Filmforum

Stranger Things 3
Was al geen enorme fan en eigenlijk viel deze me dan weer ietsje mee maar ik blijf het een gemiste kans vinden. Ik ben al niet zo van nostalgie maar vooral: ik ben ook geen Amerikaan. Ook is het mij teveel geweld en teveel fantasy. Dustins kapitalistische vriendinnetje is wel grappig, maar overall mehriffic.

地球最后的夜晚
Las een juichende recensie in De Volkskrant over de nieuwe Bi Gan, bleek gewoon al op mijn kijklijst te staan. Weer een lange zit inclusief Tarkovsky-sfeertje, mijn blaas was op zijn hoede. Een film die uit twee helften bestaat. De eerste helft een wat landerig verhaal van een man die vanwege de dood van zijn vader terugkeert naar zijn oude woonplaats en geobsedeerd raakt door een oude liefde. Klinkt standaard maar wordt zeer fragmentarisch met vrijwel nul uitleg/houvast verteld. Dat werkt soms en soms is het arthouse deluxe qua traagheid. Dan is er een sublieme Stalker-achtige scène, doet de hoofdpersoon in de bioscoop een 3D-bril op en de kijker dus ook. Dan volgt een fraai staaltje droomcinema, ook nog eens opgenomen in een take van bijna een uur. Dat laatste vind ik vaak macho-gedoe, de schoonheid zit hem hier meer in het geluid en de muziek. Heel speciaal allemaal en natuurlijk een film die achteraf steeds beter wordt.

Long Day’s Journey Into Night dus.

mijn blaas was op zijn hoede.

lol.

doet de hoofdpersoon in de bioscoop een 3D-bril op en de kijker dus ook

ahh geniaal, komende decennia moet en zal nog veel meer van dit soort kijker wordt zelf de film, cinema 3.0 brengen, denk ik.

Flashdance
'I've been thinking about sex a lot.' Debussy en de pussy komen samen, en tegelijk, in deze Adrien Lyne-musical. Een man met kwaliteit voor het vleselijke. Als musical stelt Flashdance geen reet voor, als glorificatie van Het Menselijk Lichaam des te meer. Jennifer Beals brengt de pakjes, de moves en de billen, en danst zich helemaal het apelazarus. Voor de arthouse-liefhebbers zijn er ter verhulling nog wat Robbie Muller-achtige schemering shots, en de nostalgie-synths van Moroder. 'What a feeling.' Sympathiek vond ik dat alles getrimd is, geen overtollig vlees, hier slechts strakke, klare lijnen. De fitworld eighties komt to leven met joie de vivre. Heel veel (meer) heeft de film verder niet te te zeggen, de romance tussen baas en Beals is zelfs flutterig te noemen. Doet er verder ook niet toe, 'when the dancer becomes the dance'. Voor de fans van middlebrow-theorie valt er wel wat te halen. Het hoofdpersonage danst in een dirty nachtclub, maar droomt – uiteraard – van 'high brow'-ballet. De ironische oplossing daarvoor blijkt heel Amerikaans. Money buys everything, en de schaamte van de parvenu is van korte duur. Precies dan schemert 'r een bijna deprimerende art-film. Het zou een opera met Moroder-muziek hebben kunnen worden. Maar falen daar is die meid veel te fit voor. Anderhalf uur lang een Avalanches-videoclip. 'Go play with your fucking Porsche.'

When They See Us
Afgelopen week gekeken. Heftig, intens. Bijzonder knap dat de makers een bepaalde sereniteit hebben kunnen vinden. Aflevering 3 is mijn favoriet, juist op dat vlak. De familieverhalen, hun jongens opzoekend in de gevangenis, en de moeizame hereniging erna. People change... Aflevering 4 was me wel wat te lang uitgesmeerd Lijden, dan had ik liever nog een half uur rehabilitatie en Winst op de Staat gezien. Maar hoeveel geld kan zoiets goed maken? Eigenlijk had de hoofdaanklager of de leider van het politieteam gewoon zelfmoord moeten plegen... Minderjarigen niet alleen zonder advocaat verhoren, maar ze ook een papiertje laten tekenen dat ze hun recht op een attorney 'waiven'. Ik zit me alweer kwaad te maken.

cinema 3.0

Ja, denk het ook. Dit is nog de primitieve fase. Maar wel charmant.

Les rencontres d'après minuit
Ik geloof graag dat ik deze droomachtige film morgen compleet ben vergeten. Ergens loerde van te voren het gevaar van een peak hipster-project: late zoon van Delon, mini-rol van Béatrice Dalle, Eric "Karate Kid" Cantona (ja, de Cantona), soundtrack van M83, maar Yann Gonzalez weet iets speciaals voor elkaar te krijgen: hij kanaliseert op, voor mij, overtuigende wijze, Franse decadente poëzie naar een artificiële filmwereld (theatraal, primaire kleuren, vrijwel een ruimte). Verschillende personages komen bij elkaar voor een orgie, zonder dat die natuurlijk echt wil losbarsten. Geflirt en vertellingen vermengen op prettige wijze, prima bij gestaan door de muziek van M83 (dat kan die generatie Franse artiesten toch echt wel goed.) Goed gedaan, beetje zwalkend tegen het einde maar de eindscène stemt toch tot tevredenheid.

prima titel voor een ongetwijfeld prima poster ook :-)

The Last of England
'They say the ice age is coming, the weather's changed.' Zo lekker kan bloemkool zijn. Aan het eind van de jaren tachtig was Derek Jerman helemaal in die grimmig-apocalyptische stemming. Thatcher krijgt hier de schuld, voor wie het doorheeft althans, want The Last of England is een echte museumfilm. Hyperactief flikkerend. Brackenhage-overvloeiers van brandende gebouwen voorspellen nog haast 9/11, maar in zulke abstracties ziet de kijker wat ie wil zien. De piepjonge Tilda Swinton wist ik echter niet te spotten. De filmers-film opent met een schrijvende schrijver, terwijl de projector ratelt. Kleurspoelingen voeren 'heavy waters' aan, om alle heavy gedachten te begeleiden. De mannelijke Laurie Anderson-achtige voice-over doet het helemaal in zijn eentje. De enige aanwezige dialoog gaat over de 'war with the Argies'. Nog zo'n nieuwsfeitje om depri van te worden. Op het moment dat Jarman de dansende duivel Hitler laat speechen, wordt het wel erg clichématig. Beter, en meer eigen, is het homo-sensuele ballet op de Britse vlag. Zo'n 'eerbetoon' had in Children of Men kunnen zitten. Wat me nog wel leuk lijkt, een versie met een soundtrack van Godspeed You Black Emperor. Wat me stiekem toch nog benieuwd maakt, Jarmans film over Wittgenstein! The Last of England is te epileptisch en elliptisch. 'Now you see it, now you don't.'

