Filmforum

Allemaal verplichte kost, me dunkt :-)

Shit ;)
heb voorlopig maar even In A Lonely Place voor de verre toekomst genoteerd.

Boys Don't Cry
Nou moe, beetje overdreven hoor, dacht ik. Onsje minder zou geloofwaardiger zijn.. Helaas, a true story dus. Ai. Tijdens een kijken een beetje murwgebeukt dus, maar wel een film die in het hoofd rondspookt. Tijdens het kijken vond ik iedereen in de film maar apathisch.. Waarom gaat Brandon Teena niet gewoon weg, weg uit Nebraska. Maar ja da's nou net een thema, het lukt 'r/'m kennelijk niet die stap te maken. (blijven was misschien een vorm van zelfdestructie, nadat ze als meisje in d'r jeugd misbruikt was) En dan zijn vriendinnetje (Chloe Sevigny) had die niet wat meer kunnen doen.. Is ze toch een beetje besmet door haar white trash omgeving (De crimineel, de politie, de moeder)

New York, New York
het probleem met deze film laat zich in 2 woorden omschrijven: Liza. Minnelli. Irritant mens, maar vooral een vre-se-lijke stem. HAAT HAAT HAAT. En dat duurt dan 3 uur. De opening is nog zo leuk met de Niro die in het feestgedruis op V-day rondloopt.. Als we 'm kwijt zijn helpt een rode pijl (die aan 't eind terugkeert en dan faalt.. Mooi)
Tussendoor een hoop gebekvecht, de welbekende torenhoge ego's van muzikanten en andere artistieke lui.
Wel gaaf dat dat superbekende thema voor deze film werd geschreven, het lijkt al eeuwen te bestaan (zeg sinds 1910 ofzo)

Clerks
Leukste grap deze keer: Randall met tortilla-chip in salsa-saus. Tatata-tatata (Jaws)
Minpuntje: Silent Bob zegt net iets teveel, hij had het bij de woorden "She brings you lasagne, man" moeten laten.

In The Bedroom
De titel van het korte verhaal waarop deze film is gebaseerd verraadt de 2 identieke plotwendingen. Niet dat die niet in de lucht hangen, zeker de 2e. Sissy Spacek (die ogen!), Tom Wilkonson zijn een ouder paar met 1 zoon. Ze leven in een klein stadje in Maine, wat in handen is van de visindustrie. Zoon (jaar of twintig) heeft relatie met oudere vrouw, die al kinderen heeft en in echtscheiding ligt. Voelt u 'm. Ja hoor, echtscheiding, geflipte echtgenoot. Daar gaat ie.

In The Bedroom doet je ook wel twijfelen aan het fenomeen "op borgtocht" vrij. Ik hoop dat dat in NL toch wat beter is geregeld. Met geld koop je recht is ook wel een thema van de film.
Iets anders is natuurlijk of deze beter is dan Little Children. Mijn eerste gedachte is ja, maar daarna denk ik dat Little Children misschien wat meer memorabele scenes had, en de 2e plotwending in In The Bedroom toch een enorm cliche is, en bijna irritant.

Het grote probleem van New York, New York is dat Scorsese (ook tot zijn eigen spijt) improvisatie toeliet op de set. Vandaar dat de scènes zo richtingloos verlopen en veel te lang door blijven gaan.

Het grote probleem van Clerks is dat-ie in zwartwit is gedraaid en dat vervolgens iedereen (inclusief ondergetekende) daarom dacht dat het een verantwoorde arthousefilm was, totdat we de rest van Kevin Smiths oeuvre onder ogen kregen en pas toen onze vergissing inzagen.

ik zat toch weer te twijfelen of ik niet nog wat andere Kevin Smith films moest kijken.. Maar ik vreesde al 't ergste. Toch koppig ooit 'ns doen natuurlijk.

het zwart-wit op de goedkope Clerks dvd is trouwens zo brak dat het op een dure breedbeeld tv een heel wat minder prettige kijkervaring is, vergeleken met kijken op een laptop.

nu werkelijk nog maar 1 Scorsese te gaan (z'n allereerste)

ik zat toch weer te twijfelen of ik niet nog wat andere Kevin Smith films moest kijken

heb altijd een zwak gehad voor Mallrats...als was het vanwege geniale Star Wars verwijzin vna Silent Bob tegen het einde. Maar daar zal door de jaren heen ook weinig van zijn overgebleven.

iets heel anders, is dat ik het (toch wat onaangename) gevoel heb dat het moment dichterbij komt dat ik een film ga zitten kijken, die ik dan halverwege al gezien blijk te hebben :)

slightly related.. ik herinnerde me laatst talloze scenes uit een film (iets met een trailerpark, een schietpartij in een bar, vage familiebanden, vader dochter) allemaal herinneringen IN KlEUR, blijkt het Anatomy of a Murder te zijn (zwart-wit film uit '59 met James Stewart)

"ik zat toch weer te twijfelen of ik niet nog wat andere Kevin Smith films moest kijken.."

Ik vind Dogma en Jay and Silent Bob Strike Back juist leuker, omdat ze echt over the top melig zijn. Bij Clerks is het budget voor de absurd stonede humor er nog niet.

Tokyo garbage girl (Ryuichi Hiroki, 2000)
It’s only talk (Ryuichi Hiroki, 2005)
In de eerste gaat een meisje door de vuilniszakken van een buurman heen, in de tweede redt een neef een meisje dat haar ouders verliest en aan depressies dreigt te bezwijken. Ryuichi Hiroki maakt films over toevallige ontmoetingen tussen eenzame mensen (zie ook Vibrator). Zijn films zijn zelden spectaculair, maar wel allemaal goed (op het vreselijke L’amant na dan..) en ik merk dat ik ze een week na het bekijken nog niet kwijt ben. Ik kan nog niet goed onder woorden brengen wat ik zo goed vind, afgezien het feit dat grootstedelijke Aziatische films me erg liggen.

