Filmforum

Diabolical Doctor 'Z'
Jess Franco in zwartwit, dat kende ik nog niet. Toch weer zeer de moeite waard.

Ultimo Mondo Cannibale
Zonder het te weten toch naar een soort climax toegewerkt. Al vrij snel zitten we midden tussen de 'wilden' die wilder dan ooit zijn. Veel heftig camerawerk, paniek, chaos, duidelijk wordt ook dat we de 'uncut' versie te pakken hebben als de blanke indringer uitvoerig wordt betast. De mooie dame van de avond, daar is dan weer wel het mes ingezetten, zulke borsten krijg je niet van karnemelk alleen. Bizarre film, maar in z'n opzet (shockeren) toch redelijk geslaagd.

Baader Meinhof Complex gezien - tegenvaller, want de makers trekken louter de sensatiekaart. Terwijl de thematiek nochtans superinteressant is. Hoeveel kan een democratie aan? Waar begint de individuele verantwoordelijkheid voor geweld dat van staatswege wordt gefaciliteerd? Helaas wordt nergens inzichtelijk of invoelbaar gemaakt hoe een nuchter analyserend type, moeder bovendien, zoals Ulrike Meinhof, ineens de grens oversteekt naar concreet geweld. En bovendien is volgens mij de essentie van de eerste generatie RAF juist de connectie met WOII, samen te vatten met de tamelijk goed te volgen redenatie: 'onze ouders stonden erbij en keken erna (de holocaust); dat zal ons niet overkomen, nu een onschuldig volk wordt platgebombardeerd moeten we wel in actie komen.'
Maar in de film zijn alle personages slogans en sjablonen, geen karakters. Vanaf het begin wordt er een scenario voorgedragen, opdat de kijkertjes het allemaal letterlijk zullen begrijpen.
Voor iemand die te jong is om de Duitse herfst bewust te hebben meegemaakt is die episode ontzettend interessant, maar deze filmmakers komen niet verder dan esthetisch geweld. Nergens wordt het fenomeen geanalyseerd, de menselijke dynamiek die tot deze 'bizarre linkse zelfvergroting' (Heijne) heeft kunnen leiden.

In vraagvorm: zijn de veelkijkers hier bekend met films waarin terrorisme en sektevorming wel van binnenuit wordt gedacht, gevisualiseerd?

Patty Hearst (1988) als ik me goed herinner (maar wel even zelf controleren ;)

Fassbinders Die Dritte Generation zelf niet gezien, maar die ga ik zelf nu even opsnorren. :)

Baader-Meinhof had zich inderdaad beter op iets kunnen focussen in plaats van de hele mikmak eens op celluloid te kwakken.
terrorisme van binnenuit: die zelfmoordaanslag film van Hany Abou-Assad, Paradise Now.

The Wrong Man
Mindere Hitchcock. Eerste helft is "entertaining", een soort arthouse handelingen-film, maar dan zeer gestileerd. (Altijd een goeie combinatie) We zien Henry Fonda (hoe ouder hoe beter zijn kop voor acteren wordt) hij is contrabassist (stoer!) in een dure club, zijn vrouw (Hitchcock-regular Vera Miles) houdt van 'm. Zijn kinderen ook. Al zijn ze met z'n allen wel wat arm. Dan wil hij weer 'ns een extra lening op z'n verzekeringspolis sluiten, waarna de balie-medewerksters hem aanzien voor een schurk. Hitchcock en verwisselingen, het zal niemand verbazen dat hij die paranoia heel aardig weet te verbeelden. Dan is er 1 duidelijk moment waarop de film eindelijk ECHT goed lijkt te worden. Fonda en Miles zitten bij hun advocaat, ze zijn zelf op zoek geweest naar getuigen van z'n alibi (waarom doet de politie dat eigenlijk niet?) Fonda zegt iets over een tandartsbezoekje en z'n vrouw wordt ineens stiknerveus. Zou hij 't dan toch gedaan hebben? Zou ze zich tegen 'm keren? Helaas, ze draait enkel door, geeft zichzelf de schuld, wordt verscheept naar een inrichting, waarna Hitchcock een zeer beroemde deus ex machina nodig heeft om 'r 'n eind aan te breien. (Meestershot, in een zozo-film)

