Filmforum

achterstallig onderhoud.

Wall-E
Wel vermakelijk. Ziet er prachtig uit, bijna woordeloos maar ook ergens een beetje leeg/klinisch, en de boodschap moet natuurlijk worden uitgespeld. Die 2001 verwijzingen hoeven van mij ook niet meer, de kids kijken het origineel toch al. Eigenlijk het gaafst vond ik die verzameling geflipte robots.

Il Divo
Europese versie van Nixon. Vrij groots. Al kon ik me niet onttrekken aan het gevoel dat Andreotti als een karikatuur werd geacteerd (effe Youtetube gecheckt om de Andreotti die ik me kon herinneren van journaals in de 80s voor de geest te halen, "ohhh, die gast!"), die bochel had hij dan wel en die grote bril ook, maar die puntoren zijn echt voor het Nosferatu-effect (goed idee trouwens.) Bonuspunten voor gebruik van Gonzalez & Russoms 'Revelee' tegen het einde en die maffiabaas met zijn tomaten. Verder natuurlijk een bizarre puinzooi zoals je altijd had verwacht dat de Italiaanse politiek was/is en mijn "voorspelling" sterkt dat historici in de toekomst de hele periode -400 tot heden als De Romeinse Tijd zullen samenvatten (van de hele Westerse wereld hè, niet alleen Italië.)

Man From Deep River
Een serieuzere poging tot het maken van een echte speelfilm. Het kannibalen thema lijdt eronder en de shockerende footage, uitvoerig hergebruikt in Eaten Alive, is een merkwaardige toevoeging, die alleen de portrettering van die 'primitievelingen' meer twijfelachtig maakt. De fotograaf raakt evengoed helemaal down en trouwt (na zeer merkwaardige rituelen voor de partnerkeuze) een fraaie dame die zich vaak van haar kledij mag ontdoen. Maar ze wordt ziek, en die inboorlingen laten ze niet naar de stad vertrekken dus ze sterft na een nageslacht te hebben geworpen. Als de enigszins met de haren bijgesleepte kannibalen zijn verslagen ontpopt de blanke zich tot een capabel stamhoofd.

The Gruesome Twosome
Oergore van Herschell Gordon Lewis. Een bejaarde dame en haar debiele zoon hebben een pruikenwinkel en verhuren kamers aan jonge studentes. Het laat zich raden. Niet dat je lang in het ongewisse wordt gehouden, nog voor de titelrol heb je de eerste scalpering al uitvoerig bekeken. Het tempo is stukken lager dan tegenwoordig, dus dat een special effect te snel voorbij schiet zal in een film als deze niet gebeuren.

Down met die inboorlingen dus...

Oergore van Herschell Gordon Lewis. Een bejaarde dame en haar debiele zoon hebben een pruikenwinkel en verhuren kamers aan jonge studentes

lolol Roald Dahl! ook altijd van die gemene ouwe huursters.

A moment to remember **
Koreaanse tearjerker met een flauw eerste halfuur, degelijk middenstuk en teleurstellend soft-focus einde.

Sad vacation ***
Japanse film van de maker van Eureka. Wederom een film waarin mensen die wat ergs hebben meegemaakt samenhokken. Ditmaal als employeés in een vervoersbedrijfje. Aangename film, je geeft om de karakter, er komen een aantal ongrijpbare poëtische momenten voorbij, alsmede een hoop bekende koppen (gozer uit Tenten, meisje uit Nana/Su-ki-da...).

Le temps qui reste **½
Ik vind Ozon beter in kwantiteit dan in kwaliteit. Dat gezegd, misschien is dit wel de film die erboven uitsteekt. Al krijg ik wel het gevoel dat de Franse cinema per jaar meer films maakt over zieke homo’s dan dat er voorbeelden zijn in de hele Nederlandse filmgeschiedenis. En in dat, ahum, genre is deze dan weer middelmaat.
Sad vacation

Forty shades of blue ***
Aangename film over een onuitstaanbare muzikant, wiens broer het goed blijkt te kunnen vinden met zijn Russische eenzame vrouw. Mooie regie, goed geacteerd.

Cloverfield ***
Hier heb ik wel van genoten. Jurassic Witch Project he. Het zien instorten van de Brooklyn Bridge via een schokkerige handycam is vele malen indrukwekkender dan de beelden die we kennen uit klassieke rampenfilms.Alleen had er wel een behoorlijker verhaal bij gemogen. De suggestie van een verhaal is eigenlijk erger dan helemaal geen verhaal (zie Blair Witch).

The postman always rings twice ***½
Er zijn mensen die het verhaal wat over the top vinden. Laat dat dan maar niet dezelfde mensen zijn die dat probleem niet hadden bij pak hem beet Kiss me deadly. Ik vond deze leuker.

In a lonely place ***½
Klassieke noir met on-klassieke trekjes, want het gevaar zit ditmaals IN Bogart. Kreeg het gevoel dat dit gegeven niet genoeg is om de broeierigheid tot het einde te laten doorduren. Om Ludo’s vraag hierboven ergens te beantwoorden...

Riso amaro ***½
Neo-realistische Italiaan uit 1948 over ploeterende vrouwen op de Italiaanse rijstvelden. De shots van torso’s van schuin onder genomen verraden een jaren 30 esthetiek, maar laten we het maar wederopbouwgericht noemen. Zeer frivole film voor zijn tijd want Silvana Mangano danst even erotisch geladen als Brigitte Bardot acht jaar later. Eenvoudig verhaaltje over goed en slecht, maar er zitten wat rare haast surrealistische passages in.

