Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

dank MB voor de aanvoer!

Battles Without Honor and Humanity

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

Aftersun
'Oh life is bigger, it's bigger than you.' Vader en dochter op pad in Turkije en er lijkt iets niet pluis. Meteen moet ik dan aan mijn ijk-film Keane denken, altijd een goed teken. Aftersun kan gezien worden als de implosie ervan. Nee, hier geen ontvoering, de man blijkt gewoon de gescheiden vader en hij doet hartverscheurend zijn best. Hun leven blijkt geen drama, het is een klein verdriet dat van binnen almaar meer ruimte inneemt. De Angstvogel fladdert op. De dochter, intussen, heeft wel de depressieve genen, maar raakt van huis gefascineerd door Het Seksraadsel. Vakantie vormt uiteraard hét moment om daar wat over te leren. Broeierig langzaam groeit de grofkorrelige lethargie. Doodeng. 'It's the terror of knowing what this world is about.'

dank MB voor de aanvoer!

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

花樣年華 (In The Mood For Love)
Gedoodverfde klassieker en ik zie wel waarom, want het oogt prachtig en de soundtrack ligt ook goed in het gehoor. Aan het einde wat rare sidesteps en voelt wat afstandelijk.

El asesino está entre los trece
Giallo middenmoter, net een beetje te braaf allemaal.

You Hurt My Feelings
Heel erg New York deze film, wat natuurlijk ook al aan Seinfeld-actrice Julia Dreyfuss kleeft.

Szürkület (Twilight)
Tár-achtige zwartwit thriller, dus veel zwartgallige sfeer en een tergend traag tempo.

Slumber Party Massacre II
Een slasher met een behoorlijk van de pot gerukte moordenaar, een soort rockster met een bizarre gitaar. Beetje Friday The 13th nachtmerrie waarbij logica het onderspit wel eens delft.

2+5: Missione Hydra (Star Pilot)
Leuke space age met mannen in maillots en dames die immer fashionable door de bordkartonnen decors paraderen. Met hier en daar een self-aware knipoog.

https://i.postimg.cc/66Hv2j73/uRDtyZm.jpg

Renfield
Ook redelijk self-aware is deze horrorcomedy, maar dat valt te verwachten als je Nic Cage boekt. Goed voor een milde glimlach.

Un rêve solaire
Meer fijne experimenten van Bokanowski, met de elektronische muziek van vrouw Michèle uiteraard. Uit 2016 maar in alles nog steeds heel erg jaren zestig.

Topology of Sirens
Hier is ook de elektronische muziek erg belangrijk, met zelfs een kleine rol voor drone-koningin Sara Davachi. Veel lijkt niet eens geacteerd en het meandert dat je de detective-achtige zoektocht naar de micro-cassettes die de hoofdrolspeler vindt in een draailier bijna vergeet. Maar lekker onthaasten en Samantha Robinson wipt ook nog even aan.

Luna Park s01
Simona Tabasco is ook een ienteressaante frauw, zoals Šimek zou zeggen, vond ik na het zien van er leuke serie The White Lotus. Dit is een Italiaanse Netflixserie die een beetje overkomt als een Turkse „dizi”, al gaat het gelukkig wel iets vlotter. Zeker na de cliffhanger in de laatste aflevering bekruipt me het gevoel dat dit nog vele series door kan gaan terwijl voor mijn gevoel de meeste vragen wel beantwoord waren (dat gevoel had ik na de eerste serie Masumlar Apartmanı ook en die zitten inmiddels wel op alflevering 100-zoveel, denk ik.

nog geen downloadbevestiging van Omar

Kan kloppen want niks ontvangen. 😬
Nu wel benieuwd.

Nieuwe link verstuurd…

Topology of Sirens
Heerlijk ambient mysterie vol vreemde maar kalme wendingen. In plaats van duistere esoterica waar je toch denkt dat het in het begin naar toe gaat, speelt alles zich als in een Japanse zomerfilm af in het daglicht. Rivette lijkt een invloed en ik ontwaarde ook Pynchon-vibes, evenals Boards of Canada en Broadcast. Dan laat ik het allemaal lekker traag over me heen gaan. Een film die zichzelf niet oplost en gewoon keihard voor het lange meditatieve eindshot gaat met zicht op een honkbalveld (extra punten.)

Perceval le Gallois
'Wie teveel praat, doet verkeerd.' Heerlijk breedsprakige Rohmer, tot zo ver niets nieuws. Dit keer zoekt de Franse navelstaarder zowaar de mythische middeleeuwen op, en hij doet dat in een zeer muzikale vorm. Vanaf de meta-natureingang (zingen óver vogels) heeft het gerijmde epos een unieke schwung te pakken. In simpele decors zoekt de onnozelaar Perceval naar de belangrijke dingen des levens: God de vader en loskomen van Moederlief. Het tweede lukt sneller. Een parade van ridders leert de jongen Rede – een parade van bevlechte vrouwen Gevoel. Als een loepzuivere middeleeuwse Conte zijn er talloze quichoteske zijsporen, maar uiteindelijk besluit men natuurlijk toch met de grootste moraalridder van allemaal: Jezus. 'Het nog een keer vertellen zou saai zijn.'

The Shout
Britse jaren '70 horrorachtigheid. Heel eng wordt het niet maar de vibe is echt helemaal mijn ding, een soort Roeg light. In het slaperige Devon lijkt een echtpaar enigszins over het hoogtepunt heen te zijn. Hij, John Hurt, heeft een fijne studio in de boerderij waar hij elektroakoestische eksperimenten uitvoert (kijk die Bacon reproducties toch en uhm...die lepel.) Af en toe speelt hij cricket mee in het idyllische psychiatrische instituut en anders orgel in de kerk waarna hij lekker de duinen in fietst met de mooie vrouw van de schoenmaker. Maar dan is er opeens Alan Bates, mysterieuze man in zwarte jas, viriele uitstraling en bijhorend intens theateracteerwerk. Hij ontwaart wel een opening in de relatie al zitten beiden niet echt te wachten op zijn aboriginal-avontuurverhalen. Afijn De Schreeuw komt in het midden en maakt van alles los, de hotseklots-chronologie doet verder zijn werk net als de ambientachtige synthsoundtrack van Tony Banks en Mike Rutherford. Fijne film die niet al te veel vergt maar je lekker zelf dingen laat ontdekken en associëren, onder de 90 minuten ook.

een soort Roeg light.

goeie.