Il Conformista
Mijn Bertolucci-debuut, begreep er geen hol van, zeker in 't begin leek de structuur nodeloos ingewikkeld. (Ik had pas na 10 minuten duur dat de film rond WW2 speelde, ze hebben 't over een Colonel en ik dacht aan Parker) Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc, doen we nog wat naakt was. Viel ook wel mee, alhoewel er een mooie erotische scène in de trein inzit. Het art design, of hoe je dat noemt is ook fraai. Alhoewel ook wat koud, zoals de hele film een rare wat al te intellectuele/literaire zit is over een man die voor de fascisten van Mussolini gaat werken en een moord moet plegen. (Maar daar eigenlijk te wattig voor is, bovendien is 't een bekende van 'm en raakt ie afgeleid door schone vrouwen) Hele leuke dansscène in een Frans cafeetje. Dat wel. (In gang zet door man's burgerlijke vrouwtje die even los gaat, een van de betere rollen)

The Remains of the Day
Jane Austen voor "intellectuelen".. Ofzo. Net als Howards End dus. Allemaal net wat subtieler dan de romances van Austen. Ook hier worden Emma Thompson en Anthony Hopkins tot ons grote plezier aan elkaar gekoppeld. Ik zou niet kunnen uitleggen waarom (want wat doet ie eigenlijk) maar Hopkins is een meester-acteur en dit is een van zijn allerbeste rollen. (Emma Thompson idem dito, en in al haar gewoonheid ook de mooiste vrouw van de wereld, maar dat had ik al 'ns gezegd geloof ik) Vergeleken met Howards End, wat een echte ensemble-film was met meertakkig plot is The Remains of the Day simpeler. Recht naar 't hart. Een ouwe butler krijgt een brief van een collega van voor de Tweeede Wereldoorlog. Zij is allang vertrokken en hij heeft zijn leven gegeven aan een Engelse lord die nogal op de hand van de nazi's was. In flashbacks wordt kennismaking tussen butler en interieurverzorgster geschetst en toenadering natuurlijk, alleen is Hopkins de butler inmiddels zo robot geworden dat ie haar liefde niet opmerkt. (Lijkt Austen wel he?) In de mooiste scene ligt Thompson op bed te schreien, Hopkins merkt 't. Gaat ook naar binnen, maar weet niet hoe haar te troosten of daar zelfs maar een begin mee te maken en praat dan maar weer over 't werk.
The Remains of the Day is overigens gebaseerd op een boek van een Japans-Engelse schrijver. Vind ik ook wel stoer. Die Japanners kunnen dat ook goed navoelen natuurlijk dat Engelse gevoel voor klasse en de professionele beleefdheid en discretie van de butler.

Le Boucher
Simpel en degelijk werkje van Claude Chabrol, lijkt eerst achteloos zelfs goed. Opener a la The Godfather. Een man terug uit 't leger op 'n dorpsbruiloft. Hij maakt 'n praatje met een dame, die later de hoofd-onderwijzeres blijkt te zijn. De man heeft zijn ouwe stiel als slager weer opgepakt, brengt haar tijdens lesuren lamskoteletjes en is duidelijk verliefd. Ondertussen worden in 't dorpje moorden gepleegd. De muziek had 't allang aangekondigd. Er is iets niet pluis. En de man is slager. Met messen. Dus. Het ligt allemaal wat voor de hand, maar Chabrol weet nog wel wat spannende angst-momenten eruit te peuren, die hij dan wel weer te lang uitspreidt. De eindoplossing is ook weinig origineel.

Ik ging in Remains of the day totaaaaal niet mee. Die scene dattie dan maar over het werk begint: ik begrijp dat hier het punt gemaakt wordt (een punt dat overigens de hele film al gemaakt wordt) maar ik vind het totaal gekunsteld en ongeloofwaardig. Vanaf dat moment dat ik "lazer op, met je zielige gedoe". Bij Il confirmista blijft mij probleem dat we een man hebben die vooral wil confirmeren en niet wil opvallen (met zijn homo-zijn) maar dan wel een baantje heeft waarbij hij mensen moet omleggen.

jammer (wat betreft Remains) ik heb altijd al een zwak voor butlers, en dan dat prachtige accent.

oh ja homo is ie ook nog natuurlijk. daarover gesproken hoe heette ook alweer die gays in Hollywood documentaire?

ik vond 't vooral onduidelijk. bijvoorbeeld: je hebt dan de hele tijd de Dottore en de chauffeur die in een auto ergens heenrijden door een besneeuwd landschap, maar waarheen, wordt niet logisch verbonden. (Want dat moet dan dus naar het bos zijn waar ineens allerlei mannen met pistolen opduiken enzo)

In vraagvorm: zijn de veelkijkers hier bekend met films waarin terrorisme en sektevorming wel van binnenuit wordt gedacht, gevisualiseerd?