Il divo ***½
Ik deel het enthousiasme van mijn forumgenoten. Een veel betere film dit dan Le conzequenze dell’amore, die toch uiteindelijk weinig bleef hangen. Il divo straalt vooral veel bravoure uit. Bij de eerste grapjes (introductieshots aan het begin, waarin een onzichtbare regisseur steeds fluit om de aandacht van het personage te trekken) denk je “als dit maar goed gaat”. Ja dus. Sorrentino is niet geïnteresseerd in geschiedschrijving (hij kiest precies het tussen de wal en het schip stukje uit Andreotti’s leven uit) maar kiest voor het overpeinzende scharnierpuntmoment. Mooi hoe de camerna en Andreotti de enige rustpunten zijn in de chaos.En hoe een uiterst flauwe glimlach boekdelen kan spreken.

De viersterrenfilms heb ik bewaard voor het schaduwkabinet...

. Al krijg ik wel het gevoel dat de Franse cinema per jaar meer films maakt over zieke homo’s dan dat er voorbeelden zijn in de hele Nederlandse filmgeschiedenis

gheh.
van deze rits noteer ik Sad Vacation. nu nog mijn vraag van hierboven qua Lonely Place opzoeken.

Hm, nu zie ik zelf ook geen vraag...Na ja. Iets in me zegt dat jij 40 shades of blue wel leuk zou vinden.

Zat net een half uur een kijken van ht alom geprezen Lake Tahoe, toen ik dacht: dit is op precies dezelfde irritante manier saai als die ene film over.....Juist, Duck soup, zelfde regisseur. Heb het maar beleefd uitgezet. Wat ik heel irritant vind: films die a la Mario Bros. geschoten zijn. Mensen die de ene kant van het scherm kommen binnenlopen en dan langzaam aan de andere kant het beeld weer verlaten. Volgende kadrering, etc. Kun je er donder op zeggen dat later in de film de tegenovergestelde looprichting nog een keer terugkomt.

Hm, nu zie ik zelf ook geen vraag...Na ja. Iets in me zegt dat jij 40 shades of blue wel leuk zou vinden
doen we die er ook bij.

You Only Live Once
Het kan ook niet altijd raak zijn met die Fritz Lang. Deze film noir uit 1937 is historisch nog wel interessant (het was een van de eerste) maar het verhaaltje is nog ongeloofwaardig. Doet af en toe denken aan White Heat, ook hier ontsnapt een gevangene op onnavolgbare wijze uit een gevangenis (via 't ziekenhuis) Daar werd ie (Henry Fonda) in 't begin net uit vrijgelaten, maar society blieft 'm niet, hij lijkt weer terug te vallen in zijn oude criminele gedrag, of wordt ie erin geluisd. Zijn hysterisch vriendinnetje die constant zichzelf de schuld geeft van alles blijft in 'm geloven en dat gaat langzaam richting Bonnie & Clyde vanzelfsprekend. Mooi (volkomen obscuur) detail vond ik de sigarettenautomaat (wow in 1937) die tegen 't eind nog een cruciale rol speelt

Frost Nixon
Is na mijn tijd dat hele Watergate, dus wel 'ns leuk om er een film over te zien. Al is 't meer de nasleep. 1 ding wat ik in elk geval leerde was dat Nixon ook Cambodja platgooide. (Wat dan weer niks met Watergate te maken heeft..) Regisseur Ron Howard gaf toe dat hij in de herverkiezing van Nixon op de man had gestemd en zijn film wekt ook nog best wat sympathie voor de ouwe baas. Hij mag dan megalomaan zijn hij heeft best zelfspot en dan die stem. (Volgens mij doet acteur Langella 'm nog mooier dan de echte Nixon) De Brit Frost gaat Nixon dus interview krijgt eerst alle hoeken van 't veld te zien en dan verwacht je toch een onverwachte KO voor Nixon, maar zijn minieme bekentenis valt ook wel mee. (Ik dacht dat 'r minstens een traan zou komen) Hoewel de film bijna volledig drijft op de chemie tussen Frost & Nixon (Langella & Sheen) moet ook Kevin Bacon nog even genoemd worden als Nixon's hondstrouwe hielenlikkende assistent. Uitstekende rol die 'm best een Oscarnominatie had mogen opleveren.

High Hopes
Leigh is haast altijd goed en ook deze mag er eigenlijk best wezen. Het is wel een van zijn meest depressieve, treurigste, opvallend eigenlijk want in de film wordt heel wat afgelachen en gegiecheld, maar dat is ook meer om de pijn weg te lachen waarschijnlijk. Het is het Engeland van de jaren '80. Een socialistisch stelletje (met een typische Leigh-vrouw met een enorme overbijt) leeft hun leventje. Kloterige baantjes, veel cynisme, maar gelukkig met elkaar. Vrouw wil 'n kind, man wil eigenlijk dat eerste de hele wereld armoedevrij is. In de extended familie zit zijn dementerende moeder, haar vreselijke yuppie-buren en een andere dochter die met 'n rijke autodealer is getrouwd en 't hele huis met Tokkie-kitsch heeft ingericht. Stuk voor stuk sneue ongelukkige figuren en vele geruzie. Eigenlijk best een hele zit.

