Filmforum

op welk medium vond gij 'm? Wink wink.

The Dream Team
'I got news for you psychos.' Dit jaar opende het Filmhuis Breda, dus was het in het najaar hoog tijd voor de eerste filmquiz. In de verplichte meta-ronde (film in films) kwam deze langs. Vanuit de inrichting kijkt Michael Keaton naar, ja, welke film eigenlijk... Het is een arty (last) detail dat The Dream Team eventjes een seventies-vibe geeft. Zie daarvoor trouwens ook de openingssequentie met een accordeonversie van Dream a Little Dream. Wanneer de vier gekken en hun ambulant begeleider eenmaal op stap zijn, richting Yankees stadion nog wel, neemt de kwaliteit rap af. Al is een dagje cheap lolz natuurlijk ook wel eens lekker voor de kijker. Voor het realistische gehalte illustreert de catatonische patient gelukkig nog wel even ergens Het Belang van de Pet. Blijft de vraag staan: waarom zit iedereen de hele tijd aan hun neus? 'It's a statement, man.'

Je hebt hem al gezien. 😬

😭 lol, nét een Gate of Helletje voorkomen (die ik de 2e keer wel - nog - beter vond).

Het Leven is een Filmquiz geworden.

L’ultima notte di Amore
Een moderne poliziotteschi, weer eens wat anders dan een neo-giallo. Cop doet een risky klusje vlak voor z’n pensioen maar dat gaat natuurlijk mis. Spannend, dikke synthsoundtrack, fraaie beelden, bellissima!

The Thrill Killers
Zo’n typische Amerikaanse jarenzestig-exploitatiefilm met depraved violence maar dan met een zeker budget en opvallend goede smaak wat betreft de cinematografie. Aangevuld met wat vreemde overpeinzingen over day jobs en vaste lasten.

Silent Night, Deadly Night Part 2
Campy slasher, niet meer, niet minder.

The Holdovers
Nog een campy kerstflick maar dan klef. Prima hoofdrollen voorkomen niet dat het allemaal erg mid is.

Moonage Daydream
Bowie-documentaire als een soort psychedelische trip die past bij de man zelf. Als biografie misschien niet helemaal geslaagd maar als creatief portret wel.

Barbie
Stond niet echt hoog op de prioriteitenlijst maar door diverse geluiden (zoals deze hilarische Dissection of every Barbie Movie) toch nieuwsgierig geworden. Geen spijt van! Het is een grappige, creatieve en intelligente film waarvan je je afvraagt hoe de financiers dit goed hebben kunnen keuren. Door de kritiek op de maatschappij en Barbie/Mattel zelf maar ook omdat het alles bij elkaar toch vrij belachelijk is. Door de mazen van het net geglipt?

Querelle
De laatste film van Fassbinder, befaamd om zijn artificialiteit en ongegeneerde homo-erotiek. Een adaptatie van Genet die de film zelf niet zag ("Je mag niet roken in de bioscoop.") Een film waar hij alle knoppen van Fassbinderigheid op 11 draait. Nog meer kleuren, nog meer zweterige mannen, nog meer camp en nog meer expliciete seks (oudgediende Günther Kaufmann is natuurlijk de meest geschikte persoon om Brad Davis eens goed van achteren te nemen.) Davis is als homoseksueel perfect voor de titelrol van schavuit met poëtische inslag. Beetje opium verhandelen, beetje iedereen laconiek ophitsen, beetje een kameraad vermoorden maar ook wat vaag doen over zijn seksuele inslag waar zijn arty geile luitenant Franco Nero met zijn kunstboeken over Griekse beeldhouwkunst en Hockney allang geen twijfels over heeft. Alles beweegt droomachtig waardoor het nooit echt spannend wordt maar ik heb nooit een film gezien die hier op lijkt.

de trailer van The Holdovers leek me al niks, beetje Wes Andersonnig zonder Wes Anderson.

Barbie dan toch maar op de lijst. Querelle maar effe niet.

Fallen Leaves
'Luister en huiver.' Alle vakkies van Aki Kaurismaki worden weer vakkundig gevuld. Een rondje om de kerk dus, maar lang niet zo slecht als – pakweg – Woody Allen, en zelfs beter dan Aki's eigen recente output. Het Finse minimalisme helpt. Aki is terug in Helsinki, waar hij een serene, blonde vakkenvulster observeert. Zij ontmoet een beschonken, besnorde metaalbewerker. Samen trekken ze naar de bios, waar ze de nieuwe Jarmusch bekijken. De posters aan de muur verraden Aki's ware smaak. Pierrot le Fou, Fat City, hoe ouder, hoe beter. De gestolde tijd van fifties rock en sixties vaagheid botst bijna sprookjesachtig wonderlijk op de moderne. De bommen vallen op Oekraine, vacatures haal je van internet, enkel de klimaatverandering heeft nog geen enkele invloed. De blaadjes vallen precies op het juiste moment. 'Daar ga je dood aan.'

De 50e film van het jaar. Zaterdag een jaarlijstje!

Facebook repost. Proost MB en OMC het was me weer een genoegen!

Mijn film top 10:

10. Knor (Mascha Halberstad, 2022)
We trappen de lijst af met een oer-Hollandse animatiefavoriet, al was het maar omdat 2023 ook het jaar was dat Filmhuis Breda een eigen locatie (en quiz!) kreeg en de filmcolumns van ondergetekende en Lisa van der Waal (aka het duo Maas & Waal) voor Grensgeluiden ophielden te bestaan. Luister onze Knor-recensie terug via: https://soundcloud.com/.../maas-en-waal-grensgeluiden-26...

9. Babylon (Franco Rosso, 1980)
Een groepje vrienden prept hun sound system. Het moment dat ze een nieuw riddim op het kantoor van een platenbaas kopen is geweldig. Nog beter zijn de hoeden, ik wilde meteen zo'n USCSS Nostromo-pet. Aswad speelt een "version" van zichzelf. De avant-gardistische finale tilt Babylon boven het tijdsdocument uit. Dubsirenes en politiesirens botsen. 'Tune hard man, hard like steel.'

