Filmforum

La Muerte de un Burócrata
'Vanzelfsprekend bestaat er geen jurisprudentie hoe om te gaan met een dergelijke situatie...' Wat een heerlijk staaltje sine qua non-cinema. Een noodzakelijke voorwaarde voor een goede film is zielsveel van cinema houden. De Cubaanse regisseur Alea (Memories of Underdevelopment) doet dat. En hij bewijst dat meteen heel ambtelijk, met een bonnetje. Zijn bureaucratenkomedie schiet heen en weer tussen slapstick, surrealisme en sensualiteit. Stopmotion, fastforward, het maakt niet uit. Voortdenderend op de kekke jazzdeunen van Leo Bro(u)wer, poogt een stuntelende Cubaan zijn tante uit de rats te helpen. Oompje is gestorven en heeft een cruciaal bonnetje in zijn graf meegenomen. Zonder werk-ID, echter geen weduwenpensioen. Dus moet nonkel uit zijn graf. En weer erin. Een perfecte these-antithese, met dialectische chaos als resultaat. Van hot girls naar her-opening. Liepen de communisten soms voorop in Kafkaëske formuliertjeswaanzin? Alleen al de terugkerende scenes op de begraafplaats maken de film geniaal. Steeds zijn ze weer anders. Literair als een Cola Debrot-verhaal, knipogend naar Ed Wood-horror, en tot slot volledig op stelten. Ook Buster Keaton stond immers op die begin-bon. Daar schiet fluks een hondje weg met een gigantisch bot... 'Ik héb die man gezien, en ik heb ook alle andere mannen die ik moest zien al gezien.'

La La Land
'Why do you care so much about being liked?' Goede vraag. Wat zou Chazelle moeten antwoorden? Hij begint nog als de jazzconnaisseur van de indie, maar laat inmiddels grote namen hun ding doen. Van hard bop, naar de Bob zijn. Bourdieu zou het wel weten. De autonomie van Chazelle verliest het van heteronome machtsstructuren. Weg l'art pour l'art. Er valt best een studie over de middlebrow-aspecten van La La Land te schrijven. De middenklasse weet wat het leuk moet vinden (jazz!), maar doet dat het liefst in verwaterde vorm. Ergens wil Chazelle deze tendens wel degelijk op de hak nemen, maar hij pakt niet door. In een typerend 'grapje' poogt jazzpianist Ryan Gosling aan zijn vriendin Emma Stone de magie van het genre uit te leggen. Repliceert Stone: voor mij is jazz gewoon iets waar mensen doorheen lullen. De hele dialoog speelt er een band op de achtergrond! De ironie móet bedoeld zijn, maar wordt niet benadrukt. Terwijl een kleine hapering als that's exactly the prob-...' volstond. Het tweetal danst en 'romanst' verder allercharmantst. Toch valt het gebrek aan andere personages snel op. I Love Melvin had er zóveel. Te gniffelen valt er wel. Emma troont Ryan mee naar planetarium en ik denk... Vallen die recente Woody-films dus toch te minen. 'How are you going to be a revolutionary if you're such a traditionalist.'

Dellamorte Dellamore
Een soort zombieflick maar dan met stijl. Misschien geen Suspiria maar wel mooi surrealistische sfeer mooie shots enzo die je niet vaak ziet in dit genre0. Een vreemde combi van smaakvol en smakeloos. En Sezen Aksu in de soundtrack.

Shock Corridor
Ik kende alleen de plaat van David Shea, journalist infiltreert in een gekkenhuis om een moord op te lossen maar dat gaat hem niet in de kouwe kleren zitten. Maf hoe er kleurenshots (een een fucked up aspect ratio) in de zwartwitfilm zitten verwerkt.

jaaa! helaas zijn de plaatjes in dit artikeltje kapotgegaan

http://subjectivisten.nl/?p=388

Oh, nice! Kan je fixen hoor, die plaatjes (heb ik ook gedaan bij veel van (zo niet alle) mijn stukjes). ;)

braaf! :-) moet ik in verre mapjes naar de plaatjes gaan speuren etc etc.

Guardians of the Galaxy Vol.2
Een nieuw recept voor soufflé! ik had geen enkele verwachtingen voor dit vervolg en de soufflé leek in het begin niet te willen rijzen, zelfs vroegtijdig in te zakken om tegen het einde glorieus de juiste vorm aan te nemen en zowaar goed smaakte. De sci-fi blijft gewoon aankleding want het gaat om het spel met clichés, de vreemde gesprekken, het niet herkennen van culturele referenties (door personages) en een glorieuze visuele grap. Doet wat het moet doen en weet slim de tieners voor zich te winnen naast de veertigers voor wie de film, als een soort goedaardige en slimmige retromania, eigenlijk is bedoeld.

Cesar et Rosalie
'Ik zal ook maar beginnen met schilderen dan.' In dit even irritante als spannende drama botsen aloude tegenstellingen. Man op vrouw. Arm op rijk. Een oude working class kerel heeft zijn fortuin gemaakt in ijzer. Het geld bracht hem een trophy wife. Nu kan hij op feestjes nog wat makkelijker zijn zelfgecreëerde rol van gangmaker vertolken. Sigaar in de mondhoek, Niks aan het handje. Maar hé, naar wie staart het vrouwtje!? Naar een artistieke melancholicus. Zacht en jong. Dat gaat mis natuurlijk. Een 'sale type' en een 'sympa type' beginnen een riskante pas de deux. De synth soundtrack van Sarde zwengelt met schwung het gevecht aan. Romy Schneider belandt 'r zelfs van op de achtergrond. Dit gaat om Cesar et David. Met de focus dapper op de stoere Cesar. Montand speelt dan ook... ijzersterk. Na elke uitbarsting valt zijn gezicht uit elkaar van moedeloosheid. De alfaman kán niet anders, terwijl hij weet dat het niet werkt. Hij vlucht maar snel in een morsig café, waar de hardgekookte eieren klaarstaan. Je ruikt de lucht bijna. De hele tijd werd ik trouwens gekriebeld door een meta-raadsel. Wat was de vergelijkbare film met voornamen in de titel? Het antwoord: Vincent, Francois, Paul et Les Autres. Eveneens van Sautet, en met Montand. Herkenbaar Frans, dus. Beter een hypothetische verhouding dan geen. 'Tout. Rien.'

