Filmforum

Ja, het blijven lijstjes, dus je moet snel nadenken. ;) Il Conformista gaat, bedacht ik me nog, ergens over verder dan de, natuurlijk niet te bagatelliseren, ontmaagding van Liv Tyler.

Liv Tyler was toen nog niet geboren. Je bedoelt natuurlijk Stealing Beauty. :-)

Ja, daarom moest Il Conformista boven Stealing Beauty. ;) (zie Willems opmerking.)

jullie maken 't ingewikkeld.

las Liv Tyler in Il Conformista zat had ik vast leuker gevonden.

Sheltering Sky wil ooit ook nog wel ns zien, meen dat boek in elk geval te hebben gelezen.

Het King Crimson nummer is iig erg mooi.

Stranger Than Paradise
Jarmusch' doorbraak en terecht ook, zeker geen meesterwerk maar wel een unieke, lieve, lome film. Zoals gewoonlijk voor Jarmusch in hoofdstukken. Een Hongaars meisje komt naar Amerika en logeert bij d'r onwillige neef (John Lurie) ze ontmoet zijn goeie maat Eddie. (Een geniale rol van voormalig Sonic Youth-drummer Richard Edson) Nice Guy Eddie, met z'n hoge stemmetje, ziet wel wat in haar en doet overdreven aardig. In het tweede gedeelt (een jaar later) gaan de beide jongens het meisje opzoeken als ze inmiddels bij tante in Cleveland woont. Het moment dat ze haar verrassen in de hotdogtent waar ze werkt is onbetaalbaar. Ze is zo blij. In het laatste hoofdstuk is 't drietal in Florida, voor een curieuze vakantie.

The Incredible Shrinking Man
Curieuze fantasy uit het stenen tijdperk. Lollig koddige effecten, met heel grote meubels natuurlijk. Man ontdekt dat hij steeds kleiner wordt. Zijn blouse past niet meer, zijn broek zakt af. Vrouw en dokter ontkennen, maar na een tijdje valt dat niet meer vol te houden natuurlijk. Best angstaanjagend, had zich nog wel slomer mogen ontwikkelen van mij, want nu zit ie na even een dweg te zijn geweest in de volgende scene in een poppenhuis! En de huiskat denkt een muis te zien. Film wordt qua effecten wat beter (en makkelijker voor de makers) als de man in zijn eentje in de kelder verzeild raakt. Hij bombardeert een spin tot vijand, beklimt lucifersdoosjes ware het Mountain Everests en dan, plotseling, kan ie door 't gaas waar ie eerder door naar buiten heeft staan turen. Het einde is zeer beroemd (en zeer goed in wat verder een b-film is) de man houdt een haast religieuze speech. Yes, smaller than the smallest, I meant something, too. To God, there is no zero. I still exist!

My Dinner With Andre
Het Zwarte Schaap in 't oeuvre van Louis Malle. What was he thinking!? Twee mannen dineren, terwijl de ene onzin praat en de andere dommige vragen stelt en irritant lacht. Als korte film van tien minuten was het al een slecht idee, maar als film van bijna 2 uur. Het gaaat maar door, de man vertelt over zijn bizarre, stompzinnige, spirituele avonturen, die toegegeven, heel af en toe wel grappig zijn, maar gottegottegot.

Vijf sterren op allmovie.com. Niet te doen he...

ook nog een 7.4 op Imdb.

ik herinner me een nouvelle vague film waarin een meisje sigaretten rokend een gesprek voert met 'n oude filosoof. duurde misschien 10 minuutjes (vast minder) was vele malen beter dan dit. (nu ben ik alleen de titel van die film kwijt, zal 'n Godard zijn geweest)

er zit ook geen enkele lijn in de film. dat Wally Andre ontmaskert als een pretentieuze wannabe ofzo.

ik herinner me een nouvelle vague film waarin een meisje sigaretten rokend een gesprek voert met 'n oude filosoof.

Bande à part!!

Bande à part!!

