Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Oh en vergeten: ook nog wat SF-elementen door middel van een toekomstig bezoek aan Amsterdam.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Tonke Dragt – Torenhoog en Mijlen Breed
'Dat is wat ik wilde, nieuwe wereld ontdekken.' Toen ik vorig jaar eindelijk 'de Brief voor de Koning' las, was ik lichtjes teleurgesteld. Het legendarische boek was niet zo goed als de legenden voorspelden – of ik was er gewoon te oud voor, inmiddels. Gelukkig, zo blijkt nu, Tonke kan het wél! 'Torenhoog en Mijlen Breed' is zo goed als ik 'de Brief' verwachtte. Misschien is het gewoon het verschil tussen middeleeuwsige fantasy en toekomstfantasie. Een crew van astronauten leeft op Venus (onmogelijk, merkt Dragt fijntjes op in de inleiding), waar de meest fantasierijke van hen op een goede dag het mysterieuze bos in durft. Het Grote Boze Woud inderdaad, waar wezens blijken te wonen die gedachten kunnen lezen. Arme Edu wordt er bijna gek van, en zo hoort dat in SF. Denkbeeldige muren komen vanzelf op je af, als je je verschuilt in een Koepel als basis van starre Mensengedachte. Spoiler alert. Een hele tijd blijft in het ongewisse of de man het niet allemaal zélf in zijn hoofd haalt, en wanneer dat toch niet zo blijkt te zijn, blijft het feit staan: wil hij het allemaal wel weten? 'Nu ontdek ik nieuwe werelden, in mezelf, in anderen...'

Zo, zo, die Tonke. Misschien heb ik dat vroeger wel gelezen, ben het meeste helaas vergeten.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50.

Dit is mijn getuigenis over hoe ik uiteindelijk lid werd van de nieuwe wereldorde, Illuminati, nadat ik nu al meer dan 2 jaar probeerde lid te worden, maar oplichters meerdere keren geld van mij afpakten. Ik ben al zo lang op zoek om me bij de Illuminati aan te sluiten, maar oplichters blijven mijn geld afpakken tot begin dit jaar, toen ik Lord Felix Morgan online ontmoette. Ik nam contact met hem op en ik legde hem alles uit en hij adviseerde de gebruikte registratie en ik betaalde voor de groot lid om mij op weg te helpen en ik werd ingewijd in de Wereldorde en ik ontvang de som van $ 1.000.000 dollar nadat mijn initiatie was voltooid. Ik ben erg blij! En beloof het goede werk van Lord Felix Morgan te verspreiden. Als je geïnteresseerd bent om vandaag nog lid te worden van de nieuwe wereldorde Illuminati, neem dan vandaag nog contact op met Lord Felix Morgan. Hij is je beste kans om lid te worden van de Illuminati waar je altijd naar verlangt. Neem contact op met Lord Felix Morgan E-mail: Illuminatiofficial✧✧✧@gm✧✧✧.c✧✧ of WhatsApp +2348055459757

dank je Maria. en Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50. will do. Die hieronder kwam er geloof ik ook vandaan, of was het een boekenmarkt.

Robert Sheckley – Dierbaar Doolhof
'Tsjonge. Sterk spul die acid van jou, man!' Heb me doodgelachen. En ben daarna weer uit de dood opgestaan om deze recensie te tikken. Zie hier de humor van dit heerlijke en tegelijkertijd doodvermoeiende boekje. 180 kleine pagina's, maar je moet ze toch per tiental maximaal innemen, anders wordt het absurdisme gewoon te absurd. Een kantoorslaaf beland op een dag dankzij een Prijs (levend, pratend en transformerend, bijvoorbeeld tot oud Romeins muntje) in de Parallele Universalia van het Oneindige. Op zijn trip ontmoet hij een kreupele Godheid, waarmee hij ontologische discussies heeft, ter bewijzing van... Ja, van wat eigenlijk. Nog een tandje theologischer is wanneer hij leert hoe een Oude Grijze Man op een zeker Ogenblik door een handelsreiziger een matige planeet is verkocht, waar ie nog wat restantjes van andere planeten had gedumpt (plus een apensoort). De episode met de overijverige Pratende Stad (waar verder niemand is behalve onze eigen arme held) blijft de lezer ook bij. En dus kunnen we met recht besluiten naar deze gedrogeerde dosis SF: 'De Acid van de Ervaring wordt gedestilleerd uit de Taaie Wiet van de Praktijk!'