8. I Walked with a Zombie (Jacques Tourneur, 1943)
Een zombiefilm die geen zombiefilm is. Een metafoor die geen metafoor blijft. Tourneur draaide er zijn hand niet voor om. Een verpleegster reist naar Antigua om twee koloniale witte broers bij te staan. Op het eiland zingen de 'colored folks' hun folk songs, die cruciale hints geven. Vrijdenker Feyerabend zou de film waarderen. Net als Couperus. 'There are other doctors, better doctors.'

7. Munch (Henrik Martin Dahlsbakken, 2023)
Moeilijke man, Munch. Een kunstenaar zoals zovelen. Het knappe aan de biopic Munch is hoe het de clichés van de geniale gek thematiseert. Kunst over kunst, dus, de enige kunst die ons nog rest. Tijdens de krachtigste scène belandt “Munch” in een moderne, Berlijnse disco, waar een “kunstkenner” hem lastig valt. Munch flipt, fragiel en fragmentarisch als hij is. 'Ik ben onmogelijk.'

6. O Amor Natural (Heddy Honigmann, 1996)
Honigmann zet een boom(pje) op over seks. Een Braziliaans dichter fungeert als firestarter.' Voor veel oudjes is het al 'tanto tempo', maar de herinneringen zijn o zo zoet! Heddy vindt prachtige karakterkoppen. De hoedenmaker wint, tótdat een graatmagere danser verschijnt. Hij hoeft niet eens te praten, zijn roffelende vingers zeggen genoeg. 'Ik heb hem vermoord met al dat geneuk, denk ik.'

5. Soylent Green (Richard Fleischer, 1973)
Seventies distopie die dankzij de goudgroene grimmigheid aan Pete Weir doet denken. Mondkapjes, high energy vegetable concentrates, sanitation squads led by Wagner, kom maar door. Het jaar? 2022! Charles Heston begeleidt Edward G. Robinson naar een hartverscheurend end. De film is niet bang voor stilte, vevreemding en maakt esthetisch nul fouten (een kerk als een fresco!). 'All truth.'

4. Joyland (Saim Sadiq, 2022)
Repressie en regressie bemoeilijken de liefde in Lahore. Het zwarte schaap van de familie voelt zich geen echte man. Hij vindt zichzelf terug in de hete disco. Daar danst mevrouw Biba, de ladyboy. Samen maken ze van die heerlijke Asian scooterrides. De hitte (ook buiten!) komt onvermijdelijk tot een kookpunt. De mooiste film met een transthema sinds Laurence Anyways. 'Wij getuigen.'

3. Le diable probablement (Robert Bresson, 1977)
Franse nadenkfilm in optima forma. Het zijn de vieze jaren zeventig, toen de vissen dood aan de oppervlakte dreven en revolutie dreigde. (F.R.A.P. staat er op de muren). Een Nick Drake-achtig hoofdpersonage dwaalt als engel door de hel – op zoek naar zingeving. Kleine daden van rebellie helpen niet meer. Eén van Bressons beste, mede dankzij Kodak Eastman. 'Il faut marcher, marcher.'

2. Aftersun (Charlotte Wells, 2022)
Vader en dochter op pad in Turkije. Hun leven is als een klein verdriet dat van binnen almaar meer ruimte inneemt. De Angstvogel fladdert op. Dochter deelt pa's depressieve genen, maar raakt ver van huis gefascineerd door Het Seksraadsel. Vakantie vormt hét moment om daar wat over te leren. Broeierig langzaam groeit de spanning. 'It's the terror of knowing what this world is about.'

1. L'Arbre, le Maire et la Médiathèque (Eric Rohmer, 1993)
Een jonge, steenrijke burgemeester van feodale komaf wil een chique cultureel centrum realiseren in 'zijn' petit village. Hij wordt tegengewerkt door de schoolmeester, diens dochter, en zelfs door zijn eigen Parijse connecties. Rohmer vraagt weer heerlijk veel van de kijker. Dat durven er (veel te) weinig meer. Waren de dingen vroeger toch beter – én groener. 'Ik slijm liever met mijn kiezer dan met de Partijbonzen.

Nice. 👍 Helemaal die nummer 1. Zo ondergewaardeerd. Ik ging verder met een oudje die ik al heel lang wil zien:

Silent Running
Een eco-scifi uit 1972. Ziet er echt groots uit maar Douglas Trumbell, special effects man achter 2001 en later Blade Runner en Tree of Life, moest het doen met een schamele miljoen. Het ziet er echt uit als prime studio release. Meesterzet: Bruce Dern casten als tuinier die op een schip rond Saturnus de laatste natuur beheert die is meegenomen van Aarde. Zijn melige companen snappen er werkelijk geen hol van en dan is Dern-intensiteit welkom. Om een of andere domme reden moeten de bossen worden gedumpt want de schepen gaan terug naar huis. Heeft Dern natuurlijk geen zin. Hoe het verloopt is aardig maar er had een vrederigere film ingezeten. Soundtrack had ook elektronisch moeten zijn natuurlijk.

De beste film die ik dit jaar zag was The Last Picture Show. En wat betreft nieuwe releases Mountain Woman en The Boy and the Heron.

Cheers Ludo, ik ga er zeker een paar checken van de lijst.

Dream Scenario
Begint als een aardige mystery thriller, beetje Being John Malkovitch-achtig: de hele wereld droomt van een professor (Nic Cage). Maar dan drijft het punt wat gemaakt dient te worden boven en dat is zo suf en afgezaagd (die zgn. “Cancel Culture” waarin onschuldigen op basis van verzinsels geruïneerd worden) dat het irriteert.

