Filmforum

Op een dag bestelt hij een taiyaki

alweer met die rode bonen pasta!

Kun je mij Gates of Hell bezorgen? Want samoerai in kleur wil ik zien.

Een slasher rondom 1 april, dat is eigenlijk al een spoiler.

allemaal moorden met losse veters! (of kikkers)

A former nazi child-killer is confined in an iron lung inside an old mansion after a suicide attempt.

haha, lekker dan. :-)

Joyland
'Je zou ze moeten delen, al je hartsgeheimen.' Repressie en regressie bemoeilijken de liefde in Lahore. Het zwarte schaap van de familie moet een zwarte geit slachten, en zelfs dat lukt hem niet. Geen echte man! In het 'samengestelde gezin' van de armen (iedereen woont met partner en kids nog thuis) lukt het de man iets van zichzelf te vinden in een hete disco. Daar danst mevrouw Biba, een ladyboy. Samen maken ze heerlijke Asian scooterrides. Heel knap krijgen alle gezinsleden van het scenario precies genoeg aandacht. De hitte (ook buiten!) komt onvermijdelijk tot een tragisch kookpunt. De beste film met een transthema sinds Laurence Anyways. 'Wij getuigen.'

Détective
Ik dacht altijd dat dit Godards mainstreamfilm zou zijn. Maar met de aanwezigheid van Johnny Hallyday zet die dekselse Jean-Luc je toch weer op het verkeerde spoor. Een hotelfilm met iets van een moord, een aankomende bokswedstrijd, een oude maffiabaas, een piloot en zijn melancholische vrouw die zijn schuld wil innen, wellicht twee incapabele detectives, videosurveillance, topless Emmanuelle Seigner (17) met wier borsten een bokser heel zachtjes spart en een jonge Julie Delpy die echt een mega-Toblerone uit een kast trekt. Dat alles in een volstrekt absurdistisch verhaal waar geen touw aan vast te knopen is. Niet goed, maar een tijdlang vermakelijk en goed gefilmd vanzelfsprekend. Nog twee weken op Netflix te zien.

Conte de printemps
Alweer mijn laatste seizoensfilm van Rohmer. Speciaal bewaard voor de lente. Gewoon weer het bekende recept. Een plotse vriendschap op een feestje tussen de lerares philo Jeanne (een Sadieresque Anne Teyssèdre, maar vier films weer) en de jonge pianiste Natascha. Voordat je het weet babbelen ze over van alles en logeert Jeanne bij Natascha. Zoals wel vaker bij Rohmer flinke vrouwenliefde vibes die hij dan niet uitspeelt. Want Natascha begint te schemen (duh): ze haat de jonge vriendin van haar vader en lijkt Jeanne als vervangster te willen manoeuvreren. Of toch niet? En wie wil er eigenlijk mee in dat plan? Heerlijk bourgeois allemaal weer met prachtige Parijse appartementen en buitenhuisjes. Overal liggen boeken, maar normaal snijgerei voelt men zich weer te goed voor. Natuurlijk hebben we het tijdens het avondeten over Kant. Te dolletjes allemaal, mooi geschoten en prachtig hoe men maar blijft praten en praten tot een ambivalent happy end.

Satansbraten
Dat Artaud-citaat aan het begin en eind was geen grap. Als theaterman in de jaren zestig ging Fassbinder ongetwijfeld hard op Artaud/Ionescu/Living Theater en dit is zijn compromisloze filminterpretatie. Ik vermoed dat dit soort dingen in het Frans heel goed werken maar hier krijgt het al snel een heel sterk Loenatik-gehalte. Ook op genadeloos tempo en dat 113 minuten lang. Ik laat me niet klein krijgen en heb het braaf uitgezeten maar het is niet mijn ding. Desondanks zijn als grappen over fascisme hilarisch over te top en er is gortdroog personage dat steeds geen probleem heeft dat zijn vrouw seks met anderen heeft. Achteraf kun je misschien ook allemaal fragmenten oprapen en verder in rust over nadenken die interessant zijn (vooral over de maatschappelijke rol van de artiest.)

Enys Men
Mysterieuze, dromerige, gruizige film over een vrouw op een eiland, met haar demonen. Niet echt in woorden samen te vatten al gaat het ongetwijfeld over een trauma. Fascinerend, doet wat aan Strickland denken maar is een minder opzichtige stijloefening. Maar issa vibe, zonder meer.

I Am A Sex Addict
Dit is dan weer behoorlijk down to earth, waarbij de regisseur een boekje opendoet over zijn obsessie met prostituees. Z’n openheid hierover veroorzaakt vooral problemen met de vrouwen in zijn leven. In het spelen met de realiteit herken je Kiarostamy en Makhmalbaf, regisseurs uit het land van herkomst van de regisseur. In de visioenen van z’n eerste vrouw herken je Maya Deren.

A Thousand and One
Drama waarin het beeld New York heel mooi vat maar het verhaal een lelijke kant van die stad blootlegt. Uitstekend acteerwerk van onder andere R'n'B-diva Teyana Taylor laat je goed meevoelen.

Beef
We cirkelen de hele serie om twee aartsvijanden heen met een bijna surreële finale. Daarbij ook regelmatig grappig.

Triangle
Lekkere mindfuck deze. Een van m’n contacten klaagt over onlogische dingen maar snap niet helemaal hoe je hierin logica kan zoeken. Evengoed denk ik dat, de Griekse mythologie volgende, stiekem over de “sisyfusarbeid” van een ouder met een autistisch kind gaat. Maar dan als een horrorfilm. Realiseerde me dat er eigenlijk opvallend weinig films zijn met een Bermudadriehoekthema, ik kan er iig zo 123 geen bedenken.

