Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

La Notte (Michelangelo Antonini, 1961, Lab111)

"Wie heeft dat geschreven?"
"Jij."

Weer een duisterwerk melancholiek meesterwerk met Marcello Mastroianni en een fantastische Jeanne Moreau. Liefde verliest van de tijd en de 'apathie van de gewoonte'.
Ziet er ook fantastisch uit. Zwart-witfilms gaan meestal voor het contrast tussen licht en donker, maar hier kiezen Antonini en cameraman Gianni Di Venanzo voor lichte grijstinten die perfect passen bij het modernisme stad Milaan.

(Was het trouwens verplicht voor elke Franse en Italiaanse film uit de jaren 60 om minstens één nachtclubscene in te voegen of zo?)

Jess Franco-films wel (nachtclubscenes) maar bij overige films is me dat nog niet opgevallen. 😊

Woodlands Dark and Days Bewitched: A History of Folk Horror
Ruim drie uur en er wordt dan ook weinig overgeslagen. Van de Britse UR-drieeenheid tot een wereldwijd overzicht. De watchlist is ook minstens verdubbeld.

aantal verhalen is matige Roald Dahl-imitatie

goeie!

Kreeg de neiging Crimes of Passion tóch te noteren, gelukkig bleek ik 'm al te hebben gezien (en vergeten), wat ook wat zegt.

En: waarom is de eerst mens die de 10-jarige Mowgli ontmoet een hypergeseksualiseerd meisje, iets ouder dan hij?

Invloed van Ken Russell. O nee. ;-)

De gieren! Voor eeuwig in mijn hart. (En gieren zijn geloof ik ook heel sociale dieren)

Frank en Frey is de meest depressieve, alvast benieuwd naar jouw beschouwing. Robin Hood staat bekend om de goede liedjes. Alice in Wonderland zou Disney nu nóóit meer op die manier durven maken.

Maid Droid... de RedTubes van de wereld zouden hun centjes eens in zulke SF moeten gaan steken (eh no pun intend)

Sterben
'Das ist nicht jeder Nacht.' Ouder worden, het (melo)drama. Met een titel als Sterben verwacht je geen gezelligheid, maar toch hakt het eerste kwart van de film er bruusk in. Een aftakelend echtpaar belandt op bijna Roemeense wijze in de drek. Duitsland mag dan een welvaartsstaat zijn, hun Lazarescu-achtige aftakeling is er niet minder om. En dan moeten we als kijker nog 2.5 uur... Geef die mensen een pil van Drion! Goddank, switcht de film naar de zoon (een dirigent). Ineens vindt regisseur Glasner een andere touch. Lichter en tegelijkertijd weelderiger. Als een Emile Zola pelt hij zijn familie af. Sterben is het stuk dat we vroeg of laat allemaal moeten spelen. De beste vriend van de dirigent – typische onaangepaste kunstenaarsman – hééft het geschreven. En hij wíl dood. En trouwens ook af van 'orkest hoesters'. De tragische humor van Ostlund gaat hand in hand met de grootsheid van Magnolia en... Bill Fay. 'Voices escape, singing sad, sad songs.'

De gieren! Voor eeuwig in mijn hart.

De gieren zijn natuurlijk min of meer The Beatles. Dat had ik gezien, maar ik heb begrepen dat de makers ze er ook hebben ingedaan omdat ze begrepen dat de dominantie van hun geliefde jazz aan zijn einde aan het komen was. Te mooi om stuk te checken.

Sterben sprak me aan de ene kant wel aan, ook omdat die hoofdrolspeler zo goed is als industrialist met mama-issues in Berlin Babylon, maar die 3 uur...

A Fistful of Dollars (Sergio Leone, 1964, Eye Filmmuseum)
Ik dacht dat ik deze film al gezien had, maar dat bleek niet zo te zijn. Hij viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Alle Leone elementen zijn er al, maar het is allemaal te dik aangezet en nogal rommelig. Toen ik de data ging checken bleek dat The Good, The Bad en The Ugly twee jaar jonger is. Dat zijn wel enorme stappen vooruit in die twee jaar. Het budget lijkt ook wel geëxplodeerd, want de titel van Fistul lijkt ook op het opnamebudget te wijzen. Leukste slechte ding is als ze naar het huisje van de tot sexslaaf gemaakt Marisol moeten aan de rand van het dorp, maar het moet om plotredenen lang duren, dus het wordt een hele epische tocht door de woestijn.

For a Few Dollars More (Sergio Leone, 1965, Eye Filmmuseum)
Dit lijkt er meer op. Een jaar en een hoop meer budget doen wonderen voor Leone: For a Few Dollars More is een enorme stap voorwaarts tov A Fistful of Dollars, bijna op het niveau van Leone's meesterwerken The Good, the Bad & the Ugly en Once Upon a Time in the West. Naast meer budget is er een strakker script en vooral de toevoeging van Lee van Cleef aan de cast. (En op de een of andere manier ook Klaus Kinski, als handlanger.) Zowel Clint Eastwood als Van Cleef krijgen de epische inleidende scènes die ik van Leone gewend ben, dus je weet dat ze goed bij elkaar passen in de film. Zelfs Ennio Morricone slaagt erin om zijn toch al geweldige score van Fistful te verbeteren.

De flashback-scène van schurk El Indio (Gian Maria Volonté, die ik onlangs nog in Le Cercle Rouge had gezien, maar niet had herkend) met het horloge met de griezelige muziek stopt echt de spaghetti in deze spaghettiwestern. Het is het meest Italiaanse ding ooit en zou uit elke Italiaanse western, giallo of horrorfilm uit de jaren 1960 en 1970 kunnen komen.

Hotel Mokum (Yannesh Meijman, 2024, Prime)
Grappig hoe door de regels voor Nederlandse content op streamingdiensten ineens een low budget korte documentaire door en over de krakersbeweging van de ultrakapitalisten van Amazon te zien is. Ik was geïnteresseerd in deze korte docu omdat ik vlak bij het betreffende gebouw woon, maar dit is geen aanrader. Te weinig harde feiten over woningnood en kapitalisme, te veel irritant semi-poëtische voiceover. Het concept 'brandveiligheid' wordt ook wel heel gemakkelijk weggewuifd als list van de machthebbers om ze weg te jagen door de krakers; zie ook de poster waarop fakkels worden afgestoken op een tot op het kale hout gestript pand midden in een drukke straat.

Alice in Wonderland (Clyde Geronimi, Wilfred Jackson & Hamilton Luske, 1951, Disney+)
Alice: But I don't want to go among mad people.
Cheshire Cat: Oh, you can't help that. Most everyone's mad here.

Daar heeft hij gelijk in: de setting is meer psychopatenland dan wonderland. Het gene dat iedereen gek lijkt te hebben gemaakt zijn etiquetteregels, want er is een heel thema in deze film van krankzinnige maatschappelijke regels die gewoon *moeten* worden gevolgd. Maar dat is misschien te verwachten voor een 19e-eeuwse Engelse roman van een vermoedelijke pedofiel die is aangepast in het Amerika van de jaren 1950?

De film is op zijn best wanneer de waanzin het volledig overneemt en de animators zich kunnen uitleven. Het beste voorbeeld is de onverjaardagsscène met de Mad Hatter (Ed Wynn) en de March Hare (Jerry Colonna), een explosie van kleur, geluid, beweging en grappen. Het is terecht waar deze film het meest bekend om staat. Hij bereikt nooit meer dezelfde hoogten, maar de croquetscène met de Queen of Hearts (Verna Felton) komt in de buurt.

Ik was minder gecharmeerd van Alice (Kathryn Beaumont) zelf. De animatie lijkt voornamelijk gebaseerd te zijn op een gerotoscoopte actrice, wat haar in combinatie met de duidelijke lijnen een beetje een uncannyvalleypop-look geeft. Het personage komt ook over als entitled en nukkig en mompelt constant "Oh dear" met in een bekakt accent. Ze laten Beaumont ook het zeer suffe, zeer jaren 1950 'Very Good Advice' lied zingen:

I give myself very good advice
But I very seldom follow it
Will I ever learn to do the things I should?

Nooit aan beginnen, Alice. Blijf je onverjaardag vieren, maar blijf wel uit de buurt van die Wonderland-psycho's.

Человек с киноаппаратом (Dziga Vertov, 1929, Eye Filmmuseum)
Bijna 100 jaar later nog steeds uiterst inventief en levendig.

Live score: Sebastian Janusz (piano), Yrjänä Rankka (contrabas), Bernt Nellen (percussie) met een niet genoemde extra trompettist voor het laatste hoofdstuk.

The Border Crossed Us (Loretta van der Horst, 2023, NPO Plus)
Sterke documentaire over de lokale politie in de Texaanse grensplaats La Joya. De agenten, zelf ook allemaal Latino's, hoeven niet de grens te bewaken, maar wel lokale mensensmokkelaars opsporen en arresteren, waarbij ze uiteraard ook in aanraking komen met de ongedocumenteerden. Van der Horst gebruikt een impressionistische stijl, met veel ruimte voor mooie plaatjes, maar vooral ook voor de agenten zelf om te reflecteren op wat ze doen en waarom. Het is een EO-documentaire, dus ook ruimte voor het geloof, maar dat hoort ook bij Texas.

