Filmforum

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

OMC moet Persona maar even verdedigen ;-)

Ik zat even van "ja, maar!" en zeg nu echter heel lui, zie Letterboxd. 😬 Bovendien heeft Martijn ook wel gelijk over dat modernistiese spierballenvertoon en dan nog blijft het centrale verhaal geweldig. Wellicht een film die je wanneer je jonger bent fascineert (regels breken! Spannend!) Nu ik ouder word, ben ik meer van de magiërs, zomers met Monika en het opulente familiedrama.

True Grit: enige Coens remake? Origineel is in elk geval ook de moeite waard.

Die heb ik dus nooit gezien. Ik ben ook van de school die vind dat John Wayne echt niet kan acteren. Ik geloof dat het meer wordt gezien als een andere verfilming van hetzelfde boek dan een remake van de film.

een film die je wanneer je jonger bent fascineert (regels breken! Spannend!)

Dat denk ik ook. Bovendien zie ik nu eerder dat 'regels breken' vaak gewoon 'trends volgen' is en als je meer films ziet, gaan maniertjes die bij een periode horen meer opvallen. Persona is extreem "tweede helft jaren 60", terwijl The Seventh Seal veel meer tijdloos voelt. Beetje dezelfde ervaring die ik had met Fallen Angels en jaren 90 shaky cam, verzadigde kleuren, hits op de soundtrack en "coole gangster" cliches.

The Man Who Wasn't There (Joel Coen, 2001, Eye Filmmuseum)
Niet Fargo, No Country for Old Man of zelfs Barton Fink zijn mijn favoriete Coen films, maar A Serious Man en deze. Ik ben nu eenmaal een hardcore liefhebber van het 'gedoemde man' subgenre (zie ook Miracle Mile en natuurlijk Dead Man) De eerste heeft net het betere script, maar The Man Who Wasn't There is het allermooiste wat Roger Deakins ooit heeft gemaakt en de lat ligt daar extreem hoog. Tony Shaloubs Freddy Riedenschneider ("I litigate, I don't capitulate!") is één van mijn favoriete Coens karakters.

Alien (Ridley Scott, 1979, Disney+)
Alien: Romulus staat op de planning voor later deze week, dus ik kon er nu niet onderuit dan eindelijk eens het origineel te kijken. Ik moet zeggen: goed, maar niet zo goed als ik verwacht. Veel spanning en de Nostromo is een geweldig staaltje set design. Maar ik moet punten aftrek geven omdat dit zo een horrorfilm is waarin iedereen zo stom bezig is, dat ze moet lampshaden dat ze stom bezig zijn (quarantaine!) en een paar chaotische "wat gebeurt er nu precies?" actiescenes. Ben ik niet gewend van Ridley Scott. De digitale upscaling op de 4K HDR versie op Disney+ heeft ook rare dingen gedaan met de filmkorrel, waarvan er bij tijd en wijle in deze donkere film nogal veel is. Het lijkt een soort laag van digitale ruis die boven het enorm scherpe beeld zweeft.

Oh ja, ook verrassend: de alien is eigenlijk best wel schattig als hij voor het de eerste de film binnen knalt (maar hoe groeit hij zo snel zonder eten?). Ook wil ik die soort witte All Star gympen die de hele crew draagt. Gemiste merch kans.

Alien: Romulus (Fede Álvarez, 2024, Lab111)
Begrijpt waar een Alien film fundamenteel moet zijn en doet de basis goed, maar krijgt steeds meer last van meer is meer sequelitis en computerspelactiescenes naarmate de film vordert. Nog wel een voldoende.

Femme (Sam H. Freeman & Ng Choon Ping, 2023, Het Ketelhuis)
Goed geacteerd (BBC-film), cinematisch prima en ook behoorlijk spannend, maar het gaat voor mij fout bij het basisgegeven. Waarom zou je jezelf in gevaar brengen en vernederen als je ook gewoon een aangifte van een haatmisdrijf van die gast met die opvallende tatoeages met wie je vlak daarvoor hoogstwaarschijnlijk bent gefilmd in de winkel kunt doen? Het gaat nogal naar trashy erotische thriller territorium zo, maar deze film wil duidelijk meer zijn dan exploitatie. Na La Bête de 2e film dit jaar die ik niet goed vind met wel een sterke rol voor George MacKay.

MaXXXine
De laatste in een serie waar velen hard op gingen, of waar veel buzz over was, maar ik blijf matig enthousiast. Stilistisch sterk maar ontstijgt „OK, voor een vrijdagavond” niet.

La Belle noiseuse
Niks tegen Franse arty-farty cinema, maar deze is irritant. Getormenteerde artise en Emmanuelle Béart in ’r blootje is geen straf maar het is ook wat icky in de context… bovendien duurt het ook nog eens drie uur en het is gewoon saai.