Die Bergkatze
'Endlich, ein fescher Mann.' Groteske in vier akten, en een enkele taal, die van de liefde. Tijdens de leukste scene wordt een legerpief, tevens ladies man par excellence, uitgezwaaid door een leger aan dienstmeisjes. Synchroon smachtend, huilend en met zakdoekjes zwaaiend. Beatlemania voor 1 man. Ernst Lubitsch zag goed geluimd overal de lol van in, al hing begin jaren twintig de geur van oorlog nog in de lucht. Hij voert naast Fesche Alex en diens bende stripsnorren ook een stel rovers op. Daar gaan de zaken omgekeerd. Vrouwen delen rake klappen aan mannen uit (meteen erna meldt de tussentitel 'mich auch'). De wereld van de rovers en de legermannetjes raken – uiteraard – verknoopt. Het leidt tot een geinig carnavelsomkering, een roverspygmalion, waar zelfs de love (would you please be) interests op elkaar lijken. Uiteindelijk zullen tegenstellingen elkaar troosten. De waarde van het niemendalletje ligt vooral in film-inventiviteiten. Lubitsch framet vele vormen voor de lens, dus kijken we naar de actie door een wolk, een kasteel of een haaienbek.
Marco Delpane begeleidt de film met – eindelijk eens – een goede stomme film-soundtrack, druk zonder op te vallen. Hij piekt tijdens een prachtig tinkelende (en tintelende) droomscene. Ik kreeg zin om Bouli Bouli te kijken. Kinderfeestje, kinderfantasie. 'Ich tat, was ich kontte.'

Too Old To Die Young
Meditatief tempo, visueel spectaculair, kille elekronische flip van spaghettiwesternminimalism, mystieke leanings (tarot, maar ook veel "eenogigen" wat op Odin duidt, wat ook wel weer samenhangt met The Hanged Man … er is ook iets met noord (Viggo/Diana) en zuid (Jesus/Yaritza), enfin, symbolen), fascisme en extreem geweld, Nicholas Winding Refn dus. Een serie met afleveringen tot ruim anderhalf uur, of een film van pak 'm beet 15 uur, het is een hele zit. Volgens de regisseur kan je de afleveringen in willekeurige volgorde zien, maar dat zie ik niet zo (er is wel een volgorde van events). Wel minimaler dan de speelfilms, maar hij heeft dan ook alle tijd op elke scene enorm op te rekken met pannings op slakkentempo en lang doen over weinig woorden door karakters die eerder archetypes uitbeelden. Alleen voor NWR-fans dus.

Gertrud
'Ik zoek je lippen en je geeft me je wang.' Ook de allerlaatste film van 'instruktor' Carl Th. Dreyer bevat alles wat je van(uit) zijn inktzwarte Zweedse inborst verwacht. Lijdende vrouwen, twijfel aan alles en iedereen (inclusief het hogere) en geen hoop op verbetering. Soms wordt dat wel vermoeiend, zeker door de praatgrage vorm waarin hij deze toneeladaptatie – onvermijdelijk – giet. Mensen hangen op banken en zeuren. Tegen elkaar, over elkaar, en op zichzelf. Tegelijkertijd bevat de film gelukkig (!) fijne momenten. De eerste lange scene van twintig minuten, bijvoorbeeld, wanneer een echtgenote haar liefde opzegt. Het is eerst onduidelijk of zij nu dienstmeisje of 'vrouw van' moet voorstellen. Dat is precies hoe zij zich voelt. Dreyer heeft weinig nodig om zo'n gevoel te schetsen. Todd Haynes maakte ongetwijfeld aantekeningen, terwijl Dreyer zelf aan Toergenjev en Tsjechov lijkt te denken (zeker wanneer de upper class naar buiten sjokt.) Het verveelde huiswijf valt voor een jong muzikant 'uit een ander milieu'. Uiteraard vind ze daar ook niets. Asgrauw blijft het, zelfs wanneer Dreyer – zo lijkt het – ijzig fel licht in de ogen van zijn personages schijnt. Moeten maakt gek. De schrale humor verlicht daarentegen nauwelijks. Godallemachtig wat een toestand, wil ik zeggen, maar God is dood (ook volgens Gertrud). 'Wat heb je eigenlijk tegen hem?'

夜明け告げるルーのうた
Masaaki Yuasa heeft twee van de mooiste animefilms gemaakt van deze eeuw (Mind Game en Night is Short, Walk on Girl). Deze uit 2017 is weer in die originele stijl van hem getekend: vreemde perspectieven, plotse abstractie en een mooie wereld, hier een vissersdorp met indrukwekkende rotspartijen. Een wat gesloten tienerjongen van gescheiden ouders doet met tegenzin mee in een band die oefent op een verlaten attractiepark. De muziek trekt een olijke zeemeermin aan waar allerlei legendes de ronde over doen. Dat gaat natuurlijk niet zo maar. Yuasa voegt een paar originele dingen toe aan de zeemeermin-mythologie en je kijkt weer regelmatig je ogen weer uit, maar het was verhaaltechnisch wel vrij chaotisch af en toe. Dat werkte in zijn dromerige meesterwerken prima maar hier voelt het soms wat afgeraffeld. Hoe dan ook, zeer vermakelijk met een aantal memorabele scènes (met name Lu's vader die link wordt is heerlijk intens.)