Onder andere. Godard liet ook Anne Wiazemsky in een van zijn films opdraven voor filosofische vragen. Meestal liet de regisseur zijn actrices vragen stellen die hij ze ter plekke influisterde. Dat deed hij ook met Macha Méril in Une Femme Mariée (recentelijk op dvd verschenen). Het is wel zielig dat hij de actrice dan heel dom in de camera laat kijken terwijl de wijze oude man (in dit geval schrijver/filmmaker Roger Leenhardt) allerlei wijsheden te berde mag brengen.

Ik herinner me zo'n scene uit Vivre sa vie met een mannelijke filosoof (Brice Parrain).

De filosofen bij Godard zijn altijd mannelijk. De vrouwen mogen in zijn films enkel vragen stellen en luisteren. Godard en vrouwen, altijd lastig.

In La Chinoise trouwens ook, inderdaad weer met dezelfde sekse-verdeling. ;) Begin nu te twijfelen of ik Bande à parte en Vivre Sa Vie niet door elkaar haal (Banda á parte is meer van het lieve liedje en dansje.)

Bande à part!!
dacht ik ook eerst, maar ben er niet zeker van. het was in elk geval in zwart-wit. maar als gezegd hij heeft er meer van die.

Issız Adam
Relatiedrama beetje vergelijkbaar met İklimler. Ik vond het zelfs beter, want de 'eenzame man' is een platenverzamelaar van nostalgische Türkpop van Sezen Aksu, Ayla Dikmen en Hümeyra, en die muziek (gelukkig ook ondertiteld) met het liefdesdrama wat zich ontvouwt mist haar effect op ondergetekende niet.

ıssız adam = eenzame man

ultrakort filmquizje, wieowie herkent deze filmster van weleer (redelijk recente foto) (ze is daar eind zestig)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/55/JulieAndrews_face.jpg

zij van the sound of music?

als dat idd een recente foto is dan ziet ze er nog patent uit. misschien toch iemand anders?

ah. de foto komt van wikipedia :)

ja het was goed hoor :) Mary Poppins herself zeg maar.

Overbelichting doet een hoop:
http://img40.imageshack.us/img40/1952/julieandrewsface.jpg
(vind ik overigens nog steeds patent hoor, gewoon op leeftijd en beter dan als een dragqueen of een laaf, zoals al die 'opgekalefaterde' typejes)

haha shit ja.. nice one MB :)

Le Trou
Niet zozeer de film van de week, maar het "shot" van de week. Zo eng. De beste horror-meester zou 't niet beter hebben gedaan. Le Trou is een soort hamertje-tik als een vijftal gevangenen onder de leiding van real-life ontsnapper Jean Keraudy, die een versie van zichzelf speelt, aan 't tunnelgraven slaan. Kleng! Kleng! Beng! Beng! Dit gaat bijna twee uur door, zonder dat er iets memorabels gebeurd. (Nu komt ie, en het is een hele dikke spoiler) Urenlang hebben de gevangen om de beurt met een zelf in elkaar gezet periscoopje door een kijkgaatje de hal van de gevangenis in de gaten gehouden. Nooit was er iets te zien. En dan, als ze willen vertrekken, kijkt de achterblijver nog een keer. Niets te zien en hij draait 't spiegeltje naar beneden voor de dichtstbijzijnde hoek. Goed vergelijkbaar met die andere Franse gevangenisfilm (met de lange titel) zeg maar A Man Escaped, wat die laatste wel op deze voor had is dat in die film om verzetsmensen gingen die uit de handen van de nazi's wilde ontsnappen, terwijl 't hier om doodgewone criminelen gaat.

