimg.com/originals/5e/58/5c/5e585c732d417495045a1613709745b0.png

Oh gelukkig, je bent er nog. :) Nu bezig met De Fabriek als serieproject?

トーキョ．トライブ
Een van de weinige echt 21ste eeuwse films tot nu toe. Alsof het onderbewustzijn van hiphop wordt getransplanteerd naar het Tokio van de toekomst en daar een injectie weird Japan krijgt. Dus alle vulgaire clichés, humor en cool van het genre worden in Tokyo Tribe even extra vet aangezet tot een ware musical met dank aan visionair Sion Sono. Ik kon mijn ogen vaak niet geloven bij het zien van zoveel absurditeit (en gave shots.) Heel af en toe iets te melig sadistisch en die Japanse Cristiano bad guy was iets over-the-top maar dat valt te vergeven. Een feest voor de zintuigen.

Pff, nu heb ik wel even een 90s romcom met Meg Ryan nodig om bij te komen en mijn smaak te kalibreren.

Ik woon tijdelijk drie maanden in een boerderij van een kunstenaarsechtpaar, die op een Zuid-Europees eiland verposen om te creëren. Ik pas op huis, haard en kat, en geniet van de wijnkelder, schrijf hier lekker op de ruimte, en geniet van de films. Ze hebben namelijk een beamer, en dat is echt geweldig. Elke film drie bij twee meter op de muur kijken, fantastisch. Met een hidden sound system erbij. Daarnaast hebben ze een gigantische dvd-collectie. Focus collectie ligt vooral op Cannes/Venetie door de jaren heen, Palm d'Or kandidaten en winnaars, en heel veel Spaanse en Franse films, vaak met (semi-)erotische lading. I'm down. Er is overlap met wat ik al ken, maar genoeg om te grasduinen en af en toe eentje eruit te pakken die ik niet ken. Ik zal de komende tijd proberen wat vaker bij te dragen aan deze onvolprezen draad, te beginnen met:

Año Bisiesto (2010, Mexico, dir. Michael Rowe, winnaar Camera d'Or in Cannes, 2010)
Hardwerkende maar eenzame Mexicaanse, rond de 30, probeert rond te komen. Kijkt jaloers naar de buren tegenover haar appartement, die elkaar zoenen, lekker op de bank samen tv kijken. Ze masturbeert als ze dat tafereel van huisje, boompje, beestje aanschouwt. Saddest. Orgasm. Ever. Ze gaat elke zaterdagavond uit - lipstick, sexy jurkje, the works - en neemt dan altijd een vent mee naar haar shabby flatje. Maar na twee of drie keer "the old in and out" - de mannen gebruiken haar puur om hun zaad te lozen - verdwijnen ze weer. Totdat ze op een nacht Arturo meeneemt. En hij blijft. En blijft komen. En wordt gewelddadig. Hij heeft perverse - moeilijk te aanschouwen - sexuele/geweldadige fantasieën. Je voelt voor die arme Laura, totdat blijkt dat zij uiteindelijk nog veel verder wil gaan dan deze bruut. In zijn geweld naar haar toe, leren we juist haar demonen kennen, en die gaan veel verder dan verwacht. "Snij mijn hals door, hak mijn armen en benen eraf, terwijl je me neukt." Nare film, met momenten die moeilijk te bekijken zijn, maar zou 'm toch aanraden.

Mocht Año Bisiesto stemmige strijkkwartetmuziek als filmmuziek gebruiken is het peak arthouse.

Ze hebben namelijk een beamer, en dat is echt geweldig. Elke film drie bij twee meter op de muur kijken, fantastisch. Met een hidden sound system erbij. Daarnaast hebben ze een gigantische dvd-collectie.

ik heb een waarlijk Lynchiaans deja vu gevoel ineens, maar klinkt goed! :-)

Peak arthouse klopt als een bus (stemmige muziek doorsneden met Latino-muziek) :)

Lynchiaans als in? Ik mis de referentie geloof ik, scusi!