Overal liggen boeken, maar normaal snijgerei voelt men zich weer te goed voor

haha :D

I Am A Sex Addict

wow, leuke zelfspot in de trailer alvast.

En voor mij een bruggetje naar:

Red Rocket
'Don't pretend you're brushing your teeth!' Wanneer Sean Baker deze film Texas City had genoemd, was ie op weg voor zijn eigen 50 States Project. Misschien kwam hij nog een eindje verder dan Sufjan Stevens ook, want voor een film is locatie eigenlijk al genoeg. Het oliedorp Texas City vormt hier – met de boortorens – de backdrop. Een uitgerangeerde porno-acteur keert terug naar af, zonder zijn oude gewoonten te verliezen. Het leidt tot pijnlijke grappen. ('Let's just say you're blessed'). Lichte kleuren, zware levens. De leegte van de Amerikaanse donut wordt flink gevuld. 'August is on Mikey, motherfuckers'

Evil Dead Rise
Weinig subtiel uiteraard, om niet te zeggen totaal over the top. Op het boek en het verschijnsel deadites wordt er niet teveel terug gegrepen, dus geen cabin in the woods en lekker “woke” tussen de emmers bloed door and I ain’t mad about it. The hoog in de energie om veel na te denken of je te vervelen.

Spinning Gold
Biografie over de oprichter van het Casablanca-label, gemaakt door de zoon van. Vooral in de cheesy finale blijkt dat een slecht idee al is de hele film niet zo best. Hysterisch-liberale American Dream-boodschap, zeer cringy imitatie van cringy band Kiss (Sterrenplaybackshow vibes), vrouwen zijn decoratie, de icky vorm van hoofdpersoon als voice-over en sprekend tot de camera… nope!

Op het boek en het verschijnsel deadites

Ennio
Scelsi: The First Motion of the Immovable
Let’s hear it for another great Italian! Dat Morricone veel heeft betekend voor de filmmuziek weet iedereen wel, maar dat hij het hele idee van „arrangement” op z’n kop heeft gezet was ik me nog niet zo van bewust. Tweeëneenhalf uur is een hele zit maar met een discografie („vergeet de film, denk aan het album”, vertrouwde hij Zorn ooit toe) niet te veel en dus zeker de moeite. Giacinto Scelsi was een stuk minimaler en de docu een stuk kunstzinniger, met wat open eindjes (zoals de plagiaatclaim). Mysterieuze muziek en het blijft een mysterieuze man.

Ennio is nu gewoon te streamen via NPOStart, wel zo gaaf. Aan het eind komt Mike Patton nog even langs, maar Zorn helaas niet. Was wel logisch geweest aangezien Morricone-vertolkers Pat Metheny en Enrico Pieranunzi ook voorbijkomen. Het best zijn de fragmenten waarin Morricone zelf commentaar geeft op zijn werk, en dat is gelukkig het grootste deel van de docu. Mooi ook is de aandacht voor zijn "serieuze" werk naast zijn filmmuziek. Die Scelsi-docu staat nu te huur op Vimeo.

Bruno Nicolai, die was zo'n beetje Morricone's hidden twin brother naar mijn idee maar ik had achteraf zoiets van: is ie uberhaupt genoemd? Moet eigenlijk nog eens kijken om die reden…

Die soundtrack van I pugni in tasca, de eerste waar hij nieuwe paden bewandelde, is geweldig.

Martha
Ze hebben zowaar Fassbinder op Netflix. Deze zat ik redelijk tegenaan te hikken want de synopsis beloofde een tranendal. Wordt het ook. Martha is een wat eigenzinnige vrouw, elegant maar onder de plak van haar dominante ouders. Op vakantie in Rome krijgt haar vader een hartaanval en je merkt meteen dat ze er ietwat merkwaardig op reageert. Daar ontmoet ze ook voor het eerst de propere Duitser Helmut waar ze uiteindelijk mee trouwt. Maar het is van de regen in de drup want meneer blijkt een soms subtiele sadist. De film ziet er weer schitterend uit met uitzonderlijke kleuren en hele knappe camerabewegingen maar het was mij teveel een idee-film waarvan je de point al snel begrijpt: het slachtoffer dat zich nooit kan bevrijden en daar onderliggend toch een metafoor van het huwelijk als patriarchale gevangenis. Fassbinder spelt het dit keer niet uit maar dat hoeft ook niet: fascisme sluimert gestaag door in Duitsland, Helmut zie je gewoon zichzelf als SS'er uitleven als hij de kans zou hebben. Een intrigerende film maar zeer onplezierig.

Nog eens opzoeken zometeen waar dat Casablanca label dan (nog meer) bekend van was.

Le Diable Problement
'Je proclaime la destruction!' Franse nadenkfilm in optima forma. Noem het de Club van Rohmer. Ook Robert Bresson maakt zich druk om het milieu, we krijgen schokkende beelden voorgeschoteld. Het zijn de vieze jaren zeventig, toen de vissen dood aan de oppervlaktewateren dreven en de revolutie dreigde. (F.R.A.P staat er op de Parijse muren). Een Nick Drake-achtige melancholicus 'beleeft' de uitzichtloosheid van het bestaan op zijn Cobains. Als hoofdpersonage dwaalt de engel door de hel in een hopeloze zingevingszoektocht. Kleine zinloze daden van rebellie helpen niet meer. Vervreemding en individualisme botsen. Soms sardonisch grappig, vaker nog desolaat. Misschien wel Bressons beste, óók dankzij Kodak Eastman. 'Il faut marcher, marcher.'