Le vourdalak
Deze is dan weer verrassend geslaagd. Heel anders dan Mario Bava’s versie hoewel de „Vourdalak” zelf er wel hetzelfde uitziet. Het is gewoon een handpop, dus echt geen The VVitch, maar de vibe is gwn zo goed dat dat niet uitmaakt. Zo zie je maar dat je nog steeds met beperkte middelen een uitstekende film kan maken.

郎心如鐵 (Remains of a Woman)
Bij „Cat. III” had ik andere verwachtingen, maar ondanks de sleaze en zelfs wat gore, eigenlijk best een goeie film, al moet je wel door de VHS/VCD-kwaliteit heenkijken.

Longlegs
Nicholas Cage draait door, afl. 102. Best een vermakelijke horrorflick die wel een beetje leent van bijvoorbeeld Hereditary. Net als die film kiest het voor het bovennatuurlijke en dat vind ik nog steeds verfrissend.

Close
Met Noomi Rapace als hardassed security is het niet helemaal mislukt maar het had wat meer James Bond mogen hebben, nu blijft het hangen op humorloze actie.

Getormenteerde artiste

Le Vourdalek is echt een leuke film. Hammer, maar met die pop en het soort humor zit er ook een soort Jim Henson-invloed in. Ik zag dat het een Amazon-film was, maar vreemd genoeg is hij nog steeds niet te zien op Prime en ik verwacht geen bioscooprelease.

Volgens mij heeft La Belle Noiseuse inderdaad een grote reputatie als malegazer.

Het aparte aan Longlegs is, dat Cage maar in een paar scenes zit, maar hij steelt wel weer de hele film. De manier van praten is trouwens gebaseerd op zijn moeder, die mentale problemen had.

Scener ur ett äktenskap, deel 1-3 (Ingmar Berman, 1973, The Movies)
Beetje raar dit: het was oorspronkelijk een miniserie van 6 delen, waar later een film van is gemaakt. In plaats van die filmversie of de hele miniserie, eventueel in tweeën gesplitst, heeft The Movies in zijn Bergman-programma geopteerd voor alleen de eerste drie delen, inclusief aftiteling tussen de delen. Het werkt ook nog, omdat de eerste drie delen het uiteenvallen van het huwelijk blijken te gaan en laatste 3 over het leven post-scheiding, maar elegant is anders.

Maar goed, Ingmar is hier in absolute topvorm hier. In de openingsscene ontmoeten we Marianne (Liv Ullman), die zich de genderrol 'getrouwde vrouw' zeer goed heeft ingeprent, en Johan (Erland Josephson), die de rol van 'zichzelf zeer interessant vindende bougie semi-intellectueel' tot in de puntjes beheerst. Heel vervelend, maar toch ook een treurig. En oh, oh, oh wat hebben ze een goed huwelijk houden ze zichzelf voor, terwijl iedereen dus meteen in die opening ziet dat dit een nachtmerrie is. Aflevering 1 eindigt met een abortusscene die echt door merg en been gaat (ik word weer een beetje emotioneel als ik er aan denk). Een andere hoogte/dieptepunt is als in aflevering 3 het onvermijdelijke gebeurt en Johnan Marianne verlaat voor een jongere vrouw en Marianne de wekker voor hem zet, zodat hij op tijd is voor hun reisje naar Parijs.

Daaaaaalí!
En weer een Dupieux, en weer lekker 77 minuten. De kleine surrealist maakt een film over de grote surrealist en dat pakt prima uit. Dupieux grijpt terug op zijn Réalité-neukerij met een fijne opbouw die klein begint. Een wat muizige journaliste wil Dalí interviewen, maar dat is natuurlijk niet in 15 minuten gepiept. Achteloos begint alles te schuiven. Heel consequent doorgevoerd, ook wanneer je tijdens de aftiteling opeens beseft dat Thomas Bangalter de soundtrack heeft verzorgt.

Ik ben ook van de school die vind dat John Wayne echt niet kan acteren.

Is ook niet echt nodig in cowboyfilms toch ;-)

Eens over The Man Who Wasn't There. Jammer dat van al die Coens re-releases enkel Blood Simpel Breda haalde.

Ook wil ik die soort witte All Star gympen die de hele crew draagt. Gemiste merch kans.

ha, inderdaad.

bovendien duurt het ook nog eens drie uur 

putain, pourquoi, pourquoi.

