Filmforum

films-in-films, ja de IMDB had rond die van Truffaut dus ook al een draad van 300 replies.

Woody Allen:
Celebrity en Stardust Memories. De eerste ben ik vrij zeker van dat ze daar een film aan 't opnemen zijn. Tweede hmm wel een ode aan 8 1/2 maar of er echt shots in zitten van Woody de director die een film opneemt..

@Heston, alleen de 2 obligate klassiekers gezien (Apes, Ben-Hur) was ook wel verrast door zijn bemoeienis met de civil rights. Toen Moore 'm sprak was ie volgens mij al ver heen, dus misschien is die hele wapenlobby 'm nog niet al te erg aan te rekenen, en als je je hele leven op een filmset draait draai je waarschijnlijk vanzelf door. :)

de draad op imdb heet overigens "movies about making movies".
hoogtepunten daaruit m.i
*The Player
*Adaptation
*Ed Wood !!!
*State and Main (da's dus de PS Hoffman film die ik bedoelde)
*King Kong :)
*A Cock and Bull Story

was trouwens ook nog verrast dat Truffaut meeschreef aan A Bout de Souffle :) had ik toen in de credits helemaal niet gezien (?!?)

Voor dat lijstje: Jesus Christ Superstar, al kan ik me opeens niet herinneren of ze daar ook daadwerkelijk camera's hebben en het niet gewoon een staaltje eksperimenteel teater moet voorstellen. Blair Witch Project is natuurlijk inkoppertje.

Salam Cinema van Mohsen Makhmalbaf is er ook een voor zo'n lijstje.

"Vond het wel verrassend, gezien zijn latere rabiaat rechtse imago, om te lezen dat hij in de 60s zo bezig was in de civil rights movement."

Doe combi vind je wel vaker in de VS. 'Libertarian' heet het dan.

Een wapen bezitten zien als een burgerrecht... toch niet zo gek?

http://literature.sdsu.edu/textmex/heston_touch.jpg

Wordplay (Creadon, 2005) Eigenlijk is dat het leukste, als de documentaire over een kleine niche gaat, een subcultuurtje waar je geen zak vanaf weet. Zo dringt Creadon binnen in de wereld van de kruiswoordpuzzels. Wie maakt ze en hoe, en wie doet ze? Docu focust op de puzzel in The New York Times, de beroemdste van de wereld en gaandeweg komen mensen aan het woord als The Indigo Girls, Bill Clinton en Bob Hope. Uiteraard wordt ook het nationale kampioenschap gedetailleerd in beeld gebracht.

Suicide club (Shion Sono, 2002)
Noriko’s dinner table (Shion Sono, 2005)
Een tweeluik. Een groep van 54 schoolmeisjes springt in de avondspits en masse voor de metro. Net daarvoor verschijnen op een obscure website 54 rode stipjes. Al gauw wordt gedacht aan een zelfmoordclub. De twee films zijn origineel en verschillen erg van toon. Suicide Club is grotesk, bloederig, contrastvol, legt veel nadruk op het visuele en schakelt met gemak van sociaal drama naar horror. Het tweede deel bekijkt de onrust die ontstaat vanuit het gezichtspunt van een gezin, waar eerst één dochter en vervolgens twee dochters het ouderlijk huis zonder aankondiging verlaten. Dit deel is meditatiever, maar bevat naar het einde toe een aantal surrealistische scenes die me even op mijn hoofd deden krabben. Ik vond het geen spectaculair tweeluik, wel innovatief en gedurfd.

Sakebi (a.k.a. Retribution, Kurosawa, 2006). Van de makers van The grudge en The ring. Esoterische horrorfilm over een recherceur die een aantal moorden onderzoekt die allemaal een clou hebben die naar hemzelf leidt. Visueel virtuoos, prachtig gefilmd en spannend. Met van die traag vooruitlopende bleke spookvrouwen, brrr. Zoals altijd met horrorfilms is het eerste deel drie keer beter dan het tweede. De ontknopig weet ik al amper meer.

The believer (Bean, 2001). Film die het ongelofelijke geloofwaardig krijgt. Joodse jongen verloochent zijn achtergrond door neo-nazi te worden en leert gaandeweg begrijpen dat het geen verloochening is, maar liefde voor het Joodse geloof. Hoofdrol wordt vertolkt door Ryan Gosling en die kan wat. Het is wel een film die veel kwijt wil, zodat je af en toe het gevoel hebt dat de scenarioschrijver de kijker over de hoofden van de karakters toeschreeuwt.