Dalva
'Action ou verité?' Weer klein leren worden. Voor die moeilijke taak staat Dalva, een kindvrouwtje, dat jarenlang daddy's little woman is geweest, totdat ze hém in de gevangenis gooiden en haar het huis uit plaatsten. Dalva beland tot haar grote pseudovolwassen onbegrip in een jeugdinstelling. Een plek waar je heel wat opsteekt (letterlijk en figuurlijk). Het Stockholm Syndroom verandert gaandeweg in een streetwise superpower. Soms al te concreet, het scenario houdt zich heel erg aan de show don't tell-theorie, waardoor bijna elke handeling iets symbolisch krijgt. Gelukkig worden de groep verschoppelingen én hun begeleiders goed getroffen. Wat een plek, wat een situaties. Hard moeten zijn om de zachtheid terug te vinden. 'Personne peux comprendre.'

Nog eens opzoeken zometeen waar dat Casablanca label dan (nog meer) bekend van was.

Donna Summer, Parliament, Cameo, Village People…

toe maar! dan is de docu sowieso terecht :P

Diavolo in corpo
Echte jaren '80 schandaalfilm. Zo eentje waar veel over werd geschreven en gefluisterd maar waarschijnlijk weinig naar werd gekeken. Ik kan me nog wel een foto van Detmers naakt in water herinneren met die titel, en dat sprak vanzelfsprekend tot de verbeelding van de tiener. Nu toch maar eens kijken en wat in theorie een Verhoevenachtige provocatie zou kunnen zijn is een heel subtiele film rond een, ik geeft het toe, favoriet thema: lust/liefde tussen een jonge man en oudere vrouw (leeftijdsverschil valt hier reuze mee.) De stylie Andrea raakt gefascineerd door een mooie vrouw die hij vanuit het schoollokaal ziet. Wanneer hij haar door Rome volgt eindigen ze uiteindelijk bij de rechtbank waar zo'n typisch terroristenzaak loopt met verdachten in kooien. Giulia blijkt de verloofde van een van de leiders, in de geest van de film een verrassend bedachtzaam type. Eigenlijk gebeurt er daarna niet eens zoveel, het is een soort ambient liefdesverhaal waar Giulia enige trekjes van waanzin vertoond. De "controversiële" seks blijkt uiteindelijk prettig natuurlijk en teder (wat zegt dat dan over de mores?) Helemaal niks mis mee. De film waaiert fraai Italiaans literair uit, geen grote dramatiek, veel subtekst. Ik vond hem uiteindelijk wel aardig maar nu ik het zo opschrijf vermoed ik dat een tweede blik meer waardering zal opleveren.

ラバーズ・ラバー (Rubber's Lover))
Regisseur Shozin Fukui maakte ook 964 Pinocchio dus dat dit weer een wtf?-trip zou worden zat er wel in. Deze is iets minder raar maar nog steeds allesbehalve normaal. Beetje los zand, ongemakkelijke scènes ontbreken uiteraard niet, maar sws weird en visueel sterk (Tetsuo vibes), dus uitkijken doe je toch wel.

Ramy s01-03
Moslimhumor! Ramy is een jongeman die probeert een goede moslim te zijn maar allerlei onhandigheid zoals een chaotische familie- en vriendenkring, porno en zelfs een poeptransplantatie laten dingen toch steeds hilarisch uit de hand lopen. Gemixt met migrantendrama een tragi-komisch gebeuren waardoor je voor het gekluns veel sympathie kan opbrengen. Afgemaakt met geweldige muziek (met dank aan Shazam) uit de Habibi Funk-catalogus, assorted Egyptische klassiekers en de Marokkaanse Cardi B Psychoqueen.

hmmm Detmers, nu kijk ik nog maar uit naar dat Diavolo.

Rubber's Lover pas ik door naar d'n OMC.

'Mijne', past u beiden dan wel weer, zonder dat het méér dan een 3-sterren film is hoor, waarde collega's. (En OMC zag 'm al, zie ik, en willem ook!)

Mandibules
'Vliegen zijn overal gelukkig.' Flodderig en fladderig flaneren twee mislukte Fransozen door deze korte komedie van Mr. Oizo himself. De eerste Dupieux-film die ik zie, en toch voel ik de verwantschap met Analogue Worms Attack meteen. Meligheid en reusachtige insecten. De twee domme kerels slepen immers een enorme vlieg mee. Dé kans om geld te verdienen. Van een caravan met cassettes belanden ze in een villa, waar de beste grappen volgen. 'J'ai une probleme vocale'. De grapdichtheid is wat problematisch voor een zó korte film. Dat had beter gekund en gemoeten. Nochtans beviel de zomerse onzin me wel. Veel lullen, weinig doen. 'Tu tue!'

Metronom
Een gokje op de pinkstermaandag, Roemenië 1971, je weet dat er weinig gelachen gaat worden. De shots zijn vooral in het begin ook nog eens zonder reden arthouse te lang. Ana staat aan de vooravond van haar eindexamen en is beetje narrig omdat haar vriendje naar het buitenland gaat verhuizen. Maar haar vriendin organiseert een feestje, beetje drinken en roken en westerse popmuziek luisteren. Mag niet van ma, pap die bezig is met een belangrijke tenniswedstrijd vind het wel okay. Dus knijpt ze er tussenuit. Op het feest luisteren ze naar Radio Free Europe en schrijven ze de Roemeense dj van dienst een brief met verzoeknummers. Helaas is er een verrader in het midden en Ana die wel enigszins dommig is had kunnen ontsnappen als ze wat beter had opgelet. De controlestaat begint, na een geweldsuitbarsting, geduldig zijn werk, saai, zelfverzekerd en ook verrassend verleidelijk/rationeel/vriendelijk. De echte spanning van de film bestaat eigenlijk uit Ana die naïef stug wil tegenstribbelen terwijl je weet dat het totaal geen optie is. Haar confrontatie met de verrader is eentje om over na te denken. Mooie, landerige film, veel sfeer, weinig echt drama.

