Filmforum

jep misschien wel mijn favo Miike. (als softie). Soort Local Hero zei iemand op IMDb. :-)

Farväl Falkenberg
Tja, Zweeds dorpsleven, saai enzo. Dan wel ineens even ‚boem’ maar verder kunnen al de arty camera-effecten de saaiheid niet verbloemen.

Amour
Ook een beetje saai. De voorspelbaarheid van de aftakeling en de wissel die het op het echtpaar legt. Misschien dat het tegenviel door Haneke’s andere geweldige films, deze deed me weinig.

The Image
Ik heb niks met s/m maar het machtspel tussen deze twee vrouwen en een playboy is toch wel spannend. Naar het einde wordt door mijn gebrek aan opwinding over het gebodene wat saai maar toch een mooie erotische film.

Green Room
Punk bandje beland in a tight spot met een stelletje neo-nazi’s in een bos. Redelijk spannend.

The Getaway
De klapperrrrrrrr van deze week. Formidabele film: een heist, verwikkelingen, actie, een romance, afgemaakt met een fantastische soundtrack van Quincy Jones.

The Getaway (originele versie dan) is inderdaad geweldig.
Local Hero, ken ik alleen dat deuntje van Knopfler van. :)

Blackhat
Films over hackers, moeilijk...moeilijk. Toch maar een poging gewaagd aan deze van Michael Mann en het viel zowaar mee. Het verhaal doet er verder niet zo toe het gaat om die ambient shizzle: Manns gave om steden te filmen met een heerlijk globalisatie-sausje, dus veel Azië met extra portie neon. Muziek is dit keer ook weer eens op niveau, veel licht brommende synths. Dat de hacker door Thor wordt gespeeld (en gewoon weer de zwijgzame Mann-man aka Sonny Crockett doet) moet je dan maar voor lief nemen. Jammer ook dat Mann toch braaf het Hollywood-handboek volgt, met name regel 3: altijd 15% van de tijd aan blaffers besteden.

ja Amour werd een beetje blasé bejeubeld destijds

allemaal mooie vrouwen in dat Getaway

bij Quincy Jones en soundtracks moet ik toch altijd meteen aan The Pawnbroker denk, bizarre mismatch, misschien juist daarom dat ie ie altijd is blijven hangen

we zouden snobbig kunnen grappen dat Lubach nog wel een stapje in films mag maken (Farval Falkenberg inderdaad arthouse volgens het boekje) en als volwassen man Garden State bejubelen :P

oh Hedy vind 'm wel mooi (Amour) ;-)

Met Caché, Das weiße Band en Funny Games in het echterhoofd vond ik het toch magertjes. :)

Quincy Jones' soundtrack for In Cold Blood is ook niet mis. Zat bij The Getaway te denken of het nu Stevie Wonder zou zijn of het toch 'gewoon' Toots Thielemans was, die laatste dan toch.

Toots is de bom op soundtracks, zat laatst nog te denken hoe fijn dat toch vaak ergerlijke instrument júist in soundtracks i.

Stagecoach
'This is a serious matter, ain't it?' Niet voor John Ford. Te vaak, te veel comic relief, dat stereotypeert zijn films. Fords western-wereld ziet er aangenaam klassiek uit, maar wordt bevolkt door koddige figuren. Het Land van Ooit is nog realistischer. Hoor en verdraag hier de vermoeiende menner die Grover-hees zijn bevelen schreeuwt. Als passagiers vervoert hij drinkeboers, bankmannetjes en – vanzelfsprekend – een dame van lichte zeden. De hologige Southern gentleman John Carradine vat een tragische liefde op, maar mag als de meest intrigerende aanwezige het minste doen én zeggen. Dat het niks kon worden, had hij vast al gezien in de kaarten die hij eenzaam legt. De clowns hebben de betere lines. Zoals de dronken doc die de 'samples' van een whiskey drummer test. 'I’m not only a philosopher, sir. I’m a fatalist.' Onderweg pikt men John Wayne op, die als dertiger al een ouwemannenkop had. Op hun tocht door Apache-land blijft het gevaar aangenaam lang uit beeld. Haast verleidelijk sluimerend. Elke wachtpost verlaten. Slechts een Mexicaanse schone dwaalt er rond, en zingt een vettig liedje. De passagiers spelen patience en mentale pingpong. Uiteindelijk verenigen ze zich alsnog tegen die langverwachte vijand, die toch nog behoorlijk indrukwekkend aan komt stormen. 'I’ve been out of my mind just hopin.'

