Filmforum

De band zea is ook fan van Trust en noemde hun eerst album Kow-tow To An Idiot naar het citaat dat hierboven in Martijns reactie staat. Simple Men en Trust zijn zeker de moeite waard.

Kiss me deadly (Aldrich, 1955). Nee, dit deed me dan weer helemaal niets. Film noir met Mike Hammer (Ralph Meeker) die in een plot gesleurd wordt dat leidt naar een duistere doos. Een klassieker, maar waar waren de bij een klassieker passende scherpe dialogen en one liners? Waarom moet het verhaal voor een groot gedeelte voortgestuwd worden door weer een lijstje namen waar de secretaresse mee aankomt? En ik dacht dat het hele “meisjes kleven aan Hammer als een Axe effect” iets van de televisieserie was, met Stacy Keach. Niet grappig, niet cool. Acteerwerk rammelden hier en daar behoorlijk. “Wel mooi geschoten” is dan een beetje dooddoenerig.

Capturing the Friedmans (Jarecki, 2003). Sterke docu over computerleraar die in suburbia de boel op stelten zet doordat hij zijn pupillen zou inzetten voor zijn pornogeneugten, daarbij geholpen door zijn jongste zoon. Na een tijdje blijkt dat het meer urban anxiety is dan iets anders, maar desalniettemin zien we zowel vader als zoon, om uiteenlopende redenen, `guilty` pleiten in de rechtzaal. We krijgen een en ander van zeer dichtbij omdat de hele familie verslaafd is aan de handycam. Verbijsterend.

Control (Corbijn, 2007). Ja, beter dan verwcht nog eigenlijk! Knap hoe Corbijn, als fan, zich heeft ingehouden. Geen overmaats gepsychologiseer, de verleiding weerstaan om ook filmisch in het hoofd van Curtis te gaan zitten. Het is wat het is, en het is koud. Sterk geschreven bijrol van Annik, een Belgische journaliste/groupie die Curtis een tijdelijke escape biedt maar veel te jong en onnozel is ‘to know what hit her’.

Obchod Na Korze (a.k.a. Shop on Main street, Kadár & Klos, 1965). Grotendeels geslaagde film, hierboven aangeraden door Vido, over een lapzwanzige man die in de oorlog een winkel van een Joods vrouwtje onder zijn hoede neemt, als “Arisator”. Het laatste halfuur kwam er voor mij niet uit. Te langdradig. En keuze die onze held moet maken tussen heroiek en het redden van zijn eigen hachie (daartoe uitgenodigd doordat de Nazi’s laten zien dat het allemaal menens wordt) werd niet invoelbaar gemaakt. Het is ook nogal wat gevraagd...

King of New York. Mijn tweede Ferrara. Een stuk conventioneler dan Bad lieutenant, en ook een heel stuk minder goed. Het interesante is de sterke rol van Christopher Walken. Topdrugsdealer die stiekem ergens gewoon wil deugen. Een interessant gegeven dat wat ondergesneeuwd wordt in standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

toch wel handig dat Ferrara ervaring had opgedaan met Miami Vice. ;) Ik vind dat nog steeds een erg sterke film met die typisch sardonische blik van Ferrara als het om drugs gaat. Hij is alleen wat cleaner dat die katholieke punkfilm. :)

The Piano
Binnen 3 seconden weer vergeten deze film. Wel nog een mooi begin "this is not my real voice.." (Hoofdpersonage is gestopt met praten) Ze komt in de middle of nowhere terecht na uithuwelijking, houdt alleen van d'r piano tot de zeeman (of crimineel?) Keitel een slinks trucje verzint.
Verbaasde me vooral over 't verraad van de dochter van de vrouw. Eerst zijn ze jarenlang close en dan laat het irritante kind ze meteen vallen. Zo zijn die mormels zullen we maar zeggen.
Het einde is trouwens ook fraai (niet de gebruikelijke overbodige epiloog) maar net daarvoor. Bijna opera. Nu ik er over nadenk, toch best knap verzonnen allemaal, als een echte oeroude fabel.

Lantana
Australische cinema. Stelt die wat voor. Mij schiet even niks te binnen. Lantana is wel goed, ZEER onderhoudend zelfs "for the duration of the movie". Iemand merkte vilein op dat de film niet alleen een Magnolia-structuur heeft, maar toen ook maar een bloem als titel heeft genomen.
Beetje flauw. Lantana heeft ook wel trekken van een "politie op onderzoek"-verhaal. Met een lijk enzo. Verder HEEL, HEEL veel relatie-problemen. Het lukt me even niet een unique selling point te benoemen, maar hij is toch echt de moeite. Anthony LaPaglia als morsige/dikke agent, Rachael Blake (die op een jonge Hillary Clinton lijkt) als spiedende buurvrouw. Geoffrey Rush is ook sterk als academicus. En niet te vergeten ene Daniella Farinacci, maar da's puur esthetisch.

A League Of Their Own
Ach ja, honkbalfilms. Dit keer is Tom Hanks de archetypische dronken in de goot geraakte coach. Tis oorlog, dus er is geen honkbal, tijd voor een vrouwencompetitie. De vrouwen moeten zich gedragen als ladies, maar toch ook liever heel korte rokjes aan. (By the way, hadden ze toen geen softbal, en waarom is dat onderscheid er sowieso)
Maddona loopt rond in 't team, wat afgrijselijk is want al haar grappen hebben te maken met haar imago (kortom sex, sex, sex en nog wat anti-kerk dingen)
Geslaagd is wel de hoofdmoot: de rivaliteit tussen twee zusjes uit Oregon (Geena Davis en Lori Petty)
Film verzint 't om nog 20 minuten door te gaan na het welbekende einde (i.e. de underdog wint)
Dan herinner ik me ineens dat de film begon in 't heden en toen aan een lange flashback begon. Enigszins besmuikt moet ik constateren dat ik hier door de stroperige sentimentele muziek en mijn algehele gevoeligheid ik in feite net zo geraakt wordt als bijvoorbeeld Schindler's List, dat tenslotte ook eindigt met een samenkomst van de nu oud geworden personages. Oh god. (Hoe lang kan die typische filmboodschap van "De tijd vliegt, doe er wat mee" eigenlijk mee ;) )

Australische cinema, poe..... Proof van Moorhouse vind ik een hele goede. An angel at my table (Campion). Dit lijkt me het moment waarop Vido met een waslijst komt....