What's Eating Gilbert Grape
千夜一夜物語
Film
Allereerst een jaren negentig arthouse-klassieker waar ik destijds totaal geen zin in had. Alleraardigste film toch, zo'n portret van een familie ergens in het midden van Amerika maar dan met de vriendelijke Europese blik waardoor dingen net anders aflopen. Wat me het meest opviel waren de fabelachtige zachte kleuren, echt uniek. Nykvist, je weet toch (maar ook voor zijn doen weer heel anders).
Dan van de makers van Belladonna of Sadness een animatieversie van Duizend-en-een-nacht (moet dat toch een keer gaan lezen). Met enigszins dezelfde formule, arty animatie in combinatie met psychedelische rock en een flinke scheur erotiek, soms sensueel, soms aan de foute kant. Komt wat moeizaam op gang maar op een gegeven moment zat ik wel lekker in die magische trip vol vrouweneilanden, satanische schepen en torens die tot de zon dienen te reiken. Alleen niet zo goed als Belladonna.
En dan, gewoon op YouTube, Buster Keaton die verzeild raakt in het Beckett-universum. En dat werkt erg goed. Is misschien ook gewoon een logische combinatie. De oude Keaton ziet er vanzelfsprekend wat groezelig uit, begeeft zich door een vies New York naar een kamer waar hij zich al rondlopend niet helemaal op zijn gemak voelt. Ogen! Eng! Zijn motoriek doet achteloos al het werk en ik moest daarom een paar keer hard lachen om hele simpele old skool grappen.

La classe operaia va in paradiso (The Working Class Goes To Heaven)
Elio Petri samen met de Morricone/Nicolai-tandem, sosialisties aktie! Visueel niet zo spectaculair als andere Petri-films maar uitstekend, ook als tijdsdocument.

https://i.postimg.cc/brDQ97Yh/shitfactory.gif

Valkoinen peura (The White Reindeer)
Zweeds/Finse – Sami, eigenlijk – folk horror. De scenery is natuurlijk al om door een ringetje te halen, maar het verhaal ook zeer de moeite met meerdere thema’s zoals vampirisme, lycantropie en sjamanisme maar ook het leven van Sami in general.

Lady Bird
Zeer charmante coming of age-film met sympathieke karakters. Het einde is zoals je veel leest inderdaad emotioneel.

Je t'aime moi non plus
Niet zo charmant, best rare mensen en ‘problematisch’ al is het natuurlijk ook een tijdsdocument en heeft alszodanig zeker ook z’n charme.

Nu Aștepta prea mult de la sfârșitul lumii (Do Not Expect Too Much from the End of the World)
We volgen Angela die de hele dag van hot naar her rijdt voor twee banen en een Tiktok waar ze een toxische macho speelt. Parallel daaraan zien we een oude, Ceaușescu era, film over een taxi-chaufeuse, die ook Angela heet. Weer een hele zit (bijna 3 uur) maar zeer de moeite. Kan niet zeggen dat ik het altijd snap, zoals de vertraagde beelden, maar het is weer een avontuur. En goed dat ik de songs op de autoradio geshazamd had want dat was een mooi stukje conceptual continuity aan het eind van de film.

The Curse s01
Nog niet helemaal klaar maar kan al vaststellen dat het een uitstekende serie is. Shitting on the libs mag een beetje old hat zijn maar met de humor én de enorm duistere sfeer (aangezet door John Medeski's synth-soundtrack) toch érg de moeite waard.

Bedankt voor de top 10, Ludo. En nogmaals bedankt voor de filmquiz op jullie mooie locatie in Breda. Knor en Munch heb ik nog niet gezien. Er is ook nog een drieënhalf uur durende biopic over Munch uit 1974. Van Peter Watkins, dus ook de moeite waard.

lol @ shitty gif.

thanks Vido! Die Munch schrijven we op voor de zomer als een mini-serie.

Ray
'He's got that junkie itch.' Drugs en vrouwen spelen in deze biopic over Ray Charles een prominente rol, zoals dat ook hoort bij 'rocksterren'. Maar nog typerender, en veel gewaagder, is de onverbloemde tentoonstelling van de ware muzikantitis ('the musical itch'). Muziek was de eerste en laatste liefde van Ray, de rest van de wereld kon verrotten. Dus ja, hij gedraagt zich de hele film als een klootzak. Beinvloedbaar als een piepjonge voetballer met een zaakwaarnemer die dollars in de ogen heeft. (En dat dus in één blinde man verenigd!). James Foxx speelt en zingt de titelrol met verve, maar de rest van de cast houdt het helaas op een cartoonesk overacteren. Dat ze voor de kale Ahmet Ertugan krullebol Curtis Armstrong in de grime zetten, is het toppunt. Zinloos feitje: tegenwoordig staat Ray niet eens meer in de top 2000, doet de onverfilmde Fats Domino het tóch beter. 'You're turning God's music into sex.'

God (of Gud) die Hallstrom had dus eerst alle ABBA video's zo'n beetje geregisseerd, daarna het fenomenale My Life as A Dog en Grape, en dan... alleen maar meuk. Zonde (dat is ook een Zweeds woord.)

Ik stond er dan weer van te kijken dat Nykvist Sleepless in Seattle heeft geschoten. 😯

The Damned
Begint als een gang movie maar wordt een nuclear scare horror met nog wat rare sidesteps. Geen hoogvlieger maar best geinig.

Birth/Rebirth
Beetje Frankenstein-achtig verhaal, lekker immorele horror, zonder hoogdravende pretenties.

That Pärt Feeling
Roadie: The Documentary
Beetje non-eventful, beide. De muziek is door de bank genomen wel mooier in die Pärt-documentaire. De roadie-film is gek genoeg erg braaf ondanks alle sex, drugs en rock-‘n’-roll waar ze het bijna en passant over hebben.

Syk pike
Een Cronenberg Junior knockoff gebaseerd op een Ephimenco-column. Vreemde, vlakke karakters die onaannemelijke dingen doen, ten dienste van het punt wat Borgli wil maken. Volgens mij is die gast echt zo’n insufferable tweep.

Syk pike

haha geniale afservering.

Past Lives
'I was just thinking what a good story this is.' Zo'n zeldzame film die piekt tijdens de derde akte. Zalig is dat. Twee jonge Koreanen verliezen elkaar door immigratie uit het oog en vinden elkaar in een ander leven online terug. De tijdssprongen zijn dus heftig, maar worden knap overleefd. Langzaamaan begint de melancholie te schrijnen en de spanning te broeien. De immigrante heeft haar jeugd bruut moeten afsluiten, als een deksel op een vacuum pot. Iedereen van ons is nostalgisch naar het Kind-zijn, maar wat als dat in een ander land geschiedde? Hij (de thuisblijver) romantiseert zijn eerste vriendinnetje. Als ze elkaar dan eindelijk – precies halverwege – voor het eerst weer in het echt ontmoeten, begint de film écht. Wat enorm helpt is 'the third man' - de Ander. De Amerikaan met wie zij is getrouwd. Hij ziet de bui al hangen. De mogelijke levens die nu alsnog worden ingelost. 'You dream in a language that I can't understand.'