Calvin Marshall
'Here's a man who gives and gives.' Alles wat ik laatst over Marguerite zei, vergeet het maar. Ook in sport vind je fantasten die zo lang mogelijk vasthouden aan De Droom. Ernaar kijken is zwelgen in loserdom. Paar akoestische gitaartjes erbij, en je hebt van die typisch Amerikaanse arthouse. 'Fundamentals.' Stiekem best gladjes, maar op zijn tijd zó lekker. Denk Soderbergh, denk Sayles. Gary Lundgren regisseerde, maar het had zomaar Buscemi kunnen zijn. Het sfeertje van sukkelaars in lounges. Niemand kan dáár de pose van honkbal-held zo goed als Calvin Marshall. Uiterlijk is ie een kruising van Gordon-Levitt en Cusack, wat hem in elk geval geschikt maakt voor school-tv. Coach Steve Zahn krijgt het maar niet over zijn hart de jongen de waarheid te vertellen. 'Asses and elbows.' Eigenlijk heb je daarmee het hele idee van het scenario, en met zo'n simpele pitch zijn de eerste minuten, waarin alles duidelijk wordt, ook het best. Als welkome curveball verschijnt nog wel een echte ster. Een meisje van het volleybalteam. De gigantische – en gigantisch lijzige – actrice is groots. In alle opzichten. Haar post coïtus-twijfel op het Lookout Point. Stilletjes en mooi. Maar een film van dit type scoort vooral met rake liedjes. The National/Church/Sound en... de reden dat ik keek. Jandek! Wie verzint dat nou? 'Just put 'em. you know where!'

>>Montand speelt dan ook... ijzersterk.

Ja!! Fabuleuze rol. Hij kan zo vrolijk spelen en toch zo treurig overkomen.

Giulietta degli spiriti
Fellini in the jaren zestig. Whoa boy. Alle remmen los. En meneer heeft technicolor tot zijn beschikking. Ik vond het wat moeizaam in het begin met dat hyper-Italiaanse gekakel door elkaar heen, de hele tijd muziek maar op een mooie geduldige manier verandert dit in principe eenvoudige verhaal over een vrouw en haar overspelige man in een flinke trip, maar het rariteitenkabinet is bij vlagen gewoon eng en vooral triest (thuiswedstrijd voor Masina, sowieso dat hele vermoeden dat Fellini een film voor zijn vrouw maakte waarin ze kon dealen met zijn overspel en hun relatie? Extra zwaarmoedig.) De muziek wordt ook steeds mooier en vreemder. Zo maken ze ze niet meer (al heeft David Lynch ooit druk aantekeningen gemaakt.)

de boomhut!

My Sister Eileen
'He's not a soda jerk, he's the fountain manager.' Twee jongedames trekken de wereld in. Van Ohio naar New York, da's nogal een verschil. Op dag één met een Griek mee de kelder in! 'Where's that doorknob.' Gelukkig kunnen de 'gone goose' Garrett en Leigh om zichzelf lachen. Hun spulletjes uitpakkend, beginnen ze al te zingen. Voor een musical is My Sister Eileen ontzettend huiselijk. New York heeft ook zoveel meer te bieden dan L.A. Daar kun je alleen groots denken. In de Village moet je gewoon samen dealen met de 'nalatenschap' van de vorige huurder: 'She read palms or something'... Ontsnappen aan de heartbeat van het echte leven gaat gewoon niet. Het kelderraampje biedt een 'rear window', op een bruisende kliek idioten. En het biedt diezelfde fellas een prima blik op jouw idioterie! Ook het stel fijne bijfiguren sjanst mee. Vooral de worstelende buurman, in eeuwig joggingpak, droogkloot samen met zijn plagerige vriendin memorabel. 'The Wreck and I have a problem'. Het hoedengevecht van de aanlopende vrijers mag er ook zijn. Daar zie je de moderne stijl van Fosse. Bovenal gaat het hier natuurlijk om de liefdevolle Little Women. Een Sister Act voor eeuwig verenigd in kleine dromen, met op zijn tijd een cocktail toe(tje). Dronken de Dixieland dansen in een koperen tuin. 'Tonight I want to jump to trumpets and saxophones.'

Mataharis
'Werk, werk en nog eens werk.' Slechts een kleine negen (!) jaar bivakkeerde Mataharis op mijn kijklijst. Nu bleken er eindelijk Neder-Vlaamse ondertitels. Dus meteen 'afdokken' die boel. Ik zou graag melden dat het werk met de jaren tot meesterwerk rijpte, maar het blijft nu eenmaal een moderne Spaanse film. Zeker, zowaar beter dan gemiddeld, maar de lat ligt dan laag. Het scenario drijft op een leuke (en vrij totale) binnenstebuitenkering van noir-elementen. Normaal zijn private eyes hardboiled mannen met hoeden. Nu zijn het vrouwen die lijden en voelen. Van een thriller heeft het verhaal – ondanks het gematahari – verder weinig weg. Al dat detectivewerk brengt een mens vooral nader tot zichzelf. Zie jezelf in de ander. Hoe snel begin je alles in je omgeving verdacht te vinden? De 'Three Women' worstelen met koude huwelijken, symptomen van overspel en het geweten. De hoofdrolspelers – allen fijn normaal – doen meeleven. Het zijn de eendimensionale bijrollen die de film laten haperen. Een Lionel Messi look-a-like (nog zonder tatoeages) wil de waarheid maar niet geloven. Een oud mannetje met een laatste droom: 'Amparo Redondo Solis'. De bespottelijke baas van de bedrijfsrecherche blijft schreeuwen. Dan liever een blik thuis. Daar waar alles pijnlijk echoot en spiegelt. 'De essentie is niet het feit, maar het waarom.'

de boomhut!

Echt! :)

Ik heb m'n dvd weggegeven, maar die moet ik nodig herbekijken.

Dear White People (de serie)
Beetje dezelfde bezwaren als bij de film: American college life, niet echt mee te relaten door deze Hollandse havist. Identity politics intussen wel en dat is op zich wel grappig al is het ook geen schaterlachen. Beetje het hele spectrum, vanuit afro-amerikaans perspectief, wordt met een knipoog opgevoerd. Waar heus wel zelfkritiek uit spreekt, dear snow flakes that burned on just the trailer. Maar Atlanta vond ik leuker want veel breder in opzet maar soms ook interessant commentaar op deze fenomenen.