La Religieuse
Vroege film van Rivette die in 1966 nog gewoon werd verboden vanwege vermeend anti-katholicisme. Nou, nou, dat valt ook wel mee, het is gewoon zoals Diderot (die het bronmateriaal leverde) en Rivette stellen: het kloosterleven is een bron van sadisme, tegennatuurlijk en in de 18de eeuw gewoon een instituut om overbodige vrouwen in te dumpen. De ouders van de jonge Suzanne, enorme eikels, dwingen haar met allerlei emotionele chantage om non te worden. Dat gaat in het begin mis maar de tweede keer moet ze er toch aan geloven. In het begin valt het nog mee, maar wanneer de vriendelijke moeder-overste door een jonge fundamentalist wordt vervangen gaat het al snel mis. Suzanne weigert toe te geven en komt zowaar in een olijk alternatief terecht, maar dat is ook afzien. Mooi sober gefilmd, Anna Karina is perfect in dit soort trieste rollen en met fijne, niet al te aanwezige trommeltjes avant-garde muziek. Verrassend lekker tempo ook, de 140 minuten vlogen voorbij.

Trouble in Mind (Alan Rudolph, 1985, Prime Video)
Dit is echt de raarste film die ik in tijden heb gezien. Het begint als een noir. Hawk (Kris Kristofferson) is een politieagent die vrijkomt nadat hij vast heeft gezeten voor een smerig zaakje waar hij de verantwoordelijkheid voor heeft genomen. Hij gaat naar de diner van zijn oude vriendin Wanda (Geneviève Bujold, vooral bekend van Dead Ringers), die hem een kamer geeft. Als dank verkracht hij haar. Hij mag van Wanda blijven, als maar dat moet hij nooit meer doen.

Ondertussen zijn Georgie (Lori Singer), Coop (Keith Carradine) en baby Spike (Caitlin Ferguson in haar enige rol) arm op het platteland. Coop steelt wat geld en ze vluchten naar de stad, op zoek naar werk. Ze komen uit bij Wanda's diner, waar Coop aanpapt met Solo (Joe Morton), literatuurfan en dief. Ze beginnen een misdaadreeks, waarbij ze zich steeds meer gaan gedragen en ook kleden als schurken uit de Batman tv-serie. Coop lijkt op een gegeven moment op een soort mix van Elvis op acid en The Joker. Naast 'noir' is het andere spoor waar deze film op mikt namelijk 'pure camp'. Liefst tegelijk.

Omdat Coop misdaad aan het doen is en van de opbrengsten naar de hoeren gaat, is Georgia vaak alleen. Reden voor Hawk om haar te gaan stalken. Ondertussen probeert hij ook aan te pappen met misdaadbaas Hilly Blue (Divine, niet in travestie) voor geld. Diezelfde Hilly achter Coop aan wegens smokkelen op zijn terrein.

Hoop verwikkelingen laten en we eindigen met zo een beetje de meest bizarre shootout die ik ooit heb gezien. Dit alles speelt zich af in Rain City, wat gewoon Seattle is, maar dan als dystopische dictatuur. Niet dat dat verder van belang is voor het verhaal, overigens.

Kristofferson en Bujold spelen alsof dit een serieuze noir is (met Kristofferson dus als een gigantische creep, maar tegelijk ook een soort van de held?), terwijl Carradine, Morton en natuurlijk Divine vol voor camp gaan. Singer acteert meestal als een soapactrice die vooral gecast is vanwege haar uiterlijk en heel erg haar best doet, maar stoot ook regelmatig haar hoofd en slaat deuren in het gezicht van mensen, wat kurkdroog en vooral niet als slapstick wordt gebracht, dus ze lijkt gedeeltelijk ook in team 'camp' te zitten.
Het enige wat ik ken dat ik de buurt komt is David Lynchs versie van Dune, die ook meestal superserieuze sci-fi is, totdat ineens Sting in een adelaarsstring opduikt. Maar die film is nog veel meer straightforward en serieuzer.

Om het cultgehalte te verhogen, heeft Amazon Prime Video de film geüpload in een extreem belabberde pan-en-scan versie met om het woord een spelfout in de ondertiteling en er de titel 'Wanda's Caffé' met dubbel F opgeplakt (met zoeken op 'Trouble in Mind' vind je hem niet!)

Mission: Impossible - Rogue Nation (Christopher McQuarrie, 2015, SkyShowtime)
De vloek van de oneven M:Is duurt voort (dit is deel 5). Hoewel deze gewoon mid en ambachtelijk goed is, niet enorm wisselvallig zoals de eerste of gewoon slecht zoals de 3e inzending. De actiescènes, toch het belangrijkste in deze films, zijn over het algemeen goed, hoewel er niets op het niveau is van de Burj Khalifa-stunt uit deel vier en er ook een "onderwater" cgi-crapfest is dat niet thuishoort in een M:I-film.

Het grootste probleem is echter dat McQuarrie meestal gewoon het gevoel mist voor de campy speelsheid die John Woo en Brad Bird naar het 2e en 4e deel brachten; het is allemaal iets bro-achtiger.

Aan de positieve kant zorgt Sean Harris voor een goede superschurk en Rebecca Ferguson een uitstekende superspion/love interest.

Doctor Zhivago (David Lean, 1965, Cinema Zevenskoop)
Deze film over een trotse patriottische Russische dokter tijdens de Russische burgeroorlog is een van de meest Engelse films die ik ooit heb gezien. Onze arme dokter werd ook een eeuw te vroeg geboren; de huidige polyamorietrend was een kolfje naar zijn hand geweest (hij zou ook de Eerste Wereldoorlog en de Russische burgeroorlog hebben vermeden, kleine details.)

Hoewel de film visueel verbluffend is, voelt het een beetje verouderd in vergelijking met klassiekers als 'Lawrence of Arabia' of de beste films van Powell & Pressburger. Bovendien toornde het grote aantal toevallige ontmoetingen tussen personages in de uitgestrekte Siberische wildernis wel erg aan mijn suspension of disbelief.

Gwleđđ (The Feast)
She Will
De folk horror docu en de Facebook groep inspireren de watchlist nogal. The Feast is een film in Cymraeg gesproken, dat is wel apart. Een jongedame komt in een afgelegen woning een rijk maar zonderling gezin bijstaan bij een feestmaal. De film zelf is hypergestileerd – veel fraaie arty uitsnedes, mooi interieur – wat een contrast vormt met de gore. She Will heeft een zelfde soort contrast, al is het iets flamboyanter met een revenge angle. De hoofdrolspeelster gaat in gezelschap van een verpleegster in een afgelegen landhuis genezen van een dubbele mastectomie. Daar is ze tot haar verdriet niet alleen en dan komen haar trauma’s ook nog eens opborrelen.

Occhiali neri (Dark Glasses)
Nog meer style & gore van een pionier. Misschien wel Dario Argento’s laatste, want hij is de jongste niet meer. Het is niet geniaal maar het is niet z’n eerste en je zou er meer van mogen verwachten. Maar heb me toch wel vermaakt. Dochter Asia als goedaardige normie (ik herkende haar aanvankelijk niet eens) is ook wel eens grappig. De plot is een beetje raar verhaal over een blind geworden sekswerker en een Chinees jochie die samen uit handen moeten blijven van een killer zonder motief, typisch giallo dus.

Sterben sprak me aan de ene kant wel aan, ook omdat die hoofdrolspeler zo goed is als industrialist met mama-issues in Berlin Babylon, maar die 3 uur...

Eens, toen ik onderstaande film keek dacht ik – moet toch eens mezelf verbieden films langer dan 2 uur te kijken. Maar ja, dan mis je wel het prachtige einde (van Profound Desires of the Gods). (Voor Rivette vallen 140 minuten dan weer goed mee)

In mijn hoofd lopen al die Leone's door elkaar, maar dat komt ook door al die budget Morricone soundtrack compilaties waarop precies dat gebeurt.

 te veel irritant semi-poëtische voiceover.

aarrrgh.

Ha psychopatenland inderdaad. Alice leek me altijd wel entitled en nuttig, maar inderdaad is ze in die Disney misschien iets te tuttig.

Wat geweldig dat Trouble in Mind uberhaupt op een streamer staat. (oh toen had ik de conclusie van de recensie nog niet gezien, LOL)

Dochter Asia als goedaardige normie (ik herkende haar aanvankelijk niet eens) is ook wel eens grappig

met bril? ;-)

Profound Desires of the Gods
'Zijn we niet net als de goden?' Had zomaar een boek van Couperus kunnen zijn. Een zinnelijke parabel over de botsing van traditie op moderniteit. Oftewel: stille krachten versus boormachines. Nou ja, zo stil zijn de hitsige eilandbewoners niet. De dorpsgek Toriko is een schoon wijveke, Ze huppelt als Bardot rond, en denkt maar aan één ding. 'Krab aan mijn oor'. De kluchtige toestanden rond de familie van zwarte schapen vermoeien snel, maar krijgen meer diepgang wanneer de moderniteit arriveert. Meneer engineer. (Wat doet u nu?) Terwijl alles ontspoort kijken de vele, prachtige dieren van het eiland onverstoorbaar toe. Alles is liefde, en alle eerste liefde is incest. Ada en Eva kennen ze in de Japanse mythologie ook. En hoe eindigt zulke folklore? Met trommels en maskers. En wat voor maskers! 'Als je de goden hier wegneemt, is er niets meer.'

moet toch eens mezelf verbieden films langer dan 2 uur te kijken.

Doctor Zhivago: 200 minuten! Zelfs een muzikale ouverture zonder beeld voor de film begint en na de pauze. Uiteraard gezien in een zaal met van die afgesleten stoelen waarin je langzaam iets naar voren glijdt. Gelukkig wel een ouderwetse pauze.

De plot is een beetje raar verhaal

Bij Argento zou ik toch eerder opkijken van "het plot is uiterst doortimmerd en logisch." 😉

Had zomaar een boek van Couperus kunnen zijn.

