Filmforum

parallelle universa liggen op de loer en dat eindigt altijd in tranen

lol.

萌の朱雀
Ik moet bekennen dat ik alvast heb gespiekt en dit is inderdaad meer Ludo's ding. Bijna-documentaire over het leven in de Japanse bergen (kleine nostalgiekick, die trein is er uiteindelijk gekomen kan ik je melden :) Dat heeft voordelen (even de deur opschuiven voor ultiem uitzicht, natuurschoon, het eenvoudige leven) en voorspelbare nadelen (werk, levenspartner vinden, oud worden, etc). De mooie familie met oma en neef lijkt relatief gelukkig, maar langzaam valt alles uit elkaar. Voornamelijk zwijgend natuurlijk (vooral in die "climax" tussen moeder en dochter, whoa, wat een gesprek.) Lekker authentiek, maar ook onaf op een of andere manier (de gebruikelijke seksuele arthouse uitspattingen lijken onvermijdelijk maar worden behendig vermeden, raar, zowel de juiste keuze als gemiste kans).

ahh Kawase, fijn ja, laatste jaren wat te pseudo-authentiek arthousy (je lijkt het hier al te voorvoelen),

The Mourning Forest zie ik nog wel zitten. Ik mag het wel hoor dit soort traagheid, je moet toch af en toe kalibreren ten opzichte van films over S/M Yakuza Robots die rakketten afvuren in plaats van sperma etc...voor het complete plaatje.

I Don't Feel at Home in This World Anymore
Revenge of the nerds, bij vlagen grappig, heavy metal game: Razörfist (Pentagram als je de hond uitlaat, als je je voor politieagent uitgeeft rock je een Saxonshirt want Strong Arm Of The Law). Geen hoogvlieger want niet consistent genoeg maar charmant genoeg voor een luie zaterdagavond.

The Handmaid's Tale (s02e01-03)
Wist niet of ik nu echt op een vervolg zat te wachten en het ook best zonder gekund, maar vooralsnog geen klachten, al ligt de boodschap er soms nog wat dikker bovenop. De grijze wereld van brave borsten scheen mij toe als een monocultureel ideaal een bepaald slag, pure horror als je het mij vraagt.

Coherence
'That's what I would want me to do.' Even ging ik in het bestaan van multiversa geloven, ook al had Stephen Hawking het net ontkend. Een enorm déjà vu bij een film over déjà vu's. Was ik hier eerder? Maar hoe kon dat in hemelsnaam, zonder stukje of cijfer? Toch klopte het. Ik had 'm al gezien, samen met mijn zusje. (De enige die blijkbaar kan verhinderen dat ik de film pauzeer en aantekeningen maak.) Gelukkig is Coherence een film die meerdere kijkbeurten – van meerdere Ludo's – overleeft, iets dat pleit voor het scenario. Een stel dis-genoten panikeert tijdens een stroomstoring. Waarom brandt het licht daar in de verte? The House en The Box vormen bekende sci-fi-motieven, maar ze worden heel spannend ingezet. Een spookverhaal voor volwassenen: geen internet! Coherence zegt ook aardige dingen over groepsdruk. Elkaar opfokken, rekeningen die open komen te staan, juist tijdens een noodsituatie. En de oude vriendengroep-grap. Ze hebben allemaal een oogje op elkaar. 'You are fucking too much.' Met name de Morrissey look-a-like (of waren het er twee?) haalt het bloed onder de nagels vandaan. Ik had nog wat meer deep black cuts toegevoegd (die ook inhoudelijk bij het plot passen), maar verder is dit tripje naar het spiegelpaleis vlekkeloos. Half puntje erbij voor Laura Veirs-meteoor-song. 'I've just evaluated, and I'm going.'

Eline Vere
'Soireetjes, soireetjes, soireetjes.' Is het een mini-serie of toch een speelfilm? Het eerste past bij de feuilleton-opzet van Couperus, maar eigenlijk vind ik de dvd-box nogal overbodig. In stijl duur doen, zullen we maar zeggen. Er wordt kwistig met budget gestrooid. In een Dickensiaans Den Haag draven de bekende Nederlandse sterren op. Thom Hoffman mag je een adaptatie-specialist noemen. Hier doet hij dandy Vincent, na eerder al Reve's Frits en Herman te hebben gespeeld. De filmmakers hebben de vileine zedenschets van Louis strak ingebonden, opdat het overdreven smachten vanzelf gaat, en de borsten uitpuilen. (Was dat toen in de mode?) Hoofdpersonage Eline Vere spreekt met een raar Pippi Langkous-stemmetje. Ik weet dit eerst nog aan de Hollandse kwaaltjes. Elke acteur perfect verstaanbaar, net als een Nederlandse songtekst. Elke acteur weer (wat) aangedaan door het script. De Portmaneske Francaise Marianne Basler is echter gedubt! Oef. Vandaar dat de mooiste scenes meta zijn. Ons soort mensen gaat lekker vaak naar het theater, en bij hoofdpijnen is er de 'opera in a box'! Zonder de Days of Heaven van De Horze nadert de film pas in het derde 'deel' het predikaat 'aardig'. In het intrinsiek filmische Brussel wint de theatraliteit aan glans. Kleine jaloezieën, zachte hartenkreten. 'Als ik mooie muziek hoor voel ik me beter.'

Was dat toen in de mode?

In de Nederlandse film is dat altijd in de mode.

LOL

ja precies. De Belgische regisseur wist er zelf nog in een scene een tepeltje bij te smokkelen. Couperus draait rustig verder in zijn graf.

Throw Away Your Books, Rally in the Streets
'Try and distract yourself for a minute.' Om even de ultieme Subjectivist uit te hangen – en bij zo'n radicale nadenkfilm mag dat wel – vlak voor het kijken was ik bijna in een vechtpartij beland. (Echt vechtweer ook.) Het moment voor een potje real seventies peace, love & avant-garde? Terayama toont een caleidoscopische kleurenparade vol stomme film-technieken en sympathie voor het Allerlaagste. Zoiets kan alleen uit het land van de gedragen slipjes-automaten komen. Ik had dus wegens omstandigheden niet het concentratieniveau om volledig in te tunen (mijn grens lijkt altijd rond de 84e minuut te leggen), maar er zijn genoeg dingen die hier goed gaan. Om te beginnen de waanzinnige soundtrack. Vol juxtaposities en prachtig alledaagse songteksten. Bovendien wordt voetbalkleedkamer-talk eindelijk serieus genomen. I'ts a kid's game for men'. De ballentheorie komt van Tarantino. Een voetbalslaafje draaft van hot naar her voor Echte Mannen. Tot zijn afgrijzen kan hij de concretisering van hun machofantasie met zijn zus niet voorkomen. 'Who is it for!?' Lastig. Denk aan een kruising van Spike Jonze, Robert Crumb, en Youp's Flappie, plus heel veel tietjes ter afleiding. In de boksring des levens tonen de makers ons ieders verboden verlangens. Een hardcore literaire pinku, met uitleg achteraf. De uitvaart van d-d-deicinema dei ce ne ma a. 'Your shirt stinks.'

