Filmforum

laten zien, niet vertellen - daar heb je helemaal gelijk in. Gelukkig had ik tot het bewuste moment de film voornamelijk visueel kunnen beleven en waren sommige scenes zelfs dialoogloos. Dan kan ik een afsluitende monoloog wel hebben. De aanwezigheid van Tommy Lee Jones geeft zo'n droommonoloog vanzelf meerwaarde.

Vooral de opening in de woestijn was magnifiek, alhoewel de grote shoot out in het hotel er ook mocht wezen. De Coens en Roger Deakins samen = visuele magie.

Deakins was met The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford ook al zo goed op dreef. Hoe weidser het landschap hoe mooier zijn plaatjes.

Gregory's Girl
Schotse klassieker. Heeeel lieve film over een Mr. Beanesque loser (die tegelijkertijd iets cools heeft) genaamd Gregory. Hij loopt wat doelloos rond op school, totdat hij het nieuwe meisje in zijn voetbalteam ziet. Totaal van slag probeert hij te verzinnen hoe hij haar kan versieren. Zijn kleine zusje geeft tips en dan lukt 't! Of toch niet? Film vol leuke details (Gregory heeft posters van Rush en een sjaal van Partick Thistle op zijn kamer hangen) Nou ja misschien was het wel zijn eigen kamer, want de meeste acteurs waren amateurs (dat kun je wel merken)

Chungking Express
Zoveel heb ik er niet gezien, maar dit zal wel mijn favoriete Wong Kar-Wai zijn (goede muziek, droevige sfeer, altijd goed). 2 liefdesverhalen over agenten (altijd goed voor verwarring hier, "huh is dit nou dezelfde?") Eentje heeft een obsessie voor blikjes ananas, de ander voor snackbarsalades. Verder (vermoedelijk een Kar Wai trademark) veel knappe vrouwen.

Control
Viel me reuze mee. Eigenlijk gewoon een goede film, geen idee waarom ik 't niet vertrouwde vooraf. Treurigste moment, tijdens een concert doet Ian zijn gebruikelijke dansjes, steeds wilder en vlak voordat ie zo'n epileptische aanval krijgt schiet ie nog even terug zijn gewone marsje, als een neurose om zijn angsten onder controle te houden.
Minpuntjes: teveel voorverwijzingen naar het wasrek, de 1e in 't begin als zijn vrouw de was ophangt was genoeg.. 2) die Belgische wordt toch een beetje neergezet als een vamp, zou ze werkelijk zo'n standaard-groupie zijn geweest. 3)(hier ben ik nog niet uit) maar het is (natuurlijk) een film over Curtis geworden, miste af en toe toch iets van de andere band en HOE die beroemde liedjes dan onstonden (maar ja wat kun je erover zeggen)

Vond 't geluid in de film overigens minstens net zo uitgekiend als de beelden

dixit Willem in oktober, goed voorbeeld vond ik als zijn vrouw naar een concert komt (ze is kwaad omdat ze niet op de gastenlijst staat) maar dat je eerst 't geluid gedempt hoort.. en dan doet ze de deuren open en BAF. fraai :)

Thirty Two Short Films About Glenn Gould (Francois Girard, 1993).
Nadat Ludo hem had aangekaart dacht ik dat hij het over een zondagochtenddocu had die ik jaren geleden zag en best wel weer wilde zien, maar dat was met de echte Gould. Dit was ook top. Titel zegt eigenlijk alles, kris-kras door genres heen, plus Canadezen die echt "aboet" zeggen ipv "about en de muziek is briljant maar dat was natuurlijk een gegeven.

Dan maar door naar die andere grote Canadees. Pioneers Of Electronic
Music: A documentary Film About Richie Hawtin tijdje geleden uitgebracht als(bij?) het DVD-tijdschrift Slices. Erg goede documentaire, de eerste helft dacht ik zelfs aan "de beste docu over techno ooit". Werd natuurlijk erg weemoedig over de begin van de 90s, want zo brutaal goed werd het nooit meer, maar goed. Lieve ouders heeft die gast ook (vader sleutelt aan zijn apparatuur en was al Kraftwerkfan, moeder stond op menig feest bij de deur de gastenlijst te controleren en kaartjes te verkopen.)

Ik heb leuke dingen gezien.

