Filmforum

had (beter) een computerspel moeten/kunnen zijn, dat Apocalypto.

ik kwak ook weer even 16 pagina's neer hier.

Bad Boy Bubby
(nog ietsje uitgebreider in weeklijstje)
Bad Boy Bubby is een van de meest gedenkwaardige en provocatieve films gemaakt die ik in tijden zag. Ik denk niet dat er een film bestaat die op zo'n consequent doorgetrokken wijze van extreem donker naar vederlicht gaat. Bad Boy Begint als sci-fi horror. Althans het lijkt erop dat de film in een apocalyptische toekomst speelt. Een dikke oude vrouw leeft met haar pakweg dertigjarige zoon in een kamertje. De vrouw verlaat de kamer enkel met gasmasker, want buiten is 't giftig. Des avonds berijdt ze haar zoon, in wie ze verder niet geïnteresseerd is. Zolang ie maar luistert en geen vin verroert is 't goed. Dan vindt Bubby een kat. Hoe kan die dan buiten leven vraagt ie. "Cats don't breath". Na jaren komt er nog een bezoeker. Het is pa. "You can call me Pop!" Pa vindt Bubby volkomen terecht een rare snuiter. Maar Bubby vindt Pop nog veel vervelender, waarom doet die het ineens met z'n moeder? In zo'n simpele setting is het duidelijk dat Bubby op een gegeven moment met pijn en moeite z'n bedompte kamertje moet verlaten. In een van de allereerste momenten op straat komt hij een koortje van 't Leger des Heils tegen. (Net Man Without A Past) Bubby begint mee te zingen, een fantastische scène die De Heer nog wel even had mogen rekken. Bubby wordt door een van de leden opmerkelijk liefdevol ontvangen, zoals hij sowieso met veel wegkomt bij vrouwen. (Hij heeft een oedipale fascinatie voor grote borsten) Bubby loopt als een groot kind door de wereld, hij citeert als een papegaai zinnetjes uit de jukebox van zijn leven, wat meestal bijzonder grappig uitpakt. De Wikipedia-pagina staat niet voor niets vol quotes. En dan komt Bubby een band tegen. En hij leek al op Nick Cave. En hij was al net zo getikt als Ian Curtis. Dat wordt een hit

Criss Cross
Het wordt tijd dat ik weer 'ns een echt goeie noir zie (niveau Scarlett Street) anders ga ik nog denken dat het genre toch iets minder dan geniaal is. Siodmak's Criss Cross heeft de looks, de slimme structuur, de criminele activiteiten en het live-bandje (rumba met dwarsfluit) maar niet de spanning of geloofwaardigheid. Burt Lancaster is helemaal in de ban van zijn femme fatale, Yvonne de Carlo, maar had de film dan niet even 1 of 2 scènes erin kunnen zetten waar 't op een positieve manier tussen de twee vlamt. Nou ja, misschien is 't allemaal zijn eigen fout natuurlijk, hij ziet niet hoe koel en berekenend ze is. Een mooi momentje is er nog wel als de dame tijdens ene dialoog een mopje jazz op de piano speelt. Lancaster keert terug naar Bunker Hill, belandt daar weer in zijn oude kroeg, komt zijn oude vlam inmiddels gangsterliefje weer tegen en voor ie 't weet doet ie als inside man mee aan een bankoverval. Zijn eigen idee. En hij was nog wel een goed mens.

Claire Dolan
Op zichzelf een aardige film, maar valt tegen als je bedenkt dat Lodge Kerrigan ook de regisseur van Keane is. Dit is een wat kille, droge film met een uitstekende cast. De jonggestorven Katrin Cartlidge heeft 't perfecte uiterlijk voor een hoer. Aan de ene kant knap, maar ook verlopen, mager en getekend door 't leven. Ze werkt om een schuld af te lossen bij Colm "Bertje Visscher" Meany. Wat een schurk! Ze heeft schulden bij 'm, maar heel terecht wordt 't niet duidelijk waarom of hoe lang dit al gaande is. Het heeft iets te maken met d'r stervende moeder. Misschien heeft de pooier betaalt voor 't rusthuis, maar interessanter lijkt me een theorie dat het drietal lang, lang geleden vanuit Ierland naar Amerika is verhuisd. Wie weet heeft moeder haar dochter wel aan hem verkocht, opdat hij de oversteek zou betalen. Dan komt Cartlidge (da's dus Claire Dolan) Vincent D'Onofrio tegen, een geflopte vader/taxi-chauffeur. De twee krijgen wat, maar echt connecten is 't niet. De wending aan 't eind verbaasd daarom niet, maar komt wel heel plotseling, alsof iemand er 10 minuten aan scènes uit had geknipt.