Death of a Salesman
'I came back ten miles an hour.' De verkoper én gelover van de Amerikaanse droom gaat ten gronde. In de geweldige docu van de Mayles-bros zongen de Salesmen het al: 'Wish't I was a rich man.' Zonder centjes, geen mens. Toneelgigant Arthur Miller gebruikte de gedoemde hosselaar Loman (Lowman, Everyman?) om de overambitieuze middenklasse te ontleden. De gekte van de parvenu. En zoals één van Hermans' personages ooit sprak: Amerika is de parvenu onder de landen. Er móet een dure auto voor de deur staan, en een koelkast voor ma afbetaald worden. De eerste fase van deze degelijke filmversie raakte me het meest. Pa lijdt sereen. Hij kan zijn baan niet meer uitvoeren. Daarmee is de bodem onder hem weggeslagen, en dondert hij fysiek en mentaal in een rabbithole richting vroeger. Toen leken zijn dromen nog wel bereikbaar. Naast hem staat de heilige moeder. Haar man intrigerend irritant verdedigend. In de weg staan twee zoons. Een bullshitter en een drifter. Beide op hun eigen manier beschadigd door pa. De drifter heeft als enige het inzicht. 'I just can't take hold of some kind of life.' Naarmate de film vordert gaat pa almaar meer schreeuwen. Hij vervalt in paranoia en roept de geest van zijn eigen Uncle Sam op. Ome Ben. De man die het wél maakte. De enige manier van bestaan wordt niet-bestaan. 'Such thoughts! Most extreme thoughts.'

Sense and Sensibility
'Had it not been... for the money.' Soms gun je ze een burgeroorlog, die Austen-personages. Misschien dat een 'backdrop' van gevaar de amor in het kippenhok dat beetje extra kan geven. Het lijden van Little Women grijpt mij toch wat meer aan, ook al lijken al die boeken eigenlijk opvallend veel op elkaar. Of alle adaptaties doen hetzelfde, dat kan ook. Ang Lee kiest dus voor het weelderige drama in een prent vol fijne acteurs. Een beetje plezier valt er zeker te halen met kanonnen Kate Winslet en Emma Thompson. Hugh Grant loopt rond met een permanente kleerhanger in zijn rug. (En een bord voor zijn kop.) Een familie vol lievige krullebolletjes moet 'kleiner' gaan wonen. De snobs om hen heen zijn vilein jaloers. 'Oh een cottage zou ik ook wel willen.' De moeder houdt zich gedeisd, maar de zusjes zoemen driftig rond de mannen, die ook in een cottage best op bezoek willen komen. Maar willen ze ook blijven? 'You're in lonely country now.' Winslet valt voor een stel bakkebaarden, die hilarisch duidelijk richting gevaar wijzen. Alhoewel, gevaar. Het ergste wat er gebeurt is een jankpartij bij een kopje thee. Moedwil en misverstandjes wisselen elkaar af. En net als ik denk: jemig, het laatste half uur was echt niks, volgt er een prachtig slot. Eindelijk emoties. Voor kijker en poor ol' Emma. Miscommunicatio ex machina.

Mijn theorie is dat die mondharmonica bloedirritant wordt als je denk dat je er wel gitaar bij kan spelen. Als er zo'n beugel aan te pas komt haak ik af. :)

haha jep plausibel

for the record - want ik blijf graag op goede terms met haar natuurlijk - nog even opgemerkt dat Emma Thompson zelf het scenario schreef voor Sense and Sensibility. :-)

Memories of Underdevelopment
'Ik ben te hoogopgeleid om onschuldig te zijn.' Ieder land zijn eigen sixties verité-pareltje. Journaal- en amateurbeelden vangen een wereld in transitie. Dit staaltje hardcore Cubaans subjectivisme is wederom een goudmijntje. Zoveel lagen, waar zullen we beginnen te pellen? Bij de slacker dan maar, a man who vanishes. De wannabe artistiekeling ziet zijn familie na Fidel's wende naar de States vertrekken. Zelf komt de lamzak niet in beweging. Hij overweegt een dagboek (net als geestverwant David Holzman) en luistert naar een geniepige opname van zijn vrouw. Ook iets wat Holzman zou flikken. De verlaten Cubaan hult zich dan maar in de achtergelaten kleren van de ex. Beklemming in een panty. Op de voice-over geeft hij flink af op de achterlijke tropen. Het past bij zijn gespletenheid. Hij voelt zich Europeaan, maar blijft gewoon hangen. Vreemd voelt ie zich wel. Een landlord in een kapitaal appartement vol dure spulletjes. Soy Cuba? Neen. Hij is 'nada'. De staat van verwarring wordt ingekleurd door een extreem gevarieerde soundtrack van de maestro Leo Brouwer. Intussen flitst almaar meer boeiends voorbij. Guantanomo, Hemingways huisje, een dialectische conferentie (met meta-grappen) en heel veel vrouwen. Van alle leeftijden, maar toch het liefst nét te jong... 'Cubaanse vrouwen zijn het soort fruit dat rot in een onwaarschijnlijk tempo.'