De manier van praten is trouwens gebaseerd op zijn moeder, die mentale problemen had.

dit verklaart een hoop.

die de rol van 'zichzelf zeer interessant vindende bougie semi-intellectueel' tot in de puntjes beheerst.

gheh dacht even dat OMC het typte. (oehh Daaaali)

Fanfare
'Nou, dan gaat ie er maar eens goed op oefenen.' Dit jaar keek ik het volledige oeuvre van Bert Haanstra, een van Neerlands meest gelauwerde regisseurs. Helaas moet ik melden dat het 'een tikkeltje verouderd' is, om Bert zelf over Fanfare te citeren. De man maakt shots als de beste, maar hij heeft weinig te vertellen. Veel spiegelingen, weinig rake bespiegelingen. Haanstra krijgt maar geen genoeg van melige grapjes met dieren en kinderen. Vroeger kon je lachen (over Simon Carmiggelt) was toepasselijk genoeg de film die me nog het meest deed. Twee goedmoedige mannen uit Andere Tijden. Fanfare vangt de fifties op zich prima. De laffe kruideniersmentaliteit van de Nederlander. Het gekift om koetjes en kalfjes. Het muzikale einde van deze farce met de Franse slag mag er zijn. Haanstra de beminnelijke bemiddelaar laat iedereen losgaan. 'Je morst.'

Naar mijn idee was Fanfare vroeger heel vaak op tv. En Haanstra's andere klassieker, Glas, was een schoolfavoriet.

dit verklaart een hoop.

Cage geeft altijd goede interviews: https://www.youtube.com/watch?v=UgkxPXTdvVp

Over Cage gesproken:
Raising Arizona (Joel Coen, 1987, Eye Filmmuseum)
Moderne slapstick is niet mijn favoriete genre, maar hier heb je een hoofdrol voor Nic Cage, die waarschijnlijke voor deze films alle klassiekers van Buster Keaton, Charlie Chaplin en zo honderd keer bekeken heeft, en het gewoon kan. Combineer dat met een script met razendsnelle Coen-dialogen en originele vondsten (de vlieg in het kantoor van Arizona Unpainted Furniture!) en de schattigste filmbaby ooit (T.J. Kuhn in zijn enige rol), die iedereen terecht wil ontvoeren. Oh, en niets zegt 'Amerikaanse politie' zo als een spervuur openen in een volle supermarkt op een man die een pak luiers heeft gestolen.

Daaaaaalí!
Met voorsprong de beste Dupieux die ik gezien heb. Meestal is het allemaal een beetje uit de losse pols, maar deze film is tot in de puntjes uitgedacht, met ook commentaar op de superster artiest als product, maar het houdt wel die Dupieux lichtheid. Eye had een korte van film van Wim T. Schippers, Tulips als bonusvoorprogramma. Ook goed.

Blink Twice (Zoë Kravitz, 2024, The Movies)
Solide moderne update van het Stepword Wifes thema. Pluspunten: heeft visuele stijl, all-starcast. Minpunten: iets te veel van die oneliners die niet meer werken als je ouder bent dan 13 en zo een horrorplot dat zodra je de bioscoop verlaat en erover gaat nadenken volledig in elkaar stort.

(T.J. Kuhn in zijn enige rol)

ha!

wat betreft Haanstra: Glas en ook de serieuze docu Over Glas Gesproken (waar eerstgenoemde als arty project uit voortkwam) behoren tot Haanstra's beste. Men wil meteen ook glas gaan blazen, wat een kunst!

Nr. 10
'Er is iets.' Van Warmerdam-film waarover je vooraf – net als ik – beter helemaal niets weet. Het scenario komt op zo'n geweldige manier van de grond! Ontploft bijna. En dat terwijl het nog zo oerhollands begint. En wordt onder leiding van Hans Kesting gerepeteerd voor een toneelstuk. Pierre Bokma bakt er (bewust) niks van. 'Jij zegt godverdomme, maar ik zeg ook godverdomme!' Het lijkt een soort meta-droogkloterij, een Beckett-achtige verwarring, Van Warmerdam die wat gezapig 'het wereldje' op de hak neemt. Dan ontvouwt zich plots het mysterie. Iets met een Duitse kerk. Ik dénk dat Van Warmerdam Faber had gelezen, of de adaptatie van Jonathan Glazer had gezien, en ja, hij kan daar ook wat mee. Ik zou geld geven voor een tweede deel. Een Nr. 11. ' 'Wen eraan en doorspelen.'

'Jij zegt godverdomme, maar ik zeg ook godverdomme!'

Dus deze film heeft de meest nederlandsefilmzin ooit? Terwijl Van Warmerdam toch meestal 'on-Nederlands goed' wordt genoemd...

Ik hoop trouwens dat T.J. overal vertelt dat hij een hoofdrol had in een Coen Brothers film, naast Nic Cage, Holly Hunter en John Goodman. Heeft-ie verdiend.