The Americanization Of Emily
Hele vreemde jaren '60 film. Ontstond toen ook nog wat opschudding door de ondeugende scenes en het feit dat Julia Andrews (jawel!) een bitch wordt genoemd. (En er wordt nog wel meer gescholden) Americanization is een bizare genre-combi. Ergens tussen komedie, melodrama, romcom en oorlogsfilm. James Garner speelt een "dog robber" in London, da's een man die de hoge piefen in 't leger tevreden houdt met lekkernijen (zowel culinair als feminiem) Hij komt de chauffeuse en oorlogsweduwe Andrews tegen, die er niet van gediend is dat hij haar op de bips slaat. (Alle andere vrouwen in de film vinden dat juist fantastisch) Vanzelfsprekend bloeit er wat op, terwijl Garner (een anti-held) zijn filosofien over de onzin van oorlog en hoera voor lafaards ontvouwt. (Men zegt dat dit een anti-Vietnam laag is in de film) Uiteindelijk moet ie natuurlijk toch op oorlogspad, als zijn beste vriend in the army (James Coburn) het in de bol krijgt. (Daarvoor is ie in zo'n beetje elke scene in bed met 'n meisje betrapt) Maar nu wil ie dus ineens wat nuttigs gaan doen en hij dwingt Garner om mee te doen aan.. D-day!

Entre Les Murs
Niet zo fantastisch als ik had verwacht, eigenlijk een nogal verwarrende film en dat was wellicht de bedoeling. Grotendeels een goede verbeelding van het schoolleven. Het is hier dan wel een banlieu-ige school maar in wezen is het gevecht van de leraar met z'n leerlingen eigenlijk overal hetzelfde. De leraar is op zich een goede kerel, die schippert met de regels en eigenlijk iedereen de hand wel boven 't hoofd wil houden. Hij gaat graag in discussie (iets waar een leraar zich maar niet te vaak toe moet verlagen, het lijkt lief en goed, maar uiteindelijk kun je volgens mij beter de gerespecteerde dictator-rol aannemen) Maar dat zit niet in 'm. Langzaamaan worden de brutale vlegels steeds irritanter, gaan ze steeds verder en dan volgt de cruciale fout. Er is een lerarenvergadering waar de punten worden besproken, en daar zitten twee leerlingen bij! Een verbijsterende uitwas van de democratisering in 't Franse schoolsysteem? Nauwelijks te geloven. Binnen 0.2 seconde weet je dat dit mis gaat en alleen maar tot ellende kan leiden. Doet 't ook. De vriendelijk leraar noemt een leerling "sociaal beperkt" de aanwezige klassenvertegenwoordigers vertellen dit door en de pleuris breek uit, waarna de leraar nog wat verkeerde woorden gebruikt. Hier hebben de leerlingen als gieren op zitten wachten, wat ze zelf ook doen is niet relevant, hij doet nu iets fout en hij moet hangen. Ik had 't over een verwarrende film en dat zit met name in 't einde (nu heb ik wel de hele film voorgekauwd vrees ik) een van de brutaalste en stiekem ook wel stoere leerlingen is ene Esmeralda (type Marokkaans zigeunermeisje) die in de laatste les ineens aan komt zetten met een boek van Plato. (Zo van zie je hoe snel ik ben) Moeten wij nu denken: ha die leeraar is gepwnd, of is dat juist weer een streek (en heeft ze het helemaal niet gelezen)

The Secret Of Roan Inish
Dacht ik ga eens wat filmpjes van John Sayles doen, maar die blijken lastig opspoorbaar voorlopig. Kon alleen deze vinden (Naast Matewan en Lone Star die ik al zag) Dit is heel andere koek. Een kinderfilmpje, weinig bijzonder. Ierse eilanden, folky sfeertje. Eerste helft is vooral voice-over als een jong meisje terugkeert na de dood van haar moeder terugkeert naar haar grootouders en daar over de mythen van haar familie en 't eiland Roan Inish hoort. (Met name de vrouw die haar zeehondenhuid afdoet is een interessante..!) Tweede helft is 't tijd voor muziek, wijs van Sayles want alle dialogen zijn matig geacteerd en geschreven, als het meisje met haar neefje de vergane huisjes op 't verlaten eiland gaat opknappen, want alleen dan kan alles goedkomen.