The Shootist
Sympathiek western-melodrama van Don Siegel die van alle markten thuis was (Dirty Harry, Body Snatchers) Prima cast hier met John Wayne, Lauren Bacall, de jonge Ron Howard en ook nog Elmer Bernstein op de soundtrack (die weer een prima melancholisch themaatje pende) Vergeet ik nog de oude James Stewart, die ik eerst aan z'n stem herkende. Hij is een dokter in Carson City die een slecht bericht heeft voor de ouwe gunman/outlaw John Wayne. Hij is stervende aan kanker. Iedereen haat 'm. De stad wil 'm weg hebben, de sheriff juicht letterlijk als ie hoort dat de man stervende is. Allemaal bijzonder onaardig, maar dat heeft Wayne ook op zichzelf afgeroepen want hij is 'r 1 van het type, kijk me verkeerd aan en je hebt een kogel in je hoofd. Hij neemt zijn intrek in een pensionetje, waar weduwe Bacall en zoontje Bacall resideren. Dat wordt toenadering, al is er gelukkig geen romance. Blijft er 1 vraag over, die gelukkig ook door dokter Stewart wordt opgeworpen. 1 stoere bikkel als Wayne jaagt zichzelf toch gewoon 'n kogel door de kop? Nee, hij heeft een ander plannetje.

Na de tamelijk lowbrow van de cannibalen- en gorefilms, nu wat cultuur:

Il Casanova
Fellini, prachtig vormgegeven, geweldige soundtrack van Nino Rota (glasorgels!) maar een verhaal wat een hardere noot is om te kraken, vrij bizarre film.

بودا از شرم فرو ریخت (Buddha Collapsed Out Of Shame)
Een telg uit de Makhmalbaf familie, Hana's stijl is meer vergelijkbaar met die van oudere zus Samira. Maatschappijkritiek ingepakt in iets wat gefilmd is als een documentaire maar niet altijd realistisch is, wat dan ook wel weer een beetje meer een trekje van vader Mohsen is, maar die doet minder aan maatschappijkritiek. In de gids werd vergeleken met Ghobadi's Turtles Can Fly, maar die gaat toch wel meer overboord in sentimentaliteit (niet alleen kinderen, maar gehandicapte kinderen) en de boodschap is ook van een andere orde. Sterker nog, Hana maakt gehakt van die Ghobadi, hoewel ik Drunken Horses echt geen slechte film vond.

weduwe Bacall en zoontje Bacall resideren

zoontje Howard natuurlijk.

en wat betreft High Hopes 1e zin: Leigh is haast altijd goed en ook deze mag er eigenlijk best wezen laatste zin: Eigenlijk best een hele zit.
ga ik als definitieve conclusie toch voor dat laatste, van Mike Leigh mag je nu eenmaal superhoge kwaliteit verwachten en dit is voor zijn doen redelijk.

@Olaf: Sad Vacation en Riso Amaro staan genoteerd. Welke versie van The Postman Always Rings Twice heb je gezien?

@MartijnB: wat is naar jou mening de meest ultieme film van Herschell Gordon Lewis? Volgens een van de personages in de film Juno (Jason Reitman , 2007) is het The Wizard Of Gore uit 1970. Ik heb Gordon Lewis nog niet aangedurfd en ben bang te beginnen met een verkeerde film uit zijn oeuvre.

@Ludo: onlangs is al het bewaarde BBC-werk van Mike Leigh uit de jaren zeventig in een box uitgebracht. Verplichte kost uit deze box is onder meer Abigail’s Party, een vilein humoristische, Britse variant (denk aan de pijnlijkste momenten uit Fawlty Towers) op Who's Afraid Of Virginia Woolf. Een hoogtepunt uit Britse televisiegeschiedenis.

Ik heb Wizard Of Gore nog niet gezien. De drie die ik wel heb gezien waren alledrie erg leuk, maar ik ben gewaarschuwd dat er echte bagger tussen zit en ik ben ook zeer voorzichtig als ik bij de FRS sta (en wellicht dat ik het ook bij deze drie houdt. Dat zijn The Gore Gore Girls, Blood Feast en Gruesome Twosome, de eerste 2 zijn denk ik essentieler dan de laatste. Het is sowieso een zaak van zo slecht en over-the-top dat het goed wordt.

krek dat Abigail's Party is volgens mij ook nog online te vinden ook! ;) ik zal 'm noteren. als ik 't goed begrijp was Abigail's Party dus onderdeel van een serie "Play for Today", elke week een ander toneelstuk op tv. Wel mooi dat dat toen kon.

laten we hopen dat Olaf deze versie zag ;) (ik denk 't wel)
http://www.dvdbeaver.com/FILM/DVDReviews24/a%20postman%20always%20rings%20twice/Postman_Always_R1_00421.jpg

grrr. (denk daar zelf aan heel lange benen)

http://img144.imageshack.us/img144/5108/postmanalwaysr100421.jpg

Fixed.

Abigail's Party dus onderdeel van een serie "Play for Today"

Het ziet er ook uit als een "Play For Today". Leigh schaamt zich nog steeds diep voor de cameravoering, onbedoelde onderbelichting en een enkele schaduw van de microfoon.

Monsters vs. Aliens
Ik hou eigenlijk niet zo van die tekenfilms die op twee sporen lopen, een voor kids en een voor volwassenen met allerlei stomme grappen en kwinkslagen naar andere films, maar dit was een erg vermakelijke film. Uiteindelijk wil ik helemaal geen knipogen maar gewoon dat iemand met een teringvaart wordt platgereden (ja, ja, het is maar een tekenfilm.) Het taboe op wapens in kinderfilms lijkt inmiddels te verdwijnen (tot grote vreugde van de jongens in de zaal) maar dat maakt toch niets uit want die mega-robot voelde er toch niks van (is Dreamworks niet gedeeltelijk van Spielberg die voor de DVD van E.T. alle pistolen digitaal liet weggummen?) Film ziet er ook weer piekfijn uit, vooral het gedeelte in San Francisco ziet er verbazingwekkend uit (hele flauwe maar goede knipoog naar Vertigo dat dan weer wel) en landschappen kunnen ook steeds weidser en met detail worden nagemaakt. Verder is nog een boodschap van kiezen voor outsiderschap-met-eigen-krachten, wel sympathiek, niet eens te zoetsappig gebracht en sowieso het ene oor in en het andere uit. De dochters vonden het allemaal vetcoolio, maar vreemd genoeg hadden ze het op de terugreis veel meer over de trailer van Coraline.