Jimmy (David-Jan Bronsgeest, 2024, gezien in Filmhallen, komt ook op Prime)

Low-budget Nederhorror lijkt het gegeven van Ringu te volgen met zijn moordende podcast, maar is stiekem eigenlijk meer Italiaanse school: een stel tieners acteert zich op schooltoneelniveau (uitzondering: Isa Hoes, die elke scene steelt waar ze in zit) door een warrig plot, dat alleen een middel is om een aantal zeer gestileerde moordscenes aan elkaar te plakken, met veel close-ups (ogen!) en gebruik van onrealistisch licht in primaire kleuren.

Ik ga niet zeggen dat Bronsgeest de nieuwe Argento is, maar een aantal slachtoffers komt wel lekker origineel bloederig aan hun einde, met dank ook aan de firma Blokker. Wel vraag ik me af waarom iedereen zich kleed alsof ze in een Vengaboys videoclip zitten.

Ook opvallend: nul godverdommes (wel heel veel "what the fucks") en geen tieten.

geen tieten doet het enthousiasme wel dalen, maar mooi dat Nederland ook weer wat meer richting 'genrefilm' lijkt te bewegen.

Van Warmerdam is ook een grootmeester van de godverrrrrdommes en klootzakken.

Belgica
Mijn vriendin is ook liefhebber dus ik moest er aan geloven. En inderdaad best goede film in onverstaanbaar Vlaams. Heel eigen sfeer met die unieke Belgische arty tristesse die Nederlanders nooit zullen hebben (echt heel interessant.) Bij de eerste lijn coke weet je natuurlijk dat het volgens een ijzeren filmwet mis dient te gaan. En het ontspoort prima met een bevredigend einde.

Ah wel, ik zie dat Ludo Belgica ook twee keer heeft gezien. 😏 Olaf peinsde al over de ongrijpbare Belgische vibe. terwijl Ludo ook al de Teeuwiaanse bakkes van die domme broer opviel. Goed bezig. Oh ja een van die posters: Stereolab in het voorprogramma van Pavement?! Tsss, dat heurt toch echt omgekeerd.

Peeping Tom
En dan is er zo maar een Powell & Pressburger programma in de bioscopen. Scorsese heeft weer eens een documentaire gemaakt dus volgt men meteen. Wie heeft hem eigenlijk de paus gemaakt? Maakt eigenlijk niet uit, als je ook dit soort obscuurder werk opeens gerestaureerd kunt zien. Notoire film van Powell uit 1960 die dacht dat hij wel genoeg naam had om Hitchcock te overtroeven. Het leverde een legendarische flop op. Nu eens deze film over voyeurisme en het vastleggen van de dood gewoon heel tam en stijlvol (wat een kleuren!) Mooie opbouw waarbij je meteen weet wie de moordenaar is en al snel waarom, zijn ingetogen spanning maakt het daarna voor de kijker weer spannend. Karlheinz Böhm is ook een goede keuze als hoofdpersoon, ingetogen, introvert maar zelfverzekerd in zijn werk, latent homoseksueel en ongrijpbaar niet-Engels. Niet een echt goede film maar voor zijn tijd zeker vooruitziend. Het gaat bijna achteloos over het duistere potentieel van opnametechnologie waardoor rechtstreeks een lijn loopt naar Blow-Up, The Conversation, Videodrome en Ringu.

De documentaire is van David Hinton, Scorsese is de verteller. Hij was wel echt goed bevriend met Michael Powell en heeft hem ook voorgesteld Thelma Schoonmaker, met wie hij getrouwd is. Wat ik raarder vind is dat er het een Powell & Pressburger programma is en de enige film die wordt heruitgebracht is er één waar Pressburger niets mee te maken had? Maar goed, wel een ijzeren klassieker natuurlijk, één van de grondleggers van de seriemoordenaarthriller. Ga hem zo zien.

Crime & Punishment (Zhao Liang, 2007, Eye Filmmuseum)
De Chinese grenspolitie houdt zich vooral bezig met etteren van de lokale bevolking: voddenman oppakken omdat zijn vergunningen niet in orde zijn, arme boertjes die wat geld wilden verdien met illegaal omgehakte bomen vernederen, schreeuwen tegen een dove man die wordt verdacht van zakkenrollen, want dan kan hij misschien wel praten. Voor de documentairecamera wat klappen uitdelen? Geen probleem. Het buskruit hebben ze niet uitgevonden, maar zo zijn ze wellicht ook terecht gekomen in ongeveer de grootste uithoek van China, bij de grens met Korea. De lokale bevolking steekt zijn minachting niet onder stoelen of banken. Honden hebben in dit deel van de wereld een hondenleven.

De documentaire is van David Hinton, Scorsese is de verteller.

