Filmforum

gheh mooi. bijna een surrealistische vibe zo. :D

doet me altijd denken aan: https://www.groene.nl/artikel/het-witte-gat-blijft-trekken

Het is nu nog lastig voor te stellen, maar die docu is vroegah (tweede helft jaren 90 denk ik) gewoon prime time uitgezonden. Fijne introductie die niet heel veel effect heeft geoogst bij het Nederlandse kijkerspubliek, helaas.

Tijd van 3 uur durende discussies tussen intellectuelen en muziekprogramma's met experimentele tango Pestilence, straight edge hardcore en Eindhovense hip hop in een aflevering …

Sausage Party
Dubbelzinnigheden blijven zo genadeloos op je afgevuurd worden dat je toch wel breekt. Helaas is de film als geheel niet meer dan een paar momenten waar ik wel om moest lachen. Soms gaan ze ook wel vrij vér en dat is waar ik het hardste moest lachen (ik hou wel van over the top, dat is geen geheim denk ik ;) ). In een juist gezelfschap kon ie wel eens veel beter vallen.

Arabian Nights: The Restless One
'The director ran away and I'm following.' Een geluidsman draaft achter Miguel Gomes aan. De regisseur poogt zijn eigen film te ontvluchten. Maar dat gaat zomaar niet! Later zien we de crew met stokken een bos uitkammen. Dergelijke leipe meta-momenten zijn altijd aan mij besteed. Het eerste kwart graaft Gomes zich lekker autobio, met dikke postmoderne aanhalings- en vraagtekens. Pessoa-achtig peinzend hoe hij in hemelsnaam een film over de economische crisis moet maken. Ook op de geluidsband loopt alles door elkaar. Chaos is his life. Honderd lagen aan stemmen en geluiden, die niet noodzakelijk verband houden met de beelden. Zoals altijd heeft de vermomde control freak Gomes veel aandacht voor muziek, al moeten we een minpuntje voor Arvo's Alina rekenen. Andere dwarsverbanden werken wél: terwijl een drumband onhoorbaar swingt, overdenken Portugese werklozen hun malaise. 'Het schip vertrekt met de sleutels van het scheepswerf.' Ergens in de melange begint Gomes aan een adaptatie van Arabian Nights, vol metaforische beesten en 'opgezwollen' bankmannetjes. Sommige tikken raken Europa op de neus, elders wordt het melig, of zelfs saai. Wanneer het bos brandt en de liefde der jongelingen broeit, vindt Gomes zichzelf. 'The meager resources of Portuguese cinema are not compatible with your reveries.'

Elle
Een kat in grijstinten bekijkt het allemaal licht geamuseerd. Baasje wordt verkracht, maar ergens zweemt de neppigheid van reclame-humor. Verhoeven heeft ons meteen weer provocatief te pakken. Is dit een grap of om te huilen? Gaat hij de rape culture fileren, of juist role playing van mensen die enkel door toetakeling nog wat kunnen voelen. Aanvankelijk lijkt Verhoeven ons toch op een serieus spoor te zetten. De thriller met gemaskerde horror-trekjes houdt de kijker stevig aan de stoel gebonden. De mensen lijden Haneke-intens, of nemen elkaar genant kil de maat, zoals bij Ostlund. Isabelle Huppert vormt als ijskoningin het vanzelfsprekende middelpunt. Op en topgetypecast dus, maar wie geeft er zóveel van zichzelf? Helemáál slachtoffer blijkt ze toch niet. Of nou ja. De verleiding van de psychopate wordt velen gewoon teveel. Ze bitst wat af, maar wordt nooit verlaten. Dat heeft allicht te maken met haar gruwelijke verleden, waarin de film bloederig doorschiet. De aloude gevarendriehoek seks, moord en religie bewijst zijn diensten weer. Het zijn oude stokpaardjes voor Verhoeven. De tragische ondertoon verdwijnt langzaam voor een farce. En da's eigenlijk jammer. De film blijft dik twee uur lang 'een sensation tres speciale', maar stompt door alle narigheid ook af. Dit zijn DSK's fantasieën, achteloos weggeklokt met een goed glas dure wijn.

'The meager resources of Portuguese cinema are not compatible with your reveries.'

Het is anders wel een trilogie, zal toch ook wat gekost hebben ; )

haha. ja ik zat dus oprecht te hopen dat die hele trilogie een goede imaginaire grap van 'm was, inclusief fake aftiteling met hoofdstuk-intiteling voor wat nog komen gaat...

maar shit is dus 4 real.

met alle respect natuurlijk ;) want ik mag Gomes wel, al weet ik niet of ik dit jaar nóg 2 delen wil zien.

Belgica
"Een fokking café!?" Oorbelletje in dat lelletje en allez hop, flashback naar de nineties. Primal Scream en Pavement-posters hangen nog aan de muur. “Helemaal de max.” Twee Belgische broers beginnen een concertkot, in oude krakersstijl. 'Marginalen' en dansende vrouwen bezetten de vloer. Stomende seksgod Davy Coppens het podium. De broertjes Soulwax verzonnen de kekke acts en hun fictieve hits. Vooral de electro-vrouwen weten in wilde uitdossingen van wanten. Het muzikantensfeertje mag er sowieso zijn. 'Stevig geurke.' Al het geld van de twee broers verdwijnt intussen in de afgrond van het honk. Zolang niemand zich druk maakt om plot swingt Belgica als een zwangere tet. België oogt Amerikaanser dan Nederland dat ooit zou kunnen. Meer chaos en meer cowboys. Maar al snel begint er iemand met een kek mobieltje te zwaaien, en ik denk: huh nineties toch!? En alhoewel dat detail op zichzelf volslagen irrelevant is, slaat het scenario plots morsdood. Zeker de oudste – doorgesnoven – broer lijkst meer op Hans Teeuwen die een disconummer nadoet. Elke minuut een paar godverdommes, pardon, hodverdommes. Soapy episodische ruzies uitgevochten op Samson-niveau. De melancholie van de dansvloer gaat in coke en rook op. 'Soms sta ik daar te dansen en dan peize ik: wat doen al die mensen hier?'

El botón de nácar
'Vanaf de droogste plek op aarde hebben astronomen in heel de kosmos water ontdekt.' Tegen de ijle, paarse lucht van de Chileense woestijn steken rijen aan telescopen indrukwekkend af. Regisseur Patricio Guzmán neemt de kolossen als beginpunt van zijn meanderende auteursdocu. Heerlijk vrij associërend, maar de kracht zit niet eens zozeer ín de verbanden maar in de verhalen. Ondanks de fijne subjectivistische vorm wint de inhoud. (Is dat geen 2-0 voor de maker? Ik dacht het wel!) Guzmán spreekt zelf wat overdreven articulerend de voice-over in. Zo sloom, dat het een 'leer Spaans'-cursusje lijkt. Later gaat hij werkelijk op taalles, bij de indianen van Patagonië. Van macro-oneindigheid belandt hij zo in die ene geconcentreerde micro-druppel, waarin de wereld blinkt. De indianen werden ook in Chili door de kolonisten uitgeroeid. Wat rest zijn flarden herinneringen. In een segment van werkelijk onwaarschijnlijke schoonheid portretteren naakte indianen het oneindige. Sterren tot in hun solar plexus. Het almaar uitdijende universum teruggebracht tot het meest aardse doek. Zo maakt Guzmán langzaam een case voor zijn país als het meest bijzondere land op aarde. Daarvoor hoef je eigenlijk alleen maar naar de kaart te kijken. En dat doet hij dan ook. Hij besluit ergens tussen hoop en vrees. De ellende na Allende. Sereen en grimmig.