Filmtip:
Vanavond om 20.40 uur op Canvas (Belgie 2) Michael Haneke's Caché

Birdwatchers (Marco Bechis, 2008, Brazilië/Italië)
Propagandasoap met als belangrijk doel geld binnenhalen voor het Guarani Survival Fund. Op zich een loffelijk streven, want het is gewoon een grof schandaal, dat nog steeds inheemse volkeren worden verdreven en in reservaten gestopt, en hun habitat platgelegd om mineralen uit de grond te halen of gewassen te planten. Maar wat een flutfilm. Net zo plat als de monocultuur van suikerriet waarvoor het biodiverse oerwoud moet wijken.
Nieuw-Zeeland en zeker Australië zijn mijlen verder met erkenning van de rechten van oorspronkelijke bewoners. Zou het kunnen dat The strength of water, met vergelijkbare thema's en motieven, daarom cinematografisch zoveel rijker is?

Permanent Vacation
Typische slacker-film, dit debuut van Jarmusch. In tegenstelling tot Slackers van Linklater volgen we hier maar 1 personage, die natuurlijk wel allerlei mede-slackers tegenkomt. De magere jongen, beetje type Ian Curtis, kan fascinerend dansen, matig jojoën en jat op lollig wijze een auto. Er zijn wat absurde dialogen en monologen, zo vertelt een man over een zelfmoordenaar die zich de melodie van Somehwere Over The Rainbow probeert te herinneren (en dat, als ik 't goed begreep, en anders vond ik mijn interpretatie leuker, pas voor elkaar krijgt als ie al stervende de eerste 2 tonen van de ambulance hoort) Permanent Vacation is een typische filmstudentenfilm en daarmee goed te vergeleken met Mala Noche van Van Sant. Jarmusch wint, ook dankzij de weirde soundtrack met John Lurie op sax (ook cameo) en een raar gamelan-orkest.

The Big Knife
Neigt naar een meesterwerk. Vermoedelijk Aldrich's beste, dat sowieso. Waar te beginnen? Bijna alle spelers zijn geniaal hier. Het centrum van het verhaal wordt gevormd door John Palance, een afgepeigerde filmster, die in waardeloze b-films speelt, die 'm rijk maken, maar vooral diep, diepongelukkig. Hij leeft al maanden apart van vrouw (Ida Lupino!) en zoontje, zij is ook een echt character. Ze wil van 'm scheiden, of niet. Ze komt er niet uit, maar heeft ondertussen wel een nieuwe flirt (hun beider vriend nog wel). The Big Knife gaat behalve deze personlijke troubles vooral over het moeras, het graf dat Hollywood heet. Recensenten noemden het destijds een overdreven wraakoefening van een frusti-scenarioschrijver, maar ik geloof er wel in. De studio gaat over lijken, gepersonificeerd door de magnifieke Rod Steiger. Hij was pas 30 maar ziet eruit als 50. Met z'n geblondeerde haar een yakuza als Beat Takeshi, af en toe de onvoorspelbare mimiek van Andre van Duin (serieus!) en een gehoorapparaat in dat 'm het aanzicht van een Israelisch veiligheidsagent in. Hij wil dat zijn steracteur een nieuw 7-jarig contract tekent. Wil acteur niet. Waarop ie 'm op allerlei manieren onderdruk probeert te zetten. Er is namelijk een akkefietje: "that thing we don't talk about". Nu is de acteur wel heel close met z'n masseur en hij heeft ook nog een beste vriend Buddy, anyway, alles riekt naar een homoseksuele subtext. Het blijkt later een auto-ongeluk, jammer eigenlijk, maar je kunt 't misschien opvatten als een soort "metafoor". Nagenoeg de gehele film speelt zich af in de dure, donkere huiskamer van de acteur, wat het allemaal nog beklemmender maakt.

Le Feu Follet
Kille, sterke, pijnlijke film over depressie. Een man zit in een kliniek om af te kicken van de alcohol, maar die alcohol is slechts een vlucht voor z'n angsten. Dokter zegt: het is gewoon een kwestie van wilskracht. Hij: wilskracht is nu net wat me ontbreekt. Bepaald geen strenge kliniek trouwens, hij loopt in en uit en heeft zelfs een pistool op z'n kamer. De opening is trouwens ook al interessant, man vrijt met vrouw er staat een hele rij bedden in de kamer. Vreemd. Is 't 'n ziekenhuis? Het blijkt een goedkoop hotel, maar zelfs voordat je iets weet over de kliniek zit dat toch in het hoofd. De man maakt nog een tripje langs z'n rijke vrienden, die met 'm discussieren, op proberen te vrolijken, allemaal zonder effect. Hoofdrol ook voor de muziek van Erik Satie, elke keer als diens bekende wiegende roerloze akkoorden klinken krijgt een scène meteen extra drama. (Dit wordt nog versterkt door 't feit dat de film "roomtone" lijkt te ontbreken, hele stille sfeer, ook tijdens de vele dialogen, alsof de ruis wacht op de piano van Satie)

Le feu follet is mijn favo Malle. Big knife staat genoteerd.

mijn favoriet zal 't niet worden, daarvoor heb ik liever escapisme (de helft van deze film is recht uit zelfhulpboekjes en andere confronterende dingen die ik herken) :)

Gisteravond in 1 sessie Three Monkeys en Waltz with Bashir gezien, en Persepolis herzien. Vooral die laatste twee was teveel voor een stabiel gemoed - erg indrukwekkend. Three Monkeys heeft me helaas niet bereikt, op sommige prachtig geschoten scene's na dan. Waarschijnlijk reageerde ik blind op de Tarkovskyvergelijkingen in een razend enthousiaste recensie, waardoor de verwachtingen iets te hoog bleken opgetast, maar het verhaaltje stond me in de weg - hoe goed die vrouw ook acteert.