Citizen Kane
Leuke film hoor (moest wel vaak aan Ren & Stimpy denken), ik zie ook wel zaken die voor die tijd revolutionair waren, maar 'de beste film ooit gemaakt'? Niet echt, er zijn er nogal wat gemaakt sindsdien.

ja viel me ook tegen toen ik een paar jaar terug Citizen Kane voor 't eerst zag. Misschien ook zo bejubeld omdat Welles zo ontzettend jong was toen ie 'm maakte.

Ik zie heus wel een paar revolutionaire dingen voorbij komen hoor, kan me voorstellen dat je daar in '41 van ondersteboven was, maar revolutionair is nog niet 'het best', zeker niet omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.

het deed me vooral op emotioneel quotient-leven niets.

level! :P

Ik zie de film ook niet als 'de beste film ooit gemaakt' (welke wel weet ik eveneens niet, al moeten we die discussie wellicht maar voor een andere keer bewaren ;) ), maar ik vind hem nog steeds prachtig en hij emotioneert me wel degelijk, elke keer nog. Misschien omdat ik zelf een courantiër ben? The rise and fall, op zich al een mooi gegeven, wordt hier toch wel prachtig neergezet hoor.

Of time and the city (Davies, 2008). Persoonlijke film van Terence Davies die zich zeer laat vergelijken met My Winnipeg van Guy Madden. Laatste wint het voor mij met voorsprong, omdat Davies het uiteindelijk te high brow wil. De citaten van Engelse dichters vliegen om je oren, daar waar de beelden zouden moeten spreken. En die doen dat bij vlagen behoorlijk.

Ghosts (Broomfield, 2006) Film die laat zien dat als je een Chinees bent die in het Westen wil gaan werken je eerst een busreis moet ondernemen die toch wel heel erg lang is en oncomfortabel is, vervolgens allerlei baantjes krijgt die niet allemaal even inspirerend zijn, met eigenlijk best wel onredelijke werktijden, en dat het in Engeland ook het weer toch best wel slecht is. Schrijnend drama, met de beste intenties gemaakt, maar als film denk je “Jaaahaaaa!”

Hotel Rwanda (George, 2004) Nee dan dit. Bij vlagen erg schatplichtig aan The killing fiels in de opbouw van drama, maar een toegankelijke emotionele film die de beklemming van het moment treft. Naar het einde toe wat al te “mooi”, maar dat is kniesoren.

omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.
Bouter heb ik uitspraken op deze pagina niet gehoord. Laat dat Georges Méliès, D.W. Griffith, Chaplin, Buster Keaton, Victor Sjöström, Abel Gance, Robert Wiene, F.W. Murnau, Carl Theodor Dreyer, Fritz Lang en al die andere grootse filmpioniers tussen 1895 en 1941 niet horen, zeg!

Ik was lang geleden bij de eerste kijkbeurt ook ietwat sceptisch, maar daar ben ik snel van teruggekomen. Het briljante van Citizen Kane openbaart zich meer en meer naarmate je de film opnieuw bekijkt. Om maar even in herhaling te vallen: de glans valt natuurlijk het meeste wanneer de film wordt vertoond op het grote witte doek. Of het mijn persoonlijke favoriet betreft, is weer een heel ander verhaal.

@Olaf: Hotel Rwanda - het viel me bij deze film ook mee hoe weinig het verhaal Hollywoodtrekjes vertoonde, al hakte Shooting Dogs (Michael Caton-Jones, 2005) er bij mij meer in (excuses voor de in deze context wat ongelukkige uitdrukking).

omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.

Haha, ik begin ook net met films kijken. :X

Maar de ware storm moest toch nog gaan beginnen? De industrie was net op stoom aan 't raken. Pioniers lopen toch altijd voor op dingen?

Maar Dreyer ja, Vampyr wil ik zien...