Mad Max natuurlijk...

Las net in Sight & Sound het blijde nieuws dat Won Kar-Wai dit jaar met de redux komt van Ashes In Time, toch wel een van mijn favoriete films van hem. Neem aan dat de DVD helemaal up-to-date zal zijn want op de versie die ik heb lijkt het af en toe of iemand zijn reet ermee heeft afgeveegd (en dat is nog de "best" DVD-versie :)

The Proposition, de Australische western geschreven door Nick Cave is goed.
Chopper, met Eric Bana en geregisseerd door Andrew Dominik van The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford is ook een aanrader.

De bekendste Australische regisseur na Mel Gibson is waarschijnlijk Peter Weir. Levert vrijwel altijd kwaliteit.

Levert vrijwel altijd kwaliteit.

Mosquito coast was leuk. Maar ik geloof dat ik na dead poets society ben afgehaakt. Die film keek ik altijd met huisgenoten als hij op tv kwam, met een krat bier. Een van de slechtste films ooit gemaakt.

Chopper is waanzinnig en ook heel sneu. :) Heb ook altijd een zwak gehad voor Dead Calm zeer effectieve paranoia constructie (plus heel naar auto-ongeluk in het begin).

"Maar ik geloof dat ik na dead poets society ben afgehaakt."

Die heb ik wel gezien, maar heeft geen indruk in positieve of negatieve zin achtergelaten.

The Darjeeling Limited (Anderson, 2007). Leuker dan de Tennenbaums, wederom mijlenver verwijderd van het niveau van Rushmore. Het is wederom allemaal erg understated en niets bovenmatig, dus het is wederom een film die ik tussen neus en lippen effe bekijk. En weer vergeet. Sorry, geen liefhebber.

Triumph of the nerds (Sen, 1996). Wereldingrijpende geschiedschrijving uit je eigen tijd. Deze docu geeft een inkijk in de onstaansgeschiedenis van de home computer, beginnend rond 1975 en eindigend in 1995, met de presentatie van Windows 95. De docu laat de winners en losers zien, daarbij focussend op Apple, IBM en Microsoft, en maakt inzichtelijk warom de dingen gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Grappig op te zien dat de eerste computer een doos was zonder beeldscherm en toetsenbord en omschreven wordt als een oplossing voor een probleem dat nog gevonden moest worden. Grappig ook om te leren dat een eerste windows-achtige software eerst op de Macintosh verscheen (dat wist ik) nadat de ideeën ervoor door Steve Jobs (Apple) gejat waren van Xerox, waarna hij Bill Gates inhuurde om de software te realiseren (wist ik niet). Leuke quotes ook. Steve Jobs over Microsoft: “Thay have absolutely no taste. I don’t mean that in a small way, I mean it in a big way.”

Quiet city (Katz, 2007). Mumblecore, Slackavetes. Weer wat woorden geleerd. Dank Vido, deze was in de roos. (Zie Vido’s beschrijving op zijn website waar ik me helemaal in kan vinden). Niets om het lijf low budget film gemaakt door een 26-jarige Katz (kort in beeld ook), mede geschreven door de twee jongere hoofdrolspelers. Before Sunrise door iemand met een handycam en zonder geld. Ja, hier hou ik toch wel erg van. Compleet understated, er gebeurt weinig (boy meets girl) maar door het hoge waarheidsgehalte bekijk je alles op een of andere manier en ook veel directer. Je voelt op een alledaagser niveau mee, waardoor je ook sterker hoopt dat het goed gaat, waardoor de pijnlijke momenten pijnlijker worden, de geluksmomenten mooier, etc. Het is wonderlijk wat dit soort cinema met je kan doen. De films van Bujalski zijn gescripter, en dat geeft ook wel snel een meerwaarde vind ik. Maar dit is ook het proberen waard. LOL van “labelgenoot” Swanberg staat al in de download.

"Sorry, geen liefhebber."

Gelukkig is er eindelijk iemand in Nederland die Anderson begrijpt: André Waardenburg van het NRC. Geef die man een standbeeld!

Ik zag drie uitstekende documentaires.

Dig! (Timoner, 2003). Dit is een leuke muziekdocu. The Dandy Warhols en The Brian Jonestown Massacre zijn twee bevriende bands die in Californië samenhokken om de revolutie te beginnen. Dandy’s zijn de middelmaat met een randje wansmaak die vreselijk opkijken naar BJM, geleid door het genie Anton Newcombe (zeven 4(+)-sterrenplaten op rij volgens allmusic.com). Maar de Dandy’s tekenen bij major Capitol en zijn bereid hard te werken. BJM doet drugs en weet de ene na de andere opportunity genadeloos om zeep te helpen. Optredens (waaronder een belangrijke showcase) eidigen in een vechtende janboel en de eerste Amerikaanse toernee stokt halverwege, als de politie het busje binnenstebuiten keert. De Dandy’s gaan richting Europa en merken langzaam dat Newcombe zich tegen hen keert en de Dandy’s zelfs begint te stalken. De onderlinge strijd en het verschil in succes, worden genadeloos in beeld gebracht. Een muziekdocu die je niet doet voor de muziek. Met die genialiteit van Newcombe valt het reuze mee...