De titelsequentie van Waltz with Bashir zal me nog lang heugen: zelden zo indrukwekkend een shooting frenzy in beelden gevat gezien. En de eerie onwerkelijke sfeer van een stadsguerilla werkt buitengewoon ongemakkelijk door op de ziel. De slotscene gaat dwars door de ziel. Vol ergernis door een stille stad naar huis fietsend van die vreselijke gedachten, zoals: de verantwoordelijken zijn nooit gestraft, vervullen zelfs hoge functies in de Israelische politiek tot vandaag de dag. En die bijzonder ongemakkelijke vergelijking met het ghetto van Warschau - was Sabria en Shatila een onbewuste doorwerking van de holocaust?

Dergelijke onbeantwoordbare (en zinloze) vragen maken Waltz with Bashir tot een onthutsende kijkervaring. Vond Persepolis in zekere zin heel verwant, hoewel nog vele gradaties persoonlijker.

Hoog tijd voor iets luchtigs, oeffff..

Three Monkeys heeft me helaas niet bereikt, op sommige prachtig geschoten scene's na dan.

De enthousiaste recensies hadden bij mij ook te hoge verwachtingen geschapen, wat resulteerde in een nieuwe-kleren-van-de-keizer-gevoel. Ik vond de scenes vaak genoeg juist ontzettend lelijk geschoten. Door het gebruik van een digitale camera zijn de beelden van begin tot eind groen uitgeslagen. Alle acteurs zagen eruit alsof ze slachtoffer waren van voedselvergiftiging. Aangezien de shots vaak lang duren is er alle tijd om pixels te tellen. Minstens de helft van de film is zwaar onderbelicht, al zal dat bewust zijn gedaan omdat het verhaal ook voornamelijk uit schaduwen bestaat. De donkere wolken en de bliksem kwamen overduidelijk uit de computer (vooral te merken in het laatste shot). De luchten in Uzak waren mooier, want echter.

Toch blijft de film al een week lang in mijn gedachten nasudderen. Geen slecht teken natuurlijk. De kaalheid van de vertelling sprak me aan. Ik vind het ook een gezonde ontwikkeling dat Nuri Bilge Ceylan subjectiever filmt. Daarbij houdt hij het effectief simpel door bijvoorbeeld het beeld onscherp te houden met alle spookachtige resultaten tot gevolg. De achterstevoren afgespeelde zweetdruppel is een effect dat ik ook niet eerder bij hem heb gezien. Ceylan maakt voor het eerst gebruik van iets dat in de verre verte op een plot lijkt. Daar ben ik niet principieel op tegen, maar ik ben er nog niet uit of de regisseur een plotgericht verhaal al helemaal in zijn vingers heeft. Three Monkeys kwam op mij over als een tussenfase in zijn carrière.

Tussenfase-film. Goede typering. Als je plot gaat doen moet het plot weer goed zijn, heb je dat weer. Iklimler behoort wat mij betreft tot de beste films van de afgelopen jaren. Three monkeys zou ik weer een keer moeten zien om te weten waar het precies over ging. Ik vond het overigens wel mooi, artificieel geschoten eigenlijk.

Een zo goed als plotloze film waar ik deze week veel plezier aan beleefde was Minnie & Moskowitz (John Cassavetes, 1971). De film is een afwisseling van incidenten die uiteindelijk leidt tot de onvermijdelijke ontmoeting in L.A. tussen de New Yorkse titelpersonages, gespeeld door Gena Rowlands en Seymour Cassel (met bromsnor en staartje). De film is vooral een sfeerschets over (botsende) karakters. Het duurde even voordat ik doorhad dat het hier om een komedie gaat, totdat de scène volgde waarin Minnie een bad date heeft met de gevaarlijke neuroot Zelmo (Val Avery) en ik mijn schaterlachen niet kon bedwingen. Hun poging tot etentje was nog pijnlijker en grappiger dan de openingsscène van Happiness (Todd Solondz, 1998). De krankzinnige monoloog van scene stealer Timothy Carey in het eethuis is een extra reden om deze recentelijk verschenen Franse dvd-uitgave te koesteren.

Diabolical Doctor 'Z'
Jess Franco in zwartwit, dat kende ik nog niet. Toch weer zeer de moeite waard.

Ultimo Mondo Cannibale
Zonder het te weten toch naar een soort climax toegewerkt. Al vrij snel zitten we midden tussen de 'wilden' die wilder dan ooit zijn. Veel heftig camerawerk, paniek, chaos, duidelijk wordt ook dat we de 'uncut' versie te pakken hebben als de blanke indringer uitvoerig wordt betast. De mooie dame van de avond, daar is dan weer wel het mes ingezetten, zulke borsten krijg je niet van karnemelk alleen. Bizarre film, maar in z'n opzet (shockeren) toch redelijk geslaagd.