Oh, dan is er niks aan de hand. :)

Müslüm
Vrij pompeuze biopic over de Arabesk-ster Müslüm Gürses, ofwel Müslüm Baba, “vadertje Müslüm”, naast Erkin Baba (Koray) en Orhan Baba (Gencebay). Een man met een levensverhaal waar wel een film inzit. Als jonge jongen ziet hij zijn vader zijn moeder en 2-jarige zusje doodsteken, hij wordt na een auto-ongeluk doodverklaard maar blijkt in het mortuarium nog te leven maar is z’n gehoor kwijt en krijgt een metalen plaat zijn hoofd. Dat gehoor krijgt hij aan een kant terug maar die plaat zorgt voor hoofdpijn en nachtmerries. Drank om dat te verdoven is ook niet echt een oplossing. Maar goed, de film is cheesy, wat gezien het muziekgenre nog wel te billijken is, maar het geweld is ook wat problematisch, al was ie denk ik echt niet zo erg als z’n vader. Maar goed, in Bergen werd wel een duidelijker standpunt ingenomen. Had meer ingezeten iig.

Trap
Bij Night Shyamalan denk ik niet gelijk: jottum! Maar deze is wel nice al zitten er ook wel een paar rare dingen in. Maar het goeie is goed genoeg, met spannende momenten, om die gekkigheidjes op de koop toe te nemen. Het idee van “ruimtes inschatten” is een interessante rode draad.

Mejor viuda que mal acompañada (Killer Babes)
Zo’n film waar je met lage verwachtingen ingaat en die worden volledig ingelost en dan doet het zich ook nog voor als iets feministisch wat niet echt goed uitpakt. Had ook meer actie verwacht, maar zelfs daar schiet het tekort.

Rear Window (Alfred Hitchcock, 1954, SkyShowtime)
Vertigo is belachelijk, maar wel op een heel leuke manier en Psycho was gewoon goed, dus ik dacht dat het eindelijk klikte tussen Alfred en mij. Maar nu is er Rear Window over een oorlogsfotograaf met een gebroken been die uit verveling en door de hitte verandert in de paranoïde buurt-Karen. Een ideetje voor een middelmatige sitcomaflevering van een half uur wordt uitgesmeerd tot speelfilmlengte, inclusief een wagonlading vol van de sufste "een vrouw zou nooit haar handtasje vergeten"-grappen. Ik zat de hele tijd wachten tot bevriende rechercheur Doyle knapte en Jeffries en zijn net zo vervelende $1100-in-1954-dollars-jurk verveelde rijke vriendin een flinke boete voor stalking zou geven, maar dat gebeurde nooit. Wisten New Yorkers in de jaren vijftig trouwens niet dat je op hete dagen overdag de ramen dicht moet houden?

Scorsese heeft weer eens een documentaire gemaakt dus volgt men meteen. Wie heeft hem eigenlijk de paus gemaakt?

Lees net het IM van Pim de la Parra in Het Parool en welke zin springt er meteen uit: "De la Parra zal onder meer worden herinnerd vanwege zijn speelfilmdebuut Obsessions (1966, het script was bewerkt door Martin Scorsese, die destijds geregeld te gast was in De la Parra’s huis in Osdorp)" Dus over een paar jaar de grote Scorsese docu over P de la P!

Wat ik raarder vind is dat er het een Powell & Pressburger programma is en de enige film die wordt heruitgebracht is er één waar Pressburger niets mee te maken had? 

Nu lijkt die Pressburger ook ineens een enorme braverik. Als zijn collega zoiets 'racy's maakt.

Belgica is door dit forum nu officieel te vaak gezien. :P

hij wordt na een auto-ongeluk doodverklaard maar blijkt in het mortuarium nog te leven maar is z’n gehoor kwijt en krijgt een metalen plaat zijn hoofd

LOLWHUT

Wisten New Yorkers in de jaren vijftig trouwens niet dat je op hete dagen overdag de ramen dicht moet houden?

Volgens mijn deed ons moeder dit in 2006 nog ;_;

(Al had New Yawk natuurlijk ook 50 jaar eerder al het klimaat van Madrid)

In mijn herinnering is Rear Window de beste van de 3 (Psycho, Vertigo), maar wellicht heeft Rear Window vooral betere films érna geinspireerd.

Scorse in Osdorp! Daar haalde hij al die inspiratie voor zijn gangstamovies vandaan.

Het hoofd van Pim de la Parra alleen al, verdient een film.

Over beroemde hoofden gesproken:

Beavis and Butthead Do America
'I need tv. I need tv now!' De Butthole Couch Surfers pur sang beleven een avontuurtje, en dat door heel Amerika. Helaas wordt het niet het avontuurtje dat ze zoeken... Uiteindelijk vinden de verslaafden hun televisie terug zoals Mike Skinner zijn geld op A Grand Don't Come For Free. Voor die tijd moeten ze dus op een road trip. Begrijpelijk, en toch jammer. Want de meta-tv van MTV excelleerde natuurlijk vooral op de postmoderne manier. De apathische reaction video. Wat dat betreft waren Beavis & Butt-Head hun tijd vooruit. 'Do America' bevat juist opvallend weinig geslaagde muziekpassages (op het eerbetoon aan Rob Zombie na). Toch is de tweede helft van de film erg grappig. Alle remmen gaan los. Pisbakkenhumor en een hoop semen-tische non-sens. De anale humor wordt er tot de laatste druppel uitgeperst. 'You cannot run from your own bunghole.'

