Filmforum

Druk met verhuizen, maar ter ontspanning even de Jazz Kitty is zeker welkom, dank.

Meer in die categorie, nou ja, zogezegd dan:

O Amor Natural
'Het is een tikkie seksueel.' Heddy Honigmann praat in deze klassieke docu met Braziliaane senioren die minstens zo smakelijk over seks kunnen filosoferen als Carlos Drummond de Andrade. De dichter fungeert als firestarter met zijn odes aan de kont, het pijpen en 'mannen die wat anders willen.' Voor veel oudjes is het al 'tanto tempo', maar de herinneringen zijn o zo zoet. Honigmann (what's in a name) stelt vindt prachtige voorlezers en karakterkoppen. De oude hoedenmaker wint, totdat een graatmagere danser verschijnt. More Snoop Dogg than Snoop. Hij hoeft niet eens te praten, zijn roffelende vingers zeggen genoeg. 'Ik heb hem vermoord met al dat geneuk, denk ik.'

Elke keer als ik mijn oude buurman zie, zegt ie 'ik moet nog naar die nieuwe Seidl, maar ja, in mijn eentje, dan gaan mensen toch denken...' Op mijn aanbod om mee te gaan hapt ie ook niet toe. Toch maar liever wachten op de dvd zeker dan. :-)

E Stata la Mano di Dio
'De waarheid is waardeloos.' Met vaste hand zoekt Sorrentino hier de schoonheid van de troost, of eerder die van de tristesse. Het slimme leitmotiv helpt hem een handje. De komst van Diego Maradona naar Napels! Een prachtige speler in een verdorven stad. Elke Napolitaan zouden er zijn rechterhand voor geven. De eerste helft beweegt de film zich als een komedie, fun met de familie. Ieder gezin is grappig ongelukkig op zijn eigen manier. ('Waarom stellen jullie allemaal zo enorm teleur?') Verdacht precies op de helft hakt het drama erin. Het Grote Moment. Er komt film-in-film bij, en perverse waanzin. Sorrentino streeft altijd naar grootsheid, maar passen doet het hier niet. Zijn gebaren gebaren voelen vooral conformistisch, zonder te prikkelen. 'Stop met lachen, idioot.'

Asteroid City
Wat Ludo zei. Ik ga nog steeds met plezier naar een nieuwe Wes Anderson in de bioscoop want ik verveel me nooit. Deze misschien de meest grappige in tijden, veel van het niveau "gniffel", nooit "broehaha!" Het lijkt alsof hij de kijkdoos-kritiek heeft gehoord en vervolgens dacht: dan krijgen jullie de kijkdoos deluxe, met modernistische "dit is artificieel" laag. Geinig maar ook weer zo meta-meta-spiraal. Wat betekent het uiteindelijk? Je kunt er je platgetreden moeilijke vaders, worsteling met versteende mannenemoties, de mythe van de Amerikaans exceptionalisme in zien, maar dat is inmiddels ultrasaaie materie. Dus ik beschouw het maar als een prachtig spel met verwijzingen dat verwaait wanneer de lichten weer aangaan.

Querelle
Een surreële erotische thriller die aanvoelt als een toneelstuk ondanks de bijzondere sets. Geen makkelijke maar zeker wel fascinerende film.

Atroz
Found footage-film die qua geweld doet denken aan August Underground. De poging tot een narratief kan niet voorkomen dat het excessieve geweld toch gapenswaardig wordt.

The Wrath Of Becky
Malum
De eerste een vervolg op Becky, lekker over-the-top popcornvermaak en dat laatste kun je ook zeggen van de tweede.

They Cloned Tyrone
Soort horror blaxploitation comedy. Origineel verhaal, met een boodschap waardoor het doet denken aan Boots Riley’s werk. De leads zijn grappig en funky waardoor het niet te zwaar op de hand wordt.

Clock
Sociale druk om toch eens aan de kinderen te gaan vormgegeven als een aardige horrorfilm. De dominante boodschap vond ik niet storend.

آبا جان (Aba Jan)
De familie-besognes in het door de Iran-Irak-oorlog geteisterde Iran rondom de „lieve moeder” (volgens mijn minimale kennis van Perzisch) van de titel. Aandoenlijk, maar ook hysterisch en een beetje middenmoot.

L’Éte
L’Ange
Franse avant garde. L’Éte met een stevige politieke draai maar ook Graziella die in haar eentje de film een lust voor het oog maakt, al zijn er vele prachtige momenten maar het kijkt als een videoclip voor klassieke muziek. Zulks kan je zeker ook zeggen van L’Ange, een meer esoterische affaire. Het zou niet misstaan als visuals bij Deathspell Omega hoewel de soundtrack van Michèle Bokanowski ook de moeite is. Net als L’Éte meer een soort fuga van beelden.

https://i.postimg.cc/qRJ7SHwW/l-ange.jpg

Zo de verhuizing naar tevredenheid afgerond, dus we kunnen weer verder.

Geinig maar ook weer zo meta-meta-spiraal.

Jup.

Querelle

Goh dat ziet er bijna Atom Egoyanesk uit.

maar het kijkt als een videoclip voor klassieke muziek.

