Filmforum

Het viel me tweede keer op hoe progrock de beelden af en toe zijn. De verlichte driehoekige gang, het zwevende buitenaardse artefact, dat gepuzzel met blokjes.

Vampire humaniste cherche suicidaire consentant (Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person)
Låt den rätte komma in maar dan op z’n Frans. De titel vat het eigenlijk al samen, inclusief de humor. Had wel iets geweest voor Juniore om van muziek te voorzien want hun „Yeh Yeh Noire” is de vibe (dit hoor je in de aftiteling).

How to Have Sex
Net als Aftersun hieronder: vakantieperikelen, maar dan anders. Drie uitbundige jonge meiden gaan feesten en hopelijk wiepen. Dat loopt helaas net anders dan gehoopt, pijnlijk maar mooi en invoelbaar. En qua vakantie voor mij net zo onaantrekkelijk als die in Aftersun, ook zonder het drama.

Die letzten Männer
Eckte eckte mannen in Oostenrijk die eckte eckte vrouwen willen dus iemand uit Azië laten komen. Van Ulrich Seidl, dus het is allemaal best sneu en dus ook een beetje standaard Seidle fare.

Suitable Flesh
Low key goated when 80s Lovecraftian horror is the vibe.

Raging Grace
Filipijnse hulp in de huishouding en haar pestkop/dochter ontrafelen twijfelachtige praktijken. Zwalkt een beetje richting het einde waar het misschien net iets teveel politiek wil worden. De muziek maakt het misschien ook iets spookier dan het eigenlijk is.

Deváté srdce (The Ninth Heart)
Tsjechisch sprookje door Juraj Herz, dik in orde maar ook precies wat je ervan verwacht.

A Storm Foretold
Documentaire over Roger Stone, iemand die in hoge kringen rondhangt sinds Nixon en mozeskriebel wat een snijboon. En het zou grappig zijn als hij niet zoveel invloed had. Zeker naar het einde toe zie je steeds meer narigheid. Wonderbaarlijk.

Aftersun
Prachtig drama over alleenstaande jonge vader met schattige dochter. Geweldige performance van beiden, maar ook filmisch erg mooi gemaakt. Zo’n all in in een resort is al tamelijk deprimerend maar er is meer aan de hand. Engelstalige teksten waren al zeer bewuste keuzes maar grappig dat het enige, nauwelijks opvallende, Turkse liedje (maar ik kende het toevallig, dus vandaar) qua tekst de essentie van film bijna samenvat, als de film meer een terugblik op events blijkt.

Devil Doll
Geinige horror uit de jaren zestig over een boosaardige buikspreker. Obvallend abstracte en spooky soundtrack geeft het meerwaarde.

Bamboozled
Na het zien van dit de film opgesnord en een beetje toelichting kon geen kwaad al herkende ik ook veel patronen bij diverse nietwitte mensen in de publieke sfeer. Bittere humor, stof tot nadenken en zoals het Spike Lee betaamt bijzonder vormgegeven.

Het viel me tweede keer op hoe progrock de beelden af en toe zijn. De verlichte driehoekige gang, het zwevende buitenaardse artefact, dat gepuzzel met blokjes.

ja best Pink Floyd!

How to Have Sex

lijkt me wel wat, op de lijst.

mozeskriebel wat een snijboon. En het zou grappig zijn als hij niet zoveel invloed had

beetje zoals die Russische theaterregisseur behind Vladje Poetin. Maar dan idioter en on-intellectueler.

Turkse liedje (maar ik kende het toevallig, dus vandaar)

ha, sharp!

Bittere humor, stof tot nadenken

Bamboozled, wat een nare, enge, geniale achtbaan was dat.

je doet jezelf tekort om bij het Turkse liedje van toeval te spreken, echter ;-)

Nah, Deelders aforisme over het heelal, “Hoe verder men keek, hoe groter het leek” is in full effect wat dat aangaat. 😅

Perfect Days
De boomers van Diemen hadden zich en masse verzameld voor de laatste van Wenders. Als arthouse-regisseurs het einde voelen naderen gaan ze naar Tokyo. Was hij natuurlijk al geweest dus de mooie beelden komen vanzelf langs. Het verhaal is ook vrij boomer, een oude alleenstaande man is wc-schoonmaker, wat hij met veel discipline doet en ons een kijkje geeft in de geweldige openbare toiletten van Tokio. Je kent het wel, elke dag hetzelfde, oude bandjes in de auto draaien, tijdens de lunchpauze een foto nemen met een oude camera, niet onaangenaam, zondags een nieuwe boek kopen en langs de favoriete bar. Heel zen allemaal met wellicht een zweem van verborgen oud leed. Wat personages komen langs en soms praat hij daardoor wat meer. Je arthouse-vakwerk met heel veel belegen liedjes en erg mooie, korte droombeelden, maar het voegt niets wezenlijks toe aan wat Japanners zelf gewoon beter doen.

In The Court of the Crimson King
Ondertitel: "King Crimson at 50". Dat een band kan niet eeuwig bestaan besefte Fripp op tijd en deze film maakt de balans op. Er worden excuses aangeboden over en weer, en oud-bandleden mogen terugkeren voor een laatste tournee. (Adrian Belew over Fripp: "Ik denk dat hij me nog steeds nodig heeft.") We zien de band repeteren, optreden en de reacties van het publiek. Tot zover niets bijzonders, maar KC is geen normale band. Langzaam nadert de filmmaker de kern, en snap je hoezeer de vele bandwisselingen in KC door de jaren heen een direct gevolg van Fripp's persoonlijkheid zijn. De verschillende kanten van zijn persoonlijkheid komen uitgebreid aan bod. Wat de man drijft wordt hier aardig geanalyseerd, iets dat in de docu slechts wordt aangestipt. Profound stuff en ook een aanrader als je niets met de muziek hebt.

https://www.youtube.com/watch?v=qu27Ct5G_28

おとし穴’
Het debuut van de Teshigahara-gang. Meteen is in Pitfall alles piekfijn in orde: prachtige zwart-wit fotografie, Takemitsu met een extra vrije soundtrack en Abe die een pessimistische allegorie schreef over het naoorlogse Japan, gebouwd op keihard werken, leugens en moord. Een zwervende mijnwerker is met zijn zoontje altijd op zijn hoede aangezien hij gedeserteerd is. Op een dag krijgt hij een brief toegespeeld of hij naar dat adres wil gaan voor een interessante baan. Dat loopt heel anders af dan verwacht, ook voor de geoefend kijker. Het beste is om verder niets te vertellen. De eerste helft is echt fascinerend en spannend, daarna wordt de politieke allegorie iets te netjes. Iedereen staat erbij en kijkt erna, ook het Japan van de toekomst.