Zirneklis
Letse erotische horrorfilm uit 1992. Ja, dat is nog eens niche. Alhoewel het heeft wel een beetje de sfeer van die geile Tsjechische films uit de jaren '70. Een beeldschone roodharige jonge vrouw wordt door een een-tweetje van een kunstenaar en priester gevraagd om te poseren als Maria. De kunstenaar is duidelijk een creep en benadrukt dat al tijdens de eerste sessie. Onze heldin wordt daarna geplaagd door dromen van spinnen wat halverwege resulteert in een legendarische scène. Het wordt haar allemaal teveel dus gaat ze bij haar tante logeren die in een geweldig kasteel aan de kust woont. Haar surrealistische avonturen gaan daar ondanks een ontluikende liefde gewoon keihard door. Leuke film, ergens een mooie mix van jaren '70 en '80 horror van de redelijk subtiele soort.

dus gaat ze bij haar tante logeren die in een geweldig kasteel aan de kust woont

never a good idea. :D

The Boy and the Heron
'Ik weet dat het een leugen is, maar ik moet het zien.' Miyazaki geeft ons de kans om een metafysische mindfuck over fascistische parkieten te zien. Alleen daarvoor al moeten we onze hoed diep afnemen, hopende dat onder die hoed geen reigerhoofd tevoorschijn komt. Natuurlijk profiteert Miyazaki inmiddels van het welwillende 'het zal zijn laatste zijn'-effect. In elk geval is The Boy and the Heron niet zijn beste. Daarvoor is het verhaal te lukraak. Op 'passage'-niveau werkt de chaos wél. De jongen reist richting styxiaanse onderwereld, en ontmoet daar een roodbehoefddoekte revolutionaire tegenkomt, die de bóvenwereld gaande houdt. De cute warawara-wezentjes zijn er voor de kinderen. De onderliggende platoonse ideensymboliek voor de connaisseurs. Zo aandoenlijk. 'Deze leugen is waar.'

Het viel me tweede keer op hoe progrock de beelden af en toe zijn. De verlichte driehoekige gang, het zwevende buitenaardse artefact, dat gepuzzel met blokjes.

Vampire humaniste cherche suicidaire consentant (Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person)
Låt den rätte komma in maar dan op z’n Frans. De titel vat het eigenlijk al samen, inclusief de humor. Had wel iets geweest voor Juniore om van muziek te voorzien want hun „Yeh Yeh Noire” is de vibe (dit hoor je in de aftiteling).

How to Have Sex
Net als Aftersun hieronder: vakantieperikelen, maar dan anders. Drie uitbundige jonge meiden gaan feesten en hopelijk wiepen. Dat loopt helaas net anders dan gehoopt, pijnlijk maar mooi en invoelbaar. En qua vakantie voor mij net zo onaantrekkelijk als die in Aftersun, ook zonder het drama.

Die letzten Männer
Eckte eckte mannen in Oostenrijk die eckte eckte vrouwen willen dus iemand uit Azië laten komen. Van Ulrich Seidl, dus het is allemaal best sneu en dus ook een beetje standaard Seidle fare.

Suitable Flesh
Low key goated when 80s Lovecraftian horror is the vibe.

Raging Grace
Filipijnse hulp in de huishouding en haar pestkop/dochter ontrafelen twijfelachtige praktijken. Zwalkt een beetje richting het einde waar het misschien net iets teveel politiek wil worden. De muziek maakt het misschien ook iets spookier dan het eigenlijk is.

Deváté srdce (The Ninth Heart)
Tsjechisch sprookje door Juraj Herz, dik in orde maar ook precies wat je ervan verwacht.

A Storm Foretold
Documentaire over Roger Stone, iemand die in hoge kringen rondhangt sinds Nixon en mozeskriebel wat een snijboon. En het zou grappig zijn als hij niet zoveel invloed had. Zeker naar het einde toe zie je steeds meer narigheid. Wonderbaarlijk.

Aftersun
Prachtig drama over alleenstaande jonge vader met schattige dochter. Geweldige performance van beiden, maar ook filmisch erg mooi gemaakt. Zo’n all in in een resort is al tamelijk deprimerend maar er is meer aan de hand. Engelstalige teksten waren al zeer bewuste keuzes maar grappig dat het enige, nauwelijks opvallende, Turkse liedje (maar ik kende het toevallig, dus vandaar) qua tekst de essentie van film bijna samenvat, als de film meer een terugblik op events blijkt.

Devil Doll
Geinige horror uit de jaren zestig over een boosaardige buikspreker. Obvallend abstracte en spooky soundtrack geeft het meerwaarde.

Bamboozled
Na het zien van dit de film opgesnord en een beetje toelichting kon geen kwaad al herkende ik ook veel patronen bij diverse nietwitte mensen in de publieke sfeer. Bittere humor, stof tot nadenken en zoals het Spike Lee betaamt bijzonder vormgegeven.

Het viel me tweede keer op hoe progrock de beelden af en toe zijn. De verlichte driehoekige gang, het zwevende buitenaardse artefact, dat gepuzzel met blokjes.

ja best Pink Floyd!

How to Have Sex

lijkt me wel wat, op de lijst.

mozeskriebel wat een snijboon. En het zou grappig zijn als hij niet zoveel invloed had

beetje zoals die Russische theaterregisseur behind Vladje Poetin. Maar dan idioter en on-intellectueler.

Turkse liedje (maar ik kende het toevallig, dus vandaar)

ha, sharp!