Hamlet
Shakespeare noem ik dikwijls 'most retrograde to our desire', maar deze maffe Hamlet doet lachwekkend leuk. De film verplaatst de actie naar NY anno 2000. Denmark wordt dan een media corporatie, Elsinore een peperduur hotel, en Hamlet de Cosmopolis-zoon van een CEO. We krijgen de teksten echter wek gewoon onversneden opgediend, wat begrijpelijkerwijs een mallotig effect geeft. Bill Murray lijkt als Laertes, elke keer dat ie het einde van een tekstregel haalt, een kirretje van blijdschap te willen geven. Er valt sowieso genoeg te grinniken. Hamlet draagt een IJslands hipster-mutsje en drinkt een welbekend Deens bier-merk. En goeie pa, die verschijnt godbetert op een Pepsi-automaat! Hawke lijkt van alle spelers de film het meest serieus te nemen, en misschien moest hij dat ook wel als hoofdrolspeler. Hij dwaalt met intense blik door de plaatselijke Videoland, werkend aan zijn 'onthullingsprojectje'. Rond zijn 'errant knaves'-speech krijgen die dekselse teksten toch weer een hypnotiserende bezwering. De film scoort echter ook meer eigen punten met de electro-ro(c)kerige soundtrack. Onder meer Four Tet en Primal schitteren. Echt zo'n persoonlijke cassette-tape compilatie die je meteen op wilt sporen. Zeker bij Ophelia thuis werkt het. Zij woont in After Hours-land! Dan ben ik om... 'Give thy thoughts no tongue'. Sorry Shakespeare, toch weer gedaan.

Såsom i en spegel
Vier figuren stappen vrolijk uit de zee, maar dit is Bergman dus het lachen zal ze snel vergaan. Het gezelschap voelt zich dankzij Pa de Schrijver al snel ongemakkelijk. Dat de dochter schizofreen is helpt niet. Haar man wordt gespeeld door Von Sydow, dus zwijgzaam lijdend, en haar tienerbroer kan niet zo goed tegen de erotische energie van zijn zus. Ah, daar is het toneelstukje, lief maar niemand is er tevreden over. Harriet "Onderlip" Andersson steelt de show met een redelijk ingetogen interpretatie van een rol die makkelijk kan ontsporen. De climax dreigt naar eng, maar een scène teveel maakt dit, denk ik, net tot een iets mindere Bergman (ten minste in vergelijking met de verwennerij van de laatste paar film, de sfeer met van die lichte nachten is sowieso top.)

Geweldige muziek trouwens, cello suite van Bach, op een gegeven moment gereduceerd tot drones.

Såsom i en spegel

ghehe nooit gezien, maar het hele stukje zou door mij geschreven kunnen zijn *trots :P

:) aanstekelijke stijl blijkbaar. Ook precies goed qua lengte.

:D

Besieged
Bertolucci is toch wel een naam, maar dit wil maar niet van de grond komen. Ik voelde bar weinig tussen die twee die dan uiteindelijk toch in bed belanden. De adaptatie van de Afrikaanse invloeden in zijn pianospel levert irritante minimal op en de camera/montage-experimenten leiden ook vooral af.

Crazy Love
Vlaamse Bukowski-verfilming (dwz wat losse elementen uit verschillende verhalen). Ook niet zo geslaagd, allemaal erg dik aangezet (misschien wel typisch Bukowski maar dat heb ik nooit gelezen).

Morris From America
Vader en zoon in den vreemde, zoon klampt zich vast aan de old school hip hop van z’n vader maar dan komt er een mooie Duitse in zijn 13-jarige leven die alles op z’n kop zet. Beetje sentimenteel maar toch charmant door de likeability van de hoofdpersonen.

Freeway
Favo film van de raunchy popzangeres Sky Ferreira en snap wel waarom. Beetje Roodkapje meets Tarantino. Eigenlijk heeft broken home-slachtoffer Reese Witherspoon issues for days maar ze viert ze bot op zulke akelige mannen dat ze toch veel charmanter overkomt dan die mannelijke probleemgevallen als in Bronson, Starred Up, alleen die van Zomergastenfilm van vanavond Mommy heeft nog wat wekt nog wat sympathie op. Freeway heeft ook behalve excessief geweld ook nog humor. Raar geval dus, maar wel leuk.

Äkkilähtö
Beetje sentimentele Finse, ook op weg naar grandma (stom toeval, had geen voorkennis, ging gewoon kijken omdat ie Fins is). Een vrouw en een jong meisje, ook weer uit broken homes met een tas geld op de vlucht voor stel eikels, die ook voor wat komische elementen zorgen. Zeer sympathiek echter ook weer door de hoofdpersonen (waar je echt voor hoopt dat het mooi afloopt) en de geweldige Finse scenery.

… sentimentele Finse roadmovie …

ah die gaat op de lijst (die Finnen)

Bukowski adaptaties zijn altijd maf en over the top (Storie di ordinaria follia, Barfly en Factotum zijn de 3 anderen denk ik)

Barfly is toch wel erg goed imho: "That woman. She looks like a kind of distressed goddess." = klassieker.