Der Untergang!

En The Wicker Man, daar is in de vraagvorm van Jairzinho ook een lans voor te breken, al is het misschien niet precies wat je bedoelt. Net als de agenten die in eze film het afgelegen, gesloten eiland betreden, blijf je als kijker een buitenstaander. Dat waar je je de hele film over blijft verbazen, dat wat je maar niet begrijpt, moeilijk een vinger achter kunt krijgen (achter de beweegredenen van de eilanders, achter de ontstaansgeschiedenis, evolutie en huidige praktijk van de sektarische commune), wordt nooit echt uitgelegd. Daarmee is het in zekere zin al 'van binnen uit gevisualiseerd', omdat je slechts een blik van buitenaf gegund wordt. Op een commune die achter de schijn van hippiedom en natuurverheerlijking, bereid is om vanwege dezelfde overtuiging een gruwelijke moord te plegen. Dat wat de commune-leden niet prijsgeven is geen geheim, maar hun zijn. Dat maakt het zo verdraaid moeilijk om hun gedrag te kunnen begrijpen. De blik van binnen uit een sekte, een commune, of bv. een nazi-familie is zo gekleurd maar ook zo 'normaal', omdat in alle drie 'waarden' en (geloofs)overtuigingen worden nagestreefd die totaal niet rijmen met de onze. De 'verklaring', het grote achterliggende dat we hopen aan te treffen blijft uit, omdat dat er niet is. Niet voor de agent hoofdrolspeler in The Wicker Man, en daarmee ook niet voor ons, de kijkers.

Voor alle duidelijkheid w.b. The Wicker Man: Gerard heeft het natuurlijk over de klassieker uit 1973. De remake met Nicolas Cage moet Jairzinho hoe dan ook zien te vermijden.

terrorisme van binnenuit - in het verlengde van Paradise Now: The War Within (Joseph Castelo, 2005).

@Ludo: Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc - dat is de reputatie die hij tegenwoordig heeft vanwege Last Tango In Paris. Ik schrok me als onwetende tiener ook een hoedje toen ik die film, na het onvergelijkbare Prima Della Rivoluzione (1964), in de bios zag.

@Vido, inderdaad! De remake verdient zelf een rituele verbranding ;)

Over die remake heb ik nu al zoveel negativiteit gehoord dat ik toch wel erg nieuwsgierig wordt. :D

Maar eerst die ouwe maar 'ns zien. :)

op ILX heeft ook die remake (en Cage an sich) een heldenstatus, meen ik.

@Ludo: Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc - dat is de reputatie die hij tegenwoordig heeft vanwege Last Tango In Paris. Ik schrok me als onwetende tiener ook een hoedje toen ik die film, na het onvergelijkbare Prima Della Rivoluzione (1964), in de bios zag.

ja Last Tango in Paris staat ook op de lijst al. ;) (maar ik moet zeggen ik heb weinig vertrouwen in de man, nergens op gebaseerd, maar toch)

Die remake móet je gezien hebben. Vriend van me kocht 'm van de videotheek (dvdeek?), we hebben ons er kostelijk mee vermaakt. Er was volgens mij wel in gesneden, met name aan het einde wat rare cut-ups. Hier geen toegang, maar op youtube is een samenvatting te vinden van de mooiste momenten uit de film - hilarisch. Ga hier geen spoilers geven, eigenlijk toch maar eerst het hele ding uit gaan zitten. Met een paar vrienden kijken verlicht & verhoogd de vreugde :)

Ben ook wel erg benieuwd naar KN0W1NG. De synopsis was behoorlijk yummy. Wel eentje om op een groot scherm te zien lijkt me.

Die remake (in de verhuurversie) heb ik dus nog thuis liggen. Ramptoeristen die 'm willen zien kunnen me mailen :)

KN0W1NG is eveneens kolder, hoe erg ik ook mijn best deed het wel leuk te vinden. Zie: hier.