Bittere humor, stof tot nadenken

Bamboozled, wat een nare, enge, geniale achtbaan was dat.

je doet jezelf tekort om bij het Turkse liedje van toeval te spreken, echter ;-)

Nah, Deelders aforisme over het heelal, “Hoe verder men keek, hoe groter het leek” is in full effect wat dat aangaat. 😅

Perfect Days
De boomers van Diemen hadden zich en masse verzameld voor de laatste van Wenders. Als arthouse-regisseurs het einde voelen naderen gaan ze naar Tokyo. Was hij natuurlijk al geweest dus de mooie beelden komen vanzelf langs. Het verhaal is ook vrij boomer, een oude alleenstaande man is wc-schoonmaker, wat hij met veel discipline doet en ons een kijkje geeft in de geweldige openbare toiletten van Tokio. Je kent het wel, elke dag hetzelfde, oude bandjes in de auto draaien, tijdens de lunchpauze een foto nemen met een oude camera, niet onaangenaam, zondags een nieuwe boek kopen en langs de favoriete bar. Heel zen allemaal met wellicht een zweem van verborgen oud leed. Wat personages komen langs en soms praat hij daardoor wat meer. Je arthouse-vakwerk met heel veel belegen liedjes en erg mooie, korte droombeelden, maar het voegt niets wezenlijks toe aan wat Japanners zelf gewoon beter doen.

In The Court of the Crimson King
Ondertitel: "King Crimson at 50". Dat een band kan niet eeuwig bestaan besefte Fripp op tijd en deze film maakt de balans op. Er worden excuses aangeboden over en weer, en oud-bandleden mogen terugkeren voor een laatste tournee. (Adrian Belew over Fripp: "Ik denk dat hij me nog steeds nodig heeft.") We zien de band repeteren, optreden en de reacties van het publiek. Tot zover niets bijzonders, maar KC is geen normale band. Langzaam nadert de filmmaker de kern, en snap je hoezeer de vele bandwisselingen in KC door de jaren heen een direct gevolg van Fripp's persoonlijkheid zijn. De verschillende kanten van zijn persoonlijkheid komen uitgebreid aan bod. Wat de man drijft wordt hier aardig geanalyseerd, iets dat in de docu slechts wordt aangestipt. Profound stuff en ook een aanrader als je niets met de muziek hebt.

https://www.youtube.com/watch?v=qu27Ct5G_28

おとし穴’
Het debuut van de Teshigahara-gang. Meteen is in Pitfall alles piekfijn in orde: prachtige zwart-wit fotografie, Takemitsu met een extra vrije soundtrack en Abe die een pessimistische allegorie schreef over het naoorlogse Japan, gebouwd op keihard werken, leugens en moord. Een zwervende mijnwerker is met zijn zoontje altijd op zijn hoede aangezien hij gedeserteerd is. Op een dag krijgt hij een brief toegespeeld of hij naar dat adres wil gaan voor een interessante baan. Dat loopt heel anders af dan verwacht, ook voor de geoefend kijker. Het beste is om verder niets te vertellen. De eerste helft is echt fascinerend en spannend, daarna wordt de politieke allegorie iets te netjes. Iedereen staat erbij en kijkt erna, ook het Japan van de toekomst.

D'après une histoire vraie
Een snelle inventarisatie in deze thread leerde mij dat de hoofdrol werd gespeeld door de echtgenote van de regisseur. Emmanuelle Seigner speelt een bestsellerauteur met burnout-verschijnselen en een writers block. Een geobsedeerde vrouwelijke fan (Eva Green) komt graag orde op zaken stellen zodat Seigner in alle rust haar volgende literaire bestseller kan schrijven, maar dat loopt toch niet helemaal zoals verwacht. De film doet af en toe denken aan het werk van Haneke, zoals anonieme dreigbrieven en terugkerende scenes met suggestief fysiek geweld. Dat is functioneel voor het laatste deel van de film, waar het toch nog even spannend wordt. Ook voor de doorgewinterde kijker, die allang weet wat er echt aan de hand is.

De boomers van Diemen hadden zich en masse verzameld voor de laatste van Wenders.

haha mijn oude vader heeft me wekenlang geprobeerd hiernaartoe te krijgen (het is ook echt dé film voor de huidige arthouse-bioganger. Uiteindelijk was ie net uit Breda verdwenen toen we tegelijk tijd hadden. (Helaas of gelukkig?)

I show you old man! And it was too difficult. ;_;

King Crimson! Draaiden we in ons eigen Filmhuis, mét coverband erbij. En tóch niet gegaan. Tssss..

Goh die latere Polanski klinkt als een van die latere Verhoevens (maar dan waarschijnlijk zonder de seksuele perversies)

The Holdovers
'Being with you is already one big detention.' Kerst duurt diep in januari met The Holdovers, de arme zielen die moeten 'overblijven' op hun chique high school Barton. Ze zitten opgescheept met Paul Giamatti – in de rol van zijn leven – als loensende lul van een docent. Even dreigt het een soort 'oudheid'-variant op The Breakfast Club te worden. Regisseur Payne heeft de valkuil door en voert iedereen af behalve de leraar en zijn lastigste (en meest getalenteerde) leerling. Hij durft het hard en eerlijk te spelen. Dominic Sessa flaneert als Mick Jagger door het gebouw, maar heeft de issues van Nick Drake. In de goede kersttraditie vinden ze elkaar in hun onvermogen zich tot de wereld te verhouden. Cat Stevens, Damien Jurado en Labi Schiffre zingen voor het gouden randje. En deze kijker? Die wil nu Marcus Aurelius Meditaties lezen. 'Crying never did nobody no good, no how.'

Die wil nu Marcus Aurelius Meditaties lezen.

Le Pot-au-feu
Oorspronkelijk La passion de Dodin Bouffant. Beste ongegeneerde eet/kookfilm sinds Tampopo? Zou zo maar kunnen. Hier houden de filmboomertjes ook van, Frans historisch vakwerk (maar wel geregisseerd door Tran Anh Hung, zelf allang Fransman), Binoche erbij, veel kleurpracht. En dan vanaf minuut 1 gewoon lekker koken, in detail. En dat werkt erg goed, ook al zou ik zo'n menu nooit op kunnen (zoveel vlees!) Een vriendelijke aristocraat verzint diners die hij met zijn vrienden op zijn gemak opeet. Daarbij krijgt hij in de prachtige keuken essentiële hulp van Binoche. Het verhaal is brutaal minimaal, en wat er voor verwikkelingen zijn zie je van verre aankomen. Dus lekker 135 minuten verzinken in epicurisme van de hoogste soort. Hele aparte film daardoor, met een eigen soort plezier.