<3 die trip met hun vaders in de woestijn

Nu lijkt die Pressburger ook ineens een enorme braverik. Als zijn collega zoiets 'racy's maakt.

Ik vond het best jammer dat het latere Age of Consent ook niet even werd meegenomen in het programma, maar die moet denk ik nog even wachten op herwaardering.

En over Rear Window, dat is altijd mijn favoriete Hitchcock geweest.

From Beyond (Stuart Gordon, 1986, Amazon Prime)
Komt erg traag op gang, maar uiteindelijk krijg je wel alle campy jarentachtig horrorplezier die een film over een machine die mensen verandert in Freudiaanse seksmonsters belooft.

Chungking Express (Wong Kar-wai, 1994, De Uitkijk)
Na mijn teleurstelling toen Fallen Angels een verzameling gedateerde 90s-hipsterchliches bleek, bleek Chungking Express gelukkig wel gewoon overeind. Er zitten wel wat dingetjes in die gedateerd 90s zijn, maar het blijft toch één van de beste romantische tragikomedies van zijn tijd. California dreaming en blikjes ananas.

De film blijkt ook nog ontzettend populair. Het was uitverkocht en mensen werden weggestuurd. Nu is De Uitkijk klein en ook nog eens 10% van de stoelen is kapot, maar ik had niet meer dan 10 of 20 mensen verwacht op een regenachtige dinsdagavond.

Opvallend, omdat het in mijn perceptie de klassieker is die het meest in Amsterdam wordt gedraaid.

Die Hamburger Krankheit
Pandemie-film uit 1979. Dat moet wel goed zijn. En grotendeels levert de film gewoon heel hard. Een groep uiteenlopende personen (een stijlvolle arts, een jonge zoekende vrouw met asymmetrische borsten en geen bh (jaren zeventig, je weet toch), een louche worstenverkoper en een dildo-verkopende dwerg in rolstoel...yep) ziet al snel in dat het, met een uitbraak van een virus waardoor mensen in foetushouding sterven, tijd is om Hamburg uit te vluchten. Heerlijk realistische scènes vol chaos, wegversperringen, files, raar gedrag en ontmoetingen met vreemde snuiters. Dat gaat echt een lange tijd goed, al is de film te lang en toen wisten ze op het laatst echt niet meer wat ze deden, al heeft dat ook zijn absurde charme. Had dus wat strakker mogen zijn, maar het blijft een zeer amusante film, met...een soundtrack van Jean-Michel Jarre, beetje een mix van zijn eerste twee albums. Soms wat onhandig gebruikt maar het past vaak goed bij de sfeer.

A Matter of Life and Death (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1946, Eye Filmmuseum)
Benadert een sentimenteel, it's pretty silly, old boy verhaal met zoveel zelfvertrouwen, grandeur en stijl dat het langs 'kitsch' naar 'klassieker' scheurt als een getapte dorpsdokter op een motorfiets op een Engels landweggetje. Maar cricket kunnen zelfs Powell en Pressburger niet redden; dat is gewoon Engelse excentriciteit, I'm afraid, old chap.

Oh ja, ook overduidelijk dat naast Pressburger veel van de andere meest getalenteerde technische mensen van decorbouw van UFA op de vlucht voor de nazi's in Engeland terecht zijn gekomen.

Le Clan des Siciliens (Henri Verneuil, 1969, Lab111)
Startet (Alain Delon) moet brommen voor een juwelenroof waarbij hij twee agenten heeft doodgeschoten. Als je een pistool hebt, dan moet je het ook gebruiken. Ça va 'BOOM!' dans les oreilles Commissaris Le Goff (Lino Ventura) totaal over de zeik en hij is aan het stoppen met roken, dus hij had toch al geen goed humeur. Startet huurt via zijn zus de Siciliaans-Franse clan uit de titel, de Manaleses in om hem te bevrijden. Hij heeft meteen een voorstel: hij zat in de gevangenis met een ingenieur die de beveiliging deed voor een grote juwelenshow in Rome en heeft daar het hele beveiligingsschema losgepeuterd. Dus een heist-movie, al moet het plan wel helemaal worden omgegooid. Dat is op zich wel verrassend, maar deze film voelt helaas nog modern aan omdat hij te lang is omdat ze er te veel wendingen en zijplotjes in hebben gestopt. Maar dan wel met die glorieuze rauwheid en het design van de laten jaren 60/vroege jaren 70. Alles wat donkeroranje of chocoladebruin kan zijn, is donkeroranje of chocoladebruin, behalve de gloednieuwe modernistische flatgebouwen. Die zijn grijs. Finale zo te zien geschoten in de bouwput van nu vast een beruchte banlieu is. Delon is de grote ster die we nog kennen, maar eerlijk gezegd zijn het vooral de veteraan Ventura en Patrick Lefevre-lookalike Jean Ventura, die de Manalese patriarch speelt, die de film dragen.