:D

Coach to Vienna
'Hoe groot is dit woud?' Twee soldaten en een boerenmeid in een sprookjesbos. Een grimmig sprookje welteverstaan, want de Tweede Wereldoorlog stuiptrekt op zijn einde. De ene Duitse soldaat is zwaar gewond, de ander wil alleen maar Behouden Thuis zien te komen. Met hem zitten we bij W.F. Hermans, want het is de nazi van het verfijnde, beleefde type. 'Je ziet eruit als een jood', moppert zijn kompaan. Stilletjes saboteert de Tsjechische boerenmeid intussen deze dodenrit. De overdadige orkestmuziek, doet wat af aan de subtiele ritselingen van het werst na werst voorwaarts marcherende noodlot. 'Alles zu Ende.'

Perceval le Gallois
En dan onvermijdelijk deze unieke Rohmer uit 1978. Heerlijk artificiële duik in de graal-mythologie. We volgen het ontzettend naïeve moederskindje Perceval (een jonge Fabrice Luchini) op zijn avonturen om ridder te worden. Dat gebeurt allemaal in de studio waar de jaren '70 esthetiek op majestueuze vermengt wordt met middeleeuwse iconografie. De muziek en zang is ook lekker authentiek. Voor Rohmer begrippen vrij lang, om onduidelijke redenen zijn er wat zijpaden die niet helemaal nodig lijken. Het was even wennen maar op een gegeven moment zat ik lekker in die mystiek van subtiel bloedende lansen met toch wat kleine ironisch kwinkslagen ("we hebben dit verhaal net al verteld dus we gaan het niet nog een keer herhalen.") En gevuld met toekomstige Rohmer regulars, waaronder favoriet Pascale Ogier met haar ogen. Wat betekent het allemaal? Is dit soort pseudo-katholieke mystiek even artificieel als de film? Of is Rohmer uiteindelijk gewoon serieus. Geen idee.

die Perceval poster! wow just wow.

Infinity Pool
'Would you prefer to be executed?' Amerikanen in het gevaarlijke buitenland, een bekende horror-trope. Ik zat te wachten op een dood kind, maar 'zoon van' Brandon Cronenberg neemt een andere afslag, het comfort van vreemdelingen. Hij dist de eros-thanatos-fuck-up met smaak op, knipogend naar de tweelingen van pa. Voor het goed (of eerder: goed slecht) wordt, is het gewoon slecht. Tim Hecker valt op zijn Reznors tegen, en ook het acteerwerk houdt niet over. Ergens beweert Mia Goth onterecht “I'm a good actress'. Zodra de tepels ontbloot worden en het bloed Romeins decadent gaat vloeien, vervallen de meeste bedenkingen. Shitting on a tourist. 'Does anyone think it's a real town?'

Boat People
'Goede wijn, van 1968.' Een goedlachse Japanse fotograaf komt na de Vietnamese revolutie een kijkje nemen. Die 'Nieuwe Economische Zones' zijn helemaal je van het, toch? Dwalend door de grote stad beseft hij dat hij is voorgelogen. Hij sluit een moeizame vriendschap met een oude Francofiele revolutionair (natuurlijk klinkt er opera) én wat straatkinderen. Die laatsten nemen de film langzaam over, op een even logische als larmoyante manier. Deze ellende wás ondraaglijk. Er bestaat geen manier om er omheen te kijken zonder sentiment. Turtles Can Fly deed later hetzelfde en ook The Year of Living Dangerously had Boat People vast grondig bestudeerd. De fotograaf legt zijn Nikon neer en handelt. 'Niet naar de camera kijken.'

仁義なき戦い
Battles Without Honor and Humanity vat de film prima samen. De eerste in een serie van vijf gewelddadige yakuza-films. Meteen de atoombom die een amorele samenleving creëert waar bendes elkaar om het minste proberen uit te roeien. Shozo, de kalme van het stel, lijkt nog in eer te geloven, wat dom is want hij belandt erdoor in de gevangenis. Zijn celmaat heeft wel een heel extreme manier om de gevangenis te verlaten. Ook die houdt zich nog aan zijn woord, maar daarna houdt het wel op met een imposante reeks doden als gevolg. Mooi, dynamisch gefilmd en ik voelde wel de invloed op Scorsese. Maar ik kan niet zeggen dat ik sta te trappelen om meteen die reeks af te tikken (misschien eentje per jaar, of zo.)

dank MB voor de aanvoer!

Battles Without Honor and Humanity

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

Aftersun
'Oh life is bigger, it's bigger than you.' Vader en dochter op pad in Turkije en er lijkt iets niet pluis. Meteen moet ik dan aan mijn ijk-film Keane denken, altijd een goed teken. Aftersun kan gezien worden als de implosie ervan. Nee, hier geen ontvoering, de man blijkt gewoon de gescheiden vader en hij doet hartverscheurend zijn best. Hun leven blijkt geen drama, het is een klein verdriet dat van binnen almaar meer ruimte inneemt. De Angstvogel fladdert op. De dochter, intussen, heeft wel de depressieve genen, maar raakt van huis gefascineerd door Het Seksraadsel. Vakantie vormt uiteraard hét moment om daar wat over te leren. Broeierig langzaam groeit de grofkorrelige lethargie. Doodeng. 'It's the terror of knowing what this world is about.'

dank MB voor de aanvoer!

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

花樣年華 (In The Mood For Love)
Gedoodverfde klassieker en ik zie wel waarom, want het oogt prachtig en de soundtrack ligt ook goed in het gehoor. Aan het einde wat rare sidesteps en voelt wat afstandelijk.