Ik gok Lost Highway (al was dat huis meer minimalistisch ingericht).

https://twinpeaksgazette.com/wp-content/uploads/2017/05/losthighwayguy.jpg

夢と狂気の王国
Documentaire over Studio Ghibli ten tijden van de productie van The Wind Rises. Mooi gebouw heeft die Miyazaki ooit weten te vinden. Bij zonsondergang staan ze in de tuin de luchten natuurlijk te bestuderen en er is een dikke, ouwe huiskat. Miyazaki komt stipt om 11 uur binnen en stopt om 21:00, heeft altijd een schort aan en zit aan zijn bureau al tekenend een film te verzinnen die zijn 100 werknemers vervolgens moeten uitwerken. Wat een ambacht. Vriendelijke man, vaak vrolijk maar niet zonder twijfels. Hoe dan ook, van Japanse makelij dus op heel veel vlakken houdt de (jonge) maakster gepaste afstand en dan vraagt ze opeens heel direct door. Geen spektakel meer een soort sneaky ambient met fijne beelden van het kalme Tokio. Mooiste is wel hoe ze de stemacteur vinden voor de hoofdrol (ik dacht "ik ken die gast", speelde inderdaad in Taste of Tea en Funky Forest, maar wat een alleskunner!

:-)

gheh ik kreeg plots het idee dat me al eens eerder (een jaar geleden of zo) was verteld dat Bateau Ivre met een beamer in een wijnkelder zat :P Dus inderdaad als een vreemde Lynch noir.

(pay no mind verder)

Reuben. Reuben
'You may applaud now, I am finished.' Fijne satire op de smaak van de middlebrow, die natuurlijk wel gemakkelijk te parodiëren valt. Denk: suburbans vol huisvrouwen, idolaat van iedere geletterde in een tweed-pak. Tom Conti speelt de woordenman met een Gainsbourgiaans plezier. Beter nog, hij brengt de wereld van Aidan Moffat tot leven. De sappelaar laat de r's van de tong rollen, en serveert als raconteur de ene na de andere wisecrack. 'She has a lovely voice, does she have the breasts to go with it?' Zolang er dames zijn om te bepotelen, voelt hij zich ook tussen de 'culturally declined' yankees aardig thuis. 'Could you just point out the nymphomaniacs to me?' 'Not to worry, they makes themselves known.' Om te beginnen de chairwoman van de leeskring. (Pardon, 'chairperson'.) Natuurlijk schuilt er achter alle grollen een dipje, goed vergelijkbaar met Blake Edwards' meesterwerk '10'. Het probleem van de middlebrow auteur. Geen genie, ook geen al te erge verslavingen, en ondertussen wel almaar ouder worden. (Echte dichters sterven jong, verdomme!). In de tweede akte wenste ik meer gesprekken tussen de 'poetry man' en de plaatselijke 'poultry man', maar de film gaat voor jong vlees. Natuurlijk, de muze die zich nog één keer materialiseert. Het einde bijt weer wél goed door. Woef! 'High spirits, unlike low, are not infectious.'

That's Life
'I wanna talk about it now!' 60. Met Blake Edwards. Dat betekent een officieus vervolg op zijn klassieker 10. Hier dus allang geen midlifecrisis meer, maar een 'godverdomme, de dood komt nu wel dichtbij'-paniek. Eén tel later zit de vertwijfelde in de kerk. Althans, wanneer je succesvolle architect bent, in een soapopera-leven. Jack Lemmon speelt de egomane hypochonder bepaald matig, hij lijkt de man plus al zijn tekstregels zélf ook te haten. Gelukkig doet Julie Andrews wat beter haar best. Op bekend terrein (zij was er ook in 10 ten slotte bij), en met een vertrouwde regisseur (echtgenoot Blake). De jetset queen rockt de meest waanzinnige brillen. De monturen geven haar het uiterlijk van een androgyne popstar. Julie kan even cool zijn als Tilda Swinton. Zij heeft in het plotje bovendien een concreter probleem. Kille beelden tonen hoe de mechanica van de medische wetenschap haar werk doet. Een dubieus vlekje op de stembanden gaat de labmachine in. Leef ik, of leeft de kankercel? Deze shots behoren – ironisch genoeg – tot de meest geslaagde van de film. De showbiz people zelf roepen vooral moordneigingen op. 'See a psychiatrist... and shave.' Na een tijdje ging ik peinzen of er wellicht toch een tegendraadse 'lezing' mogelijk was, waarin Lemmon een tragische geesteszieke voorstelt... 'Look at this body, it's falling apart.'