D'après une histoire vraie
Een snelle inventarisatie in deze thread leerde mij dat de hoofdrol werd gespeeld door de echtgenote van de regisseur. Emmanuelle Seigner speelt een bestsellerauteur met burnout-verschijnselen en een writers block. Een geobsedeerde vrouwelijke fan (Eva Green) komt graag orde op zaken stellen zodat Seigner in alle rust haar volgende literaire bestseller kan schrijven, maar dat loopt toch niet helemaal zoals verwacht. De film doet af en toe denken aan het werk van Haneke, zoals anonieme dreigbrieven en terugkerende scenes met suggestief fysiek geweld. Dat is functioneel voor het laatste deel van de film, waar het toch nog even spannend wordt. Ook voor de doorgewinterde kijker, die allang weet wat er echt aan de hand is.

De boomers van Diemen hadden zich en masse verzameld voor de laatste van Wenders.

haha mijn oude vader heeft me wekenlang geprobeerd hiernaartoe te krijgen (het is ook echt dé film voor de huidige arthouse-bioganger. Uiteindelijk was ie net uit Breda verdwenen toen we tegelijk tijd hadden. (Helaas of gelukkig?)

I show you old man! And it was too difficult. ;_;

King Crimson! Draaiden we in ons eigen Filmhuis, mét coverband erbij. En tóch niet gegaan. Tssss..

Goh die latere Polanski klinkt als een van die latere Verhoevens (maar dan waarschijnlijk zonder de seksuele perversies)

The Holdovers
'Being with you is already one big detention.' Kerst duurt diep in januari met The Holdovers, de arme zielen die moeten 'overblijven' op hun chique high school Barton. Ze zitten opgescheept met Paul Giamatti – in de rol van zijn leven – als loensende lul van een docent. Even dreigt het een soort 'oudheid'-variant op The Breakfast Club te worden. Regisseur Payne heeft de valkuil door en voert iedereen af behalve de leraar en zijn lastigste (en meest getalenteerde) leerling. Hij durft het hard en eerlijk te spelen. Dominic Sessa flaneert als Mick Jagger door het gebouw, maar heeft de issues van Nick Drake. In de goede kersttraditie vinden ze elkaar in hun onvermogen zich tot de wereld te verhouden. Cat Stevens, Damien Jurado en Labi Schiffre zingen voor het gouden randje. En deze kijker? Die wil nu Marcus Aurelius Meditaties lezen. 'Crying never did nobody no good, no how.'

Die wil nu Marcus Aurelius Meditaties lezen.

Le Pot-au-feu
Oorspronkelijk La passion de Dodin Bouffant. Beste ongegeneerde eet/kookfilm sinds Tampopo? Zou zo maar kunnen. Hier houden de filmboomertjes ook van, Frans historisch vakwerk (maar wel geregisseerd door Tran Anh Hung, zelf allang Fransman), Binoche erbij, veel kleurpracht. En dan vanaf minuut 1 gewoon lekker koken, in detail. En dat werkt erg goed, ook al zou ik zo'n menu nooit op kunnen (zoveel vlees!) Een vriendelijke aristocraat verzint diners die hij met zijn vrienden op zijn gemak opeet. Daarbij krijgt hij in de prachtige keuken essentiële hulp van Binoche. Het verhaal is brutaal minimaal, en wat er voor verwikkelingen zijn zie je van verre aankomen. Dus lekker 135 minuten verzinken in epicurisme van de hoogste soort. Hele aparte film daardoor, met een eigen soort plezier.

Je T'Aime Moi Non Plus
'J'ai degage, et alors?' De meest anale film uit de filmgeschiedenis, laat dat maar aan Zanger Serge over. Met Rukker Serge doe ik 'm tekort, al verwachtte ik die cameo wel. Gainsbourg – want over hem hebben we het natuurlijk – voert twee gay truckers op. Eén ervan krijgt wat met Jane Birkin. Met haar ont-dekt Gainsbourg een nog altijd zeer relevante genderthematiek. Hij was tijd vorouit. Knappe 'mec' Birking heeft geen tieten of kont en is dus geen echte vrouw. En de truckers zijn dan weer geen mannen, ondanks al hun mannelijkheid. Alles valt in het niets bij het grootste probleem. Wat als je je vrouw alleen anaal kan nemen omdat je op jongens valt, maar het haar te veel pijn doet? Cokeprins op het witte paard Depardieu blijkt de wijste en abstineert. 'Met dit gereedschap heb ik al meer dan een man gehospitaliseerd...'

La Parra
Children of War and Peace
Het jaarlijkse dagje IFFR. Volgens mij mijn de derde keer nu (in mijn heeeele leven) en wederom 2 acceptabele films gezien. Niet minder, maar ook niet meer. Wat dat betreft is de lol van IFFR toch eerder de festivalvibe en het gevoel dat je iets ziet dat later waarschijnlijk nooit in de Nederlandse bios meer gaat belanden. Dat geldt (voor mijn gevoel) zeker voor Children of War and Peace. Als je die op de Nederlandse tv zou uitzenden zou er geen hond kijken (en zou ie ook gegarandeerd om half 12 's nachts worden geprogrammeerd). Het is een Filmse archiefdocu over de periode vanaf 1918. Finland bestaat nét, en gaat volle bak patriottisch te werk met haar Jugend, sotilaspoikas! Gedrild tot taaie landsverdedigers, wat ze vervolgens mogen bewijzen tijdens een paar winteroorlogen. Wonderlijk eigenlijk dat de Finnen nu alsnog (uit angst) bij de NAVO zijn aaneengesloten, want als er één Europees land is dat zijn eigen boontjes wel kan doppen.