Ha, ik heb bij Imamura altijd een heel erge Wolkers vibe: Eros & Thanatos, veel natuur met 'de mens is ook maar een beest' en met ook wat (soms te kluchtige) humor. Maar Profound Desires heb ik nog niet gezien.

Battlestar Galactica: Razor
Ik ben na 20 jaar eindelijk begonnen aan Battlestar Galactica en dat bevalt tegen het einde van seizoen 2 (uit 4) prima. Veel interessante thema's en een destijds hele snelle kritiek op de War on Terror. De cylons zijn nu hele irritante evangelisten terwijl de good guys polytheïsten zijn. Hoe dan ook dit is een losse tv-film die iets te laat werd gemaakt maar die je nu precies in het verhaal kunt passen. Totaal onbegrijpelijk als je niets van de serie hebt gezien. Hoe dan ook, wel okay en zoals wel vaker in de serie scheert het heel dicht langs het goedpraten van fascisme.

Doctor Zhivago: 200 minuten! Zelfs een muzikale ouverture zonder beeld voor de film begint en na de pauze. Uiteraard gezien in een zaal met van die afgesleten stoelen waarin je langzaam iets naar voren glijdt. Gelukkig wel een ouderwetse pauze.

ha! in de bioscoop heeft het misschien nog wat, maar thuis. Teveel afleiding.

Ha, ik heb bij Imamura altijd een heel erge Wolkers vibe

past ook, en in Profound Desires ook nog de dieeeeeren.

zoals wel vaker in de serie scheert het heel dicht langs het goedpraten van fascisme.

een eerlijkere Star Wars? ;-) Het is hoe we (Mensheid) gaan eindigen, i guess. (fascism on Mars met Musk)

Perfect Days
'Goede werker, maar geen beste spreker.' Zelden heb ik mijn zwijgende vader zo enthousiast gezien als over deze film. Natuurlijk, hij was net naar Japan geweest, maar het blijft cinema. Meestal haakt ie na half uur af met de woorden 'genoeg indrukken'. Het helpt dat er in deze Wenders goes Ozu een uur lang niks gebeurd. Een stille man poetst de toiletten van Tokyo en hij doet op de wijze die de Westerling zo dol maakt op Japan. Meticuleus en melancholisch. Opvallend: hij reist niet met het OV, hij verplaatst zich per bestelbus. Waarin hij dan wel weer cassettes draait. Ik peinsde of men had gepoogd het cassette-geluid te behouden. De oude hits – want deep cuts zijn het bepaald niet – klinken weinig stoffig. Na een uur van Japanse clichés beginnen er dingen te gebeuren. Een nichtje verschijnt, en daarmee een trauma. Het sterke slot slaat de film over de thuisplaat. Een kleine ontlading, stout als een kind je eerste sigaretje roken. 'Dit doe ik alleen vandaag, begrepen?'

Meticuleus en melancholisch. Verplaats dat naar Amerika en je krijgt:
The Conversation (Francis Ford Coppola, 1974, Imagine Fantastic Film Festival)
Bij het bekijken van de 50-jarig jubileumrestauratie (één zoals het moet: niets opvallends of gemoderniseerd, gewoon of je naar een perfecte print aan het kijken bent met - voor deze film essentieel - kraakhelder geluid) geconstateerd dat dit toch FFC's beste is. Hij heeft de neiging tot meanderen en het er dik bovenop leggen, maar The Conversation bereikt die legendarische slotscene in onder 2 uur. Gene Hackman is fantastisch als man die zijn ziel verloren is en daarom functioneert als paranoid android. Een Amerikaan die alleen met het OV reist, zodat zijn auto niet gepeild kan worden. Ook heerlijk die sleazy congressfeer met afterparty neergezet.

Verder tot nog toe gezien op IFFF van goed naar minder:
Párvulos (Isaac Izban, 2024): drie broertjes zorgen voor hun gezombificieerde ouders na De Uitbraak. De jongste is zeker dat ze beter kunnen worden. Ondertussen gooien ze hond en rat naar binnen. Leuke combinatie van charmante coming of age en brute horrorkomedie. Noé Hernández heeft de tijd van zijn leven als de slechte sekteleider. "Zijn jullie gedoopt?"
Mad God (Phil Tippett, 2021): magnum opus van specialeffectslegende Tippett (Star Wars, Jurassic Park, Starship Troopers). 30 jaar aan gewerkt en gooit werkelijk alles tegen de muur voor een hallucinante afdaling in wreed universum dat half Duitse expressionistische stomme film, half lekker amateuristische getekende metalcover is.
Things Will Be Different (Michael Felker, 2024): Broer en zus plegen een overal en gebruiken vervolgens de verlaten boerderij annex tijdmachine waar ze zomaar de info over hebben gekregen om te schuilen in een ander tijdlijn. Dan wordt duidelijk waarom je info over tijdmachines niet van mensen in een bar moet aannemen. Vooral een Kammerspiel van twee mensen in een verlaten boerderij (budgettechnisch erg handig) en niet echt sci-fi-actie. De acteurs zijn er goed genoeg voor, maar het blijft allemaal wel wat kil en afstandelijk, omdat Felker bewust hoe alles in elkaar steekt heel vaag houdt.
Bird (Andrea Arnold, 2024): Fish Tank en American Honey heb ik nog niet gezien, dus dit was mijn eerste kennismaking met Arnold. Ik was niet heel erg onder de indruk: erg standaard BBC-film over het rauwe, maar eerlijke leven van mensen aan de zelfkant van de Engelse maatschappij. Digitale handheld camera esthetiek met wagenziekte-effect voelde bovendien erg 2010. Er zit een magisch-realistische draai in deze film, reden dat hij überhaupt op IFFF draaide, maar die klikte voor mij helemaal niet. Zoals altijd met BBC sociaal-realistisch drama wel goed geacteerd (o.m. Barry Keoghan).
In a Violent Nature (Chris Nash, 2024): Heel erge slasherige slasher. Unique selling point is dat je grotendeels de moordzombie volgt als hij door de bossen struint. Dat zou moeten refereren aan Malick en Tarkovsky, maar ik heb sterk de indruk dat dat een lulverhaal is waarmee de regisseur de scenes waarmee hij de speeltijd heeft opgerekt cachet geeft. Wat wel weer vet is; ik ben fan van regisseurs die hun pulp als high art wegzetten. De slachtoffertieners zijn heel cliché: alleen maar heel irritant Beavis & Butthead domme praatjes en bovendien stokdoof. Gelukkig blinkt Nash wel uit in de lekker over de top moordscenes, dus wat dat betreft wel een aanrader. En er is niet echt een hoofdpersoon in de film, dus wat dat betreft toch wel echt experimenteel.
Rumours (Guy Maddin en Evan & Galen Johnson, 2024): Politieke satire die heel vaak mist (een letterlijke circle jerk, haha) en me daarmee deed denken aan de recente output van Armando Iannucci zoals Avenue Five en The Franchise. Ik moet eerlijk zeggen dat er af en toe wel een voltreffer is. Waarschijnlijk zijn die goede grappen wat sterren als Cate Blanchett, Alicia Vikander en Charles Dance aantrok in deze film.

Nog niet geweldig dus, maar er zijn nog een paar dagen te gaan en gelukkig was er Párvulos.
https://1drv.ms/i/c/37ed88522c00caa6/EehWghfwKfpKhXCHLkgKuf8BfOSFlpflPID_TZcs_Abr8w?e=51tRka

Nog wat Imagine:

Azrael (E.L. Katz, 2024): vrouw (Samara Weaving) probeert "many years after The Rapture" te ontsnappen aan een sekte met zwijggelofte. Er zijn ook mensachtige monsters die op bloed afkomen, waar de sekte aan offert. Erg standaard verhaal, maar helemaal verteld zonder dialoog en dat pakt ontzettend goed uit. Alle overbodige rommel is weggesneden, met all killer, no filler resultaat.

Algöl - Tragödie der Macht (Hans Werckmeister, 1920): Duitsers in 1920 hadden blijkbaar meer inzicht over het belang van energie-onafhankelijkheid (en collectivisatie van de energievoorziening) dan de Duitsers die zich in 2020 aan Gazprom vastklonken. Mijnwerkersvoorman Robert Herne (winnaar van de eerste Oscar voor Beste Acteur Emil Jannings, die na de uitvinding van de geluidsfilm terug moest wegens zijn vette Duitse accent en daar in de nazipropaganda terecht kwam) krijgt van de demon/ster uit de titel een machine voor eindeloze energie. Zoals de titel al verraadt wordt hij gek van de macht, zij het wel op een nationalistische manier. Alle landen worden afhankelijk van zijn land, dat wordt omgedoopt tot Herneland. Politieke verwikkelingen - waardoor deze film heel veel tussentitels en shots van brieven en telegrammen e.d. nodig heeft - en melodrama (want stomme film) volgen. Niet de absolute top van het Duitse expressionisme, maar zeker nog wel de moeite, zeker met die verrassend relevante boodschap.

Baal (Joseph-Sims-Dennett, 2024): Begint goed. Na alle brute films op Imagine Fantastic Film Festival, is dit er eindelijk een die gaat voor slow burn mystery, met een aantal boeiende karakters en solide optredens van Meg Clarke en Leighton Cardno. Maar toen veranderde het langzaam door een Aussie Blair Witch Project, met heel veel "zaklamp in donker bos" aan te met een vrij teleurstellende resolutie voor alle interessante uitgangspunten die in het begin werden opgeworpen. Het is ook te zwaar afhankelijk van geluidseffecten en jump cuts naar mijn smaak.