La pazze gioia
Twee vrouwen ontsnappen uit het gekkenhuis en raken bevriend en reconcilen met hun verleden. Beetje cliché en over-the-top maar echt vervelend was het ook niet.

The Wolf Of Wall Street
Tja, goed gemaakt hoor maar op een of andere manier kan ik toch niet zo lachen om het soort decadentie wat hier ten toon wordt gespreid, zelfs al is het als kritiek bedoeld. Ik vind het gewoon niet zo grappig, alleen maar irritante mensen, drie uur lang. Nou ja, irritant, ik raakte eerder een beetje verveeld. Kan rustig even een biertje inschenken zonder te pauzeren, zeg maar. :)

jep idd dat ^

The Daughter
'You do nót need to be scared of the truth'. Ieder zijn geheim in deze moderne Ibsen-bewerking. De mens en zijn relaties, het blijft een onuitputtelijke bron van ellende. Hoewel de setting naar Australië werd verplaatst, heeft pater familias George Rush eigenlijk precies de juiste, autoritair gegroefde Norenkop. Als de rijkaard van een dorpje weet hij zijn tentakels ver uit te werpen. Geld wordt rondgestrooid. En niet alleen geld natuurlijk... In het ouderwetse klassenspel merk je dat de 'feodale switch' richting 'nu' een wat te lastige uitdaging voor het scenario vormt. Niettemin houdt ook de piepende en krakende poging iets liefs. Het eergevoel van de working class verwarmt. De familialiteit onderling. 'Toast kiss!' Bovendien wordt het Australische 'winter'landschap aardig benut. Zoveel bomen op een rij, allemaal alleen. In het natuurschoon ritselen jonge telgen, en ander aangeschoten wild. Vanuit het verre Amerika arriveert de grote onthuller. De ontwortelde zoon van de rijkaard zit zelf in de knoop, en besluit de boel maar eens op te jutten. 'You still got mom's car?' 'Why wouldn't I.' Typisch plaatselijk gevolg: drinking games. En dát kunnen de Australiërs als geen ander. De bruiloft gaat in de hens, terwijl de soundtrack maar doorgalmt. Ik kreeg zelf ineens zin om Silverchair te draaien. Teenangst in the outback. 'Grace left me'.

Land of Mine
'Kein zeit fur Selbstmitleid!' De details uit een oorlog zijn filmisch vaak interessanter dan de grote veldslagen. Denk aan het verhaal van 'allochtone' soldaten in Indigènes. Ook Land of Mine vertelt er eentje. De kustlijn van Denemarken werd door de Duitsers in een mijnenveld omgetoverd. Na de nazi's zitten de Denen met het probleem. Een soort 'verschroeid' strand. Oplossing? Ze laten krijgsgevangenen de boel opruimen. Even lijkt deze boetedoening eigenlijk heel terecht, en bijna galant. Geen enorme terugbetalingen, maar een zeer reële, fysiek nuttige gunst. Nu lijdt jij voor ons. Helaas blijken de mijnenruimers geen hoge piefen of oorlogsschurken, maar mennekes van zestien. Volkomen verdwaasd en verdwaald. En de Denen, die beginnen al snel verlekkerd met hun wapenstokjes te zwaaien. Nu kunnen ook zij zich lekker nazi wanen. De omkering wordt al snel flauw, zoals de film toch wat teveel op schreeuwend b-film niveau blijft hangen. Meer gewroet was op zijn plaats geweest. Wanneer is bijvoorbeeld het gevaar tijdens het demonteren van een mijn eigenlijk geweken? En zou je op zo'n strand patronen in de plaatsing gaan zien? Toch wordt het tussen het nagelbijten door aandoenlijk. Een pluspuntje ook voor de aangename flashbackloosheid. Op zo'n strand is er alleen nu. Met zijn allen gevangen in een Hurt Locker. “Ich will nach hause.'

Don't Breathe
Spannende thriller ondanks een enkel 'huh?' momentje hier en daar. De verschuiving van bad naar good (of minder bad iig) guys is ook leuk.

زير سايه (Under The Shadow)
The Babadook in Tehran onder Iraaks vuur. Met een sterk feministisch trekje, want uiteraard is de horror een symbool, waardoor ik de namen Kimia (ik dacht aan chemie zoals in Turks, maar Google translate zegt elixer of zelfs 'The Philosopher's Stone', de pop van het kind waar veel om te doen is) en Mehdi (de twaalfde imam, de shiïtische verlosser, hier het mysterieuze buurjongetje dat niet meer praat behalve met dochter Dorsa) verdenk van weloverwogen keuzes.

Weiner
'She knows two Anthony Weiners.' Als er één film bij dit Amerikaanse verkiezingsjaar past... Daar zien we in een flits Trump al: 'We don't want perverts as mayor'. Het zou grappig zijn, als het niet om te huilen was. Het heetgebakerde standje Weiner struikelt hier over zijn eigen ijdelheid. En anders had de mediacratie hem wel met gestrekt been gevloerd. Weiner's aantrekkingskracht lag altijd al in het overschreeuwende. De schrielkip krijst op de senaatsvloer wat af. Hij geeft het zelf toe, hij kickt op aandacht tot ná de ondergang. Tot zover niets nieuws onder de zon. Sneue machtsmannetjes zeulend met hun testosteronbom, en dan is Weiner eigenlijk nog een brave, vergeleken met Berlusconi, DSK of – dichter bij het Amerikaanse huis – Spitzer en zijn dure escorts. Wat Weiner als docu zo geweldig maakt, is juist de tegenhanger. De sterke vrouw. Weiner verschrompelt vergeleken met Huma, de hoge Clintonite. Zij heeft de touwtjes in handen. Haar dodelijke blikken als 'r wéér een seksschandaal ontploft. Meer en meer ging ik denken: 'cuckold gets his cock out'. Dat neigt echter teveel naar Huma de schuld geven. Het laatste uur spartelt Weiner tegen, achtervolgd door Antonioni's paparazzi. Hij wordt collateral in de carriere van een ander. Misschien geilde hij daar nog het meest op. Vernederd worden. 'That blind spot was a pretty big one.'

The Wailing
'What fucker kills people!?' Enkele reis naar het Koreaanse hinterland. Een modderpoel waar de stroom continu uitvalt. We kennen de taferelen van Memories of Murder, dé klassieker in het Koreaanse policier-metier. Even lijkt ook The Wailing die grimmig humane kaart te spelen. Het regent aan een stuk door, en als het meest christelijke van de Aziatische landen is Korea goed voor wat Se7en-shit. Maar al snel kondigt een schrikmomentje de ware aard van het verhaal aan. De dochter van een dikke politie-agent verschijnt in een bloedrood truitje bij het ontbijt. Zo plotseling, dat ik opveerde. Dat moet de bedoeling zijn geweest. De geest is uit de fles. Letterlijk. De dorky futloze Dumont cop oogt niet bepaald als de man om de boel 'recht' te breien. Sterker nog, iemand moet zíjn politiepetje rechtzetten. Eten kan hij wel, in Daytime Drinking establishments. Ik ging daar natuurlijk helemaal in mee, maar het is van korte duur. Koreanen blijken een kei in exorcisme. Volslagen over the top. Tegelijkertijd klinkt het oorverdovende getrommel oprecht bezwerend. Geestespijn in Dragon Ball-Z style. Waar houdt het fantoom op? De transformatie van El Gordo verloopt bizar vlot. Ooit was ie sul, nu leidt hij een posse. 'Can anyone make sense of what's happening here?' Ik niet, maar vraag me wel af: hoe zou deze film in godsnaam in Japan ontvangen zijn?