De filmindustrie was al aardig op dreef toen WO II naderde. :-)

Als genreliefhebber kan ik je overigens naast Vampyr van harte nog minstens twee zwijgende films aanbevelen:

- Körkarlen a.k.a. The Phantom Carriage (1921)
- Häxan a.k.a. Häxan: Witchcraft Through the Ages (1922) (hier bestaat ook versie van met commentaar van William S. Burroughs)

Häxan stond al op de lijst (al flarden geprojecteerd gezien bij Electric Wizard). Körkarlen dan weer nooit van gehoord, takk så mycket. :)

Na Angels & Demons is Silent Wedding (Horatiu Malaele, 2008) de ergste bioscoopfilm van deze week. De recensie in de meest recente Filmkrant gebruikt veel termen die ik ook zou gebruiken: boertig, plat, veel gekrakeel, stereotypen, rare snuiters, simpele tegenstellingen en een heel lange, knetterende scheet. In een Roemeens gehuchtje moeten de dorpelingen in 1953 stiekem en dus in alle stilte een bruiloft vieren omdat festiviteiten vanwege het overlijden van Stalin ten strengste zijn verboden. Die stilte is welkom, want tot dat moment doen alle acteurs luid hun best elkaar te overschreeuwen. De film puilt uit van de Swiebertjes en Bromsnorren. De good guys (de dorpsbewoners) zijn even irritant als de bad guys (de plaatselijke collaborateur en het Russische leger). Iedereen probeert zo lollig mogelijk uit de hoek te komen, maar werkelijk geen enkele grap levert een lach op. Na tien minuten had ik het eigenlijk al helemaal bekeken op mijn ongemakkelijk zittende stoel in Studio K te Amsterdam-Zeeburg. Toch bleef ik tot aan de aftiteling zitten, in de hoop dat de boel nog gered zou worden. Helaas. De climax is de stille bruiloft uit de titel. Die trekt voorbij als amateuristisch pantomime, in de stijl van Jos Stellings De Illusionist, maar dan in plaats van humor de eerder genoemde scheet. Over de knullige raamstructuur in deze film wil ik het niet eens meer hebben.

Aardig tot redelijk in de bios zijn momenteel: Sunshine Cleaning (met ditmaal eindelijk eens een serieuze, zij het wel heel erg korte rol voor comédienne Mary Lynn Rajskub) en Towelhead (een poor man’s American Beauty met een multicultureel middelpunt). Allebei overigens geen verplichte kost.

De beste films draaiden afgelopen week in de thuisbioscoop: de prettig gestoorde Japanse romcom Fine, Totally Fine (Yosuke Fujita, 2008) (zie aantekening van Olaf hierboven op 2 februari 2009) en Careful, de paranoia huwelijksthriller L’Enfer (Claude Chabrol, 1994) en de briljante derde film van Guy Maddin uit 1992 (My Winnipeg moet ik nog zien, maar ik bekijk een oeuvre zoveel mogelijk in chronologische volgorde).

L'enfer is destijds neergesabeld in de pers als halfbakken Hitchcock. Ik vond hem geweldig. Auteuil en Béart toch? Welke van Maddin zag je?

Auteuil en Béart inderdaad. Beide acteurs in topvorm. De titel van Maddin was inderdaad weggevallen - het ging om Careful.

O nee, niet Auteuil, maar François Cluzet. Ook erg goed in de thriller Ne Le Dis à Personne a.k.a. Tell No One (2006).

die Fransen hielden wel van Hitchcock (nou ok, wie niet) Chabrol's mooiste compliment ooit was toen Hitchcock zei dat hij Le Boucher wel gemaakt had willen hebben. (ik vond 'm niet zo goed als La Ceremonie) (zal L'Enfer noteren)

Silent Wedding klinkt als Kabouter Plop.