@Ludo: Prima Della Rivoluzione was een van de grote invloeden op het werk van Martin Scorsesse. Eerlijk gezegd kan alles wat ik na Novecento (1976) van Bertolluci heb gezien me gestolen worden. :-)

Dat vraagt om nerdy lijstjes!!! :) Bertolucci heb ik altijd een van de mindere Italianen gevonden, type stijl-over-inhoud maar tovh:

1. Strategia del Ragno (1970, klein maar fijn, naar Calvino.)
2. The Sheltering Sky (1990, leek me altijd niks, maar als Malkovich dood gaat ontspint zich een prachtige film.)
3. Il Conformista (1970, zelfde als nr.3, een meesterwerk qua vormgeving en die dans inderdaad.)
4. Stealing Beauty (1996, jaja, stijl-over-inhoud en deze films is puur stijl.)
5. Novecento (1976, vooruit, topzwaar, irritant (die klote speech aan het eind), overgewaardeerd maar het kijkt ook wel goed weg.

Last Tango deed me niks net als Prima della rivoluzione, Last Emperor is bespottelijk omdat er niet Mandarijn wordt gesproken.

@Omar: gezien de info tussen de haakjes heb je 3 en 4 na het intikken van de lijstjes omgedraaid ;)

The Sheltering Sky, bijna twee decennia oud... Kan me eigenlijk alleen nog maar de broeierige sfeer voor de geest halen. Verder niets van de man gezien. Een lijstje van één is geen lijstje zeker?

Volgens mij is het makkelijker een lijstje te maken met de ergste films van Bertolucci. Waarschijnlijk staat dan The Dreamers (2003) bovenaan.

The Best Of:
1. Il Conformista (de moordaanslag is ook koude rillingen)
2. Prima Della Rivoluzione
3. Novecento

Strategia Del Ragno heb ik nog niet gezien. Gaat bij dezen op de lijst.

Ja, het blijven lijstjes, dus je moet snel nadenken. ;) Il Conformista gaat, bedacht ik me nog, ergens over verder dan de, natuurlijk niet te bagatelliseren, ontmaagding van Liv Tyler.

Liv Tyler was toen nog niet geboren. Je bedoelt natuurlijk Stealing Beauty. :-)

Ja, daarom moest Il Conformista boven Stealing Beauty. ;) (zie Willems opmerking.)

jullie maken 't ingewikkeld.

las Liv Tyler in Il Conformista zat had ik vast leuker gevonden.

Sheltering Sky wil ooit ook nog wel ns zien, meen dat boek in elk geval te hebben gelezen.

Het King Crimson nummer is iig erg mooi.

Stranger Than Paradise
Jarmusch' doorbraak en terecht ook, zeker geen meesterwerk maar wel een unieke, lieve, lome film. Zoals gewoonlijk voor Jarmusch in hoofdstukken. Een Hongaars meisje komt naar Amerika en logeert bij d'r onwillige neef (John Lurie) ze ontmoet zijn goeie maat Eddie. (Een geniale rol van voormalig Sonic Youth-drummer Richard Edson) Nice Guy Eddie, met z'n hoge stemmetje, ziet wel wat in haar en doet overdreven aardig. In het tweede gedeelt (een jaar later) gaan de beide jongens het meisje opzoeken als ze inmiddels bij tante in Cleveland woont. Het moment dat ze haar verrassen in de hotdogtent waar ze werkt is onbetaalbaar. Ze is zo blij. In het laatste hoofdstuk is 't drietal in Florida, voor een curieuze vakantie.

The Incredible Shrinking Man
Curieuze fantasy uit het stenen tijdperk. Lollig koddige effecten, met heel grote meubels natuurlijk. Man ontdekt dat hij steeds kleiner wordt. Zijn blouse past niet meer, zijn broek zakt af. Vrouw en dokter ontkennen, maar na een tijdje valt dat niet meer vol te houden natuurlijk. Best angstaanjagend, had zich nog wel slomer mogen ontwikkelen van mij, want nu zit ie na even een dweg te zijn geweest in de volgende scene in een poppenhuis! En de huiskat denkt een muis te zien. Film wordt qua effecten wat beter (en makkelijker voor de makers) als de man in zijn eentje in de kelder verzeild raakt. Hij bombardeert een spin tot vijand, beklimt lucifersdoosjes ware het Mountain Everests en dan, plotseling, kan ie door 't gaas waar ie eerder door naar buiten heeft staan turen. Het einde is zeer beroemd (en zeer goed in wat verder een b-film is) de man houdt een haast religieuze speech. Yes, smaller than the smallest, I meant something, too. To God, there is no zero. I still exist!