Lou Reed: Rock and Roll Heart
'We were so bad we had to change our name every week.' Docu van niks over ome Lou, hoewel de film zowaar op Sundance draaide. Men lepelt de bekende feitjes op, als een Wikipedia-pagina die tot leven komt. Over de vroege jaren van de man leren we weinig, behalve dat hij één gitaarles kreeg. De aanwezige talking heads – zonder Laurie, maar met Byrne – bewieroken hun held: begrijpelijk, maar saai. Al het 'so real' geneuzel lijkt wel gangstarap. Leuk is de docu vooral wanneer de onzekere macho zelf spreekt. Er trekt in pep tempo een indrukwekkende interview-melange langs. Eén verhaal van Lou Steroid vertelt in zeventien verschillende fragmenten, met minstens zoveel maten aan matten. 'No one would hire us knowingly.' Ondanks dat hij (en zijn fans) in die indie-traditie pretenderen dat hij onbegrepen einzelganger bleef, werkte hij heel ambachtelijk een tijdje als stock songwriter. Een traditionele vorming is dé voedingsbodem om de boel op zijn kop te zetten, lijkt me. Niet langer van G naar D, maar blijven hangen op die G. 'Serious New York after hours vibes.' Daarna volgden de lessen van Andy, die Lou leerde werken, en een totalitaire hardheid kweekte. De ongemakkelijke ster, transformeerde zelfhaat in een (voor hem, en voor hem alleen) leefbaar persona. Laat Laurie nog maar eens over zijn jeugd contempleren. 'I hate my smell.'

mijn grens lijkt altijd rond de 84e minuut te leggen

ナミヤ雑貨店の奇蹟
The Miracles of the Namiya General Store heeft een fascinerende premisse: drie jonge inbrekers vluchten 's nachts naar een verlaten buurtwinkel om wanneer de spits begint in de massa te verdwijnen. Door de brievenbus verschijnt een brief die om advies vraagt. Okay, maar de brief werd in 1980 geschreven. Ze besluiten om maar eens een antwoord te schrijven en zo ontstaat een vreemd web van verhaallijnen die toewerken naar een fijne paradox. Melancholisch (heerlijke shots van verlaten straten en authentieke recreaties van 1969, 1980 en 1988) maar niet zonder een bepaald soort Aziatische sentimentaliteit en Confuciaanse boodschap. Niet helemaal geslaagd (ik denk dat het allemaal wat vreemder had gekund) al heeft het een zekere naïeve charme.

Source Code
Zo'n film die ik af en toe zag langskomen en waarvan je eigenlijk weet dat hij niet echt goed gaat zijn. Toch maar een gooi gedaan en mijn intuïtie laat me...niet in de steek. Heho, kwantummechanicabijnadoodparallelleuniversasnapje? Op zich een vermakelijke thriller als een soort post-9/11 Groundhog Day dus met Amerikaanse paranoia in plaats van humor. Dat is toch wel een jammerlijke transactie. Beetje sentiment om te compenseren helpt niet echt. Nee, dit soort dingen moeten vreemder. Meer Resnais kijken, Bowie!

wel een mooie pitch dat Miracles.

teveel spierballen in Source Code (inderdaad)

wel een mooie pitch dat Miracles.

Ja, ik moest hem wel even zien, al dacht ik in eerste instantie dat het een anime zou zijn. Er is zelfs een Chinese versie van. :)

Isle of Dogs
Eerst dacht ik "moet ik zien!" Daarna raakte ik teleurgesteld door de trailer met alle Wes Anderson all-stars en dacht ik "laat maar". Toen las ik dat Katsuhiro Otomo (<i>Akira</i>) een poster voor de film had ontworpen dus met die goedkeuring toch maar een gooi wagen. En in de Anderson-achtbaan is dit gelukkig weer zoiets als een hoogtepunt. Technisch een hoogstandje en beter geanimeerd dan <i>Fantastic Mr. Fox</i>. Anderson gaat vol op de Japanse toer en dan zijn Japanofielen meteen op hun hoede als Mifune die een valkuil ontwaart. Al snel je zie echter de authentieke liefde voor mythologie en cinema. Ongetwijfeld is het volgestopt met duizenden obscure verwijzingen, ik kon ieder geval het deuntje van De Zeven Samoerai herkennen. De trommeltjes zijn ook flink aanwezig, heel goed. Met het gebruik van de Japanse taal gaat Anderson ook onverwacht ver alleen wel jammer dat hij niet durfde om een 100% Japanse film te maken, zijn beroemde maatjes in de kou laten staan, dat is iets wat hij echt niet kan. Verder prima avontuur met de gebruikelijke motieven, misschien net iets te lang voor wat het is (typische film die 60 minuten moet duren.) Maar dat mag de pret zeker niet drukken.

Ik heb een 2dagenabo op Nitroflare genomen, nog (Japan) tips van Myduckisdead?

gheh ik surf even naar http://www.myduckisdead.org/p/blog-page.html?zx=9e7b535b3096d20e wow just wow.

(ik heb geen idee)

Abbott and Costello Meet the Mummy? Die wil ik altijd nog wel eens zien qua opvoedkundig.
Akira, Alphaville en natuurlijk...Antfarm Dickhole. :)
Ik weet niet hoor, twee dagen is wel heel weinig voor zo'n schatkamer.