Bad lieutenant (Ferrara, 1992) Om een of andere rare redden had ik deze nog nooit gezien. Raar, want ik wist dat het me zou interesseren. Een perfect recept voor teleurstelling doorgaans, maar niet in dit geval. Het is een beetje “Scorsese on speed” en ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die moeten lachen als een door drugs en corruptie verteerde politieagent ligt te huilen aan de voeten van Jezus Christus. Ik vond het machtig. Harvey Keitel speelt de hoofdrol en dit is zijn beste rol ooit, wat mij betreft. Openhartig, zonder schaamte alle uitersten opzoekend en er toch een coherente rol van fabriceren. Zo meteen es kijken wie dat jaar dan wel de oscar heeft gekregen.

The loneliness of the long distance runner (Richardson, 1962) Ik ben een groot liefhebber van Engels ‘kitchen sink drama’. Films als This sporting life en Saturday night, Sunday morning. Sober, eerlijk en bepaald minder sentimenteel dan modern navolgers (Mike Leigh, Ken Loach) het vaak brengen. Mijn favoriet is A taste of honey, ook van Tony Richardson. Een film waar The Smiths nog uit citeren (‘The baby has gone/But the baby is real’). The loneliness... is een film over een jongen die op het slechte pad belandt en in een correctie-instituut wordt gestopt. Daar blijkt hij bedreven in rennen, zodat hij de geschikte kandidaat lijkt om de eer te verdedigen in een competitie met een andere school. Individu tegen systeem, maar dan op zijn kitchen sink-s. Niet zo memorabel als is A taste of honey, maar zoals gezegd, ik houd erg van het genre.

Into the wild (Penn, 2007) Film van Sean Penn over een jongen die direct na high school besluit afstand te nemen van de consumptiemaatschappij en de wildernis intrekt, zich beperkend tot de nodige menselijke contacten. Lange film die probeert om de hele Thoreau-thematiek los te weken uit de hippie-context. Hetgeen nog niet eenvoudig is. Penn heeft bepaald geen pamflet gemaakt en ook zeker geen hagiografie, maar meer een portret van een dolende jongen die eerder weet wat hij niet wil dan wat hij wel wil. Prachtige fotografie en een rust die doet denken aan The straight story. Je moet ervoor in de stemming zijn en dat was ik.

The squid and the whale (Baumbach 2005) Woody Allen territory. Twee schrijvers besluiten te scheiden en de kinderen kiezen partij. Film met een enorm tempo en een korte duur (1 uur 20) en elke scene stuwt het verhaal voort. Tevens een film die je doet geloven dat Jeff Daniels een enorm ondergewaarderd acteur is. Hij doet hetzelfde als in 2 days in the valley maar krijgt hier de kans om het uit te werken. Geen film die je omver blaast maar die onder je huid gaat zitten.

jaaa Squid and the Whale :) *mompelt wat over de fijne soundtrack*

The loneliness of the long distance runner en Saturday Night and Sunday Morning zijn beide bewerkingen van boeken van Alan Sillitoe. Boeken vond ik beide geweldig (lang geleden gelezen, Loneliness zelfs voor m'n boekenlijst Engels). Ik moet zeker die films een checken.

Into the Wild, het boek, vond ik erg goed(zoals alles van Krakauer de moeite waard is) maar na het zien van de toch ietwat pompeuze rust die de trailer uitstraalde kreeg ik m'n twijfels over de film. Hij komt in april pas in de nederlandse bios heb ik begrepen. Bizar laat.

ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die moeten lachen als een door drugs en corruptie verteerde politieagent ligt te huilen aan de voeten van Jezus Christus.

Dat is de Ferrara lakmoestest zeg maar. :) Ik was daarvoor al verkocht toen Keitel zijn radio aan gort schiet wanneer die honkbalwedstrijd niet goed afloopt en eigenlijk nog eerder toen de verkrachte non het ziekenhuis in wordt gebracht onder begeleiding van Schoolly D (maar als ik het goed begrijp is dat wegens sampletechnische redenen uit latere versies verdwenen...eeuwig zonde...hoho.)

Bij The loneliness of the long distance runner moet ik toch altijd hier aan denken. Metalheads weten zonder te klikken al genoeg. ;)

Niet geklikt en 'kweettog... 8)

Maar hoeveel songs die wel niet naar films hebben genoemd...