American movie (Smith, 1999) Mark Borchardt is een slungelachtige nerd die, als hij zich niet bezuipt aan de wodka met zijn buddy en übernerd Mike, één passie heeft: films maken. Om zijn eerste serieuze film Northwestern gefinancierd te krijgen besluit hij om eerst zijn horrofilm Coven af te maken. Met familieleden en vrienden (that is, met wie daarvan uiteindelijk ook daadwerkelijk komen opdraven) gaat hij in het weekend het bos in voor weer wat shots, daarbij niet geholpen door ook maar enig talent. Vooral de shots die hij met moeder en opa opneemt zijn hilarische hoogtepunten. Opa, wonend in een trailerpark, is met 3000 dollar de grootste geldschieter en daarom executive producer. Een en ander gaat zo traag dat je als kijker zeker weet dat die film een gebed zonder einde is. Maar lo and behold: Coven is gewoon te vinden op IMDB. American movie is een film over de droom van een individu die uiteindelijk meer geïnteresseerd is in het kunnen leven met zichzelf dan in de mening van een ander. Als zodanig een hoopvolle, positieve docu, ook al ploegt die zich eerst door een hoop smalltown misère heen.

My kid could paint that (Bar-Lev, 2007). Marla Olmstead is drie jaar oud en houdt van schilderen. Een groot canvas dat wordt opgehangen in het plaatselijke café trekt de aandacht en als het verhaal rond begint te waaien, gebeurt het ongelofelijke: de kunstwereld, wetende dat het een 3-jarige betreft, neemt het talent volstrekt serieus en prijst de onbevangenheid en het gebrek aan cynisme. Gevolg: gevulde galleries. Als de vragen over wat kunst nu eigenlijk is nog maar net gesteld zijn en de schilderijen voor 20.000 dollar de deur uitgaan, gooit het programma 60 minutes roet in het eten: heeft het kind het wel allemaal zelf gemaakt of heeft vader toch een beetje geholpen? De documentaire wordt hier lichtjes postmodern want ook Bar-Lev zelf twijfelt openlijk. Zodat zijn film uiteindelijk door deze backlash nog een derde thema in de schoot krijgt geworpen: bepalen wij in deze mediazieke wereld de waarde van alles op basis van het verhaal dat eraan vasthangt? Een hele complexe documentaire dus uiteindelijk, en een absolute must-see.

leuke beschrijvingen. (kijken hoeft bijna niet meer, net als op de 5th dimension channel, Berend Dubbe's fictieve zender in de VPRO gids)
"familie ontdekt op gedekte tafel een miniatuurversie van zichzelf, zittend aan gedekte tafel" (oid)

Oasis
eentje in de categorie van My Left Foot en Diving Bell. En misschien wel beter. Een Koreaan wordt hartje winter vrijgelaten uit de gevangenis, in zijn t-shirtje. Hij struint wat rondt om dan maar opgepakt te worden om zo achter het adres van zijn familie te komen. Hij is duidelijk niet al te snugger en de familie is niet bepaald blij 'm weer te zien. Hij blijkt in de gevangenis te hebben gezeten voor een auto-ongeluk, dus besluit hij de familie van het slachtoffer maar op te zoeken met een mooie fruitmand. Geen goed idee natuurlijk. Daar raakt hij wel gefascineerd door de spastische dochter. En daar onstaat natuurlijk wat tussen de 2. (op uiterst pijnlijke/moeizame wijze)
Confronterende film, over hoe de samenleving op abnormale mensen reageert en hoe die gebruikt worden. Het einde is een beetje ongeloofwaardig (heeft te maken met een brief) maar see for yourself zou ik zeggen.

Before Night Falls
Fragmentarisch herinneringen in deze biopic van een Cubaanse schrijver. En homo, wat al snel de gedachte oproept hoe Castro en co. daarmee omgingen, nou ja het antwoord volgt snel natuurlijk. They didn't like it. Weinig memorabele film verder, die schrijver is eigenlijk maar een zak. Wel een FAN-TAS-TISCHE scene als een of andere knakker per luchtballon probeert te ontsnappen, begeleidt door Arvo Partiaanse muziek (misschien wel van Lou Reed/Laurie Anderson, die een gedeelte van de soundtrack penden)
Filmquizje (ik weet 't antwoord niet) Hoe heette de vrij recente film die opende met een gruwelijk luchtballon-ongeluk?

Ordinary People
Wow, wist niet dat Robert Redford hier ook de regie deed. Prima boekverfilming, die de 3 hoofdpersonages allemaal evenredig aandacht geeft. De onwaarschijnlijke moeder, zo liefdeloos dat je bijna medelijden met haar krijgt. En de tobbende vader en zoon natuurlijk. De psycholoog is me net wat te alfa-mannetje, coole knakker en dat ie op 't laatst zijn patient omarmt en zegt dat ie zijn vriend is, is ook wat te Hollywood.
Wel mooie dan wel pijnlijke scenes: 1) het moment dat Conrad leert van de zelfmoord van een goede vriendin 2)als ie zingend naar huis rent nadat ie een leuk praatje heeft gemaakt (met 'n meisje natuurlijk) en hij tegen een rendier-standbeeld zingt. :)

Dear Frankie
ach zo'n tranentrekker. Doof jongetje. Vader uit beeld. Moeder schrijft brieven (en doet alsof pa zeeman is) maar dan komt de boot aan!!! Wat nu!! Jaa.. dat kunt u wel raden, er wordt zomaar een man opgeduikeld, die wel heel perfect de rol kan spelen. Film en moeder en ik raken tegen het einde wat verstrikt in alle leugens en hoe dit nog op te lossen. Misschien had het essentiele moment, dat het zoontje realiseert dat ie voor de gek is gehouden, nog wat uitgesponnen kunnen worden. Maar ach.
Moeder (Emily Mortimer) is trouwens een absoluut plaatje en ze zingt ook nog 'ns als Joanna Newson.

Ben zelf ook benieuwd naar LOL. Mumblecore krijgt zowaar in de nieuwe Skrien een artikel van twee pagina's, inclusief een overzicht van essentiele titels. In Amerika is het 'genre' alweer voorbij, naar het schijnt.