菊次郎の夏
Alweer 20 jaar oud deze Kitano, nog geen mobieltjes hè die flink wat dingen had kunnen oplossen maar dan was er louterende road trip geweest. Jongetje woont bij zijn oma (en voetbalt in uit-tenue van Oranje!) Aangezien iedereen plannen heeft voor de zomervakantie besluit hij na een ontdekking zijn moeder te gaan opzoeken. Een oplettende dame stuurt haar nukkige man mee als gezelschap wat al snel nodig blijkt. Kitano leeft zich weer uit met allerlei minimalistische grappen en grollen, sommige beter geslaagd dan anderen (zeer geslaagd: het bushokje waar maar geen bus langsrijdt). Met zijn haaienoogjes doet hij de ongemanierde yakuza als geen ander. Geen echt hartje van goud maar ergens probeert hij er na een vroege anticlimax toch nog iets van te maken voor zijn jonge kompaan. Best wel subtiel en eerlijk. Weer heel strak en eigen gefilmd ook, maar Hana-Bi hè? Daar kan dit toch niet aan tippen.

TNT Jackson
Run-of-the-mill blaxploitation met veel martial arts, met als belangrijkste attractie dat laatste, maar dan topless door de hoofdrolspeelster.

ゴジラvsモスラ (Godzilla vs. Mothra)
… die uit 1992, er zijn meerdere geloof ik. M'n tweede Godzilla. Best geinig al is die Morthra niet zo heel angstaanjagend. Battra wordt niet genoemd in de titel maar heeft een minstens zo grote rol.

Naboer (Next Door)
Traumaverwerking als (psychologische) horror (verder zeg ik even niks wegens spoilers). Bleek dus een scene die Martin Koolhoven liet zien in zijn nogal problematische aflevering over erotiek. Net als in Elle: hoezo erotisch? Het koppelt seks aan geweld en dat is moreel uitdagend maar seks is niet noodzakelijkerwijs erotisch (voor mij niet iig). In de film heeft het zeker nut maar prettig, laat staan opwindend, is het niet. Wel een wat degelijke, maar prima film.

(en voetbalt in uit-tenue van Oranje!)

waaat. helemaal vergeten :-) zo'n heerlijke zomerfilm.

Traumaverwerking als (psychologische) horror (verder zeg ik even niks wegens spoilers).

gelukkig, ik zit te ontbijten :P (Elle vond ik niks, dus ik zal 'm maar laten lopen, al maakt het stukje toch wel benieuwd.)

En dan... het unicum dat je wist dat zou komen, vrinden. Ik heb een film gekeken, die ik al had gezien, ben godbetert 100 minuten lang daarover onwetend gebleven, en heb er een nieuw stukje over getikt! :D :D :D (tijd om mijn social life nog eens notch up extra te geven onderhand, dat is duidelijk, nog maar een filmpje per week eraf vijlen.)

A Better Tomorrow
'Business or bullshit?' Een beetje van beiden, in deze (alleen) binair briljante film. Leip en cool! Hier vooral mannen in lange regenjassen, met tandenstokers in de mondhoek die melige avonturen beleven. Het plot heeft de onnozelheid van een Bondfilm, maar bij tijd en wijle ook de pijn van Scorsese. (Die voor The Departed bij deze stylo ging lenen.) Aziaten zijn verkikkerd op inside cops, geen idee hoe dat te duiden. (Alhoewel, nul vertrouwen in de staat en haar machten). Een laatste oppositie nog om het af te maken dan... A Better Tomorrow brengt de kijker naar een schlager-bloedbad. Er wordt sentimenteel harmonica gespeeld, terwijl de kogels om onze helden heen inslaan. Woo laat zijn mannetjes flaneren op een superstoere synth-soundtrack – die ik stiekem liever op LP zou luisteren dan dat ik de film zie. Dan zou ik wel de visuele vondsten missen, en de vrouwonvriendelijke humor die stiekem toch best grappig is. 'Verkeerde nummer.' Bij sommige achtervolgingen stelde ik mee een blooper-bonus-versie op dvd voor, waardoor de film definitief (door hopeloos struikelende cameralui) in slapstick wordt omgetoverd. Met broederliefde houden de helden elkaar, zo lang het gaat op de been. Tot ook zij economisch uitgebeend zijn, geen vet op het bot meer hebben, behalve de vette Chow Yun-fat. 'Wat ik verloren heb, zal ik terugnemen.'

A Guy Named Joe
'It's always now.' Oorlogsverzetje in split-stemming. Het begint nog jolig met Tracy en Dunne, die er duidelijk zin an hadden. Allebei spelen ze een vliegenier, al doet all american guy Tracy zijn best zijn 'dame' ermee op te laten houden. Dunne laat zich echter niet dollen. 'Don't talk to me like that, who do you think you are!' Niemand minder dan scenarist Trumbo zorgt voor de sappige teksten. Het eerste deel speelt in de UK, waar 'onbezet' oorlog een uitgelaten avontuur lijkt, met enthousiaste kindertjes als toeschouwers en sparpartners. De vibe heeft dan veel weg van een Archers-film, en dat versterkt zich alleen maar in depri-deel twee. Colonel Tracy wordt Colonel Blimp (eveneens uit 1943). Hij belandt na een indrukwekkende actiescene in een Wim Gijsen-achtig hiernamaals. Zou de hemel kinderlijk zijn? Ik denk toch eerder trippy. De teksten zijn gelukkig ook daar raak, en zelfs filosofisch. 'You were helped by every man since the beginning of time.' Met engelbegeleider ziet Tracy 'der Himmel uber Tucson', al blijft hij lollig chagrijnig. Hij is gedwongen toe te kijken hoe Dunne zich richting 'booby hatch' flirt, met vreselijke koortjes erbij. Berouw voor beider roekeloosheid blijft uit. Dat hoeft ook niet, het is een war effort film ten slotte. Enigszins episch, enigszins ridicuul. 'No man is really death unless he breaks faith with the future.'