Rocket science (Blitz, 2007). Stotteraar wordt door meisje waar hij verliefd op is gevraagd zich aan te sluiten bij haar debating society. Klinkt leuker dan het is en doet in de verste verte wat denken aan Rusmore (Anderson).

Spellbound (Blitz, 2002). Voordat Blitz Rocket science maakte, deed hij een docu. Waarvan het thema zo goed is dat het eigenlijk niet fout kan gaan. Acht kinderen, komend uit totaal verschillende milieus, worden gevolgd op weg naar de finale van de nationale spellingskampioenschappen. Vertederend, spannend en op een onopvallende, zo niet totaal toevallige manier, een oprechte illustratie van de American Dream. De woorden die deze tieners voor hun giechel krijgen, ongelofelijk. Aanrader.

The band’s visit. Wat is film maken toch moeilijk. Dat gevoel hield ik over na deze film, die in principe een hoop goed doet. Egyptische militaire kapel reist af naar Israel voor een optreden bij een opening van een of ander centrum en strandt in een gehucht. Twee werelden komen samen, er lopen wat gekke figuren rond, stijlvol geschoten, afgemeten dialogen. Alle ingredienten voor een geslaagde arthouse-hit zitten erin. Alleen zijn al die ingredienten het net niet, waardoor het een beetje uitzitten wordt.

Burden of dreams (Blank, 1982) The making of Werner Herzog’s Fitzcarraldo, en beter dan de uiteindelijke film, zo gaat het gerucht. Ik ben geen groot Herzog fan dus ik geloof het maar gewoon. Docu was vermakelijk. De problemen waar Herzog zich, in de Peruaanse Amazonen, voor gesteld ziet zijn aanzienlijk en de klus die hij filmisch wil klaren (featuring een grote boot die een berg over getrokken moet worden) is niet minder. Erg vermakelijk. Maar stiekem had ik meer vuurwerk verwacht. Misschien moet ik die andere docu over Herzog hebben, die de relatie met Kinski wat meer in beeld brengt.

Blood in the face (Bohlen, 1991). Docu over de Ku Klux Klan en andere rechts/radical groeperingen die het witte ras willen redden van de bezoedeling. Het is vooral aapjes kijken, en er gaat af en toe niks boven je moreel superieur voelen, maar ik had niet het idee iets wijzer te zijn geworden. Ja, het zijn gekke lui, heel erg zielig, en soms is er eentje bij die iets van intelligentie vertoont of een beetje macht krijgt. En dan wordt het wat eng. Wel amusant verder.

http://www.filmreference.com/images/sjff_01_img0154.jpg

Say Anything
"All my instincts are returning"
Zo. alle films van Crowe gezien. lijstje dan maar?
1)Almost Famous
2)Vanilla Sky
3)Say Anything
4)Singles
5)Jerry Maguire
6)Elizabethtown

Goed, Say Anything dus.. Debuut.. Seattle.. Replacements en natuurlijk dat nummer van Peter Gabriel. John Cusack heeft het eigenlijk makkelijk, een van de meest likeable characters ooit in een film gezien. (Of ligt dat ook nog voor een deel aan Cusack)
Nou ja hij probeert meisje (brain EN beauty) te versieren, beetje out of zijn league, maar 't lukt toch.. Dus waar blijven de hobbels? Ah, Pa dus.. plotje van niks werkelijk, maar ach lekker romantisch.
In de marge wel een paar geinige momenten met idioten op feestjes, emo-meisjes met liefdesverdriet (die ondanks dat ze zichzelf waarschijnlijk "anders" voelen, gewoon als iedereen op de football-hunk vallen)
Erg leuk is ook het pakweg 4-jarige zoontje van de zus van Lloyd (Cusack) De regisseur heeft 'm duidelijk precies verteld wat ie moet doen.. en hij doet ENORM zijn best.

Persuasion
Had de klassieke versie uit begin jaren '90 moeten zijn, maar zat per ongeluk met een versie van vorig jaar. (En merkte dat achteraf, grr)
Tsja. Jane Austen.. Sophisticated soap.. Austen kan wel trots zijn dat ze zo nog altijd relevant is (klaarblijkelijk) Hoe zou dat over 50-100 jaar zijn.
Hoofdrol is weer voor de outsider in een familie vol AKELIGE mensen (adelijk, kak, etc.) Er is een door de omgeving verbroken liefde, die nu terugkeert. Kan ze 'm nog terugwinnen?!?! Nou dat wordt spannend.. Not.
De kusscene is trouwens geniaal, (en wordt gehaat op het forum van imdb) het meisje staat te happen naar adem, speeksel(bellen) in haar mondhoeken. Gedurfd. (voor dit genre, denk ik)

The Rapture
Euh.. film in 2 gedeelten.. Eerst een beetje "swingers" gedoe (partnerruil) daarna ziet Mimi Rogers het licht (van God) en zegt ze "Henry, God made me an information operator for a reason"
:) wel grappig dus, maar of 't zo bedoeld is? Ik kon niet echt de moraal uitvogelen van de film. Bovendien ging alles te snel, want ze heeft dankzij die dates wat met die knakker van X-files, die niet zo into God is, maar *snap* dan weer wel en SPOILER *snap* dan is ie alweer dood. Zucht.
Wel goed is dat The Rapture echt plaatsvind! Geloof ik... Zou er een film zijn waar je in een volle stad alle mensen ziet opstijgen, want dat is hier helaas niet..
(vreselijke religie trouwens dat Christendom, als werkelijk alles je maar vergeven kan worden als je maar liefde aan God betuigd)

ik denk toch dat de film Christenen belachelijk maakt, SPOILER voorbeeldje: Mimi heeft een moord op haar geweten, wil daarna zichzelf voor d'r kop knallen, maar durft niet omdat je door zelfmoord niet in de hemel komt. :)

http://www.planetperplex.com/img/droste.jpg

Hè, hè...modderfokkin' Inland Empire eindelijk gezien. Die film bleef ontsnappen. Wilde ik naar de bioscoop was er weer een of ander kutfestival. Wilde ik hem huren, was net dat ene exemplaar weg. Bestelde ik hem, werd de DVD tot 2x toe kwijt gemaakt. Was er bijna van overtuigd dat als ik hem zou downloaden er rook uit mijn laptop zou komen.