El asesino está entre los trece
Giallo middenmoter, net een beetje te braaf allemaal.

You Hurt My Feelings
Heel erg New York deze film, wat natuurlijk ook al aan Seinfeld-actrice Julia Dreyfuss kleeft.

Szürkület (Twilight)
Tár-achtige zwartwit thriller, dus veel zwartgallige sfeer en een tergend traag tempo.

Slumber Party Massacre II
Een slasher met een behoorlijk van de pot gerukte moordenaar, een soort rockster met een bizarre gitaar. Beetje Friday The 13th nachtmerrie waarbij logica het onderspit wel eens delft.

2+5: Missione Hydra (Star Pilot)
Leuke space age met mannen in maillots en dames die immer fashionable door de bordkartonnen decors paraderen. Met hier en daar een self-aware knipoog.

https://i.postimg.cc/66Hv2j73/uRDtyZm.jpg

Renfield
Ook redelijk self-aware is deze horrorcomedy, maar dat valt te verwachten als je Nic Cage boekt. Goed voor een milde glimlach.

Un rêve solaire
Meer fijne experimenten van Bokanowski, met de elektronische muziek van vrouw Michèle uiteraard. Uit 2016 maar in alles nog steeds heel erg jaren zestig.

Topology of Sirens
Hier is ook de elektronische muziek erg belangrijk, met zelfs een kleine rol voor drone-koningin Sara Davachi. Veel lijkt niet eens geacteerd en het meandert dat je de detective-achtige zoektocht naar de micro-cassettes die de hoofdrolspeler vindt in een draailier bijna vergeet. Maar lekker onthaasten en Samantha Robinson wipt ook nog even aan.

Luna Park s01
Simona Tabasco is ook een ienteressaante frauw, zoals Šimek zou zeggen, vond ik na het zien van er leuke serie The White Lotus. Dit is een Italiaanse Netflixserie die een beetje overkomt als een Turkse „dizi”, al gaat het gelukkig wel iets vlotter. Zeker na de cliffhanger in de laatste aflevering bekruipt me het gevoel dat dit nog vele series door kan gaan terwijl voor mijn gevoel de meeste vragen wel beantwoord waren (dat gevoel had ik na de eerste serie Masumlar Apartmanı ook en die zitten inmiddels wel op alflevering 100-zoveel, denk ik.

nog geen downloadbevestiging van Omar

Kan kloppen want niks ontvangen. 😬
Nu wel benieuwd.

Nieuwe link verstuurd…

Topology of Sirens
Heerlijk ambient mysterie vol vreemde maar kalme wendingen. In plaats van duistere esoterica waar je toch denkt dat het in het begin naar toe gaat, speelt alles zich als in een Japanse zomerfilm af in het daglicht. Rivette lijkt een invloed en ik ontwaarde ook Pynchon-vibes, evenals Boards of Canada en Broadcast. Dan laat ik het allemaal lekker traag over me heen gaan. Een film die zichzelf niet oplost en gewoon keihard voor het lange meditatieve eindshot gaat met zicht op een honkbalveld (extra punten.)

Perceval le Gallois
'Wie teveel praat, doet verkeerd.' Heerlijk breedsprakige Rohmer, tot zo ver niets nieuws. Dit keer zoekt de Franse navelstaarder zowaar de mythische middeleeuwen op, en hij doet dat in een zeer muzikale vorm. Vanaf de meta-natureingang (zingen óver vogels) heeft het gerijmde epos een unieke schwung te pakken. In simpele decors zoekt de onnozelaar Perceval naar de belangrijke dingen des levens: God de vader en loskomen van Moederlief. Het tweede lukt sneller. Een parade van ridders leert de jongen Rede – een parade van bevlechte vrouwen Gevoel. Als een loepzuivere middeleeuwse Conte zijn er talloze quichoteske zijsporen, maar uiteindelijk besluit men natuurlijk toch met de grootste moraalridder van allemaal: Jezus. 'Het nog een keer vertellen zou saai zijn.'

The Shout
Britse jaren '70 horrorachtigheid. Heel eng wordt het niet maar de vibe is echt helemaal mijn ding, een soort Roeg light. In het slaperige Devon lijkt een echtpaar enigszins over het hoogtepunt heen te zijn. Hij, John Hurt, heeft een fijne studio in de boerderij waar hij elektroakoestische eksperimenten uitvoert (kijk die Bacon reproducties toch en uhm...die lepel.) Af en toe speelt hij cricket mee in het idyllische psychiatrische instituut en anders orgel in de kerk waarna hij lekker de duinen in fietst met de mooie vrouw van de schoenmaker. Maar dan is er opeens Alan Bates, mysterieuze man in zwarte jas, viriele uitstraling en bijhorend intens theateracteerwerk. Hij ontwaart wel een opening in de relatie al zitten beiden niet echt te wachten op zijn aboriginal-avontuurverhalen. Afijn De Schreeuw komt in het midden en maakt van alles los, de hotseklots-chronologie doet verder zijn werk net als de ambientachtige synthsoundtrack van Tony Banks en Mike Rutherford. Fijne film die niet al te veel vergt maar je lekker zelf dingen laat ontdekken en associëren, onder de 90 minuten ook.

een soort Roeg light.

goeie.