Le Chat
'Ik vraag me af wat jou interesseert.' Binnenshuis en buitenhuis heerst leegte in deze Simenon-verfilming. Een oude arbeiderswijk (of is het een voorstadje?) wordt afgebroken. Het urban wasteland oogt halverwege de gigantische transformatie alsof De Bom viel. Slechts één klein pittoresk huisje staat nog overeind. Maar ook daar voltrekt zich een kleine kernramp. In alle gaten en kieren ruist de leegte van levens die voorbij zijn. Elke dag lijkt er een hoek bij te komen, om in vast te lopen. De fantastische (en bijzonder vervreemdende) locaties maken in Le Chat de halve film. De andere helft komt voor rekening van Gabin en Signoret. Twee bittere besjes, die nog één keer kunnen schitteren. Vooral Gabin is helemaal op, als het mannetje in Up. Alleen zijn haar zit nog goed. Het heeft wat pijnlijks om de oude held zó gekrompen te zien grommelen. Maar dapper is het wel. Signoret leeft nog nét wat meer en deelt rake tikjes uit. Twee acteurs in klassieke stijl doen vooral gewone dingen. Een uitje bakken. In bed woelen en keren. Mokken. Simenon's stijl leent zich goed voor een dergelijke handelingenfilm. Geen Chambre Bleue, maar Chambre Grise. Een kat fungeert als symbolisch, laatste twistpunt. De twee keken toch enkel nog naar elkaar als katten met territoriumdrift. Op twee pasjes afstand. 'Te n'aime plus.'

Tussenstand
'Wil je niet zo hard zuchten alsjeblieft?' My Diner with Dutch Parents. Bekvechtend over hun zoon, die in hun ogen niet veel meer doet dan op zijn kamer hangen. (En Yakultjes rechtzetten...) De ontkenner en de overbezorger gaan daar ieder op hun eigen manier mee om. Dat het paar al een tijdje gescheiden is, helpt niet. Pa fungeert als bliksemafleider en laat het bij bestellen én nabestellen. 'Mag ik wat extra sladressing alsjeblieft?' Ma (de ijzersterke Elsie de Brauw) wil babbelen en nababbelen, tot alles dan in elk geval 'praktisch' duidelijk is. Stille vlakverdeler Mijke de Jong filmt de twee om de beurt, dicht op de huid. Zo proeft ook de kijker de afzondering. Het werkt goed, in dialogen op het scherpst van de snede. Er zijn echter ook nog babbeltjes met andere mensen, en die zijn vaak irritant. Behalve dan wanneer pa, als pompeuze Martin Bril-columnist wordt gefileerd, terwijl hijzelf dénkt te fileren. 'Ik zou een portret van deze tijd willen maken.' De man heeft een docu over de Hikkimori gezien, zo'n fenomeen dat volgens mij werkelijk niemand is ontgaan. Jammer genoeg heeft de zoon, als de Hikkimori van Tussenstand, niet alleen weinig te doen, maar überhaupt weinig boeiends. Zo blijkt de trigger van de film eigenlijk geen trigger. Blijft over én overeind, dat koppige oudergevecht. 'O, nu krijgen we het hoofdstuk 'aankijken.'

The Runaways
Nou ja, Joan Jett en Cherie Currie vooral, de overige bandleden hebben weinig tot niks te melden. Snap dat de titel beter is zo maar als je fan band van de band kom je bedrogen uit. Lita Ford heeft nog wat regels tekst, maar het heeft weinig om het lijf (opvallend weinig naakt btw, de female gaze wellicht?). Nou ben ik geen fan, maar denk wel dat die manager er erg makkelijk vanaf komt, ik begreep dat het niet zo'n lekkertje was. Verder wel OK.

House of VHS
Groep vrienden(?) vind in een oud huis een vhs-collectie en ondanks het gebrek aan stroom ontpoppen ze zich als movie buffs. Zes op een avond. Dan blijkt dat ze zelf combi's kunnen maken van al die b-films. Op zich zit er een goed idee in maar het wordt ongeloofwaardig uitgewerkt. Helaas.

Clouds Of Sils Maria
Deze is inderdaad heel erg mooi. Binoche is een baas, wat ze hier in haar acceptatie van de voortschrijdende jaren maar weer bewijst. Net als Stewart die schijnbaar door haar Twilight-verleden iets te bewijzen heeft. Apart die oude muziek in de soundtrack (net als in Personal Shopper) en het natuurschoon is ook indrukwekkend.

Fist Fight
Ik mag Ice Cube graag zien maar dit is echt te painfully unfunny. En die Charlie Day heeft een k**stem en jezus wat lult ie veel in deze film.

Sparkle
Weer eentje uit het Camp Lo-vocabulaire. Aardige film hoewel Sparkle zelf bijna een bijfiguur in de film met haar naam is. Blijkt die semi-hoofdrolspeler "Stix" gewoon inderdaad Rico uit Miami Vice, (hela, Opgezwolle?).

I Am Not Your Negro
Naar een onuitgegeven verhaal van de schrijver James Baldwin. Aan de hand van drie van zijn vrienden een pijnlijk beeld van Amerika, want twee van die vrienden zijn Malcolm X en Martin Luther King. De derde is minder bekend maar evengoed niet oud geworden. Pijnlijk om te zien hoe het toch relatief kort geleden gesteld was in de USA. Nog pijnlijker om te zien hoe het nu nog steeds is. Hyperactueel nu deze identity politics zijn overgewaait naar Nederland en hoewel ik denk dat ook daar doordravers zijn, zijn er nog veel teveel gekrenkte "witmangs" om daar moeilijk over te doen. Het is gewoon nog hard nodig blijkt keer op keer. Indrukwekkende man, indrukwekkende film.

ahh ja the Runaways, moest even diep graven. In de kassarij met een ui en een wodka. Al met al toch te... gelikt.

Smashing Time
'She knows all the ploys, how to get the boys, and I am not even dating.' Uiterst melige Londense variant op My Sister Eileen. Al blijkt het hier na enige tijd om beste vriendinnen te gaan... De setup is verder hetzelfde. De een heeft de boys, de ander de gedachten. Redgrave en Tushingham leven zich uit vanaf het moment dat de trein Londen binnenrolt. Het lijkt Zazie dans le Métro wel, zo hysterisch. Doebedoebedoe! De helft van de scenes sterft in anarchisme. Miss Peper en Miss Zout strooien met voedsel en iedereen ziet ze vliegen. Omdat dit de sixties zijn, belanden de twee wél in een foute club – waar My Sister Eileen slechts op hintte. 'I don't like that fellow, he makes me quite glad I am just a pussy...' Arme, kleine Tush kruipt vervolgens als Pink Panther rond om haar gigantische vriendin uit grijpgrage mannenhanden te redden. Engelse heren van middelbare leeftijd denken maar aan één ding, weten we uit Julian Barnes romans. 'And it will be just like you're the nanny'... Zelf vond ik de scenes op straat het opwindendst. Het is niet eens zo dat de dames toen beter gekleed waren, maar voor het eerst mochten ze alles, zélfs zich sexy voelen. En dat zie je. Voeg daar nog een lukraak rondje mediasatire aan toe, en het dak gaat eraf. Austin Girl Powers style. Consumeren tot je belletjes ziet. 'Direct Action, the perfume with a provocative aura.'