Through the Olive Trees
De stijl van Kiarostami is toch wel uit duizenden herkenbaar. Altijd verwarring scheppen door feit en fictie door elkaar te laten lopen, film in films. Vraag me af of ie nou het merendeel vooraf bedenkt of werkelijk aan 't ene project begint, wat ie dan ondertussen filmt, om dat dan uiteindelijk uit te brengen. Hoe dan ook, hier laat ie zichzelf door een acteur vertolken, die dus een filmregisseur speelt die naar een achterafgebied gaat waar een paar maanden daarvoor een aardbeving is geweest. Als dat zo is (vermoed van wel) maar zag geen ingestorte huizen of iets dergelijks. Men werkt wel aan de weg. Alle families zijn gedecimeerd. De regisseur begint scenes op te nemen (die er volstrekt niet toe doen) het gaat ondertussen namelijk om de liefde van een jongen (die in de film acteert) voor een onwillig meisje (zijn tegenspeelster) Terwijl de scènes eindeloos over moeten (Kiarostami is met 98 minuten wat te wijdlopig voor zijn doen) probeert de analfabete jongen wanhopig en aandoenlijk indruk te maken op 't meer beleerde meisje. (Hij verklaart tegen de regisseur dat de rijken met de armen moeten trouwens, de huiseigenaren met de daklozen, etc.) Net als het in 't laatste kwart toch echt wat gaat vervelen komt Kiarostami met een gedenkwaardig "stil" einde, waar alleen een fladderend klassiek muziekje klinkt. De kijker wordt volkomen aan zichzelf overgelaten hoe ie dit moet opvatten.
Ik typ weer veel te veel, maar even nog aanstippen dat de landschappen trouwens prachtig zijn, en ik moest ook nog even aan The Brown Bunny denken (wat!?) jawel, want ook hier zitten heel veel beelden vanuit rijdende auto's in. (Het begint al zo) Maar deze zijn wel interessant, landweggetjes met schapen en oude boeren enzo.

Fallen Angels
De gewelddadige versie van Chungking Express? Vormen samen in elk geval een soort double-bill en (vermoedelijk dan toch) het beste werk van Wong Kar-Wai. Zou me niets verbazen als Tarantino hier enorm fan van is. Hypergestileerd geweld en goeie (en rare, exotische) muziek. Zie nu ook dat Hartley's poging tot eenzelfde soort cinematografie in een van zijn mislukte films (The Book of Life en nog een andere) in elk geval esthetisch gezien wel geslaagd was. Van een duidelijk verhaal is in Fallen Angels geen spraken, een paar lonely souls in de nacht, een huurmoordenaar en "stomme" (niet kunnen sprekende) winkelbezoeker. Als de winkels gesloten zijn en hij de boel al dan niet met toevallige voorbijgangers op stelten zet. Rond de twee zwerven nog wat vrouwen, waarvan ik al helemaal geen beeld kreeg. Fallen Angels is dus vooral gevoel en sfeer en daarin slaagt 't prima.

Irma Vep
Supertip voor de filmnerds die van meta houden. Eerst maar even de soundtrack aan de kant, er zitten minder dan een handvol liedjes in, maar ze zijn allemaal onwaarschijnlijk raak. Ergens in 't begin al zit een motor-scene (in Fallen Angels trouwens ook al een beroemde) begeleidt door Sokoura van Ali Farka Toure en Ry Cooder. Er is nauwelijks nog iets gebeurd in de film maar het is zooo mooi, ik zou bijna een potje gaan zitten schreien. Later in een maffe actiescène ook nog Sonic Youth's Tunic en Bonnie & Clyde van Serge Gainsbourg komt ook nog langs. Goed, hebben we dat gehad. De film is er weer een in de film-in-film-categorie. Zeker zo hilarisch als Day for Night en ook melancholisch, wat met name komt door Maggie Cheung. In haar eerste scene verschijnt ze op het productiekantoor waar de bekende hectiek heerst. Cheung lijkt een doodnormaal meisje, je zou ze op straat straal voorbij lopen, heeft ook wel wat van Le Voyage du Ballon Rouge, maar als ze later in een latex-pakje verschijnt. Nou ja, begrijp je waarom iedereen in de film verliefd op d'r wordt. (Prachtig net Engels-Hongkong-accent heeft ze trouwens) JP Leaud speelt het cliche van de getormenteerde geflipte regisseur die een remake van Les Vampires wil maken. We zien een stukje uit het origineel en dat is bizar erotisch voor een film uit 1915. Ook in de remake lopen de dames dus in catwoman-suits (wat dat allemaal met vampieren heeft te maken is onduidelijk) maar na een paar dagen shoot is Leaud bepaald niet tevreden. (En dat is zacht uitgedrukt) Zijn slongzige vervanger is bijna een Draadstaal-typetje, maar 't kan net. De grap in Irma Vep is ook hoe de film de serieuze Franse cinema volkomen belachelijk maakt, terwijl 't dat zelf uiteindelijk ook gewoon is.

Snake Eyes
Met een ingewikkeld en vooral lang openingsshot (Touch of Evil!) ben je verzekerd van aandacht. Je kunt in elk geval altijd in die lijstjes staan. En 't lijken ook vaak interessante films. (Iets met ambities?) Brian De Palma doet zijn best in Snake Eyes. Het openingsshot IS ook behoorlijk geniaal, Nicholas Cage is lekker Hans Teeuwen-absurdistisch op dreef als door en door corrupte cop die Atlantic City runt. Hij is bezoeker bij een bokswedstrijd, waar ook een minister is die dan wordt afgeknald. Die natuurlijk op camera staan, zodat we weer veel naar fast forward en rewind vanuit 300 hoeken kunnen kijken. (Een bekend De Palma-thema) Snake Eyes lijkt zo een tijdje op weg naar De Palma's beste. Maar de verklaringen van de moord zijn me te melodramatisch, op 't laatst begint men haast te schreeuwen als in een Eminem-rap, het is ook jammer dat Famke Janssen niet de femme fatale is die ze eerst lijkt te zijn. Moeizaam einde ook. Het hart van het verhaal is wel aangenaam simpel, desillusies voor Cage als blijkt dat iedereen is zoals hij.