Het Spaanse La Parra is voor een wat groter publiek interessant, maar toch in de eerste plaats voor de regisseur zelf. Zoals mijn kompaan zei: het lijkt alsof hij al zijn herinneringen aan geboorteplaats en Spaanse uithoek in extremis Ferrol in één film heeft willen stoppen. Het transcendeert allemaal voor geen meter. Maar door de bizarre combi van David Lynch en José Saramago én doodgewone saaie handelingen arthouse mét technomuziek (waarom niet!?), heeft de chaos wel wat. Dat er uit het niets een willekeurige cafébezoeker in een minutenlange reggae-jam uitbarst, blijkt het bizarre hoogtepunt.

Opletten op de subs, als er Nederlandse zijn gaan ze wel draaien in de bios, was de rule of thumb van een vriend van me.

ha, goeie.

Stop Making Sense
Ik neem aan dat ze vooral de beelden zorgvuldig hebben opgepoetst, maar mij viel vooral het geluid. Ten positieve en ten negatieve. Positief: die baslijnen over een goede installatie, allemachtig, wat een swingende ervaring. Negatief: de achterste rij van Cinecitta: in Nederland wordt dus ook door concertfilms heen geluld. Misschien had het geholpen als ze er Engelse subtitles van de songteksten bij hadden gedaan. (Dat verdienen die lyrics van Byrne ook best.) Nochtans nog steeds een machtig mooie ervaring natuurlijk. Het uitzinnige publiek! De acteerkwaliteiten van Byrne!

五匹の紳士
Cash Calls Hell lijkt als noir/neorealisme hybride een film uit de periode 1950-1955: het naoorlogse Japan, ruïne en opbouw, met vooral veel cynisme en streken, maar is een Hideo Gosha uit 1966. Magistraal gefilmd weer, met een vage openingsscène in negatief, veel strak zwart-wit en innovatieve shots. De vorm belooft een meesterwerk en het in eerste instantie doolhofplot misschien ook. Hoe het verhaal ontwart is uiteindelijk iets te netjes en ouderwets (iedereen die sterft geeft nog even een clou en de toevoeging van een weeskind is per de ijzeren filmwetten een recept voor sentimentaliteit).

Stop Making Sense
Ik ook...weer na 40 jaar (ik kon dat opeens niet geloven). The Last Waltz van Generation X, maar dan met goede muziek. Wat valt op na 40 jaar? Hoe modern het er nog uitziet en klinkt. Destijds vond ik het allemaal heel excentriek en op een verleidelijke manier arty, nu herken je details (808!) en kun je dankzij de geweldige remaster ook op een andere manier in de muziek duiken. Eigenlijk een fatale introductie, want hierna heb ik Talking Heads op plaat teleurstellend dun vinden klinken (alleen al die riff in de climax van ´Once in a Lifetime'.) Gewoon een majestueuze liveband (zie ook dat vroegere concert in Italië op YouTube met Belew als extra gitarist). Stroboscoop-moment tijdens 'Genius of Love' was ik totaal vergeten, geweldig. Vond het nu ook fascinerend hoe Byrne in elk nummer een eigen persona wordt. En zo mijmerde ik achteraf hoe vreemd het is dat een concertregistratie een missing link heeft gevormd tussen de komende wereld van David Lynch en een welhaast Alleniaanse stadsneurose met misschien zelfs een voorafschaduwing van American Psycho.

(iedereen die sterft geeft nog even een clou)

ghehe. Rossssebud.

Eigenlijk een fatale introductie, want hierna heb ik Talking Heads op plaat teleurstellend dun vinden klinken (alleen al die riff in de climax van ´Once in a Lifetime'.)

Ja zelfs de livepláát van precies dit concert heeft het niet helemaal. (geluidstechnisch)

Vond het nu ook fascinerend hoe Byrne in elk nummer een eigen persona wordt.

ja! een brilletje is al genoeg. Zo knap gedaan.

Heb er natuurlijk over nagedacht en kwam tot de conclusie dat Talking Heads door Nightclubbing-era Sly & Robbie hadden moeten zijn geproduceerd.

如來神掌
Shaw Bros Friday! Buddha's Palm begint campy met een draakje die duidelijk door twee gasten in een pak wordt gespeeld. De special effects zijn ook geanimeerd. En toch wat een surrealistische chaos volgt er daarna. Echt onnavolgbaar. Gevechten met trommels, een gemaskerde band die heel snel speelt en twee bevallige dames gevangen houdt, een uitschuivend been met enorme laars en dat allemaal fijn gemarineerd in een bizar verhaal met personages die gepresenteerd worden alsof je ze al jaren kent. Kortom, een meesterwerk.

Pitfall
'Als je sterft is het maar het beste om het mysterie te accepteren.' De kijker dondert hier in een hele hoop films inéén, en dat is precies hoe we graag voor een film vallen. Pitfall begint met een stel mijnwerkers. Ze lichten een oud mannetje op voor een kopje rijst. Het lijkt best grappig op zijn Kore-eda's, maar het is eigenlijk doodeng. De avant-gardistische soundtrack means business! Het Japan van de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog sterft mentaal en fysiek. Dreigt tot spookstad te verworden. Precies daar vindt een van de mijnwerkers later zijn einde. Alhoewel... Als geest trekt hij doodleuk verder. Ook dat lijkt eerst nog vrij geestig, maar wordt almaar pijnlijker. De dood van de kleine luyde blijkt een vergissing. Vanuit de krabbelaar vindt de film een vakbondsconflict, een land op een kritiek punt. De vooruitgang zet ons tegen elkaar op als pionnen in een wreed en mysterieus spel. 'Moet een man een demon worden om te overleven?'