Le Velo de Ghislain Lambert
'Domestique, c'est le bon plan.' Een straffe demarrage richting de kopgroep van de wielercinema. Van Belgische makelij, uiteraard. De Waalse sukkelaar Lambert, Ghislain droomt zoals de de meeste mensen van een wielercarrière durven dromen. Hij levert zelf het enthousiaste commentaar terwijl hij naar het dorp rost. 'Lambert, champion du monde! In de lokale gymzaal staat ie tevreden voor de spiegel. 'Geen grammetje vet.' Gepast lilluke mens met een stugge karakterkop. En een kans. Lambert wordt namelijk gespot door de Magicrème Todeka-ploeg. Laat die naam maar eens goed over de tong rollen, in het accent van Jeroen van Belleghem. Ghislains avonturen onder de (semi)profs veranderen de zaken, én zijn leven 'Vous prenez quelques chose?' De Massi van de kermiskoers wijdt hem in, op het vlak van 'homeopathisch dopinggebruik' én de meisjes. Boogerd en Dekker-praktijken avant la lettre. De gevolgen zijn een giller. 'Wees blij met mijn pijlen'. Ondertussen boeit ook de koers met haar eindeloos wisselende allianties. Tijdens een magische episode zoekt de camera haar Allemansknecht in surrealistisch duistere weersomstandigheden. Later volgt de hoogmis. Dat de slechtste renner in de Tour maar doet alsof, dat is wielrennen, en deze melancholische komedie weet het. 'De laatste renner in de Tour, tot volgend jaar!'

La La Land
Een van de favoriete films van mijn jongste dochter (pianiste hè) die ons allemaal strikte om hem te kijken. Ik vond het alleszins meevallen, al zat iedereeen bij het dansen op de freeway meteen van "oh nee!" De liedjes en dans zijn zoals verwacht aan de matige kant maar aan de pluszijde is de film gewoon erg mooi gefilmd, wel een beetje het makkelijk L.A. maar goed het is een mythe dus dan mag het. De conclusie dat artiesten, vooral met verschillende dagritmes moeilijk kunnen samenleven zit wat in, aan de andere kant ging het allemaal wel heel makkelijk van "het lukt niet." (misschien omdat de vonken er toch al niet van af spatte?) De jazz was aan de makkelijke kant, Gossling ging natuurlijk nooit fan zijn van Cecil Taylor (heeft ook platen op Blue Note uitgegeven, mannn) en het meest problematische aan de film is eigenlijk -komt ie- de retroneger.

ja John Legend he. Is niet eens een jazzcat. Of was er nog een andere? Nee geloof ik.

de liefde van het personage van Ryan ging precies zo ver als 'een restaurantje beginnen'. ;-)

Maar ach, wel een goeie instap-musical allicht. Nu naar:

https://www.filmlinc.org/wp-content/uploads/2015/09/allthatjazz2-1600x900-c-default.jpg

All That Jazz, inclusief vader-dochter verhaallijntje. (Maar er staat me zelfs van die film eigenlijk nauwelijks ekte ekte jazz bij)

John Legend staat ook op North Sea Jazz. ;)

hoop dat ie een drummachine funk set speelt dan :P

Burzum staat tegenwoordig zelfs op North Sea Jazz. :)

All That Jazz, ja, kan ik me zo weinig van herinneren. Goeie herkijk-tip dus!

Met de retroneger bedoelde ik eigenlijk het idee van zwarte Amerikaan die nog wel in pak rondloopt en naar jaren '50 jazz luistert en down is met de white boy. Ik weet niet hoor, het riekt naar een fantasie. Die Legend was juist nog wel realistisch van "speel gewoon op zo'n Daft Punk keyboard, dude."

het wachten is op de remake met Gosling

en ahh zo.

Doet met meteen denken aan Dead Stars waar Michael Douglas een remake van All That Jazz wil maken (wel met zichzelf in de hoofrol).

hehe perfect. (goeie punny titel ook)

Mourning
'All you should be doing while driving is seeing.' Het Iraanse verkeer biedt altijd stof. Langs prachtige, zanderige Van Gogh-landschappen rijdt een Suzuki. De kijker ziet slechts de auto in de verte. En leest de ondertiteling. De stilte ruist intens. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Het blijken twee slechthorenden, met een koter achterin. Natuurlijk! In gebarentaal een driftig gesprek voeren, terwijl je koppig mensen inhaalt. Dat kan alleen op weg naar Teheran. Het rijtochtje heeft (of krijgt!) een zeer pijnlijke reden, wederom in vele opzichten verbonden met het menselijke verkeer. Alles grijpt ineen. Het dove stel ziet zich plots voor problemen gesteld die hun handicap te boven gaan. En dat weten ze. Heel basaal en bescheiden wordt er op de situatie gereflecteerd. Met dat engelachtige kind zwijgend achterin. Het stof des levens daalt neer. De editing verdient een apart complimentje. Iedere beeldovergang voltrekt zich naturel. Elk plots shot begrijp je, óf voel je meteen. De pijn van het jongetje, die dan maar Wolkeriaans een beestje sloopt. Of de onvermijdelijke autopanne, waardoor de 'gehandicapten', aan een kabel voortgesleept moeten worden. Hun situatie in één beeld. Het diepste verdriet toont zich in tunnels. Omineuze overgangen naar nieuwe situaties. 'Hoe kan hij een kind opvoeden, hij moet verdomme zelf opgevoed worden!'

Labyrinth
'Slap that baby, make him free!' David Bowie stierf, en mijn zusje zei: ik ken 'm eigenlijk vooral van Labyrinth. Die moest ik (dus) zien. Eén van de laatste Jim Henson-producties flopte aan de kassa's, maar zoiets belooft wat. De leipheidsfactor slaat inderdaad stevig uit. Drums as gated als het doolhof, en Bowie in de rol van Goblinkoning. De piepjonge Jennifer Connelly belandt in zijn klauwen, nadat ze haar broertje magisch denkend heeft weggewenst. Dat gaat zomaar niet! Connelly ziet 'r bepaald volwassen uit voor haar leeftijd. Typisch Hollywood, voluptueus beginnen en dan almaar jonger en sprietiger worden. Bowie rockt de looks van een hair metal dude, en draagt de hele film zo'n strakke broek dat de makers zijn klokkenspel nog bijna een credit moesten geven. Of een stemmetje. 'It's so stimulating being your hat.' Na een gematigde eerste fase, verschijnen er steeds maffere personages. Henson wist wel raad wanneer de poppetjes aan het dansen moesten. Echt cult wordt het dankzij een perzik. Lewis Carrol's fantasies coming true. Compleet gedrogeerd droomt maiden Jennifer psychedelisch van haar schurk. Ze komt los van het comfort van de kinderkamer in een Coraline-achtige scene. Als bonus heet trouwens één van haar handlangers Ludo, en een ander naar mijn zusje, Didymus! Zouden mijn ouders de film soms gezien hebben?