Los abrazos rotos (Pedro Almodóvar, Spanje, 2009)
Met zoveel Almodóvarhaters hier verzameld, zal ik zijn laatste maar bespreken :) Het krantenbericht over de dood van een bekende Madrileense zakenman triggert gebeurtenissen die een pijnlijke episode uit het leven van een scenarioschrijver en zijn gevolg oprakelen. Liefde en haat, afgunst en gulheid, schuld en boete... alle meta-thema's komen voorbij. Maar ook met platvloerse sex en dansvloerdrugs weet de zestigjarige met de lichte touch nog steeds raad (al is het enigszins ongeloofwaardig dat je van een nip GHB 6 uur lang in coma raakt). "De Gebroken Omhelzingen", vreselijke vertaling overigens, zit plottechnisch goed in elkaar. De flashbacks en de "film in een film" zijn functioneel en komen zowaar niet gekunsteld over. Kortom, onderhoudend verhaal dat mede door de hoofdrolspeelster een lust voor het oog is en ook de movieboeuf voldoende prikkels biedt door de vele beeldverwijzingen naar film noir. Check that poster.

Colm "Bertje Visscher" Meany. Wat een schurk!

Wil je Colm Meany nooit meer met de vreselijke Visscher vergelijken? Opvallend casting trouwens, als slechterik.

hij lijkt echt!

ik zei trouwens dat Famke Janssen in Snake Eyes zat, RONG, weet niet waar ik dat idee vandaan haalde, hele film gedacht, misschien is er een andere film van De Palma met haar, maar goed, dit is Carla Gugino.

over het 12 minuten durende one take openingsshot zijn trouwens nog discussies of er stiekem niet toch minstens 3 cuts inzitten, maar tis leuker om te denken van niet.

oh en die poster is 't enige wat ik van die Almodovar film ga bekijken

Italiaanse festivaldirecteur analyseert het imagoprobleem van de Nederlandse arthouse-film: "Prachtige film maar dit kun je Italianen echt niet aandoen. Die kijken niet anderhalf uur naar zulke lelijke mensen." (Bron: festivalkrant die bij de volkskrant zat)

Help Me Eros
Poëtisch maar afstandelijk over isolatie in de grote stad, een minder florissant gedeelte van Taiwan om precies te zijn. Beetje Lost In Translation sfeertje maar dan Taiwanezen onder elkaar en nog meer gestileerd, zelfs een dromerige ballet-achtige passage.

De Melkweg heeft de komende weken een fiks aantal leuke muziekfilms geprogrammeerd staan ihkv het Music 4 Your Eyes festival. Onder andere de Anvilfilm, Global Metal en vanavond Flight 666 over Iron Maiden.

Global Metal zag ik bij de FRS staan maar ik kon er ff geen 2 andere titels bij vinden om 3 voor 25 rond te maken. Wel een vrij kale Nederlandse uitgave en dan hoop ik eigenlijk toch wel op een uitgebreide versie zoals van de eerste, maar ik zie het nog niet echt verschijnen op eBay. Hij lijkt nog overschaduwd te worden door die Maiden film.

En niet te vergeten vr. 18 de Neêrlandse première van Warp's ATP-film inclusief ongetwijfeld blommig ende onderhoudend voorwoord van vh.-Subsforummer Jan H.

Almodóvar...

@Martijn:
Met het gevaar je niets nieuws te vertellen: regisseur van Help me Eros speelt in de meeste (of alle?) films van Tsai Ming Liang die thematisch zeer verwant zijn. Met name What time is it there? en Vive l'amour zou je eens moeten proberen. Als je ze al niet kent.

Kan me overigens nog herinneren dat ik Help me Eros tegelijk met Import/export (Seidl) kocht bij de free record shop op Utrecht centraal. Dat zijn wel twee dvd hoesjes die de verkeerde indruk kunnen geven, zodat je hoopt dat je baas al thuis zit...

Ik ben een vrij onbeschreven blad qua film, weetjes in het algemeen en oost-Aziatische cinema in het bijzonder. :)

De titel en doos doen meer sex verwachten, bedoel je dat? Bij mij op m'n werk is 'sex' een geliefd onderwerp, niet in het minst bij m'n baas. :D

Grappig. Zat vanavond te googlen op Ian Kerkhof (precies, zo'n zondagavond) en toen vond ik deze site:

http://kaganof.com/kagablog/category/films/wasted-naar-de-klote/page/2/

Een soort Kerkhof-archief. Kennelijk was de subs-discussie over Naar de klote, met Omar, Vido en moi interessant genoeg om te boekstaven. Komt nog van het oude forum.

heh mooi :)

They Live By Night
Geen meesterwerk maar gelukkig wel weer 'ns een echt fijne noir. Een heel romantische bovendien met heerlijk sentimentele muziek. Schijnbaar een van de eerste waar zo'n Bonnie & Clyde-achtige stelletje door de States trekt. Piepjong zijn ze en onervaren, de jongen is begin twintig en heeft jaren in de gevangenis gezeten voor een moord die hij niet gepleegd heeft. Het meisje is nog jonger en werkte bij haar pa in de garage, tot de jongen daar met z'n gemene bankovervalvriendjes langskwam. De jongen heeft een goed hart, maar het is ondanks de hulp van 't meisje lastig (of onmogelijk) om aan zijn milieu te ontsnappen. Nicholas Ray (die hiermee debuteerde) trommelde een schare aan vrienden op voor de maffe bijrollen. Excentrieke figuren met excentrieke koppen, zoals de flitshuwelijkambtenaar.