Searching for the Wrong-Eyed Jesus
'This is my kind of road. Junkyard road.' Geïnspireerd op een obscuur liedje zakken Jim White en een BBC-crew af naar het Diepe Zuiden van Amerika. Op zoek naar het geheim. Welk geheim? Geen idee, en Jim White geeft ook meteen toe dat hij een imposter is en altijd zal blijven. De plaat in kwestie vergeet men ook meteen, zoals de chaotische docu toch al een verwarde witte mannen indruk maakt. Pas als David Eugene Edwards een liedje op de banjo jankt, raken we het bedoelde Mysterie aan. De gekte van religie en het religieuze van gekte. Een stel indrukwekkende inmates (in witte shirts en spijkerbroeken) doet verlangen naar Jandek. Bajes, kroeg, kerk en kolenmijnen. Overal is het leven hopeloos en de muziek hopeloos goed. 'I just don't know how to explain my life.'

Geïnspireerd op een obscuur liedje

op een eigen plaat van Jim White, lees ik nu achteraf. De intiteling suggereerde toch iets anders, vagers, mystiekers. Wel weer zo toepasselijk.

Auf der anderen Seite
Both sides maar dan wel mooi. De twee belangrijkste gebeurtenissen lijken wat buitenproportioneel maar verder typisch maar sympathiek Akınwerk.

Susuz Yaz (Dry Summer)
Plattelandsdrama over twee broers: een mooie, rechtschapen en een boosaardige „it’sa me, Mario!”. Nu wordt die goeie snel de bak in gewerkt door die snor dus die zien we niet veel. Het dorp zit door hem zonder water en z’n schoonzus met hem opgescheept. In de soundtrack fraaie üç telli-tunes maar als er gevochten wordt hoor je de Nuova consonanza-achtige dssonantie.

곤지암 (Gonjiam: Haunted Asylum)
Koreaanse found footage is nog steeds found footage en wil je in dit uitgeplayede genre nog iets toevoegen dan moet je wel iets ter tafel brengen. Maar het duurt lang voor er actie is en dan wordt het allemaal nogal random.

A Nightmare on Elm Street
A Nightmare on Elm Street, part 2: Freddy’s Revenge
A Nightmare on Elm Street, part 3: Dream Warriors
Laatst verwees ik naar Friday the 13th aangaande droomhorror maar dat was deze natuurlijk. De eerste had ik denk ik ooit wel gezien maar straalvergeten. Viel niet tegen, zeer fantasierijk in de kills en het gegeven van droom/werkelijkheid is ook goed en niet alleen een excuus voor open eindjes. Deel twee is een steekt een beetje „mid” af tegen de ook uitstekende derde.

The Tragedy of Macbeth
Misschien is het omdat het toch m’n eerste taal niet is maar praatten ze echt zo raar in Shakespeare’s tijd? Is het meditatief, of slaapverwekkend… ik weet niet, maar ondanks de mooie visuals toch moeite om erbij te blijven en dat wijt ik toch vooral aan die enorme zinsconstructies.

Mari-Cookie and the Killer Tarantula
Al vaker gemeld, maar de boog stond niet altijd gespannen bij Jess Franco en bij deze late is de spanning ver te zoeken.

Topology of Sirens
'Clearly you chose this in all of its glory .' Een ware snoepwinkel deze film, zo'n beetje ál mijn liefhebberijen worden afgevinkt. Elektronische muziek, oude snaarinstrumenten, minidiscs, natuurschoon, sluike vrouwen, toefjes surrealisme en zelfs nog even wat honkbal. Toch geldt ook hier: je kunt teveel van het goede hebben. Na een tijdje vond ik het zelfs ergerlijk worden. Alsof artificial intelligence een film had gegenereerd. Misschien kwam het door het wazige plot, dat eerder geschikt lijkt om er een point & click adventure van te maken. Misschien mist de film gewoon wat mumblecore-ruis. Wat minder bestudering. Toch nog iets gevonden! 'It's a little nerdy.'

point & click adventure

LOL, prachtig.

Geheimnisse einer Seele
Mooie expressionistische film uit 1926 die drie jaar voor Buñuel en Dalí losgaat op droombeelden en messen. Pabst maakt er tijdens de introductie geen geheim van dat de film psychoanalytische propaganda is en dus volgen we een gelukkig getrouwde man die op een ochtend wordt opgeschrikt door een moord aan de overkant van de straat terwijl hij net met zijn scheermes het nekhaar van zijn vrouw wilde bijwerken. Hij ontwikkelt gestaag een fobie voor messen waar hij geen raad mee weet. Gelukkig ontmoet hij per ongeluk een vriendelijke therapeut die hem helpt om alles te verwerken met een centrale rol voor een geweldige droom (heel inventief gefilmd) en nog zo wat jeugdherinneringen. De seksuele toespelingen zijn subtiel maar zonder meer aanwezig (rijzende kerktorens en een prachtige schaduw die over het middel van zijn vrouw valt.)