My Dinner With Andre
Het Zwarte Schaap in 't oeuvre van Louis Malle. What was he thinking!? Twee mannen dineren, terwijl de ene onzin praat en de andere dommige vragen stelt en irritant lacht. Als korte film van tien minuten was het al een slecht idee, maar als film van bijna 2 uur. Het gaaat maar door, de man vertelt over zijn bizarre, stompzinnige, spirituele avonturen, die toegegeven, heel af en toe wel grappig zijn, maar gottegottegot.

Vijf sterren op allmovie.com. Niet te doen he...

ook nog een 7.4 op Imdb.

ik herinner me een nouvelle vague film waarin een meisje sigaretten rokend een gesprek voert met 'n oude filosoof. duurde misschien 10 minuutjes (vast minder) was vele malen beter dan dit. (nu ben ik alleen de titel van die film kwijt, zal 'n Godard zijn geweest)

er zit ook geen enkele lijn in de film. dat Wally Andre ontmaskert als een pretentieuze wannabe ofzo.

ik herinner me een nouvelle vague film waarin een meisje sigaretten rokend een gesprek voert met 'n oude filosoof.

Bande à part!!

Bande à part!!

Onder andere. Godard liet ook Anne Wiazemsky in een van zijn films opdraven voor filosofische vragen. Meestal liet de regisseur zijn actrices vragen stellen die hij ze ter plekke influisterde. Dat deed hij ook met Macha Méril in Une Femme Mariée (recentelijk op dvd verschenen). Het is wel zielig dat hij de actrice dan heel dom in de camera laat kijken terwijl de wijze oude man (in dit geval schrijver/filmmaker Roger Leenhardt) allerlei wijsheden te berde mag brengen.

Ik herinner me zo'n scene uit Vivre sa vie met een mannelijke filosoof (Brice Parrain).

De filosofen bij Godard zijn altijd mannelijk. De vrouwen mogen in zijn films enkel vragen stellen en luisteren. Godard en vrouwen, altijd lastig.

In La Chinoise trouwens ook, inderdaad weer met dezelfde sekse-verdeling. ;) Begin nu te twijfelen of ik Bande à parte en Vivre Sa Vie niet door elkaar haal (Banda á parte is meer van het lieve liedje en dansje.)

Bande à part!!
dacht ik ook eerst, maar ben er niet zeker van. het was in elk geval in zwart-wit. maar als gezegd hij heeft er meer van die.

Issız Adam
Relatiedrama beetje vergelijkbaar met İklimler. Ik vond het zelfs beter, want de 'eenzame man' is een platenverzamelaar van nostalgische Türkpop van Sezen Aksu, Ayla Dikmen en Hümeyra, en die muziek (gelukkig ook ondertiteld) met het liefdesdrama wat zich ontvouwt mist haar effect op ondergetekende niet.

ıssız adam = eenzame man

ultrakort filmquizje, wieowie herkent deze filmster van weleer (redelijk recente foto) (ze is daar eind zestig)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/55/JulieAndrews_face.jpg

zij van the sound of music?

als dat idd een recente foto is dan ziet ze er nog patent uit. misschien toch iemand anders?

ah. de foto komt van wikipedia :)

ja het was goed hoor :) Mary Poppins herself zeg maar.