Searching for the Wrong-Eyed Jesus
'This is my kind of road. Junkyard road.' Geïnspireerd op een obscuur liedje zakken Jim White en een BBC-crew af naar het Diepe Zuiden van Amerika. Op zoek naar het geheim. Welk geheim? Geen idee, en Jim White geeft ook meteen toe dat hij een imposter is en altijd zal blijven. De plaat in kwestie vergeet men ook meteen, zoals de chaotische docu toch al een verwarde witte mannen indruk maakt. Pas als David Eugene Edwards een liedje op de banjo jankt, raken we het bedoelde Mysterie aan. De gekte van religie en het religieuze van gekte. Een stel indrukwekkende inmates (in witte shirts en spijkerbroeken) doet verlangen naar Jandek. Bajes, kroeg, kerk en kolenmijnen. Overal is het leven hopeloos en de muziek hopeloos goed. 'I just don't know how to explain my life.'

Geïnspireerd op een obscuur liedje

op een eigen plaat van Jim White, lees ik nu achteraf. De intiteling suggereerde toch iets anders, vagers, mystiekers. Wel weer zo toepasselijk.

Auf der anderen Seite
Both sides maar dan wel mooi. De twee belangrijkste gebeurtenissen lijken wat buitenproportioneel maar verder typisch maar sympathiek Akınwerk.

Susuz Yaz (Dry Summer)
Plattelandsdrama over twee broers: een mooie, rechtschapen en een boosaardige „it’sa me, Mario!”. Nu wordt die goeie snel de bak in gewerkt door die snor dus die zien we niet veel. Het dorp zit door hem zonder water en z’n schoonzus met hem opgescheept. In de soundtrack fraaie üç telli-tunes maar als er gevochten wordt hoor je de Nuova consonanza-achtige dssonantie.

곤지암 (Gonjiam: Haunted Asylum)
Koreaanse found footage is nog steeds found footage en wil je in dit uitgeplayede genre nog iets toevoegen dan moet je wel iets ter tafel brengen. Maar het duurt lang voor er actie is en dan wordt het allemaal nogal random.

A Nightmare on Elm Street
A Nightmare on Elm Street, part 2: Freddy’s Revenge
A Nightmare on Elm Street, part 3: Dream Warriors
Laatst verwees ik naar Friday the 13th aangaande droomhorror maar dat was deze natuurlijk. De eerste had ik denk ik ooit wel gezien maar straalvergeten. Viel niet tegen, zeer fantasierijk in de kills en het gegeven van droom/werkelijkheid is ook goed en niet alleen een excuus voor open eindjes. Deel twee is een steekt een beetje „mid” af tegen de ook uitstekende derde.

The Tragedy of Macbeth
Misschien is het omdat het toch m’n eerste taal niet is maar praatten ze echt zo raar in Shakespeare’s tijd? Is het meditatief, of slaapverwekkend… ik weet niet, maar ondanks de mooie visuals toch moeite om erbij te blijven en dat wijt ik toch vooral aan die enorme zinsconstructies.

Mari-Cookie and the Killer Tarantula
Al vaker gemeld, maar de boog stond niet altijd gespannen bij Jess Franco en bij deze late is de spanning ver te zoeken.

Topology of Sirens
'Clearly you chose this in all of its glory .' Een ware snoepwinkel deze film, zo'n beetje ál mijn liefhebberijen worden afgevinkt. Elektronische muziek, oude snaarinstrumenten, minidiscs, natuurschoon, sluike vrouwen, toefjes surrealisme en zelfs nog even wat honkbal. Toch geldt ook hier: je kunt teveel van het goede hebben. Na een tijdje vond ik het zelfs ergerlijk worden. Alsof artificial intelligence een film had gegenereerd. Misschien kwam het door het wazige plot, dat eerder geschikt lijkt om er een point & click adventure van te maken. Misschien mist de film gewoon wat mumblecore-ruis. Wat minder bestudering. Toch nog iets gevonden! 'It's a little nerdy.'

point & click adventure

LOL, prachtig.

Geheimnisse einer Seele
Mooie expressionistische film uit 1926 die drie jaar voor Buñuel en Dalí losgaat op droombeelden en messen. Pabst maakt er tijdens de introductie geen geheim van dat de film psychoanalytische propaganda is en dus volgen we een gelukkig getrouwde man die op een ochtend wordt opgeschrikt door een moord aan de overkant van de straat terwijl hij net met zijn scheermes het nekhaar van zijn vrouw wilde bijwerken. Hij ontwikkelt gestaag een fobie voor messen waar hij geen raad mee weet. Gelukkig ontmoet hij per ongeluk een vriendelijke therapeut die hem helpt om alles te verwerken met een centrale rol voor een geweldige droom (heel inventief gefilmd) en nog zo wat jeugdherinneringen. De seksuele toespelingen zijn subtiel maar zonder meer aanwezig (rijzende kerktorens en een prachtige schaduw die over het middel van zijn vrouw valt.)

月光の囁き
Voor een Japanse film begint Moonlight Whispers wat vreemd, wanneer een jongen en een meisje die met elkaar kendo oefenen heel schattig verliefd op elkaar worden. Maar nadat ze het voor de eerste keer hebben gedaan komen we al snel in normaal territorium wanneer de jongen Takuya observeert: "Dit is wat je altijd wilde waarom voel ik me niet voldaan?" Omdat hij een ander soort verlangen heeft, iets waar Satsuki van walgt. Hij wil vernedert worden, "haar hond zijn". Satsuki verbreekt de relatie maar worstelt daarna met haar nieuwe rol die haar toch niet loslaat en langzaam lijkt de accepteren. Ergens heel naar maar best subtiel gedaan allemaal in een soort zomers loom tempo met fietstochtjes en grote anime-wolken. Fraaie climax ook. Uit 1999 en toch wel een voorbode van veel van die "weird Japan" films zoals Sweet Poolside.