月光の囁き
Voor een Japanse film begint Moonlight Whispers wat vreemd, wanneer een jongen en een meisje die met elkaar kendo oefenen heel schattig verliefd op elkaar worden. Maar nadat ze het voor de eerste keer hebben gedaan komen we al snel in normaal territorium wanneer de jongen Takuya observeert: "Dit is wat je altijd wilde waarom voel ik me niet voldaan?" Omdat hij een ander soort verlangen heeft, iets waar Satsuki van walgt. Hij wil vernedert worden, "haar hond zijn". Satsuki verbreekt de relatie maar worstelt daarna met haar nieuwe rol die haar toch niet loslaat en langzaam lijkt de accepteren. Ergens heel naar maar best subtiel gedaan allemaal in een soort zomers loom tempo met fietstochtjes en grote anime-wolken. Fraaie climax ook. Uit 1999 en toch wel een voorbode van veel van die "weird Japan" films zoals Sweet Poolside.

爆裂都市
Vreemd dat ik hier nu pas aan toekom (via Tumblr, oh stond al op mijn kijklijst.) Uit 1982, hetzelfde jaar als The Road Warrior waar je het toch snel mee vergelijkt. Van Gakuryu Ishii (o.a. Electric Dragon 80.000 V en Labyrinth of Dreams, wat een geweldenaar), misschien wel zijn radicaalste film. Wat de camera hier doet is adembenemend, snelheid, neon, geweld, abstractie. Echt flink zijn tijd vooruit totdat Tetsuo landde. Je typische cyberpunk motorbendes in een postindustrieel landschap, met fascistoïde coppers en een er-moet-orde-zijn yakuza-cultus. Er vallen dus klappen. Verhaal is een bijzaak en alles wordt richting een buitengewoon laatste deel gemanoeuvreerd waarin een soort soundclash tussen twee punkbands plaatsvindt, een wat opgevoerde rockabilly, de ander een soort Japanse GG Allin met een zanger die niet schuwt om een varkenshoofd in het publiek te gooien (eerder in de film urineerde hij volgens mij al op het publiek.) Pure chaos. En dan moet de popo nog arriveren. Bizar, vermoeiend en regelmatig subliem.

The Shout
Deed me op een of andere manier denken aan Enys Men, al is die veel experimenteler. Maar verder fijne film die ook wel door Peter Strickland gewaardeerd zal zijn.

Not relevant to the thread but closest to top in new answers ... does anyone remember a film where a woman microwaves her shoes and auditions badly for lots of (bit) parts?

爆裂都市

Burst City, overigens.

Ben eindelijk Twin Peaks aan het kijken, 2 seizoenen en 1 film + missing pieces klaar, even pauze gehad met:

Top Boy s05
Geweldige serie over the road in een (fictieve) Londense wijk en vooral hoe Sully en Dushane die ervoor kiezen monsters te zijn om geen food te hoeven zijn uiteindelijk iedereen iedereen meeslepen in hun domme dingen. Behalve doortimmerde maatschappijkritiek ook retespannende gangsta-shit.

terug van vakantie, maar nog geen tijd om bij te lezen - wel om dit te droppen:

Big Sur
'I hate to write.' Opgebrand en volledig 'opgedronken', dat was Jack Kerouac rond zijn veertigste. Als King of the Beatniks kon hij geen mens meer uitstaan. Goed uitgangspunt voor een manische maalstroomfilm, waarin het titelboek wordt voorgedragen en Kerouac 'hungover for good' een onverbloemde klootzak blijkt (dappere zet van de filmmakers). Helaas valt Big Sur (de film) al na minder dan 5 minuten raadselachtig in herhaling. Het zet de toon voor een 'offbeat' film. Veel generieke instrumentale rock, klinische beelden en matig acteerwerk. De beste scene is er uiteraard eentje met Neal Cassady. Jack droomt van een '4 way marriage'. De bijna archetypische bromance van de twee gesublimeerd met een scharrel. De demonen bleven, ook off the road. 'I want to go home an die with my cat.'

Picnic
Vroege Shunji Iwai film ziet er weer bij vlagen prachtig uit. Maar zoals wel vaker bij hem is het eindresultaat niet geheel bevredigend. Drie jonge patiënten in een inrichting met wrede trekjes wandelen over de muur en maken kleine escapades die steeds ambitieuzer worden met als gevolg de picknick uit de titel. Natuurlijk is er een dosis Japanse gekkigheid en de waanzin van de personages zorgt voor een onoverbrugbare afstand. Zoals gebruikelijk is Tadanobu Asano, dit keer ingetogen, geweldig. Met een lengte van 72 minuten prima vol te houden maar daardoor ook meer vibe dan diep verhaal.

Rites of Blood
In de jaren zeventig hadden we het “eurosleaze” genoemd, misschien nu nog wel. Klassieke motief: Roemeense voorgeschiedenis, ffwd naar het heden, maar dan Finland dus metal. Vampieren, crappy acting en nog wat s/m. Niet best, maar trashy genoeg.

Città Violenta
Grappig dat een van de beste scenes in een film met een geweldige Ennio Morricone-soundtrack nagenoeg stil is. Charles Bronson is een hardboiled hitman, niet erg likable, dus aan het eind voel je niet heel erg met 'm mee, maar toch wel een coole film, toch ook wel door die Morricone-soundtrack.

山女
すべての夜を思いだす
Camera Japan festival! Twee intrigerende films achter elkaar. Mountain Woman speelt zich in een 18de-eeuws dorp waar de sfeer grimmig is. Slechte oogsten, geen zon, honger dus. Babies worden direct door vaders gedood en vervolgens in de rivier gelegd door de dochter van een vervloekte familie (overgrootvader deed ooit iets stoms.) Wanneer pa een keer rijst steelt neemt de dochter de schuld op zich. En aangezien pa een lamlul eerste klas is, ziet ze mooi een kans om in haar eentje in de bergen te gaan wonen. Alhoewel, in haar eentje? Harde maar mooie film met vleugjes natuurmagie en zelfs zoiets als een happy end (met moeite.) Remembering Every Night is er een voor de liefhebbers van de wandelfilm. Drie jongen vrouwen in Tokio gaan op een zondagochtend op pad (eentje moet gewoon werken) en heel langzaam krijg je een mooi beeld van hun levens. Luchtig in het begin, melancholisch wanneer de avond valt. Met een geweldige soundtrack van een band die in het begin in een park aan het repeteren zijn.

en dus volgen we een gelukkig getrouwde man die op een ochtend wordt opgeschrikt door een moord aan de overkant van de straat terwijl hij net met zijn scheermes het nekhaar van zijn vrouw wilde bijwerken

toen durfden ze!