Het is een begin. :)

https://s7.postimg.cc/hhjut9jhn/sexyrangers.jpguploading images

<3

ik heb t zelf ook wel eens overwogen zo'n Nitroflare abo'tje, maar het voelde toch als crime op crime stapelen. :P *gangsta*

Eagle Eye
'We are weapons hot!' Laat het maar aan Zizek over om de cultuurkritische waarde in een desastreus gerecenseerde actiefilm te ontdekken. Directe actie, dus direct bij de tijd door in Afghanistan uit de tijd te zijn. Daar kijkt het oog van Ome Sam via drones mee, om vervolgens toe te slaan. De hypersnelle oorlog op afstand, met al zijn nadelen. ('Is it really him?') Aardig subversief maakt het scenario het data crunching – en dus The State – tot Enemy of the State. Dat is toch aardig scherp gezien, nog voor NSA debacles. Hoe meer je weet, hoe meer je je zorgen maakt. Loslaten, dat moeten vadertje (of het Freudiaanse moedertje) Staat eens leren. Shia Leboeuf en Michelle Monaghan zijn de grootste slachtoffers. Zij krijgen door de Machine een nieuw 'ID' toegewezen (een soort omgekeerde identity theft) en moeten flink aan de bak voor Operation Guillotine. Lekker eenvoudig te doorgronden historische verwijzingen buitelen, net als de auto's, over elkaar heen. Regisseur Caruso's favoriete instrument (de trompet) fungeert als Hitchcocky McGuffin. Om alle gevaarlijk motieven toch nog wat te counteren, zijn alle vrouwen in de film vervelend. Dus is het wachten vooral op de hegeliaanse meta-scene waar Zizek zich om verkneukelde. Inside the mind. Een Volksgeist met Weltgeist ambities. 'That is the dream right there.'

Klimt
'I like the cruelty of artists.' De meeste arthouse-regisseurs wagen zich vroeg of laat aan het subgenre der schilder-biopic. Begrijpelijk, het zijn ten slotte hun collega's. Minder begrijpelijk wordt daarmee dat het niveau vaak tegenvalt. Raul Ruiz en Gustav Klimt, het lijkt een gouden (pun intended) combinatie, maar het niveau schommelt net zo hard als de naakte vrouwen, en de gemoedstoestanden. De Chileen laat John Malkovich los in het Wenen van het Belle Epoch, volvet decadent stervend. Voor de klappen van De Oorlog. Voor de influenza Klimt en zijn ook aanwezige protege Schiele zou vernietigen. Toen alles nog spieler-ei was. De Kaisermelange van Ruiz smaakt echter meer naar Europudding. Clichématig geklaag over matige accenten daargelaten, scoort de film juist dankzij een bewust gezochte grilligheid. Alsof we een echte biopic zien, die net vals wordt afgespeeld. Nept Ruiz ons? 'The real one is not really as real as the false ones.' Klimt ontmoet zijn bekende tijdgenoten. Magiër Melies – alweer een collega van Ruiz – en Wittgenstein en het Kreis. ('But what about Hegel!?') Ik hoopte vergeefs op een sessie bij Freud. Schilderen zien we Klimt nauwelijks doen, hij bekijkt vooral meisjes met Cocorosie-snorren, door spiegels en ramen. Hij wordt zelf geproefd als goede wijn. De artiest als tolerante eikel. 'I love you. To death.'

蜘蛛巣城
Zoals Shakespeare al zei: "Bitches ain't shit." Kurosawa verplaatst het meest zwartgallige stuk van Bill naar Japan waar Mifune als een slechterik uit Suske & Wiske mag brullen terwijl zijn Lady opzichtig de ambities opstookt. Dat is altijd een beetje een probleem met MacBeth: wat een kortzichtige sukkel. Snapt ook niet dat orakels er altijd zijn om je een loer te leggen. Dus terecht dat hij dood gaat. Hoe dan ook Kurosawa weet het mooi te verpakken, alles ziet er piekfijn uit, hij lijkt steeds in te houden en in te houden en dan op het laatst een puike geweldsexplosie. Zeer leerzaam voor de moderne filmer. Optimaal gebruik van mist ook. Eigenlijk viel het persoonlijke kwartje pas op het laatst tijdens de pessimistisch afsluiting. Waarom in post-WOII Japan MacBeth maken? Een afrekening met het Japanse fascisme lijkt mij. In dat geval: mooi gedaan.

ahh Throne of Blood (ik gokte Ran). 1 van die films, of beide? barst ook van het rood. (Zal Ran wel zijn geweest, aangezien ToB zwart-wit is :P :P)

Swing Girls
'I'm not wearing Kubo gynaecology on my back.' Ze stapelen uniform op uniform in deze ultra-cutesie real world manga-film. Een stel meisjes verruilt de kostschoolrok voor het outfit van een brassband. Alles is beter dan bijles-verveling in de zomerhitte. Op een Japanse highschool heeft zo'n Studio Sport-combo uiteraard maar één taak. Het 'basuball' team naar grote hoogte stuwen! Alle goede dingen des levens komen hier dus binnen 1,2,3,4,5 tellen bijeen, en dat na een ongelukje. (Alternatieve titel: Sushi in the Sun) Pittoreske bergtreintjes met slechts twee wagons gaan gewoon niet hard genoeg. Binnen het genre doet de film verder weinig nieuws. Wie Rock and Roll Highschool zag, kent de grapjes. Versierde versterkers en atonale exercities, tot het eindelijk klikt als een metronoom. De wanhopige bandleider doet een aardige ICP Orchestra versie van de Vooienmars op de piano, terwijl zijn 'kroost' elkaar vlooit. Helaas ontbreekt de melancholie van The Band's Visit of Linda Linda Linda. Een prachtkans richting eenzaamheid met een rivier ertussen wordt gemist. Geen diepzinnig gesip dus, maar wel genoeg liefde voor de gewone gekkigheid van de middelbare. En net toen ik me afvroeg of het snor zat met het intrinsieke jazz-gehalte verschijnt de snobby jazzcat. Hard bop for life. Laat de wimpies de wimpies. 'We decided to form a folk duo.'