Mrs. Miniver
'I've shopped and I've shopped.' Dus dat is nou vrijheid... Het akelige brave Mrs. Miniver verdedigt de waarden van de English Rose tegenover de monsterlijke nazi's, maar haar verkoopargumenten zijn, inderdaad, verkoopargumenten. Een gezinnetje werkt zich vlak voor WWII op richting small town chique. Oudste zoon ziet het met enig meewaren aan. 'I think I've developed a social consciousness.' Nog voor hij goed los kan gaan, verschijnt daar een feodaal meisje (Teresa Wright). Haar versieren blijkt een makkie. Einde van de linkse praatjes. Dat Mrs. Miniver een uiterst matige Wyler-film is, komt heus niet door dergelijke klassenkriebels. (Sterker nog, had de film hier maar wat meer mee gedaan!) Een 'chemisch' probleem doet de prent de das om. De twee romantische setjes (oud en jong) vormen maar geen goeie duo's. Misschien lag het aan het echte leven, want de zoon (Richard Ney) trouwde ná de film met 'zijn moeder'! Greer Garson was dan ook jaren te jong voor de rol. Ze moest vooral mooi zijn, zeker. Typerend momentje: vader fluit naar haar om haar aandacht te trekken. Hallo! Hun opmerkelijk zonovergoten paradijsje raakt danig verstoord door vliegtuigen en Rotterdam-dissende Duitsers. Zelfs de ware adel lijdt (met lichte tegenzin). 'Sirens, milady.' Gelukkig kan er gezongen worden. 'Onward christian soldiers.' Op naar de winkel.

Rocco e i Suoi Fratelli
'We worden uit ons huis gezet.' 'Eindelijk!' Een Zuid-Italiaanse dorpsfamilie verhuist naar het verre Noorden. Wat een lichtjes. Wat een treinstation! Ze pikken snel genoeg op hoe het (niet) werkt. Sneeuwruimend voor een paar centjes, dik ingepakt tegen de kou. Met wat geluk wordt je uit je appartementje gegooid, zodat je in één van die Milanese blokkendozen kan gaan zitten. Daar vraagt niemand de huur, en rest slechts de ontwortelde uitzichtloosheid. Dit chique armoe-epos van Visconti had een raar effect op me. Werkelijk alles voelde bekend. Bevat elke Italiaanse film soms een stukje boksen, en daarna een scene waarin een jongen uit dienst terugkeert? Of had ik toch... Hoe het ook zij, uitgestreken buitenstaander Alain Delon máákt de film, als de meest fijnzinnige van vijf broers. Hij leeft zonder passie, totdat hij het 'de putana' (Annie Girardot) van zijn broer 'overneemt'. Nu deelt hij iets. Iets moderns treurigs. 'Voor preken ga ik wel naar de kerk.' In een hartverscheurende scene glinstert er minutenlang een traan in de ooghoek van het meisje. Pas als ze haar zonnebril op zet, valt ie. Perfect pijnlijke timing. Even later keert Delon in zijn soldatenkloffie terug bij mama. Zij toont hem vol enthousiasme aan de flat. Het is het laatste momentje van geluk, voor de oerschreeuw van de finale begint, afgesloten met een trillerig lied over thuis. Mio paese.

Whisky Galore!
'My obstructive attitude!? Did I build this idiotic roadblock?' Eén van de Hebriden verkeert in rep en roer. Hun whisky raakt op! Weg met die wereldoorlog-zorgen. Niet dat de nazi's zich ooit in deze uithoek zouden wagen... Het pittoresk claustrofobische eilandje ligt er schitterend verlaten bij. Je vliegt zo de bocht uit, de zee in. Inderdaad een Tight Little Island, zoals de alcoholvrije, zelfs ietwat Pynchoneske Amerikaanse filmtitel luidde. De bevolking moet haar dansjes nu doen zonder drankjes. Lastig, zeker met die vervelende 'home guard'-pief, en zijn ingebeelde gezag. Aan zee hoort het leven zijn uiterst landerige gangetje te gaan. Het deed me soms denken aan het pareltje The Small Back Room. De totale marges van de oorlog. De plaatselijke schonen flirten met lijzig stemmen. (Sensueel en hees van 'sticklips en cigarettes.') Een jonge Bill Clinton look-a-like poogt moed te verzamelen om zijn moeder de waarheid te vertellen. 'I've told you my terms and if you don't like them, you can go to... Glasgow.' Maar nu loop ik op de zaken vooruit. Die moed vindt hij immers pas als de bevolking een schip 'vindt'. En de cargo van dat schip, die komt als – geroken. Kortom, een klucht zo licht als een Radlertje. Door Ealing studios gelukkig op locatie opgenomen. Fruitig, maar na een paar kopstootjes niet al te fris meer. 'Long may your something reek.'