Burst City

En dan ook nog eens bijna 2 uur o_O

Ben eindelijk Twin Peaks aan het kijken, 2 seizoenen en 1 film + missing pieces klaar

Dat 'nieuwe' seizoen is tergend (soms leuk, maar meestal minder).

Città Violenta

De Stad van het Geweld, aldus IMDb, AL ook nog eens. :-) Heb je 'm nog beschikbaar?

Bruggetje naar de gewelddadige 'cowgirl' van:

You Resemble Me
'Je sais que je suis.' Verwarde film over een verwarde vrouw. Min keer min wordt hier geen plus, al snap ik de worsteling van de makers. Het ís ook moeilijk om grip te krijgen op de binnenwereld van een zelfmoordterrorist te krijgen. Toch moet je als maker wel weten wat je wil zeggen, voor je begint. Helaas schiet dit portret van een Frans banlieu-meisje alle kanten op. Ze is close met haar zusje, maar uit het getoonde blijkt dat nooit. Wending na wending zakt de oudste zus verder weg in de ellende. Steeds moeilijker zijn haar gedachten te volgen, totdat de de werkelijkheid van grimmige nieuwsbeelden haar inhaalt. Haat voor de Ander is altijd een uitweg als je zelf niks bent. Maar of we er begrip voor moeten hebben? Geen idee. 'Je suis pas rien.'

Dat 'nieuwe' seizoen is tergend (soms leuk, maar meestal minder).

Mooie late Lynch insteek met aflevering 9 als het vaagste wat ooit op tv is "uitgezonden". En die laatste aflevering, pfff. Wel knetter gewelddadig af en toe. 😬

Herz aus Glas
Ik was vorige week op het laatst nog bij de Werner Herzog-tentoonstelling in EYE. Op zich niet heel spectaculair qua objecten maar de geprojecteerde filmbeelden waar je voor kan staan of bij gaan zitten deden me vooral weer beseffen hoe mooi hij kan filmen. En dan krijg je meteen zin in zijn films. Helaas was ik te laat om ze nog in de bioscoop te zien dus dan maar eindelijk deze thuis. Het verhaal rond de film is natuurlijk altijd fascinerend geweest met die (vermeende?) hypnosepraktijken. Ik geloof het zo, maar eigenlijk is het niet zo belangrijk. Popol Vuh zet meteen de toon die weer uitstekend past bij de lyrische beelden van wolken en berglandschappen. Dan kan het al bijna niet meer misgaan. Prachtig dolend verhaal rond een glasblazer die het geheim van zijn robijnen techniek mee het graf inneemt en hoe dit een dorp in verwarring brengt. De lokale ziener met een flink scoringspercentage (hilarisch specifiek en apocalyptisch) helpt ook niet echt. Heerlijk literair, er wordt niks opgelost, even komt de Herzog-kermis langs en dan beweegt de film langzaam naar een fraai einde dat schijnbaar niets met het voorgaande te maken heeft. Een van zijn beste.

opol Vuh zet meteen de toon die weer uitstekend past bij de lyrische beelden

Jaaa, zo'n film die eeuwig bestaan lijkt te hebben. Tappend uit oeroude bronnen.

Soylent Green
'People were always rotten, but the world was beautiful.' Seventies distopie die in goudgroene grimmigheid aan Pete Weir doet denken, dan zit je goed. Mondkapjes, high energy vegetable concentrates, sanitation squads led by Wagner, kom maar door. Het jaar? 2022! Ze hadden het allemaal al goed door. 'A heatwave all year long.' Oude rakker Charles Heston speelt een smoezelige agent. Met hem belanden we in een SF noir, waar de femme fatales 'furniture' zijn. Heston wordt bijgestaan door Edward G Robinson, 'just an ordinary police book'. De film is niet bang voor stilte, vevreemding en maakt esthetisch nul fouten (een kerk als een fresco!). Het acteren van Heston blijft ouderwets, maar in dé scene schitteren zowel hij als Robinson. Een socratische dood komt als geroepen. 'All truth.'

In einem Jahr mit 13 Monden
Waarschijnlijk de bruutste Fassbinder die ik tot nu toe zag. Onversneden jaren '70 depressie dit portret van de transgender Erwin/Elvira uit Frankfurt, de ultieme buitenstaander, onbegrepen maar niet zonder sympathisanten, waaronder zijn ex en dochter. Het tranendal wordt luister bijgezet met 'Frankie Teardrop' (hoe cool in een film uit 1978) en Fassbinder introduceert ook zijn slachthuis-metafoor die hij later in Berlin Alexanderplatz zou gebruiken, maar hier word je echt op de feiten gedrukt (hoe afstandelijk is dat uiteindelijk.) Het fascisme is nooit ver weg, ook niet als achteloze grap. Vaak briljant, qua durf, cinematografie, een personage dat achteloos zapt en plots verschijnt Fassbinder zelf die wat ideeën over de film lijkt te poneren, een Hollywood-dansje, maar ook onevenwichtig en te lang.

een personage dat achteloos zapt en plots verschijnt Fassbinder zelf die wat ideeën over de film lijkt te poneren

ha, kuhl.