Afijn. Meesterwerk. Was inmiddels wat sceptisch door de verhalen hier en daar. En Mullholland Drive leek me lastig te overtreffen, en toch...heb minstens 87 dingen gezien die ik nooit eerder heb gezien. :) Het is allemaal net met meer focus, ondanks alle wendingen. Geen irritante albinocowboys, gehannes met koffie of autorijinstructieboekjes. Vernieuwend gefilmd en toch met een paar Lynch touches (vooral de belichting is weer onovertroffen.) Ik ben al jaren niet meer bang te krijgen voor film maar ik vond dit een aantal keren gewoon erg eng. Is dan ook een horrorfilm (vandaar ook de fijne overdaad aan Penderecki), zoals die zou kunnen zijn verzonnen door een Franse filosoof. Grote opluchting derhalve want film lijkt de laatste tijd zoooo saai, het blijft allemaal aan de oppervlakte van de realiteit, de verhalen zo braaf lineair.

"Is dan ook een horrorfilm"...zoals Vido al eerder hier meldde (was blijkbaar blijven hangen. ;) Of het abstracte horror is ben ik dan nog niet over uit, surrealistische horror wil ik iig wel in meegaan.

Film eindigde ook nog eens vrolijk, verrassend dat, moest dan ook erg lachen om de verwijzingen daarin naar Mulholland Drive en Lost Highway en die idiote houtzager tussen de dansers natuurlijk. :)

The Adjuster
euh. Maffe cultklassieker (?) van Atom Egoyan. Cast vol (mij) onbekenden. Hoofdpersonage is Adjuster, oftewel iemand van de verzekering die mensen helpt met schadeclaims (hee doet dat niet aan The Sweet Hereafter denken) Iedereen vindt 'm ge-wel-dig, maar in wezen draait hij gewoon standaardzinnetjes af, die altijd maar blijken te werken. Hij maakt van de gelegenheid gebruikt om zowel met de mannelijke als de vrouwelijke clienten naar bed te gaan. Zijn we bij het belangrijkste thema, seks. Seksuele fantasien, die worden nagejaagd door allerlei (misschien wel alle) personages. Zo werkt de vrouw van de verzekeringsagent in de Censurering, kijkt ze dus de hele dag bizarre porno, die ze dan stiekem tapet en mee naar huis neemt voor d'r zus, die bij ze inwonen in een zeer Lynchiaans modelhuis (de wijk is nooit gebouwd)
(En dan noem ik nu nog maar de helft van de verwikkelingen) Bijzondere film (zonder echt goed te zijn wat mij betreft)

After Life
Geldt ook voor deze. Had 'r meer van verwacht. Er is zelfs een Nederlandse opera van gemaakt, las ik ooit. Als je dood gaat belandt je dus in een soort wachtkamer, een low-budget instelling waar 't personeel je gaat helpen om 1 (EEN) herinnering mee te nemen naar de eeuwige "loop". (aka de hemel) Is allemaal in pseudo-docu stilj geschoten, best vermakelijk. Een oudere man kan niet kiezen, waarna een medewerker zijn hele leven op videobanden tevoorschijn haalt (waarom dan nog die film maken?) Nou, misschien omdat je dingen herinnert, zoals je ze wil. Er is ook nog een plotje met de medewerkers, die daar natuurlijk niet voor niets blijken te werken.

La Nuit Americaine
Jaaa. eindelijk weer een hele leuke Truffaut, nou ja zoveel heb ik er niet gezien. Dit is een typische film in een film-film, wat eigenlijk per definitie leuk is (die 2 zwart-witte van Woody, 8 en een half natuurlijk, en ook eentje met PS Hoffmann waarvan ik de titel kwijt ben) Met die laatste is deze wel verwant, omdat het toch allereerst een film is om bij te grinniken. Slapstick met een kat die van een schaaltje melk moet drinken maar weigert: "gooi 'm erop". Pathetische actrices, breakdowns en Antoine Doinel als totaal verwaand kind, die uiteindelijk verdwijnt om 'n potje te gaan karten. (Ook te zien bij Wes Anderson)
Ontdekking in de bijrollen is overigens Nathalie Baye. Typisch boekwinkel/bieb typetje met ENORME bril, tot die afgaat. :) Wat een vrouw, Carice van Houten improved.