Random dingen die me opvielen:
- Heel ingewikkeld heist-plan, zoals het hoort, maar een essentieel onderdeel is 'met een pistool in de zak van je colbertje het vliegtuig ingaan'.
- Italiaanse, Amerikaanse en Engelse karakters beginnen allemaal keurig in hun eigen taal, maar na drie zinnen spreken ze toch weer Frans.
- Als je in 1969 op een vliegveld internationaal wilde bellen, moest je naar een balie. Daar verwijzen ze je dan door naar de tafel met Het Telefoonboek van de Hele Wereld. Heb je het nummer opgezocht, dan geef je het af aan die balie, waar het voor je draaien als je na 10 minuten of zo aan de beurt bent.
- Delon wil op een gegeven moment vluchten naar Veracruz. Ik ben bijna zeker dat dat ook de plek is waar de gangsters in Sorcerer/Le Salaire de la Peur terecht kwamen. Eerbetoon of was het gewoon het Dubai van 1950-1970?

En een geweldig thema/soundtrack van Morricone, moet de film nog steeds eens zien. Zit nu even volop in de Sopranos.

"Patrick Lefevre-lookalike Jean Ventura"

Jean Gabin moet dat zijn. Inderdaad, Morricone soundtrack had ook even genoemd moeten worden. Ook een hoofdrolspeler.

Pooooooiiiiijnggg

Off Ramp
Op avontuur met twee juggalo’s, not sure, kreeg het gevoel dat de poging tot humanisering van die juggalo’s (sws niet nodig wmb) een maffe actiefilm in de weg zat.

Skincare
Geinige thriller, beetje last van losse eindjes, maar hoofdrolspeelster Banks draagt het geheel.

Sen Aydınlatırsın Geceyi (Thou Gild’st the Even)
Vrij bijzondere magisch realistische film. Beetje peinzende pacing, soms mild grappig maar ook heel zwaarmoedig. Helaas werd het Arabische stuk muziek wat vaak terugkwam niet ondertiteld. Het andere liedje kende ik, dus dat was beter te duiden. Geinig discussietje over Orhan Gencebay en Ferdi Tayfur als je weet wie dat zijn. Maar vond het ook wat stroef, maar intrigerend om nog ’ns eens her te bekijken.

Subservience
M3GAN voor volwassenen, nee, niet zó! Maar wel Megan Fox als robot-assistente en een redelijk chiseled hoofdrolspeler, what could possibly go wrong? Maar, het moet gezegd, de vragen die e.e.a oproept over AI zijn interessant en goed voor een vermakelijke horrorfilm. En aangezien onze clownregering denkt dat AI de problemen in de zorg wel op gaat lossen nog best angstaanjagend ook.

The Red Shoes (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1948, Eye Filmmuseum)
CINEMA! CINEMA! CINEMAAAAAAAAAA!

Revenge (Coralie Fargeat, 2017, Lab111)
In afwachting van de officiële premiere van haar Cannes-hit met Demi Moore The Substance, krijgt Fargeats debuut Revenge een reprise. Ik dacht dat het een wraakthriller was op basis van een plot synopsis, maar het blijkt een horrorfilm, een reverse slasher met wat fantastische elementen. En zwarte humor, want zwarte humor is net zo essentieel Frans als dure wijn en stinkende kaas. Er is een moddervette horrorsynthsoundtrack (van de mij tot nu toe onbekende Rob), een zelfoperatie met peyote en een bierblikje, de meest uitgebreid ingezoomde 'glas-in-voet-scene' ooit, een lange shootout waar één van de deelnemers naakt is en bloed. Zo veel bloed. De film heeft vast ook gefungeerd als irrigatieproject voor de woestijn waarin hij zich afspeelt.

Toppertje dus. Stijlvol ook nog, op een Lynchiaans verontrustende wijze.

Ook knap dat Fargeat van dit naar succesvol Cannes-auteur is gegaan in één film. Dat kostte Peter Jackson en David Cronenberg toch meer tijd.