Goddank maar anderhalf uur. Toch wel benieuwd, hopelijk kan ik Filmhuis Breda overtuigen, morgen gaan we open voor het echie met meerdere films per dag. https://www.filmhuisbreda.nl/

Gate of Hell
'Ik ben een man die niet liegen kan.' Wat begint als Japans hakwerk in prerafaëlitische kleuren eindigt in diepe contemplatie. Altijd knap wanneer een film zo'n reis weet te maken. Het gebeurt me überhaupt niet vaak dat ik een film gaandeweg beter begin te vinden. (Als glas halfvol mens lopen dingen meestal leeg voor mij.) Een Japanse krijger raakt geobsedeerd door een hofdame. Foute boel, want deze bad boy is slecht voor dieren, muzikanten én vrouwen. Zij is namelijk al getrouwd. Haar echtgenoot ondergaat de avance Zen-gelaten. Zelfs een Robin Hood-achtig toernooi kan zijn centenbakkie niet bommen. Met de muziek neemt ook de opwinding toe. Een rustig opgebouwde spanning, richting een pijnlijke conclusie. Het mensenbrein is de ware hel. 'Blijf alsjeblieft wakker.'

hopelijk kan ik Filmhuis Breda overtuigen

Na der Werner kan men toch wel wat aan? Bovendien zie ik het vrij naadloos in de rest van programmering passen. Wij waren weer de jongsten in de zaal.

jep, hij wordt er als het goed is tussen gefrommeld, dus tegen die tijd zal ik ook op mijn Eeuwige Gratis Kaartje ook gaan kijken.

Nice!

La Carrière de Suzanne
Een compacte Rohmer uit 1963. Nog steeds een beetje gammel qua editing, acteren en dialogen zonder ruimte maar de boeken liggen al overal en het verhaal is op en top Rohmeriaans, al zou hij zijn personages al beter weten uit te diepen en niet puur onuitstaanbaar maken zoals hier. Een klassiek duo, een de ironische versierder, de ander de bedachtzame mooiboy die op een terras (duh) de olijke Suzanne tegenkomen. Ze wordt een speelbal van beide heren en lijkt dat allemaal naïef te ondergaan (wat de heren ook weer irriteert.) Veel wil ik haar/hem niet of wel, liefde lijkt nooit in het spel. En dan in de laatste scène de licht melancholische realisatie en twist, dat zat er altijd in.

hoeveel procent van Rohmer heb je inmiddels gezien? :-)

Denk iets van 75%? Nu nog die vreemd artificiële historische films uit de jaren zeventig en een paar late kostuumfilms.

Bruno Nicolai, die was zo'n beetje Morricone's hidden twin brother naar mijn idee maar ik had achteraf zoiets van: is ie uberhaupt genoemd? Moet eigenlijk nog eens kijken om die reden…

Die soundtrack van I pugni in tasca, de eerste waar hij nieuwe paden bewandelde, is geweldig.

De naam van Nicolai komt wel langs als Morricone spreekt over "risico's nemen met jonge en onbekende regisseurs" op een still van een filmposter. Ik bedacht me pas later dat Patton een compilatie heeft uitgebracht van Morricone. Die muziek van "The Cannibals" van Liliana Cavani deed me denken aan Les Baxter.

Ik hoorde dat Morricone en Nicolai uiteindelijk met beef uit elkaar zijn gegaan. Jammer om er dan in zo'n docu compleet aan voorbij te gaan. Dat ze de credits random switchten in die Dimensioni Sonore-serie was representatiever voor hoe die twee lang hebben samengewerkt, begreep ik.

Denk iets van 75%? Nu nog die vreemd artificiële historische films uit de jaren zeventig en een paar late kostuumfilms.

ah! houd vol!

Munch
'Het gaat altijd anders in mijn hoofd.' Moeilijke man, Munch. Geniale gek ook, goh. Een kunstenaar zoals zovelen. Het knappe aan de ondergewaardeerde film Munch blijkt dat deze clichés ook gethematiseerd worden. Kunst over kunst dus, de enige kunst die ons in het postpostmodernisme nog rest. (En Hegel krabde tevreden aan zijn kin). Een minder originele keuze, maar zeker geslaagd is de bewust gezochte chaos – die trouwens ook goed past bij Munchs expressieve werk. De hele tijdslijn wordt binnenstebuiten gekeerd. In de krachtigste scene belandt Munch (of “Munch”) in een 21e eeuwse Berlijnse disco, waar hij door een zogenaamde “kunstkenner” (ain't we all) wordt lastiggevallen. Hij flipt terecht, fragiel en fragmentarisch als hij is. 'Ik ben onmogelijk.'

White Noise
'Look past the violence, I say.' Dit jaar eens mijn eerste DeLillo lezen, dat zouden best een Grote Amerikaanse Romans kunnen zijn. Regisseur Baumbach moet zijn innerlijke Altman en PT Anderson bovenhalen om White Noise de gepaste schwung te geven. Na een heerlijk begin in onvermijdelijk universiteitsland, ontploft het Noodlot. Geen regenende kikkers, maar chemicals. Het zat eraan te komen, na al die discussies over dood tussen Adam Driver en Greta Gerwig en hun kroost. Om nog te zwijgen over de exposés op de universiteit zelf. Wij willen de Dood in de Ander zien, zodat we ons eigen Einde kunnen vergeten. Ik moest zelfs aan Pimmetjes begrafenis denken. Na een meeslepend eerste uur volgt vooral verhoeveneske non-sens. 'To be so enormous, then to die.'