Ik heb een film gekeken, die ik al had gezien, ben godbetert 100 minuten lang daarover onwetend gebleven, en heb er een nieuw stukje over getikt!

LOL. Dat dit nog kan gebeuren in tijden van log apps.

Дорога
Een echte 21ste eeuws avant-garde film. Al jaren is er een cult op YouTube rond de absurde beelden die Russische automobilisten opnemen van vaak epische auto-ongelukken en andersoortige ongein. Dmitrii Kalashnikov maakte er met The Road Movie simpelweg een film van 70 minuten van. Maar, hij is iets ambitieuzer dan je in eerste instantie zou denken. Dit is namelijk meer dan een lange versie van Blikski op de Wegov. Kalashnikov laat de beelden ademen, d.w.z. geen aaneenschakeling van crashes maar een zorgvuldige selectie van alledaags Russisch absurdisme, of het nu een komeet is die uit de lucht komt vallen, een beer die over de weg rent, een rit door een bosbrand of een taxichauffeur die wegrijdt met de tas van een vrouw (en de achterligger die hem even terug gaat halen). Zowel laconiek commentaar als scheldlitanies en angstig geprevel krijg je er gratis bij. Al met al ontstaat zo een zeer origineel commentaar op de Russische samenleving, ongetwijfeld aangedikt, want Rusland is groot dus wat is 70 minuten gekkigheid, maar toch. Sowieso, kom je op deze manier ook nog eens ergens: onbekende steden met cijfers in de naam, uitgestrekte natuur, eindeloze wegen, overal sneeuw of andersoortige barre weersomstandigheden.

ahhh geweldig :D

terwijl ik het toch eigenlijk

https://i.pinimg.com/originals/1d/b4/f7/1db4f73d613783372305eb13b5c1ef4f.jpg

op dit moment had moeten weten.

Elle zou ik niet vergelijken met Naboer maar Koolhoven voerde deze films op als erotiek, dat vind ik problematisch. Naar mijn idee is iets erotisch als het je opwindt. Dat kan raken aan allerlei hete hangtaboes (zie bv. Lolita), maar als je Elle of Naboer sexy vindt, kweenie hoor …

Een vriendin postte er iets over op Facebook en Koolhoven zelf bemoeide zich nog even mee maar wat een hork is dat, zeg. Luisterde totaal niet naar wat er gezegd werd en beschuldigt dan andere van een plaat voor de kop.

op dit moment had moeten weten.

Echt wel. :) Tbh ik had eerder deel II gezien dus (op soap opera-achtige wijze ook met Chow Yun-Fat :) dus vergissen was altijd een mogelijkheid.

re. Koolhoven. Ik hou een beetje afstand van die gast maar ik krijg toch een beeld van een macho fossiel. Maar erotiek is op zich wel een rekbaar begrip.

In NL blijkt nog veel te veel ruimte en lof voor over het paard getilde, zichzelf overschreeuwende charlatans als Martin Koolhoven. In perpetuum jezelf tegenspreken en de tegenovergestelde afslag of mening betrekken van de massa, gewoon om contrair te zijn, doet het nog altijd veel te goed hier. Een land met een veelal (enkele uitzonderingen daargelaten) gedweeë filmpers en filmklimaat dat hunkert de loftrompet ook eens te willen laten schallen, laat zich maar al te graag om de dikke, zwerende vinger van deze vulgaire éénoog winden.

ah capisce, Martijn. Koolhoven is een echte twitter-reaguurder volgens mij, dat stijltje, meh.

Ja, op twitter had ik ook al niet echten punten gescoord, ik sluit me wel aan bij Bateau's rant. ;)

Jammer want hij zou een leuke woordvoerder van de genrefilm kunnen zijn.

En ja, erotiek is wel rekbaar maar de gemiddelde euro-sleaze is al corny genoeg en toch meer on topic in die serie van ’m. Ik denk sowieso niet dat het feit dat films als Naboer en Elle seks bevatten ze daarover gaan, m.i. respectievelijk huiselijk geweld en macht. Vervoeg je gerust bij regisseurs als D'Amato of Borowczyk als je de edge lord wil uithangen. :)

Ja, op twitter had hij ook al niet echt punten gescoord …

https://67d860664f4b00793cde-967809c7cbb0f14b111df13fc72409e5.ssl.cf3.rackcdn.com/fiona/editionfilm/12eb5fd3-4caa-4acf-b87b-61131b4c0b48.jpg

RIP

Het is me wat. Goeie ouwe Graaf Floris. (Is dat nog uit een film of is dat een foto uit een tijdschrift?)

Il Futuro! speciaal voor EvR (een Bolaño-adaptatie) (geen goede film, maar hey daar is het Hauer voor, altijd maffe shizzle)

봄여름가을겨울그리고봄
Prachtig gefilmde boeddhistische parabel aan de hand van de seizoenen (titel zal in het Koreaans ook wel Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring zijn). Mooi gekozen plek dat meer met het drijvende huis waar een heilig man zijn jonge leerling een beetje aankijkt, heel af en toe ingrijpt wanneer sadisme, geilheid, kortom verlangen, hem in zijn greep krijgt. Ondanks kalme opbouw en strak raamwerk toch ruimte voor kleine verrassingen en mysteriën. Voelt ook wel authentiek boeddhistisch van toon, pessimistisch en rauw. Hard werk dat uitdoven. Geen openbaring deze film, meer een zachtaardige bevestiging. Het is.