Je T'Aime Moi Non Plus
'J'ai degage, et alors?' De meest anale film uit de filmgeschiedenis, laat dat maar aan Zanger Serge over. Met Rukker Serge doe ik 'm tekort, al verwachtte ik die cameo wel. Gainsbourg – want over hem hebben we het natuurlijk – voert twee gay truckers op. Eén ervan krijgt wat met Jane Birkin. Met haar ont-dekt Gainsbourg een nog altijd zeer relevante genderthematiek. Hij was tijd vorouit. Knappe 'mec' Birking heeft geen tieten of kont en is dus geen echte vrouw. En de truckers zijn dan weer geen mannen, ondanks al hun mannelijkheid. Alles valt in het niets bij het grootste probleem. Wat als je je vrouw alleen anaal kan nemen omdat je op jongens valt, maar het haar te veel pijn doet? Cokeprins op het witte paard Depardieu blijkt de wijste en abstineert. 'Met dit gereedschap heb ik al meer dan een man gehospitaliseerd...'

La Parra
Children of War and Peace
Het jaarlijkse dagje IFFR. Volgens mij mijn de derde keer nu (in mijn heeeele leven) en wederom 2 acceptabele films gezien. Niet minder, maar ook niet meer. Wat dat betreft is de lol van IFFR toch eerder de festivalvibe en het gevoel dat je iets ziet dat later waarschijnlijk nooit in de Nederlandse bios meer gaat belanden. Dat geldt (voor mijn gevoel) zeker voor Children of War and Peace. Als je die op de Nederlandse tv zou uitzenden zou er geen hond kijken (en zou ie ook gegarandeerd om half 12 's nachts worden geprogrammeerd). Het is een Filmse archiefdocu over de periode vanaf 1918. Finland bestaat nét, en gaat volle bak patriottisch te werk met haar Jugend, sotilaspoikas! Gedrild tot taaie landsverdedigers, wat ze vervolgens mogen bewijzen tijdens een paar winteroorlogen. Wonderlijk eigenlijk dat de Finnen nu alsnog (uit angst) bij de NAVO zijn aaneengesloten, want als er één Europees land is dat zijn eigen boontjes wel kan doppen.

Het Spaanse La Parra is voor een wat groter publiek interessant, maar toch in de eerste plaats voor de regisseur zelf. Zoals mijn kompaan zei: het lijkt alsof hij al zijn herinneringen aan geboorteplaats en Spaanse uithoek in extremis Ferrol in één film heeft willen stoppen. Het transcendeert allemaal voor geen meter. Maar door de bizarre combi van David Lynch en José Saramago én doodgewone saaie handelingen arthouse mét technomuziek (waarom niet!?), heeft de chaos wel wat. Dat er uit het niets een willekeurige cafébezoeker in een minutenlange reggae-jam uitbarst, blijkt het bizarre hoogtepunt.

Opletten op de subs, als er Nederlandse zijn gaan ze wel draaien in de bios, was de rule of thumb van een vriend van me.

ha, goeie.

Stop Making Sense
Ik neem aan dat ze vooral de beelden zorgvuldig hebben opgepoetst, maar mij viel vooral het geluid. Ten positieve en ten negatieve. Positief: die baslijnen over een goede installatie, allemachtig, wat een swingende ervaring. Negatief: de achterste rij van Cinecitta: in Nederland wordt dus ook door concertfilms heen geluld. Misschien had het geholpen als ze er Engelse subtitles van de songteksten bij hadden gedaan. (Dat verdienen die lyrics van Byrne ook best.) Nochtans nog steeds een machtig mooie ervaring natuurlijk. Het uitzinnige publiek! De acteerkwaliteiten van Byrne!

五匹の紳士
Cash Calls Hell lijkt als noir/neorealisme hybride een film uit de periode 1950-1955: het naoorlogse Japan, ruïne en opbouw, met vooral veel cynisme en streken, maar is een Hideo Gosha uit 1966. Magistraal gefilmd weer, met een vage openingsscène in negatief, veel strak zwart-wit en innovatieve shots. De vorm belooft een meesterwerk en het in eerste instantie doolhofplot misschien ook. Hoe het verhaal ontwart is uiteindelijk iets te netjes en ouderwets (iedereen die sterft geeft nog even een clou en de toevoeging van een weeskind is per de ijzeren filmwetten een recept voor sentimentaliteit).

Stop Making Sense
Ik ook...weer na 40 jaar (ik kon dat opeens niet geloven). The Last Waltz van Generation X, maar dan met goede muziek. Wat valt op na 40 jaar? Hoe modern het er nog uitziet en klinkt. Destijds vond ik het allemaal heel excentriek en op een verleidelijke manier arty, nu herken je details (808!) en kun je dankzij de geweldige remaster ook op een andere manier in de muziek duiken. Eigenlijk een fatale introductie, want hierna heb ik Talking Heads op plaat teleurstellend dun vinden klinken (alleen al die riff in de climax van ´Once in a Lifetime'.) Gewoon een majestueuze liveband (zie ook dat vroegere concert in Italië op YouTube met Belew als extra gitarist). Stroboscoop-moment tijdens 'Genius of Love' was ik totaal vergeten, geweldig. Vond het nu ook fascinerend hoe Byrne in elk nummer een eigen persona wordt. En zo mijmerde ik achteraf hoe vreemd het is dat een concertregistratie een missing link heeft gevormd tussen de komende wereld van David Lynch en een welhaast Alleniaanse stadsneurose met misschien zelfs een voorafschaduwing van American Psycho.

(iedereen die sterft geeft nog even een clou)

ghehe. Rossssebud.

Eigenlijk een fatale introductie, want hierna heb ik Talking Heads op plaat teleurstellend dun vinden klinken (alleen al die riff in de climax van ´Once in a Lifetime'.)

Ja zelfs de livepláát van precies dit concert heeft het niet helemaal. (geluidstechnisch)

Vond het nu ook fascinerend hoe Byrne in elk nummer een eigen persona wordt.

ja! een brilletje is al genoeg. Zo knap gedaan.