El Abrazo de la Serpiente
'Ik heb heel mijn leven aan planten gewijd.' De indiaan kan zijn lachen bijna niet inhouden. Eindelijk zegt de witte iets wijs. Begin twintigste eeuw trekken etnologen naar het Amazone-gebied. Hun bedoelingen even schimmig als hun geestesverschijning. De hologige Thomas von Martius (Jan Bijvoet) lijkt wel een verlepte rockzanger. Hij wekt met zijn talenkennis (en zijn kompas!) wel enige indruk. Het kompas houdt hij liever. 'Ze oriënteren zich op de sterren, die kennis mag niet verloren gaan.' De ongemakkelijke paradox van de witteman in één fraaie scene verbeeld. Een ongezonde hang naar ongereptheid die enkel beleden kan worden door het te verknallen. En dat is nog slechts de etnologische voorpagina van de agenda. (Soms hoop ik dat de Indianenmedicijnen enkel eigen Indianenkankers zouden genezen.) El Abrazo de la Serpiente vergeet de pijn van de indiaan zélf gelukkig nergens. 'Hoe kon je je zo laten transformeren, je bent een halfbloed!' Monniken komen indianenjongetjes nieuwe namen en trauma's geven. Later belandt de film op veel bekender terrein – ondanks al die 'onontdekte' plaatsen. De witte mannen gaan ten onder in een Herzogiaans 'heart of darkness'. Ze worden gedwongen iedere waarheidspretentie op te geven. 'Echter dan wat jij echt noemt'. Met een simpel plantje pijlsnel naar de kosmos. En weer terug.

Tegelijkertijd klinkt het oorverdovende getrommel oprecht bezwerend.

met "ie" bedoel ik de scene. De film duurt nl.ook verschrikkelijk lang, wat mij betreft veel te lang.

gheh. ja, wat een battle.

http://www.indiewire.com/wp-content/uploads/2016/05/the-wailing.jpg

Strike a Pose
Verrassing op de zaterdagavond, ik dacht even "oh leuk In Bed with Madonna", maar het was veel beter, een documentaire over de dansers tijdens The Blond Ambition toer, destijds een Evenement. Mooie, gevoelige persoonlijkheden die het natuurlijk lastig hebben gehad na hun moment. Gaat over heel veel zaken -beroemdheid, drugs, New York, hiv, immigratie, homoseksualiteit vanzelfsprekend- op een bijna achteloze manier. Mooi, vreemd moment ook, dat 1989-1990.

ah ik plaats 'm terug op de lijst, het Madonna-aspect hield me echter wat tegen (sorry Madge)

kreeg hier (https://www.filmtotaal.nl/film/29078) ook al een zeer goeie recensie

Ha, Madonna komt er bijna niet in voor. :)

D'Ardennen
'Van kutjob naar kutjob'. Een fijne fucked up kerstfilm uit sjoemelig België. Twee broers waren beste gabbertjes. Eentje met Jaap Stam-kop, de ander met een laatste Rammstein-lok. Samen aan de criminele wandel, of hakkend op de dansvloer. Maar nu is het 'goe' misgegaan, en heeft de dominante een paar jaar in de bak gezeten. 'De smalle' kwam 'm braaf elke donderdag opzoeken. 'Dat vergeet ik niet', zegt grote broer. Hij weet niet dat zijn ándere reddingsboei is 'ingenomen'. Van de eenvoudige Kain en Abel-thematiek moet de film het niet hebben, maar het bekende verhaal wordt bijzonder smakelijk opgediend. D'Ardennen scoort met mooie shots (de zonnebank!) en rake details. Simons achter de bal... De broers mijmeren over d'Ardennen, waar hun 'wonderfull' days lagen. Zelden klonk een happy melodietje zo omineus, want ze rijden erheen, natuurlijk. Daar duikt – na een korte, eerste flits – Jan Bijvoet op. In een leuk onbedoeld verbandje houdt hij zich (net als in El Abrazo de la Serpiente) bezig met plantjes... Hij mag de Tarantino-monoloog afsteken, tijdens de grote Amerikaanse finale. Lynchy creeps in de caravan en de Coen bros tussen de messen. Bizar, en zonder één hapering bloedstollend spannend. Waalse nachten zijn lang. Was het allemaal maar anders gegaan met die dame... 'Ik wil gewoon saai zijn. 'Thuiskomen om 5 uur, patatten op, Blokken zien.'

Fuocoammare
'Your position, your position.' Het minuscule eilandje Lampedusa staat plots op de kaart, wanneer duizenden vluchtelingen deze buitengrens van Europa proberen te bereiken. In de docu Fuocoammare (een Italiaanse schlager) zien we hoe zoiets gaat. De makers nemen echter ook een kijkje bij de 'gewone hardwerkende Lampedusier'. Meestal ben ik gek op zulke juxtaposities, maar dit keer werkt het niet. De ongemakkelijke verveling van het handjevol bewoners slaat dood, zo tussen de beelden van lijden en lijken. Het lijkt wel alsof de makers geen liefde op konden brengen voor die paar visserslui. Alsof ze dat simpelweg niet dúrfden, gezien de rest van het verhaal. Waarom niet wat vragen gesteld, terwijl de pasta wordt gekookt, en er liedjes op de lokale zender aangevraagd? De registrerende blik blijft te afstandelijk. Even steriel als de mannen in witte pakken die de vluchtelingen bijna letterlijk uit zee hengelen. Op dat vlak komt de film wél aan. Afrikanen secuur geteld, als ware zij koeien. Kaartje met nummertje erbij, en dan op de foto. Het lijkt net de slavenmarkt van Delos. (Het Lampedusa van de klassieke oudheid. En ook díe slaven werden door piraten gebracht hè...) De vluchtelingen stappen na keuring en ontsmetting, ingepakt in zilverpapier, in de buslijn van 'miseriecordie'. 'It's risky in life not to take a risk, because life itself is a risk.'

There will be Blood
Mjaaa...maar nee. Begint veelbelovend, Daniel Day Lewis in overacteer-modus met die zwetende grimas van hem, maar met wel een intrigerend onvoorspelbaar personage. Dat gedoe met dat zoontje is ook allemaal in orde. Maar zo ongeveer bij die broer begint het te ontrafelen en het laatste drie kwartier met plotse sprong in de tijd is eigenlijk gewoon heel erg matig.

The Black Mirror
Derde serie, na een erg goede start en een nose dive in de tweede herpakt men zich langzaam in de derde, de eerste drie nog "OK-Meh-OK" maar dan wordt het erg mooi, al is Belinda Carlisle in aflevering 4 inexcusable. :) Een smetje op verder erg goede ideeën.

De muziek is aflevering 4 waren de ekte-ekte verschrikkelijke hits uit die tijd ('C'est la vie'...aaargh), zelden zo´n authentieke 80s gezien. Verreweg de beste aflevering tot nu toe, de rest (heb e5 net gehad) waren eigenlijk rip-offs.