Freaks
'The bearded lady's baby is born!' Het kon niet beter qua timing. Zo vlak na het Eurovisie Songfestival, met 'de zingende kip', en de avonturen van een doorgedraaide cliniclown, kwam de beroemdste exploitatiefilm als geroepen. Freaks (en de fascinatie ervoor) zijn van alle tijden. Toch valt het op hoe modern Browning's classic voelt. Zou dat nou komen omdat we tegenwoordig op tv (en in nog nieuwere media) altijd al een parade van mismaakten zien? Ik denk het niet. Dit is gewoon klasbakkencinema. Ik hoop dat er een dvd bestaat met een commentary track van Werner Herzog. Er zit genoeg Duits in de film. Auch Zwergen zijn hier klein angefangen (und gebleben). Hun moeizame romance behoort tot 'het zoet' van de film. 'I want no orders from a woman!' De beste scenes verruilen dit melodrama van kleine mensen voor het surreële avontuur. Ik stelde me Bunuel en Freud samen in de bios voor, genietend van Schlietzie, een van de meest akelig fotogenieke mensen ooit door de camera 'gevangen'. Al schrijvend lijkt de film zo wellicht een associatie-spel, maar vergis je niet. Het scenario – afgemeten als een boze dwerg – schrijdt zonder ook maar een moment iets te mankeren van hoogtepunt naar aandoenlijk dieptepunt. Elke scene een wereld van vrouwenhaat en vertier an sich. Geweldige mensen. 'She was once a beautiful woman.'

Ja, Ran associeer ook altijd met heel veel rood. :) Die ander dus. Las nog dat Kurosawa echt boogschutters net naast Mifune liet schieten tijdens die laatste scènes, dan krijg je wel goed opgefokt acteerwerk. :)

Wat ik stiekem toch jammer vond van Swing Girls is dat de tipgever niet anoniem blijft (even spieken of ik dat niet al had gezegd :)

lol @ echte bogen

ja dat was ook mooi geweest, de twists waren ok, maar op bizarre wijze kwamen ze allemaal op hun brave pootjes terecht aan t end.

in hun slechte fase klinken ze wel als Maher Shalal Hash Baz, ultieme leipe Japanse pop met blazertjes.

Demonlover
Whoa, waarom kom ik hier nu pas achter? Assayas in 2002 op de weirdo cyberpunk-toer, Gibson als Griekse tragedie. Bedrijfsspionage over kinky manga's, Videodrome iz real on teh interwebz, trashy Gina Gershon, Chloë Sevigny spreekt Frans en speelt naakt games, Connie Nielsen is onmenselijk mooi, NEU bij de begintitels, Sepultura op tv! Zo'n kille, nare "het zou er toch niet echt zo aan toe gaan?" film. Maar helaas niet zonder problemen, het eerste deel in Tokio is echt fenomenaal maar het loopt, ondanks de fijne draai, niet helemaal lekker op momenten en terug in Parijs vervliegt het momentum wat. Ergens vond ik de laatste woordeloze 10 minuten wel gewaagd maar ook "meh, autoachtervolging". Ik ben in de war, maar sciencefiction zou veel meer dit soort gebieden moeten ontginnen.

生きる
Nog een film die ik jarenlang had uitgesteld. Ik vermoede iets teveel feel-good "life's a box of chocolates" in de omschrijving. Fout. Kurosowa pakt verhaaltechnisch lekker uit met een ambitieuze structuur waarin de oude bureaucraat halverwege opeens echt dood is en de begrafenis een spannend duel wordt over de ware betekenis van de man. Niemand wordt uiteindelijk gespaard zelfs niet zijn collega die het als eerste voor hem opneemt en als een Petrus zich uiteindelijk neerlegt bij de bureaucratische machine. Petrus? Yep, ik kreeg flink wat christelijk-existentialistische vibes bij deze neergang vol naastenliefde en verraad. Ondertussen spaart Kurosawa de Japanse mores niet. Takashi Shimura, prachtig hoofd altijd met die melancholische pretoogjes.

eindelijk! wel Kurosawa op zijn meest zoetst denk ik. (let wel zeker top 3 Kurosawa films voor mij, Stray Dog en hmm, ok top 2 dan)

Demonlover ga ik noteren.

Kurosawa op zijn zoetst is nog best depri. :) Ik besef opeens dat dit pas de eerste niet-historische Kurosawa was voor mij. Zou moeten doorpakken, maar er is teveel te zien voor een side-project. Top 3 Kurosawa is nog gedeeltelijk open, al staan de eerste twee (De 7, Rashomon) voor altijd vast als 'Bohemian Rhapsody' in de top-2000.

:) hij heeft ook een Dosto-adaptatie, leerde ik vandaag. https://en.wikipedia.org/wiki/The_Idiot_(1951_film)

Ja, ik vond de Fjodor vibes al vrij sterk aanwezig in Ikiru. Nou ja toch maar even op Netflix kijken of Stray Dog er nog op staat.

Spider
'She had no more silk left.' Nu alleen Cricket nog in de insecten-trilogie van Cronenberg. De overdadige suiker in de koffie kan wellicht als terugkerend citaat fungeren. Toch is Spider een a-typische film voor de Canadees. Lekker literair en met een rustige arthouse-pas, schrijdt de thriller statig voort. Geen uitzinnige Repulsion-taferelen – of Kafkaëske toestanden – waar ik aanvankelijk nog op rekende. Een stamelende, meestal onverstaanbare man gaat 'begeleid wonen'. 'Your room Mr. Clegg.' Ralph Fiennes bewaart zijn belangrijkste bezittingen in een sok, en verbergt het kriebelige notitieboekje der gekken onder het laminaat. Luiken achter luiken sluiten hem ook teruggekeerd in de donkere wereld, op in zichzelf. Langzaam maar zeker gaat de kijker mee in het hoofd van dit 'curious character'. We zien the present inside the past. Fiennes staat erbij, en kijkt naar zijn verleden. Een truc waar ik nooit genoeg van krijg. Tijdens flashbacks ontspint zich het trauma op Sirkiaanse wijze. The flesh back. The family romance of neurotics. In bruine tinten doet Cronenberg zijn beste Terrence Davies. Een duistere hersenpan sluit zich. (Ook Spider begint met een hymne). De puzzelstukjes worden bijeengeveegd. Een strijkkwartet raakt de gevoelige punten. Lichaam, geest, gezin, en gekte. Oren, ogen, puntje van je stoel. 'His head was stuck.'