is wel leuk hoe je precies dezelfde foto bij alle Bukowski films kan vinden

https://themadjack.files.wordpress.com/2013/01/storie_di_ordinaria_follia_ben_gazzara_marco_ferreri_006_jpg_vbss.jpg

http://img.photobucket.com/albums/v367/publiusdiamond/Blog/vlcsnap-2011-02-28-21h56m13s144.png

https://static01.nyt.com/images/2006/08/18/arts/18fact.600.jpg

nou ja behalve dan dat Crazy Love

http://horrornews.net/wp-content/uploads/2013/01/Crazy-Love-1987-movie-7.jpg

Iemand "Les Premiers, Les Derniers" toevallig al gezien, die nu in de bioscopen draait? Nee? Houden zo. Festival der clichés. Ik heb het inmiddels zo gehad met depressieve Belgen met zeiksnorren.

Les Premiers, Les Derniers was juist de enige film die ik deze week van plan was te gaan zien. Zo blijft er niets over.

Ligt het aan mij of hebben we tot nu toe een vrij slappe filmzomer achter de rug? Absolutely Fabulous, Dukhtar, Kiki el Amor Se Hace, Parched en Heaven On Earth wisten mij niet naar de bioscoop te lokken. Of zijn deze films wel de moeite van een bioscoopbezoekje waard? Equals, The Family Fang en Out Of Love vond ik niet te doen. Bij El Olivo ben ik voor het eerst sinds jaren weggelopen. Over de blockbusters zullen we het verder maar niet hebben.

Julieta deed me weinig, maar ik ben dan ook geen fan van Almodóvar. Café Society was een van betere post-2000 Woody Allens maar niet eentje om in te lijsten. Alleen The Red Turtle, Chronic, A Long and Happy Life en Suburra staken er wat mij betreft bovenuit, op enige afstand gevolgd door Neon Bull, The Here After en Les Chevaliers Blancs.

Dank voor de zomer-update, Vido! Ik ben er finaal uit. Ik heb die Belgische gezien, en "Maggie's plan": een wanhopige poging om iets van de Allen/Baumbach-magie te creëren. Totaal mislukt. Ik zat in een buitenbioscoop in Athene en die Grieken zaten de film op een gegeven moment uit te lachen.

ja maar die zijn Aristophanes gewend :P

High-Rise
Zat er een beetje tegen aan te hikken, want toch wel een van mijn favoriete boeken. De meest getrouwe Ballard-verfilming tot nu toe, van een boek dat zich er ook vrij goed voor leent. Regisseur Wheatley doet geen update en situeert de film in de jaren zeventig en dat geeft een intrigerend effect. Wat in 1975 nabije toekomst S.F. was, is nu een soort retro visioen dat op veel punten gewoon correct is gebleken (alleen nu hebben we het niet meer over het onderbewustzijn maar tot in den treure over identiteit.) Super-stijlvol en heel goed dat rare mengsel van 70s Engelse grauwheid en naijlende psychedelica gevangen. Op een gegeven moment gaat het los en dacht ik "oeps, nog een half uur te gaan", de muziek helpt om je er gehypnotiseerd doorheen te leiden.

Little Vera
'Herinner je je nog dat je mij naar bed bracht. Toen al.' Pa zegt het vol trots en alcohol tegen zijn dochter. De omgekeerde wereld, in alle opzichten. Ook de Sovjet-Unie wankelt immers op haar laatste benen en zou weldra over de kop slaan. De wilde jeugd lijkt alvast een voorschotje te nemen, in groepen dansend op Teutoons stampende hits. Hun moves verraden dat ze stiekem al wat Swayze en Springsteen hebben gezien. Middelpunt is de spichtig kronkelende Vera. Met volvette coiffure en plamuur zet zij kameraden in vuur en vlam. Thuis bekijken pa en ma kleine 'Veerke' met afgrijzen. 'Sinds wanneer liggen er hier dollars op de grond?' Hun gemopper heeft eerst nog wat liefs. Het hoort bij de Russen, net als de troep die daar nooit opgeruimd wordt. In cinemaland oogt pittoresk verval prettig oncomfortabel. Een 'maximoem' aan chaos. Vanaf het moment dat Vera de weinig serieuze Seryozha aan de haak slaat, verandert de toon echter. Rede- en reddeloosheid gaan overheersen. Deze Perestrojka-puber ontpopt zich als de Oostblokse variant op Betty Blue. Even expliciet en hysterisch genietend, maar met een gekte die van buitenaf binnendringt. Vera's vadertje wordt een metafoor. Terwijl iedereen vertwijfeld naar zingeving zoekt – seks, yoga, weckpotten – vindt hij die op de gebruikelijke plaats. Drank. Daar gaan meer dan alleen liefjes van kapot.

