Filmforum

Abigail's Party dus onderdeel van een serie "Play for Today"

Het ziet er ook uit als een "Play For Today". Leigh schaamt zich nog steeds diep voor de cameravoering, onbedoelde onderbelichting en een enkele schaduw van de microfoon.

Monsters vs. Aliens
Ik hou eigenlijk niet zo van die tekenfilms die op twee sporen lopen, een voor kids en een voor volwassenen met allerlei stomme grappen en kwinkslagen naar andere films, maar dit was een erg vermakelijke film. Uiteindelijk wil ik helemaal geen knipogen maar gewoon dat iemand met een teringvaart wordt platgereden (ja, ja, het is maar een tekenfilm.) Het taboe op wapens in kinderfilms lijkt inmiddels te verdwijnen (tot grote vreugde van de jongens in de zaal) maar dat maakt toch niets uit want die mega-robot voelde er toch niks van (is Dreamworks niet gedeeltelijk van Spielberg die voor de DVD van E.T. alle pistolen digitaal liet weggummen?) Film ziet er ook weer piekfijn uit, vooral het gedeelte in San Francisco ziet er verbazingwekkend uit (hele flauwe maar goede knipoog naar Vertigo dat dan weer wel) en landschappen kunnen ook steeds weidser en met detail worden nagemaakt. Verder is nog een boodschap van kiezen voor outsiderschap-met-eigen-krachten, wel sympathiek, niet eens te zoetsappig gebracht en sowieso het ene oor in en het andere uit. De dochters vonden het allemaal vetcoolio, maar vreemd genoeg hadden ze het op de terugreis veel meer over de trailer van Coraline.

Filmtip:
Vanavond om 20.40 uur op Canvas (Belgie 2) Michael Haneke's Caché

Birdwatchers (Marco Bechis, 2008, Brazilië/Italië)
Propagandasoap met als belangrijk doel geld binnenhalen voor het Guarani Survival Fund. Op zich een loffelijk streven, want het is gewoon een grof schandaal, dat nog steeds inheemse volkeren worden verdreven en in reservaten gestopt, en hun habitat platgelegd om mineralen uit de grond te halen of gewassen te planten. Maar wat een flutfilm. Net zo plat als de monocultuur van suikerriet waarvoor het biodiverse oerwoud moet wijken.
Nieuw-Zeeland en zeker Australië zijn mijlen verder met erkenning van de rechten van oorspronkelijke bewoners. Zou het kunnen dat The strength of water, met vergelijkbare thema's en motieven, daarom cinematografisch zoveel rijker is?

Permanent Vacation
Typische slacker-film, dit debuut van Jarmusch. In tegenstelling tot Slackers van Linklater volgen we hier maar 1 personage, die natuurlijk wel allerlei mede-slackers tegenkomt. De magere jongen, beetje type Ian Curtis, kan fascinerend dansen, matig jojoën en jat op lollig wijze een auto. Er zijn wat absurde dialogen en monologen, zo vertelt een man over een zelfmoordenaar die zich de melodie van Somehwere Over The Rainbow probeert te herinneren (en dat, als ik 't goed begreep, en anders vond ik mijn interpretatie leuker, pas voor elkaar krijgt als ie al stervende de eerste 2 tonen van de ambulance hoort) Permanent Vacation is een typische filmstudentenfilm en daarmee goed te vergeleken met Mala Noche van Van Sant. Jarmusch wint, ook dankzij de weirde soundtrack met John Lurie op sax (ook cameo) en een raar gamelan-orkest.