Popeye
'I need me vitamins.' Een live-action versie van een tekenfilm, het intrigeert, maar voelt toch verkeerd. Van het neppe naar het nep-echte. Zulke dubbele illusies doen wazig zien. Popeye heeft nochtans alles om mijn favoriete imaginaire film te zijn. Regie: Altman, Olijfje: Shelley Duvall, muziek: Harry Nilsson! Ik stelde me een depressieve avant-garde adaptatie voor, met honderd stemmen door elkaar. Everybody's Talkin'. Maar helaas. Popeye: Robin Williams. En hij heeft een flink handje van dit soort flops. (Denkend aan Hook.) Eventjes lijkt het allemaal nog goed te komen. Popeye arriveert in het fraaie Sweet Sweethaven – de set decorator verdient alle complimenten – en dwaalt door Vine Street. (De muziek klinkt ook aardig Van Dyke Parksig.) Maar dan al begint het stemmetje van Williams te ergeren. Net zoals diens eindeloze 'gedachtewolkjes'. (Popeye praat nogal veel tegen zichzelf.) Dit zal allemaal wel 'kloppen' in de geest der strip, maar werken doet het gematerialiseerd niet. Lange tijd blijft het plot merkwaardig zelfs saai, terwijl de slechte grappen ook te schetsmatig zijn voor een klare, melancholische lijn. De strongman met zijn vadercomplex dobbert mee op 'the dinghy of life'. Pas aan het eind gaat de pijp eindelijk uit de muil voor wat spinazie (prompt gevolgd door een continuïteitsfoutje). 'Your intentions were good.'

Maar helaas. Popeye: Robin Williams.

LOL.

Sowieso ging ik hierna een in mijn geheugen graven, en eigelijk was die hele Popeye nooit echt leuk.

Inderdaad. het leek ondanks (ondanks de spierbundels) altijd al wat eendimensionaal. Prachtige review op Letterboxd: [in parafrase] Altman only made this on the advice of his therapist.

*bruggetje*

zag dat je GGZ-drama Spider niks vond! ik vond 'm niet erg Cronenberg, maar als arthouse-mindfuck toch prima.

Ik kan het tussen alle Spider Rico's lastig terugvinden. :) Maar inderdaad, hoe verder Cronenberg van zijn klassieke body horror beweegt, hoe problematischer, over het algemeen. Was wel knap gedaan enzo met de shots van die gashouder(?) en het yukkie onvergetelijke shot van dat weggooien van sperma in het kanaal maar toch mweh (Ralph Fiennes hè? Word ik ook nooit heel enthousiast van.)

ahh ja toch nog aardig wat correcte herinneringen. a real British tart with real British sperm in her hand.

もらとりあむタマ子
Dit soort arthouse schudden die Japanners ook zo uit de mouw. Precieze cinematografie, herhaling en gaan maar. Eerste deel (van de vier seizoenen) ging ik er goed voor zitten. Slacker-meisje (okay, jonge vrouw want afgestudeerd) trekt weer in bij haar bravige vader en voert de hele dag niks uit behalve wat gamen en manga's lezen. Ik verwachtte daarna zo'n droge komedie met een ongetwijfeld positieve uitkomst (denk Wood Job!), maar eigenlijk wil Tamako al snel wel wat aan haar situatie doen, wellicht iets onhandig. Pa wordt het toch wel zat en dan opeens met een quasi-mysterieuze observatie is het afgelopen. Ik beken dat ik een zacht "WTF?" liet ontsnappen. Als portret van een generatie waarschijnlijk zeer geslaagd en op een gemene manier depressiever dan je verwacht tijdens het kijken.

jaaa! de treurige sportartikelenzaak.

J'ai Pas Sommeil
'De Bulgaarse danser kan niet eens dansen!' Met flink wat goede wil, speurde ik in dit gedoseerde drama naar een andere kant van Claire Denis, eentje die ze best eens zou mogen onderzoeken. Zij kan de gouden driehoek voltooien. De coole sfeer van Jim Jarmusch, de meligheid van Kaurismaki – met een oude auto uit Litouwen – en dan Denis zelf, voor de subtiel-erotische touch. Een Litouws meisje arriveert op de tast, per rammelbak, in het grote Parijs. Een plek waar niet alleen de flikken nors zijn. 'Relax Ay Voo' zingt een liedje haar en de anderen, vergeefs toe. Kibbelend omarmd door Russische connecties, die hun mede-outsider wel de kronkelige wegen zullen wijzen. (Zijzelf belandt tot haar eigen vermaak in een foute bios.) Ook het politiebureau-gehannes en een oudjes defense training zorgen voor knipogen. ('Il va prendre ton fric!') Die locaties wijzen echter wel op de serieuze ondertoon. Een granny killer houdt huis, en met de minuut doet Denis meer haar gewone, goede, maar hier ook wat degelijke ding. Het rauwe stadsdrama van immigranten, drag queens en andere verschoppelingen. De ondertoon lijkt vooral: onze maatschappij accepteert saamhorigheid niet eens meer, zelfs als die wordt aangeboden. Het is eten of gegeten worden. Alleen de nacht en de drank dempen de pijn. 'Comme la femme douce. Comme l'homme léger.'

Kamome Diner
'Sorry you came all this way to eat Japanese food.' Fin-ministische foodiefilm, dus feel good, feel food! Ik kreeg zin om ook een eet-concept te verzinnen. De zoetzure inval. Een dinner runnen, het lijkt best leuk, zelfs als er geen hond komt. Maar misschien geldt dat enkel in die prachtige, statige straten van Helsinki. Japan komt naar de Fin toe deze zomer. Twee volkeren die gemaakt zijn voor elkaar. Ondoorgrondelijke talen, leipe humor, een zalm-alliantie. Wes Anderson gaat deze hipster-film diggen, al hadden ze het aantal fast cuts-grapjes wat moeten verhogen. Kamome Diner houdt het op slow cooking, milde maar heldere kleuren, en een consequent strak design. Een stel Van Warmerdamse buurvrouwtjes tuurt door de ruit de oriëntaalse diepte in, en levert als koor commentaar. Binnen voltrekken zich de bekende rituelen. Het runnen van een dinner (zonder bel!) is eigenlijk al een ritueel op zich. Latijnse trommeltjes zorgen voor een global fusion-gevoel, maar in de keuken – zo doceert men een tikje nationalistisch – hoort de traditie te heersen. Japanse vernieuwing, is een ode aan langzame, kleine veranderingen, zoals alles uiteindelijk zal moeten veranderen. En ook al woon ik zelf boven een sushi-takeaway, ik moet niks van die keuken hebben. De Finse? Geen idee. Misschien de boel eens overnemen. 'A sad person is sad in any country.'