Byebye Brasil
Altijd leuk om een film te kijken waar pas 400x op gestemd is op IMDB. Lekker elitair. Begint als een film geknipt voor een Burton/Depp remake. Een uiterst gammel circusje komt aan in een Braziliaans hinterland dorpje, daar stapt de leider uit, type Johnny Depp, excentriek, baardje.. Een jongen in 't dorp, speelt accordeon en wil mee. Dat mag uiteindelijk en hij neemt zijn zwangere meissie mee. Daarna begint (toch niet geheel onverwacht, is 't Brazilie? of de seventies) een vrij erotisch gedeelte, iedereen doet 't met iedereen en als ze in geld problemen raken moeten de vrouwen zich maar hoereren.
't plot brengt ondertussen toch niet helemaal wat 't zou hebben kunnen zijn. Uiteindelijk nog 't meest geraakt door een fantastisch aftitelingsliedje, met tekst die de onderwerpen van de film nog 'n beetje aanstipt. (liefde, reizen, drugs, de usual stuff)
De muziek is sowieso leuk met van die typische fusion van jazz, Bacharach Amerikaanse showmuziek, funk en Braziliaanse stijlen, (Rolando Lark zeg maar)
Toch wel een aanrader. (Net als La Nuit, maar die kent iedereen wel)

Ik vond het idee van After Life vele malen cooler dan de film zelf. Zeker niet Koreeda's beste. La nuit Americaine vond ik enorm tegenvallen. Ik vond het een aflevering van Dynastie, basically, af en toe mildly funny. Die quasi remake van Assayas (Irma Vep, ook met Doinel) beviel me beter. Zag zelf een andere Truffaut, zal vanavond mijn lijstje posten.

wat ik jammer vond aan La Nuit was dat ik er niet echt melancholisch van werd. :P de meeste film-in-film-films lukt dat wel altijd.. Nu gaat er iemand dood, en niemand interesseert 't iets. Het leven gaat altijd door voor acteurs (en dat leven bestaat dan in feite uit het spelen van andere levens)

maar goed.. ben wel van plan om dat boek van Truffaut met/over Hitchcock 'ns te lezen. Hij blijft het prototype van de filmnerd (Citizen Kane posters jatten, verbeeld in een scene a la dromen op zijn Bergmans)

Films in films, kunnen we daar geen lijstje van aanleggen? La nuit en Irma Vep dus. Het onverwoestbare The purple rose of Cairo natuurlijk. Heeft Allen er nog 1?

Wat hebben we gezien met Charlton Heston? Op de prot. chr. basissschool meerdere keren The Ten Commandments op 16mm, Ben Hur op video (viel tegen) en Planet of the Apes. Zijn beste film schijnt Will Penny te zijn, maar daar had ik tot voor kort nog nooit van gehoord.

ben wel van plan om dat boek van Truffaut met/over Hitchcock 'ns te lezen.

Ja, lijkt me ook altijd wel interessant. La Nuit Americaine heb ik overigens nog niet gezien. Ben toch altijd meer een Godardiaan geweest (waarvan overigens de "fijne" uitspraak: "Truffaut een hersentumor? Had hij maar niet zoveel slechte boeken moeten lezen." Vrienden die ruzie krijgen blijft apart.)

Film-in-film. Inland Empire dus. Holy Mountain. The Last Movie naar het schijnt (nog steeds niet gezien). Snake Eyes. Cannibal Holocaust!!!

Charlton Heston. Vond het wel verrassend, gezien zijn latere rabiaat rechtse imago, om te lezen dat hij in de 60s zo bezig was in de civil rights movement. Is dan toch wel weer sympathiek. Net als Planet of the Apes. Fraai staaltje overacteren is dat toch als hij het Vrijheidsbeeld ziet (we hebben die film nu toch wel allemaal gezien?) Soylent Green is top 70s paranoia SF, dacht altijd dat Heston daar (net als met die homo-chic in Ben Hur) door de regisseur in het ooitje was genomen door in het laatste beeld een bebloede vuistgroet te geven. Misschien meende hij destijds toch. :(

films-in-films, ja de IMDB had rond die van Truffaut dus ook al een draad van 300 replies.

Woody Allen:
Celebrity en Stardust Memories. De eerste ben ik vrij zeker van dat ze daar een film aan 't opnemen zijn. Tweede hmm wel een ode aan 8 1/2 maar of er echt shots in zitten van Woody de director die een film opneemt..

@Heston, alleen de 2 obligate klassiekers gezien (Apes, Ben-Hur) was ook wel verrast door zijn bemoeienis met de civil rights. Toen Moore 'm sprak was ie volgens mij al ver heen, dus misschien is die hele wapenlobby 'm nog niet al te erg aan te rekenen, en als je je hele leven op een filmset draait draai je waarschijnlijk vanzelf door. :)

de draad op imdb heet overigens "movies about making movies".
hoogtepunten daaruit m.i
*The Player
*Adaptation
*Ed Wood !!!
*State and Main (da's dus de PS Hoffman film die ik bedoelde)
*King Kong :)
*A Cock and Bull Story

was trouwens ook nog verrast dat Truffaut meeschreef aan A Bout de Souffle :) had ik toen in de credits helemaal niet gezien (?!?)

Voor dat lijstje: Jesus Christ Superstar, al kan ik me opeens niet herinneren of ze daar ook daadwerkelijk camera's hebben en het niet gewoon een staaltje eksperimenteel teater moet voorstellen. Blair Witch Project is natuurlijk inkoppertje.

Salam Cinema van Mohsen Makhmalbaf is er ook een voor zo'n lijstje.

"Vond het wel verrassend, gezien zijn latere rabiaat rechtse imago, om te lezen dat hij in de 60s zo bezig was in de civil rights movement."

Doe combi vind je wel vaker in de VS. 'Libertarian' heet het dan.

Een wapen bezitten zien als een burgerrecht... toch niet zo gek?

http://literature.sdsu.edu/textmex/heston_touch.jpg

Wordplay (Creadon, 2005) Eigenlijk is dat het leukste, als de documentaire over een kleine niche gaat, een subcultuurtje waar je geen zak vanaf weet. Zo dringt Creadon binnen in de wereld van de kruiswoordpuzzels. Wie maakt ze en hoe, en wie doet ze? Docu focust op de puzzel in The New York Times, de beroemdste van de wereld en gaandeweg komen mensen aan het woord als The Indigo Girls, Bill Clinton en Bob Hope. Uiteraard wordt ook het nationale kampioenschap gedetailleerd in beeld gebracht.