The Big Knife
Neigt naar een meesterwerk. Vermoedelijk Aldrich's beste, dat sowieso. Waar te beginnen? Bijna alle spelers zijn geniaal hier. Het centrum van het verhaal wordt gevormd door John Palance, een afgepeigerde filmster, die in waardeloze b-films speelt, die 'm rijk maken, maar vooral diep, diepongelukkig. Hij leeft al maanden apart van vrouw (Ida Lupino!) en zoontje, zij is ook een echt character. Ze wil van 'm scheiden, of niet. Ze komt er niet uit, maar heeft ondertussen wel een nieuwe flirt (hun beider vriend nog wel). The Big Knife gaat behalve deze personlijke troubles vooral over het moeras, het graf dat Hollywood heet. Recensenten noemden het destijds een overdreven wraakoefening van een frusti-scenarioschrijver, maar ik geloof er wel in. De studio gaat over lijken, gepersonificeerd door de magnifieke Rod Steiger. Hij was pas 30 maar ziet eruit als 50. Met z'n geblondeerde haar een yakuza als Beat Takeshi, af en toe de onvoorspelbare mimiek van Andre van Duin (serieus!) en een gehoorapparaat in dat 'm het aanzicht van een Israelisch veiligheidsagent in. Hij wil dat zijn steracteur een nieuw 7-jarig contract tekent. Wil acteur niet. Waarop ie 'm op allerlei manieren onderdruk probeert te zetten. Er is namelijk een akkefietje: "that thing we don't talk about". Nu is de acteur wel heel close met z'n masseur en hij heeft ook nog een beste vriend Buddy, anyway, alles riekt naar een homoseksuele subtext. Het blijkt later een auto-ongeluk, jammer eigenlijk, maar je kunt 't misschien opvatten als een soort "metafoor". Nagenoeg de gehele film speelt zich af in de dure, donkere huiskamer van de acteur, wat het allemaal nog beklemmender maakt.

Le Feu Follet
Kille, sterke, pijnlijke film over depressie. Een man zit in een kliniek om af te kicken van de alcohol, maar die alcohol is slechts een vlucht voor z'n angsten. Dokter zegt: het is gewoon een kwestie van wilskracht. Hij: wilskracht is nu net wat me ontbreekt. Bepaald geen strenge kliniek trouwens, hij loopt in en uit en heeft zelfs een pistool op z'n kamer. De opening is trouwens ook al interessant, man vrijt met vrouw er staat een hele rij bedden in de kamer. Vreemd. Is 't 'n ziekenhuis? Het blijkt een goedkoop hotel, maar zelfs voordat je iets weet over de kliniek zit dat toch in het hoofd. De man maakt nog een tripje langs z'n rijke vrienden, die met 'm discussieren, op proberen te vrolijken, allemaal zonder effect. Hoofdrol ook voor de muziek van Erik Satie, elke keer als diens bekende wiegende roerloze akkoorden klinken krijgt een scène meteen extra drama. (Dit wordt nog versterkt door 't feit dat de film "roomtone" lijkt te ontbreken, hele stille sfeer, ook tijdens de vele dialogen, alsof de ruis wacht op de piano van Satie)

Le feu follet is mijn favo Malle. Big knife staat genoteerd.

mijn favoriet zal 't niet worden, daarvoor heb ik liever escapisme (de helft van deze film is recht uit zelfhulpboekjes en andere confronterende dingen die ik herken) :)

Gisteravond in 1 sessie Three Monkeys en Waltz with Bashir gezien, en Persepolis herzien. Vooral die laatste twee was teveel voor een stabiel gemoed - erg indrukwekkend. Three Monkeys heeft me helaas niet bereikt, op sommige prachtig geschoten scene's na dan. Waarschijnlijk reageerde ik blind op de Tarkovskyvergelijkingen in een razend enthousiaste recensie, waardoor de verwachtingen iets te hoog bleken opgetast, maar het verhaaltje stond me in de weg - hoe goed die vrouw ook acteert.

De titelsequentie van Waltz with Bashir zal me nog lang heugen: zelden zo indrukwekkend een shooting frenzy in beelden gevat gezien. En de eerie onwerkelijke sfeer van een stadsguerilla werkt buitengewoon ongemakkelijk door op de ziel. De slotscene gaat dwars door de ziel. Vol ergernis door een stille stad naar huis fietsend van die vreselijke gedachten, zoals: de verantwoordelijken zijn nooit gestraft, vervullen zelfs hoge functies in de Israelische politiek tot vandaag de dag. En die bijzonder ongemakkelijke vergelijking met het ghetto van Warschau - was Sabria en Shatila een onbewuste doorwerking van de holocaust?