Les Misérables
'If that's justice, I say send me away!' Zanuck behield zowaar Hugo's Franse titel voor zijn massaproductie. Zijn adapatatie zwiert dan ook met een verrassend lichte touch. Enkel in de galeischepen-passage laat Zanuck zijn big production values ronken. Een Ben-Hur kickje avant la lettre. Het mag, want het gaat daar wel om een belangrijke scene. De mysterieuze hoofdpersoon verraadt zich immers juist dankzij zijn 'galeispieren'. Zo wordt het stevigste moment heel stilletjes ingekopt. Twee goede acteurs doen de rest. Charles Laughton personifieert strakgeschoren verfijning en afgemeten slechtheid ineen. Vraag me af of ie ook wel eens een nazi speelde. Hij heeft hier in elk geval al lange leren laarzen aan. Als geobsedeerde politie-inspecteur volgt hij een kruimediefje door de jaren heen, terwijl laatstgenoemde zijn leven betert. Laughton blijft bij de schuld van een 'yellow passport convict'. Zijn obsessie wordt helaas nauwelijks nader verklaard. Toch zijn de twee acteerkanonnen elkaar en onze moeite waard. Frederic “Jekyll” March was een specialist in gespletenheid. Bij hem geloof je de schizofrene kantjes van zijn Ave Maria bezinning-bezinning. Bonuspuntje nog voor Frances Drake als cynische side-lover. Zanuck besluit met een De Bont-waardig actiefilmslot. 'Why shouldn't there be a place for me?' 'There is. Outside.'

Kubo and the Two Strings
Nieuwe Laika! Oogstrelend weer met dit keer een uitstapje richting Japan. Mooie mix weer van humor, een paar verrassende plotwendingen en de gebruikelijke horrorsnufjes om de kids 's nachts wakker te houden. Het enige wat ik jammer vond is dat er zo overduidelijk een eind aan gebrouwen moest worden, zodat je toch een mini-soufflé krijgt. Maar 3/4 is bij vlagen magistraal.

Smultronstället
Ingetogen road movie, inclusief bizar ongeluk, van Bergman. Knorrige professor krijgt eredoctoraat en gaat dat met de auto ophalen. Dacht hij, teruggetrokken individualist, alleen te kunnen doen, maar al snel puilt zijn auto uit van de mensen. Zo kabbelt het lekker voort, afgewisseld door dromen en herinneringen. Bijna het complete acteurscollectief doet mee: Von Sydow toch nog even als pompbediende, Björnstrand brengt het verplichte nihilisme en Ingrid Thulin de melancholische ironie. Verfijnde film maar ik miste uiteindelijk iets wat het naar een hoger plan trekt.

in mijn herinnering best wel gemutlich, voor Bergmans doen. Van die tripjes en dingen die voorbij gaan.

Jazeker, en veel mensen vinden hem geweldig. In zekere zin ook het model voor de trip-down-memory-lane film. Maar voor mij was het uiteindelijk een middenmotor. Om Christopher Walken te parafraseren: "Needs more magician."

gheheh

https://3.bp.blogspot.com/-V-v-C7ZYg2U/V6xl2yw7mOI/AAAAAAAAHQg/LPp9l141Pp4-LmNG4D_vWmI_wtlSen_IwCLcB/s1600/Wild%2BStrawberries%2B1.jpg

:-)

The red turtle (Michael Dudok de Wit, 2016)
Ik luister regelmatig van 7 tot 8 ’s avonds naar Kunststof op Radio 1. Daar hoorde ik voor het eerst Michael Dudok de Wit -- Oscarwinnaar korte animatie 2001 met Father and daughter --vertellen over zijn samenwerking met Studio Ghibli. Toen vervolgens vrouwlief, en liefhebber van dat kleinood, me attendeerde op een tv-docu over the making of in stripstad Angoulême moesten we er wel heen.
Zo te lezen is onze reactie vergelijkbaar met die van OMC en zijn junior: “Mooi gedaan, hoor”. Prachtige animaties, waarin de West-Europese Klare Lijn en de Zen-Aziatische Ma elkaar opzwepen (of is het juist temperen?) tot een hallucinerend hyperminimalisme. Onze blik op de vloedlijn (die schaduw!) zal nooit meer dezelfde zijn.
Maar na een minuutje of tien werd het toch wel een lange zit. Het weinig bevreemdende verhaal, de uitgesponnen spanningsboog, steeds maar weer die aanrollende golven… De grens tussen hallucinerend en narcotiserend is dan dun. Het zou me verbazen als The Red Turtle volgend jaar een Oscar voor lange animatie in de wacht sleept.

De grens tussen hallucinerend en narcotiserend is dan dun

ghehehe.

snap sowieso niet dat Dudok niet in al die jaren dat ie hieraan werkte, niet gewoon 5 kortfilms heeft gemaakt, als daar zijn kracht ligt.

Ja precies, voor zowel auteur als publiek lijkt me dat minder een tour de force. Volgens dit interview was de lengte gewoon een wens van Ghibli.