Is toch nog steeds best wel een revenge flick? Ze neemt overduidelijk wraak, haar – laten we zeggen – bovennatuurlijke kracht en de gore doen daar niks aan af. 🙂

The Sopranos s01-06
Eindelijk deze gedoodverfde klassieker ook eens bekeken. Inderdaad erg goed al vind ik die psychiatrie juist minder interessant dan veel andere aspecten. De dynamiek van die criminele organisatie, family values, de relatie tot de buitenwereld, hoe iedereen en z'n moeder betrokken raakt… het deed me denken aan Top Boy. Het racisme onder die Italianen is vreselijk, maar ik moest denken aan Benny The Butchers Black Soprano Family waaruit blijkt dat in die kringen de keuze food/monster bekend is. Net als providen voor de familie. De verbazing van Chris over hoe in de filmindustrie van alles gratis wordt uitgedeeld waar hij de vreselijkste dingen voor moet doen was veelzeggend…

Zeg me dat From Beyond ook iets After Hours-ig heeft ;-)

Chunking Express: Dennis Brown! We hebben in Breda wel The Third Man, maar Azie doen we nog niet onder de rivieren. Misschien in 2046.

Maar cricket kunnen zelfs Powell en Pressburger niet redden; dat is gewoon Engelse excentriciteit, I'm afraid, old chap.

Goh zat er cricket in? The Shout deed de cricket wel goed. In de inrichting...

Subservience klinkt als potentiele cultstatus.

Ik deed mee met deze:

Die Hamburger Krankheit
'Sag doch etwas!' Een distributeur had deze visionaire film in de coronatijd moeten oppoetsen en opnieuw uitbrengen. De film weet alles al – van de complotdenkers tot de feestjes van Boris Johnson – en dat in een stripverhaalavontuur, dat gaandeweg steeds serieuzere trekken krijgt. De pastorale synths van Jean Michel Jarre werken ook heerlijk paradoxaal, terwijl de Duitse samenleving instort. ('Die offenlichkeit ist alarmiert'). Een virus zaait verderf vanuit Hamburg. Alleen de idioten overleven. Een worstenverkoper, een dwerg die op Mr. E van Eels lijkt (en net zo vervelend doet), en een naïef meisje. Met het ogenschijnlijke hoofdpersonage (een dokter) wordt rücksichtslos afgerekend. Allemaal geven ze het maximale, in een soort Weens Aktionistische acteerstijl. Een man springt naakt het dak af. 'Das ganze kommt mir urgendwie unheimlich vor.'

Goh zat er cricket in?

De film is gefinancierd door het Britse Ministerie van Informatie om de Amerikaans-Britse verhoudingen na de oorlog te versterken. Op een gegeven moment zit er daarom een grote rechtszaak in, met als aanklager de eerste Amerikaan die door de Engelsen is neergeschoten in de Onafhankelijkheidsoorlog. Die laat dan als bewijs over hoe verdorven en totaal niet te redden Engeland is een stukje van een radioverslag van cricket horen. De Engelsen counteren met een stukje Amerikaanse popmuziek anno 1948: "sha bo do, sha ba dee". Dat is toch geen muziek meer te noemen?

The Gullspång Miracle (Maria Frederikson, 2023, De Balie)
Begint als een soort Spoorloos: twee vrome Noorse zussen willen in Zweden een appartement kopen en dan blijkt de verkoopster het evenbeeld van hun in 1988 door zelfmoord overleden zus Lita! Blijkt het een in de oorlog voor adoptie afgestane tweelingzus! Iedereen blij en gelukkig, maar langzaam beginnen er irritaties en twijfels over en weer te ontstaan. Olaug, de hervonden zus, vindt zichzelf te slim en modern voor de zussen Kari en May, die ook wel een beetje biblebeltboertjes van boven de poolcirkel vibes hebben. May reageert daarop als het cliché van de stugge christenfundamentalist, terwijl Kari juist de liefdevolle Jezusfreak is, die hoopt dat alles weer recht te bidden. Olaug gelooft ook niet dat het zelfmoord was, maar dat Lita is vermoord. Er zit ook een luchtje aan die zaak. Verwacht alleen geen antwoorden; dit is het documentaire-equivalent van Only The River Flows: hoe weer informatie boven komt, hoe verder de antwoorden weg raken.

The Third Man - 75th Anniversary Edition (Carol Reed, 1951, Lab111)
Het filmnoiridee van de detective die zich bemoeit met zaken waar hij zich niet mee moet bemoeien tot het eindpunt doorgevoerd. Holly Michaels blijkt een uitermate slechte beoordelaar van karakters en motivaties van anderen. Aan alles wat hij vertelt over Harry Lime, weet je al dat het foute man is. Geen wonder dat hij nooit verder is gekomen dan pulp-westerns. "I never knew there were snake charmers in Texas." En dat blauwtje op het einde ziet ook iedereen behalve hij aankomen. Eigenlijk verrassend relevant, nu ik er zo over nadenk: het gaat over het type dat zijn eigen research doet, voor het karretje van oplichters wordt gespannen en vrouwen lastig valt. En dat alles zonder internet, maar in glorieuze noir cinematografie van Wenen.