Suicide club (Shion Sono, 2002)
Noriko’s dinner table (Shion Sono, 2005)
Een tweeluik. Een groep van 54 schoolmeisjes springt in de avondspits en masse voor de metro. Net daarvoor verschijnen op een obscure website 54 rode stipjes. Al gauw wordt gedacht aan een zelfmoordclub. De twee films zijn origineel en verschillen erg van toon. Suicide Club is grotesk, bloederig, contrastvol, legt veel nadruk op het visuele en schakelt met gemak van sociaal drama naar horror. Het tweede deel bekijkt de onrust die ontstaat vanuit het gezichtspunt van een gezin, waar eerst één dochter en vervolgens twee dochters het ouderlijk huis zonder aankondiging verlaten. Dit deel is meditatiever, maar bevat naar het einde toe een aantal surrealistische scenes die me even op mijn hoofd deden krabben. Ik vond het geen spectaculair tweeluik, wel innovatief en gedurfd.

Sakebi (a.k.a. Retribution, Kurosawa, 2006). Van de makers van The grudge en The ring. Esoterische horrorfilm over een recherceur die een aantal moorden onderzoekt die allemaal een clou hebben die naar hemzelf leidt. Visueel virtuoos, prachtig gefilmd en spannend. Met van die traag vooruitlopende bleke spookvrouwen, brrr. Zoals altijd met horrorfilms is het eerste deel drie keer beter dan het tweede. De ontknopig weet ik al amper meer.

The believer (Bean, 2001). Film die het ongelofelijke geloofwaardig krijgt. Joodse jongen verloochent zijn achtergrond door neo-nazi te worden en leert gaandeweg begrijpen dat het geen verloochening is, maar liefde voor het Joodse geloof. Hoofdrol wordt vertolkt door Ryan Gosling en die kan wat. Het is wel een film die veel kwijt wil, zodat je af en toe het gevoel hebt dat de scenarioschrijver de kijker over de hoofden van de karakters toeschreeuwt.

Tirez sur le pianiste (Truffaut, 1960). Charmante en sfeervolle film over een aan lager wal geraakte concertpianist (gespeeld door Charles Aznavour; wat een goed acteur eigenlijk) die verder in de problemen dreigt te raken doordat zijn criminele broer hem nodig heeft. And blood runs thicker than water. Middels flashback krijgen we het zien hoe het allemaal zo gekomen is. De lichtvoetigste Truffaut uit deze periode, waarbij de vernieuwingsdrang, zoals wel vaker in deze tijd, ook leidt tot veel flauwe beeldgrapjes. Charmant en sfeervol zijn de woorden, want het viel me lichtelijk tegen. Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit ook komt door de kwaliteit van die andere twee, Les 400 coups en Jules et Jim.

Vivre sa vie (Godard, 1962) En zo kon het gebeuren dat ik voor één keer een Godard prefereerde boven een Truffaut... Deze was leuk en veel beter dan Maculin/Feminin (die op zijn beurt weer beter was dan A bout de souffle; wat is dat toch met die film....). Anna Karina (met kort zwart haar, man man...) speelt een zich met Jeanne d’Arc identificerende vrouw die zich overgeeft aan de prostitutie. Veel lukraak geweld dat weer uit de lucht komt vallen, en veel speelse, geïmproviseerde dialogen. Het is niet gegeven dat dit automatisch kijkgenot oplevert, maar hier zat ik helemaal in. Zelfs de spreekbeurt (ditmaal over spreken, zwijgen, woorden en waarheid) was goed te pruimen en redelijk in het lopende verhaal geÏntegreerd. Niet slecht, Godard, vooral doorgaan!

Maria full of grace (Marston, 2003) Deze ontroerde me. Voorbeeldig drama over een Colombiaans meisje dat, hoewel zwanger, besluit bolletjesslikker te worden. Ingetogen gebracht, moderate pace, waardoor de juiste broeierigheid ontstaat. Geen overdadige zieligdoenerij, heel knap gedoseerd. Ik had het me allemaal veel killer voorgesteld, maar het is door alle misère heen ook een warme film.

Margot at the wedding (Baumbach 2007). Ja, dit was dus de verrassing van het weekend. De recensies waren heel wisselend, met een lichte neiging naar beneden, waarbij de criticasters de film nogal pointless en negatief vonden. Welnu dat klopt, en mede daarom heb ik me 80 minuten met een lichte grijns uitstekend vermaakt. Het is een kruising tussen twee regisseurs van een pointless en negatief oeuvre: Ingmar Bergman en Woody Allen. Waar Baumbach op uit komt is toch heel eigen en laat zich omschrijven als Eric Rohmer on speed. Speed, want net als voorganger The squid and the whale (ook uitstekend) zit het tempo er verschrikkelijk goed in. En wie had gedacht dat Nicole Kidman en Jack Black nog eens in één film zouden spelen. Laatste gaat in de emotionele scenes wel nat overigens...

je vergeet Leigh Leigh Leigh.. of zat die niet in die nieuwe Baumbach.. :)

En Gosling is goed, dus die film maar op de lijst gegooid, evenals die Godard.

Ja Leigh, doet niet onder voor Kidman in deze film en is onherkenbaar. Zag het pas bij de aftiteling geloof ik.

en is onherkenbaar

he da's dan weer wat minder reden om 'r naar uit te kijken.