Fake van Alexander O'Neal had ik geen probleem mee. :)

Hail Caesar
'Would that it were so simple.' Het blijkt zelfs voor de Coen bros niet zo eenvoudig om iets toe te voegen aan de droomfabriek-mythe. Deze parodie draait slechts de bekende rondjes op de filmsets. Dat is niet zo'n ramp wanneer er een ode aan oude sailor-musicals wordt gebracht, maar het hart van het verhaal had best wat meer substantie mogen bevatten. Het scenario mist net dat beetje 'extra'. Hint! De raamvertelling rond producer Josh Brolin sjokt van hot naar her, hij wordt zelfs in steek gelaten door de ironische voice-over. Ik kreeg bovendien sterk het gevoel dat ik al eens eerder een film uit Hollywoodland zag waarin een steracteur richting 'haus am Meer' werd ontvoerd. Om te kunnen genieten van Hail Caesar is het daarom zaak te focussen op de fragmenten. Met ScarJo als Busby babe lukt dat aardig. Zij heeft geen 3D nodig in de badpakkenparade. De beste scene die níet alludeert voert een viertal religieuze baasjes op. De producer wil groen licht voor zijn nieuwe Jezus-productie. Vanzelfsprekend verliest het adviespanel zich in religieuze schisma's. Lange tijd blijft het de grappigste scene. Pas richting einde schakelt de film een tandje bij in liefde en lol, onder meer dankzij Lockheed-bribes en de onfortuinlijke McDormand als editor. Clooney onder de commies levert ook Woodyesk-gegniffel op. 'We're not even talking about money, we're talking economics.'

Krigen
'Treff.' Oorlog straft dubbel. Uit en thuis. Krigen stelt zorgvuldige vragen bij onzorgvuldige zaken. Raakt er iets sneller verstoord dan een veilige haven? Het bataljon dat in Afghanistan op missie is, voelt zich op één vlak in elk geval thuis. Ze lopen allemaal met baarden rond. Verder lijkt hun missie geen groei op te leveren. We zien zinloze patrouilles, en kleine klusjes bij de bevolking thuis. Het gaat de film om die laatste scenes. Heel secuur stapelen huiselijke scenes zich op, tot een leidmotief het krachtige thema wordt. De bataljonleider zelf mist zijn frisse paardenstaart-dame, die hun kids in het gareel probeert te houden. Papa is ver weg, maar kan ook dáár niet veel meer doen dan pleisters leggen. Letterlijk en figuurlijk. In het kamp van de Denen proberen de mannen dan maar wat huiselijkheid op te roepen met Yahtzee. De oorlog klopt ondertussen almaar harder op de deur. Een huiveringwekkende IED scene kan wedijveren met The Hurt Locker. Het ding gaat niet eens af, maar wordt doodleuk opgehaald. Dergelijke spanningen worden de commandant langzaam teveel. Hij begaat – zacht uitgedrukt – een foutje. Prompt mag ie met de loservlucht naar huis. Dán wel. Daar mag hij gaan nadenken. Richting de onvermijdelijke rechtszaak verliest de fijne film wel wat subtiliteit. Een 'open' einde had geholpen. 'People's homes were bombed'.

Truman
Een gebroken man staat aan de Amsterdamse grachten. Het is Ricardo Darín, de Zuid-Amerikaanse klasbak die hier een gevierd acteur spéélt. Enkele dagen eerder is zijn beste vriend 'm in Madrid komen opzoeken. Er hangt al iets in de lucht. Darín snottert en sjokt als een depressieveling. Ik dacht, hij wil zelfmoord plegen. Helaas, de man blijkt 'slechts' kankerpatiënt. Dat levert in Nederlandse ogen toch heel wat minder morele dilemma's op. In Spanje gaat dat anders, ondanks de befaamde snijtafel-Rembrandt 'on display' in het ziekenhuis. De omgeving van de gevierde acteur weigert te accepteren dat hij zijn behandeling wil stopzetten, laat stáán dat er over zekere pillen wordt gesproken. Samen met zijn kompaan – die zonder chemie als plot-vehikel fungeert – zoekt Darín een adresje voor zijn geliefde hond Truman. De Dagen met Morrie-vibe die tussen de tegeltjes dreigt, blijft met moeite achterweg. De film bevat het noodzakelijke mespuntje scherpte in ongemakkelijke ontmoetingen. Vooral in Amsterdam. De UvA stelde haar duurste hal beschikbaar, en daar verschijnt de zoon. Vaders en zonen, zwijgend, knijpend. Typisch voor het niveau van de film wordt die intense scene nog wel even nabesproken... Richting einde komt met de verplichte Spaanse seksscene een ondergrens in zicht. 'Wat heb je van mij geleerd?' 'Niets helemaal niets.'

D'Ardennen

Toffe film. Dat kunnen de Belgen toch echt veel beter dan wij, grimmige films maken over de criminele 'onderklasse' (schoot geen ander woord te binnen...) Wij moeten terug vallen op een Frank Lammers voor een volks randje, gevaarlijk wordt het daardoor nooit.

true dat. misschien simpelweg omdat NL een veel aangeharkter land is sowieso? Belgie heeft volgens mij ook betere thriller (boeken)-schrijvers.

Hell or High Water
'No hundreds, no bundles.' Allemaal koele kikkers daar in Texas, met GTA in hun DNA. 'You boys are robbing the bank?' De camera danst met veel klasse rond de eerste crimespot. Ook alle minuten erna blijft Mackenzie's negende een perfect gechoreografeerd crimepareltje. De aaneenschakeling van goeie teksten houdt niet maar op. 'Bopped you in your snozzola, huh', grauwt Jeff Bridges. De oude droogkloot moet samen met zijn 'injun' companion achter de dieven an. Het is de laatste keer, voordat hij geacht wordt in die rocking chair te gaan zitten. De film cut prompt naar de twee bankrovende broers, chillend op de porch van hun aftandse boerderijtje. Hell or High Water heeft ook wat te melden over debt relief America. Enkel banken zitten nog met hun dikke zakenkonten op die bundles. Zingen kan zo af en toe de zorgen verzetten. Waylon en Welch doen een duit in het zakje, en richting einde wordt zelfs Little Doggies aangeheven. Mijn hart is dan allang gestolen. De silhouetten van de broers tegen de adembenemende Texas plains. 'I'm not afraid to die'. Hell or High Water dendert door als The Sugarland Express, en is soms ook gewoon een ode eraan, inclusief kleine optocht. Bovenal is het natuurlijk een super-Amerikaanse film. En Amerika drukt zichzelf het beste uit 'through criminality'. 'I've never met nobody who got away with anything, ever.'