Timestalker (Alice Lowe, 2024): Ik heb Lowes andere film Prevenge niet gezien, maar Sightseers dat mede door haar geschreven is en waar ze een hoofdrol in speelt is hilarisch en ze is ook meestal erg goed in Engelse komedies (bekendste rol is denk ik in Garth Marenghi's Dark Place). Maar Timestalker is niet goed genoeg uitgewerkt of Lowe heeft juist zoveel gepuzzeld op het ingewikkelde concept dat ze de flow en of de grappen wel landen een beetje uit het oog verloren is. Het is het verhaal van een door Lowe gespeelde vrouw die door de eeuwen heen telkens als ze haar grote liefde vindt, sterft. Of het zit allemaal in het hoofd van stalker van een rockster in de vroege jaren 80.

Los Hiperbóreos (Joaquín Cociña & Cristóbal León , 2024): Dit is met grote voorsprong mijn favoriete film van IFFF 2024. Het is zo een verhaal-in-een-verhaal-in-een-verhaal-in-een-verhaal film, waarbij al die verhaallijnen dan surrealistisch door elkaar gaan lopen (dus niet suf alles netjes uitgewerkt op zijn Nolans). Het begint als poging in een soort toneelstuk-annex-animatiefilm een gesloten 35mm film na te vertellen gebaseerd op een script van een psychiatrische patient dat sterk lijkt geïnspireerd door het werk van de grote schrijver Miguel Serrano, tevens overtuigd fascist en grote man van het esoterisch Hitlerisme (Serrano's biografie is bizar.) En dan reflecteert het ook nog op Chili's banden met het fascisme en die van hoofdrolspeelster Antonia Giesen (die half Duits is). Plus nog wat bespiegelingen op film als fascistisch medium. En dat alles in 62 minuten! (Dat doet misschien denken aan Dupieux, maar het is meer in de richting van Synedoche, New York.)

Dat was het voor IFFF. Even bijkomen met lichte kost:
The Black Cauldron (Ted Berman & Richard Rich, 1985, Disney+)
Als kind had ik dus besloten dat Disney te kinderachtig voor me was, maar Taran & de Toverketel leek mijn 9-jarige zelf dan wel cool. Toch nu pas gezien. Verhaal is niet bijzonder: heel erg op Tolkien gebaseerd, alleen moet nu de toverketel vernietigd worden ipv een ring. Een orakelbig is dan wel weer een originele vondst. De animatie is wisselend: in sommige stukken hebben de animators als hun coolste Frank Frazetta designs die nog net door de Disney-beugel konden ingepast (dit is met voorsprong de meest goth/metal Disney tekenfilm), maar op andere momenten ziet het er als een goedkope cash-in op de toen populaire He-Man tekenfilm uit. Strakke 80 minuten lang, zonder liedjes. Aan de ene kant goed, aan de andere kant waren dit ook de hoogtijdagen van Manowar en die hadden zeker niet misstaan op de soundtrack.

Dark Waters
Esoterische horror uit de nadagen van de Italiaanse horrorcinema van Fulci en Argento e.d. Uiteraard niet zonder gebreken maar absoluut weer een vibe en veel wonderschone shots en set designs.

Terrifier 3
De tering, dit gaat wel weer alle perken te buiten… en dat is precies de charme van deze horror franchise. Art de clown is creepy genoeg en krijgt een partner. De mannen krijgen er nu ook van langs, dit was een kritiekpunt, en hoe! Hilarisch smakeloos, maar ook gnarly genoeg om geen Troma-flauwheid te worden.

Catnado
Sharknado had nog wel enige charme maar deze episodenfilm is grandioos mislukt. Niet grappig, te self aware qua special fx (pluche katten?) en natuurlijk superlow budget.

Am I Racist
Hatewatching another Daily Wire-broddelwerk. Matt Walsh doet z’n sjw-vermomming aan om net zo disengenuous als in What Is A Woman te ‘onderzoeken’ of hij racist is, door misbruik te maken van het fatsoen van sommige mensen en humorloos klieren. Uiteraard ziet hij geen kleur (en geen racisme in zijn jeugd) maar er worden wel (via de muziek en wat aangehaalde quotes, er wordt niet mee gesproken) mensen van kleur naar voren geschoven om ons te overtuigen.

Diabeł (The Devil)
SoundOhm had een Finders Keepers sale en de soundtrack van Andrzej Korzyński, bekender van de soundtrack van Possession, zat in m’n haul met ook Possession. Zware kost en moeilijk in te komen. Je hebt sterk het gevoel dat je de Poolse politiek en geschiedenis moet kennen om hier spreekwoordelijke chocola van te maken.

Demon
Joodse dibboek laat zich gelden op een trouwerij. Niet zo’n Pools onderonsje als Diabeł gelukkig maar had wat meer actie mogen hebben voor het soort horrorfilm wat het lijkt.

The Juniper Tree
Yung Björk die rouwt om haar overleden moeder die als heks verbrand is. Geen straf, maar kabbelt een beetje voort. IJslands spreken had de boel al opgefleurd (nu was het Engels met accent).

 Dan wordt duidelijk waarom je info over tijdmachines niet van mensen in een bar moet aannemen.

LOL. Klonk eerste paar regels als my thing, maar kammerspiel doet twijfelen.

Bird klinkt inderdaad voor Arnold's niveau (want ze kan het echt wel) ongeinspireerd, rondje om de kerk.

Algöl - Tragödie der Macht

die dubbele titels ook altijd. Deze schrijven we op. Wie weet doet ie nog een re-release in deze contreien, auch

Los Hiperbóreos

62 minuten waaat.

Niet grappig, te self aware qua special fx (pluche katten?

ja, maar zitten er poezen in?

The Juniper Tree

O wow, Bjork zit er gewoon echt in. (Ik dacht gelijkenisgrapje.) Leek ten tijde van Dancer in the Dark toch alsof dat als haar FILMDEBUUT werd gepresenteerd. Een beetje zoals die eerste solo-plaat dan toen ze 11 was ofzo...

Faustine et le Bel Eté
'Va promener.' Alles aan dit sprookje is een verkleinwoordje. Pronte borstjes en pruillipjes wisselen elkaar vrolijk af. Getoond door prille zuchtmeisjes met wipneusjes, die af en toe heel tactisch hun schoentje laten vallen. Ja, het is een wonderland, dat Franse platteland. Faustine brengt haar zomervakantie als een klein muisje door, een rijkere familie bespionerend. Zo'n familie waarin la belle belle-maman het met minstens één van haar stiefzoons doet. (Ben je Malle!) Een bepaalde assertiviteit heeft het zeker. Het lijkt nu pedant (en pedé), maar het mocht toen allemaal wel, zonder moraalridderij. Je plekje ontdekken. Hoeveel hoofden zal Adjani (hier in een bijrol) op hol hebben gebracht? Diepgang (sorry) heeft het allemaal niet, ondanks de zomerhoeden van Picnic at Hanging Rock en een vleugje levensangst a la Virgin Suicides. Een oude man lijkt de wijste, maar zwicht alsnog. 'Buvez tous.'

ルックバック
Look back is een animatiefilm van net onder een uur en dat werkt prima. Paar originele staaltjes animatie ook. Het verhaal, vanzelfsprekend gebaseerd op een manga,gaat over twee tienermeisjes die manga tekenen voor de schoolkrant en samen een succesvolle strip maken ondanks grote persoonlijkheidsverschillen. Het tragische moment vond ik niet zo, maar na de film concludeerde ik met een vriend dat alle opties inmiddels cliche zijn geworden. Maar met het gegeven wordt naar een fraai einde, met keiharde sentimentele muziek, gewerkt. Zaal was totaal uitverkocht op een maandagavond.

ja, maar zitten er poezen in?

Nee, geen echte… (als ik niks gemist heb…)

Caprice
Een short met yung (Ma)Tilda Swinton valt van de ene verbazing in de andere als ze een mode-magazine ingezogen wordt. Prachtig kijkdoosachtig set design en Tilda is ook een plaatje in een vrolijk ogend (en toch ook stemmend) geheel met een serieuze ondertoon.

The Apprentice (Ali Abbasi, 2024, The Movies)
Het is The Wolf of Wall Street, maar dan met Donald Trump en Roy Cohn. En dat bedoel ik op een goede manier: deze film heeft dat super solide Martin Scorcese gevoel. Ik vond Abbasi's vorige film Holy Spider beter vanwege zijn originelere verhaal, maar The Apprentice is grootser en heeft eikenhouten Hollywood vakmanschap.

Zowel Strong als Stan zijn uitstekend, met sterke ondersteuning Martin Donovan, een oude favoriet uit zijn Hal Hartley-dagen, als Fred Trump en Maria Bakalova als Ivana. Stans Trump begint herkenbaar, maar toch heel anders dan de man die we nu kennen. Bijna onmerkbaar verandert hij steeds meer in de Trump die we leerden kennen in de jaren '80 en die ons nu maar als te bekend is.

De make-up hier is uitstekend - niet alleen voor Stan, maar ook hoe Strongs Cohn langzaam achteruit gaat als hij aan aids begint te lijden - en zou een Oscar-nominatie moeten krijgen, maar dat zal waarschijnlijk weer naar een monsterfilm gaan (een pet peeve van mij). In de jaren ’70 ziet de film er ook wat meer jaren 70 uit met fletse Eastman Colour kleuren en in de jaren 80 meer jaren 80, met een lichte VHS-look.