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Klinkt zeer Pynchon-esque, die Sheckley.

Julio Cortazar - Reis om de dag in 80 werelden
Literaire autobiografie. Speels en toch ernstig. Een boek waarin niks hoeft en alles mag. Een paar korte verhalen. Een ontmoeting met Het Kwaad in een stadsbus in Parijs. Een nachtelijke gang door een reeks uitgestorven ambassades (Cortazar moest 's nachts doorwerken aan vertalingen voor de Verenigde Naties), subjectivistische concertrecensies van Monk en Armstrong. Tastbare armoede in India. Een in memoriam aan de vroeg overleden jazztrompetist Clifford Brown. Marchel Duchamp. Een lyrische ode aan de grote Cubaanse roman van Lezama Lima, "Paradiso". De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Correcto. Beetje Pynchon, maar vooral heel Hitchiker's Galaxy (Adams beweerde later dat hij het boek niet kende toen hij de Guide schreef, maar dat de gelijkenissen inderdaad 'uncanny' waren).

De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

dit mag er ook wezen. :-)

Joel Gion - In the Jingle Jangle Jungle
De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre resulteren in een heerlijk leesbaar boek. Kan ook haast niet anders met zo'n band. Gion kiest er voor om niet de hele geschiedenis tot 2024 te vertellen maar beperkt zich tot de "eerste periode", de jaren '90. Hoe rol je van raver met een jaren '60 fetisj, parttime in de platenzaak werkend en een beetje speed dealen (o.a. aan Jesus & Mary Chain, Primal Scream) naar olijke tegenhanger van alleskunner Anton Newcombie in de ambitieuze chaosmagneet BJM? Viel me vooral op hoe arm je bent als muzikant totdat er eindelijk een major label toehapt. Voor de liefhebbers komen The Dandy Warhols ook langs en Anton blijkt lange tijd eigenlijk een lieve gast die van studio naar studio reist en weer een LP in elkaar draait. Zo vanaf de Viper Room Massacre observeert Gion steeds meer irritant gedrag. Natuurlijk zijn er drugs in het spel (in een prachtige scène snuift Gion voor het eerst heroïne met Harmony Korine in een New Yorkse club voor VIP's) al weet hij het goed te doseren en subtiel te brengen hoe de banddynamiek verandert. Net wanneer alles definitief in de soep lijkt te zijn gelopen, blijken de vriendelijke documentairemakers met Dig! de blits te maken op het Sundance Festival. Interessant hoe die film bij toeval tot stand is gekomen en wezenlijk onderdeel is van die periode. Tegenwoordig doen beide frontmannen wat blasé over de film, maar Gion zelf vindt het geweldig (ook omdat hij als enige bewust lijkt te zijn geweest dat hij werd gefilmd en een personage moest spelen.) Zo eindigt alles met een vrolijke noot, Anton is definitief van de heroïne en in een mooie scène volgt live de verzoening. En sindsdien maakt de band, totaal onafhankelijk en vrij, eigenlijk hun beste muziek.

De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre

lol. Mooi! En die Harmony toch, vandaar zo weinig films zeker.