Baader Meinhof Complex gezien - tegenvaller, want de makers trekken louter de sensatiekaart. Terwijl de thematiek nochtans superinteressant is. Hoeveel kan een democratie aan? Waar begint de individuele verantwoordelijkheid voor geweld dat van staatswege wordt gefaciliteerd? Helaas wordt nergens inzichtelijk of invoelbaar gemaakt hoe een nuchter analyserend type, moeder bovendien, zoals Ulrike Meinhof, ineens de grens oversteekt naar concreet geweld. En bovendien is volgens mij de essentie van de eerste generatie RAF juist de connectie met WOII, samen te vatten met de tamelijk goed te volgen redenatie: 'onze ouders stonden erbij en keken erna (de holocaust); dat zal ons niet overkomen, nu een onschuldig volk wordt platgebombardeerd moeten we wel in actie komen.'
Maar in de film zijn alle personages slogans en sjablonen, geen karakters. Vanaf het begin wordt er een scenario voorgedragen, opdat de kijkertjes het allemaal letterlijk zullen begrijpen.
Voor iemand die te jong is om de Duitse herfst bewust te hebben meegemaakt is die episode ontzettend interessant, maar deze filmmakers komen niet verder dan esthetisch geweld. Nergens wordt het fenomeen geanalyseerd, de menselijke dynamiek die tot deze 'bizarre linkse zelfvergroting' (Heijne) heeft kunnen leiden.

In vraagvorm: zijn de veelkijkers hier bekend met films waarin terrorisme en sektevorming wel van binnenuit wordt gedacht, gevisualiseerd?

Patty Hearst (1988) als ik me goed herinner (maar wel even zelf controleren ;)

Fassbinders Die Dritte Generation zelf niet gezien, maar die ga ik zelf nu even opsnorren. :)

Baader-Meinhof had zich inderdaad beter op iets kunnen focussen in plaats van de hele mikmak eens op celluloid te kwakken.
terrorisme van binnenuit: die zelfmoordaanslag film van Hany Abou-Assad, Paradise Now.

The Wrong Man
Mindere Hitchcock. Eerste helft is "entertaining", een soort arthouse handelingen-film, maar dan zeer gestileerd. (Altijd een goeie combinatie) We zien Henry Fonda (hoe ouder hoe beter zijn kop voor acteren wordt) hij is contrabassist (stoer!) in een dure club, zijn vrouw (Hitchcock-regular Vera Miles) houdt van 'm. Zijn kinderen ook. Al zijn ze met z'n allen wel wat arm. Dan wil hij weer 'ns een extra lening op z'n verzekeringspolis sluiten, waarna de balie-medewerksters hem aanzien voor een schurk. Hitchcock en verwisselingen, het zal niemand verbazen dat hij die paranoia heel aardig weet te verbeelden. Dan is er 1 duidelijk moment waarop de film eindelijk ECHT goed lijkt te worden. Fonda en Miles zitten bij hun advocaat, ze zijn zelf op zoek geweest naar getuigen van z'n alibi (waarom doet de politie dat eigenlijk niet?) Fonda zegt iets over een tandartsbezoekje en z'n vrouw wordt ineens stiknerveus. Zou hij 't dan toch gedaan hebben? Zou ze zich tegen 'm keren? Helaas, ze draait enkel door, geeft zichzelf de schuld, wordt verscheept naar een inrichting, waarna Hitchcock een zeer beroemde deus ex machina nodig heeft om 'r 'n eind aan te breien. (Meestershot, in een zozo-film)

Il Conformista
Mijn Bertolucci-debuut, begreep er geen hol van, zeker in 't begin leek de structuur nodeloos ingewikkeld. (Ik had pas na 10 minuten duur dat de film rond WW2 speelde, ze hebben 't over een Colonel en ik dacht aan Parker) Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc, doen we nog wat naakt was. Viel ook wel mee, alhoewel er een mooie erotische scène in de trein inzit. Het art design, of hoe je dat noemt is ook fraai. Alhoewel ook wat koud, zoals de hele film een rare wat al te intellectuele/literaire zit is over een man die voor de fascisten van Mussolini gaat werken en een moord moet plegen. (Maar daar eigenlijk te wattig voor is, bovendien is 't een bekende van 'm en raakt ie afgeleid door schone vrouwen) Hele leuke dansscène in een Frans cafeetje. Dat wel. (In gang zet door man's burgerlijke vrouwtje die even los gaat, een van de betere rollen)

The Remains of the Day
Jane Austen voor "intellectuelen".. Ofzo. Net als Howards End dus. Allemaal net wat subtieler dan de romances van Austen. Ook hier worden Emma Thompson en Anthony Hopkins tot ons grote plezier aan elkaar gekoppeld. Ik zou niet kunnen uitleggen waarom (want wat doet ie eigenlijk) maar Hopkins is een meester-acteur en dit is een van zijn allerbeste rollen. (Emma Thompson idem dito, en in al haar gewoonheid ook de mooiste vrouw van de wereld, maar dat had ik al 'ns gezegd geloof ik) Vergeleken met Howards End, wat een echte ensemble-film was met meertakkig plot is The Remains of the Day simpeler. Recht naar 't hart. Een ouwe butler krijgt een brief van een collega van voor de Tweeede Wereldoorlog. Zij is allang vertrokken en hij heeft zijn leven gegeven aan een Engelse lord die nogal op de hand van de nazi's was. In flashbacks wordt kennismaking tussen butler en interieurverzorgster geschetst en toenadering natuurlijk, alleen is Hopkins de butler inmiddels zo robot geworden dat ie haar liefde niet opmerkt. (Lijkt Austen wel he?) In de mooiste scene ligt Thompson op bed te schreien, Hopkins merkt 't. Gaat ook naar binnen, maar weet niet hoe haar te troosten of daar zelfs maar een begin mee te maken en praat dan maar weer over 't werk.
The Remains of the Day is overigens gebaseerd op een boek van een Japans-Engelse schrijver. Vind ik ook wel stoer. Die Japanners kunnen dat ook goed navoelen natuurlijk dat Engelse gevoel voor klasse en de professionele beleefdheid en discretie van de butler.