High Noon (Fred Zinnemann, 1952, SkyShowtime)
Als er een groot plotgat in je film zit, dan is het naar mijn idee beter om geen ​​bijpersonage te hebben die dat uitgebreid gaat uitleggen. Als de terugkeer van Miller vooral voor grote problemen zal zorgen vanwege zijn persoonlijk animositeit jegens de oude sheriff Kane en de nieuwe sheriff de volgende dag arriveert, waarom zou Kane dan niet weggaan en de nieuwe sheriff het de volgende dag laten afhandelen? Hij zou dat zelfs kunnen doen als Miller besluit om achter Kane aan te gaan.

Behalve dat flagrante probleem, een hele goede film. Heel strak gemonteerd, mooi geschoten en met een geweldige rol van Gary Cooper.

Emilia Pérez (Jacques Audiard, 2024, The Movies)
Een musical over een transgender Mexicaanse drugsbaron zou nooit zo traag en conventioneel mogen zijn. Ook geen enkel memorabel liedje.

Linda veut du poulet! / Linda wil kip! (Chiara Malta & Sébastien Laudenbach, 2024, Eye Filmmuseum)
En de film over het meisje dat kip met paprika als avondeten wil, is dan een absoluut anarchistisch pandemonium. Tussen alle slapstick met watermeloenen, handboeien en natuurlijk kip door, ook gewoon een ontroerend verhaal over dood en herinneringen. Magistrale animatie ook, met een heel schilderachtige vetkrijt stijl. Tempo is ook enorm. Gewoon één van de betere films van het jaar.

Zaal was totaal uitverkocht op een maandagavond.

geweldig! (Hierin Breda draait ie op onmogelijke tijden)

Nee, geen echte… (als ik niks gemist heb…)

Jammer. Caprice noteren we. Joanna Hogg! Klinkt een beetje als die film over Ada Lovelace.

Zag Trump vrijdag in Zoolander. Bizar wat voor “carrière” hij had voor ie ineens bedacht president te willen worden...

High Noon, ooit in een LOI scenariocursus uitgebreid geanalyseerd (20 jaar geleden). Geldt blijkbaar ondanks het plotgat als een meesterwerk van schrijven. (Een heel klassiek tragisch Griekse film eigenlijk, met die beperkte setting en time frame)

Linda wil kip onthouden we.

Vamp
'All this for a fucking fraternity.' After Hours in the After Dark Club, met corpsballen en... vampieren. Dat laatste is natuurlijk een beetje jammer, maar toch is dit een film waarvoor Jarmusch zich niet zou schamen. Ook hij had Grace Jones kunnen vragen, en ook dan had ze... toegehapt. Jones schittert in whiteface, in een legendarische dansscène die de hele film richting Butff-cult trekt. De vele racistische grappen rondom Gedde 'Long Duk' Watanabe moeten we maar door de vingerkootjes zien daarom. De vrienden merken op hun road trip al snel dat ze de stripclub niet meer kunnen verlaten. Voila. De After Hours-vibe. 'You ever have one of those nights?' Met de toename van gore en tieten wordt ook de zwarte humor beter. 'I love you Keith but all I see right now is food.' De overdadige synthy soundtrack was al grappig. 'Very new... very now!'

Geldt blijkbaar ondanks het plotgat als een meesterwerk van schrijven.

Dat snap ik en dat maakt het plotgat des te irritanter. Dat je denkt: "Dit is zo goed, behalve dat ene ding!"

(Een heel klassiek tragisch Griekse film eigenlijk, met die beperkte setting en time frame)(Een heel klassiek tragisch Griekse film eigenlijk, met die beperkte setting en time frame)

Ook hoe al die karakters één kant van het verhaal belichten voelt heel klassiek.

Jones schittert in whiteface, in een legendarische dansscène die de hele film richting Butff-cult
De vrienden merken op hun road trip al snel dat ze de stripclub niet meer kunnen verlaten.

Dit klinkt ook wel als een film die voor notoire, uh, sampler van cultklassiekers Quentin Tarantino ruimschoots heeft gebruikt voor From Dusk 'til Dawn.

Linda Wil Kip!
Caprice
Twee keer kort en bondig met kekke muziek. Linda's Bertrand Burgalat-achtige liedjes geven deze Franse animatiefilm een warm hart. De animatie is vooral van veraf mooi, alle elementen hebben dan een 'aura'. Geinige botsing van lekker flauw absurdisme (de stupide agenten!) en een heel volwassen kindertrauma.
In Caprice springt Matilda Swinton (Tilda met nog een héél klein beetje vet op de botten) Annie MG Schmidt-stijl ín een tijdschrift. Daar merkt ze dat de mode- en de filmwereld niks voor muurbloempjes zijn. Mollig en met bril zijn de meisjes ook veel leuker. Laatst ergens een plaat van The Veronicas laten staan, zonde, want de titelsong mag er (ook) zijn.

geen idee waar ik dat Veronicas vandaan haal ineens :P die zijn het niet. Robert Parnell?

ルックバック
Nu ook al op Amazon Prime. Inderdaad prima gelukt. De animatie had soms een wat Franse invloed te hebben, wat ook wel past bij de film, want één van de hoofdpersonen gaat 'westerse kunst' studeren aan de kunstacademie, terwijl de andere zich volop in de commerciële mangawereld stort. Beetje apart dat een soort eerste liefde tussen twee meisjes heel sterk wordt geïmpliceerd - alleen al hoe tomboyish Fujino is - maar toch niet expliciet wordt uitgesproken. Mainstream (manga) cultuur in Japan is blijkbaar toch nog best zo conservatief dat er een soort plausible deniability moet zijn.

The First Omen (Arkasha Stevenson, 2024, Disney+)
Dit is tegelijk één van de best uitziende en één van de slechtst lopende films die ik dit jaar gezien heb. Stevenson is zo verkikkerd op de clair obscur beelden die ze maakt van schitterende Italiaanse locaties, dat ze een beetje vergeet dat ze ook een prequel aan het maken is in een schlocky religieuze horrorserie dat ook spannend en eng moet zijn. Grote stukken van deze te lange film worden besteed aan panning shots van monumentale gebouwen en kunstwerken en scenes van mensen die in zeer artistiek uitgelichte monumentale ruimtes zitten of door net zo artistiek uitgelichte gangen lopen.

Van alle beschikbare spinnensoorten in de wereld heeft Stevenson ook één van de schattigste gekozen voor haar horrorfilm. De geboortescene met het klauwtje is wel übervet.

Challengers (Luca Guadagnino, 2024, Amazon Prime)
Vervelende sportbros vechten om de aandacht (zeker niet de liefde) van een nog vervelender tennissociopaat (Zendaya die meestal hetzelfde chagrijnige gezicht trekt als ik terwijl ik door deze film heen probeerde te komen die sommige mensen op onverklaarbare wijze leuk vinden). Niemand gedraagt zich ooit als een realistisch mens en niemand doet ooit iets aardigs, behalve die ene dame die haar ontbijt deelt met Josh O'Connor.

Veel fitte (half)naakte lichamen in deze film, vooral van mannen (deze film heeft extreme gay male gaze). Je zou kunnen zeggen dat er een Helmut Newton-achtige koelte zit in hoe ze gefilmd zijn, maar ik zeg dat het meer lijkt op een van die extreem niet-sexy erotische thrillers uit de jaren 90 met een betere cameraman.

Maakt het in mijn top drie van de slechtste films van 2024 samen met The Beast en Drive-Away Dolls.

Anora (Sean Baker, 2024, The Movies)
Sekswerker Anora (Mikey Madison) heeft New Yorkse street smarts in overvloed, maar is verder nogal naïef over hoe de grote wereld werkt. Ze wordt ingehuurd door Ivan, de zoon van een Russische oligarch (Mark Eydelshteyn). Dat is een niet-onknappe vrolijke spring in 't veld die leuke feestjes geeft. Er bloeit kalverliefde op en tijdens een bender in Las Vegas trouwen ze. Dat vindt de oligarch niet leuk. Een lokale Armeense priester die de taak had Ivan in de gaten te houden moet met zijn broer en Russische gopnik dat gaan rechtzetten. Het trio ontpopt zich tot klassieke kibbelende onbekwame komedieschurken. Als ze verhaal komen halen, gaat Ivan er vandoor, waardoor het komische trio met Anora hem moet gaan zoeken in New York. Zij willen dat het huwelijk geannuleerd wordt, Anora denkt dat Ivan dan zijn liefde zal betuigen en bij haar blijft.

De Gouden Palm-winnaar van dit jaar is in de kern heel erg klassieke Hollywood lach-en-een-traan tragikomedie, zij het met veel meer seksscenes. Niet wereldschokkend, maar wel erg goed gedaan, zeg maar The Holdovers van de 2e helft van dit jaar. Soms is het even een momentje net te kluchtig voor me, maar dan gaan we al weer verder. Bakers grote kwaliteit is dat hij echt veel van mensen houdt en ieder karakter is mooi uitgewerkt. Waarschijnlijk is dat ook waarom hij altijd zulke goede prestaties uit zijn acteurs krijgt. Ik vond Anora wel minder dan meesterwerk The Florida Project.

Ook merk ik dat ik een dag later merk dat ik me toch stoor aan dat niet wordt uitgelegd waarom een toevallig ook in New York wonende Armeense priester de zoon van een Russische oligarch in de gaten moeten houden, in plaats van gewoon een Russische bodyguard die in hetzelfde huis woont. Die priester wordt nog vager omdat in dat huis een enorme menora staat, die wordt gebruikt in een slapstickgevecht (maar goed, dat zou nog gewoon antiek kunnen zijn.) Terwijl ik ook weet dat het allemaal totaal niet relevant is voor het soort film dat Anora is en wil zijn.