The Shop On Main Street (Obchod Na Korze) uit 1965 van Ján Kadár en Elmar Klos – de holocaust op microniveau. De film begint als komisch treffen tussen sukkelige boer en breekbare oude Joodse weduwe, wanneer de boer door bazige vrouw en haar foute zwager wordt gedwongen als rechtgeaarde ariër het knopenwinkeltje van het vrouwtje over te nemen. Als de pogrom in het Tsjechische dorpje start, en de Joodse bevolking rondom een protserig houten fascistisch monument wordt verzameld voor transport, komt de boer in gewetensnood en wordt The Shop On Main Street wat je vreesde dat het zou worden: een ijzige en emotionele mokerslag. Een film die nog lang na blijft zinderen.

Helaas zag ik naast bovengenoemde film ook nog het gedrocht Hazard.

"Dat is de Ferrara lakmoestest zeg maar. :) "

<I>Bad Lieutenant</i> trek ik echt niet, maar <i>The Funeral</i> en <i>Body Snatchers</i> kan ik waarderen, net als stukken van die vampierfilm.

"Into the wild (Penn, 2007) ...een rust die doet denken aan The straight story."

Sean Penn en <i>The Straight Story</i>: je weet me wel de lust te ontnemen die film te gaan zien.

Niet geklikt en 'kweettog...

http://image.bizrate.com/resize?sq=60&uid=678294118&mid=77929

Ik had niet anders verwacht. :)

Ja, films, boeken (dat gedrocht over Dune, 'To Tame A Land') en tv-series niet te vergeten.

maar <i>The Funeral</i> en <i>Body Snatchers</i> kan ik waarderen

mmm, vreemd...die vind ik dan weer niet zo. De eerste is een soort Conventie voor Method Acting Verslaafden, de tweede snapte ik nooit de point van (maar goed die twee vorige versies hadden eigenlijk alles al gezegd.)

Ik vind Loneliness... trouwens het minste nummer van die LP.

Sinds de Keitel-imitatie van Freek de Jonge tijdens een van de door hem gepresenteerde Zomergasten is het lastig Bad Lieutenant zonder vooroordelen te bekijken.

Een grefo als Freek kan dat ook niet begrijpen. :)

(een vriend van mij heeft er ook altijd een handje van om die scene na te doen als Keitel ter sprake komt...."AAARRGHHHHG NONOOOOO WHY?!?!? YOU FUCK...AAAARGHHH.")

Ach nee, nou vergeet ik pardoes te melden dat in Bad Lieutenant de enige realistische house scene in een film ooit zit (prachtig ook hoe Keitel daarna tijdens het scoren van de zenuwen even mee beweegt met de muziek.)

Met een vriend heb ik ooit een lijstje gemaakt van boektitels waar Iron Maiden nog eens een song van moet maken. Bovenaan: Oliver Sacks' "The Man Who Mistook His Wife For A Hat"
(meer nominaties zijn welkom)

Ook hadden we het ernstige vermoeden dat de tekst van Alexander the Great zijn leven was begonnen als Steve Harris z'n spreekbeurt:
http://www.poemhunter.com/song/alexander-the-great/

Ölüler konuşmazki & Aşka Susayanlar Seks ve Cınayet
Zo'n dure van Boudisque, maar 10 euri korting gespaard en 17 pleuro is te doen. De eerste film is een zwart/wit geschoten gothic horror film met een bij elkaar gescharrelde soundtrack. Rosemary's Baby thema, logisch. Also sprach Zarathustra, beetje vreemd. Poème Électronique, vreemd maar wel lekker. Een vaak terugkerende holle lach (op een gegeven moment onderbroken voor de later 'gedubte' pistoolschoten) van een ondode zonder ogen. De tweede is echter de echt interessante van de twee. Een echte Turkse 'giallo', inclusief groovy kleding, (half)naakte schoonheden (Meral Zeren <3) die onder het (scheer)mes van een mysterieuze moordenaar belanden. Begeleid door hevig vervormde gitaren waar Ennio zich niet voor zou schamen... als die ze niet op z'n geweten heeft, want een thema kwam enigszins bekend voor. Een curiositeit maar absoluut de moeite waard.