Wat betreft down under: Bad Boy Bubby.

>>Hoe heette de vrij recente film die opende met een gruwelijk luchtballon-ongeluk?

Enduring Love

http://www.imdb.com/title/tt0375735/

thx Rick :) ook naar een McEwan novel, zal een keer gezien moeten worden.

Far From Heaven
het hele verhaaltje moet ik OF heel vaak in de gids als beschrijving van deze film hebben gelezen, OF het komt elders ook vaak voor. "Vrouw krijgt interesse voor (zwarte!) tuinman, nadat haar man uit de kast is gekomen"
Film deed me eigenlijk niet zoveel, maar tis wel een heel mooie fifties-pastiche, prachtige decors enzo. En dan is daar natuurlijk Elmer Bernstein's muziek, die in dit voor hem vertrouwde terrein glorieert. (Het was zijn allerlaatste soundtrack, wat ik 'n mooi cirkel = rond gevoel vind)
Far From Heaven zou wel 'ns beter kunnen worden hoe vaker je 'm ziet. Just a hunch.

Eat Man Drink Woman
Net als Far From Heaven eigenlijk ook vooral een esthetisch genoegen. Wat een heerlijke kookscenes. Oude meesterkok glorieert nog altijd in de koken, esthetisch gezien dan, want zijn smaak heeft ie verloren. Een inkijkje in traditioneel Chinees koken geloof ik. Kikkers, varkens, zeewier en vlees in een gekleide kip? Euh.. Flinterdunne pannenkoekjes. Het verhaal ondertussen gaat over relaties, de kok heeft drie dochters, die allemaal worstelen met mannen, terwijl hij eenzaam is. Met een twist aan 't end. Bij momenten wat saai, maar een aangename kabbeldekabbel film.

St. Elmo's Fire
Ik had meer verwacht van de halve cast uit de Breakfast Club. Ze zitten hier in een post-graduation depressie.. Zijn nagenoeg allemaal vervelende typjes, corpsballerig zelfs. Moraal is jaren '80, alles kan. Emilio Estevez heeft 't geinigste subplotje, hij raakt geobsedeerd door een verpleegster en weet 'r uiteindelijk te verbazen. Verder zo'n film waar 2 personages eerst stomdronken raken en daarna (urenlang?!) hot steamy sex kunnen hebben, waarna ze toch maar weer uit elkaar gaan. Tis me wat.

Echt niemand hier nog There will be blood gezien? Dwingend drama... duur maar liefst honderdachtenvijftig minuten zonder een moment verveling. Aan de oppervlakte een mix van de vroege Dallas --toen de vaders van JR Ewing en Cliff Barnes het nog in oliebevlekt cowboytenu aan de stok hadden-- en Citizen Kane. Daaronder, maak ik me sterk, een parabel over God's own country. Met gewetenloze geldwolven, godvruchtige wederdopers, opportunistische leeglopers, eerlijke harde werkers en een zoon van een oliebaron genaamd "Doubleyou".

The filth and the fury (Temple, 2000). Docu over de Sex Pistols. Vooral leuk door de footage en Lydon, want Julian Temple dacht dat het een leuk idee zou zijn om een hoop aan het establishment refererende beelden (Shakespeare, Benny Hill) door de docu heen te snijden, waardoor de vorm enorm kinderachtig wordt.

Jesus camp (Ewing & Grady). Docu die laat zien hoe in Amerika de jeugd wordt gewonnen voor het christelijke geloof. Kinderen die op reli-kamp gaan en aldaar, bedolven onder retoriek en bombasme, al op zeer jeugdige leeftijd opnieuw geboren worden. Docu slaagt erin het belachelijke van dit missiewerk aan te kaarten, maar slaagt er niet in onder de oppervlakte te komen. Wat deze kinderen echt denken en voelen, geen idee.Ewing & Grady zien hier de kiem het vervagen van de grens tussen religie en politiek, maar deze claim blijft een beetje in het luchtledige hangen.

Deliver us from evil (berg, 2006) Deze is beter. Priester die keer op keer kinderen seksueel misbruikt heft biecht in deze docu zijn zonden op. Ook de slachtoffers komen aan het woord. Het beeld dat geschetst wordt van de katholieke kerk die alles in de doofpot wil houden is niet erg verrassend, maar de kracht zit hem in de biecht van de priester. Moedig om zo voor de camera te verschijnen. Je verwacht eerlijkheid die je als kijker wellicht beloont met medelijden. Maar wat je voelt is totale minachting voor deze man en zijn poging om in zalvende woorden enige sympathie op te wekken. Daarmee wordt inzichtelijk gemaakt hoezeer het probleem door de kerkleiding onderschat kan worden.

LOL (Swanberg, 2006). Serieuze mumblecore. Daar waar Bujalski en Katz op speelse en humoristische wijze laten zien hoe relaties ontstaan, of niet ontstaan, is de toon van Swanberg bepaald donkerder. Zijn karakters zijn allemaal op zoek, maar als puntje bij paaltje komt, ontstaat de twijfel en wordt er slecht gecommuniceerd en weet men zelf niet waar men mee bezig is. Een beetje Antonioni in New York, maar dan met alledaagse mensen. Dit thema wordt vindingrijk ondersteund door de liedjes die een muzikant in de film maakt: liedjes bestaande uit ritmisch geordende menselijke geluiden, met uiteindelijk duetten tussen de probleempaartjes. Ook is er de donkere rol van internet, die de seksuele beleving op een negatieve manier veranderd heeft en relaties simpelweg dwarszit. Sommige conversaties zijn een beetje gezocht, en vloeken daardoor destemeer in een mumblecore-film, maar overall is LOL een film die wat toevoegt.