Das Blaue Licht
'Breng het boek hiernaartoe, die van Junta.' Er bestaat een mooie anekdote over A. den Doolaard die Leni Riefenstahl eens bij een bergfilm 'hielp'. Hij beweerde zelf het bed met haar te hebben gedeeld, maar het was een Grote Verteller he. Ik zag zijn naam niet in de aftiteling – zou dat ook verzonnen zijn? – maar er zijn meer opties (Leni heeft er ook een over de Mont Blanc). Das Blaue Licht valt chronologisch samen met het moment dat Leni in de ban van Adolf raakte. Haar grote verwildering. Natuurlijk is de kijker dan gespitst of 'hints' in (of uit) 'eine Berglegende'. Het valt mee. Wat zwartekousen hebben haakneuzen, ik doe het af als toeval. De vibe is nog meer Strauss dan Wagner, al wordt ook hier duidelijk dat Leni vooral goed is in het concipiëren van grootse shots. Monumentaal omhoog kijkend, richting die machtige bergen. Van een verhaal vertellen heeft ze geen (geiten)kaas gegeten, terwijl het verder toch mid-Europese folktale volgens het boekje blijkt. Een knabe Wunderhorn, een 'heks' (Leni zelf) en een giallo-dorpsvloek. Het waait permanent onder Leni's rokje, en de watervallen stromen heftig. Op de berg lokt het (dwaal)licht van het Grote Geld. Leni is als het maankind eerst de zondebok, en dan de klos. Geld maakt alles kapot. Met die boodschap zou Den Doolaard het eens zijn. 'Hier ist ein kleine beiträge für unsere Wirtschaft.'

リトル・フォレスト 夏・秋
Zo'n vreemde film, radicaal in zijn zachtaardigheid. Misschien wel de peak schattige Japanse seizoenenfilm. Dit eerste deel van Little Forest bestaat uit twee seizoenen (zomer en herfst) en volgt het leven van een jonge vrouw (de prachtige Ai Hashimoto) die na een mislukte relatie terugkeert naar het leven op het platteland waar ze in een prachtige boerderij woont (met kat, duh.) Het normale plot (haar relatie met haar moeder) speelt op de achtergrond terwijl de routine van de rijstbouw en andersoortige voedselproductie in detail wordt gebracht. Samen met de bereiding van allerlei spannende gerechten. Zo krijg je een vreemde mashup van kookprogramma, documentaire en manga. En wellicht met een flinke bijdrage van een ministerie om het plattelandsleven weer aantrekkelijk te maken voor de jeugd.

(met kat, duh.)

xD

rijstbouw, zo fraai sowieso.

Housewife
Internationale film (Engels gesproken) van de regisseur van Baskın, Can Evrenol. In tegenstelling tot die film dus geen politieke lading volgens mij maar een horrorfilm met elementen van giallo, splatter en wat van die demonen zoals nu populair in films als Hereditary. Misschien net iets teveel van alles wat maar zeker onderhoudend.

Dahmer
Feitelijk verwacht je een soort Henry want je hebt voorkennis (behoudens je weet wie Jeffrey Dahmer was, als Macabre-fan weet ik dat want die hebben er een heel album aan gewijd). Toch is deze heel anders, het geweld is wat discreter en deze genade wordt gewaardeerd maar de sfeer had nog wat gnarlier gemogen. Ik had het gevoel dat die hufter een beetje te menselijk werd geportretteerd.

Pop Redemption
Een Franse versie van Heavy Trip, black metalband krijgt gig op festival (Hellfest deze keer) en er volgt een roadtrip … de Fransen maken er niet zo'n potje van qua stijlen ondanks de hele connectie met de Beatles. Het einde viel een beetje tegen (daar speelde de black metalpurist in mij toch even op), maar overall lollig genoeg voor een zaterdagavond op de bank.

rijstbouw, zo fraai sowieso.

Ja, maar hard werk zeg.

リトル・フォレスト　冬・春
Meteen maar doorgepakt met deel 2. Sjonge, wat een winters daar in Japan. Winter leent zich voor prachtige plaatjes maar verdiept natuurlijk de eenzaamheid van Ichiko, hoewel er verrassend veel te doen en voorbereiden is, los van het houthakken. Heel subtiel wordt de relatie met de moeder uitgewerkt, net als Ichiko's sublimatie van een bepaalde existentiele onvrede naar eten. Er is zowaar zoiets als climax, die compleet je verwachtingen negeert. Respect.

op de lijst dus.

Artists and Models
'You mean she's an artist who makes money?' Deze kwam als geroepen, en nagefloten. Flauw leuk is extra leuk op een recordzomerdag. Some like it hot, met zeven jaar jeuk aan de ballen op de koop toe. Rollen met die puns en draaien met het vrouwelijk schoon, schud alles maar uit de mouw. Net als Cary Grant in An Affair to Remember speelt Dean Martin een reclameschilder met ambities. Zijn assistent Jerry Lewis verhindert verbetering, totdat Dean diens dromen eens aan een nadere inspectie onderwerpt. De twee slapen immers toch al in Bert en Ernie-stijl op een kamer. Hun namen? Rick Todd en Eugene Fullstack! Dat niveau dus. De fictieve namen van de vrouwen ben ik even kwijt, maar de pakjes waarin zij als nieuwe buren liggen te zonnen bepaald niet. 'She's not smoking, she's spitting.' De stripshow wordt gekruid met een hegeliaanse televisie-speech van Jerry. Hij is altijd irritant, maar hier in elk geval 'Beanig'. Crooner Dean Martin zingt zijn (overbodige) lied. Raker zijn diens handjes. Eender welke middlebrow schaamte ver voorbij danst kortgewiekte Shirley MacLaine als Bat Lady de sterren van de hemel. Het toetje volgt met een blokje koude oorlog in een hete film. Onnodig, maar eigenlijk wel on topic, het blijft een pulpy stripavontuur ten slotte. James Stewart kijkt mee naar de rears. 'All lady cartoonists are extremely grateful.'