Ladybird Ladybird
Eentje voor de kitchen sink drama fans. Had overigens helemaal niet door dat het een film van Loach was, dacht meer aan een omhooggevallen tv-film. Wel een goede hoor. Vrouw "of low intellect" heeft kinderen van verschillende mannen, maar dan fikt het huis af (en zij is niet thuis) Kinderen afgenomen, vrouw in put.. Tot daar een Zuid-Amerikaan verschijnt, die niet alleen uit is op een verblijfsvergunning, maar werkelijkheid de goedheid zelve. Dan begint het echte tearjerken pas, met nog meer ruzies met overheidsdiensten.
Het einde is wat vreemd, na al die mokerslagen komt in de aftiteling toch nog een positieve boodschap.. Maar ja als ze dat verwerkt hadden zou RTL de film uit kunnen zenden.

A Beautiful Mind
Typisch zo'n film waar je juist niet teveel "omheen" moet lezen. Wiskundige Nash homoseksualiteit en anti-semitisme is weggemoffeld (natuurlijk)
Maar zonder die kennis is dit een uitstekend werkje. Allereerst zijn de bijrollen al geweldig met de ueberlieve Jennifer Connelly en Paul Bettany, die hierna zelfs trouwden. Russell Crowe is ook niet gek als wiskundige, wel vreemd dat ie zo gespierd is trouwens, ik geloof er niets van dat Nash tijd had om in de sportschool te zitten. Maar goed, de beste man draait door, wat op zich lekker melodramatisch ter beelde wordt gebracht. Beste scene: Nash weigert zijn pillen en onmiddelijk raakt hij weer in de ban van allerlei Koude Oorlog-theorien, waarna zijn schuur (wederom) vol komt te hangen met knipsels en schema's. Het moment dat Connelly dat ontdekt. Huiveringwekkend.

The Taste of Tea
Totaal geflipte Japanse familie in EEEEINDELOZE film zonder plot. En toch leuk he. Ok, het duurt dus wat lang, maar een film met Go, ondergescheten Yakuza's, bizarre dansjes en andere onzin is gewoon onmisbaar. Vreemd is de mogelijke invloed van Manga-meester Miyazaki. Met een klein meisje a la Spirited Away en de hele scenery met Alice in Wonderland-achtige landschappen met tunnels van bladeren. En natuurlijk 't openbaar vervoer.
Een aanrader.

Kingpin
Ik zou een quiz kunnen maken, met liedjes die ik luister en dan kunnen de kenners raden welke film ik heb gezien. Laatst bijvoorbeeld een nummer van Dennis Brown (Chungking Express)
Nu Thunderclap Newman's Something in the Air. Open gitaarstemming, het werkt toch altijd voor mij.
Het nummer zat ook al in Almost Famous, maar toen was ik gefascineerd door iets van Yes.
De film Kingpin dan.. Opening is geniaal.. Daarna komen de Amish-grappen, zucht.. Maar in de 2e helft valt alles wel op zijn plaat. (Het helpt dat Bill Murray terug is)
Toch best gelachen. Absurde evenwichtsdans tussen COMPLETE wansmaak en geslaagde momenten.

Vreemd is de mogelijke invloed van Manga-meester Miyazaki.
Nou niet zozeer vreemd, want de regisseur verwerkt zelfs een stukje Dragon Ball Z-achtige (gaap)-manga. Tis meer vervreemdend/verrassend.

Murray's combover is het leukste aan die flauwe maar toch gniffelwaardige film. :)

http://img339.imageshack.us/img339/5050/kingpinxi2.jpg

Taste of tea, ja die was leuk.... YiYi al weleens gezien, Ludo?

nee, Ik zal 'm op de lijst zetten. :)

Geniaal stukje acteerwerk van Murray.. Hij gooit, draait zich om.. en luistert. En de bekken die ie dan trekt :D

I'm not there van Todd Haynes, zie subjectivisten-sitevoor recensie.

No country for old men (Coen & Coen, 2007). Sja, believe the hype, zou ik zeggen. Wat een knappe film is dit zeg. Viel er altijd al veel te griezelen of te lachen, de combinatie is nog nooit ze sterk uitgevoerd als hier. De rol van Bardem heeft het in zich uit te groeien tot een nieuw icoon. Sinds Hopper in Blue Velvet niet meer zo gelachen om een schurk. Ik zat op het laatste kwartier na zo'n beetje de hele film te gniffelen, met hier en daar een flinke schater. De Coens zetten een sfeer neer waarin op den duur alles grappig wordt. Prachtige originele shots, met als hoogtepunt (vraag me niet waarom): twee geruisloze witte sokken van Anton Chigurh en de onderkant van een zuurstoftank. Kloink.