Ad Visser – Sobriëtas
'Besef dan toch dat uw waarheden niet meer zijn dan tragische luchtspiegelingen.' Megalomaan en lekker mislukt project van Neerlands lolligste popvisionair. Een gesamtkunstwerk, uiteraard. Met bijpassende elpee en video-installatie van de Superclean Dreammachine. Ik vraag me af of Ad het boek heeft geschreven tijdens een alcoholontwenningskuur. Dat moet iemand die op de man promoveert nog maar eens gaan uitzoeken. De roman schiet in elk geval alle kanten op als een tremor. De opening is nog pure lolligheid, met Adriaan de schrijver (duh) die in een bruin café een roman probeert af te maken. (Helaas wacht hem geen deadline van Meulenhoff om het nog meer meta te maken!) Een paar buitenaardse bezoekers later zit hij op een mysterieuze planeet, en begint de roman al rap manco's te vertonen. Een wereldbouwer is Ad Visser absoluut niet, hij is een losse flodder-ideeënman. Fantasie heeft hij genoeg, en met de muzikale en sensuele passages weet hij ook wel raad, al zijn het er wat weinig. Uiteindelijk houdt de overhand dat er geen enkel personage werkelijk goed vorm krijgt, zelfs Amoktodes niet, het wezen dat in eclectische, epileptische en psychedelische beelden praat. Dat moet in die video-installatie toch wél gelukt zijn. Dan maar gniffelen om grapjes als: ''Welja, een UCX-S cassette, ze schijnen hier verstand van geluid te hebben!'

Ja Sobriëtas, dat was destijds wel iets, ook met de opkomst van het synthdom. Kan me er alleen die eindzin van herinneren, iets van "nou ja, dan moet ik er maar een boek en een plaat van maken." Vond ik zelfs op jonge leeftijd te duf. En iets vagelijks van seks.

gehalte seks dramatisch laag, tijd voor een deel 2 Adje! Dat meta-einde inderdaad te flauw voor woorden.

Asimov – Het Einde van de Eeuwigheid
'Zouden deze mannen soms hun Thuis/Toen missen? Hoe vonden zij hun kinderloze en van vrouwen verstoken bestaan?' Het is natuurlijk erg flauw om Ad Visser met Isaac Asimov te gaan vergelijken, zo kort naar elkaar. Toch kunnen ze samen het verschil illustreren tussen het hebben van Fantasie en het hebben van een Idee (= gedachte + fantasie). Asimovs Het Einde van de Eeuwigheid is – zonder twijfel – 'een' definitieve tijdreisroman. De lezer hinkstapspringt door een mijnenveld, een temporaal veld vol ideeën om uit te mijnen, iets dat een film als Looper bijvoorbeeld kundig deed. De 'eenvoudige' Technicus Andrew Harlan werkt aan het in stand houden van de eeuwigheid, totdat hij een Vrouw tegenkomt. Uiteraard heeft hij daar in al zijn Technische Wijsheid nog nooit echt mee van doen gehad. (Iedere SF-roman is ook een incel-roman.) De implicaties zijn veelomvattend, dat begreep u al. Veel technisch en filosofisch gediscussieer haalt de vaart er soms wat uit, maar de twists – onder meer van de markante 'computer' Twissel – blijven ons vrolijk op het verkeerde been zetten.

En ja, er bestaat een Sovjet-filmadaptatie van: https://www.imdb.com/title/tt0298960/

Met muziek van Eduard Artemyev! Op de kijklijst.

hopelijk nog te vinden zonder het zoveelste verscheiden van de Piratenbaai.