Gran Torino
Dacht vooraf: ah, dit wordt in elk geval een stuk beter dan Changeling. Tijdens het kijken ging ik echter vooral steeds positiever over laatstgenoemde denken, (Dat helo ped-schurk-kippenhok-gedeelte was best creepy tenslotte) Gran Torino is, naast totaal wat anders, broddelwerk dat alleen in 't middengedeelte wel leuk is. Eastwood acteert (zelf voor zijn doen) bijzonder matig als Korea-veteraan die zijn buurt in "Chinktown" heeft zien veranderen. Als hij zich ergert gromt ie letterlijk als 'n hond. Subtiel! Hij wint 't respect van de buren door 't tegen een of andere "gang" op te nemen, waarna hij de geneugten van Aziatisch eten ontdekt. (En ook weer eens onder de mensen komt) De buren zijn Hmong (nooit van gehoord, dus toch nog iets geleerd) een volk uit Laos, Thailand enzoverder. Eastwood bekommert zich vooral om 't jongetje, die hij aanspoort een baantje te nemen en in de leukste scene van de hele film leert "praten als een man". Dit een samenwerking met de lokale kapper. (Ik meen de pa van Juno) Ondertussen zijn die gangs natuurlijk niet blij, wat uiteindelijk tot een teleurstellend, nogal simpel einde leidt, dat er ook vanuit lijkt te gaan dat gang-criminelen gewoon op de politie gaan zitten wachten als ze iets stouts hebben gedaan.

David Holzman's Diary
Ik had me zoals gewoonlijk niet vooraf ingelezen, dus was de grote vraag hier het eerste half uur. Is dit echt?? Een vervelend kereltje van begin twintig heeft z'n baan verloren en besluit zijn leven te filmen. Het is Juli '67. Hij introduceert zijn 9 kilo zware camera, zijn microfoon, een filosofische vriend en zijn vriendin. Hij filmt de laatste in d'r nakie, terwijl ze ligt te slapen. Ze wordt "wakker" en woest. Het is een van de eerste momenten dat je duidelijk merkt dat dit allemaal in scène is gezet. Jammer eigenlijk, de slow motion afgespeelde beelden van New York, mannetjes op hekjes, metro-passagiers etc. zijn hoe dan ook mooi dromerig. Alhoewel, David Holzman begint een vrouw in de metro te filmen tot ze zich ongemakkelijk voelt en uitstapt, hij volgt haar en 't lijkt wel die ene Duitse verkrachtingsfilm.

Milou En Mai
Een bruisende uitgelaten Malle, ietwat niemendallerig misschien, maar zeker leuk, stampvol maffe typetjes. Een oude vrouw sterft, haar man (Milou) is verdrietig, of wacht, het is haar oudste zoon die altijd in het (het is Malle dus enorme) ouderlijk huis was blijven wonen. Hij heeft zowaar wel een dochter, de bitchy Camille (Miou-Miou). Ook de rest van de familie + aanhang druppelt binnen voor de begrafenis en, belangrijker, het verdelen van de erfenis. Naast Milou is Camille's dochter, de piepjonge, maar toch net oud genoeg, Francoise de spil van de film. Zij stelt lastige vragen terwijl de stelletjes aan partnerruil doen. (Wat is de pil? Waarom bindt tante haar vriendin vast aan 't bed) Jaajaa. Zo wordt de dode (toch redelijk gehate) moeder snel vergeten, wat helemaal gebeurd als de revolutie uitbreekt. Het is '68! Dat deden Cohn-Bendit en z'n kornuiten toch knap, als dit enig realisme heeft was de elite dus echt bang op dat moment. De fabriekseigenaren uit de buurt komen schuilen in de villa, tot ook die niet meer veilig lijkt en de hele mikmak maar in 't bos gaat zitten. Vrolijke chaos in elke porie van de film. (Een oversekste vrachtwagenchauffeur die tomaten uitdeelt, en Milou die op geheel eigen wijze rivierkreeften vangt: au! au! au!)

Una lucertola con la pelle di donna
Franco-esque Fulci film. Giallo, met alle plotwendingen vandien, maar coherent verteld. Fraai en stijlvol, adembenemende soundtrack van Morricone, een mooie trappengalerij, volgens het boekje. De pulserende wond van het slachtoffer is het enige wat ons herinnert aan Fulci's gore.