Mon Oncle D'Amerique
Van de maker van Hiroshima, Mon Amour. Deze is amper na te vertellen. De rode draad is in elk geval een wetenschapper, die allerlei theorien over menselijk gedrag introduceert. Ondertussen introduceert een voice-over (die wel een half uur lijkt te duren) een paar karakters, die allemaal zo hun problemen hebben. Gerard Depardieu bijvoorbeeld, heeft zich opgewerkt van boerenjongen tot kantoorslaaf, maar nu willen ze 'm een job met verantwoordelijkheid geven, wat 'm zwaar valt.
Langzaam verdwijnt de voice-over en gaat 't echt boeien. Maar na te vertellen is 't niet. Ik kreeg ineens associaties met Montaillou (een dik boek vol cijfertjes/wetenschap)

The Butcher Boy
Vermijden! Wat een irritante film en het boek waarop het gebaseerd is schijnt nog wel een klassieker te zijn. Ok, het is wel verfrissend dat het hoofdpersonage een irritant (in de voice-over nog best grappig)eikeltje is.. Maar goed hij groeit op in Ierland, zijn moeder is depressief, zijn vader alcoholist. Hij richt zijn haat op de moeder van een jongetje uit 't dorp, die naar zijn idee zijn beste vriend heeft afgepakt. En zijn wraak is bloederig. Hij belandt ondertussen in zo'n monnikenschool, die 'm natuurlijk (zzzz) misbruiken (of een poging wagen)

Brother
Beat Takeshi's mislukte poging om in Amerika door te breken. Begint uitstekend, de man met de zonnebril komt aan op 't vliegveld en zwijgt. Ik denk, hij zal wel een huurmoordenaar spelen. Dat is 't niet, hij is uit Japan verbannen door zijn mede-Yakuza's. Dus continueert hij in Amerika maar zijn bezigheden, door een drugskartel op te zetten etc. Als altijd nihilistisch, depressief en in noodgang op weg naar de dood. Ondertussen wordt er weer gefrisbeed (?) op 't strand en doelloos rondgehangen. Want dat doen de mafiosi in films van Takeshi. Plot stort in in de tweede helft, dus wordt er nog maar wat gruwelijk geweld gepleegd, maar een verhaal is er dan niet meer. De Amerikaanse dialogen zijn bij vlagen trouwens hilarisch slecht. Kortom, geen moetje.

Before The Rain
Heb toch een zekere Balkanmoeheid. Noem 2 volken daar en ze haten elkaar. Gaap, gaap. Dit is een verhaal in drieen. Het begint met een jonge Macedonische monnik, die een Albanees meisje verbergt. Daarna (blijkt later) gaat de film terug naar 't begin van de cirkel, naar een Macedonische fotograaf in Londen, wiens Engelse vriendin 'm min of meer dumpt, waarna hij terugkeert naar Macedonie, waar ook hij het meisje zal tegenkomen)

Hoeveel ik ook van de muziek houd, die beefs tussen alle bevolkingsgroepen doen je bijna terugverlangen naar gewoon alles onder één Osmaans rijk en koppen dicht.

National Treasure, hahaha, wat een bagger.

<I>The Butcher Boy
Vermijden! </I>

Martijn zegt: "Zien!"

2 Days in Paris
Geschreven, geproduceerd, soundtrack gecomponeerd, gemonteerd en geregisseerd door Julie Delpy. Hoofdrol: Julie Delpy

Een Frans (zij) - Amerikaans (hij) stel is op vakantie geweest in Venetië en daar zijn de irritaties flink opgelopen. Tijdens de twee dagen extra in Parijs in het huis van haar ouders (die op de kat gelet hebben) loopt het mis. Het begint heel erg Woody Allen, met grappig neurotisch dialogen. Langzamerhand wordt het steeds grimmiger en belanden we op Von Trier-terrein: een inktzwarte afrekening met de mensheid in het het algemeen en de hipster kunstscene en taxichauffeurs in het bijzonder. Leuk gedaan is dat je in het begin denkt dat hij een neuroot is, maar dat je hem gedurende film steeds meer gelijk gaat geven: zij is knettergek. Ondanks dat en een hoop geslaagde grappen is het niet bijzonder genoeg om lang te blijven hangen.
Delpy is blijkbaar nog steeds op zoek naar haar dark side, want haar aankomende project gaat over Erzebet Bathory.

Martijn zegt: "Zien!"

argumenten! ;)

Little Women
Beetje een klunzige titel. Zou een Jackass aflevering kunnen zijn, waar ze dan met dwerginnen gaan gooien. Het is echter 'n halve Kerstfilm. Sentimenteel en best goed. Ze mogen 'm komend najaar wel weer 'ns op tv uitzenden.. Topcast met Christian Bale, Winona Ryder (hoofdrol) en een piepjonge Kirsten Dunst, die helaas halverwege moet plaatsmaken (logisch) voor een oudere versie.
Synopsis: gezinnetje in de Amerikaanse burgeroorlog.. Hoop dochters. Verschijnt een knappe jongen (Bale dus), alle dochters zijn wel geinteresseerd, hij lijkt iets te krijgen met 't Winona, maar dat loopt allemaal mis. Iedereen vliegt uit over de wereld en uiteindelijk komen ze allemaal weer terug. (ondertussen tearjerk-momenten met ziektes e.d)
Prachtige scene als aan 't einde Winona de deur opendoet, blij dat ze Bale weer ziet.. Maar dan een verrassing. Zowaar geen cliche-einde dus.

Der Amerikanische Freund
Ongeveer 10 minuten voor 't einde had ik door dat dit een Tom Ripley mysterie was. Dennis Hopper is Ripley, die een schilderijen-scam heeft opgezet. Hij komt een lijstenmaker tegen (Bruno Ganz) die hij dan bij wat foute vrienden als "hitman" tipt. Ja, de verwarring slaat al snel toe. De naieve Ganz wordt opgelicht waar ie bijstaat en euh. Nou ja, in elk geval is er een prima superlange scene in de Parijse metro, waar hij toe zal moeten slaan.