Dergelijke onbeantwoordbare (en zinloze) vragen maken Waltz with Bashir tot een onthutsende kijkervaring. Vond Persepolis in zekere zin heel verwant, hoewel nog vele gradaties persoonlijker.

Hoog tijd voor iets luchtigs, oeffff..

Three Monkeys heeft me helaas niet bereikt, op sommige prachtig geschoten scene's na dan.

De enthousiaste recensies hadden bij mij ook te hoge verwachtingen geschapen, wat resulteerde in een nieuwe-kleren-van-de-keizer-gevoel. Ik vond de scenes vaak genoeg juist ontzettend lelijk geschoten. Door het gebruik van een digitale camera zijn de beelden van begin tot eind groen uitgeslagen. Alle acteurs zagen eruit alsof ze slachtoffer waren van voedselvergiftiging. Aangezien de shots vaak lang duren is er alle tijd om pixels te tellen. Minstens de helft van de film is zwaar onderbelicht, al zal dat bewust zijn gedaan omdat het verhaal ook voornamelijk uit schaduwen bestaat. De donkere wolken en de bliksem kwamen overduidelijk uit de computer (vooral te merken in het laatste shot). De luchten in Uzak waren mooier, want echter.

Toch blijft de film al een week lang in mijn gedachten nasudderen. Geen slecht teken natuurlijk. De kaalheid van de vertelling sprak me aan. Ik vind het ook een gezonde ontwikkeling dat Nuri Bilge Ceylan subjectiever filmt. Daarbij houdt hij het effectief simpel door bijvoorbeeld het beeld onscherp te houden met alle spookachtige resultaten tot gevolg. De achterstevoren afgespeelde zweetdruppel is een effect dat ik ook niet eerder bij hem heb gezien. Ceylan maakt voor het eerst gebruik van iets dat in de verre verte op een plot lijkt. Daar ben ik niet principieel op tegen, maar ik ben er nog niet uit of de regisseur een plotgericht verhaal al helemaal in zijn vingers heeft. Three Monkeys kwam op mij over als een tussenfase in zijn carrière.

Tussenfase-film. Goede typering. Als je plot gaat doen moet het plot weer goed zijn, heb je dat weer. Iklimler behoort wat mij betreft tot de beste films van de afgelopen jaren. Three monkeys zou ik weer een keer moeten zien om te weten waar het precies over ging. Ik vond het overigens wel mooi, artificieel geschoten eigenlijk.

Een zo goed als plotloze film waar ik deze week veel plezier aan beleefde was Minnie & Moskowitz (John Cassavetes, 1971). De film is een afwisseling van incidenten die uiteindelijk leidt tot de onvermijdelijke ontmoeting in L.A. tussen de New Yorkse titelpersonages, gespeeld door Gena Rowlands en Seymour Cassel (met bromsnor en staartje). De film is vooral een sfeerschets over (botsende) karakters. Het duurde even voordat ik doorhad dat het hier om een komedie gaat, totdat de scène volgde waarin Minnie een bad date heeft met de gevaarlijke neuroot Zelmo (Val Avery) en ik mijn schaterlachen niet kon bedwingen. Hun poging tot etentje was nog pijnlijker en grappiger dan de openingsscène van Happiness (Todd Solondz, 1998). De krankzinnige monoloog van scene stealer Timothy Carey in het eethuis is een extra reden om deze recentelijk verschenen Franse dvd-uitgave te koesteren.

Diabolical Doctor 'Z'
Jess Franco in zwartwit, dat kende ik nog niet. Toch weer zeer de moeite waard.

Ultimo Mondo Cannibale
Zonder het te weten toch naar een soort climax toegewerkt. Al vrij snel zitten we midden tussen de 'wilden' die wilder dan ooit zijn. Veel heftig camerawerk, paniek, chaos, duidelijk wordt ook dat we de 'uncut' versie te pakken hebben als de blanke indringer uitvoerig wordt betast. De mooie dame van de avond, daar is dan weer wel het mes ingezetten, zulke borsten krijg je niet van karnemelk alleen. Bizarre film, maar in z'n opzet (shockeren) toch redelijk geslaagd.