Coraline
Hèhè, de kaarten zijn geschud wat betreft de filmvoorkeuren van mijn dochters, de oudste wilde bijna met tranen in de ogen de zaal verlaten omdat het te creepy werd, de jongste vond de climax "eigenlijk wel het leukste" van de film. Dat wordt alvast The Thing, Evil Dead etc inslaan voor later (en sparen voor de psychiater van de ander.) Coraline, puik kindersprookje/protohorror, 0,0 Disney "we zijn allemaal mooi van binnnen" gezeik, hup terug naar die goeie, ouwe Tsjechoslowaakse kindertrauma's aanwakkeren met depressieve poppen sfeer. Tegenwoordig wel met wat digitale hulpmiddelen, maar dat moet kunnen en bovendien werkt het wel mooi in de "realiteit-valt-uit-elkaar" scènes. Zeer verfrissend.

hup terug naar die goeie, ouwe Tsjechoslowaakse kindertrauma's aanwakkeren met depressieve poppen sfeer.
lol.

zul je zien dat die jongeste als ze de dvd over een jaartje heeft het ineens ook doodeng vindt.

zul je zien dat die jongeste als ze de dvd over een jaartje heeft het ineens ook doodeng vindt.

LOL, nee hoor dat wordt The Thing kijken en dan bij "spinnenkop" elkaar high-fiven en in koor "you've got to be fuckin' kiddin!" scanderen.

Tenku no shiro rapyuta ('Castle in the sky', Hayao Miyazaki, 1987)

De bezielde natuur, de dichotomie tussen natuur en techniek zoals westerlingen die zien wordt opgeheven, en niet in het minst de vreemde wezentjes voor wie je als kijker al snel een affectie voelt, wederom prachtig, deze oude van Miyazaki. Miyazaki goes Dickens wat betreft scenery en Swift wat betreft het fictieve luchteiland Laputa. Schitterende vertelling rond Laputaprinces Sheeta en Pazu, het jongetje met het goede hart. Zijfiguren keren later terug in Spirited Away, die als vertelling surrealistischer en daardoor beklijvender is. Maar een mindere Miyazaki is nog altijd honderd keer beter dan een goeie Disney.
Kernzinnen:
'Ik moest de negatieve spreuken leren zodat de positieve zouden werken.'
'Zo'n geavanceerde stad, waarom is zij dan vergaan?'

Home From The Hill
Melodramatisch epos wat toch net het sentiment mist dat een Douglas Sirk erin zou stappen. Een soort coming of age-verhaal met rijke Texaanse landeigenaar Mitchum als macho-pa die zijn wattige zoon jarenlang genegeerd heeft, en overgelaten aan z'n vrouw. (De echtgenoten hebben ook geen huwelijk maar zitten gewoon in hetzelfde huis) Nu is 't tijd dat zoontjelief wat skills leert. Zoals 't jagen op everzwijnen. Pa helpt, maar belangrijker is zijn nieuwe vriendschap met de trouwe knecht van pa, die kost en inwoning krijgt (en niet zomaar natuurlijk!) Ook is er een eerste vriendinnetje. Suddert allemaal zuidelijk door, zit niet gek in elkaar maar toch iets teveel EO tv-film voor me. (Al speelt religie geen rol)

Pillow Talk
Er is geen reet op tv, alleen film met Doris Day. En zelfs dat is zeldzaam geworden, niet dat ik deze op tv keek namelijk.. Doris Day in kleur is minder dan in zwart-wit, ze heeft een beetje last van de technicolor filtertjes, heur haar lijkt wel grijs! De hoedjes en benen daarentegen mogen er wezen. Een smirkende Rock Hudson had er ook overduidelijk veel zin in. Dit is vanzelfsprekend lichtvoetigheid om de lichtvoetigheid. Doris en Rock sharen een "partyline", een fascinerend verschijnsel dat je een telefoonlijn deelt met zomaar iemand. (Niet eens de buren ofzo) Ze krijgen er ruzie over maar womanizer annex componist Rock raakt gefascineerd door die stoere tante. Hij komt 'r bij toeval tegen, doet zich dan voor als Texaan en dan begint 't geinige dubbelspel. (In zijn "ware" ik begint hij te suggereren dat die Texaas wel 'ns gay zou zijn, bijvoorbeeld....) De onthulling van dit alles aan arme Doris geschiedt door middel van een paar noten op de piano, leuk. Ook de altijd goeie Thelma Ritter (All About Eve, Rear Window) moet nog even genoemd worden als alcoholistische huishoudster. Pillow Talk is gezellie en grappig, niet supersprankelend ofzo, jammer dat de muziek ook niet wat beter is. (Al zit de titelsong wel snel in je kop geramd)