Dead Man
Had een Tim Burton kunnen zijn. (Het is een Jarmusch, te herkennen aan de running gag over tabak)
Johnny Depp komt aan in een creepy stadje, aan "the end of the line" Het is niet pluis en al snel werkt ie zich in de nesten (en laat een bloedspoor achter)
Hij wordt opgepikt/gered door een hilarische dikke indiaan, die in Cruyffiaanse tegelwasheden praat. Die denkt dat hij een dichter is (hij heet William Blake) (heerlijk melig)
En dan gaan ze een reis maken naar 't einde. (achtervolgd door huurmoordenaars, maar echt spannend is het niet, het gaat natuurlijk om de flauwe sketchy situaties)
(Voor de liefhebbers is bijvoorbeeld Iggy Pop nog ergens in drag te zien)
Jammer van die arme Indiaan aan 't end. (oeps spoiler)

Een muziekdocu die je niet doet voor de muziek. Met die genialiteit van Newcombe valt het reuze mee..

Wat ik me vooral herinner is de tamboerijnspeler met die eeuwige grijns.

de tamboerijnspeler met die eeuwige grijns - Joel, de held van DiG! tijdens het optreden van Brian Jonestown Massacre in de Melkweg was ik wat minder onder de indruk van zijn aanwezigheid. de hele band viel trouwens tegen, omdat ze (expres?) de vaart uit de set hielden.

volgens de gegevens in iMDB heeft Joel in het seizoen 2005/2006 een gastrol vertolkt in Gilmore Girls.

Der Amerikanische Freund – het grappige aan deze film is dat de oude bad guys worden gespeeld door filmregisseurs: Nicholas Ray en Samuel Fuller.

het optreden van Brian Jonestown Massacre in de Melkweg

Wou ik toen nog heen omdat ik wel benieuwd was geworden na het zien van die documentaire. Weet ik ook niet meer waarom ik niet ben gegaaan.

Waarschijnlijk bang voor een klap op mijn muil net zoals die dronken 'fan'.

het grappige aan deze film is dat de oude bad guys worden gespeeld door filmregisseurs: Nicholas Ray en Samuel Fuller.

Die ken ik helemaal niet.. wow.

Totaal geflipte Japanse familie in EEEEINDELOZE film zonder plot.

The Taste of Tea...ach fuck it...Cha no aji. Na Ludo's omschrijving moest ik die zien en na 5 minuten dacht ik al "hè, hè...eindelijk weer is iets dat ik nog nooit heb gezien!" en dan moet je dus nog twee uur en 20 minuten. :) Prachtig allemaal, goede grappen, lieve personages, belachelijk mooie landschappen en natuurlijk...die ZONNEBLOEM! :) Memorabel.

:) onnavolgbaar. Alleen al dat gedoe met het meisje en opa die door 't raampje kijkt.

Nou die gaan we weer eens herbezien...;-) Leuk issie.

Alleen al dat gedoe met het meisje en opa die door 't raampje kijkt.

Fantastische scene inderdaad. :) Maar ook die maffe honkballer en die even rare oom. En natuurlijk "ik...droomde dat we zo Go aan het spelen waren."/"Dan spelen van nu af aan toch elke dag Go." Zo mooi. Beste film sinds...eh...de laatste beste film die ik gezien heb. :) (The New World denk ik)

@Ludo: Nicholas Ray, de man van de klassieker Rebel Without A Cause. Minstens zo interessant (en wellicht veel en veel beter) zijn z'n films They Live By Night, In A Lonely Place (met Humphrey Bogart), On Dangerous Ground, Johnny Guitar (cult!), Bigger Than Life en Bitter Victory. Allemaal verplichte kost, me dunkt :-)

Van brompot en sigarenkauwer Samuel Fuller moet je op z'n minst The Steel Helmet, Pickup On South Street (met de eerder deze week overleden acteur Richard Widmark), Shock Corridor en The Big Red One hebben gezien. White Dog schijnt ook okay te zijn, maar die is vooralsnog niet op dvd gesignaleerd.

Allemaal verplichte kost, me dunkt :-)

Shit ;)
heb voorlopig maar even In A Lonely Place voor de verre toekomst genoteerd.

Boys Don't Cry
Nou moe, beetje overdreven hoor, dacht ik. Onsje minder zou geloofwaardiger zijn.. Helaas, a true story dus. Ai. Tijdens een kijken een beetje murwgebeukt dus, maar wel een film die in het hoofd rondspookt. Tijdens het kijken vond ik iedereen in de film maar apathisch.. Waarom gaat Brandon Teena niet gewoon weg, weg uit Nebraska. Maar ja da's nou net een thema, het lukt 'r/'m kennelijk niet die stap te maken. (blijven was misschien een vorm van zelfdestructie, nadat ze als meisje in d'r jeugd misbruikt was) En dan zijn vriendinnetje (Chloe Sevigny) had die niet wat meer kunnen doen.. Is ze toch een beetje besmet door haar white trash omgeving (De crimineel, de politie, de moeder)

New York, New York
het probleem met deze film laat zich in 2 woorden omschrijven: Liza. Minnelli. Irritant mens, maar vooral een vre-se-lijke stem. HAAT HAAT HAAT. En dat duurt dan 3 uur. De opening is nog zo leuk met de Niro die in het feestgedruis op V-day rondloopt.. Als we 'm kwijt zijn helpt een rode pijl (die aan 't eind terugkeert en dan faalt.. Mooi)
Tussendoor een hoop gebekvecht, de welbekende torenhoge ego's van muzikanten en andere artistieke lui.
Wel gaaf dat dat superbekende thema voor deze film werd geschreven, het lijkt al eeuwen te bestaan (zeg sinds 1910 ofzo)

Clerks
Leukste grap deze keer: Randall met tortilla-chip in salsa-saus. Tatata-tatata (Jaws)
Minpuntje: Silent Bob zegt net iets teveel, hij had het bij de woorden "She brings you lasagne, man" moeten laten.