爆裂都市
Vreemd dat ik hier nu pas aan toekom (via Tumblr, oh stond al op mijn kijklijst.) Uit 1982, hetzelfde jaar als The Road Warrior waar je het toch snel mee vergelijkt. Van Gakuryu Ishii (o.a. Electric Dragon 80.000 V en Labyrinth of Dreams, wat een geweldenaar), misschien wel zijn radicaalste film. Wat de camera hier doet is adembenemend, snelheid, neon, geweld, abstractie. Echt flink zijn tijd vooruit totdat Tetsuo landde. Je typische cyberpunk motorbendes in een postindustrieel landschap, met fascistoïde coppers en een er-moet-orde-zijn yakuza-cultus. Er vallen dus klappen. Verhaal is een bijzaak en alles wordt richting een buitengewoon laatste deel gemanoeuvreerd waarin een soort soundclash tussen twee punkbands plaatsvindt, een wat opgevoerde rockabilly, de ander een soort Japanse GG Allin met een zanger die niet schuwt om een varkenshoofd in het publiek te gooien (eerder in de film urineerde hij volgens mij al op het publiek.) Pure chaos. En dan moet de popo nog arriveren. Bizar, vermoeiend en regelmatig subliem.

The Shout
Deed me op een of andere manier denken aan Enys Men, al is die veel experimenteler. Maar verder fijne film die ook wel door Peter Strickland gewaardeerd zal zijn.

Not relevant to the thread but closest to top in new answers ... does anyone remember a film where a woman microwaves her shoes and auditions badly for lots of (bit) parts?

爆裂都市

Burst City, overigens.

Ben eindelijk Twin Peaks aan het kijken, 2 seizoenen en 1 film + missing pieces klaar, even pauze gehad met:

Top Boy s05
Geweldige serie over the road in een (fictieve) Londense wijk en vooral hoe Sully en Dushane die ervoor kiezen monsters te zijn om geen food te hoeven zijn uiteindelijk iedereen iedereen meeslepen in hun domme dingen. Behalve doortimmerde maatschappijkritiek ook retespannende gangsta-shit.

terug van vakantie, maar nog geen tijd om bij te lezen - wel om dit te droppen:

Big Sur
'I hate to write.' Opgebrand en volledig 'opgedronken', dat was Jack Kerouac rond zijn veertigste. Als King of the Beatniks kon hij geen mens meer uitstaan. Goed uitgangspunt voor een manische maalstroomfilm, waarin het titelboek wordt voorgedragen en Kerouac 'hungover for good' een onverbloemde klootzak blijkt (dappere zet van de filmmakers). Helaas valt Big Sur (de film) al na minder dan 5 minuten raadselachtig in herhaling. Het zet de toon voor een 'offbeat' film. Veel generieke instrumentale rock, klinische beelden en matig acteerwerk. De beste scene is er uiteraard eentje met Neal Cassady. Jack droomt van een '4 way marriage'. De bijna archetypische bromance van de twee gesublimeerd met een scharrel. De demonen bleven, ook off the road. 'I want to go home an die with my cat.'

Picnic
Vroege Shunji Iwai film ziet er weer bij vlagen prachtig uit. Maar zoals wel vaker bij hem is het eindresultaat niet geheel bevredigend. Drie jonge patiënten in een inrichting met wrede trekjes wandelen over de muur en maken kleine escapades die steeds ambitieuzer worden met als gevolg de picknick uit de titel. Natuurlijk is er een dosis Japanse gekkigheid en de waanzin van de personages zorgt voor een onoverbrugbare afstand. Zoals gebruikelijk is Tadanobu Asano, dit keer ingetogen, geweldig. Met een lengte van 72 minuten prima vol te houden maar daardoor ook meer vibe dan diep verhaal.

Rites of Blood
In de jaren zeventig hadden we het “eurosleaze” genoemd, misschien nu nog wel. Klassieke motief: Roemeense voorgeschiedenis, ffwd naar het heden, maar dan Finland dus metal. Vampieren, crappy acting en nog wat s/m. Niet best, maar trashy genoeg.

Città Violenta
Grappig dat een van de beste scenes in een film met een geweldige Ennio Morricone-soundtrack nagenoeg stil is. Charles Bronson is een hardboiled hitman, niet erg likable, dus aan het eind voel je niet heel erg met 'm mee, maar toch wel een coole film, toch ook wel door die Morricone-soundtrack.