Watchmen s01
Had eigenlijk superheroes afgeschreven maar deze serie is geschreven door de man achter The Leftovers. Het stelt niet teleur, het doet wat denken aan Lovecraft Country, door via een genre-idioom racisme aan de kaak te stellen.

Happy! s01-02
Over-the-top geweld door een Bruce Willis-achtige droogstoppel die zich door een samenzwering knokt van goden, buitenaardse wezens en child trafficking, bijgestaan door een fladderend blauw eenhoorntje, de afgedankte imaginary friend van zijn dochter. De eerste serie draait om kerst, de tweede om pasen en het eind hint naar een halloweenthema, maar s03 zal er nooit komen. Niet echt rouwig om, het heeft z’n momenten maar wilde toch niet echt beklijven.

Diavolo in corpo
Die bush van Detmers maakte wel indruk destijds, als puber. Een roemruchte scene maar dat is toch niet echt de krux van de film. Wat die wel is kan je nog eens over peinzen, moest me ook even inlezen voor die klassieke literatuur en eigenlijk ook Italiaanse politiek. Maar absoluut intrigerend. Grazie mille, Omar…

دایره مینا (The Cycle)
Iraanse film over een jongeman en zijn hossel om de behandeling van zijn vader te betalen, die bestaat uit het bloed van armlastigen af te tappen. Als snel raken de prioriteiten overhoop met een pijnlijke finale tot gevolg.

Huesera
De horror van het burgerlijk bestaan via een aanstaande moeder met een punkverleden. Hoewel de „nucleaire familie” in Mexico ws wat dwingender is dan hier is het zelfs zonder bepaalde vreemde eenden herkenbaar genoeg. Erg goed

Diavolo in Corpo
'Kijk me aan juffrouw, ik ben een katholieke priester.' Haast arrogant staaltje sexorcisme, met de beeldschone Marutscha Detmers als femme fatale die een brave Italiaanse zesdeklasser opvreet. Een rake 'kom van dat dak'-af scene zet meteen de toon voor een even hitsige als vervreemdende mindfuck. Natuurlijk is ook de freudiaanse psychoanalyticus op de afspraak, want the child is the father of the man, immers. Diens gekruisigde zoon zelf heeft indrukwekkende 'bed-ophoud-skills', en die zijn nodig ook! Een mond vol van Lenin én lust. Met een indrukwekkend intellectueel mondeling examen als toetje. 'O neem deze arme dwaas mee.'

Le Signe du Lion
Mijn laatste Rohmer uit de jaren '60 is een curieuze film. Neem de hoofdpersoon Pierre, een olijke Amerikaan in Parijs die het er van neemt wanneer hij denkt dat hij een vette erfenis gaat krijgen. Toch niet en dan is het juli en zijn al zijn vrienden opeens op vakantie. Wat doe je dan in een Rohmer-film? Je gaat wandelen. En het is een van de mooiste wandelingen, vol mislukkingen, doodlopende paden en pech terwijl de hitte toeslaat. Pierre wordt de maatschappij uitgeworpen en observeert hoe de mythe van Parijs al zijn waarde verliest. Hier is Rohmer op zijn subtielst. Natuurlijk is er een wrang happy end, want ik betwijfelde of zijn tocht Pierre echt heeft veranderd.

Oh, met Godard als rare plaatjesdraaier.

Wat doe je dan in een Rohmer-film? Je gaat wandelen

:-) mooie poster ook op dat bankje.

Asteroid City
'All my pictures come out right.' Een nieuwe aflevering uit Wes Andersons stripboekreeks voor volwassen. Net als Woody Allen in diens goede jaren weet Wes weer een heel blik sterren open te trekken. De oude bekenden zijn er ook, maar daar zit de sleet wel op. Best ironisch dus dat vooral de technisch bekwame nieuweling Tom Hanks schittert als 'Bill Murray'. Het meta-toneelstuk kon me gestolen worden, maar Asteroid City mag er zeker zijn. Cartooneske looks (Roadrunner!) en gortdroge verwikkelingen rond Steve Carrells automatiek. Met meer tempo en minder gemiepmiep waren alle stofwolken vanzelf in droomstof veranderd. 'I still don't understand the play.'

Het meta-toneelstuk kon me gestolen worden, maar Asteroid City mag er zeker zijn

als plaats, plek, setting, dus. Want de film zelf is 3 sterren. Als geheel beter dan The French Dispatch, maar had het gevoel dat die op de beste momenten nog net een sprankje genialiteit had dat hier ontbreekt.

Eo
'E-o', zegt de ezel in Polen, in plaats van 'i-a'. Verschil moet er zijn. Het was geleden dat ik nog eens een 'film voor volwassenen' met een dier in de hoofdrol zag. (Al snel gaan de gedachten dan naar L'Ours). Het schattige Poolse ezeltje krijgt het zwaar te verduren. Weggesleept uit het circus – want dat kan niet meer natuurlijk – en daarna doorgegeven als Van Warmerdarms Jurk. Het plot wordt daardoor episodisch, het acteerwerk is zelfs slecht (en dat ligt niet aan het ezeltje!), maar de beelden zijn bijzonder en doen zelfs denken aan Post Tenebras Lux. Ook de glassiaanse soundtrack werkt mythologisch intens op de geest in. Denkend aan Reve verbaast het niet dat we katholiek eindigen. Weg verschillen, één met de natuur. 'Waarom ben je weggerend?'