Crash van David Cronenberg
Ik wist wat te verwachten, maar toch dat ik op een gegeven moment: "Wat is dit voor een fucked up shit die ik aan het bekijken ben." Moet je toch Cronenberg voor heten om dat te kunnen. Ook knap om met zoveel sex het zo niet geil te houden en dan bewust (ik heb ook wat gelezen en het schijnt dat Cronenberg een paar te scenes die toch iets te hitsig waren uitgepakt keihard uit de film heeft gelaten.)
Uiteindelijk is dit toch vooral een film van een paar momenten die voor eeuwig op je netvlies gebrand zullen zijn: de wasserette, het grote ongeluk, het uitzicht vanaf het balkon en de slotscene ("Maybe next time...")
Waar vind Cronenberg toch altijd die fantastisch enge gebouwen? Al vanaf Shivers is de man de meest genadeloze architectuurcriticus ter wereld.

Oh ja, een oordeel. Het is toch een beetje een trilogie met Dead Ringers en Videodrome. Daar vind ik Crash dan wel de minste van. Nou vind ik die andere twee ook héél erg goed, dus het is geen ramp, maar uiteindelijk is toch dat James Dean gedoe net iets te grofstoffelijk om dat echte nachtmerriegevoel op te roepen.

Waar vind Cronenberg toch altijd die fantastisch enge gebouwen? Al vanaf Shivers is de man de meest genadeloze architectuurcriticus ter wereld.

Juist! Maar bekritiseert hij het wel? Eigenlijk vind hij het maar machtig interessant wat er allemaal in die gebouwen gebeurt.

(overigens vanaf Stereo al ;)

Met betrekking tot No country for old men: de frase "Call it, friendo" begint dezelfde status te verwerven als "Play it again, Sam". Een catchphrase die iedereen bezigt en waar inmiddels al t-shirts van gedrukt zijn, maar die in de hele film (zo bleek bij herbezien) niet voorkomt.

Brown Bunny (Vincent Gallo, 2003)
Deze film van alleskunner Gallo kreeg destijds ongenadige slechte kritieken. Ons Vido deed er nog een schepje bovenop. Dus dan moet je hem natuurlijk kijken. ;) Dan is het verleidelijk om recalcitrant te gaan roepen "miskend meesterwerk" maar het is niet echt een geslaagde film, een soort tweedehands Korine. En toch het eerste half uur is fantastisch. Beetje trashy motorracer kruist Amerika door, komt allemaal markante vrouwen tegen waar hij even een connectie mee lijkt te krijgen en dan vlucht hij verder totdat hij zijn oude liefde weer tegenkomt en dan is er nog even snel een "verrassende wending".

Het mooie is dat Gallo je een Amerika laat zien wat je zelden in films ziet en dat terwijl je lekker loom naast hem zit te rijden inclusief mooie muziek. Probleem is dat Gallo wel een markante kop heeft maar tegelijkertijd ridicuul is met dat hoge stemmetje en die huilogen van hem (kon ik in Buffalo 66 ook al niet uitstaan.) De beruchte seksscène is trouwens wel een van de beste in zijn soort al vraag je je af wat erin hoofd van Chloë Sevigny omging, maar goed haar carrière heeft er blijkbaar niet onder geleden.

Eigenlijk typisch zo'n film van iemand die alles wil doen en dat pakt zelden goed uit.

Buffalo 66 vond ik zeer OK, al was het maar vanwege het bebruik van Yes in de soundtrack. Die stem is me niet opgevallen, dat komt dan vrees ik nu de eerstvolgende keer dat ik Gallo zie.... eeeeen bedankt alvast! ;)

Snap toch ook niet echt wat het punt is van zo'n pijpscene en al helemaal niet waarom dat dan weer alleen de carrière van de vrouw zou moeten schaden.

Vreemde is dat ik zijn stem als hij zingt erg charmant vindt. Sowieso is Gallo als muzikant het best te pruimen.

Hij biedt op zijn website nu ook al zijn sperma aan voor een miljoen, exclusief reis- en onkostenvergoeding...