Haha, betrapt! Dat is te toevallig. :) Fijne film, Labyrinth, op allerlei niveaus.

Ah, leuk dat jij ’m ook mooi vond, Ludo. :) Denk bijna dat ik 'm een halve ster te weinig heb gegeven op Letterboxd (blijft lastig, ree … eh, raten).

ik voel me altijd zo streng op Letterboxd. eigenlijk heb ik 2 scores. 3 of 3.5 ;_;

(maar Mourning verdient er 4. En Labyrinth voor waanzin en de vreemde persoonlijke verbanden die ik erin kon leggen ook zeker 3.5)

checkt MB op Letterboxd: ahh The Color of Pomegranates. Wat een poster om in te framen zeg :-) (en om een cirkeltje te maken, heel lui 3 sterren door mij gegeven)

カウボーイビバップ 天国の扉
Cowboy: Bebop is een klassieke animéserie van de laat-jaren '90 waar ik onlangs pas aan begon, na twee afleveringen was hij zelfs opeens op Netlix! Service. Lekker korte afleveringen in ekte-ekte stijl getekend, met droge Japanse humor, een vleugje existentialisme en heel veel oog voor een geloofwaardige toekomstwereld. Het verhaal was af en toch verscheen er een paar jaar later als toegift nog een speelfilm. Had niet gehoeven. Het blijft vakwerk en heeft zijn momenten, maar mist toch de charme en kwinkslagen van de serie.

Tetsuo: The Iron Man
'You see all this rust on my body?' Ram je kop door een Staalplaat. Klabeng! Ik vond Tetsuo eigenlijk meteen beter dan Tokyo Fist, die andere horrorcultclassic van regisseur Tsukamoto. Zijn setup neigt hier naar Cronenberg, maar de uitvoering is meer Lynch. Ergens spat de liefde er gewoon vanaf. Voor knutselen, en voor de freak. In verwrongen handheld belijdt de kantoorklerk zijn grootste dromen en angsten. Hij wil de superman zijn, die alle vrouwen zal nemen. Maar tegelijkertijd blijft er de angst om zélf gedomineerd te worden. In hoeverre kun je uit vrije wil aan de mechanische doping? Ergens is de film gewoon één grote, surrealistische castratietrip onder dwang: er kan méér met een stofzuigerslang. Kafka wordt hier ontleed en vervolgens ontmaagd. Nu móet ie wel 'verwandlen'. 'You wanna play with a sewer screw bitch?' De machinale sater draaft in turbo door. Alle schroeven gaan los. Een half uur lang is dat echt genieten in hyperkinetisch zwart-wit, mede gefinanceerd door het Japanse epilepsiefonds, vermoed ik zo. (Als waarschuwing voor wat er kan gebeuren als je te lang naar late night tv kijkt...) Het tweede deel mocht er wel wat meer geluld worden van mij. Maar lullen. Kom nou. Pompen en boren moet ie. De beelden blijven verbazen. Een industrieel bloedbad dat naar Meliés weet te knipogen. 'Hallo? Hallo!'

Mama Is Boos
'De mijne is beter en goedkoper.' Kut met peren-sequel op Schatjes. Kon niet uitblijven natuurlijk. Een rondje om de villa, met een paar wisselingen in gezinssamenstelling. Peter Faber is gelukkig gebleven, anders had het helemaal geen zin gehad. Hij wordt hier op de huid gezeten door echtgenote Dánny. (Zoals echtgenotes nu eenmaal horen te heten.) Mama de Belgische neemt wraak als bedrogen housewife, maar zo vlak na Tetsuo ontspoorde het me allemaal niet genoeg. Aanvankelijk mag Petertje zelfs in zijn mannenhok blijven zitten! Zijn dromen zijn enger dan de realiteit. Van enig lijn in het verhaaltje valt toch al niet te spreken. Soms is Mama boos, dan weer wat minder. Ik had liever een crescendo gezien. Regisseur Van Hemert moet het vooral hebben van technische kunstjes. Adelheid Roosen zingt dure opera! Van Hamert zelf pingelt er een goedkope synth-soundtrack bij. De vreemde combi heeft wat. Shots maken lukt in Eastman-color ook prima. Faber duikt verdwaasd in een aquarium, dat werk. Hoe vaak kan een man zijn hoofd stoten aan dezelfde steen? Héél vaak. 'Bouman kakschool!' Naarmate de film vorderde kreeg ik het idee dat Van Hemert eigenlijk helemaal geen zin had in actie. Hij wilde dansen op de wolk van de fame, en eindigt met een NATO-musical. Zijn enige echt góed gestoorde idee. 'Nou moe, wat gebeurt hier?'

De Punt
Over de Molukse treinkaping. Mooi eraan is dat iedereen wel een eh … punt heeft. Niemand echt kwade bedoelingen (zelfs de gijzelnemers niet, al blijft het een slecht idee) en toch een drama tot gevolg. De uitwerking als televisiediscussie is twijfelachtiger, komt niet echt van de grond en die semi-imitaties van politici die je goed kent blijft ook problematisch voor me.

Ghost In The Shell
De oude. Mooie plaatjes maar ik kan de aandacht er slecht bijhouden. Maar wellicht dat het in de remake beter gaat (of dat het elkaar mooi aanvult in mijn hoofd).

Vincent & Theo
Hij gelooft in mij. Een kunstenaar heeft een verhaal nodig. Van Goghs verhaal begint met zijn dood. Het gestoorde genie blijft hangen in zijn gekte. Maar als belangrijke voetnoot sterft een half jaar later ook zijn jongere broer en grootste fan Theo. Net zo Cronenbergiaans doorgedraaid. De intense twee-eenheid hield op te bestaan, voor één van hen kon zien hoe succesvol het zou worden. Stel je voor dat de twee naar een moderne kunstveiling hadden kunnen kijken. Altman opent zijn adaptatie met zo'n scene. Tim Roth en Paul Rhys spelen de broers. Er draaft een zwik Nederlanders op in de bijrollen, waarvan Hans Kesting zich het meest op het gemak voelt (Jip Wijngaarden laat de film vervaarlijk naar europudding hellen.) De ironie des levens wil dat Van Gogh pas écht goed gaat schilderen, als ie ver weg van de mensen (en zijn broer) écht gek wordt. In de Provence dus. Daar raakt, typisch genoeg, ook de film op dreef. Tijdens de Parijse scenes lijkt het meer een Merchant/Ivory productie, met een bar en boze 'MIDI'-soundtrack. Maar zodra rattenkop Roth apathisch mag doen tussen de zonnebloemen, werkt zijn stijl. Altman laat intussen hoeken en ruimtes zeventiende-eeuwse schitteren. De zenuwachtige syfilis-lijdende Theo verdwijnt in kieren. Zoals hij toch altijd al samenviel met zijn broer. 'He needs to paint where the sane people paint.'