Babette's Feast
Deens/Frans eetfilmpje. Kun je absoluut overslaan, al is 't maar omdat Bibi Andersson uiteindelijk slechts 1 minuutje te zien. 2 zusjes leven in een soort religieuze commune, we zien hoe ze aanbidders afwijzen en uiteindelijk via zo'n aanbidder aan een Franse dienstmeid komen. Die wil na een tijdje als dank een echt Frans feestmaal aanbieden. De zusjes (en hun religieuze congregatie) vinden 't doodeng, Satanisch (de film maakt de Deense (protestantse?) schraalheid een beetje belachelijk.
Hoe dan ook, dan wordt er dus een half uur eten gemaakt en gegeten, wat grappig genoeg toch best fascinerend is om naar te kijken. (Al haalt het het niet bij de Chinese kookkunsten van laatst in die Ang Lee film)

American Movie
Over movies about making movies gesproken!!!! Lees hierboven wat Olaf zei. Ik vond 't bijna een soort Clerks. Zeker de beste vriend van de regisseur die een horrorfilm probeert te maken. Deze vriend heeft 100 acid ea drugsoverdoses achter de rug en daardoor (?) issie nogal simpel geworden. Hilarisch. Al is ie wel een gedreven gitarist haha.
Mark Borchardt is ook een doorzetter en dat maakt 't bijna een feel-good movie, hij weet van geen opgeven, en nu is (dankzij de docu) een cultheld :)
Beste scene: hoe een acteur door een keukenkastje moet worden geramd, ze proberen 't een paar keer.. Mislukt.. Hij krijgt steeds meer hoofdpijn waarschijnlijk en dan checken ze 't keiharde kastdeurtje.. "Geez, I am sorry I tried to put you through this" (oid)
Uncle Bill, de financier, is ook interessant, hij heeft 250.000 op z'n rekening (zegt ie en 't lijkt te kloppen) maar ondertussen woont ie gewoon in een trailer.

What Time Is It There?
aanrader uit 't begin van de draad (10 jaar geleden dus ;)
Eindelijk gezien. Inderdaad een goeie arthouse, ik heb de Wayward Cloud niet gezien, maar ik realiseerde me ten tijde van de masturbatiescene met een of ander vaag object (ik dacht eerst 'n urn) dat het om dezelfde regisseur moest gaan ;)
Vergeet dat verder. Het is een typische goede arthouse OMDAT 't de kijker mee laat ademen, er gebeurd weinig, maar niet te, en je zit goed in 't ritme van de peinzende eenzame mensen.
De cameo van JP Leaud (Antoine Doinel) was helaas niet al te boeiend.

3 goeie films, Ludo! Ik vond zelfs Babette's feast leuk ((toen in 18 was, zou dat weer eens moeten terugzien). American movie is een van de leukste dingen die ik in het afgelopen half jaar heb gezien. Ik kijk nog geregeld fragmenten terug en iedereen die bij me langskomt is de klos. Mijn favo scene is de opnames met Uncle Bill, die moeten dienen als de openingssequentie van de film " It's allright, it's okay, there is something to live for. Jesus told me so!". Uncle Bill komt steeds niet verder dan " It's allright its okay eeeeehhhh". Dan kun ej me opvegen, ook na 6 keer zien. In huize K. wordt deze tekst inmiddels regelmatig gebezigd. What time is it there is mijn favo Tsai, wint het nipt van Vive l'amour. Inderdaad het laat de kijker mee-ademen. Ook zijn er een aantal dingen die op papier enorm artificieel lijken en waar ik me toch niet aan stoor. ZOals een man die steeds publieke klokken probeert terug te zetten.

ja American Movie is inderdaad oneliner na oneliner, maar eigenlijk zijn ALLE figuren interessant. bijvoorbeeld, de lieve moeder met (dacht ik) Duits accent (tis Zweeds, maar 't past geniaal in een film over een horrofilm) En dan die vriend Kenny die INEENS uit de bajes moet worden opgehaald?!?! :)

ja die klokken, zet ie ze nou terug op de tijd van zijn vader's geest (en had ie dat niet zelf gedaan dan?) ik dacht namelijk heel lang dat ie ze op Parijse tijd zou zetten omdat ie misschien verliefd was op dat meisje :)

Ja, dat is niet zo duidelijk he. Ik heb het maar geinterpreteerd als "buying time".

It's allright, it's okay, there is something to live for. Jesus told me so! - waarbij ik dan tot op de dag van vandaag een klapperend kunstgebit voor me zie en een vertraagde scene in een auto. American Movie werd een paar jaar geleden uitgezonden door de BBC en dat was inderdaad dolle pret.

Zag zelf gisteren Hallam Foe (David Mackenzie, 2007) op dvd. Kortweg te omschrijven als Rear Window door elkaar gehusseld met Vertigo (dat woord wordt zelfs door een van de personages uitgesproken) met een moedercomplex (een snufje Psycho dus) en Glasgow als pittoreske locatie. Jamie Bell (hij van Billy Elliot) speelt de titelrol. Hallams jeugdtrauma werd helaas niet voelbaar en het thrillerelement werd er met de haren bijgesleept. Zeker geen hoogvlieger.