野良犬
Die hijgende hond bij de voortiteling zet de sfeer meteen neer in deze buitengewone thriller van Kurosawa. Wat een zweterige film. Hitte in films is altijd een slecht teken en lijkt hier vooral de jonge agent Murakami parten te spelen wiens colt in de tram wordt gerold. Het tempo zit er meteen in. Murakami kan de castratie maar moeilijk aan dus wordt hij gekoppeld aan de veteraan Sato, die hem een beetje probeert te kalmeren zodat ze samen de zaak kunnen oplossen want inmiddels is iemand uit de onderwereld overvallen aan het plegen met het wapen. Ha, de tijd tikt, maar ze kunnen nog wel naar een potje baseball om tussen de 50.000 mensen een verdachte te zoeken. Mooie shots, fijne buddy-relatie tussen de twee coppers gespeeld door twee Kurosawa favo´s en heerlijke afwikkeling in een bosrijke buitenwijk waar een vrouw piano speelt terwijl good en bad guy elkaar aanstaren.

<3 ja, die piane the magical touch.

It Happened in Flatbush
'What do baseball players generally eat, besides peanuts?' Inmiddels ben ik een volleerd fan van het lokale team Jeka – en de kantine 'de Volle Bak' – dus wie weet moet ik van baseball-films een projectje maken. Het hiphopduo The Underachievers leende deze filmtitel voor hun beste plaat. Ze zullen wel uit Brooklyn komen, net als de underachievin' Dodgers durin' their good old times. In 1941 gebeurde 'het' dan eindelijk, wat de makers inspireerde tot dit niemendalletje. Gleufhoeden en Victoriaanse hoedjes zitten met de handen in het bedekte haar. Wie moet dit zooitje ongeregeld leiden? De eigenares kiest voor een grofgebekte Ier. De bulky Bogart-variant spendeert zijn tijd als washed up star ergens in het farm systeem van 'Klaverveld'. Voor hij goed en wel terug is, is de 'old dame' afgevoerd. Spijtig, zij had banjerend door kleedkamer juist potentie. Haar sexy vervangster leeft het 'highlife' van New York, tot afgrijzen van de Brooklynse boeren. Het voorspelbare romantische plotje, dat zo uitgerold kan worden, riekt sterk naar geparfumeerde vrouwonvriendelijkheid. Van on screen speeltijd komt het nauwelijks, maar ook discussietijd hoort bij Amerika. Scheidsrechters, bestaan niet, of zouden niet moeten bestaan, in the land of the free. Net als journalisten! Take thém out. Gekonkel, gegraai en boners. 'You're going to stay here and pitch.'

Virgin Stripped Bare by Her Bachelors
'Ik ben klaar om te worstelen.' De internationale titel van 'Oh! Soo-jung' lijkt smakeloos, maar komt zowaar van Marcel Duchamp. En dat klopt helemaal in deze WTF-film. Is het komische kunst of om te janken? Hong filmt hier in een cosy, zelfs kerstige zwart-wit, maar de inhoud prikkelt, schuurt en verwart, zoals altijd. Een stel grappige klootzakken speelt racket- en relatiespelletjes rond de jonge maagd Soojung. Aanvankelijk heeft zij de touwtjes nog in handen in deze 'date game' met de Franse slag. Aantrekken, afstoten. Wil ze de jonge overijverige rijke vrijer, of toch de brutere regisseur? In een context van kunstgalerijen (die we zeer Duchampesks nooit van binnen zien) en een editor-room (meta!) maken de hoofdpersonages elkaar gek met dooie mussen en ongewenste kussen. Steeds vaker lopen de drankgelagen uit de hand. Steeds grimmiger lijkt Hong vooruit te lopen op #metoo. Mensen zijn zo vervelend voor elkaar in relaties. Dommer dan ezels die achter een wortel aanhobbelen. Het bekende film in film-gespiegel van Hong verwarde me hier dermate, dat er zelfs even een 'third man leek op te duiken. Niks van waar. Tragiek doordesemt elke ademtocht tijdens de koude Koreaanse winter. (De actrice pleegde een paar jaar later zelfmoord.) Sartriaans verloren in een existentialistische crisis. Nouvelle vaginisme. ' Je hebt mijn borsten toch?'

Castle in the Sky
'Wie gaat dat shirt maken?' De strafste vluchtleider en vliegenier van de cinema leeft zich hier weer uit met Icarus-loopings en andere Da Vinci-fantasieën. Van al Miyazaki's werk is Castle in the Sky het meest actierijk. Zoveel achtervolgingen en geweren. Heel even dreigt het niveau zelfs richting Hollywood af te dalen (Klabam!). Een stel Crystal Warriors en Killa Bees-piraten zit achter een meisje aan. Zij heeft 'het kristal'. Gelukkig voor haar, en voor de film, dondert ze (letterlijk) in de handen van een jonge mijnwerker. Haar afdaling naar het Europese sprookjesland, knipoogt per ongeluk nog een laatste keer naar Amerika. The Falling Girl. Unheimisch 9/11. Op het platteland belandt het scenario even zielsgelukkig in meer pittoreske taferelen. Een romantisch Herder-wonderland, waar breedgeschouderde Zola-mijnwerkers afdalen (de totale, aardse tegenstelling van de luchtige vluchtfantasie). Miyazaki maakt een hoop flauwe grapjes rond kleine onhandigheden (een vrouw is zwaarder dan je denkt!), en filmt zijn helden als naïeve revolutionairen in Sovjet-perspectief. Dan keert, onvermijdelijk, het mechanistische wereldbeeld terug. Een samenleving staat op een kruispunt. De moderne 'rationele' tijd zinkt Atlantis-magie in rap tempo af. Zelfs Het Japanse Trauma valt nog. Uit de lucht uiteraard. 'That stone should be locked away'.