Tin Men
Tweede film uit Levinson's Baltimore reeks. Hij is hier geswitcht van twintigers naar mannen van middelbare leeftijd. Worden die ook eens (min of meer) serieus genomen. Het blijft wel een komedie natuurlijk. Danny deVito en Richard Dreyfus (die zijn meest charmante Paul Newman-hoofd heeft opgezet) zijn de hoofdrolspelers. Beide zijn verkopen van aluminum siding. (Kostte me een hele film om erachter te komen wat dat nou precies was) Volgens mij heeft niemand in Nederland dat in elk geval. Wie weet echt een Amerkaans jaren '50/'60 dingetje. DeVito en Dreyfus zijn niet alleen beroepsmatig concurrenten, na een autobotsing staan ze elkaar voorgoed naar 't leven. Dreyfus denkt DeVito terug te pakken door diens echtgenoot te versieren, maar DeVito doet alsof ie daar wel blij om is. In de bar zingen de Fine Young Cannibals. Hoewel de films qua inhoud eigenlijk niet te vergelijken zijn vind ik Tin Men net een soort Quiz Show, zelfde vrolijk haantjesgedrag en op de achtergrond ook nog "hearings" van een commissie (die de swindles van de Tin Men helemaal zat zijn)

Fanny och Alexander
Arme Fanny. Krijgt nauwelijks screentime. Deze zeer toegankelijke film heeft dan ook niets met haar te maken. Bergman had 't net zo goed "Alexander" kunnen noemen. Broer en zus wisselen wat blikken tijdens eetgelegenheden en hebben één echte scène samen bij 't schijnsel van een toverlantaarn, maar daar blijft het echt bij. Het eerste kwart wordt Fanny's naam niet eens genoemd en dacht ik nog even dat ze wellicht een van de kindermeisjes was, waarmee Alexander wellicht seksueel zou ontwaken. (Maar dat is de vurige Maj, die al snel door een ander lid van de familie Ekdahl wordt ingepalmd) Het eerste kwart is voor Bergman's doen onwaarschijnlijk warm, vrolijk en nostalgisch in gouden tinten. En geen sloebers hè, maar rijkelui. Het lijkt Louis Malle wel! Dan valt er een dooie, en eigenlijk raakt de film ogenblikkelijk in boeiender vaarwater. (En Bergman in z'n element) Duisternis, kilte, gekte en een bijna clichématig slechte bisschop (en stiefpa). Mooiste momenten komen in 't huis van de joodse geldregelaar en redder in nood Jacobi, die twee wonderlijke broers heeft.

Rosetta
Ik vind Rosetta eigenlijk net Lorna, alleen dan intrigerender. (Geldt dus voor film en personage) Rosetta is geen immigrante die haar droom probeert waar te maken, maar zomaar iemand aan de onderkant van de samenleving. Het lijkt alsof ze nog minder kansen dan Lorna heeft om iets aan haar situatie te veranderen. Na jaren in een caravan met d'r onaangename alcholistische moeder is ze totaal afgestompt, dat ze zelfs een (soort van) vriendschap binnen no-time verwoest. "Vriend" neemt wraak door als een soort mug met z'n brommer Rosetta te achtervolgen en omcirkelen. Bzzzzttt. Prachtige en schrijnende momenten rond de wafelkraam en in 't modderige meertje naast de camping waar Rosetta visjes vangt. (Helaas zien we er geen gebakken en opgegeten worden)
Dit was zeker de Dardennes-film waar mensen iebel van werden in de bios. Het begin is 't wel echt erg, maar of 't went, of de woeste camera-bewegingen worden minder.

Ergens in 't begin al zit een motor-scene (in Fallen Angels trouwens ook al een beroemde) begeleidt door Sokoura van Ali Farka Toure en Ry Cooder. Er is nauwelijks nog iets gebeurd in de film maar het is zooo mooi, ik zou bijna een potje gaan zitten schreien.

Zat hier nog even over na te denken. Dat het zo'n gangbaar filmisch shot is, zo op een motor. Denk Three times (Hou) of Suzhou river (Ye). Zit er ook niet zoiets in Bin-Jip, of Mauvais Sang? Het is natuurlijk een ideale situatie om verbondenheid en afstand te combineren he. Fysiek contact, maar je kijkt elkaar niet aan.

het heeft wel iets intiems ja. Houvast, geborgenheid, bescherming whatever.

Bin-Jip ook ja. en je hebt natuurlijk ook nog de fietsscenes! met (meestal) jongen voorop meisje achterop. In L'Enfant een hele mooie, en in Zwartboek een flauwe.

http://www.glamorati.com/celebrity/wp-content/uploads/2008/03/patrick-swayze-thumb.jpg

Zat er al een tijd aan te komen nietwaar?

Ik zou nu kunnen zeggen "Laten we es een Swayze top-vijfje doen"....maar jeuzus....

Gaat niet lukken hè? ;)

Iedereen "Donnie Darko" en daarna bleef het stil.

11:14 niet te vergeten! dat is in elk geval ook wel 'n redelijke film.

The Outsiders

Nors & Saus (op/over 't randje)

http://21.media.tumblr.com/tumblr_kpzrpd0SZr1qzu6nxo1_500.jpg

Ik kijk altijd Road House wanneer deze op tv is...
(of had ik dit beter geheim kunnen laten?)

nee hoor, toen ik bij de koffiepauze vanmiddag vroeg aan m'n collega's wat de beste film met swayze was riepen er twee, in koor, hetzelfde antwoord :-)

Op mijn werk ook. En ik altijd maar denken dat het een film was over vliegende barkrukken.