Die Abenteuren des Prinzen Achmed
'Bring mich nach Wak-Wak.' Een van de mooiste Villa Achterwerk-jeugdseries is het Duitse 'Verhalen van de boze Heks'. Een silhouettensprookje dat in een traditie blijkt te staan. Al in 1926 maakte Lotte Reiniger deze allereerste full length animatiefilm. Met silhouetten en heksen (en tovenaars). Allah zij geprezen dat men deze film van een nitraatkopie heeft weten te herstellen. Wat is ie prachtig. De mooiste van het jaar zelfs, visueel gezien, bezien en bewonderd. Reiniger mengt kundig vloeistofdia's, met de stijl van Afrikaanse (of Oud-Griekse) vazen, meer stop dan motion bewegen haar poppetjes zich door een prachtig prentenboek. Speciale vermelding nog voor de geschilderde achtergronden. De kijker staart in Rothko-afgronden, met slechts graduele verschillen van kleur – het lampschijnsel van Aladdin wordt er haast een gasvlam van. Inderdaad, de arme kleermaker komt langs, net als 1001 andere oriëntalistische verhalen. Eerder zit iedereen voor een 'Abenteuer in China'. In welk land ze ook zijn, alles wordt een homerisch 'Geisterlandes'. De lamp blijkt slechts sleutel naar wat anders, meer bepaald naar een 'Geisterschlacht in Wak-Wak'. Nogmaals, Reiniger maakte een film die iemand als Dudok de Wit koestert. En nooit heeft overtroffen. Geen vliegend tapijt, maar een vliegend paleis. 'Ein Zauberpferd, erhabene Kalif.'

Die Abenteuren des Prinzen Achmed

Ja, al eerder opgepikt dat deze speciaal is. Even een boost op de kijklijst derhalve.

op de lijst dus.

:) Ieder zijn manier van kijken maar je kunt dit heel fijn in vier delen van 55 minuten kijken (aftiteling is steeds een must trouwens.)

Reiniger is dope!

Toch nog een goeie tip van Mark Cousins deze zomer (dan), want ik zat duidelijk in de minor works van zijn Film Odyssey inmiddels.

Prinzen Achmed zou ik eigenlijk met een liveband willen zien, gigantische beelden. (van het verhaal weinig meegekregen verder) :-)

eigenlijk een mini-serie dat Little Forrest dus. Te overwegen op die manier, zeker.

Youth
Op Canvas, zonder reclame en op een normaal tijdstip dus laten we deze Sorrentino eens een kans geven. Speelt zich af in een sanatorium dus dat begint meteen goed. Prima sfeertje, met een eerlijke Italiaanse geilheid die prima geponeerd is. Caine en Keitel als oude rotten, ga ik in mee. Dano intrigerend zoals altijd. Rachel Weisz op haar neurotisch mooist. Het gaat de goede kant op. En poef! ergens halverwege een ongekende soufflé, niks werkt meer, het is zwoegen, die monnik gaat heel voorspelbaar toch zweven en de emotionele stem van Caine trek ik ook steeds slechter. Toch wel jammer, Il Divo was zo eigen en krachtig maar sindsdien is Sorrentino toch een soort surrogaat Fellini gebleken. Maar die had een soort achteloze droomtouch, bij Sorrentino zie je het denkwerk.

ascolta, ascolta.

Elephant
'Where y'in last night?' Weinig thuis, druk, druk, dus daarom deze kortfilm stukjes-waardig verklaart. Niet geheel ten onrechte, want Mark Cousins digt 'm, en vanaf het eerste shot begrijp ik het. Dit is de film waar Van Sant naar keek toen hij zijn minimal murder tale Elephant maakte. De serene camera volgt op schouderhoogte schutter na schutter. De eerste keer is dat nog verrassend. Plots het brute bloedbad, het slachtoffer heeft geen tijd om zelfs maar verbaasd te reageren. Daar ligt hij al, voor eeuwig slapend tegen een muurtje. Het grauwe Noord-Ierse land van de Troubles huilt mee, terwijl de body count van 'the Troubles' oploopt. Er klinken hier geen woorden (hooguit vier zinnetjes), de schietkroniek blijft knallen. Na een tijdje wordt dat – bewust? – saai. Als een museuminstallatie, een eeuwigdurende loop. Deze kijker gaat zich vreemde dingen afvragen. Als ik zo moest gaan, welke plek zou ik prefereren? Zeker niet de kille tegels van een openbaar sanitair. Sommige patronen – no pun intended – beginnen op te vallen. Zowel daders als slachtoffers zijn allemaal mannen. Niemand schiet terug (als gezegd, geen tijd). Er komt ook niemand bezorgd op het geweld afrennen. (Te gevaarlijk). Het meest pittoresk in alle moordzucht is de enige scene waarin wel gesproken wordt. Een stel voetballers op een aftands modderveldje. Daar komt een man aanlopen. En wij worden weer opgezadeld met daderkennis. 'What's it gotta do with you?'

Midsommar
Feitelijk een soort coming of age met wat schepen te verbranden, gegoten in een ervaring bij een cult. Het Zweedse zomerkamp waar de Amerikanen belanden is zonovergoten maar de sfeer is van het begin pikdonker. Hoewel het rustig en vrij uneventful begint weet je dat het grandioos mis zal gaan. Als die spanning niet voelt zal je het wel saaie arthouse vinden, maar vond zeer geslaagd. Wil 'm graag nog eens zien want je weet dat je dingen gaat oppikken die je de eerste keer gemist heb.

寝ても覚めても
Happy Hours, een van mijn favoriete films van deze eeuw, is lang blijven nazingen. Vorig jaar maakte regisseur Ryūsuke Hamaguchi weer een film met de achteraf verraderlijke titel (en poster) Asako I & II. Asako gaat op een dag naar een fototentoonstelling raakt gefascineerd door een lange jongen die ze achtervolgt en wat leidt tot een bijzonder mooie filmkus. Ja, ik ging er voor zitten. Voordat je het weet is deze Baku op mysterieuze wijze verdwenen uit het leven van Asako die verhuist naar Tokio waar ze op een dag de ambitieuze Rychei ontmoet die erg op Baku lijkt. Na een eerste schok wordt ze langzaam verliefd op de "vervanger" maar Baku blijkt niet totaal verdwenen (dat moment trouwens dat dit wordt verteld, onwaarschijnlijk goed en achteloos gedaan.) Die dubbelganger-shizzle klinkt serieus maar achteraf voelt het heel organisch en dat is Hamaguchi's talent, los van de prachtige shots en natuurlijke manier van acteren: alles, hoe vreemd, voelt geloofwaardig, onderdeel van echte levens. Los daarvan, er zit halverwege een aardbeving en een lange nasleep hoe men hier mee omgaat die echt onbeschrijfelijk goed is.