Zaad kan toch wel gewoon in een potje met de post? Of komt ie persoonlijk 'afleveren'? (wink wink nudge nudge)

Much Ado About Nothing
Over de hier nog schattige Kate Beckingsale las ik achteraf compleet toevallig allemaal dingen die ik echt niet wilde weten.. Maar goed, ze is hier ook niet echt belangrijk, het gaat om het echtpaar Kenneth Branagh en Emma Thompson. Kenneth regisseerde ook en heeft (toeval?) ook de leukste rol. Nee terecht want hij is verreweg het sterkst. Beetje bekvechten en dan blijkt die ouwe Shakespeare nog best ritme te hebben. De bijrollen worden op internet GEHAAT (Keanu Reeves!) Maar ik ergerde met niet al te zeer. Wel raar was Michael Kaeton in een onbegrijpelijke comic relief rol, met een kompaan die een paard speelt?! Ouderwetsche humor zullen we maar zeggen.
Vraag me af of ze zo'n film in deze tijd nog konden financieren. Ik bedoel, het draait eigenlijk grotendeels om maagdelijkheid en uithuwelijking enzo, met al die discussies over de Islam tegenwoordig.
Dat die Hero (het personage van Kate) haar vader nou niet haat als ie haar meteen negeert nadat zou zijn gebleken dat ze geen maagd meer was voor het huwelijk. Nou ja, meisjes hadden toen niets te zeggen natuurlijk. Toch als Shakespeare nou echt een genie/revolutionair was had ie er dan niet wat vooruitstrevende progressiviteiten in kunnen stoppen. Misschien heb ik ze gemist. :)

La Cérémonie
heb er een stukje voor de voorkant over getikt. Niet al te schokkend, dus ik gooi 'm er zaterdag wel op, eerst nog even Olaf's stuk laten "shinen" ;)

La Vie rêvée des anges
Opening top. Meisje komt in een typisch Belgisch chaotisch werk/woonterrein aan. (Lastig uit te leggen.. Vervolgens blijkt het Lille te zijn, maar da's bijna Belgie)
Goed.. Ze is op zoek naar haar vriend, die pleite is en de rest van de film ook niet meer opduikt, dan wel gezocht wordt. Nee, het meisje (Isa) (Élodie Bouchez, met een schattige brede glimlach) zoekt en vindt werk en raakt bevriend met ene Marie. Deze woont in een flat van wat vage familie-bekenden die in coma liggen na een auto-ongeluk. Haar interesseert het geen zak maar Isa gaat op op ziekenhuisbezoek en raakt gefascineerd door het meisje. Ondertussen is de film echter langzaam aan het verschuiving richting Marie, die op een of andere patser met de moraal van een loverboy valt.
Nou ja zo meandert dat allemaal door. Isa lijkt de naieve van de 2 maar blijkt de "wijze". Op basis van de titel had ik iets vrolijkers/meer surrealistisch verwacht. Bijna lijkt de film ook een lief einde te krijgen, maar nee de deur wordt in 't gezicht van de kijker dichtgeslagen. Pijnlijk, maar een fijne film. Ik klaag altijd over arthouse en al die stiltes en die typische sfeer. Welnu, deze heeft wel de sfeer, maar er gebeurd ook genoeg, al is 't dan geklep en geruzie. :)

Als je mij vraagt om een geweldige franse film te noemen uit de laatste tien jaar, dan is La vie revee des anges misschien wel het eerste dat in me op zou komen.

die roadies/motorbikers ook. Er zat genoeg stof in die film voor nog veel meer eindeloos uitgewerkte zijplots.

wat ik ook interessant/tragisch vond.. (bijna als les) was dat die Chris (het foute vriendje") dan aan Isa vertelt dat ie eigenlijk wil dat zij Marie vertelt dat hij de relatie verbreekt. Natuurlijk zegt ze dat ze dat niet doet, maar vervolgens krijgen de dames ruzie.. En dan gooit ze 't er natuurlijk toch uit.
Heel uitgekiend van die man.