Overbelichting doet een hoop:
http://img40.imageshack.us/img40/1952/julieandrewsface.jpg
(vind ik overigens nog steeds patent hoor, gewoon op leeftijd en beter dan als een dragqueen of een laaf, zoals al die 'opgekalefaterde' typejes)

haha shit ja.. nice one MB :)

Le Trou
Niet zozeer de film van de week, maar het "shot" van de week. Zo eng. De beste horror-meester zou 't niet beter hebben gedaan. Le Trou is een soort hamertje-tik als een vijftal gevangenen onder de leiding van real-life ontsnapper Jean Keraudy, die een versie van zichzelf speelt, aan 't tunnelgraven slaan. Kleng! Kleng! Beng! Beng! Dit gaat bijna twee uur door, zonder dat er iets memorabels gebeurd. (Nu komt ie, en het is een hele dikke spoiler) Urenlang hebben de gevangen om de beurt met een zelf in elkaar gezet periscoopje door een kijkgaatje de hal van de gevangenis in de gaten gehouden. Nooit was er iets te zien. En dan, als ze willen vertrekken, kijkt de achterblijver nog een keer. Niets te zien en hij draait 't spiegeltje naar beneden voor de dichtstbijzijnde hoek. Goed vergelijkbaar met die andere Franse gevangenisfilm (met de lange titel) zeg maar A Man Escaped, wat die laatste wel op deze voor had is dat in die film om verzetsmensen gingen die uit de handen van de nazi's wilde ontsnappen, terwijl 't hier om doodgewone criminelen gaat.

The Americanization Of Emily
Hele vreemde jaren '60 film. Ontstond toen ook nog wat opschudding door de ondeugende scenes en het feit dat Julia Andrews (jawel!) een bitch wordt genoemd. (En er wordt nog wel meer gescholden) Americanization is een bizare genre-combi. Ergens tussen komedie, melodrama, romcom en oorlogsfilm. James Garner speelt een "dog robber" in London, da's een man die de hoge piefen in 't leger tevreden houdt met lekkernijen (zowel culinair als feminiem) Hij komt de chauffeuse en oorlogsweduwe Andrews tegen, die er niet van gediend is dat hij haar op de bips slaat. (Alle andere vrouwen in de film vinden dat juist fantastisch) Vanzelfsprekend bloeit er wat op, terwijl Garner (een anti-held) zijn filosofien over de onzin van oorlog en hoera voor lafaards ontvouwt. (Men zegt dat dit een anti-Vietnam laag is in de film) Uiteindelijk moet ie natuurlijk toch op oorlogspad, als zijn beste vriend in the army (James Coburn) het in de bol krijgt. (Daarvoor is ie in zo'n beetje elke scene in bed met 'n meisje betrapt) Maar nu wil ie dus ineens wat nuttigs gaan doen en hij dwingt Garner om mee te doen aan.. D-day!

Entre Les Murs
Niet zo fantastisch als ik had verwacht, eigenlijk een nogal verwarrende film en dat was wellicht de bedoeling. Grotendeels een goede verbeelding van het schoolleven. Het is hier dan wel een banlieu-ige school maar in wezen is het gevecht van de leraar met z'n leerlingen eigenlijk overal hetzelfde. De leraar is op zich een goede kerel, die schippert met de regels en eigenlijk iedereen de hand wel boven 't hoofd wil houden. Hij gaat graag in discussie (iets waar een leraar zich maar niet te vaak toe moet verlagen, het lijkt lief en goed, maar uiteindelijk kun je volgens mij beter de gerespecteerde dictator-rol aannemen) Maar dat zit niet in 'm. Langzaamaan worden de brutale vlegels steeds irritanter, gaan ze steeds verder en dan volgt de cruciale fout. Er is een lerarenvergadering waar de punten worden besproken, en daar zitten twee leerlingen bij! Een verbijsterende uitwas van de democratisering in 't Franse schoolsysteem? Nauwelijks te geloven. Binnen 0.2 seconde weet je dat dit mis gaat en alleen maar tot ellende kan leiden. Doet 't ook. De vriendelijk leraar noemt een leerling "sociaal beperkt" de aanwezige klassenvertegenwoordigers vertellen dit door en de pleuris breek uit, waarna de leraar nog wat verkeerde woorden gebruikt. Hier hebben de leerlingen als gieren op zitten wachten, wat ze zelf ook doen is niet relevant, hij doet nu iets fout en hij moet hangen. Ik had 't over een verwarrende film en dat zit met name in 't einde (nu heb ik wel de hele film voorgekauwd vrees ik) een van de brutaalste en stiekem ook wel stoere leerlingen is ene Esmeralda (type Marokkaans zigeunermeisje) die in de laatste les ineens aan komt zetten met een boek van Plato. (Zo van zie je hoe snel ik ben) Moeten wij nu denken: ha die leeraar is gepwnd, of is dat juist weer een streek (en heeft ze het helemaal niet gelezen)