La sociedad de la nieve
Op de valreep nog meegekregen, uiteraard in de bios zoals het hoort. Al vanaf het begin vallen de vele close-ups + visuele/auditieve details op. Dicht op de huid, letterlijk. Het kannibalisme-thema wordt (slim) heel geleidelijk geïntroduceerd om shockeffecten te vermijden. De treffende visuele en auditieve effecten worden later effectief ingezet als De Vliegramp zich voltrekt en wanneer er een meerdaagse sneeuwstorm over het Andesgebergte trekt. Zo vlak voor het einde domineren de visuals van de bergen en ondergaande zon. Ja, de mens is nietig tussen zoveel wildernis. Verder opvallend zijn de vele religieuze verwijzingen (een scene gefilmd tijdens een kerkdienst, kettingen met religieuze afbeeldingen van verschillende passagiers, gebeden en discussies in het vliegtuigwrak tussen overlevenden). Dat katholicisme zit in Latijns Amerika toch (nog) diep blijkbaar. We eindigen met een tocht naar het beloofde land en de verlossing.

ah die kreeg ik via een ander kanaal ook al aangeraden, duurt ie niet te lang EvR? Dat hield me nog tegen...

Bob Marley: One Love
Het werkt niet, maar het is toch wel dapper dat deze biopic geen logische dramatische lijn kiest. En er zijn er zoveel! Zimbabwe. Het Peace Concert. Bobs dood. One Love pakt twee jaar, te beginnen in the year the sevens clash. Bob wordt ziek, weigert behandeling, en pleaset het Grote Publiek. De religie ligt er éérlijk dik bovenop, wat dat betreft geen filmische concessies. De violen-ambient die de boel smeert had evenwel achterwege moeten blijven. Liedjes genoeg, al bleef ik vergeefs wachten op mijn favoriet. (Pun.) Tijdens de enige grappige scene gaat Lee “Scratch” Perry (Everaldo Creary) nog even helemaal uit zijn plaat op Simmer Down.

Er is inderdaad niet veel plot-ontwikkeling, maar heb me desondanks niet verveeld.

アイスクリームフィーバー
Misschien interessanter als persoonlijk technisch experiment doordat ik Kiss Asian met succes via mijn telefoon naar de televisie probeerde te casten in plaats van mijn laptop. Ice Cream Fever uit 2023 is ondertussen vrees ik net een Japanse kawai jongevrouwfilm teveel voor mij. Het debuut van Tetsuya Chihara doet veel goed qua laat jaren '80 New York vibe, zachtaardige cinematografie en geluiden/muziek maar ik vond het lastig om in het ritme van de film te komen, ook tegen het einde wreekt dit zich, ook al zou het te prijzen moeten zijn dat niet alles wordt uitgespeld. Een verhaal over een underachiever ijsverkoopster die als een blok valt voor een arty klant beviel beter dan de tante met babystem die onverwacht haar nicht te logeren krijgt die ook nog eens op zoek is naar haar vader.

Jade
Erotische thriller, met de erotiek valt het nogal mee (of tegen) maar de achtervolging in San Francisco is de standout scene maar die schijnt nog de minste van Friedkin te zijn.

The Red Shoes
Een balletfilm zou ik in theorie niet direct heel warm voor lopen maar dit is wel een erg fraai Technicolorspectakel.

A Matter of Life and Death
We schakelen tussen het zwartwitte leven na de dood en de Technicolor pracht down here. Het is soort lofzang op becoming, ondanks het geweld en andere lelijkheid van the human condition, gepit tegen het doodsaaie being…

おとし穴 (Pitfall)
Meer dood/leven, met een meer politieke boodschap. Gekke soundtrack van Takemitsu (waar ik vrijwel niks van ken tws).

A Chiara
De jonge Chiara komt erachter dat haar vader niet is wie ze dacht dat hij was. Haar omgeving wil haar in bescherming nemen door niks te zeggen maar dat accepikt ze niet. De eigenwijsheid en volharding in de hoofdrolspeelster is een avontuur op zich, ijzersterke performance.

Le 15/8
Akerman, dus we volgen een jongedame een dagje in haar overpeinzingen. Geen bijzonderheden zoals in haar gedoodverfde klassieker verder maar duurt ook niet zo kapot lang.

Venus
NL-Alert
Martin Koolhoven mag z’n genrefilmliefde botvieren en I ain’t mad about it. Hoewel beide films niet zonder gebreken zijn, maar dat hoort er ook wel een beetje bij, hebben ze allebei ook wel hun merites. Zeker met het beperkte budget in acht genomen.

Aşk, Mark ve Ölüm (Love, Deutschmarks and Death)
Docu over Turkse muziek in Duitsland zoals die via de met de slur „Kanaken” aangeduide „Gastarbeiter” het land binnenkwam, van Arabesk (Yüksel Özkasap) en Anadolu Rock (Cem Karaca) tot hiphop (Cartel) tot het cassette empire van Türküola.

Night of the Demon
Een echte klassieker over een skepticus in the face of the supernatural. Het monster is lollig, vooral het piepende winkelwagengeluid, maar voor het overige een uitstekende film.

Why Am I Doing This? (A Film About Touring)
https://i.postimg.cc/t4t1CDLH/Scherm-afbeelding-2024-02-17-om-14-41-53.jpg
Buiten dat: ik had al geen al te romantisch beeld van touren dus weinig nieuws… Wel een paar mooie anektdotes maar had leuker geweest als ik de bandjes leuker had gevonden.

The Greatest Night in Pop
Ook niet echt een favoriet als liedje en als fenomeen ook wel wat over te zeggen maar deze docu is tóch leuk. Ritchie’s onverwoestbare energie, Bob Dylans zichtbare ongemak en het geduld van Wonder, Jones en Ritchie… Waylon Jennings… het is al met al best een prestatie.

Er is inderdaad niet veel plot-ontwikkeling, maar heb me desondanks niet verveeld.

op de lijst gezet.

als persoonlijk technisch experiment doordat ik Kiss Asian met succes via mijn telefoon naar de televisie probeerde te casten in plaats van mijn laptop

haha ik las dit halfgaar en ochtendlijk als het plot van de film even.

met de erotiek valt het nogal mee (of tegen)

lol.

Tóch benieuwd naar Le 15/8.

Als je nog even op die Powell & Pressburger kick door wilt, Martijn, raad ik (via Gert Verbeek) The Small Back Room, voor hun doen heel subtiel. Raakte me 15 jaar geleden enorm. En dat kan niet gezegd worden voor de 5 die ik erna zag (waaronder die 2 uit jouw filmweek). The Greatest Night in Pop raad ik dan weer mijn vriendin aan, die ineens concertfilm-gek is geworden. (Mag, mag.)