Baader Meinhof Complex gezien - tegenvaller, want de makers trekken louter de sensatiekaart. Terwijl de thematiek nochtans superinteressant is. Hoeveel kan een democratie aan? Waar begint de individuele verantwoordelijkheid voor geweld dat van staatswege wordt gefaciliteerd? Helaas wordt nergens inzichtelijk of invoelbaar gemaakt hoe een nuchter analyserend type, moeder bovendien, zoals Ulrike Meinhof, ineens de grens oversteekt naar concreet geweld. En bovendien is volgens mij de essentie van de eerste generatie RAF juist de connectie met WOII, samen te vatten met de tamelijk goed te volgen redenatie: 'onze ouders stonden erbij en keken erna (de holocaust); dat zal ons niet overkomen, nu een onschuldig volk wordt platgebombardeerd moeten we wel in actie komen.'
Maar in de film zijn alle personages slogans en sjablonen, geen karakters. Vanaf het begin wordt er een scenario voorgedragen, opdat de kijkertjes het allemaal letterlijk zullen begrijpen.
Voor iemand die te jong is om de Duitse herfst bewust te hebben meegemaakt is die episode ontzettend interessant, maar deze filmmakers komen niet verder dan esthetisch geweld. Nergens wordt het fenomeen geanalyseerd, de menselijke dynamiek die tot deze 'bizarre linkse zelfvergroting' (Heijne) heeft kunnen leiden.

In vraagvorm: zijn de veelkijkers hier bekend met films waarin terrorisme en sektevorming wel van binnenuit wordt gedacht, gevisualiseerd?

Patty Hearst (1988) als ik me goed herinner (maar wel even zelf controleren ;)

Fassbinders Die Dritte Generation zelf niet gezien, maar die ga ik zelf nu even opsnorren. :)

Baader-Meinhof had zich inderdaad beter op iets kunnen focussen in plaats van de hele mikmak eens op celluloid te kwakken.
terrorisme van binnenuit: die zelfmoordaanslag film van Hany Abou-Assad, Paradise Now.

The Wrong Man
Mindere Hitchcock. Eerste helft is "entertaining", een soort arthouse handelingen-film, maar dan zeer gestileerd. (Altijd een goeie combinatie) We zien Henry Fonda (hoe ouder hoe beter zijn kop voor acteren wordt) hij is contrabassist (stoer!) in een dure club, zijn vrouw (Hitchcock-regular Vera Miles) houdt van 'm. Zijn kinderen ook. Al zijn ze met z'n allen wel wat arm. Dan wil hij weer 'ns een extra lening op z'n verzekeringspolis sluiten, waarna de balie-medewerksters hem aanzien voor een schurk. Hitchcock en verwisselingen, het zal niemand verbazen dat hij die paranoia heel aardig weet te verbeelden. Dan is er 1 duidelijk moment waarop de film eindelijk ECHT goed lijkt te worden. Fonda en Miles zitten bij hun advocaat, ze zijn zelf op zoek geweest naar getuigen van z'n alibi (waarom doet de politie dat eigenlijk niet?) Fonda zegt iets over een tandartsbezoekje en z'n vrouw wordt ineens stiknerveus. Zou hij 't dan toch gedaan hebben? Zou ze zich tegen 'm keren? Helaas, ze draait enkel door, geeft zichzelf de schuld, wordt verscheept naar een inrichting, waarna Hitchcock een zeer beroemde deus ex machina nodig heeft om 'r 'n eind aan te breien. (Meestershot, in een zozo-film)