Le Boucher
Simpel en degelijk werkje van Claude Chabrol, lijkt eerst achteloos zelfs goed. Opener a la The Godfather. Een man terug uit 't leger op 'n dorpsbruiloft. Hij maakt 'n praatje met een dame, die later de hoofd-onderwijzeres blijkt te zijn. De man heeft zijn ouwe stiel als slager weer opgepakt, brengt haar tijdens lesuren lamskoteletjes en is duidelijk verliefd. Ondertussen worden in 't dorpje moorden gepleegd. De muziek had 't allang aangekondigd. Er is iets niet pluis. En de man is slager. Met messen. Dus. Het ligt allemaal wat voor de hand, maar Chabrol weet nog wel wat spannende angst-momenten eruit te peuren, die hij dan wel weer te lang uitspreidt. De eindoplossing is ook weinig origineel.

Ik ging in Remains of the day totaaaaal niet mee. Die scene dattie dan maar over het werk begint: ik begrijp dat hier het punt gemaakt wordt (een punt dat overigens de hele film al gemaakt wordt) maar ik vind het totaal gekunsteld en ongeloofwaardig. Vanaf dat moment dat ik "lazer op, met je zielige gedoe". Bij Il confirmista blijft mij probleem dat we een man hebben die vooral wil confirmeren en niet wil opvallen (met zijn homo-zijn) maar dan wel een baantje heeft waarbij hij mensen moet omleggen.

jammer (wat betreft Remains) ik heb altijd al een zwak voor butlers, en dan dat prachtige accent.

oh ja homo is ie ook nog natuurlijk. daarover gesproken hoe heette ook alweer die gays in Hollywood documentaire?

ik vond 't vooral onduidelijk. bijvoorbeeld: je hebt dan de hele tijd de Dottore en de chauffeur die in een auto ergens heenrijden door een besneeuwd landschap, maar waarheen, wordt niet logisch verbonden. (Want dat moet dan dus naar het bos zijn waar ineens allerlei mannen met pistolen opduiken enzo)

In vraagvorm: zijn de veelkijkers hier bekend met films waarin terrorisme en sektevorming wel van binnenuit wordt gedacht, gevisualiseerd?

Der Untergang!

En The Wicker Man, daar is in de vraagvorm van Jairzinho ook een lans voor te breken, al is het misschien niet precies wat je bedoelt. Net als de agenten die in eze film het afgelegen, gesloten eiland betreden, blijf je als kijker een buitenstaander. Dat waar je je de hele film over blijft verbazen, dat wat je maar niet begrijpt, moeilijk een vinger achter kunt krijgen (achter de beweegredenen van de eilanders, achter de ontstaansgeschiedenis, evolutie en huidige praktijk van de sektarische commune), wordt nooit echt uitgelegd. Daarmee is het in zekere zin al 'van binnen uit gevisualiseerd', omdat je slechts een blik van buitenaf gegund wordt. Op een commune die achter de schijn van hippiedom en natuurverheerlijking, bereid is om vanwege dezelfde overtuiging een gruwelijke moord te plegen. Dat wat de commune-leden niet prijsgeven is geen geheim, maar hun zijn. Dat maakt het zo verdraaid moeilijk om hun gedrag te kunnen begrijpen. De blik van binnen uit een sekte, een commune, of bv. een nazi-familie is zo gekleurd maar ook zo 'normaal', omdat in alle drie 'waarden' en (geloofs)overtuigingen worden nagestreefd die totaal niet rijmen met de onze. De 'verklaring', het grote achterliggende dat we hopen aan te treffen blijft uit, omdat dat er niet is. Niet voor de agent hoofdrolspeler in The Wicker Man, en daarmee ook niet voor ons, de kijkers.

Voor alle duidelijkheid w.b. The Wicker Man: Gerard heeft het natuurlijk over de klassieker uit 1973. De remake met Nicolas Cage moet Jairzinho hoe dan ook zien te vermijden.

terrorisme van binnenuit - in het verlengde van Paradise Now: The War Within (Joseph Castelo, 2005).

@Ludo: Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc - dat is de reputatie die hij tegenwoordig heeft vanwege Last Tango In Paris. Ik schrok me als onwetende tiener ook een hoedje toen ik die film, na het onvergelijkbare Prima Della Rivoluzione (1964), in de bios zag.

@Vido, inderdaad! De remake verdient zelf een rituele verbranding ;)

Over die remake heb ik nu al zoveel negativiteit gehoord dat ik toch wel erg nieuwsgierig wordt. :D

Maar eerst die ouwe maar 'ns zien. :)

op ILX heeft ook die remake (en Cage an sich) een heldenstatus, meen ik.

@Ludo: Bertolluci was toch vooral van oh-la-la, shock shoc - dat is de reputatie die hij tegenwoordig heeft vanwege Last Tango In Paris. Ik schrok me als onwetende tiener ook een hoedje toen ik die film, na het onvergelijkbare Prima Della Rivoluzione (1964), in de bios zag.

ja Last Tango in Paris staat ook op de lijst al. ;) (maar ik moet zeggen ik heb weinig vertrouwen in de man, nergens op gebaseerd, maar toch)

Die remake móet je gezien hebben. Vriend van me kocht 'm van de videotheek (dvdeek?), we hebben ons er kostelijk mee vermaakt. Er was volgens mij wel in gesneden, met name aan het einde wat rare cut-ups. Hier geen toegang, maar op youtube is een samenvatting te vinden van de mooiste momenten uit de film - hilarisch. Ga hier geen spoilers geven, eigenlijk toch maar eerst het hele ding uit gaan zitten. Met een paar vrienden kijken verlicht & verhoogd de vreugde :)

Ben ook wel erg benieuwd naar KN0W1NG. De synopsis was behoorlijk yummy. Wel eentje om op een groot scherm te zien lijkt me.