Jazz Kitty
Samantha Robinson, van The Love Witch, doet een dansje. Op zich niet zo heel bijzonder maar het is wel Samantha, dus I ain't mad about it.

Death Drop Gorgeous
Queer slasher, heeft z’n momenten maar drags a bit (sry).

Beau Is Afraid
Visueel aantrekkelijk maar erg lang, maar moet eigenlijk nog eens kijken voor een final verdict.

Swarm s01
Niet zo indrukwekkend bizar als Atlanta maar nog steeds beetje gek, maar wel lekker.

I’m A Virgo s01
Superheroes en The Law, van Boots Riley dus ook nog wat (linkse) politiek, maar ondanks het college aan het eind niet preachy maar fantasierijk en gewoon hardstikke leuk.

Ratu Ilmu Hitam (The Queen of Black Magic)
Indonesische horror, volgens het boekje bijna. Zeker niet vervelend maar ook niet uitzonderlijk.

The Woman in Black
Britse degelijkheid, prima voor sfeervolle gothic horror als dit.

The Artifice Girl
Black Mirror-achtig maar de laatste serie haalt het niet bij deze film. Het artificiële meisje dient als lokaas voor pedo’s, maar dat is bijzaak. Geen gnarly shit maar deze bescheiden film stelt precies de juiste vragen in deze tijden van oprukkende AI en op veel betere manier dan immens populaire maar erg androcentrische Her en Ex Machina. Prachtig poëtisch einde.

Un condamné à mort s'est échappé
Vintage Bresson dan toch. De gevangenisontsnappingsfilm die heel rustig en methodisch te werk gaat zodat elke spanning bij mij wegebde. Ik had niet goed opgelet bij de titel met dikke spoiler en zat al blasé "die gaat het nooit halen in een Franse film uit die tijd." Toch verrassend! Mooie opbouw, alles is al snel duidelijk, de hopeloosheid, de wreedheid (wat een sadistische zeikerds toch die Duitsers) en mogelijkheid tot verraad. Prachtig zwart-wit en ook eindelijk eens serieus strak gefilmd. Al die lichtbundels, blikken door spijlen en mooie discipelkoppen nodigen uit tot een achteloze religieuze interpretatie binnen een existentialistisch kader. Dat mag ik wel.

Wham!
Beetje kleffe docu maar de gunnings tussen die twee zijn heart warming.

Rimini
Spaß ohne Grenzen
Twee keer Ulrich Seidl, beetje erg Seidl ook wel, in de docu veel mensen helemaal onderin de uitsnede of ongemakkelijk stilstaand for dramatic effect, het grenst aan parodie. De triestheid van een racistische charmezanger op leeftijd in een koud en grijs vakantieoord met een wat voorspelbare twist in Rimini is nog fictie, maar Spaß… voelt een beetje als uitlachen. Een beetje gemeen, zeker naarmate je de backstory van de hoofdpersoon te weten komt. Fascinerend is het echter ook wel en soms kan je een lach toch niet onderdrukken.

https://i.postimg.cc/k59y64yL/spass.png

Ďáblova past (The Devil’s Trap)
František Vláčils films zijn altijd grimmig, deze iets minder dan Marketa Lazarová, maar evengoed een duister sprookje met de nodige visuele vondsten die het weer een bijzondere ervaring maken.

血は渇いてる (Blood Is Dry)
Kritische blik op advertising uit 1960 alweer. Het is er uiteraard niet beter opgeworden. Interessant commentaar op een soort morbide sterrendom. Binnenkort nog eens in betere kwaliteit.

The Bearp s02
Beetje in to minds met deze, sommige dingen zijn superirritant, zoals de vaak ruzie-achtige omgang van de personages, uiteraard soms ook gewoon echte knallende ruzie (de kerstaflevering is een ware slijtageslag). De belegen tweemetermuziekkeus kan me ook irriteren net als het cliché dat koken in een restaurant een abusive relationship is. Aan de andere kant is het soms roerend hoe alle imperfecties het geen slechte mensen maken.

Druk met verhuizen, maar ter ontspanning even de Jazz Kitty is zeker welkom, dank.

Meer in die categorie, nou ja, zogezegd dan:

O Amor Natural
'Het is een tikkie seksueel.' Heddy Honigmann praat in deze klassieke docu met Braziliaane senioren die minstens zo smakelijk over seks kunnen filosoferen als Carlos Drummond de Andrade. De dichter fungeert als firestarter met zijn odes aan de kont, het pijpen en 'mannen die wat anders willen.' Voor veel oudjes is het al 'tanto tempo', maar de herinneringen zijn o zo zoet. Honigmann (what's in a name) stelt vindt prachtige voorlezers en karakterkoppen. De oude hoedenmaker wint, totdat een graatmagere danser verschijnt. More Snoop Dogg than Snoop. Hij hoeft niet eens te praten, zijn roffelende vingers zeggen genoeg. 'Ik heb hem vermoord met al dat geneuk, denk ik.'

Elke keer als ik mijn oude buurman zie, zegt ie 'ik moet nog naar die nieuwe Seidl, maar ja, in mijn eentje, dan gaan mensen toch denken...' Op mijn aanbod om mee te gaan hapt ie ook niet toe. Toch maar liever wachten op de dvd zeker dan. :-)

E Stata la Mano di Dio
'De waarheid is waardeloos.' Met vaste hand zoekt Sorrentino hier de schoonheid van de troost, of eerder die van de tristesse. Het slimme leitmotiv helpt hem een handje. De komst van Diego Maradona naar Napels! Een prachtige speler in een verdorven stad. Elke Napolitaan zouden er zijn rechterhand voor geven. De eerste helft beweegt de film zich als een komedie, fun met de familie. Ieder gezin is grappig ongelukkig op zijn eigen manier. ('Waarom stellen jullie allemaal zo enorm teleur?') Verdacht precies op de helft hakt het drama erin. Het Grote Moment. Er komt film-in-film bij, en perverse waanzin. Sorrentino streeft altijd naar grootsheid, maar passen doet het hier niet. Zijn gebaren gebaren voelen vooral conformistisch, zonder te prikkelen. 'Stop met lachen, idioot.'