Little Dieter Needs to Fly
'The brightness is really what I remember.' Nog zo'n spirituele astronaut, Werner Herzog. Hij vindt hier een (derde) geestverwant. Werner en Dieter delen type naam, leeftijd en daarbij passende kalende haarstijl, spreken met hetzelfde Duits-Amerikaanse accent, en bovenal, zwelgen in dezelfde fantastische mentaliteit. De hang naar absolute limieten. Het wordt bijna uncanny. Er is echter een belangrijk verschil. Werner observeert. Dieter beleeft. Dengler trok als jongeling naar Amerika om vliegenier te worden. De Amerikaanse Droom blijkt uit snoeihard werken te bestaan, maar uiteindelijk mag hij vliegen, in Vietnam. Een paar minuten later ligt hij in duizend stukjes in de jungle. Stukjes die hij nooit meer echt bijeengeraapt kreeg. Heden ten dage weet hij zijn traumatische compulsies alleraardigst te verklaren. Zelfs Werner houdt wijselijk zijn mond (gelukkig maar: denkend aan de twee accenten is teveel-regel) Werner neemt Dieter terug naar de jungle, voor een re-enactment. The Act of Capturing. Het werkt wederom. Hoofdschuddend ondergaan we de ene na de andere apocalyps-les. 'They were barbecueing all the time.' Deze man had zoveel pech dat hij bijna uit Shoah weggevlogen lijkt. En dan zwijg ik nog over zijn einde. Van de diepste diepten, naar de hoogste hoogten. 'The only friend I had, in the end, was death.'

そして父になる
Nou, nou, zo maar een Japanse film op de Nederlandse tv. Koreeda wint de Gouden Palm dus dan is er wel een aanleiding. Nou genoeg cynisme (misschien let ik gewoon niet goed op.) Familiedrama is bepaald niet mijn favoriete genre maarrr dat kunnen ze daar ook gewoon prima. Prachtige shots kneden de liefhebber van treinen, rivieren en neon (mijn favoriete beeld toch wel van die rots in de rivier waar workaholic pa dan toch ware woorden spreekt tegen zoonlief.) Verwisselde baby's leidt natuurlijk tot problemen en die worden heel subtiel gestapeld zonder dat het tot een emotionele explosie komt. Hup open einde erbij en je hebt een zeer geslaagde film die toch weer van alles aankaart over de Japanse maatschappij. Kortom VPRO, doorpakken.

ja :-) voor mijn gevoel inderdaad een zeldzaamheid. Al herinner ik me - way before ik ever into cinema raakte - dat ik op een zondagmiddag eens deze zag: https://en.wikipedia.org/wiki/Kikujiro

The Dentist
Ooit, begin jaren negentig, al eens gezien. Toch leuker dan ik me herinnerde, al is het natuurlijk heel hoogstaand. Gewoon eeeewwww, grappig.

Terminal
Zeer gestyleerd maar wat clichématig en verder gewoon veel te weinig substance, te rommelig, kon er de aandacht niet echt bijhouden.

Yellow
Ook veel vorm en betrekkelijk weinig substance, maar outstays its welcome sws niet met z’n krap 25 minuten. Gewoon een mooi eerbetoon aan giallo, niet in het minst door Antoni Maiovvi’s soundtrack.

離魂 (Split of the Spirit)
Bovennatuurlijke thriller uit Taiwan, geen hoogvlieger maar wel een paar aardige moment. Lullige bluescreenfinale die wel goed is voor een glimlach.

Liquid Sky
Een broflake’s nachtmerrie met allerhande drugs, vrije seks/gender in hipster New York. Aliens ontdekken dat een orgasme beter is dan heroïne. Bizar is wel het woord, in zowel verhaal, visuals en behoorlijk rare elektronische muziek.

Umutsuzlar (De Hopelozen)
Blonde Çiğdem has no happy, want een gewoon leven met haar man lukt niet door haar „kara sevda” („donkere liefde”) met gangster Fırat, die ook niets anders wil dan oud worden met haar (en zijn pipa). Een erg aandoenlijke scene is als Fırat „recht” moet spreken, waar normaliter koppen zouden rollen, maar nu afwezig zit te tekenen en zeer milde oordelen velt.

https://s15.postimg.cc/m6yfumb8r/daydreem.jpguploading images

Secretary
Aparte film over een secretaresse die een s/m-relatie opbouwt met haar werkgever. Waanzinnig interieur waar Jess Franco ook wel een film zou hebben willen draaien en een geweldige performance van Maggie Gyllenhaal (die ik eigenlijk sinds The Deuce pas in het vizier heb en hoog had zitten). Ik heb het van horen zeggen, maar volgens mij is dit een soort intelligente 50 Shades Of Grey met een vrouwelijk perspectief wat me eigenlijk door The Love Witch opvalt.

jaa Maggie <3. Ik heb Secretary op Tinder (jaja) heel vaak aan meisjes getipt die met '50 Tinten Grijs' als favoriete boek verkondigden. Sommigen luisterden braaf naar mij, en keken, en altijd vonden ze het vreselijk. Haha. :-)

The Story of Film: an Odyssey
'But what drives them?' Ik had een nieuw zomer-project nodig, dus wendde me tot 'one of the greatest' movie buffs: Mark Cousins. In zijn zangerige (al snel wat zemelige) Noord-Ierse accent, melodiseert en marineert hij 15 uur lang over de filmgeschiedenis. Hij doet dat kundig en tegen de mainstream-stroom in. Met impeccable taste. Bijn altijd was ik het met zijn keuzes eens. Iran! Memories of Murder! The Naked Empero's Army Marches On! (Wel teveel eer voor Bertolucci). Sowieso is echt alles 'the most/the greatest/the best' of toch minstens 'one of the most'. Zijn formuleringen beginnen dus wel wat te vervelen. Net zoals zijn reality rockist-houding. (Nagenoeg geen sci-fi). Maar ach... Wat geeft het eigenlijk. Ik noteerde toch weer bijna 150 films. Thanks Mark.

Ironisch genoeg te beginnen met...

The Last Movie
'What's your reference!?' De grens tussen pretentie en dronkenschap blijkt lastig te trekken. Voor de kijker, en voor Dennis Hopper. Het enfant terrible krijgt zijn ogen hier nauwelijks geopend, alsof hij hoopte dat dit werkelijk zijn Laatste Film zou zijn. Struinend door een Herzogiaans gekte-land, maken hij en zijn crew een film about film. Een luchtspiegeling die aardig vooruitloopt op andere meesters van het Zuid-Amerikaanse Onbegrip (of Onbegrijpen) zoals Regeydas. 'You boys better watch yourselves out there.' De Amerikaanse cinema werd volwassen in de gouden jaren zeventig, dus kon het grote deconstructie-proces beginnen. Over The Last Movie zullen vele driftige, in academisch goud gegoten scripties geschreven zijn. Hier eindigt niet slechts een western-'era', maar een heel medium. De touwtjes hangen voor iedereen duidelijk in zicht. Maar breken ze ook? Misschien heb ik dat gefantaseerd. (The death of a Stuntman.) Ik tunede vooral in op de folksongs, die ome Dennis lijken toe te spreken, terwijl hij uit ramen staart. In de verte spelen silhouetten. Zijn fantoomfilm glipt uit zijn handen en eindigt met een vroege straftocht tegen cultural appropriation. El Gringo krijgt billenkoek. De invloed van fictie op de realiteit geselt de gesteldheid. Jodorowsky zou zeggen: Kill your movie! (En Hopper deed een dappere poging). 'This is just for drama.'