Lo and Behold
'It is so ugly on the inside, it is beautiful.' Herzog neemt een kijkje op het nulpunt van het web. De nerds van toen zijn oud geworden, en herinneren zich verlekkerd het Arpanet directory. Herzog laat zich formules en the law of big numbers uitleggen, en lijkt zich een tikje te vervelen. Gelukkig vindt hij al snel zijn trademark wazige Zen-meester, en kan de docu écht beginnen. (Denk nu in het bekende accent: 'To some he was insane.') Het eerste boeiende punt: als machines oneindig veel slimmer dan wij zijn, dan wordt het leveren van een menselijke bijdrage aan de samenleving moeilijk. Zou hierdoor een dorst naar kennis ontstaan of een obesitaanse depressie? Lo and Behold klikt in style van link naar link, en van onderwerpje naar onderwerp, dus elke filosofische vraag wordt gecounterd met een geintje of een gek. Er is iets bizar grappigs aan voetballende robotjes, bijvoorbeeld. Langzaam ontstaat toch een steeds gewonere Herzog-film, dus zoekend naar het ongewone. Safe-vrouwen die zich in een stralingsloos gebied verschansen. Kids die afkicken van gameverslaving. (Ik ken zelf iemand die scheurbuik ontwikkelde!) Werners 'on screen' interrupties neigen naar ego trippin', misschien omdat zijn docu's meer en meer teamprojecten worden, zonder al teveel eigen auteurs-input. Op die fijne voice-ver na dan. 'Have the monks stopped meditating?'

mocht meedoen aan een estafette. voor de 'snobs' van dit forum komt er ongetwijfeld weinig nieuws langs, maar het volk zal verheven worden. of zo :P

http://gracekellyblues.blogspot.nl/2016/08/de-tien-beste-acteurs-estafette-race.html

Gert's bijdrage
http://gertverbeek.com/gertverbeek.com/?p=5309#more-5309

Tom Hanks? Robin Williams? Fuck that shit. (cosign voor Von Sydow naturligtvis)

heheh ja. zelfs de filmweblogs van NL zijn dus eigenlijk opmerkelijk mainstream. (*plaatje Adorno*)

(zul je zien dat mijn bijdrage 'the end of the line' is van de estafette, ik zie 't gebeuren)

Toni Erdmann! Believe the hype..

ben benieuwd.

Kubo and the Two Strings
'Is this a good dream, or a bad dream?' 'See for yourself.' Aardig stukje narratologie voor kinderen, in de lijn van The Never Ending Story. Wanneer wordt een wanhopige droom de realiteit? En wie is de baas over je levensverhaal. Jijzelf of de mensen die je (de les) lezen. Storyteller Kubo begeleidt zichzelf op zijn shamisen, terwijl hij in zijn Japanse dorp mythen opdist. Via monsters kan hij vluchten uit de monsterlijke realiteit. Moeder schotelt zoonlief enkel verhaaltjes voor, om hem maar nooit de waarheid te hoeven vertellen over de nare gebeurtenissen uit zijn jeugd. Het verleden haalt beide in de vallende duisternis echter toch in, waarna Kubo in een 'droomwereld' op zoek naar zijn 'happy end' moet. Zijn queeste is er een van Zelda-proporties, en het Windwaker- game engine design overheerst. Veel driehoeken, en over kaap'ren varen. (Doch geen ocarina.) Ook binnen de mindfuck ontkomt Kubo niet aan de traditionele liefdesdriehoek. 'Do you ever say anything encouraging?' De ridder en de aap 'doorzien', is voor de de geoefende kijker een abc'tje. Dit blijft een 'bekend' verhaal, een Wizard of Oz. De 'aunties' die op Kobo en co jagen zijn eng Shakespeariaans, maar een Hamlettiaanse tragedie wordt het niet. Een beetje Oosterse film verdient dan ook een sentimenteel en bemoedigend lampionen-ritueel als slot. 'People like an ending'.

Midnight Special
'Do you miss it, living on The Ranch?' X-files te Texas, met Jeff Nichols, een echte kenner van de southern territories. Hier doet hij echter vooral zijn eigen Take Shelter over. Klasbak Michael Shannon mag wederom de 'believer' spelen. Zolang het 'out there' verhaal bij suggesties blijft, werkt dat goed. Schoolbussen in de schemering, een automobilist die door de nacht raast met 'goggles' op. (Luc Besson loves that shot). De electronische soundtrack pompt geloof door de aderen, en die dubstep beat dropt nét niet. De FX doen dat wel. Wanneer de messias-missie duidelijk wordt, neemt de kracht wat af. Meer en meer kreeg ik het gevoel dat de hele boel gefinancieerd werd door mormonen. Het is wachten op de stigmata. Of Nicolas Cage. Helemaal uit de bocht vliegt Nichols overigens niet. De bijrollen helpen hem. Goofball Adam Driver vindt zichzelf uit als de nieuwe Jeff Goldblum. Hij kan wat de FBI en de mannetjes van de reli-Ranch niet lukt. Het wonder in het vizier krijgen. Voor zoiets moet je bij de NSA werken. 'These are the words of the Lord'. 'Or the federal government'. Ik was ook erg blij Kirsten Dunst weer eens te zien. Zeer moederlijk, en met gigantische vlecht, zorgt zij verstild voor een paar intieme momenten. Familieknuffel! Zelfs de Ongelovige Lucas zal eraan geloven. Op zijn eigen manier. 'Could we go back to Texas now?'

The BFG
Van het boek herinner ik me weinig maar het is een knusse film die wel wat te lang duurt. Vanuit technisch oogpunt wel genoeg te zien, want fascinerend is die CGI wel.

What Happened, Miss Simone?
Akelig actueel helaas, in tijden waren rekening moeten houden met dem feels van de racisten. Mevrouw Simone wilde klassiek pianist worden maar werd afgewezen op het conservatorium. Ondanks de carrière die er toch kwam bleek dat toch steken, blijkt uit een interview aan het eind van haar leven. Activistisch, geniaal en bi-polair, shit is moeilijk. Indrukwekkende vrouw en een turbulent leven. En eindigt nog in Nijmegen ook.

Ki & Ka
Feministische Bollywood. Ambitieloze man wil huisman worden en slaat carrièrevrouw aan de haak. Niet dat ie iets van huishouden weet leert hij snel (de leuke dingen, er is een werkster voor vervelend werk, is hij voor ie het weet een voorbeeld voor andere mannen. Kookprogramma’s, reclamespotjes, etc. Vrouwlief vind het minder geslaagd dat hij zoveel shine pakt. Maar gelukkig, het komt wel weer goed. Zoet en nogal oubollig, niet echt een stap in het gender rolesdebat.

Desde Allá
'Ik zou mijn kinderen slaan, dan weten ze meteen waar ze aan toe zijn.' Plant een filmvlaggetje in 'vergeten' Venezuela. Caracas ziet er grimmig en rommelig uit, met veel zinloos metaal. Judge Dredd lijkt elk moment op te kunnen duiken, om de law and order net iets te fanatiek terug te brengen. Mensen betalen met dikke stapels bankbiljetten (die toch niks waard zijn). Dankzij zulke bundels weet een grauwe kerel spierbundels van de straat te lokken. Terug thuis onaneert hij met het kennersoog op de gladde jongensbillen. Aanraken doet hij ze niet, hij kijkt 'desde alla'. Dat kan niet goed blijven gaan, en natuurlijk wordt de 'Hijo maricón' te grazen genomen. Het is het begin van een machtspelletje, vervuld van eenzaamheid en zelfhaat. Ik moet bij Zuid-Amerikaanse arthouse-films opmerkelijk vaak aan Arnon Grunberg denken, en het is hier weer raak. Zelfde treurnis, en dezelfde bizarre details. De kantoorklerk blijkt secuur en sloom kunstgebittenbouwer! Zijn jonge tegenspeler zet juist de fast forward aan. Diens wilde overacteren blijft detoneren, maar er zijn momenten dat de intensiteit werkt. Op een Venezolaanse bruiloft bijvoorbeeld. Twerk some! Al snel schiet iedereen echter terug in onscherpe lethargie. Arthouse is... the resting bitch face of a middle aged man. Humorloos en muziekloos. Zelfs de aftiteling voltrekt zich in stilte.