The Mission
Als dit het hoogtepunt is van de recente Hongkong-cinema laat ik de rest aan me voorbijgaan. Niettemin wel leuk om 'ns zo'n genre-vehikel te zien, waarvan regisseur Johnny To er 3 per jaar van schijnt te maken. Om 't verhaal hoef je 't dus niet te doen, er is een poging om een hoge maffia-pief te liquideren, die vijf bodyguards/killers inhuurt om 'm te beschermen. De rest van de film rijden ze met 'm rond, vaak helemaal niet duidelijk waarnaartoe (en waarom, als zijn leven in gevaar is kan ie dan niet beter in zijn villa blijven?) maar elk uitstapje eindigt in een fraai gechoreografeerd vuurgevecht. De mooiste is in een warenhuis waar eerst langzaam alle lichten uitgaan, jammer dat de rolatrappen wel "doorlopen". Bizar "gechoreografeerd" zijn de kapsels van de personages. De opperpief heeft een een grijze variant van de wc-.. waarin Utrecht-voetballer Ab Plugboer midden jaren '90 mee rondloopt. Een bodyguard doet daar weinig voor onder met z'n minitieus gecoiffeerde lokken, zou dat nou een lieveling zijn in Hongkonse tienermeisjesslaapkamers. Het zit er nogal bespottelijk uit. Ook bespottelijk (en een echt minpunt) is de waanzinnig slechte muziek. Het main-thema is 't goedkoopste synth-themaatje aller tijden. Doet de vaak chique (en toch nog wel coole) beelden helemaal te niet.

My Sassy Girl
Een van de allergrootste Koreaanse bioscoop-successen, zowel in 't thuisland als in heel Azië. Schijnt het land echt op de kaart te hebben gezet. Na deze film dachten Aziaten niet meer aan taekwando bij Korea, maar aan de actrice die de brutale meid speelt. Zo'n massafilm zegt veel over 't land. Lijkt me. Koreanen houden kennelijk van kotsgrappen (bah!) en vinden een meid die de touwtjes in handen neemt errug grappig. (Iets wat dus in 't echt nooit voorkomt, misschien dat de film wat hielp) Het meisje heeft haar vriendje volledig onder controle. Ze wisselen niet eens 1 (!) kus uit en toch dribbelt ie als 'n hondje achter d'r aan. 137 minuten lang. Grappig ook hoe ze zich gedragen als tieners, terwijl ze midden twintig zijn. (Zou dat nou komen omdat elk Koreaans jongetje eerst bij zijn moeder onder de plak zit, dan jaren in dienst moet en dan weer teruggaat naar z'n muti) De eerste grappigere helft van de film is redelijk geslaagd, na 97 minuten heeft de film ondanks de slapstick-grollen toch wat melancholie weten te bereiken, als het stelletje bijvoorbeeld in een trein maffe spelletjes speelt, met een lipsticklijn op de vloer en mensen die daar dan al dan niet met de juiste voet overheen stappen. (Ook wordt er nog gesquasht!) Maar zoals de film zelf al ergens aankondigde Koreanen houden van melodrama en de laatste overbodige 40 minuten zitten vol tijdssprongen, verdriet en stroperige piano-muziek. Veel te veel van 't goeie, alsof we 't einde (en zelfs de mini-twist) niet allang hadden geraden. Toch wel een sympathieke film, overigens gebaseerd op ware gebeurtenissen die "de jongen" eerst op een weblog had gepubliceerd!

10
Dit lijkt eerst Kiarostami's versie van Taxi. Een camera in een auto en dan maar gesprekken voeren. Tien stuks dus. (Was dat overigens een Nederlands concept dat Taxi, ik zou toch denken van niet, zo simpel en geniaal) Maar bij afwezigheid van een meter die loopt, of betalingen an sich begint langzaam te dagen dat dit geen taxi is. Moeder vervoert o.a. haar zoontje, andere familieleden en toevallige passanten. Altijd vrouwen. De vrouwensolidariteit zou in Iran wel eh "goed" zijn. De chauffeuse is gescheiden, wat haar door haar irritantje zoontje in uitgebreide (en helaas ook terugkerende) discussies wordt verweten. Zet dat mannetje tegen de muur ofzo. Klein fundamentalistje! Een moeder die kiest voor haar carrière, dat is wennen in Iran. De chauffeuse zelf is overigens ook wel van 't opgestoken vingertje, tegen een hoertje. 10 duurt wat lang en is vooral een mooi experiment, Kiarostami was (logisch wel) niet in de auto aanwezig! Dus die zat waarschijnlijk op een bankje te wachten met wat voor gebabbel ze nu weer terug zou komen.

de opperpief heeft een een grijze variant van de wc-.. waarin Utrecht-voetballer Ab Plugboer midden jaren '90 mee rondloopt

pleeborstel! kon niet op 't woord komen.

Trivia: dat kind is ook Mania Akbary's eigen kind.

ghehe, logisch wel ja! die 2 waren zo goed op elkaar ingespeeld. (het is ook niet dat dat jongetje haar overheerst in de discussies, of dat de discussies vol haat zitten, maar dan nog vond ik 't maar een vervelend manneke)

Tja, 't valt niet mee om je van bepaalde vreemde ideeën te ontworstelen, zeker als klein jochie.

Ik vond het wel interessant dat de man als wife-beater door 't leven moest om te kunnen scheiden. Akbary's 20 Fingers kan ik ook aanraden, dat gaat meer over relaties.

Ik vond het wel interessant dat de man als wife-beater door 't leven moest om te kunnen scheiden

als drugsverslaafde geloof ik :) Maar 't was inderdaad dat of mepper.