Die remake (in de verhuurversie) heb ik dus nog thuis liggen. Ramptoeristen die 'm willen zien kunnen me mailen :)

KN0W1NG is eveneens kolder, hoe erg ik ook mijn best deed het wel leuk te vinden. Zie: hier.

@Ludo: Prima Della Rivoluzione was een van de grote invloeden op het werk van Martin Scorsesse. Eerlijk gezegd kan alles wat ik na Novecento (1976) van Bertolluci heb gezien me gestolen worden. :-)

Dat vraagt om nerdy lijstjes!!! :) Bertolucci heb ik altijd een van de mindere Italianen gevonden, type stijl-over-inhoud maar tovh:

1. Strategia del Ragno (1970, klein maar fijn, naar Calvino.)
2. The Sheltering Sky (1990, leek me altijd niks, maar als Malkovich dood gaat ontspint zich een prachtige film.)
3. Il Conformista (1970, zelfde als nr.3, een meesterwerk qua vormgeving en die dans inderdaad.)
4. Stealing Beauty (1996, jaja, stijl-over-inhoud en deze films is puur stijl.)
5. Novecento (1976, vooruit, topzwaar, irritant (die klote speech aan het eind), overgewaardeerd maar het kijkt ook wel goed weg.

Last Tango deed me niks net als Prima della rivoluzione, Last Emperor is bespottelijk omdat er niet Mandarijn wordt gesproken.

@Omar: gezien de info tussen de haakjes heb je 3 en 4 na het intikken van de lijstjes omgedraaid ;)

The Sheltering Sky, bijna twee decennia oud... Kan me eigenlijk alleen nog maar de broeierige sfeer voor de geest halen. Verder niets van de man gezien. Een lijstje van één is geen lijstje zeker?

Volgens mij is het makkelijker een lijstje te maken met de ergste films van Bertolucci. Waarschijnlijk staat dan The Dreamers (2003) bovenaan.

The Best Of:
1. Il Conformista (de moordaanslag is ook koude rillingen)
2. Prima Della Rivoluzione
3. Novecento

Strategia Del Ragno heb ik nog niet gezien. Gaat bij dezen op de lijst.

Ja, het blijven lijstjes, dus je moet snel nadenken. ;) Il Conformista gaat, bedacht ik me nog, ergens over verder dan de, natuurlijk niet te bagatelliseren, ontmaagding van Liv Tyler.

Liv Tyler was toen nog niet geboren. Je bedoelt natuurlijk Stealing Beauty. :-)

Ja, daarom moest Il Conformista boven Stealing Beauty. ;) (zie Willems opmerking.)

jullie maken 't ingewikkeld.

las Liv Tyler in Il Conformista zat had ik vast leuker gevonden.

Sheltering Sky wil ooit ook nog wel ns zien, meen dat boek in elk geval te hebben gelezen.

Het King Crimson nummer is iig erg mooi.

Stranger Than Paradise
Jarmusch' doorbraak en terecht ook, zeker geen meesterwerk maar wel een unieke, lieve, lome film. Zoals gewoonlijk voor Jarmusch in hoofdstukken. Een Hongaars meisje komt naar Amerika en logeert bij d'r onwillige neef (John Lurie) ze ontmoet zijn goeie maat Eddie. (Een geniale rol van voormalig Sonic Youth-drummer Richard Edson) Nice Guy Eddie, met z'n hoge stemmetje, ziet wel wat in haar en doet overdreven aardig. In het tweede gedeelt (een jaar later) gaan de beide jongens het meisje opzoeken als ze inmiddels bij tante in Cleveland woont. Het moment dat ze haar verrassen in de hotdogtent waar ze werkt is onbetaalbaar. Ze is zo blij. In het laatste hoofdstuk is 't drietal in Florida, voor een curieuze vakantie.

The Incredible Shrinking Man
Curieuze fantasy uit het stenen tijdperk. Lollig koddige effecten, met heel grote meubels natuurlijk. Man ontdekt dat hij steeds kleiner wordt. Zijn blouse past niet meer, zijn broek zakt af. Vrouw en dokter ontkennen, maar na een tijdje valt dat niet meer vol te houden natuurlijk. Best angstaanjagend, had zich nog wel slomer mogen ontwikkelen van mij, want nu zit ie na even een dweg te zijn geweest in de volgende scene in een poppenhuis! En de huiskat denkt een muis te zien. Film wordt qua effecten wat beter (en makkelijker voor de makers) als de man in zijn eentje in de kelder verzeild raakt. Hij bombardeert een spin tot vijand, beklimt lucifersdoosjes ware het Mountain Everests en dan, plotseling, kan ie door 't gaas waar ie eerder door naar buiten heeft staan turen. Het einde is zeer beroemd (en zeer goed in wat verder een b-film is) de man houdt een haast religieuze speech. Yes, smaller than the smallest, I meant something, too. To God, there is no zero. I still exist!

My Dinner With Andre
Het Zwarte Schaap in 't oeuvre van Louis Malle. What was he thinking!? Twee mannen dineren, terwijl de ene onzin praat en de andere dommige vragen stelt en irritant lacht. Als korte film van tien minuten was het al een slecht idee, maar als film van bijna 2 uur. Het gaaat maar door, de man vertelt over zijn bizarre, stompzinnige, spirituele avonturen, die toegegeven, heel af en toe wel grappig zijn, maar gottegottegot.