山女
すべての夜を思いだす
Camera Japan festival! Twee intrigerende films achter elkaar. Mountain Woman speelt zich in een 18de-eeuws dorp waar de sfeer grimmig is. Slechte oogsten, geen zon, honger dus. Babies worden direct door vaders gedood en vervolgens in de rivier gelegd door de dochter van een vervloekte familie (overgrootvader deed ooit iets stoms.) Wanneer pa een keer rijst steelt neemt de dochter de schuld op zich. En aangezien pa een lamlul eerste klas is, ziet ze mooi een kans om in haar eentje in de bergen te gaan wonen. Alhoewel, in haar eentje? Harde maar mooie film met vleugjes natuurmagie en zelfs zoiets als een happy end (met moeite.) Remembering Every Night is er een voor de liefhebbers van de wandelfilm. Drie jongen vrouwen in Tokio gaan op een zondagochtend op pad (eentje moet gewoon werken) en heel langzaam krijg je een mooi beeld van hun levens. Luchtig in het begin, melancholisch wanneer de avond valt. Met een geweldige soundtrack van een band die in het begin in een park aan het repeteren zijn.

en dus volgen we een gelukkig getrouwde man die op een ochtend wordt opgeschrikt door een moord aan de overkant van de straat terwijl hij net met zijn scheermes het nekhaar van zijn vrouw wilde bijwerken

toen durfden ze!

Burst City

En dan ook nog eens bijna 2 uur o_O

Ben eindelijk Twin Peaks aan het kijken, 2 seizoenen en 1 film + missing pieces klaar

Dat 'nieuwe' seizoen is tergend (soms leuk, maar meestal minder).

Città Violenta

De Stad van het Geweld, aldus IMDb, AL ook nog eens. :-) Heb je 'm nog beschikbaar?

Bruggetje naar de gewelddadige 'cowgirl' van:

You Resemble Me
'Je sais que je suis.' Verwarde film over een verwarde vrouw. Min keer min wordt hier geen plus, al snap ik de worsteling van de makers. Het ís ook moeilijk om grip te krijgen op de binnenwereld van een zelfmoordterrorist te krijgen. Toch moet je als maker wel weten wat je wil zeggen, voor je begint. Helaas schiet dit portret van een Frans banlieu-meisje alle kanten op. Ze is close met haar zusje, maar uit het getoonde blijkt dat nooit. Wending na wending zakt de oudste zus verder weg in de ellende. Steeds moeilijker zijn haar gedachten te volgen, totdat de de werkelijkheid van grimmige nieuwsbeelden haar inhaalt. Haat voor de Ander is altijd een uitweg als je zelf niks bent. Maar of we er begrip voor moeten hebben? Geen idee. 'Je suis pas rien.'

Dat 'nieuwe' seizoen is tergend (soms leuk, maar meestal minder).

Mooie late Lynch insteek met aflevering 9 als het vaagste wat ooit op tv is "uitgezonden". En die laatste aflevering, pfff. Wel knetter gewelddadig af en toe. 😬

Herz aus Glas
Ik was vorige week op het laatst nog bij de Werner Herzog-tentoonstelling in EYE. Op zich niet heel spectaculair qua objecten maar de geprojecteerde filmbeelden waar je voor kan staan of bij gaan zitten deden me vooral weer beseffen hoe mooi hij kan filmen. En dan krijg je meteen zin in zijn films. Helaas was ik te laat om ze nog in de bioscoop te zien dus dan maar eindelijk deze thuis. Het verhaal rond de film is natuurlijk altijd fascinerend geweest met die (vermeende?) hypnosepraktijken. Ik geloof het zo, maar eigenlijk is het niet zo belangrijk. Popol Vuh zet meteen de toon die weer uitstekend past bij de lyrische beelden van wolken en berglandschappen. Dan kan het al bijna niet meer misgaan. Prachtig dolend verhaal rond een glasblazer die het geheim van zijn robijnen techniek mee het graf inneemt en hoe dit een dorp in verwarring brengt. De lokale ziener met een flink scoringspercentage (hilarisch specifiek en apocalyptisch) helpt ook niet echt. Heerlijk literair, er wordt niks opgelost, even komt de Herzog-kermis langs en dan beweegt de film langzaam naar een fraai einde dat schijnbaar niets met het voorgaande te maken heeft. Een van zijn beste.

opol Vuh zet meteen de toon die weer uitstekend past bij de lyrische beelden

Jaaa, zo'n film die eeuwig bestaan lijkt te hebben. Tappend uit oeroude bronnen.

Soylent Green
'People were always rotten, but the world was beautiful.' Seventies distopie die in goudgroene grimmigheid aan Pete Weir doet denken, dan zit je goed. Mondkapjes, high energy vegetable concentrates, sanitation squads led by Wagner, kom maar door. Het jaar? 2022! Ze hadden het allemaal al goed door. 'A heatwave all year long.' Oude rakker Charles Heston speelt een smoezelige agent. Met hem belanden we in een SF noir, waar de femme fatales 'furniture' zijn. Heston wordt bijgestaan door Edward G Robinson, 'just an ordinary police book'. De film is niet bang voor stilte, vevreemding en maakt esthetisch nul fouten (een kerk als een fresco!). Het acteren van Heston blijft ouderwets, maar in dé scene schitteren zowel hij als Robinson. Een socratische dood komt als geroepen. 'All truth.'