Tirez sur le pianiste (Truffaut, 1960). Charmante en sfeervolle film over een aan lager wal geraakte concertpianist (gespeeld door Charles Aznavour; wat een goed acteur eigenlijk) die verder in de problemen dreigt te raken doordat zijn criminele broer hem nodig heeft. And blood runs thicker than water. Middels flashback krijgen we het zien hoe het allemaal zo gekomen is. De lichtvoetigste Truffaut uit deze periode, waarbij de vernieuwingsdrang, zoals wel vaker in deze tijd, ook leidt tot veel flauwe beeldgrapjes. Charmant en sfeervol zijn de woorden, want het viel me lichtelijk tegen. Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit ook komt door de kwaliteit van die andere twee, Les 400 coups en Jules et Jim.

Vivre sa vie (Godard, 1962) En zo kon het gebeuren dat ik voor één keer een Godard prefereerde boven een Truffaut... Deze was leuk en veel beter dan Maculin/Feminin (die op zijn beurt weer beter was dan A bout de souffle; wat is dat toch met die film....). Anna Karina (met kort zwart haar, man man...) speelt een zich met Jeanne d’Arc identificerende vrouw die zich overgeeft aan de prostitutie. Veel lukraak geweld dat weer uit de lucht komt vallen, en veel speelse, geïmproviseerde dialogen. Het is niet gegeven dat dit automatisch kijkgenot oplevert, maar hier zat ik helemaal in. Zelfs de spreekbeurt (ditmaal over spreken, zwijgen, woorden en waarheid) was goed te pruimen en redelijk in het lopende verhaal geÏntegreerd. Niet slecht, Godard, vooral doorgaan!

Maria full of grace (Marston, 2003) Deze ontroerde me. Voorbeeldig drama over een Colombiaans meisje dat, hoewel zwanger, besluit bolletjesslikker te worden. Ingetogen gebracht, moderate pace, waardoor de juiste broeierigheid ontstaat. Geen overdadige zieligdoenerij, heel knap gedoseerd. Ik had het me allemaal veel killer voorgesteld, maar het is door alle misère heen ook een warme film.

Margot at the wedding (Baumbach 2007). Ja, dit was dus de verrassing van het weekend. De recensies waren heel wisselend, met een lichte neiging naar beneden, waarbij de criticasters de film nogal pointless en negatief vonden. Welnu dat klopt, en mede daarom heb ik me 80 minuten met een lichte grijns uitstekend vermaakt. Het is een kruising tussen twee regisseurs van een pointless en negatief oeuvre: Ingmar Bergman en Woody Allen. Waar Baumbach op uit komt is toch heel eigen en laat zich omschrijven als Eric Rohmer on speed. Speed, want net als voorganger The squid and the whale (ook uitstekend) zit het tempo er verschrikkelijk goed in. En wie had gedacht dat Nicole Kidman en Jack Black nog eens in één film zouden spelen. Laatste gaat in de emotionele scenes wel nat overigens...

je vergeet Leigh Leigh Leigh.. of zat die niet in die nieuwe Baumbach.. :)

En Gosling is goed, dus die film maar op de lijst gegooid, evenals die Godard.

Ja Leigh, doet niet onder voor Kidman in deze film en is onherkenbaar. Zag het pas bij de aftiteling geloof ik.

en is onherkenbaar

he da's dan weer wat minder reden om 'r naar uit te kijken.

Babette's Feast
Deens/Frans eetfilmpje. Kun je absoluut overslaan, al is 't maar omdat Bibi Andersson uiteindelijk slechts 1 minuutje te zien. 2 zusjes leven in een soort religieuze commune, we zien hoe ze aanbidders afwijzen en uiteindelijk via zo'n aanbidder aan een Franse dienstmeid komen. Die wil na een tijdje als dank een echt Frans feestmaal aanbieden. De zusjes (en hun religieuze congregatie) vinden 't doodeng, Satanisch (de film maakt de Deense (protestantse?) schraalheid een beetje belachelijk.
Hoe dan ook, dan wordt er dus een half uur eten gemaakt en gegeten, wat grappig genoeg toch best fascinerend is om naar te kijken. (Al haalt het het niet bij de Chinese kookkunsten van laatst in die Ang Lee film)

American Movie
Over movies about making movies gesproken!!!! Lees hierboven wat Olaf zei. Ik vond 't bijna een soort Clerks. Zeker de beste vriend van de regisseur die een horrorfilm probeert te maken. Deze vriend heeft 100 acid ea drugsoverdoses achter de rug en daardoor (?) issie nogal simpel geworden. Hilarisch. Al is ie wel een gedreven gitarist haha.
Mark Borchardt is ook een doorzetter en dat maakt 't bijna een feel-good movie, hij weet van geen opgeven, en nu is (dankzij de docu) een cultheld :)
Beste scene: hoe een acteur door een keukenkastje moet worden geramd, ze proberen 't een paar keer.. Mislukt.. Hij krijgt steeds meer hoofdpijn waarschijnlijk en dan checken ze 't keiharde kastdeurtje.. "Geez, I am sorry I tried to put you through this" (oid)
Uncle Bill, de financier, is ook interessant, hij heeft 250.000 op z'n rekening (zegt ie en 't lijkt te kloppen) maar ondertussen woont ie gewoon in een trailer.