Henry Fool
Eerste 80, misschien wel 100 minuten dacht ik.. Wow beste film die ik dit jaar heb gezien!! En misschien is dat nog wel zo. Het is een combi van Linklater's Slacker, wat ranzigheid en een Shakespeare/Tristram Shandy-achtige hoofdfiguur, een crimineel die zijn memoires met zich meezeult. Deze Henry Fool praat als een genie, maar of hij dat ook is. Hij raakt bevriend (of dringt zich op aan) Simon, een totale loser, die onvermoede talenten ontdekt.
Het nadeel van de film is bijna zonder te kijken op te merken. In dit genre een film van 137 minuten maken.. Beetje overdreven. Bovendien is daar nog een fikse tijdssprong naar het einde. Jammer, maar niet onoverkomelijk, zonder meer een grote tip. (Geen idee hoe bekend deze film is, regie Hal Hartley, allemaal zwaar indie)

Secrets & Lies
Nou ja tv-klassieker bijna he. Kent iedereen al. Wat een magische scene in die achtertuin. Iemand op imdb merkt terecht op dat het bijna een 'home movie' lijkt te zijn. Wow. Timothy Spell als altijd geweldig (hij heeft geluk, Leigh lijkt 'm meestal een sympathieke rol te geven)
De moeder is ongelofelijk. Toch snap ik de woede van haar dochter niet zo als ze hoort dat ze een halfzusje heeft. Tuurlijk dat had die moeder niet moeten verzwijgen, maar toch wel begrijpelijk.. Als zestienjarige, kind meteen afgenomen, (verkrachting?)
Tot slot een typische Ludo-reflex. De dikke fotograaf (Spell) is getrouwd met een wat vreemde, ziekelijke vrouw, die natuurlijk ook een geheim heeft. (Dat wordt aan het eind ook onthuld) Maar ik dacht natuurlijk dat ze ziek was en waarschijnlijk ook wel stervende. ;) Zucht.

Lost Highway
Ach ja. Wel weer een leuk tripje. Mystery man Robert Blake! Een echte moordenaar die zich (zoals dat altijd maar lijkt te kunnen in Amerika) met geld en als beroemdheid heeft vrijgekocht!
Verder dwaalden mijn gedachten toch wel 'ns af. ("huh weer een paar minuten om) We kennen het nou wel 'n beetje.

Lions For Lambs
hmf. Mwah. Vast goedbedoeld maar toch wat afgezaagd. Maar misschien is mijn standpunt ook te goed te vergelijken met de student die gedesillusioneerd is geraakt in de politiek. Redford probeert hem als docent te overtuigen. Lijkt iets te suggereren van "blijf niet aan de kant staan, put yourself in the line". Maar krijgt dan de deksel op de neus, met 2 andere studenten die zichzelf naar Afghanistan laten verschepen.
(by the way, als zo'n Hollywood-film in Afghanistan belandt, met die huidige oorlog, hoop ik toch als stiekeme nationalist dat Nederland nog even wordt genoemd, niet om 't terreuralarm te doen stijgen, maar gewoon, zitten ze daar niet voor niets. (Nee natuurlijk)
Tom Cruise is overigens wel aardig als gladde senator (hoeft ie niet eens te spelen, zou ie Republikein zijn?) Die de typische vraag stelt waardoor politiek irritant wordt. (Do you want to win the War on Terror..? Yes or no!!?)

Het betere werk van Hal Hartley vind je in zijn vroege periode. De laatste jaren is hij zo aan het zwalken dat zijn films ons land niet eens meer halen. Henry Fool was de laatste film die hier te zien was. Het vervolg op Henry Fool heet Fay Grim en is ook weer een apart geval (en hier al eens gesignaleerd).

Zelf was ik dit weekend ook op de onafhankelijke Amerikaanse tour, mumblecore style, met het werk van Aaron Katz waaronder Quiet City uit 2007.

Fay Grim toch de moeite. Het ergert me meteen, zo'n vervolg. Net als die Clersk-delen of een vervolg tig jaar later op Gregory's Girl. (al is het natuurlijk verleidelijk voor een regisseur)

en hier al eens gesignaleerd).

in deze draad? of in het archief der Subs.

wat is de beste Hartley wat jou betreft? Trust?