Nog even wat televisie omdat het zo goed is:
Severance (Apple TV+)
Bij Lumon krijg je een chip in je hoofd die de herinneringen van je werkpersonage ('innie') scheidt van de rest van je persoon ('outtie'). Officieel zodat je zorgen over je werk thuis kunt laten. Maar Lumon heeft van het werk een kafkaëske, Big Brother-achtige hel gemaakt (briljante vormgeving waarin alles wat eng is aan kantooromgevingen en stupide aan corporate culture tot in het absurde wordt doorgetrokken.) De vier medewerkers van Macro Data Refinement (ze weten zelf ook niet wat hun werk inhoudt) komen in opstand en proberen een manier te vinden om aan hun outies en de rest van de wereld te communiceren hoe erg het is. John Torturro heeft in deze serie een uiterst tedere kantoorromance met Christopher Walken. Zelf heb ik een crush op Helly G., wat de Mark S. in mij is.

Na het lezen van dit, hebben jullie wat defiant jazz verdiend: https://www.youtube.com/watch?v=Turq37lntO0 (oh ja, de acteur die Milchick speelt is ook briljant.)

Zendaya die meestal hetzelfde chagrijnige gezicht trekt als ik terwijl ik door deze film heen probeerde te komen

haha :-) Gewoon niet zo'n goede regisseur die Luca Guadagnino.

En dank voor de jazz. (Anora zal er nog wel ergens van komen, ook om de Sean Baker-collectie compleet te houden)

Dames
'I've got the show, you've got the dough.' Vond dit jaar een LP met hits uit Busby Berkeley-musicals. Dames kende ik nog niet... De film arriveerde tegelijkertijd met de Code, waardoor de schwung er wat uitgaat. Alles voelt een beetje 'off', alsof het door de voorzichtigheid juist een beetje creepy wordt. Innuendo's zijn er uiteraard nog wel. 'She's got hair now.' Blondell en Powell doen hun best in een plotje rond een moralistische oom. Hij heeft tien miljoen klaarleggen voor braveriken – dus gaan ze uit eten in een vegetarisch restaurant! De musical die ze koppig blijven maken, doet hem en de andere op geld beluste famieleden sidderen. Uiteindelijk kijken we in de eeuwige musical-traditie naar een show over een show over een show. En wie zijn daarin de sterretjes? De titelsong windt er geen doekjes om, in meerdere opzichten. 'Your knees and action, that's the attraction.'

Des Teufels Bad (Severin Fiala & Veronika Franz, 2024, Filmhallen)
Film zoals we die kennen uit de Oostenrijkse school van Haneke & Seidl: ontzettend goed, maar ik ga hem niet snel herkijken. De film opent met een depressieve vrouw die haar baby van de waterval afgooit en het wordt niet veel positiever. Na afloop kwam ik er achter dan Franz de vrouw is van Ulrich Seidl.

Het is een op ware feiten gebaseerd historisch drama, maar schuurt ontzettend dicht tegen folkhorror aan. Er zijn geen bovennatuurlijke demonen hier, maar meer realistische problemen als een slecht seksleven dat in de weg staat van een kinderwens, een ongeveer inwonend schoonmoeder die alles beter weet, heel veel modder overal en, hoe kan het ook anders, religie. En dan specifiek de katholieke doctrine dat zelfmoord nog erger is dan moord, want bij het laatste kan je nog naar de priester om hem op te biechten, zodat je uiteindelijk in de hemel kan komen. Anja Plaschg (beter bekend onder haar artiestennaam Soap & Skin) geeft wat mij betreft de beste performance van het jaar als hoofdpersoon Agnes. Bijrollen ook allemaal prima (schoonmoeder Maria Hofstätter scoort hoog in de beste slechterik van het jaar) en het ziet er allemaal zeer goed uit: mooie Oostenrijkse landschappen in hun meeste grauwe herfstfase op film gevangen.

Dead Man (Jim Jarmusch, 1995, Lab111)
Dit is één van mijn favoriete films en ik ben eigenlijk niet zo een Jarmusch-fan; het is me meestal net iets te veel met een soort stoner Franse slag. Dat lijkt hier ook zo te zijn, maar bijna onmerkbaar langzaam wordt het een serieuze spirituele reis, zonder ooit zwaar op de hand te worden. Ik vraag me af of Jarmusch wist dat hij dat aan het doen was of dat op de één of andere manier alles net klikte, zoals The Big Lebowski ook een veel meer filosofische film werd dan ooit bedoeld. De scene in het bos met de redwoods en de varen is ook één van de mooiste filmbeelden die ik ken. Even extra noemen omdat ik de film zag in een retrospectief van Robbie Müller.

Treasure Island (Byron Haskin, 1950, Disney+)
"Arrr, mateys! Shiver ya timbers!" Dit is de film waarin Robert Newton het piratenaccent bedacht. Zijn rol als Long John Silver is één van de grootste overacteerprestaties ooit, zo goed dat 3/4 eeuw later mensen hem nog steeds nadoen. En zo groot als hij speelt, er is toch nog altijd een zeker nuance: kijk hoe hij van register wisselt tussen wanneer hij Jim Hawkins probeert te slijmen of wanneer hij de bemanning een veeg uit de pan geeft als ze weer eens zijn plannen in de war schoppen.

De film is ook een mooie stukje jaren vijftig Americana, met zijn mooie Technicolor cinematografie en studio sets en vooral ook omdat Bobby Driscoll, die Jim Hawkins speelt, het meest 1950 Californische jongetje ooit, alsof hij rechtstreeks uit een Norman Rockwell illustratie is gestapt. Disney verdient er ook lof voor dat ze al hun klassiekers in absoluut perfecte staat op Disney+ hebben gezet.

Voor een volwassene is dit vooral een leuke curiositeit, maar ik durf te wedden dat veel 10-jarigen dit nog steeds absoluut fantastisch vinden.

Heb ik denk ik als 10-jarige gezien en inderdaad fantastisch gevonden.

Les maîtres du temps
Weer een uit het stoffigste gedeelte van mijn kijklijst. Deze had ik als 10-jarige waarschijnlijk ook fantastisch gevonden, misschien wat vreemd. Die andere cult-animatie van René Laloux dit keer in samenwerking met Moebius, dus de werelden en technologieën zien er geweldig uit, en een leger Hongaarse animators die zich duidelijk konden meten met hun Japanse collega's. Franse synth-soundtrack erbij, kat in het bakkie, toch? Ja, maar ik moest toch af en toe knikkebollen als bij een gemiddelde interland van Oranje. Dat is natuurlijk te wijten aan de vorm van de dag maar het verhaal is wat rommelig episodisch met teveel personages en een beetje hangen in een ruimteschip. Wat jammer is, want hoe het hoofdverhaal over een jongetje dat gestrand is op een planeet uiteindelijk wordt opgelost is lekker eckte-eckte sciencefiction.

My Old Ass
Wat sentimentele dialoog tussen een jongedame en haar „old ass”. Wordt gered door likeable karakters. Wat gemor over „genezing” van de lesbiënne door die wel erg likeable gozer maar ze kan toch ook gewoon bi zijn?

Interno di un convento (Behind Convent Walls)
Literaire nunsploitation, beetje als die laatste Verhoeven. Borowczyk is ook een betere filmmaker dan al die andere exploitanten dus dan hou je een goede film over, met kritiek op kerk en commentaar op de hypocrisie. Maar dan met boobies (en meer).

Smile 2
Als ik me goed herinner ligt de „trauma” subtext er wat dikker bovenop maar dat maakt de experience niet minder. Uitstekende lead die je laat meevoelen in het onbegrip en de eenzaamheid.

Il dolce corpo di Deborah (The Sweet Body of Deborah)
Een van de eerste giallo’s. Beeld en geluid (erg goede soundtrack van Nora Orlandi) zijn dik in orde maar een beetje dull, pas naar het einde wordt het wat intenser.

Kneecap
Gebaseerd op een rapcrew uit Belfast die in het Iers rapt en daarmee leven blaast in de – als je niet oppast – uitstervende taal. Maar niet zoals de goegemeente wil (rauw, met sex en drugs en de The Troubles uiteraard) dus dat levert een goed verhaal op. De vorm is wat cliché voor dit soort films maar heb me prima vermaakt.

The Outrun
Afkickende alcoholist, sterk gespeeld door Saoirse Ronan, vliegt heen en weer tussen Orkney (vader) en Londen (moeder) waarbij geen partij wordt gekozen, beide hebben zo hun goede en slechte kanten. Zeer gestileerd waar de elektronische dance nog wat aan toevoegt, al is die flard Phyllis Dillon ook fijn.

کیک محبوب من (My Favorite Cake)
Oudere dame zet de bloemetjes buiten. Nou ja, binnen dus, want dat kan niet zomaar in Iran. Het is wat sentimenteel en de karakters wat vlak, maar toch wel charmant. Altijd leuk om Mehrpouya en Hayedeh te horen. Het einde is wel behoorlijk deprimerend.

Cem Karaca’nın Gözyaşları (De tranen van Cem Karaca)
Weer eentje uit de Turkse biopic-fabriek. Cem Karaca was een linkse protestzanger uit een Armeens/Azerbeidzjaans nest en een belangrijke pionier in de Anadolu Rock-scene. In 1979 werd, gevlucht naar Duitsland wegens bomexplosies bij zijn concerten en de Turkse staat in z’n nek, na de coupe du jour zijn nationaliteit ingetrokken. Ondanks liefhebbende ouders en relatief (naar Gürsesmaatstaven) weinig drankproblemen nog genoeg turbulentie over. Helaas is het allemaal weer erg formulaïsch en pompeus. Maar kudo’s voor de stem van İsmail Hacıoğlu, als die met een goeie coverband zou spelen zou ik gaan kijken… (of gwn Moğollar, met wie hij kort samenwerkte, die hebben toch Cems zoon Emrah al in de gelederen).

https://kriterion.nl/filmprogrammas/tumblr-moderne-klassieker-december Prachtig idee maar geen Rohmer, Tarkovsky of Bertolucci, de eckte-eckte Tumblr masters.