What Time Is It There?
aanrader uit 't begin van de draad (10 jaar geleden dus ;)
Eindelijk gezien. Inderdaad een goeie arthouse, ik heb de Wayward Cloud niet gezien, maar ik realiseerde me ten tijde van de masturbatiescene met een of ander vaag object (ik dacht eerst 'n urn) dat het om dezelfde regisseur moest gaan ;)
Vergeet dat verder. Het is een typische goede arthouse OMDAT 't de kijker mee laat ademen, er gebeurd weinig, maar niet te, en je zit goed in 't ritme van de peinzende eenzame mensen.
De cameo van JP Leaud (Antoine Doinel) was helaas niet al te boeiend.

3 goeie films, Ludo! Ik vond zelfs Babette's feast leuk ((toen in 18 was, zou dat weer eens moeten terugzien). American movie is een van de leukste dingen die ik in het afgelopen half jaar heb gezien. Ik kijk nog geregeld fragmenten terug en iedereen die bij me langskomt is de klos. Mijn favo scene is de opnames met Uncle Bill, die moeten dienen als de openingssequentie van de film " It's allright, it's okay, there is something to live for. Jesus told me so!". Uncle Bill komt steeds niet verder dan " It's allright its okay eeeeehhhh". Dan kun ej me opvegen, ook na 6 keer zien. In huize K. wordt deze tekst inmiddels regelmatig gebezigd. What time is it there is mijn favo Tsai, wint het nipt van Vive l'amour. Inderdaad het laat de kijker mee-ademen. Ook zijn er een aantal dingen die op papier enorm artificieel lijken en waar ik me toch niet aan stoor. ZOals een man die steeds publieke klokken probeert terug te zetten.

ja American Movie is inderdaad oneliner na oneliner, maar eigenlijk zijn ALLE figuren interessant. bijvoorbeeld, de lieve moeder met (dacht ik) Duits accent (tis Zweeds, maar 't past geniaal in een film over een horrofilm) En dan die vriend Kenny die INEENS uit de bajes moet worden opgehaald?!?! :)

ja die klokken, zet ie ze nou terug op de tijd van zijn vader's geest (en had ie dat niet zelf gedaan dan?) ik dacht namelijk heel lang dat ie ze op Parijse tijd zou zetten omdat ie misschien verliefd was op dat meisje :)

Ja, dat is niet zo duidelijk he. Ik heb het maar geinterpreteerd als "buying time".

It's allright, it's okay, there is something to live for. Jesus told me so! - waarbij ik dan tot op de dag van vandaag een klapperend kunstgebit voor me zie en een vertraagde scene in een auto. American Movie werd een paar jaar geleden uitgezonden door de BBC en dat was inderdaad dolle pret.

Zag zelf gisteren Hallam Foe (David Mackenzie, 2007) op dvd. Kortweg te omschrijven als Rear Window door elkaar gehusseld met Vertigo (dat woord wordt zelfs door een van de personages uitgesproken) met een moedercomplex (een snufje Psycho dus) en Glasgow als pittoreske locatie. Jamie Bell (hij van Billy Elliot) speelt de titelrol. Hallams jeugdtrauma werd helaas niet voelbaar en het thrillerelement werd er met de haren bijgesleept. Zeker geen hoogvlieger.

Retribution van Kiyoshi Kurosawa (geen familie van Akira) is horror die onder de huid gaat zitten. Daar is K. Kurosawa een meester in, met Kairo (aka Pulse – onlangs zinloos in Amerika herverfilmd) uit 2001 als voorlopig hoogtepunt. Ook in die film zijn vervreemding en eenzaamheid hoofdthema’s. Andere aanraders: Cure uit 1997 (over een seriemoordenaar) en Kôrei/Seance uit 2000 (een geslaagde remake van de sfeervolle klassieke Britse paranormale thriller Seance On A Wet Afternoon uit 1964). Afraders: het warrige The Guard From The Underground uit 1992 en het vage en langdradige Charisma uit 1999.