Heb er natuurlijk over nagedacht en kwam tot de conclusie dat Talking Heads door Nightclubbing-era Sly & Robbie hadden moeten zijn geproduceerd.

如來神掌
Shaw Bros Friday! Buddha's Palm begint campy met een draakje die duidelijk door twee gasten in een pak wordt gespeeld. De special effects zijn ook geanimeerd. En toch wat een surrealistische chaos volgt er daarna. Echt onnavolgbaar. Gevechten met trommels, een gemaskerde band die heel snel speelt en twee bevallige dames gevangen houdt, een uitschuivend been met enorme laars en dat allemaal fijn gemarineerd in een bizar verhaal met personages die gepresenteerd worden alsof je ze al jaren kent. Kortom, een meesterwerk.

Pitfall
'Als je sterft is het maar het beste om het mysterie te accepteren.' De kijker dondert hier in een hele hoop films inéén, en dat is precies hoe we graag voor een film vallen. Pitfall begint met een stel mijnwerkers. Ze lichten een oud mannetje op voor een kopje rijst. Het lijkt best grappig op zijn Kore-eda's, maar het is eigenlijk doodeng. De avant-gardistische soundtrack means business! Het Japan van de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog sterft mentaal en fysiek. Dreigt tot spookstad te verworden. Precies daar vindt een van de mijnwerkers later zijn einde. Alhoewel... Als geest trekt hij doodleuk verder. Ook dat lijkt eerst nog vrij geestig, maar wordt almaar pijnlijker. De dood van de kleine luyde blijkt een vergissing. Vanuit de krabbelaar vindt de film een vakbondsconflict, een land op een kritiek punt. De vooruitgang zet ons tegen elkaar op als pionnen in een wreed en mysterieus spel. 'Moet een man een demon worden om te overleven?'

La sociedad de la nieve
Op de valreep nog meegekregen, uiteraard in de bios zoals het hoort. Al vanaf het begin vallen de vele close-ups + visuele/auditieve details op. Dicht op de huid, letterlijk. Het kannibalisme-thema wordt (slim) heel geleidelijk geïntroduceerd om shockeffecten te vermijden. De treffende visuele en auditieve effecten worden later effectief ingezet als De Vliegramp zich voltrekt en wanneer er een meerdaagse sneeuwstorm over het Andesgebergte trekt. Zo vlak voor het einde domineren de visuals van de bergen en ondergaande zon. Ja, de mens is nietig tussen zoveel wildernis. Verder opvallend zijn de vele religieuze verwijzingen (een scene gefilmd tijdens een kerkdienst, kettingen met religieuze afbeeldingen van verschillende passagiers, gebeden en discussies in het vliegtuigwrak tussen overlevenden). Dat katholicisme zit in Latijns Amerika toch (nog) diep blijkbaar. We eindigen met een tocht naar het beloofde land en de verlossing.

ah die kreeg ik via een ander kanaal ook al aangeraden, duurt ie niet te lang EvR? Dat hield me nog tegen...

Bob Marley: One Love
Het werkt niet, maar het is toch wel dapper dat deze biopic geen logische dramatische lijn kiest. En er zijn er zoveel! Zimbabwe. Het Peace Concert. Bobs dood. One Love pakt twee jaar, te beginnen in the year the sevens clash. Bob wordt ziek, weigert behandeling, en pleaset het Grote Publiek. De religie ligt er éérlijk dik bovenop, wat dat betreft geen filmische concessies. De violen-ambient die de boel smeert had evenwel achterwege moeten blijven. Liedjes genoeg, al bleef ik vergeefs wachten op mijn favoriet. (Pun.) Tijdens de enige grappige scene gaat Lee “Scratch” Perry (Everaldo Creary) nog even helemaal uit zijn plaat op Simmer Down.

Er is inderdaad niet veel plot-ontwikkeling, maar heb me desondanks niet verveeld.

アイスクリームフィーバー
Misschien interessanter als persoonlijk technisch experiment doordat ik Kiss Asian met succes via mijn telefoon naar de televisie probeerde te casten in plaats van mijn laptop. Ice Cream Fever uit 2023 is ondertussen vrees ik net een Japanse kawai jongevrouwfilm teveel voor mij. Het debuut van Tetsuya Chihara doet veel goed qua laat jaren '80 New York vibe, zachtaardige cinematografie en geluiden/muziek maar ik vond het lastig om in het ritme van de film te komen, ook tegen het einde wreekt dit zich, ook al zou het te prijzen moeten zijn dat niet alles wordt uitgespeld. Een verhaal over een underachiever ijsverkoopster die als een blok valt voor een arty klant beviel beter dan de tante met babystem die onverwacht haar nicht te logeren krijgt die ook nog eens op zoek is naar haar vader.

Jade
Erotische thriller, met de erotiek valt het nogal mee (of tegen) maar de achtervolging in San Francisco is de standout scene maar die schijnt nog de minste van Friedkin te zijn.

The Red Shoes
Een balletfilm zou ik in theorie niet direct heel warm voor lopen maar dit is wel een erg fraai Technicolorspectakel.

A Matter of Life and Death
We schakelen tussen het zwartwitte leven na de dood en de Technicolor pracht down here. Het is soort lofzang op becoming, ondanks het geweld en andere lelijkheid van the human condition, gepit tegen het doodsaaie being…

おとし穴 (Pitfall)
Meer dood/leven, met een meer politieke boodschap. Gekke soundtrack van Takemitsu (waar ik vrijwel niks van ken tws).

A Chiara
De jonge Chiara komt erachter dat haar vader niet is wie ze dacht dat hij was. Haar omgeving wil haar in bescherming nemen door niks te zeggen maar dat accepikt ze niet. De eigenwijsheid en volharding in de hoofdrolspeelster is een avontuur op zich, ijzersterke performance.

Le 15/8
Akerman, dus we volgen een jongedame een dagje in haar overpeinzingen. Geen bijzonderheden zoals in haar gedoodverfde klassieker verder maar duurt ook niet zo kapot lang.