Midsommar
Ik ook. :) Ik heb ooit ergens gelezen dat horror in wezen een conservatief genre is. "Maar Cronenberg en Romero dannnn?" Er zijn altijd uitzonderingen maar ergens zit er wel wat in, is horror de angst voor alles wat zondig is en wat de zekerheden van de burgerlijke maatschappij mogelijk kan bedreigen. Ik zie Midsommar als een exponent van Amerikaanse evangelical ultrarechtse paranoia, met zijn angst voor heidense rituelen en specifiek Scandinavië (als mythisch socialistische heilstaat waar vrouwen testikels ontbijten.) De veel te lange film begint grimmig met een moord/zelfmoord. De bezorgde zus/overlever wordt door haar vriend en bro's gezien als een zeikerd en dan gaat ze ook nog eens mee op hun trip naar Zweden. Geïnstigeerd door een vriendelijke Zweedse studievriend die ze wel even meeneemt naar de commune waar hij is opgegroeid. Zoals de horrortraditie eist doet iedereen ontzettend dom en krijgt eigenlijk wat hij verdient. Het brave Zweedse midzomerfeest blijkt occult alhoewel het minder een afmaakfilm is dan ik had verwacht. En ik moet zeggen eindshot/conclusie vond ik erg mooi.

Heh, dat zie ik toch heel anders. Verwerking van trauma of moeilijke passages van het leven lijken een ritueel, veel dingen weet je van te voren (de film zit vol vooraankondigingen) maar blijven moeilijk. Ik interpreteerde de keuze voor het Zweden als "safe", Afrikaans, oosters of zelfs native American zou al snel een soort oriëntalistisch luchtje aan zitten (moest denken aan Zomergast Lidewij Edelkoort en haar Abramović-fragment van vrouwen die vissen in hun privates zouden steken).

Ja, die laag zit er ook in en is wel goed gedaan. Denk dat de film ook beter was geweest als het wat sukkelige een-voor-een-afmaken-gedoe er niet was geweest (scheelt ook ongeveer een uur speelduur). Ik denk ook dat het gewoon de beurt aan Zweden was dit keer, maar het is in tijden van President Fox News zeker niet een neutrale keuze. Ergens in GB is altijd een logische keuze maar dan krijg je de "Wicker Man rip off!" crowd helemaal over je heen. :) Maar dat is het eigenlijk: hij wilde een bepaalde film maken en er zijn twee films gekomen waardoor het geheel schuurt. Geen idee waarom natuurlijk, of onkunde, of studiodruk dat het anders te arthouse zou worden.

Ik hoorde al dat z'n volgende geen horrorfilm wordt.

Dacht nog ff: huh, die A$AP Rocky-zaak is nog veel te vers, maar idd "can you believe it? Sweden?"

Anyway:

The Bad Batch
Dit is niet A Girl Walks Home Alone at Night maar A Girl Walks Home alone in the desert. Beetje Mad Max maar zonder het spektakel, zoals die vampierenfilm ook een beetje kabbelde. De heldin heeft een offer gemaakt (kostte an arm and a leg, schijnbaar) al komen we er niet achter wat precies en Keanu Reeves heeft een cameo als een cultleider die eruit ziet als Cem Karaca. Overal hangen borden dat het een droom is maar we worden niet wakker.

Drego
Alleenstaande moeder en haar twee zoons leven in een soort isolement met elkaar in huis. Eén voor één volgen we ze. Veel fraaie beelden en peinzende blikken met subtiele drones als muziek, af en toe een meer lyrische opleving van fantasie. Meditatief.

Ik hoorde al dat z'n volgende geen horrorfilm wordt.

Dat wordt interessant.

A.K.
Sjonge, Chris Marker mocht tijdens de opnamen van Ran de meester Kurosawa filmen en het resultaat is niet geheel verrassend helemaal te gek. Marker doet natuurlijk niet aan een standaard behind-the-scenes docu. Hij weet net die mooie beelden te vinden zoals de middeleeuwse soldaten die richting de set marcheren tussen auto's. Dat soort werk. Kurosawa zit er bovenop, mooi om te zien. Niet al te streng, een complimentje ook al wil hij beter zien. Leuk om zijn team te zien, met veel oude rotten en een verdwaalde Italiaan. Toch echt weer dat Japanse collectief aan het werk. Marker weet af en toe zelfs een grap te plaatsen. Vanzelfsprekend verzorgt Toru Takemitsu de muziek en dat deed hij ook voor Ran. Bovendien staat hij centraal in het mooiste moment van de film. Door weersomstandigheden kan men niet filmen en daar is Takemitsu plotseling die door de mist wandelend het kasteel observeert en dan goedkeurend knikt. Kippenvel.

ahhh wat cool. Nooit geweten van het bestaan van die docu :-)

Midsommar zal ik in het najaar kijken, maar dat dachten jullie al wel.

The Horse Thief
'Papa, papa, een kleine vogel.' Stel dat deze film door een Westerling zou zijn gemaakt, zou dat mijn mening veranderen over zulke esoterische psychedelica? Ik had het best geloofd als een stel Duitsers richting Tibet was getrokken om daar alle bellen der seizoen te horen rinkelen. Nu ging het hier eigenlijk ook om een buitenlander, een Chinees met een voorliefde voor de ethnische minderheden van 'zijn land'. (Een statement op zich...) Zhuangzhuang serveert vaag mystieke beelden, en toont de kijker Kurosawa koeien. Zijn interesse gaat niet uit naar een helder verteld verhaal, daarvoor gebeurt wat er moet gebeuren te bruusk. Deze film gaat om nooit plotselinge, al-tijd eindeloze rituelen. Prachtige doeken worden ontvouwd, net als zielen in hypnotiserende seances. Ik kreeg al wegdommelend zin in een remix met pastorale Kompakt-techno, en voila, daar dansen boeddhisten op synths. (Hun eigen instrumenten zijn overigens ook super cool). De drones van schelpen maken natuurreligie zoveel mooier dan monotheïstische stadsreligies. Met een lynchiaans doodsmasker op, overbruggen de dorpelingen een cultureel-magische kloof, zoals Wim Gijsen dat zou zeggen. The Horse Thief is echter meer een film voor diens collega Anton Quintana. Het boek van Bod Pa, het boek der eeuwigheid. 'De gieren raken slechte mensen niet aan.'

ahhh wat cool. Nooit geweten van het bestaan van die docu :-)

Nee, ik ook niet. :) Ik denk dat MUBI me op de socials me op het spoor zette. Ik zou toch eens een abonnement moeten nemen.