het schijnt trouwens dat Coven als extra is te vinden op de American Movie dvd (voor wie 'm een keer in de ramsj ziet liggen)

jammer van Hallam Foe, premisse klonk best ok, in 't najaar maar 'ns zien dan ;)

om nog even over door te babbelen..

aan het einde vist een oude man een koffer uit het water (mogelijk het koffer van 't meisje) nu zeggen de "kenners" op het imdb forum dat die man mogelijk de vader van de jongen is?!

en deze is ook taalkundig interessant (Olaf's straatje toch, dus hij wist het vast al)

the word for "clock" has a phonetical similarity to the word for "funeral", and for this reason, it is usually custom in Chinese culture (perhaps not so much anymore) to not give clocks or watches to anyone. The act of giving a clock to someone is called "song zhong" which is pronounced exactly the same as attending someone's funeral

De vader van de jongen.... Dan moeten we even The river terugkijken wellicht. Het is altijd hetzelfde gezinnetje toch in die films van Tsai? Van Chinees weet ik bijna niets, dus dank voor de info. Tis wel het soort gelaagdheid die ons ontgaat, als het al niet te ver gezocht is.

Pulse had ik al op de korrel, Vido.

My Life Without Me
In deze film zag ik dan eindelijk de Brando houding, loopje misschien wel in Mark Ruffalo. Die verder niet belangrijk is, want dit draait natuurlijk om forum-favoriet Sarah Polley. Zij is een piepjonge moeder in een trailer, die terminale kanker krijgt en dan als een omgekeerde Singh Varma het verzwijgt voor alles en iedereen. Haar bullet list (things to do) bevat o.a. naar bed gaan met 'n andere man. (Enter Ruffalo) De cynicus (ik dus) denkt, verrek, zou dat nou wel zo'n pretje zijn met uitgezaaide eierstokkenkanker.. Nou ja we zien "het" ook niet gebeuren, dus misschien is dat een stukkie realisme.
Verder best zielig allemaal, al maakt de film het zich gemakkelijk door niet de laatste fase te tonen, ik bedoel zou ze 't tot het einde verborgen kunnen houden, lijkt me niet.
Meest tragische moment is dat ze tapejes gaat zitten opnemen voor d'r dochters, voor elke verjaardag tot 18.. en dan zit ze dus te praten over mensen die wie weet dan ook al dood zijn.

The Madness of King George
Zeker voor een "kostuumfilm" erg leuk. Combi van komedie en treurigheid is altijd goed. George is in goede doen al een idioot, maar dan krijgt ie een of andere dementie-achtige ziekte. De potsierlijk gekapte Prince of Wales en zijn eveneens bizarre maat (een Duke) zien een kans om 'm af te zetten en proberen wat wetten door 't parlement te jassen.. Maar zie daar, Ian Holm, als "moderne" psychiater, die de koning eens flink in 't rond commandeert. En ja hij wordt beter, al had dat waarschijnlijk niet zo heel veel met de behandeling te maken, bleek in de aftiteling, waar de leukste grap voorkomt. ("hereditary")

La Planete Sauvauge
Historisch zal er wel enig belang zijn, maar qua film ontging de lol me. Minder sfeer dan ik dacht en om 't verhaal gaat het ook niet, dat stipt MOGELIJKE verhalen aan om dan weer door te gaan. Zoals het verhaal over de mensenbaby en zijn alien-baas Tiwa en hoe ze uit elkaar groeien (dat zou Disney zijn, mits er 'n happy end was) Of het verhaal van de inmiddels groot geworden mens en zijn zoektocht naar soortgenoten op de bizarre planeet. Of 't verhaal dat ie daar al is en de strijd als lilliputters vs. Gulliver. Deze 80 minuten bevatten dat allemaal, een beetje. Tis wel duidelijk dat Aranofsky voor zijn weirde film van vorig jaar hier naar gekeken heeft, met medidatie in zeepbellen die zweven door space. Tis wel iets voor OMC, met Franse synthesizer-soundtrack enzo. :)

Il Postino
Film in 2 delen. 80 minuten een sentimenteel verhaal (met eindeloze Rota-esque accordeon-muziek) (wel lief, klein) over een doodsimpele postbode die min of meer vriendschap sluit met een dichter in ballingschap (a la Napoleon op zijn eiland) En dankzij hem weet ie 't mooiste meisje te versieren. The End. Maar dan gaat de film door, de dichter gaat weg en vergeet ze, op zich ook nog acceptabel, misschien dat de simpele postbode dan zichzelf nog 'n keer kan bewijzen voor 't meisje (nu is ze gevallen voor gejatte gedichten) Misschien kan ie politicus worden, lijkt de film te hinten.. Maar dan ineens, inderdaad een politieke bocht en een (voor deze film, te hard en uit 't niets) donker einde.