20 Fingers op de lijst.

T-Men
Onderhoudende maar wel erg patriottistische b-noir. Een of andere regeringspief (zou 't een acteur zijn?) introduceert de "treasury agency" bij het publiek en legt uit hoe de dienst in elkaar zit (en hoe gevaarlijk 't wel niet is) T-men zijn geheim agenten die o.a. drugsbendes, smokkelaars en valsemunters bestrijden. We gaan nu een voorbeeld zien, zegt de man, waarna een undercover-verhaal volgt. (Schiet me te binnen dat 't Pentagon nog steeds meehelpt aan oorlogsfilms enzo, dus van alle tijden zeg maar) T-men is beroemd om z'n fraaie beelden (de film zat ook in Visions of Light) maar is qua acteren nogal droogjes. De agenten doen hun undercover-ding, o.a. in sauna's, in scènes die logischerwijs aan Cronenbergh's Eastern Promises doen denken. Ondanks het documentaire-achtige karakter is er ook een smeuïge femme fatale, een dame hoog in de rangen van de criminelen. Dat kan toch, zegt u! ;)

Memories of Murder
Koreaanse versie van Zodiac. Was wel tevreden met deze aanprijzing, tot ik op IMDB de eerste discussie-draad zag. 'Memories of Murder vs. Zodiac'. Tja, zo duidelijk is 't dus. Maakt de film 'geen haar' (dat speelt nog een rol) slechter natuurlijk! Zodiac is nog wat beklemmender wellicht en ook persoonlijker, doordat Jake Gyllenhaal geen politie-agent is maar 'zomaar' geobsedeerd raakt door een serie-moordenaar. Hier zijn 't twee agenten die het beroepsmatig te pakken krijgen. Een boeiende setting, Korea in de jaren '80, een militaire dictatuur, waar constant "civil drills" worden afgekondigd, waarop de elektriciteit wordt uitgeschakeld. Bewonderenswaardig (of opmerkelijk) eigenlijk dat Zuid-Korea altijd de neiging heeft bedwongen om het Noorden onder de voet te lopen. Of dat in elk geval te proberen. (Onder het mom de aanval is de beste verdediging) Lijkt me echt iets voor een dictatuur, maar die waren wellicht te hard bezig demonstraties van de mokkende bevolking neer te slaan, waar we hier een paar flitsen van zien. Memories Of Murder speelt zich af in een of andere uithoek, waar een dikkige agent in een van z'n eerste scènes kromgebogen boven een wrakkig typemachientje een rapport zit te tikken. De man is komt bijzonder sympathiek over, maar dat verandert al snel. Verhoren gaan, tot ongenoegen van zijn grappige op Takeshi Kitano lijkende baas, op eenvoudige wijze: meppen en karate-trappen uitdelen en de verdachte confronteren met zelf geplant bewijs. Daar zit geen schot in, waarna een wat slimmere agent uit Seoul verschijnt. Die zal 't zaakje (een stuk of wat vrouwenlijken) eens wat professioneler aanpakken. Memories Of Murder vermijdt politiefilmclichés, de twee groeien bijvoorbeeld niet naar elkaar toe en doet 't op é é n puntje zelfs wat beter dan Zodiac. Hier kreeg ik 't gevoel dat de moordenaar misschien wel in eigen kringen zou moeten worden gezocht. (Al passeert er natuurlijk ook een fikse collectie fascinerende verdachten) Een van de mooiste momenten is puur setting. Onze agenten achtervolgen een verdachte door steegjes en langs veranda's als ze ineens in een industriële, mijn-achtige omgeving belanden waar mannen diep in de nacht in donkere overalls en met witte mondkapjes grote blokken zout (?) staan te verwerken.

Harold & Kumar Go To White Castle
"It's not a gun, it's a book!" "Do you know the holocaust? Picture the exaxt opposite of that" De twee beste one-liners in deze geinige stoner-komedie. Het is even warmlopen voor zulke flauwigheden bij mij in goede aarde vallen, maar ongeveer halverwege en zeker vanaf 't "fuck it alles kan!"-moment dat 't illustere duo op een ontsnapte cheetah (Bringing Up Baby?) door een bos rijdt klikt 't hier wel. De Koreaan Harold & de Indiër Kumar willen alleen maar naar een hamburgertent, maar krijgen te maken met een eindeloze reeks obstakels en narcotische, seksuele of gewelddadige afleidingen. Een missertje is de grap rond "Freakshow", een aartslelijke man die dan natuurlijk een bloedmooie vriendin blijkt te hebben. Zij wil wel met het duo van bil en begint haar blouseje open te knopen. Ik denk: dan zit ze "daar" ineens net als manlief ook vol borrelende uit elkaar spattende zweren, maar nee. De film heeft een ander trucje nodig om het duo zonder actie daar te laten verdwijnen.

It's Winter
Prima "gewone" Iraanse arthouse. Geen Makhmalbaf of Kiarostami-grollen. Een man vertrekt, een man arriveert in een winterse stad. We volgen de nieuw gearriveerde, een vrije, rusteloze ziel met de kop van Vincent Gallo. (Alleen dan wat treuriger) Hij zoekt en vindt met veel moeite een baantje, maar betaalt wordt ie er niet. Hij raakt ook afgeleid door een schone jongedame, de vrouw van de oudere man die in 't begin vertrok. Onze held begint haar te volgen en in een prachtscène spreekt hij haar eindelijk aan, zijn ogen vol angst, of ie van zo'n simpel gesprekje al geëmotioneerd. Een mooi beeld in elk geval. It's Winter is ondanks de titel zeker geen kille arthouse, daar zorgt een steeds op de soundtrack terugkerende wat sentimentele zanger wel voor, met een verhalende stem ergens tussen David Sylvian en, eh, Herman van Veen. (Z'n poëtische teksten worden ook netjes vertaalt: "heads ducked in collars" is een terugkerende frase) Het droevige einde is trouwens haast Tolstojiaans. Mooie film.