The Wild Blue Yonder
'Some sort of protection from the chaotic flow of particles.' Ik ben koppig. Hoewel Werner Herzog de laatste jaren vooral in docu's excelleert, ben ik nog altijd méér benieuwd naar een (willekeurige) fictiefilm van hem. Goed slecht kan ook leuk zijn, immers. Deze 'science fiction fantasy' drijft (nee, zweeft!) echter op docubeelden. Een weinig geslaagde mengvorm. Alsof Herzog restmateriaal had liggen, en dat nu via fictie poogt te recylen. Voor het 'verhaal' put hij uit Simak-achtige noties. Een ruimtereiziger strandt op aarde. De eigen plannetjes tot kolonisering mislukken. 'Nobody came, nobody settled, nobody shopped.' De alien – een kerel met een paardenstaart – vertelt het allemaal 'on screen', zonder op wat voor manier dan ook te interacteren in het plot. Wellicht had Werner Herzog zichzelf maar op moeten voeren als buitenaards wezen. Dat had in elk geval nog meta-humor opgeleverd. Nu kijken we vooral naar de docu-beelden van astronauten en kwallen, begeleid door Reijseger's cello en een stel Sardijnse volksliedjes. Het bekende werk. Maar zonder geïnspireerd idee. Of toch, ééntje dan. Ergens legt een wetenschapper uit hoe ver de aarde eigenlijk van andere bewoonbare plekken ronddraait. Het is bijna claustrofobisch in Oneindigheid. Het gevoel dat speleologen soms bevangt in ondergrondse gangen. 'They needed a bolder plan.'

Ik ben begonnen aan Twin Peaks: The Return. Had er niet zulke hoge verwachtingen van, dacht vooral aan een "trip down memory lane", grappen over koffie, nieuwe generatie mooie vrouwen, even de warme deken van de jaren '90, etc. maar na drie afleveringen ben ik best onder de indruk hoe radicaal anders het allemaal is. Lynch gaat gewoon door op de Inland/Mulholland trip. Vooral de eerst 20 minuten van aflevering drie leken wel een soort Eraserhead II. "Meer een museumfilm" werd naast me opgemerkt. :)

A Streetcat Named Bob
Wat sentimenteel maar zeker geen kinderfilm (wat je toch een beetje verwacht), de kat gewoon een kat en dat is wel lollig. Terwijl het eigenlijke thema (afkicken) minder lollig is natuurlijk.

Après mai
Ook weer erg mooi, deze Assayas. Politiek allemaal fine 'n' dandy, maar de liefde he? En creatie, kunst, een mooie muze en een mooi beeld van de jaren zeventig. Zonder iets af te willen doen aan het leed van nu, hier en ver weg, toch ook een herinnering dat het toen ook bepaald niet rustig was in Europa, noch daarbuiten.

Het derde seizoen Twin Peaks heeft ook mijn geringe verwachtingen ruimschoots overtroffen. Sommige taferelen zijn meer beeldende kunst en performance art dan tv-drama. Het vliegt meermaals heerlijk uit de bocht. De ene aflevering is duister en grimmig terwijl ik bij aflevering 4 juist een paar keer zo hard heb moeten lachen dat de buren het waarschijnlijk hebben gehoord. Het lijkt wel of Wim T. Schippers zich met het script heeft bemoeid. Ik ben zeer benieuwd of het niveau zo hoog zal blijven. Ik vermoed van wel, zeker als David Lynch alle afleveringen als regisseur onder zijn hoede neemt.

Haha, precies, aflevering 4 was opeens ontzettend grappig. Dat koffiemoment dan toch! "COSSACKS ARE IN RUSSIA!!".

Song to Song
Malick heeft een probleem, niemand kan zijn films eerlijk verkopen. De trailer en de omschrijving van zijn laatste film deden me twijfelen. Rockscene in Austin? Relatiefilm? Sorry dat ik twijfelde meester. Hop, we stappen weer op de Malick/Lubitz achtbaan waar geluidspoor zelden synchroon loopt met de beelden. Portman, Fassbender en Gossling doen allemaal hun ding, maar net even beter. En er zijn rolletjes voor Johnny Rotten, Iggy en vooral Patti Smith die de opvallend ontroerende toon zet die regelmatig terugkeert. Val Kilmer komt nog langs en doet een soort Butthole Surfers hommage (ook Texanen dus goed gezien.) Al met al was het weer een heerlijke thuiswedstrijd die op een vreemde manier alle valkuilen van de rock 'n rollfilm weet te vermijden. Het enige waar ik mee zat is de muizige Rooney Mara en waarom iedereen in de film daar achteraan hobbelde.

Midnight Express
Veel wat Ludo hier over schreef vat mijn gevoelens samen over deze sympathieke "throw back" naar jaren '80 VHS sci-fi (dacht eerst even dat hij compleet retro was, maar dan grijpt iemand toch naar de mobiel.) Eerste half uur is een redelijk geweldig kijkje in Paranoid U.S.A. Inval van de FBI bij een cultus (Sam Shepard als vermoeid realistische leider). Jongetje met zijn vader en een kompaan op de vlucht voor de federales en wat cultgangers die het jongetje terug wil. Mooie set-up die geholpen wordt door veel blauw licht, een prachtig intense scène bij een tankstation en vooral de elektronische soundtrack (eindelijk) die kabbelt als Cluster op zijn rielekst. Je ziet van verre de clue aankomen en de afwikkeling is ondanks een prettige rol van Kirstin Dunst in niet gemene prinses modus wat magertjes.

Midnight Special, ik zat nog van te voren Special! Niet Express!!

ik dacht al hmm doesn't ring a bell :D (misschien gewoon een zwakke titel dus > altijd de schuld elders leggen)

wordt uiteindelijk veel te weinig met die Cult gedaan eigenlijk. (en .. gewoon niet arthouse genoeg.) wel acceptabel vrijdagavond vermaak.

Heb je Midnight Express nooit gezien? Dat is toch een semi-klassieke gevangenisfilm, inclusief Morodor soundtrack.

Nee :o

zo levert de typo toch nog wat op (een plek op het kijklijstje)

Fijn om te lezen dat zowel Vido's als Omar's opmerkingen over de nieuwe Twin Peaks wel stroken met mijn ervaring tot nu. Ook ik ben zwaar onder de indruk, en waar TP I de geschiedenis in ging als mijlpaal in de tv-canon, denk ik dat dat met deze return opnieuw zal gebeuren. En in 2017 is dat een kunstje wat nog veel moeilijker te flikken lijkt.