Le Planete Sauvauge gaat op de lijst (je tips hebben volgens mij een 100% score tot nu toe Ludo. ;) Begin nu te twijfelen of ik die film niet al eens op een nog-te-kijken lijst wilde zetten en prompt vergeten was dat te doen.

ik had 'm op mijn lijst als Vido-tip staan, dus hij "moet" er nog maar wat over zeggen (als de positieve kant van 't verhaal)

Writer/co-director/star Massimo Troisi (Il Postino) postponed heart surgery so he could complete the film. The day after filming was complete, he suffered a fatal heart attack.

da's nog 'n sterven voor de kunst. ai.

Gates of heaven (Morris, 1978). Klassieke documentaire over de verhuizing van een dierenkerkhof. Voornamelijk interviews waarin dierenliefhebbers uitvoerig over hun liefde voor hond, kat of cavia vertellen maar het eigenlijk lijken te hebben over zichzelf en de eigen sterfelijkheid. Knappe prestatie. Er komen weer de nodige hilarische figuren voorbij die allemaal serieus hun verhaal mogen doen. Hoogtepunt is de zoon van de kerkhofeigenaar, een loser eersteklas, geflopt in het zakenleven, maar niet te beroerd zijn ahum diepgravende filosofieën over het dierenbegrafeniswezen en het leven in het algemeen voor Morris uit de doeken te doen. Net zo grappig als Jiskefet op zijn best.

Soredemo Boku Wa Yattenai (a.k.a. I just didn’t do it; Masayuki Suo, 2007) Kafka in Tokyo. Man wordt op weg naar sollicitatiegesprek door een ambtenaar een overvolle metro in geduwd (je kent het tafereel wel) en na het ritje wordt hij door een vrouwelijke scholier beschuldigd van onzedelijke betastingen. Pragmatisme in Japan zegt: excuses aanbieden en settelen, maar onze held heeft het niet gedaan en kiest voor een rechtzaak. Film klokt ruim over twee uur, maar ik vond het de moeite waard. Goed acteerwerk en een interessante balans tussen drama en reflectieve beschouwingen over de rechtsstaat.

Tony Takitani (Ichikawa, 2004). Af en toe komt er opens iets leuks op de televisie, dat apparaat heb ik ook nog. Verhaal over een man, geboren voor de eenzaamheid, die alsnog een vrouw vindt. Het geluk kan niet op, maar dan blijkt dat zij manisch-koopzuchtig is en in no time een hele kamer met kleren gevuld heeft. Traag geschoten, zachte voice-over doet het meeste werk en een plot waar je na afloop zeker nog even over nadenkt. Wat is dat toch met die kleren?

Naissance des pieuvres (Sciamma, 2007). Fucking Amal in het zwembad, dat lijkt me een adequate typering. Ontluikende tienerliefdes en sluimerende puberonzekerheden rondom een drietal syncroonzwemster met op de achtergrond de waterpoloboys. Sciamma is meer dan Moodysson geinteresseerd in een slice of life aanpak dan in een rechttoe verhaal, en dat voelt aan het einde goed. Pers is iets opgetogener dan ik kan zijn, omdat ik de plot toch niet helemaal geloofwaardig vind. En om met een Ludo-opmerking te eindigen: het dikke meisje ziet eruit als een dochter van Rita Verdonk.

Eindigend met de film van het weekend:

Le feu Follet (Malle, 1963). Godard mag dan een paar films hebben gemaakt die ik wel kan waarderen, laten we er niet al te enthousiast over gaan doen. Want in Le feu follet krijgt existentialisme een uitwerking die ondanks alle rechtlijnigheid ontroert. Man is van de drank af, woont nog in de kliniek en besluit eerst nog een tochtje langs zijn vrienden te doen voordat hij zelfmoord pleegt. De film geeft slechts summier de achtergronden (ongelukkig in de liefde, the usual), waardoor het selectieve gezelschap dat hij met een bezoek vereert de psychologische ondergrond moet leveren. Dat gebeurt gelukkig niet al te expliciet, waardoor er nog genoeg te raden overblijft: fatalisme is ook een state of mind. Mooie hoofdrol van Maurice Ronet en een piepklein rolletje van Jeanne Moreau. Aanrader.

ik heb net 1 of 2 films van Malle in de wachtrij staan, zullen de eersten zijn. ben benieuwd (deze niet geloof ik, maar zal 'm onthouden)

aah Tony Takatani (je "moest" 'm wel kijken want ik had 'm in 't bovengaande al enkele keren vergeleken met o.a Millenium Mambo enneh Dolls, ;)
gewoon dat korte verhaal Marakumi (of hoe heet die schrijver) op beeld gezet, bijna letterlijk voorgelezen, stel ik me zo voor.. Ambient-muziekje erbij. En dan maar melancholisch zwijmelen (als zoiets kan)

En om met een Ludo-opmerking te eindigen: het dikke meisje ziet eruit als een dochter van Rita Verdonk.