Don't Breathe
Detroit. De nieuwe location préferé voor horror-films. Een schizotown met een leeg hart. Daar klopt niets meer. Een stel 'cool kids' houdt zich bezig met woningovervallen. In het gelikte intro volgen we er een. Synthetisch to the max. Later, wanneer de duisternis valt, werkt die slicke look wél goed. Het spookhuis wordt er hypnotiserend onwerkelijk van. De camera is de enige die zich duizelingwekkend vrij door de kamers van Villa Volta kan bewegen. De wapens hangen al aan de muur, de luiken lonken. Deep sounds op de soundtrack doen de rest. Dit is een trigger van negentig minuten, een boog tot voorbij het uiterste gespannen. De drie jonge rovers moeten het met een miniem beetje backstory doen. Het gaat enkel om de spanning. Dan valt of staat alles met de 'ware' slechterik. En die mag er zijn. Homerus gone wild! In het begin is er nog tijd na te denken over nonsens. Zou er eigenlijk geur-neutralisatie-spray bestaan? Kan die man ze niet ruiken? Snel daarna stapelen de spannende shots zich op. Schuilen onder Jurassic Park-kastjes, sneuvelen op zijn Se7ens. Het enige beeld dat ik miste, is het 'money shot', nadat er een broek is opengesneden... Terwijl Money toch wel degelijk ge-shot wordt. Het eindeloze einde stelt wel teleur. Na zoveel incasseringsvermogen, verlang ik naar die finale, cynische klap. 'And that's the last time I will mark my body.'

Arrival
Villeneuve (van het prachtige Enemy) gaat full-on scifi met een invasiefilm. Lastig subgenre vol valkuilen en uiteindelijk houden de conventies hem teveel tegen. Want hoe saai is de domme paranoia van het militair-industrieel complex, helemaal wanneer je gewoon ziet dat het er budgettair/plottechnisch met de haren is bijgesleept. De kern van het verhaal is op zich intrigerend maar uiteindelijk op deze manier best aan de dunne kant. Ik vond het frustrerend omdat er aanzetten waren tot een Malickachtige film, maar dan moet je voluit gaan op de verwondering, nonlineariteit, herinneringen...misschien een kort shot van een helikopter voor de sfeer.

Was de lieftallige Amy Adams wel de moeite waard? :)

Film met een taalkundige als superhero: ik kan er geen kritische noot over kraken..

Amy Adams was zeker niet het probleem en het taalkundige aspect al helemaal niet.

Noamy Adams xD

Francofonia
Terwijl Sokourov nog belletjes voor de film pleegt, loopt de aftiteling. Zo begint (!) Francofonia lekker meta, zoals later ook sterk zal eindigen. De vervreemding zet de toon voor anderhalf uur vrij associëren, gefinancieerd door de Louvre. (Vermoed ik dan toch.) Sokourov's liefde voor het museum en 'het Franse' drijft op de eurofilie die alleen een outsider kan bevangen. Iemand als Miyazaki ging hem voor, met zwierende accordeons. Toch blijft Sokourov ook Rus genoeg, om het 'bittertje' te zien. 'In Europe, Europe is everywhere'. 'Wij' zijn het verwaande continent, en al eeuwen geleden de uitvinder van de selfies. Sokourouv combineert dergelijke kunstzinnige gedachten via Maddin-edits met wat lukrake re-enactments. Hij roept Tsjechov en Tolstoj aan, en denkt aan de Tweede Wereldoorlog. Parigi, città aperta... Francofonia reminisceert meer en meer over oorlog. Zoals het hoort. Wat is een essay zonder Auschwitz? Bon, aan de concentratiekampen komt Sokourov niet, maar er zijn Némirowsky-achtig beelden van De Vlucht en De Evacuatie (nota bene van de stukken uit het Louvre!) Na een uur begint het toertje door Sokourov's 'privé-museum' wat te vervelen. De film neigt naar een lief hoorspel dat je op een laat uurtje op Radio 4 hoort. De regisseur lijkt het zelf ook te beseffen. 'Ben je nog niet moe? Geen zorgen nog maar even te gaan...'

Arabian Nights: Volume II, The Desolate One
'Thereby creating a theatrical allegory about the reproductive cycle of pigs.' Zou er een algemene waarheid over tweede delen van trilogieën zijn te produceren? Ik opper: tijdens het tweede deel lijkt men alle tijd te hebben. Het verhaal staat op poten, het einde is nog lang niet in zicht. Daarom zijn middendelen 'moody' en loom. Gomes doet het hier in elk geval ook rustig aan in een drietal langzame vertellingen. (Delen van delen, segmenten in segmenten, hij is lekker bezig...) In het eerste verhaal houdt een oude kerel zich schuil voor politie te paard. Er wordt niet veel gezegd. We blijven bij de wet in het overdadig babbelende tweede deel, waarin een opmerkelijke rechter de dorpsvergadering toespreekt. De representatie van het Portugese volk is – op zijn minst – uniek te noemen, en de Portugese staat wordt redelijk effectief belachelijk gemaakt. 'Mothers can sometimes become unwise out of love for their sons'. Hoe wonderlijk al de situaties ook zijn, geef mij toch maar de Gomes die de poëzie in het concrete vindt. De wrange Broken Flowers-humor van kinderspelletjes. In het derde verhaal klinkt er eindelijk toffe muziek. De intrinsieke gelaagdheid van een flatgebouw doet de rest. Of hoe een lethargisch moment in bed het hoogtepunt van je film kan zijn. Adam Gurvitz peinst zwijmelend op tv. 'Got to write a classic, got to write it in an attic.'

Black
'Die Nike's heb ik gevonden... Aan iemand ander's voet'. Een tijdje terug heerste er een kleine hype rond deze Belgische grotestadsfilm. Gangs zouden vertoningen willen verstoren. (Ingeseind door de makers, denkt de cynicus.) Zoals altijd, viel het uiteindelijk best mee, en valt de film ook mee. Gelikte looks, strakke ritmes, met een paar brave deuntjes voor de blanken. Enkel aan wat gangbangs zou de moraalridder zich kunnen storen. Ook lijken de donkere jongens toch een tandje slechter dan de Mocro gangs. (En de makers waren nu net 'Arabisch') Inhoudelijk begeeft Black zich op het niveau van het Nederlandse Wolf. Ietwat overdadig in ambities. De personages lijden eronder. Ik zou zelf vooral geïnteresseerd zijn in het 'vooraf'. Hoe beland je in zo'n gang. De film is echter meer van de verklaringen achteraf. Wel valt er te genieten van het 'sfeervolle' metro-net, waar de gangs elkaar ontmoeten en bestrijden. Zonder Warriors-nostalgie. Hier geen verheerlijking van geweld. De liefde daarentegen...In een goeie Romeo & Julia-romance tussen bruin en lichtbruin nadert de film een topper als Girlhood. Puber-gerommel in de 'banlieues'. De Nederlandse taal vervult een grappige bijrol. Voor deze Franstalige jongeren is dat de taal van de bourgeois, de flikken. Het burgerlijke volkje dat hen een trap onder de kont wenst te geven. 'Qui a un probleme?'