Alizadeh en Shajarian, dan zijn geen kleintjes. :)

dacht al dat jij ze zou kennen. ekte ekte Arabische (Iraanse) Magamerige melodien. (heb je niet bij Kiarostami, althans niet dat ik me nu kan herinneren, in die laatste zat gewoon een Westers klassiek muziek-deuntje)

dacht trouwens dat ik Ali Nicksaulat al uit een Kiarostami kende, zijn stem kwam me bekend voor. maar hij debuteert hier (in een hoofdrol en uitstekend)

iets anders.. wel leuk dat 't Farsi (?) woord voor dochter "dochter" is. het klinkt in elk geval identiek.

maqam bedoelde ik, maar ik lul maar wat moet ik nie doen :)

Arabisch is geen Perzisch, en geen makam (of maqam) maar dastgah. ;)

Kiarostami en Makhmalbaf was gebruik van muziek bij wet verboden.

Dokhtar is 'vrouw' én 'dochter' ('mard' is man, maar geen 'broer' volgens m'n woordenboekje, dus dat lijkt al minder), maar een indo-germaans verband is er.

Dokhtar is 'vrouw' én 'dochter'

interessant. :)

Iemand nog een tip voor het Nederlandse Film Festival?

ik dacht dat ze daar zo'n Cassavetes retrospectief hadden, maar ben zeker in de war met 'n ander filmfestival. Hier is 't volgens mij ekslusief Hollands he? Ik zie zo snel niets wat ik vol enthousiasme zou tippen. TBS? (redelijke misdaadfilm met Theo Maassen) of wat van Nanouk Leopold (Wolfsbergen)

in naam der Vido zal ik ook nog even Kan Door Huid Heen tippen, draait ook in dat Dutch Angle programma, was ie bijzonder enthouasit over.

'laat papa maar even met rust' klinkt wel goed. en 'angst' in theorie ook wel. allebei documentaires, misschien ben ik een beetje bang voor de nederlandsche speelfilm.
wolfsbergen heb ik gezien (en was inderdaad prettig).

The age of stupid (Franny Armstrong, Engeland, 2009)
"This is not a political issue, this is a moral issue", donderpreekte politicus Al Gore in "An inconvenient truth". "This is a political issue more than anything else", kaatst milieuactiviste en filmer Franny Armstrong terug. Het tijdstip van de ietwat hijgerige wereldpremière -- inclusief satelietverbinding met vip's als Kofi Annan, de Britse milieuminister, de president van de Maladiven, Annie Blackburn en Scully -- is bewust gekozen. Als de wereldleiders -- nu verzameld in New York als opmaat naar de milieuconferentie in Kopenhagen -- het niet eens worden, is het hoogstwaarschijnlijk te laat om de op handen zijnde klimaatverandering te stuiten.
Het is al te gemakkelijk om "The age of stupid" met "An inconvenient truth" te vergelijken. Laatstgenoemde is eerder een uit de kluiten gewassen powerpointpresentatie. Met dreigend contrast tussen wonderschone plaatjes en kille, harde feiten, gevoiceoverd door een geboren redenaar. "The age of stupid" heeft grotendeels het karakter van een documentairefilm. Waarbij de truc om nieuwsfeiten en human interest uit de alledaagse context te halen, en door een laatste man op aarde in 2055 van commentaar te laten voorzien, goed werkt. Belangrijker is dat beider boodschap er één is, die niet vaak genoeg verteld kan worden. Omdat ie, raar maar waar, net zo makkelijk weer van je af glijdt.
Skol!

Genova (Michael Winterbottom, Engeland, 2008)
Dit had een prachtige film kunnen zijn: geweldig acteerwerk, fraaie beelden... Britse academicus ontvlucht Chicago om de plotselinge dood van zijn vrouw te verwerken. Hij neemt zijn twee Amerikaanse tienerdochters op sleeptouw naar Genua om daar een zomercursus te onderwijzen. De twee waren erbij, bij het ongeluk, hij niet.
De drie verwerken de dood van hun verongelukte vrouw en moeder elk op eigen wijze. Verwijdering ontstaat. Dwaaltochten door de nauwe stegen van de oude binnenstad dragen bij aan de beklemming. Jammer dat het verhaal zo voorspelbaar is, dat het neigt naar saai.

test

waah!

ok ik was dus 2 dagen geband na wat flauwe/morbide/onmogelijke grappen op het ILX-forum. er stond ineens "you have been barred" als ik hiernaar toe surfde. geen mededelingen over hoe lang dat zou gaan duren (todat Gerard in de admin log keek, het was maar temporary gelukkig)

anyway. ik hield al rekening met weeklijstjes van 3 meter..