O-Bi, O-Ba - The End Of Civilization
'Jij verkoopt je hersens, ik enkel mijn lichaam.' Met muziek van ene Satanowski (zou het?) dalen we af naar een post-apocalyptisch Pools hol. Daar zitten een paar overlevenden, op aanwijzing van kale apparatsjiks, te wachten op de Ark. De combinatie van communistische en bijbelse symboliek ligt er dus meteen dik bovenop. Dan zijn de geperverteerde kleinere details leuker. Men lijkt geobsedeerd door uien en benen. (Kun je een land érgens sterker terugzien dan in hun toekomstfantasie?). Als film deed O-Bi me denken aan Hard to be a God. Iets minder vunzig, maar wel even indringend in de chaos, en hoe een man – in dit geval een ritselaar voor het regime – zich staande probeert te houden. Je voelt dat de rijken zichzelf toch wel zullen redden, terwijl voor de sloebers 'opium' rest. 'Zelfs als de wereld eindigt, blijven de rijken 'm warm stoken, gewoon omdat ze rijk zijn.'

Mars Express
Prachtige Franse animatie vol slimme en grappige details. Neemt een aantal klassieke sciencefiction thema's en motieven (wat is de klassepositie van cyborgs? Marskolonisatie. Te ambitieuze multinationals) en gaat daar lekker mee aan de slag in een spannende pseudo-noir, natuurlijk met een op een gegeven moment bijna onnavolgbare uitleg. Omdat het Frans is ook een dubbel compromisloos einde, zowel triest als mysterieus. Heerlijk rollende Franse electronica op de soundtrack om het helemaal af te maken (dus een eckte-eckte bioscoopfilm.)

Als je nog even op die Powell & Pressburger kick door wilt

Oh, haha, had niet eens door dat het dezelfde regisseurs waren, had de ene van Anna Billers (The Love Witch) tijdlijn (met Black Narcissus) en de andere was een inpiratie voor Greta Derwig voor Barbie.

Midnight Peepshow
Heel geen onaardige thriller, doet inderdaad denken aan Dani Filthvehikel Cradle Of Fear maar veul beter.

All Jacked Up and Full of Worms
Rrrrrraaaarrrrrr… maar niet best, hoewel het qua production values meevalt. Echter net zo pointless en onleuk als bijvoorbeeld The Greasy Strangler.

Occhi di cristallo (Eyes of Crystal)
Beetje giallo maar veel meer zo'n excentriekemoordenaarsflick als The Cell en Se7en. Maar geheel niet onaardig.

Joyland
Mooie Pakistaanse film over een onmogelijke liefde in de patriarchie. Genuanceerd drama waarin veel kanten zijn te ontdekken hoewel de patriarchen er wel het slechtst van afkomen natuurlijk.

Die Marquise von O...
Vier jaar na het einde van de contes moraux keerde Rohmer verrassend terug met een verfilming van een roman van Kleist. Gewoon compromisloos in het Duits (en met een jonge Bruno Ganz.) Sowieso qua taal een heerlijk doolhof: een oer-Franse regisseur verfilmt een Duitse roman waarin Italiaanse adel in het Duits spreekt en de Russische graaf ook. Hoe dan ook, na verloop van tijd begint te dagen dat dit eigenlijk wel een redelijk typisch Rohmer-verhaal is, met intriges, misverstanden tussen de seksen en bizarre wendingen (Herzog is op een of andere manier ook in de buurt, maar dan zonder dwergen en andersoortige outsiders.) Heel mooi gefilmd ook, ergens meer schilderkunst dan cinema. Deelde met Cría cuervos de Grand Prix Spécial du Jury in Cannes. Wat leuk is, al heeft Rohmer uiteindelijk betere films gemaakt.

Oeh Mars Express moet ik in het Filmhuis zien te krijgen.

Black Narcissus is ook wel fascinerend, maar het is wel echt Andere Tijden, dat werk van P&P.

en yeah Joyland!

Herzog is op een of andere manier ook in de buurt, maar dan zonder dwergen en andersoortige outsiders.)

lol.

Hoeveel historische drama's nog voor je Rohmer-complete-badge, OMC?

Trois Souvenirs de Ma Jeunesse
'Je me souviens...' Opeens herinnerde ik me het bestaan van Arnaud Desplechin. Wat blijkt, zijn films worden tegenwoordig neergesabeld. Met het nog redelijke Trois Souvenirs zet de rot in. Aanvankelijk heerst er matig geacteerde chaos. En waar het warrige in Modiano herinneringsmodus wel wat heeft, blijft het spel behelpen. We zien twee Franse knapen een avontuur in Minsk beleven. Nogal risicovolle plek voor een schoolreis en dan gaan ze ook nog heldendaden verrichten. Wel heel punk. De soundtrack mag er sowieso zijn met De La Soul, The Beat en The Blue Nile. Een jeugdherinnering verder begint De Liefde. En dat duurt dan de rest van de film. Sigaretten en sweet talks. Een man komt, een vrouw vertrekt. De gezochte grootsheid wordt pedant, maar eindigen met een naaktscène... Daar moet je respect voor hebben. ''Ton âme est tout petit est terrifié.'

maar eindigen met een naaktscène

Ha! Jarenlang afgevraagd wie dat zou durven, of net ambitieuzer met een seksscène.

Hoeveel historische drama's nog voor je Rohmer-complete-badge, OMC?

Nog twee latere en een vage spionagefilm. Maar met deze heb ik wel Six contes moraux verbonden met de Comédies et Proverbes en Contes des quatre saisons tot een onafgebroken reeks. 🤓

Babettes gæstebud
Een titel die wel vagelijk kende, volgens mij destijds een arthouse-hit. Ik had zestienjarige wel andere dingen aan mijn hoofd dan een Deense film over puriteinen die eens behoorlijk eten krijgen voorgeschoteld. Kreeg hem van epicuristische vrienden aangeraden nadat ik ze verteld had over, vanzelfsprekend, Le Pot au feu. Sfeervolle film, neemt rustig de tijd om de mysterieuze Française Babette in grimmig Jutland te krijgen. Redelijk ongeloofwaardig hoe dat uiteindelijk uitmondt in het feestmaal, maar dat is wel genieten voor de cinefiele smulpaap. De moraal is vriendelijk, een beetje werelds geluk hoeft niets af te doen aan het geloof en toen werd de kaars uitgeblazen. Kortom, prettig, mooi gefilmd, vermaak al kan het qua eetfilm niet tippen aan het postmodernistische vuurwerk van Tampopo.