Samuel Beckett - The Unnamable
De derde roman in de trilogie. Begint geweldig met een persoon die is opgesloten en zijn omgeving begint te beschrijven: heeft hij wel een lichaam? Waar is hij? Zijn dat de figuren uit de vorige romans die even langslopen? Fascinerend en leesbaar in korte alinea's en dan na 13 pagina's is het bijna 100 pagina's een blok tekst, vaak met zinnen van meer dan een pagina (alhoewel meer een ritmisch herhalen van gedachten dan complexe constructies.) De hoofdpersoon blijft maar denken over zijn positie, zijn bestaan, de omgeving, andere mogelijke levens en degenen die hem hier hebben geplaatst en wat hun motieven kunnen zijn. Natuurlijk is alles in beweging, alles onzeker. Geen lang boek maar lastig praktisch te lezen, ik merkte na verloop van tijd het beste in de bus en trein. En zoals vaker met dit soort avant-nutters komt de vaart er tegen het einde goed in te zitten. Niet dat er zoiets als een oplossing is, maar toen begon ik echt te verzinken, in deze bizarre nachtmerrie die nergens op lijkt. Geniale waanzin al hoop ik nooit meer zoiets te lezen.

ik merkte na verloop van tijd het beste in de bus en trein

geweldig!

en Geniale waanzin al hoop ik nooit meer zoiets te lezen.

gheheh

Borderwijk – Blokken/Knorrende Beesten/Bint
'Vorstkoud. Rulrood. Staalhard.' Dat is de bewust gezochte én gevonden stijl van Borderwijk. Een groots stilist. Uitbeelding? Neen, uitbening. In mijn SF/fantasy-jaar las ik deze drie novellen natuurlijk vooral om Blokken. Toch hebben ze eigenlijk allemaal wel iets buitenaards. Iets nooit vertoonds. Nooit meer, ook, misschien. In Blokken beschrijft Borderwijk de ultieme Sovjet-staat, de Staat die 'in laatste instantie militair is'. Geen personages en toch raakt het verhaal een snaar. Dat is knap, en werkt waarschijnlijk alleen omdat wij allen iets totalitairs én iets slaafs in ons hebben. Iedereen wíllen leiden en tegelijk door één grote macht geleid willen worden. Knorrende Beesten brengt voorzichtig het plezier terug, het escapisme van snelle dingen, dingen willen, voor jezelf. Maar beiden novellen zijn uiteindelijk – voor mijn gevoel – voorbereiding op Borderwijks grote meesterwerk Bint. Een van de beste boeken uit de Nederlandse literatuur. Vrijwel elke zin is citeerbaar. De arme leraar De Bree raakt in de ban van de Grote Voorganger. Interessant toch wel dat twee van Neerlands beste romans over schooljongens gaan. Borderwijk eert Kees de Jongen in het cruciale personage Van Beek. Het plezier van het scheppen en de pijn van het móeten zijn bijna hetzelfde. 'Als de Bree in zijn hart keek was hij fantastisch en romantisch.'

-r (doe ik altijd fout)

Muriel Jaeger – The Question Mark uit
Niets leuker voor literatuurvorsers dan een onterecht vergeten schrijver én werk ontdekken. Met aardig wat bombarie wordt Jaeger's The Question Mark uit 1926 als zodanig gepresenteerd. Wat men dacht te hebben gevonden, blijkt echter voor deze lezer een vraagteken. (Tja, die moest, he). De warrige roman wekt een kreupele indruk, saai en halfbakken van ingeving naar ingeving wankelend. Het uitgangspunt lijkt me ook al niet zo sterk, een jonge gefrustreerde Londenaar (incel-alert!) wordt wakker twee eeuwen later. (Pakweg 2250). Uiteraard hoopte ik vervolgens dat het allemaal een psychotische trip van 'm was. In het begin speelt ene Dr. Wayland namelijk een prominente rol. En ja, er komt een verklaring voor diens aanwezigheid, de religieuze ondertoon had de voor de hand liggende 'oplossing' aangekondigd. De tweede helft van het boek probeert íets te zeggen over de menselijke neiging tot het zoeken van Mesiassen, zelfs als de Wereld inmiddels perfect is. Het idee van een distopische utopie is heus zo gek nog niet, en voor de tijd vast origineel, maar de intermenselijke relaties krijgen nauwelijks vorm en de voorspellingen voelen wel erg gedateerd voor een zogenaamde klassieker. Euthanasie is overal! Wat een ramp is het, om pijnloos te sterven.