Retribution van Kiyoshi Kurosawa (geen familie van Akira) is horror die onder de huid gaat zitten. Daar is K. Kurosawa een meester in, met Kairo (aka Pulse – onlangs zinloos in Amerika herverfilmd) uit 2001 als voorlopig hoogtepunt. Ook in die film zijn vervreemding en eenzaamheid hoofdthema’s. Andere aanraders: Cure uit 1997 (over een seriemoordenaar) en Kôrei/Seance uit 2000 (een geslaagde remake van de sfeervolle klassieke Britse paranormale thriller Seance On A Wet Afternoon uit 1964). Afraders: het warrige The Guard From The Underground uit 1992 en het vage en langdradige Charisma uit 1999.

het schijnt trouwens dat Coven als extra is te vinden op de American Movie dvd (voor wie 'm een keer in de ramsj ziet liggen)

jammer van Hallam Foe, premisse klonk best ok, in 't najaar maar 'ns zien dan ;)

om nog even over door te babbelen..

aan het einde vist een oude man een koffer uit het water (mogelijk het koffer van 't meisje) nu zeggen de "kenners" op het imdb forum dat die man mogelijk de vader van de jongen is?!

en deze is ook taalkundig interessant (Olaf's straatje toch, dus hij wist het vast al)

the word for "clock" has a phonetical similarity to the word for "funeral", and for this reason, it is usually custom in Chinese culture (perhaps not so much anymore) to not give clocks or watches to anyone. The act of giving a clock to someone is called "song zhong" which is pronounced exactly the same as attending someone's funeral

De vader van de jongen.... Dan moeten we even The river terugkijken wellicht. Het is altijd hetzelfde gezinnetje toch in die films van Tsai? Van Chinees weet ik bijna niets, dus dank voor de info. Tis wel het soort gelaagdheid die ons ontgaat, als het al niet te ver gezocht is.

Pulse had ik al op de korrel, Vido.

My Life Without Me
In deze film zag ik dan eindelijk de Brando houding, loopje misschien wel in Mark Ruffalo. Die verder niet belangrijk is, want dit draait natuurlijk om forum-favoriet Sarah Polley. Zij is een piepjonge moeder in een trailer, die terminale kanker krijgt en dan als een omgekeerde Singh Varma het verzwijgt voor alles en iedereen. Haar bullet list (things to do) bevat o.a. naar bed gaan met 'n andere man. (Enter Ruffalo) De cynicus (ik dus) denkt, verrek, zou dat nou wel zo'n pretje zijn met uitgezaaide eierstokkenkanker.. Nou ja we zien "het" ook niet gebeuren, dus misschien is dat een stukkie realisme.
Verder best zielig allemaal, al maakt de film het zich gemakkelijk door niet de laatste fase te tonen, ik bedoel zou ze 't tot het einde verborgen kunnen houden, lijkt me niet.
Meest tragische moment is dat ze tapejes gaat zitten opnemen voor d'r dochters, voor elke verjaardag tot 18.. en dan zit ze dus te praten over mensen die wie weet dan ook al dood zijn.

The Madness of King George
Zeker voor een "kostuumfilm" erg leuk. Combi van komedie en treurigheid is altijd goed. George is in goede doen al een idioot, maar dan krijgt ie een of andere dementie-achtige ziekte. De potsierlijk gekapte Prince of Wales en zijn eveneens bizarre maat (een Duke) zien een kans om 'm af te zetten en proberen wat wetten door 't parlement te jassen.. Maar zie daar, Ian Holm, als "moderne" psychiater, die de koning eens flink in 't rond commandeert. En ja hij wordt beter, al had dat waarschijnlijk niet zo heel veel met de behandeling te maken, bleek in de aftiteling, waar de leukste grap voorkomt. ("hereditary")

La Planete Sauvauge
Historisch zal er wel enig belang zijn, maar qua film ontging de lol me. Minder sfeer dan ik dacht en om 't verhaal gaat het ook niet, dat stipt MOGELIJKE verhalen aan om dan weer door te gaan. Zoals het verhaal over de mensenbaby en zijn alien-baas Tiwa en hoe ze uit elkaar groeien (dat zou Disney zijn, mits er 'n happy end was) Of het verhaal van de inmiddels groot geworden mens en zijn zoektocht naar soortgenoten op de bizarre planeet. Of 't verhaal dat ie daar al is en de strijd als lilliputters vs. Gulliver. Deze 80 minuten bevatten dat allemaal, een beetje. Tis wel duidelijk dat Aranofsky voor zijn weirde film van vorig jaar hier naar gekeken heeft, met medidatie in zeepbellen die zweven door space. Tis wel iets voor OMC, met Franse synthesizer-soundtrack enzo. :)

Il Postino
Film in 2 delen. 80 minuten een sentimenteel verhaal (met eindeloze Rota-esque accordeon-muziek) (wel lief, klein) over een doodsimpele postbode die min of meer vriendschap sluit met een dichter in ballingschap (a la Napoleon op zijn eiland) En dankzij hem weet ie 't mooiste meisje te versieren. The End. Maar dan gaat de film door, de dichter gaat weg en vergeet ze, op zich ook nog acceptabel, misschien dat de simpele postbode dan zichzelf nog 'n keer kan bewijzen voor 't meisje (nu is ze gevallen voor gejatte gedichten) Misschien kan ie politicus worden, lijkt de film te hinten.. Maar dan ineens, inderdaad een politieke bocht en een (voor deze film, te hard en uit 't niets) donker einde.

Le Planete Sauvauge gaat op de lijst (je tips hebben volgens mij een 100% score tot nu toe Ludo. ;) Begin nu te twijfelen of ik die film niet al eens op een nog-te-kijken lijst wilde zetten en prompt vergeten was dat te doen.

ik had 'm op mijn lijst als Vido-tip staan, dus hij "moet" er nog maar wat over zeggen (als de positieve kant van 't verhaal)

Writer/co-director/star Massimo Troisi (Il Postino) postponed heart surgery so he could complete the film. The day after filming was complete, he suffered a fatal heart attack.

da's nog 'n sterven voor de kunst. ai.

Gates of heaven (Morris, 1978). Klassieke documentaire over de verhuizing van een dierenkerkhof. Voornamelijk interviews waarin dierenliefhebbers uitvoerig over hun liefde voor hond, kat of cavia vertellen maar het eigenlijk lijken te hebben over zichzelf en de eigen sterfelijkheid. Knappe prestatie. Er komen weer de nodige hilarische figuren voorbij die allemaal serieus hun verhaal mogen doen. Hoogtepunt is de zoon van de kerkhofeigenaar, een loser eersteklas, geflopt in het zakenleven, maar niet te beroerd zijn ahum diepgravende filosofieën over het dierenbegrafeniswezen en het leven in het algemeen voor Morris uit de doeken te doen. Net zo grappig als Jiskefet op zijn best.