:D inhakend, net een Mexicaanse film gezien waar de hoofdrolspeelster op Karin Ruckstuhl lijkt. (later meer) hier een plaatje om de de hersens helpen te malen:
http://sportnet.files.wordpress.com/2007/03/atleten-ek.voorbeeld.jpg

Stellet Licht....? Zo ja, dan mag je me de ondertitels sturen! Zoek er godverdomme al weken naar.

Goed...

Tennen kokekko (a.k.a. A gentle breeze in the village; Yamashita, 2007). De maker van het vurrrukkelijke Linda Linda Linda blijft hangen bij de jeugdigen. Kinderen van verschillende leeftijd zitten bij elkaar in de klas in een kleine dorpsschool, waar een nieuwe klasgenoot Osawa (uit Tokyo!) aanschuift. Het oudste meisje, Soyo, is meteen verliefd. Verder gebeurt er niet veel. Er is een plotje over de moeder van de Osawa, die in een ver verleden iets heeft gehad met de vader van Soyo, en er is een uitstapje naar Tokyo. Yamashita is een sentimenteel observator van het kleine, die hier en daar zijn puntje scoort maar beduidend minder materiaal in handen heeft dan met Linda Linda Linda. Een niet onaangename landerigheid overheerst en pas in het laatste kwartier stijgt het daar bovenuit.

was dat Stellet Licht niet in een of ander absurd Nederlands dialect gesproken? ;)

(nee geen subtitles dus)

Hmm, maar heb ik dan in ieder geval de actrice goed, Miriam Toews?

http://www.nieuwamsterdam.nl/media/img/Image/Toews2.jpg

neen, even zien of ik nog een hint kan bedenken.

ah ik weet 't al.
in de enige goede scene (want een totaal overschatte film vond ik) word op 't strand eer bewezen aan de allergrootste (ondanks zijn 1.68) keeper aller tijden.

Y tu madre tambien? Zo aan die tanden te zien. :)

bingo, nou ja Y Tu Mama tambien.

en de keeper is natuurlijk..:
http://content.answers.com/main/content/wp/en/d/dc/Jorge_campos.jpg

de enige die zich tijdens WK's met succes over de middenlijn begaf (as in, er vielen geen goals (Higuita) en het was ook niet tijdens zoiets lafs als een vrije trap (Chilavert)

Ramos toch? Wat een beschaafd shirt had hij op die foto aan. Meestal was het iets van lila met paarse patroontjes. :)

Ramos!?!?! jongen.. ;)

huiswerk:
http://www.vpro.nl/programma/hollandsport/afleveringen/19518524/items/19938518/

een absoluut Ludo in Zomergasten fragment (nou ja niet per se van Matthijs van Nieuwkerk natuurlijk)

hmm de video doet 't niet meer op de Holland Sport site, geloof ik. grrr. met Jan Kromkamp en Co Adriaans erbij. Adriaanse HAAT natuurlijk spelers als.. Campos.

kijk dit zijn nog 'ns spelhervattingen:
http://nl.youtube.com/watch?v=htCQr8gZ5fs&feature=related

LOL, Campos...oef. hopelijk gaat ILXOR binnenkort definitief naar de haaien. ;) Co man, wat weet die nou van echt voetbal?

hij is meer van de paaseieren.. Nu zit ie straks lekker met Johann Volanthen met cafeine-vleugeltjes in Salzburg. Prutsers :)

Dat was ook wel postbodevoetbal van de ergste soort. Geen wonder dat Adriaanse hem niet mag.

hij had nog verder door moeten lopen ja ;)
(volgens mij speelt ie de bal in zijn enthousiasme iets te ver vooruit, waarna er een soort flying kick volgt om de bal nog naar voren te krijgen)

deze "bicycle kick" dan: http://nl.youtube.com/watch?v=t0Me-aoFjzM (maar die is minder interessant omdat Campos daar al in de spits is opgesteld)

(en nu zal ik braaf mijn mond over 'm houden dit zijnde 'n Filmforum draad) :)