Tja, als je niet de hele tijd als Wilders praat („walgelijk“, „schandalig“, „van de gekke“, etc.) dan ben je wegkijker of zelfs verheerlijker. Relletjes met een tintje zijn een Clash of Cultures, etc. etc. Ik vond het geweld wel wat too much, al is verheerlijking misschien een groot woord.

Nine Lives
Star studded cast voor een light weight comedy over een vader die teveel werkt en als kat een lesje leert. Net goed voor een milde glimlach, maar best klef ook.

Bajirao Mastani
Ook klef, terwijl Mastani zo stoer begint. Bajirao bedriegt prompt zijn vrouw ermee en trouwt haar per ongeluk. Dit hindoe/moslimhuwelijk zorgt natuurlijk voor de nodige problemen. Het verhaal (gebaseerd op een legende) is niet zo belangrijk, want shit is epic. Ongelofelijke sets, kleding, zang & dans, de twee hoofdrolspeelsters, werkelijk adembenemend. Net als de andere Bollywoodklassieker die ik van hem zag, Devdas.

The Shallows
De wat shallow surfer dudette ontpopt zich eenmaal vastgelopen op een rots waar een haai omheen cirkelt tot een hele stoere dame. Keispannend en ook prachtig gefilmd, vooral die onderwatershots.

Evolution
Meer onderwaterpracht. Een stuk cryptischer echter, ik moet ’m echt snel nog eens kijken want de eerste keer heb ik toch gebioligeerd in wtf-modus verkeerd. Wat Cronenberg-achtig in de horror-aspecten met een diepere lading, meer nog dan Hadzihalilovic’ vorige, Innocence.

Ik vond het geweld wel wat too much, al is verheerlijking misschien een groot woord.

er waren wel een paar 'Amerikaanse' momenten. zou het werkelijk zo gaan... ach ja (ik denk en hoop van niet)

anyway, zeker geen La Haine, maar goed geprobeerd. slimme Amy Winehouse cover ook.

La Tortue Rouge
Dudok de Wit. Een man met een carrière rond één enkel filmpje, de Zomergasten-classic Father and Daughter. Dat heeft al iets stoers, en als Studio Ghibli dan ook nog je eerste feature film uitbrengt! De geduldigen worden beloond. La Tortue Rouge peinst even sereen en weemoedig over de vragen des levens, in langzaam uitdijende waterkringen. Die onvermijdelijke verlating. Van elkaar, en van de wereld. Ich bin der Welt abhanden gekommen. Dudok heeft in de mooiste passages niet eens kleur nodig. Grauw grijs als een graphic novel strandt een schipbreukeling op een eiland. De man bibbert in fragiele lijnen. Wat houdt hem nu nog bijeen? Hoop? Op de nagenoeg uitgestorven plek kleineert het landschap de eenzame ziel. Eindeloze bladerdekken ruisen. Dan begint hij te dromen... En hoe. Hartverscheurend mooi stijgt de metafysische verwondering tot Kafkaeske hoogten. Met een Titanic knipoogje als besluit. Terug in het niets, wordt de man bijgestaan door wat Miyazaki-wezentjes. Zonder al te antropomorf te doen, zijn deze krabbetjes grappiger dan de meeste Disney-figuren. Na een minuutje of veertig verschijnt het volgende beest, en daarmee ook de logische conclusie. Ik hoopte op erotiek, maar het wordt eerder braaf. Gelukkig zijn er nog wel cirkels. Een uitgebeende parabel om de parabel. Is alleen zijn onmenselijk of juist ultiem menselijk?

Café Society
'We don't want to over-emphasize on empathism'. Vorig jaar voor het eerst in mensenheugenis een jaartje overgeslagen met 'Woody'. Café Society kreeg wat betere recensies dus ik moest eraan geloven. Steve Carrell is de meest hoopgevende naam, en hij blijkt oké als George Clooney-achtig movie producertje. Woody trekt namelijk net als de Coens naar LA, waar hij zich duidelijk minder thuis voelt. De film neemt 'het wereldje' op de hak, maar doet zelf ook niet veel meer dan shallow namedropping. Terwijl in die prachtige motels toch een Fante-verhaal ligt. Iets met een jonge scriptschrijver die bevangen raakt door de gevaren van de filmhel... Woody houdt het bij eenvoudige romantiek, zelfs zijn voice-over klinkt blasé. (Alsof hij zijn mond vol matzes heeft.) Geen postmoderne geintjes. Zelfs geen zelfverwijzingen. 'Take the money and... go'. Dan komt het dus op de sterren aan. Een achteloos ravissante Kristen Stewart doet haar best, met een schorre Scarlet-stem. Spetteren doet het echter niet met Eisenberg. Het simpele dubbelspel wordt gecompleteerd door Carrell, ten minste, voor zolang het duurt. Voor de meeste lol zorgen de anti-semitische grappen met een joodse twist. 'You guys are moneylenders'. 'No, we control everything actually.' Pas in het laatste shot weet Eisenberg het gezochte gevoel over te brengen. Eenzaam in de Gatsby-massa van het eeuwige fuif.

Bad News Bears
Op Netflix! Mooi, want is inmiddels meer dan 35 jaar geleden dat ik deze in de bios zag. Nog steeds de ultieme kinder sportfilm. Intrigend om nu te zien. Dat alcoholisme van die Matthau wat iedereen maar accepteert. Viel me ook op hoe dat team gewoon meteen accepteert dat een meisje hun helpt. Maar dat is het punt hè? Allle minderheden met een white trash outsider moeten het samen voor elkaar zien te boksen. Ook een geweldig complete mid-jaren zeventig California film, ik kon The Avalanches samples al bijna horen.

:-)

http://www.retroland.com/wp-content/uploads/2012/04/The-Bad-News-Bears.jpg

inderdaad.

L'Avenir
'Plus attractive, mois austère'. Ik voel me een beetje schuldig dat ik slechts voorzichtig positief over de nieuwe Mia Hansen Love-film kan schrijven. Ze is ten slotte de 'chouchou' van de pers. 'MHL' heeft inderdaad unieke kantjes. Wie is er zo goed in de kleine, technische dingen? Het knutselen van een beat, of een lesboek filosofie opzetten, ze toont het met een verfrissende liefde voor intellect. Het schoolleven áchter de schermen van de school. Jammer genoeg gaan dergelijke rake details nog steeds niet gepaard met een strak scenario. Dat hobbelt ook dit keer door de jaren, stipt aan zonder door te pakken. Zelfs Huppert kan dit niet verbloemen. De lerares 'philo' leest sporend naar college een boek (een kleine Rohmer-ode) en dient de 'student demonstration time' van weerwoord. Met haar depri moeder heeft ze het lastiger. 'Ik speel een lijk'. In hun relatie zat een hele film, maar die krijgen we niet. Idem dito voor haar pas-de-deux met een protegé. Clichés worden wel vermeden, maar het resultaat is soms vreemd vlak. 'Ik heb er nu geen zin in'. Strubbels in het gezinsleven, dat lukt gelukkig wél, met de bedremmelde père des enfants, die doet wat hij niet laten kan. Bevangen door een 'ook dat nog'-gevoel zoekt de lerares naar houvast. Ze vindt die in de ware ster van de film. Haar knusse appartement, vol boeken en verhalen. We moeten ze zelf maar lezen. 'Joehoe, réveille toi!'