Venus
NL-Alert
Martin Koolhoven mag z’n genrefilmliefde botvieren en I ain’t mad about it. Hoewel beide films niet zonder gebreken zijn, maar dat hoort er ook wel een beetje bij, hebben ze allebei ook wel hun merites. Zeker met het beperkte budget in acht genomen.

Aşk, Mark ve Ölüm (Love, Deutschmarks and Death)
Docu over Turkse muziek in Duitsland zoals die via de met de slur „Kanaken” aangeduide „Gastarbeiter” het land binnenkwam, van Arabesk (Yüksel Özkasap) en Anadolu Rock (Cem Karaca) tot hiphop (Cartel) tot het cassette empire van Türküola.

Night of the Demon
Een echte klassieker over een skepticus in the face of the supernatural. Het monster is lollig, vooral het piepende winkelwagengeluid, maar voor het overige een uitstekende film.

Why Am I Doing This? (A Film About Touring)
https://i.postimg.cc/t4t1CDLH/Scherm-afbeelding-2024-02-17-om-14-41-53.jpg
Buiten dat: ik had al geen al te romantisch beeld van touren dus weinig nieuws… Wel een paar mooie anektdotes maar had leuker geweest als ik de bandjes leuker had gevonden.

The Greatest Night in Pop
Ook niet echt een favoriet als liedje en als fenomeen ook wel wat over te zeggen maar deze docu is tóch leuk. Ritchie’s onverwoestbare energie, Bob Dylans zichtbare ongemak en het geduld van Wonder, Jones en Ritchie… Waylon Jennings… het is al met al best een prestatie.

Er is inderdaad niet veel plot-ontwikkeling, maar heb me desondanks niet verveeld.

op de lijst gezet.

als persoonlijk technisch experiment doordat ik Kiss Asian met succes via mijn telefoon naar de televisie probeerde te casten in plaats van mijn laptop

haha ik las dit halfgaar en ochtendlijk als het plot van de film even.

met de erotiek valt het nogal mee (of tegen)

lol.

Tóch benieuwd naar Le 15/8.

Als je nog even op die Powell & Pressburger kick door wilt, Martijn, raad ik (via Gert Verbeek) The Small Back Room, voor hun doen heel subtiel. Raakte me 15 jaar geleden enorm. En dat kan niet gezegd worden voor de 5 die ik erna zag (waaronder die 2 uit jouw filmweek). The Greatest Night in Pop raad ik dan weer mijn vriendin aan, die ineens concertfilm-gek is geworden. (Mag, mag.)

O-Bi, O-Ba - The End Of Civilization
'Jij verkoopt je hersens, ik enkel mijn lichaam.' Met muziek van ene Satanowski (zou het?) dalen we af naar een post-apocalyptisch Pools hol. Daar zitten een paar overlevenden, op aanwijzing van kale apparatsjiks, te wachten op de Ark. De combinatie van communistische en bijbelse symboliek ligt er dus meteen dik bovenop. Dan zijn de geperverteerde kleinere details leuker. Men lijkt geobsedeerd door uien en benen. (Kun je een land érgens sterker terugzien dan in hun toekomstfantasie?). Als film deed O-Bi me denken aan Hard to be a God. Iets minder vunzig, maar wel even indringend in de chaos, en hoe een man – in dit geval een ritselaar voor het regime – zich staande probeert te houden. Je voelt dat de rijken zichzelf toch wel zullen redden, terwijl voor de sloebers 'opium' rest. 'Zelfs als de wereld eindigt, blijven de rijken 'm warm stoken, gewoon omdat ze rijk zijn.'

Mars Express
Prachtige Franse animatie vol slimme en grappige details. Neemt een aantal klassieke sciencefiction thema's en motieven (wat is de klassepositie van cyborgs? Marskolonisatie. Te ambitieuze multinationals) en gaat daar lekker mee aan de slag in een spannende pseudo-noir, natuurlijk met een op een gegeven moment bijna onnavolgbare uitleg. Omdat het Frans is ook een dubbel compromisloos einde, zowel triest als mysterieus. Heerlijk rollende Franse electronica op de soundtrack om het helemaal af te maken (dus een eckte-eckte bioscoopfilm.)

Als je nog even op die Powell & Pressburger kick door wilt

Oh, haha, had niet eens door dat het dezelfde regisseurs waren, had de ene van Anna Billers (The Love Witch) tijdlijn (met Black Narcissus) en de andere was een inpiratie voor Greta Derwig voor Barbie.

Midnight Peepshow
Heel geen onaardige thriller, doet inderdaad denken aan Dani Filthvehikel Cradle Of Fear maar veul beter.

All Jacked Up and Full of Worms
Rrrrrraaaarrrrrr… maar niet best, hoewel het qua production values meevalt. Echter net zo pointless en onleuk als bijvoorbeeld The Greasy Strangler.

Occhi di cristallo (Eyes of Crystal)
Beetje giallo maar veel meer zo'n excentriekemoordenaarsflick als The Cell en Se7en. Maar geheel niet onaardig.

Joyland
Mooie Pakistaanse film over een onmogelijke liefde in de patriarchie. Genuanceerd drama waarin veel kanten zijn te ontdekken hoewel de patriarchen er wel het slechtst van afkomen natuurlijk.

Die Marquise von O...
Vier jaar na het einde van de contes moraux keerde Rohmer verrassend terug met een verfilming van een roman van Kleist. Gewoon compromisloos in het Duits (en met een jonge Bruno Ganz.) Sowieso qua taal een heerlijk doolhof: een oer-Franse regisseur verfilmt een Duitse roman waarin Italiaanse adel in het Duits spreekt en de Russische graaf ook. Hoe dan ook, na verloop van tijd begint te dagen dat dit eigenlijk wel een redelijk typisch Rohmer-verhaal is, met intriges, misverstanden tussen de seksen en bizarre wendingen (Herzog is op een of andere manier ook in de buurt, maar dan zonder dwergen en andersoortige outsiders.) Heel mooi gefilmd ook, ergens meer schilderkunst dan cinema. Deelde met Cría cuervos de Grand Prix Spécial du Jury in Cannes. Wat leuk is, al heeft Rohmer uiteindelijk betere films gemaakt.