In einem Jahr mit 13 Monden
Waarschijnlijk de bruutste Fassbinder die ik tot nu toe zag. Onversneden jaren '70 depressie dit portret van de transgender Erwin/Elvira uit Frankfurt, de ultieme buitenstaander, onbegrepen maar niet zonder sympathisanten, waaronder zijn ex en dochter. Het tranendal wordt luister bijgezet met 'Frankie Teardrop' (hoe cool in een film uit 1978) en Fassbinder introduceert ook zijn slachthuis-metafoor die hij later in Berlin Alexanderplatz zou gebruiken, maar hier word je echt op de feiten gedrukt (hoe afstandelijk is dat uiteindelijk.) Het fascisme is nooit ver weg, ook niet als achteloze grap. Vaak briljant, qua durf, cinematografie, een personage dat achteloos zapt en plots verschijnt Fassbinder zelf die wat ideeën over de film lijkt te poneren, een Hollywood-dansje, maar ook onevenwichtig en te lang.

een personage dat achteloos zapt en plots verschijnt Fassbinder zelf die wat ideeën over de film lijkt te poneren

ha, kuhl.

Città Violenta
'You don't know anything about me.' Een giallo die een schematische waarheid opzoekt. De fallische spierbundel Bronson legt het af tegen de gulzige rijkaard, die op zijn beurt onder de plak zit van zijn gewiekste advocaat, die weer verschrompelt tegenover de Vrouw. Helemáál komt het niet uit, maar stoer en raar blijft dit snorrenspektakel wel. Morricone doet ook driftig met trommeltjes mee, maar voor mij wordt de show gestolen door Telly 'Kojak' Savelas, die als een Jeff Bezos aan de touwtjes trekt. 'Young people, they're all cynics.' Prachtlocaties worden lang zonder al teveel coherentie verbonden, totdat het genoemde schema van de 'societá moderna' de film lijkt te besluiten. Zei ik 'lijkt'? Ik bedoel lijken. Morsdood en levensmoe. 'Shoot!'

scenario van Citta Violenta werd overigens (samen met) Lina Wertmuller gepend. Waarom er middenin dialogen plots Italiaans wordt gesproken blijft onduidelijk. Ik zou denken had dan de héle film in het Italiaans gedubt. Nu lijkt het net alsof ze een bepaald quota moeten halen.

Ja, dat snapte ik ook niet. Misschien was de Engelse source beschadigd… en hebben ze zo gaatjes gevuld, al leek me die scene in het bos er wel een die dan sneuvelt in de theatrical cut ofzo.

My Darling Clementine
De beste van Ford? Tot nu toe wel en dan nog steeds niet zo goed als de echte bangers van de klassieke periode (High Noon, Rio Bravo). Maar wat ziet die film er schitterend uit. Een van de mooiste zwart-wit films ooit die er eigenlijk meer uitziet als een film noir dan western. Lekker veel schaduwen en dat past wel bij de vreemde melancholie van het verhaal (chaos maakt plaats voor orde, verdwijnt daar dan ook een bepaalde soort masculiniteit mee? Die melancholie wordt met de loop der jaren steeds lastiger te begrijpen.) Binnen de granieten wetten van het genre (het eindigt altijd in een shootout) heel bedeesd met een glansrol voor Victor Mature als de ambivalente Doc Holliday (Fonda als Wyatt Earp natuurlijk ingetogen goed als altijd.)

Cerdita (Piggy)
Vermakelijke Spaanse wraakhorror waar een „stevig” meisje wordt gepest maar haar bullies krijgen hun verdiende straf. Nou ja, misschien een beetje too much.

Death Metal
Begint met een optreden van Incantation maar verder behoorlijk crappy, ontstijgt nauwelijks het niveau van het werk van de roemruchte Bill Zebub.

İşe Yarar Bir Şey (Something Useful)
Erg poëtische film, vooral visueel beviel het met goed met mooi gebruik van weerspiegelingen in ramen enzo. Het gedicht aan het eind was me iets te veel mooidoenerij, al past dat wel in de Turkse cultuur.

Totally Killer
Aardige slasher, met een ietsje meer vrouwvriendelijke slant dan gebruikelijk, gecombineerd met tijdreizen. Dat is logisch niet helemaal rond te breien maar leuke vrijdagavond entertainment.

Babylon
De hossel in het witte systeem valt niet mee. Uitstekend drama in Brixton met natuurlijk coole reggae. Geinig wat samples bekend van Congo Natty terug te horen.

Deliver Us From Evil
Mensen klagen dat dit niks nieuws brengt, kweenie, ik vond dat juist wel verfrissend dat het ten eerste eens geen blonde deerne is en verder was de cop angle ook wel net anders.

Twin Peaks s01-03 + Twin Peaks: Fire Walk With Me en Twin Peaks: The Missing Pieces
Zo! Eindelijk! Toen het op tv was gemist, maar daarna in de vroege dagen van het internet eindeloos over doorgezaagd door fans. Niet helemaal onterecht. Rrrrrrraaaaarrrrr, vooral het derde seizoen (afl. 8 idd, like, wow)… Naar het einde van s02 werd vreemd gekoppeld aan vreemde slapstick-achtige humor), anyway, never a dull moment. Nou ja, die autorit in de finale… maar toch de moeite waard.

Een van de mooiste zwart-wit films ooit die er eigenlijk meer uitziet als een film noir dan western.

hear, hear. Henry Fonda in die film <3

Toch wel verplichte kost, dat Twin Peaks, inderdaad.