Midsommar zal ik in het najaar kijken, maar dat dachten jullie al wel.

Ben benieuwd.

Wat interessante informatie over de ademhaling …

voor de liefhebbers, Cage is into Stockhausen now: https://www.nytimes.com/interactive/2019/08/07/magazine/nicholas-cage-interview.html

Chimes at Midnight
'I must turn away some off my followers.' De vaste volgers weten, van Shakespeare heb ik geen kaas gegeten. Ook een Orson Welles-fan zou ik mezelf niet noemen. Surprise, surprise, de twee anti-theses maken voor deze ene keer een synthese. Van het handjevol Bard-projecten van Orson Welles, is dit de veruit leukste. Afwisselend, liefdevol, en, vooral – toepasselijk. Orson kuiert obees rond, in de rol van Falstaff. Het zou wel eens zijn beste acteerprestatie kunnen zijn. Hij leent de Shakespeare-regular voor een mash-up. De taal mag dan irritant Shakespeariaans zijn, het is door die genomen vrijheid toch wat meer eigen. Zoals Rosencrantz & Guildenstern ook leuk is, juist door dóór te werken op het materiaal. Met potten en pannen op de kop speelt de cervanteske schelm Falstaff zijn grootste droom na. De macht die hij nooit zal krijgen. De 'play out the play' is een van de lollig-tragische momenten. Alles wringt. Falstaff lijkt op een kerstman, maar goed (noch moedig) is hij niet. Bedoelt hij het echter wel zo? Het wordt nooit duidelijk, en dat hoeft ook niet. Wat volgt is een greatest hits uit het repertoire, met de gekende elementen als een stervende koning, een veldslag, het meta-toneel en godslasterend stuntwerk. Eindeloos duurt het daardoor wel. Maar ik dreigde toch even al te positief te gaan denken... 'Mark now how a plain tale shall put you down.'

Enter the Dragon
'You skills are now at the point of spiritual insight.' Lee's laatste symfonie. Tot op heden had ik enkel Fist of Fury gezien, waar men toch een stuk minder apenkooieriger tekeer ging. Enter the Dragon mixt James Bond met een Thunderbirds-eiland en alle etniciteiten van de wereld. Iedereen mat en meet zich met elkaar. Het wordt daarmee een soort Marvel-film avant la lettre. (De hipsterige politieke correctheid blijkt niet van gisteren.) Bruce Lee moet nog hard werken om de coolste van het stel te zijn. Na een minuut of acht barst de intiteling met fonk los, en komt black brother Jim Kelly aanwandelen. Een moment later wordt hij het slachtoffer van politie racisme. Ook van alle tijden... Veel verder wordt de pijnlijk politieke kaart niet gespeeld, want jan en alleman belandt op een Street Fighter-toernooi georganiseerd door een Epstein-schurk. Het plot verwordt tot vrolijk niemendalletje, waaraan speciaal voor de witman ook nog een George Clooney look-a-like meedoet. Bruce Lee is zijn eigen look en like. Hij slaakt kippengeluidjes, praat als een robot, en rockt het perfecte Lego-haar. Hij wordt bovendien doodleuk als Mr. Lee aangesproken! 'Man, you come right out of a comic book.' Het einde, biedt de onvermijdelijke voorspiegeling op Lee's verscheiden. 'There is no opponent.' 'And why is that?' 'Because the word I does not exist.'

Diego Maradona
Documentaire van de maker van Senna en Amy (allebei niet gezien) over de man die we allemaal wel kennen. De term iconisch wordt vaak misbruikt maar Maradona vlak voor de aftrap van de WK-finale 86met dat Le Coq Sportif shirt en wanneer hij de wereldbeker in ontvangst nemen zijn dat echt. De film concentreert zich op zijn periode in Napoli en geeft mooi de absurditeit van voetbal, de stad en Italië in de jaren ’80 weer. Maar daar zit ook een beetje het probleem van de film, met een speelduur tegen de 2,5 uur wil het teveel. Ik denk dat het gewoon had moeten beginnen met de fantastische aankomst als een soort politieachtervolging en eindigen met het onspectaculaire en eenzame vertrek op het vliegveld. Aan de andere kant, de WK’s zijn ergens ook belangrijk, die van 86 omdat dat de mythe werd ingelost en 90 vanwege die vreemde halve finale tegen Italië in Napels. Zo krijg je inderdaad de opbouw van een klassieke Amerikaanse sportfilm van een talent dat bij een loserclub aankomt (de evolutie van het tenue van Napoli, van cheapo tot slick is fascinerend), ze tegen de verwachtingen in kampioen maakt en dan de neergang.

Ergens had de film van mij ook gewoon 90 minuten Maradona op het veld mogen zijn. Tijdens de solo’s en bizarre aanslagen hoorde je gewoon de zaal “oeh” en “aah” slaken. En er zit ook gewoon veel moois in, vaak op opgeblazen VHS-kwaliteit. Iedereen moet de vrije trap tegen Juventus kennen. En De Solo met Argentijns radiocommentaar is subliem. En ook al is het een tragedie valt er genoeg te lachen, om de Napolitaanse humor (de leus op het kerkhof na het kampioenschap!), de haast psychopathische Italiaanse spreekkoren, de lieve vader die voor het Argentijnse elftal de barbecue hanteert en steeds tijdens alle kampioensfeesten een hele stoïcijnse verzorger (geen idee wie het is).