The Secret Of Roan Inish
Dacht ik ga eens wat filmpjes van John Sayles doen, maar die blijken lastig opspoorbaar voorlopig. Kon alleen deze vinden (Naast Matewan en Lone Star die ik al zag) Dit is heel andere koek. Een kinderfilmpje, weinig bijzonder. Ierse eilanden, folky sfeertje. Eerste helft is vooral voice-over als een jong meisje terugkeert na de dood van haar moeder terugkeert naar haar grootouders en daar over de mythen van haar familie en 't eiland Roan Inish hoort. (Met name de vrouw die haar zeehondenhuid afdoet is een interessante..!) Tweede helft is 't tijd voor muziek, wijs van Sayles want alle dialogen zijn matig geacteerd en geschreven, als het meisje met haar neefje de vergane huisjes op 't verlaten eiland gaat opknappen, want alleen dan kan alles goedkomen.

Citizen Kane
Leuke film hoor (moest wel vaak aan Ren & Stimpy denken), ik zie ook wel zaken die voor die tijd revolutionair waren, maar 'de beste film ooit gemaakt'? Niet echt, er zijn er nogal wat gemaakt sindsdien.

ja viel me ook tegen toen ik een paar jaar terug Citizen Kane voor 't eerst zag. Misschien ook zo bejubeld omdat Welles zo ontzettend jong was toen ie 'm maakte.

Ik zie heus wel een paar revolutionaire dingen voorbij komen hoor, kan me voorstellen dat je daar in '41 van ondersteboven was, maar revolutionair is nog niet 'het best', zeker niet omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.

het deed me vooral op emotioneel quotient-leven niets.

level! :P

Ik zie de film ook niet als 'de beste film ooit gemaakt' (welke wel weet ik eveneens niet, al moeten we die discussie wellicht maar voor een andere keer bewaren ;) ), maar ik vind hem nog steeds prachtig en hij emotioneert me wel degelijk, elke keer nog. Misschien omdat ik zelf een courantiër ben? The rise and fall, op zich al een mooi gegeven, wordt hier toch wel prachtig neergezet hoor.

Of time and the city (Davies, 2008). Persoonlijke film van Terence Davies die zich zeer laat vergelijken met My Winnipeg van Guy Madden. Laatste wint het voor mij met voorsprong, omdat Davies het uiteindelijk te high brow wil. De citaten van Engelse dichters vliegen om je oren, daar waar de beelden zouden moeten spreken. En die doen dat bij vlagen behoorlijk.

Ghosts (Broomfield, 2006) Film die laat zien dat als je een Chinees bent die in het Westen wil gaan werken je eerst een busreis moet ondernemen die toch wel heel erg lang is en oncomfortabel is, vervolgens allerlei baantjes krijgt die niet allemaal even inspirerend zijn, met eigenlijk best wel onredelijke werktijden, en dat het in Engeland ook het weer toch best wel slecht is. Schrijnend drama, met de beste intenties gemaakt, maar als film denk je “Jaaahaaaa!”

Hotel Rwanda (George, 2004) Nee dan dit. Bij vlagen erg schatplichtig aan The killing fiels in de opbouw van drama, maar een toegankelijke emotionele film die de beklemming van het moment treft. Naar het einde toe wat al te “mooi”, maar dat is kniesoren.

omdat het hele filmgebeuren nog moest gaan beginnen eigenlijk.
Bouter heb ik uitspraken op deze pagina niet gehoord. Laat dat Georges Méliès, D.W. Griffith, Chaplin, Buster Keaton, Victor Sjöström, Abel Gance, Robert Wiene, F.W. Murnau, Carl Theodor Dreyer, Fritz Lang en al die andere grootse filmpioniers tussen 1895 en 1941 niet horen, zeg!

Ik was lang geleden bij de eerste kijkbeurt ook ietwat sceptisch, maar daar ben ik snel van teruggekomen. Het briljante van Citizen Kane openbaart zich meer en meer naarmate je de film opnieuw bekijkt. Om maar even in herhaling te vallen: de glans valt natuurlijk het meeste wanneer de film wordt vertoond op het grote witte doek. Of het mijn persoonlijke favoriet betreft, is weer een heel ander verhaal.