Città Violenta
'You don't know anything about me.' Een giallo die een schematische waarheid opzoekt. De fallische spierbundel Bronson legt het af tegen de gulzige rijkaard, die op zijn beurt onder de plak zit van zijn gewiekste advocaat, die weer verschrompelt tegenover de Vrouw. Helemáál komt het niet uit, maar stoer en raar blijft dit snorrenspektakel wel. Morricone doet ook driftig met trommeltjes mee, maar voor mij wordt de show gestolen door Telly 'Kojak' Savelas, die als een Jeff Bezos aan de touwtjes trekt. 'Young people, they're all cynics.' Prachtlocaties worden lang zonder al teveel coherentie verbonden, totdat het genoemde schema van de 'societá moderna' de film lijkt te besluiten. Zei ik 'lijkt'? Ik bedoel lijken. Morsdood en levensmoe. 'Shoot!'

scenario van Citta Violenta werd overigens (samen met) Lina Wertmuller gepend. Waarom er middenin dialogen plots Italiaans wordt gesproken blijft onduidelijk. Ik zou denken had dan de héle film in het Italiaans gedubt. Nu lijkt het net alsof ze een bepaald quota moeten halen.

Ja, dat snapte ik ook niet. Misschien was de Engelse source beschadigd… en hebben ze zo gaatjes gevuld, al leek me die scene in het bos er wel een die dan sneuvelt in de theatrical cut ofzo.

My Darling Clementine
De beste van Ford? Tot nu toe wel en dan nog steeds niet zo goed als de echte bangers van de klassieke periode (High Noon, Rio Bravo). Maar wat ziet die film er schitterend uit. Een van de mooiste zwart-wit films ooit die er eigenlijk meer uitziet als een film noir dan western. Lekker veel schaduwen en dat past wel bij de vreemde melancholie van het verhaal (chaos maakt plaats voor orde, verdwijnt daar dan ook een bepaalde soort masculiniteit mee? Die melancholie wordt met de loop der jaren steeds lastiger te begrijpen.) Binnen de granieten wetten van het genre (het eindigt altijd in een shootout) heel bedeesd met een glansrol voor Victor Mature als de ambivalente Doc Holliday (Fonda als Wyatt Earp natuurlijk ingetogen goed als altijd.)

Cerdita (Piggy)
Vermakelijke Spaanse wraakhorror waar een „stevig” meisje wordt gepest maar haar bullies krijgen hun verdiende straf. Nou ja, misschien een beetje too much.

Death Metal
Begint met een optreden van Incantation maar verder behoorlijk crappy, ontstijgt nauwelijks het niveau van het werk van de roemruchte Bill Zebub.

İşe Yarar Bir Şey (Something Useful)
Erg poëtische film, vooral visueel beviel het met goed met mooi gebruik van weerspiegelingen in ramen enzo. Het gedicht aan het eind was me iets te veel mooidoenerij, al past dat wel in de Turkse cultuur.

Totally Killer
Aardige slasher, met een ietsje meer vrouwvriendelijke slant dan gebruikelijk, gecombineerd met tijdreizen. Dat is logisch niet helemaal rond te breien maar leuke vrijdagavond entertainment.

Babylon
De hossel in het witte systeem valt niet mee. Uitstekend drama in Brixton met natuurlijk coole reggae. Geinig wat samples bekend van Congo Natty terug te horen.

Deliver Us From Evil
Mensen klagen dat dit niks nieuws brengt, kweenie, ik vond dat juist wel verfrissend dat het ten eerste eens geen blonde deerne is en verder was de cop angle ook wel net anders.

Twin Peaks s01-03 + Twin Peaks: Fire Walk With Me en Twin Peaks: The Missing Pieces
Zo! Eindelijk! Toen het op tv was gemist, maar daarna in de vroege dagen van het internet eindeloos over doorgezaagd door fans. Niet helemaal onterecht. Rrrrrrraaaaarrrrr, vooral het derde seizoen (afl. 8 idd, like, wow)… Naar het einde van s02 werd vreemd gekoppeld aan vreemde slapstick-achtige humor), anyway, never a dull moment. Nou ja, die autorit in de finale… maar toch de moeite waard.

Een van de mooiste zwart-wit films ooit die er eigenlijk meer uitziet als een film noir dan western.

hear, hear. Henry Fonda in die film <3

Toch wel verplichte kost, dat Twin Peaks, inderdaad.

Babylon uit 1980! Die moet op de lijst. (Die andere uit 2022 staat er ook, maar de speelduur houdt me tegen)

Lola
'A pawn for a queen.' Lollige poging tot mystificatie, met een verwarrende femnistische ondertoon. Twee verweesde zusters ontdekken in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog een apparaat dat de toekomst kan voorspellen. Als 'the angel of Portobello', weten ze de aanvallen van de Duitsers zo steeds goed te voorspellen. Die 'Angel of Portobello' lijkt echt te hebben bestaan, of ik werd gefopt door het vrolijke gesjoemel met stokoude journaalbeelden. Tót daar leek de Guy Maddin-achtige poging tot fake news juist compleet mislukt – ook door de nogal belegen moderne genderthematiek en dito acteren. Dat laatste kan echter ook toepasselijk genoemd worden, deze dames leven immers met the future inside the present. Het einde is even voorspelbaar als slim. Forrest Gump goes meta. 'Fancy canned content.'

vreemde slapstick-achtige humor

"Cossacks are in Russia, Albert." In tijden niet zo gelachen om heerlijk ouderwetsche abelistische humor.

Druk
Veel geprezen Deense film over een experiment met alcohol om de midlifecrisis een andere draai te geven. De worsteling van den man op middelbare leeftijd wordt fraai gepresenteerd, met Mikkelsen in turbo melancholieke modus. Maar het verhaal vond ik na alle juichende verhalen buitengewoon moralistisch, bijna jaren '80 Hollywood anti-cocaïnefilm. Is natuurlijk lastig manoeuvreren, want je wilt niet als alcoholapostel overkomen, zeker als je ziet hoe die Scandinaviërs gewoon niet...kunnen...drinken. En toch, het had van mij echt wat amoreler mogen zijn, iets meer mogen bijten en over het randje gaan. Helemaal omdat er ruimte voor leek te ontstaan, maar die gasten saboteren vrijwel direct hun project dat duidelijk werkt. Daar had veel meer in gezeten.