The High and the Mighty
Het viel me niet mee deze 'historisch belangwekkende' rampenfilm serieus te nemen. Dat krijg je ervan als je dezelfde zomer Airplane kijkt. Die melige komedie liet Robert Stack zijn pilotending overdoen. Merkwaardig genoeg kenmerkt ook The High and the Mighty zich lange tijd door een goofy sfeertje, inclusief gulp-grappen en sullige dialogen. 'How do you know these things?' Door de tientallen minuten aan weeïge expositie voor vertrek! Personages vertellen elkaar alles wat zij al weten, maar wij nog niet. En of dat nou zoveel zin heeft? Dit is geen 'Airship' of Fools. Als verzameling personages fungeert hier slechts de gebruikelijke fifties-melange. Vooral de onderkruiperige Aziatische schrijnt enorm, haar niet-status continu benadrukt doordat de Amerikanen haar vertellen 'dat ze heus niet zo dom is.' De yanks houden zich verder vooral bezig met kleinschalig seksisme. Pas wanneer het houtje touwtje-vliegtuigje omlaag zakt, stijgt het niveau wat. Glazen gaan rinkelen (Jurrassic Park!) en plotseling wordt duidelijk hoe fragiel een vliegtuig zonder boordcomputer eigenlijk nog is. Motoren beginnen net zo fanatiek roken als de mensen. Een werkelijk verheven niveau blijft niettemin uit zicht. Behalve dan in de suggestievolle trillingen van Tiomkins mirakelmuziek. 'My bones are only held together by my imagination.'

The More the Merrier
'I prefer sharing my apartment with a lady.' 'So would I.' Niet voor één gat te vangen, die Charles Coburn. En ook niet dóór een gat, zeg maar... Hollywood heeft wel wat met wedding planners. In The More The Merrier huurt de 'nette kerel' een appartement bij Jean Arthur. Beter gezegd, hij eigent zich het halve huisje toe. Gevat als een Nick Lowe-songtekst draait hij de vurrukkulluke ambtenaar zodanig door, dat ze instemt. Ze krijgt er wel wat voor terug. Coburn schenkt 's ochtends een oude mannen-straaltje koffie in. Hij wil zich bovendien best aan haar ongelofelijke OCD tijdschema houden. 'At 7.01 I enter the bathroom.' Morning slapstick. Later liggen de twee gescheiden door een muurtje in bed. Slechts één heeft vlechtjes, maar beide zijn al aardig op elkaar afgestemd in de streepjespyjama's. Het plannetje van het oude mannetje bevat echter ook nog een tweede fase. Zo'n sexy jongedame alleen, dat gaat toch niet? De gortdroge straight guy Joel McCrea vergroot de chaos in het hoofd van Arthur alleen maar. Weg regelmaat. Coburn en McCrea vormen een winnend team met hun 'oh boy'-mentaliteit. Vriendschap is samen Dick Tracy lezen. Om het helemaal af te maken worden hun spelletjes onderbroken door idiote intermezzi. Ergens komt er zelfs een Wes Anderson-achtige boy scout binnenstormen. Heupwiegende onzin voor alle leeftijden.

Voor al uw sovjetwensen …

wow, posters alleen al he +1

keek Little Vera op YouTube...

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/0/06/Little_Vera_poster.png/220px-Little_Vera_poster.png

Hier alvast een aanrader.

Oeh, da's echt een hele fijne link MB. Dat gaat uren kosten. Die egel film, kan ik die vroeger ooit bij de VPRO ofzo hebben gezien? 'We' haalden wel die heerlijk duistere Tsjechische tekenfilms vanachter het ijzeren gordijn, maar dit ook?

de Heks!

prachtige vormgeving, amateur-ondertiteling is een totale mess though (hoop dat het voor de speelfilms beter is)
ergens zegt de ondertiteling: 'how long has he been doping' (crazy)

:D

Ik heb die Egel-film ook vrijwel zeker als kind gezien, al was die esthetiek toen net zo gewoon als lelijke 3D nu.

RIP (nu beide heren)

https://www.youtube.com/watch?v=kLiJAX-MXcM

Seven Days to Noon
'Dark, dark, dark, amidst the blaze of noon.' Hoe korter je pitch, hoe flitsender het idee. Deze Britse Bouling Brothers-productie kan in twee woorden. Pacifistische aanslag. Met de bom dreigen, opdat De Bom niet valt. Londen heeft het zitten, wanneer een professor dit plan smeedt. De metropool oogt rommelig en claustrofobisch druk, om het contrast met het einde nog wat groter te maken. De goede terrorist houdt zich een week lang schuil voor de massaal opgetrommelde politiemacht. Op die manier krijgen we leuke lokale details voorgeschoteld. Zo bivakkeert hij in een café met toepasselijk atomische flipperkast, spendeert ie een nachtje bij een achterdochtige hospita – 'Of course I won't allow theatricals in the house' – en bezoekt noodgedwongen de kapper. Die spamt 'm prompt met een haarmiddeltje. Een week lang Wanted bevalt de nerveuze man maar matig. Zijn achtervolgers hebben hun oordeel snel klaar. 'A funny sort'. Iemand die voor de wereldvrede pleit, moet wel wereldvreemd zijn. De stad en de vele jagers houden juist van spektakel. Er klinkt een verlekkerd 'the eyes of the whole world will be upon us'. Baudrillard zou het wel weten. De gedachten gaan al snel naar huidige tijden. Staatsapparaten in permanent staat van beleg. Gedurende de zeven dagen groeit daarom de hoop dat de klap komt. Verdiende loon voor de mensheid.