Ik merk wel dat ik afhaak bij alle fan-lezingen, recaps, de kleine details die TP-diehards eruit pikken, de vele "You probably missed these 30 significant details on Twin Peaks. And that's ok. But here's what they mean"-longreads. Ik ga (nog niet) afleveringen afkijken; deze eerste vier afleveringen sterken me in mijn aanpak: ik laat het als een absurdistisch, surreeel meesterwerk in de maak over me heen komen. Ik wil niet puzzelen, ik wil slechts verwonderen. En dat biedt dit echt volop (de glazen doos alleen al... man, dat is alles. Spannende fictie, absurdisme, en commentaar uit nachtmerries vanuit de loopgraven van onze tijd op onze (media-)cultuur. Religieus.)

Sta me even een zijpaadje toe btw, credit where credit is due: Als groot fan van deze draad lees ik 'm altijd met veel genoegen - van al jullie bijdragen, maar toch met name Ludo's lucide pareltjes zijn een genot. Ik ben opgegroeid met Leonard Maltin's 'Movie Guide' in huis, dat was mijn filmbijbel en een begrip in pré-internet huize De Jong. "Wat zegt Maltin erover?' of 'Pak Maltin even' waren standaardzinnen vroeger tussen mij en mijn broer. Deze draad doet me daar meer dan eens aan denken. Wat zou ik overhebben voor een Ludo's Movie Guide! En dan géén ratings wat mij betreft. Draag hier nauwelijks bij, kijk veel te weinig, but praise need be.

"Ik ga (nog niet) afleveringen afkijken'" = "Ik ga (niet niet) afleveringen terugkijken" #stopdetijd

dank!! :-)

Wild Combination: a Portrait of Arthur Russell
'Hearing but not understanding.' Van Arthur Russell krijg ik altijd een Kafka-gevoel. Ik voel van beide de kracht en invloed – zelfs op mijn eigen werk – maar als ik dan een opus van één dezer mannen probeer te begrijpen, wil het toch niet echt lukken. 'Too remarkable and too individual', zegt iemand in deze docu. Wellicht. De makers ontrafelen de mythische kluwen aan tapes die Arthur Russell vulde. Het portret richt zich dus vooral op zijn muziek. Vanzelfsprekend ontstaat daaruit toch een beeld van de man, al gaat dat zelden de diepte in. Volgens mij was ie héél wat minder braaf dan we de indruk moeten krijgen. Het lijkt me echt iemand die ook in de nachtelijke uurtjes to the max leefde. Net zoals hij overdag als een bezetene muziek zat te maken. De muziekfragmenten zijn daarmee het leukst. Vroege beelden van Russell op gitaar, want er school ook een vrij conventionele (en goede) Dylan in hem. Singing his heart out. Altijd waren er echter weer nieuwe muzikale interesses. Die prachtige moderne stem-manipulaties! Russell wist zowel totale individualist als kameleon te zijn. (Samenwerken ging 'm ook goed af.) Triestig stemmen de momenten met zijn ouders. Plagerige pa blijft maar emotioneel. Arthur ging terug de 'fishtank in'. Zijn muziek drijft verder. 'His gifts were increasing as his strengths were leaving him.'

Porco Rosso
'Is dat Byron?' 'No, it's me'. Die heerlijke Europa-liefde van Miyazaki. Een waltzje hier, een aria daar. Porco Rosso moet zijn meest 'volwassen' film zijn. Het is dat er een varken de hoofdrol speelt, anders zou de boel met gemak in een live action swashbuckler kunnen worden omgetoverd. Maar, wacht. Een swashbuckler, dat is toch eigenlijk best Amerikaans. Zo steekt Miyazaki inderdaad heel galant (en figuurlijk) de continenten over. Luchtfietsen met luchtpiraten. Howard Hughes aan de Adriatische kust, door de ogen van een Japanner. Binnen tien minuten gaan alle illusies van een 'kindertekenfilm' overboord. Machinegeweren worden op koters gericht, drank en sigaretten gedeeld in overvloed. Porco heeft als lobbes wat weg van de hond uit Daft Punks Da Funk-video. Hij babbelt wel een stuk zelfverzekerder, en gaat roekeloos de strijd aan met yankees én fascisten. 'A pig's gotta fly'. Porco is een varken tegen de dames, maar een 'young cutie' kan zijn hart nog net op tijd stelen. Naast knok- en schietpartijen heeft Miyazaki gelukkig ook wat melancholie in petto. Op weg naar de Zevende Hemel stijgt een stoet piloten in een langzame parade op. Terug op aarde besluit de film al even mysterieus. De vragen onbeantwoord, de metaforen oningevuld – en dat is eigenlijk wel zo mooi. 'You make me think, humanity is not a complete waste.'

- Porco Rosso, misschien de meest onderschatte Miyazaki? Je denkt natuurlijk "vliegend varken, hoe dan?" en dan zulke mooie melancholische momenten.
- Midnight Express. Helemaal weer hip in tijden van Erdogan. Eigenlijk een wonder dat de NPS hem niet elke avond uitzendt. Elke keer met een introductie van weer een andere columnist.
- Twin Peaks. Ik waag me ook niet aan long reads. Zijn vaak al aan de pedante kant en het is inderdaad veel leuker om het allemaal over je heen te laten komen, bovendien heb ik sterk het vermoeden dat Lynch zelf vaak ook niet weet waarom hij bepaalde keuzes maakt. Dat gezegd hebbende er was wel een goed stuk in The Quietus over Twin Peaks, met context, waarom de eerste serie zo speciaal was, etc.

殺しの烙印 (Branded To Kill)
Eye candy, elk shot een plaatje. Ook de soundtrack is groovy. En minder het gevoel dat ik me had moeten inlezen in Japanse geschiedenis dan bij Gate Of Flesh.

A Cure For Wellness
Ook een combinatie van visuele pracht en een verhaal wat zich minder makkelijk laat duiden. De beeld- en geluidtaal zijn wel echt vet Hollywood wat het wat cliché-matig doet overkomen soms. Toch wel tweeëneenhalf uur gebiologeerd zitten kijken.

The Devil’s Candy
Een metal/rockfamilie in de penarie door pa’s schilderkunsten. De familie rockt metalshirtjes zoals Sunn0))) en Slayer maar draait ook good ol’ hard rock. Dochterlief wil een rooie Flying V en is bovendien schrander (vaak handelen mensen in horrorfilms onlogisch). Verder ook helegaar geen onaardige horror flick.

Twin Peaks. Ik waag me ook niet aan long reads.

Er is bijna niet aan te ontkomen, bijna elke krant/tijdschrift heeft erover gepubliceerd. Lynch zelf blijft toch de beste bron voor zijn films:

https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/51k9JxG3g1L._SX308_BO1,204,203,200_.jpg

Dat is een heel goed boek.