Under Milk Wood
'From where you are you can hear their dreams.' Eerder dit jaar worstelde deze Nogood Boyo zich door Dylan Thomas' ongelooflijke tekst, en dan kan de adaptatie natuurlijk niet achterblijven. Ik zeg: verrassend geslaagd. De broeierige sfeer bleef behouden, en door de seventies 'gloss', lukt het ook beter om het woordbombardement te overleven. Peter O'Toole is de grote man als de homerisch blinde kapitein Tom Cat, terwijl Richard Burton vrouwtjes bepotelt (hij nam ook Elizabeth Taylor mee). Zoals iedere droom over-spel van de hersenen is, gaat dit taalspel uiteindelijk over overspelige taal en hoe men die bevrijdt. 'Let me shipwreck in your thighs.'

Thuiswedstrijd voor Burton zo te zien. Ik dacht tijdens het lezen "mwaaah" maar die laatste zin doet me nu twijfelen. 😆

D.M. Thomas - Het Witte Hotel
Er bestaan van die boeken die jaren en jaren op mijn leeslijst staan. Het Witte Hotel werd me ooit aangeraden door een date die geen date werd. Kunstzinnige dame die heel wat wispelturige rode vlag-signalen uitzond. Misschien moet ik maar blij zijn dat het nooit van een date kwam, want Het Witte Hotel is fucked up! Ik denk niet dat ik het getrokken had... Geil (en tragisch pijnlijk) is het zeker, deze exploratie van een fictieve patiënt van Freud. De grote Sigmund laat de operazangeres lekker bazelen, dromen en dichten, onder meer over het Overspel (met en zonder aanhalingstekens) van haar ouders. Een van de freudiaanse dilemma's bij uitstek natuurlijk. Houden je ouders meer van elkaar of van jou, hun gezamenlijke schepping? Vóór we die kant op gaan, begint het met een fantastische, psychotische droom. Een lange opwindende parade van melkende borsten. Hoe Thomas (niet Dylan, zoals ik dacht) de cirkel der borsten uiteindelijk ná de Tweede Wereldoorlog in Israël weet te sluiten, is een staaltje machtsschrijven van heb ik jou daar (eens goed te pakken).

Shit, wrong thread. Alhoewel gevoelsmatig zeker verwant...

Wat betreft Burtons Under Milk Wood, het voordeel aan de filmadaptatie is dat ie kort is, op het randje van 3.5 ster zou ik zeggen.

敗家仔
Ergens aan het begin van de kijklijst bevond zich Prodigal Son. Pas bij het loggen zag ik dat Sammo Hung hem regisseerde. Had ik kunnen weten, omdat hij er zelf in speelt (met weer wat fabelachtige moves) en de film zijn typische chaotische bewegingen maakt van komedie naar bloederig drama, en weer terug. Het begin is in ieder geval erg origineel. Een jonge rijkeluiszoon denkt dat hij de kung fu-koning van de stad is, maar is dat alleen maar omdat zijn vader uit bezorgdheid iedereen omkoopt om van hem te verliezen. Wanneer hij iets te brutaal is tegen de ster van de rondreizende opera (in vrouwenkleren natuurlijk) vallen de schellen van zijn ogen, dus vraagt hij aan pa of hij de opera kan kopen. Meereizend hoopt hij de stugge Lam Ching-Ying (die guy met de vierkante kaken uit talloze films, nu met feminiene stem) te overtuigen zijn leraar te worden. En anders zijn bluffende broer (Hung) wel. Opeens komt er een bad guy en wordt de sfeer grimmig. Tijd voor wraak maar de klok tikt en wordt alles wat afgeraffeld. Het aardige eindgevecht komt zo wat geforceerd over, maar ja, geen kung fu-film zonder ingeloste wraakklappies.

Ergens aan het begin van de kijklijst bevond zich Prodigal Son.

altijd een bijkans emotioneel moment om dan alsnog te bereiken. (En wellicht ook altijd slachtoffer van met de jaren opgebouwde verwachtingen)

Babylon
'Cho, you too technical man.' Niet de nieuwe Chazelle, maar een reggae-klassieker uit het beste Babylon – voor rastafaris althans. Engeland! De bittere armoede en het racisme van de NF maken het leven in de melting pot ingewikkeld, en de muziek geweldig. 'Tune hard man, hard like steel.' Babylon doet als film nul concessies. Nagenoeg de hele film gaan de rass claths vlot over de tong. Zonder ondertitels zou het niet te doen zijn. Een groep vrienden prept hun sound system. Het moment dat ze een nieuwe tune op het kantoor van een platenbaas kopen is geweldig. Nog beter zijn de hoeden, ik wilde meteen zo'n USCSS Nostromo-pet. De muziek is van Aswad, de heren spelen uiteraard een version van zichzelf. Een avant-gardistische finale tilt Babylon boven de status van tijdsdocument uit. Dubsirenes en politiesirens botsen. 'Threnchtown? This is Brixton.'