Il Conformista
Mijn Bertolucci-debuut, begreep er geen hol van, zeker in 't begin leek de structuur nodeloos ingewikkeld. (Ik had pas na 10 minuten duur dat de film rond WW2 speelde, ze hebben 't over een Colonel en ik dacht aan Parker) Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc, doen we nog wat naakt was. Viel ook wel mee, alhoewel er een mooie erotische scène in de trein inzit. Het art design, of hoe je dat noemt is ook fraai. Alhoewel ook wat koud, zoals de hele film een rare wat al te intellectuele/literaire zit is over een man die voor de fascisten van Mussolini gaat werken en een moord moet plegen. (Maar daar eigenlijk te wattig voor is, bovendien is 't een bekende van 'm en raakt ie afgeleid door schone vrouwen) Hele leuke dansscène in een Frans cafeetje. Dat wel. (In gang zet door man's burgerlijke vrouwtje die even los gaat, een van de betere rollen)

The Remains of the Day
Jane Austen voor "intellectuelen".. Ofzo. Net als Howards End dus. Allemaal net wat subtieler dan de romances van Austen. Ook hier worden Emma Thompson en Anthony Hopkins tot ons grote plezier aan elkaar gekoppeld. Ik zou niet kunnen uitleggen waarom (want wat doet ie eigenlijk) maar Hopkins is een meester-acteur en dit is een van zijn allerbeste rollen. (Emma Thompson idem dito, en in al haar gewoonheid ook de mooiste vrouw van de wereld, maar dat had ik al 'ns gezegd geloof ik) Vergeleken met Howards End, wat een echte ensemble-film was met meertakkig plot is The Remains of the Day simpeler. Recht naar 't hart. Een ouwe butler krijgt een brief van een collega van voor de Tweeede Wereldoorlog. Zij is allang vertrokken en hij heeft zijn leven gegeven aan een Engelse lord die nogal op de hand van de nazi's was. In flashbacks wordt kennismaking tussen butler en interieurverzorgster geschetst en toenadering natuurlijk, alleen is Hopkins de butler inmiddels zo robot geworden dat ie haar liefde niet opmerkt. (Lijkt Austen wel he?) In de mooiste scene ligt Thompson op bed te schreien, Hopkins merkt 't. Gaat ook naar binnen, maar weet niet hoe haar te troosten of daar zelfs maar een begin mee te maken en praat dan maar weer over 't werk.
The Remains of the Day is overigens gebaseerd op een boek van een Japans-Engelse schrijver. Vind ik ook wel stoer. Die Japanners kunnen dat ook goed navoelen natuurlijk dat Engelse gevoel voor klasse en de professionele beleefdheid en discretie van de butler.

Le Boucher
Simpel en degelijk werkje van Claude Chabrol, lijkt eerst achteloos zelfs goed. Opener a la The Godfather. Een man terug uit 't leger op 'n dorpsbruiloft. Hij maakt 'n praatje met een dame, die later de hoofd-onderwijzeres blijkt te zijn. De man heeft zijn ouwe stiel als slager weer opgepakt, brengt haar tijdens lesuren lamskoteletjes en is duidelijk verliefd. Ondertussen worden in 't dorpje moorden gepleegd. De muziek had 't allang aangekondigd. Er is iets niet pluis. En de man is slager. Met messen. Dus. Het ligt allemaal wat voor de hand, maar Chabrol weet nog wel wat spannende angst-momenten eruit te peuren, die hij dan wel weer te lang uitspreidt. De eindoplossing is ook weinig origineel.

Ik ging in Remains of the day totaaaaal niet mee. Die scene dattie dan maar over het werk begint: ik begrijp dat hier het punt gemaakt wordt (een punt dat overigens de hele film al gemaakt wordt) maar ik vind het totaal gekunsteld en ongeloofwaardig. Vanaf dat moment dat ik "lazer op, met je zielige gedoe". Bij Il confirmista blijft mij probleem dat we een man hebben die vooral wil confirmeren en niet wil opvallen (met zijn homo-zijn) maar dan wel een baantje heeft waarbij hij mensen moet omleggen.

jammer (wat betreft Remains) ik heb altijd al een zwak voor butlers, en dan dat prachtige accent.

oh ja homo is ie ook nog natuurlijk. daarover gesproken hoe heette ook alweer die gays in Hollywood documentaire?

ik vond 't vooral onduidelijk. bijvoorbeeld: je hebt dan de hele tijd de Dottore en de chauffeur die in een auto ergens heenrijden door een besneeuwd landschap, maar waarheen, wordt niet logisch verbonden. (Want dat moet dan dus naar het bos zijn waar ineens allerlei mannen met pistolen opduiken enzo)

In vraagvorm: zijn de veelkijkers hier bekend met films waarin terrorisme en sektevorming wel van binnenuit wordt gedacht, gevisualiseerd?