The Day of the Jackal
'It might be dangerous. It's certainly distasteful.' Andere tijden in Frankrijk, het blijken dezelfde tijden. The Day of the Jackal past perfect bij deze terreurzomer. OAS of IS, what's the difference? Er wordt bij Zinneman geen woord Frans gesproken, maar dat boeit nauwelijks. Frankrijk en Amerika vertonen zoveel overeenkomsten. Nationalistische machtsstaten getekend door fascistische en religieuze ondertonen. Landen met een sterke segregatie bovendien. Elementen die broeierig op elkaar inwerken. Rechtse krachten contracteren begin sixties een moordenaar om De Gaulle kalt te stellen. Hij neemt de touwtjes meteen stevig in handen. Geld? 'Use your network to rob some banks.' Bijna tweeënhalf uur aan handelingenfilm verkeren we in het gezelschap van de 'gentleman schurk'. Edward Fox lijkt zelfs wat als David Bowie. Hij rijdt in een Bond-karretje, draagt een koket sjaaltje, en versiert dames én heren. Stijlvol, moet je concluderen. En precies als pervers genoegen intrigeert de film. Geweld is het nieuwe 'cool'. In een perfect contrast wordt de killer achtervolgd door zijn totale tegenhanger. Michael Lonsdale speelt een politie-inspecteur op zijn smoezeligst. Alsof Dutroux dik en duivenmelker was. De slot-stunt vond ik wat vergezocht, maar het laatste shot treft wel doel. Kan The Jackal iedereen zijn? 'We are not terrorists, you understand, we are patriots.'

en toen was het

https://i.ytimg.com/vi/8JwwRBKlZ5I/hqdefault.jpg

http://gracekellyblues.blogspot.nl/ is ook weer bijgewerkt met leuke plaatjes.

En Passion
Een van de oudste films op mijn kijklijst. Bergman in kleur opeens. Erg mooi in deze digitale restauratie (groene jassen op rossig haar). Maar de Grote Zweed lijkt zoekende. Zoals ik het zie had hij zijn meesterwerk Persona gemaakt en was hij daarna zoekende, begon hij modernistische invloeden van Godard en Pasolini toe te passen die hij eigenlijk niet nodig had. Hier bijvoorbeeld de acteurs die door de film heen over hun personage reflecteren, wat op zich een cool idee is, maar acteurs, ze blijven acteren, dus het wordt dubbel artificieel. Het verhaal is bizar hak-op-de-tak en wat de film misschien redt is het next-level acteren incl. "je hebt kanker van de ziel" (die schrijf ik even op, kan altijd van pas komen.)

Knight of Cups
Paar keer opwellende tranen, terwijl het niet echt een verhaal is ofzo. De hoofdpersonen zijn ook niet echt karakters waar je iets bij voelt, die gast kijkt vooral rond. Wat een schoonheid. Had aan een collega verteld dat dit in de planning stond, "wuivend graan", maar dat niet. Wel die typische shots en feel. Nog ff die tarotkaarten checken …

The Get Down
Leuk hoor, de drama overstemt die hiphoponstaansgeschiedenis wel een beetje, maar de meeste karakters zijn sympathiek (en mooie Myleena en haar vriendinnen maken die corny gospel/disco angle wel goed). gewoon een leuke serie, met natuurlijk een superamerikaanse boodschap (ergens dacht ik bij die battle-analogie: moet je als moslim eens proberen).

Nog ff die tarotkaarten checken …

Ha!

Van een ander niveau...

Snowpiercer
Veel geroemde neo-communistische parabel van Zuid-Koreaanse makelij, maar verder met Tilda Swinton, Chris Evans, John Hurt, etc. Komt-ie: reddingsplan tegen opwarming van de aarde mislukt, boem! IJsplaneet. De laatste overlevenden zitten op een trein die maar rondjes rijdt over Eurazië. Trein, compartimenten, klassen, snappie? De achterste wagon komt in opstand en het bonte gezelschap vecht zich naar de locomotief waar de Wizard of Oz zich bevindt. Het leek even klassiek Jeunetesque te worden maar voor die magie moet er toch teveel geknokt worden. Plezierig maar schematisch (ondanks 2 uur+ speelduur).

Herlees nu Ludo's insteek, echt niet dat onbewust Jeunet en Oz al die tijd zijn blijven hangen (mag ik hopen) maar dat dus.