Babylon uit 1980! Die moet op de lijst. (Die andere uit 2022 staat er ook, maar de speelduur houdt me tegen)

Lola
'A pawn for a queen.' Lollige poging tot mystificatie, met een verwarrende femnistische ondertoon. Twee verweesde zusters ontdekken in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog een apparaat dat de toekomst kan voorspellen. Als 'the angel of Portobello', weten ze de aanvallen van de Duitsers zo steeds goed te voorspellen. Die 'Angel of Portobello' lijkt echt te hebben bestaan, of ik werd gefopt door het vrolijke gesjoemel met stokoude journaalbeelden. Tót daar leek de Guy Maddin-achtige poging tot fake news juist compleet mislukt – ook door de nogal belegen moderne genderthematiek en dito acteren. Dat laatste kan echter ook toepasselijk genoemd worden, deze dames leven immers met the future inside the present. Het einde is even voorspelbaar als slim. Forrest Gump goes meta. 'Fancy canned content.'

vreemde slapstick-achtige humor

"Cossacks are in Russia, Albert." In tijden niet zo gelachen om heerlijk ouderwetsche abelistische humor.

Druk
Veel geprezen Deense film over een experiment met alcohol om de midlifecrisis een andere draai te geven. De worsteling van den man op middelbare leeftijd wordt fraai gepresenteerd, met Mikkelsen in turbo melancholieke modus. Maar het verhaal vond ik na alle juichende verhalen buitengewoon moralistisch, bijna jaren '80 Hollywood anti-cocaïnefilm. Is natuurlijk lastig manoeuvreren, want je wilt niet als alcoholapostel overkomen, zeker als je ziet hoe die Scandinaviërs gewoon niet...kunnen...drinken. En toch, het had van mij echt wat amoreler mogen zijn, iets meer mogen bijten en over het randje gaan. Helemaal omdat er ruimte voor leek te ontstaan, maar die gasten saboteren vrijwel direct hun project dat duidelijk werkt. Daar had veel meer in gezeten.

Under Milk Wood
'From where you are you can hear their dreams.' Eerder dit jaar worstelde deze Nogood Boyo zich door Dylan Thomas' ongelooflijke tekst, en dan kan de adaptatie natuurlijk niet achterblijven. Ik zeg: verrassend geslaagd. De broeierige sfeer bleef behouden, en door de seventies 'gloss', lukt het ook beter om het woordbombardement te overleven. Peter O'Toole is de grote man als de homerisch blinde kapitein Tom Cat, terwijl Richard Burton vrouwtjes bepotelt (hij nam ook Elizabeth Taylor mee). Zoals iedere droom over-spel van de hersenen is, gaat dit taalspel uiteindelijk over overspelige taal en hoe men die bevrijdt. 'Let me shipwreck in your thighs.'

Thuiswedstrijd voor Burton zo te zien. Ik dacht tijdens het lezen "mwaaah" maar die laatste zin doet me nu twijfelen. 😆

D.M. Thomas - Het Witte Hotel
Er bestaan van die boeken die jaren en jaren op mijn leeslijst staan. Het Witte Hotel werd me ooit aangeraden door een date die geen date werd. Kunstzinnige dame die heel wat wispelturige rode vlag-signalen uitzond. Misschien moet ik maar blij zijn dat het nooit van een date kwam, want Het Witte Hotel is fucked up! Ik denk niet dat ik het getrokken had... Geil (en tragisch pijnlijk) is het zeker, deze exploratie van een fictieve patiënt van Freud. De grote Sigmund laat de operazangeres lekker bazelen, dromen en dichten, onder meer over het Overspel (met en zonder aanhalingstekens) van haar ouders. Een van de freudiaanse dilemma's bij uitstek natuurlijk. Houden je ouders meer van elkaar of van jou, hun gezamenlijke schepping? Vóór we die kant op gaan, begint het met een fantastische, psychotische droom. Een lange opwindende parade van melkende borsten. Hoe Thomas (niet Dylan, zoals ik dacht) de cirkel der borsten uiteindelijk ná de Tweede Wereldoorlog in Israël weet te sluiten, is een staaltje machtsschrijven van heb ik jou daar (eens goed te pakken).

Shit, wrong thread. Alhoewel gevoelsmatig zeker verwant...

Wat betreft Burtons Under Milk Wood, het voordeel aan de filmadaptatie is dat ie kort is, op het randje van 3.5 ster zou ik zeggen.

敗家仔
Ergens aan het begin van de kijklijst bevond zich Prodigal Son. Pas bij het loggen zag ik dat Sammo Hung hem regisseerde. Had ik kunnen weten, omdat hij er zelf in speelt (met weer wat fabelachtige moves) en de film zijn typische chaotische bewegingen maakt van komedie naar bloederig drama, en weer terug. Het begin is in ieder geval erg origineel. Een jonge rijkeluiszoon denkt dat hij de kung fu-koning van de stad is, maar is dat alleen maar omdat zijn vader uit bezorgdheid iedereen omkoopt om van hem te verliezen. Wanneer hij iets te brutaal is tegen de ster van de rondreizende opera (in vrouwenkleren natuurlijk) vallen de schellen van zijn ogen, dus vraagt hij aan pa of hij de opera kan kopen. Meereizend hoopt hij de stugge Lam Ching-Ying (die guy met de vierkante kaken uit talloze films, nu met feminiene stem) te overtuigen zijn leraar te worden. En anders zijn bluffende broer (Hung) wel. Opeens komt er een bad guy en wordt de sfeer grimmig. Tijd voor wraak maar de klok tikt en wordt alles wat afgeraffeld. Het aardige eindgevecht komt zo wat geforceerd over, maar ja, geen kung fu-film zonder ingeloste wraakklappies.