Et dieu.....crea la femme (Vadim, 1956). Bardot als het losgeslagen dorpsmeisje in een film die voor zijn tijd erg sexy is. Weinig verhullende bloesjes, Bardot krioelend in de branding. Is het ook een goede film? Wel, het is een film die steeds beter wordt. De eerste helft biedt weinig meer dan een ouderloze stoeipoes die de hoofden van de mannelijke helft van het dorp op hol brengt, aangevuld met een saai subplotje over een scheepswerf. De angel zit hem in de tweede helft (spoilers) waar het sulletje van het dorp Bardot ten huwelijk vraagt. Zij accepteert terwijl ze eigenlijk verliefd is op broer van de sul, met alle ellende van dien. Dat leidt uiteindelijk tot die prachtige scene, waarin een koortsige Bardot een manische dans ten beste geeft en uiteindelijk gestopt wordt door haar man, die haar fiks in dr gezicht slaat. En dan is de feeks getemd. De sul is de enige die het avontuur met Bardot aandurft, en hij wordt daarvoor beloond. Einde film. Ik vermoed dat het politiek correcte recensentencorps anno 2008 toch wel enorm gevallen zou zijn over dit potentieel conformistische gegeven, waarbij de vrouw maar beter in de pas kan lopen. En dat terwijl het eigenlijke thema over wederzijds respect zo eigentijds is....:-)

Paprika (Satoshi Kon, 2006). Blijkbaar heb ik zoveel anime gezien dat ik bij het zien van het personage Paprika dacht "lijkt wel die troela van Perfect Blue." Klopt want dat is van dezelfde maker. Dit is ook weer een fraai staaltje droomlogica annex realiteitneukerij. De beste anime heeft altijd wel wat fijne droommomenten en Satoshi gaat daar nu helemaal mee los. Cinema wordt er ook nog fraai door heen verweven en is nog een John Candy lookalike en wat Cronenberg momenten. Tokio zelf krijgt het vanzelfsprekend ook weer te verduren. Kortom anime doet wat anime moet doen.

Y Tu Mama Tambien
nou zo slecht als ik 'm hierboven afschilderde is ie nou ook weer niet.. Het is een verwarrende film, een rare genre-botsing. "Hij" komt zaterdag op tv, en de VPRO gids heeft 't over een broeierige zomerfilm. Nou, er is wel heel heel veel seks (dacht tot de voetbalclub America ter sprake kwam dat dit een Spaanse film was), maar echt heet wordt 't toch niet. Elders op internet zag ik dat ie als een tienerkomedie werd beschouwd. Neen, ook dat is 't niet. Die dingen worden allemaal gecounterd door een verwarrende/pretentieuze voice-over die 't constant over dood en verderf heeft. Er zijn wel meer tekenen dat er iets mis is, de vrouw waar de twee jongens mee reizen is constant aan 't huilen.. En toch.. Het einde heeft iets van "zie mij als scenarioschrijver de pionnen eens flink doorelkaar gooien, want ik kan alles"

Absence of Malice
Ook al bepaald geen simpele film. Ik weet eigenlijk niet eens wat de titel precies betekend. Paul Newman in een halve combeackrol is de zoon van een crimineel figuur.. Een belangrijk figuur is doodgeschoten en de Miami politie (geleid door een elastiekjes-neuroot) laat lekken dat hij er meer van zou moeten weten. Sally Field (het prototype kleine schattige brunette waar ze rijen en rijen van in blik hebben staan in Hollywood) hapt op de lek (ze is journalist) En krijgt dan een woedende Newman op d'r dak. En dan krijgen ze wat. Natuurlijk! Want zo gaat dat in films.
Uiteindelijk probeert iedereen in politieke spelletjes elkaar te slim af te zijn.. Hoewel dit een grotestadsfilm is dacht ik eigenlijk dat regisseur Sydney Pollack dezelfde was van In The Heat Of The Night (maar ik raakte in verwarring met Sidney Poitier) Toch iets van die sfeer.
Heel mooi shot trouwens in de film, Newman is slim genoeg om te merken dat ie geschaduwd is. Het is avond, hij kijkt om als ie een huis verlaat en op dat moment komt er een auto langs. De koplampen verlichten een stilstaande auto en even zien we het silhouet van 2 mannen :)

The Hours
Topcast in de weer met Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. Kidman = Woolf. Julianne Moore en Meryl Streep spelen verhalen die overeenkomsten met 't boek vertonen (een in de jaren '50, ander in 2001 NYC, voor de aanslagen.. je denkt er toch meteen aan)
Die is allemaal door elkaar versneden, en al met al komen al die depressies toch *poeh* hard aan.
Lichtpuntje in de duisternis Claire Danes, die even bewijst dat de meisjescast in Little Women werkelijk geniaal was. Daar was ze Beth (die ik alweer vergeten was) maar hier speelt ze de huppelende twentysomething dochter, in gebreide trui, van Meryl Streep. :)

(voor wie Little Women gezien heeft en ook een update nodig had, Beth is het zieke zusje, dacht dat ze een beetje mollig was, metarmorfose voor Danes kennelijk in die +/- 10 jaar tussen die films.