Shoah
'Darum, warum, darum, warum.' Jarenlang stelde ik het uit deze film te kijken. Ik werd er gewoon bang voor. En terecht. De verhalen van de holocaustoverlever, ze breken óók de kijker. Ik zou snel een schild op willen werpen, en beginnen met te grappen over hoe de cultuurwetenschap niet zonder de holocaust (en ook niet zonder deze film) kan. Geen essay zonder Auschwitz. Alles wordt altijd teruggebracht tot Het Trauma. De 'dag' dat Europa níet-Verlicht bleek. De christelijke genocide, honderden jaren in de maak. Een ander schild om niet over mijn eigen emoties te hoeven praten, is ouderwets mokken op de film. Niet alles gaat goed in de tour de fource. Shoah duurt vooral negen uur omdat Lanzmann in een academisch staaltje zuiverheid van representatie 'on screen' met een tolk werkt, en niet direct naar de ondertiteling 'cut'. Derhalve moeten we elk antwoord twee keer horen (en twee keer horen, moet je het inderdaad vaak ook wel om je oren te geloven). Deze omweg leidt tot een bepaald ironische opluchting wanneer er eindelijk iemand Duits spreekt (want dat verstaat Lanzmann wel)! Een laatste kritiekpuntje is het anti-Poolse gehalte van de film. Lanzmann trapt in een valletje dat de nazi's uitzetten. Door hun misdaden in het Oosten te plegen, worden het land en de toechouwers dáár schuldig. Ik denk niet dat je ongeletterde Poolse boertjes hoeft te pesten, om het punt te maken. Genoeg daarover. Shoah gaat om de verhalen van de Sonderkommando's. Vaak met een verstarde glimlach verteld. De glimlach van mensen die het onmenselijke hebben gezien. Knap meeslepend verteld (Filip Muller's intonatie!), maar ook dat is een schild natuurlijk. Een voor een breken ze. En niemand zo heftig als Abraham Bomba. Met zijn verwaaide donkere haardos heeft hij eersst nog tegenover de skyline van Tel Aviv zitten vertellen. Zijn curieuze Engels en maffia-shirt hebben wat van een Tarantino-personage. Binnen in zijn eigen kapperszaak (!) ontspoort zijn verhaal echter op manieren die Tarantino (wat een bizarre vergelijking trouwens) nooit zou durven verzinnen. Een hele barber shop baadt plots in stilte wanneer Bomba niet verder meer kan. Professional barbers, professional barbers. Om nooit meer te vergeten. En juist dat is de blijvende kracht van het epos. De drang tot vertellen wordt aangewakkerd. Shoah als collectieve herinnering. 'Wenn man leben will, muss man hoffen.'

Jarenlang bij elke aflevering van Zomergasten. Vond die Lanzmann daar inderdaad altijd zwaar arielektst tegen simpele Polen. Nu doorpakken naar die epische documentaires van Ken Burns! Ik ben zelf bezig met zijn nieuwe The Vietnam War, zwaar werk ook.

gheh, nu langzaam naar het huidige filmjaar. Eindelijk die Ophulsjes achter me laten. Maar ik zal Ken Burns eens googlen :-)

oh god ja Baseball :-) Ooit.

Leon de Winter was er in DWDD helemaal ondersteboven van. Een must-see. Zo uniek, nooit eerder iets als dit gezien. Eerst denk je een naar een detective te kijken en dan verandert het helemaal. Het is niet uit te leggen. Zo goed. Zo anders.
Zoals Twin Peaks? Nee ben je gek, het is nergens mee te vergelijken.
Een dertig minuten later was in huize Arnout seizoen 1 van Big Little Lies binnen gehaald.