Laat ik er weer eens tussen gaan zitten met mijn waffel... Ik vind The unbelievable truth en Trust de meest prototypische Hartleys, maar vind Simple men de beste. Vaak over het hoofd gezien: de ijzersterke korte film Surviving desire. Vanaf Amateur werd het rap minder en Henry Fool en Fay Grim vond ik beide niet om door te komen. Wat jij (en ook ik) had bij Lost highway: "huh weer een paar minuten om".

ik voel aankomen dat ik een flink Hal Hartley kijkproject zal moeten opstarten..

dvdtje van Henry Fool 3 euro bij de.. Wehkamp. maar ja dan blijkt er ook nog een 22 euro versie te bestaan. Dus laat ook maar. ik had 'm toch al gezien ;)

Hal Hartley top 3:
1. Simple Men (zo een beetje de beste romantische komedie ooit.)
2. Henry Fool (ontzettende opgeblazen pedofiele klootzak als held vind ik een briljante vondst.)
3. Trust ("I had a bad day at work. I had to subvert my principles and kow-tow to an idiot. Television makes these daily sacrifices possible. Deadens the inner core of my being.")

Trust is een perfecte film. Die twee eromheen zijn ook erg goed.
En inderdaad Surviving Desire is de hidden gem ashetware.

Henry Fool heb ik nog wel gezien, maar heeft weinig indruk op me achtergelaten. Ik miste vooral Martin Donovan, destijds toch wel een held van me.

De band zea is ook fan van Trust en noemde hun eerst album Kow-tow To An Idiot naar het citaat dat hierboven in Martijns reactie staat. Simple Men en Trust zijn zeker de moeite waard.

Kiss me deadly (Aldrich, 1955). Nee, dit deed me dan weer helemaal niets. Film noir met Mike Hammer (Ralph Meeker) die in een plot gesleurd wordt dat leidt naar een duistere doos. Een klassieker, maar waar waren de bij een klassieker passende scherpe dialogen en one liners? Waarom moet het verhaal voor een groot gedeelte voortgestuwd worden door weer een lijstje namen waar de secretaresse mee aankomt? En ik dacht dat het hele “meisjes kleven aan Hammer als een Axe effect” iets van de televisieserie was, met Stacy Keach. Niet grappig, niet cool. Acteerwerk rammelden hier en daar behoorlijk. “Wel mooi geschoten” is dan een beetje dooddoenerig.

Capturing the Friedmans (Jarecki, 2003). Sterke docu over computerleraar die in suburbia de boel op stelten zet doordat hij zijn pupillen zou inzetten voor zijn pornogeneugten, daarbij geholpen door zijn jongste zoon. Na een tijdje blijkt dat het meer urban anxiety is dan iets anders, maar desalniettemin zien we zowel vader als zoon, om uiteenlopende redenen, `guilty` pleiten in de rechtzaal. We krijgen een en ander van zeer dichtbij omdat de hele familie verslaafd is aan de handycam. Verbijsterend.

Control (Corbijn, 2007). Ja, beter dan verwcht nog eigenlijk! Knap hoe Corbijn, als fan, zich heeft ingehouden. Geen overmaats gepsychologiseer, de verleiding weerstaan om ook filmisch in het hoofd van Curtis te gaan zitten. Het is wat het is, en het is koud. Sterk geschreven bijrol van Annik, een Belgische journaliste/groupie die Curtis een tijdelijke escape biedt maar veel te jong en onnozel is ‘to know what hit her’.

Obchod Na Korze (a.k.a. Shop on Main street, Kadár & Klos, 1965). Grotendeels geslaagde film, hierboven aangeraden door Vido, over een lapzwanzige man die in de oorlog een winkel van een Joods vrouwtje onder zijn hoede neemt, als “Arisator”. Het laatste halfuur kwam er voor mij niet uit. Te langdradig. En keuze die onze held moet maken tussen heroiek en het redden van zijn eigen hachie (daartoe uitgenodigd doordat de Nazi’s laten zien dat het allemaal menens wordt) werd niet invoelbaar gemaakt. Het is ook nogal wat gevraagd...

King of New York. Mijn tweede Ferrara. Een stuk conventioneler dan Bad lieutenant, en ook een heel stuk minder goed. Het interesante is de sterke rol van Christopher Walken. Topdrugsdealer die stiekem ergens gewoon wil deugen. Een interessant gegeven dat wat ondergesneeuwd wordt in standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

toch wel handig dat Ferrara ervaring had opgedaan met Miami Vice. ;) Ik vind dat nog steeds een erg sterke film met die typisch sardonische blik van Ferrara als het om drugs gaat. Hij is alleen wat cleaner dat die katholieke punkfilm. :)