High-Rise
'Keep the change.' 'There isn't any.' Een zuinig ontvangen film, die onverwacht goed uitpakt, dat zijn de fijnere cadeautjes van het filmjaar. Ik snap de zessen best, objectief is alleen het eerste uur goed, maar soit. Beter interessant moeilijk, dan saai goed. Ben Wheatley waagt zich hier aan een distopische Ballard. (Ain't they all...) In een parallelle seventies-tijdlijn regeert het betonnen futurisme. Een Trump Tower verheft zich letterlijk boven de massa, met de architect aan de Penthouse-top en het plebs onderin. (Dit lijkt op die trein van Bong). Vieze man Jeremy Irons is als ringleader altijd je man voor dit soort verdorven decadentie. De vers gearriveerde nieuwkomer Tom Hiddleston neemt als byronische dokter een tussenpositie in, en zolang dat goed gaat, gaat de ook film goed. Eindeloos wordt er sensueel naar sigaretten gelonkt. 'I should have married someone like you. Stoic and perfectly breasted.' De film piekt vroeg met een grappig-geile seksscene, en een fabuleus caleidoscopisch lift-shot. De hele wereld spiegelt vulvisch van zo'n ding. Na een afdaling in een Warholiaanse supermarkt, neemt het volk het over. De focus verschuift van dokter naar working man, voor een wat flauwere Thatcheriaanse satire. Ruis van een ratelend scherm. Het blijft nochtans een werkje voor mijn imaginaire Tumblr. Met squash, dus. 'For the good of the building.'

Chronic
'Do you want to shower?' 'I want to die.' Het leven van een hulpverlener vereist veel incasseringsvermogen. Je poetst wat niet meer op te poetsen valt, redeneert met iemand die niet meer gered wenst te worden. Een opmerkelijk lobbes-achtige Tim Roth is er dag in dag uit mee bezig. In het begin twijfelde ik nog of hij wel verpleger was. Zulk soort hulp is al snel zo intiem. Hijzelf ziet die grens echter ook niet zo scherp meer. Toch lijkt hij zijn werk méér dan adequaat te doen. Hij negeert de vreselijk 'om het bed heen'-bemoeiers die zich familie noemen, en overrulet zijn mede-verpleegkundigen die schermen met 'They told me not to do anything.' Roth neemt als 'caretaker' (maar dan anders) het heft in handen. Natuurlijk schuilt daar wat achter. Een eenzaamheid vergelijkbaar met Philip Seymour Hoffman in Magnolia. Van welke dame checkt de verpleegster toch de hele tijd de FB? De open plek in het verhaal schrijnt als een wond. Het bewijst weer 'ns de kracht van info achter halen. Op het moment van onthulling dacht ik bijvoorbeeld iets héél anders. De kijkers fantaseert zelf wel. Eenmaal ingevuld, verbijstert vooral de schrikwekkende fysieke ellende. Daar had ik echter in James White mijn portie al wel van gehad. Chronic is het best wanneer Tim Roth eenzaam in zijn auto zit. Zijn safe space. Dat maakt het einde des te ironischer.

The Sea Of Trees
Man reist af naar het Japanse zelfmoordbos om er een eind aan te maken maar daar komt iemand tegen die hem tot inkeer brengt. Een soort engel? Anyway, mooie plaatjes maar verder nogal ‚meh‘.

Don’t Stop Believin’ - Everyman’s Journey
Amerikaanse superhelden Journey vinden een vervanger voor de onvervangbare Steve Perry. In de Filipijnen, met een geveldige stem maar ook een heftig verleden. Goed verhaal.

The Eyes of my Mother
Meisje leert oogchirurgie van haar Portugese moeder and then it escalates, but not quickly. Stemmig zwartwit, soundtrack van Leland Kirbey en Amalia Rodriguez en het geweld blijf grotedeels buiten beeld. Stylish dus en wel goed ook door de wereldvreemde Magalhàes, maar er lijken me wel betere manieren om met eenzaamheid om te gaan.

El Olivo
'Hij wil gewoon aandacht, net zoals jij met dat haar.' Het valt inderdaad meteen op. Een Spaanse tomboy heeft een ingenieus kapsel in laagjes, minstens zo gecompliceerd als haar karakter. Het haar blijkt later nog als een mini-motiefje te fungeren. Als de emotie oploopt, begint ze te plukken. Zo haakt alles in elkaar, want ook de kippen verliezen hun veren. El Olivo toont het sappelende Spanje, het corrupte Spanje ook. Arme boeren die blij zijn dat ze in elk geval nog die verlepte kippenboerderij hebben. Opa is er doodstil van geworden. De stokoude 'troetelolijf' voor veel geld van de hand gedaan, de ziel verdwenen. Het meisje ziet het verband – of wil het graag zien – en besluit de boom terug te halen. Kwestie van picking the wrong battles. Heel modern wel, de schuld elders zoeken (liefst mét genoegdoening). Uit wat fijne flashbacks vernemen we hoe lief opa voor haar was. Voor de anderen daarentegen... De film hint op genoeg boeiends – een boom uit wraak verwijderd? – maar een gecompliceerd familiedrama wordt het niet. Het overdadig geëmotioneerde El Olivo maakt vooral puntjes als merkwaardige roadmovie. Aan de financiers in de intiteling kun je zien waar we heen gaan (en aan de complimenten richting Duitsland ook!) Er valt ook wat te leren. Boomtransplantatie, het kan. Echt is het nieuwe nep. 'Dit hele land liegt tegen zichzelf'.

The Idol
'Certain events have been fictionalised.' Flauw om daar weer over te beginnen bij Hany Abu-Assad, maar dit keer is wat nep is in elk geval duidelijk. Hij opent zijn Palestijnse Disney-'sprookje' met een ouderwets oriëntalistische scene. Een film uit Arabië hoort gewoon op de markt te beginnen. Underdog Aladdin rent voor zijn leven, de strijkjes doen van James Bond. Benieuwd wat Edward Said ervan zou vinden. Kunnen we nog van een knipoog spreken? Een stuk pijnlijker wordt het als het stof is neergedaald. In de reusachtige gevangenis Gaza vluchten wat kids in de muziek. 'He could've smuggled a whole orchestra by now.' De troupe wordt geleid door een Anne Frank-achtige tomboy. Het meisje geeft álles. De teksten gerateld, de leipe kinder-onzin intens beleefd. In een vroeg hoogtepunt lijkt het wel kerstmis in Gaza. De piepjonge wedding band staat in een met lampjes versierde wagen te spelen. Een tractor brengt ze naar plaats bestemming. Lang blijft het noodlot niet in de coulissen wachten... Muziek maken in Palestina is... op een generator moeten staan. Via de treurigste grenspost belandt de zanger van de band toch nog in de spotlights. Op dat moment begint Assad het Ware Verhaal te doorsnijden met echte Idols beelden. Instant kippenvel. En tv... Die blijkt weer eens universeel tranentrekkend. In de Arabische wereld zou Ramses Shaffy nog groot zijn. Kijk Omhoog Abdel!

It Follows
Detroit! Dit is je subtiele horror gesitueerd in het Vieze Amerika (prachtige rijdende shots van eindeloze lanen), blanke kids tegen de rand van het verval. Heerlijk loom tempo met daardoor toch wat creepy schrikmomenten. Zoals het klassieke horror betaamt vol op de angst voor seks. Het...uhm...vooreinde is wat aan de onhandige kant (geweldig zwembad overigens) maar een mooi open (ultra-conservatief? Of helpt het niet?) einde maakt het goed.