Twee dagen later had ik een onderhoudende serie gekeken, met goed acteerspel en een plot dat ik na 1 aflevering al had uitgevogeld, de 2 who dunits in de serie zitten zijn nl. zeer voorspelbaar. Niet heel erg, maar het is wel iets waar de serie nogal op drijft.
In die zin inderdaad uniek en nergens mee te vergelijken...

De Winter is wel iemand van Grote Woorden. :)

サマーウォーズ
The Girl Who Leaped Through Time is een van mijn favoriete films en Wolf Children is ook geweldig. Daar tussenin maakte Mamoru Hosoda deze curieuze mix tussen familiefilm en cyberpunk. Buitengewone film weer, de man heeft het gewoon. De introductie van de virtuele wereld is meteen raak, ik geloof meteen dat we die richting opgaan. Maar VR dat kan iedereen, Hosoda combineert het op slimme wijze met een Japanse familiefilm waarbij de nerdy hoofdpersoon door het populairste meisje van de klas wordt meegelokt naar een familiebijeenkomst zodat ze goede sier kan maken, vooral bij oma. De details van het Japanse leven zijn compleet accuraat en dan zijn er vanzelfsprekend de wolken, melige humor en subtiele emotionele momenten. Meer kan ik niet vragen van een film.

aarbij de nerdy hoofdpersoon door het populairste meisje van de klas wordt meegelokt naar een familiebijeenkomst zodat ze goede sier kan maken

ah everyonés true fantasy.

ik wilde de film enthousiast noteren, maar heb 'm al gezien, bound to happen, en gaf de film 2,5 ster, blijkbaar in een soort nukkige tegendraadse politieke lezing. oh well. :-)

Romeo and Juliet
'Shall I hear more, or shall I speak at this?' Het was de bedoeling dat Shoah mijn 999e film uit de NY Times 1000 Best Movies lijst zou zijn. Dan zou ik nummer duizend (het uiterst lastig vindbare Disraeli) lekker naar volgend jaar doorschuiven. Helaas. Ik had er natuurlijk toch eentje over het hoofd gezien. En wat voor een! Shakespeare. Mijn grote held, de rijmelende bard. Een doublure in de lijst, dat verklaart het. Er staat immers ook een soft focus seventies-versie in, met Polanski-approved naakt. Deze vroege versie van Cukor is daarom in elk geval ánders. Shakespeare swingt als swashbuckler. Zelfs aan het graf van Julia trekt men nog de degens. Helaas draaft Eroll Flynn niet op... Ten gunste van het grote publiek heeft men het komische gehalte stevig opgekrikt. John Barrymore toont zich de Johnny Depp van zijn tijd. Mercutio had ook een Piraat uit de Cariben voor kunnen stellen. De nonnen en pages doen de rest op het Veronese dorpstoneel. Écht grappig is de adaptatie enkel onbedoeld. Romeo en Julia zien er beide ongelukkig gewoontjes uit. Hij heeft meer van een stocky IT'er, zij lijkt op een Engelse directiesecretaresse. De vertolkers waren dan ook 43 en 34! Zullen we het lef noemen? Of konden ze in early talkin' Hollywood gewoon niemand vinden die deze recitatieoefening tot een goede einde bracht? 'Teach me how I should forget to think.'

blijkbaar in een soort nukkige tegendraadse politieke lezing.

Ha, ja een welhaast duistere interpretatie van zoveel olijkheid.

evil :D

I corpi presentano tracce di violenza carnale
Archetypische giallo, frusto vermoordt sexy babes, uitstekende fotografie, dope soundtrack, the works.

The Beguiled
Nog een stilistisch hoogtepuntje. De verstandhoudingen overhoop door een gewonde soldaat in huis. Prachtig.

Zombies
Precies, erg low budget wordt er door hordes zombies heengemaaid (letterlijk) maar als de toch wel verrassende ontknoping komt is het net te laat.

Girls Trip
Soort Hangover Party met vier Afro-Amerikaanse vrouwen. Als je niet gelijk je panties in a bunch hebt als vrouwen, niet de jongste bovendien, net zo ordinair en vulgair doen als die kerels hou je dus net zo'n matige sex/drugs/drank-comedy over.