12
Een Russische remake van een van mijn favoriete films aller tijden, 12 Angry Men. Dat schept verwachtingen. Of juist 't omgekeerde, dit kan toch niks worden, zeker zodra je ziet dat het tweeënhalf uur gaat duren. Het origineel was juist zo scherp en to the point. Bij zo'n lange speeltijd is 't duidelijk dat Mikhalkov het niet af kan met het gebabbel van de twaalf juryleden alleen, het meest voor de hand liggende om toe te voegen zijn flashbacks van de gepleegde daad, maar hij kiest (gelukkig) voor iets anders. Flarden van een bedorven Tsjetsjeense jeugd, met knoerthard oorlogslawaai, andere trauma's en kortstondig dansgeluk. Toch vult dit alles bij elkaar nog geen half uur, waardoor het juryberaad flink is uitgerekt. Te. Na een tijdje begint het patroon op te vallen, ieder jurylid krijgt zijn uitgesponnen monoloog-moment van glorie, waarna één iemand zijn stem wijzigt. Of weer terug, iets wat in Sidney Lumet's versie niet gebeurde. 12 is onderhoudend, maar lijkt wat clichématiger, met de stereotype gehate jood, de racist die dat doet, het moederskindje, kortom, heel veel diepte hebben de juryleden niet, al is de chirurg uit de Kaukasus (voor de gemiddelde Moskoviet klaarblijkelijk een achterlijke streek) een geinig figuur. 12 voegt één aardigheidje toe, helemaal aan 't eind is er een zeer stoere en onverwachte mini-twist, als alles volgens het verwachte procédé is verlopen. Helaas zorgt deze mini-twist voor een potsierlijk einde, waar de jury-voorzitter ineens de held uit gaat hangen, hij leek altijd al op Viggo Mortensen in Eastern Promises, trouwens.

Buddha Collapsed Out Of Shame
De piepjonge Hana pakt het ietwat traditioneler aan dan pa Makhmalbaf. Buddha lijkt een beetje het gangbare schrijnend wereldcinema-verhaaltje, maar komt toch bij vlagen erg hard uit de hoek. Harder dan je bij 't hoofdpersonage, een onwaarschijnlijk schattig grootogig manga-meisje, weggelopen uit zo'n Unicef-kalender, zou verwachten. Het kind woont met ma in een grot, daar waar die boeddha's werden opgeblazen. (Taliban zetten zichzelf voor eeuwig voor gek met zulke symboolpolitiek) Het meisje heeft een buurjongen, een kereltje met een enorm oude grote kop, het is net een van de dwergen uit Auch Zwergen Haben Klein Angefangen. Als ie later van top tot teen onder de gouden modder zit slaat 't Herzogiaanse bizarre gevoel helemaal toe. Het jongetje leert lezen, wat 't meisje ook wel wil, dus ze gaat op pad. Met veel moeite weet ze geld bij elkaar te scharrelen voor een schriftje, maar een potlood of pen ontbreekt. Dan maar de lipstick van ma. Je kan raden wat daarmee gebeurd als ze eindelijk in de klas is belandt. En toch, zelfs daar lijken de meisjes vooral gemeen, zoals de hele film gemeen is. Wie weet (het valt te vrezen) realistisch, maar er zijn momenten dat (in combinatie met de muziek) Hana wat lijkt te overdrijven.

Revolutionary Road
Een soort Little Children, suburban-leed met Kate Winslet. Alleen dan 40/50 jaar eerder. Film moet bijzonder lang op gang komen, zo roepen de bekende piano-akkoorden van Thomas Newman (huiscomponist van regisseur Sam Mendes) in eerste instantie vooral ergernis op, alsof de man een parodie van zichzelf is geworden. Later wordt alles (dus ook de film) beter, al blijft 't allemaal niet meer dan oerdegelijk hoor. In een hardloopscène lijkt Newman even naar een postrock-uitbarsting te hinten. Op dat moment is Kate Winslet (een stuk beter dan tegenspeler DiCaprio) ook eindelijk op dreef. Ze lijkt eerst net wat te oud voor de rol, DiCaprio heeft 't makkelijker met z'n babyface, maar zodra 't drama toeneemt kan Winslet uitpakken met wat goeie scènes. Ik ben even kwijt hoe die veelgeprezen Roemeense abortusfilm ook alweer heette, maar Revolutionary Road heeft een beeld dat met 't beste daaruit kan wedijveren. Subtiel en schokkend. Michael Shannon duikt ook nog op, prachtacteur, hij was fantastisch in Shotgun Stories, en is hier op z'n gebruikelijke niveau als een gestoorde die zonder sociologische blokkades de waarheid op tafel legt, wat wel een beetje té voor de hand ligt. (Net zoals zijn Oscar-nominatie die ie juist in die hoedanigheid meteen kreeg)

Ludo geband?!?!? Waar staan die grappen? :)
Ben principiëel tegen dat hele suggest ban gebeuren. Wat een onzin. Maar goed. Nog even on topic? (waar halen jullie de tijd vandaan om zóveel films te zien?) Twee weken geleden op een avond Cannibal Holocaust en Let The Right One In (die laatste voor de tweede maal) gezien. Beide al uitgebreid besproken hier. Cannibal Holocaust, absoluut niet schokkend of wat de hoes me ook wil doen geloven. De slachterij van de dieren is idd niet nodig maar voor de rest is het eigenlijk een heel moralistische film. Prachtig geschoten en de muziek (eindelijk in de context van de film) blijft schitterend. Slotscene van Let the Right One In nog een keer afgespeeld. Dan gaat er wel iets wringen maar filmisch blijft het een open mond moment.

http://www.webstersismybitch.com/images/haimad_0208.jpg

Welkom terug Ludo! :-D

Ik denk dat Buddha… in letterlijke zin niet realistisch is. Het zijn volwassen (realistische) dingen uitgebeeld in een kinderwereld. Maar je mag toch hopen dat Afghaanse vrouwen (ouders) hun koters niet in hun eentje door zulk landschap laten rennen, om maar wat simpels te noemen. Diverse scenes leken mij toch wat te cru voor kinderspel, hoe hard die toch ook af en toe kunnen zijn. Terwijl volwassenen het wel zo bont (of nog veel bonter) maken.

Ludo geband?!?!? Waar staan die grappen? :)

hehe in een stijlvolle draad met de titel "people who have pussies, not me pt. 1" (of iets in die trant)

Buddha-analyse van MB lijkt me juist.