True Grit (Henry Hathaway, 1969, SkyShowtime)
Pas de versie van The Coens gezien en toen ik deze zag op SS mooi moment eens te kijken wat het verschil is, ook omdat John Wayne de Oscar heeft gewonnen en toen nog toe de appeal van Wayne een beetje aan me voorbij is gegaan, maar ik heb hem ook nooit in zijn echte klassiekers gezien. Gezien de plek in zijn carrière heb ik trouwens wel een beetje het gevoel dat het zo een laatcarrière "Oh shit, die heeft nog er nog geen" Oscar was, die hij eigenlijk had moeten krijgen voor The Searchers of Stagecoach of zo.

Maar ik moet zeggen: Wayne is heel goed, misschien was die Oscar wel gewoon verdiend. Dat kan helaas niet gezegd worden van Kim Darby die Mattie speelt. Die heeft die "Oh golly, mister, that is might swell of you"-kindacteerstijl van alle jonge acteurs pré Paper Moon (dat is iig de eerste film met een prominente kinderrol waarbij ik dat gevoel niet had.) Het script zit ook niet mee, want Mattie is af en toe de felle, zelfbewuste jonge vrouw die we ook van de Coens kennen, maar af en toe toch ook weer een ouderwets lief meisje, want genderrollen moest ook weer niet te hard ondermijnd worden in grote studiofilms. Het script heeft ook veel expositie van de meest banale soort. Iemand valt in een kuil en roept: "Ik ben in een kuil gevallen!" en grote informatiedumps gevolgd door uitgebreide verbale uitleg wat mensen gaan doen, wat ze vervolgens ook gaan doen. Duidelijke overwinning voor The Coens dus, hoewel deze film dus een goede Wayne heeft en mooie locaties, veel groener dan de meeste westerns. Meer die Montana-vibe, zeg maar. De grote ondervragingsscene met de schoorsteen is hier ook wat beter. Dennis Hopper en Robert Duvall zijn de boeven!

Spalovač Mrtvol / The Cremator (Juraj Herz, 1969, De Uitkijk)
Deze film kende ik dus helemaal niet. Ik zag hem in de agenda en omdat "zwarte komedie uit centraal Europa" meestal wel mijn ding is, heb ik hem opgezocht op Letterboxd en bleek het gewoon één van de 200 hoogstgewaardeerde films ooit te zijn. Volkomen terecht. Dit is de ultieme surrealistische koortsdroom van een burgermannetje dat zichzelf heel wat vindt die zijn gezin, ziel en uiteindelijk geest verkoopt aan de nazi's voor wat extra status. Rudolf Hrušínský zet één van de grote creeps uit de filmgeschiedenis neer, met alle gladde nepempathie en maniertjes van iemand uit het begrafeniswezen tot het maximale doorgetrokken. Een man die niets te vertellen heeft, maar zichzelf heel wat vindt en daarom continu dezelfde platitudes verkondigt.

Tokyo Story (Yasujiro Ozu, 1953, Eye Filmmuseum)
Deze viel me dus eerlijk gezegd wat tegen. Het is bijna heiligschennis om het te zeggen over Ozu, maar het ligt er af en toe wat dik bovenop. Als Shige weer eens een bitch is, dan hoef ik niet in de volgende scene haar zus te hoeven zeggen: "Waarom is Shige altijd zo een bitch?" En er zaten wat meer van dat soort momenten in, die de film ook net iets te lang maken. Ik heb verder alleen Late Spring gezien. Dat was lang geleden, maar daar was ik toen behoorlijk van onder de indruk en het wat ook precies wat ik me bij Ozu voorstelde. Tokyo Story heeft ook die momenten, bijvoorbeeld als meneer en mevrouw Hirayama in stilte in het parkje zitten omdat geen van hun kinderen tijd voor ze heeft en vooral als ze in het verschrikkelijke resort worden gestopt en maar net doen of ze het heel leuk blijven vinden. Prima film al met al, maar niet wat ik had verwacht van wat toch vaak als Ozu's meesterstuk wordt beschouwd.

Ik zou nog twee films bekijken, maar de ene keer had ik slecht geslapen en de andere keer was die storm en ik had geen zin om het IJ in geblazen te worden.

The Aviator (Martin Scorsese, 2004, Videoland)
Ook deze Scorsese en DiCaprio samenwerking is weer raak, hoewel het een biopic (ugh) is over een Elon Musk-achtige zakenmag (ugh'er). Howard Hughes is vanuit GGZ-oogpunt misschien nog een stuk gekker, maar sociaal-maatschappelijk gelukkig wat normale. Het eerste uur over het maken van Hells Angels (wil ik nu zien) en de ontwikkeling van het spionagevliegtuig, culminerend in de grote crashscene gaat als een raket. Dan wordt het meer een politiek drama en gaat de vaart er een beetje uit, hoewel het Alan Alda wel de kans geeft te schitteren als lekker foute corrupte senator.

De vliegtuig-CGI is soms wat verouderd en ik weet niet genoeg over Katherine Hepburn om te zeggen of Cate Blanchett haar te groot speelt of dat ze echt zo was, want oudgeld WASPs konden flink excentriek zijn. Blanchett zag er trouwens nooit beter uit dan hier.

Ja, Tokyo Story vond ik ook enigszins tegenvallen.

Byzantium
Ik heb het idee dat deze vampierfilm uit 2012 wat vergeten is. Van Neil Jordan, je ziet het degelijke ambacht in de shots en het kleurgebruik. Vandaar ook de gelukkig gekozen Ierse setting, grotendeels in een verlopen badplaats waar twee vampirella's neerstrijken. De ene (Gemma Arterton) zit vast in haar rol van prostitué, de jongere (Saoirse Ronan) is altijd eenzaam. Zoals gebruikelijk keren bepaalde vampiergebruiken terug (uitnodigen) en wordt gebroken met andere (gewoon in daglicht lopen, de jongste voedt zich alleen op ouderen die klaar zijn met het leven). De manier waarop vampiers gemaakt worden is ook een deviatie van de norm en lekker heidens. Tegen het einde wordt het te belangrijk gemaakt al was ik vergevingsgezind, het is namelijk een typische film waar je prima 2/3 op vibe gaat en dan lastig is te beëindigen.

Na afloop kwam ik er achter dan Franz de vrouw is van Ulrich Seidl.

lol gezellig daar thuis denn...

Anja Plaschg (beter bekend onder haar artiestennaam Soap & Skin) geeft wat mij betreft de beste performance van het jaar als hoofdpersoon Agnes

las ooit een heel aangrijpend (voor mij) interview met haar, waarbij ze alleen maar in van die waarheden spreekt die je na tig jaar therapie opdoet. :c

Met Ghost Dog toch wel zijn beste (Dead Man) van Jarmusch. Wat minder in zichzelf gekeerd, inderdaad.

Franse synth-soundtrack erbij, kat in het bakkie, toch? Ja, maar ik moest toch af en toe knikkebollen als bij een gemiddelde interland van Oranje. 

en dan duurt Maitres du Temps nog aanzienlijk korter ook, ai.

Gebaseerd op een rapcrew uit Belfast die in het Iers rapt en daarmee leven blaast in de – als je niet oppast – uitstervende taa

Trainspotting van 2024 las ik ergens.

Prachtig idee maar geen Rohmer, Tarkovsky of Bertolucci, de eckte-eckte Tumblr masters.

Sowieso veel te recente films (al zei men 'moderne')

The Cremator gaat op de lijst, eens met de consensus over Tokyo Story. Ozu's faam is volledig en dan ook volledig terecht, maar om dat nou in die film te lokaliseren/sublimeren/uit laten kristalliseren.

Leuk dat (zelfs!) Neil Jordan zich ook nog eens aan vampieren heeft gewaagd.

Only the River Flows
'Ik zal altijd op je wachten vóór het eerste liedje op de b-kant.' Contempleren over clues op cassettes in deze Chinese detectivefilm. Het regent pijpestelen, sigaretten en pingpongballen. Vanaf het geladen kinderspel waarmee de film opent, zit het dus wel snor met de sfeer. Moorden en rivieren gaan vaak samen in cinema. Ik heb er even geen goede verklaring voor. Is het styxiaans? Of de veranderlijkheid van het bestaan, geen moment hetzelfde. Iets van Modiano's onkenbaarheid zit ook in deze modernistische film, zeker op het moment dat de jonge detective in kwestie langzaam de grip op het gebeurde én het gebeuren verliest. Het associerende en zoekende werkt aanstekelijk. Vogels vliegen op, en ik denk aan Tsjechov. Tien minuten later volgt de referentie woordelijk. Het mystieke rafelrandje had nog iets meer gepusht mogen worden, maar verder is dit een film naar mijn hart. Een relatiedrama in vermomming van een genrefilm. 'Ga naar huis en denk eens goed na over wat er nu écht gebeurd is.'

Iets van Modiano's onkenbaarheid zit ook in deze modernistische film

Moet eerlijk zeggen dat ik die niet ken. Ik moest heel erg aan WF Hermans denken.