Asteroid City
Wat Ludo zei. Ik ga nog steeds met plezier naar een nieuwe Wes Anderson in de bioscoop want ik verveel me nooit. Deze misschien de meest grappige in tijden, veel van het niveau "gniffel", nooit "broehaha!" Het lijkt alsof hij de kijkdoos-kritiek heeft gehoord en vervolgens dacht: dan krijgen jullie de kijkdoos deluxe, met modernistische "dit is artificieel" laag. Geinig maar ook weer zo meta-meta-spiraal. Wat betekent het uiteindelijk? Je kunt er je platgetreden moeilijke vaders, worsteling met versteende mannenemoties, de mythe van de Amerikaans exceptionalisme in zien, maar dat is inmiddels ultrasaaie materie. Dus ik beschouw het maar als een prachtig spel met verwijzingen dat verwaait wanneer de lichten weer aangaan.

Querelle
Een surreële erotische thriller die aanvoelt als een toneelstuk ondanks de bijzondere sets. Geen makkelijke maar zeker wel fascinerende film.

Atroz
Found footage-film die qua geweld doet denken aan August Underground. De poging tot een narratief kan niet voorkomen dat het excessieve geweld toch gapenswaardig wordt.

The Wrath Of Becky
Malum
De eerste een vervolg op Becky, lekker over-the-top popcornvermaak en dat laatste kun je ook zeggen van de tweede.

They Cloned Tyrone
Soort horror blaxploitation comedy. Origineel verhaal, met een boodschap waardoor het doet denken aan Boots Riley’s werk. De leads zijn grappig en funky waardoor het niet te zwaar op de hand wordt.

Clock
Sociale druk om toch eens aan de kinderen te gaan vormgegeven als een aardige horrorfilm. De dominante boodschap vond ik niet storend.

آبا جان (Aba Jan)
De familie-besognes in het door de Iran-Irak-oorlog geteisterde Iran rondom de „lieve moeder” (volgens mijn minimale kennis van Perzisch) van de titel. Aandoenlijk, maar ook hysterisch en een beetje middenmoot.

L’Éte
L’Ange
Franse avant garde. L’Éte met een stevige politieke draai maar ook Graziella die in haar eentje de film een lust voor het oog maakt, al zijn er vele prachtige momenten maar het kijkt als een videoclip voor klassieke muziek. Zulks kan je zeker ook zeggen van L’Ange, een meer esoterische affaire. Het zou niet misstaan als visuals bij Deathspell Omega hoewel de soundtrack van Michèle Bokanowski ook de moeite is. Net als L’Éte meer een soort fuga van beelden.

https://i.postimg.cc/qRJ7SHwW/l-ange.jpg

Zo de verhuizing naar tevredenheid afgerond, dus we kunnen weer verder.

Geinig maar ook weer zo meta-meta-spiraal.

Jup.

Querelle

Goh dat ziet er bijna Atom Egoyanesk uit.

maar het kijkt als een videoclip voor klassieke muziek.

:D

Coach to Vienna
'Hoe groot is dit woud?' Twee soldaten en een boerenmeid in een sprookjesbos. Een grimmig sprookje welteverstaan, want de Tweede Wereldoorlog stuiptrekt op zijn einde. De ene Duitse soldaat is zwaar gewond, de ander wil alleen maar Behouden Thuis zien te komen. Met hem zitten we bij W.F. Hermans, want het is de nazi van het verfijnde, beleefde type. 'Je ziet eruit als een jood', moppert zijn kompaan. Stilletjes saboteert de Tsjechische boerenmeid intussen deze dodenrit. De overdadige orkestmuziek, doet wat af aan de subtiele ritselingen van het werst na werst voorwaarts marcherende noodlot. 'Alles zu Ende.'

Perceval le Gallois
En dan onvermijdelijk deze unieke Rohmer uit 1978. Heerlijk artificiële duik in de graal-mythologie. We volgen het ontzettend naïeve moederskindje Perceval (een jonge Fabrice Luchini) op zijn avonturen om ridder te worden. Dat gebeurt allemaal in de studio waar de jaren '70 esthetiek op majestueuze vermengt wordt met middeleeuwse iconografie. De muziek en zang is ook lekker authentiek. Voor Rohmer begrippen vrij lang, om onduidelijke redenen zijn er wat zijpaden die niet helemaal nodig lijken. Het was even wennen maar op een gegeven moment zat ik lekker in die mystiek van subtiel bloedende lansen met toch wat kleine ironisch kwinkslagen ("we hebben dit verhaal net al verteld dus we gaan het niet nog een keer herhalen.") En gevuld met toekomstige Rohmer regulars, waaronder favoriet Pascale Ogier met haar ogen. Wat betekent het allemaal? Is dit soort pseudo-katholieke mystiek even artificieel als de film? Of is Rohmer uiteindelijk gewoon serieus. Geen idee.

die Perceval poster! wow just wow.