Soredemo Boku Wa Yattenai (a.k.a. I just didn’t do it; Masayuki Suo, 2007) Kafka in Tokyo. Man wordt op weg naar sollicitatiegesprek door een ambtenaar een overvolle metro in geduwd (je kent het tafereel wel) en na het ritje wordt hij door een vrouwelijke scholier beschuldigd van onzedelijke betastingen. Pragmatisme in Japan zegt: excuses aanbieden en settelen, maar onze held heeft het niet gedaan en kiest voor een rechtzaak. Film klokt ruim over twee uur, maar ik vond het de moeite waard. Goed acteerwerk en een interessante balans tussen drama en reflectieve beschouwingen over de rechtsstaat.

Tony Takitani (Ichikawa, 2004). Af en toe komt er opens iets leuks op de televisie, dat apparaat heb ik ook nog. Verhaal over een man, geboren voor de eenzaamheid, die alsnog een vrouw vindt. Het geluk kan niet op, maar dan blijkt dat zij manisch-koopzuchtig is en in no time een hele kamer met kleren gevuld heeft. Traag geschoten, zachte voice-over doet het meeste werk en een plot waar je na afloop zeker nog even over nadenkt. Wat is dat toch met die kleren?

Naissance des pieuvres (Sciamma, 2007). Fucking Amal in het zwembad, dat lijkt me een adequate typering. Ontluikende tienerliefdes en sluimerende puberonzekerheden rondom een drietal syncroonzwemster met op de achtergrond de waterpoloboys. Sciamma is meer dan Moodysson geinteresseerd in een slice of life aanpak dan in een rechttoe verhaal, en dat voelt aan het einde goed. Pers is iets opgetogener dan ik kan zijn, omdat ik de plot toch niet helemaal geloofwaardig vind. En om met een Ludo-opmerking te eindigen: het dikke meisje ziet eruit als een dochter van Rita Verdonk.

Eindigend met de film van het weekend:

Le feu Follet (Malle, 1963). Godard mag dan een paar films hebben gemaakt die ik wel kan waarderen, laten we er niet al te enthousiast over gaan doen. Want in Le feu follet krijgt existentialisme een uitwerking die ondanks alle rechtlijnigheid ontroert. Man is van de drank af, woont nog in de kliniek en besluit eerst nog een tochtje langs zijn vrienden te doen voordat hij zelfmoord pleegt. De film geeft slechts summier de achtergronden (ongelukkig in de liefde, the usual), waardoor het selectieve gezelschap dat hij met een bezoek vereert de psychologische ondergrond moet leveren. Dat gebeurt gelukkig niet al te expliciet, waardoor er nog genoeg te raden overblijft: fatalisme is ook een state of mind. Mooie hoofdrol van Maurice Ronet en een piepklein rolletje van Jeanne Moreau. Aanrader.

ik heb net 1 of 2 films van Malle in de wachtrij staan, zullen de eersten zijn. ben benieuwd (deze niet geloof ik, maar zal 'm onthouden)

aah Tony Takatani (je "moest" 'm wel kijken want ik had 'm in 't bovengaande al enkele keren vergeleken met o.a Millenium Mambo enneh Dolls, ;)
gewoon dat korte verhaal Marakumi (of hoe heet die schrijver) op beeld gezet, bijna letterlijk voorgelezen, stel ik me zo voor.. Ambient-muziekje erbij. En dan maar melancholisch zwijmelen (als zoiets kan)

En om met een Ludo-opmerking te eindigen: het dikke meisje ziet eruit als een dochter van Rita Verdonk.

:D inhakend, net een Mexicaanse film gezien waar de hoofdrolspeelster op Karin Ruckstuhl lijkt. (later meer) hier een plaatje om de de hersens helpen te malen:
http://sportnet.files.wordpress.com/2007/03/atleten-ek.voorbeeld.jpg

Stellet Licht....? Zo ja, dan mag je me de ondertitels sturen! Zoek er godverdomme al weken naar.

Goed...

Tennen kokekko (a.k.a. A gentle breeze in the village; Yamashita, 2007). De maker van het vurrrukkelijke Linda Linda Linda blijft hangen bij de jeugdigen. Kinderen van verschillende leeftijd zitten bij elkaar in de klas in een kleine dorpsschool, waar een nieuwe klasgenoot Osawa (uit Tokyo!) aanschuift. Het oudste meisje, Soyo, is meteen verliefd. Verder gebeurt er niet veel. Er is een plotje over de moeder van de Osawa, die in een ver verleden iets heeft gehad met de vader van Soyo, en er is een uitstapje naar Tokyo. Yamashita is een sentimenteel observator van het kleine, die hier en daar zijn puntje scoort maar beduidend minder materiaal in handen heeft dan met Linda Linda Linda. Een niet onaangename landerigheid overheerst en pas in het laatste kwartier stijgt het daar bovenuit.

was dat Stellet Licht niet in een of ander absurd Nederlands dialect gesproken? ;)

(nee geen subtitles dus)

Hmm, maar heb ik dan in ieder geval de actrice goed, Miriam Toews?

http://www.nieuwamsterdam.nl/media/img/Image/Toews2.jpg

neen, even zien of ik nog een hint kan bedenken.

ah ik weet 't al.
in de enige goede scene (want een totaal overschatte film vond ik) word op 't strand eer bewezen aan de allergrootste (ondanks zijn 1.68) keeper aller tijden.