Maar met deze heb ik wel Six contes moraux verbonden met de Comédies et Proverbes en Contes des quatre saisons tot een onafgebroken reeks. 🤓

Bien, tres bien.

Kreeg hem van epicuristische vrienden aangeraden nadat ik ze verteld had over, vanzelfsprekend, Le Pot au feu.

Wilde iets over Bunuel zeggen, en vond: https://www.secretcinema.be/blog-zes-redenen-om-babettes-feast-anders-te-bekijken/

The Man on the Roof
'Wees niet ontwijkend, beschrijf de man.' Als VPRO-kind horen Sjöwall & Wahlöö bij de opvoeding. De boekjes van Beck gingen erin als koek. Het zachtmoedige cynisme past ook wel bij de huidige staat van links, denk ik nu. Zweden als Gidsland? Een adaptatie had ik nog nooit gezien. Deze degelijke bewerking van De verschrikkelijke man uit Säffle voldoet aan de verwachtingen. Gedeprimeerd en huiselijk, met een fijne opvliegerige synth-soundtrack. Beck belandt al in een intern conflictje. Een politieman die zich iets te fanatiek tegen de uitwassen van de politie keert. Het onderzoek gaat op het gemakje, er is tijd voor droogkloterige ambtenarij. Uiteindelijk moet Beck op zijn instappertjes toch dat dak op, en hij is niet de enige. 'Heb je een vergunning voor dat wapen?'

布衣神相
Return of the Bastard Swordsman is het noodzakelijke vervolg op een van de wildere Shaw Bros-films. In het eerste deel bleef immers het eindgevecht met de bad guy achterwege. Dat komt nu halverwege, bijna als bijzaak, want er worden in hoog tempo nieuwe personages geïntroduceerd. Sowieso gaat alles weer in 11th deadly style sneltreinvaart. De enigszins hooghartige waarzegger is een mooi figuur die eigenlijk de rol overneemt van de vermoeide Bastard Swordsman die liever met zijn nieuwe liefde wil bijkomen van alle chaos. Een uur lang kon ik het allemaal grinnikend aan, maar daarna sloeg de ennui ook bij mij toe, helemaal toen het eindgevecht minder crazy fu was dan gehoopt.

I'll be back. (op verzoek van OMC)

Hier mijn filmoverzicht van februari:
⭐⭐⭐⭐⭐:
All Of Us Strangers: fantastische verkenning van liefde, verlies, trauma en herinnering, ook nog eens gedurfd verteld, zonder ooit gekunsteld aan te voelen.
The Lobster: absurdistische komedie op zijn best; je kunt me echt opvegen tijdens deze film.

⭐⭐⭐⭐½:
Monster: net als bij All Of Us Strangers een ontroerend verhaal, ook nog eens gedurfd verteld. Yori ook de best geklede scholier van Japan.
Sexy Beast: Noem het heiligschennis, maar deze cockney gangsterkomedie van Jonathan Glazer vind ik toch wat net beter dan The Zone of Interest. Ray Winstone! Ben Kingsley! Iam McShane!
Ferrari: Verrassend genuanceerde Enzo Ferrari van Adam Driver: ja, een koele zakenman/ingenieur in de jaren 50, maar zeker geen harteloze bruut. Maar Penélope Cruz steelt de show als zijn vrouw (praktisch ex-vrouw, maar jaren 50 Italië)/zakenpartner, samen met de racescenes, want dit blijft Mann, dus CINEMA!

⭐⭐⭐⭐:
Death in Venice: dit heel erg Romantische verhaal over een met zijn homoseksualiteit worstelende componist die tot zijn eigen afschuw verliefd wordt op de knapste twink in zijn Venetiaanse hotel is zo een film die traag en zwaar op de hand is als je hem kijkt, maar die je dan later daarom juist zoveel beter blijkt bij te blijven. Dirk Bogarde is sowieso fantastisch in de hoofdrol.
Stop Making Sense
Mutiny in Heaven: The Birthday Party: Stop Making Sense is een baanbrekende concertfilm en Mutiny in Heaven een standaard talking heads (no pun intended) en livefragmenten muziekdocumentaire (zij het met veel meer muziek dan gemiddeld en zonder irritante celebrity fans), dus Stop Making Sense is misschien objectief beter, maar Talking Heads vind ik een leuke band, terwijl The Birthday Party topfavorieten zijn. Beide films hebben gemeen dat ze als minpunt hebben dat mijn favoriete nummer van de band - respectievelijk Born Under Punches en She's Hit - er niet in zit.
Mars Express: Deze sci-fi noir is mainstream actie op zijn best, met als bonus dat het een Franse animatiefilm is met ook een Franse soundtrack en Franse humor.
The Zone of Interest: ik denk niet dat een speelfilm ooit zo dicht op de belevingswereld van nazi's is gekomen. Had Glazer nu daar op vertrouwd en niet ook de behoefte gevoeld het allemaal nog eens extra te benadrukken, dan waren het vijf sterren geweest.
Butt X-Ray: de korte film die Eye voor Drive-Away Dolls programmeert bleek stukken beter dan de hoofdfilm. Verrassend informatief ook.