In The Bedroom
De titel van het korte verhaal waarop deze film is gebaseerd verraadt de 2 identieke plotwendingen. Niet dat die niet in de lucht hangen, zeker de 2e. Sissy Spacek (die ogen!), Tom Wilkonson zijn een ouder paar met 1 zoon. Ze leven in een klein stadje in Maine, wat in handen is van de visindustrie. Zoon (jaar of twintig) heeft relatie met oudere vrouw, die al kinderen heeft en in echtscheiding ligt. Voelt u 'm. Ja hoor, echtscheiding, geflipte echtgenoot. Daar gaat ie.

In The Bedroom doet je ook wel twijfelen aan het fenomeen "op borgtocht" vrij. Ik hoop dat dat in NL toch wat beter is geregeld. Met geld koop je recht is ook wel een thema van de film.
Iets anders is natuurlijk of deze beter is dan Little Children. Mijn eerste gedachte is ja, maar daarna denk ik dat Little Children misschien wat meer memorabele scenes had, en de 2e plotwending in In The Bedroom toch een enorm cliche is, en bijna irritant.

Het grote probleem van New York, New York is dat Scorsese (ook tot zijn eigen spijt) improvisatie toeliet op de set. Vandaar dat de scènes zo richtingloos verlopen en veel te lang door blijven gaan.

Het grote probleem van Clerks is dat-ie in zwartwit is gedraaid en dat vervolgens iedereen (inclusief ondergetekende) daarom dacht dat het een verantwoorde arthousefilm was, totdat we de rest van Kevin Smiths oeuvre onder ogen kregen en pas toen onze vergissing inzagen.

ik zat toch weer te twijfelen of ik niet nog wat andere Kevin Smith films moest kijken.. Maar ik vreesde al 't ergste. Toch koppig ooit 'ns doen natuurlijk.

het zwart-wit op de goedkope Clerks dvd is trouwens zo brak dat het op een dure breedbeeld tv een heel wat minder prettige kijkervaring is, vergeleken met kijken op een laptop.

nu werkelijk nog maar 1 Scorsese te gaan (z'n allereerste)

ik zat toch weer te twijfelen of ik niet nog wat andere Kevin Smith films moest kijken

heb altijd een zwak gehad voor Mallrats...als was het vanwege geniale Star Wars verwijzin vna Silent Bob tegen het einde. Maar daar zal door de jaren heen ook weinig van zijn overgebleven.

iets heel anders, is dat ik het (toch wat onaangename) gevoel heb dat het moment dichterbij komt dat ik een film ga zitten kijken, die ik dan halverwege al gezien blijk te hebben :)

slightly related.. ik herinnerde me laatst talloze scenes uit een film (iets met een trailerpark, een schietpartij in een bar, vage familiebanden, vader dochter) allemaal herinneringen IN KlEUR, blijkt het Anatomy of a Murder te zijn (zwart-wit film uit '59 met James Stewart)

"ik zat toch weer te twijfelen of ik niet nog wat andere Kevin Smith films moest kijken.."

Ik vind Dogma en Jay and Silent Bob Strike Back juist leuker, omdat ze echt over the top melig zijn. Bij Clerks is het budget voor de absurd stonede humor er nog niet.

Tokyo garbage girl (Ryuichi Hiroki, 2000)
It’s only talk (Ryuichi Hiroki, 2005)
In de eerste gaat een meisje door de vuilniszakken van een buurman heen, in de tweede redt een neef een meisje dat haar ouders verliest en aan depressies dreigt te bezwijken. Ryuichi Hiroki maakt films over toevallige ontmoetingen tussen eenzame mensen (zie ook Vibrator). Zijn films zijn zelden spectaculair, maar wel allemaal goed (op het vreselijke L’amant na dan..) en ik merk dat ik ze een week na het bekijken nog niet kwijt ben. Ik kan nog niet goed onder woorden brengen wat ik zo goed vind, afgezien het feit dat grootstedelijke Aziatische films me erg liggen.

Rocket science (Blitz, 2007). Stotteraar wordt door meisje waar hij verliefd op is gevraagd zich aan te sluiten bij haar debating society. Klinkt leuker dan het is en doet in de verste verte wat denken aan Rusmore (Anderson).

Spellbound (Blitz, 2002). Voordat Blitz Rocket science maakte, deed hij een docu. Waarvan het thema zo goed is dat het eigenlijk niet fout kan gaan. Acht kinderen, komend uit totaal verschillende milieus, worden gevolgd op weg naar de finale van de nationale spellingskampioenschappen. Vertederend, spannend en op een onopvallende, zo niet totaal toevallige manier, een oprechte illustratie van de American Dream. De woorden die deze tieners voor hun giechel krijgen, ongelofelijk. Aanrader.

The band’s visit. Wat is film maken toch moeilijk. Dat gevoel hield ik over na deze film, die in principe een hoop goed doet. Egyptische militaire kapel reist af naar Israel voor een optreden bij een opening van een of ander centrum en strandt in een gehucht. Twee werelden komen samen, er lopen wat gekke figuren rond, stijlvol geschoten, afgemeten dialogen. Alle ingredienten voor een geslaagde arthouse-hit zitten erin. Alleen zijn al die ingredienten het net niet, waardoor het een beetje uitzitten wordt.

Burden of dreams (Blank, 1982) The making of Werner Herzog’s Fitzcarraldo, en beter dan de uiteindelijke film, zo gaat het gerucht. Ik ben geen groot Herzog fan dus ik geloof het maar gewoon. Docu was vermakelijk. De problemen waar Herzog zich, in de Peruaanse Amazonen, voor gesteld ziet zijn aanzienlijk en de klus die hij filmisch wil klaren (featuring een grote boot die een berg over getrokken moet worden) is niet minder. Erg vermakelijk. Maar stiekem had ik meer vuurwerk verwacht. Misschien moet ik die andere docu over Herzog hebben, die de relatie met Kinski wat meer in beeld brengt.