Der Untergang!

En The Wicker Man, daar is in de vraagvorm van Jairzinho ook een lans voor te breken, al is het misschien niet precies wat je bedoelt. Net als de agenten die in eze film het afgelegen, gesloten eiland betreden, blijf je als kijker een buitenstaander. Dat waar je je de hele film over blijft verbazen, dat wat je maar niet begrijpt, moeilijk een vinger achter kunt krijgen (achter de beweegredenen van de eilanders, achter de ontstaansgeschiedenis, evolutie en huidige praktijk van de sektarische commune), wordt nooit echt uitgelegd. Daarmee is het in zekere zin al 'van binnen uit gevisualiseerd', omdat je slechts een blik van buitenaf gegund wordt. Op een commune die achter de schijn van hippiedom en natuurverheerlijking, bereid is om vanwege dezelfde overtuiging een gruwelijke moord te plegen. Dat wat de commune-leden niet prijsgeven is geen geheim, maar hun zijn. Dat maakt het zo verdraaid moeilijk om hun gedrag te kunnen begrijpen. De blik van binnen uit een sekte, een commune, of bv. een nazi-familie is zo gekleurd maar ook zo 'normaal', omdat in alle drie 'waarden' en (geloofs)overtuigingen worden nagestreefd die totaal niet rijmen met de onze. De 'verklaring', het grote achterliggende dat we hopen aan te treffen blijft uit, omdat dat er niet is. Niet voor de agent hoofdrolspeler in The Wicker Man, en daarmee ook niet voor ons, de kijkers.

Voor alle duidelijkheid w.b. The Wicker Man: Gerard heeft het natuurlijk over de klassieker uit 1973. De remake met Nicolas Cage moet Jairzinho hoe dan ook zien te vermijden.

terrorisme van binnenuit - in het verlengde van Paradise Now: The War Within (Joseph Castelo, 2005).

@Ludo: Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc - dat is de reputatie die hij tegenwoordig heeft vanwege Last Tango In Paris. Ik schrok me als onwetende tiener ook een hoedje toen ik die film, na het onvergelijkbare Prima Della Rivoluzione (1964), in de bios zag.

@Vido, inderdaad! De remake verdient zelf een rituele verbranding ;)

Over die remake heb ik nu al zoveel negativiteit gehoord dat ik toch wel erg nieuwsgierig wordt. :D

Maar eerst die ouwe maar 'ns zien. :)

op ILX heeft ook die remake (en Cage an sich) een heldenstatus, meen ik.

@Ludo: Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc - dat is de reputatie die hij tegenwoordig heeft vanwege Last Tango In Paris. Ik schrok me als onwetende tiener ook een hoedje toen ik die film, na het onvergelijkbare Prima Della Rivoluzione (1964), in de bios zag.

ja Last Tango in Paris staat ook op de lijst al. ;) (maar ik moet zeggen ik heb weinig vertrouwen in de man, nergens op gebaseerd, maar toch)

Die remake móet je gezien hebben. Vriend van me kocht 'm van de videotheek (dvdeek?), we hebben ons er kostelijk mee vermaakt. Er was volgens mij wel in gesneden, met name aan het einde wat rare cut-ups. Hier geen toegang, maar op youtube is een samenvatting te vinden van de mooiste momenten uit de film - hilarisch. Ga hier geen spoilers geven, eigenlijk toch maar eerst het hele ding uit gaan zitten. Met een paar vrienden kijken verlicht & verhoogd de vreugde :)

Ben ook wel erg benieuwd naar KN0W1NG. De synopsis was behoorlijk yummy. Wel eentje om op een groot scherm te zien lijkt me.