Malpertuis
'Voor jou vinden we wel wat speciaals!' Dit jaar een zwik Skoops uit de seventies doorgeakkerd – de tijd dat men bloedserieuze diepte-interviews met Linda Lovelace af(d)rukte. Daaruit ook deze heerlijke (en heerlijk slechte) obscuriteit opgeduikeld. Orson Welles in een Vlaamse film! En ja, hij spreekt Nederlands, in de dub. Orson doet in de film van Harry Kumel niet veel meer dan sterven, maar hij doet dat groots en larger life zoals het hem betaamd. Over zijn spiegedeliese graf heen spelen zijn bedienden en bootsjongens een potje Cluedo, ter afwisseling van de vieze plaatjes. Hubert Lampo is niet ver, en inderdaad blijkt Malpertuis een adaptatie van een roman van Jean Ray (een broodschrijvende fantastiek-meester). De dames zijn goddelijk mooi – en laat dat nu niet de hint zijn voor een onnavolgbaar slot met een paar shots waar Gaspar Noe een moord voor zou doen. 'Zeg', wat gaat er nou gebeuren?'

Évolution
Heel erg Ludo, deze trage ambient horror van Lucile Hadzihalilovic die de angsten van de prepuberale jongen vormt tot een vreemde parabel, waarschijnlijk over verlatingsangst en de transformatie tot volwassen man. Heel erg mooi gefilmd en redelijk vies, ergens tussen Cronenberg en Jeunet, alleen zonder de typische charme van beide heren. Even hoopte ik dat de lange zwemtocht op het einde tot een openbaring zou leiden, met een tussenstop misschien wel, al is het, heel consequent, kalm. Innocence vond ik beter.

L'Automne
Visueel minder aantrekkelijk dan L’Été, maar wel weer van die typische Franse experimenten die nu wat meer het intellect aanspreken.

The Outwaters
Found footage is wel een beetje uitgeplayed maar na een lange nogal saaie aanloop wordt het toch nog wel enigszins fascinerend. Veel gore maar ook een nogal psychedelische trip. Wel erg random allemaal dus geslaagd is het niet te noemen. Toch denk ik dat ik hem nog wel een keer ga kijken.

Knock at the Cabin
Fancy verfilming van het trolley-dilemma. Heeft z’n momenten maar vond het toch net iets te doorsnee. Verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Exorcist: Believer
Deze vond ik dan weer beter dan menigeen. Alleen is het wat te druk in de kamer met het exorcisme aan het eind, al is de boodschap dat liefde belangrijker is dan rituelen wel aardig. Maar goed, het is deel 1 van 3, dus benieuwd hoe dat zich verder ontspint.

늑대사냥 (Project Wolf Hunting)
Deze was me echt wat te gewelddadig, de gore is indrukwekkend gemaakt maar het heeft verder niet genoeg om er nog lol aan te beleven.

Influencer
Is er volgens mij niet om een punt te maken over influencing an sich, op een enkele kwinkslag na. Meer een thriller over persoonsverwisseling en daarmee onderhoudend genoeg, ook door de opvallende verschijning Cassandra Naud.

Trick ’r Treat
Tis the season, uitstekende popcorn, met een leuke comic book angle.

Zorn III (2018 – 2022)
Zaterdagochtend half tien, voorafgaand aan 11 uitvoeringen, een documentaire over John Zorns compositie Jumalattaret en de struggle daarmee van pianist Steven Gosling en sopraan Barbara Hannigan. Die laatste was helaas verhinderd en terug naar Canada om haar zieke vader bij te staan. Mooie docu, waarin Zorns respectvolle manier van samenwerken prettig is om te zien, al begreep ik van Trey Spruance dat hij echt wel boos kan worden. Dat is dan wel omdat hij iets in je ziet waar je volgens hem niet hard genoeg voor werkt om erbij te kunnen. Constructiever dan toxisch gedrag om de eigen inadequaatheid mee te verbergen. Hannigan en Gosling zijn virtuozen van bovenmenselijk niveau die door Zorn nog iets boven zichzelf uitstijgen. Het stuk heb ik 5 jaar geleden al gezien, al had nog een keer geen kwaad gekund.

I Walked with a Zombie
Klassieke zombiefilm, fantastisch gemaakt, interessant door de romantiek verweven met kolonialisme, voor herhaling vatbaar.

Cuando acecha la maldad (When Evil Lurks)
Spannende horror, de sfeer is om te snijden, goede gore…

Venus
Nog een prima Spaanse horrorfilm, vrij intens maar [•REC] (van dezelfde regisseur) blijft onovertroffen.

Zirneklis (Spider)
Coming of age van een jonge meid verpakt als dreamy horror, dus dan is Valerie niet ver weg. Dat niveau wordt niet gehaald. De kunstenaar die haar „ontwaakt” is ook echt heel sleazy, de hele film heeft iets ongepasts eigenlijk. Maar ook mooie – en gekke – visuals. 😊

The Blackening
De selfaware-factor wordt wat erg uitgespeld en de racial angle ook, al zou dat nog als zelfkritiek kunnen worden opgevat. Geen Jordan Peele-niveau maar door de leuke cast toch grappig.

Talk to Me
Schijnbaar nogal opgehypet maar dat had ik lekker gemist. Dat dit een debuut is is bijna niet te geloven, maar de broers die het maakten zijn al tijden bezig op YouTube. Het is spannend en redelijk origineel, vette special FX en de leadactrice is erg goed.

Werner Herzog: Radical Dreamer
Over iemand als Werner Herzog zou je geen mid docu moeten kunnen maken, maar helaas is het dat wel geworden. Er worden geen harde noten gekraakt en veel anekdotes zijn al bekend. Had veel meer ingezeten.

Harold and Maude
Deze film heeft een cheekiness die me wat irriteert maar tegelijk heeft het ook wel z’n grappige kanten. Duurt gelukkig gewoon anderhalf uur.

Heel erg Ludo, deze trage ambient horror van Lucile Hadzihalilovic

Jaaa. Wel eens met je conclusie, Innocence was volmaakter van Idee. (En Einde.)

ook door de opvallende verschijning Cassandra Naud

wow! (ik ging toch meteen googlen natuurlijk)

I walked with a zombie, 1943, respect.