⭐⭐⭐½:
Poor Things: Dogtooth, The Lobster en The Killing of a Sacred Deer behoren tot mijn favoriete films van de laatste jaren, dus ik had hoge verwachtingen voor deze veelgeprezen nieuwe film van Yorgos Lanthimos. Maar hoewel niet slecht, mist hij van de bite die die andere films wel hebben. Ondanks de overdadige (en express erg lelijke) vormgeving voelt de film juist veel conventioneler dan Lanthimos eerdere films. De film wordt in zijn speelduur wel beter (vanaf de boot) en Mark Ruffalo is briljant. Wat me brengt bij...
I Know This Much Is True (HBO Max): Ik houd wel van een beetje deprimerend drama, maar vergeleken wat Mark Ruffalo in een dubbelrol als tweeling hier allemaal te verduren krijgt, had Job het maar gemakkelijk. Dit is 6 uur pure misery porn. Omdat Derek Cianfrance (Blue Valentine, The Place Beyond the Pines) veel talent heeft voor naturalistisch drama en Mark Ruffalo dus alle gelegenheid krijgt om zijn talent te tonen, voel je het ook allemaal echt. Dus slecht valt het niet te noemen, maar er zijn Haneke films die lichter te verteren zijn.
Navalny (HBO Max): nu helaas heel relevant, maar grotendeels een vrij obligate documentaire die Navalny ook wat gemakkelijk laat wegkomen met zijn ultranationalisme (uit artikelen heb ik begrepen dat dat echt wel problematischer was dan deze film doet voorkomen.) Maar het onderzoeksjournalistiekdeel is geweldig. De manier waarop een bekentenis wordt ontlokt een FSB-agent moet je zien.
The Dmitriev Affair (NPO): nog een documentaire over een mensenrechtenstrijder in Poetins Rusland. De titelpersoon is niet eens hardcore activist, maar zoekt massagraven van de Stalinterreur in Karelië. Maar Rusland heeft nooit iets slechts gedaan volgens Poetin, dus moet Dmitriev kapot.

⭐⭐⭐:
The Iron Claw: Typische Hollywood Oscar-bait. Heel degelijk gemaakt, maar elke stap van het plot zie je uren van te voren aankomen en het einde is echt Hallmark-filmniveau sentimenteel.
Happy Palace (NPO): aardige Nederlandse gangsterkomedie rond Chin-Ind restaurant.

⭐⭐½:
Drive-Away Dolls: het schijnt dat de Coens weer samen gaan werken aan een typische Coen-film en ik mag hopen dat dat zo is, want dit uitstapje van Ethan richting American Pie-stijl sekskomedie is geen succes. (Wellicht dus wel als je American Pie-stijl sekskomedie leuk vindt.)
The Kyiv Files: als je idee om een docu te maken over de door Oekraïne openbaar gemaakte KGB-bestanden een paar interessante leads opleveren die niet genoeg materiaal vormen voor een volledige film en je dan niet verder kunt door de oorlog, dan plak je de half affe delen toch gewoon aan elkaar met een hoop sfeerbeelden er tussen?
The Cowboy and the Frenchman (MUBI): David Lynch is altijd hit-or-miss voor me en deze korte film is een duidelijke miss. Een paar halfbakken flauwe grappen, zijn geliefde vrouwen in jaren 50 serveersteroutfit en wat muziek losjes bij elkaar geassocieerd. Gebaseerd op deze film en Twin Peaks vindt Lynch "ik versta je niet" dove mensen humor ongeveer net zo hilarisch als 5-jarige Bassie en Adriaankijkers.

White Material (Claire Denis, 2009, Eye Filmmuseum)
Grotendeels een sterke thriller over Maria (Isabelle Huppert), die Française een vervallen koffieplantage runt ergens in een deel van tropisch Afrika waar de pleuris is uitgebroken qua rebellie. Iedereen wil weg, inclusief haar ex-man (Christophe Lambert, de originele Highlander!) maar zij houdt stug vol dat alles wordt overdreven en dat het noodzakelijk is de koffieoogst binnen te halen. Natuurlijk een metafoor voor de laatste stuiptrekkingen van het kolonialisme, maar ook een klassiek westernthema: de rancher stands his ground. Dat gedeelte van de film is ijzersterk en als het daar bij was gebleven was ik het helemaal eens met de hoge waarderingen.

Maar een belangrijk deel van de film gaat over de relatie van Maria met haar tienerzoon Manuel (Nicolas Duvauchelle). En dat karakter kon ik totaal niet volgen. Hij doet eigenlijk alleen maar idiote dingen waar ik geen motivatie voor kon vinden. Ik dacht tijdens het kijken dat ik misschien dingen gemist had, maar voor zover plotsamenvattingen dat kunnen vangen, leek ik alles goed te hebben meegekregen. Maria doet ook iets dat ik totaal onbegrijpelijk vond aan het einde van de film.

Ik twijfel zo over Ferrari, zoveel alarmbellen maar wel De Vakman.

Wat ik je in ieder geval kan garanderen: niets van het oncoole van het huidige Ferrari straalt uit op de film. In de zaal in De Uitkijk ook geen F1-fans (die gaan waarschijnlijk kijken bij Pathé?)

Hello Mr. Marty.

Mean Girls
Wat is het? Remake? Remix? Kan me niet genoeg herinneren van de eerste om het te weten. Ik ben de doelgroep niet maar zelfs dan: behoorlijk mid.

The Zone of Interest
Akelig. Zeker in deze tijd waar zovelen „het” niet zien, ondanks alle waarschuwingen. Of hoe het leven doorgaat, zelfs pal naast de horreur. De soundtrack van Mica Levi geeft het wel een extra dimensie.

Slaughterhouse Slumber Party
Wat lichtvoetigs dan. Super lo-budget met veel blote meiden, met dat wonderlijke gegeven van een slumber party. Zijn er eigenlijk mannelijke slumber parties of wordt gelijk een ranzige circle jerk. Anyway, self-aware op een goede manier, de dames vermaken zich oprecht waardoor het niet al te exploitatief aanvoelt.

Twee Vrouwen
Nederlandse film, Engels gesproken en dat klinkt wat onbeholpen. Verder heel Nederlands met ook een meid die eigenlijk veel te jong is, zoals ze toen schaamteloos deden. Wat dan wel weer een beetje fascinerend is.

Griselda
Serie over de kingpin waar Escobar voor vreesde. Uitstekende serie en Spaanse tirades klinken gewoon lekker, zoals ook in de „Medellín” metal sound. Alleen is de schmink van Vergara wat vreemd, lijkt net of ze een paar facelifts gehad heeft. Waarom niet gewoon iemand die op Griselda lijkt? Of laat Vergara anders gewoon een mooie baddie zijn.