Kiss Me Deadly (Robert Aldrich, 1955) is een wonderlijke, wrede en late noir waar je van tevoren eigenlijk helemaal niets over moet weten. Helaas wordt in artikelen over deze film vaak een foto afgebeeld waarin het eind wordt getoond. Die foto had ik gezien en dus wist ik al ongeveer wat me te wachten stond. Zoals in de meeste goede noirs begint de actie nog voordat de openingstitels (in vervreemdende omgekeerde volgorde) over het scherm rollen. Schimmige privé-detective Mike Hammer (Ralph Meeker) botst midden in de nacht bijna tegen een vrouw aan die hem probeert te stoppen. Niet veel later wordt het wrak van zijn auto teruggevonden en ligt Hammer drie dagen in coma in het ziekenhuis. In zijn poging achter de identiteit van de geheimzinnige vrouw te komen en te achterhalen waarom ze zo bang was, waagt Hammer meerdere keren zijn leven en dat van zijn paar bondgenoten. De ene bad guy is nog glibberiger en enger dan de andere (met Citizen Kane-acteur Paul Stewart in belangrijke dubieuze rol). Hammer is, als het nodig is, trouwens ook niet vies is van sadisme. Enig voordeel voor de detective is dat bijna elke vrouw (inclusief de minst betrouwbare) die hij tegen het lijf loopt direct de neiging heeft hem te omhelzen. Het geheim in de staart van het verhaal is voor Hammer minstens zo verrassend als voor de kijker. Tipje van de sluier: twee bekend films die een belangrijk element uit Kiss Me Deadly citeren zijn Repo Man en Pulp Fiction.

Ik lees net Olafs stukje over Kiss Me Deadly van 11 maart en zie dat hij goede citaten mist. Er zijn inderdaad noirs met sterkere citaten (en Kiss Me Deadly staat sowieso niet in mijn top tien van noirs), maar er zitten toch best een paar aardige tussen. Vreemde vrouw kust Hammer bij eerste ontmoeting zomaar op de mond en zegt: You don't taste like anyone I know. Het verhoor van Hammer, direct nadat hij uit het ziekenhuis is ontslagen, mag er ook wezen met de agenten die alle antwoorden zelf invullen en daarmee binnen een minuut het twijfelachtige karakter van Mike Hammer tot in de puntjes neerzetten. Hammer zit er zwijgend bij en heeft voornamelijk hoofdpijn.

dat klinkt weer als eentje die op de lijst gaat. Hoeveel film noirs zijn er in godsnaam gemaakt.. ;) En ze lijken wel allemaal goed.
Wat zou men zien als eerste noir? En van wanneer tot wanneer loopt het gouden tijdperk.. Kennelijk in elk geval tot '55. In elk geval horen ze zwart-wit te zijn :)

@Vido:
Ja die ziekenhuisscene was wel aardig. Dat andere citaat, dat is het soort waar de film bol mee staat. Ik moet er niet eens om glimlachen. Doe mij dan maar een non-noir als All about eve, DAT is citable. Ik zat te kijken met een andere noir-fan en we waren allebei totaal underwhelmed. Geen noir voor iedereen kennelijk.

Baisers Volés (Truffaut, 1968). Als Truffaut in kleur gaat schieten, stopt mijn bewondering. Niet dat ik nu zo'n zwart-wit fetisjist ben, maar zijn films worden komedies. Het is een beetje het stijltje dat Woody Allen later heeft geperfectioneerd toen hij de pure komedies juist verliet en films als Annie Hall en Manhattan ging maken. Truffaut blijft voor mij ver achter dit niveau, omdat de helft van de grappen gewoonweg erg flauw zijn. Visuele humor en onderkoelde slapstick, brrr. Deze film is onderdeel van de Antoine Doinel-serie, het karakter (gespeeld door Jean-Pierre Léaud) waar Truffaut vijf films over maakte geloof ik. Deze behandelt de periode waarin Doinel uit het leger komt en moeite heeft zich in de maatschappij in te passen. Hij is detective, schoenenverkoper en televisiereparateur. Ondertussen zet hij zijn voorzichtige schreden in zijn liefdeswandel. Er zit veel sfeer in de film en het Doinel karakter blijft interessant, makkelijk uit te zitten, paar hele toffe scenes, maar nee, ik vind het net niet memorabel allemaal.