Le Sang d'un Poète
'Every poem is a coat of arms, it must be deciphered.' Freudiaanse hoofd-mond-film van cryptokraker Jean Cocteau. De 'cock de la classse' meent helaas weer veel te moeten verknallen met zijn potsierlijke stem, maar zolang hij in surrealistische beelden dealt, kan ik redelijk mee. Vijftig minuten duurt het werk slechts, dus telt elke minuut dubbel. Cinema de dada. Een gespierde macho-schilder vindt zichzelf terug in een ongemakkelijke situatie. Kunst zal altijd spreken, en zíjn kunst spreekt terug. Even later heeft hij een mond op zijn arm, en chaos in zijn hoofd. Dorian Gray had het een stuk gemakkelijker. Cockteau loopt vooruit op Cronenbergiaanse body horror en doet ook nog zijn eigen Last Movie, gevangen 'par mon propre film.' In het beroemdste – door Cousins getoonde shot – dondert de kunstenaar dóór het symbool der meta-magie, de spiegel. Achter de schermen kan hij enkel via peepholes toekijken. Naar wat precies, dat moet men mij niet vragen. De villa volta van de avant-garde draait zijn mortale rondjes voor de eeuwigheid. Ik raakte na twintig minuten verdwaald, dus zal mijn mond houden. 'Fermer la bouche d'un blessé.' Laat Cocteau maar een lang-lang-korte neus maken naar de Onbegrijpers. Radicaliteit kan 'm niet ontzegd worden. Zijn film is zelfs al genderfluide! 'Vous etes un homme perdu.'

re: Secretary. Mmm, met pre-kalende James Spader nog wel.

Cousins even opgezocht (dat Ierse accent zette me op het spoor): inderdaad! Die superirritante gast die vroeger bij BBC Moviedrome films mocht introduceren en ze altijd op pedante wijze altijd wat te klagen had. Alex Cox deed dat altijd leuker.

laat Gert & Olaf het niet horen. :-)

geinig ook. Het verschil tussen Cousins en Thompson. Cousins vind Last Movie geweldig. Thompson noemt het 'a marker for pretentiousness'

Gna, gna, ze hebben allebei gelijk over The Last Movie.

Aelita
'Touch me again with your lips on my mouth, like they do on earth.' Stokoude films worden een soort Eboman-producten. Rechtenvrije sample-pools. Iedereen kan ermee aan de slag. Lang leve de sci-fi fantasy die het internet vormt!Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek. Toepasselijk, want Aelita geldt als – Cousins-voice – 'one of the first sci-fi fantasy films'. Op aarde 'arriveert' een message from space. De meest radio-ontvangers gooien de boodschap weg, maar de nieuwe, trotse Sovjets gaan Gaga. 'Pass it along to the Bureau of Deciphering'. Een Strugatsky-achtige puzzelaar droomt zich al naar een planeet vol knutseldecors en geodriehoeken. De depri wetenschapper ontvlucht zo zijn losbandige vrouw in even lustige gedachten. Want dat is het mooie aan sci-fi, natuurlijk. Er kan altijd meer. De erotica van de Ander laat je kijken naar je eigen seksualiteit. De vrolijke obscene pakjes komen moeiteloos langs de censor wegens inheemse kwaliteiten. Jammer genoeg gaat Aelita niet alleen over de prinses, en haar droom-wetenschapper met de melancholieke treinreizigerskop. Er zijn verwarrend veel registers. Vermakelijk, maar goed is de film alleen op Mars, waar afgekeurde arbeiders auschwitiziaans worden 'opgeborgen'. Dus de Sovjets ontketenen een revolutie. Metaphors on Mars. 'And the dream took hold of him again.'

Pin Up Girl
'Tell us more, oh teacher.' Ik beloof dat ik niet al mijn filmstukjes aan de Cousins-zomer-invalshoek op zal gaan hangen, maar hier moet worden opgemerkt dat níet al zijn keuzes tips zijn. Bewust. Een docu-reeks als The Story of Film vereist ook 'negatieve illustraties', en af en toe heb ik die gewoon opgeschreven. (Je bent cinefiel of niet.) Pin Up Girl is een broddelwerkje uit de bubblegum-Droomfabriek, door Cousins toepasselijk 'de Bobbel' genoemd. Kop in het zand, hand in de broek, tijdens de oorlogsjaren. Langbenige Betsy Garble speelt een soppende stenografe, die het leger, leger achterlaat. Dwarrelend door neon-nachtclubs kijken de matrozen hun ogen uit. A world in close harmony. Alles past. Garble speelt zichzelf, de peroxide blonde bombshell. Tijdens de film laat ze iedere fictie-pretentie langzaam los. Het pornografische dubbelgangersplotje kon zélfs de makers blijkbaar niet boeien. Jammer, want in tegenstelling tot haar 'lelijke' vriendinnetje (bebrild) gaat Garble er juist aanzienlijk op vooruit, met stenografenbril. Wij moeten het til' the happy end vooral doen op militair tapwerk. De big parade en the big guns. 'Both your hands full.' En altijd zwelgt zo'n massaal hemels koor op de soundtrack, de puriteinse counter bij al te aardse genoegens. 'I like being nice to the boys in the service.'

Zo, die Aelita is obscuur zeg (op Letterboxd tenminste). Of keek je de 1924 versie?

Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek.

ahhh! ter verdediging van de Glassianse soundtrack moet ik nog melden dat die knutselaar wel allerlei spacy effect erop los had gelaten.

In de ouwe tijd speelde Shostakovich er zelf piano bij, schijnbaar. Dat moet ook mooi zijn geweest.

Aelita inderdaad, 1924. Van Protazanov.

die Tied & Tickled Trio wil ik nu ook wel eens opsnorren.