Die remake (in de verhuurversie) heb ik dus nog thuis liggen. Ramptoeristen die 'm willen zien kunnen me mailen :)

KN0W1NG is eveneens kolder, hoe erg ik ook mijn best deed het wel leuk te vinden. Zie: hier.

@Ludo: Prima Della Rivoluzione was een van de grote invloeden op het werk van Martin Scorsesse. Eerlijk gezegd kan alles wat ik na Novecento (1976) van Bertolluci heb gezien me gestolen worden. :-)

Dat vraagt om nerdy lijstjes!!! :) Bertolucci heb ik altijd een van de mindere Italianen gevonden, type stijl-over-inhoud maar tovh:

1. Strategia del Ragno (1970, klein maar fijn, naar Calvino.)
2. The Sheltering Sky (1990, leek me altijd niks, maar als Malkovich dood gaat ontspint zich een prachtige film.)
3. Il Conformista (1970, zelfde als nr.3, een meesterwerk qua vormgeving en die dans inderdaad.)
4. Stealing Beauty (1996, jaja, stijl-over-inhoud en deze films is puur stijl.)
5. Novecento (1976, vooruit, topzwaar, irritant (die klote speech aan het eind), overgewaardeerd maar het kijkt ook wel goed weg.

Last Tango deed me niks net als Prima della rivoluzione, Last Emperor is bespottelijk omdat er niet Mandarijn wordt gesproken.

@Omar: gezien de info tussen de haakjes heb je 3 en 4 na het intikken van de lijstjes omgedraaid ;)

The Sheltering Sky, bijna twee decennia oud... Kan me eigenlijk alleen nog maar de broeierige sfeer voor de geest halen. Verder niets van de man gezien. Een lijstje van één is geen lijstje zeker?

Volgens mij is het makkelijker een lijstje te maken met de ergste films van Bertolucci. Waarschijnlijk staat dan The Dreamers (2003) bovenaan.

The Best Of:
1. Il Conformista (de moordaanslag is ook koude rillingen)
2. Prima Della Rivoluzione
3. Novecento

Strategia Del Ragno heb ik nog niet gezien. Gaat bij dezen op de lijst.

Ja, het blijven lijstjes, dus je moet snel nadenken. ;) Il Conformista gaat, bedacht ik me nog, ergens over verder dan de, natuurlijk niet te bagatelliseren, ontmaagding van Liv Tyler.

Liv Tyler was toen nog niet geboren. Je bedoelt natuurlijk Stealing Beauty. :-)

Ja, daarom moest Il Conformista boven Stealing Beauty. ;) (zie Willems opmerking.)

jullie maken 't ingewikkeld.

las Liv Tyler in Il Conformista zat had ik vast leuker gevonden.

Sheltering Sky wil ooit ook nog wel ns zien, meen dat boek in elk geval te hebben gelezen.

Het King Crimson nummer is iig erg mooi.

Stranger Than Paradise
Jarmusch' doorbraak en terecht ook, zeker geen meesterwerk maar wel een unieke, lieve, lome film. Zoals gewoonlijk voor Jarmusch in hoofdstukken. Een Hongaars meisje komt naar Amerika en logeert bij d'r onwillige neef (John Lurie) ze ontmoet zijn goeie maat Eddie. (Een geniale rol van voormalig Sonic Youth-drummer Richard Edson) Nice Guy Eddie, met z'n hoge stemmetje, ziet wel wat in haar en doet overdreven aardig. In het tweede gedeelt (een jaar later) gaan de beide jongens het meisje opzoeken als ze inmiddels bij tante in Cleveland woont. Het moment dat ze haar verrassen in de hotdogtent waar ze werkt is onbetaalbaar. Ze is zo blij. In het laatste hoofdstuk is 't drietal in Florida, voor een curieuze vakantie.