Harold and Maude

na dit filmrijtje is ie ook gewoon veuls te soft natuurlijk. Veel te weinig niet gestagede zelfmoorden ;-)

White Squall
'If we don't have order we have nothing.' Dit jaar had ik twee licht-compulsieve obsessies. Cricket en Fats Domino. Van laatstgenoemde las ik een biografie, en noteerde White Squall, dat twee songs van Fats bevat. Daarmee heb je het goede gehad, want dit moet wel Ridley Scotts slechtste film zijn. Een elftal geprivilegieerde zonen op een schip dat hen discipline zal leren. Jeff Bridges is de kapitein met ahabeske issues, een meevarend leraar zorgt voor middlebrow Shakespeare-referenties. De riefenstahliaanse erotica kriebelt vanaf het begin en dan moet het dierenleed nog beginnen. Om nog te zwijgen over de traumaverklaringen. Het enige zwarte personage is een prostituee voor een gemakkelijke grap. Pas als de storm losbarst komt er iets van richting. Naar de bodem. The burden of men: alles wat mooi is moet kapot. 'Are there any other phobias I need to know about?'

The Banshees of Inisherin
'The chats I've had with a limited man?' Moeilijke film. Voor de trailermakers! 'Banshees' leek me een flauwe komedie. Dat klopt ook, als je ten minste alle melige grappen op een rij zit. Toch doet dat de film schromelijk tekort. Banshees brengt een inversie van John Fords Ierse periode. Het bekende sentiment van het groene knollenland keert zich tegen zichzelf. Het is bijna godotesk. Wachten op... het einde van je leven, in Tartaarse vastgeroestheid. Twee oude vrienden (Farrell en Gleeson) krijgen ruzie. Of althans, laatstgenoemde cancelt eerstgenoemde. De reden voor de opheffing? Je bent saai! Ik kom nergens toe! Gewaagd, natuurlijk, want films kijken ook een vorm van tijd verdoen. Zou er iemand de bioscoop hebben verlaten om kunst te gaan maken? Zo bespot de film ook zichzelf en ze doet dat goed, tót het einde. Misschien wilde ik gewoon een al te duidelijke conclusie. En deze film wil ergeren. 'More fool me?'

The Wonderful Story of Henry Sugar
Guardians of the Galaxy Vol.3
Eerste der Wes Anderson doet Roald Dahl voor Netflix verfilmingen beviel me wel als tussendoortje. Zo'n 40 minuten lengte past goed voor de Anderson-kijkdoos-stijl. Natuurlijk geen enkele verandering, je krijgt precies wat je verwacht inclusief de irritante trekjes. Dahls vertelling beweegt richting India dus daarmee is meteen een fetisj bevredigd. Is ook gewoon een fijn verhaal. Het geheel deed me denken aan een zo'n uitklapboek waar je nog aan allerlei dingen kunt trekken om een extra laag te laten verschijnen.
Derde Guardians had ik geen enkele verwachting behalve misschien dat het een geforceerde verzameling grappen zou worden. Dat viel reuze mee. Eerst even bijschakelen "Gamora dood? Hoe dan?" [opletten man, was dood gegaan in een van The Avengers-films, las ik daarna]. Er is best wel wat duistere shit gaande rond dierproeven wat emotioneel nog consequent wordt uitgespeeld ook. Respect. Veel ouderwetsche scifi world building, ook leuk. Een aantal character arcs zijn voor de geoefende kijker wat voorspelbaar maar bevallen desondanks. En er zijn weer een paar mooie verwijzingen/grappen. Als bonus krijg je ook nog 'We Care a Lot' en een personage dat gevraagd naar zijn favoriete artiest zegt: "Adrian Belew, zowel solo als in King Crimson." Dan ben ik allang tevreden.

Als bonus krijg je ook nog 'We Care a Lot' en een personage dat gevraagd naar zijn favoriete artiest zegt: "Adrian Belew, zowel solo als in King Crimson."

haha geniaald.

Hendrik Meier, heerlijk! (Zowel verfilming als original story). Mooie vondst ook van de vertaler in de titel meteen.

The Appointment
'I'm your new Latin professor.' Heerlijk gore incelfilm. Sidney Lumet ging eind jaren zestig op de Italiaanse toer met Anouk Aimée en Omar Sharif. Laatstgenoemde vond de film niks. Het zal een restje machismo zijn, want het is juist een uitstekende prent. Sharif de snorremans woont als een echte Italiaan min of meer met zijn moeder samen, heeft geen echtgenote, en hij loopt er dermate Herman Finkers-style bij dat het lijkt alsof hij uberhaupt nóóit een vrouw heeft gehad. Dan raakt hij via een collega in de ban van Anouk, die mógelijk bijklust als prostituee. Geweldig freudiaanse seput omgord door geflirt met schildpadden en een hoerenkit in een antiekzaak. Het is The Comfort of Strangers, de walgelijkheid van de wereld. Man's ultieme angst. Een vrouw die op eigen benen kan staan (door andere mannenbenen te benutten). 'You should either do it, or not do it.'

青少年哪吒
30 jaar over tijd, deze Rebels of the Neon God. Zo'n mooie titel, dat kan die film haast niet waarmaken. Het komt in de buurt al blijft het enigszins steken in Taiwanese lethargie. De regen is meteen herkenbaar en lijkt de hoofdpersonen weinig te deren. Het is allemaal super nihilistisch, Less Than Zero aan de Zuid-Chinese Zee, richtingloze jeugd op scooters, roken tijdens Streetfighter 2, beetje muntjes bij elkaar jatten. De vrouw probeert er nog wat van te maken, tevergeefs. Tsai Ming-liang, dus traag, maar met een zeker vreemd gevoel voor humor en natuurlijk een gast die de hele film misschien drie woorden in totaal mompelt. Heel afstandelijk allemaal, elk gevoel van cool totaal afwezig. Intrigerend maar niet een film waar je enige affectie voor kunt voelen.