Infinity Pool
'Would you prefer to be executed?' Amerikanen in het gevaarlijke buitenland, een bekende horror-trope. Ik zat te wachten op een dood kind, maar 'zoon van' Brandon Cronenberg neemt een andere afslag, het comfort van vreemdelingen. Hij dist de eros-thanatos-fuck-up met smaak op, knipogend naar de tweelingen van pa. Voor het goed (of eerder: goed slecht) wordt, is het gewoon slecht. Tim Hecker valt op zijn Reznors tegen, en ook het acteerwerk houdt niet over. Ergens beweert Mia Goth onterecht “I'm a good actress'. Zodra de tepels ontbloot worden en het bloed Romeins decadent gaat vloeien, vervallen de meeste bedenkingen. Shitting on a tourist. 'Does anyone think it's a real town?'

Boat People
'Goede wijn, van 1968.' Een goedlachse Japanse fotograaf komt na de Vietnamese revolutie een kijkje nemen. Die 'Nieuwe Economische Zones' zijn helemaal je van het, toch? Dwalend door de grote stad beseft hij dat hij is voorgelogen. Hij sluit een moeizame vriendschap met een oude Francofiele revolutionair (natuurlijk klinkt er opera) én wat straatkinderen. Die laatsten nemen de film langzaam over, op een even logische als larmoyante manier. Deze ellende wás ondraaglijk. Er bestaat geen manier om er omheen te kijken zonder sentiment. Turtles Can Fly deed later hetzelfde en ook The Year of Living Dangerously had Boat People vast grondig bestudeerd. De fotograaf legt zijn Nikon neer en handelt. 'Niet naar de camera kijken.'

仁義なき戦い
Battles Without Honor and Humanity vat de film prima samen. De eerste in een serie van vijf gewelddadige yakuza-films. Meteen de atoombom die een amorele samenleving creëert waar bendes elkaar om het minste proberen uit te roeien. Shozo, de kalme van het stel, lijkt nog in eer te geloven, wat dom is want hij belandt erdoor in de gevangenis. Zijn celmaat heeft wel een heel extreme manier om de gevangenis te verlaten. Ook die houdt zich nog aan zijn woord, maar daarna houdt het wel op met een imposante reeks doden als gevolg. Mooi, dynamisch gefilmd en ik voelde wel de invloed op Scorsese. Maar ik kan niet zeggen dat ik sta te trappelen om meteen die reeks af te tikken (misschien eentje per jaar, of zo.)

dank MB voor de aanvoer!

Battles Without Honor and Humanity

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

Aftersun
'Oh life is bigger, it's bigger than you.' Vader en dochter op pad in Turkije en er lijkt iets niet pluis. Meteen moet ik dan aan mijn ijk-film Keane denken, altijd een goed teken. Aftersun kan gezien worden als de implosie ervan. Nee, hier geen ontvoering, de man blijkt gewoon de gescheiden vader en hij doet hartverscheurend zijn best. Hun leven blijkt geen drama, het is een klein verdriet dat van binnen almaar meer ruimte inneemt. De Angstvogel fladdert op. De dochter, intussen, heeft wel de depressieve genen, maar raakt van huis gefascineerd door Het Seksraadsel. Vakantie vormt uiteraard hét moment om daar wat over te leren. Broeierig langzaam groeit de grofkorrelige lethargie. Doodeng. 'It's the terror of knowing what this world is about.'

dank MB voor de aanvoer!

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

花樣年華 (In The Mood For Love)
Gedoodverfde klassieker en ik zie wel waarom, want het oogt prachtig en de soundtrack ligt ook goed in het gehoor. Aan het einde wat rare sidesteps en voelt wat afstandelijk.

El asesino está entre los trece
Giallo middenmoter, net een beetje te braaf allemaal.

You Hurt My Feelings
Heel erg New York deze film, wat natuurlijk ook al aan Seinfeld-actrice Julia Dreyfuss kleeft.

Szürkület (Twilight)
Tár-achtige zwartwit thriller, dus veel zwartgallige sfeer en een tergend traag tempo.

Slumber Party Massacre II
Een slasher met een behoorlijk van de pot gerukte moordenaar, een soort rockster met een bizarre gitaar. Beetje Friday The 13th nachtmerrie waarbij logica het onderspit wel eens delft.

2+5: Missione Hydra (Star Pilot)
Leuke space age met mannen in maillots en dames die immer fashionable door de bordkartonnen decors paraderen. Met hier en daar een self-aware knipoog.

https://i.postimg.cc/66Hv2j73/uRDtyZm.jpg

Renfield
Ook redelijk self-aware is deze horrorcomedy, maar dat valt te verwachten als je Nic Cage boekt. Goed voor een milde glimlach.

Un rêve solaire
Meer fijne experimenten van Bokanowski, met de elektronische muziek van vrouw Michèle uiteraard. Uit 2016 maar in alles nog steeds heel erg jaren zestig.

Topology of Sirens
Hier is ook de elektronische muziek erg belangrijk, met zelfs een kleine rol voor drone-koningin Sara Davachi. Veel lijkt niet eens geacteerd en het meandert dat je de detective-achtige zoektocht naar de micro-cassettes die de hoofdrolspeler vindt in een draailier bijna vergeet. Maar lekker onthaasten en Samantha Robinson wipt ook nog even aan.

Luna Park s01
Simona Tabasco is ook een ienteressaante frauw, zoals Šimek zou zeggen, vond ik na het zien van er leuke serie The White Lotus. Dit is een Italiaanse Netflixserie die een beetje overkomt als een Turkse „dizi”, al gaat het gelukkig wel iets vlotter. Zeker na de cliffhanger in de laatste aflevering bekruipt me het gevoel dat dit nog vele series door kan gaan terwijl voor mijn gevoel de meeste vragen wel beantwoord waren (dat gevoel had ik na de eerste serie Masumlar Apartmanı ook en die zitten inmiddels wel op alflevering 100-zoveel, denk ik.