The Incredible Shrinking Man
Curieuze fantasy uit het stenen tijdperk. Lollig koddige effecten, met heel grote meubels natuurlijk. Man ontdekt dat hij steeds kleiner wordt. Zijn blouse past niet meer, zijn broek zakt af. Vrouw en dokter ontkennen, maar na een tijdje valt dat niet meer vol te houden natuurlijk. Best angstaanjagend, had zich nog wel slomer mogen ontwikkelen van mij, want nu zit ie na even een dweg te zijn geweest in de volgende scene in een poppenhuis! En de huiskat denkt een muis te zien. Film wordt qua effecten wat beter (en makkelijker voor de makers) als de man in zijn eentje in de kelder verzeild raakt. Hij bombardeert een spin tot vijand, beklimt lucifersdoosjes ware het Mountain Everests en dan, plotseling, kan ie door 't gaas waar ie eerder door naar buiten heeft staan turen. Het einde is zeer beroemd (en zeer goed in wat verder een b-film is) de man houdt een haast religieuze speech. Yes, smaller than the smallest, I meant something, too. To God, there is no zero. I still exist!

My Dinner With Andre
Het Zwarte Schaap in 't oeuvre van Louis Malle. What was he thinking!? Twee mannen dineren, terwijl de ene onzin praat en de andere dommige vragen stelt en irritant lacht. Als korte film van tien minuten was het al een slecht idee, maar als film van bijna 2 uur. Het gaaat maar door, de man vertelt over zijn bizarre, stompzinnige, spirituele avonturen, die toegegeven, heel af en toe wel grappig zijn, maar gottegottegot.

Vijf sterren op allmovie.com. Niet te doen he...

ook nog een 7.4 op Imdb.

ik herinner me een nouvelle vague film waarin een meisje sigaretten rokend een gesprek voert met 'n oude filosoof. duurde misschien 10 minuutjes (vast minder) was vele malen beter dan dit. (nu ben ik alleen de titel van die film kwijt, zal 'n Godard zijn geweest)

er zit ook geen enkele lijn in de film. dat Wally Andre ontmaskert als een pretentieuze wannabe ofzo.

ik herinner me een nouvelle vague film waarin een meisje sigaretten rokend een gesprek voert met 'n oude filosoof.

Bande à part!!

Bande à part!!

Onder andere. Godard liet ook Anne Wiazemsky in een van zijn films opdraven voor filosofische vragen. Meestal liet de regisseur zijn actrices vragen stellen die hij ze ter plekke influisterde. Dat deed hij ook met Macha Méril in Une Femme Mariée (recentelijk op dvd verschenen). Het is wel zielig dat hij de actrice dan heel dom in de camera laat kijken terwijl de wijze oude man (in dit geval schrijver/filmmaker Roger Leenhardt) allerlei wijsheden te berde mag brengen.

Ik herinner me zo'n scene uit Vivre sa vie met een mannelijke filosoof (Brice Parrain).

De filosofen bij Godard zijn altijd mannelijk. De vrouwen mogen in zijn films enkel vragen stellen en luisteren. Godard en vrouwen, altijd lastig.

In La Chinoise trouwens ook, inderdaad weer met dezelfde sekse-verdeling. ;) Begin nu te twijfelen of ik Bande à parte en Vivre Sa Vie niet door elkaar haal (Banda á parte is meer van het lieve liedje en dansje.)

Bande à part!!
dacht ik ook eerst, maar ben er niet zeker van. het was in elk geval in zwart-wit. maar als gezegd hij heeft er meer van die.

Issız Adam
Relatiedrama beetje vergelijkbaar met İklimler. Ik vond het zelfs beter, want de 'eenzame man' is een platenverzamelaar van nostalgische Türkpop van Sezen Aksu, Ayla Dikmen en Hümeyra, en die muziek (gelukkig ook ondertiteld) met het liefdesdrama wat zich ontvouwt mist haar effect op ondergetekende niet.

ıssız adam = eenzame man

ultrakort filmquizje, wieowie herkent deze filmster van weleer (redelijk recente foto) (ze is daar eind zestig)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/55/JulieAndrews_face.jpg

zij van the sound of music?

als dat idd een recente foto is dan ziet ze er nog patent uit. misschien toch iemand anders?

ah. de foto komt van wikipedia :)

ja het was goed hoor :) Mary Poppins herself zeg maar.