Blood in the face (Bohlen, 1991). Docu over de Ku Klux Klan en andere rechts/radical groeperingen die het witte ras willen redden van de bezoedeling. Het is vooral aapjes kijken, en er gaat af en toe niks boven je moreel superieur voelen, maar ik had niet het idee iets wijzer te zijn geworden. Ja, het zijn gekke lui, heel erg zielig, en soms is er eentje bij die iets van intelligentie vertoont of een beetje macht krijgt. En dan wordt het wat eng. Wel amusant verder.

http://www.filmreference.com/images/sjff_01_img0154.jpg

Say Anything
"All my instincts are returning"
Zo. alle films van Crowe gezien. lijstje dan maar?
1)Almost Famous
2)Vanilla Sky
3)Say Anything
4)Singles
5)Jerry Maguire
6)Elizabethtown

Goed, Say Anything dus.. Debuut.. Seattle.. Replacements en natuurlijk dat nummer van Peter Gabriel. John Cusack heeft het eigenlijk makkelijk, een van de meest likeable characters ooit in een film gezien. (Of ligt dat ook nog voor een deel aan Cusack)
Nou ja hij probeert meisje (brain EN beauty) te versieren, beetje out of zijn league, maar 't lukt toch.. Dus waar blijven de hobbels? Ah, Pa dus.. plotje van niks werkelijk, maar ach lekker romantisch.
In de marge wel een paar geinige momenten met idioten op feestjes, emo-meisjes met liefdesverdriet (die ondanks dat ze zichzelf waarschijnlijk "anders" voelen, gewoon als iedereen op de football-hunk vallen)
Erg leuk is ook het pakweg 4-jarige zoontje van de zus van Lloyd (Cusack) De regisseur heeft 'm duidelijk precies verteld wat ie moet doen.. en hij doet ENORM zijn best.

Persuasion
Had de klassieke versie uit begin jaren '90 moeten zijn, maar zat per ongeluk met een versie van vorig jaar. (En merkte dat achteraf, grr)
Tsja. Jane Austen.. Sophisticated soap.. Austen kan wel trots zijn dat ze zo nog altijd relevant is (klaarblijkelijk) Hoe zou dat over 50-100 jaar zijn.
Hoofdrol is weer voor de outsider in een familie vol AKELIGE mensen (adelijk, kak, etc.) Er is een door de omgeving verbroken liefde, die nu terugkeert. Kan ze 'm nog terugwinnen?!?! Nou dat wordt spannend.. Not.
De kusscene is trouwens geniaal, (en wordt gehaat op het forum van imdb) het meisje staat te happen naar adem, speeksel(bellen) in haar mondhoeken. Gedurfd. (voor dit genre, denk ik)

The Rapture
Euh.. film in 2 gedeelten.. Eerst een beetje "swingers" gedoe (partnerruil) daarna ziet Mimi Rogers het licht (van God) en zegt ze "Henry, God made me an information operator for a reason"
:) wel grappig dus, maar of 't zo bedoeld is? Ik kon niet echt de moraal uitvogelen van de film. Bovendien ging alles te snel, want ze heeft dankzij die dates wat met die knakker van X-files, die niet zo into God is, maar *snap* dan weer wel en SPOILER *snap* dan is ie alweer dood. Zucht.
Wel goed is dat The Rapture echt plaatsvind! Geloof ik... Zou er een film zijn waar je in een volle stad alle mensen ziet opstijgen, want dat is hier helaas niet..
(vreselijke religie trouwens dat Christendom, als werkelijk alles je maar vergeven kan worden als je maar liefde aan God betuigd)

ik denk toch dat de film Christenen belachelijk maakt, SPOILER voorbeeldje: Mimi heeft een moord op haar geweten, wil daarna zichzelf voor d'r kop knallen, maar durft niet omdat je door zelfmoord niet in de hemel komt. :)

http://www.planetperplex.com/img/droste.jpg

Hè, hè...modderfokkin' Inland Empire eindelijk gezien. Die film bleef ontsnappen. Wilde ik naar de bioscoop was er weer een of ander kutfestival. Wilde ik hem huren, was net dat ene exemplaar weg. Bestelde ik hem, werd de DVD tot 2x toe kwijt gemaakt. Was er bijna van overtuigd dat als ik hem zou downloaden er rook uit mijn laptop zou komen.

Afijn. Meesterwerk. Was inmiddels wat sceptisch door de verhalen hier en daar. En Mullholland Drive leek me lastig te overtreffen, en toch...heb minstens 87 dingen gezien die ik nooit eerder heb gezien. :) Het is allemaal net met meer focus, ondanks alle wendingen. Geen irritante albinocowboys, gehannes met koffie of autorijinstructieboekjes. Vernieuwend gefilmd en toch met een paar Lynch touches (vooral de belichting is weer onovertroffen.) Ik ben al jaren niet meer bang te krijgen voor film maar ik vond dit een aantal keren gewoon erg eng. Is dan ook een horrorfilm (vandaar ook de fijne overdaad aan Penderecki), zoals die zou kunnen zijn verzonnen door een Franse filosoof. Grote opluchting derhalve want film lijkt de laatste tijd zoooo saai, het blijft allemaal aan de oppervlakte van de realiteit, de verhalen zo braaf lineair.

"Is dan ook een horrorfilm"...zoals Vido al eerder hier meldde (was blijkbaar blijven hangen. ;) Of het abstracte horror is ben ik dan nog niet over uit, surrealistische horror wil ik iig wel in meegaan.

Film eindigde ook nog eens vrolijk, verrassend dat, moest dan ook erg lachen om de verwijzingen daarin naar Mulholland Drive en Lost Highway en die idiote houtzager tussen de dansers natuurlijk. :)