L'Intrus
'Je hart is niet zwak, maar gewoon leeg.' Claire Denis maakt altijd ontzettende zinnelijke films. Vol van verlangen. Ook in L'Intrus heeft ze maar een paar flitsen nodig om een geweldige erotische intensiteit op te roepen. Een douaniere gaat na een dagje drugs snuffelen naar huis. Daar wacht haar echtgenoot. Hij bepraat en besnuffelt haar. Ogenblikkelijk staat de vrouw voor hem klaar. Tegen het aanrecht. Jammer genoeg blijkt het duo dan plots een zijlijn in de film. L'Intrus maakt wel meer van die modernistische sprongen. Ik kon weinig zinnigs van al het zinnelijks van maken. Michel Subor vormt de harde kern. Hij is de vader van de jongeman uit het intro. Hij heeft meer zoons, denkt ie. De pater familias vertrekt daarom op een noodgedwongen Broken Flowers-queeste. Zo maakt Denis met haar hoofdpersoon een toertje door de wereldcinema. Op de meeste plekken – Genève, Polynesië – weet ze wel een losstaande contemplatie over eenzaamheid te vinden. Vaak rond kleine handelingen. Het passen van een peperduur horloge, bijvoorbeeld. L'Intrus sluit als film even strak om de pols. Soms gewoonweg ijzig hermetisch in de bewust beleden onwil om de kíjker klaarheid te bieden. Beelden en woorden rondgestrooid als een sjamanistische bezwering. Een breinbreker over een hartenbreker. Het leven als wieggang, of de avonturen van een nieuw hart in een oude zak.

The Falcon and the Snowman
'There's an NSA guy on his way up.' In Nixons seventies was de politieke paranoia op zijn best, al gaat Trump allicht ouwe tijden doen herleven. Dat zal dan in elk geval nog goeie films opleveren. Met The Falcon and the Snowman maakte Schlesinger een lekkere 'e-spionage'-film uit de periode dat de computer intelligence net opkwam. Timothy Hutton ontdekt dat de CUA zich zelfs met de Australische politiek bemoeit. Een stukje vergeten historie rond Whitlam, het arme socialistische schaap. Hoewel de jonge valkenier nauwelijks in politiek geïnteresseerd lijkt, heeft hij toch een aloud motief om iets met deze info te doen: zijn pa. Een FBI-man. Dit is dé kans om tegen de ouweheer in te gaan. 'Do you really resent me as much as you want me to think you do?' Pa weet wel wie de schuld moet krijgen. Die dekselse cokevriend van zoonlief. Sean Penn schmiert 'r als dopehead op los. Het werd pas later zijn specialiteit waarschijnlijk. Deze film moet het hebben van de bekende beklemming en Pat Matheny's heerlijk cheesy muziek. ('This is Not America', croont Bowie) Die songtitel raakt precies de naïeve les. Een spion raakt eigenlijk altijd gevangen in zijn zelfgespannen net van geheimen. Elk regime is uiteindelijk slecht. Dat nihilisme wordt door iedere spion geleerd, maar niet door iedere spion even goed verteerd. 'I appreciate fear. The chance to face it.'

The Devil's Candy
Slim spel met genreconventies en mooi voortbordurend op het correcte gebruik van metal in films (Sunn o))) krijgt credits voor additional music). Ik lag meteen in een deuk toen de verwarde moordenaar om de stem van de duivel uit te bannen doomakkoorden op zijn Flying V speelde. Dat zijn de details hè. Verder leuk uitgewerkt verhaal over de relaties moord - fantasie - duivel - kunst. Bij vlagen wat gehaast, de Faust-twist had nog wel wat dieper mogen gaan, maar zeer vermakelijk. En toch, zoals wel vaker met horror, leek ik een oerconservatieve boodschap te ontwaren (eigenlijk wat die tv-dominee op een gegeven moment uitlegt.)

Around the world with Orson Welles
When in Basque Country, do as... etc. Verplicht kijkvoer voor mij nu dus, maar ik wist tot voor gisteravond niet dat Welles zich in 1955 al op het terrein van antropologisch documentairemaker had begeven. Maar waarom ook niet? Het bleef uiteindelijk bij Welles' dikke tenen in een koud zwembad gedoopt, tenen die zich schielijk terugtrokken: de BBC bestelde 26 afleveringen, hij leverde er slechts zes. Hij miste deadlines, moest live (een niet te onderschatten moeilijkheidsgraad in 1955) voice-overen over slecht gesneden fragmenten. Hij vond kortstondige liefde, had andere projecten: zijn hart zat er niet in, kortom. En toch, de twee afleveringen die ik zag over The Basque Country (the Besk country) - totaal verschillend gesneden maar in de basis toch hetzelfe - laten een Welles zien die wel degelijk geïnteresseerd is in deze voor hem 'terra nova'. Zijn ego en eigen opvattingen voorop, a la, maar een fijne, redelijk getrouwe schets van de Basken, waarbij verwondering voorop staat: het mysterie intact latend. Het is spijtig dat hij niet de afgesproken 26 afleveringen maakte. Al zijn er naast Basque Country zeer genietbare episodes over Wenen en stierenvechten in Madrid.

Betty Blue
https://68.media.tumblr.com/9b0a8d48cca5c0e255dad7be8069d7ea/tumblr_mlmwelo4dj1rqr3rbo1_500.jpg

Ik keek (gelukkig) de twee uur durende versie ipv de directors cut, maar het was het waard. Heel goed natuurlijk: seks die normale seks benadert (je ziet het niet vaak meer). Hilarisch en pijnlijk, schurend en ongemakkelijk. Zo goed gedaan. Ik pretendeer niet er iets over te kunnen zeggen dat al niet gezegd is, maar heb me kostelijk vermaakt. Happy ending (in mijn ogen) incluis.

Ontnuchterend was wel het lezen van Béatrice Dalle's wiki na afloop:

Dalle's personal life has been controversial. She has been arrested on several occasions for shoplifting, drug possession and assault. In January, 2005, while making a film about prison life in Brest, Dalle met Guenaël Meziani, serving a 12-year prison sentence for assaulting and raping his ex-girlfriend. She married him after 24 one-hour visits, and spoke on his behalf at hearings for his early release. However, according to a 2015 profile of Dalle, she said the marriage was "a complete disaster" once Meziani was released from prison, and their divorce was apparently finalized in July 2014.

Interviewed on the French TV programme Divan in 2016, Dalle said that, when she used to work in a morgue, she and friends sold body parts of corpses. She also admitted that, while on acid, she once ate a dead man's ear.

De sequels schrijven zichzelf tegenwoordig.