Binary
Paria
Trauma Porn Club
En nog een paar Koolhoven-projectjes, voor iemand die nogal over „woke” kan klagen toch een interessante keuze van onderwerpen. Wellicht de wens van het filmfonds, maar toch. Evengoed met wisselend succes. Binary voelt wat exploitatief en is verder ook niet zo bijzonder. Paria doet denken aan His House en in mindere mate Get Out, charmant door de hoofdrolspelers, maar het verhaal is wat meh. De laatste is de meest geslaagde uit de serie. Pittig maar het geweld heeft een functie en de social commentary is intelligent en het voelt niet als een les voor witte mensen.

Hee the return of the MtH! Dacht op Facebook al eens van 'dit moet OMC allemaal missen'. Welcome back. Het fijne aan deze ghost town is dat men volledig ontkoppelt raakt van Ego of likes.

Zijn er eigenlijk mannelijke slumber parties of wordt gelijk een ranzige circle jerk

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus. Elkaar spookverhalen vertellen en dan Fifa op de SNES spelen tot de jongens letterlijk omvallen van de slaap.

Zone of Interest nu toch definitief op de lijst.

Idiocracy
'Uh, it's like far.' In deze malthusiaanse waarschuwing van Mike Judge wordt de wereld in 2500 bevolkt door idioten. Ik moest qua looks denken aan het waardeloze Willy Wonka-pretpark dat laatst de media haalde. En dan moet de echte A.I.-overname nog beginnen! Een andere associatie is natuurlijk die van Trump. Ook in deze toekomstfantasie blijkt alles 'het slechtste' of 'het beste' ooit. En ja, het Witte Huis wordt bestormd. Als film stelt Idiocracy verder weinig voor. Luke Wilson doet zijn best als de nitwit die per ongeluk in de toekomst belandt. Broer Andrew draaft ook op, maar Owen ontbreekt helaas. Het plas en poep-postmodernisme heeft qua grappen weinig te bieden. Ik denk dat de PG-film in de eighties beter was geworden. Meer tetten! Ik zal al bevangen zijn door de primitieve geneugten van het leven. 'Everybody tell me, somebody hoodoo'd the hoodoo man.'

Het fijne aan deze ghost town is dat men volledig ontkoppelt raakt van Ego of likes.

Dus zo deed boeddha dat...

Jammer dat Judge die walgelijke eugenetica proloog rechtstreeks ergens uit 1925 voor Idiocracy heeft geplakt, want dat geeft een heel vieze smaak aan een satire die verder verrassend vaak de toekomstige plank perfect raakt.

BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018, Prime)
Spike Lee blijkt verrassend positief over de politie in Colorado Spring. Grotendeels okaye gasten.
Zelf word ik nu ik deze film en Ferrari kort na elkaar zie enthousiaster over Adam Driver. Ja, hij onderacteert wel, maar het is niet telkens hetzelfde karakter; er zitten wel degelijk nuances aan.
Het kernverhaal is erg goed, maar Lee moest duidelijk zijn civil rights-ei kwijt en haalt allerlei losse dingen bij, waardoor de strakheid van het geweldige kerngegeven "zwarte man en jood infiltreren bij de KKK" een beetje verloren gaat. Vreemdst is de proloog met Alec Baldwin als hardcore racist. Ik dacht dat dat één van de KKK-leiders uit de film zou zijn, maar hij komt helemaal niet meer terug.

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

Er was een slasher waar wel dat soort grappen inzaten, ik herinner me vooral een douche-scene van een van de heren met een stevige female gaze.

The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973, Lab 111)

Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je problemen hebt met wreedheid tegen dieren.

Poor Things
Niet zo enthousiast als vele anderen over deze. Het verhaal zou eigenlijk prima voor een Jess Franco-film kunnen fungeren maar dit is arthouse en geen eurosleaze. Verder wel pretty leuke gekkigheid maar het steekt, ondanks het visuele spektakel, gewoon wat flets af tegen ander werk van Lanthimos.

https://i.pinimg.com/originals/f0/60/70/f06070528c8f845dcbf2bc8f5bda0176.gif

Poor Things daalt weer wat op de lijst.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

gheheh (Beavis). En ja, die Judge was misschien iets teveel in de wijsheid van zijn eigen distopie gaan geloven.

Dream Scenario
'Please don't speak, just do the dream.' Dream Scenario bevat de beste mislukte seksscène van het jaar. Die hele uitgespeelde fantasie ('a lived experience') zegt zóveel over gender-rollen, het moderne brein en hoe macrostructuren ons beïnvloeden. Allemaal moeilijke woorden voor een scene vol mannelijke kwetsbaarheid (Nicolas Cage) en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder). De scenes van Cage met zijn echtgenote (Julianne Nicholson) zijn op dit vlak trouwens ook sterk. Het plot dan? Ondergewaardeerde professor belandt ineens in ieders dromen. Hij wordt een allemansfantasie. Ineens willen 'young creatives' (Michael Cera!) en jonge vrouwen wat. Daar gaat een slappe zak als hij aan onderdoor. Jammer dat de muziek van Owen Pallett – die altijd tegenvalt op film – niet zo weird is. De film zelf, durft bijna alles. 'I wish this was real.'

en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder).

oeps, het is Dylan Gelula, dus ook mannelijke verwarring mijnerzijds.

Babylon
Mooi gefilmd portret van Jamaicaanse jeugd in puinzooi Londen eind jaren '70. Het enige wat ze plezier geeft is hun soundsystem. De soundtrack is dus geweldig. De film ontkomt niet aan een zekere grimmigheid inherent aan dat troosteloze eiland maar het verhaal gaat lekker losjes langs een aantal genreclichés. Grotendeels een sympathiek portret maar toch ook wel eerlijk over de altijd latente macho-shit die op gezette tijden manifest wordt. Tijdens de laatste soundclash komt Jah Shaka even een masterclass live dubben geven (en misschien had het daar moeten eindigen.)

Argylle
Eigenlijk dacht ik dat het een Dua Lipavehikel zou zijn maar zie je de eerste 10 minuten… het intro voor een stom verhaal, idiote twists, slechte FX en kapot lang. En het ergste is nog wel de totaal amorele koppeling van het absurde on overdadige geweld met de verliefdheid tussen de hoofdrolspelers, heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.