The Small Back Room
Wonderlijk is een van mijn nieuwe stopwoordjes en voor deze kan ie weer uit de kast. Vreemde, fascinerende, onevenwichtige, om niet te zeggen rommelige oorlogsnoir. Verrassend: wie de liefdesgeschiedenis in de Engelse klassieker Brief Affair fantastisch vond, kan ook hier wat vinden. Tussen gerommel met statistieken op een achterafkantoortje en het demonteren van mijnen op 't strand hebben David Farrar en de lief glimlachende Kathleen Byron, een bijzonder fraaie relatie aan. Niks veroveringen of zo, maar heel "gewoontjes" en aandoenlijk. Eerste vijf minuten illustreren genoeg, een soldaat met de karaktervolle kop van Lebbis haalt de alcoholische Farrar uit een pub, Byron gaat mee naar laatstgenoemde z'n huis. Als Lebbis later aanbiedt om haar ook thuis te brengen zegt ze fijntjes: you brought me home. I live across the hall. (Dat laatste is duidelijk bull, en zelfs als 't dat niet is, is hun relatie toch meteen duidelijk)

Eight Men Out
Een honkbalfilm die volledig over corruptie (match fixing) gaat, die hadden we nog niet gehad. Het begint veelbelovend, er zijn talloze grote en kleine gokbaasjes (waaronder, jeuh, Richard Edson van Strangers Than Paradise) die tegelijk het idee krijgen om de onverslaanbare Sox om te kopen. Het lijkt er dan op dat iedereen elkaar gaat double-crossen, ene gokbaasje leent bij 't andere, de spelers krijgen hun geld niet, etc. Gebeurd ook allemaal wel, maar het wordt al snel onduidelijk. Er is ook geen duidelijke schurk, namen beginnen door elkaar te lopen, en de krenterige teambaas speelt ook nog een rol. (Hij belooft bijvoorbeeld een speler een bonus bij 30 gewonnen wedstrijd, en laat 'm er maar 29 spelen en dus winnen) Een good guy is er wel, John Cusack die verder ook niet veel kan met het steeds chaotischere verhaal. Zo'n match fixen moet toch ook simpelere kunnen dan overdreven met 9-1 verliezen. Je zorgt gewoon dat 't tot de negende inning gelijk blijft en dan gooit de pitcher 1 slechte bal.

re: eight men out
Dit is een film over een gebeurtenis die in Amerika net zo beroemd is als hier de Verloren Finale van 74 van Oranje. Staatbekend als de affaire waarin De Great American Pastime Haar Onschuld Verloor, maar was in praktijk een trieste en schimmige affaire van veel kleine krabbelaars.

Heb je Field Of Dreams gezien? Een veel betere film over (zijdelings) hetzelfde onderwerp (met Ray Liotta als Shoeless Joe) alleen dan niet de letterlijke verfilming van de affaire maar de magisch realistisch vormgegeven implicaties van het Verlies en Herwinning Der Onschuld door toffe gozers als Kevin Costner.

ik zal Field of Dreams noteren. Zat vandaag nog wat rond te lezen en o.a. Ebert merkt op dat dat de film bijzonder chaotisch is ALS je het achtergrondverhaal niet op je duimpje kent (wat alle Amerikanen dus kennelijk wel doen, maar ik niet)