WALL-E (Andrew Stanton, 2008, Disney+)
Animatie op speelfilmlengte bijna zonder dialoog, hoe los je dat op? Met alle bekende trucs en grappen uit de Disney-geschiedenis. Prima vermaak voor de familie, maar voor mij te veel formulewerk om de grote reputatie waar te kunnen maken. De animatiestijl is ook steeds meer van hetzelfde sinds ze op computers zijn overgestapt bij Disney, terwijl die Spiderman-animatiefilms hebben laten zien dat de lat echt wel veel hoger kan.

Sunrise: A Song of Two Humans (FW Murnau, 1927, Eye Filmmuseum)
Soms zet je naar een klassieker te kijken en vraag je je af wat de gatekeepers hier toch in zien. Soms zie je dat het destijds baanbrekend geweest moet zijn, maar komt het nu niet echt meer binnen. Maar soms word je ook gewoon omver gekegeld door een stille canonklassieker van bijna 100 jaar oud, zoals bij Sunrise: (daar is die dubbele punt weer, Ludo!) A Song of Two Humans. FW Murnau is een absoluut genie van visueel vertellen. Ook de enige film in de canon met een significante rol voor een dronken biggetje.

(Even in delen, want net was mijn hele epistel weg door problemen met inloggen.)

Conclave (Edwin Berger, 2024, The Movies)
Vaticaanintrigefilm, zo traditioneel en solide als Rome zelf. Oscar-bait dus, maar wel op de goede manier. Een slow burn en vaak wat voorspelbaar, met een grote onthulling die wat mij betreft niet echt knalde. Dus hij haalt het niet bij Bergers vorige film, het mijns inziens fantastische Im Westen nichts Neues, maar twee aangename uurtjes intrigepuzzelplezier zijn het wel.

Monkey Man (Dev Patel, 2024, SkyShowtime)
Gedurende eerste akte was ik overtuigd dat dit de beste actiefilm van 2024 ging worden: keiharde actie in messcherpe choreografie, alles perfect visueel verteld zonder enig vet en vooral schitterend metropool-bij-nacht-in-neonlicht cinematografie (de invloeden van NWR en Wong-Kar Wai liggen er soms wat dik op, maar beter goed gejat...) Alleen dan is die eerste rush afgelopen en krijgen we actiefilmtraumaschmalz (mama wordt voor de ogen van haar kind vermoord), waarvan natuurlijk moet worden hersteld met behulp van een wijze goeroe, psychedelica en veel trainen zonder shirt. Daarna komt de vaart er wel weer in, maar de toon verandert wat meer van 'harde actie' naar 'over de top splatter'. Ook leuk, maar niet zo scherp als het begin. Verder maakt de film goede punten over Indiase politiek - fuck Modi en de BJP - maar het dat pakt voor mij altijd wat twijfelachtig uit in dit soort film waar de oplossing voor alles "de baddies vet wreed vermoorden" is. Ondanks alles toch wel een veelbelovend regiedebuut van Patel, die de film ook mee schreef en de hoofdrol speelt.

Alreadymade (Barbara Visser, 2023, VPRO/NPO)
De pisbak van Duchamp was wellicht niet van Duchamp, maar van Elsa von Freytag-Loringhoven. Sowieso was ze een belangrijke artieste in de dada-beweging die een beetje vergeten is. Dit was de mannenwereld van voor het algemene kiesrecht en Von Freytag zelf niet altijd even mentaal stabiel. Minstens zo interessant als de inhoud, is de vorm die Visser gekozen heeft en die perfect bij het onderwerp past. Als je experts gaat laten discussiëren over een dada artiest, dan doe je dat uiteraard in een VR-chatroom in de vorm van een low res Starbucks, waarbij de heren en dames professoren avatars als 'kikker' en 'speelgoedcowboy' hebben. Wel raar dat de tv versie maar 53 minuten is, terwijl IMDb zegt dat de film 87 minuten is. Toch niet weer een man die heeft zitten klooien met het werk van een vrouw? We kennen de verhalen over de publieke omroep.

Moet eerlijk zeggen dat ik die niet ken. Ik moest heel erg aan WF Hermans denken.

Zelfde type inderdaad, het zwaard van Damokles en de eeuwige onkenbaarheid van goed of fout.

(daar is die dubbele punt weer, Ludo!) A Song of Two Humans.

aargh! Moderne Murnau.

Conclave was me via elders aangeraden, maar ik twijfel, misschien iets voor post-kerstdis.

waarbij de heren en dames professoren avatars als 'kikker' en 'speelgoedcowboy' hebben

haha geniaal.

Earwig
'We need your help with the teeth' Wat is één van de grootste kindernachtmerries? De orthodontist! Een letterlijk en figuurlijke afsluiting van de orale fase. In het zeer zintuiglijke – de eerste twintig minuten zelfs volkomen woordloze - Earwig krijgt een meisje om de zoveel tijd een 'mouthpiece' aangemeten. Niet zomaar één overigens. Door de vleugjes gruwel nadert regisseuse Hadzihalilovic hier Cronenberg, maar voor mij is ze ook de ware opvolger van Caro & Jeunet, die zelf overigens nooit zo freudiaans diep durfden gaan. Een man zorgt getrouw en streng voor het (opgesloten) kind. Alles is pikdonker, industrieel grauw of eng geel. Verandering komt langzaam, of niet. De actie zit eerder in een parallele – soms bevreemdend symetrische verhaallijn – die mogelijk in het verleden speelt. Wachten op duidelijkheid, wordt hier een wachten op Godot. De traagheid transcendeneert niet, maar het einde is raak. 'Everything is as it should be.'

misschien iets voor post-kerstdis

Oh ja, zo een film is het inderdaad echt. Hij ziet er wel heel mooi uit - kun je wel overlaten aan de katholieke kerk, hoewel Berger ook wel oog heeft voor een fotogenieke brandtrap of minibus - dus er valt wel wat voor het grote scherm te zeggen.

Wilde als voormalig hobby-project van mijn orthodontist Earwig op de lijst zetten, maar dat stond-ie al.

Восхождение (The Ascent) (Larisa Shepitko, 1977, De Uitkijk)
Sotnikov (Boris Plotnikov) en Rybak (Vladimir Gostyukhin), twee partizanen in het door de nazis bezette deel van de Sovjet-Unie, worden op pad gestuurd om voedsel te vinden voor hun eenheid. Rybak is sterk, pragmatisch en vindingrijk, Sotnikov ziekelijk en net iets te geobsedeerd met het sterven van de dood van een martelaar. Dan worden ze gepakt. Sotnikov heeft zijn duidelijke overtuigingen (de film maakt hem duidelijk een Christusachtige figuur), maar waar wordt Rybaks pragmatisme samenwerking en lafheid? (Ook dit is weer niet al te subtiel: iemand sist letterlijk: "Judas!")

Dit moraliteitsverhaal is gefilmd in het prachtige zwart-wit, met zowel taferelen waarin de soldaten worstelen met de barre omstandigheden van de Sovjet-winter, maar ook veel close-ups gezichten om de emoties en gedachten van de personages over te brengen. Het is een van die films die goed is, maar soms een beetje traag terwijl je ernaar kijkt, maar de dagen daarna blijf je er aan denken.

Het enige zwakke punt is dat waar Plotnikov geweldig is, ik niet altijd overtuigd was van het acteren van Gostyukhin; ik vond hem soms een beetje over de top. Anatoliy Solonitsyn steelt de film echter als de huiveringwekkend kalme nazi-collaborateur Plotnikov.

La notte
Tja, wat er al eerder is gezegd. Die Antonioni was toch wel een hele grote.

Il disco volante
Een hele andere kant van Vitti, flauwe comedy, ms leuker als je Italiaan bent.

Vibes
Cyndi Lauper als actrice had ik nog niet eerder gezien. Beetje zoals te verwachten in zo’n typische comedy uit de 80s over paranormaal begaafden op avontuur in Ecuador. Met Peter Falk, Jeff Goldblum, Julian Sands en zelfs een klein rolletje voor Van Dyke Parks (als dr. Weiner die ms. Pickel, Lauper dus, onderzoekt). Goed voor een luie vrijdagavond.

Tehranto
Rom com in de Perzisch/Canadese diaspora. Erg braaf, als Iraniër ws niks nieuws. Goede muziekkeuze met Googoosh en Mohammad Reza Shajarian…

Byzantium
Redelijk bekende gegevens toch net anders vormgegeven, doet denken aan Daughters of Darkness en Låt den rätte komma in maar toch heel anders. It’s a vibe en eentje waar ik goed mee kan.

苏州河 (Suzhou River)
Bijzondere film, gelijk twee keer gekeken. Zo’n film die niet direct helemaal begrijpelijk is (al heb wel een idee) maar toch weet te raken. Coole soundtrack die best gesampeld zou kunnen worden voor een Griselda-beat.

Yacht Rock: A DOCKumentary
Milford Graves Full Mantis
Geinige doc over Yacht Rock, waar ik voor het eerst van hoorde via de obsessie van ex-Sub Joost en Chili Fest-organisator Frank. Voor Michael McDonald altijd wel een zwak gehad (“can you imagine, Doobie in your funk?”). Door Benny Sings die Christopher Cross ook meer gaan waarderen, maar besefte niet dat ie zó succesvol was. Alles middle of the road maar dat is niet zo erg. Alles behalve middle of the road is Milford Graves: een bijzondere muzikant maar ook een bijzonder mens, dus never a dull moment in een documentaire, in al z’n onnavolgbaarheid en enthousiasme.

Hoogtepunt van de yachtrockdocu was de (wel voorspelbare) reactie van Donald Fagen. En de ontdekking dat wat yacht rock yacht rock maakt toch vooral "de Doobie bounce" is. Wat dat betreft net d-beat, maar dan anders.